Wioska na granicy Ryuzaku

[Shijima]

Miał dziwne wrażenie, że to, co tutaj robił, zaczynało robić się chore. On zaczynał przesiąkać jakąś dziwną chorobą, jakby ktoś, albo coś, mieszało mu w umyśle. Najgorsze było to, że wcale się tego nie bał. Niczego się nie bał. Nawet tego, że kobieta w gniewie może mu wbić nóż kuchenny w brzuch przy gotowaniu obiadu. Bardziej go to... bawiło. Im dłużej przebywał w tym domu, tym więcej rzeczy go bawiło. Więcej nieszczęść. Tych całkowicie drobnych, rzecz jasna, ale z tej perspektywy nawet wojna wydawała mu się śmieszna. Wraz z całym tym zafajdanym, nienormalnym życiem. Doprawdy, kompletnie mu odbijało. Aż pomyślał, czy nie warto byłoby wrócić do Sogen, odnaleźć Shinjiego i razem z nim napić się dobrego wina. Drwiąc ze śmierci. Przyznając mu rację, że sam już nie rozumie, czym jest przyjaźń i że miał rację. On sobie to wszystko uroił. Wymyślił. Nie, to nie mogło tak być, prawda? Nie potrafił uwierzyć, albo po prostu nie chciał.
Tak, to wszystko było śmieszne.

Kolejna technika wydawała się dziecinnie prosta po opanowaniu Magen: Jubaku Satsu. Wydawało, stety czy niestety różnie to bywało. Ostatnio czuł się bardzo dumny i zadowolony, chociaż też miał moment kryzysu, kiedy trenował. Ostatnio też trening przyszedł mu z większym trudem. Poświęcił więcej czasu każdej technice. Po sugestiach, naukach od tamtego shinobi, którego poznał, wszystko szło gładko. Chociaż może powinien to zawdzięczać tylko i wyłącznie swojemu rozwojowi? Rozejrzał się po podwórzu. Gdyby takie drzewo lub pnącza wyrosły nagle z ziemi - co by sobie pomyślał dany człowiek? Albo raczej: co by zrobił shinobi? Kai? Wątpliwe. Tak długo, jak długo ten ktoś był w stanie uwierzyć, że nie sprzedajesz mu taniego chłamu. Szedł uliczkami wioski, spoglądając na pracujących ludzi i dokładnie to sobie obrazował. Wszystkie sekwencje ruchów, by wpędzić wroga w kozi róg. By zmusić go do tego, by przyjął rzeczywistość za pewnik. Wrócił w końcu na farmę, do domu, w którym spędzał ostatni czas i poprosił znów o pomoc gospodarza. Ten się zgodził, bo w sumie czemu nie? Złożyłeś dłonie w pieczęć barana i śnieg wokół mężczyzny wybrzuszył się, wychyliły się z niego pędy, które zaczęły oplatać ofiarę, kiedy tylko chakra została pchnięta do umysłu mężczyzny, podsyłając mu konkretne wizje. Wszystko rozchodziło się o umysł - cały czas, przecież to były tylko zwidy. Zadziwiająco, naprawdę, co można było z człowiekiem zrobić. Twoja sylwetka się jednak nie rozmyła tak jak powinna. Jeszcze raz. Ponowiłeś pieczęć i dopiero wtedy wszystko stało się tak jak powinno się było stać - pędy oplotły mężczyznę, uniosły go do góry, a ty sam wysunąłeś się z jednego z pąków, nachylając nad swoją ofiarą. Pięknie. Tak, to powinno zachwycić, bo było piękne... zwłaszcza, że szukałeś zielonych oczu. O to chodziło w wolności? By przestać widzieć te oczy na każdym kroku? Cofnąłeś iluzję za pomocą prostego kai i poprosiłeś o powtórzenie raz jeszcze - tak dla pewności. Znów poszło wszystko gładko. Idealnie.

Nazwa

Kurama Himo Baindo

Pieczęci

Baran

Zasięg

15 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Specyficzne jutsu, które jednak pozwala unieruchomić przeciwnika i ułatwia nam tym samym wyeliminowanie go. Po uruchomieniu jutsu, wokół oponenta (bądź oponentów) pojawiają się ogromne pnącza czegoś w rodzaju groszku, które po chwili atakują i ściśle obwiązują przeciwnika, uniemożliwiając mu ruch. W międzyczasie, użytkownik techniki rozpływa się dosłownie w powietrzu, znikając całkowicie by pojawić się zaraz w jednym z strąków mając pełne pole do popisu jak zabić swojego przeciwnika.

[Shijima]

Kiedy za długo przebywasz w jednym miejscu dzieje się jedna rzecz: albo zaczynasz się nim nudzić, albo zespalasz się z nim na dobre. W przypadku Shijimy działo się to pierwsze. Nie był pewien, ile czasu tutaj spędził, ale dużo. O wiele za dużo. Zaczynał być lekko zirytowany, znudzony, wszystko było takie samo, kiedyś byłby tym zadowolony. Teraz go to nużyło. Widok śniegu, pięknego, klarownego nieba, śledzenie białych, lśniących punktów na granacie, nawet konieczność jedzenia i kładzenia się spać była nużąca. Nadal chwiał się na swojej huśtawce doznań, kompletnie połamany w zbyt wielu miejscach i nie potrafił się pozbierać - i znów: nie potrafił? Nie próbował. Schylenie się, by podnieść kawałek, który odpadł, a odpadło ich tak wiele, pogubił je po drodze. Kei nie chciał przecież dla niego źle. Na pewno. Nie chciał myśleć, że Kei chciał, chociaż wiedział, że na pewno ułatwiłby sobie tym życie. Takim sposobem myślenia. Odciąć się, przeciąć, zapomnieć. Tylko jak? Nużyło go towarzystwo na dłuższą metę. Sam nie wiedział, co go jeszcze tutaj trzymało. Powinien ruszyć w drogę i zapomnieć. Przekreślić. Tylko jak..?

