Niedaleko głównego traktu

[Kami Noriko]

Oshi oberwał w tej dziwnej kaskadowej akcji. Ona stanęła na dachu, mając przed sobą unieruchomionego przez gałęzie mężczyznę. Oczywiście łuku nie miał już w ręce na rzecz wcześniejszej techniki. Mimo wszystko postanowiła wykonać goryla i mieć się na baczności przy tym mężczyźnie. Kto wie czym jeszcze mógł ich zaskoczyć. Westchnęła, kiedy obok pojawił się jej goryl. Ochroniarz podszedł do mężczyzny i zatrzymał się przy nim tylko czekając na jakiś jego ruch. Każda prowokacja skończy się atakiem jej zwierzątka.
Warto było nas pierwszym atakować? powiedziała do niego. Bardzo chciała iść za Oshim, żeby wyleczyć jego ranę, jednak mieli podział obowiązków. Ona została tu, żeby pilnować mężczyzny, kiedy chłopak poszedł przeszukać chatkę. Nie spuszczając wzroku z chłopaka zawołała do niego nieco donośniejszym głosem jak mówiła do mężczyzny.
Jak chcesz mam kawałek szmatki tutaj, podejdź jak już skończysz! zawołała, nie chcąc zdradzać od razu przy mężczyźnie swoich medycznych umiejętności. Po tym ile udało jej się zobaczyć kątem oka nie była to dość poważna rana, szczególnie, że chłopak od razu poleciał do chatki. Nie chciała pokazać przy przeciwniku, że zależy jej na naprawieniu Oshiego, bo mógłby to wykorzystać.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 49/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Negocjacje były krótkie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ddXV8Iy-LSA[/youtube] Każda miara mogła okazać się czasami zbyt długa, lub zbyt krótka. Tym razem ktoś został ranny mimo względnego uspokojenia tej dość niebezpiecznej sytuacji która wynikła pomiędzy wami w tym dosyć spokojnym zazwyczaj zakątku lasu. Ta rana, ból jaki ci sprawia, nie jest on przyjemny, prawda? Ale nie jest on sam, wraz z raną przyszło doświadczenie, wiedza która nie pozwoli ci zapomnieć i ponownie popełnić takiego samego błędu. Może to zwyczajnie przypadek i niedocenienie przeciwnika? A może zbyt wolna reakcja... Czy to ważne? Ostatecznie został uziemiony. Senju wydał polecenia swojej kompance którą wciąż targały rozterki na temat ich celu. Komunikacja z Oshim do specjalnie otwartych nie należała to mu trzeba było przyznać. Podczas gdy Oshi sunął do domku to Noriko zdecydowała się jednak na stworzenie swojego kartkowego potwora. Mężczyzna przyszpilony do drzewa nawet się nie odzywał, mógł jedynie zasyczeć próbując się wyrwać... próbując bo wiedział, że zda się to na nic. Mimo, że działaliście razem to sposób waszego działania był całkiem różny. Działaliście razem ale też i solo...

Senju rzecz jasna nie pozostawał bierny. Ruszył ku domostwie nie zastanawiając się nawet nad tym zbytnio. To prawda, że los weteranów bywa różny, trudno przewidzieć co faktycznie się stanie po wojnie i zaszczytach, po wielkim boju o którym pozostają legendy, historie których do garnka nikt nie włoży, czasem jednak pewni ludzie decydują się na usunięcie się w cień dla własnych korzyści, z własnego powodu, nie z przymusu. Chcą spokoju, wiedziałeś o tym, znałeś to uczucie które sprawiało, że chciało się uciec od świata, od tych wszystkich którzy po prostu nie rozumieją i nie ma nawet najmniejszej nadziei wyjaśnić im dlaczego jest tak jak jest, bowiem to ty widziałeś, to ty walczyłeś nie oni. Dostałeś w kość... Czy naprawdę tak uważałeś? Wkroczyłeś do domostwa, przejście przez drzwi nie stanowiło najmniejszego problemu. Otwarłeś je a tobie ukazała się zwyczajna chatka z jednym zajmującym cały dom pomieszczeniem. Było tam dosłownie wszystko, począwszy od rzeczy wykorzystywanych w kuchni, salonie, sypialni... Misz masz. Dostrzegłeś w jednym z kątów biblioteczkę a w niej pomiędzy kilkoma starymi książkami pudełeczko większe odrobinę od twojej pięści. Znalezienie kilku czystych szmat nie było problemem, kilka z nich leżało w kuchni, dałeś radę się nimi obwiązać jeśli tego sobie życzyłeś. O ile ta rana raczej Cię nie zabije to mimo wszystko jest na wylot i nieco boli.

