Ocean

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane"
Misja rangi B - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
35/34...

Nieprzerwana szarża Matsubari pozwoliła jej zyskać ogromną przewagę nad swoim oponentem. Sprytne wykorzystanie zdolności o dualistycznych naturach było dobrym pomysłem - postawiła na obronę z użyciem Ninjutsu, a następnie ograniczenie ruchów wroga dzięki Genjutsu, nie marnowała niepotrzebnie chakry, każdy jej ruch był skuteczny. Wspomniane Ninjutsu polegało na stworzeniu włosowych macek, które nie tylko pozbyły się lodowych wilków, ale umożliwiły też przebicie się przez lodową ścianę, która wyglądała nie tylko na bardzo zimną, ale również solidną. Jak się okazało, czupryna sentokini była wystarczająco silna, by przebić się przez tę ścianę, normalnie ciężko byłoby w to uwierzyć, ale mówimy o dziewczynie. Przecież nie od dziś wiemy, że dziewczyny bardzo dbają o swoje włosy - stosują jakieś tam wcierki, odżywki, olejki, szampony ziołowe, nie wiem nawet, co tam jeszcze. Zresztą, w ogóle nie wiem, o co chodzi, nie znam się, jestem tylko facetem - ja myję całe ciało, włącznie z włosami, specjalnym płynem 3w1 i jakoś żyję. W każdym razie codzienna pielęgnacja i dbanie o samą siebie pozwoliły bohaterce przełamać barierę Yuki'ego i dorwać go. Działo się to w tym samym momencie, gdy zdał on sobie sprawę z tego, że wcześniejsze światło było jedynie iluzją, którą był w stanie przełamać. Złożył pieczęć barana, odciął na chwilę przepływ chakry w organizmie, a to pozwoliło mu już normalnie widzieć. Niestety, było już za późno - dopadły go macki (jak w prawdziwym hentai'u). Potem jeszcze doszedł potężny paraliż wywołany chakrą, nie był w stanie się przeciwstawić.
Było już po wszystkim, przerażony Eisuke był pełen podziwu dla Riki za to, czego dokonała, za wszystko, co dziś zrobiła. Gdyby postanowili sprawdzić, co u dwójki znajdującej się za gazowaną ziemią, dostrzegliby, że są nieprzytomni, ale żyją, a na ich ranach znajduje się lód. Oznacza to, że ich kompan się wcześniej o nich zatroszczył i pomógł im, sam impet wybuchu posłał ich kilka metrów w tył i stąd ich stan. Towarzysz długowłosej poznał, że też są badaczami, o własnych siłach iść nie mogli i jeśli chcieli ich zabrać, musieli coś wymyślić.
Gdy wrócili na plażę, gdzie zacumowany był ich okręt, dostrzegli nieprzytomnego Hibiki'ego na środku pokładu. Nie był ranny, po prostu stracił przytomność i ciężko było określić, co mu się stało. Na pewno oddychał. Isamu? Spał sobie tak samo, jak przed wybuchem, czyli nic złego mu się nie stało, a jego stan się nie pogorszył. Okularnik podszedł do swojego umięśnionego kumpla i poklepał go kilka razy w policzek.
-Hibiki, wstawaj zesrałeś się. - czerwonowłosy otworzył oczy i podniósł się.
-Co się stało? - mówił, przecierając sobie tył głowy.
-To my chcielibyśmy wiedzieć, co się stało?
-Pamiętam tylko jakiegoś niebieskiego typka, który pojawił się znikąd, a potem pustka.
-Już go tutaj nie ma. No nic, ważne, że nic ci się nie stało. - zaczął się rozglądać, nagle jego mina bardzo spoważniała.[/akap]
Wstał, zaczął chaotycznie i szybko chodzić po okręcie, potem zszedł pod pokład, rozglądał się i co chwila łapał się za głowę. Coś było nie tak.
-Cholera, cały nasz sprzęt badawczy zniknął!
-O kurwa!
Czyli to w lesie było tylko dywersją? Ciężko stwierdzić, na pewno nikt nie przygotowywałby tego typu zasadzki, narażając życie trójki własnych ludzi. Najwidoczniej było ich więcej i działali na przynajmniej dwie drużyny. Kamraci obudzili kapitana i obgadali z nim całą kwestię, wszystkiemu towarzyszyła oczywiście sentokini, której zdanie również bardzo się liczyło. Ustalili jednogłośnie i bez żadnych sprzeciwów, że trzeba szybko wracać do Ryuzaku, póki tego niebieskiego gostka i pozostałych nie ma w zasięgu. Sprzęt sprzętem, mogą wziąć następny, natomiast na pewno potrzebują odpoczynku i regeneracji po wszystkim, co ich spotkało.
-Hibiki, ty poprowadzisz, ja nie jestem w stanie. - poprosił starzec, przykładając rękę do rany.
Może i był przytomny, ale stracił bardzo dużo krwi. Nie dałby rady sterować, dlatego wyręczył się doświadczonym towarzyszem, który na pewno sobie poradził. Bicek od razu zaczął wszystko przygotowywać i ruszyli. Jak na tak spory statek, dawał radę, zielonowłosy ledwo co mu pomagał. Jeśli o naszego amatora medycyny chodzi, w którymś momencie podszedł do kunoichi i wręczył jej niewielkie pudełeczko maści, które akurat starczy na jej ranę.
-Łagodzi ból i przyspiesza gojenie. Użyj tego na swojej ranie. - uśmiechnął się i prawie wrócił do swoich obowiązków, odwrócił się jeszcze tylko na chwilę, by przekazać jeszcze jedną informację.-My i tak musimy iść do Siedziby Władzy w osadzie i nie ma potrzeby, żebyś też tam szła, jeśli sama nie masz interesu. Wystarczy, że sporządzisz raport i napiszesz, co dokładnie się stało, my przekażemy go odpowiednim osobom. Może nie udało nam się zbadać wyspy, ale przynajmniej wiemy, że prawdopodobnie nadaje się do zasiedlenia. No i wszyscy żyjemy, plus mamy jeńców. Prawdopodobnie za kilka dni znów wyruszymy w to samo miejsce.

Rika - odniesiona rana lekka: -10% szybkości, percepcji i siły

Legenda:
-Kapitan Isamu
-Hibiki
-Eisuke
-Wrogi ninja

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Tam gdzie kończył się element zaskoczenia, zaczynały się zarazem kłopoty Yukiego. Dopóki pozostawał w ukryciu albo przynajmniej posiadał inicjatywę, wszystko było dla niego w porządku. Może i jego ataki przypominały walenie w stworzony przez jego samego lodowy mur, ale przynajmniej optycznie miał przewagę. Wszystko zmieniło się wraz z rozbiciem wilków jeden o drugiego. Mgiełka, króciutki impas i już po jego przewadze. Potem nadszedł błysk, a reszta była już historią. Defensywne jutsu nie wytrzymały włosowego naporu i nic to, że mężczyzna wyswobodził się z iluzji, jak i tak nie mógł się poruszać. Tym razem z materialnych pobudek. W tym wszystkim i tak miał wiele szczęścia, bo przecież Rika nie zamierzała odbierać mu życia. Paluszki do szyi przy jej kontroli chakry musiały zakończyć się paraliżem wroga.
A potem? A potem wraz z Eisukem dokonali rekonesansu. Obeszli niebezpieczny grunt i przyjrzeli się dwójce rannych ludzi. Zdaniem zielonowłosego, reprezentowali oni tę samą profesję co on. Skąd to wiedział? Ubierają się oni w specyficzny sposób, a może zauważył u nich jakiś przedmiot? Dla kunoichi nie było to szczególnie ważne. Grunt, że nie stanowili dla nich zagrożenia, zwłaszcza w takim stanie. Dlatego też Rika zebrała całą trójkę przybyszów w jedno miejsce z użyciem swoich włosów, a potem tą samą metodą zamierzała zabrać ich na statek. W końcu mogli posiadać cenne informacje dla kupieckiego miasta.
-Musimy wrócić na plażę. Weźmiesz sprzęt i zrobisz co trzeba zrobić, a ja w tym czasie ich przypilnuję. Zabieremy ich do Ryuzaku. - rozporządziła, po czym faktycznie udali się do Hibikiego i Kapitana.
Na miejscu jednak nikt na nich nie czekał. Nie to, że zostali opuszczeni, ale Kapitan wciąż spał, a Hibiki... właśnie. Co z Hibikim?! Chłopak mógł nie żyć albo smacznie sobie drzemać i w obliczu ostatnich wydarzeń to ta pierwsza z opcji jako pierwsza rzucała się na myśl. Eisuke zachował jednak trzeźwość umysłu, sprawdził stan swojego kompana i choć w rzeczy samej został on zaatakowany, to żył i po chwili został ocucony. Rika w zdenerwowaniu wysłuchała relacji bicka. Po opisie napastnika mogła wnioskować z dużym prawdopodobieństwem, że to kolejny człowiek z Morskich Klifów. I jakby tego było mało, po chwili Eisuke odkrył zniknięcie całego sprzętu. I jak tu się nie wściec?
-Pewnie już dawno odpłynęli, kiedy my walczyliśmy z nimi. - wskazała na trójkę jeńców. Jej piąstki były mocno zaciśnięte. - teraz nie możemy ich gonić. Nie odzyskamy sprzętu, ale chociaż mamy ich. Gdy wrócimy do Ryuzaku, może władze coś z nich wycisną i dowiemy się czego trzeba.
-Eisuke, rozejrzyj się po wyspie i zanotuj chociaż to, co widzisz gołym okiem. Przecież nie wrócimy z niczym. Dopóki oni nic nam nie powiedzą, władze będą musiały decydować na podstawie twoich obserwacji. - Rika powoli przejmowała pałeczkę. Buzowały w niej emocje, a nic nie daje im takiego upustu, jak mówienie.
-Hibiki, już wszystko dobrze? Zwiąż ich porządnie. Będę miała na nich oko przez całą podróż.
Gdy chłopaki byli zajęci swoimi zadaniami, Rika spędziła chwilę czasu z Kapitanem. Przyjrzała się jego ranie, może powiedziała dobre słowo. Jego stan nie był najlepszy w kontekście jakichkolwiek działań na statku, ale będzie żył i się wyliże. Mogło być gorzej. Po powrocie Eisukego przypomniała sobie o ranie, jakiej doznała w trakcie walki. Przez adrenalinę i kolejne rewelacje na wyspie zupełnie o tym zapomniała. Teraz zaczynało pobolewać i zaleczenie rany było całkiem dobrym pomysłem. Posmarowała więc jakimś dziwnym specyfikiem i gdy rana nie znikła w ułamku sekundy, przestała patrzeć w to miejsce. I jeszcze ta sukienka do wyrzucenia.
Statek był gotowy do startu. Ponownie wyruszyli w rejs.
Droga powrotna zazwyczaj mija szybciej i teraz miało być podobnie. Kapitan odpoczywał, Bicek stał za sterem, a Eisuke, jak to powiedziała mu Rika "nie wiem jak to zrobisz, ale jeśli Hibiki będzie potrzebował pomocy to ty walczysz z żaglami". Sama przecież musiała doglądać przybyszy z Cesarstwa. Chętnie zgodziła się na sugestię, by sporządziła raport i nie udawała się w raz z nimi do siedziby władz. Stracili cenny sprzęt. Może nawet bardzo cenny. I choć przeciwności losu było sporo, a oni i tak nie wrócą z pustymi rękoma, to nie chciała byc tą, która powie o ich stracie. Dlatego siadła naprzeciwko jeńców, wyjęła notes i zaczęła pisać. Rika nie była mistrzynią kaligrafii, ale nadrabiała zaangażowaniem i starannością. A wszystko to z szacunku do Ryuzaku no Taki. Aż jęzor wystawał jej z ust, gdy poprawiała kolejne znaczki. A treść? Wspomniała o sztormie ze szczególnym podkreśleniem, że wpadli w niego w skutek ucieczki przed piratami. Napisała o problemach z Kapitanem, o kolejnej walce z piratami, których skutecznie odesłała w przeciwną stronę. Wciąż na myśl o tym malował jej się malutki uśmieszek. No, ale potem znowu było źle. Walka z mężczyzną o dziwnych zdolnościach kontroli nad lodem, z którym do tej pory nigdy sie nie spotkała. Utrata sprzętu i ucieczka wysłanników z nieprzychylnemu jej miastu Cesarstwa. No i wykorzystanie pobytu na wyspie tak dalece, jak to było możliwe. Ah, ależ się działo! - zadumała, sprawdzając wzrokiem stan trójki przed sobą. Pozwoliła sobie nawet na dopisek, że zważając na okoliczności i raczej okrojony stan osobowy, ich wyprawa i tak kończy się całkiem pomyślnie. Tak, tego byla pewna. Ona jedna nie stawi czoła tak szeroko zakrojonym ekspedycjom z Klifów.
Ah, ale lepiej nie pisać za wiele. Wręczyła kartkę Eisukemu i oczekiwała powrotu do domu. Liczyła, że w porcie znajdą się strażnicy, którzy pomogą w eskorcie jeńców. I pomimo wszystkich tych nieprzychylności miała nadzieję, że to nie jest jej ostatnie słowo w tej historii.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane"
Misja rangi B - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
37/34...