Snuł się po mieście i co innego miał robić, jeśli nie ćwiczyć nową technikę? Odczuwał na swoim karku konieczność przećwiczenia kontroli nad chakrą, ale nie wszystko na raz, ostatnio i tak przeskok, który zrobił, był... niesamowity, co tu dużo mówić. Bardzo długi czas nie dotykał tematu shinobi, bardzo długi czas nie wiedział, że ma jakikolwiek talent - a kiedy już wyszło szydło z worka nie chciał tego praktykować. Sam nie był pewien, dlaczego zaczął. Nie chciał być gorszy od brata? Teraz chodził i układał pieczęci. Smok -> Królik -> Małpka ->Wąż. Smok -> Królik -> Małpka ->Wąż. Tak na każdym przechodniu, którego mijał, bez jakiegoś wielkiego skupienia. Robił to całkowicie machinalnie, zupełnie jakby miał się stać cud i technika miała wykonać się sama przez siebie. No nie. Skupienie było konieczne, by stworzyć doskonalszą wersję klona i samemu rozpłynąć się w powietrzu. Klon, którym można było sterować, który miał bardzo wiele możliwości, jedynie nie mógł wdawać się w walkę, co nie znaczyło, że nie mógł naśladować walki, składać pieczęci i robić rzeczy. To, że tak naprawdę ktoś za plecami będzie ją składał to już... inna bajka, czyż nie? Nie wpływał przez to bezpośrednio na kogoś, dlatego nie wahał się wykorzystywać przypadkowych przechodni. Zresztą wcześniej jakoś nie miał problemów z wykorzystywaniem przypadkowych ludzi. Teraz? Huh... W końcu jedna z osób skupiła jego spojrzenie. Powtórzył sekwencję pieczęci i skupił chakrę oraz myśl, czystą wolę, która miała spętać w mirażu. I rzeczywiście - klon się pojawił. Zagadał uprzejmie do kobiety, ot tak, z tym pięknym uśmiechem, na który można było panienki wyrywać, podczas gdy sam Shijima podszedł bliżej... ale wtedy utracił kontrolę. Brak skupienia stwarzał problemy. Klon się rozmył i pani obejrzała się zdziwiona na boki. Przynajmniej nie zauważyła cię za swoimi plecami, to już coś. Następna ofiara - jakiś starszy mężczyzna. Stworzył klona i nakazał mu z nim pogawędzić, podczas gdy sam się zbliżył, już ostrożnie i dbając o to, żeby się nie rozproszyć i zadziałało. Zamachałeś przed nim rękoma - nic. Nie dostrzegał cię. Podziękowałeś i poszedłeś dalej, uwalniając go z iluzji. Przećwiczyłeś to na tyle, na ile wystarczyło ci chakry, do porzygu, by nabrać w tym wprawy, biegłości i by byle rozproszenie nie anulowało od razu techniki z twojej strony. I żeby podczas tej jednej można było robić inne.
trening:

Nazwa

Kuroichi

Pieczęci

Smok -> Królik -> Małpka ->Wąż | Sharingan - Brak pieczęci

Zasięg

20 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (na turę)

Dodatkowe

Sharingan - można złapać za pomocą wzroku

Opis Chyba najlepsza technika dostępna na tej randze. Bowiem dzięki niej możemy stworzyć u przeciwnika w głowie naszą iluzję, swego rodzaju klona. Jest dokładnym odzwierciedleniem naszego wyglądu, a także może wykonywać wszelakiego rodzaju gesty, mówić i się ruszać. Niestety w przypadku próby walki tym klonem technika zostaje rozproszona. Jednak to nie jest wszystko, gdyż samo stworzenie klona jest słabym wyjściem czyż nie? Otóż, po wykreowaniu Genjutsu nasza postać jest niewidoczna. Możemy zajść przeciwnika od tyłu, z boku czy po prostu wyprowadzić niespodziewany atak. Zaraz po takowym ruchu Kuroichi rozpada się na węże. Dzieje się tak w każdym wyjściu z techniki. Możemy również użyć tego na większej grupie.

[Shijima]

Podobno monotonia zabija. Nie był zwierzęciem społecznym, nie chciał jej przerywać, rozmawiając z innymi. Była tylko jedna osoba, z którą miał ochotę rozmawiać. Jej akurat nie było. I nie spodziewał się, by jeszcze kiedykolwiek się pojawiła, dlatego sukcesywnie tworzył w swoim umyśle kreskę, by oddzielała go grubą linią. Jak bardzo chore to było? To przywiązanie? Pewnie bardzo. Ktoś, kto nigdy nie zawierał bliższych znajomości, nie miał żadnego punktu odniesienia. Huśtawka trwała. Huśtawka myśli, podczas gdy wszystko próbowało być zsunięte na jeden pułap. Chyba naprawdę mu odbijało, albo zwyczajnie nie bardzo potrafił uwierzyć w to, co się stało. W ten pusty pokój z zostawioną karteczką. Może tutaj właśnie były granice jego dumy, może to o to chodziło? Albo o kolejną dozę strachu, która nie pozwalała po raz kolejny zaufać.

Trening na tym pułapie został zakończony. W jego umyśle kreowały się pomysły na stworzenie technik, ale najpierw musiał opanować kwintesencję tego poziomu. W jakiś sposób wydawało mu się, że to bullshit, że ta technika jest gwałtem na całym dorobku użytkowników genjutsu, a jednocześnie uznawał jej geniusz. Ten Magen był kołem ratunkowym, którego pewnie nie raz się chwyci, pomimo swojej wewnętrznej niechęci. I to właśnie Nijū Kokoni Arazu trenował. Wziął jedno z prostszych jutsu, które opanował, by zaczął trenować z jedną z dziewczynek. Tworzył wokół siebie płatki, nakłaniając dziewczynkę do gonienia i narzucał na nią Kai. Płatki rozsypywały się wokół, kiedy dziewczynka próbowała złapać najpierw jego, potem same płatki. Na te płatki starał się narzucić za pomocą tego Magenu iluzję w iluzji. Zakrzywianie rzeczywistości - jak to zrobić? To było to zagadnienie, które próbował poruszyć w ostatnim czasie - jak sprawić, by ofiara uwierzyła we wszystko, co jej pokazujesz? Kiedy pokazujesz coś komuś, te płatki chociażby, zrobić tak, by w tej jednej, kreowanej specjalnie dla kogoś rzeczywistości, była jeszcze druga. Drugi świat, który mieścił w sobie ten pierwszy - takich pudełek zapewne można było robić dużo, aż do porzygu... chyba. Może można było też zamykać inne iluzje w tej pierwszej? Na razie jednak ćwiczył całkowite podstawy. Cofał się, kiedy dziewczę próbowało go złapać i bardzo powoli ogarniał umysłem to, co chce zrobić. Nikt go nie gonił. To jutsu wymagało chyba od niego największego wytężenia umysłu i zepchnięcie na bok logiki, by, tak jak już wiedział to z wielu przykładów - samemu najpierw powiedzieć sobie, że wierzył w to, co chciał przekazać. Kiedy już oszukasz samego siebie, możesz dowolnie oszukiwać wszystkich wokół. Czy nie tym była sztuka genjutsu? Spakował bardzo ładny obrazek - płatki wiśni, które zatonęły w następnych blado-różowych płatkach. I ruszył znowu z małą do tańca. Był dobry, gładko szło. Skupił się. Czuł, że nie ma już zbyt wiele chakry, pozbawił się jej próbując utworzyć odpowiedni obraz - i rzucił kai. I... i udało się! Dziewczynka nie zatrzymała się i nadal za nim goniła. Wyzwolił ją z pierwszej iluzji, ale wciąż pozostała druga! Przećwiczył to jeszcze parę razy następnego dnia, by wszystko szło płynnie. To był naprawdę spory sukces - to, co tutaj osiągnął.
trening:

