Polana z jeziorem

[Isane]

Nie była zadowolona z faktu, że ktoś kazał jej ściągnąć buty. W końcu przybyła tutaj z własnej, nieprzymuszonej woli, aby komuś pomóc, a jeszcze czegoś od niej wymagano. Oczywiście nie chciała nabrudzić, jednak miała cichą nadzieję, że sprawę załatwią bardzo szybko. In n out i gotowe. Niestety nie tak to się zapowiadało. Mimo wszystko wykonała polecenie, nie było sensu robić afery i się kłócić. Chciała mieć to już za sobą. Hiro za pewne nazwałby jej poczynania chęcią pomocy innym. Rzeczywistość niestety nie była taka kolorowa, jaką ją widział. Był taki niewinny w tym wszystkim, czego zdecydowanie mu zazdrościła. Nie potrafiła widzieć życia w tak kolorowych barwach, nawet jeśli bardzo się starała. Nie zamierzała jednak mu tego odbierać. Jego szczęście było jej szczęściem, prawda?
W końcu ruszyli wgłąb pomieszczenia. Rozejrzała się dokładnie szukając ewentualnych utrudnień. Znajdowali się na obcym terenie, a przecież nigdy nie było wiadomo co mogło czyhać za rogiem. Zwróciła uwagę na drzwi i okna, potencjalne sposoby ucieczki. Potem bez większych zahamować ruszyła za Ruką, jak się okazało nazywała się ich gospodyni, żeby zobaczyć pacjentkę. Młoda, wyczerpana dziewczynka leżała płasko na posłaniu. Nie wyglądała za dobrze, każdy mógł to stwierdzić. Milczała chłonąc wszystkie informacje. Jeden rzut okiem wystarczył, żeby stwierdzić, że rana nie wyglądała najciekawiej. Mimo prób wyleczenia nie udało się jej zasklepić. Oczywiście mogło być gorzej. Ktoś tutaj załatwił już sporą część roboty, jednak nie całą.
- Niestety nie wiem, jednak zrobię co w mojej mocy - odpowiedziała zgodnie z prawdą podchodząc bliżej. Nie mogła nic obiecać i też nie zamierzała rozsiewać złudnych zapewnień. Obojętnie czy jej się uda czy nie zamierzała spróbować swoich sił, żeby mieć już wszystko za sobą. Chciała zająć się czymś innym. Nie mieli z Hiro czasu na więcej przystanków. Spieszyło im się. Chwilę później chwyciła za oparcie krzesła przesuwając je koło łóżka. Usiadła na nim wygodnie i wzięła głębszy oddech. Była gotowa. - Eimi-chan, nazywam się Isane, ile masz lat? - Zagadnęła dziewczynkę sprawdzając jej świadomość. Chciała wiedzieć czy była przytomna i czy była w stanie się porozumieć. Ból na pewno utrudniał jej zadanie, jednak na ile? Potem szybkim ruchem pogładziła ją po czole i policzkach, jak gdyby chciała ją obudzić. W rzeczywistości sprawdzała jej temperaturę. Gorączka mogłaby wskazywać na jakaś infekcję, która nie byłaby niczym specjalnym przy tak wielkiej ranie. - Macie w domu jakieś lekarstwa? - Zagadnęła Rukę biorąc z szafeczki obok środek dezynfekujący. Wylała niewielką ilość na swoje dłonie i roztarła dokładnie.
- Hiro przyniesiesz mi proszę wodę w misce i kawałek materiału? - Poprosiła nie chcąc odrywać Ruki od dziewczynki, którą trzymała za rączkę. Dodawanie otuchy choremu było już połową sukcesu. Komfort psychiczny był tak samo ważny jak fizyczny, nie wolno było o tym zapominać. W końcu rozpostarła swoje dłonie tuż nad raną na brzuchu. Kilka centymetrów powyżej. Wystarczyło, nie chciała zadawać dziewczynce niepotrzebnego bólu i kłaść dłoni na żywej, otwartej ranie. Teraz mogła skupić się w pełni, nie jak ostatnio kiedy Hiro postanowił jej przeszkadzać. Uh. Te cudowne chwile, które razem spędzili. Tęskniła za ich beztroskim c z a s e m. Tak kurewsko bardzo. Tym razem przeszło od razu do leczenia. Nie było czasu do stracenia na szukanie przyczyny i odpowiedniej diagnozy. Miała ją tuż przed nosem. Krwotok, rana szarpana. Wokół jej dłoni pojawiła się zielona aura, typowa dla technik medycznych. Nie mogła być pewna, czy podoła zadaniu. Miała wprawę, jednak czy wystarczającą? Jeśli chodziło o krwotoki, tętnice wiedziała, że zadanie nie było proste, ale potrafiła tego dokonać. Kości i całkowite uszkodzenie organów było czymś znacznie trudniejszym, z czym mogła sobie nie poradzić. Mimo wszystko dziewczynka trzymała się nieźle, nie była w szoku. Osłabiona brakiem krwi i bólem, ale wciąż przytomna i żywa, dzięki umiejętnością Ruki. Szacowała, że dziewczynka miała szczęście i pazury ominęły wszystkie organy, inaczej przecież już dawno byłaby martwa. Mogła się jednak pomylić, zawsze istniała taka opcja. Przymknęła powieki skupiając się na zadaniu. Chwila maksymalnej koncentracji.

