Siedziba Watanabe Minashigo-in

[Misaki]

Misaki tamtego pamiętnego dnia postanowiła zmienić coś w swoi życiu i podjąć trudne wyzwania. Zamierzała wyjść ze swoich stref komfortu i udowodnić jak wiele jest warta. Nawet jeżeli nigdy oficjalnie nie padł oto na głos ta czuła, że miedzy nią a Yachiru został rzucony topór wojenny. Żadna nie zamierzała zrobić fizycznie drugiej krzywdy, ale Misaki zamierzała trenować by móc kiedyś utrzeć siostrze nosa. To nie było wcale jednak proste, bo nie miała nikogo od kogo mogłaby się uczyć technik, które umiała tylko ona, więc spędziła wiele czasu na rozwijanie i zapoznawanie się ze swoimi zdolnościami, by nauczyć się technik, które w przyszłości może uratują jej, lub jej bliskim życie.
Pamiętała o rozwoju siły, więc chętnie dołączała do Zana w jego treningach, wierząc, że jest to również sposób na pozbycie się dziwnej alergii - jeśli odpowiednio długo będzie przebywać z powodem choroby może wyzdrowieje. Oczywiście pamiętała również o pójściu z nim po zamówioną kurtkę. Taka mała rzecz, a była ich.
Od Ruushi wyciągała tajniki gotowania. Chciała zrobić coś dla rodziny nawet jeżeli miała dwie lew ręce, a Ruushi najsmaczniej nie gotowała - choć tyle, że były to bardzo zdrowe i pożywne posiłki.
Tego dnia postanowiła odpocząć. Nie ćwiczyć, a skupić się na sobie. Rano przeprowadziła wszystkie ulubione zabiegi, wklepała kremy, wymasowała nieistniejący celulit, umalowała się. Nie było ku temu powodu, po prostu uznała, że po trudnym czasie zasługuje na odrobinę spa. Szkoda tylko, że bardzo szybko spokój przerwał im niezapowiedziany gość. Usiadła na jednym z wolnych miejsc przysłuchując mu się uważnie. Na razie nie powiedzial zbyt wiele, jednakże oznaczało to, że szykował kolejne zadanie.
-Ja... - zaczęła nieco niepewnie... spojrzała po twarzach obecnych, rozumiejąc, że może być to jedna z niewielu okazji by pokazać się z dobrej strony, dlatego odchrząknęła lekko i dodała - Ja się chętnie podejmę zadania Shin'ichi-san

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Przesyłka" Poprzednia lokacja : Shigashi - Sklep z wyposażeniem

---

To był dosyć spokojny rok. Mimo wielu wydarzeń na świecie, w życiu Watanabe zapanował spokój i rutyna. Dom powoli nabierał kolorów, gdyż z każdą wolną chwilą był odnawiany. Rodzina zacieśniała więzi, trenowała razem czy też brała przeróżne zlecenia przysłane przez rodzinę Akiyama. Powoli zaczynali też zbierać posłuch. Póki co pomiędzy Łuskami, ale zaczynali być zauważalni, nie byli nowo narodzonymi smokami, byli smoczymi nastolatkami, którzy teraz mogli zacząć pokazywać pazur. Zankoku dużo trenował, wiedział, że jego organizm musi być jeszcze silniejszy, z każdym dniem coraz mocniejszy, gdyż nie wiadomo kiedy będzie potrzebny. Nie odmawiał pozostałym, jeżeli chcieli, to zapraszał ich do treningów, choć nie dawał taryfy ulgowej, przez co często kończyło się to zakwasami i niewielkimi ranami. No ale rozwijali się, a to właśnie tego potrzebowali, jeśli w przyszłości mieli zmierzyć się oczekujących ich doktorkiem. Gdzie jest i co takiego robi? Tego nikt nie wie, ale na pewno niedługo się dowiedzą...
W końcu nastał dzień dzisiejszy. Zankoku jak zwykle trenował w ogrodzie przed budynkiem. Była ładna pogoda, więc szkoda było z niej nie skorzystać. Kiedy dostrzegł swojego przełożonego, jak wchodzi do domu, ruszył za nim po drodze wycierając twarz w swój ręcznik. Był lekko spocony, gdyż jak zwykle dawał swojemu ciału wycisk na pełnej, nie było taryfy ulgowej. Słysząc, że jest kolejne zlecenie dla nich, uśmiechnął się pod nosem. Kolejna okazja do przysłużenia się smokom. Im więcej zleceń dla nich wykonają, tym większa szansa na to, że pomogą im w poszukiwaniach doktorka.
- Czas się znajdzie. Co jest, trzeba komuś mordę obić? Czy znowu ktoś zalega z haraczem dla rodziny? - Zan nie owijał w bawełnę. Wiedział jak jest i do czego są potrzebni. Wiedział też czym się zajmują i nie przeszkadzało mu to, póki pieniądze się zgadzały. Cały świat przyczynił się do ich tragedii, wiec teraz niech odpokutują swoje.
- Sprytnym i otwarte oczy? Yachiru, Misaki, to robota bardziej dla was. Ale pójdę z wami, jakby jednak trzeba było komuś obić mordę. - No cóż, będąc szczerym, trochę Zankoku swędziały ręce. Przywaliłby komuś, zawsze wtedy czuje się trochę lepiej. No ale to od zadania będzie zależało, czy będzie taka możliwość. liczył na to, a nawet jeśli nie będzie to głównym celem misji, to doda on sobie poboczny punkt, dodatkowe zadanie, a na to już okazja zawsze się znajdzie. Wystarczy przecież krzywo na kogoś spojrzeć, tak to już było w tym mieście bezprawia... Tak więc, Chłopak przysłuchiwał się co jest do zrobienia. Większość rzeczy miał przy sobie, bo w sumie wystarczyły mu jego pięści, trzeba było jedynie zarzucić płaszcz i założyć maskę na twarz i był gotowy do działania.

