Shinobi War PBF Naruto

Zgon. Cierpienie warte dziesiątek tysiącleci. Brak chęci do życia. Tymi zdaniami Kubomi mogła opisać swoje samopoczucie z rana, gdy uderzył ją kac – z siłą ciężkiej kukły wykonanej z czystej stali. Nigdy tak nie pożałowała alkoholu i jego wypicia jak właśnie o tej porze. Poza tym, że czuła się, jakby przespała się na kamienistej drodze, to chyba straciła głos? Gardło zdarte i to poważnie, pewnie przez jej wymioty nocne. Do tego te dźwięki… miała ochotę zamordować połowę tego miasta za to, że są tak głośni o poranku! Czy nie mogliby być cichsi, skoro ona próbuje przeżyć felerną noc?! Nie widząc szans na dalszy spoczynek, białowłosa niezgrabnym ruchem wstała ze swojej maty i skierowała się na parter, ściskając poręcz – upadek ze schodów byłby tragiczny w skutkach.
W końcu udało jej się zejść, kolejne kroki zaprowadziły ją do kuchni, gdzie skierowała się do spiżarni po trochę suszonego pieczywa i najlepiej wyglądające warzywa. Poświęciła trochę czasu na zrobienie sobie soku z ugniecionych warzyw i przechylenie go, by zaspokoić czymś swoje pragnienie – podobno warzywa są dobre na wszystko, prawda? Następnie zagryzła to pieczywem, które pozwalało jej jakkolwiek nasycić głód. Sigh. Teraz tylko przeżyć resztę dnia.
Dopiero upływie paru godzin, Kubomi poczuła się na siłach, by wyjść z domu i gwałtownie mrużąc oczy przez światło dobiegające z zachodzącego słońca skierować się do miasta, by kupić wyposażenie kukiełkowe i może jakieś ubranie?

z/t

Pomieszczenie wypełniał miarowy i głośny odgłos uderzenia młota o metal, wymieszany co jakiś czas z charakterystycznym dźwiękiem włożenia gorącego przedmiotu do lodowatej wody. Białowłosa Tygrysica, która obecnie zajmowała warsztat w swoim domu, własnoręcznie wykuwała gwoździe niezbędne do swoich kukieł, wykonując uderzenia o rozgrzany do czerwoności metal, wymuszając na nim zmianę formy na bardziej pożądaną. Gdy tylko odstawiła kolejne gwoździo-podobne formy na wystygnięcie, odwracając się na pięcie, skierowała się do sporego, rzemieślniczego stołu, na którym znajdowały się obecnie dwie humanoidalne kukiełki, z czego jedna niepodłączoną głową i korpusem. Niestety, ostatnim razem te dwie części uległy zniszczeniu. Skierowała się najpierw do głowy, trzymając już świderek w swojej dłoni, a następnie schylając się do niej, rozpoczęła rzeźbienie w otworze gębowym, chcąc poszerzyć miejsce przed wstawieniem mechanizmu. Potrzebowała dodatkowych milimetrów, by być pewną tego czy wszystko się zmieści, gdy tylko wystrugała odpowiednio przestrzeń, sięgnęła po skórę rekina i zaczęła trzeć o drewno, by pozbyć się wszelkich nierówności.
Gdy tylko skończyła, skierowała się do drugiej, takiej samej kukiełki, przy której używając obcęgów wyciągnęła mechanizm senbonowy, skoro już nie był potrzebny. Analogicznie jak chwilę czasu temu, świderek znalazł się w jej dłoni i rozpoczęła tą samą operację poszerzania miejsce, a następnie wycierania go za pomocą skóry rekina. Gdy tylko to się udało, skierowała się ponownie w kierunku pieca, by sięgnąć po wychłodzone już gwoździe – a z półki po drodze wzięła wyrzutnie bombek, które miały się znaleźć w dwójce Ningyo. Sama procedura instalacji nowych mechanizmów, polegała przede wszystkim na podłączeniu podajników i ustabilizowaniu wyrzutni za pomocą gwoździ, które zostały delikatnie wbite w wewnętrzną obudowę kukieł. Kończąc prace modernizacyjne, wyjęła zwój ze swojej torby i zapieczętowała jedną z marionetek, drugą zawijając w jej płaszcz i zarzucając na plecy. Po ugaszeniu pieca i odstawieniu wszystkiego na bok skierowała się ku wyjściu. Czas wrócić do Tygrysiej pracy.

