Osiedle Koromizu

[Tenka]

Tenka już raz spotkał się z wrogością pomimo tego, że nic takiego nie zrobił. Ostatnim razem był to staruszek z kataną, który wyskoczył z krzaków i zechciał się z nim pojedynkować. Teraz najstarszy z braci Kumo był znacznie ostrożniejszy. Wolał zapukać dwa razy, zaczekać, nasłuchać, a przy tym dokładnie się rozglądać dookoła, niż po prostu wchodzić do cudzego domu. O ile w przypadku samuraja atak na Tenkę był nieusprawiedliwiony, to w przypadku wtargnięcia do domostwa byłby on jak najbardzie uzasadniony. Chłopakowi jednak nie spieszyło się jakoś specjalnie do uzyskania zakazu wchodzenia do Shigashi no Kibu albo zwyczajnie do celi. Pomimo bycia wyrzutkiem był raczej dobrym człowiekiem, więc taki koniec kompletnie mu nie pasował. A gdyby tylko Tenka potrafił rozumieć kota, a nawet z nim rozmawiać, to na pewno by za taką zdolność podziękował. Przydałaby się nie tylko dzisiaj, ale zapewne także w przyszłości. Niestety do tej pory nie słyszał o nikim, kto potrafił rozmawiać ze zwierzętami. Tworzenie kryształu, plucie ogniem czy wywoływanie wiatru nie wzbudzały w nim żadnych podejrzeń i zdziwienia. Rozumienie pomniejszych braci natury byłoby za to naprawdę interesujące. Taki to paradoks shinobi.
Kiedy czarny kot zeskoczył z kolan Tenki i zniknął w ścianie w pierwszej chwili młodzieniec odczuł lekki strach. A co, jak zwierz mu zwyczajnie uciekł i będzie musiał za nim ganiać? Miał mieć kompana, miał go w razie czego oddać właścicielowi, a teraz przepadnie w jakichś uliczkach Shigashi no Kibu i już się nie znajdzie. Za chwilę jednak Kumo zrozumiał, że tak naprawdę kot wrócił do domu i był już bezpieczny. Tenka wstał z ławki i zrobił kilka kroków do przodu, kiedy usłyszał przerażone miauknięcie kocura. Nie było wyjścia. Skoro już i tak się nim tyle opiekował, to może jeszcze raz sprawdzić co takiego wydarzyło się w środku. Nie zamierzał jednak włamywać się do cudzego mieszkania, ani niszczyć nikomu jego własności, bo przecież był dobrze wychowany. Jego palce zaczęły układać się w charakterystyczne pieczęci: pies, świnia, baran, a jeśli wszystko dobrze poszło, to po chwili on sam stanie się identycznym kotem jak ten, którym dzisiaj się opiekował. Wtedy pozostanie już tylko wejść do środka tą samą drogą co jednodniowy pupil i zobaczenie o co chodziło. W razie czego po drugiej stronie Tenka będzie mógł nawet anulować przemianę, ale nie zrobi tego, jeśli nie będzie to konieczne.

Nazwa

Henge no Jutsu

Pieczęci

Pies › Świnia › Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 5% | D: 4% | C: 3% | B: 2% | A: 1% | S: 1% | S+: 1%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Pomocna technika przy pomocy której użytkownik może przybrać wygląd innej osoby bądź obiektu. Co za tym idzie jeśli zmieniamy się w personę, to wygląd, a także ubranie zostaje zmienione. Również i głos pozostanie zmutowany do pewnego stopnia przypominający ten osoby w którą to się zamieniliśmy. Jednak jest to tylko zmiana aparycji, tak więc nie przejmujemy zdolności fizycznych czy też innych. Możemy zmienić się w każdą osobę, a także w przedmiot. Jednak nie może on być zbyt mały. Więc nie możemy zmienić się w Kunai czy zwykłego Shurikena. Dodatkowo nasza chakra pozostaje bez zmian. Tak więc, jeśli ktoś wykryje naszą niebieską energię, może bez problemu odkryć oszustwo, również i wszystkie Doujutsu bezproblemowo sobie z tym radzą.

[Sarutobi Kazumi]

Nic trudnego.