Morska przygoda naszej bohaterki i trójki jej kompanów powoli dobiegała końca. Nie trwało to może jakoś szczególnie długo, ale, madre mia (hisp. "o matko!"), ileż się działo! Sztorm, który nie tylko wydłużył podróż, ale również pozostawił kapitana ciężko rannego. Atak piratów, z którymi kunoichi szybko i sprawnie się rozprawiła. Co tam jeszcze było? Ah, walka z Yuki'm i spotkanie grupy badawczej z Cesarstwa Morskich Klifów. No i na sam koniec wisienka na torcie - kradzież ich sprzętu badawczego, właśnie przez to nie mogli dokończyć swojego zadania i musieli opuścić wyspę, której sprawdzenie było przecież celem ich ekspedycji. Wzięli jeńców - tj. lodowego ninję, którego pokonała Rika, a także dwójkę naukowców prawdopodobnie z Hyuo - po czym wyruszyli w drogę powrotną do osady w Ryuzaku no Taki.
Jeszcze na plaży, kiedy to Matsubari wraz z Eisuke wrócili na nią z lasu, który sprawdzali na skutek powstałego w nim wcześniej wybuchu, doszło do krótkiej, acz bardzo rzeczowej narady między członkami załogi. Im dłużej rozmawiali i im dłużej to wszystko trwało, tym sentokini denerwowała się coraz bardziej, czując własną bezradność. Bo chociaż w ciągu trwania misji radziła sobie naprawdę doskonale i chyba wszystkie jej poczynania można było uznać za skuteczne, to jednak doszło do kilku wydarzeń, na które wcale nie miała wpływu. Nie powinna się za to winić, jednakże wymagała od siebie tak dużo, że nie była w stanie powstrzymać zdenerwowania. Małe piąstki zaciskały się mocniej i mocniej, a powstałe w tej sposób ciśnienie wywołało u niej potrzebę dowodzenia. W sumie ciężko było to nazwać dowodzeniem, jednakże czego by nie powiedziała, jej kompani i tak to robili, bo przecież i tak jej zdanie było nadrzędne. Właśnie dlatego Eisuke sporządził notatkę na temat wszystkiego, co udało im się odkryć na wyspie, podchodząc do zadania bardzo skrupulatnie. Już wcześniej przekonaliśmy się o jego dokładności, nie było powodów do zmartwień. Hibiki czuł się już lepiej, dlatego kiwnął głową twierdząco w stronę dziewczyny i związał wszystkie kończyny jeńców, dodatkowo zakneblował ich i przywiązał do grubej beli na środku statku. Ah, należy wspomnieć, że ich statek nie został cały naprawiony, Bicek nie wyrobił się ze wszystkim z uwagi na zaistniałe okoliczności. Jednakże prowizorycznie zabezpieczył dziób i usunął wszelkie luźne elementy, by nie przeszkadzały w trakcie rejsu i nie sprawiały niebezpieczeństwa. To wystarczyło. Jeden żagiel był niesprawny, to fakt, ale dwa pozostałe nadal funkcjonowały i umożliwiały im bezproblemowe dotarcie do domu. Rika odpowiadała za bezpieczeństwo i to było głównym powodem zaufania, jakim darzyli ją pozostali. Gdy wykonali jej polecenia, zapakowali pozostały sprzęt, który nie został skradziony, po czym weszli na łajbę i wypłynęli.
Droga powrotna była znacznie spokojniejsza. Żadnych piratów (sam bałbym się do nich podpłynąć po ostatnim), warunki pogodowe w normie, nikt ich też nie śledził, żadnych podejrzanych zjawisk na horyzoncie. Czerwonowłosy radził sobie doskonale w roli kapitana, Eisuke też dawał radę z linami i żaglami, wyglądało na to, że się męczy, ale przyda mu się dodatkowy wysiłek, wszystko dzieje się z korzyścią dla jego własnego dobra. Jeńcy z Cesarstwa nie sprawiali żadnych problemów, byli bardzo grzeczni, w sumie podejrzanie grzeczni. A sentokini? Cały czas miała na nich oko, więc nic złego nie mogło się stać. Sporządziła też notatkę, o której wspomniał zielonowłosy, zawarła w niej wszystko, co wydarzyło się podczas wyprawy. Kolejne godziny mijały w ciszy, aż w końcu dotarli do wybrzeża Ryuzaku późnym wieczorem. Było już ciemno, chłodno, ale prawdopodobnie późna pora nie tylko ułatwiła im podróż, ale również zapewniła bezpieczeństwo.
-Stacjonujemy tutaj, w Nishibarze, jeśli będziesz chciała nas spotkać, wiesz, gdzie nas szukać. Bierz swoich gagatków i uciekaj, tylko uważaj na siebie. Prawdopodobnie za niedługo znów się zobaczymy, musimy tylko ustalić, co zrobimy dalej. - no tak, wypadało, by to właśnie główny kapitan pożegnał się jako pierwszy. -Rika-chan, bardzo ci dziękujemy. Gdyby nie ty, wszyscy bylibyśmy martwi jeszcze przed dotarciem do wyspy. Morze bywa zdradliwe i niebezpieczne.
-Dziękujemy.
-Dziękujemy. - powiedzieli jednocześnie Eisuke i Hibiki.
Po pożegnaniu się zaczęli rozpakowywać swój statek i szykować się do snu, którego bardzo potrzebowali, byli wycieńczeni. Zostawili Rikę w porcie, gdzie stacjonowała akurat dwójka strażników z osady. Jeden z nich zabrał nowych znajomych kunoichi i odprowadził ich do więzienia, prawdopodobnie będą przesłuchani następnego dnia. A bohaterka? Była wolna, przynajmniej na razie. Prawdopodobnie za kilka dni wrócą do niej z informacją o tym, że wyprawę trzeba wznowić.

Legenda:
-Kapitan Isamu
-Hibiki
-Eisuke
-Wrogi ninja

Rika - odniesiona rana lekka: -10% szybkości, percepcji i siły - czas regeneracji 72h (bądź wizyta w szpitalu na 12h).

Następnego posta poproszę tutaj.

Koniec misji
Dziękuję. Z kontynuacją widzimy się na niedługo ~Takaś

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
5/38...