  Ukryty tekst

[Mūnraito]

Pomimo okoliczności, w jaki się znajdujemy, miejsce to zdaje się być niezwykle ciepłe i przytulne. Nie jest to największe domostwo, ale sam nie mogę tego powiedzieć o moj... naszej Chīsanace. Tak, naszej. Wciąż nie mogę się przyzwyczaić do tego, że w końcu nie jestem już sam, a moje życie nie jest już beznadziejne. Z Isane mieliśmy, oprócz siebie, własny domek na północnych obrzeżach osady Ryuzaku, tuż nad rzeczką, przy lesie. Cudowne miejsce. To również przywodził mi na myśl te przyjazne odczucia sprawiające, że robi Ci się ciepło na klatce piersiowej. Uczucie błogości, radości i spokojnego szczęścia. Tak, to miejsce też takie było, pomimo tego, przed czym tutaj stoimy. A, no właśnie! Dziewczynka o imieniu Eimi została zaatakowana przez jakieś zwierzę, gdy z bratem, który nas odnalazł, zbierała jagódki w lesie nieopodal. Najprawdopodobniej był to wilk, choć co do tego nie było pewności. Nie dziwota. W takim miejscu, przy polanie i jeziorze, dzika zwierzyna to norma. Dzieci muszą być po prostu bardziej ostrożne i nie zagłębiać się tak w las bez jakichkolwiek zabezpieczeń. Nie mają noża, miecza? Może wypadałoby im coś dać? Nie wiem, taka sytuacja to dla mnie nowość, ale starałem się w niej jakoś odnaleźć.
Najpierw zdjęliśmy obuwie, tak jak poprosiła nas Pani Ruka, a następnie udaliśmy się do dziewczynki. Staliśmy nad Nią, a Isane oczywiście zaczęła działać swoje cuda. Zielona łuna nad jej dłoniami tuż przy ranie. Na pewno się uda. Gdy spytałem, co mam zrobić, jak mogę jej pomóc, poprosiła mnie o przyniesienie wody w misce i materiału, zapewne do zakrycia rany czymś świeżym. Wcześniej jednak, po wysłuchaniu relacji z całego zajścia w lesie od kobiety, chciałem jej po ludzku dodać otuchy: - Pani Ruko, jeśli mogę zwrócić się tak bezpośrednio. Niestety... ale takie wypadki się zdarzają. Zwłaszcza w takich okolicach, gdzie natura jest przepiękna, bujna, a zwierzyna bogata. Na przyszłość, musi Pani zadbać o to, by dzieci bawiły się bliżej domu, a jeśli wychodzą gdzieś dalej - to najlepiej, by chłopiec miał ze sobą jakiś nóż, miecz, by móc odstraszyć dziką zwierzynę. - Po tych słowach położyłem dłoń na ramieniu kobiety stojącej obok, po czym szybko zorientowałem się, że nie każdy może sobie tego życzyć, więc równie szybko ją zdjąłem, kontynuując: - Jest niezwykle silnym chłopakiem, w końcu przybiegł do miasta po całym zdarzeniu i nas odnalazł. Trochę pracy nad sobą i myślę, że odnajdzie się w przyszłości w odpowiedniej roli. Może zostanie strażnikiem miasta? Kto wie. - Jak zawsze, Hiro, nie potrafisz zamknąć gęby i zagadujesz... Zamknij