Morze

[Yujiro]

Nie udało mu się połamać drewna, które tworzyło zejście na ich ówczesne piętro. Następnym razem będzie musiał bardziej sprężyć wodę, żeby otrzymać zadowalający efekt. Obecnie nie było czasu na to, przynajmniej zatrzymał ich na chwilę lub dwie dając białej i czarnemu czas na zejście na dół. Udał się natychmiast za nimi, ale usłyszał świst pocisku przelatującego koło ucha i nie miał już czasu na reakcję. Poczuł tylko pieczenie na ramieniu, ale nie zatrzymywał się, gdyż kusznik nie załaduje tak szybko następnego pocisku. Złapał się jednak za ramię, by tymczasowo ją ucisnąć i zmniejszyć wylew krwi. Taka rana nie powinna mu przysporzyć za wielu problemów, ale lepiej było dmuchać na zimne, niż potem się zdziwić. Zeszli na niższy pokład, plus był taki, że kusznik nie będzie ryzykował wychylenia z tych schodów, bo nie miał tyle miejsca, by rozstawić kuszę... no i pewno przebije bełtem drewno, a jakoś będą musieli dopłynąć do najbliższego portu jak nie będą chcieli tutaj zostać na stałe. W sensie że marynarze, ich wsparcie było przecież niedaleko.
Na szczęście na niższym piętrze była tylko dwójka ludzi - jeden z nich natychmiast został "zneutralizowany" przez wyłupiastą, a kruczowłosy najwyraźniej nie mógł być na tyle zwinny po tym strzale, dlatego jeszcze nie wszedł w zwarcie z tym swoim mieczykiem. Takeshi działał więc szybko, wytworzył strumień igiełek podobnych do tych, którymi poprzednio poszczyciła się dziewczyna. Poleciał on wprost w gościa z kijem, bo innego wroga obecnie nie mógł dostrzec. Dawało to czas na reakcję wyłupiastej lub czarnobro... włosego, by dokończył działać.
-Szukaj celu! - krzyknął o ile kijaszek już sobie padnie i bardziej miał na myśli czarnego. Czemu? Bo w sumie on najlepiej wiedział jak wygląda to, co mają znaleźć. Nie wiadomo było ile będą szukać tej pieprzonej porcelany, a przecież nie będą do niego podchodzić z każdą skrzynką i pytać się "a ci co ci nje?". Sam Hoshigaki miał dosyć ciekawy plan, gdyż chciał wytworzyć dookoła siebie wodny wir, gdy będzie przy schodach. Dzięki temu powstrzyma on większość przeciwników, którzy nie zbliżą się do niego bez planu, co da im tak potrzebny obecnie czas.

Nazwa

Suiton: Tenkyū

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Bardzo ciekawa technika, stosowana w przypadku gdy shinobi chce zaskoczyć oponenta atakiem znienacka. Poprzez przesłanie chakry Suitonu do ust, jest on w stanie wytworzyć ze swojej śliny kilka senbonów. Następnie wystrzeliwuje je z zadowalającą prędkością w kierunku wybranym przez siebie. Co prawda nie mają one zbyt dużej penetracji, lecz mają przewagę elementu zaskoczenia.

116% chakry (bo nie wykorzystałem w poprzedniej bicza)

do obrony:

Nazwa

Suiton: Mizu no Tatsumaki

Pieczęci

Baran → Koń → Ptak

Zasięg

Na własne ciało

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika defensywna Suitonu. Shinobi składa pieczęcie i wyzwala wokół siebie silny wodny wir, który jest w stanie zablokować większość rzucanych w niego broni miotanych, a także uniemożliwia trafienie go większością technik dystansowych rangi D. Ciosy wręcz, jeżeli są dostatecznie silne (siła powyżej 50), są w stanie przedostać się do wnętrza i uderzyć użytkownika.

109% chakry

[Hisui]

Z każdą chwilą sytuacja stawała się coraz ciekawsza. Zbiegli na dół, a za nimi już czaiła się zgraja przeciwników. Zostawiła obronę przejścia Takeshiemu i zajęła się wyeliminowaniem pozostałej na dole dwójki. Jeden poszedł łatwo, odrzucony gdzieś w głąb statku, został jeden. Wodny chłopak rzucił w niego igłami, a za nimi skoczyła Hisui, szukając wzrokiem szansy na przedarcie się przez obronę w postaci kija. Sięgnęła do kieszeni, wyciągnęła z niej dwa shurikeny i rzuciła w kierunku wroga. Nie liczyła na wielki efekt, tylko na jego unik, gdzie może stracić pozycje lub koncentracje, a wtedy zaatakuje, wykorzystując Shōtei, a następnie podcinając przeciwnika i kopiąc go w głowę. Następnie wróci do pierwszego przeciwnika i upewni się, że na pewno nie będzie im sprawiał kłopotów. Potem.. Cóż, pozostanie szukanie porcelany. Z byakuganem nie powinno być za trudne, wystarczyło dokładniej się przyjrzeć... Gorzej jeśli ją oszukali i w szkatułce nie ma porcelany. Wtedy ich czarnowłosy kolega i jego pracodawca mogą się przejechać na kłamaniu komuś z oczami klanu Hyuuga i może ich spotkać przykra niespodzianka..
W sumie im dłużej myślała tym wydawało się jej to dziwniejsze. Nie znała się na marynarce, ale tyle osób do obsługi statu nie było potrzebnych. Po co więc tyle do obrony? Co takiego przewożą, co jest tak cenne? I czy wysłali wysłani po to czy coś innego jest tak bardzo warte obrony? Co przewożą? Rozglądając się może będzie w stale odpowiedzieć chociaż na ostatnie pytanie.

Nazwa

Shōtei

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Minimalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Prosta technika stylu Jūken, polegająca na zadaniu jednego, szybkiego uderzenia wymierzonego w splot słoneczny, które w połączeniu z Byakuganem i precyzją mogą zadać dość duży ból przeciwnikowi. Dodatkowo jest wysoce prawdopodobne, że osoba potraktowana takim uderzeniem będzie przez chwilę i nie zdolna do zareagowania (paraliż) w jakikolwiek sposób na następne ataki.