Bohaterka słusznie zauważyła, że początek morskiej wyprawy do złudzenia przypominał tę, która miała miejsce tydzień temu. Jedyną różnicą była obecność nowego członka zespołu, a był nim Setsuro, pomagał właście Bickowi na statku. Wyruszyli przed wschodem słońca, było nadzwyczaj spokojnie, no i każdy był zajęty zarówno swoim zadaniem, jak i roztaczającą się przed nimi nieskończoną taflą wody. Eisuke zdawał się być najbardziej odciętym od tego wszystkiego, bo chociaż znajdował się na górnym pokładzie tak, jak wszyscy inni, to co jakiś czas schodził na dół, prawdopodobnie po to, by sprawdzić, czy na pewno wszystko ze sobą zabrali. Sporządzał listę wszystkich niezbędnych im sprzętów do badań, a ponadto opracowywał zarys i kolejność tego, co należało zbadać po dotarciu na miejsce. Znów udowadniał swoją skrupulatność i ogromną wiedzę, najwidoczniej po ostatnim zależało mu na tym, by wszystko poszło jak najlepiej, chciał w końcu spełnić swoją rolę.
Rika natomiast nakręciła się gdzieś koło kapitana, który wykorzystał sytuację. Do tej pory wpatrywał się przed siebie i dzielnie prowadził okręt, ale w chwili, gdy w zasięgu jego wzroku pojawiła się kunoichi, nie mógł się powstrzymać i zagadał, jemu też brakowało towarzystwa. Hibiki pracował z blondynem, a zielonowłosy okularnik był typem samotnika, tudzież została Matsubari i właśnie ona znalazła się w jego zasięgu. Zaczęła opowiadać mu o nowym gościu w Kyusei, słuchał z ogromnym zaciekawieniem, gdyż świat ninja był mu prawie obcy.
-Ożywiać malunki? Kontrolujący lód? To coś doprawdy niesamowitego! - powtarzał po części słowa wypowiedziane przez rozmówczynię i reagował z niedowierzaniem. -Jestem pewien, panienko, że z pewnością byłabyś w stanie wykorzystać tego typu zdolności w naprawdę wspaniały sposób.
Niejednokrotnie przekonał się o jej umiejętnościach i choć nie widział wszystkiego, to był pewny, że zarówno Kekkei Genkai klanu Yuki, jak i techniki szczepu Gazo wykonywałaby z niezwykłą kreatywnością. Wiedział, że można na niej polegać i choć poprzednia przygoda zakończyła się niepowodzeniem, to jednak nikt nie miał na to wpływu, całość zależna była od czynników niezależnych. Tym razem jednak nasza bohaterka zadeklarowała, że nie pozwoli sobie na porażkę, dała wszystkim do zrozumienia, że ich obroni i umożliwi im zrealizowanie celu.
-Myślę, Rika-chan, że jesteś w stanie przeciwstawić się każdemu zagrożeniu, które nas napotka. Już ci powiedzieliśmy, gdybyśmy ostatnim razem podróżowali bez ciebie, nie byłoby nas tutaj dzisiaj. Zawdzięczamy ci swoje życie i ufamy ci bezgranicznie. - uśmiechnął się, a ponieważ ich rozmowę słyszeli wszyscy pozostali, na ich twarzach też zagościły szerokie uśmiechy. -To przysięga. Cała nasza piątka zrealizuje zadanie i wróci do osady cała i zdrowa. Ku chwale Ryuzaku no Taki!
Tuż po tym wszyscy zaczęli się śmiać głośno i wyrażać swoje zadowolenie. Zdecydowanie potrzebowali tego typu rozmów zagrzewających do działania. Tą, która niosła te wszystkie dobre emocje, była właśnie sentokini, która nie bała się wyrazić głośno swojego zdania. Nie zamierzała odpuszczać i zadeklarowała się, że zrobi wszystko, co w jej mocy, by odnieść sukces. Postawa godna naśladowania.
Sielankowa atmosfera, jak to zwykle zresztą, musiała zostać przerwana. Chyba wszyscy wiemy o tym, że na tego typu misji zagrożenie może pojawić się niemalże znikąd, prawda? Może jakiś potężny ninja o białej karnacji nie pojawił się nagle na statku i nie wywołał ogromnego wybuchu, ale stało się coś równie przerażającego. Chyba. Zależy, z której strony na to spojrzeć. Jakieś kilkaset metrów od naszej załogi wszyscy dostrzec mogli piracki statek płynący z ogromną ilością w ich stronę. Czwórka (poza Setsuro) go poznała - to byli ci sami piraci, co poprzednio. Wyglądało na to, że czaili się w okolicy i postanowili się zemścić, zakłócając relaksujący nastrój naszej przyjaznej wycieczki.
Pogoda - w normie, kilka większych chmur, a poza tym słonecznie. Wiatr - umiarkowany. Fale - niewielkie, woda jest raczej spokojna.
-Kur*a, to znowu oni... - skomentował znudzonym głosem mięśniak.

Legenda:
-Kapitan Isamu
-Hibiki
-Eisuke
-Setsuro

[Rika Kari Matsubari]

Wspominki o zdolnościach co niektórych shinobich wzbudziły nie lada podziw u Kapitana. Tym gorzej. Rika ich nie miała i jej zazdrość tylko rosła. Każdy lubi myśleć, że ma w sobie pierwiastek wyjątkowości i sentokini brakowało na to namacalnego dowodu. No, przynajmniej na własną wyjątkowość w świecie ninja. Oczywiście nikt nie odmawiał jej umiejętności, ani niczego innego. Ot, mały (duży) kompleks, z jakimi boryka się na co dzień każdy z nas. I może rzeczywiście tak było, bo Rika wygłosiła mowę, która wzbudziła entuzjazm w Kapitanie, a ten z kolei porwał pozostałych i cała załoga sprawiała wrażenie mocno pokrzepionej i gotowej do ciężkiej pracy. Każdy z nich był bardzo zmotywowany i świadomy wagi wydarzenia, w którym miał odegrać swoją rolę. Panienka przyglądała się im i była pewna, że nikomu w kluczowym momencie nie zabraknie determinacji.
Sytuacja każdego obecnego na statku była raczej całkiem dobra. Ryuzaku no Taki nie skąpiło grosza. Kiedy Isamu doznał obrażeń podczas poprzedniego rejsu, zagwarantowano mu opiekę na takim poziomie, że tydzień później po jego ranach nie było już śladu. Pieniądze? Rika była sowicie wynagradzana za swoje usługi i była przekonana, że ani Isamu, ani też Hibiki, Eisuke i nowy Setsuro biedni nie są. Mogli z czystymi głowami wyruszyć w podróż i być w pełni sfokusowanymi na zadaniu. Ahoj!
Morale było wysokie, tak samo jak wysokie było ryzyko napotkania kolejnych niebezpieczeństw. Matsubari i spółka już poprzednim razem trafiali na przeciwności losu, którym musieli sprostać. Teraz było podobnie. Nawet bardzo podobnie, bo nacierał na nich statek, który wydawał jej się dziwnie znajomy. A chwilę później wątpliwości rozwiał Hibiki. To byli ci sami piraci, co ostatnim razem. Okazuje się, że chłopak miał nie tylko dobrego bicka, ale i oko, bo za pierwszym razem także wypatrzył ich na horyzoncie jako pierwszy. Dla Riki niezmiernie ważny był ton, w jakim powiedział to Bicek. Nie czuć było strachu, a raczej coś w rodzaju zażenowania. Wiedział już, że Rika może nakopać im do tyłków. Będzie to wiedział także później, jeśli przyjdzie im stanąć przed innymi zagrożeniami.
Niczego się nie nauczyli... - pomyślała rozzłoszczona. Rika nie była już tą samą Riką, której miękkie serce nie pozwalało na wyrządzanie krzywdy oprychom, nawet jeśli zasłużyli na niechybną śmierć. Ona skończyła się po zabiciu Kari podczas pojedynku we własnej głowie. Była już skażona cząsteczką zła, a przynajmniej pozbawiona dziecięcej naiwności i nauczona instynktu przetrwania. Teraz jednak dobro uderzyło w nią ponownie, bo przecież piraci mogli nie dostać drugiej szansy. Zacisnęła piąstki, lecz nie traciła nad sobą panowania. Omiotła wzrokiem pozostałych członków załogi, by ocenić, czy ich spokój dorównuje Hibikiemu.
-Ostatnim razem schowałam na ich statku pewną niespodziankę. - a byłam szalenie dobra w chowanego. - Kapitanie, proszę trzymać ster i bez obaw! Nie dojdzie do żadnej walki.
W poprzednim odcinku:
"-Jeśli znowu zbierzecie w sobie odwagę by zginąć i postanowicie się do nas zbliżyć, zejdźcie na dół i pozbądźcie się wybuchowej notki. Nie znam się na okrętach, ale statki wypełnione wodą nie pływają najlepiej."
Rika stanęła na przedzie statku i wlepiła wzrok we wrogi okręt. Oczywiście doskonale pamiętała, gdzie schowała notkę. Nie sądziła zresztą, by ktokolwiek jej szukał. Ich sternik był totalnie przerażony, a pozostali smacznie spali, ululani do snu piórkami iluzji. To, co zaraz miało się stać zdawało się być tak niewiarygodne, że także mogłoby zostać odebrane jako kolejną z jej wrednych sztuczek. Lecz tym razem miało się to wydarzyć naprawdę. Rika nie zamierzała ich zabijać, ale to czy się uratują zależy już tylko od nich. Do rozlewu krwi nie dojdzie. Może tylko do wlewu wody. Wzięła głęboki wdech, jakby to ona miała się zaraz znaleźć pod wodą. Na moment popadła w zadumę.
Złożyła pieczęć węża.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
7/38...