się! Ale okej, ma rację, skupmy się na tu i teraz. Uśmiechnąłem się, nabierając oddechu, po czym dodałem: - Niemniej, co do dziewczynki, proszę zaufać Isane. Zna się na rzeczy. Domyślam się, że miskę znajdę w kuchni. Natomiast, tkanina? Mogłaby mi Pani powiedzieć, gdzie jest? - po czym szybkim krokiem oddaliłem się w kierunku kuchni, znalazłem jakąś czystą miskę, nieco większą, nalałem do niej czystej wody i wróciłem do kobiet. Isane dalej pracowała nad dziewczynką, dodając jej otuchy, pytając o wiek. Nawet, jeśli myślała, że nie jest dobra - o czym przecież mi kiedyś mówiła - nawet nie wie, jak bardzo dobrze zachowywała się w tym momencie. Jej pomoc, jej postawa były godne podziwu w takich okolicznościach. Byłem z Niej naprawdę dumny. Uśmiechnąłem się, patrząc na wszystkich wokół mnie, z dłoniami położonymi na swoich biodrach niczym ojciec patrzący dumnie na swe dzieci. Postanowiłem się w końcu odezwać: - Proszę, przyniosłem wodę. Pani Ruko, a jakiś czysty materiał do opatrzenia rany? Gdzie go znajdę? - i czekając na odpowiedź, zwróciłem się również do dziewczynki, podchodząc nieco bliżej i kładąc dłoń na jej głowie skrytej w rudych loczkach: - Wszystko będzie dobrze, młoda. Ty i Twój brat - jesteś tacy dzielni. Mało kto potrafiłby wyjść cało z takiego starcia. Za kilka lat to Wy będziecie pomagać innym. Nie poddawaj się, młoda, a Isane niebawem postawi Cię na nogi! Pamiętaj o jagódkach, które na Was czekają! - po czym zaśmiałem się nieśmiało, następnie odwracając się w kierunku gospodarza domu. Czas przynieść materiał, bo Isane chyba kończy.
Czy tak wyglądać będzie nasze życie z Isane? Odkąd się spotkaliśmy, mieliśmy dla siebie zaledwie kilka dni, które wszystko w naszych życiach zmieniły. Czekała na nas misja dla Ryuzaku, która - jeśli jej sprostamy - sprawi, że Isa będzie obywatelką tego miasta. Ze mną. Na samą myśl o tym robiły się przyjemniej, a głupi uśmiech gościł mi na twarzy. Cholera, mam nadzieję, że nikt nie widzi, jak uśmiecham się sam do siebie, stojąc przed Ruką. Ale... no... Tak, pierwsza nasza misja razem. Potem treningi, potem kolejna misja. A potem? Kolejne szkolenia, kolejne misje? Nigdy bym nie przypuszczał, że tak będą wyglądać "przygody", o których zawsze marzyłem. Nie mogłem jednak narzekać, bo znowu, gdy myślałem o wspólnym spędzaniu czasu w ten sposób, cieszyłem się jak małe dziecko. Ech, co Ty ze mną zrobiłaś, kobieto. Odwróciłem się przez ramię w kierunku mojej... najdroższej... i wyobraziłem sobie to wszystko u jej boku: - Nie mogę się doczekać kolejnego dnia, Isa! - pomyślałem, szybko jednak powracając do rzeczywistości.

