Zapomniane jezioro

[Tsukune]

Pokręciłem tylko głową w rozbawieniu na "krzyk" Minoru. Nie planowałem tego jako żart ani próbę wystraszenia. Od tak zrobiłem to dla zabawy. Nic na ten krzyk nie powiedziałem. Domyśliłem się iż po prostu uznał iż dla zabawy chcę go wystraszyć i się przyłączył do tego głupkowatego żartu.
-Wyglądasz jak psu z gardła wyciągnięty...Powiedziałbym coś zboczonego ale się powstrzymam. Radzę tobie przed snem zgarnąć sobie łyżkę miodu. To powinno zmniejszyć poranne problemy po piciu od tak stwierdziłem i dałem swoistą poradę jednocześnie machając zbywająco ręką na przeprosiny Akodo w sprawie spóźnienia
-Nie ustalaliśmy dokładnie o której mamy się spotkać więc nie ma problemu dodałem by następnie unieść brew do góry słysząc o chęci treningu.
-Przy twojej kondycji głowy raczej to będzie katorga niż trening. Wiesz melodia walki czy tam treningu nie zawsze jest przyjemna zacząłem spokojnie.
Dla czystej złośliwości i zabawy wyszczerzyłem się i oblizałem usta jakby na wzmiankę o walce. Lecz po chwili moja mimika wróciła do normy
-Chętnie bym się przyłączył do treningu ale chyba lepiej by było walczyć pojedynczo. Jednak jeżeli w trakcie uznasz iż to za mało na trening mogę się przyłączyć. Tylko pytanie. Używać wszystkich technik czy tylko tych związanych z orężem? Wiesz. Mówię tu ogólnie o technikach. To co potrafimy to używamy...No i jeżeli taka opcja idzie to wartoby poinformować przeciwnika "to może ciebie zabić" i nie starać się w niego trafić. I tak kiedyś miałem taki sparing z pewną przywódczynią jednej z organizacji najemniczej w Sogen. Nazywali siebie Hordą. Walka była całkiem interesująca chociaż krótka. No ale nic. Ja najwyżej poobserwuję na początek. oznajmiłem i oparłem się o jedno z dalszych drzew tak aby im nie przeszkadzać. Postanowiłem tutaj używać swojego talentu jaki posiadałem od dziecka. Z jakiego to powodu chciałem to robić? Ze zwykłej ciekawości. Mogłem obserwować nie tylko jak działa ich ciało ale przy okazji jak działa ich "duch". Obserwowałem, notowałem sobie w głowie, obmyślałem sobie również w ten sposób ewentualny plan na swoją walkę, no i z nudów kręciłem sobie swoją laską między palcami.

[Hayami Akodo]

- Chlanie się stało. - zakomunikował nieszczęsny samuraj, po czym kaszlnął kilkakrotnie; natomiast uwagę o tym, że wygląda jak psu z gardła wyciągnięty, zbył milczeniem. Ostatecznie przecież Tsukune powiedział prawdę - nie był w tej chwili idealnym obrazem wojownika, takiego jak ze starych opowieści, tych, co to "i żyli długo i szczęśliwie, a mężny bohater poślubił księżniczkę". Jednak zainteresowało go coś innego - wzmianka o zboczonym komentarzu, przed którym powstrzymał się jego kompan. Hm. Robi się interesująco.

- O. A co konkretnie chciałeś powiedzieć? - zainteresował się. - Jesteśmy w końcu wszyscy dorośli, nie? Nie takie rzeczy raczej już słyszeliśmy.

Zwróciwszy uwagę na ten aspekt - co już samo w sobie było bardzo nietypowe, jak na niego - zajął się poważniejszymi sprawami. Takimi, jak trening, na który w końcu Minoru się zgodził (choć nie wyglądał, jakby był zachwycony ideą). Co powinien im pokazać...? Nie było tego zbyt wiele - ale z drugiej strony zawsze miał jakiś arsenał, taki, który warto było zaprezentować. Mógłby przy okazji wypróbować tę technikę... Podpatrzył ją kiedyś u ojca, wuj chyba też znał ten typ walki - albo i nie? Nie pamiętał już. Minęło tyle lat, odkąd widział tego ostatniego, że zdążył prawie zapomnieć. Ale istniało coś, co sprawiało, że prawie robiło różnicę.