z/t

Ukryty tekst

- Jestem! – po mieszkaniu rozległ się delikatny, nieprzystosowany do unoszenia się, żeński głos, który należał do białowłosej kobiety, która właśnie przekroczyła próg budynku. Mimo pracy jaką wykonuje, dzisiaj wyjątkowo wypoczęta za sprawą usług, które postanowiła sobie sprawić za nadwyżkę pieniędzy – począwszy od nowych ubrań, idąc przez fryzjera, a kończąc na gorących źródłach. Jej ciało rzadko kiedy miało okazję doznać takich luksusów, nie mówiąc o portfelu, który nie przywykł do takich wydatków. Szczególnie, że tym razem Tygrysica postanowiła pozwolić sobie na bardziej luksusowe wydatki, szczególnie, że tak dobrze jej się powodziło.
Kurayami Kubomi po małych oględzinach po domu z ulgą zauważyła, że jej dziadek już śpi. Nieco ją dziwiło, że zasnął zanim wróciła, ale najpewniej przyzwyczaił się do nieobecności swojej wnuczki, która nocami często wykonywała mafijne obowiązki. Upewniając się, że w mieszkaniu zachowany jest porządek, skierowała się do swojego pokoju, by wypakować nowo kupione ubrania i parę balsamów do dbania o urodę – a następnie pójść spać, by z rana być gotową do dalszych zleceń.
Rano, tak jak sobie postanowiła, obudziła się wypoczęta – przebrawszy się w swój nowy strój, będący sporą modyfikacją qipao z dodatkowymi rękawami, choć niektórzy by powiedzieli, że nie przystoi z powodu jego wcięć – nie można jednak zaprzeczyć wygody w walce z takim elementem. Po przebraniu się, ruszyła już ponownie do Tygrysiego Pazura, by jak zawsze, być w gotowości.

z/t

Ukryty tekst

z/t

Ukryty tekst

Warsztat, którzy ciekawski mogliby określić nawet mianem Kuźni, właśnie był po raz kolejny używany, gdy Białowłosa Kuglarka o imieniu Kubomi kuła metalowe elementy, zwane gwoździami, które miały być przeznaczone do jej drewnianych tworów. Nie lubiła produkować swoich kukiełek, jeszcze bardziej nienawidziła ich naprawiać – było to żmudne, długotrwałe i wymagało więcej precyzji niż montowanie ich od podstaw. Uszkodzenie, które otrzymały jej lalki nie były największe – jednak były to rzeczy, które bezpośrednio uderzyły w jej dosyć staranne mechanizmy, które osobiście projektowała i nie należały do prostych i przyjemnych rzeczy. Zdjąć obudowę, wymienić mechanizmy na świeżo wykute lub zakupione, następnie natłuścić by upewnić się, że nie dojdzie do żadnego zgrzytu w pracy, umieścić na odpowiednik łożysku i ponownie nałożyć obudowę, brzmi prosto, w praktyce takowe nie było.
Po pracy jedynie westchnęła, siedając na krześle i biorąc w swoje dłonie kubek pełen ciepłej herbatki, tego teraz potrzebowała. Szczególnie, że winna cieszyć się spokojem póki jeszcze może – była świadoma, że kolejne zlecenia rodzinne może otrzymać w inny sposób niż stojąc w lokalu, jako cieć. Czasami zdarzało jej się dostać przesyłkę w domu, czy to na ulicy…

