Polana z jeziorem

[Tohaku]

Mildly NSFW, czytacie na własną odpowiedzialność.

---

Lanie
D — Daidoji Akira
[9/15]

---

Czyny Akiry można by w skrajnym wypadku uznać za niefabularne, gdyż podświadomie przewidział chęć narratora na udupienie go ciosem w krocze. Czy to również można sklasyfikować jako łamanie czwartej ściany? Nie wiem, wiem tylko tyle, że młodzieniec błyskawicznie dobył miecza i przyłożył go do gardła niekompetentnego złodzieja. Wszystko wskazywało jednoznacznie na to, że prędzej czy później któryś z tych rzezimieszków okaże się wystarczająco dobry, by okraść zielonowłosego cichaczem, bez frontalnego ataku (jak w przypadku Ichigeru), bez <tu wstaw to, co się wydarzyło podczas interakcji z Tsukuyo> i bez niezgrabnego zdradzenia swojej obecności nienaturalnie szeleszczącą trzciną. No, ale do tej pory szczęście sprzyjało roninowi, a jak to mówią? Szczęście sprzyja lepszym? No tak, od leżącego przed nim mężczyzny dziewiętnastolatka różniło bardzo wiele. Perfekcyjne ciało, jakby wykute z marmuru i iście idealna twarz chłodnego, rozwścieczonego bóstwa kontra najpospolitszy rozrabiaka. No, a przynajmniej tak opisze ich każdy opowiadający, który tylko miał do czynienia ze szlachetnością byłego samuraja. Bez szczypty sarkazmu, ino rzetelne, obiektywne fakty.
Zamiast jednak rozmyślać o ciele Akiry i tym, co byśmy z nim zrobili, wróćmy do głównego wątku. Tym razem z ambrozyjskich ust zamiast wiązanki wydobyły się słowa, które skutecznie sprawiły, że nieznajomy rzeczywiście nie próbował żadnych sztuczek. Może gdyby nie ostrze, zawieszone niebezpiecznie w powietrzu tuż przed nim, to byłby w stanie przypuścić jakiś kontratak, ale myślę, że nawet wtedy obolałe ciało zawiesiłoby broń. Połowa słów zielonowłosego dotarła do rzezimieszka, a połowa nie, gdy ciało walczyło z pulsującym bólem, ale mimo to — by ratować swoją skórę — odpowiedział tak szybko jak tylko potrafił.
— Tsukuyomi mi świadkiem, że nie wiedziałem o twojej kąpieli. — Jego łżący głos utrzymany był w dość zniewieściałym tonie podobnym do koloru jego dialogu (pewnie przez to, że krocze przyjęło lwią część upadku), gdy kontynuował: — Myślałem, że ktoś po prostu zostawił swoje rzeczy i liczyłem na łatwy zarobek. — Mężczyzna gubił nieco wątek, pewnie przez to, że niezależnie od starań oczy mimowolnie uciekały w stronę powiewającego na wietrze fallusa. Nie wspomnę nawet, że słowa nijak imały się do prawdziwej wymówki, ale rozkojarzony umysł nie potrafił wpaść na nic błyskotliwszego. Fakt, że ciało drżało z mieszanki strachu i bólu również nie pomagał. Złodziejaszek nawet nie zdawał sobie sprawy, jak abstrakcyjnie musieli wyglądać dla postronnego obserwatora.

[Daidoji Akira]

NSFW Content

---

Chłodna bryza zaszumiała cicho wśród traw, podkreślając ciszę, jaka zapadła po wypowiedzianych piskliwym tonem słowach złodziejaszka. Akira wysłuchał ich z uwagą, tkwiąc nieruchomo. Jak jakiś bóg, śmierci lub może sprawiedliwości, rozmyślający nad wyrokiem, który powinien spotkać krnąbrnego śmiertelnika. Jeśli ktoś chciałby wciąż bawić się w te mitologiczno-rzeźbiarskie porównania, oczywiście. Blask księżyca odbijał się w wykutym rękoma jakiegoś biegłego kowala ostrzu wyciągniętego miecza. Jedynie lekko powiewające elementy tej rzeźby, jak choćby wciąż wilgotne włosy, psuły cały efekt tej pozy. A potem ciche pociągnięcie nosem. Zielonowłosy czuł już, że zaczyna mu się zbierać na katar od tego zimna. – Zajebiście. Jeszcze się przeziębię – pomyślał, odbiegając na chwilę uwagą od kającego się przed nim mężczyzny. Wzrokiem jednak wciąż pozostawał skupiony na ofierze swojego gniewu – i co ja z tym frajerem teraz zrobię? Przecież go nie zarżnę jak jakiegoś psa, wtedy musiałbym się znowu wykąpać… Zaraz, czemu on tak się gapi na moje klejnoty?