Mówi się, że kobiety są pamiętliwe, nigdy nie zastanawiałem się nad tym, ile w tym prawdy, ale stojąca na pokładzie statku Rika była jawnym potwierdzeniem tego powiedzonka. Ona nie zapominała. Doskonale pamiętała ostatnie chwile spędzone z piratami, stracony przez nich czas, a także drobną niespodziankę, którą zostawiła gdzieś na ich drewnianym środku transportu. Gdzie? To już wiedziała tylko ona. Dlatego właśnie tym razem obeszło się bez teleportów, bez walk i zbędnego wymachiwania maczetami, wystarczyły ułamki sekund do tego, by bohaterka spłoszyła barachło po raz drugi. Jej załoga nie była do końca pewna słów, które wypowiedziała, nie zdawali sobie sprawy z zastawionej przez nią pułapki i kiedy tylko nastąpił długo wyczekiwany moment, zrozumieli, co miała na myśli. Pieczęć węża wywołała eksplozję, która stłumiona przez wodę nie była jakoś szczególnie widowiskowa, ale na pewno dało się ją usłyszeć z tak dużej odległości. Nastąpiła chwila zastanowienia, po której wszystko było już wiadome. Wroga łajba przestała płynąć i zaczęła zatapiać się pod wodę, a podróżujący na niej ludzie zaczęli chaotycznie ratować swoje cztery litery. Spuszczali łódź zapasową, która pomieścić mogła tylko kilka osób, a także chwytali się lin, tratw i wszystkiego, co gwarantowało im unoszenie się na powierzchni wody. Przeklęli Rikę, wymachując w jej stronę pięściami, po czym zaczęli szybko wiosłować i odpływać jak najdalej od młodej kunoichi.
- Cholera, wszystko przewidziała. Spadamyyyy! - krzyk przywódcy piratów i jego bandy (CLICK) też dało się usłyszeć mimo odległości dzielącej ich od grupy ekspedycyjnej.
Machali tymi wiosłami z naprawdę dużą prędkością, najwidoczniej przestraszyli się i chcieli zniknąć z pola widzenia dziewczyny, która zapewniła im wstyd drugi raz z rzędu. No tak, ewidentnie byli żałośni i pokazali to wszystkim, na szczęście wiedzieli, kiedy ze sceny zejść niepokonanym. Hibiki zaczął się śmiać bardzo, bardzo głośno, widząc to wszystko, za jego śladem poszli pozostali i już po chwili cała załoga śmiała się i dokazywała, a karuzeli śmiechu nie było końca.
Doświadczenie to coś, co buduje się z wiekiem i z każdą następną przygodą, której jest się uczestnikiem. Matsubari, pomimo swojego młodego wieku, miała tego doświadczenia aż w zapasie i mogła się nim dzielić z innymi, właśnie w tym celu otworzyła Kyusei. Każdy popełniony błąd pozwalał go naprawić w przyszłości, a każda sytuacja, w którą się weszło, pozwalała zapanować nad podobną w przyszłości. Wyciąganie wniosków i nauka na podstawie zarówno porażek, jak i zwycięstw gwarantuje ogromny sukces w życiu. Tym oto sposobem na okręcie Isamu znów zaczął panować sielankowy nastrój, kolejne godziny mijały spokojnie. Pogoda dopisywała cały czas, żaden inny statek nie kręcił się po okolicy, tudzież nie groziło im szczególne niebezpieczeństwo, aż w końcu na horyzoncie pojawiła się wyspa, która była celem ich podróży. Szybko, co?
- Rika-chan, dasz radę przenieść się na wyspę wcześniej tak samo, jak zrobiłaś to ostatnio z tymi piratami? Zbadasz sytuację. Hibiki, Setsuro, oczy szeroko otwarte. Eisuke, szykuj sprzęt i najpotrzebniejsze rzeczy w plecak. - szefuncio wydał rozkazy, samemu utrzymując stały kurs na wprost.
Gdyby Rika zdecydowała się na błyskawiczne przeniesienie na wyspę, nie zauważyłaby na niej niczego podejrzanego. Niczego by też nie wyczuła, wszystko było w normie. Wysłany przez nią później sygnał bezpieczeństwa (pomachanie ręką, gdy ktoś obserwował ją przez lornetkę) pozwoliło kapitanowi dopłynąć do lądu i zacumować statek.
- Rika, rada kazała podjąć wszelkie względy bezpieczeństwa i kazała działać w następujący sposób - razem z Hibikim zostajemy na statku, odpływamy na kilkaset metrów i obserwujemy z daleka. Eisuke i Setsuro zostają na wyspie i przeprowadzają badania. Ty zapewniasz im ochronę i stwarzasz sytuację do ucieczki w razie zagrożenia. Każdy zna swoją rolę?
- Tak.
- Tak.
- Tak.
Czekali na odpowiedź sentokini, ale chyba wszyscy byli zgodni. Byli na wyspie i mogli rozpocząć badania. Najpierw jednak Eisuke i Setsuro musieli rozbić obóz, to było niezbędne do prowadzenia badań. A bohaterka z Ryuzaku? Musiała czuwać, rozglądać się, pilnować wszystkiego. W powietrzu wisiała dziwna aura, coś nie dawało jej spokoju, ale nawet dokładne oględziny okolicy pozwoliły jej upewnić się co do tego, że są bezpieczni. Przynajmniej na razie.
- Rika, chan, dasz radę nazbierać troszkę wody? - na ziemi znajdowało się kilka wiader, a w miejscu, gdzie powstawał obóz, dwa duże pojemniki z dziwnego materiału, najwidoczniej tam potrzeba było wody.

Legenda:
- Kapitan Isamu
- Hibiki
- Eisuke
- Setsuro
- Kapitan piratów

[Rika Kari Matsubari]

Rika czekała na spektakularny wybuch, który nie nastąpił. Nie to, że nie nastąpił w ogóle, po prostu jego efekt nie spełnił do końca oczekiwań. A przynajmniej tych estetycznych. Bo do eksplozji na pirackim statku w istocie doszło, a jego skutki były opłakane dla wszystkich pasażerów. Całą siłę notki przyjęły dechy u spodu statku, to niehybnie doprowadziło do ich zniszczenia. Dziurę skrzętnie wykorzystywała słona woda, która wdzierała się na okręt od dołu i zaczęła wypełniać coraz to wyższe partie. Nie było czego zbierać. Dziura pozostawiona przez wybuchową notkę była zbyt duża i nie pozostawało nic innego, jak zarządzić ewakuację.
A przynajmniej tak widziała to Rika. Część w rzeczy samej widziała w oddali na własne oczy, a pozostałe elementy dorysowała sobie oczyma wyobraźni. Jak było naprawdę? Trudno stwierdzić. Pewne jest, że finał tego ciągu zdarzeń był dokładnie taki, jaki zaplanowała sobie kunoichi. I chyba do takiego samego wniosku doszli morscy rabusie, gdy pokrzykiwali coś w oddali, chwytając się desperacko to szalupy ratunkowej, to czegokolwiek, co mogłoby utrzymać ich na wodzie. Będą musieli odpokutować. Przed nimi trudne chwile w drodze na ląd.
Tymczasem na statku panował szampański nastrój. Okazało się bowiem, że z dużej chmury mały deszcz. Piracki statek bowiem nie tylko nie obsypał ryuzackiego okrętu salwą ataków, ale wręcz doprowadził do wzmagających się salw śmiechu na pokładzie. Załodze już wcześniej dopisywał humor, ale w obliczu tej tragikomedii pewnie nie chcieliby znajdować się nigdzie indziej.
-Tak się kończy atak na ryuzacki statek... A ostrzegałam! - rozchichrana dołączyła się do towarzystwa. I miała rację. No bo czym mogli się kierować morscy rabusie atakując statek chroniony przez wyspecjalizowaną kunoichi, jak nie pozbawioną zdrowego rozsądku żądzą zemsty?
Sama podróż, jeśli zapomnieć o ataku znajomych piratów, przebiegła raczej bezproblemowo. Wyłonienie się na horyzoncie celu ich wyprawy nie przyniosło z kolei ani radości, ani ulgi. Coś za łatwo nam to przyszło. - pomyślała nieufnie widząc wyspę, na której chyba nikogo nie było.
Skinęła głową na polecenie Isamu i pufnęła na wyspę. Przebadała teren, chodząc po plaży i przesuwając się coraz bardziej w głąb lądu. Nie znalazła niczego podejrzanego. Wcale jej to nie uspokoiło, ale co miała zrobić? Nie pozostawało nic innego, jak dać sygnał załodze, że mogą przypływać. Gdy dotarli na miejsce, cała ekipa zebrała się by ustalić dalsze działania Kapitan przekazał wszystkim wolę Rady. Rice się to nie podobało. Już dawno temu, błąkając gdzieś myślami i wizualizując sobie morską wyprawę numer dwa miała zamiar trzymać wszystkich razem, aby uniknąć sytuacji, w której ona broni jednych, podczas gdy inni są atakowani. Lecz plan wyglądał na sensowny, a co więcej - był to pomysł Rady. Rika nie dyskutuje z radą. Dlatego:
-Tak.
Też zgodziła się z rozkazem. I tak swoje wiedziała. W razie nieoczekiwanych wydarzeń będzie musiała polegać tylko na sobie. Została więc z Eisuke i Setsuro, którzy mieli tu do wykonania swoją robotę. Wszystko wskazywało na to, że nikt im nie będzie przeszkadzał. Mimo to pozostawała czujna i choć zdarzyło jej się zerknąć na zdenerwowanego Eisuke i chyba nieświadomego skali przedsięwzięcia Setsuro, to jednak jej oczy wędrowały na trasie statek Kapitana-wyspa. Dopóki nie została poproszona o przyniesienie wody. Była obrońcą, a nie nosiwodą, ale jeśli przyspieszy to bieg prac? Poza tym musiała się czymś zająć, bo zaraz zwariuje. Jej serce biło szybciej, niż powinno.
-Nie pasuje mi, że wszystko idzie jak z płatka. Ostatnim razem mieli ze sobą swoich naukowców i na pewno nie zależało im tylko na kradzieży sprzętu. Cesarstwo ma w tej wyspie taki interes, jak i my. A po pierwszym spotkaniu chyba czują się zwycięsko. Dlaczego ich nie ma? Nie rozumiem. Dobrze wam idzie? - Rika w trakcie zbierania wody zagadywała stres i zagłuszała niepokój. Chyba wolałaby scenariusz, w którym muszą w ogóle walczyć o dopłynięcie na wyspię. No nie dogodzisz.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
9/38...