[Mei]

Misja rangi D dla Isane oraz Mūnraito
Liczba postów: 16/x
,,Nagła pomoc" Było kilka możliwości ucieczki. Dwa okna - jedno wychodzące przed dom i te znajdujące się po prawej stronie. Poza nimi pozostały drzwi, którymi weszli oraz dodatkowe, umieszczone w pobliżu wejścia do łazienki. Taki zabieg sprawiał, że mogli czuć się bezpieczni. Gdyby ktoś lub coś im zagroziło, mieli wiele możliwości, które dla ninja było kluczem do sukcesu. W ostateczności niewielkie okienko zostało uchylone w mniejszym pomieszczeniu.
Zapewnienie Isane, nie poprawiło jej humoru. Buzia wyraźnie posmutniała, lecz nadzieja ciągle pozostała w błękitnych oczach. Tym razem nie miała zamiaru się poddawać, byli jej jedynym wyjściem z sytuacji. Desperacko musiała na nich liczyć, obdarzając ich zaufaniem. Skinęła blondwłosej głową. Chciała, aby wiedziała, że ona również wierzy w jej umiejętności. Przeniosła swoją uwagę na leżącą dziewczynkę, którą ściskała za dłoń. Eimi delikatnie odwzajemniała dostarczane jej ciepło, lecz nie wykazywała się dużą siłą. Była osłabiona oraz walczyła, aby zachować resztki przytomności. Na zadane pytanie poruszyła ustami, lecz nie wydobył się z nich dźwięk. Przełknęła gorączkowo ślinę, powtarzając to co próbowała przekazać - Dziesięć - cichy głosik ledwo dotarł do ich uszu, lecz wskazywał, że pozostała czujna. Przez cały czas nasłuchiwała ich rozmów, skupiając swoją uwagę na nich. Dzięki temu mogła uciec od bólu oraz zachować przytomność. Wcześniej Ruka powtarzała jej, aby nie zasypiała. Nie mogła jej zawieść. Starała się delikatnie uśmiechnąć. Kąciki lekko się uniosły, ale fala kolejnego bólu, pozbawiła ją resztek promieni. Bardziej wykrzywiła twarzyczkę.
- Tak, wszystko przygotowałam na szafeczce. O tutaj - wskazała wolną ręką obok siebie, nie odrywając wzroku od buzi dziewczynki. Niepokoił ją jej stan, lecz gdy tylko zobaczyła zieloną mgiełkę, wyraźnie się uspokoiła. Proces regeneracji został zaczęty, powoli zasklepiając ranę na brzuchu. Krok po kroku szkody zostały naprawione, przynosząc ulgę. Dziecina odzyskała część kolorów, zaś jej wyraz twarzy z każdą chwilą się zmieniał. Teraz widocznie odczuwała ulgę, spokój malował się na jej młodym licu. Kilka łez pociekło po policzku. Nie ze smutku, a z mieszanki wdzięczności oraz szczęścia.
W międzyczasie za nim zaczęto uzdrawianie rannej, Mūnraito nawiązał rozmowę z kobietą, doradzając jej, aby w przyszłości nie popełnili podobnych błędów. Nie odpowiedziała, przynajmniej nie werbalnie. Zamiast tego na twarzy pojawiło się zrozumienie, głowa skinęła dwukrotnie. Zdawała sobie sprawę, iż będą musieli zadbać, aby podobny wypadek nigdy nie doszedł do skutku. Dzisiejszego dnia przeszli przez niezłą karuzelę, nikt nie chciał powtórki. Dłoń położona na ramieniu, doprowadziła do spięcia kończyny, lecz ta szybko się rozluźniła. Nie przywykła do takiej formy pocieszania. Jednak nie miała mu tego za złe. Delikatnie się uśmiechnęła, na moment obdarzając go przyjaznym spojrzeniem - Dziękuję - nic więcej nie dodała, wracając do rudowłosej.
- Wszystko znajdziesz w kuchni, łącznie z przygotowanym wiadrem z wodą. Możesz z niego przelać wodę do miski, jest czysta. Zadbałam, aby niczego nie brakowało. Materiały przechowuje w szafie. Najlepsze płótna wiszą na wieszaku - poinformowała go, co by wiedział, gdzie powinien szukać. Sama nie miała jak odejść, czuła się tutaj potrzebna. Tym samym postanowiła dokładnie obserwować ruchy chłopaka, co by mu doradzić, bądź pokierować, gdyby nie mógł czegoś znaleźć lub chciał się dodatkowo upewnić. W przypadku szafy, poleciła mu wziąć środkowe płótno ze względu na gabaryty, jak i jakość materiału.
Na szczęście dla wszystkich, zabieg się udał. Jedyne co pozostało po ranie to blizna, przypominająca o całym wydarzeniu. Trzy cięcia po pazurach, miały od tej pory nakazywać rozwagę oraz większą ostrożność. Powieki zadrżały, zaś złote oczy przejechały po zgromadzonych osobach. Zatrzymały się na dłużej na nowych przybyszach, jakby oceniając ich zamiary - Uratowaliście mnie, dziękuję - uśmiechnęła się łagodnie, próbując się podnieść. To Ruka jako pierwsza wyciągnęła rękę, aby pozostała w aktualnej pozycji. Z rezygnacją westchnęła, opadając ramionami na miękkie posłanie - Kiedy wróci braciszek? - zapytała cicho, martwiąc się o niego bardziej, niż o siebie. Pamiątka na ciele doprowadziła do wzdrygnięcia, lecz poza tym zbytnio się nią nie przejęła. Zaakceptowała ją tak samo, jak pomoc, którą zaoferowali - To was nazywają shinobi? Musi być wam trudno, znosić to ciągłe cierpienie - posłała im jeden ze swoich smutnych uśmiechów. Znowu to robiła. Martwiła się bardziej otoczeniem, niż faktem, iż mogła zginąć. Oni tylko chcieli pójść po jagody, zagrać w chowanego, a przytłoczyła nieznajomych dodatkowymi problemami. Policzki się zarumieniły, lecz z powodu wstydu jaki odczuwała. Gorączki nie miała, stan wydawał się być stabilny, lecz wyraźnie odczuwała zmęczenie. Potrzebowała odpoczynku, lecz nie zamierzała spać. Wolała porozmawiać, poznać osoby, które ją uratowały. Wydawali się tacy mili, ciepli, nie mogli być złymi osobami, prawda?