Nazwa

Magen: Nijū Kokoni Arazu no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika dzięki której użytkownik Genjutsu może czuć się pewniej w swoich sztuczkach. Dzięki temu Jutsu jesteśmy w stanie nałożyć dwie te same iluzje. Z tą różnicą, że druga aktywuje się dopiero po wyjściu z pierwszej. Przykład: użytkownik Genjutsu rzuca technikę iluzji A, jak i również Magen: Nijū Kokoni Arazu no Jutsu. Następnie ofiara techniki dezaktywuje iluzję A za pomocą Kai, może wydawać się jej, że już nie jest pod wpływem żadnej techniki tego typu, jednak wtedy aktywuje się Magen: Nijū Kokoni Arazu no Jutsu, nakładając znów użyte jutsu A. Aby wyjść z Magen: Nijū Kokoni Arazu no Jutsu trzeba po prostu znów postarać się dezaktywować technikę A.

[Shijima]

Kiedy uwierzysz, szybko przychodzi zrozumienie. Zaczynasz więc podważać zrozumienie. Mówisz sobie: nie, przecież nie wierzę! Po głowie Shijimy przestało się już krzątać to zdanie. Mówić jednak, że się w pełni pogodził z tym, co stało, to rzecz zgoła niemożliwa. Miał wrażenie, że cały nastrój w wiosce się obniżył. Był tu obcym, przebywał tutaj chyba za długo. Dzisiaj nastała pora, by opuścić to nudne miejsce, które tylko wywracały flaki. W całym swoim pięknie jawiło się brunetowi jako okropnie brzydkie. Przysiadł przed jedynym tutaj zajazdem, w którego środku było pusto, karczmarz nawet jeszcze nie otworzył, wczesne poranki to do siebie miały. Napisał trzy słowa... te następne przyszły jakoś zupełnie naturalnie. Żal? Ból? Ciągle znikały, to powracały, ale z każdym nawrotem były słabsze. W końcu świat znów wracał do szarości - tylko teraz szarość ta przybarwiona była paskudnie ciemnym brązem.

Zgasło moje światło.
W co się teraz pobawimy?[/ghide]
Stuknął ołówkiem w dziennik i uniósł spojrzenie. Świat się naprawdę nie zmienił i do kogo mieć o to pretensje? Do tego pieprzonego egoisty, którym Seinaru został opisany, czy może do samego siebie za swoją pieprzoną naiwność? Wyrwał kartkę - tą jedną, z krótką notatką i parę tych, z którymi nie chciał mieć już do czynienia. Jeśli chcesz spalić most - zrób to dobrze. Rysunki, które dały kiedyś tyle radości spłonęły tak samo, jak zaproszenie na Teiz.
Znalazł osobę udającą się do Sogen i poprosił o dostarczenie tego kawałka papieru do Shinjiego Uchihy. Gdzie mieszkał? W wiosce Uchiha oczywiście. Gdzie dokładnie? Co to kogo obchodziło. Shinji był sławny! Trafienie do niego nie było problemem. Wlepił tylko wieśniakowi parę ryo za fatygę.

Shijima złożył dłonie w pieczęć węża, potem w tygrysa - nie, to nie tak szło. Na odwrót. Mała pomyłka, trzeba było prawidłowo zebrać chakrę, by dokonać tego, co się chciało. Cały taniec myśli, wszystkie te paranoje duże i małe - bardzo łatwo nimi zamącić. Łatwo je oszukać. Wpajanie nowych myśli, nowych obaw. Skoro można było tworzyć obraz, to niby dlaczego nie tworzyć słów? Nie szeptać złych myśli do uszek, które same by się potem rozwijały? Czuł dziwne oczyszczenie, kiedy plótł tą technikę od paru dni - zgrabnie niczym marionetkarz. Technika, która miała zapuszczać swoje macki do najgłębszych świadomości ofiary, która miała w nich grzebać, szukać najciemniejszych zakamarków. Chore? Owszem. Tylko żeby jeszcze dostać się do odpowiednio głębokich myśli, należało ofiarę znać. Jakoś tak się składało, że miał idealny obiekt testowy - kobietę, która już i tak wystarczająco przed nim drżała. Nie to, żeby miała jakikolwiek wybór. Zdrada jej męża. Ten strach przed tym, co niepoznane, te obawy, czy dziewczynki wiedzą, czy ktoś się dowie, te drżące dłonie, ta niepewność, jak rodzina na nią spojrzy. Cała suma zysków. Cała suma strat. Złożył pieczęci powoli, nie śpiesząc się, spoglądając na swoją ofiarę, która oczyma już wzywała pomocy. Drżała. Ukształtował chakrę i szepnął parę słówek, pociągnął za parę sznurków. Widział, jak się spina. Powoli, pomalutku.
- O czym myślisz? - Zapytał jakże spokojnym, jedwabnym głosem. To, co robił, było złe. Wiedział o tym. Po prostu jakoś nie bardzo mu zależało. Wewnętrznie czuł pociągnięcia sumienia, maleńkie, które ignorował. Chciał wiedzieć. Wyśpiewała mu wszystko. Technika działała bezbłędnie.
trening: Magen: Yoru no sasayaki (WT)

[Shijima]

Zaczął przygotowywać następną technikę. Albo raczej - już miał ją właściwie gotową, pozostawała kwestia wypróbowania jej w praktyce. Wszystko dzięki inspiracji najlepszego przyjaciela - Shinjiego! Kei chciał, by Shijima znalazł kolejny cel? Najwyraźniej chwilowo było nim męczenie biednych mieszkańców wioski, a przynajmniej jednej rodzinki, u której pomieszkiwał ostatnimi czasy. Nie żeby to był jakikolwiek prawdziwy cel. Przez chwilę, ten moment gniewu, chciał tylko jednego - zabić Shinjiego. Teraz? To też mu było w sumie obojętnie. Jak za starych, dobrych czasów - mógł nad wszystkim wzruszyć ramionami! Mawiają, że jak masz wyjebane, to będzie ci dane. Święta prawda!