Wytyczne od Rady, które przekazał Isamu, nie do końca odpowiadały Rice, ale ponieważ bezpośrednio podlegała ich rozkazom, nie mogła się przeciwstawić. Musiała się dostosować i robić to, co kazali, lekceważenie poleceń przełożonych mogło skutkować znacznym pogorszeniem jej reputacji i zmniejszeniem ewentualnego wynagrodzenia nie tylko za tę konkretną misję, ale również za te, które miały odbyć się w przyszłości. Dlatego potwierdziła gotowość do zgodnego działania. Jakby się nad tym chwilę zastanowić, nie było w tych wytycznych żadnych złych rzeczy. Gdyby coś zadziało się ze statkiem, kapitanem i Hibiki'm, pozostała trójka mogłaby się ukryć i szukać sposobu na bezpieczne opuszczenie wyspy. Z kolei gdyby tym na wyspie przydarzyło się coś złego, Isamu mógłby szybko oddalić się od źródła niebezpieczeństwa i wrócić do osady. Chodziło o przeżywalność i oszczędność w środkach, a przynajmniej tak nazwaliby to Możni.
Sentokini przeniosła się na plażę, sprawdziła okolicę i dała znak swoim kompanom, wszystko było w porządku i już po chwili realizowali zadanie według omówionego planu. Przez cały ten czas bohaterka odczuwała dyskomfort i coś nie dawało jej spokoju. Błądziła myślami, denerwując się, aż w końcu o pomoc poprosił ją zielonowłosy, który kończył przygotowywać obóz, w tym samym czasie Setsuro gromadził materiały i przygotowywał sprzęt. Prośba była prosta, polegała na napełnieniu dwóch pojemników wodą, co zadziało się stosunkowo szybko. W międzyczasie doszło do krótkich rozmów. Mimo wszystko tajemnicza aura cały czas wisiała nad wyspą i członkami grupy ekspedycyjnej, coś wisiało w powietrzu.
- Rzeczywiście ostatnio było znacznie trudniej, ale chyba nie powinniśmy się tym przejmować. Powinniśmy zająć się realizacją zadania, póki tylko mamy ku temu sposobność. - okularnik odpowiedział jej, spoglądając na nią tylko przez krótką chwilę, cały czas koncentrował się na ważnych czynnościach.
Po kilku chwilach obóz był już przygotowany, sprzęt rozstawiony, po co więc potrzebna była woda? Jeden zbiornik zawierał w sobie filtr, który oczyszczał ją i umożliwiał późniejsze wykorzystanie w badaniach, z kolei drugi odprowadzał ją kilkoma cewkami do różnych pojemników z substancjami, które odpowiadały za sprawdzenie różnych parametrów - zdolność do picia, rodzaj występujących w niej bakterii, nawet jej PH, takie jakieś podstawy, o których zwykły szary człowiek nie ma nawet pojęcia(ja na przykład). Chłopcy zapakowali do plecaków różne probówki, lupy, specjalne noże, liny, metale, zapalniczki, młotki i wszystko to, co mogło im się przydać w ich pracy. Postanowili wyruszyć w głąb wyspy.
- Rika-chan, tutejsze środowisko sprzyja matce naturze. Myślimy, że można tutaj spotkać różne egzotyczne zwierzęta, dlatego jeśli zauważysz coś niepokojącego, daj znać. - rzeczywiście, było ciepło, ale też wilgotno, w niektórych miejscach dało się zauważyć cień, w innych słońce.
To, o czym mówił blondas, miało szczególne znaczenie. Świadczyło o tym, że natknąć mogą się na różnorodne formy życia, a nawet na niebezpieczne zwierzęta, z którymi sami by sobie nie poradzili. Na szczęście mieli ze sobą doświadczoną kunoichi, która pełniła rolę ich ochrony. Jak się okazało, mieli rację, bo już po kilku krokach w lesie w ich stronę zaczął pędzić potężny kot przypominający geparda. Miał pomarańczowe futro, ostre kły, silne łapy i długi ogon, z pewnością nie był zwykłym zwierzęciem. Na pewno był głodny i miał smaka na trzy łagodne kąski. Był bardzo szybki i zamierzał od razu schrupać najbliższą osobę, a był nią Eisuke.

Legenda:
- Kapitan Isamu
- Hibiki
- Eisuke
- Setsuro
- Kapitan piratów

[Rika Kari Matsubari]

Eisuke i Setsuro wykonywali jakieś niezrozumiałe dla Riki czynności z użyciem urządzeń, których nigdy wcześniej nie widziała na oczy. Nie zdziwiło więc ją, że ten sprzęt jest tak drogi. Co prawda jej babcia była zielarką, ale działania Babki Akane niewiele miały wspólnego z nauką. Z badaniem, mierzeniem, wnioskowaniem. Zawsze fascynowało ją to miksturkowanie. Było takie obce i tajemnicze. Może właśnie dlatego siedziała cicho jak mysz kościelna i ani myślała przerywać im pracę. Zupełnie jakby jej odezwa miała zanieczyścić próbki, zniekształcić wyniki badań, doprowadzić do błedu naukowców albo w ogóle być zaczątkiem jakiejś wielkiej katastrofy.
Z tego, albo z jakiegoś innego powodu bardzo się ucieszyła, gdy przerwali prace i postanowili zajrzeć w głąb wyspy. Świat probówek, zapalniczek, młotków i innych, obcych przedmiotów był jej zupełnie obcy. Dużo pewniej czuła się naprzeciw potężnych shinobich albo...
-Zwierzęta? - zapytała zdziwiona. - Za pierwszym razem żadnego nie znaleźliśmy, ale może spłoszył je wybuch... Będę czuwała. Tylko w razie zagrożenia choćbyście nie wiem jak się bali, nie możecie się rozdzielać. - podzieliła ich swoimi spostrzeżeniami i uczuliła na to, jak należy się postępować w obliczu niebezpieczeństwa.
Pierwsza misja zakończyła się tylko połowicznym sukcesem. Teraz ciążyła na niej presja zaufania, jaką została obdarzona przez Radę. Do tego ta świadomość zagrożenia. Jakie są szanse, że zaatakuje ich krwiożercze zwierzę? Niewielkie. Ale wyskoczenie kolejnego wojownika kontrolującego lód? Już znacznie większe. Dlatego bardzo poważnie potraktowała spostrzeżenia Setsuro. Wchodząc głębiej w wyspę miała uszy wysoko i oczy szeroko otwarte. I choć nie bardzo wierzyła w uwagi mężczyzn, od czasu do czasu spojrzała pod stopy w poszukiwaniu jakiegoś węża. Miało się jednak okazać, że była w błędzie, bo choć węża faktycznie nie było, sunął na nią jeszcze bardziej drapieżny zwierz.
Pomarańczowy kot nie miał elementu zaskoczenia, a Rika nie należała do tych, których paraliżuje strach. Zwierzęta zazwyczaj były przewidywalne (no, może poza Hoochim i jego rodziną). Nie trzeba być geniuszem, ani znać na pamięć Sztukę Wojny, aby wiedzieć, że dziki kot będzie szarżował. Niemal od razu zaczęła składać pieczęcie.
-Kucnijcie za mną! - krótki, prosty komunikat, który dało się zrozumieć tylko w jeden sposób. Jeśli nie chcą być obiadem quasi geparda, lepiej niech posłuchają. Gdyby Rika miała te 30-40 cm więcej, pewnie nie musieliby kucać. No ale trudno. Gepard się zbliżał, a panienka Matsubari urzeczywistniała inspirującą opowieść senseia Kihary, zasłyszaną w jakże odległej od miejsca wydarzeń wyspie Hyuo. Kiedyś wspominał bowiem Rice o jeżozwierzu otoczonym przez stado lwów, które nijak nie mogło się do niego dobrać. Otoczyły go, próbowały dziabnąć to łapą, to pyskie. Z lewa, z prawa, z tyłu! I co? I nic, Gdy tylko koty próbowały się do niego zbliżyć, ten najeżał kolce, raniąc jednego po drugim. Stado było głodne, ale odnosiło coraz to cięższe rany. I choć jeżozwierz sam także nie uniknął obrażeń, to przezwyciężył tuzin króli zwierząt, bezsilny wobec jego nadzwyczajnych mocy. Można? Można. Nie należy oceniać książki po okładce. Ani Riki po buzi. Także była mała. I choć nadzwyczajnych zdolności nie posiadała, to nie należało jej lekceważyć. Utożsamiała się z jeżozwierzem z opowieści. Sama była niepozornym jeżozwierzem w świecie ninja.
Ostatnia pieczęć.
Włoski rozrosły się dynamicznie i oplotły jej ciało, mieszcząc wewnątrz kopuły także dwójkę naukowców. Włochata peleryna najeżyła się, wycelowując kolce w potężnego kota. Kunoichi nie wiedziała, czy zwierz wyhamuje. Była za to pewna swojej obrony. I podejrzewała nawet, że jeśli kocur wleci w nich z impetem, to defensywne jutsu może się okazać zabójcze.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
11/38...