Podliczona czakra - 31%

[Ichirou]

Misja rangi C
43/45

---

Cel był coraz bliżej, ale jednak osiągnięcie sukcesu wciąż było bardzo daleko. Mimo, że znaleźli się na właściwym poziomie statku, to ich problemy mnożyły się z chwili na chwilę. Czarnowłosy zajął się próbą utrudnienia zejścia na dół, przesuwając jakąś pobliską beczkę, natomiast dwójka shinobi ruszyła do ataku. Salwa senbonów Takeshiego popędziła wprost na ostatniego przeciwnika, ale ten zdążył uskoczyć na czas, chroniąc się przed niemalże wszystkimi pociskami. Jedynie kilka z nich zadało mu drobne, powierzchowne rany. Hisui w tym samym czasie wyrzuciła shurikeny, przed którymi oponent uchylił się z niemałym trudem, co dało dziewczynie czas na skrócenie dystansu. Mężczyzna próbował jakoś skontrować szarżę, ale zepchnięty do wcześniejszej defensywy nie miał większych szans na wyprowadzenie czystego ataku. Uderzył swym kijem trochę na oślep i fakt, trafił dość boleśnie w bok dziewczyny, ale jednocześnie odsłonił się. Hisui, mimo bólu na wskutek stłuczenia lewego biodra, trafiła celnie w splot słoneczny i odebrała dech rywalowi. Chyba nie trzeba dodawać, że w ten sposób zakończyła starcie.
Takeshi stanął w przejściu i zaczął tworzyć wokół siebie wodny wir, dając pozostałej dwójce chwilę na przeszukanie magazynów. Marynarze ciskali w niego najróżniejszymi broniami, ale póki co z marnym skutkiem. Zagranie taktyczne na ten moment dawało pożądany rezultat, ale Hoshigaki nie mógł tak w nieskończoność. Dzięki niezwykłym oczom kunoichi odnalezienie właściwej skrzyni nie było aż tak trudne. Wbrew pozorom zawartością tej paczki było właśnie to, o czym opowiadał wcześniej zleceniodawca - wiekowa porcelana. Skrzynia była wykonana z dobrej jakości ciemnego drewna, z licznymi zdobieniami. Była zabezpieczona miękkimi materiałami od wewnątrz, więc o ile nikt pakunkiem nie rzucał, to raczej nie powinno być zmartwień o stłuczenie się zawartości.
- Musimy się stąd wydostać. Przez schody się nie przebijemy, trzeba znaleźć nową drogę - odrzekł kruczowłosy z grymasem na twarzy, trzymając się za krwawiące ramię. Musieli coś wykombinować. I to dość prędko. Na schodach wyżej zgromadziła się już uzbrojona i wściekła grupka marynarzy, który Takeshi na dłuższą metę nie mógł powstrzymać. Ci bowiem już kombinowali, jak uporać się z wodnym wirem. Poza tym, teraz ustawili się całkiem dobrze i byli przygotowani na różne ewentualności, a więc siłowe przebicie się przez nich mogło być trudne.

[Hisui]

Wypuściła powietrze przez zęby kiedy oberwała, ale później pojedynek był już tylko czystą formalnością. Wystarczyło jedno osłonięcie się przez przeciwnika i nie było już szansy na inne zakończenie niż po myśli Hyuugi. Znalezienie ich celu było także stosunkowo łatwe (Hisui była szczerze zaskoczona tym, że to była naprawdę porcelana), teraz pozostało im tylko wydostać się z tego statku. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Schody były zablokowane, dróg żadnych nie było na górę statku, a wydostać się jakoś musieli. Pewnie były jeszcze inne możliwości, ale Hisui już wpadła na pomysł. Wariacki, ryzykowny, szalony plan, od którego zaczęły się jej świecić oczy. Serce mocniej jej zabiło, oblizała usta, szybko wyciągnęła z kieszeni notatnik i nabazgrała do najemnika.
- Trzymaj się Takeshiego. Będzie mokro - podała mu kartkę i puściła mu oczko. Następnie zaś spojrzała na przeciwległą burtę i z uśmiechem rzuciła się biegiem w jej stronę. Moza z pół metra od niej odbiła się mocno od ziemi, wykorzystując czakrę w stopach do gwałtownego odepchnięcia się i z całej swojej siły, wspomagając się Hakke Kūshō, uderzyła w statek. I jeszcze raz jak będzie trzeba i kolejny. Jej zamysł był prosty jak budowa cepa. Skoro nie ma wyjścia schodami, to wyrąbią go sobie przez burtę. Woda zaleje statek, Takeshi będzie musiał złapać czarnowłosego, bo sam nie da rady popłynąć, ale woda to przecież jego środowisko, na pewno da radę. Hisui zaś.. Cóż, miała ambitny plan, że sama wypłynie. Jak to będzie to się okaże.

Nazwa

Hakke Kūshō

Pieczęci

Brak

Zasięg

Odrzut na 15 metrów

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Specyficzna technika, która pozwala na przeprowadzenie perfekcyjnie dokładnego ataku na niczego nieświadomym przeciwniku. Otóż użytkownik techniki skupia się bardzo dokładnie poprzez wykorzystanie Byakugana na punktach witalnych, a następnie posyła w ich stronę szybkim ruchem dłoni sprężone z chakrą powietrze, które odrzuca przeciwnika przy równoczesnych obrażeniach zewnętrznych.

[Yujiro]