– Hę? Pieprzysz od rzeczy, sukinkocie. To ty nie wiesz, że Tsukuyomi nie gada, więc za tobą nie poświadczy? Mógłbyś sobie wybrać jakiegoś lepszego świadka. To po pierwsze. A po drugie… – ronin przesunął nieco rękę, jakby od niechcenia naciskając lekko na bok szyi kajającego się przed nim nieszczęśnika. Miał zamiar zostawić drobne nacięcie, niezbyt niegroźne, ale wystarczająco nieprzyjemne, żeby pokazać raz jeszcze swoją przewagę – przez swoją głupotę znajdujesz się właśnie na granicy życia i śmierci. I to ja, wkurwiony dzisiejszym dniem facet z Yinzin, zadecyduję zaraz, w którą stronę pójdziesz, wiesz? A ty tracisz skupienie. Gapisz się bezczelnie na jeden z moich bezcennych mieczy. W tym mieście jest cenniejszy, niż wszystko, co zarobisz ty i wszyscy twoi potomkowie dziesięć pokoleń wprzód. Zakładając tylko optymistycznie, że przeżyjesz to spotkanie. Jeśli zamierzasz je przeżyć, to nie patrz się z takim zdziwieniem na moje shakuhachi. Ciesz się, że jest teraz takie zmarznięte, inaczej byłoby ci jeszcze trudniej zgubić je z pola widzenia, chłopski psie. A teraz wyskakuj ze wszystkiego co masz. Powoli i ostrożnie, gapiąc mi się prosto w oczy, jasne? Zamieniamy się rolami, teraz to ty zostajesz obrabowany. Spróbuj jakiejkolwiek sztuczki, a urżnę ci łeb, jak świni. Ale nie chciałbym tego robić. Jeszcze bym się pobrudził i musiałbym znowu brać kąpiel. W moim i twoim interesie jest, żebyś przeżył to spotkanie.

[Tohaku]

Mildly NSFW, czytacie na własną odpowiedzialność.

---

Lanie
D — Daidoji Akira
[11/15]