- Zabawmy się tak. - mruknął do siebie, po czym przyzwał sobie chakrę. Nie za dużo - ostatecznie chodziło tylko o trening - i nie za mało, tak żeby dobrać odpowiednią ilość. Spróbował ją następnie przenieść na ostrze yari, tak żeby zwiększyć sobie ostrze i jego zasięg, a także wzmocnić włócznię przed zadaniem cięcia. Słowem klucz jest tu spróbował, bo naturalnie...
...jak to w życiu bywa, nie wyszło mu za pierwszym razem. Chakra była oporna, nie słuchała go, nie mógł jej odpowiednio "ułożyć" na ostrzu - cóż, tak to jest, jeżeli od dawna się nie używało takich... umiejętności...
Druga próba też wyszła słabo. Ostrze wprawdzie się minimalnie zwiększyło, ale jednak nie było to to, czego oczekiwał. Chciał, aby powiększyło się na tyle, by zamach był możliwy do wykonania, ale...
Nie wolno ci odejść, nie próbując. Postaraj się.
Dlatego Hayami postarał się powtórzyć to jeszcze raz. Spokojnie, powoli, bez pośpiechu (ostatecznie nie chodziło o czas, prawda?) spróbował przenieść odpowiednią ilość energii na ostrze yari. Tym razem wydawało się, że było lepiej; czuł, że chakra tym razem go słucha, że wyszło tak, jak należy. Dzięki temu zdołał zwiększyć sobie rozmiar ostrza swej wiernej włóczni, poczuł także, że nareszcie jest dostatecznie mocna i odpowiednia, że tym razem mu wyjdzie. Warto było podglądać ojca, kiedy było się szczeniakiem...
Oczywiście miał świadomość, że nie jest to wiele - jakieś kilka centymetrów, być może nawet nie - ale wciąż miał nadzieję, że na polu bitwy to wystarczy. Czasem i takie małe, niewielkie wartości potrafiły pomóc...
Przymknął na krótki moment - dosłownie na chwilę - oczy, jakby się skupiał, jakby próbował sobie przypomnieć, jak to wyglądało. Zbyt dawno... Zbyt dawno, kurwa. Jak oni to robili?...
Wreszcie go oświeciło. Ostrze było już wydłużone, czuł, że chakra robi to, co trzeba - a więc nadszedł czas, by zaatakować. Chwycił mocniej włócznię, a następnie szybko, sprawnie, bez większych zahamowań zamachnął się nią w stronę Minoru. Jednak celował tak, aby go ewentualnie tylko drasnąć, a nie zabić - ostatecznie mieli tylko ćwiczyć.

  Ukryty tekst

- Samurajowie nazywają to Shoden - wyjaśnił krótko. - A działa to tak, jak widzieliście. Przenosicie chakrę na broń, używacie, żeby coś się wydłużyło i atakujecie. Nie zabije, jeżeli jest odpowiednio pokierowane, więc spokojnie. Ale to nie wszystko, co chciałbym przećwiczyć. Więc odpowiadając na twoje pytanie, Kuro, używamy wszystkiego, nie ma sensu bawić się w półśrodki. A co do Hordy... To ciekawe, może nam kiedyś o nich opowiesz, co? Nie widziałem w tych stronach zbyt wielu najemników.

Cóż, grupa ćwiczących w ten sposób mężczyzn zapewne musiała zwrócić uwagę. Ale Hayami miał nadzieję, że nie bez powodu jezioro było zapomniane.

[Minoru]