Ogromny tygrys nie zawahał się nawet przez chwilę, widząc trójkę ludzi maszerujących po jego terenie. Nie zdawał sobie może sprawy z tego, że jeden z nich, na dodatek ten wyglądający niepozornie, to niebezpieczny ninja władający śmiercionośnymi zdolnościami. Mowa o Rice, która po ujrzeniu bestii zaczęła od razu przygotowywać salwę ręcznych pieczęci, które miały stanowić kontrę na ewentualny atak. Nie trzeba było długo czekać, doszło do niego niemalże od razu. Drapieżny kot ewidentnie miał ochotę na pyszne mięsko i jego pierwszym celem był Eisuke. Skończyłby marnie gdyby nie sentokini i jej włosowa technika. Kolczasty jeż osłonił nie tylko jej delikatne ciałko, ale też dwójkę jej towarzyszy, w skutek czego ostre kły zwierzyny starły się właśnie z włosiem. Chakrowy twór w pełni wytrzymał upór, a po próbie zamachu to łowca stał się ofiarą - przebił swoje ciało w kilku miejscach, wydając z siebie przerażający ryk. Szybko odskoczył od Matsubari i wskoczył z powrotem w zarośla, uciekając jak najdalej od nich. Kolejne zagrożenie zażegnane.
Kunoichi prawdopodobnie można nazwać mistrzynią w szybkim rozwiązywaniu problemów, bo co by się nie działo, ona zawsze błyskawicznie się z tym rozprawi. No i dobrze. Nie straszne jej zabójcze sztormy, chmary piratów, dzikie potwory, a nawet przerażający shinobi władający zdolnościami całkiem innymi od tych, które posiada ona sama. Miejmy nadzieję, że nie dojdzie do sytuacji, w której zmierzyć się będzie musiała z czymś nie tylko nieznanym, ale też znacznie wykraczającym poza jej możliwości. Gdyby to tego doszło, kto wie, być może ktoś by ucierpiał.
Eisuke i Setsuro wyglądali na przestraszonych, ale przeszło im od razu, gdy tylko gepard się spłoszył. Westchnęli z ulgą i kontynuowali przemarsz, po drodze badając drzewa, rośliny, temperaturę w różnych miejscach, po prostu przez cały czas prowadzili swoje badania i zapisywali rezultaty w notatkach, które gromadzili. W pewnym momencie natknęli się na miejsce, które dwoje z trzech wędrowców doskonale znało - ziemię całkowicie nieporośniętą roślinnością - brązową, wyjałowioną, popękaną. Z pęknięć wydobywał się śmierdzący gaz, o którego łatwopalnych właściwościach doskonale już wiedzieli.
- Setsu, uważaj, ten gaz jest łatwopalny. Przekonali się o tym nasi koledzy z Cesarstwa.
- Spoko, domyślam się po samym zapachu.
Chłopcy założyli specjalne maski i rozpoczęli badania znajdujących się tam substancji, zarówno w powietrzu, jak i w glebie, zależało im na dokładnym sprawdzeniu tego miejsca, dlatego poświęcili na nie całkiem sporo czasu. Rika, która nie poświęcała się nauce, mogła w dalszym ciągu realizować swoje zadanie polegające na ochronie. Po żadnych dzikich monstrach nie było ani śladu, w okolicy nie działo się też nic niepokojącego, okolica była bardzo spokojna.
Gdy już skończyli z tamtym miejscem, udali się do następnego, znów czekała ich piesza wędrówka. Usłyszeli nieopodal dźwięk pluskającej wody, gdzieś niedaleko musiał znajdować się wodospad. Tak też było. Wody było od groma, spadała z krawędzi, tworząc niemałe jeziorko z krystalicznie czystą wodą. Patrząc na nią aż chciało się jej napić, ale najpierw należało ją zbadać, mogła przecież zawierać jakieś drobnoustroje chorobotwórcze, albo toksyny. Podejrzane było to, że wokół nie było nawet jednego zwierzęcia, a tylko kilka gatunków ryb pływało w środku. Nikt nie ryzykował. Sprawdzili wodę, sprawdzili znajdujące się wokół głazy i skały, po prostu zajęli się wszystkim, pozostało im już tylko wrócić do osady na plaży i zebrać wszystko do kupy, a także posprawdzać próbki, które udało im się zebrać. Części minerałów nie dało się bowiem przeanalizować bez odpowiedniego sprzętu, ten znajdował się właśnie na plaży. Kiedy wrócili, wszystko było na swoim miejscu, a okręt Isamu znajdował się w ustalonej pozycji, nic złego tym razem się nie przydarzyło tak, jak to było poprzednio.
- Odpocznijmy trochę, zjedzmy coś i kontynuujmy badania.
- Racja. Umieram z głodu, no i z przyjemnością chwilę odsapnę.
Rozpalili ogień, przygotowali żywność, którą zabrali ze sobą z Ryuzaku, część nadawała się do podgrzania, zaś niektóre przysmaki można było zajadać od razu. W grupie znów nastał sielankowy nastrój, zapanował spokój. Czyżby była to cisza przed burzą? A może po prostu tym razem wszystko miało najzwyczajniej w świecie pójść gładko?

Legenda:
- Kapitan Isamu
- Hibiki
- Eisuke
- Setsuro
- Kapitan piratów

[Rika Kari Matsubari]

Żyjący w komfortowych warunkach cywilizacji ludzie zazwyczaj nie mają wielkich szans z drapieżnikami, które każdego dnia polują na mięsko. Są cięższe, silniejsze, szybsze i nie boją się ubrudzić sobie łap. Świat ludzi jest znacznie bezpieczniejszy od świata zwierząt, to też głodny kocur zwęszył łatwy łup. Tyle tylko, że jest jeszcze jeden świat. Świat ninja, który jest nieporównywalnie bardziej niebezpieczny od dwóch poprzednich. Bo o ile przeciętny człowiek bić nie potrafi się wcale, a zwierzęta są silne fizycznie, to nawet przeciętni shinobi używają czegoś znacznie potęniejszego - chakry.
Pumopodobny nie mógł spodziewać się zagrożenia, gdy najmniejszy z osobnikówtej zgrai ludziów wyszedł przed szereg i zaczął majstrować coś rękami. Ani to duże, ani silne. Ani nie ma pazurów, ani głośno nie warczy. Ale gdy włosy dziewczyny zaczęły zwiększać swoją objętość, a po chwili włochata kołderka otoczyła zarówno ją, jak i jej kompanów, kot przynajmniej widział, że próbują się bronić. Pewnie nie z takimi włosami sobie radził. Czyżby? Rika nie widziała co się dokładnie stało. Zapanowała ciemność, a w kopułę włosków coś wpadło z impetem. Nie było się ciężko domyślić, co. Zresztą niemal natychmiast zwierzę wydało z siebie przeraźliwy skowyt bólu. Prawdopodobnie nie miało nawet czasu zastanowić się nad tym, co zaszło. Natychmiast uciekł w krzaki, najpewniej bojąc się odwetu i wracając do schronienia w nadziei na wylizanie ran.
I to by było na tyle. Rika rozejrzała się wokół i nie dostrzegając więcej zagrozeń skróciła włoski. Uspokoiła się. Zwierzęta, nawet te drapieżne, dopóki nie zaatakują z zaskoczenia nie powinny stanowić dla niej żadnego zagrożenia. Byli jednak na obczyźnie. Działy się to dziwne rzeczy i należało oczekiwać nieoczekiwanego.
-Chyba już do nas nie wróci. - powiedziała, choć jej głos był jakby nieobecny. Dziewczyna zastanawiała się, co jeszcze może ich spotkać. Kiedy ruszyli, nie przestawała się rozglądać na boki. Nie ona tu była od przeprowadzenia badań czy poszukiwań surowców, dlatego mogła w pełni skupić się na wyszukiwaniu niebezpieczeństw. Dotarłszy do miejsca, w którym ostatnim razem zrobiło duże bum, przerwała swój marsz i asekurowała mężczyzn, którzy robili "swoje rzeczy". W normalnych okolicznościach byłaby zainteresowana ich pracą. Pewnie zadawała by pytania, kręciła się wokół nich i robiła inne rzeczy, przez które szybko mieliby jej dosyć. Teraz jednak ona była zajęta, a badacze z pewnością nie chcieliby zostać tu bez jej opieki.
W pewnym momencie Setsuro zarządził przerwę na jedzenie. Panienka miała tylko nadzieję, że nie zamierzają rozpalać ogniska tu, w tym dziwnym, wybuchającym miejscu. I rzeczywiście, wpierw oddalili się cała grupą na bezpieczną odległość, a dopiero potem przygotowali ogień i żarełko. Rika usiadła po turecku na ziemi, zajadając się jakimś kąskiem nieopodal ognia. Po raz pierwszy od chwili, gdy zobaczyła wyspę na horyzoncie mogła się uspokoić. Wszystko szło jak z płatka, a ogień powinien odstraszyć większość zwierzyny. Pomyślała o Hibikim i Isamu, którzy pozostali na statku w bezpiecznej odległości od wyspy. Czy wszystko z nimi w porządku? Pewnie tak. W przeciwnym razie chyba daliby jakiś sygnał? Nie miała pojęcia jaki, ale no... chyba by dali? Przynajmniej taką miała nadzieję. Spodziewała się dziś wielkiego wyzwania. Była gotowa dać całe serduszko ku chwale Ryuzaku. Wszystko wskazywało jednak na to, że...
-I jak, macie już jakieś odkrycia? Bo ja odkryłam, że to nasz szczęśliwy dzień. - wzięła większego gryza, ciesząc się chwilą. Jak dobrze pójdzie, to chłopaki znajdą co mają znaleźć, a cała załoga wróci bezpiecznie do kupieckiego miasta. Panienka miała w świadomości, jak ważne jest to przedsięwzięcie dla całej prowincji. Dziwnie się czuła. Co prawda napotkali już pewne trudności. Pomogła uporać się z piratami, powstrzymała zapędy głodnego kota. Gdzie jednak Cesarstwo? Czyżby odpuścili po ostatnim razie? Wydawało się to niemożliwe, wszak nie wrócili do siebie na tarczy. Póki co wszystko przebiegało tak łatwo. Rika pochodziła z Ryuzaku i jak nikt inny wiedziała, że za darmo to uczciwa cena. Tylko od kiedy ktoś daje coś za darmo?

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
13/38...