Piu piu piu - jego malutkie pociski popędziły do celu w niemałej chmarze i niczym mieszkańcy San Escobaru dali o sobie znać u przeciwnika! To znaczy prawie wcale, ale przynajmniej za nimi podążyła zgrabnie dziewczyna, która też dostała od jednego z marynarzy. No ale przynajmniej coś zdziałała, a nie uciekła z podkulonym ogonem jak on sam. Na najniższym pokładzie chwilowo zapanował spokój, jeżeli nie liczyć wytworzonego przez ryboludka wodnego wiru, który rozszalał się na dobre i przynajmniej zatrzymywał ciskane przez marynarzy bronie. Więcej do kolekcji! Gdyby tylko mógł je zebrać ze sobą i sprzedać na czarnym rynku, gdzie dostałby pewno z 20 ryo za sztukę! To by była nie mała kasa.
Odnaleźli skrzynkę - gość z krwawiącym ramieniem, laska z biodrami jak paralityk no i kruczowłosy tez z ramieniem. Wyglądało bardzo zabawnie! Teraz tylko przeżyć i iść do domu - no bardziej popłynąć. Rozglądał się w poszukiwaniu jakiś ukrytych drzwi, ale Hisui już zapewne by je pierwsza wypatrzyła, no i kto normalny mocowałby tajne przejście pod statkiem?! Żeby zatonął szybciej niż ustawa przewidywała? W każdym razie żołądek podszedł mu do gardła, gdy dziewczyna pokazała karteczkę najemnikowi. Wiedział co chce zrobić, na chwilę przeszło mu to przez myśl ale nie sądził, że ona się tego podejmie. On zaś utrzymywał wir - łup - pierwsze uderzenie w burtę statku. Oby to poskutkowało, bo w przeciwnym razie nie wiedział jak mają się z tego wywinąć. Jeżeli dziewczynie nie uda się, to wyrzuca po prawo od schodów (jeżeli patrzeć na mapkę) wybuchową notkę na przeciwległą ścianę, niż tamta uderza. Nie chciał przecież, by coś im się stało. Zaraz potem łapie ich dwójkę, by wstrząs ich nie rozdzielił i detonuję notkę, by niedługo później puścić się w kierunku wyłomu i wydostać się z tego przeklętego statku. Jeżeli jednak tej się uda, to bierze najemnika i dziewczynę i płynie z nimi z dala od statku - do miejsca, gdzie ostatnio był ich statek.

[Ichirou]

Misja rangi C
46/45

---

Plan był dość... szalony, ale być może szaleństwo było właśnie tym, czego obecnie potrzebowali. W chwili, gdy Takeshi grał na czas, kunoichi za pomocą swoich ataków chakrą podjęła próbę stworzenia wyrwy w burcie. Za pierwszym razem uderzenie nie przyniosło pożądanego skutku, jednak w trafionym miejscu pojawiły się zauważalne pęknięcia drewnianej konstrukcji. Drugi cios wymierzony w ten sam punkt pozwolił już stworzyć niewielką dziurę, która w ciągu krótkiej chwili powiększyła się pod napływem ciśnienia napierającego od zewnętrznej strony. Woda zaczęła wlewać się do wnętrza statku, a cała drużyna zdecydowała się wydostać przez utworzoną wcześniej wyrwę. Zadanie to nie było proste, ponieważ w celu wydostania się ze statku musieli pokonać silny strumień wody o przeciwnym kierunku. Skrzynia z porcelaną, za która złapał kruczowłosy była nieco nieporęczna, więc też stanowiła pewne utrudnienie. Mimo wszystko posiadali po swej stronie reprezentanta rodu Hoshigaki, który był wręcz stworzony do tego typu sytuacji. Pomógł on pozostałej dwójce przepchnąć się przez dziurę statku, co właściwie było najtrudniejszym zadaniem w całej ucieczce. Potem należało wypłynąć na powierzchnie i jakoś zaciągnąć ze sobą cenną zdobycz.
Marynarzy zastali intruzów w momencie, kiedy ci wskakiwali do wody. Nikt nie miał zamiaru ruszać za nimi w pościg, ponieważ aktualnie priorytetem było uratowanie statku. Podjęli próby zatamowania nieszczelności w niezwykłym pośpiechu, by zdążyć ocalić statek zanim wleje się do niego na tyle wody, by pociągnąć go w dół do tragicznego zatonięcia.
Po kilka chwilach zmagań z wodą dostali się na niewielką łódkę, na której mieli przedostać się na własny statek. Problem tamtych marynarzy był dla bohaterów na rękę, ponieważ ci obecnie nie mieli możliwości podjęcia pościgu. Nie znaczyło to, że całkowicie odpuścili. O nie. Dwójka z załogi wbiegła na samą górę i postanowiła ubić uciekinierów póki ci jeszcze byli blisko. Zajęli pozycję przy właściwej burcie i wycelowali z kusz w odpływającą łódkę. Zaraz miały polecieć bełty.

[Yujiro]

Usłyszał pierwsze uderzenie - miał nadzieję, że wszystko idzie zgodnie z tym ,powiedzmy sobie szczerze, sposobem na czterolatka. Jak nie sposobem to siłą, a że sposoby im się skończyły, to trzeba było zadziałać bardziej porywczo. Drugie uderzenie, tym razem wstrząs ze strony statku był już odczuwalny. Modlił się w duchu, bo wolał nie ryzykować z użyciem notki. Za dużo do stracenia - odłamki, drzazgi latające w każdą stronę, a do tego jeszcze wściekli i pewnie pijani marynarze. Trzeźwy marynarz to nie marynarz! Poczuł wodę, bardziej ją wyczuł, jej obecność, jej bliskość. Był u siebie.
-Jeszcze trochę! - dobrze że najemnik trzymał skrzynię, bo obydwoje mieli całkiem sporo do roboty na obecną chwilę. Ruszył razem z czarnowłosym i młodą w stronę wylatującej wody, przeciwko silnemu prądowi który nie miał zamiaru zmaleć. No i ciekawe co na to załoga, że statek im tonie. Hop - woda zalała ich ciało, teraz to właśnie Takeshi włączył wszystko swoje mięśnie. Ludki w jego głowie wciskały kolejne po sobie czerwone przyciski odblokowując jakąś siłę, co by dali radę się teraz wydostać. Jak nie, to przynajmniej nie utoną - albo raczej on nie utonie.
Obejrzał się za siebie, ale nikt nie płynął. Na tyle dobrze! Trzeba było we wszystkim widzieć plusy, więc ta malutka chwila wytchnienia - pośredniego wytchnienia, bo to akurat skrzelami - dała mu bardzo dużo. Udało im się dostać na łódkę - najpierw wrzucił nań Hisui, bo kobitka więc trzeba by jej ustąpić tego pierwszeństwa. Potem kruczowłosy razem z przesyłką, a na końcu on sam. Głownie z tego powodu, gdyż się nie wyziębi w lodowatej wodzie. Miał się brać za wiosła, ale zobaczył wycelowane kusze. Natychmiastowo wykonał taką technikę z wirującą wodą, by chociaż zmniejszyć pęd pocisków. Byli jeszcze ruchliwym celem, więc mogli liczyć na sprzyjające fale, które bujały obydwoma środkami transportu. Na tym nie skończył - wystrzelił jeszcze wodny pocisk w stronę marynarzy, żeby na wszelki W pokazać im, że może by tak sobie ładnie odpuścili? Miał tylko nadzieję, że teraz szybko dostaną się na statek i zakończą zadanie.