[Yachiru]

Ojjj… Do tej pory pamiętałam kaca po naszej wspólnej kolacji… to był jeden z potężniejszych kaców jaki mnie dopadł. Ale czy to nie przypadkiem przez moralniaka, jakiego miałam? Moja rozmowa z Zanem, ale także ta cała sytuacja, którą zauważyłam między Misaki a Ruushi… To jak dotknęłam brata… To co wtedy poczułam, gadając trzy po trzy, kiedy jego masywny tors był tak blisko moich piersi… Może to było winą pamiętania tego zajścia?
Dodatkowo gest położenia mnie do łóżka i pozostawienia wody… Zan, nigdy wcześniej czegoś takiego nie robił. Czułam wtedy jego męski zapach na swoim kimonie…

Od tamtej pory starałam się znikać na jak dłużej wykonując większe lub mniejsze zlecenia. Aby unikać Zana. Wolałam nie odkrywać tego co stało za szybszym biciem serca, gdy widziałam go i za gorącym uczuciem chęci wybicia zębów Misaki, gdy widziałam ich blisko siebie, gdy trenowali.
Poświęcałam czas na małe treningi siłowe, biegi wokół Shigashi… Co prawda było to związane z obijaniem ryjów nic niewinnym ludziom… ale było, jak było, korzystałam z materiałów, które same naszły na drodze przede mną i nie chciały przejść.
Ostatni rok przyniósł również zmianę w moim spoglądaniu na swoją urodę. Wcześniej nie zwracałam na to uwagi, ale ta dziwna rywalizacja między mną a Misaki… Sprawiła, że nakładałam sobie makijaż. Delikatny. Cienkie kreski na powiece, lekko wydłużające oczy, cieliste kolory na powiece, czerwień na usta… a ciuchy! Nie sądziłam, że kiedyś tyle ich sobie kupię. Ale sandałki na wysokim obcasie, bardzo kuse kimona sięgające ledwo pośladków z bardzo niskim dekoltem, pokazującym moje skarby całemu światu.

Właśnie w takim jednym, błękitnym, pojawiłam się w pomieszczeniu, gdzie już zrobił się tłok nasłuchujący Shin’ichiego. Nie odezwałam się ani słowem, stałam za Misaki i Zanem. Oni podejmą decyzję czy idziemy, czy nie. Zresztą nie mieli wyboru. Zadanie to zadanie.

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
2/7 Noritake uważnie obserwował reakcje wszystkich zgromadzonych w pokoju (także Zankoku, który dopiero przybył). Zanotował reakcję Misaki, która pierwsza zadeklarowała chęć podjęcia się zlecenia, odpowiedź Zankoku oraz milczenie Yachiru. Z jego twarzy nie można było jednak wyczytać nic a nic. Po tym jak zlustrował Wasze oblicza wzrokiem popatrzył gdzieś w bok i już z rzadka tylko zaszczycał Was swoim spojrzeniem. Wyglądał na zamyślonego, jak gdyby nadal zastanawiał się czy to, że tu przyszedł i proponował Wam to, co proponował było dobrym pomysłem. Ale oczywiście to tylko domysły, bo jak już wspomniałem - całkiem dobrze maskował to, co działo się pod jego czupryną.

- Zakładam, że Misaki zgodziła się za Was wszystkich. Hm... obijanie mord... nie tym razem, Zankoku. W tym przypadku to prawie na pewno będzie prowadziło do porażki - wyjaśnił od razu. Najwyraźniej więc chodziło o zadanie zupełnie innego typu, ale to rozwinął już sam zainteresowany - trzeba dostarczyć to - w tym momencie wyjął gdzieś z wewnętrznej kieszeni coś, co wyglądało jak najzwyczajniejszy na świecie, zaklejony list i trzymając go przed sobą włożonego między wskazujący a środkowy palec lewej ręki pomachał tym lekko - do Wioski Bateimura w Yusetsu. Nie mogę wam powiedzieć, co zawiera, ale jeden z naszych kontaktów, który chce zachować anonimowość poprosił o pomoc i wpłacił sporą zaliczkę. Normalnie wysłalibyśmy kogoś od nas, albo w ogóle zrobiłby to sam zleceniodawca, ale problem jest taki, że władze Yusetsu mogą tego szukać, a wy mniej rzucacie się w oczy jako nastolatkowie. Przy tym jeśli zrobi się gorąco to będziecie mieli większą szansę na ucieczkę. Musielibyście podróżować głównym traktem, bo liczy się czas i niewzbudzanie podejrzeń - po tych słowach zrobił pauzę, która trwała nienaturalnie długo. Wyglądało jednak, że chce powiedzieć coś jeszcze i po chwili tkwienia w tej ciszy, zanim któreś z Was ją przerwało, dodał:

- I to chyba wszystko. Możliwe, że w Yusetsu spotkacie na drodze zbrojne patrole, więc zachowujcie się całkowicie naturalnie i nie wzbudzajcie podejrzeń. W razie pytań musicie pokierować rozmowę tak, żeby nie zaczęli was sprawdzać. Na miejscu szukajcie kogoś z czarną przepaską na ramieniu. Jemu oddacie list na hasło "jaskółka". Będzie uprzedzony o Waszym przybyciu. Jakieś pytania?