Ukryty tekst

Misja C
1/15
~ Okradanie Mafii, jest Głupotą ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe
Kubomi czas mijał wręcz błyskawicznie, w większości na prostych i typowych zadaniach dla bezbarwnego Tygrysa. Pilnowanie baru było wręcz dla niej typowym zajęciem - jak mogła zauważyć jej zmienniczkami również były kobiety. Kto mógł się jednak dziwić, w końcu miejsce to było klejnotem dla rodziny Ekibyo, więc nawet ochrona musiała dobrze się prezentować. A zdecydowanie nie dało się powiedzieć by Kubomi należała do brzydkich kobiet. Dlatego to właśnie ją też posyłano do zadań, gdzie dało się słowami spowodować brak strat, dlatego zbierała również opłaty za ochronę lokali kupców. Nie było w tym jednak nic nadzwyczajnego, dzięki czemu białowłosa kunoichi mogła spokojnie naprawiać swoje lalki i pracować nad nowymi mechanizmami. Tak też więc się stało iż bardzo szybko minęło jej lato i zaczęła się w końcu jesień.
Wiele drzew zostało przyozdobionych złotymi i pomarańczowymi kolorami, a wiele liści znalazło się wręcz na ziemi, sprawiając iż każdy kto miał ogród, miał wiele pracy z grabieniem ich. Jednak, tym zajmowali się najęci ogrodnicy, a lasy zostały porwane w pełni przez jesień. Shigashi ze swoim klimatem, cieplejszym dzięki nie dalekiej pustyni, cieszyło się dalej ciepłymi raczej dniami, mimo to jednak wiele kobiet, chodziło już w ocieplanych kimonach i szalach, które powiewały przy silniejszych podmuchach wiatru.
Tym czasem, sama Kubomi siedząca w warsztacie i pracująca nad czymś, czego żaden Ayatsuri by się nie powstydził. Jej ostatnie poważne zadanie pokazało iż potrafi ona o siebie zadbać i wykonać to zadanie. Dzięki czemu podczas tamtego zajścia mafia Ekibyo wyszła zwycięsko, mimo utraty dwóch członków swojej rodziny. Podczas walki zaginęła ich zwiadowczyni Hyuga oraz jeden z braci, z rodu Kaguya. Oni za to poranili mnóstwo smoków i zabili trzech. A odbicie wozu było dodatkową nagrodą. Nie udało się jednak nikogo porwać, przez co wozy z narkotykami dalej znikały, a Kubomi nie miała wieści od Nimoto, czy udało mu się natrafić na kolejny ślad porywaczy narkotyków.
Kończąc ostatnią zmianę w barze, usłyszała od swojej zmienniczki, iż przez następne pięć dni jest wolna od pracy w barze, co było w pewien sposób miłe. Znaczyło to bowiem, iż nocne życie stało przed młodą kobietą wręcz otworem. W końcu Shigashi było miastem, które nie kładło się spać. Tutaj cały czas coś się działo, zawsze można było znaleźć jakiś lokal, który nie był zamknięty o dowolnej wybranej godzinie i nie należało nawet długo szukać. Jednak, gdy przed jej wejściem zjawił się średniego wzrostu młodzian i dał jej list, zrozumiała dlaczego otrzymała tyle wolnego.
- Bez widocznego sprzętu bojowego - powiedział chłopak, który obrócił się i odszedł.
List był napisany starannym pismem i podpisany, choć jego część była skryta pod pieczęcią pazura. Co znaczyło jedno, właśnie dostała list od jednej z najważniejszych osób w całej Mafii. Znaczyło to naprawdę wiele.
Kubomi Kurayami, zostałaś zgłoszona do awansu na wyższą rangę, by dowieść iż jesteś tego warta, otrzymasz zadanie specjalne. Wszelkie szczegóły poznasz jutro o godzinie wilka* w czwartym pokoju Vipów, w naszym głównym Lokalu.

Nokura Seibo

*Godzina Wilka - około 21
Jest południe, więc masz resztę dnia i jeden dzień na dowolne przygotowania. Odwiedź sklep czy co tam potrzebujesz. Możesz udać się postacią na miasto itd.

- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- ??? - | ??? |

List od Pazura…? Widząc pieczęć, która chroniła zawartość listu – Kubomi poczuła, że jej serce minęło jedno uderzenie. Wpatrywała się w przesyłkę, którą otrzymała, praktycznie obawiając się ujrzenia jego zawartości, jakby to miała być nieszczęśliwa nowina. Ale w takim przypadku, zostałaby już wezwana na obcięcie palców, prawda? W końcu przemogła się, odpieczętowując list w swoim pokoju, zapalając jedynie sobie świecę, by upewnić się że nic z zawartości jej nie umknie.
- Zostałaś zgłoszona do awansu na wyższą rangę…? – powtórzyła cicho do siebie, nie będąc pewną, że dobrze przeczytała. Czyżby jej starania i sukcesy zostały w końcu dostrzeżone? Na to wszystko wskazywało. Tylko brak widocznego ekwipunku bojowego ją zastanawiał… Najwyraźniej jej kukiełka na plecach nie przejdzie, ale czy jej torba wraz ze zwojami? Najbezpieczniej było by pewnie zostawić to wszystko, przy ochronie… W końcu możliwe, że będzie rozmawiała z samym Pazurem lub kimś od niego!
Jednak tak czy inaczej, miała naprawdę dużo czasu na przygotowanie się… do właśnie czego? Spotkania, czy od razu zadania specjalnego? Miała już pewne pomysły na przemycenie ewentualnie broni, gdyby jednak miał to być test jakiegoś rodzaju – ale poza tym czy miała cokolwiek do zrobienia? Nie za bardzo, stąd po prostu spędzi przyjemnie ten czas. Wyskoczy do jakieś tańszej palarni może, a potem spożyje jakiś lepszy posiłek? To brzmi jak dobry pomysł.
Ubrała się w jedno ze swoich kimon, póki nie jest w pracy nie musi paradować w swoim „stroju” i ruszyła do wyjścia, by faktycznie spokojnie i przyjemnie spędzić czas wolny na mieście, póki jeszcze może.