Taguchi
Yoshi

[Oshi]

Po przekroczeniu progu domu, znalazł się w miejscu na pozór zwyczajnym. Najpotrzebniejsze przedmioty, przestrzeń ograniczona do minimum. Rozejrzał się po półkach zastawionych sprzętem myśliwskim, po czym zwrócił uwagę na samotną szkatułkę stojącą przed nim. Mężczyzna raczej nie wyglądał na takiego co cokolwiek kolekcjonuje, więc w gruncie rzeczy nie było powodu by nie sprawdzić jej zawartości... Przecież przyszli tu z jakiegoś powodu.
Oshi zerknął jeszcze przez samotne okno na świat zewnętrzny, sprawdzając czy właściciel rezydencji nie próbuje znowu świrować pawiana...

- No Burū... O ile mnie nos nie myli, to nasz skarb powinien się znajdować właśnie tam.

Przemówił do małego węża, kiedy ten wyłonił swój łeb obok jego lewego ucha... O ile tamten nie zastawił śmiercionośnych pułapek, o tyle Oshi nie będzie miał chyba większych problemów z dostaniem się do zawartości skarbu... Noriko wciąż pilnowała jego pleców, więc w gruncie rzeczy mógł się skupić na tym co trzeba. Rana wciąż dawała o sobie znać, nawet wtedy gdy zatamował krwawienie czystą szmatką... Może było jednak warto skorzystać z jej pomocy.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 51/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Negocjacje były krótkie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ddXV8Iy-LSA[/youtube] Wąż wkroczył do domu, oczywiście, że to miejsce prezentowało się zwyczajnie. W końcu to zwykła chatka stojąca pośrodku lasu. Po prawdzie mogły się tam skrywać jakieś tajemnicze skarby które Taguchi chciał skrywać, czy miał jednak powody skrywać coś więcej niż łzę o której już wiedziałeś?

Czasem pozory mylą i można się zawieść na swoich własnych spostrzeżeniach jeśli zastanowimy się czy faktycznie nasza ocena kogoś jest właściwa. Stwierdziłeś, że mężczyzna niczego nie kolekcjonował. Oczywiście, że miałeś do tego pełne prawo. Zacząłeś się rozglądać po domostwie chcąc ujrzeć coś po co tutaj przyszedłeś. Szukając elementu który nie pasował i mógł okazać się wartościowy lub w inny sposób zwrócić twoją uwagę. Rana, mimo, że się nią zająłeś bolała, nie było tutaj żadnej pomyłki. Wciąż sprawiała ci ból, nie mogłeś tego tak szybko zwalczyć. Zbliżyłeś się więc do okna obserwując jak Noriko pilnuje twojego przeciwnika. Widziałeś jak dalej jest trzymany przez drzewa oraz pilnowany przez twoją towarzyszkę na tym samym drzewie na którym go pochwyciłeś. Nie rozmawiają, Noriko właściwie tam zastygła czekając jakby na ciebie, uważając, że to co stanie się tam nie jest ważne.

Może i twój skarb którego poszukiwałeś był, w tej jednej szkatułce która mieniła się na biblioteczce. No i czego się spodziewałeś? Kolców które nagle przeszyją twoje ciało jak spróbujesz zbliżyć się do szkatułki? Nic bardziej mylnego, nie było pułapki, podszedłeś do szkatuły i otwarłeś ją. Po podniesieniu wieczka dostrzegłeś spoczywający na czerwonej poduszeczce klejnot. Tak jak opisywała go kobieta, fioletowy na krawędziach i biały w środku. Niezbyt powszechny, bardzo cenny, tylko dla kogo rzeczywiście posiada jakąś wartość? Dla mężczyzny? Dla niej? A może dla pierwszego lepszego kupca. Tym bardziej, jaką niesie za sobą historie, ten niecodzienny kawałek kamienia.