Do obrony:

Nazwa

Suiton: Mizu no Tatsumaki

Pieczęci

Baran → Koń → Ptak

Zasięg

Na własne ciało

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika defensywna Suitonu. Shinobi składa pieczęcie i wyzwala wokół siebie silny wodny wir, który jest w stanie zablokować większość rzucanych w niego broni miotanych, a także uniemożliwia trafienie go większością technik dystansowych rangi D. Ciosy wręcz, jeżeli są dostatecznie silne (siła powyżej 50), są w stanie przedostać się do wnętrza i uderzyć użytkownika.

102% chakry

Nazwa

Suiton: Mizurappa

Pieczęci

Smok → Tygrys → Zając

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Niezbyt skomplikowane jutsu, będące wodną wersją techniki Katon: Goukakyuu no Jutsu. Użytkownik wytwarza wewnątrz swojego ciała dużą ilość wody, a następnie wystrzeliwuje ją pod ogromnym ciśnieniem w kierunku przeciwnika. Technika sama w sobie jest dosyć łopatologiczna, za to skuteczna - może zadać dość dobre obrażenia, jeżeli przeciwnik nie jest daleko. Kolejnym plusem jest to, że wytwarzamy w ten sposób wodę, której możemy użyć do innych technik!

95% chakry woohooo!

[Hisui]

Hisui cofnęła się kiedy powstała już dziura. Ciężko dychała, ale była pełna podziwu. Do tej pory chyba jeszcze nie udało się jej się zrobić coś tak głupiego jak rozbijanie statu na którego pokładzie się znajduje, ale było całkiem zabawnie. Zachichotała bezgłośnie, a wyrwa się powiększała. Wtedy pojawił się Takeshi i musieli wyleźć przez tą dziurę, przeciwstawiając się prądowi. Głęboko nabrała powietrza i dała nuda w pryskająca wodę. W sumie to bardziej niż wylazła to Takeshi ją wypchnął i popłynął dalej, a ona starała się mu nie przeszkadzać próbując być samodzielna. Z chwilą gdy odpływali wyłączyła swojego byakugana, bo czuła że jeszcze chwila i przesadzi, a chyba nie chciała żeby jeszcze tu mdlała. Wynurzyli się przy łódce, dziewczyna prychała i łapała powietrze, a za chwilę obok niej wylądował ciemnowłosy. Na szczęście odsunęła się w porę wiec jej nie przygniótł jak tak wpadł jak worek ziemniaków. Pomacała się po kieszeniach i mina jej zbledła. Wyciągnęła całkiem mokry notatnik i spojrzała na niego z niechęcią. Musiała źle zamknąć kieszeń i teraz serio już była bez głosu.
Jednak marynarze do końca nie odpuścili. Myślała, że wystarczy im że muszą łatać dziurę w statku, ale widocznie strzelanie do nich było warte oderwania się od tego. Co z tego, że zatoniemy, i tak do nich postrzelamy. Hisui po prostu zsunęła się z ławeczki na dno łódki i skitrała się gdzieś za Takeshim robiącym kolejne czary-mary z wodą.

[Ichirou]

Misja rangi C
49/45

---

Dotarcie na łódkę nie oznaczało końca problemów. Marynarze byli wściekli atakiem intruzów i chcieli odpłacić im się w możliwie najsurowszy sposób. Bełty wkrótce zostały wystrzelone z kusz i prawdopodobnie spowodowałyby poważne, a może nawet i śmiertelne rany, gdyby nie uformowana już któryś raz defensywa młodego Hoshigaki. Wir wodny zatrzymał pociski, a pozostali mogli wspomóc wiosłowanie, by oddalić się od okradzionego statku. Ten, choć trochę zalany, obecnie nie zapadał się na dno. Spora wyporność póki co robiła swoje, a załoga najwyraźniej starała się zatamować powstałą dziurę.
Wyraźnie zmęczeni, otłuczeni lub ranni dotarli do niedużego statku, na którym znajdował się brodaty zleceniodawca. Ucieszył się na widok swych ludzi, szczególnie że ci posiadali upragnioną zdobycz. Kapitan bez zbędnej straty czasu nakazał obrać kurs zgodny z drogą powrotną.
Wcześniejszy sabotaż pozwolił uniknąć ewentualnego pościgu, dzięki czemu bohaterowie mogli dosyć spokojnie dotrzeć do portu, z którego wypłynęli. Tam jednak kapitan i jego ludzie prezentowali pewną nerwowość. Brodacz nakazał marynarzom jak najszybsze zwinięcie się z doków i skrycie się ze skarbem. To było wiadome, że sprawa nie do końca była zgodna z prawem, więc lepiej było spieniężyć zdobyty towar już teraz zanim rozejdą się informację o tym, że dany towar jest zdobyty w nie do końca zgodny z prawem sposób. Ale to nie było już zmartwienie shinobi.
Właściwie, to po dotarciu do portu, Hisui oraz Takeshi byli poza sprawą. Swoje role wykonali, a pozostali nie zamierzali ich wtajemniczać w szczegóły sprawy. Po prostu, otrzymali swoje zapłaty wraz z krótkimi podziękowaniami oraz drobną sugestią, by w najbliższym czasie nie przebywać w porcie oraz starać się nie zwracać na siebie cudzej uwagi. Misja w ten sposób została zakończona. Jej bohaterowie nie mogli poszczycić się heroicznymi i szlachetnymi działaniami, ale kto mówił, jaką ścieżkę powinni obrać shinobi?

Misja zakończona.