Po tych słowach znowu zaczął po Was patrzeć i znowu nie można było za nic w świecie zorientować się, co o tym wszystkim sądzi – czy był spokojny o zlecenie i liczył na to, że je przyjmiecie, czy wręcz przeciwnie, bił się z myślami czy w ogóle Wam to przekazywać i czy to dobrze, że tu przyszedł.

[Misaki]

Obijanie krzywych i nie tylko krzywych mord, to pasowało do Zan, on z tej całej trójki posiadał najlepsze warunki do walki i bardzo sie cieszyła, że przyjdzie jej mieć wspracie z jego strony. Sama nie czuła się zbyt potężna bojowo. Nie wiedziała jak kwestia się ma z Yachiru, która siedziała przez ten cały czas w milczeniu. Akceptowała los kaim był i co zadecyduje rodzina - to najbardziej by do niej pasowało, nawet jeżeli cichy głosik nadziei mówił jej, że może ona nie chce podjąć się zlecenia i będzie mogła wykonać misję samotnie z Zanem - dobrze im szła praca w duecie, więc nie obraziłaby się na taki scenariusz.
Wszystko zweryfikował mężczyzna, który uznał zgodę Misaki jako głos całej rodziny. Bardzo szybko pozowliło jej to stracić nadzieję na misję sam na sam z bratem. Ale nie o tym myślała. Przełknęła głośno ślinkę gdy okazało się, że to jej decyzja zawarzyła na losie pozostałych. Misaki poczuła ogromną odpowiedzialność. Jeżeli coś pójdzie nie po ich myśli będą mogli ją za to obwiniać…
Udając, że ten fakt wcaaale nie zrobił na niej wrażenia, skupiła się na wyłapywaniu najważniejszych kwestii zadania. Jej błętkine oczy zalśniły ogromnym blaskiem gdy usłyszała słowo „Yusetsu”. Nigdy wcześniej tam nie była, a to była zupełnie inna prowincja! Inny region! Nie wiedziała co się ze sobą zabiera na taką wyprawę ile ubrań należy spakować. Uzupełnia się jakieś dokumenty? Przyjęła również kopertę, którą mieli dostarczyć.
-Czy musimy coś specjalnego przygotować? Mieć pozwolenia, dokumenty? - może jej pytania dla niego mogły wydawać się bezsesownymi, jednakże ona, nie mając takiej wiedzy, ucząc się dopiero jak ten zewnętrzny świat wygląda, nie miała szansy zdobyc takich informacji, bo i skąd.
-Damy z siebie wszystko - dodała na końcu, próbując zagrzać wszystkich do walki. Były to jej pierwsze razy w takiej roli, ale naprawdę zależało jej aby pokazać, że te treningi nie poszły na marne i naprawdę stała się kimś użytecznym. Postanowiła poczekać, aż zleceniodawca wyjdzie i będzie mogła dogadać szczegóły.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Przesyłka"

---

A więc Noritake przyszedł z nową robotą dla młodzieńców z sierocińca. Można było się tego spodziewać, przecież od tak na herbatkę to nie przybywał. Zankoku oparł się o ścianę i wsłuchiwał się w cel ich misji. Był świeżo co po treningu, więc jeszcze rozgrzany potrzebował chwili na ochłonięcie. Zadanie było dosyć intrygujące. Nie byli jeszcze na tak dalekiej wycieczce, w sumie to od opuszczenie sierocińca, to głównie poruszali się po Shigashi, czasami po okolicznych lasach, jednakże nigdy nie byli tak daleko od domu. Nie wiedzieli nic o tamtych miejscach, ani jak to daleko, ani kto tam mieszka, więc to dosyć ciekawe, ale też trudne zadanie. Zankoku się nie obawiał, ale zastanawiał się jak jego siostry zareagują na taką podróż.
- Jak długo będziemy w podróży? Bateimura to pewnie nie jest wioska z 5 domami na krzyż. Wiemy, gdzie ma na nas czekać kontakt? - przyszły mu do głowy pewne pytania, więc wyartykułował je, a następnie spojrzał w stronę kuchni, zapewne będą musieli zabrać ze sobą trochę rzeczy, aby żywić się w trakcie podróży. Trzeba też będzie pomyśleć o czymś do spania, noce potrafią być chłodne. Jemu to nie przeszkadzało, nie raz spał gdzieś skulony u jedynie opatulony swoim kocem, no ale znał siostrzyczki i wiedział, że te nie przepadają za mrozami.
Więcej pytań nie miał, więc kiedy tylko udało się wszystko ustalić ze zleceniodawcą, to ruszył on w stronę swojego pokoju, skąd trzeba było zabrać trochę rzeczy. Podróż będzie na pewno trwać kilka, jak nie kilkanaście dni, więc zapasowe ubrania i inne takie muszą zostać spakowane.
- Gotowe na spanie pod gołym niebem i jedzenie posiłków z ogniska przez kilka następnych dni? - zapytał obie wybierające się z nim towarzyszki, tak aby miały świadomość tego co nadciąga. Kiedy już je poinformował, ruszył do pokoju, tam zwinął jakiś koc, wrzucił do podróżnej torby trochę ubrań przydatnych w trasie i inne rzeczy, które mogą być użyteczne. Potem poszedł do kuchni, tam wziął jakiś nóż i garnek, może to niewiele, ale powinno wystarczyć do ugotowania czegoś. Resztę będą już musieli zdobyć sobie sami w trakcie podróży. No ale zanim do niej dojdzie, to cała trójka musi się przygotować.
Zankoku ze swoim spakowanym plecakiem przeniósł się przed dom. Tam oparł się o fragment zniszczonego płotu, który otaczając ruiny posiadłości i spojrzał na niebo. Dzisiejszego dnia pogoda była przyjemna, jednakże czy aby na pewno będzie tak przez całą podróż? W oczekiwaniu na przybycie sióstr, którym spakowanie zapewne zajmie trochę dłużej, Zankoku delektował się spokojem chwili i podziwiał leniwie płynące chmurki.