Sposób w jaki Akodo odpowiedział Tsukune wyraźnie wskazywał, że ten nie jest w humorze na żarciki z jego osoby. Do tego jeszcze ten kaszel, który spowodował, że Minoru wolał się przesunąć w bok, bojąc się, że dostanie jakimś wewnętrznym odłamkiem. Przysłuchując się dalszym rozmowom między Tsukune a Akodo, Minoru nie mógł się nadziwić nad tym jak naiwny wydawał mu się ten drugi. Jednak gdy stanęli naprzeciwko siebie, sytuacja zmieniła się diametralnie. Wyraz twarzy Akodo wciąż wyrażał bół i cierpienie, lecz jego ruchy włócznią były płynne i pełne profesjonalizmu. Minoru chyba nigdy dotąd nie było dane walczyć z samurajem. Chociaż był jeden raz… samuraj przerobił go na szaszłyk… Pozostało mu mieć nadzieję, że tym razem tak źle nie będzie. Zbliżył się do Akodo, na odległość pozwalającą mu wyprowadzić cios i czekał. Czekał, czekał i czekał. Jego sparing partner wyglądał jakby wiedział co robi, nawet mówił do siebie, jakby miał jakiś plan. Tylko, że jego czyny zdawały się nie potwierdzać tego wszystkiego. Minoru czuł jak używa swoich pokładów chakry, widział jak ostrze jego broni rozświetla się i gaśnie raz za razem. Cokolwiek samuraj próbował zrobić, wyraźnie mu nie szło… do czasu.
– Hej, hej, hej, to chyba lekka przesada?! - Zareagował na widok rozświetlonego ostrza yari. Minoru nie widział większej różnicy, ot było trochę większe, ale sam potrafił pokryć swoją broń raitonem, wiedział więc, że broń wzmacniana chakrą jest śmiertelnie niebezpieczna. Miał więc przed sobą potwornie skacowanego samuraja, który nie wiedział czym jest rozgrzewka. Nie miał jednak czas na dalsze rozmyślania. Akodo brał właśnie zamach. Minoru reagował instynktownie. Odskoczył chcąc wyjść poza zasięg broni, mając nadzieję że Akodo nie potrafi wydłużać jej jeszcze bardziej.
– Nie zabij mnie! - Szybko odkrył, że był wolniejszy od samuraja. Nie była to przepaść, ale samuraj, gdyby chciał, mógłby zasypać go gradem ataków i Minoru musiałby, w końcu, pęknąć. Ale ich trening wciąż trwał. Minoru postanowił nie dawać chwili wytchnienia Akodo, który postanowił po pierwszym zadanym ciosie, zacząć im tłumaczyć swoją technikę. Rakurai doskonale rozumiał czym jest jego technika, nie musiał słuchać przydługawych wywodów. Zamiast tego ruszył po okręgu wokół samuraja, trzymając bezpieczny dystans, poza zasięgiem jego yari. Skoro miał chwilę postanowił przetestować pewną technikę.
Skumulował w swych ustach chakrę suitonu i obierając za cel samuraja, wystrzelił. Z jego ust wyleciała strużka wody, która nie była zamierzonym celem. Odskoczył więc jeszcze krok do tyłu, chcąc kupić sobie jeszcze chwilę wolnego czasu, nim Akodo rzuci się na niego. Spróbował jeszcze raz. Ponownie wymieszał w swych ustach chakrę suitou, tym razem jednak nie wypluł jej za jednym razem, a zaczął robić to w odstępach. Efekt tego zabiegu był podwójnie niesatysfakcjonujący. Co prawda zamiast strumienia wody, udało mu się osiągnąć efekt kilku mniejszych strużek, wypuszczanych raz za razem, lecz nie taki był jego cel, a do tego czuł jak zaczęły boleć go zęby od wytworzonego ciśnienia. Okrążał właśnie pierwszy raz Akodo, zastanawiając się ile jeszcze czasu mu zostało, nim samuraj zaatakuje ponownie.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Wyszczerzyłem zęby na stwierdzenie a raczej komentarz Akodo na to co chciałem powiedzieć zboczonego
-Cóż...Chciałem powiedzieć iż wyglądasz jakbyś przez całą noc zabawiał się z kilkoma kobietami jednocześnie. Ale po czymś takim powinien boleć Ciebie kręgosłup niż głowa oznajmiłem z lekkim niewinnym uśmieszkiem. Cóż z pewnej strony mogło to zabrzmieć jakbym miał jakieś doświadczenie w takiej zabawie. Czy miałem? Cóż. Tego nikt się nie dowie. Po czym następnie obserwowałem treningo-potyczkę? W sumie można było tak najprościej nazwać to co się działo w tym momencie.
-Nieźle. Całkiem podobne do tego co sam zmajstrowałem stwierdziłem obserwując technikę Akodo. Następnie spokojnie prawą ręką sięgnąłem do rękojeści znajdującej się przy pasku i wyciągnąłem z niej wachlarz wojenny który następnie otworzyłem

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Wyjaśnienie Tsukune sprawiło, że Hayami zaśmiał się cicho. Uniósł lekko brew, jednak nie skomentował tego w żaden sposób - nie to, żeby nie miał odpowiedzi na takie kwestie, po prostu... Nawet samurajów obowiązywała przyzwoitość. Zresztą musiał się skupić na czymś innym, bo reakcje Minoru zasugerowały mu, że powinien nieco przystopować. Z drugiej strony, gdyby chciał zabić któregoś z nich, zapewne musiałby się bardziej postarać.
To tylko trening, dziecko. Nie zapominaj o tym.
Nie zapomniał. Dlatego uniósł lekko kąciki ust, słysząc trwożną prośbę shinobiego, żeby go może jednak nie zabijać - i miło się zaskoczył na widok wypluwanej w jego kierunku wody.

- Dysponujesz Suitonem, co? To świetnie, bo też znam podstawy - rzucił luźno. - Może kiedyś pokażesz mi coś ciekawego. I nie obawiaj się, nie zabiję cię. Do tego trzeba czegoś więcej niż treningu.

Stwierdziwszy ten elementarny fakt, cofnął się trochę i przerzucił włócznię z ręki do ręki. Kątem oka odnotował, co robi Kuro - ach, więc jednak dołączył? Spodobało mu się to. Zastanowił się szybko, czego może użyć, jaką technikę pokazać... I wreszcie się zdecydował. Czy to była technika, której nauczył go Seinaru, czy tę wiedzę przekazał mu ojciec? Teraz akurat nie mógł tego sobie przypomnieć. Niemniej, ten detal nie miał teraz znaczenia. Uchwycił więc włócznię mocniej, zmarszczył brwi. Pozwolił, by chakra powróciła do dawnego poziomu - przynajmniej na razie, w końcu należało ją oszczędzać, a i Minoru nie chciał, aby atakowano go zbyt silnie - i tym razem zrobił to w inny sposób.