Taguchi
Yoshi

[Oshi]

Oshi zdecydowanie należał do ludzi czerpiących przyjemność z życia w drodze. Czy siedząc w domu mógłby teraz patrzeć na prawdziwie piękny kamień, przykuwający spojrzenie niczym darmowe PH. Najbardziej ostrożnie jak tylko potrafił, sięgnął po kawałek czegoś w rodzaju szmatki. Po czym wyciągnął kamień chowając go do środka... No cóż, nie było tu już nic więcej do zwiedzania. Chłopak wrócił przed domek, mając nadzieję że sprawy nie zmieniły swego obrotu. Wciąż czekało na nich sporo pracy, zwłaszcza gdy w grę wchodziła wyprawa... Odrobina reszty tego dnia, pozwoliła mu zauważyć dziwnego twora który pilnował mężczyzny. Związek z Noriko był oczywisty, jednak i to musiało zostać na później...

- Ej młotku, przecież mówiłem że chcemy tylko ten kamień

Przemówił, unosząc nad głowę znalezisko ukryte w szmatce... Ton jego głosu, wskazywał na totalne zniechęcenie do załatwiania spraw w taki sposób...

- Powiesz nam teraz o co w tym chodzi... Czy mamy sobie iść i oddać kamień Pani wiedźmie.

Burū spojrzał na sytuację ze swojej perspektywy, dając wszystkim znać że bez względu na wszystko nie przemówi w żaden sposób... Jak zwykle to Oshi podejmował ostateczną decyzję.

- Może jednak warto zająć się tą raną... Dziura na wylot to chyba nie skaleczenie...

Powiedział w ostatniej chwili do Kami, zanim nie usiadł na ziemi zmęczony jak diabli. Nawet nieznani bohaterowie musieli kiedyś odpocząć, zwłaszcza Ci wybitnie uzdolnieni...

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 53/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Negocjacje były krótkie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ddXV8Iy-LSA[/youtube] Darmowe czy też nie, było ono czyjeś, a mimo to wciąż leżało wprost na wyciągnięcie twojej dłoni, wystarczyło sięgnąć po kamień tak samo łatwo jak wpisać punkty później do tematu... Nie mogłeś pozwolić sobie na zniszczenie kamienia, był piękny a upuszczenie czegoś takiego mogłoby być katastrofalne w skutkach, czyż nie? Nie chciałeś do tego dopuścić a szmatka dawała ci ten drobny komfort i dodatkowo chroniła twoje oczy przed przypatrywaniem się pięknemu kamieniowi. Mając już małą skałkę w dłoni wyszedłeś z budynku widząc Noriko i jej twór którzy pilnowali mężczyzny skrępowanego przez drzewa które były na twoje rozkazy. Mężczyzna zmarszczył brwi przypatrując ci się całkiem uważnie. Grymas na jego twarzy był ogromny i zwiastował całkiem porządne niezadowolenie.
- Zostaw go, zostaw go, słyszysz? Należy do mnie! - Mówił całkiem głośno, próbował się wyrwać z pośród przyciskających go gałęzi mimo to nic to nie dawało, nie mógł się uwolnić z ich uścisku, bardzo próbował aż w końcu zrezygnował. Nie zrezygnował jednak z przyglądania się szmatce oraz przewracania za nią wzrokiem to w jedną to w drugą stronę.
- O co chodzi... O co chodzi, nie wiem o co wam chodzi do cholery. Przyszliście tutaj i chcecie zabrać moją pamiątkę, o to chodzi. - Mówił na początku nerwowo kręcąc się na boki, wciąż nie mógł przeżyć tego, że tak go potraktowaliście na jego ziemi, na jego terenie przy jego własnym domu. Nie pasowało mu też to, że w ogóle ośmieliłeś się wejść do jego domostwa i zabrać to co miał najcenniejsze. Przysiadłeś podczas gdy mężczyzna splunął na bok obracając głowę najbardziej jak mógł. Rzucił też spojrzenie Noriko, było ono gniewne i nie pozostawało żadnych złudzeń.
- Po cholerę wam ona wy cholerni złodzieje - Gdyby mógł to by gryzł, sposób w jaki mówił można najprędzej porównać do toczenia piany z ust.