[Yachiru]

No tak, oczywiście. Misaki nagle przejęła kontrolę w rozmowie - bo kto inny? Ja raczej nie zabierałam zbyt często głosu, Zankoku był tym, który lubi przejmować kontrolę, co i tak zaraz wyjdzie. Ale Misaki? To mogło mnie trochę zaskoczyć, ale widziałam odrobinę zmian w jej zachowaniu. Starała się stać pewniejsza siebie? Ale czy mogła to udźwignąć? I tak zrzuci odpowiedzialność na pewno na Zankoku lub na mnie w ostatniej chwili...
To mówiąc spojrzałam się na opartego o ścianę Zana. Poczułam, jak się rumienię. Od razu się odwróciłam na pięcie i pobiegłam do swojego pokoju. Yusetsu, przypominałam sobie wszystkie księgi, które nasz Ojciec kazał mi czytać. O kulturze, ale także na temat języka, zachowaniu, drogach. Pamiętałam, że znajdują się w Wietrznych Równinach. Będzie potrzebna mapa. Załatwi się w drodze do bramy. Rozłożyłam mały tobołek i złożyłam do niego kilka rzeczy, jak ubranie do przebrania, cienki koc. Nie było sensu dawać więcej. Zankoku na pewno o reszcie pomyślał. Wróciłam do zebranych z narzuconym tobołkiem na plecy i wyszłam przed budynek za Zanem.
Noritake zbytnio mnie nie obchodził. Przyszedł ze zleceniem, coś zapisał i tyle. Teraz im zostało ruszyć. -Musimy załatwić mapkę. Jest to niebezpieczny dla nas teren przez jego nieznajomość. Ja ruszę przodem. Spotkamy się pod bramą.- i tak przekazałam Zanowi informacje, odwróciłam się i pobiegłam w stronę miasta, aby znaleźć sklepikarza, który sprzeda mi mapę Yusetsu. Po zdobyciu jej skieruję się do bramy, aby tam poczekać się ze swoim rodzeństwem.

Kupno mapy Yusetsu - odliczę z banku po misji

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
3/7 Noritake wyglądał, jak gdyby studiował niezmiernie uważnie każdy centymetr sufitu spodziewając się znaleźć na nim coś niezwykłego. Momentami wręcz odnosiliście wrażenie, że nie zwracał uwagi na to, co mówicie. Nie było to do końca zrozumiałe, ale prawdopodobnie był to prostu taki element jego zachowania, który trudno wytłumaczyć.

Szybko jednak okazało się, że Was słuchał i to uważnie, gdyż zaadresował każdą z Waszych wątpliwości.

- Nie, papiery nie będą konieczne. To po prostu zwykła podróż, nie musicie z nikim rozmawiać ani wchodzić w kontakt z władzami. Ba, tego ostatniego stanowczo bym odradzał - popatrzył na moment na Misaki i nieznacznie, zagadkowo się uśmiechnął. Chwilkę później zwrócił się do Zankoku.

- Wiesz... w zasadzie to jest wioska z pięcioma domami na krzyż. No może piętnastoma. Tak mi przekazano. Nie wiem o jakiej porze zjawia się tam nasz kontakt... to znaczy nie nasz, tylko kontakt od zleceniodawcy. Możliwe więc, że będziecie musieli tam jakiś czas poczekać, ale jeśli traficie do dobrej wioski to nie powinno być z tym kłopotu. Sama osada leży całkowicie poza głównymi traktami, ale o to właśnie w tym chodzi. Podróż? Sześć-osiem dni. Tak sądzę. Ale szczerze mówiąc sądzę, że najlepiej będzie jeśli sami sobie to zaplanujecie i nie będziecie się sugerować moimi domysłami. Wyruszyć trzeba jak najszybciej, ale nie musicie biec - odpowiedział spokojnie i rzeczowo. Po tych słowach znowu sprawił wrażenie zamyślonego, ale w pewnym momencie coś chyba przyszło mu do głowy i przestał wachlować przesyłką. Zamiast tego położył ją na stoliku (jeśli jakiś był, jeśli nie to na jakimkolwiek innym meblu).