[Yujiro]

Dotarli w końcu do statku, koniec był już tak bliski. Pozostawało mieć tylko nadzieję, że wszystko poszło zgodnie z planem i ta cała porcelana się nie rozprysła na małe kawałeczki. Na szczęście wszystko wydawało się w porządku, więc zadowolony kapitan zawrócił do portu. W końcu opuścili morze, stanęli na stałym lądzie. Spojrzał na swoją towarzyszkę i pogratulował jej wykonania zadania:
-No to tego, było całkiem w miarę. W sumie to rozwalenie statku wyszło nam na dobre, aczkolwiek tamci raczej nie byli zadowoleni... - wzruszył ramionami i podał jej działkę z wynagrodzenia otrzymanego od kapitana - A teraz czas na mnie! Wypadałoby się wzmocnić przed naszym kolejnym spotkaniem! Bywaj białogłowa - odwrócił się i jeszcze na koniec pokazał jej wyszczerzone, ostre zębiska.

z/t

[Hisui]

Siedżac już na statku znalazła sobie spokojny kat przy burcie i łapała oddech. Ta misja była nieco wariacka, niemniej dziewczyna była całkiem zadowolona, głównie tym jak pięknie robiła burtę wrogiego okrętu. Nie zatonął niestety więc nie mogła się przechwalać, że własnoręcznie zatopiła statek, ale efekt i tak był niezły. Musiała jeszcze tylko popracować od siłą, by następnym razem rozbić taką ścianę za jednym zamachem, efekt będzie lepszy.
Już kiedy wracali do portu kapitan i załoga zaczęła się dziwnie zachowywać. Hisui oglądała to z kpiącym uśmiechem. Od początku nie wierzyła w tą bajeczkę z odzyskiwaniem towaru, ale dokładnie jak na początku, niezbyt ją to obchodziło. W końcu pieniądze to pieniądze, a jakoś wątpiła by ktoś miałby ich szukać. Zresztą, nawet jeśli.. Może warto w końcu ruszyć się z Ryuzaku? Miasto kupieckie było duże i ciekawe, ale było tyle innych miejsc do obejrzenia. Chodziły plotki o zmianach na Samotnych Wydmach, może odwiedzić tamte strony? Przy okazji odwiedzić parę innych miejsc. Może nawet wstąpić do rodziców? Dawno nie pisała do nich w sumie, pewnie się stęsknili.
Podróż powrotna minęła jakoś szybciej niż poprzednio. Widocznie marynarzom bardzo się spieszyło. Wyszła za Takeshim na stały ląd i przeciągnęła się mocno, krzywiąc się odrobinkę kiedy poczuła ukucie w biodrze. Zgarnęła swoja część wypłaty, po czym zasalutowała mu niedbale. I tak nie miała na czym pisać, więc nie pożegna się z nim inaczej. Na jego wyszczerzone zęby odpowiedziała swoim szerokim uśmiechem, pokazując drobne ząbki, po czym ruszyła w swoją stronę.

/zt

[Shikatsu]

Chyba jeszcze nigdy nie ucieszyła się tak na widok twarzy swojej bladolicej towarzyszki. Nie wiedziała w sumie, ile spędziła tu czasu, bo buzująca w żyłach Nary adrenalina nie ułatwiała jej zachowania zimnego, logicznego umysłu. Obrzydliwe warunki może i przeszkadzałyby jej w każdej innej sytuacji, ale tutaj dawały bezpieczeństwo. Najważniejsze było to, że Inoyu odnalazła ją i była w stanie jej pomóc, bo dobrze wiedziała, że intensywny ruch jedynie zaszkodził jej ranie, zwiększając krwawienie. W sumie to mogłaby nawet ją uściskać, ale w sumie ani jej stan, ani dość syfiaste warunki nie były sprzyjające takim wybuchom czułości. Odrzuciła więc jedynie na bok materiał osłaniający ranę, by ułatwić kapłance dostarczenie jej podstawowej pierwszej pomocy.
- Dzięki - mruknęła, a potem wbiła kły w dolną wargę, czując zwiększoną falę bólu z momentem, gdy Inoyu zacisnęła bandaże na jej rannej nodze. Nie było to na pewno przyjemne, ale czym był taki ból przy potencjalnym wykrwawieniu się lub jeszcze gorszym rozszarpaniu rany przez nieuruchomione ostrze. Niczym.
Szczerze mówiąc, to w aktualnym stanie najchętniej siedziałaby tu do nocy. Musiały jednak dotrzeć na miejsce zbiórki - jej nastrój na tyle spikował w dół, że miała całą tą wojnę i ich zadanie totalnie w poważaniu, a jedyną rzeczą, jaka motywowała ją do wsparcia się o albinoskę i dostarczenia swoich obolałych członków na wskazane miejsce, było to, że ten mały maruda Izo był jedyną osobą, która była w stanie doprowadzić jej nogę do względnego porządku.