13/15

Plan był prosty - użyć henge by przemienić się na chwilę w kota i wejść do środka tą samą drogą, co prawdziwy futrzak. Kilka pieczęci, skupienie chakry, wyobrażenie sobie dokładnie kształtu futrzaka, który przez ostatnie pół godziny gościł na rękach. I puffnięcie! Bez niego nie byłoby niczego, wiadomo. Dym natychmiast się rozwiał, a Tenka na czterech łapach wkroczył do domu. Cóż, budynek oglądany z tej perspektywy był czymś więcej, niż tylko kilkoma ścianami odgradzającymi wnętrze od zewnętrza. Był niczym nowy świat, skryty za bramą, który przekroczył spryciarz. Dobrze oświetlone wnętrze i czystość w połączeniu z miłym zapachem kadzideł. Czyżby w środku znajdował się ołtarz? Albo gospodarz po prostu lubi grę promieni słońca przebijających siwe pnącza. Szkoda tylko, że nigdzie nie było widać prawdziwego kota, którego miauknięcie ściągnęło tu jego krótkotrwałą kopię.
Ale to nie zaginiony futrzak, wystrój wnętrza czy problemy z perspektywą i poruszaniem się na czterech łapach było najważniejsze. Prędzej czy później - a w tym przypadku zdecydowanie prędzej - oczy chłopaka musiały skupić się na tym, co blokowało mu drogę wgłąb korytarza. Para nóg o ciemnej karnacji pięła się w górę, stanowiąc preludium do pokazu zdolności matki natura gdy szlo o kobiece piękno. Szczupłe, acz lekko umięśnione ciało o symetrycznych kształtach i odpowiednich krągłościach tam, gdzie krągłości być powinny. Dodając do tego skąpy, bo zasłaniający zaledwie ów krągłości ubiór otrzymujemy połączenie zdolne zabić większość podstarzałych erotomanów, jak i upuścić krwi prawie każdemu z młodszych kręgów. A przecież nie padło jeszcze ani słowo o linii brzucha, dokładnych wymiarów ani jędrności pewnych miejsc też nie podano. Skupiając się jednak na tym, co najważniejsze - twarzy! Tam właśnie znajdują się okna duszy, ne? A jeśli nei ma czasu na poznanie to warto chociaż popatrzeć w te złote, hipnotyzujące oczy lśniące pośród fioletowych włosów. O tak mogłaby wyglądać.
Mogłaby, ale jej aparycja nie szła w parze z zachowaniem - powinna przecież kusić, napastować i proponować rzeczy o których się fizjologom nie śniło! Zamiast tego w pierwszej chwili spojrzała na kotenkę ze zdziwieniem, a po pierwszym zaskoczeniu zaniosła się śmiechem. Na tyle długim i szybkim, że aż zgięła się w pół, nachylając się tym samym ku źródłu całej sytuacji. Opanowała się w końcu, choć nadal ramionami wstrząsał mimowolny chichot, a złote oczy wpatrywały się uważnie w Tenkę - raczej nie będzie tego całego czasu tkwił w podmianie, ne? - Jesteś bezinteresowny, delikatny i sprytny. No i przystojny, inaczej nie traciłabym czasu na całą zabawę w henge. - w kilku słowach wyjaśniła całą sytuację. Sekret inteligentnego kota rozwiązany! - Zasłużyłeś na nagrodę, nya? - wymruczała i uśmiechnęła się jak drapieżnik który już schwytał zwierzynę.

[Tenka]