  Ukryty tekst

- To nazywamy Iaigiri. - wyjaśnił z westchnieniem. Darował sobie dłuższe wyjaśnienia, zresztą uznał, że nie będą potrzebne. Łeb go napieprzał z każdą chwilą coraz bardziej, może jednak powinien się gdzieś przespać... Albo i nie... Cholera.
- Łeb mi pęka jak cholera... - zamarudził. - - Chyba po tym skończymy. Chciałbym wam pokazać więcej, ale jakby to powiedzieć... Za długą miałem przerwę w piciu. Niedługo chciałbym też ruszyć w podróż do Atsui, więc... Zobaczymy. A wy macie jakieś plany?

  Ukryty tekst

[Minoru]

Samuraj zdawał się nie być poruszony staraniami Minoru. Raczej był zainteresowany tym, że shinobi dysponował suitonem, co jak się okazało było również i jego żywiołem.
– Sam jestem dopiero raczkującym adeptem, ale jasne, chętnie pokażę co potrafię - Odpowiedział mu na jego propozycję wymiany doświadczeniami. Nie miał nic przeciwko czemuś takiemu, naprawdę. Tylko, że on sam ledwie co potrafił, co wydawało mu się, że świetnie zobrazował tym, że biegał dookoła Akodo plując wodą zamiast technikami.
– Mhm - Mruknął jedynie na informację, że Akodo nie ma zamiaru go zabić. Jakoś nie do końca ufał, że skacowany samuraj, który miał problemy z zapanowaniem nad swoją siłą, będzie wiedział kiedy zatrzymać swoje ostrze. Dlatego też wciąż nie zaprzestał swego okrążania Akodo. Wrócił również do mieszania chakry suitonu w ustach. Miał do tego sporo szczęścia, ponieważ Kuro postanowił kupić mu odrobinę czasu używając niesamowicie przedziwnej techniki raitonu.
Tym jednak razem wpadł na inny pomysł. Zamiast kumulować chakrę suitonu w ustach, mieszał ją ze swoją śliną, nie zapominając przy tym o dzieleniu jej na mniejsze ilości. Gdy plunął, z jego ust wydostały się wodne pociski o zerowej sile bojowej, lecz było widać poprawę w ich stabilności, w stosunku do tego co osiągnął wcześniej. Dlatego też przy kolejnej próbie, podzielił wytworzoną wodę na jeszcze mniejsze części. Efekt był zadowalający, lecz wciąż nie potrafił osiągnąć kształtu senbonów. Czas mu uciekał, widział jak Akodo niweluje swoją powłokę chakry i jak pewniej chwyta swoją broń. Dlatego też, tym razem, skupił się na osiągnięciu zadowalającego kształtu swych pocisków. Starał się robić to za pomocą manipulacji chakry. Czuł jak woda w jego ustach przemieszcza się i obraca, skręcając się i wydłużając. Wiedział jednak, że to wciąż nie to. Trudził się tak jeszcze przez chwilę, gdy nagle musiał przerwać.
Akodo, nie ruszając się nawet z miejsca wyprowadził pierwszy atak. Był szybki, choć wydawał się że wykonano go od niechcenia, dlatego też Minoru zdołał uniknąć go bez większego problemu. Problemem jednakże było to, że samuraj natychmiast przeszedł z jednego ataku w drugi, a potem kolejny i kolejny. Minoru z przerażeniem wyczuwał jak każde z zadanych cięć stawało się coraz szybsze i precyzyjniejsze. Jakimś jednak cudem dawał wciąż radę się obronić. Nawet powoli zaczął odczytywać kolejność ruchów samuraja, co też skrzętnie wykorzystał powracając do nauki tehcniki.
Wpadł na pewien pomysł. Zamiast manipulować chakrą by osiągnąć chciany kształt, postanowił ograniczyć swobodę suitonu. Złożył swój język w trąbkę, zbierając na nim odrobinę śliny. Dopiero wtedy wymieszał ją z chakrą suitonu. Wytworzona w ten sposób woda, naturalnie została ograniczona kształtem do takiego jaki chciał osiągnąć Minoru.
Jego sukces nie trwał jednak długo. Akodo poruszył się niespodziewanie, wybijając Minoru całkowicie z rytmu. Wyskoczył on w powietrze, unosząc przy tym swoją broń nad głowę. Rakurai mógł dostrzec jak mięśnie samuraja napięły się przy tym. Shinobi postanowił wykorzystać sytuację, samemu nabierając powietrza by wypluć wytworzone w ustach suitonowe senbony. Gdy zorientował się w jakiej sytuacji się znalazł, było już za późno. Senbony pomknęły z jego ust w kierunku samuraja, a tamten wyprowadził swój atak w kierunku shinobiego. Minoru nie wiedział co go uratowało, umiejętności Akodo, czy czyste szczęście, ale ostrze przemknęło tuż przed nim, uderzając z ogromną siłą w podłoże. Minoru gotów był zrugać samuraja za jego bezmyślność, lecz dostrzegł w jakim stanie był jego przyjaciel i zamiast tego podszedł do niego bliżej by podać mu pomocną dłoń.
– Rzeczywiście wyglądasz kiepsko. Usiądź sobie i odpocznij, pokazałeś nam wystarczająco dużo.- Pomógł mu w przyjęciu wygodniejszej pozycji, przejmując od niego jego broń, tak by ta mu nie ciążyła.
– Atsui… mam w planach wybrać się na tereny Unii, lecz nim to nastanie chciałem spędzić jeszcze jakiś czas tutaj. - Odpowiedział na propozycję Hayamiego. Doskonale zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie powstała między nimi więź i jeszcze nieraz będzie dane skrzyżować im ze sobą swe ścieżki. Wiedział jednak również, że miał swoje wewnętrzne demony z którymi musiał poradzić sobie sam. Czuł, że oto nadchodził czas by się pożegnać.
– Dziękuję wam… za wszystko. Jest mi niezmiernie miło, że dane mi było was poznać i wypić z wami. Będę jednak powoli się zbierał. Jak mówiłem, mam zamiar spędzić jeszcze trochę czasu w Ryuzaku, lecz jestem pewien, że jeszcze się nieraz spotkamy. - Uściskał Akodo, jak starego dobrego przyjaciela. Co zaś tyczyło się Kuro, jemu uścisnął dłoń. Jakoś nie potrafił sobie wyobrazić, że może go uściskać. Nie znaczyło to jednak, że miał dla niego mniej szacunku, lub że lubił bardziej samuraja. Pożegnał się z oboma jeszcze raz nim opuścił to miejsce.

