Siedziba Watanabe Minashigo-in

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Wszyscy zajęli swoje miejsca i ugotowali swoje pierożki, więc można było przejść do jedzenia. Zankoku nabrał sobie swoje mięsne delicje, a następnie dołożył do tego trochę sałatki, aby nie było, że się odżywia niezdrowo. Co jak co, ale Rushi miała trochę racji, żeby być silnym, trzeba było jeść zdrowo. Dlatego też zajadał mięsko i warzywka, aby wyhodować porządne mięśnie i był dużym Zankoku. Wszyscy świetnie się bawili, nie było widać żadnych konfliktów w rodzinie.
- Manjiro, pamiętaliśmy o tobie, w tamtej karafce jest woda, specjalnie kupiliśmy krystalicznie czystą, podobno sprowadzana w szklanych butelkach z Cesarstwa. Jak chcesz, to w tych mniejszych jest wersja z cytrusami, albo z ogórkiem. Nie byłem pewien czy ci posmakują, dlatego zrobiłem tylko trochę, na spróbowanie. - wskazał bratu miejsce, gdzie stały naczynia. Co jak co, ale dzisiejszego wieczora każdemu należała sie chwila odpoczynku i dobroci. A że Manjiro w życia najbardziej uwielbiał wodę, to trzeba było i dla niego się postarać i przygotować coś specjalnego. Woda z lodowca to musiało być coś!
- Jakbyś wiedziała, to pewnie długo by nie wytrzymał w domu, a tak przynajmniej mamy coś na niespodziewane okazje. Więc smacznego i na zdrowie. - odpowiedział Yachiru. Wiedział, że jakby tylko dorwała się do jego zapasów, to Zan znalazłby puste butelki, dlatego też trzymał je w sekrecie. - Ale ostrzegam, jak będziesz buszować mi w pokoju to będzie to ostatnia taka degustacja. - ostrzegł siostrę pół-żartem, pół-serio. Wolał, żeby jego pokój pozostał jego pokojem.
Kolacja trwała, każdy jadł i pił, a więc i w butelkach ilość alkoholu się zmniejszała. Misaki wraz z Rushi gdzieś zniknęły, zapewne rozmawiać o kobiecych sprawach, więc Zankoku rozsiadł się wygodnie i już zamierzał sięgnąć po swoją szklankę, kiedy Yachiru wstała i powiedziała, że idą rozmawiać na dach. Spodziewał się, że to nastąpi, jednakże nie spodziewał się, że tak szybko. Zan wstał, wziął butelkę oraz swoją szklankę i spojrzał na Manjiro, który pozostaje sam w salonie.
- Niedługo wrócimy. - skinął do niego głową, a następnie wyszedł. Najszybsza droga na dach była po zewnętrznej ścianie, dlatego też po drodze złapał swój płaszcz, który narzucił na siebie, tak jakby przypadkiem miało dzisiaj w nocy jednak padać, a następnie korzystając z chakry zebranej w stopach, wspiął się na sam szczyt. Tam usiadł na krawędzi i wskazał obok siebie miejsce dla swojej siostry. Przed nimi malował się widok na nigdy nie śpiące Shigashi. Miasto cały czas żyło, jednakże w ich opuszczonej okolicy było w miarę spokojnie. Już chciał zagadać i zapytać o co chodziło, jednakże siostra sama wypaliła ze swoim stwierdzeniem. No mistrzynią miłego słowa to ona nie była, no ale cóż, Zankoku wiedział do czego piła...
- Ta... - skomentował, przy okazji zerując swoją szklankę. Oboje doskonale wiedzieli, że nie było dobrej metody na przekazanie tej informacji. Dlatego też teraz mógł się jakoś rodzinie odpłacić i chociaż przez chwilę pozwolić im zapomnieć o wszystkich troskach. Mimo bycia gburem, Zan w środku miał miękkie serduszko, przynajmniej jeśli chodziło o pozostałych z Watanabe.
- Nie zrobiłabyś tego lepiej. - złapał w dłoń butelkę i odkręcił z niej korek, a następnie upił dużego łyka i szturchnął siostrę w ramię dłonią, przy okazji podając jej butelkę. Jak mają otwarcie porozmawiać, to na pewno nie będzie to na trzeźwo.
- Spokojnie, spodziewałem się, że będziesz chciała pogadać. Mam przygotowaną jeszcze jedną butelkę. O tak. - skinął głową w stronę uszczerbionego kawałka muru na dachu. W jego wnęce delikatnie mieniła się szklana butelka w świetle księżyca.
- Dobra, o czym chciałaś porozmawiać? - zapytał wprost. Doskonale wiedział, że ani on, ani ona nie przepadali za owijaniem w bawełnę. Takie rzeczy byłī dobre dla polityków, on był prostym żołnierzem...