Tenka właśnie zdobył nowe, ciekawe doświadczenie. Jakoś nigdy nie przyszło mu zamieniać się w kota, więc też nigdy nie wiedział jak to jest być takim małym stworzeniem w tym wielkim świecie. Dodatkowo strasznie dziwnie chodziło się na czterech łapach. Zupełnie inaczej niż na czworaka w przypadku ludzkiej formy. Zresztą te drzwi były ogromne i teraz Kumo zastanawiał się jak te koty mogą się nie bać wszystkiego dookoła. Być może wyglądało to kompletnie inaczej, gdy świat przedstawiał się tak od samego początku, ale dla Tenki to było naprawdę coś nietypowego. Chociaż wnętrzne mieszkania było już znacznie łatwiejsze do strawienia. Nawet dziwny zapach kadzideł i ogólny wygląd jakoś szczególnie na chłopaka nie podziałał. W końcu sam wychowywał się przez kilka lat w świątyni, więc do tego już zwyczajnie przywyknął. Za to ciemne nogi nie były dla niego codziennością. Zresztą ogólnie kobiece nogi nie były dla niego codziennością. Pierwszy raz widział przedstawicielkę płci pięknej w tak skąpym stroju i to jeszcze z takiego bliska, więc nie bardzo wiedział jak się zachować. Powinien miauknąć, przeprosić i wyjść? A może udać, że niczego nie widział, przejść się po mieszkaniu, a potem wyjść jak gdyby nigdy nic? Wszystko rozwiązało się samo, bo kobieta zauważyła swoją kocią podróbkę na ziemi. W tym momencie nie było sensu już ciągnąć dalej tej szopki, a sam Tenka anulował technikę i zakrył twarz lewą ręką. Nie udało się dzięki temu ukryć rumieńców, ale na pewno pokazało to zażenowanie chłopaka całą sytuacją. Nie był żadnym perwersyjnym nastolatkiem, ani tym bardziej pruderyjnym dzieciakiem, ale nigdy wcześniej nie doświadczył takiego widoku. To była jedyna, logiczna reakcja.
- Nie, nie. Ja przepraszam, ale myślałem, że coś stało się kotu, gdy usłyszałem to dziwne miauknięcie. Wcale nie miałem zamiaru Pani podglądać, więc jeśli Pani wybaczy, to ja sobie po prostu pójdę. Jeszcze raz przepraszam. - ukłonił się delikatnie na znak przeprosin i był już gotów do odwrócenia się na pięcie oraz wyjścia z domostwa. Na razie w jego głowie działo się za dużo. Znalazł kota, którego trzymał na rękach, miział, a nawet kąpał! Spędził z nim większość dnia, a tereaz okazało się, że to dorosła kobieta, najpewniej strojąca sobie z niego żarty. Ciekawe zakończenie dnia, naprawdę ciekawe.

[Sarutobi Kazumi]

Nic trudnego.

15/15

Zakończenie dnia? Robienie sobie żartów z przystojnego i altruistycznego młodzieńca? Dobre sobie! Owszem, nieznajoma śmiała się najpierw, ale wynikało to z ogółu sytuacji. Wszak to ona korzystała z henge by zbliżyć się do Tenki, a później to on przemienił się w kota by do niej dotrzeć. Ot, taka zamiana ról. On zajmował się nią, więc teraz ona chciała zająć się nim - zasada równomiernej wymiany, proste. Szkoda tylko, że Doko niezbyt nadążał za tokiem myślenia kociej damy - a powinien, jeśli chce wynieść coś więcej z tej przygody niż tylko świadomość, że zwierzęta to też ludzie i lepiej jeść warzywka... Znaczy no, nieważne. Kobieta milczała przez chwilę, jakby nie wierzyła swoim uszom. Chłopak naprawdę myślał, że zdoła wycofać się taktycznie bez najmniejszej straty? Oj nie, mój drogi. - Nie udawaj głuptasa, chciałam, byś widział mnie taką! I nie wypuszczę cię bez nagrody. - znowu ten drapieżny uśmiech. No i drzwi były zamknięte. Zbliżyła się jeszcze o krok, skracając dystans do kilku centymetrów. - Ale zostawię ci wybór, miły chłopcze. - szepnęła mu do ucha.
Cześć czołem, wziąłem ryo i zniknąłem!

Co tu dużo mówić, wariant ten był dość... Schematyczny. Ale wiadomo, pieniądz ma wartość. I nie zarazi żadną wstydliwą chorobą, ne. No i za pieniądz można wyżyć, pomóc komuś, przekazać dalej... I nie wiąże on nikogo emocjonalnie jak niektóre rzeczy. Jeśli Tenka wybierze Ryo to bezimienna odsunie się od niego, narzuci na siebie yukatę i wyciągnie z ukrytej w niej kieszonki odpowiednią (jej zdaniem) sumę za cały wysiłek, jaki włożył młodzieniec w opiekę nad kotem. A potem odblokuje mu drzwi - no chyba, że Tenka wyjdzie tym samym przejściem którym trafił do środka.

A może by tak...?

Zdarza się jednak, że górę nad zimnym rozsądkiem i własnym bezpieczeństwem wygrywa instynkt. Zapewnić przetrwanie rodu, chętna i odpowiednio wyposażona przez naturę samica jest, warunki są... Nic tylko brać się do roboty, ne? Sama tego chciała, ne? Jej futon był największym i najwygodniejszym na jakim Tenka w życiu mógł leżeć. O ile miał czas leżeć skoro było tak wiele miejsc do poznania. Na skórze tej kobiety. W jej mieszkaniu. Olbrzymiej balii z ciepłą wodą i aromatycznymi olejami do kąpieli. Mruczenie pełne rozkoszy, gdy jego dłonie sunęły po jej ciele, szukając słabych punktów... Bo kto powiedział, że czarne koty muszą przynosić pecha?