Z/T

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Przyzwoitość? Czym tak naprawdę jest coś co nazywamy przyzwoitością? Każdy ma na to swoją własną definicję i może najlepiej niech tak zostanie.
-Obaj korzystają z Sutionu co? To może się w przyszłości przydać jak będziemy walczyć ramię w ramię. Już mam kilka pomysłów co zrobić. Pytanie tylko czy coś im się stanie. Trzeba będzie to kiedyś przetestować używając jakiejś słabszej techniki. pomyślałem sobie. Cóż lepiej jest coś takiego przetestować używając słabszej techniki dzięki czemu jak coś miałoby się im stać nie będzie to zbyt groźne. No ale nie warto wyprzedzać faktów i rozmyślań. Następnie przyglądałem się spokojnie dalszej ciągłości treningowej walki. Co prawda sam nic tutaj wielkiego nie robiłem poza obserwowaniem i zdobywaniem swoistej wiedzy. W trakcie zobaczyłem coś interesującego co wykonywał samuraj. Była to ciekawa technika i postanowiłem sam spróbować się jej nauczyć. Zakręciłem swoją laską między palcami, następnie zrobiłem pewien gest rozkładając laskę do formy kija i zacząłem starać się powtórzyć ruch jaki wykonał Hayami. W trakcie ich walki która powoli się kończyła udało mi się wykonać kilka prób które niestety nie były zbyt udane. Początek techniki był bardzo podobny do tego co już znałem a mianowicie Gairaishū Rendan. Też wykonywało się kilka ataków lecz tutaj nie wychodziło mi za bardzo ostatnie uderzenie. Musiałem robić coś nie tak lecz nie wiedziałem co to może być w tym momencie.
-Aktualnie planuje spróbować nauczyć się tej techniki którą pokazałeś. A co dalej? Się zobaczy. Odpowiedziałem Akodo na jego pytanie.
-Na pewno się jeszcze kiedyś spotkamy. Jestem co do tego pewny. odpowiedziałem Minoru i uścisnąłem jego dłoń. Po czym dalej wróciłem do prób nauczenia się tego całego Iaigiri czy jak to się tam w ogóle zwało. Próbowałem tak jeszcze jakiś czas aż w końcu się wnerwiłem. Może to była wina tego wczorajszego alkoholu że tak szybko się zezłościłem? Możliwe. Chwyciłem broń oburącz, następnie kierując jej dalszy koniec do prawego barku by następnie skoczyć do przodu i przywalić tak z całej siły w jedno z mniejszych drzewek jakie tu było. Musiałem się trochę wyżyć. Po tym ruchu usiadłem na ziemi i spoglądając w górę zacząłem się zastanawiać
-Co robię źle nieświadomie powiedziałem to zdanie na głos.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Co robię źle? Cóż, dla Hayamiego ważne było to, że Tsukune w ogóle zadał sobie to pytanie. Że zastanowił się, co robi źle, i zamierzał to poprawić. Ale aby osiągnąć zamierzony cel, jego zdaniem shinobi powinien był ćwiczyć więcej - po prostu powtarzać i powtarzać odpowiednie sekwencje ruchów, aby zrozumieć, co i jak. A potem wykorzystywać aktywnie tę technikę w walce, w praktyce, tak żeby zrozumieć, na czym tak naprawdę polega Iaigiri. Dlatego też zaczekał, aż tamten się wyżyje, wypuści z siebie emocje, i będzie w stanie go słuchać. Zabawne - sam nie odnalazł jeszcze spokoju w duszy, nie takiego pełnego, płynącego ze zrozumienia, a będzie wyjaśniać Kuro, że w Mokuzai tak naprawdę chodzi o kontrolę - i o to, żeby wiedzieć, jak i po co zadawać ciosy... Jego ojciec powiedziałby, że to czysta hipokryzja. Ciekawe, co na to powiedziałby Natsume? Czy skomentowałby jakoś jego zachowania, słowa?
Z drugiej strony, może lepiej, że nie znał na to odpowiedzi.
Minoru opuścił ich już, żegnając się i wspominając, że zostanie w Ryuzaku jeszcze jakiś czas, a następnie uda się na pustynię - cóż, samuraj odnotował to sobie w pamięci, ale póki co bardziej interesowała go kwestia Seinaru tudzież innych osób, które zamierzał odszukać. Dlatego też bardziej zależało mu na udaniu się na pustynię - planował tam jakiś czas zostać, potem może wrócić na Yinzin, na Teiz, tam szukać informacji... Może w Shigashi, może w innych prowincjach... Gdy ostatnio się rozstawali - to było jeszcze w domu Shijimy - tamten chyba nie powiedział mu, co tak naprawdę planuje. Nie ustalili chyba nic konkretnego (a przynajmniej tak mu się zdawało), co z kolei miało znacząco utrudnić poszukiwania. W końcu Seinaru (jeżeli jeszcze chodził po tym świecie) mógł być właściwie wszędzie, prawda? Tak samo zresztą jak i Ichirou - skąd można było wiedzieć, co ci pustynni shinobi mieli w głowach, jakie mieli plany... Westchnął.
A co ja robię źle? Nie on, tylko ja?
Podszedł bliżej do Tsukune, uśmiechnął się lekko. W dłoni miał cały czas włócznię; kątem oka zanotował, że Itachi - który od opuszczenia karczmy (i zresztą ciągle) nie odstępował boku swojego opiekuna - biegał sobie gdzieś nieco dalej, niezainteresowany w ogóle tym, co robi jego człowiek i inni przedstawiciele gatunku dwunożnego. To dobrze. Obiecałem mu, że nim się zajmę.
Technika Tsukune wydała mu się interesująca; spróbował zapamiętać sekwencję, jaką tamten wykonywał - wyglądało to na coś, czego może użyć z Mokuzai. Gdyby tylko nie był tak skacowany i nie miał tak cholernie ciężkiego łba...