Kluczowym elementem tego typu wypraw był odpoczynek, który dostarczał energii w niezbędnych dla bohaterów momentach. To, co robili do tej pory, nie było może jakoś szczególnie męczące, dwoje z nich prowadziło badania, zajmując się wieloma aspektami natury na wyspie, Rika natomiast odpowiadała za ochronę i przegoniła niebezpieczne zwierzę. Wymienione czynności nie wymęczyły towarzyszy, ale kontynuowanie wyprawy wymagało doładowania baterii, czego prawdopodobnym skutkiem mogło być szybsze zakończenie wycieczki. Skoro mieli szansę przyspieszenia wykonania zadania, robili wszystko, co w ich mocy, by tego dokonać. Wrócili więc do obozu na plaży, rozpalili ognisko, podgrzali żarcie i zabrali się za ucztę. W tym samym czasie Isamu oraz Hibiki patrolowali okolicę nie tylko na morzu, ale również wybrzeże wyspy - w takiej odległości, na jaką pozwalały im posiadane przez nich lunety. Wszystko było spokojnie, oczywiście do czasu.
Po odpoczynku trójka z Ryuzaku ponownie wyruszyła w głąb wyspy, by kontynuować badania, a po kilku godzinach było zebrali już naprawdę sporo materiałów. W obozie na wyspie zostawili próbki w ich prowizorycznym laboratorium, poddając badaniom chociażby różnego rodzaju skały, rośliny, czy też szczątki zwierząt. Woda, substancje chemiczne, temperatura, wszystko to pozwoliło im sprawdzić, w jakim stopniu wyspa nadaje się do zasiedlenia. Na pierwszy rzut oka, nawet dla laika, wydawało się, że wszystko jest w porządku. Tak też prawdopodobnie było, ale potrzebna była opinia specjalistów. Po powrocie na plażę znów wszystko było tak, jak wcześniej, czyli w w porządku. Setsuro i Hibiki zaczęli zwijać manatki i powoli składować wszystko w jednym ustalonym miejscu ulokowanym blisko wody.
- Rika-chan, powoli możemy się zwijać. My już zrobiliśmy swoje, na szczęście tym razem wszystko poszło gładko. Pomożesz nam przenieść wszystko w tamto miejsce? - wskazał palcem punkt, w którym było już kilka przygotowanych skrzyń.
Pakowanie się nie zajęło im jakoś szczególnie długo, a gdy skończyli, przyjazny statek przypłynął po nich na wyspę. Hibiki pomógł wnieść najcięższe skrzynie, Setsuro z Hibiki'm zajęli się pozostałymi, kilka minut później odbijali od plaży i wypływali na morze. Czekała ich długa droga powrotna do osady Ryuzaku no Taki.
- Jak tam, udało się sprawdzić wszystko?
- Większość. Nie mamy sprzętu do zbadania wszystkiego, ale dokończyć będziemy mogli w osadzie.
- To, czego nie udało nam się sprawdzić, zabraliśmy ze sobą. Prawdopodobnie wyspa w pełni nadaje się do zasiedlenia i w dodatku stanowić będzie źródło wielu surowców. Osiągniemy dokładnie to, co chcieliśmy.
- Świetnie, bardzo się cieszę. - no tak, Rada Możnych będzie zadowolona. - Rika, jakieś przeciwności po drodze?
Po zadaniu tego pytania i udzieleniu przez kunoichi prawdopodobnej odpowiedzi po może dwóch, trzech minutach atmosfera diametralnie zgęstniała. Każdy członek załogi był w stanie najpierw usłyszeć, a potem dostrzec, jak w ich stronę z dużą prędkością porusza się jakiś obiekt pod wodą. Ciemna plama pędziła w ich kierunku może dwa, trzy metry pod taflą wody, zaburzając jej naturalną, równą powierzchnię i wzbudzając niewielkie fale i smugi (tak, jak za szybką motorówką). Niedaleko za tą sylwetką dało się dostrzec okręt z flagą Cesarstwa Morskich Klifów, co wskazywało tylko na jedno - rozpoczęli swój ruch. Mieli dosłownie kilka chwil na reakcję, okręt był bardzo daleko i nim nie musieli się z początku przejmować, jednakże tego niezidentyfikowanego obiektu z pewnością nie należało bagatelizować.
- Co to kurde jest? Wygląda jak człowiek-ryba, ale porusza się tak szybko, że ledwo mogę cokolwiek dostrzec. - dziwił się Bicek, używając lunety.

Legenda:
- Kapitan Isamu
- Hibiki
- Eisuke
- Setsuro
- Kapitan piratów

[Rika Kari Matsubari]

Na wyspie było bezpiecznie. Ląd emanował spokojem do tego stopnia, że aż było to podejrzane. Ba! Takim spokojem, że przebił się przed wszelkie podejrzenia i wreszcie uśpił czujność Riki. Przy ciepłym posiłku nadszedł czas, by przyjąć wreszcie do wiadomości, że nic im nie grozi. Dziewczyna przez chwilę poczuła się nawet zbędna. W obliczu tego, co zastali na miejscu była przecież nikim innym, jak osobą dotrzymującą towarzystwa. I może nawet zrzuciłaby z siebie ciężar odpowiedzialności wynikający z obowiązku strzeżenia załogi. Może nawet spuściłaby oko z Setsuro i Eisuke, by podjąć się własnych badań nad wyspą. Spróbowałaby obcy owoc albo powąchała kolorowy kwiat, podczas gdy chłopaki zajmowaliby się tymi całymi badaniami. Szybko jednak przypomniała sobie o piratach, których atak mógłby zakończyć się rozmaicie, gdyby nie było jej na pokładzie. Przypomniała sobie to dzikie zwierzę. Zagrożenie pojawia się przecież zawsze wtedy, kiedy się go nie spodziewamy.
Dlatego też po posiłku, gdy ponownie ruszyli w głąb wyspy, Rika wciąż pełniła wartę. Nie miała już o czym rozmawiać. Nie chciała rozpraszać badaczy, wszak im prędzej opuszczą ląd, tym lepiej, a niewiele miała do powiedzenia na temat tego, co robili. Była coraz bardziej znudzona. Jedno czy dwa ziewnięcia były tego dobitnym dowodem. Choć może wcale nie o nudę chodziło, a zwykłe zmęczenie. Panienka pozostawała czujna przez większość ich pobytu na wyspie, a utrzymywanie koncentracji sprawiało jej trudność godną dziecka. Właśnie dlatego nie posiadała się ze szczęścia, kiedy Eisuke ogłosił koniec prac. Pora wracać. - pomyślała.
-Zabierzmy to wszystko i wracajmy. - potwierdziła zielonowłosemu i dołączyła do prac. Niedługo później przypłynął do nich statek z Hibikim i Isamu na pokładzie. Przez cały ten czas patrolowali okolice wyspy, a teraz są tu. Cali i zdrowi.
-Może Cesarstwo się wystraszyło... - powiedziała po cichu do samej siebie.
-Nie zauważyliście niczego dziwnego? - zapytała w końcu, przerywając wymianę zdań. Może ktoś się wystraszył krążącego statku i zrezygnował ze swoich planów wobec wyspy. Możliwości było wiele.
-Niedługo po rozpoczęciu badań natrafiliśmy na dzikie zwierzę, pewnie niejedyne na wyspie. Bez chakry nie mielibyśmy z nim szans nawet wszyscy razem, ale to i tak nic w porównaniu z wysłannikami Cesarstwa, których spotkaliśmy ostatnim razem. - relacjonowała z powagą godną funkcji, jaką pełniła. W głębi ducha była jednak przeszczęśliwa, że wracają na pokład. Że niebawem będą w domu ze wszystkimi informacjami, których potrzebują. Z Riki dopiero niedawno zaczął schodzić stres związany z odpowiedzialnością, jaka na nią spadła. Co prawda nie miała potrzeby stawać w obronie załogi, ale i tak wzięła udział w ważnej misji i zyskała kolejne doświadczenie.
Cała naprzóóóóód!
Statek ruszył. Rajska kraina, która z każdą chwilą stawała się coraz mniejsza, budziła w Rice ambiwalentne uczucia. Była piękna, była cenna. W ogóle była ziemią obiecaną. Ale była też strachem, niebezpieczeństwem i niekończącym się niepokojem. Opuszczając wyspę, mogła wreszcie dać na wstrzymanie i oddychać pełną piersią. Wspaniale sunął stateczek. W dodatku obierając najlepszy możliwy kierunek - Ryuzaku no Taki. A dopóki płynęli właśnie tam, Rika czuła się całkiem pewnie na morzu. Nie czuła się szczurem lądowym, brzmiało to raczej kiepsko, a ona nie lubiła szczurów. Ale rekin morski? Rekinem także się nie czuła, ale brzmiało to godniej...
Nie było jej dane rozstrzygnąć tej kwestii.
Początkowo wcale nie przejęła się dziwnymi odgłosami. Zachowanie załogi, a w szczególności Kapitana i Hibikiego, były jednak alarmujące. Coś chyba jest nie tak. - pomyślała i zaczęła rozglądać się wokół siebie.
-Tam są! - wskazała palcem gdzieś daleko na wodę, gdzie znajdował się statek płynący pod wrogą banderą. A to wcale nie było największe zmartwienie. A człowiek-ryba?
-Nigdy czegoś takiego nie widziałam. - odpowiedziała Hibikiemu w tej pełnej emocji chwili. Rika nie należała do najbardziej prawdomównych. Znała wagę oraz siłę słowa. Powinna była powiedzieć coś w stylu: "spokojnie, wszystko pod kontrolą", ale było już za późno. Rzeczywiście nie miała pojęcia, z czym się mierzy. Słowa Kapitana, które wypowiedział w Kyusei uderzyły z podwójną siłą. "Rada prosiła, by przekazać ci, że tę ekspedycję należy traktować jako misję rangi A".
-Kapitanie! - Rika podbiegła do Isamu z taką determinacją, jakby właśnie grała w szkolne wyścigi rzędów. -Gdybyśmy zawrócili na wyspę, Cesarstwo nas dogoni, ale będzie się łatwiej obronić. Jeśli popłyniemy dalej musimy się liczyć z tym, że poprzedni sztorm to był pikuś.
"Małe piwo", powiedzieliby starsi. Czy jeszcze kiedykolwiek napije się jabłkowego soku? Wiedziała, że musza płynąć dalej, ale i tak potrzebowała kogoś, z kim podzieli się odpowiedzialnością. Spojrzała jeszcze raz na wzburzoną wodę oceanu. Za żadne skarby tam nie wskoczy. A jak ma inaczej zaszkodzić temu czemuś? A może im się tylko wydawało i to rekin? Pobożne życzenia. Statek Cesarstwa był w oddali, a Rika czekała na dalszy bieg wydarzeń.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
15/38...