Technika była stworzona w jego głowie. Wszystko przez to wrażenie przenikające na wskroś, kiedy poczuł na sobie chakrę Shinjiego. Nie było to kompletnie zmiatające z ziemi, ale jednak! Jeśli więc stworzy silniejszą wersję? Czyste złudzenie, rzecz jasna, które jednym nakręci na dobrą walkę, innych zniechęci - i raczej to drugie było zamierzonym skutkiem. Shijima nigdy nie śpieszył się do machania mieczykiem i faktycznego używania swoich jutsu. Powiedziała osoba, która wróciła z bitwy, co? Szedł już trasą kierującą go do miasta kupieckiego. Droga była błotnista, śnieg tutaj topił się, może to po prostu ten dzień był tak niefortunnie ciepły? Wysyłał impulsy chakry. Musiał sprawdzić, jak daleko może je posłać, w jakiej odległości uda się stworzyć technikę - jak się okazuje na nikim nie robiło to wrażenia. Nie działała. Niemal się poddał i porzucił pomysł, kiedy z jedną osobą zyskał kontakt wzrokowy. Sądząc po jego reakcji - działało. I to tak, jak działać miało. Silna chakra gwałtownie wylewała się z ciała - to znaczy, heh, to, co ją udawało. Jedynie sprytny zabieg na mózgu przeciwnika. Przytłaczała, zwłaszcza, że był to zwykły człowiek, nieprzygotowany do spotkania z... taką techniką. Z techniką na pewno nie. Aż był ciekaw, jak to wygląda z zewnątrz. Nie miało to żadnych wielkich, wizualnych efektów, ziemia nie pękała pod nogami, płomienie nie pojawiały się z dupy - ot, tylko specyfika tego powietrza wokół.
trening: Shin'en: Ōra (WT)

[/zt]

[Kaito]

Misja rangi D dla Yuki
5/15
Yuka słusznie zauważyła, że taka siekiera kosztowała niewiele i prawdopodobnie bez sensu było toczyć o nią tak zacięte boje. Domyślała się jednak również, że w grę mogą wchodzić nie tylko pieniądze, ale i męski honor. Ba, prawdopodobnie to przede wszystkim o niego tutaj chodziło. Dziewczyna zaczęła coś do siebie mamrotać, przez co Shizuo patrzył na nią z nieskrywanym zdziwieniem. Nie zrozumiał ani słowa, ale nie dopytywał też o ich treść. Jeżeli rozmowa z samą sobą miała Sekino pomóc w realizacji jej planu, to nie miał nic przeciwko. On chciał tylko utrzeć nosa Torze i odzyskać swoją własność, której sąsiad nie zamierzał mu oddawać już od ponad miesiąca. Właściwie siekiera nie była jedynym powodem, dla którego panowie skakali sobie do gardeł. Tora już od dłuższego czasu uprzykrzał Shizuo życie, wyrzucając chociażby swoje śmieci na jego działkę. Mężczyzna podejrzewał go także o otrucie swojego psa, ale akurat na to nie miał żadnego dowodu. Poza tym Shizuo nie wspominał o tych sytuacjach Yuce, bo najwidoczniej stwierdził, że nie ma to większego znaczenia. A czy Tora też miał do niego jakieś pretensje? To się mogło okazać dopiero po wysłuchaniu drugiej strony, o ile oczywiście ta będzie chciała w ogóle być wysłuchana. W końcu to, że Shizuo potrzebował wsparcia w sąsiedzkim konflikcie, nie oznaczało jeszcze, że po Torze można oczekiwać podobnego podejścia do całego zajścia.
Na razie jednak Yuka przebywała z okradzionym. Przedstawiła mu się, a ten w odpowiedzi obdarował ją szerokim uśmiechem. Kunoichi miała jednak niemały problem – zgodziła się pomóc, a po prawdzie nie miała zielonego pojęcia jak zmusić Torę do zwrócenia nienależącej do niego siekiery. Myślała o możliwości wykorzystania swych kobiecych względów i maślanych oczek, a także najpewniej o odkupieniu od sąsiada Shizuo jego sprzętu, ale no właśnie… czy te rozwiązania mogły przynieść oczekiwany rezultat? A jeśli miałoby skończyć się na tym drugim, to czy nie szkoda jej było własnych pieniędzy na jakieś sąsiedzkie niesnaski? Cóż, miała jeszcze czas, żeby to przemyśleć, póki maszerowali jeszcze z Shizuo do wspomnianej przez niego wcześniej wioski.
- Ej, to nie fair! Nie powiesz mi jak chcesz to zrobić? – Westchnął pomarańczowowłosy, kiedy młoda Sekino powiedziała, że jej działania pozostaną dla niego na razie tajemnicą. Mogła mieć tylko nadzieję, że jej zleceniodawca nie będzie wałkował tematu, skoro skrzętnie skorzystała z blefu.
- Dobra, dobra… ale jeżeli Twoje metody będą skuteczne, to powiesz mi jak to zrobiłaś, w porządku? – Mruknął po chwili, więc trzeba powiedzieć, że Yuka miała sporo szczęścia w nieszczęściu. Miała więcej czasu na to, by zastanowić się nad swoim dalszym zachowaniem, skoro Shizuo odpuścił i postanowił zostawić jej wolną rękę w wyborze metody. W gruncie rzeczy sposób go po prostu nie obchodził. Był zwolennikiem słynnego powiedzenia, jakoby „cel uświęcał środki”, więc było mu wszystko jedno, czy kunoichi odbierze jego własność po dobroci, czy zniszczy przy okazji pół wioski. Oby tylko jego dom pozostał nietknięty, bo wtedy pewnie porządnie by się wkurzył.

Kiedy dotarli na miejsce, Yuka postanowiła iść na żywioł i po prostu zapukała do drzwi w domu Tory. Shizuo w tym czasie ukrył się za ogrodzeniem, by nie przeszkadzać swojej pomocnicy w wykonaniu zadania. Domyślał się bowiem, że na jego widok sąsiad stałby się tylko agresywny i wtedy z odzyskiwania siekiery wyszłyby nici. Dziewczyna zaś czekała i czekała… Może jednak Tora nie popędził z osady prosto do swojego domu? Wreszcie jednak drewno zaskrzypiało, a drzwi otworzyły się, jednakże na taką szerokość, która sugerowała, iż właściciel przybytku nie zamierza nikogo wpuszczać do środka. Czyżby spodziewał się obecności upierdliwego Shizuo na zewnątrz?
- Słucham? – Burknął niezbyt przyjemnym głosem, spoglądając na niespodziewanego gościa. Yuka dopiero teraz mogła mu się lepiej przyjrzeć. Miał czarne włosy przewiązane w koczek, a także błękitne oczy przypominające swym kolorem wzburzone morze. Jeżeli mowa o posturze, był dość rosłym mężczyzną, szerokim w barkach. Prawdopodobnie miał o wiele więcej siły od cherlawego Shizuo i co Sekino zdążyła już zauważyć wcześniej, z pewnością był od niego szybszy. Teraz dziewczynę czekało najtrudniejsze zadanie – w jaki sposób przeprowadzić rozmowę, by Tora zdecydował się oddać swojemu sąsiadowi siekierę i tym samym zakończyć wiszący w powietrzu spór?