Taguchi
Yoshi

[Kami Noriko]

Oshi zadał to pytanie, które najbardziej ją nurtowało: po co starej wiedźmie miał być te kamień? O co z nim chodziło? Czy miał jakieś super moce, że tak się o niego sprzeczali? Przecież to była tylko rzecz. Chłopak nie spędził wiele czasu w domostwie gościa. Nadal czuła się z tym wszystkim niekomfortowo, bo widziała absurd całej tej sytuacji. Przyszli do kogoś, żądając nie wiadomo czego. Owszem, to prawda, że on ich zaatakował po raz pierwszy, jednak tak bezprecedensowe wtargnięcie ciążyło jej. Było to widoczne na jej twarzy zaraz kiedy mężczyzna odwrócił twarz. Zeszła z dachu do chłopaka, zostawiając więźnia w rękach gorylka i zaraz bez pytania złapała za koszulkę niebieskowłosego i uniosła ją. Musiała zobaczyć tą ranę. Nie było to małe zadrapanie, ale dość powszechna, standardowa rana powiedziałaby.
Jesteś pewien, że dobrze robimy zabierając ten kamień? Jakoś źle się z tym czuję. Ta stara wiedźma ma coś za uszami... wyszeptała do niego. Przyłożyła swoje ręce do rany i otoczyła je zielona chakra. Dużo dziś straciła chakry, co tylko pokazywało, jak bardzo musiała nad tym popracować. Musiała zwiększyć ten zakres najbardziej jak mogła, żeby nie doszło do sytuacji, w której by jej zabrakło. Zanim zaczęła leczyć chłopaka oceniła jeszcze ile krwi ubyło mu w związku z nią, żeby w razie czego mieć się na baczności.

  Ukryty tekst

[Oshi]

Oshi odetchnął spokojnie, gdy tamten nie udzielił zbyt szczegółowej odpowiedzi... Miał dość tego cyrku, więc po prostu schował kamień do kieszeni. Czekając aż Kami zejdzie z drzewa... Oczywiście miała rację co do własnych wątpliwości, więc gdy już zajęła się jego raną, mógł spokojnie wyjaśnić jej co było dalej w planach.

- Przed nocą chce wrócić do naszej drogiej czarownicy, jednak będziemy lepiej zabezpieczeni.

Oshi zerknął na związanego mężczyznę, zastanawiając się jaka była prawda w opowieści o martwym mężu... Jednak czy naprawdę obchodził ich cudzy popęd do klejnota... Zanim odszedł, w dość teatralny sposób uniósł dłoń do góry, przemawiając tak by mężczyzna jeszcze go usłyszał.

- Nie ładnie jest zabijać na polowaniu własnych przyjaciół... Wdowy bywają bardzo wredne.

Tamten miał dwa wyjścia... Udzielić konkretnych odwiedzi, albo na zawsze pożegnać się z rodzinną pamiątką.
Tak czy inaczej, miał zamiar udać się do ich wspólnej znajomej. Z ciekawym pomysłem... Ktoś na pewno powie tutaj prawdę.

- Kami... Za jakiś kawałek drogi go uwolnię, nie masz co się martwić o stan jego zdrowia.