Głos - Ruka
Głos - Eimi

[Isane]

Leczenie szło jej całkiem sprawnie. Mała miała sporo szczęścia i poszarpana rana nie sięgnęła organów. Wyliże się - wiedziała już w połowie leczenia. Mimo wszystko milczała, nie chciała dawać innym złudnych nadziei. Prawda, szczerość były zdecydowanie więcej warte niż słodkie kłamstewka. Z minuty na minutę krwawienie ustawało, rana zasklepiała się i na koniec zostały po niej jedynie blizny. Tych niestety nie była w stanie usunąć. Nie na dzień dzisiejszy. Przypomniała sobie rozmowę z Mujinem, kiedy zaproponował, że usunie jej znamiona na policzkach. Widocznie znał jakąś „kosmetyczną” technikę, która mogła pozbyć się takich niedoskonałości. Niestety nie zdążyła się jej nauczyć. W końcu ją porzucił, prawda? Nie miała na to wpływu. Nie żałowała. Blizny były swego rodzaju przypomnieniem, pamiątką. Mała może dzięki temu nauczy się, żeby nie chodzić po lasach bez broni. Po wszystkim otworzyła oczka i zamrugała kilka razy przezwyczajając wzrok do światła. - Po wszystkim - skwitowała uśmiechając się delikatnie do małej. Wszystko trwało zaledwie kilka chwil. Techniki medyczne potrafiły zdziałać cuda, jednak wymagały nie lada skupienia i pożerały okropną ilość chakry. Jej kontrola była tutaj kluczowa. Wciąż miała wiele nauki przed sobą. Ambicja tego wymagała, musiała stać się lepsza.
- Dziękuję - rzuciła w stronę Hiro uśmiechając się do niego, kiedy przyniósł jej przygotowane rzeczy. Namoczyła materiał w wodzie i wykręciła. Zaczęła delikatnie przemywać ubrudzoną skórę Eimi z krwi. Dziewczynka nie powinna odczuwać żadnych dolegliwości, gdyż rana już dawno się zabliźniła. Mimo wszystko nie chciała zostawiać jej takiej umorusanej. Zmyła pierwszą warstwę zasychającej posoki. Z resztą poradzą sobie same. - Obiecasz, że będziesz bardziej ostrożna? - Zapytała łagodnie ponownie spoglądając na dziewczynkę. Wstała powoli przeciągając się. Ich zadanie było gotowe, mogli wracać do przygotowań. Czas niestety naglił. Spojrzała jeszcze raz przelotnie na dziewczynkę. Wydawała jej się taka niewinna. Przekrzywiła delikatnie głowę. Miała słabość do dzieci? Chyba tak. Nie były takie zepsute jak reszta społeczeństwa - jeszcze. Niestety popsucie przyjdzie z czasem. Nie miała zbyt wielkiego doświadczenia z dziećmi. Były bardzo słodkie i kochane. Z drugiej strony problematyczne i czasochłonne. Spojrzała na Hiro. Ciekawe co on myślał na taki temat. Zdziwiła się sama na taką myśl, którą szybko od siebie odgoniła. Przecież nie było tajemnicą, że ktoś taki jak ona nie nadawał się do wychowywania i bycia odpowiedzialnym za kogoś innego. Niestety. Nie było takiej opcji. Dziwacy nie powinni posiadać dzieci, jeszcze mimowolnie popełniłaby takie same błędy jak jej rodzice. Nie chciała szkodzić sobą małemu stworzeniu, które nie miało na to wpływu. Nikt nie zasługiwał na taki los. Hiro jednak wydawał jej się idealnym materiałem na rodzica. Opiekuńczy, wygadany i odpowiedzialny. Wciąż miała przed oczami obraz jak przyłożył dłoń do główki Eimi, żeby dodać jej otuchy. Taki mały gest mógł zdziałać cuda. Była z niego szczerze dumna. Ciepło rozlewało się wówczas po jej sercu, kiedy ukradkiem spoglądała na ten obrazek. Może kiedyś przyjdzie mu znaleźć sobie odpowiednią osobę do założenia wspólnej rodziny. Miała nadzieję, że nie.
Słysząc opinię Eimi uśmiechnęła się do niej jedynie. Nie było sensu rozmawiać na takie poważne tematy z małą dziewczynką. Nie chciała jeszcze bardziej ją smucić, nie potrafiła jednak w żaden sposób odpowiedzieć. Mała miała niestety rację. Życie shinobi nie było kolorowe ani przyjemne. Doskonale o tym wiedziała, z resztą Hiro także. Powoli do nich docierało w jaki sposób mieli spędzić resztę swojego życia. Oczywiście postanowili kroczyć ścieżką przeznaczenia razem, jednak jak długo będą mogli nią podążać we dwójkę? Na każdym rogu czyhało na nich niebezpieczeństwo. Kwestią czasu było, aż jedno z nich tego nie przeżyje. Postanowiła zrobić wszystko co w jej mocy, żeby tą osobą nie był Hiro. Cierpienia fizycznego się nie bała. Do bólu nie dało się przywyknąć, jednak wiedziała czego mogła się po nim spodziewać. Był nieodłączną częścią jej życia. Kojarzyła z nim dzieciństwo mimo, że nie posiadała większości wspomnień z tamtych czasów - może i lepiej. Nawet teraz, kiedy była już dorosła ściągała na siebie cierpienie, czy tego chciała czy nie. Tak jak wtedy, kiedy pozwalała Mujinowi na sobie eksperymentować. Na samo wspomnienie wbijających się senbonów w jej kręgosłup i braku możliwości poruszania kończynami poczuła ogarniający chłód. Wszystko po to, żeby być przydatną. Ból psychiczny był jednak czymś czego się bała. Na samą myśl zaczynały jej się trząść ręce. Cierpienie rzeczywiście było nieodłączną częścią istnienia shinobi. Odchrząknęła wracając na ziemię. Najwyższa pora.
- Czy teraz już sobie poradzicie? - Zwróciła się bezpośrednio do Ruki, podchodząc do Hiro. Odszukała jego wzroku i posłała mu nieśmiały uśmiech. Job is done, mogli ruszać w drogę.