- To normalne, że ci nie wychodzi. - zauważył spokojnie. - Chodźmy bliżej wody, tam postarasz się powtórzyć moje ruchy. Nawet sama Nui Hajite na początku szkoły Taka nie umiała wszystkiego - tak mówili moi nauczyciele w Kaigan.

Po tych wyjaśnieniach Hayami przeszedł do części praktycznej. Udał się nieco bliżej brzegu jeziora, gdzie - wciąż z włócznią przy sobie - przybrał odpowiednią pozycję do walki.

- Zacznij od postawy. - powiedział spokojnie. Jeżeli Tsukune udał się za nim, to zamierzał skierować włócznię w jego kierunku. Znów zmienił pozycję broni, tak by tym razem móc zaatakować lewą stronę partnera. - Staraj się przewidzieć przy okazji, z której strony przeciwnik będzie atakował. Skup się na tym ostatnim ciosie - najpierw wyprowadzasz serię, a potem uderzasz mocno, z całych sił, prosto w osobę, z którą walczysz. Powtórz na mnie dokładnie to, co zrobiłem z Minoru, a potem możemy skończyć. Gdy spotkamy się następnym razem, przećwiczę to z tobą dłużej - to i inne możliwości. Mamy układ?

Uśmiechnął się lekko, ciekawy, jaka będzie odpowiedź Kuro. I czy tamtemu będą pasowały takie warunki.

[Tsukune]

Zaśmiałem się lekko na stwierdzenie "to normalne, że ci nie wychodzi"
-Wiem, że to normalne. Może przez wczorajszy alkohol się zirytowałem? Któż to wie. Nauka grania mniej mnie irytowała niż aktualny trening. Może to wina iż muzyka to była dla mnie zabawa a to jest swoistą częścią pracy? Ech nie ma co się nad tym zastanawiać powiedziałem do Hayamniego i podniosłem się z ziemi i ruszyłem za nim w stronę wody. Kiwnąłem tylko głową na podstawy
-Nie ma sprawy. Czułbym się źle, że tylko ty nam coś pokazałeś. W przyszłości jak wymyślę jakąś użyteczną technikę dla takiego oręża chętnie Cię jej nauczę mówiąc to zakręciłem kijem w obu dłoniach aby następnie chwycić broń w prawą. Zamknąłem na chwilkę oczy aby przypomnieć sobie Ich walkę. Następnie nie pozostało mi nic innego jak starać się powtórzyć sekwencję ruchów jaką zobaczyłem. Wpierw skupiłem się na samej serii ciosów. Sama ta seria nie była zbyt trudna do opanowania. Wyglądało to jakbym mógł spokojnie wykorzystać dowolną kombinację. Jedyny problem jaki miałem było wykonanie tego ostatniego ataku. Z każdą próbą miałem wrażenie iż coraz bardziej ten cios? W sumie mogłem to tak nazwać. Zaczął mi wychodzić. Nie wiedziałem jak długo mi to zajęło ale w końcu wykonałem serię ataków by na koniec wykonać
-Iaigiri powiedziałem wykonując atak przed siebie ale w taki sposób aby nie trafić w Akodo.
-Pewnie jeszcze jakieś drobne problemy i błędy tutaj mam jak zakładam ale chyba podstawę już mam. Teraz będę powtarzał to sobie jeszcze jakiś czas powiedziałem do samuraja. Gdy chciał się pożegnać to się pożegnałem po czym zacząłem powtarzać jeszcze z kilka a może kilkanaście lub nawet kilkaset razy tą samą technikę którą pokazał mi Akodo. Po co tyle razy? Po to abym mieć pewność iż to nie był zwykły przypadek iż dałem radę to zrobić.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