- Mapę do Bateimury dostajecie ode mnie, jest pod listem. Obejmuje ona jednak tylko południowe Yusetsu, więc po misji raczej na niewiele wam się zda, o ile nie zapałacie nagle miłością do tamtejszych krajobrazów. Ale z tego co słyszałem szału nie ma - wzruszył ramionami. Nie dzielił się już jednak więcej uwagami dotyczącymi pobocznych spraw.

- No dobrze, w takim razie powodzenia. Ah, jest jeszcze jedna rzecz... - spojrzał na Was, upewniając się, że ma uwagę całej trójki Sierot - pod żadnym pozorem nie otwierajcie tego listu. Nie chodzi mi tylko o takie podstawowe rzeczy jak złamanie pieczęci i wiążące się z tym konsekwencje, bo to doskonale rozumiecie, ale... cóż, nie wiem tego, ale domyślam się że przesyłka może mieć jakieś zabezpieczenia. Nie igrajcie z tym. Z mojej strony to tyle - powiedział, upewnił się że to wszystko i wyszedł, zostawiając Was samych.

Mogliście teraz przygotować się do wyprawy zgodnie z wyrażonymi wcześniej planami, porozmawiać i omówić szczegóły (o ile w ogóle było co omawiać) i... cóż, chyba wyruszyć?

[Misaki]

Kilka dni pod gołym niebem. Szlag. Tego zdecydowanie Misaki nie przewidziała i nie przekalkulowała. Jedzenie jeżeli ugotowane przez Zana to nie było tak źle. Wierzyla w jego zdolności i wszystko co do tej pory przygotował był pyszne, więc i w polowych warunkach powinien sobie poradzić... ale spanie pod gołym niebem? Jak to? Tak po prostu? Na kocu? Pod kocem... a przebrać się czy umyć? Przecież będą się myli w drodze prawda? A umalować? Miała lustereczko małe, ale jak się malować siedząc na kamieniu? Przez chwilę na twarzy dziewczyny wypłynął blady strach.
-Eto... ale możemy się gdzieś zatrzymać chyba na noc, prawda? - zapytała niepewnym głosem. Nie musieli być mistrzami psychoanalizy by zauważyć, że nieco zwątpiła w plan.
-Mapę... kto będzie nawigował? - zapytała dając im szansę i nadzieję, że przejmą pałeczkę. Misaki gubila się nawet w Shigashi w którym tyle mieszkali a co dopiero w obcym regionie musząc się kierować tym co jest pokazane na kartce papieru. Nikt jej nigdy nie nauczył jak ma czytać te magiczne symbole i wiedzieć ile kresek to już w prawo a ile w lewo. Nie chciała mówić tego na głos, jednak liczyła, że ktoś się zgłosi, bo bardzo nie chciałą przyznawać przed Yachiru, że czegoś nie potrafi. Nie teraz gry uważała ją za rywalkę.
-Dobrze, nie otworzymy listu. - w sumie wydało jej się to sensowne aby nie zaglądać do przygotowanej przesyłki, ale skoro tym bardziej to podkreślił to na pewno tego nie zrobi. List schowała do małej kieszonki w wewnętrznej stronie szaty aby mieć ją przy sobie i na pewno nie zgubić. Było by to bardzo niezręczne.
Pakowanie też zajęło jej więcej czasu niż Zanowi czy Yachiru... ba, zajęło jej więcej czasu niż Zanowi i Yachiru razem. Czuła się zagubiona. Nie wiedziała co powinna ze sobą zabrać. Ile ubrań, rzeczy na przebranie, jakieś potrzebne kosmetyki... no i koc do spania aby mieć się w co zawinąć... czuła się bardzo niepewnie. Przekładała ubrania to w jedną to w drugą nie chcąc wziąc za dużo. Była pewna, że jeżeli weźmie zbyt wiele ubrań to Yachiru będzie jej przez całą misję dogadywać. W końcu zdecydowała się na koc, najpotrzebniejsze, kilka rzeczy aby zrobić kreskę czy poprawić rzęsy oraz puder, ubrania na zmianę jakby przemokła, coś do jedzenia podkradła z kuchni co powinno jej starczyć na pierwszą część drogi... wiedziała, że na pewno o czymś zapomniała, ale to wyjdzie w praniu. Przede wszystkim wzięła ze sobą parasol od Zana. O nim musiała pamiętać.
- Gotowa... - odparła nieśmiało spoglądając w jakiś punkt przed siebie gdy dołączyła do pozostałych. Jeżeli wszyscy byli gotowi to mogli ruszać.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Przesyłka"