[Yuka]

Dziewczyna odetchnęła z ulgą na samą myśl, że udało się jej trochę wykiwać mężczyznę. Nie zmieniało to jednak w żadnym stopniu położenia w jakim się znajdowała. Do tego wszystkiego po głowie kręciło się jej dość proste ale nie oczywiste pytanie: Jak ja się w to wplątałam? Jednak nie ma co płakać za rozlanym mlekiem. Stało się i już a nawet jeśli nie da rady niczego wskórać to trudno, ona nie powiedziała, że sukces gwarantuje na sto procent.
Zastanowię się nad tym - odpowiedziała z przekąsem wciąż spoglądając w dal jakby czegoś konkretnego szukała. Droga raczej mijała im w ciszy którą psuło mamrotanie dziewczyny. Może to była jakaś mantra albo była czarodziejką z gwiazd i właśnie chciała użyć jakiegoś swojego czaru? Jakby drążyć ten temat to nie wiadomo do czego jeszcze byśmy się dokopali a może takie gadanie do siebie nadawało jakiegoś uroku czerwonemu kapturkowi.

Wracając do naszej linii czasoprzestrzennej i naszego świata, utknęliśmy w momencie pukania do drzwi. Yuka stała w progu drzwi i oczekiwała na ich otworzenie. To jednak się nie stało, i nie wiedziała czy ma się z tego cieszyć. Na pewno nie było słychać żadnych oznak życia, ale czy to nie oznaczało, że będzie musiała uganiać po całej wiosce za jednym facetem... Po chwili jednak usłyszała dźwięk zasuwy w drzwiach i głośno przełknęła ślinę. Drzwi otworzył jej rosły mężczyzna, spoglądający na nią z góry. Poczuła się niekomfortowo i aż musiała unieść głowę by spojrzeć na jego twarz. Nastała chwila ciszy, słowa ugrzęzły Yuce w gardle i nie za bardzo chciały je opuścić.
Chciałam poznać historię pewnej siekiery i konfliktu który aż zakłócił spokojny nurt miasta - powiedziała trochę łamiącym się głosem. Dobór słów również nie był idealny ale zdawało jej się, że w ten sposób nada trochę dramaturgi całemu zajściu.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yuki
7/15
Yuka zaczęła się zastanawiać w jaki sposób w ogóle wplątała się w takie sąsiedzkie wojenki. Może udało jej się wykiwać Shizuo, ale przecież nadal musiała robić coś bezdennie głupiego. Znaczy nie musiała… ale chyba nie w porządku było się wycofać już po tym jak zaoferowała swoją pomoc w odzyskiwaniu siekiery. Wydawało się, że w rozmowie ze swoim zleceniodawcą młoda Sekino nie chciała jednak zdradzać swoich metod nie dlatego, by pozostać tajemniczą, a raczej przez to, że żadnych nie miała. Stając przed drzwiami Tory, poszła na żywioł, a co z tego wyniknie? Prawdopodobnie modliła się w duchu, by ten koszmar szybko się skończył. Istniała nawet pewna obawa, że będzie musiała biegać za sąsiadem Shizuo po całej osadzie, co zdecydowanie jej się nie uśmiechało, a jednak… wreszcie drzwi się otworzyły, a przed nią stanął wyjątkowo rosły mężczyzna, co wyraźnie onieśmieliło dziewczynę i jeszcze bardziej utrudniło sytuację, w której kunoichi się znalazła. Musiała przecież podnosić głowę, żeby w ogóle móc spojrzeć temu mężczyźnie w twarz! Na dodatek ta ledwie tknięta zasuwa, która nie pozwalała na szerokie otwarcie drzwi… Tora nie wydawał się sympatycznym typem i raczej wyglądało na to, że nie bardzo ma ochotę z kimkolwiek rozmawiać. A już szczególnie na temat rzekomej kradzieży siekiery i konfliktu z tym przeklętym Shizuo.
Tora przez chwilą przyglądał się Yuce obojętnym wzrokiem, co dawało jeszcze jakąś nikłą nadzieję na to, że cokolwiek jej opowie. Zaraz jednak jego twarz przybrała inny wyraz, czoło zmarszczyło się, usta się skrzywiły, a sam jegomość prychnął głośno jak gdyby taka wypowiedź z ust Sekino go obraziła. Faktycznie, dobór słów chyba nie był najlepszy, bo oblicze mężczyzny z każdą sekundą stawało się coraz bardziej paskudne.
- A idź mi stąd… Nie będę gadał z jakimś psem na posyłki wysłanym pewnie przez tego idiotę Shizuo. – Warknął Tora, po czym mocno trzasnął za sobą drzwiami. I tyle z przemiłej konwersacji. Tak jak pomarańczowowłosy miał swoje wady, tak jego sąsiad zdawał się być jeszcze gorszą kanalią. Bo czy nie mógł chociaż postarać się wyjaśnić, co pomiędzy nimi zaszło? Nie, on po prostu uciął wszelkie dyskusje i jeszcze nazwał młodziutką amatorkę origami jakimś psem na posyłki. Bardzo niemiło z jego strony, prawda? Jego nieprzyjemny ton można by jednak jeszcze znieść, gdyby tylko Yuka zdołała uzyskać jakieś ważne informacje albo odzyskać przywłaszczoną przez Torę siekierę. Niestety póki została z niczym, a co gorsza, gdy odwróciła głowę, zauważyła jak zza krzaków wychyla się podekscytowany Shizuo. Pewnie myślał, że jego nowa koleżanka coś ugrała. A może to właśnie on był powodem, dla którego z Torą nie dało się zamienić nawet słowa? Być może gospodarz dostrzegł go gdzieś w zaroślach i dlatego tak bardzo się obruszył? Teraz było już jednak za późno na przemyślenia. Może jednak trzeba było obmyślić lepszą strategię wcześniej, ale w tym momencie było już o wiele trudniej, ponieważ jak widać, Tora zdawał sobie sprawę z tego, że członkini rodu Kami stoi po stronie Shizuo. Tylko czy dziewczyna zamierzała się przyznać swojemu zleceniodawcy do porażki? Było to ryzykowne. Z jednej strony mogło wywołać gniew jegomościa, ale z drugiej… może razem obmyśliliby jakiś lepszy plan działa. W końcu Shizuo shinobim może nie był, ale to nie oznaczało jeszcze, że jest kompletnie pozbawiony kreatywności. Sam co prawda nie wymyślił do tej pory żadnego rozwiązania, ale mogło to wyglądać zupełnie inaczej w przypadku burzy mózgów, no i nie mieli nic do stracenia.
- I jak tam? – Krzyknął nagle Shizuo, wyczekująco oglądając się za Yuką. Początkowo towarzyszył mu uśmiech, ale po chwili zobaczył, że dziewczyna nie niesie w rękach jego siekiery, więc na jego twarzy ponownie można było zobaczyć nie tylko nutę zmartwienia, ale i wściekłości.