Misja C
2/15
~ Okradanie Mafii, jest Głupotą ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe
Kubomi została zaskoczona listem od tak ważnej osobistości w mafii. Jak zwykle umysł na pierwszy rzut podsunął jej wizję najgorszych scenariuszy, jednak otwarcie listu oraz przeczytanie go sprawiło, iż zaskoczenie było tym większe. Zamiast kłopotów szykował się awans, który był również pewnie jakiegoś rodzaju kłopotem, jednak wiązało się to też z pewnymi również przyjemnościami pewnie. Większa pensja mogła oznaczać powiększenie się domku i warsztatu Kubomi.
Instrukcja o braku broni wydawała jej się dziwna, brakowało jej wielu informacji i nie wiedziała tak naprawdę co ma z tym wszystkim zrobić. Czy to był jakiegoś rodzaju test czy co? Nie znając odpowiedzi na swoje pytanie ruszyła na miasto, z zamiarem zabawienia się na mieście. Ubrała piękne kimono i ruszyła na miasto. Idąc przy głównej, alejce widziała masę dużych sklepów oferujących unikatowe przedmioty. Sklepy z pięknymi kimonami, tkaninami jawiły się przed nią. Poczuła też zapach aksamitek, gdy mijała je dziewczyna o pomarańczowych włosach, ubrana w białe kimono z symboliką morza. Gdy spojrzała na nią, zobaczyła sklep z olejkami do ciała i kadzidełkami. Może tego właśnie potrzebowała Kubomi? Obok tego sklepu, stał też z wyrobami drewnianymi. Widziała w nich ładnie ozdobione krzesła, rzeźbione zdecydowanie ze starannością. Słyszała również nawoływania na stargany, jednak jak zawsze nad tym wszystkim górował zamek rodziny Yoshiwari, jednej z niewielu rodzin szlacheckich w Shigashi no Kibu. Teraz zmieniony w największe na świcie kasyno. Możliwości przed Kubomi było wiele, palarnie, kasyna, sklepy i wiele innych stało przed nią otworem. Wystarczyło wybrać i udać się do odpowiedniego lokalu. Było w końcu dopiero południe.

[z/t]

- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- ??? - | ??? |

Aż zbierało jej się na płacz! Nie dość, że jeszcze nie może pójść spać, by odpocząć po tym dniu, to musi zająć się kukiełkami! Oczywiście, mogłaby to zrobić jak odpocznie, ale wolałaby nie myśleć jak irytującym będzie nastawianie stawów i czyszczenie ich z wysuszonego błota! Co gorsza, jeszcze drewno nasiąknie wilgocią i wtedy to będzie wszystko do wymiany. Dlatego, gdy ptaszki ćwierkały za oknem, a Pan Słońce obdarzał każdego swoim nienawistnym ciepłem, to Kubomi właśnie siedziała w kuźni, siedząc przy swoich kukiełkach i skrupulatnie oczyszczając mechanizmy z ziemi, za pomocą drucika i tkaniny. Wymagało to niestety zdjęcia niekiedy części marionetki, by dostać się do newralgicznych części, które mogłyby być w ten sposób uszkodzone – a dokładne sprawdzenie ich stanu jest niestety musem, jeżeli chce, by jej bronie jakkolwiek działały na kolejnych zadaniach. Więc proces swoje trwał, a następnie doszło jeszcze załatanie ubytków w obudowie – głównie za pomocą dokręcenia wyliczonej i wyciętej części, która dopełniała dziurę. Gdy tylko uwinęła się z tym, jakże irytującym procesem, wyszła z kuźni by w końcu zająć się spoczynkiem.