Powiedział jeszcze wesoło do towarzyszki, gdy ich cel znowu stał się jasny. Cała trójka mogła znowu ruszyć przed siebie.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 56/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Negocjacje były krótkie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ddXV8Iy-LSA[/youtube] Czasem należy zadbać o własne zdrowie przede wszystkim. Innym razem to inni muszą myśleć za nas o naszym zdrowiu i powodzeniu, czasem nasz przyszły los spoczywa w dłoniach tych których poznaliśmy wcale nie tak dawno temu. Noriko obserwowała wychodzącego Oshiego i zaraz po nim zeszła z drzewa stając zaraz obok niego. Chciała widzieć jego ranę, czy mu to przeszkadzało? Niby zaczęło się od troski a tak naprawdę szybko przerodziło się w pytanie czy naprawdę postępują właściwie, czy ktokolwiek postępował tutaj właściwie? Czy on zabijając swojego przyjaciela, czy wy zabierając mu jego kamień? Kto wie... Los potrafi splatać różne przeznaczenia i różnych ludzi w najbardziej niespodziewanych kombinacjach a to właśnie mogła być jedna z nich, ta nieprzewidywalna, ta wątpliwa. Dziewczyna zdecydowała się pomóc Oshiemu z jego raną, na tyle na ile mogła, w końcu i wąż musiał otrzymać pomoc co sam przyznał. Przyłożyła więc dłonie do jego rany i zaraz spowiła je zielona energia którą musiała dokładnie kontrolować. Nie chciała przyprawić mu więcej bólu lub ran, czyż nie? Zaleczenie rany, taki miała cel, wszystko jednak musiało potrwać swój czas i w krótką chwilę nie byłaby w stanie wyleczyć tej rany od tak. Na wszystko trzeba czasu. Rana rzeczywiście prowadziła na wylot, mimo to nie była śmiertelna, nie dla dzielnego Węża.

  Ukryty tekst

Chłopak przyglądał się spętanemu mężczyźnie który odwzajemniał spojrzenie. Nie można było zarzucić mu niczego co wiązałoby się z tchórzostwem czy słabością, był sobą i wiedział kim jest, nie to co wielu innych którzy rzeczywiście zbłądzili i popadli w odmęty spisków czy walk o władzę, władzę która nie miała znaczenia jeśli świat dalej będzie szedł w tym kierunku w którym zmierzał.
- Chciał mi odebrać ten klejnot, należał on do mnie, nie miał do tego prawa. Stało się. - Zmarszczył mocno brwi przyglądając się dziewczynie która w tej chwili zajmowała się raną Oshiego, wydawał się być zawiedziony, że jego odcisk nie wywrze na chłopaku żadnego wpływu i niczego go nie nauczy. Przynajmniej nie teraz i nie w najbliższym czasie, albo nigdy. W końcu trzeba mieć pamiątki by pamiętać, czyż nie? Chcąc nie chcąc musieliście spędzić trochę czasu by rana Oshiego została całkowicie wyleczona. W takich sytuacjach lepiej zająć się raną jak najszybciej. Czasem wydaje się to stratą czasu gdyż zwykle rany goją się z czasem, ale tak samo energia poświęcona na wyleczenie kogoś wróci do nas. Mogliście ruszać dalej, wciąż jednak mężczyzna był zatrzymany przez drzewa które trzymały go całkiem mocno. Nie wspominając już o gorylu który go strzegł ani o nocy która nadeszła jakże niespodziewanie. Było już całkiem ciemno, to jednak kwestia zbliżającej się zimy która z każdym dniem przyprowadzała ze sobą noc ciut wcześniej. Widoczność była całkiem kiepska o tej godzinie.

Taguchi
Yoshi

[Oshi]

Chłopak trafił w sam środek rodzinnej afery... Zdrady i spiski leżały w naturze wszystkich istot myślących. Dlatego unikanie kontaktu z nimi było najlepszym wyjściem. Opuścił posiadłość myśliwego, ruszając wraz z Kami do miejsca gdzie wszystko się zaczęło... Noc nadciągała szerokim krokiem, zdobiąc niebo milionem błyszczących gwiazd. Szmaragdy tego świata nie mogły równać się z ich pięknem, przykuwając wzrok młodego Senju.
Jeśli jego zmysły nim kierowały, chłopak trafił na przedmiot który sam w sobie zbiera swe żniwo. Żadne czary i złe wróżby, ludzie byli chciwi a przedmiot stanowił sporą wartość.

- Jak będziemy na miejscu, to udawaj że całkowicie zapoznałem Cię ze swoim planem... Muszę dowiedzieć się czemu właściwie było wokół niego tyle rabanu.