[Mūnraito]

Poszedłem szybkim krokiem po materiał, gdy Ruka wskazała miejsce, w którym się znajduje. Odpowiedziałem jej: - Dziękuję. Nie przejmuj się, Ruka. Naprawdę. - po czym udałem się po resztę wymaganych rzeczy. Delikatny, aczkolwiek niezwykle mocny materiał wisiał na wieszaku w szafie. Kolor - kremowy, choć nie ma to znaczenia. Ze wszystkim powróciłem do mojej blondwłosej piękności, która skończyła leczenie Eimi. Kobieta wyraźnie zaaferowana była całą sytuacją i nawet nie wyobrażała sobie odstąpić od dziewczynki nawet na sekundę. Kochała ją, a na pewno bardzo się o nią martwiła. Nic dziwnego. Gdyby cokolwiek stało się Isane... Nie, nie chcę o tym myśleć. Nie, odmawiam. Patrzyłem na dwie kobiety i dziewczynkę uważnie. Każda z nich spełniała swoją rolę doskonale, a ja tylko im asystowałem. Dopóki jednak mogę przydać się chociażby do przynoszenia świeżych materiałów czy czystej wody, dopóty będę się starał jak najbardziej. Dziewczynka miała zaledwie dziesięć lat. Przed Nią całe życie i gdyby nie pomoc Isy... Wpatrzony byłem w Nią niemalże non stop, jak w jakiś przepiękny obrazek. Po tym wszystkim znowu schowam go do kieszeni i nie oddam nikomu. Jest ze mną już na zawsze: Jesteś najlepsza, naprawdę. Musisz tylko bardziej w siebie wierzyć, Skarbie. - pomyślałem. Po zakończonym zabiegu, wyraźnie rozluźniła się, wstała i przeciągnęła. Widać, że kosztowała to ją wiele nerwów i skupienia. Na szczęście, już po wszystkim.
Tak, jak myślałem, Isane bez większych problemów poradziła sobie z ranami młodej dziewczynki. Nigdy w to nie wątpiłem. Na twarzy dziewczynki po całym zabiegu od razu zagościł uśmiech, przerywany gdzieniegdzie bólem i zmęczeniem. Biedna, ale najważniejsze, że z tego wyszła. Spojrzałem na Isane, chyba ochłonęła, choć nie była zbyt rozmowa. Czyżby przejęła się całą sytuacją? A może o czymś jej ona przypomniała? Ta dziewczynka, chłopiec, czy może całe zajście? Położyłem dłoń na jej ramieniu, gładząc jej miękkie blond włosy. Odezwałem się do wszystkich, choć głównie liczyłem na uwagę Isane: - Cieszę się, że wszystko się udało. Isane spisała się doskonale, ale pamiętaj, młoda damo, - skinąłem w kierunku wyleczonej dziewczynki - że to też dzięki Tobie. Byłaś niezwykle silna i dzielna. Pamiętaj, żeby opiekować się nie tylko bratem, ale i sobą! Musicie o siebie dbać i na przyszłość być bardziej ostrożni, dobrze? Twój brat też niebawem do Ciebie wróci. Zajęto się nim w mieście. Wszystko będzie dobrze. - Po tych słowach uśmiechnąłem się do Niej, jednocześnie opuszczając moją dłoń na talię