Wioska Nagano

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 11/17

Narumi została odprowadzona przez swoją matkę do domu, by mogła odpocząć i zregenerować utracone siły. Była wycieńczona. Walką, ucieczką, otrzymanymi ranami. Dzięki leczeniu nie była narażona na zbyt dużą utratę krwi i na zakażenie, ale nadal po wszystkich minionych wydarzeniach musiała odpocząć, najzwyczajniej w świecie. Na dużym placu w centralnej części osady, pod wielkim dębem rzucającym niemały cień na okolicę, poza kilkoma przechodniami troje z nich zostało na swoim miejscu, by kontynuować rozmowę - Shigemi, Koneko oraz ojciec czerwonowłosej. Uchiha opowiadał o swoim planie, starając się uzyskać jak najwięcej informacji od tutejszego, niestety ten nie posiadał dostatecznej wiedzy w każdym zakresie, dlatego postanowił wezwać posiłki. Chciał zebrać wszystkich, którzy byli skorzy do walki. Dorosłych mężczyzn, nastolatków, wszystkich, którzy byli gotowi do działania. Rozmowa na chwilę zatrzymała się, a dwójka shinobi została na parę chwil sama. Nie padła nawet odpowiedź na pytanie o ilość osób, które będzie trzeba skryć przed nadchodzącą batalią. O ile w ogóle do takowej miało dojść.
Po kilkunastu... nie, po kilkudziesięciu minutach w końcu ludzie zaczęli schodzić się na centralnym placu pod gigantycznym drzewem. Początkowo było to parę osób na czele z ojcem Narumi, ale potem zaczęło się ich schodzić coraz więcej i więcej, i więcej. To było naprawdę niesamowite i nawet poruszające, że tak wiele osób chciało pomóc. Co najlepsze - nie byli to sami mężczyźni. Bez względu na to, co miało się wydarzyć, nawet kobiety się zjawiły, nie chciały zostawiać swoich mężów z tym wszystkim, a na pewno przecież trzeba będzie zrobić coś, w czym mogły się przydać. Zaczął ten mieszkaniec Nagano, który był tu z dwójką bohaterów jako pierwszy, zaczął opowiadać wszystko, co ustalili o tej pory. Poinformował pozostałych o tym, że jest ważna sprawa i zebrał ich wszystkich, następnie podzielił się dobrą nowiną o wsparciu ze strony dwójki ninja. Potem opowiedział tyle planu, ile zdążyli wcześniej ustalić, teraz wystarczyło dopowiedzieć tylko pewne kwestie.
- Do sygnałów możemy użyć naszych rogów. - jeden z mężczyzn w tłumie odezwał się, w sumie niczym nie wyróżniał się z tłumu, dlatego właśnie ojciec Narumi go przedstawił.
- To nasz główny myśliwy. Jest doskonałym łucznikiem i jest doskonały w swoim fachu. Ma pod sobą kilku dobrze wyszkolonych ludzi. - no tak, tutejsza ludność musiała jakoś zdobywać pożywienie, a to była pewnie jedna z wielu metod.
Teraz wystarczyło tylko, by Shigemi dostosował tę konkretną cześć swojego planu do całości i przedstawił ją prostemu ludowi. Nim dwójka ninja się zorientowała, następna kwestia zaczęła się wyjaśniać sama.
- A co z kobietami i dziećmi? Spichlerz? - spytał jakiś losowy głos z tłumu. To była ta sama ważna kwestia, w której już wcześniej padło pytanie. Kwestia, którą Koneko sama chciała rozwiązać.
- W kaplicy wszyscy się nie pomieścimy, choć z pewnością bylibyśmy bardziej bezpieczni w centrum. - głos starca wybrzmiał echem wychylony zza masywnych drzwi kaplicy nieopodal. Kościół nie był głuchy na tak istotne sprawy. - Będziemy się modlić o bezpieczeństwo wszystkich i o to, żeby raz na zawsze zażegnać ten konflikt.
Ludzie byli w niego wpatrzeni, jak w przysłowiowy obrazek. Widać było, że kościół gra tutaj ważną rolę, a wiara jest dla nagańczyków czymś naprawdę ważnym. Czasem zostawała tylko wiara. To był kolejny element, który dziewiętnastolatek mógł dopasować do swojej układanki. Miał już sygnały, na których mu bardzo zależało, miał miejsce do schowania kobiet i dzieci, miał również księdza, który będzie się za nich modlił. Brakowało tylko zebrać to wszystko do kupy i brakowało konkretów. Jakiegoś podziału. Kto miał co robić? Ludzie byli gotowi do działania już teraz.
- No dobrze, ale jeśli mamy wam pomóc i mamy bronić osady, to co tak właściwie mamy robić? - znów jakiś randomowy człowiek zabrał głos. - My w przeciwieństwie do was nie umiemy pluć ogniem i poruszać się z taką zwinnością.
No tak, byli zwykłymi ludźmi, którzy nie potrafili władać chakrą. Jeśli mieli dołożyć do tego swoją cegiełkę, potrzebowali dokładniejszych instrukcji i przywódcy z krwi i kości. Potrzebowali prawdziwego planu, podziału ról i omówienia szczegółów. No chyba, że zamysł był taki, żeby po prostu użyć ich jako mięsa armatniego, w tego reszta powinna pójść jak po maśle.

Mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi
- Główny myśliwy
- Kapłan

[Shigemi]

---

---

Stałem naprzeciw kilkudziesięciu par oczu, każda z nich z innego tworzywa – twarde jak krzemień, miękkie jak świeży mech, puste z bezsilności, gorące z nadziei. Kiedyś uważałem, że potrzebna jest tylko siła, by wygrać. Teraz, patrząc na tę zbieraninę mieszkańców Nagano, zrozumiałem, że najpierw muszę im dać sens. Wziąłem głęboki oddech, czując jak zapach drewna, dymu i świeżego potu miesza się z wilgocią ziemi. Moje słowa musiały trafić nie tylko do ich uszu – musiały wrosnąć w ich kręgosłupy.
– Nie jesteście ninja. Nie macie chakry. Nie potraficie skakać po dachach ani rzucać ognistymi technikami. Ale to nie znaczy, że nie możecie walczyć. Bo domy, które za wami stoją – to wasze domy. Rodziny, które śpią teraz za ścianą – to wasi bliscy. A ja nie zamierzam pozwolić, żeby ktoś odebrał wam to wszystko. Spojrzałem na myśliwego, który wcześniej się odezwał, i wskazałem ręką.
– Ty i twoi ludzie zajmiecie się obserwacją i sygnalizacją. Zbudujcie cztery stanowiska na obrzeżach wioski – jedno od lasu, jedno przy rzece, jedno na jedno przy południowej bramie, jedno po zachodniej stronie. W każdym z oddziałów ma być co najmniej jeden myśliwy z rogiem jeśli ktoś się zbliży dajecie sygnały, o których wcześniej wspominałem. Musicie wytrwać na posterunku nawet wtedy, gdy będziecie myśleli, że nikt was nie słucha. Bo będę was słuchał ja. Zwróciłem się do reszty.
– Ci z was, którzy potrafią posługiwać się bronią – weźcie kije, łopaty, narzędzia rolnicze. Zgrupujcie się po cztery osoby i dobierzcie tak, by każda grupa miała choć jednego doświadczonego. Każda taka grupa odpowiada za wybrany sektor osady – ale nie stawiacie czoła wrogowi samodzielnie. Macie za zadanie spowalniać, zająć ich uwagę i dać nam czas na reakcję. Spojrzałem na starca przy kaplicy.
– Kobiety i dzieci ukryjemy w kaplicy, spichlerz jest zbyt łatwopalnym i oczywistym celem do zniszczenia. Ktokolwiek niezdolny do walki, zajmie się zabezpieczaniem rannych, wynoszeniem ludzi z niebezpiecznych stref, podawaniem informacji. - Zawiesiłem głos na chwilę. Wszyscy patrzyli.
– Wasza siła nie tkwi w walce. Ona tkwi w tym, że jesteście razem. Każdy, kto stanie do tej obrony, będzie miał za sobą nie tylko mnie i Koneko, ale i wszystkich tu zebranych. A dopóki ja stoję – dopóty nikt nie wejdzie do tej wioski bez walki. Nie krzyczałem. Nie musiałem. Wystarczyło, że słuchali. Patrzyli. I że w ich spojrzeniach pojawiło się coś, co było większe niż strach. Zaufanie.[
Stałem pod tym cholernym dębem, otoczony dziesiątkami ludzi, którzy patrzyli na mnie tak, jakby naprawdę wierzyli, że potrafię ich uratować. I właśnie to było najgorsze. Ta wiara. Nie moja, nie ich – ta, która zderza się z rzeczywistością, kiedy wszystko idzie nie tak. W głowie miałem setki pytań. Czy wybrałem dobre sektory? Czy sygnały z rogów będą słyszalne przy wietrze z gór? Czy spichlerz i kaplica wytrzymają, jeśli ktoś postanowi rzucić w nie ognistym jutsu? Czy ci ludzie – rolnicy, handlarze, dzieciaki z procami – naprawdę wytrzymają, kiedy wróg stanie im twarzą w twarz? Nie bałem się walki. Bałem się odpowiedzialności. Że jeśli coś pójdzie nie tak, to nie ja zginę pierwszy. Zginie ten dzieciak, który właśnie trzyma w ręku motykę jak broń. Ta kobieta, która powiedziała, że potrafi zrobić opatrunek, ale nigdy nie widziała prawdziwej rany. Starzec, który już ledwo chodzi, ale uparł się, że będzie przy drzwiach kaplicy, by pilnować dzieci. Oni wszyscy nie powinni być częścią żadnej bitwy. A już na pewno nie mojej. Czułem napięcie w karku, jakby każda decyzja wbijała mi kolejne kolce pod skórę. Ciężar odpowiedzialności nie objawia się głośnym krzykiem – objawia się ciszą tuż po nim. Tym, co zostaje, kiedy opadnie echo. I była jeszcze Koneko. Patrzyła na mnie tak, jakby wierzyła, że mam plan. Że mam wszystko pod kontrolą. Ale ja wiedziałem, że nic nie jest pewne. To wszystko to iluzja – plany, podziały, schematy. Wojna nie zna reguł. Zawsze znajdzie sposób, by zrobić coś, czego nie przewidziałeś. Może dlatego się bałem. Bo po raz pierwszy od dawna nie walczyłem tylko za siebie.