Mógł przecież zwyczajnie odebrać nagrodę i zakończyć to zadanie, kolejna kartka w kartotece jego dokonań... Jednak gdyby to zrobił, to czy mógłby sobie wybaczyć nie zaspokojenie ciekawości. Burū czuł to samo co młody wojownik z klanu Senju. Zima nadchodziła wraz z kolejnymi powiewami wiatru. Niby słaba i odległa, jednak znacząca swe przyjście. Kami musiała mu zaufać, przecież zawsze wychodził cało... Nawet gdy sprawy przybierały bardzo zły obrót... Tylko czy On może zaufać jej?, przecież podróż którą rozpoczęli nawet nie znaczyły ślady na drodze... Ledwo wyszli z lasu a już wpadli w tarapaty. Kiedy dotarli na miejsce, bez większych kłopotów i pomyłek... (Czy jednak?) Chłopak zapukał w drzwi drewnianej chatki, po czym przemówił standardowo w sposób własny.

- Zadanie wypełnione Pani wiedźmo!

Starając się nieco rozruszać towarzystwo, wszystko przysłoniły ciemne chmury. Przedstawienie czas zacząć.

[Kami Noriko]

Już czuła się zmęczona dzisiejszym dniem. Najpierw ta cała nerwowa sytuacja z wiedźmą, która podniosła jej ciśnienie, potem zadanie z kradzieżą, której w ogóle nie pochwalała. Jakiekolwiek były powody... O ile jej empatia była na tyle duża, że rozumiała jak musiała czuć się kobieta, to takie zachowanie, takie zlecenie nie było czymś w porządku. Najbardziej dziwił ją Oshi. Chłopak tak niepozorny, a zdawało jej się, że nie ma żadnego problemu z manipulowaniem swoich słów, gestów. Czyżby była ślepa? Podążyła w końcu za pierwszym napotkanym chłopakiem na drodze... Szła przygnębiona za nim. Nie mogła go nie uleczyć. jej wnętrze chyba by ją zabiło. Nie umiała przejść obok rannego nie pomagając mu jakoś. Tego nauczyli ją w szpitalu i było to dla niej tak normalne i naturalne jak oddychanie. Odchodząc od mężczyzny przytrzymywanego przez drzewa szepnęła tylko pod nosem "przepraszam", a jej maskotka - papierowy goryl - rozwiał się na karteczki i podążył do niej, zlepiając się z jej ciałem.
Udawaj... Powoli zaczynam mieć dość tych udawanek... powiedziała naburmuszona, mając muchy w nosie. Chciała, żeby chłopak wiedział, że nie pochwala tego co właśnie robili. Yoshi zdawała się być w głębokim żalu i chciała zemsty w jakiejkolwiek postaci, nie widziała w tym większego sensu czy ukrytych teorii. Co niebieskowłosy chciał osiągnąć?

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 59/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Wiedźmi kamień " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Trudno nazwać to rodzinną aferą jeśli powiązane są tutaj całkiem dwie różne osoby, niespokrewnione a mieszkające jedynie w swoim pobliżu. Faktem jednak było to, że znali się. Każdy chciałby wieść spokojne życie, jednak nie ty Oshi, przecież w twoim przypadku paląca krew napędzała ciebie do kolejnych działań. Błyskotki i świecidełka, to napędzało życia wielu osób. Taki był ten świat gdzie bogactwo i pożądanie było ważniejsze od życia i przyzwoitości, jak jednak z twoją przyzwoitością, twoją i twojej przyjaciółki która zdaje się być na wszystkie twoje rozkazy, każde słowo, wykonuje jak prosisz, mimo drobnego dąsania się. Zrobi dla ciebie wszystko, prawda?

Czary, wróżby... W tym wypadku możecie chyba sobie pozwolić na otrzymanie tych najlepszych, w końcu tylko takie człowiek chce słyszeć, chce słyszeć, że mu się powiedzie i osiągnie sukces, kto by zapłacił czy wyświadczył przysługę by usłyszeć cokolwiek innego. Teraz trzeba było jedynie wrócić tą samą ścieżką którą tutaj dotarliście, musieliście więc ruszyć przez ten sam most który dzięki swoim drewnianym umiejętnościom utworzył Senju. Ścieżka wyglądała ciut inaczej, było w końcu ciemno a nawet drobny mrok może zmienić to jak postrzegany jest przez nas teren. Pewnie, że mogłeś po dotarciu na miejsce zwyczajnie odebrać nagrodę i być z tego dumnym, byłoby w tym coś złego? Nie zadawanie dodatkowego pytania które mogłoby przynieść tylko problemy? Nie potrzebowałeś tego a jednak zamierzałeś poruszyć tymi lalkami i zacząć przedstawienie tuż po powrocie.