---

Bryza chłodna i nieprzyjemna, nawet dla kogoś, kto wychował się w ostrym, subpolarnym klimacie. Trzeba jednak przyznać, że kontrastowała groteskowość sytuacji swym dramatyzmem. Aż chciałoby się uwiecznić tę scenę. Niby wyciosany z marmuru bożek i kajający się pod nim śmiertelnik. Choć w opinii niektórych powiewające włosy (na głowie tudzież innych częściach ciała) mogłyby zaburzać estetyczny całokształt, to jednak wysublimowani esteci lubowali się w takim delikatnym łamaniu perfekcji. Naruszanie ustalonych ram artystycznych, społecznych, religijnych, socjalnych czy jakichkolwiek innych, było przecież przywilejem sztuki dobrej i oryginalnej. Nakreślona przez przewrotny los scena łamała wiele z tych ograniczeń, ale najbardziej obscenicznym było to, jak chętnie bandyta wpatrywał się w zmarzniętą kuśkę swojego oprawcy, o ile państwo wybaczą mi taką kolokwialność. Nie dość, że było to społecznie nieakceptowalne, bo zdecydowana część populacji już dawno odeszła od barbarzyńskiej gloryfikacji nagości, to jeszcze moralnie wątpliwe. No bo jak to, mężczyzna na mężczyznę? Podziw i motywacja do pracy nad sobą po zlustrowaniu perfekcyjnego ciała to jedno, ale coraz to częstsze i intensywniejsze wpatrywanie się w niewątpliwie równie perfekcyjne przyrodzenie to drugie. Szczególnie, gdy w parze z tym szło rozkojarzenie złodzieja, który odzyskał przytomność umysłu dopiero gdy poczuł chłód katany przecinającej delikatną skórę.
To właśnie wtedy zalążki podniecenia i delikatna kokieteria w oczach rzezimieszka zostały wygnane przez strach, który tam zagościł. Nawet bez uwagi od Akiry uniósł wzrok i — z tchórzliwie trzęsącym się ciałem — wysłuchał dokładnie tego, co tamten miał do powiedzenia. Co prawda umknęły mu słowa dotyczące rzekomej niemoty Tsukuyomi, ale to może i lepiej, bo leżący na ziemi mężczyzna mógłby wszcząć niepotrzebne dyskusje. Każdy wiedział, no, a na pewno każda osoba z mózgiem wypłukanym alkoholem i przepalonym ziołami wątpliwego pochodzenia wiedziała, że Księżyc wylewał wszystkie swoje żale dotyczące każdego człowieka, gdy tylko chował się w ten jeden jedyny dzień każdego miesiąca. Fakt, może i Akira był bożkiem tego łez padołu, ale jednak w tym wypadku każdemu obrywało się po równo. Blade oko nie znało słowa "dyskryminacja".
No, ale dywagacje nie zostały podjęte, na co tętnica rabusia odetchnęła z ulgą. Zresztą kto wie, czy strach nie byłby na tyle przytłaczający, że nawet po zarejestrowaniu heretyckiego pierdolenia zielonowłosego rzezimieszek nie podjąłby dyskusji? Właśnie to przerażenie połączone z niedawnym poruszeniem w jego spodniach (na szczęście wystarczająco nikłym, by nie zostało dostrzeżone przez ronina) sprawiło, że posłusznie zaczął spełniać polecenie, nawet nie próbując się stawiać. Tak to już jest z takimi szujami, bardziej niż jakikolwiek honor czy wartości cenią swoje życie. Na nieszczęście Akiry bandyta jednak nie miał za wiele przy sobie — posłusznie utrzymując kontakt wzrokowy ostrożnie wyciągnął to, co ukradł plus jeszcze jedną drobną sakiewkę, po wszystkim wyciągając kieszenie na zewnątrz, coby oprócz godności nie stracić jeszcze głowy.

[Ooji]

Dużo czasu minęło zanim Ooji znalazł miejsce, w którym będzie mógł się chociaż trochę poczuć tak, jak w domu. Kupieckie miasto zdecydowanie go przerastało. Ten ogrom ludzi, odgłosów, zapachów, bodźców. Czuł sie bombardowany wszystkim i z każdej strony. To wszystko go przerastało i właśnie dlatego postanowił znaleźć miejsce, w którym zazna chwili spokoju. Nie miał pieniędzy, nie wiedział jak funkcjonuje to całe miasto, więc polana wydawała mu się najlepsza na odpoczynek. Na pewno nie służyła do noclegu, ale biorac pod uwagę, że było dopiero koło południa, chłopak spokojnie mógł się tutaj wyciszyć. Gruby, długi do ziemi płaszcz ochraniał go skrzętnie przed zimnym, zimowym wiatrem, a torba położona pod tyłkiem sprawiała, że Ooji nie złapie wilka od siedzenia na ziemi.
- Co ten dziadek widział w cywilizacji? - powiedział raczej sam do siebie, rozglądając się dookoła. Polana była spełnieniem jego marzeń. Przyroda, małe zwierzątka, cisza, spokój, a przede wszystkim wolność. Nie trzeba być zamkniętym wśród setek innych ludzi, nikt nie wyznacza gdzie się kończy Twój dom, ani tym bardziej nikt nie ustawia żadnych barier. Chcesz iść pod tamto drzewo? Proszę bardzo. Do jeziora? Ależ jak najbardziej. Życie w mieście rządzi się innymi prawami. I kto to słyszał, żeby płacić za wodę? Za mięso jeszcze rozumiał, ale wodę?!

[Kyohei]

MISJA (D) 1/?
Ooji: Wizyta w Szpitalu

---

Spokojny, zimowy popołudniowy wypoczynek i beztroskę Oojiego przerwał głośny marsz dwójki chłopaków. Jeden wyglądał na wyraźnie starszego od drugiego. Idący z lewej mierzył około 180 cm wzrostu, drugi był od niego o głowę niższy i pewnie parę lat młodszy. Wyższy chłopak nie miał jednak więcej niż 20-22 lata. Przechodząc tak po polanie, głośno rozprawiali nad czymś. Ooji nie musiał nawet podsłuchiwać, bo ich słowa można było wyłapać z daleka.