[Yuka]

Plan dziewczyny trochę spalił już na samym wstępie. Tu też zaczął się problem gdyż Yuka kompletnie nie była przygotowana na tego typu reakcję. Na szczęście w ostatniej chwili cofnęła głowę i nie dostała pośpiesznie zamykanymi się drzewami. Wyglądało to dość kiepsko. Tradycyjna rozmowa nic a nic nie pomoże dlatego musiała znaleźć jakiś inny sposób.
Jak nie pod dobroci to podstępem - mruknęła pod nosem nie widząc jak jej pracodawca niepostrzeżenie zbliżył się do niej. W pierwszej chwili lekko podskoczyła ze strachu. Nie spodziewała się, że gamoń podejdzie do niej przy samych drzwiach złodziejaszka. To słowo również podsunęło jej dobry pomysł.
Wszystko pod kontrolą - skłamała z uśmieszkiem na twarzy i ruszyła przed siebie by przyjrzeć się dokładnie domkowi. Otóż to, plan był prosty. Obejść cały dom i znaleźć jakieś jakieś "wejście alternatywne". Yuka była kunoichi więc potrafiła chodzić pionowo po ścianach i w miarę bezszelestnie się poruszać. Do tego sama w sobie była drobna więc ciężko ją będzie przyuważyć. Póki co to była chyba jedyna opcja by odzyskać siekierę, bez bitki. A do tej jakby doszło to Yuka mogła by co najwyżej zaleczyć przeciwnika na śmierć, bo geny Kami jeszcze nie zaczęły z nią współpracować.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yuki
9/15
Yuka nie do końca przemyślała swój pierwszy plan. Zupełnie nie przygotowała się do rozmowy z Torą, a na dodatek nie wzięła pod uwagę tego, że facet może zauważyć ukrytego w krzakach Shizuo. Cóż, musiała jakoś przełknąć tę łyżkę dziegciu. Natomiast może nie wyszło jej to na złe? Dzięki temu dostała nauczkę i wiedziała, że musi się do swojego zadania nieco bardziej przyłożyć, o ile rzeczywiście chciała jeszcze pomóc pomarańczowowłosemu w odzyskaniu jego siekiery. Wyglądało jednak na to, że młoda Sekino nie należy do tego typu ludzi, którzy poddaliby się po pierwszym niepowodzeniu. Mruknęła do siebie pod nosem, dodając sobie otuchy i tak bardzo skoncentrowała się na obmyśleniu planu B, że kompletnie nie zauważyła jak podszedł do niej Shizuo. Dziewczyna wręcz podskoczyła ze strachu. Prawdopodobnie wolałaby być w ten sposób niezaskakiwana, a jednak… ta sytuacja podsunęła jej pewną myśl. Złodziejaszek? Najlepiej było pokonać przeciwnika jego własną bronią.
- Na pewno? – Mruknął Shizuo, który najpewniej uznał, że słowa Yuki nie są zbyt przekonujące. Widząc jednak, że jego towarzyszka niedoli obchodzi cały dom Tory dookoła, postanowił odpuścić. Powrócił do swojego schronu w krzakach, obserwując okolicę, jak i działania młodziutkiej członkini szczepu Kami. Kto wie, może dzięki podglądaniu jej ruchów nauczy się czegoś i więcej nie będzie musiał prosić nikogo o pomoc? Ten Tora już wystarczająco zalazł mu za skórę i miał nadzieję, że kiedyś będzie w stanie przeciwstawić mu się samodzielnie.
Yuka rozeznała się w terenie, korzystając ze swoich atutów. Była drobna, więc faktycznie dość trudno było ją zauważyć. Ponadto jako kunoichi potrafiła poruszać się praktycznie bezszelestnie, a także chodzić po ścianach bez żadnego wspinaczkowego sprzętu. Na pewno zwróciła uwagę na to, że dom Tory jest paskudny. Wyglądał jak jakiś roboczy mołoch, poza tym że był przeklęcie wysoki. Co dziwne, na parterze nie było praktycznie żadnych okien, wyłączając jedno malutkie, przez które nie prześlizgnęłaby się nawet Sekino. By zrealizować swoje zamiary, Yuka musiała więc wspiąć się nieco wyżej. Weszła zręcznie po ścianie i już tutaj odnalazła o wiele większe okno. Pozostawał jednak jeszcze jeden problem… jak je otworzyć? Oczywiście mogła wejść jeszcze wyżej i przedostać się przez komin, ale kto by chciał się tak osmolić, czyż nie? A niestety wszystkie okna były pozamykane na cztery spusty, podobnie jak drzwi, więc tutaj także nie było kolorowo.
Co gorsza, tuż obok dziewczyny znajdowało się ogromne drzewo, na którym siedziało stadko wron. Nie były one chyba zbyt szczęśliwe z racji obecności kogoś obcego. Yuka zaburzyła ich spokój, a one nie zamierzały pozostać jej dłużne. Wzbiły się w powietrze, a następnie rzuciły na drobną kunoichi, dziobiąc jej ubrania. Sekino nie wiedziała nawet kiedy i co zrobiła, ale chyba próbując odgonić ptaki za mocno się zamachnęła i swym łokciem wybiła szybę w oknie. Cóż, zważywszy na okoliczności, należało stwierdzić, że nie była ona zbyt wytrzymała. Dziewczyna wpadła jak długa do domu Tory i dopiero po tym jak się rozejrzała, zdała sobie sprawę z tego, że znajduje się w jego sypialni. Do jej uszu dobiegł już dźwięk kroków, który prawdopodobnie nadbiegał z klatki schodowej. Można było się domyślić, że właściciel domu usłyszał huk tłuczącego się szkła. Sytuacja wyglądała naprawdę niekomfortowo, co? Można było jednak odnaleźć w niej jeden plus – te przeklęty wrony odczepiły się od Sekino i odleciały w tylko sobie znanym kierunku. Teraz jednak dziewczyna musiała się zastanowić, co zrobić, jeśli naprawdę chciała uniknąć starcia z rosłym Torą.