Dotarliście w pobliże domostwa, tak samo jak wcześniej nie wydawało się z zewnątrz należeć do domów najwyższej klasy. Już z oddali dostrzegliście oboje światło dobiegające z jego wnętrza. Dzisiejszy dzień postawił przed wami drobne wyzwanie, może nie było ono rzeczywiście na poziomie ryzykowania życiem... A może i było? Wszystko mogło potoczyć się na rożne sposoby, nie mniej jednak ty miałaś wątpliwości Noriko, wobec czego? Wobec tego co Oshi rzeczywiście chce osiągnąć swoimi planami? Czy może wobec samej wiedźmy? Jak już oboje podeszliście do drzwi Senju zapukał. W tej chwili trzeba sobie zadać pytanie, czy powinniście sobie ufać? Znacie się dopiero chwilę, wcale nie dłużej niż znacie tę kobietę, czy skarb warty jest oddania a może... Lepiej go sprzedać albo znaleźć dla niego jakieś inne zastosowanie. Po parunastu krótkich chwilach drzwi otworzyła wam znajoma już kobieta, spojrzała na was, unosząc lekko jedną brew. Poruszyła ręką zapraszając was do środka i wskazała stół przy którym wcześniej jedliście.

- Już wróciliście? Bardzo dobrze... Dosyć już późno i nie spodziewałam się zobaczyć was jeszcze dziś, no ale jesteście. Masz klejnot, zgadza się? Podaj mi go chłopcze - Uśmiechnęła się szeroko wyciągając przed siebie dłoń, jednak dopiero wtedy gdy wszyscy siedzieli już przy stole. Ona usiadła sama, oczywiście drzwi do domu zamknęła, nie potrzebowała dodatkowego przeciągu o tej porze roku. Przyglądała się wam zwyczajnie, tak jak przedtem. Na słowa nazywające ją wiedźmią uśmiechnęła się delikatnie, czy miało to jakieś znaczenie?

Taguchi
Yoshi

[Oshi]

Zanim przywitał ich głos znajomej wiedźmy. Oshi ostatni raz spojrzał na Kami, uśmiechając się do niej serdecznie. Przecież jak do tej pory, szła za nim całkowicie bez większych protestów. Możliwe że czasami warto było zaczepiać ludzi w drodze... Musiała zrozumieć wszystko, jednak to wymagało czasu.

- Zaufaj mi... Nie jesteśmy złymi ludźmi

Burū wyłonił się z rękawa, a Oshi wpakował się po zaproszeniu do środka. Witając się z właścicielką "posiadłości", młodzieniec rozejrzał się dobrze po wnętrzu... Po czym zwrócił się wprost do wdowy, przedstawiając swoje zdanie głosem pozbawionym całkowitej chęci.

- To jest naprawdę bardzo ładny kamień, a Pani przyjaciel z lasu ma całkiem niezły łuk... To teraz inaczej

Chłopak ściągnął z głowy kaptur płaszcza, notując w głowie że musi jeszcze podziękować Noriko za wyleczenie rany... Zaraz wyjdzie, że kroku bez niej nie zrobi żeby nie dziękować za coś.

- Kamień jest chyba głównym bohaterem opowieści, dlatego nie dostaniesz go ani Ty, ani stuknięty pustelnik.

Oshi ceremonialnie zasłonił usta dłonią, po czym zakończył przedstawienie.

- Jeśli ktoś ma na nim zyskać, to z pewnością nie istoty pozbawione sumienia... Do czego Ci on? Ile jest dla Ciebie wart?

Senju przekroczył pewną granicę, jednak prawda wymagała ofiar... Jego towarzyszka musiała trzymać fason do końca, przecież Oshi zawsze miał jakiś plan... Prawda?