Zaczęło się.
Nie wszystko szło tak gładko, jak początkowo planowali. No, może tym razem nie spotkało ich tyle nieprzyjemności, co poprzednim razem, jednakowoż najgorsze było dopiero przed nimi. Udało im się zbadać większość minerałów z wyspy, zapoznali się częściowo z jej florą, fauną, ponadto pobrali niezbędne próbki do sprawdzenia w laboratorium Ruyzaku. Tutaj nie można im było czegokolwiek narzucić. Wykonali swoje zadanie i byli już w drodze powrotnej do osady, nie przewidzieli jednak tego, że wróg czyhał i gotów był do ataku w każdej chwili. Doszło do wydarzenia, którego się nie spodziewali, a to, co zaraz miało stać się na morzu, przechodziło ich najśmielsze oczekiwania.
Należy wspomnieć na początku, że poprzednia morska wyprawa zakończyła się niepowodzeniem ze względu na czynniki zewnętrzne. Czynniki, na które młoda bohaterka Rika nie miała żadnego wpływu. Dzięki złożonemu przez nią raportowi, a także dzięki pochwalnym zeznaniom trójki jej ówczesnych towarzyszy, jasnym było, że ona spełniła swoją rolę w stu procentach. Była odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu i nawet w odpowiednim czasie. Przecież nie umiała władać pogodą, nie była w stanie powstrzymać sztormu, który wyrządził im tak duże szkody. Pomogła przy eksploracji wyspy, pokonała wroga, a to, że ktoś inny skradł ich sprzęt - nie zależało od niej. Jak widać, wszystko to, co wpłynęło na porażkę ostatnim razem, nie stawiało Matsubari w złym świetle. Wręcz przeciwnie, świadczyło o tym, że w pojedynkę jest w stanie wykonać swoje zadanie po raz kolejny. To właśnie dlatego Rada nie przydzieliła do zadania żadnego innego shinobi'ego. Dlaczego więc podniosła rangę misji do poziomu "A"? Dlatego, że spodziewała się natarcia Cesasrtwa i to z siłą znacznie większą, niż poprzednim razem. Oczywistym było, że jeśli wtedy wrogi ochroniarz przegrał z ochroniarzem Ryuzaku, ich następny wysłannik będzie silniejszy. Tak też było.
Sentokini zasugerowała, by Isamu szybko zawrócił w stronę lądu. Znajdowali się daleko od brzegu, prawdopodobnie zdążyliby przed zmierzającym w ich stronę okrętem, ale na pewno nie przed tym drugim obiektem płynącym z ogromną prędkością. Kapitan doskonale zdawał sobie z tego sprawę, mimo wszystko ufał dziewczynie i wiedział, że ta ich obroni. Ufał jej, choć nie wierzył, że to się uda, o czym przekonały go słowa Hibiki'ego, który wydarł z siebie przeraźliwy ryk.
- Kur*a, przyspieszył! Uważajcie! - schował lunetę, nie był w stanie zauważyć nawet sylwetki tegoż obiektu.
Przyjazna łajba zdążyła obrócić się z powrotem ku lądowi i kiedy tylko zaczęli przeć naprzód, zatrzymali się w miejscu, każdy z załogi mógł poczuć nagły opór, a trwało to dosłownie ułamek sekundy. Nie zauważyli, kiedy poruszający się szybko wróg wpłynął pod nich. W końcu nastąpiło wielkie BUM! Drewniany środek transportu rozpadł się na pół, dosłownie, a z jego środka wydostał się ogromny smok wodny. Potężne jutsu natury Suiton rozerwało na strzępy statek, który zaczął tonąć bardzo szybko, na szczęście jego pasażerom nic się nie stało, po prostu wszyscy wylądowali w wodzie. Jedynie Rika stała na jej powierzchni, jako jedyna była w stanie utrzymać się stabilnie dzięki chakrze, choć nie było to łatwe przez powstałe po ataku fale. Nie była w stanie dostrzec oponenta, wszystko przez chaos wywołany niesamowitą zdolnością. Nie miała też za bardzo okazji spoglądać na wodę, musiała zmierzyć się z ogromną bestią prującą już w jej stronę. Smok celował w jej niewielkie ciało, chcąc uderzyć w nią z impetem. W międzyczasie czwórka towarzyszy kunoichi walczyła o życie ze znacznie silniejszych od nich żywiołem. Trzymali się desek i resztek okrętu, chcąc jak najdłużej utrzymać się na wodzie.
- Chłopaki, wszystko w porządku? Trzymajcie się! - krzyczał Isamu, którego podtrzymywała potężna bela.
Najgorzej miał chyba Hibiki, który był najcięższy, a nie miał wokół siebie dużych desek. Na pewno nie pójdzie pod wodę zbyt szybko, umiał pływać, ale nie starczy mu kondycji, by dopłynąć do brzegu, który był kilkaset metrów dalej.

Legenda:
- Kapitan Isamu
- Hibiki
- Eisuke
- Setsuro
- Kapitan piratów
- Wrogi ninja

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Rika oceniła szybko sytuację. Cokolwiek znajduje się w wodzie, krąży wokół statku niczym rekin przy ofierze. Było szybkie. I zapewne nieprzypadkowo zjawiło się akurat wtedy, gdy na horyzoncie wychylił się okręt z Cesarstwa. Czy mają szansę uciec? Może gdyby nie "to coś", mogliby mieć taką nadzieję. Co jednak, jesli zostaną spowolnieni? Złapani na środku oceanu, atakowani z dwóch stron? Oprócz niej nie znajdował się tutaj nikt, kto wsparłby ją w walce w tak trudnym terenie.
Właśnie dlatego zasugerowała Kapitanowi powrót i choć nie wiedziała jaką logiką się kierował, już po chwili statek zaczął zawracać. Załogę ogarniał wszechobecny niepokój. Może nawet strach. Tak, na pewno strach. Relacje Hibikiego tylko potęgowały unoszące się w powietrzu nastroje. Bicek nie należał do mięczaków, a z jego słów płynęła mieszanina podziwu i lęku przed nieznanym.
-Musimy tylko dopłynąć do brzegu przed nimi! - krzyknęła. Zależało jej, by każdy wiedział co się dzieje. Chłopaki muszą zachować trzeźwość umysłu i w momencie zagrożenia dać jej jak najwięcej swobody. Pobożne życzenia.
To trwało dosłownie chwilę.
Tylko chwila wystarczyła, by statek został dosłownie złamany w pół. Skala uderzenia była tak potężna, że w pierwszej chwili nawet nie wiedziała co się dzieje. Nigdy nie spotkała się z tak wielkimi stratami wyrządzonymi w ułamku sekundy. Nigdy nie czuła się taka mała. Wyłaniający się ze spodu statku wodny smok mógł budzić lęk, ale panienka bynajmniej nie stała spetryfikowana. Gdyby w ten sposób reagowała na zagrożenie, pewnie już dawno wąchałaby kwiatki od spodu. Instynktownie przyczepiła chakrą stopy do podłoża. Nim się zorientowała, jej towarzysze byli już w wodzie. Zdążyła rzucić im jedynie przelotne spojrzenie. W tej jednej chwili, gdy stała twarzą w twarz przed wielkim potworem, instynkt przetrwania górował nad wszystkim innym i Rika myślała głównie o sobie. Zresztą jak ma im pomóc, jeśli zostanie zabita?
Nie trzeba wykonywać skomplikowanych operacji myślowych, by zrozumieć, że jest źle. Nie zamierzała walczyć ze smokiem. Ani z podwodną bestią, która go przyzwała. Walczyć z wodą w oceanie? Słonego płynu wystarczyłoby pewnie na kilka milionów Rik. Albo miliardów. No, tu już by trzeba było skomplikowanych operacji. Nie miejsce to i czas. Gdy smok uderzy w jej "połowę statku", zapewne nic już z niej nie zostanie. Na drugiej także nie wytrzyma zbyt długo, ale każda sekunda nad powierzchnią wody była bezcenna. Wyczekawszy ataku, złożyła pieczęć do Shunshina, czmychając obok smoka skierowanego na pozostałości okrętu. Potknęła się przy tym, ale smok raczej nie był wystarczająco zwrotny, by to wykorzystać. Ponownie przytwierdziła się do podłoża, korzystając z ostatnich chwil okrętu przed kompletnym zatopieniem. Wyciągnęła z torebki zwój i rozwinęła go bez należytej staranności. Zamknęła oczy i przejechała ręką po jakimś oderwanym fragmencie drewna. Potrzebowała krwi. Pieczęcie. Jeśli człowiej w ucieczce przed psem jest w stanie biegać jeszcze szybciej, tak obecność wodnego smoka dawała niesłychaną motywację do składania pieczęci. Raz, dwa, trzy. Cztery i pięć. Jest tylko jeden sposób, byśmy uszli z tego cało.
-Kuchiyose no Jutsu: Isou.
Dźwięk imienia tej potężnej sowy budził spokój. Chowała zwój, czekając na zbawienie. Zazwyczaj przywoływała Isou, sowę o mentalności ulubionej cioci, gdy potrzebowała podwózki. Teraz było znacznie bardziej niebezpiecznie.
-Isou, błagam, zabierz tych czworo na wyspę! Jest niebezpiecznie! - darła się, dopingując swojego sprzymierzeńca. Nie mogłaby się z tym pogodzić, gdyby komuś stała się krzywda. A Isou nie wymagała dodatkowych wyjaśnień. Natychmiast zapikowała do wody, zapraszając na swój grzbiet kolejnych mężczyzn. Miała na nim nawet siodło.
-Szybko, szybko! - nawoływała ludzką mową. Rika nigdy nie słyszała w jej głosie tyle determinacji.
-In’yu Shōmetsu. - mruknęła pod nosem, czekając na swój załadunek. Skoncentrowała chakrę na środku brzucha. Zdążyła już zauważyć, że zagrożenie znajduje się pod spodem.
-Nie mogę tutaj z nim walczyć, cokolwiek to jest! - poinformowała, czekając na bieg wydarzeń. Nie była kapitanką, ale ten statek to ona opuści jako ostatnia.
-Wróć po mnie!

  Ukryty tekst