I tak też się stało - niczym najdzielniejszy pacjent zniosła zabieg usuwania ostrza w zaciszu tutejszej stodoły, a potem z umiarkowanym zainteresowaniem obserwowała proces leczenia jej nogi. Pierwszy raz w sumie doświadczała takich dziwów na własnej skórze, a oglądanie jak świeże uszkodzenie tkanki zasklepia się na jej oczach było wręcz fascynujące. Po odbębnieniu doprowadzaniu Shi do ponownego stanu używalności doszło do wymiany informacji. Początkowo spodziewała się bury za to, że w sumie w tak radykalny i ryzykowny sposób zabrały się za wydobywanie potrzebnych im informacji - mogły przecież ściągnąć na ich czwórkę zbyt wiele uwagi. Po chwili jednak okazało się, że panowie rzeczywiście, spędzili czas rozłąki bardzo pracowicie, ale niekoniecznie wydajnie i pożytecznie. Nara przewróciła oczami ukradkowo na ten brak żadnych sensownych rewelacji - nawet informacja o niedofinansowanej straży nie była dla niej zbyt dużym zaskoczeniem. Jakby łożono więcej kasy na bezpieczeństwo, to może nie byłoby tak łatwo zasadzić się na tego biednego brunecika, cześć jego pamięci.
Po odpoczynku w magazynie, gdzie odzyskały część utraconych sił, mogli ruszać na umówione spotkanie. Shi większość czasu była z nimi ciałem, ale nie duchem, jedynie sunąc w zwartej grupie za Hiroyą i nie otwierając gęby niepytana, bo w sumie po co. Widok zabandażowanego chłopiny ścisnął w sumie ją za gardło - widać było, że biedaczyna kogoś szuka i niestety dobrze wiedziały, kogo tu brakuje. Czuła się w sumie dość winna, tym bardziej, że chłopak odmówił dołączenia do nich, by móc dalej czekać na kompana. Kazali mu zostać z nimi i na niego czekać - a skoro jego towarzysz już się tu nie pojawi, to istniały dla niego dwie możliwe opcje: późniejsze zaciągnięcie się na statek solo lub, w przypadku odmowy... Odpędziła od siebie niepotrzebne jej teraz do niczego myśli. Nie mogła się teraz rozczulać nad losem obcego gościa - trwała wojna, a one zrobiły to, co musiały.
I tym sposobem czteroosobowa ekspedycja z Midori dała radę zinfiltrować piracki statek. Dzisiejszy dzień był dniem pierwszych razów dla nieopierzonej jeszcze w bojach Nary – pierwszy raz na statku, pierwsza rana odniesiona podczas walki, pierwsza śmierć oglądana z tak bliska. Wciągnęła w płuca słone morskie powietrze, starając przyzwyczaić do nowych warunków. Martwiła ją trochę noc i wszechobecna mgła. Zdecydowanie nie sprzyjały jej takie warunki. A potem jakiś facet walnął mówkę powitalną dla żółtodziobów. No to przynajmniej już wiedzą, kto tu rządzi.
- Mało światła – mruknęła do Inoyu, gdy ją minęła. W razie potrzeby będzie musiała je sama sobie dostarczać, co nieszczególnie jej się uśmiechało. Sama Nara aktualnie przechadzała się ostrożnie - nadal nie mogąc przyzwyczaić się do zaskakująco sprawnie uleczonej nogi - po pokładzie, usiłując poznać ogólny rozkład. Przy okazji szukała też gościa z koralami. I unikała tego pijaczyny z karczmy.
- Przepraszam – zagaiła go, jeśli udało jej się go namierzyć i ten się nie opędził od jej towarzystwa – chciałam spytać o tych całych Słonych Łotrów. Kiedy wtargnęli na wasze wody? Dużo jest tych… łapserdaków? – No nie da się ukryć, że z Nary jest przekonująca piratka jak cholera. Przez moment zastanawiała się, czy splunąć, by sprawiać wrażenie bardziej nieokrzesanej, ale potem zaniechała tego pomysłu. Najwyżej potem.
Sprawa Słonych Łotrów wydawała się o tyle interesująca, że zastanawiała się, jak bardzo moment wypowiedzenia przez nich wojny załodze Czarnej Ośmiornicy zgrywał się z momentem, gdy rozpoczęła się wojna dwóch zwaśnionych klanów. Możliwe było kilka opcji: to byli jacyś inni piraci, zupełnie niezwiązani z jakimiś cudzymi konfliktami; Aburame wpadli na ten sam pomysł, co klan Nara, tylko trochę wcześniej, i wykorzystują inną piracką szajkę do odwracania uwagi od ich nowych szlaków handowych; te cholerne robale przybierają pirackie bandery, by utrzymać ciągłość wymiany handlowej z innymi krainami.