[Kami Noriko]

Postanowiła, że po raz kolejny podąży jego planem, gdyż zdawał się mieć wszystko pod kontrolą. Nie mogła odmówić mu doświadczenia związanego z misjami, jednak ona postepowała zgoła ostrożniej. Na jego słowa tylko kiwnęła głową, spoglądając mu w oczy. Miała nadzieję, że nie popełni błędu, zaufając mu.
Podeszli do chaty wiedźmy jak gdyby nigdy nic i zapukali do drzwi bez pardonu. Mimo późnej godziny wykonali zadanie. Kobieta zdecydowanie nie spodziewała się ich zobaczyć jeszcze dziś. Zaprosiła ich do środka, od razu niemalże wyciagając ręce po kamień. Oczekiwała go, a nawet pragnęła. Dziwne zjawisko. To co zrobił chłopak przekroczyło jej najśmielsze oczekiwania. Skoro miała grać w jego grę nie mogła po sobie pokazać zdziwienia, a jako medyk swoją mimikę opanowała prawie do perfekcji. Mimo cieszącej się Noriko wewnątrz, na zewnątrz panowało spokojne, surowe oblicze zdeterminowanej kobiety. Nie mogła tego lepiej zrobić. Nim zdecydują co z nim zrobią najpierw postanowił się wypytać jej o wszystko. Zarówno mężczyzna jak i ona poskąpili jakichkolwiek wyjaśnień, czyniąc całą tą sprawę naprawdę podejrzaną i nieco bezsensowną. Założyła ręce na piersi i spojrzała wyczekująco na kobietę.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 62/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Wiedźmi kamień " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Musiałeś być pewny, że zagra tak jak ją pokierujesz, musiała ci zaufać. Serdeczny uśmiech miał być potwierdzeniem tego, że wiesz co robisz oraz, że można na tobie polegać a co najważniejsze, twój plan nie zawiedzie. Może i w przyszłości nastanie taki czas w którym Noriko, bez słów zrozumie wszystko to co chciałbyś jej przekazać i wypełni każde twoje polecenie nim je nawet wydasz.
Szybko zapukaliście do drzwi domostwa i znaleźliście się w środku, cała wasza trójka i Yoshi, właścicielka. Nie trwało to długo i znaleźliście się w środku a ty Oshi miałeś przy sobie to czego ona pragnęła, to po co zostałeś wysłany i miałeś zdobyć. Tylko czy byłeś już gotowy rozstać się ze swoim skarbem? Tym który mógł wywołać aż tyle kłopotów? Czy warto zatrzymywać coś co przynosi jedynie nieszczęście? Kobieta przysłuchiwała się temu co mówił Senju, jak zawsze, szczędził w słowach a były one dość prawdziwe zważywszy na zarówno pochwalenie kamienia jak i obserwacje odnośnie mężczyzny mieszkającego po drugiej stronie lasu. Noriko stała sobie gdzieś z boku, jednak nie była głównym obiektem obserwacji mieszkanki lasu, była jedynie cieniem który gdzieś się tam kręcił. Cieniem który mogła zignorować wobec większego zagrożenia.
- Nie muszę się tobie z niczego tłumaczyć. Wszystko co było ci potrzebne już wiedziałeś. A teraz oddaj mi mój kamień i miejmy to za sobą - Powiedziała dosyć stanowczo w kierunku Oshiego wyciągając, nie błagalnie, nie prosząco, a z emocją całkiem inną, rozkazem, dłoń w kierunku Oshiego, tak jakby miał jej zaraz wręczyć wyczekiwany przez nią skarb.
Rzeczywiście czasami poznanie prawdy wymaga ofiar, bywają one różne, czasami stają się nimi sami szukający a innym razem ci sami ludzie o których prawdę chce się poznać. Los bywa zwodniczy.[/akap]
- Nie zapominajcie oboje, że obiecaliście przynieść mi ten kryształ. To jak tego dokonaliście to sprawa waszego sumienia, jest mój, należy się mnie... Poza tym... Mam wam przypominać, że jedliście tutaj dzisiaj obiad? - Powiedziała kładąc szczególny nacisk na słowo obiad. Zaakcentowała je odpowiednio i wtedy na jej twarzy zaczynał pojawiać się delikatny uśmiech. Stała się znacznie spokojniejsza już przed chwilą, jej aura delikatnie się zmieniła. O co chodziło? Co miała rzeczywiście na myśli?

Taguchi
Yoshi