W tej sytuacji Hayami nie miał zbyt wiele już do powiedzenia ani do zrobienia. Cóż było robić? Wymienili się informacjami, technikami, wiadomościami, poznali się trochę... Dawało to pewne pole manewru, ale samuraj był zbyt wyczerpany, by należycie je wykorzystać. Dlatego powrócił do spokojniejszej, bardziej wyluzowanej pozycji, i z powrotem umieścił yari tam, gdzie była wcześniej. Uśmiechnął się i skinął lekko Kuro na pożegnanie, po czym - o ile tamten mu pozwolił (a mógł nie) uścisnął mu dłoń.

- Zobaczymy się innym razem. Bardzo miło było cię spotkać - powiedział pogodnie. - Jeżeli będziecie mnie szukać, będę w Atsui. Tam też możecie o mnie pytać miejscowych, wiecie, jak się nazywam. Jeżeli nie znajdziemy się ani nie trafimy na siebie, na Yinzin mieszkają moi bracia, Takashi i Hajime. Zawsze możecie ich tam odszukać i spytać o mnie. Powodzenia.

Przekazawszy Tsukune najbardziej podstawowe informacje, opuścił teren jeziora. Itachi pobiegł za swoim panem, pozostawiając shinobi o powołaniu do muzyki ciszę, wrażenia oraz ładne widoki. Być może Kuro doceniał część z tych opcji, ale... Tak czy inaczej, nie miało to znaczenia. Nie dla Hayamiego, który w tej chwili najbardziej potrzebował snu.

_____________________________________________________________________________________________________
zt na szlak transportowy, dziękuję za wspólne pisanie <3

[Tsukune]

No i pożegnałem się również z Hayamim. Podziękowałem mu za pomoc przy nauczeniu się tej techniki. Obiecaliśmy sobie spotkać się znowu w przyszłości, aby wtedy znowu powymieniać się technikami jeżeli będzie taka możliwość. Kiedy i samuraj opuścił ten teren postanowiłem trochę poeksperymentować z nowo poznaną techniką. Dokładniej chodziło mi o możliwości w jakich mógłbym ją użyć. Tak więc poćwiczyłem sobie różne kombinacje technik zakończone właśnie dopiero co nauczoną i poznaną techniką. Do części technika pasowała idealnie zaś przy innych było ciężko ją dobrze wkomponować. Tak więc po dość długim czasie takich prób usiadłem sobie pod drzewem i spokojnie sobie odpoczywałem. Trzeba było przyznać iż od dość sporego czasu tak dużo i długo nie trenowałem. Kiedy to było ostatni raz? Szczerze? Sam nie tego już nie pamiętałem, ale przyjemnie było sobie tak potrenować i się pomęczyć.

[Arino]

1/17

Wyprawa B
~ Zdradzicecki Korikami ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe

---

Po treningu, Tsukune usiadł pod drzewem i wpatrywał się w liście, migoczące w światle południowego słońca. Spokój i cisza, to było to czego od czasu do czasu potrzebowali Ninja, zwłaszcza w tak pięknej i spokojnej okolicy jak ta. Śpiew ptaków, szum wiatru poruszającego trawą oraz liśmi. Patrząc na drzewo, zobaczył wiewiórkę, która spojrzała na niego i w mig rzuciła się do ucieczki. Zwierzęta, nie były przyzwyczajone do widoku ludzi najpewniej w takim miejscu, sama nawet nazwa na to wręcz wskazywała.
Czas mijał, a on czuł powoli jak, zaczyna przysypiać, w nutach spokojnej pieśni granej mu przez matkę naturę. Powoli jego przymykające oczy wpatrywały się w klucz gęsi lecący po niebie, gdy nagle jedna z nich skręciła, a przez miejsce, w którym była poleciał orzeł, lecąc błyskawicznie w dół. Nie złapał swojej ofiary, jednak wtedy dopiero zobaczył drugiego orła, z gęsią w szponach, również szybującego w dół. Dwa orły, dały właśnie na jego oczach pokaz swoich zdolności i gdy tak leciały w dół, zobaczył, iż ktoś się idzie wokół jeziora z psem, który węszył. Człowiek z psem powoli kierowali się w jego kierunku, na ich szacie widniało jakieś godło. Najpewniej jakiś posłaniec czy kurier, gdyż u jego boku była duża torba, jaką zwykli nosić kurierzy. I jak się okazało, przypuszczenia były trafne.
- Witam, list dla Tsukune Hirage - powiedział, podając mu go, po czym podał mu inny list, gdzie wskazał, iż ten ma podpisać doręczenie. Gdy podpisał, kurier się oddalił. No, Inuzuka w formie kuriera, ktoś najwyraźniej się szarpnął.