- Jak nikogo nie znajdziemy, mama nas zabije. To przecież jego urodziny... możliwe, że ostatnie. Myśl, kto mógłby się zgodzić, zawsze miałeś sporo przyjaciół!
rzekł z wyrzutami młodszy brat, wskazując palcem na swojego towarzysza. Młody Shinobi nie wiedział o co właściwie chodzi, ale sprawa wyglądała na poważną. Starszy brat jednak nie pozostawał dłużny zarzutom.
- Tak? Bardzo ciekawe, przecież to Tobie mama powierzyła to zadanie! Ty miałeś kogoś znaleźć, nie ja. Tylko przerzucasz na mnie odpowiedzialność. Jak zwykle.

Sami
Ameh

[Ooji]

Siedzenie na polanie było bardzo relaksujące, ale kiedy do uszu Oojiego doszły ludzkie odgłosy, chłopak mimowolnie przestawił się w tryb ostrożności. W dotychczasowym życiu musiał uważać tylko na drapieżników, a z ludźmi nie miał zbyt wiele do czynienia. Był jego dziadek, był on, czyli zero zagrożenia. Teraz znajdował się sam obok wielkiego kupieckiego miasta i zdołał już doświadczyć trochę ciemniejszej strony cywilizacji. Raz go okradziono, kilka razy podano mu wyższą cenę niż lokalnym, a jeszcze innym razem jego troskę wzięto za wścibstwo i chciano go pobić. Dlatego też teraz blondyn nie chciał mieszać się do kłótni dwójki braci. Po prostu siedział i na nich spoglądał. Był ciekawy o czym tak żywo rozprawiają, ale niestety nie dało się tego wyciągnąć z kilku wymienionych przez nich zdań. Nogi chłopaka same chciały się poderwać i skierować w strone dwójki braci, ale przytomny mózg je stopował. Jeśli jednak nieznajomi spojrzą w stronę Oojiego, to ten machnie do nich jedynie ręką skrytą w rękawiczce. Delikatnie, niezbyt gwałtownie, całkowicie neutralnie, czyli tak, jakby podchodził do dzikiego zwierzęcia. Nie chciał wyjść na wrogiego i nie chciał kłopotów, ale całkowite zignorowanie ich też nie mogło być zbyt dobrym posunięciem.

[Kyohei]

MISJA (D) 3/?
Ooji: Wizyta w Szpitalu

---

Podchody Oojiego nie były wcale konieczne, ponieważ gdy tylko chłopacy zauważyli jego postać, wywiązał się między nimi dialog
- Trzeba pytać jak leci. Moi znajomi to w większości już poważni Akoraito, duma może nie pozwolić im na coś takiego. Musimy zdać się na nieznajomego.

Wypowiadając te słowa chłopacy byli stosunkowo blisko Oojiego. a starszy brat wykonał jednoznaczny ruch głową, wskazując chłopaka swojemu bratu. Ten spojrzał podejrzanie, wzruszył ramionami i podszedł do krzaczastobrwego chłopaka i obwieścił mu.

- Cześć. Poszukujemy kogoś do pomocy. Zapłacę. Zainteresowany?

Nieco tajemniczo wyszedł z propozycją, poniekąd licząc na zgodę bez wnikania w szczegóły. Ooji nie miał jednak jeszcze pojęcia na czym będzie polegać zadanie. Z konwersacji chłopaków ciężko było dokładnie wysnuć jakieś wnioski.

Sami
Ameh

[Tamaki Hyūga]

- A działałoby na przykład jakby pokryć tym jakieś ostrze i potem jakby się zraniło nim przeciwnika? Czy trzeba dosłownie wylać to komuś do oczu żeby działało? - dopytałam jeszcze o kwestię tajemniczego płynu Ario po czym zebrałam się z resztą aby wyjść z karczmy. Żwawym krokiem udaliśmy się w kierunku wyjścia z miasta, prowadząc w międzyczasie dalej naszą wielotorową konwersację. Po opuszczeniu miasta przeszliśmy jeszcze jakiś kawałek w bliżej nieokreślonym kierunku, gdzie nas poniosły nogi i trafiliśmy na sporą polanę z jeziorem.
- To miejsce wydaje się odpowiednie, nie uważacie? Sporo miejsca a także dodatkowy element urozmaicający w formie jeziora. Od razu mówię, moje umiejętności w zakresie Uwolnienia Żywiołu Wody są tak szczątkowe że i tak nijak nie daje mi to żadnej przewagi. - powiedziałam do moich kompanów.