[Yuka]

Skoro udało się dziewczynie pozbyć swojego natrętnego pracodawcy, mogła teraz bez większego problemu zastanowić nad dalszymi poczynaniami. Plan wydawał się dosyć prosty i chyba nic nie powinno pójść nie tak. Ha, dobre sobie! Gdyby nie spodziewane akcje byłoby kompletnie nudno, a życie monotonne i pozbawione polotu. Niestety tym razem wszystko poszło na opak a Yuka znalazła się w bardzo niedogodnej sytuacji. Zacznijmy może od początku! Podczas obchodu nie udało się jej zlokalizować alternatywnego wejścia, to trochę dziewczynę zmartwiło. Na szczęście wystarczyło delikatnie unieść głowę by ujrzeć to czego tak bardzo szukała. Pozostawał jednak mały problem który dotyczył zamkniętego okna, co rozwiązało się dość nieoczekiwanie.
Paszły - syknęła w kierunku nacierających ptaszorów, które postanowiły zaatakować Yukę podczas wspinaczki. Może same dziobnięcia nie były mocne, ale wciąż jednak bolały a ich ilość nie pomaga w odpędzeniu się od nich. Musiała coś szybko wymyślić, ale nie posiadała w swoim arsenale techniki która mogłaby pomóc w walce z ptactwem.
O cholercia - zaklęła uderzając łokciem w szybę która posypała się jakby była z cieniutkiego materiału. Żeby tego mało było, wpadła do środka i wylądowała na podłodze wokół potłuczonego szkła. To nie stanowiło problemu, w końcu miała bardzo grube buty. Problemem był raban który przy tym narobiła. Ptactwo w końcu się odczepiło i miała chwilę by rozejrzeć się po sypialni. Słyszała też kroki co zjeżyło kunoichi włosy na plecach. Coś jednak wymyśliła i ruszyła biegiem do sporej szafy w której się ukryła a przez łączenie drzwi z pozostała "skrzynią" szafy mogła obserwować rozwój sytuacji. Jej samej nie powinno być widać, w końcu ubrana była na czarno. Mężczyzna zaś powinien pomyśleć, że ktoś wybił mu szybę kamieniem. Jeśli faktycznie wcześniej widział Shizuo przy drzwiach mógł pomyśleć, że to jego sprawka i wybiec do niego z mieszkania. To byłby aż nazbyt cudowny zwrot akcji, gdzie upiekła by dwie pieczenie na jednym ogniu.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yuki
11/15
Bez gadania Shizuo nad uchem z pewnością łatwiej było się Yuce skoncentrować nad obmyśleniem nowego planu. Dziewczyna skorzystała ze swoim umiejętności, starając się dokonać małego włamu. Wszystko miało pójść prosto i gładko, ale jednak okazało się, że los lubi sprawiać ludziom niemiłe niespodzianki. Drobna postura młodej Sekino może i była atutem, jeśli mowa o pozostaniu niezauważony, ale jednak miała też swoje minusy. Kunoichi przegrała bowiem walkę z ptakami i wpadła do pomieszczenia, rozbijając przy tym szybę. Szczęście w nieszczęściu, że nic takiego jej się nie stało. No a jeżeli patrzyło się na pozytywne aspekty tej sytuacji, to tak… rzeczywiście samoistnie rozwiązał się także i problem zamkniętego okna. Jedynym kłopotem, z którym musiała się teraz uporać Yuka był Tora, którego kroki dało się już słyszeć z okolic klatki schodowej.
Dziewczyna wpadła na pomysł, aby schować się w szafie. Tylko czy faktycznie miała pewność, że upierdliwy sąsiad Shizuo jej nie odnajdzie? Było to trochę myślenie życzeniowe, ale w gruncie rzeczy lepszej kryjówki w sypialni i tak nie było, a młoda Sekino musiała w pewnym sensie liczyć na głupotę lub niedopatrzenie Tory. Przez maleńką szparę w dwudrzwiowej szafie mogła obserwować niewielki fragment pomieszczenia. Słyszała także, że właściciel domu się zbliża, a po chwili do jej uszu dobiegł odgłos skrzypiących drzwi. Czyli facet zrozumiał już skąd dochodził ten rumor. Rozejrzał się po całym pokoju, zaglądając nawet pod łóżko. Praktycznie zbliżył się do samej szafy, ale kiedy chciał ją otworzyć, nagle wrony zaczęły krakać, a Tora zrezygnował ze swoich wcześniejszych zamiarów. Podszedł do okna i starał się pozbierać co największe kawałki rozbitego szkła.
- Przeklęte ptaszyska. – Warknął tylko do siebie głośno, pakując kawałki szkła do stojącego tuż obok kosza. Wyglądało na to, że nie wziął pod uwagę tego, że to ktoś ze złośliwości mógł rozwalić jego okno. Ba, nie mówiąc już o Yuce, nie pomyślał nawet o Shizuo. Czyżby miał go za tchórza? A może po prostu zdarzało się już, że jakaś wrona wleciała mu z impetem w okno, wybijając przy tym szybę? Tylko w takim razie dlaczego nie zamontował po tym czegoś wytrzymalszego? Bo tej cieniutkiej bariery, którą bezproblemowo i widowisko przekroczyła Sekino z pewnością nie można było nazwać wytrzymałą.
Tak czy inaczej sytuacja wydawała się dla dziewczęcia korzystna, bo Tora za bardzo skoncentrował się na ptakach. Kiedy tylko uprzątnął ten cały bałagan, opuścił pomieszczenie. Znów można było usłyszeć jego kroki na schodach, ale z domu nie zamierzał chyba póki co wychodzić. Yuka musiała więc być naprawdę cicho, by ponownie nie zwabić go do sypialni. W końcu wówczas raczej nie byłoby już opcji, że Tora zrzuci winę na ptaki. Aż takim idiotą chyba nie był, nawet jeśli sprawiał wrażenie bezmózgiego osiłka. Młoda członkini szczepu Kami miała także jeszcze jeden problem – może i dostała się do środka, ale nadal nie wiedziała, gdzie znajduje się wspomniana przez Shizuo siekiera. Musiała się więc zastanowić, gdzie najprawdopodobniej właściciel budynku może trzymać tego rodzaju narzędzia, a przy okazji nie dać się złapać w te paskudne łapska Tory. Może i była drobna, ale nie znała raczej zbyt wielu technik i umiejętności, które mogłyby jej pozwolić walczyć z tak rosłym mężczyzną. Dlatego też musiała zachować czujność i poruszać się praktycznie bezszelestnie. Ale chwila… przecież była kunoichi, więc chyba nie powinien być to dla niej tak wielki problem?