Bycie kuglarzem, było trudne. Gdy zwykły ninja skończył swoje zadanie, mogł oddać się wieczornej toalecie - lub nie, by rzucić się w objęcia wygodnego łóżka i niezwykle miękkiej pościeli i móc po prostu zasnąć, zostawiając ciężki, pełen szkarłatnej posoki dzień za sobą. Pacynkarz nie miał takiego luksusu. On musiał odpowiednio zabezpieczyć swoje kukiełki po stoczonych przez nich walkach by nadawały się do walki w każdym momencie, w końcu nikt nie wiedział, kiedy ktoś zapuka do drzwi z kolejnym zadaniem? Kubomi była już doświadczona i swoje wiedziała, więc zagryzając zęby spełniła swój obowiązek, nim mogła oddać się w objęcia bogów krainy snu.
Cóż jednak po tych pełnych tęsknoty chwilach wytchnienia, gdy ktoś wyrywa cię z twojej bezpiecznej przestrzeni intensywnie pukając do drzwi? Wszystko się okaże jeżeli Kubomi zdecyduje się otworzyć natrętowi…

Intensywne pukanie do drzwi, dosyć szybko sprawiło, że Kubomi otworzyła swoje zaspane i zmęczone oczy, zmuszając ją do wstania ze swojej maty. Przeciągnęła się, ziewając przeciągle, zanim potarła swoimi dłońmi swoje oczy, próbując się rozbudzić. Wyglądało na to, że musi zająć się sprawą nagłego gościa, jednak już w myślach się modliła „Proszę niech to nie będzie robota, proszę niech to nie będzie robota, proszę niech to nie będzie robota!” – zakładając na siebie, raczej na szybko, swoje krótkie kimono domowe, pończochy i przeczesując włosy, zaczynając już schodzić z pięterka na dół.
- Już idę! – rzuciła w kierunku drzwi wyjściowych, praktycznie do nich podbiegając, by w końcu je otworzyć. - Taaaak? W czymś mogę pomóc? – automatycznie już się odezwała, ziewając ze zmęczenia, zanim nawet spojrzała na kogokolwiek-kto-przyszedł.

Kubomi niesiona jednym, podstawowym dla każdego człowieka pragnienie - pragnienie świętego spokoju i regeneracji. Każdy potrzebuje czasu by naładować swoje zasoby, by ciało mogło odzyskać siły, dźwignęła się do pozycji stojącej. Niestety tajemniczy jegomość, który postanowił ją nawiedzić w to miłe popołudnie nic sobie nie robił z tego, że może niepokoić naszą białowłosą bohaterkę. Kubomi stanęła na wysokości zadania dobrej gospodyni domu i wstając na równe nogi postanowiła otworzyć drzwi.
Trudno było powiedzieć kogo spodziewała się zastać kunoichi, pewne było to, co zobaczyła. Osobą, która mogła dostrzec dziewczyna, był niewiele niższy od niej młodzieniec, ubrany w lekko obdarte szaty, ze smugą brudu na policzku. Miał lekko śniadą skórę, złote oczy i czarne niczym węgiel włosy. Mimo wszystko w jego spojrzeniu była bystrość, a wprawny obserwator mógł znaleźć szczegóły, które zdradzały, że młodziak wcale nie był pierwszym lepszym włóczęgą, a bardzo dobrze się maskował i do nich upodabniał.
-Jesteś wzywana, Ryokan Tobashi - złożył bardzo szybko raport. Szybkim ruchem wskazał tatuaż z tygrysem, skryty gdzieś na ramieniu, między fałdami materiału. Cała wizyta trwała może kilka chwil, po których chłopak skinął zdawkowo głową i uciekł gdzieś między budynki.

Białowłosa spojrzała nieco zaskoczona na osobę, która dobiła pod jej drzwi. Najprościej by go określiła jako „obdartus”, czy inny sort osoby z niższych klas. Jednak szybko do niej dotarło, że to był raczej kamuflaż polowy, co szczególnie podkreślił tatuaż Tygrysa, który ten ukazał na swoim ramieniu, dotychczas skryty pod wieloma warstwami ubrania.
- Przyjęłam. – mruknęła jedynie na otrzymane słowa, najwyraźniej była wezwana, ale po co? Nie było sensu się teraz nad tym zastanawiać, wiadomym było, że jej obowiązkiem jest się wstawić. Zamknęła drzwi, by wrócić do pokoju i przebrać się w stroje kimono wyjściowo, nie mając zamiaru robić złego wrażenia na kimkolwiek ze swojego szefostwa. Gdy tylko się przygotowała, opuściła swoje domostwo kierując się już we wskazane miejsce.