Zankoku
Murai

Murai

[Yachiru]

Shigashi w nocy wyglądało o wiele piękniej niż za dnia. Nigdy nie spało, dlatego mieniło się całe w blasku świec i innych takich. Westchnęłam, kiedy miałam czas, żeby na spokojnie mu się przyjrzeć? Trochę już tutaj mieszkaliśmy, ale jednak nie miałam okazji spojrzeć się na ten burdel na kółkach, w którym zamieszkaliśmy. Westchnęłam i przyjęłam butelkę od Zana. Łyknęłam dużo alkoholu i oddałam mu resztę. Otarłam usta. -Oczywiście, że nie zrobiłabym tego lepiej. Ale tworzyć całą otoczkę miłego spotkania, żeby zjebać je czymś takim? No, nawet ja bym tego nie zrobiła. Wyłożyłabym wszystko na ławę i tyle. Po co robić scenerię? Nie jesteśmy już niczyimi laleczkami.- i taka też była prawda. Po co miałabym niby robić nadzieję? Sobie i komuś innemu. To, że ojciec.... Stwórca przeżył, oznaczało, że nigdy nie będą mieli spokoju. A to dzięki założeniu Zana, który chciał odratować następnych, zdolniejszych i bardziej dopracowanych. Bo chciał ukrócić działania tego starca. Splunęłam daleko i zwróciłam swój wzrok ku księżycowi. Musiałam zwalczyć w sobie wiele myśli, ale... Ten cholerny gnojek obok nie pozwalał na to. Krew mi się gotowała na samą myśl, że będę musiała przyznać mu rację. -Muszę się z Tobą zgodzić, że trzeba znaleźć tego skurwiela. Ale nie po to, żeby kogoś ratować, tylko żeby go zajebać własnymi rękoma. Rozumiesz?- alkohol zaczął już mi buzować w głowie. Ale nie zatrzymywałam się w piciu, bo niby po co? Nie jestem jakąś chodzącą pizdą! -Nie umiesz zbierać informacji bez użycia rąk. Dlatego najlepsza do tego będę ja lub Misaki. To nas do tego przygotowywał. Znam każdy język i dialekt, obyczaje danych terenów i umiem grać. Misaki jest perfekcją, faceci, ale i kobiety uwielbiają ją pod tym względem. Umie grać na instrumentach i się pokazywać. To my musimy zbierać te informacje. Ty za to, możesz skopać każdego kto będzie chciał do nas podejść lub przeszkodzić.- chyba to było wszystko na ten temat, co miałam do powiedzenia, ale musiałam się jeszcze chwilę zastanowić. Może było coś jeszcze? Hm...

-I oczywiście nie możesz wszystkim dyktować tego, co mają robić. Ja zdobywam informację tak jak potrafię, jak będę musiała komuś skopać dupsko, nie wtrącasz się, patrzysz. Chronić możesz Misaki, nie mnie.- tak, była to jedna z rzeczy, których w nim nie lubiłam. Tej apodyktyczności i tego, że uznawał siebie za ich bohatera i to, że musiał o nich dbać. Każdy z nich to potrafił. Trzymaliśmy się razem, bo tak było najlepiej, ale nie sprawiało to, że mógł ogłosić się liderem. Nie potrzebowali go, jak na razie. Jak będzie to potrzebne, to wtedy to załatwią. Proste, prawda?

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Miasto Shigashi było dziwnym tworem. Z jednej strony było paskudne, pełne przestępców, groźnych ludzi i nielegalnych miejsc. Z drugiej jednak, wszystkie te miejsca były przepięknie oświetlone, ludzie, którzy zarabiali na przestępstwach starali się, aby ulice wyglądały ładnie. Niczym niebezpieczny płomień świecy, który przyciąga bezbronne muchy, spalając je gdy zbliżą się zbyt blisko. Ci, którzy znali ten proces, mogli podziwiać jego piękno, jednakże trzeba było uważać. Jeden zły ruch i przepadniesz a w tym mieście ciężko jest się odnaleźć. Oni byli nowi, dopiero poznawali ten świat, ale wydawało się, że póki co pasują do niego, przynajmniej w tym miejscu, w którym aktualnie byli. Robili co im kazano, mieli z tego pieniądze i mogli w spokoju żyć. Gdyby tylko jeszcze doktorek wąchał kwiatki od spodu... No ale to z czasem też przyjdzie...
Kiedy Yachiru przyjęła butelkę od Zana, ten wstał i podszedł do swojej kryjówki, skąd wyciągnął kolejną butelkę. Usiadł on na krawędzi dachu, skąd był przepiękny widok na miasto grzechu i rozsiadł się wygodnie.
- Nie będę Ci się tłumaczyć... Nie wyszło idealnie, ale nie miałem za wiele czasu na zaplanowanie tego. Z resztą, nie jestem tutaj od planowania. Przyznałaś, że nie zrobiła byś tego lepiej i to mi wystarczy. - uśmiechnął się sam do siebie i pociągnął kolejnego łyka z butelki. Niestety, alkohol dla niego był jak soczek, musiał wypić dużo, aby się upić... Z jednej strony dobrze, no ale jak już chciał wprowadzić się w ten błogi stan, to musiał znaleźć odpowiedniego przeciwnika do picia.
- To się ze sobą łączy. Ale w pełni się z tobą zgadzam. Najważniejsze, żeby w końcu zniknął z tego świata. Tym razem jednak będziemy silniejsi, dużo silniejsi. Nie stanie się to teraz, pewnie nie w tym roku, ale kiedy go znajdziemy, nie będzie miał już tyle szczęścia co ostatnio.- powiedział do swojej siostry, spoglądając się na horyzont. Doktorek był wielkim problemem. Skrzywdził ich, teraz na pewno krzywdzi kolejne dzieciaki. Musiał zginąć, wtedy dopiero ich umysły będą spokojne. Tak przynajmniej zakładał. To był och główny cel, muszą się go pozbyć za wszelką cenę, nic innego nie liczyło się w tym momencie, no może poza tym, żeby wszyscy przeżyli. W końcu rodzina była najważniejsza.
- Nikomu nie mówię co mają robić. Każdy ma wolną rękę do działania. Nie jestem naszym Ojcem, Nie chcę nim być. Jeden już wystarczająco nas skrzywdził. Ja tylko daję radę. Samą piękną buzią czy słowami nie załatwimy wszystkiego w tym mieście. Musimy umieć się obronić, a co do tego nie jestem pewien. Nie jestem pewien czy każdy z nas umie walczyć. Musimy to zmienić. Na pewno zauważyłaś co się dzieje w mieście. Kolejne rozboje, ostatnio miasto też zaczęło działać i spalili tygrysom magazyn. Mieszkańcy są niezadowoleni i zaczynają sami wymierzać sprawiedliwość. Jeżeli nie będziemy umieli się bronić, to zginiemy. - taka była prawda, okrutna, no ale była. Co im po wspaniałych słowach i pięknie, jeżeli wystarczy jeden pijany mięśniak, który je obezwładni i zrobi z nimi to co będzie chciał. Zankoku planował ich bronić, jednakże nie mógł być wszędzie, dlatego też musieli umieć sobie radzić sami.
- Jak Ciebie nie było, pomyśleliśmy, że może dobrze byłoby skontaktować się z rodem Yamanaka. To z niego pochodził Doktorek. Może coś o nim wiedzą i będą w stanie nam pomóc. - podzielił się swoimi spostrzeżeniami. Z jakiegoś powodu uciekł on do Shigashi i założył sierociniec, pewnie dlatego, że w rodzinnych stronach go nie chcieli, choć pewni być nie mogli.
- Najpierw jednak musimy być trochę silniejsi. Jak popracujemy trochę dka Akiyamy, zyskamy pozycję, to będzie nam łatwiej się dowiedzieć czegoś więcej. - wziął głębszy łyk i po raz kolejny na chwilę zamilkł. - Poprosiłem Misaki, aby skontaktowała się z Noritake-senpai. Może będzie w stanie znaleźć kogoś, kto by pomógł jej z opanowaniem jej umiejętności. Ja niestety z niczym więcej poza walką wręcz nie jestem w stanie pomóc. - Zankoku miał swoje mocne strony, ale miał też wiele słabych. Dlatego też musiał swoją rodzinę kierować do kogoś innego. Mimo tego, że smoki nie były najlepszą organizacją, teraz były jedyną opcją na zyskanie siły, której tak bardzo potrzebowali...

Zankoku
Murai

Murai

[Misaki]

Ten dzień toczył się zupełnie inaczej niż którekolwiek z nich mogłoby zakładać. Był pełen emocji, od radości, przez strach, aż po alergię. Kto mógł przewidzieć, że po wspólnym gotowaniu i kilku głębszych łykach likierku Misaki i Ruushi skończą stojąc w rogu pomieszczenia i… trudo było nazwać to w jakiś sensowny i odpowiedni sposób. Najlepiej było chyba powiedzieć, że okazywały sobie siostrzaną bliskość.
Misaki w skupieniu trzymając dłoń siostry na swojej piersi oczekiwała werdyktu. To mogło zmienić życie kunoichi… i faktycznie. To co zasugerowała jej siostra otworzyło jej błękitne oczy na zupełnie nowy sposób. Wyglądała jakby trafił ją piorun i oświecenie w jednej i tej samej chwili. Coś niesamowitego.
-Nawet o tym nie pomyślałam Ruushi-chan! To by wszystko wyjaśniało! - odparła głośniej niż zamierzała, procenty i promile robiły swoje. Jej irytacja, drażliwość w kierunku brata. To nie mogło być przypadkiem! A skoro obie miały takie objawy - tak Misaki już sama zawyrokowała w głowie - to mogło to sugerować coś innego. Dużo gorszego! -Może ty też masz na niego alergię! Może to wina profesora! - ciągnęła swoje domysły. Gdy powiedziała je na głos zdał sobie sprawę jak bardzo sensownie to brzmi. To musiała być wina ich papy. Przecież tak pozmieniał ich ciała, że było to bardziej niż pewne, że to wszystko jego sprawka. To przez niego jej ciało tak szalało! Ile jeszcze efektów jego działań będzie wychodzić tyle czasu od ich ostatniego spotkania. To było nie do pomyślenia.
Z natłoku myśli wyrwała ją Ruushi, która przeniosła dłoń siostry na jej pierś. Misaki zamrugała zaskoczona czując coś bardzo miękkiego pod palcami. To było naprawdę miłe uczucie! Nawet nie była w stanie powiedzieć czy bardziej się rumieni, bo jej twarz już dawno temu przyjęła barwę tęczówek Ruushi.
-Kwita? - zapytała plącząc się lekko w tym wszystkim. Czemu ona musiała ją dotknąć? Nie narzekała z tego powodu bo pierś siostry była wyjątkowo przyjemna w dotyku i praktycznie naturalnym stało się dla pijanej Misaki trzymanie na niej dłoni. Dopiero kolejne słowa wybiły jej rozproszony umysł -Doskonały pomysł, ty zawsze wiesz co zrobić! - zawołała puszczając siostrę tylko po to aby mocno ją przytulić -Dziękuję Ruushi-chan - szepnęła prawie do ucha siostry ze szczerą wdzięcznością tuląc ją do siebie jeszcze mocniej.

[Yachiru]

Upiłam kolejny łyk alkoholu. To co mówił Zankoku miało jakiś sens, ale chyba dla zasady w mojej głowie pojawiał się sprzeciw. Jakoś nie potrafiłam się z tym zgodzić. Ale co mogłam powiedzieć? Większość zawsze miała rację. -Powiem tylko tyle, że nie zgadzam się z tym, żeby w przyszłości nawiązać kontakty z Yamanakami. Obawiam się, że albo do niego to dojdzie, albo wezmą nas za cel. To tez może być zawsze jakaś opcja.- musiałam powiedzieć swoje obawy. Alkohol jednak nie tępił tak moich myśli. Wpatrzyłam się w samo centrum Shigashi. -Dziwne, że udało nam się tutaj pojawić w takiej grupie. Dziwnym by było to stracić. Może, dlatego czasami wzbraniam się przed twoimi pomysłami. Możliwe, że nie chciałabym stracić nikogo z tej grupy.- o nie, nie. Alkohol jednak zabrnął za daleko! Żeby wyciągać takie coś? To miał być opierdol nie Wyznania Yachiru! Cholera! Jak z tego wybrnąć! -Nawet Misaki.- tak, to było zawsze jakieś wyjście z takich sytuacji... Kryzys zażegnany, bitch mode nadal aktywny i nienaruszony.
Ale czy był powód, żeby tak się wzbraniać przed uczuciami? -Jeżeli będzie trzeba pomogę w ich treningach, w końcu tego się niestety uczyłam...- Niestety? Co ja pierdolę?! Czyżby alkohol pierwszy raz mi strzelil do głowy? A może to przez zmęczenie? -Wracajmy na dół, żeby im się nie nudziło. Zagramy w coś.- i tak o to zeskoczyłam na dół i wróciłam do środka, czekając na Zankoku. I to co zobaczyłam było... Hm, szokujące? Możliwe. Ale raczej niespodziewane, że dwie słodkie i grzeczne siostry robiły to, co robiły. -Wiesz, może poczekamy.- odwróciłam się i zasłoniłam Zanowi podgląd na pomieszczenie, a szczególnie na dwie macające się po cyckach łobuzice. -Zawsze wydawałeś się taki silny i odpowiedzialny, może mi opowiesz, jak być kimś takim.- uśmiechnęłam się do niego popychając go do drzwi wyjściowych.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Alkohol powoli znikał z butelek, przenosząc się do krwiobiegów dwójki młodzieńców przesiadujących na dachu. Zankoku był zaskoczony, Yachiru rzadko upijała się na miło i wesoło, przeważnie była po prostu sobą, tym razem jednak była w stanie powiedzieć nawet kilka słów. Czyli jednak warto było wyciągnąć te droższe butelki ze swojego schowka. Co prawda teraz będzie musiał zdobyć nowe, ale to było nic w porównaniu do miłej Yachiru.
- Rozumiem Cię, każdy stara się, żeby było nam najlepiej w tym mieście. Tym chyba jest normalna rodzina. Nawet jak się pokłócimy, to jednak zależy nam na sobie... - spojrzał na siostrę i się uśmiechnął, po czym wziął kolejny duży łyk ze swojej butelki. Już niewiele tam zostało, co oznaczało, że może będzie musiał zajść do swojego pokoju po następną, przecież noc była jeszcze młoda.
- Jakbyś potrzebowała pomocy z treningami to możesz dać znać, też Ci pomogę w razie czego. - miło, że Yachiru przekonała się do pomocy pozostałym. Przeważnie była skupiona tylko na sobie. Teraz zdecydowanie musi zapamiętać co za alkohol przyniósł, bo działał na nią bardzo dobrze. Nawet mimo tego, że ich pomoc w treningach nie będzie kompletna, bo przecież nic nie wiedzieli o swoich umiejętnościach, to dalej miło, że nowa Yachiru się tym przejmowała. Szkoda tylko, że cały ten czar pryśnie od razu jak znikną procenty z jej krwi.
No i rodzinne rozmowy się zakończyły. Przyszła pora na powrót do reszty rodziny. Pomysł z zagraniem w coś był bardzo dobry, Zankoku uwielbiał takie rozrywki, nie tylko dlatego, że zawsze wygrywał z siostrą. Może tym razem uda się namówić jeszcze kogoś, a jak nie, to znowu rozwali siostrę w karty, albo co innego tylko będzie miała ochotę wybrać. Dla Zana to nie miało dużego znaczenia, przy jego szczęściu do wygrywania z siostrą to nawet wygrałby w rzut monetą i to taką nieoszukaną. Po drodze wyzerował on resztkę swojej butelki, tak aby przypadkiem dobry nastrój go nie opuścił.
Już mieli wejść do domu przez główne wejście, jednakże nagle Yachiru zmieniła zdanie i postanowiła pozostać na dworze i jeszcze porozmawiać chwilę z Zanem. Zdziwiła go ta nagła zmiana, szczególnie, że dosyć agresywnie został pociągnięty w stronę drzwi, kiedy to chciał wejść do środka. Pytanie, które zadała świadczyło o jednym, była już kompletnie pijana i nie wiedziała co mówi. O ile jeszcze to o czym gadali na dachu miało jakiś sens i gdzieś tam pasowało do obrazu Yachiru w głowie Zankoku, to teraz już były to zwyczajne brednie, które miało doprowadzić do nie wiadomo czego.
- Eeee... - no tyle był w stanie odpowiedzieć na to pytanie, totalnie nie spodziewał się go, więc po prostu przystanął, spoglądając na Yachiru i zastanawiając się o co dokładnie jej chodzi. Nie wierzył, że tak nagle postanowiła go po raz kolejny pochwalić, więc musiało o coś chodzić. Jeśli z kolei to miał by flirt, to po pierwsze tekst raczej z tych słabszych niż lepszych, na pewno stać ją było na lepszy, a po drugie, no jak to sobie wyobrażała, przecież byli dla siebie jak rodzeństwo, jak rodzina, chwilę temu jeszcze ze sobą o tym rozmawiali na dachu. Coś tutaj zdecydowanie śmierdziało i Zankoku musiał dowiedzieć się co! Być może to alkohol w jego umyśle podpowiadał mu te teorie spiskowe, ale on w tym momencie był w stanie w nie uwierzyć! Co prawda jeszcze wiele brakowało, żeby być pijanym, w jego wykonaniu to było trudne zadanie, no ale już coś mu tam szumiało w głowie, a jak wiadomo, czasami takie głosy potrafią zwrócić uwagę na coś bardzo ważnego! Dobrze, że mały Murai pobiegł spać po tej całej kolacji, bo zapowiada się, że jednak w rodzinie Watanabe nie może być ani jeden spokojny wieczór i zaraz dojdzie tutaj do jakichś kolejnych dziwnych rzeczy, a jakich? Tutaj dużo zależy od Yachiru, na której spoczywało teraz lekko rozbiegane spojrzenie Zankoku.

Zankoku
Murai

Murai

[Ruushi Fea]

Cała sytuacja, która rozegrała się w przedpokoju sprawiała że czułam intensywne pieczenie na moich policzkach, które teraz już pewnie lśniły się czerwienią niczym rozżarzone węgielki. Prawdopodobnie cała moja twarz przybrała taką barwę, do tego jeszcze fakt iż w dalszym ciągu trzymałam dłoń na piersi Misaki a ona swoją dłoń na mojej piersi, sprawiała że nieprędko się to zmieni. Na całe szczęście jednak udało mi się zachować resztki trzeźwości umysłu i obmyśliłam genialny plan, który pomoże zbadać siostrę w niemalże naukowy sposób.
- D-Dobrze wiesz że zawszę chcę wam pomagać, jakkolwiek tylko będę potrafiła. - odpowiedziałam siostrze z uśmiechem. Impas trzymania się nawzajem za piersi przerwała Misaki, która bardzo mocno się do mnie przytuliła, co z radością odwzajemniłam. Wtedy również zauważyłam że już nie byłyśmy tutaj same. Nikt inny a właśnie Zankoku i Yachiru stali w drzwiach, Yachiru z rozdziawionymi ustami i dłonią na oczach Zana. Raczej nie było wątpliwości że trzecia siostra widziała co się tutaj wydarzyło, nie wiadomo jednak czy w porę zasłoniła oczy głównego zainteresowanego.
- O Yachi-chan, Zan-kun! Ś-Świetnie się składa! Właśnie miałyśmy do was iść. M-Musimy przeprowadzić eksperyment. - wydukałam zawstydzona i spojrzałam na Misaki, skinieniem sygnalizując jej że możemy rozpocząć nasze badania. Sama w międzyczasie zdjęłam z siebie marynarkę, zostając w czerwonym sweterku, dzięki czemu miałam już odsłonięte całe ręce co ułatwi szybki dostęp do moich zdolności leczących. Obserwowałam rozwój wypadków z zapartym tchem, spoglądając szybko pomiędzy trójką rodzeństwa. Nie miałam najbledszego pojęcia jak się to wszystko potoczy ale nie chciałam aby choćby najmniejszy szczegół mi umknął.

[Misaki]

Dziewczyny szybko z fizycznej macanki piersi przeszły na inny, bardziej cielesny i bardziej zbliżający kontakt - obie zastygły w uścisku. Było to przyjemne, pełne ciepła i zrozumienie uczucie. Misaki od razu poczuła, że zrobiło jej się dużo lepiej. Nawet nie wiedziała, że tego potrzebowała do momentu, aż miało to miejsce. Słysząc słowa siostry przytuliła ją jeszcze mocniej. Nie martwiła się, że ją udusi - Misaki była wyjątkowo słabą jednostką jeżeli chodziło o mierzenie się na siłę. Nawet Manjiro czy Murai pewnie pokonaliby ją w konkurencji w siłowaniu się na rękę. Kwoli ścisłości, nie przeszkadzało jej to, uważała, że jeśli ma jakieś zalety to na pewno siły by do niej nie zaliczała, a jeżeli chciałaby ją poprawić to pewnie zaraz by zdobyła kilka okropnych, fioletowych siniaków, a te pozbawiłyby ją jej największej zalety jaką była ładność. Czy była to ważna zaleta? Trudno powiedzieć.
-Jesteś najlepsza - szepnęła tak aby tylko siostra to słyszała. Uwielbiala w siostrze jej wielkie serce. Bez jej i Zana poświęcenia już dawno by zginęli gdzieś… nawet bez jej bardziej, bo tu była spora szansa na faktyczny zgon. Ruushi była ich aniołkiem. Miała nadzieję, że siostra zdaje sobie z tego sprawę. Misaki nie wiedziała czy to przez alkohol, ale miała ochotę wykrzyczeć światu jak Ruushi jest wspaniała i jak wiele jej zawdzięczają. Szczęśliwie nim to zrobiła obiekt jej uwielbiań właśnie zwrócił na coś uwagę. Na coś bardzo ważnego. Nie były same. Misaki momentalnie odwróciła się i zobaczyła Yachiru i Zana.
-Teraz? Ja…?! - pisnęła szeptem gdy Ruushi zaproponowała aby teraz wykonać ten wielce naukowy eksperyment. Misaki podeszła dwa kroki do przodu, bardzo niepewne i lekko chwiejne. Dopiero teraz czuła jak bardzo ma nogi jak z waty. Nie wiedziała czy brak jej stabilności motorycznej przez alkohol czy ze stresu. Momentalnie serce zaczęło walić jej jak młot, aż musiała złożyć ręce na piersi. Z jednej strony miała wrażenie, że tak je uspokoi, a z drugiej nie wiedziała co ma zrobić z rękoma, a te drżały niepewnie. -Nie podoba mi się to Ruushi-chan - szepnęła do siostry… tutaj problem był taki, że jak patrzyła na tamtą dwójkę poczuła dziwną mieszaninę emocji. Była zestresowana, serce waliło jej jak młot, czuła dziwną mieszaninę strachu i ekscytacji, ale… ale to nie wszystko. Patrząc na Yachiru zasłaniającą oczy Zanowi. Nie umiała tego opisać. Czuła nieprzyjemne uczucie. Coś mocno zakuło ją prosto w klatce piersiowej. Bardzo jej się to nie podobało. Z jednej strony chciała kazać jej przestać, a z drugiej nie rozumiała skąd się bierze ta potrzeba. Skąd bierze się ten jej strach. Okropność. Zrobiła krok w tył chwiejąc się przy tym mocno. Z trudem łapała równowagę. Pierwsze spotkanie z alkoholem, dawało jej się we znaki. Tylko ono ją powstrzymywało aby nie uciec…

[Yachiru]

Oj działo się i to naprawdę się działo. Jedna z najbardziej patologicznych rodzin w Shigashi wychyliła trochę za dużo. Dwie siostry macające się za cycki, brat, który nic nie ogarniał, bo chyba nie widział i prawdopodobnie myślał, że do niego podbijam i ja, ta która została wplątana w coś dziwnego. Ale muszę przyznać, że klatę miał przyjemną... Aż można by pomyśleć, żeby się przytulić. Ble!
Odsunęłam się od niego i otrzepałam z cycków parę paprochów. Ale bym się napiła, ale gdy tylko chciałam o tym powiedzieć, do przedpokoju weszły Ruushi i Misaki. Ciekawe czy zauważyły co się wydarzyło, każdy chyba miał inne odczucie tej sytuacji. Ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak szybko biło mi serce. Na pewno nie byłam pijana, ale... Co to za uczucie, było tak ciepło i przyjemnie. A kiedy spojrzałam na tę piękną i zawsze perfekcyjną Misaki... coś mnie zakuło. Widziałam wielokrotnie, jak Zankoku się na nią patrzy. Co to za uczucie? Takie, jakbym chciała wydłubać jej oczy, kiedy patrzyła się na niego tymi swoimi pięknymi oczami?!
-Co chcecie sprawdzić?- westchnęłam, czułam, że to nie będzie nic przyjemnego. Może czas się rozejść do pokoi? Nie mogłam znieść tego ciężaru w sercu. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że nadal stałam obok Zana i to... było dziwnie przyjemne. Od kiedy to było dla mnie przyjemne?

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Cała sytuacja robiła się z każdą chwilą dziwniejsza. Najpierw Yachiru, potem pozostałe siostry, które wspominały o jakimś eksperymencie. Nie było to słowo, które Zankoku lubił, raczej kojarzyło mu się źle. Ich "Ojciec" wielokrotnie go używał w ich kierunku i nigdy nie znaczyło to nic dobrego. Dlatego też młodzieniec zrobił krok w bok, odsuwając się od siostry i bacznie przyglądając się całej trójce. Co one kombinowały?
- Dobra dobra, eksperymentów w moim życiu już wystarczy. Nie wiem co kombinujecie, ale nei róbcie tego tutaj, bo się przeziębicie. Noc jest chłodna... - powiedział, próbując w ten sposób skończyć temat, po czym skierował się w stronę wnętrza. W salonie było jeszcze trochę jedzenia i to właśnie był cel Zana, popił, to teraz trzeba było zjeść. Usiadło sobie wygodnie na swoim miejscu i zaczął nakładać letnie już potrawy. To mu jednakże nie przeszkadzało, teraz liczyło się aby uzupełnić energię przed pójściem spać. To był ciężki dzień, więc nasz heros powoli zaczynał tracić siły. Szczególnie teraz, kiedy w spokoju sobie usiadł, otoczony swoją rodziną. Stres zszedł, mógł się wyluzować, a to oznaczało, że organizm może okazać słabość.
- Jutro zamierzam iść trochę potrenować na ringu. Jak chcecie, to możecie iść ze mną, może nauczycie się kilku ciekawych ciosów przy okazji. - wspomniał tym, którzy postanowili z nim usiąść przy stole, po czym zajął się zajadaniem. Kiedy tylko brzuszek był pełen, poczuł jak powoli przysypia. Wiedział, że powinien przenieść się do swojego pokoju, jednakże nie miał powoli na to siły. Jego oczy były takie ciężkie, tak bardzo chciał zasnąć, jednakże nie wypadało. W pokoju działo się jeszcze sporo rzeczy, tak więc zmęczony Zankoku co jakiś czas otwierał szeroko oczy, aby rozejrzeć się co się dzieje. W końcu w stał, bo czuł, że na siedząco odpływa i powoli zaczął sprzątać. Zbierał brudne naczynia, chował niezjedzone jedzenie do pojemników. Robił wszystko, co postawi go na nogi chociaż na moment. Wiedział też, że rano na pewno mu się nie będzie chciało tego robić, a nie mógł przecież zostawić ich pokoju w tym stanie. Co prawda dalej był nieodremontowany, no ale nie oznaczało to, że musi być bałagan. Jedzenie nie lubiło takich warunków, wtedy też szybko się psuło, a niesmaczne jedzenie to najgorsza rzecz na świecie. No może zaraz po Doktorku Watanabe i jego eksperymentach. No ale to może nie był dobry moment na rozpamiętywanie przeszłości. Teraz trzeba było skupić się na przyszłości, czyli na tym jak tego dziada dorwać i w jaki sposób złoić mu dupsko. Tym razem już się nie wywinie tak łatwo, będą silniejsi i bardziej zgrani... Zankoku już tego dopilnuje...

Zankoku
Murai

Murai

[Ruushi Fea]

Napięcie całej sytuacji powoli rosło, kiedy to Misaki zbierała się do przeprowadzenia testu. Yachiru i Zan zauważyli że coś się święci. Yachiru odsunęła się od Zana i zerkała podejrzliwym wzrokiem to na Misaki to na mnie. Zankoku zaś wydawał się być o wiele mniej zaintrygowany rozgrywającą się tutaj sceną i próbował wymknąć się do kuchni.
- Tak, teraz, Misaki-chan! - odpowiedziałam jej również szeptem i delikatnie popchnęłam ją w kierunku wieloramiennego brata i obserwowałam rozwój wypadków z ogromną koncentracją. - Poczekaaaaj, Zaaaaan! - powiedziałam do brata, chcąc aby ten poddał się eksperymentowi. - T-To nie eksperyment tylko... Eeee... Sprawdzamy coś. - powiedziałam i zerknęłam jeszcze raz na Misaki i kiwnięciem głowy jeszcze ją zachęciłam do wykonania ruchu. - Yachi-chan, Zan-kun, nie ruszajcie się proszę. To bardzo ważne dla przyszłości naszej rodziny, musisz proszę pozwolić aby Misaki-chan coś sprawdziła, później pójdziemy spać, ale musimy się tym zająć teraz. - powiedziałam do dwójki niewtajemniczonych członków rodziny.

[Misaki]

To było pierwszy raz kiedy źle się czuła jak wszystkie oczy były w nią wpatrzone. Mimo, że Ruushi ją wspierała i dziękowała losowi za wspaniałą białowłosą siostrę. To, że mogła zacisnąć teraz drżącą dłoń na jej by zdobyć odrobinę wsparcia bardzo pomagało. Teraz gdy patrzyła na Zana, co ponownie wywołało dziwny ucisk w jej sercu. Bardzo chciała wiedzieć co powoduje tak dziwne uczucie ale… ale to spojrzenie Yachiru. Misaki bardzo nie podobało się to jak patrzyła na nią siotra. Nie podobało jej się, że ciągle stała przytulając brata i ona… ona jedna stojąca w centrum uwagi, niczym na skazaniu. Cała drżała, a oczy piekły ją coraz mocniej. To było okropne. Niewypowiedzianie okropne.
-Ruushi-chan… to… nie czuję się najlepiej, to chyba, przez ten alkohol. Ja… przepraszam za zamieszanie, zignorujcie mnie - była znowu cała czerwona. Czuła się okropnie. Było to zupełnie inne uczucie. Takie, którego jeszcze nigdy wcześniej nie czuła. Miała szczerą ochotę zapaść się teraz pod ziemię. Nie chciała by ktoś więcej na nią patrzył więc nie mówiąc nic ruszyła pędem do swojego pokoju kryjąc się szczelnie pod kołdrą, tak aby nie wystawał nawet kawałeczek włosa. Chciała się schować przed światem, przed ich wzrokiem, przed wszystkimi emocjami i uczuciami, które rozrywały jej serce na dziwne kawałki. Niech to się skończy. Przycisnęła palce do skroni. Niech to się skończy. Odbijało się echem po jej myślach.

  Ukryty tekst

[Yachiru]

Cały ten wieczór zaczął przypominać słabą komedię, nie rozumiałam tego cąłego eksperymentu, Misaki krzywo się patrzyła, ja zaczęłam się dziwnie patrzeć na Zana, który olewał coraz więcej z tego wszystkiego i zamierzał przysnąć. Ja... Szczerze powiedziawszy nie zamierzałam się powstrzymywać i siedząc na krześlę, odleciałam. Alkohol w tym na pewno pomógł, ale teraz został po prostu odpoczynek, żeby o tym wszystkim zapomnieć, szczególnie tej jednej... Dziwnej sytuacji, w którą się wplątałam i coś więcej zabiło niż serce...
Sny miałam okropne, krzesło było niewygodne... Ale już nawet nie chciało mi się wracać do pokoju... Spałam dalej. Może ktoś mnie obudzi? A może ktoś zmusi mnie do jakieś dziwnej rzeczy? Słyszałam, jak ktoś wymykał się z domu... Ta, mówili coś o treningu, ale akurat w tym nie chciałam uczestniczyć... Raczej nie.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Miała być spokojna, rodzinna kolacja a skończyło się jak zwykle, czyli dramatami. Siostry rozbiegły się po domu, zajmując meble do spania, czy też kierując się do swoich pokojów. Zankoku wtedy też dokończył sprzątanie, gdyż wiedział, że z rana to mu się w ogóle nie będzie chciało, a następnie skierował się do swojego pokoju. Wtedy też nie było już nikogo w salonie, wszyscy udali się do swoich pokojów. Jedynie biedna Yachiru zaniemogła na jednym z foteli. Mimo wiosny, noc była zimna, a dom nie był najszczelniejszy, wiec młodzieniec postanowił, że jednak coś z tym zrobi i jakoś pomoże swojej siostrze. Podszedł do krzesła na którym spała, a następnie wziął jakiś koc, zawinął ją w niego i wziął na ręce, kierując się do jej pokoju. Chciał ją tam położyć na jej łóżku i przykryć kołdrą. Dzięki temu nie powinna zmarznąć. Postawił też obok jej łóżka, na stoliczku, dzbanek z wodą. Yachiru zawsze miała srogiego kaca po chlaniu, więc na pewno jej to pomoże.
To nie był jednak koniec opiekuńczości pijanego chłopaka. Zaszedł od przed pokój Misaki i kiedy dostrzegł, że drzwi zostały uchylone, zerknął do środka. Zastał tam wielki kokon z kołdry. Przez chwilę przyglądał się, czy aby na pewno śpi, po czym nakrył ją jeszcze jednym kocem. Noc była zimna, a wiedział, że Misaki w trakcie swojego pierwszego upojenia alkoholowego nie będzie myśleć o takich pierdołach. Dlatego też nakrył ją porządnie, starając się zapewnić jej więcej ciepła, po czym wyszedł, kierując się do swojego pokoju. Tam rzucił się na swoje łóżko i od razu poszedł spać, tylko lekko naciągając na siebie kołdrę.
Poranek nadciągnął zbyt szybko. Mimo tego, że Zankoku nie bardzo chciał wstawać, wiedział, że powinien. Po chwili leżenia w końcu zwlókł się z łóżka i zrobił szybką rozgrzewkę. Kilka różnych ćwiczeń żeby utrzymać ciało w dobrej formie oraz przy okazji się rozbudzić. Następnie zszedł do kuchni, w której zjadł szybkie śniadanie. Była jeszcze wczesna pora, więc wszyscy spali, a przynajmniej tak mu się wydawało. Kiedy zebrał swoje rzeczy i ruszył na trening, dostrzegł jak Misaki trenuje przed budynkiem. To nie było do niej podobne, czyżby ich wczorajsza rozmowa zmieniła jej nastawienie? Przez chwilę tak stał i się przyglądał, zastanawiając się, czy może jednak powinien do niej podejść, jednakże uznał, że skoro nie wspomniała nikomu o trenowaniu, to wolała pozostać sama, dlatego też wziął on swoje rzeczy i wyszedł po cichu, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Sam także musiał trochę potrenować, więc dlatego udał się w kierunku starego magazynu.

Z/T

Zankoku
Murai

Murai

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
1/7 Rok 393 był to dziwny rok, tak samo jak i następujący po nim rok 394. Rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia. Współcześni kronikarze wspominają, iż podczas Turnieju Pokoju w Kotei doszło do straszliwej w skutkach konfrontacji tak zwanego Antykreatora i sojuszu shinobi zebranych w tamtym miejscu. Z kolei na wiosnę ludzie dzicy w niesłychanej ilości wyroili się z obszarów za murem i zniszczyli go z pomocą jakiejś strasznej siły, a później pomaszerowali dalej – na stolicę krainy Sogen. W takich to warunkach i niespokojnym świecie przyszło żyć sierotom z Sierocińca Watanabe, choć właściwiej byłoby napisać, że był to już były sierociniec, bo z dawna przekształcił się on w zgromadzenie poszkodowanych przez niego dzieciaków, które musiały wziąć sprawy w swoje ręce. Należała do nich Yachiru – czarnowłosa piętnastolatka o dużych oczach, Misaki – szesnastolatka o charakterystycznych włosach w kolorze kwiatu jabłoni oraz Zankoku – wysoki, dobrze zbudowany siedemnastolatek o sporo dłuższych niż standardowo u mężczyzn włosach.

- Umm… cześć – powiedział Noritake Shin'ichi gdy wszedł do pokoju, w którym się znajdowali, z charakterystycznym dla siebie tonem głosu, który ktoś, kto go nie znał mógłby poczytać za niepewność. Było to zdecydowanie niespodziewane spotkanie, bo nie zapowiadał wcześniej swojej wizyty w siedzibie Watanabe, a już na pewno nie tego dnia – jeśli macie trochę czasu, to mam sprawę. Myślę, że was zainteresuje. Nie wymaga dużo wysiłku, ale trzeba być sprytnym i mieć otwarte oczy. To jak? – zapytał zupełnie nienachalnie, a przy tym w taki sposób, jak gdyby to było zupełnie naturalne, że przychodzi do Sierot o każdej porze dnia i nocy pytając ich o podjęcie się zlecenia.