[Tenka]

Tak właśnie wyobrażał to sobie Tenka, który nigdy nie był w takiej sytuacji, a co dopiero z kobietą. Niezwykłe ciało damy, która niedawno była jeszcze kotem, poza tym, że niezmiernie go stresowało, to było czymś czego nigdy nie doświadczył i prawdopodobnie długo nie doświadczy. Wyruszył w końcu w podróż nie po to, aby doświadczać cielesnych przyjemności, a żeby się szkolić. Życie tymczasem na pierwszym zakręcie rzuca mu już okazję i wystawia na próbę jego charakter. Kiedy Tenka był młodszy stwierdził, że kontakt cielesny jest zarezerwowany tylko dla zakochanych. Nie wiedział czemu starsi koledy śmiali się z niego, a jego opiekunka spoglądał na niego z politowaniem i nadzieją jednocześnie. Teraz za to doskonale zdawał sobie sprawę o co im wszystkim chodziło. Umysł mówił bowiem jedno, a zmysły podpowiadały kompletnie co innego. Wzrok, pomimo tego, że Tenka starał się go odwracać, i tak na koniec zawsze wodził po ciele nieznajomej. Nos, który uporczywie łapał powietrze, żeby Kumo nie zemdlał, przy okazji wchłaniał nietypowy zapach kadzideł i... kobiety? Młodzieniec mógłby przysiąść, że jeden z tych słodkich zapachów na pewno nie pochodzi z zapalonych kadzidełek, więc chyba tak. Uszy, które były czerwone ze wstydu, chłonęły przyjemny tembr głosu kobiety i sprawiały, że w głowie Tenki szumiało jeszcze bardziej, niż przy pierwszym ujrzeniu jej ciała. Jakby całej stymulacji było jeszcze mało, to kobieta nachyliła się i wyszeptała do jego ucha kolejne słowa. Do dźwięku dołączyło teraz powietrze delikatnie muskające jego skórę. Tego wszystkiego było już za dużo, co zdradzała nie tylko skrępowana postawa Tenki, jego czerwona twarz i uszy, ale także gęsia skórka opanowująca każdy skrawek jego ciała.
- Mamo, nie patrz. - często rozmawiał w myślach ze swoimi rodzicami, a teraz czuł szczególną potrzebę udzielenia przestrogi matce. Wiedział, że tego by nie pochwalała. Ojca za to nie ostrzegał. On też był mężczyzną i pewnie wiedział, że czasem są takie chwile, kiedy nie myśli się racjonalnie. Skoro Tenka takie miewał pomimo swojego wstydu, to normalni mężczyźni powinni mieć je jeszcze częściej.
- Ha-ha-hajimemashite, watashi wa Tenka desu. D-dōzo yoroshiku, onegai shimasu! - dla słabo znających japoński, Tenka właśnie się przedstawił i oddał w ręce urodziwej nieznajomej. Wszystko wyszło pokracznie i z wielkim jąkaniem, ale najważniejsze jest to, że się odważył. Serce biło mu jak dzwon, wydawało mu się, że świat przed oczyma zaczyna mu wirować, a wszystko dookoła zmienia kolory. Mimo wielu wątpliwości instynkt wziął górę nad chłopakiem, mającym stać się mężczyzną, który oddał się w ręce nieznajomej z nadzieją, że będzie wyrozumiała dla jego braku doświadczenia. Po wszystkim czuł się jednak kompletnie inaczej. Dziwnie zmęczony, a jednak pełen energii. Nadal zawstydzony, ale zadowolony i z przeczuciem, że od teraz jego relacje z kobietami będą wyglądały inaczej. Opuścił dom dopiero na drugi dzień, ale naprawdę było warto. Shigashi no Kibu długo zapamięta jako miejsce, które będzie polecał wielu podróżnym.

z/t

[Mashi]