[Yuka]

Co teraz? - zaczęła zastanawiać się dziewczyna która na ten moment utknęła w szafie. Teraz doskonale rozumiała jak czuły się jej ciuszki i fatałaszki gdy na siłę wciskała je na wieszak i chyc do szafy. Pomijając ten fakt musiała coś zrobić, a na ten moment jedyna rzecz na którą mogła sobie pozwolić to przyglądać się otoczeniu przez niewielką szparkę w drzwiach, a do tego wszystkiego dochodziło nasłuchiwanie. Problem polegał na tym, że ona sama była uwięziona i zdana na ślepy traf. Tak jak nie poruszanie się w ukryciu nie było problem, tak nie dziewczyna nie potrafiła przewidzieć jak zachowa się Tora.
Cholercia, cholercia! - zaklęła gdy ten po posprzątaniu i sprawdzeniu kilku miejscówek, zaczął zbliżać się w kierunku jej kryjówki. Odruchowo dłońmi zakryła usta by jeszcze wyciszyć odgłos oddychania. Serce zaś zaczęło walić jak oszalałe i niemalże wyskoczyło z jej piersi. Na szczęście mogła odetchnąć z ulgą gdy ten zmienił swoje zamiary a następnie opuścił pokój.
No to do dzieła! - zagrzała się do pracy i powoli rozpoczęła przeszukiwanie górnego piętra. Oczywiście robiła to najciszej jak się da, i wciąż nasłuchiwała kroków z dołu, gdzie uda się w następnej kolejności jeśli nic nie znajdzie na piętrze.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yuki
13/15
Może i Yuka poznała los swoich ubrań wieszanych w szafie, może i siedzenie za tymi drewnianymi drzwiczkami nie było zbyt przyjemne, ale trzeba przyznać, że plan przyniósł oczekiwany rezultat, a Tora jej nie odnalazł. Co prawda były chwile grozy, kiedy to właściciel domu zbliżył się do szafy, a nawet położył dłoń na klamce, ale jednak te same ptaszyska, które wcześniej sprawiły młodej Sekino kłopot, tym razem zdołały ją uratować z opresji. Gdy tylko Tora je zobaczył, zapomniał bowiem o szafie i skoncentrował się na uprzątnięciu rozbitego szkła i narzekaniu na cholerne wrony. W końcu wyszedł, a drobna kunoichi mogła odetchnąć z ulgą, bo tak naprawdę niewiele brakowało, by jej wielkie włamanie zakończyło się jeszcze zanim się na dobre rozpoczęło.
Dopiero kiedy dziewczyna upewniła się, że Tora zszedł na dół, opuściła swoją bezpieczną kryjówkę, ale siekiery na razie nie udało jej się zlokalizować. Postanowiła więc przeszukać dom, do którego się włamała, poczynając od górnego piętra. Trudno powiedzieć czy był to dobry pomysł. Większość ludzi pewnie trzymałaby takie narzędzia jak siekiery w piwnicy albo jakimś budynku gospodarskim obok. Z drugiej strony takiego budynku na działce nie było, a i piwnicy Yuka nie widziała, kiedy wcześniej starała się jak najbaczniej zlustrować otoczenie, więc może ten plan nie był wcale taki zły. Na piętrze przynajmniej już była, nie musiała za daleko chodzić; tutaj była też najmniejsza szansa na to, że spotka Torę, bo ten jednak zdecydował się siedzieć na parterze. Całkiem możliwe, że z piwem albo sake w ręku na kanapie, bo na takiego typka właśnie wyglądał.
Sekino jeszcze raz przeszukała całą sypialnię – teraz mogła zrobić to dokładniej, bo nie obawiała się już nadchodzącego gospodarza. Zajrzała chyba w każdy najmniejszy zakamarek, ale niestety nie odnalazła żadnego śladu siekiery. Dlatego jak najciszej opuściła pomieszczenie i zajęła się dalszą częścią górnego piętra. W każdym kolejnym pokoju liczyła na swoje wprawne oko, ale jej nadzieje chyba w jakimś sensie musiały stopnieć. Łazienka? Pokój dla dziecka? Raczej marne miejsca do ukrycia należącej do sąsiada siekiery. Za to dobrze wiedzieć, że ten rosły drab doczekał się jakiejś partnerki i przynajmniej jednego smyka, no bo raczej pluszowy miś nie należał do niego. Kunoichi mogłaby już naprawdę stracić motywację do działania, gdyby nie to, że ostatnim pomieszczeniem na piętrze okazało się coś w rodzaju gabinetu połączonej z pracownią rzeźbiarską. Stały tam przeróżne figury wydrążone w drewnie, noże rzeźbiarskie, a także w kącie pomieszczenia… dokładnie to, czego dziewczyna tak długo już szukała – niewielka siekiera o błyszczącym ostrzu. Yuka instynktownie złapała ją w ręce i co jej pozostało? Chyba tylko opuszczenie tego przeklętego domostwa.
Pech chciał, że los znów dziewczynie nie sprzyjał. Kiedy ta chciała przejść z powrotem przez całą pracownią, potknęła się o jakieś wystające deski, wywołując przy tym niemały hałas. Kto by pomyślał, że przy odzyskiwaniu głupiej siekiery napotka na swej drodze aż tyle komplikacji. Ponownie dało się słyszeć kroki Tory, a także jego wściekły ton, który układał się w coś w stylu „co jest do cholery?!”. No cóż, dziewczyna przynajmniej miała już w rękach siekierę, ale jeżeli nie chciała się spotkać z rosłym mężczyzną, musiała jak najszybciej uciekać z tego budynku, a także wybrać najlepszą dla siebie drogę tejże ucieczki. Może przez to rozbite okno? A może jednak nie przejmować się stanem tego domu i wybić kolejne? Pozostawały oczywiście także drzwi znajdujące się na dole, ale trzeba było się spokojnie zastanowić nad tym, które z rozwiązać rzeczywiście będzie najbardziej korzystne. Póki co Tora znajdował się najprawdopodobniej gdzieś w okolicach półpiętra, więc czasu też nie było zbyt wiele.

[Yuka]

Przeszukiwanie domu zaczynało się dziewczynie dłużyc a rezultatów jak nie było tak nie było. Taki stan rzeczy bardzo dziewczynę zmartwił, tym bardziej że, z każdą sekundą spędzoną w tym domu mogło skutkować jej wykryciem a tego by stanowczo nie chciała. Los jednak nie chciał współpracować z dziewczyną i wszystko przy tym zadaniu szło jej na opak. Gdy ujrzała przedmiot przypominający siekierę, bez zastanowienia chwyciła go za trzonek.
Nie bój się, chodź do mamusi - powiedziała do niej cichutko przez moment przyglądając się narzędziu by zrozumieć o co tyle szumu. Prawdę mówiąc dalej tego nie rozumiała i chyba na dłuższą metę odpuściła sobie rozmyślanie nad czymś tak błahym. Skoro udało się jej dostać to po co tu przyszła, mogła bez dwóch zdań udać się do którego z wyjść. Oczywiście los płata figle i dziewczyna na prostej drodze wygrzmociła się jak ostatnia fujara.
Nosz kur... - zaklęła pod nosem, ale nie miała czasu na użalanie się nad sobą, bo już słychać było kroki w zbliżające się w jej kierunku. Dźwigneła się na równe nogi i chwyciła felerną siekierę. Ruszyła w stronę wcześniej wybitego okna i tą też drogą opuściła mieszkanie. Teraz pozostało tylko wrócić do zleceniodawcy i oddać mu domniemaną własność.