Isy. Jestem z Niej tak cholernie dumny... Gdyby nie ona i jej umiejętności, ten chłopak i ta Pani mogliby stracić taką malutką istotę... Nawet nie chcę o tym myśleć. Zbyt dużo złych wspomnień z dzieciństwa męczyło mnie na co dzień. Nie ma miejsca na kolejne dramaty i tragedie. Co zabawne, dziewczynka spytała nas o to, czy jesteśmy shinobi. Czy aż tak rzucało się to w oczy, pomimo naszych początku na misjach? Odparłem: - Wiesz, tak naprawdę, dopiero zaczynamy pomagać innym. Jesteś pierwszą osobą, do której się udaliśmy. Jak widzisz, wszystko potoczyło się tak, jak trzeba, i jesteś już niemalże w pełni zdrowa. Musisz jednak odpoczywać. Kiedyś może się jeszcze spotkamy, to wtedy opowiemy Ci więcej. Prześpij się. - W międzyczasie, Isane również rozmawiała z nimi, pytając o to, czy sobie poradzą oraz mówiąc, żeby byli ostrożni. Muszą na siebie uważać, zwłaszcza w takim miejscu, poza główną osadą. Nie jest daleko, ale jakiekolwiek starcie z dziką zwierzyną może się dla takich osób skończyć tragedią - a tego wszyscy z pewnością chcemy uniknąć.
Złapałem Isane za dłoń, po czym odwróciłem się w kierunku Ruki, przemawiając cichym głosem tak, by nie rozbudzić dziewczynki, która, miałem nadzieję, posłucha się i uda się spać: - Zdaje się, że po wszystkim. Chodźmy na chwilkę przed dom. Dziewczynka powinna odpoczywać. - Następnie udaliśmy się w kierunku wyjścia, założyliśmy obuwie na nogi. Na dworze nadal było przyjemnie. Okolic zaiste sielankowa, przepiękna, spokojna. Nawet ten wilk w lesie niczego nie zmieniał - był po prostu nieodzownym elementem krajobrazu. Trzeba po prostu uważać. Odezwałem się bardziej pewnym i donośnym tonem: - Isane sobie poradziła. Wszystko będzie dobrze. Proszę tylko, aby nauczyć dzieci tego, by nie oddalały się zbytnio od domu, dobrze? No i ewentualnie nauczyć chłopca operowania jakimś nożem bądź niedużym mieczem. Nie są drogie, a na pewno odgonią jedno dzikie zwierzę. Ma Pani tutaj cudowne dzieciaki. Cieszę się, że mogliśmy pomóc. A właściwie, Isane, bo ja tutaj głównie wspierałem Was duchowo. - Po swoich ostatnich słowach zaśmiałem się, kwitując całą sytuację w taki sposób, by rozluźnić atmosferę i pozostałości po nerwach. Dziewczynka była bezpieczna, chłopiec w szpitalu. Niebawem znowu będą razem. Silniejsi, bo takie wydarzenia łączą i umacniają istniejące więzi. Na koniec, zapytałem: - Czy jest jeszcze coś, co moglibyśmy dla Pani zrobić, czy to już wszystko? - a następnie odwróciłem się w stronę Isy, by dać jej do zrozumienia, że chyba już po wszystkim. Niemniej, czekaliśmy na kobietę.