4/15

---

- Taa... Jak do tej pory, to ode mnie się ciągle czegoś chce. -
Oczywiście nie byłbym sobą gdyby nie należało do mnie ostatnie słowo w takiej sytuacji. Nie dość, że znowu mam się za kimś uganiać, to jeszcze miałbym zaspokajać swoją przełożoną, niektórzy może i byliby zadowoleni z takiego obrotu spraw, ja jednak uważam, że jestem shinobi, a nie żigolakiem. W tym wypadku to było jedynie oddzielenie rzeczy zbędnej od niezbędnej, czyli od mojego nowego zadania.
Rozwinąłem zgniecioną przez kobietę kartkę, z której odczytałem adres miejsca w które powinienem powędrować by zacząć całe przedsięwzięcie. Nie tracąc czasu, ruszyłem do Koromizu. W końcu trafiłem do jednego z domków na uboczu, siedział przy nim rudowłosy jegomość, być może warto by zacząć od rozmowy z nim.
- Witam. Jest tu ktoś prócz Ciebie? -

[Renkuro]

Mashi Misja rangi D ,,Tajemniczy Kamień"

---

5/15

Mashi rzucił jeszcze na odchodne tekstem jako przypieczętowanie rozmowy i ruszył w kierunku wskazanego osiedla. Kobieta nie wdawała się w dalszą dyskusję po prostu odeszła w swoją stronę. Trudno było coś wywnioskować z jej pleców i kroku gdy odchodziła, ale zapewne była bardzooo zirytowana. Jedyne co to fuknęła coś jakby do siebie. Nic co łuska mogłaby dobrze dosłyszeć, i za pewne też nic jakoś specjalnie ciekawego. Rozdrażniwszy przełożoną z organizacji przestępczej pomaszerował w kierunku adresu pod którym znalazł troszkę starszego niż on chłopaka. Decyzja którą podjął była dosyć oczywista i spodziewana, zwyczajnie do niego zagadał. Przy bliższym zbliżeniu można było dostrzec że nie wyglądał on jak przeciętny mafioza, a raczej jak zwyczajny chłopak. Spojrzał na gościa swoimi bystrymi oczami i jakby od niechcenia zaprzeczył głową bez słowa. Teraz jednak bohater miał jego uwagę, i tamten mimo że nadal milczący to teraz patrzył badawczo na nowoprzybyłego jakby go oceniając. Jakby próbując przewiercić się spojrzeniem przez jego powierzchowność i wyciągnąć z niego coś ciekawego, jakąś ciekawą informację, albo chociaż cel jego przybycia i zburzenia spokoju tego miejsca.
W tym czasie osiemnastolatek mógł jednak kątem oka zobaczyć ruch w domu. Krótki, trwający tylko chwilę, ale jednak dostrzeżony. Coś lub ktoś w domu się poruszył, widać to było przez nie do końca zasłonięte firany. W środku było jednak cicho, nie dochodził z wnętrza żaden dźwięk. A czerwonowłosy jak siedział na ziemi tak siedział. W okolicy nikogo nie było, zwykłe spokojne osiedle. Absolutnie zero dynamicznych zwrotów akcji i nagłych zdarzeń. Leniwie sunące chmury jedynie podkreślały spokój tego miejsca.

[Mashi]

6/15

---

- Ehh, i po co te kłamstwa? -
Powiedziałem zaraz po tym gdy kątem oka dostrzegłem, że coś się poruszyło wewnątrz budynku. Postanowiłem totalnie olać rudego gościa który mnie próbował nieskutecznie oszukać. Skierowałem się do wejścia do domostwa, w międzyczasie wyciągając kunai z torby, by w razie co móc się szybko obronić. Drzwi otworzyłem z kopa, rozglądając się kto znajduje się wewnątrz, jeżeli jest tutaj kobieta której wcześniej dotyczyło zlecenie, od razu przeszedłem do rozmowy.
- No i wiedziałem. Kolega co siedzi przed domem skłamał, że nikogo nie ma wewnątrz. A więc będę bezpośredni - wysyłają mnie z góry. Masz się wytłumaczyć, co to za podchody związane z kamieniem szlachetnym.-

[Renkuro]

Mashi Misja rangi D ,,Tajemniczy Kamień"