---

Informacje dostarczone przez zleceniodawcę nie zaskoczyły go. No może poza tym, że jednak wioska do której zmierzają to jakieś zadupie. No ale cóż, taka robota. Zawartość listu go nie interesowała, to nie była jego sprawa, on miał jedynie zapewnić, że trafi tam gdzie trzeba, no i musiał też odebrać wynagrodzenie, w końcu mafia nie działa za darmo. Tyle mu wystarczyło. Po zakończeniu odprawy ruszył pakować rzeczy. To będzie kilka dni w podróży, więc trzeba było być gotowym na różne różności.
Kiedy już spakował wszystko co potrzebował, to wyszedł przed dom, gdzie czekał na pozostałe siostry. Pierwsza wyszła Yachiru, która skierowała się jeszcze w stronę Targu. Zankoku jedynie ustalił z nią przy której bramie mają się spotkać, a następnie poczekał na Misaki, coś podpowiadało mu, że będzie musiał jej pomóc z bagażem. Jak się jednak okazało, były to tylko kłamstwa, gdyż udało jej się spakować tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Młodzieniec był zadowolony, to znaczyło, że przez ostatni rok wszyscy się czegoś nowego nauczyli. Uśmiechnął się delikatnie do siostry, a następnie narzucił na ramiona swój płaszcz. Mimo przyjemnej pogody nie wiadomo kiedy przyjdzie jej się zmienić. Dlatego lepiej było być od razu gotowym.
- Misaki-chan, jak myślisz, co w tym czasie będą robić pozostali? Przez jakiś czas nas nie będzie. Sześć, do ośmiu dni w jedną stronę, no i jeszcze powrót.... Będziemy musieli zatrzymać się w jakiejś karczmie po drodze, bo nie mam na tyle zapasów. No i pewnie dobrze by było wziąć chociaż raz jakąś kąpiel. - Zankoku miał dobry humor. Od dawna nie podróżował, w sumie to nigdy nie podróżował nigdzie tak daleko jak teraz. Mimo tego, że mieli jakąś czarną robotę do wykonania, delektował się chwilą.
Kiedy dotarli do bramy, rozejrzał się za Yachiru, a następnie skierował się w jej stronę, pilnując czy przypadkiem Misaki się gdzieś nie gubi, mimo wszystko wolał, żeby nie odpadła z peletonu na samym początku wyprawy. Kiedy już spotkali się we trójkę, pozwolił kierować Yachiru, w końcu to ona miała mapę, więc pewnie wiedziała dokąd iść. Staruszek uczył ja wielu rzeczy, więc pewnie i nawigacji także. Zankoku za to delektował się spacerkiem i chmurami, które leniwie płynęły po niebie. Oby tylko pogoda się nie zepsuła...
- Co chcecie na kolację? Mogę zaproponować Zupę warzywną.. Albo zupę warzywną z mięsem... - zażartował, choć nie było to dalekie od prawdy. Większość składników, które miał w plecaku nadawały się najlepiej na taką zupną potrawkę. Niby można by coś więcej z tego wyczarować, no ale do tego potrzebne byłoby więcej narzędzi, no i też lepsze produkty. Nie mówiąc o przyprawach, które może poza solą, zostały w ich kuchni. Oby tylko Goro nie zjadł ich wszystkich!

[Yachiru]

Tak, musiałam jak najszybciej wydostać się od obecności sam na sam Zankoku. Nie mogłam doprowadzać do takich sytuacji, serce waliło mi jak szalone. Co to mogło oznaczać? Czy może to, co się wtedy wydarzyło między Ruushi i Misaki, te ich eksperymenty... Może ja też byłam na coś chora? Ale na co? Robiłam się cała czerwona, jak tylko na mnie patrzył na osobności. Nie czułam tego, kiedy obok byli inni, bo odcinałam świadomość, ale przed domem... Znowu poczułam, jak serce wali mi jak młotem... Może przechodziłam zawał? Tak, coś o tym słyszałam na jakieś popijawie z menelami w Shigashi... Ale co wtedy robić? Tego już nie słyszałam, byłam zajęta łamaniem kości jakiegoś zboczonego idioty... Będzie trzeba poradzić się Ruushi, co z tym zrobić.
Tak więc pobiegła w stronę Targu, aby kupić mapę Yusetsu. Targ był jednym z najlepszych miejsc do znalezienia takich rzeczy, dlatego wypłaciłam monety staruszkowi, który miał same mapy na swoim stoisku i pobiegłam do umówionego miejsca.

Tam bardzo szybko dotarli Zankoku i Misaki. Moje zdziwienie było przeogromne, kiedy zobaczyłam, jak Misaki zabrała same najpotrzebniejsze rzeczy. Nie wzięła całej swojej szafy? To był cud! -Żeby nie marnować czasu, pójdziemy główną drogą, jak powiedział Okularnik. Kiedy przejdziemy przez granicę będziemy mogli znaleźć jakąś karczmę, na mapie są jakieś zaznaczone. Ale drogę stąd do granicy spędzimy na obozowisku. Tak Misaki, na obozowisku. nie mamy wyboru.- przekazałam rodzeństwu. Nie było to dla niej komfortowe, o czym chyba każdy wiedział. Ale musiała się z tym pogodzić, prawdopodobnie, dlatego jej długo zeszło pakowanie, nie wiedziała co ze sobą zabrać na taką misję. -Mi pasuje.- to jedyne co potrafiłam wydukać na propozycję kolacji. Nie czekając na nic więcej zrobiłam pierwsze kroki, aby wyjść z miasta. Poczekałam chwilę przed bramą, aby ten pierwszy krok poza bramę zrobić razem. Dokładnie nie wiedziałam, dlaczego zrobiłam coś takiego. Może sama obawiałam się wyjścia stąd? To była właśnie misja, przez którą ruszamy w świat, jakim go nie znaliśmy. Jaki on był? Taki jak czytałam u doktorka? Czy może gorszy? Nie wiedziałam, co o tym myśleć, ale lekko się obawiałam... To było kolejne dziwne uczucie w moim repertuarze, niepewność. Mieliśmy dostarczyć dziwną przesyłkę, gdzieś w oddali. I musieliśmy ze sobą wytrzymać dłużej niż tydzień... To będzie ciekawe i przerażające doświadczenie dla nas. W końcu między mną a Misaki iskrzyło, aż gwiazdy się chowały przy tym, co potrafiłyśmy sobie powiedzieć w ferworze dyskusji... Niech ktoś się nad nami zbawi!

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
4/7 Cała trójka przyjaciół... to znaczy rodzeństwa zajęła się pakowaniem. Gdyby nie to, że zostali zrekrutowani do przekazania jakiejś szemranej przesyłki między mafijnymi lordami, wyglądałoby to nawet całkiem... słodko. Dwie dziewczyny niepewne tego, co je czeka, wybierające co zapakować, a czego nie i planujące szczegóły podróży. I jeden chłopak, który chyba na razie zachowywał najzimniejszą krew i najchłodniejszą głowę ze wszystkich. Tak, to był zdecydowanie scenariusz do opowieści o trójce przyjaciół wyruszających na przygodę, a nie o sierotach na usługach przestępców. A może jedno od drugiego nie dzieliło wcale tak wiele, jak się na pierwszy rzut oka wydawało?

Wracając jednak do konkretów - zmartwiona o malowanie się na kamieniu (niepotrzebnie - zawsze można sobie podłożyć pod tyłek trochę mchu) Misaki zajęła się przesyłką i pakowaniem. Nie zajęło jej to przesadnie dużo czasu, podobnie zresztą jak Zankoku. Oboje całkiem szybko stawili się pod furtką swojego domostwa, czekając na Yachiru.

Ta jednak zajęta była wtedy kupowaniem mapy Yusetsu. Bardzo trudno było znaleźć takową w Shigsashi no Kibu, nawet pomimo kupieckiego charakteru tego kraju. W takim miejscu jak targ Shigashi można kupić jednak dosłownie wszystko, od uczonych łososi w pomidorowym sosie po słonia z trąbami dwiema. Znalazła się więc i mapa Yusetsu - oczywiście trzeba było słono za nią zapłacić. Zadowolona piętnastolatka o dużych oczach mogła więc po ciężkich i długich bojach (podczas których jej partnerzy mogli już poczuć zniecierpliwienie) powrócić do domu.

Mogli zatem w końcu wyruszyć.

Przez pierwsze dwa dni drogi pogoda dopisywała - trwała piękna, późna wiosna. Roślinność zazieleniła już krajobraz, słońce świeciło, ale nie było jeszcze śladu letnich, dusznych dni. Noce były chłodne, ale do przeżycia. Kolejne dwa dni to niestety podróż w deszczu na zmianę ze słońcem - czyli wciąż typowe, wiosenne zjawiska atmosferyczne. Na szczęście ostatnie dwa dni to znowu piękne słońce i lekki wiaterek. Nie mijali też nikogo podejrzanego, z rzadka tylko ktoś na krótko zwracał na nich uwagę, szybko jednak wracając do swoich spraw. Znalezienie karczmy czy miejsca na nocleg też nie stanowiło wielkiego wyzwania. Śmierć z głodu im nie groziła.

Wracając jeszcze do tematu mapy Yachiru - całkiem szybko mogła się ona zorientować (miejmy nadzieję), że coś było nie tak. Z mapy wynikało bowiem, że Yusetsu... było wulkaniczną wyspą położoną gdzieś za Hyuo. Potrzebowali więc znaleźć statek, a podróż wyglądała raczej na taką liczoną w tygodniach, a nie dniach. Na szczęście Misaki posiadała mapę otrzymaną od Noritake, o ile... rzeczywiście ją wzięła.

Opiszcie według własnego uznania 6 dni drogi, jeśli chcecie to oczywiście możecie wymienić kilka kolejek między sobą, ale już tutaj.

[Ruushi Fea]

Cała sytuacja z eksperymentem i badaniem całego zajścia już wyglądała jakby miała dojść do skutku jednak wtedy Misaki się speszyła i uciekła do pokoju. Obserwowałam jak cała trójka obecnego tutaj rodzeństwa równie szybko się rozpierzchła, każdy w inne miejsce, więc sama również zdecydowałam że chyba najwyższy czas się położyć do snu. Jeszcze na koniec tylko zrobiłam obchód po naszym domu i sprawdziłam czy ze wszystkimi wszystko w porządku, naciągnęłam bardziej kołdrę czy koc jeżeli się zsunął czy też poprawiłam poduszkę siostrze lub bratu po czym sama skierowałam się do pokoju. Stanęłam nad łóżkiem a następnie runęłam jak długa na materac i jedynie przeturlałam się w bok, ciągnąc za sobą koc aby się zawinąć w kokon i bardzo szybko zasnęłam.
Następne dni mijały spokojnie, każdy skupiał się swoich własnych sprawach a sytuacja z tego pamiętnego wieczoru rozeszła się po kościach. Sama również nie chciałam nikogo przyciskać, żeby nie pogarszać i wierzyłam też że w swoim tempie się rozwiąże.
Kilka dni przerodziło się w kilka tygodni, później miesięcy i zdążył minąć mniej więcej rok, podczas którego skupiłam się na poprawianiu moich umiejętności kucharskich. Doszkalałam się również nieco pod okiem Zankoku, który zdradzał mi tajniki korzystania z przypraw a sama również zaczęłam nieco bardziej się tym interesować i czytać o tym i okazało się że przyprawy same w sobie rzadko kiedy mogły być niezdrowe a nawet wiele z nich nawet miało własne walory zdrowotne, nie tylko poprawiając smak ale również pożywność potrawy. Od czasu do czasu również starałam się znaleźć jakieś nowe fajne rzeczy, które uprzytulniłyby domek dla naszej szlonej zgrai.
Akurat wracałam z jednego polowania na porzucone meble i niosłam bardzo ładny i wygodny podnóżek, który znalazłam porzucony w jednym z licznych zaułków tego miasta. Zadowolona z mojego znaleziska szybkim marszem przetransportowałam się wraz z podnóżkiem do domu i weszłam zamaszyście do środka, chcąc wszystkim w środku zaprezentować znalezisko, jednak jak się okazało, w środku nie było żywej duszy. Mina od razu mi zrzedła i już ze zdecydowanie mniejszą werwą udałam się do pomieszczenia pełniącego funkcję salonu i przy jednym z foteli postawiłam podnóżek i rozsiadłam się na siedzisku, kładąc stopy na podnóżku. Jeden kącik moich ust minimalnie uniósł się do góry, zdecydowanie lepiej. Chwilę posiedziałam na fotelu, jednak nie chcąc marnować czasu wzięłam podnóżek ze sobą przed dom i bardzo dokładnie go tam wytrzepałam po czym zabrałam go z powrotem do środka i zabrałam się za dokładne wyprawnie mebelka. Kiedy już skończyłam, wystawiłam go na balkon aby mógł w spokoju wyschnąć, sama zaś zabrałam się za sklecenie dla siebie drobnego posiłku.

[Ario]

Multik Jawy
Misja rangi C
Kolejka 1/14

Przesyłka od znajomego

Ruushi Fea stała na balkonie, z zamiarem zrobienia sobie zaraz jedzenia. Dopiero co wróciła z polowania, jednakże czas leciał bardzo szybko i był już wieczór. Gdy miała się odwrócić od barierki i wrócić do środka, dało się słyszeć jakieś krzyki. Zaciekawiona, odruchowo zaczęła rozglądać się za jej przyczyną i dopiero po chwili, zza rogu na ulicy wybiegł jeden chłopak - miał może z 12 lat. Dzieciak biegł trzymając oburącz paczkę, która była niemalże na połowę jego tułowia. Dopiero po chwili za nim wybiegła druga postać, jednakże tym razem był to mężczyzna z maską na twarzy.
- Wracaj tu gówniarzu, oddawaj tę paczkę! - wydarł się w jego kierunku.
- Nic nie oddam! To dla mojego przyjaciela! - krzyczał w niebogłosy.

Jednakże fizyka robiła swoje i dzieciak zaczynał tracić dystans, dzielący go od mężczyzny. Zobaczyłaś, jak facet sięga po jakąś pałkę.
- Jak Ci przypierdolę to zobaczysz jak się kończy nie płacenie! Wracaj tu! - darł się.
- Sp...spierdalaj! - odkrzyknął mu gówniak.

No więc tak wyglądała sytuacja. Możliwość reakcji była po stronie młodej Ruushi, albo mogła obserwować co się stanie. Jednakże to co się stanie, było dość łatwe do przewidzenia, bo zaraz zapewne facet dogoni gówniaka, wsadzi mu parę garści i okradnie z towaru...o ile to był jego towar.

[Ruushi Fea]

Wieczór przyszedł dość szybko i po odstawieniu podnóżka na balkon już miałam wracać do środka aby przygotować sobie kolację, jednak moje plany szybko uległy zmianie, kiedy usłyszałam krzyki. Chwilę później ujrzałam również źródło owych krzyków, w postaci młodego chłopaka z paczką oraz goniącego go mężczyźnie w masce i z pałką w ręce. Mężczyzna dość szybko nadrabiał dystans dzielący go od uciekiniera i było to jedynie kwestią czasu nim go dopadnie i zacznie wymierzać mu srogie lanie. Nie mając zbytnio lepszego pomysłu, zdecydowałam się interweniować i zeskoczyłam z balkonu na ulicę aby zatrzymać najpierw chłopca a także powstrzymać mężczyznę.
- Co tu się dzieje? Czyja to paczka i czemu przed nim uciekasz? - zapytałam zatrzymanego chłopaka a mężczyznę zatrzymuję wyciągniętą ręką, mając nadzieję że to wystarczy i nie będzie trzeba przejść do rękoczynów czy zastraszania.