[Kisuke]

Dobrze pilnował swoich sekretów i nie dzielił się tak łatwo swoim towarem. Kisuke doskonale to rozumiał, ale liczył, że może wizja większej gotówki bardziej skłoni Ario do oddania takiego skarbu. Na komentarz, że zwykli shinobi mogą mieć problem z aplikacją tylko się uśmiechnął. W głowie już widział pokryte trucizną kunaie albo nawet całe owady. Swoją drogą będzie musiał pomyśleć nad jakimiś trującymi owadami. Na świecie żyje mnóstwo gatunków, z całą pewnością gdzieś musieli słyszeć o takich z solidnym jadem zdolnym zabić lub mocno utrudnić życie. Gdy można byo sądzić, że temat został już ucięty, Tamaki postanowiła pociągnąć ninja z Sabishi za język.

-Bardzo nietypowy styl walki. Mało kto korzysta z wyrzutni, zazwyczaj zajmują sporo miejsca. Te na pojedyncze kunaie o jeszcze będziesz w stanie schować pod nadgarstkiem, ale te na shurikeny to raczej wielkie sprzęty. No ale to musi być skuteczne, skoro samo sięgniecie ciebie atakiem jest wyczynem, w dodatku okupionym śmiercią- Zaimponował mu. Na początku miał go za ekscentrycznego dziwaka, który raczej nie ma pojęcia o walce bo ciągle bawi się jakimiś pierdołami. Tymczasem wychodzi na to, że jakkolwiek on walczy, posiada bardzo użyteczne i potężne umiejętności. Tylko ponownie nie wyciągnął szczegółów na światło dzienne, co mogło w pewien sposób zaburzać postrzeganie czego używa w walce. Do tej pory wyrzutni w swoim życiu Kisuke widział kilka, jedynie te na shurikeny wydawały się potężniejsze, ale one były wielkości tego plecaka, raczej nigdzie ich tam nie chował. Może miał jakieś inne? Kto wie?

-Co prawda wody nie używam, ale jakby któryś tam przypadkiem wpadł, to postaram się wstrzymać. Bo mogłoby to się źle skończyć- Nie powiedział wprost, że chodzi mu o Raitonowe techniki. Skoro Ario był nieco tajemniczy, to i on postanowił. Tamaki co prawda widziała czego Aburame używa, więc jej nie zaskoczy, ale to nawet lepiej.

-Tylko co w takim razie proponujecie? Bo wychodzi na to, że każdy z nas walczy zupełnie inaczej, na różnych dystansach i z zupełnie innymi technikami. Pełnej walki chyba nie ma co przeprowadzać... Hmm... Sam nie wiem- Pomysł z początku wydawał mu się świetny. Trening to trening, bez różnicy co robisz, zawsze możesz podnieść w ten sposób swoje umiejętności. Teraz jednak nieco się zawahał. Może niech Tamaki pokaże coś ze swoich możliwości walki wręcz, on chętnie by coś się nauczył o tych walczących przy pomocy Taijutsu. Może rzucanie technikami na odległość? Tyle możliwości, że zakręcił się i nie był pewien co wybrać.

[Ario]

Ario przysłuchiwał się wypowiedziom zarówno wysokiego chłopaka, jak i kobietki. Następnie wszyscy postanowili zmienić lokację.

Na polanie z jeziorem Ario wpadł na ciekawy pomysł - skoro jedno i drugie chciało poćwiczyć, a nie bardzo wiedzieli jak, Kunisaku bez problemu zorganizuje im trening.
- Eto...jeżeli macie dużo sił i władacie jakimiś elementarnymi technikami, to ja bardzo chętnie chciałbym móc sobie je zapieczętować na przyszłość. - powiedział delikatnie się uśmiechając i drapiąc po głowie. Wiedział, że Ci pewnie nie są świadomi tego, po co to może być mu potrzebne, ale sam w głowie miał od dłuższego czasu pewien projekt, który chciał zorganizować. Niestety, sam zainteresowany nie potrafił zbytnio w techniki elementarne, tak więc nadażająca się okazja do przechwycenia technik wydawała się idealna na określone warunki.
Ario wyciągnął więc pięć pustych zwojów i położył je na ziemi, drapiąc sie po głowie i uśmiechając delikatnie. Liczył, że złapią się na jego prośbę i pomogą mu zapieczętować techniki.

[Tamaki Hyūga]

Słysząc o zagwozdce Kisuke, sama się nad tym zastanowiłam i rzeczywiście, wyglądało na to że przez to jak bardzo różniły się nasze style walki, ciężko było wymyślić jakiś sprawiedliwy sposób żeby się zmierzyć ze sobą nawzajem. Wtedy Ario powiedział coś co mnie dość mocno zainteresowało. Pieczętowanie technik?
- Zapieczętować na przyszłość? Co masz przez to na myśli? - zapytałam się zaciekawiona, bojąc się jednak nieco że okaże się że pytam o jakieś kompletne podstawy fuinu i coś całkowicie oczywistego, jednak sama nie znałam się na tej dziedzinie, nie licząc najbardziej podstawowej jej techniki która pozwalała chować do zwoju przedmioty.

[Kisuke]

Polana okazałą się miejscem bardzo spokojnym oraz niezwykle urokliwym. Olbrzymia ilość zieleni, roślin i kwiatów, a do tego duży zbiornik wodny cieszył wzrok niemalże całą paletą barw. Środek lata przynosił zwykle wysokie temperatury, jednak to właśnie wtedy natura osiągała swoje maksimum możliwości rozwoju. Tutaj nawet nie potrzeba było żadnego ogrodnika, który by się tym zajął. Natura sama sobie świetnie radziła.

-Dobra, ale wisisz mi przysługę- To była świetna okazja aby wyciągnąć od Ario jego trucizny. Oczywiście nie powiedział tego wprost, ale liczył, że pochodzący z Sabishi zrozumie oczywista aluzję i może niedługo, może przy następnym spotkaniu, podzieli się z nim kilkoma fiolkami tych dziwnych specyfików. Ten do oślepiania którym trzeba trafić bezpośrednio w oczy nie był może specjalnie przydatny, ale z całą pewnością posiadał też wiele innych, o wiele bardziej przydatnych do nakładania na broń.

-Gotowy?- Ustawił się w odległości kilkunastu metrów od Ario i gdy uzyskał od niego potwierdzającą zgodę, rozpoczął swój festiwal. Praktycznie bez żadnego przygotowania, bez żadnego składania pieczęci, dziwnych póz albo innych sztuczek, po prostu posłał ze swoich ust pioruna, który poleciał prosta w zwój, w którym miał zostać zapieczętowany. Później zrobił to jeszcze dwukrotnie.

-Dobra, teraz potrzebuję chwili przerwy. Masz czas opowiedzieć po co Ci to- Wrócił do pytania zadanego przez Tamaki, jaki był cel i co rozumiał przez używanie tak zapieczętowanych technik. W sztukach fuinjutsu co nieco potrafił się obracać, na co wskazywał chociażby mały zwój przy pasie, ale chętnie pozna każdą kolejną tajemnicę sztuk pieczętowania. Musiał też usiąść, bo po takiej serii silnych technik jego oddech stał się nieco cięższy. To z całą pewnością jedna z kolejnych rzeczy do poprawienia.

  Ukryty tekst

[Ario]

Ario zadowolony, że pozyska nowe techniki, rozłożył zwoje i czekał na wydarzenia. Duży chłopak wydawał się podchwycić, poniewaz nie czekając zbytnio zaczął ciskać elektrycznymi technikami. Wszystkie trzy udało się pochwycić do zwojów, a Ario na sam koniec zwinął je i wsadził do plecaka. Krople potu też pojawiły się na jego czole, a w głowie przypomniał sobie, że ostatni raz podobną operację robił z towarzyszem rekinkiem. Nawet jeszcze ma te zwoje, tak więc wszystko się dobrze skończyło.
- Dzięki. - odparł krótko.

Niestety, nowi towarzysze nie dawali za wygraną i co chwilę o coś pytali. Ario trochę się dziwił, że tak ich interesują takie przyziemne rzeczy, ale w sumie Shi też swojego czasu była bardzo ciekawska. Ciekawe, czy jeszcze żyje.
- Eee...myślę nad mechanizmem, który będzie potrafił uruchamiać techniki ze zwojów. Jeszcze go co prawda nie robiłem, ale mam w głowie jakiś zalążek takiego czegoś...a póki co zbieram techniki do testów, no i na przyszłość. - powiedział delikatnie się uśmiechając i drapiąc po głowie.

- W ramach przysługi masz to - ja już przeczytałem, ale Tobie może się przyda. Tutaj jest zapisane jak się robi przeszczepy i ogólne wiadomości na ten temat. - powiedział Ario, wyciągając notes i wręczając go Kisuke.

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Widząc że Kisuke zdecydował się wspomóc Ario, zdecydowałam się odsunąć na bezpieczną odległość, tak aby nie oberwać żadnym zbłąkanym wyładowaniem elektrycznym i obserwowałam "pokaz". Aburame raz po raz strzelał błyskawicami a czerwonowłosy jak gdyby nigdy nic, łapał dzikie pioruny do zwoju i nie pozostawało po nich nawet śladu, jeżeli nie liczyć nowej inskrypcji na zwoju.
- Uruchamianie techniki ze zwoju? To brzmi... Fascynująco. Nie musisz nawet znać wszystkich pięciu żywiołów aby nimi władać, wystarczy że znasz kogoś kto nim włada i gotowe. Świetna sprawa. - skomentowałam pomysł chłopaka po czym widząc że Kisuke najwyraźniej potrzebował chwilę oddechu, podeszłam z powrotem do chłopaków i podrapałam się nieco niezręcznie po głowie. - Jakbyś chciał to mogłabym również zapieczętować w twoim zwoju jakąś technikę Suitonu. Pomyślałam że z racji że pochodzisz z pustyni i pewnie kiedyś tam jeszcze wrócisz to napewno przyda ci się jakaś technika która wytwarza wodę. W końcu warunki klimatyczne panujące na terenie Samotnych Wydm są chyba dość ciężkie... - zasugerowałam swoją pomoc Ario.

[Kisuke]

Ario złapał zwojami posłane w jego stronę techniki. Była to bardzo przydatna rzecz do późniejszego wykorzystania, co jednak, gdy ktoś postanowi wykorzystać to jego obronę? Teraz Kisuke współpracować i celował dokładnie tam gdzie trzeba było, ale jest możliwość, że ktoś użyłby tego, a następnie posłał w stronę Hiroe. Oberwać własną bronią to byłaby spora zniewaga. Będzie musiał znaleźć coś na taką taktykę, a przy okazji nieco więcej doszkolić się ze sztuk pieczętowania, aby łatwiej poradzić sobie na tej płaszczyźnie.

-Brzmi interesująco- Pomysły Ario były nietuzinkowe i wykraczające poza schematy zwyczajnych ninja. Młodzieniec z Kaigan jeszcze nigdy nie spotkał się z nikim, kto by tak walczył, dlatego tak bardzo interesowały go wszelkie szczegóły. Tamaki najwyraźniej także nie miała wcześniej okazji aby poznać kogoś takiego, mimo że zwiedziła już kawał świata i walczyła z samym Antykreatorem. Wiele klanów posiadała nietypowe zdolności, ale raczej mieściły się one w jakichś standardach do których każdy przywykł. Ario używał co prawda fuinjutsu, ale w sposób zupełnie inny, niż taki którego można się spodziewać. Wyrzucanie broni ze zwoju było powszechniejsze, a jednak nigdy nie wpadłby na pomysł, żeby zrobić to samo z techniką. Genialne.

-O... kurde- Przyjął przekazany mu notes i zagłębił się we wszystkim co było tam napisane. Wertował kolejne kartki z niesamowitą uwagą, na chwilę wyłączając się z dyskusji. Spodziewał się, że coś dostanie w zamian. Jednak tutaj z każdym kolejnym zdaniem robiło się coraz ciekawiej. To nie było wyłącznie przeszczepianie dla samego faktu odzyskania wzroku. To pozwalało na o wiele, wiele więcej.