---

7/15

Łubu dubu, niczym jednostka do zadań specjalnych Mashi wykrył kłamstwo czerwonowłosego, a potem wkroczył z kopa do mieszkania. Drzwi zatrzeszczały gdy bucior pchnął je brutalnie do przodu. Ninja wparował z bronią w ręku szukając żywej duszy z którą mógłby porozmawiać ignorując siedzącego przed drzwiami chłopaka. Ten zupełnie nie zareagował na działania łuski, zwyczajnie ze znudzeniem się im przyglądał. Od początku do końca. Wzrok mimo że nie zdradzał zaciekawienia, na pewno musiał być jedynie maską którą ten przybrał. Nikt przecież nie mógł być spokojny gdy bezpardonowo się mu wchodzi po chamsku do domostwa.
I tak też protagonista dostrzegł poruszyciela. Istotę piękną, smukłą, o słodkich oczkach, zgrabnych nogach, uroczych lekko pulchniutkich policzkach i .... czarnym futerku. Kot siedzący na parapecie tuż za zasłoną podniósł głowę i spojrzał swoimi błyszczącymi ślepiami na sprawcę zamieszania. Podniósł się z wolna prostując nogi, jeśli można użyć takiego zwrotu do przedstawiciela tego gatunku, i nic sobie nie robiąc z zadymy jaką wywołał nastolatek, zeskoczył na ziemię leniwie przechadzając się po posadce, by nie spuszczając spojrzenia z mężczyzny który go naszedł, przejść w kierunku drugiego pokoju izby. Dreptał nieśpiesznie, nie miał przecież powodów by uciekać, nóż nie był przecież przeznaczony dla niego. Prawda?
Sam domek był domkiem zwyczajnym, prostym, niezbyt biednym, ale też nie przepełnionym luksusem. Drzwi prowadziły bezpośrednio do głównego pomieszczenia domu z paleniskiem na środku, z niego były zaś dwie odnogi prowadzące do dwóch pomieszczeń. Jeden był ewidentnie sypialnią i tam skierował się zwierzak, a drugi dużo mniejszy chyba jakimś składzikiem. Obydwa pomieszczenia mimo że pozbawione drzwi nie pozwalały stwierdzić co znajduje się w nich dokładnie bez zajrzenia tam. Podłoga wykładana eleganckim drewnem i ściany pomalowane na nieagresywną żółć która mimo wszystko leciutko biła w oczy. Gdzieś w kącie piętrzył się stos zwojów i wiklinowych koszy wypełnionych gwoździami i drewnem. A tak po za tym całość wnętrza zupełnie nie odbiegała od tego co można było zastać w przeciętnym domostwie.
Wracając zaś do właściciela, bądź raczej osoby która właścicielem mogła być, to siedział sobie nadal spokojnie obserwując poczynania palacza. Ten mógł czuć na swoich plecach wlepione spojrzenie. W końcu czerwonowłosy spokojnym, acz budzącym pewną grozę tonę zapytał
Ty chyba bardzo chcesz umrzeć prawda?

[Mashi]

8/15

---

Jak się okazuje, czerwonowłosy mężczyzna mnie nie oszukał. Jego aparycja i wyraz twarzy z początku podpowiedziały, że nie jest on shinobi czy członkiem mafii, a zwykłym gościem, który sobie po prostu tutaj siedzi i jest jakkolwiek powiązany z osobą z którą miałem początkowo przeprowadzić rozmowę. No i właśnie, sugerując się jego słowami, najwidoczniej się pomyliłem. Fakt, że zostałem wysłany właśnie tutaj i że nie spotkałem nikogo oprócz niego, dał mi nieco do myślenia. Szanowny jegomość wyraźnie chciałby, bym się od niego odczepił, niestety w tym momencie było to niemożliwe. Muszę dłubać i dłubać, aż dojdę do tego o co tu dokładnie chodzi. Trzeba skorzystać z perswazji i nieco zmienić charakter całego mojego przybycia tutaj.
- Nic mi nie zrobisz. Wysłali mnie tutaj w konkretnym celu. Jeżeli zginę, Ty będziesz następny. Nie musimy rozlewać krwi. Starczy, że powiesz mi, dlaczego zostałem tutaj wysłany... Co wy kombinujecie z kamieniem szlachetnym. Hmm?
Wypowiedź zwieńczyłem wyciągnięciem ziołowego fajka z kieszeni, wsadziłem go do ust i odpaliłem przy pomocy hubki i krzesiwa. Dużo zależy teraz od reakcji czerwonowłosego, byłoby mi wielce na rękę, gdyby gość zechciał dogadać się tak po prostu, bez stawiania oporu.