Młodziak robiący za kuriera, wykonał swoją robotę wręcz wzorowo. Nie dość, że przekazał wszystkie konieczne wiadomości, to jeszcze zrobił to na tyle sprawnie, że kunoichi jedynie przyjęła informację na klatę i o nic nie pytała - bez znaczenia czy to dzięki jego sprawnemu raportowaniu czy szybkim nogom. Nie musiał się tłumaczyć, a to było najważniejsze w tym momencie. Dziewczęciu nie pozostało nic innego niż zebrać się i ruszyć pod wskazany adres.
Droga była dosyć prosta, każdy mieszkaniec wiedział co to za adres... no dobra, nie każdy, ale już każdy tygrys, kojarzył tę lokalizację. Wczesna godzina sprzyjała lepszej obserwacji, wszak w słońcu wszystko lepiej widać, a z drugiej strony zebrani na ulicach ludzie utrudniali komfortowe przemieszczanie, czemu się nie mniej dziwić - pogoda była aż nadto przyjemna i grzechem byłoby skrywać się w domu. Szkoda, że Kubomi nie mogła z aury za bardzo skorzystać, wszak miała cel do wykonania. Jedyne co mogło jej przeszkodzić to rosły na dobre dwa metry zarówno wzwyż jak i w barach mężczyzna, z pionową blizną przechodzącą przez lewe oko, który oceniająco obserwował wszystkich mijających go gapiów, z oczywistych względów woleli tłoczyć się po drugiej stronie ulicy, gdy ta przy mięśniaku była dziwnie pusta.

Kolejny post w tym temacie

Pracownię Kubomi właśnie wypełniały dźwięki intensywnej, praktycznie kowalskiej pracy. Uderzenia metalu o metal, gdy białowłosa, siedząc na krzesełku – za pomocą tłoka, wykuwała ostrze do swojej marionetki, uderzając raz za razem o rozgrzaną stal, by następnie studzić ją w wodzie i powtórzyć ten proces. Niestety, przez dotychczasowe walki miecze dotychczas wbudowane w Ningyo były już stępione i praktycznie trzeba je przetworzyć na nowo, tyle dobrego, że nie są przeznaczone dla ludzi więc wszelkie środki ciężkości i inne ważne elementy były całkowicie zbędne. Więcej pracy stanowiło umieszczenie nowych części i mechanizmów w rozłożonych kukiełkach.
Gdy tylko dwa, długie i grube ostrza studziły się po kuciu, kuglarka podeszła do czekających części, usadawiając się przed nimi i rozpoczynając dosyć precyzyjną pracę, polegającej na zainstalowaniu nowych przekładni i całego systemu przesuwania części wewnętrznych – nowe ramiona Ningyo, a raczej Ke-Yi-Hei (oznaczające finalną wersję pierwszej lekkiej marionetki), miały mieć zdolność wydłużania się… powinno to być więcej niż wystarczające wraz z nowymi dozownikami, które Czarna Tygrysica zaczęła ustawiać wewnątrz ramion, kolejnymi ruchami przeciągnęła rury dosyłowe do nowych zbiorników na ciecz, które miały przesyłać toksyny na ostrza. Wydłużenie zasięgu ciosu, jak i sprawienie, że jeden cios kończy już walkę powinno znacząco zwiększyć skuteczność jej głównej liniowej marionetki.
Gdy tylko skończyła, tak naprawdę najbardziej skomplikowany, ten etap – wstała by podejść do ostrzy, które zdążyły już ostygnąć i zacząć je wmontowywać w gotowe ręce. Trochę gwoździ, śrub i mocowań, trzyma się solidnie. Zaczęła podłączać nowe, lepsze ręce do niezmiennego korpusiki i głowy, powoli przywracając marionetkę do humanoidalnego kształtu. Zostały tylko nogi, pozbawione już ostrzy, teraz drewniane, w ten sposób przenosząc środek ciężkości Ningyo na górę. Tym sposobem dwie zmodernizowane lalki były już gotowe, teraz pozostało jeszcze trochę innej roboty…

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi