Siedziba Watanabe Minashigo-in

[Ruushi Fea]

- Cóż, dobrze wiemy że oj... Doktor nas okłamywał pod niektórymi względami, więc równie dobrze może to być też kolejne z jego kłamstw. Ale nawet jeśli ktoś posiadałby takie umiejętności jak ty, Misaki-chan, to z pewnością nie ma drugiej takiej osoby jak ty. - powiedziałam do siostry i podeszłam aby ją przytulić mocno. - Ale Zan ma rację, na pewno musimy zająć się rozwojem osobistym, czy to pomagając sobie nawzajem czy też korzystając z pomocy osób spoza naszej najbliższej rodziny. Wiem że ja na przykład z pewnością będę musiała się podszkolić w walce, więc na pewno zarezerwuj sobie czas na trening Zankoku. - dodałam jeszcze, spoglądając z zacięciem na brata. - Tak czy siak, mam nadzieję że reszta nie będzie się nie wiadomo jak bardzo ociągać z powrotem, bo jestem baaaardzo głoda. - powiedziałam na koniec i spojrzałam przeciągle w kierunku ciasta i farszu czekających aby je połączyć w pierożki.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Niestety, rozmowy często schodziły na złe i trudne tematy, tak to już było w dorosłym świecie. Młodzi Watanabe dopiero poznawali ten świat, jednakże mogli być jednego pewni, ten świat nie da im taryfy ulgowej. Kiedy tylko przygotowania kulinarne zostały poczynione, Zankoku rozsiadł się wygodnie na fotelu. potrzebował chwili odpoczynku, przygotowanie posiłku dla tak wielu osób było trochę męczące. W szczególności, że jeszcze trzeba było posprzątać. Na szczęści Misaki postanowiła trochę pograć, umilając im tę chwilę odpoczynku. Zankoku zamknął oczy i wsłuchał się w graną melodię. Tak jak nad tym się zastanowił, to pierwszy raz słyszał jak jego siostra gra. Zdarzało się, że po murach sierocińca melodia niosła się, jednakże wtedy to był koncert przewidziany jedynie dla uszu doktorka. Tym razem jednak grała ona dla całej rodziny, a może... w końcu grała też dla siebie...
- Jasne Rushi, jeżeli będziesz chciała, to mogę nauczyć Cię kilku podstawowych uderzeń. Już obiecałem Misaki, że też tak zrobimy, więc możemy to jakoś połączyć. Na przykład jutro z rana. Tylko może nie o świcie, odespałbym trochę ostatnie wydarzenia. - Zankoku nosił na swoich barkach wiele i mimo tego, że starał się tego nie okazywał, często przez to był zmęczony. Musiał pilnować ich szalonej gromadki, w szczególności tych najbardziej kontrowersyjnych z rodzeństwa, no i wypadałoby mieć też co jeść i za co zjeść. Na szczęście mafia płaciła dobrze za ich usługi...
Młody Murai rozsiadł się tuż obok Misaki i zaczął wsłuchiwać się w jej melodię, powolutku bujając się na boki w rytm jej smyczka. Podążał on też za nim wzrokiem, próbując zrozumieć wykonywane przez dziewczynę ruchy. Widać było, że emocjonuje go gra siostry, jednakże nie chciał jej przerywać, dlatego też siedział niczym kura na grzędzie, czekając aż ta skończy swój niewielki koncert.
- Tak mnie naszło. Doktorek był kiedyś członkiem klanu. Nazywali się Yamanaka... Dosyć mocno obnosił się z przynależnością, więc może to u nich się schował. Albo chociaż ktoś od nich będzie w stanie nam pomóc go odnaleźć. No i, może, jak usłyszą co nam zrobił, będą chcieli coś z nim zrobić. Nie sądzę, żeby cały klan był tak szurnięty jak on. - wspomniał do Rushi, jednakże trochę ciszej, aby nie rozproszyć swojej siostry, która grała na instrumencie. Poza tym, ona już słyszała o tym planie od Zankoku, więc nie musiał się powtarzać.
- Teraz pewnie nie będą chcieli nas wysłuchać, no i nie mamy aż tyle pieniędzy, żeby udać się w taką podróż. Ale myślę, że to może być nasz cel na następne tygodnie bądź miesiące. - Dokończenie zemsty na doktorku było celem numer jeden. Całkowicie przyćmiewającym pozostałe. No może prawie wszystkie, gdyż dalej na samym szczycie priorytetów Zankoku była ochrona jego rodziny. To oni byli dla niego najważniejsi, choć nigdy nikomu nie powiedział tego prosto w twarz. No ale taki już był. Nie okazywał zbyt wiele emocji pozostałym, tłumił je w sobie, miał być jak skała, niczym mur chroniący pozostałych.
W końcu przyszedł i czas, kiedy to Misaki zakończyła swój koncert. Powoli robiło się późno, więc nie było co czekać. Najwyżej pozostali dołączą później i sobie sami przygotują wszystko. Na pewno poradzą sobie z tak prostym zadaniem jak przygotowanie pierożków.
- Dobra, słuchajcie. Chodźmy jeść bo zaraz trzeba iść spać. - Zan chwilę odpoczął, więc mógł wrócić do kuchni. Wrzucił nad palenisko gar z bulionem, w którym planowali gotować pierożki, a następnie ustawił się przed blatem, na którym zaczął rozwałkowywać wypoczęte ciasto. Chciał aby pierożki były bardzo delikatne, dlatego też rozwałkował je bardzo cienko. Tak cienko, że przy podniesieniu wydawało się, że ciasto jest wręcz przezroczyste. A na pewno przepuszczało sporo światła.
- Pierożki!! Pierożki!! - Zerwał się Murai, który podniósł się z podłogi i chwycił za stołek stojący w rogu kuchni. Przystawił go przy blacie a następnie wspiął się na niego, dzięki czemu był na wysokości blatu i mógł zabrać się za szykowanie pierożków dla samego siebie. Zdecydowanie to była pora na wspólne spędzanie czasu! Zan poczekał aż Misaki i Rushi do niego podejdą, a następnie wyciął z cienkiego ciasta kółeczko, nałożył do środka farszu i pokazał w jaki sposób należy go zakleić tak, aby przypadkiem się nie rozpadł podczas gotowania. Następnie bardzo delikatnie włożył go do wywaru, chcąc aby jak najmniej gotujący się bulion zaszkodził jego delikatniej strukturze. Następnie poczekał ze dwie, może trzy minuty, gdyż tyle potrzebne było aby ciasto się ugotowało, a na koniec wyciągnął pierożka na talerz, prezentując go pozostałym członkom rodziny.
- No i tyle. Musicie teraz powtórzyć po mnie i na pewno wam się uda. - po swojej prezentacji Zankoku zrobił krok do boku, dając pozostałym trochę więcej przestrzeni i przyglądając się jak im idzie. Najwięcej uwagi kierował w stronę Murai'a i Misaki, gdyż wydawało mu się, że to ta dwójka może wymagać najwięcej pomocy. W końcu Rushi zdarzało się gotować. Dlatego też w razie czego podchodził do nich, pokazywał jeszcze raz, a nawet jeśli trzeba było, to prezentował z użyciem ich dłoni, jeszcze raz przypominając cały proces.

Zankoku
Murai

Murai

[Misaki]

Nie wszystko było pewne, zwłaszcza u nich. Pewne natomiast było wsparcie starszej siostry. Misaki wiedziała, że może na niej polegać i zawsze będzie miała kogoś do rozmowy. Było to dla niej nieco nienaturalne biorąc pod uwagę jej dotychczasowe życie, ale człowiek łatwo przyzwyczajał się do miłych rzeczy. Zdecydowanie zbyt łatwo.
-Ruushi-chan - szepnęła gdy siostra ją przytuliła. Lekko zawstydzona nie wiedziała co ma zrobić, więc jedynie przyjęła bardzo wspierający gest, który sprawił, że zrobiło jej się naprawdę lepiej. Wtedy przypomniała sobie coś ważnego. Uniosła wzrok i wręcz nagląco spojrzała na Ruushi.
-Ruushi-chan… muszę z tobą potem porozmać. - mówiła półgłosem, bo chciała aby dotarło to jedynie do uszu białowłosej. W końcu sprawa była ważna i tyczyła się dziwnych rzeczy. Musiała się dowiedzieć jakie jest logiczne wyjaśnienie takich a nie innych efektów jej eksperymentów. Koniecznie. Ale to jak Zana już nie będzie obok.
Później oddała się swojej melodii. Grała prosto z serca, grała to co czuła. Usłyszała jak Murai usiadł obok niej, jednak ta nie przerywała melodii, ani nie podnosiła powiek. Trwała w tym przyjemnym letargu w swoim małym świecie. Wszystko co piękne w końcu się kończy, tak smao sprawa miała się z muzyką. Ona również musiała w końcu ucichnąć.
-Wymyślimy coś, ale to jak wszyscy już wrócą - odpowiedziała na plany Zana. Chciała by tym samym zrozumiał, że nie musiał brać wszystkiego na siebie, a trudne decyzje podejmą we wspólnym gronie. Nie każda odpowiedzialność była jego.
Przeszli w końcu do gotowania. Kunoichi czuła, że robi się głodna, więc nie oponowała, a jedynie odstawiła instrument gdzieś na bok i podeszła zobaczyć jak należy zwijać pierożki. Samo nakładanie farszu nie było skomplikowane, ale im dalej tym trudniej i trudniej to wyglądało.
-To wcale nie jest takie proste Zan-kun - odparła lekko zdemotywowana. Czemu gotowanie nie było tak proste jak w jej głowie się wydawało. Próbowała lepić te końcówki, ale one się rozwarstwiały gdy nabrała zbyt wiele farszu względem ciasta, albo nie mogła zwinąć odpowiednio końcówek, przez co irytowała się bo wyglądały nieestetycznie co bardzo jej nie pasowało. Nie mogła wyjść z podziwu kiedy oni robili to z taką łatwością. Dobrze, że Murai podobnie do niej nie był mistrzem, ale pocieszanie się tym, że jemu mimo tak dużej różnicy wieku nie szło, nie pomagało. Wtedy z pomocną dłonią przyszedł Zan. Znowu. Znowu powodując to dziwne zmieszanie w ciele Misaki. Gdy poprowadził jej dłoń by pokazać jej jak ma lepić pierożki lekko zesztywniała, a twarz zalał jej ogromny rumieniec. Była zawstydzona, lecz pozwoliła się prowadzić tworząc w końcu zgrabnego i naprawdę przyzwoitego - a tym samym akceptowalnego dla niej - pierożka. Podziękowała niemal bezgłośnie pod nosem.

[Yachiru]

Poprzedni Temat

-Tak, tak, do zobaczenia na Waszym ślubie, Laleczko.- tylko to mogłam odpowiedzieć. Bo co innego mogłam jej dać w zamian? Wzięłam co chciałam, zadanie wykonane. Teraz jakieś ładne pudełka, zapakować, żeby Ruushi nie podejrzewała, co zrobiłam i będzie pięknie. Misaki też coś dostanie. W końcu się szczerze może do mnie uśmiechnie… Po tej kolacji wypadałoby. Może grałam taką twardą i bezuczuciową, ale… Ta zgraja zdecydowanie to we mnie zmieniła… Ruszyłam w stronę centrum miasta, wskakując na pobliskie dachy. Podziwiałam z daleka swoje dzieło. Spalony budynek weselny. Gdyby nie tamta dziunia, wszystko poszłoby, jak po maśle. Eh… Ale ten płomień. Czuła, że to jej wewnętrzny gniew do Zana, który wszystko ukrywał… Rozmówi się z nim, ale później. Pierw prezenty.

~~~~
Patrzyłam na budynek, który obraliśmy jako swój dom. Nie wyglądał najlepiej, ale jak na początek dawaliśmy radę. Nie było powodu, żeby opóźniać wejście. Wkroczyłam do środka słysząc już mały zgiełk w kuchni. Misaki, Ruushi, Zan. Czułam, jak coś gotują. Dopiero teraz zauważyłam, że jestem głodna… W brzuchu burczało mi jak szalonej. To właśnie to mogli pierwsze co usłyszeć. Żeby uniknąć zakłopotanej miny od razu wypaliłam. -Wróciłam!
Dziwnie było to mówić. Jak w jakieś powieści, którą kazano jej czytać, żeby nauczyć się kobiecych odruchów do gry aktorskiej. -Widzę, że świetnie się bawicie. Przyniosłam prezenty.- podałam Ruushi jedno pudełko przepasane fioletową wstążką, moim ulubionym kolorem. W środku znajdował się złoty naszyjnik, który zabrałam tej Pannie Młodej. Na samo wspomnienie rzygać się chciało. Dla Misaki podałam nieco mniejsze pudełeczko przepasane różową wstęgą, jej kolorem włosów. W środku znajdowały się perłowe kolczyki też od tej Panny Młodej. Przynajmniej miała ładne rzeczy. -Nie ja pakowałam. Wybrałam tylko wstążki.- szybko odwróciłam uwagę patrząc się na Zana. Atmosfera mogła się na chwilę zrobić… chłodna i cięta. -Twoim prezentem będzie rozmowa ze mną. Później.- krzywo się na niego spojrzałam i wróciłam do tego co robili. -Pomóc Wam w czymś?

[Ruushi Fea]

- Oczywiście, Misaki-chan, po jedzeniu możemy się przejść i porozmawiamy. - odpowiedziałam siostrzyczce, również na tyle cicho aby nikt inny tego nie usłyszał. Kiedy już skończyłyśmy się przytulać, mogłam skupić się na słowach Zankoku, który przypomniał o przynależności doktora i zaproponował zbadanie sprawy w tym kierunku. - Miejmy taką nadzieję. Gorzej jakby miało się okazać że jest to klan pełen takich popaprańców jak doktor... Do tego jeszcze pewnie ostrzegliby go o wszystkim albo nawet od razu nas pojmali żeby do niego przekazać. Według mnie lepiej nie ryzykować i zostać w Shigashi. Wiemy że tutaj jego wpływy nie sięgają i sami umacniamy naszą pozycję, więc lepiej chyba zostać tutaj i stąd działać. - odpowiedziałam, do brata, chcąc mu wskazać na ryzyko wiążące się z jego propozycją. Kiedy zaś siostra skończyła grać na instrumencie, zabraliśmy się we czwórkę za lepienie pierożków. Zankoku szybko zaprezentował jak powinniśmy to robić i po chwili już we czwórkę przygotowywaliśmy pysznie zapowiadający się posiłek. Wtedy również do domu weszła Yachiru. Bardzo ucieszył mnie widok drugiej siostry, więc od razu podbiegłam do niej i przytuliłam ją mocno (przy okazji mocno ją znacząc mąką).
- Martwiłam się o ciebie! Czemu tak uciekłaś od Manjiro i ode mnie? - powiedziałam do siostry, przyjmując podarek, jednak jeszcze go nie rozpakowując.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Lepienie pierożków. Niby prosta sprawa, wystarczy wziąć kółeczko z ciasta i odpowiednio je napełnić farszem, a następnie zagnieść. Coś, co Zankoku robił bardzo szybko, z zamkniętymi oczami, jak widać nie przychodziło innym tak łatwo. No ale co się dziwić, on przez lata gotowania w sierocińcu narobił się ich tysiące. Przecież dzieciaków było sporo a każdy musiał coś jeść. Zan w kuchni zachowywał się trochę inaczej niż zwykle, był dużo spokojniejszy i cierpliwszy, dlatego też nie przeszkadzało mu, że musiał tłumaczyć kilka razy, czy też pokazywać każde z osobna jak to zrobić. Liczyło się, że każdy będzie się przy tym dobrze bawił i na sam koniec będzie mógł zjeść trochę smacznego jedzenia. W końcu nic tak nie poprawiało humoru, jak wrzucenie czegoś pysznego do brzusia.
- Dobra, to teraz jak każdy ma kilka pierożków, to bardzo delikatnie włóżcie je do garnka. Tam powinny się ugotować. Dajmy im kilka minut i będą gotowe. Murai, musisz pilnować. Jak wypłyną na powierzchnię to trzeba będzie przekręcić tamtą klepsydrę. - wskazał chłopakowi dużą, piaskową klepsydrę, która stała na jednym z regałów. Chłopak od razu tam pobiegł i zdjął ją z blatu, a następnie postawił obok garnka, wlepiając wzrok w topiące się pierożki. Na pewno nie skopie swojego zadania, tego mogli być pewni wszyscy.
Gotowanie szło całkiem dobrze, każdy pilnował swojego posiłku, kiedy do budynku weszła Yachiru. Zankoku zawiesił na niej wzrok. Jak zwykle była kłębkiem nerwów i ciężko było z niej wyczytać coś więcej. Zaczęła rozdawać prezenty swoim siostrom, a następnie zatrzymała się przed nim samym. Zankoku z poważną miną spojrzał jej prosto w oczy. Nie wiedział o co jej chodzi, ale coś mu mówiło, że to nie będzie łatwy temat. Z resztą, ostatnio w Shigashi nie było żadnych prostych tematów.
- Ciebie też dobrze widzieć... - odpowiedział siostrze, całkowicie nie komentując jej zaproszenia do rozmowy. To ona ma interes do niego, więc nie ważne co zrobi, jak zareaguje, i tak ona przyjdzie do niego na rozmowę.
-Yachiru-chan! A co masz dla mnie? Pre-zent! Pre-zent! - zaczął cieszyć się mały Murai, który jedną rączką złapał ją za nogę i zaczął patrzeć jej prosto w oczy. Czy przypadkiem zapomniała o najmłodszym braciszku? Przecież nawet dla Zana coś miała, więc nie wypadało tak jego jednego zostawić.
- Pierożki!! - po chwili Murai przypomniał sobie, że miał coś robić, dlatego też szybko pobiegł w stronę garnka, wspiął się na swój taborecik i zajrzał do środka. - Pierożki wypłynęły! - wykrzyczał chłopak, następnie podbiegając do klepsydry i ją przekręcając, tak aby czas zaczął płynąć. Stał on i wpatrywał się w przesypujący się piasek.
- Przygotowaliśmy z Misaki kolację dla wszystkich. Tutaj masz rozwałkowane ciasto, możesz sobie wykroić kółka i ulepić pierożki z czym tylko byś chciał. Ten farsz jest specjalnie zrobiony z myślą o tobie. - Zan podprowadził Yachiru do blatu kuchennego, pokazując jej wszystko po kolei. Mimo burzliwej relacji, jaka była między nimi, ona także zasłużyła na spokojny wieczór, podczas którego będzie mogła się odprężyć. Kiedy dziewczyna zaczęła zajmować się jedzeniem i szykować je dla siebie, Zankoku spojrzał po sali. Nie było ich może tak dużo jak w trakcie przebywania w sierocińcu, ale na pewno wszyscy byli szczęśliwsi, no i nikt już tak mocno nie cierpiał, jak w tamtych paskudnych murach...
- Spokojnie, w pokoju mam też trochę Cesarskiego whisky. - dodał, chcąc zapewnić Yachiru, ze wszystko jest gotowe. Nawet na wieczór, podczas którego zapewne będą chcieli troszkę odprężyć się przy czymś mocniejszym. W końcu nic nie odpręża tak jak szklanka brązowo-złotego płynu oraz odpoczynek. A skąd miał taki wykwintny alkohol, a no cóż, dzisiejsza wizyta w lokalu kontrolowanym przez smoki nie zaowocowała jedynie zleceniem. Mimo tego całego brudu, jaki ciągnął się za mafiami, czasami dobrze było być członkiem takiej organizacji...
Czas leciał, każdy mógł sobie zrobić i nałożyć tyle pierożków ile potrzebował. Oczywiście były też do tego różne dodatki wcześniej przygotowane przez Misaki oraz Zankoku. Było prawie wszystko, został ostatni element.
- Misaki-chan, Rushi-san, zaparzycie herbatę? - zapytał obu sióstr, samemu kończąc nakrywanie do stołu tak, aby każdy mógł sobie siąść i zjeść. Mimo tego, że dom to była ruina, to część jadalna była w miarę ogarnięta. Na jego środku znajdował się duży stół, wokoło którego było ustawione kilkanaście krzeseł, tak aby każdy mógł komfortowo sobie zjeść. Stół nakryty był obrusem a na nim powoli pojawiała się zastawa oraz kolejne półmiski z przystaweczkami. Zankoku starał się wszystko poukładać tak, aby każdy miał swoje ulubione jedzenie obok swojego miejsca. Znał ich latami, więc wiedział co kto lubi, dlatego też to zadanie było jak bułka z masłem. Oczywiście, dla tych, których aktualnie nie było w domu także zostało przygotowane jedzenie oraz miejsce przy stole. W tym domu nie wiadomo kiedy ktoś postanowi wrócić. No ale tak to już było, jak się żyje w świecie buntowników i indywiduów. Trzeba było być gotowym na to, że zwalą się nie wiadomo skąd i nie wiadomo kiedy.

Zankoku
Murai

Murai

[Manjiro]

Po skończonym zadaniu nie bardzo miałem ochotę dalej włóczyć się po mieście, jeszcze znów zaczepiłby mnie jakiś pan i chciał żebym pomógł mu z jego zadaniem. O nie! Co to to nie. W końcu nie byłem żadną fundacją charytatywną... nawet jeśli płacili za tą pomoc. Poza tym ostatnia godzina uświadomiła mi jak głupi są inni ludzie. Ja na nich patrzę, a oni nie rozumieją. Gupki. Nie to co rodzinka.
Przemierzając ulice miasta z każdym krokiem co raz to bardziej mi się nie podobało. To znaczy było brzydkie ale to ono już tak miało. Gorzej, że jakość dużo obcych zaczęło wyłazić na ulice. Jakby nie mieli co robić, darmozjady jedne. Do łopaty, czy za widły gnój przewalać, a nie. Szwendają się. Przyśpieszyłem kroku choć na szczęście dom był już tuż tuż. A jednak mimo to podświadomie narzucone przeze mnie tempo stopniowo rosło aż w pewnym momencie przerodziło się w szybszy trucht przez co gdy wszedłem do domu to omal nie razem z drzwiami.
Nie lubiłem obcych. Zdecydowanie nie. I choć czasem potrafiłem spędzić wśród nich nieco czasu to na ten dzień moje baterię społeczne zdecydowanie zostały wyczerpane. Oparłem się plecami o drzwi wejściowe będąc już w środku i wziąłem głęboki wdech. Czułem się zmęczony choć nie bardzo byłem pewny czym. Ludźmi czy tym krótkim truchtem.
Zdjąłem buty i ruszyłem do środka aby sprawdzić co porabia moje rodzeństwo bo zdecydowanie słyszałem głos Muraia pytający o coś siostrzyczki. Kierując się więc jego śladem zajrzałem do kuchni, a tam istna rewolucja. Tak przynajmniej mi się zdawało na pierwszy rzut oka gdy zza ściany wychyliła się moja głowa, a do nozdrzy dostał smakowity zapach. Oczywiście wychylałem się dość dyskretnie, choć nie wiem czego się spodziewałem po wbiegnięciu w drzwi wejściowe, licząc że Zan mnie od razu nie dojrzy żeby przypadkiem nie musieć nic robić. W końcu już ja się dziś narobił nożami.
Mimo to na twarzy dość szybko pojawił mi się uśmiech. Widok prawie całej rodzinki był relaksujący, dawał poczucie bezpieczeństwa i komfortu do tego stopnia, że bym się mógł rozlać po podłodze... no ale wtedy jeszcze by ktoś się poślizgnął albo rzucił jakiś mało śmieszny żart. Napiłbym się wody. Tak. W sumie to jest bardzo dobry pomysł...

[Misaki]

Kiedy Ruushi zgodziła się na wsólną rozmowę później Misaki przyjęła wiadomość z szerokim uśmiechem. Bardzo potrzebowała kogoś kot zna się na zdrowiu a w tym momencie nie znała nikogo lepszego od Ruushi, a nawet jeżeli jakimś cudem znalazłby się ktoś, kto posiadałby umiejętności na wyższym poziomie i tak zawsze wybór trafiłby na nią - to jej Misaki ufała najbardziej i jej słowa traktowała za pewnik.
Nagle do domostwa wparowała ta, której od jakiegoś czasu już nie widziała. Nie dość, że przyszła Yachiru, to jeszcze nie przyszła z pustymi rękami. Zaskoczona Misaki przyjęła pudełeczko, które zostało jej wręczone. Nie miała problemu by dostrzec i skojarzyć kolor wstążki. Komuś o jej zmyśle artystycznym nie mogło to umknąć. Była w szoku.
-Yachiru?- zapytała zaskoczona, po czym pociągnęła za kokardkę. Wtedy zaskoczyła się jeszcze bardziej -O jej! Piękne! Dziękuję! - zawołała, a oczy świeciły jej niemal tak samo jak otrzymane kolczyki. Widać było, że cieszy się jak dziecko. Nie zamierzała pytać skąd dokładnie Yachiru wzięła taką biżuterię, nie miało to dla Misaki żadnego znaczenia. Była ogromnie wdzięczna za podarek i widać to było po jej twarzy.
Od razu podeszła do jakiegoś metalowego garnka i z jego pomocą założyła kolczyki. Pasowały idealnie
Potem nastał czas gotowania pierożków. Murai z prawdziwym obowiązkiem pilnował by ugotowały się należycie, dlatego też nie mogła odmówić i gdy tylko poprosił ją i Ruushi o zrobienie herbaty ta tylko skinęła głową.
-Nastawię wodę - zapowiedziała. Nie wiedziała jak do końca robić herbatę, ale wrzątek im się przyda a kolejne kroki przyjdą same - albo zaimprowizowane albo jako podpowiedź ze strony białowłosej.
By wieczór stał się pełniejszy do ich kuchni zajrzała jeszcze jedna duszyczka. Manjiro. Misaki od razu wyłapała go wzrokiem. Dobrze, że był w jednym kawałku, bo atrakcje, które ich spotkały ostatnio wcale nie zapewniały, że tak będzie.
-Chodź Manjiro! Dla ciebie są pierożki z owocami morza! - zapowiedziała bratu zapraszając go gestem aby dołączył i złożył sobie kolacje. Musiał być już głodny.

[Yachiru]

Na okazanie mi nagłej czułości chciałam się odsunąć, ale w końcu była to Ruushi. Ona mogła się tam do mnie zbliżać. Tylko co ja miałam jej odpowiedzieć? Cholera... -Otwórz prezent, później pogadamy, Ruushi.- uśmiechnęłam się najładniej jak się nauczyłam. Reakcja drugiej siostry... Nie wiedziałam, jak ją przyjąć. Zakłopotałam się. Ostatnio zachowałam się dla niej, jak ostatnia suka. Teraz zrobiłam dla niej miły gest, ale... Jak to przyjąć, że jej się podobało. CHOLERA! Ten cholerny psychol mógł mnie nauczyć reakcji na takie rzeczy! -Cieszę się, że się podoba. Odpowiedziałam i wzięłam na ręce Murai, który jęczał o prezent.
-Tym razem tylko dziewczyny. Ty dostaniesz następnym razem. I pobiegł do garnka. Kiedy usłyszałam o gotowaniu i ulepienia sobie pierożków... Aż się we mnie zagrzało. Nienawidziłam gotować. I nie potrafiłam. Moje ręce były do obijania twarzy i łamania kości. Nie do lepienia ciasta. Ale, jak mus to mus. Nałożyłam sobie trochę warzyw do pierożków i lepiłam. Nie komentowałam tego, że moje dzieła wyglądały, jak niedorozwinięte. Bo niby po co? Ta wiedza wystarczyła tylko mi. I tak reszta zobaczy ten efekt. Ale jak ktoś to skomentuje rzucę mu tym w twarz. Chyba każdy się tego spodziewał.

Po dłuższej chwili wszystko było gotowe, więc można było siadać.
-Więc? Jak wasze zlecenia? Moje ostatnio zakończyło się ciekawie. Spaliłam budynek święceń małżeńskich. Kilka Tygrysów poszło w powietrze. Ale uwaga... Nie ja ich zabiłam!- idealny temat do jedzenia. Tak... Wiedziałam, jak to się robi. Zdecydowanie.

[Ruushi Fea]

Zgodnie z zaleceniem siostry, rozpakowałam prezent i od razu moje oczy zaświeciły się. Naszyjnik był śliczny w swojej prostocie, więc od razu założyłam go sobie na szyję i idąc za przykładem siostry poszłam się przejrzeć w płaskiej, wypolerowanej ściance garnka. Po chwili podbiegłam do Yachiru i mocno ją wyściskałam.
- Jest wspaniały! Bardzo ci dziękuję, Yachi-chan! - powiedziałam do niej. Wtedy również padło hasło od Muraia, sygnalizującego nam że pierogi niebawem będą gotowe, a chwilę później zostałam poproszona o przygotowanie dla wszystkich herbaty, więc ruszyłam z pomocą siostrze. Zauważyłam również reakcję Yachiru na fakt że miała sama sobie lepić pierożki, więc po przygotowaniu herbaty, niby od niechcenia znalazłam się obok niej i pomogłam w klejeniu ciasta, tak aby mogła ona w pełni cieszyć się posiłkiem.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

No i kolejna zbłąkana owieczka wróciła do domu. Tym razem był to Manjiro, co oznaczało, że już prawie wszyscy przyszli. Oznaczało to też, że pora rozpoczynać ucztę. W trakcie gdy wszyscy działali w kuchni, Zankoku na chwilę wyszedł do swojego pokoju. Przy blacie i tak było tyle osób, że on by się tam nie zmieścił. No i on też już swoją robotę skończył, wszystko było ułożone na stole, teraz tylko reszta rodzeństwa musiała przygotować swoje pierożki. Dlatego też nadworny kucharz ruszył do pokoju, tam spod łóżka wyciągnął dużą, drewnianą skrzynię, w której trzymał przeróżne skarby. A czym były te skarby? A były to przeróżne alkohole, które zdarzało mu się pozyskać na różne, często mało legalne sposoby. Były tam zarówno wina, których przeważnie używał w trakcie gotowania, jak i też mocniejsze trunki. Na dzisiejszą kolację trzeba było wybrać coś specjalnego, dlatego też wziął butelkę piętnastoletniej sogeńskiej Whisky, co by mogli napić się czegoś dobrego z Yachiru, a dla swoich siostrzyczek, które zapewne wolały coś słodszego, wziął butelkę słodziutkiego likieru truskawkowego. Te dwie powinny wystarczyć na wieczór, a jak nie, to jeszcze będzie miał czas przyjść i uzupełnić co trzeba. Dlatego też wziął dwie butelki, a następnie wsunął nogą swoją skrzyneczkę dobrodziejstw pod łóżko. Musiała być ukryta, jakby Yachiru się do niej dorwała, to zapewne wypiłaby wszystko za jednym razem. Wziął też swój woreczek z fajką i tytoniem oraz talię kart. Pewnie Yachiru będzie chciała później pograć w coś, a wtedy na pewno się przydadzą. Z takim zapasem wyszedł ze swojego pokoju i skierował się tam, gdzie byli wszyscy.
- Przyniosłem coś specjalnego na dzisiejszy wieczór. - wzniósł butelkę, pokazując ją marudnej siostrze, a później podniósł drugą rękę, w której trzymał słodziutki likier.
- Rushi, Misaki, mam też coś dla was, zakładam, że preferujecie słodkie napoje. Dzisiaj każdy będzie miał chwilę, żeby się zrelaksować. - uśmiechnął się do rodzeństwa, a następnie położył butelki na stole. Następnie zajął swoje miejsce, gdzie rozsiadł się wygodnie i przyglądał się jak pozostałym idzie szykowanie pierożków. Każdy miał coś specjalnego dla siebie, dlatego też każdemu powinno odpowiadać jedzenie dzisiejszego wieczoru. Taki był plan, aby każdy mógł miło spędzić czas i zapomnieć o trudach życia w tym mieście. No niestety, jak zwykle Yachiru postanowiła zniszczyć ten moment... musiała być sobą... No ale jak już zapytała, to wypadało by jej odpowiedzieć.
- My z Misaki w nocy obstawialiśmy transport. Został on zaatakowany przez jakichś silnych shinobi, pewnie feniksy albo tygrysy. Ale mówię ci, byli cholernie silni. Na szczęście poza nami byli tam też inni ochroniarze. Zajęli się napastnikami, kiedy my dostarczyliśmy ładunek tam gdzie trzeba. No i był tam taki gówniarz, któremu spuściliśmy łomot, w sumie dwa razy, bo za bardzo węszył przy nas. - W głosie Zankoku nie było zbyt wiele emocji. Nie przejmował się tym co zrobił. To i tak był pikuś przy tym, co działo się w sierocińcu. Przemoc była na porządku dziennym, często była używana do rozwiązywania różnych spraw. Dlatego też nie widział problemu w tym, że trzeba było wyjaśnić jakiegoś gówniarza. Z resztą, sam się w gips pchał, trzeba było nie przeszkadzać im w robocie. Ten świat był brutalny...
- Ludzie w mieście są coraz bardziej nerwowi. Wystarczyło chwilę pokrzyczeć i już z kamieniami szykowali się na strażników miejskich. W sumie dziwne to trochę... - nie zakładał, że jest jakimś wspaniałym mówcą. Więc raczej była to kwestia ogólnych nastrojów. W mieście musiało się dziać coś bardzo niedobrego, coś co spowodowało, że tak łątwo dali się sprowokować. No ale pasowałoby to do tego, że ruchy mafii też są coraz ostrzejsze. Coś nadciągało, tylko nie wiadomo co to było..
- Dobra, chodźmy jeść, póki wszystko ciepłe i świeże. Siadajcie. - skinął Zan, zapraszając wszystkich, a następnie zaczął nakładać sobie pierwsze jedzonko na talerz. Nie jadł nic od rana, więc był bardzo głodny. Pora uzupełnić wszystkie spalone kalorie. No i trzeba było zjeść dużo białej, inaczej mięśnie nie urosną...

Zankoku
Murai

Murai

[Manjiro]

Gdy tylko wyłoniłem się zza rogu aby zajrzeć co się dzieje bardzo szybko zostałem zaprzęgnięty w kucharskie obowiązki. Chociaż fakt owoców morza nieco mnie przejonal... Nie to za dużo powiedziane. Trafniej było powiedzieć, że zaciekawił mnie sam proces. No i fakt, że wszyscy byli w kuchni i Zan nie krzyczał że ktoś mu się pod nogami pląta... ale to mogło wynikać z faktu że dopiero co przyszedłem.
Nieco szybszym krokiem zbliżyłem się do wskazanego mi miejsca w tej pierogarni, w której mało tylko brakowało żeby pojawił się jakiś Hatori twierdzący że jest mistrzem kowalstwa i białowłosego deratyzatora z blizną na twarzy, przyjrzeć się z czym mam pracować. Szybko więc obejrzałem miskę z farszem, ciasto i garnek z wodą. Wodą! Szkoda tylko że była taka gorąca. No nic ewidentnie była to chwilą w której miałem pokazać strszemu braciszkowi kto jest najlepszym kucharzem po tej stronie Shigashi.
Nie myślałem nad tym długo. Chwyciłem dość spory kawałek ciasta które zacząłem rozduszać łapką z minął sugerująca najwyższą formę skupienia. To znaczy wystawiony język na brodzie. Uciskałem to ciasto aż w końcu nie zmieniło się w olbrzymi placek. Co prawda niezbyt foremny i różnej grubości w różnych miejscach ale kto by się tym przejmował? Na pewno nie ja. Master Chef Shigashi, piekielna kuchnia, koszmar Zankoku - Manjiro!
Po obrobieniu ciasta przyszedł kolejny ważny moment w którym postanowiłem całą miskę farszu wywalić w ten jeden giga placek. Dlaczego? Otóż sprawa była prosta jak budowa cena. Kątem oka widziałem jak rodzeństwo się męczy robiąc kilka, kilkanaście takich rzeczy więc ja żeby się nie zmęczyć zdecydowałem się zrobić jeden raz a porządnie. Poza tym ciężko by mi było zjeść osiem czy dwanaście pierogów. Z jednym pójdzie o wiele łatwiej!
Po tym jak już połowę zadania miałem załatwioną przyszedł czas by nadać temu jakiś kształt. Na szczęście pod ręką stała siostrzyczka Yachiru lepiącą coś na kształt kasztanów. Dlatego ja sam uznałem że kasztany to w sumie fajne rzeczy wiec też tak zrobię.
Gdy do kuchni wpadł ponownie Zan w rękach miał już jakieś trunki, zero wody... buuuuuu! Na szczęście siostrzyczka Yachiru miała chyba dobry dzień i chciała porozmawiać. Los chciał że padło na ostatnie zajęcia. Z początku nawet chciałem powiedzieć że musiałem zasztyletować jednego gościa w dziwnym domu z nagimi paniami i wtedy mi się przypomniało. Spojrzałem po siostrzyczkach skupiając wzrok w okolicach ich piersi. Tamte panie chyba miały wieksze...

[Misaki]

O dziwo wszystko układało się wyjątkowo miło. Prezent od Yachiru był bardzo miła niespodzianką i chociaż ich relacje do łatwych nie należały była jej bardzo wdzięczna, za mały prezent. Może był to mały krok dla ocieplenia ich wzajemnych stosunków? Byłoby naprawdę fajnie.
Wszyscy gotowali i pałaszowali przygotowane przez siebie - nie zwsze osobiście pierożki. Wtedy też przyszedł Zan trzymając w ręku alkohol jeden dla niego i Yachiru drugi dla pozostałych pań. To był moment wewnętrznej walki Misaki
-Nigdy nie piłam jeszcze ale… ale chętnie Zan-kun. Chętnie spróbuję. - nie wiedziała kiedy był dobry moment by zacząć, ale czuła się bezpiecznie w ich obeności nie wspominając o tym, że przecież oni już pili alkohol i nic złego się im nie działo. Przecież jej też się nie stanie w tak dobrym towarzystwie.
Kiedy temat zszedł na ich zlecenia z minionych dni przeszedł ją zimny dreszcz.
-To było straszne! Myślałam, że zaraz sama tam czymś dostanę! - stała tam przecież na środku kiedy tłum chciał zlinczować tamtych strażników. Niewiele trzeba było aby dostała jakoś przypadkiem przy okazji w głowę. Byłaby ogromna strata! Przecież miała ładną głowę! Przynajmniej z takiego założenia wychodziła.
Wieczór mijał a jak okazało się po kilku chwilach przyniesiony przez Zana alkohol był wyjątkowo smaczny i bardzo wchodził Misaki. Coś jak taki soczek, ale o śmiesznym posmaku dziwnie drapiący po gardle. Tak. Tak by go opisala. Nawet nie wiedziała kiedy stało się to „nic się nie stanie przecież nie?” O którym wspominała wcześniej. Tak o to zrobiło jej się wesoło, policzki przyjęły kolor intensywnego różu. Zaczęło jej się śmiesznie kręcic w głowie i łatwiej jej było powiedzieć różne rzeczy.
Wstała i wzięła Ruushi za ręce
-Ruuushiii-chaaan - powiedziała przeciągle donośnym głosem, ciągnąc ją bardziej na bok. Umawiały się, że muszą pogadać, ale Misaki musiała pogadać już teraz. Teraz w tej chwili. Bo tak. Gdy były nieco na uboczu zaczęła swoje troski wylewać na ramiona siostry -Bo… bo ja mam chyba alergię na Zankoku! - żachnęła żałosnie -Bo patrz! Dotykam cię i jest dobrze! Ale jak on mnie dotyka to to takie dziwne uczucie! Dotyka mnie to mi tak serce dziwnie uderza tu o! Tak nierówno - wzięła dłoń siostry i położyła ją na swojej piersi -I… i.. jeszcze policzki mnie pieką! Tak mi się ciężko oddycha jakby ktoś kazal mi biegać! Ruushiiiii-chan. Pomóż mi… nie chcę mieć alergii na Zana! - wyglądała na bardzo przejętą faktem o którym mówiła! Niemal łzy stały w jej oczach, a że mowa o byciu dotykaną przez Zana mogło brzmieć lekko mówiąc dwuznacznie zwłaszcza w odniesieniu do symptomów opisanych przez nią… hm… nie zdawała sobie za bardzo z tego sprawy bo i jak. Nie znała się na takich rzeczach. Do tego byla teraz pijana i tym bardziej nie myślała jasno. Trudne było to wszystko!!

[Yachiru]

Zdecydowanie nie lubiłam gotować. Babranie się w mące, dotykanie obślizgłych, lepiących się rzeczy do dłoni... Nie była to moja bajka. Ale zjedzenie przepysznego jedzenia? Oczywiście, że tak.
Poczułam ulgę, kiedy Ruushi w skryciu podeszła i zaczęła mi pomagać. Sama prawdopodobnie bym rozniosła kuchnię i tyle by było z zaplanowanej przez Zana kolacji. Ale może tak właśnie powinno się to skończyć? Może właśnie tak powinno się to skończyć? Kiedy o tym pomyślałam do kuchni wszedł Manjiro. Zaspany i odcięty od wszystkiego. Nawet nie wiedziałam kiedy, ale znalazłam się przy nim i mocno go wtuliłam w swoje piersi. Powinnam go przeprosić za to, że zniknęłam. Musiał się martwić i samemu zajmować się wieloma rzeczami w tym czasie. Ale na pewno Ruushi się nim zaopiekowała, tak jak zawsze.
Wróciłam do swoich "pierogów", zagotowałam i stawiając talerzyk przy stole siadłam. Zankoku gdzieś zniknął, miałam chwilę, żeby przyjrzeć się wszystkim. Było to dziwne uczucie. Siedzieć tak razem, po tym co nas spotkało. Dziewczyny były zadowolone z prezentów. A Zan przyniósł to co powinno się nazywać kolacją. Klasnęłam dłońmi i z zadowoleniem przyjrzałam się butelce. -To nazywa się kolacja!- bez żadnego zastanowienia przyniosłam sobie największą szklankę, jaka była dostępna w naszym skromnym gospodarstwie i podałam do polania. Ruushi i Misaki dostały do picia jakieś słodkie coś, typowo babski napój. Ale przynajmniej ja nie musiałam się tym zadowalać. -Transport, brzmi ciekawie. Ja wydostałam bardzo wredną Pannę Młoda myślącą, że jest pępkiem świata. Jej służka otruła Tygrysy. Zlecenie dostałam od jej narzeczonego, tak schlanego, jak nie wiem co... Jest synem jakieś szychy. Jeżeli mówił prawdę, możliwe, że czegoś się dowiem przez jego ojca o Watanabe.- skwitowała wsadzając sobie pierwszego pierożka do ust, zapijając go mocną whiskey. Tak, ten alkohol był tym czego potrzebowałam. -Dlaczego nic nie wiem o tym, że posiadasz taki alkohol w domu? Przynajmniej miałabym, co robić w wolnej chwili!- zaśmiałam się, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że zachowuję się jak nie ja.
Wszyscy tak się zachowywaliśmy, jakby wszystko grało i było w porządku. A nie było.
Nagle po kilku głębszych, Misaki zrobiła się czerwona i wzięła na bok Ruushi. Ja spojrzałam się na Muraia i Manjiro. Przeszłam wzrokiem do Zankoku, przez chwilę się zastanawiałam czy to dobry moment. -Weź szklankę. Na chwilę wyjdziemy.- mówiąc to odsunęłam krzesło od stołu i ruszyłam do wyjścia, na zewnątrz. Tam wskoczyłam - chwiejnie - na dach i spojrzałam się w ciemne niebo. -Ta kolacja Ci wyszła. W porównaniu z tą pierwszą, w restauracji.- prosto z mostu. Wzięłam łyka i mlasnęłam. Skurczybyk miał gust do alkoholi.

[Ruushi Fea]

Po pomocy Yachiru, wszystkie pierożki były już gotowe, więc można było usiąść wspólnie do stołu i zabrać się za jedzenie. Jak się jednak okazało, Zankoku miał w rękawie jeszcze jednego asa, którym były butelki alkoholu. Dla niego i Yachiru miał butelkę whisky, natomiast dla Misaki i dla mnie przypadła ładna i smukła butelka z napojem, który niedługo później okazał się być likierem z mieszanki owoców. Pierożki znikały w oka mgnieniu, tak samo z resztą oba trunki. Smak alkoholu był bardzo dobrze zamaskowany przez wszechobecne owocowe nuty, które sprawiały że likier piło się niemal jak sok. Jak się szybko okazało, było to o wiele bardziej zdradliwe niż podejrzewałam i poczułam jak moje policzki zaczynają piec od zbierającego się na nich rumieńca. Rozmowa zeszła na tory wykonanych zleceń i Yachiru opowiedziała o zadaniu jakie jej przyszło wykonać po odłączeniu się od Manjiro i ode mnie. Zankoku również coś tam mówił, jednak ja już czułam mocno działający alkohol. Zsunęłam się głębiej na krześle, na mojej twarzy rozkwitł delikatny uśmiech kiedy patrzyłam na moje rodzeństwo miło spędzające czas przy stole. Z mojego letargu wyrwała mnie Misaki, która wyglądając na mocno zaaferowaną i odciągnęła mnie na bok, z dala od stołu. Ciągnięta przez siostrę, chwiejnym krokiem udałam się za winkiel, gdzie ta przystanęła aby powiedzieć o co dokładnie chodzi. Kiedy usłyszałam o alergii na Zana, moja twarz od razu nieco stężała, kiedy zaczęłam próbować analizować informacje jakie zaserwowała mi siostra. Zaraz po tym również moja dłoń została gwałtownie pociągnięta do przodu i wciśnięta w coś miękkiego, co ponownie wyrwało mnie z zamyślenia. Spojrzałam na moją rękę, która była wyciągnięta a dłoń opatulała lewą pierś Misaki. Od razu poczułam jak jeszcze bardziej zapiekły mnie policzki i cała twarz, która teraz również była oblana intensywnym rumieńcem, jednak zgodnie z prośbą siostry spróbowałam skupić się na biciu jej serca.
- Emm... No więc... Yyyhhhmm... N-Nie wiem, Misaki-chan. A-Ale jeżeli ty jesteś uczulona na Zana, to co z Yachiru? M-Może ona też tak ma? Może ich relacja właśnie z tego się przerodziła w taką jaka jest. Może to taka instynktowna reakcja na tą alergię? - zaczęłam snuć teorie, nieco się zacinając przy tym, kiedy wciąż dochodziłam do siebie po niespodziewanym bliskim spotkaniem z piersią siostry. Mój mózg działał na najwyższych obrotach, kiedy jednocześnie myślałam nad tym co powiedziała mi przed chwilą siostra a także nad tym co ja teraz powinnam zrobić w związku z całą tą sytuacją. Działając impulsywnie, złapałam moją drugą ręką za dłoń siostry i przyciągnęłam ją do mojej piersi, czując że jak tak zrobimy to będzie kwita. Bo tak to powinno działać, prawda? Żadne lepsze rozwiązanie nie przychodziło mi do głowy, więc to na pewno był dobry pomysł.
- T-Teraz jesteśmy kwita, Misaki-chan. - powiedziałam do niej, jeszcze bardziej paląc buraka. - N-Nie wiem co prawda co zrobić z tą alergią, ale możemy sprawdzić czy jak będziesz czuła te symptomy i jak mnie ugryziesz to czy ci przejdzie czy nie. - dodałam na koniec.