Chakra: 96%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

[Koneko]

GNie wtrącałam się ani jednym słowem, jedynie chłonęłam to, co działo się wokół. Ciepło i potężna siła wspólnoty zaczęły pulsować w powietrzu, a w mojej klatce piersiowej czułam jakby drganie tego rytmu, który nadawała zbierająca się wokół nas społeczność. Przechodnie zmieniali się w ochotników. Twarze, wcześniej nieznajome i obojętne, zaczynały nabierać wyrazu i znaczenia. Każda para oczu, która spoglądała w naszą stronę, niosła w sobie pytania, ale też gotowość. Byli tu, bo chcieli ocalić to, co kochali. Kiedy wspomniano o rogach, serce mi zadrżało. Proste rozwiązanie, ale skuteczne. Idealne. Zwyczajne narzędzie przetrwania mogło teraz stać się czymś więcej, częścią obrony. Spojrzałam w stronę mężczyzny, który zaproponował ten pomysł, a potem na ojca Narumi – dumnego, stojącego wśród swojego ludu jak kotwica, wokół której wiruje całe to morze niepokoju. Nie poruszyłam się, nawet kiedy padły słowa o kobietach i dzieciach. Czułam ciężar tej odpowiedzialności na barkach, ale pozwoliłam innym mówić. Wysłuchałam głosu kapłana i zadrżałam w środku, gdy wspomniał o modlitwie. Nie z powodu religii – ale z powodu ich wiary. Ich nadziei. Przypomniałam sobie Narumi. Leżała teraz wyczerpana, oddała wszystko, by tu dotrzeć, by ich ostrzec. Jej wiara w to miejsce, w tych ludzi, była niezłomna. I teraz stawała się zaraźliwa. Nie reagowałam także, gdy padło ostatnie pytanie. Co mają robić? Czego się od nich oczekuje? To było pytanie skierowane do Shigemiego. Do tego, który zawsze wie, co dalej. Ale każde z tych słów wnikało we mnie, jakby pytały też mnie. Jakby wszyscy ci ludzie szukali w naszych twarzach czegoś więcej niż tylko ochrony. Szukali sensu. Szukali pewności.
- Koło kaplicy zbuduję dodatkowe pomieszczenie, które pomoże nam pomieścić wszystkich. Oblejcie wodą dokładnie kaplicę oraz budynek, Shigemi proszę pomóż mi. . - spojrzałam na Shigemiego, a następnie podałam mu na ucho sekwencję pieczęci, wykonaliśmy je razem i obok kaplicy powstał mały budynek, który mógł pomóc pomieścić niezdolnych do walki. Następnie podeszłam do podzielonych na grupy wieśniaków: -Trzymajcie to i rozrzućcie póki jeszcze jest bezpiecznie, rozrzućcie to wokół wioski. Pomoże nam zlokalizować zagrożenie, ALE pod żadnym pozorem nie upuście ich we wiosce, ani na nie nie nadepnijcie, bo będziecie mnie mylić! - powiedziałam i wykonałam technikę Mokuton: Chakra Shizu. Następnie zaczęłam solidnie dyszeć, te dwie techniki solidnie nadszarpnęły moje zasoby chakry. To było męczacę, spojrzałam na Shigemiego i uśmiechnęłam się szeroko, tak mogłam pomóc!

  Ukryty tekst