[Mei]

Misja rangi D dla Isane oraz Mūnraito
Liczba postów: 19/x
,,Nagła pomoc" Starała się pomóc, tak sobie tłumaczyła Ruka bezsilność, którą odczuwała. Poza trzymaniem małej za rączkę oraz zasklepieniem kilku ran, nie była w stanie jej ocalić. Mogła jedynie przyspieszyć proces regeneracji, a także mieć nadzieję, że umiejętności Isane doprowadzą do sukcesu. Jak mogła się nie przejmować? Spojrzała na chłopaka, próbując stłumić narastającą frustrację. Musiała zająć czymś myśli, lecz zimna dłoń Eimi jej w tym nie pomagała. Była jak kłębek nerwów, do czasu, aż było po wszystkim. Odetchnęła z ulgą, widząc, że po problemie została wyłącznie blizna. Dziecina otworzyła swoje oczka, ale nie mogła jeszcze wstawać. Musiała się nacieszyć tą chwilę, więc kobieta wpadła na inny pomysł. Wstała ze swojego miejsca, znacząco mrugając do małej. Przyszła pora na zrobienie kilku ciastek z jagodami. W tym celu ruszyła do kuchni, aby zabrać się za ich przygotowanie.
W tym czasie, białogłowa mogła przemyć pozostałe smugi krwi. Kontakt z zimną wodą wprawił kruche ciało w drżenie, gdzieniegdzie pojawiła się gęsia skórka. Rudowłosa spojrzała na medyczkę, posyłając jej nieśmiały uśmiech. Choć ciężko się było nie krzywić, tak większość bólu zniknęła. Zamiast niego wkradło się zmęczenie. Ziewnęła - Obiecuję - nie miała zamiaru drugi raz przechodzić przez to samo. Zwłaszcza, że nie mieli pewności, czy w przyszłości pojawi się więcej rycerzy na białym koniu. Oni mogli być jedynymi, wszakże braciszek nie zdołał sprowadzić większego grona osób - Dziękuję. Będziemy uważać - na jej policzki wkradły się rumieńce. Słowa Mūnraito były dla niej naprawdę pocieszające, lecz komplement z jego strony wprawił ją w niemałe zakłopotanie. Nie przywykła do czegoś takiego od zupełnie obcej osoby. Pospiesznie odwróciła wzrok, przyglądając się kobiecie, która łączyła składniki - Robisz kolejne pyszności, prawda? - na samą myśl ślinka napływała do ust. Rozmarzenie zalało buzię, ukazując beztroskę oraz czyste szczęście. Więcej pomocy nie potrzebowali, w końcu, jak tylko Kazuya wróci, wszystko będzie wyglądało jak dawniej.
Jednakże nie zamierzała spać, chciała widzieć jak wychodzą. Móc im pomachać oraz raz jeszcze podziękować. Nie zamierzała ich zatrzymywać, zwyczajnie powiedziała im, by przestali się nią przejmować i szli. Ich robota była skończona, zaś zagrożenie minęło. Skłoniła jeszcze główką, obrzucając ich ostatnim uśmiechem. Gdy drzwi się zamknęły, odwróciła się na bok, zamykając powoli powieki.
W tym czasie Ruka, porzuciła na moment swoje zadanie, aby wyjść przed dom. Słysząc słowa shinobiego, pokiwała ze zrozumieniem głową. Dłonią odgarnęła kilka kosmyków, które wpadały jej do oczu. Raz jeszcze obejrzała ich dokładnie, aby utrwalić widok dwójki nieznajomych - To naprawdę wiele dla nas znaczy. Dziękujemy - podała im sakiewkę wypełnioną pieniędzmi - Wiem, że to niedużo, ale przynajmniej w taki sposób możemy się odwdzięczyć. Przekażę później Kazuyi, że z Eimi wszystko w porządku - po czym ukłoniła się w tradycyjny sposób i wróciła z powrotem do środka. Drzwi pozostawiła uchylone, gdyby czegoś zapomnieli. Chciała również w taki sposób pokazać jak bardzo im zaufała oraz, że byli tutaj mile widziani. Gdyby czegoś potrzebowali ten dom stał dla nich otworem oraz zapraszał do następnych odwiedzin.

Głos - Ruka
Głos - Eimi

ZT -> Tutaj