Tsukune,
Wiele słyszałem o twoich zdolnościach i twych usługach dla klanu Kaminari, dlatego chciałbym poprosić cię o drobną pomoc. W wyśledzeniu złodzieja, który ukradł nam pewne zwoje. Nazywa się on Korikami, przez swoich też zwany "Kamigunu", Podobno wraz ze swoimi ludźmi ma kryjówkę w Ryuzaku no Taki". Jednak nie chce przekazywać zbyt wielu informacji poprzez kurierów i nie mogę wysłać też nikogo tutaj z naszego klanu. Dlatego proszę o to Ciebie, na miejsce wysłałem też swojego najbardziej zaufanego człowieka, który w tym momencie znajduje się w Karczmie Onigiri. Tam powinien być w dniu, którym otrzymasz ten list. Jeżeli odzyskasz, owy zwój nie ominie Cię nagroda i zyskasz tym moją przychylność.
Z Wyrazami Szacunki
Radny Klanu Kaminari,
Kaminari Ninji

---

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Po dobrym treningu zawsze potrzebny jest też dobry odpoczynek. Zwłaszcza w takim miejscu jak to. Siedzenie pod drzewem, zerkanie w niebo spoza liści i wiaterek. Nic tylko się tym delektować. Nawet postanowiłem przymknąć oczy by następnie je zamknąć ciesząc się tym spokojem i ciszą. Przez taką pogodę zacząłem nawet lekko przysypiać. Gdy tak się im przypatrywałem dostrzegłem "atak" orłów a lecące gęsi. Gdy tak łowcy szybowały w dół sprawiło to iż dostrzegłem kogoś z psem
-O dziwno sporo ludzi się zaczęło tu kręcić przeleciało mi przez myśl od tak sobie obserwowałem człowieka ze zwierzakiem.
-Skąd on mnie zna? W sumie bardziej ciekawić mnie powinno skąd ma moje nazwisko skoro praktycznie go nie używam pomyślałem podnosząc się spokojnie z ziemi i lekko otrzepując. Zgadywałem iż to pewnie ktoś kogo znam chociaż prędzej ktoś z rady bo tylko oni znali moje nazwisko którego praktycznie nikomu nie zdradzałem...po prostu mi się nie chciało go zdradzać i tyle
-Tak to ja potwierdziłem tak na wszelki wypadek kurierowi aby nie miał ewentualnych problemów. Dostałem dwa listy z czego do jednego musiałem podpisać iż go odebrałem. To mnie zaciekawiło. Mało kiedy zdarzało się coś takiego...a przynajmniej nie pamiętałem innej takiej sytuacji. Wpierw postanowiłem sprawdzić pierwszy list który otrzymałem.
Czemu wpierw zabrałem się za "zwykły" list? Z prostego powodu. Najlepsze zawsze zachowuje się na koniec. Tak więc po wykonaniu pierwszej rzeczy postanowiłem zacząć czytać drugi list.
-Czy ja kiedyś pomogłem w jakiś sposób Kaminarim? zadałem sobie w głowie proste pytanie
-Z własnej woli? Ni chuja. Z lekkiego przymusu? Owszem. I wyprzedzając twoje pytanie. Akcja Ślub, Wojna Ucipeczek i Kaminarinków powinna coś przypomnieć usłyszałem w swojej głowie alter ego
-Powiedzenie o ślubie by wystarczyło. Najbardziej z tego kusi mnie nagroda, a zwłaszcza przychylność. Może to kiedyś zaplusować. Nie zostało więc nic innego jak udać się do karczmy. To i tak akurat czas aby sobie coś przegryźć odpowiedziałem sam sobie w głowie, stwierdzając jednocześnie iż przyszłą pora na posiłek. Schowałem oba listy by następnie zakręcić lekko kijem, wykonać odpowiedni ruch zmniejszając go w ten sposób do postaci laski i udałem się w stronę Karczmy. Nucąc sobie pod nosem jakąś melodię.

[Arino]

2/17

Wyprawa B
~ Zdradzicecki Korikami ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe

---

z/t

---

- Shirakuda Baiginori - Sługa Kaminari Ninjiego

  Ukryty tekst