[Renkuro]

Mashi Misja rangi D ,,Tajemniczy Kamień"

---

9/15

Mashi wkroczył do budynku i ze zdziwieniem odnotował że jednak wcale nie został oszukany przez czerwonowłosego, ten bowiem przekazał prawdę. Nie skłamał, nie sprowokował łuski, nie zrobił nic co mogłoby jakoś razić w oczy. A przynajmniej do czasu zadania pytania. Mimo że w sposób kulturalny to jednak zdaniem palacza dość jasno sugerującym że ma sobie iść i zostawić go w spokoju. Czy tak było naprawdę? Kto to wie. Ten jednak trzymał się swojej interpretacji rzeczywistości i skorygował swoje podejście. Planował go zastarzeć, i zniechęcić do podejmowania walki, a potem wyciągnąć z niego potrzebne mu informację. Tylko że napotkany ekscentryk nie kwapił się by zrobić cokolwiek. Tylko dalej siedział tam gdzie go zastano i jedynie obrócił głowę by patrzeć na Sarutobiego. Znudzone spojrzenie omiatało go po raz kolejny i zapadłą na chwilę cisza spowodowana jego słowami. Wbrew oczekiwaniom, problematyczna persona jedynie westchnęła i położyła się na trawie kierując wzrok ku niebu, kładąc głowę na dłoniach. Już wydawało się że zupełnie zignoruje próby dialogu, aż w końcu wydusił coś z siebie tak samo jak wcześniej spokojnym tonem, nie zdradzającym żadnych emocji.
Co kombinujemy, czego pragniemy, czym jest życie któreś gotów odbierać? Wiele pytań bez odpowiedzi. Nie muszę cię zabijać, sam to zrobisz.
Przymknął powieki wygrzewając się na słońcu. Jakby zupełnie stracił i tak nikłe zainteresowanie tym co się działo wokoło niego. Mashi stał sobie w domostwie z nożem w ręce gdy promienie tego jasnego punktu na niebie oświetlały wejście przez otwarte drzwi. Nie wyglądało jakby cokolwiek więcej miało się stać.

[Mashi]

10/15

---

- To, że w dłoni dzierżę kunai, nie znaczy, że przybyłem tu by odbierać komuś życie. Zostałem poinformowany, że ktoś tutaj planuje kradzież kamienia szlachetnego, którego transport będzie eskortowany przez naszych... Moim zadaniem jest dowiedzieć się o co tu chodzi. Przyszedłem na spotkanie z ewentualnym kimś kto zdradza rodzinę, wolę być gotowy na wszystko. Więc jak, będziesz tutaj leżał i gadał do mnie półsłówka, czy dojdziemy do porozumienia? -
Rzuciłem do rozmówcy, wyszedłem z progu domostwa i podszedłem nieco bliżej niego. W trakcie wypowiedzi schowałem kunai z powrotem do torby. Popalając papieroska, czekałem na odpowiedź z jego strony.

[Renkuro]

Mashi Misja rangi D ,,Tajemniczy Kamień"

---

11/15

Mashi nie zamierzał spuszczać z tonu, nadal trzymał swojego rozmówcę pod pewną presją chcąc sprawnie wyciągnąć od niego konkretne informacje ciągnąc go za język. Mimo wszystko jednak schował po swojej wypowiedzi broń. Broń która była jakby symbolem potwierdzającym moc jego słów, które sugerowały że jeśli dana osoba nie zacznie być łagodniejsza w obyciu to może źle skończyć. I właściwie takie działanie mogłoby jeszcze bardziej podkreślić powagę sytuacji bo zwróciłoby ponownie uwagę widza na nóż, a z drugiej było pewnym gestem mającym dać złudne poczucie bezpieczeństwa rozmówcy. Taki gest mógł skłonić do mówienia ponieważ wydawać by się mogło, zapewne zresztą zgodnie z prawdą, że rozmowa uspokoi łuskę i sprawi że ta nikomu krzywdy nie zrobi. Ten jednak jak leżał nie patrząc na palącego, tak leżał dalej. I dalej nie zaszczycał go wzrokiem, jakby zupełnie nic sobie nie robiąc z jego obecności. Długo nie odpowiadał i już mogłoby się wydawać że wręcz zasnął kiedy dosyć zadziornie odpowiedział.
To dlaczego nie pogadasz z właścicielem mieszkania w sypialni?
I to była jego jedyna odpowiedź, próżno oczekiwać kolejnej. Czy możliwe że jakaś persona była w sypialni? No w sumie to tak, przecież Mashi tam nie zajrzał i nie był w stanie siedząc w salonie dojrzeć czy aby przypadkiem tamte pomieszczenie nie zawiera w sobie jakiegoś skrytego osobnika. Ale z drugiej żaden dźwięk nie dobiegał z tamtej części domostwa, a ruch zauważony przed wkroczeniem tutaj z drzwiami, był na pewno zasługą kota bo to on siedział na parapecie, a chłopak do mieszkania wskoczył od razu po jego zobaczeniu. Czy więc naprawdę jakaś persona się tam znajdywała? Czy może czerwonooki tylko zgrywa twardziela i zaraz skoczy na równe nogi i ucieknie szydząc z bohatera?