  Ukryty tekst

[Inoyū]

Ten cholerny medyk miał szczęście, że tak chętnie rzucił się na pomoc jej zranionej koleżance - przynajmniej nie był aż tak bezużyteczny jak jego wyższy rangą kolega, który równie dobrze mógłby cały dzień przesiedzieć w jakiejś tawernie, a i tak nie zrobiłoby to większej różnicy. Tymczasowi towarzysze dziewcząt okazali się być pozbawieni zarówno umiejętności, jak i finezji, która jest niezbędna do poprawnego przeprowadzenia śledztwa. Gdyby nie zdolności żeńskiego duetu, to zapewne cała drużyna musiałaby w tym momencie wracać do osady. Ciężko czuć jakąkolwiek satysfakcję z dobrze wykonanej roboty, gdy na ich barkach spoczywała tak wielka odpowiedzialność. Jedyne, co jej pozostało, to liczyć, że podczas późniejszych etapów planu będą przynajmniej przyzwoici. Parsknęła cicho pod nosem, gdy Hiroya postanowił podzielić się z nimi informacją o dość kiepskim stanie tutejszej straży. Nic dziwnego, że nie została złapana po zamordowaniu zaatakowaniu tamtego szermierza, skoro nawet nie było nikogo chętnego, by w ogóle podjąć próbę zatrzymania Yamanaki oraz jej rannej koleżanki. Pomijając już sam fakt, że udało im się go zabić nie zostawiając po sobie zbyt wielu śladów, to mogłaby się założyć, że po drodze nie spotkała ani jednego strażnika.
Pozostały do tak wyczekiwanego randez-vous z piratami czas spędzili w pobliskiej stajni - medyk zajmował się podleczeniem Shikatsu, a jego kolega jak najęty powtarzał w kółko to samo, na co Yamanaka przytakiwała dość sennie, dużo więcej uwagi skupiając aktualnie na koniach, które z uprzejmym zainteresowaniem spoglądały na nieznajomą czwóreczkę. Podglądała kątem oka wszystkie zabiegi stosowane przez Izo na ranie Nary, zastanawiając się, czy byłaby w stanie odtworzyć te czary. Seledynowe światło otaczające dłonie chłopaczka jakimś magicznym sposobem sprawiało, że rozszarpana tkanka spajała się w zaskakująco szybkim tempie. Jak to w ogóle działa? Czy to boli? Twarz Shi nie była zbyt ekspresyjna i nie dało się z niej za dużo wywnioskować.
Kolejne kilka godzin spożytkowała na kontrolowanym drzemaniu, wiedząc, że to może być już ostatnia chwila, by spokojnie sobie odpocząć. Zdobycie drugiego hasła kosztowało ją trochę chakry, a nie mogła wykluczyć, że najbliższa doba nie wyssie z niej jeszcze więcej energii.
Nie zostało już zbyt wiele czasu do północy, więc opuścili stajnię i zaczęli zmierzać w stronę starego magazynu, który tej nocy miał być miejscem spotkania najemników z piratami. Mgła była gęsta jak mleko, ulice opustoszałe, a myśli Yamanaki tak rozbiegane, że z ledwością rejestrowała wszelkie bodźce docierające ze świata zewnętrznego. Nie przyglądała się zbyt długo osobnikowi o wyjątkowo szpetnej aparycji - pośpiesznie wypowiedziała sekretne hasło, czekając, aż wreszcie ją przepuści. Wślizgnąwszy się do środka razem z resztą drużyny, rozejrzała się ukradkiem po reszcie nieszczęśników. O dziwo, udało jej się odnotować parę znajomych twarzy - nieokrzesany facet, którego spotkała jeszcze w tamtej obleśnej tawernie, rosły mężczyzna z koralami oraz jakiś zabandażowany dziwak. Koleżka bruneta. Och, jakiż on szlachetny, nie chce nigdzie wyruszyć bez swojego przyjaciela! Wlepiła dość zimne spojrzenie w tył jego głowy. Niech się nie wydurnia. Najpewniej zabiją go, gdy tylko zostaną z nim sami. Dlaczego mieliby utrzymywać przy życiu kogoś, kto wie za dużo?
Komunikat koordynatora spotkania, chociaż zwięzły i zrozumiały, to i tak zbyt wiele nie mówił takiemu szczurowi lądowemu jak Inoyū. Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, jak to wszystko mogłoby wyglądać. Nie miała żadnego doświadczenia w walkach na morzu, nie znała też tych wszystkich bzdurnych zasad, którymi kierowali się piraci. Musiała improwizować.
Gdy już postawiła stopę na pokładzie dość skromnej łodzi, od razu złapała się kurczowo jakiejś poręczy, by utrzymać pion. Zdawała sobie sprawę ze swojej ułomności, jeśli chodzi o podróżowanie statkiem, ale wszechpanująca ciemnica tylko pogłębiała niepewność. Słone powietrze zlepiło jej jasne włosy w niezbyt estetyczne strąki, a intensywny wiatr owiewał jej policzki, sprawiając, że nieco się zaczerwieniły. Postawiła kilka kolejnych kroków, po czym raptownie posadziła tyłek na zimnych deskach, by w tej pozycji przeczekać aż do przypłynięcia większego statku. Wiadomość o przybyciu tego właściwego okrętu przyjęła z cieniem ulgi - niewielka łódeczka była dużo bardziej podatna na uleganie falom, co bynajmniej nie oddziaływało zbyt dobrze na błędnik albinoski. Starała się nigdzie nie chować, by w razie czego móc sobie elegancko zwrócić za burtą, zamiast gorszyć uczestników rejsu.
Kapitan wyglądał wręcz karykaturalnie. Najbardziej piracki pirat ze wszystkich piratów. Nie mogła, co prawda, dojrzeć drewnianej nogi, haka zamiast ręki i wiernego ptaszyska na jego ramieniu, ale cała reszta jego prezencji nie rozczarowywała. Powiedział to, co musiał powiedzieć, poprzeklinał, powygrażał się i sobie poszedł. To był ten moment, gdy mogły odrobinę rozejrzeć się po łajbie. Chociaż Nara wspomniała coś o tym, że nie wystarczy jej światła, to postanowiła się tym jednak w tym momencie nie przejmować, więc wzruszyła tylko ramionami na jej lakoniczną wypowiedź. I tak nie wiedzą, do czego to wszystko ostatecznie będzie zmierzać, więc lepiej, żeby zajęły się rekonesansem.
Kiedy miała już chwilę dla siebie, rozpoczęła zwiedzanie wszystkich dostępnych dla niej zakamarków statku, zwracając również uwagę na to, do których pomieszczeń mają wstęp tylko wybrańcy. Omiatała wzrokiem każde miejsce w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby być jakkolwiek przydatne. Starała się, oczywiście, nie budzić zbyt wielu podejrzeń, więc raczej się nie spieszyła - tutaj sobie przystanęła, potem przysiadła, za chwilę znowu przeszła się do innego miejsca. Przy okazji obserwowała, co porabia reszta piratów i policzyła mniej więcej, jaka jest ich liczebność. W nieco większym odosobnieniu aktywowała swoją umiejętność sensoryczną, by podejrzeć, ilu z nich może być shinobi, a ilu nie.
Co jakiś czas tą samą zdolnością próbowała kontrolować wody okalające ich statek, by wychwycić zawczasu obecność wrogiego okrętu. W razie zlokalizowania wrogów, próbuje mniej więcej oszacować, ilu z nich jest w stanie posługiwać się chakrą.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja Wojenna rangi C
Inoyū i Shikatsu
28/45