[Mashi]

12/15

---

- Do żadnej sypialni nie będę wchodził, chcesz mi małe kotki pokazywać czy co? -
Odpowiedź czerwonowłosego zdecydowanie mnie nie usatysfakcjonowała, a nawet nieco się podirytowałem. Teraz już wyraźnie widać, że gość coś kręci. Na przeciągu dopaliłem końcówkę papierosa, po czym przygasiłem filtr o podeszwę i pstryknąłem gdzieś dalej w krzaki. Westchnąłem donośnie, po czym poprawiłem rękawiczki otulające me dłonie. Pokręciłem głową na lewo i prawo, co wywołało dwa donośnie strzyknięcia kości karku. Założyłem ręce na klacie, wyraźnie znudzony spojrzałem na mojego rozmówce.
- Hmm? Na początku mówiłeś, że nikogo oprócz Ciebie tutaj nie ma. Teraz chcesz żebym wszedł z kimś pogadać do sypialni... Tak czy siak, widzę, że coś kombinujesz. Nie wiem dokładnie o co tu chodzi, ale wydaje mi się, że nasza rozmowa mi wystarczy w zupełności do złożenia raportu. I wiesz co? Nie spotka się to z dobrym odbiorem. Dopóki tu jestem, jeszcze możesz to zmienić. Jeżeli nie... to sayonara. -

[Renkuro]

Mashi Misja rangi D ,,Tajemniczy Kamień"

---

13/15

Łuska podjął kolejną próbę przyciśnięcia rudowłosego i wymuszenia na nim zeznań. Dwoił się i troił, ale efekt wcale nie był jak oczekiwał, mężczyzna wcale nie wił się na kolanach błagając o przebaczenie czy próbując wyjaśnić co się tak naprawdę dzieje. Na wzmiankę o małych kotkach jedynie prychnął, a kot wyszedł z sypialni, miauknął i skierował się ku podwórzu, jak gdyby podkreślając że nikt go nikomu nie będzie pokazywać. Nastąpił jednak można by rzec że pewien przełom w relacji dwójki chłopaków. Siedzący na trawie bowiem w końcu usiadł i spojrzał z pogardą na stojącego w środku mieszkania Mashiego. Westchnął teatralnie i po chwili wstał. Otrzepując spodnie rzucił kipiącym tonem dosyć rozbudowaną odpowiedź.
Kim jesteśmy? Oto dobre pytanie. Ale lepszym jest kiedy przestajemy być sobą, czy raczej osobą. Chyba można by powiedzieć że po śmierci, czyli trupa jako osoby nie liczymy. Więc jeśli mówię że nikogo nie ma to znaczy że nie ma nikogo żywego, o trupach się nie mówi per osoba. No chyba że ty mówisz, wtedy niech wielce szanowny pan mi wybaczy tą gafę. A teraz proszę iść truć tyłek komu innemu bo wać pan psujesz swoją osobą atmosferę tego miejsca. No i jak posiedzisz tu jeszcze dłużej, w mieszkaniu nieboszczyka przy otwartych drzwiach to w końcu ktoś się zorientuje że coś jest nie tak i przyjdą tu strażnicy. A patrząc na to jaki jesteś bystry to raczej się nie wykaraskasz z oskarżeń o mord z zimną krwią.
Zwłaszcza ostatnie zdania wypowiedział jakby wyśmiewając palacza. Przeczesał swoje charakterystyczne włosy i znowu spojrzał w niebo a potem rozejrzał się po okolicy. Ta jak parę minut temu była pusta. Powoli zaczął się zbierać do odejścia. Nie patrząc już nawet na naszego bohatera rzucił tylko całkiem spokojnie acz jakby mówił do dziecka.
Tylko zamknij za sobą drzwiczki nasz duży chłopczyku.
Czy próbował w ten sposób sprowokować łuskę? Kto wie, na pewno otwarcie sobie z niego kpił i go wyśmiewał. Nie patrząc w tył zaczął powolnym krokiem oddalać się w stronę centrum miasta. Okolica nie była specjalnie zabudowana czy zalesiona więc bez problemu można by go było jeszcze przez długie minuty obserwować nim nie zniknie w gęstszej zabudowie.