---

Przebrnięcie przez tajną rekrutację i dotarcie na pokład Czarnej Ośmiornicy bez wątpieniem było kamieniem milowym w zadaniu grupy ninja z Yokukage. Największe wyzwania były jednak przed nimi, szczególnie że obecne warunki o wiele mniej wybaczały ewentualne błędy. Nie mogli teraz tak po prostu rzucić bombkę dymną pod nogi i czmychnąć gdzieś w bok, no chyba że mieli zamiar biec po tafli lodowej wody cholera wie jak długo.
Rosły osobnik z koralami kręcił się cały czas po pokładzie i doglądał pracy pozostałych, więc nie było problemem odszukać go i wypytać o nurtujące kwestie.
- Jakiś czas temu, co najmniej kilka tygodni. Wpierw doszły do nas tylko słuchy, że inna banda zapuściła się w nasze rejony, a później przetarli się parę razy z naszymi mniejszymi statkami. Nasz kapitan, Szczerbaty, powoli ostrzy sobie kły na wojenkę, jaka pewnie będzie z nimi za jakiś czas - oznajmił, po czym dość szybko się zreflektował, że jego ostatnie zdanie brzmiało nieco przewrotnie. - Szczerbaty, bo często ludzie przy nim kończą z wybitymi zębami. A co do tych ciulów, to ciężko powiedzieć. Mnożą się jak jakieś szczury na lądzie, ale jest ich mniej, są słabsi i gorzej zorganizowani. Poradzimy sobie z nimi - odpowiedział, a potem zostawił Shikatsu samą, bo jeden z marynarzy partaczył robotę przy żaglu i pan z chustą na głowie musiał go ochrzanić. Reprymendy zrobił w swoim całkiem stonowanym jak na pirata stylu, nie podnosząc aż tak bardzo tonu głosu i dość oszczędnie sięgając po przekleństwa.
Tej nocy księżyc świecił dość mocno. W dwóch miejscach marynarze doświetlali sobie miejsce pracy pochodniami.
Albinoska w tym czasie zrobiła mały rekonesans po statku jak i wśród jego załogi. Co do samego dostępu do pomieszczeń - nie było nic zaskakującego. Inoyū, jako szary najemnik, mogła poruszać się po pokładzie i miała swobodny wstęp do miejsc o charakterze ogólnym, takich jak jadalnia lub duża sypialnia z wieloma hamakami. Nie mogła jednak tak po prostu odwiedzić kajuty kapitana, spichlerza, magazynu lub zbrojowni, bo te były albo zamknięte, albo przez kogoś pilnowane.
Skorzystanie ze zdolności sensorycznych przyniosło kolejną garść informacji. Cała załoga składała się z około czterdziestu osób. Jeżeli chodzi o wyraźniejsze sygnatury chakry, to były jeszcze tylko trzy osoby oprócz świeżo rekrutowanych najemników i faceta z koralami - kapitan, jakiś typek stojący obecnie przy burcie i śpioch na hamaku pod pokładem. Co do okolicy statku - pobliskie wody były bezpieczne.
Drużynowy medyk przez ten czas błąkał się smętnie po pokładzie, natomiast akolita wędrował to tu, to tam i zagajał rozmowę z niektórymi piratami.
Raz lub dwa ktoś mógł gwizdnąć na widok dziewczyn, ale dość szybko był wtedy temperowany przez właściciela masywnych korali, który najwyraźniej dbał tutaj o porządek.
Oczom bohaterek prawdopodobnie nie umknął starszy, łysy pan, na którego ramieniu siedziała kolorowa papuga, próbująca powtarzać wypowiedziane przez starca słowa. Większość z nich była rzecz jasna wulgarna.
Po jakimś czasie spokojny osobnik z chustą na łbie oznajmi najemnikom, że są wołani przez kapitana, po czym zaprowadził ich do gabinetu szefa. W drodze Hiroya spojrzał wymownie na resztę zespołu i skinął do nich głową. To był jasny sygnał, że teraz albo nigdy.
Kapitan siedział za obdrapanym biurkiem. Osobnik z koralami wszedł do środka, gestem ręki nakazał piątce, aby podeszła bliżej, a samemu przystanął przy drzwiach.
- Dobra, to którzy z was to świeże ryby, a którzy to stare rekiny? Bo nie wiem, na ile mam się rozgadywać i tłumaczyć podstawy? - rzucił do grupki, na co jako pierwszy zaczął odpowiadać pewny siebie zawadiaka, wykładając nowemu szefowi, że zna się na robocie i morza to on przepłynął wzdłuż i wszerz.

[Shikatsu]

Kto by pomyślał, że osiłek przyozdobiony ogromną biżuterią okaże się takim miłym gościem? Nie dość, że ładnie odpowiedział na pytania zadane mu przez nowicjusza, to jeszcze chronił dość wyróżniający się wśród męskiej załogi duet dwóch kunoichi przed tymi najbardziej upierdliwymi zaczepkami. No co za sympatyczny facet. Jeśli kiedyś będzie zastanawiała się nad zmianą zawodu na piracki, to zdecydowanie tu wróci, bo pracować pod takim miłym dowództwem to sama przyjemność - czego nie mogła powiedzieć o ich starym dobrym Hiroyi, który większość czasu zajmował się cholera wie czym. Ciekawe, czy podczas swojej integracji z piracką bracią dowie się czegokolwiek wartościowego, bo na snującego się jak duch marudnego Izo to już w ogóle nie liczyła. Wykańczała ją własna drużyna, a najgorsza część roboty dopiero przed nimi!
Nie zdążyła wyciągnąć niczego więcej niż te pobieżne informacje, gdy zostali wezwani przez kapitana Szczerbatego. Gdy szli grupką do kapitańskiego kabinetu, Hiroya zaczął robić do nich jakieś dziwne miny - Shikatsu nie do końca wiedziała, co chce przekazać swoją pantomimą, uniosła więc tylko jedną brew pytająco. Pewnie nie chodziło mu o nic szczególnie ważnego.
Kapitan już czekał na nich w swojej komnacie. Shi zerknęła przez ramię na jegomościa przyozdobionego koralami, który pilnował wyjścia z pomieszczenia, a chwilę później na pijaczynę, który akurat do niczego nie był im tu potrzebny. Najlepiej byłoby pozbyć się zbędnego słuchacza. Splotła dłonie za swoimi plecami i wyprostowała obolałe kręgi, wysłuchując kapitana jak przechwałek hałaśliwego mężczyzny. Westchnęła ciężko, a potem wykonała drobny krok do przodu, nieznacznie występując przed szereg.
- To nie będzie potrzebne - zaczęła na pierwszym wydechu, sztywno prostując grzbiet. - Przybywamy do szanownego kapitana z propozycją. Bardzo kuszącą propozycją, śmiałabym dodać.
Zerknęła krótko na Inoyu, wiedząc, że prędzej czy później będzie musiała ją wspomóc. Złotousta kapłanka, przyzwyczajona do mamienia wiernych swoimi pięknymi słówkami, z pewnością lepiej odnajdzie się w tej sytuacji niż tak drętwy rozmówca, jakim była Nara.
- Czy mogłabym poprosić o wyproszenie tego pana z pomieszczenia? - Tak, obecność opoja zdecydowanie nie była teraz pożądana. Nara zwęziła wargi w wąską linię, posyłając mu chłodne spojrzenie. Potem jej wzrok zawędrował na goryla stojącego przy drzwiach. - Oczywiście ochrona będzie tu mile widziana. Nie chcemy walczyć, zależy nam na komforcie dyskusji dla obu stron.
Potem, bardzo ostrożnie, uniosła podbródek do przodu, w końcu stając twarzą twarz z kapitanem. Miała nadzieję, że wróci stąd ze wszystkimi swoimi zębami, bo była do nich mimo wszystko przywiązana.
- Reprezentujemy klan Nara. Nie są to co prawda sprawdzone informacje, ale podejrzewamy, że okręty, które wtargnęły na wody należące do waszych okrętów, to statki klanu Aburame, używające pirackiej bandery dla niepoznaki. Czas mniej więcej by się zgadzał. W takim razie możliwe, że mamy wspólnego wroga, panie kapitanie. – zadeklamowała, zaciskając dłonie w pięści za swoim grzbietem. Nienawidziła załatwiać takich rozmów. Nigdy nie była w tym dobra.

Używam:
Dzień Kobiet 2019 - nieco większa przychylność jakiegoś NPC niż zazwyczaj