Kompleks świątynny

[Nana]

Misja C
Kubomi
kolejka 11/15

I w taki sposób zaczęło się starcie na obrzeżach świątyni. Strażnik nie miał zamiaru odpuścić młodej Kunoichi. W końcu za to mu płacono, za ochronę cennych skarbów, jakie znajdowały się wewnątrz niewielkiego budynku. Zaatakował nie czekając na rozwinięcie się sytuacji. Chyba wolał nie ryzykować. Tak było zdecydowanie łatwiej. Z początku obrał nie ten cel co trzeba. Dopiero po chwili jego czerwone tęczówki z łzami uchwyciły nici chakry przymięte do kukieł i prowadzące gdzieś indziej.
- Co to za cholerstwo - rzucił niezadowolony, kiedy jego niedbały atak został uniknięty. Następnie spojrzał na młodą dziewczyną z konsternacją, jak gdyby nie spodziewał się tak młodej i ładnej przeciwniczki. Niestety świat Shinobi bywał okrutny. Wiek i wygląd przeciwnika nie miał znaczenie. Wtedy właśnie kątem oka dostrzegł nadciągający atak. Wykonał odskok w tył, jednak kilka senbonów dosięgnęło jego lewej nogi. Ryknął niezadowolony czując ogarniający ból. Kubomi mogła stwierdzić, że jej przeciwnik był naprawdę szybki.
- Zapłacisz mi za to! - Warknął utrzymując odległość i składając kolejne pieczęci. Sekundę później następna kula ognia ruszyła w stronę jego przeciwnika. Tym razem celował w samą dziewczynę, nie w jej lalkę. Czy była w stanie uniknąć tego ataku?

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Białowłosa jedynie zmarszczyła brwi w odpowiedzi na słowa przeciwnika, przyjmując nawet przez chwilę rozczarowany wyraz twarzy – najwyraźniej nie mogła tak szybko skończyć walki jak chciała… Musiała jednak działać, nie planowała dać się poparzyć lub co gorsza spalić żywcem, stąd postanowiła odskoczyć w bok, chcąc uniknąć kolejnej kuli ognia. Była pewna swojej szybkości, pytanie czy zbyt pewna?
- Nie chcę ci robić krzywdy, ale jeżeli nalegasz. – skomentowała jedynie, mając zamiar tym razem nie bawić się w pół-środki, bo jeszcze kosztować to będzie jej misję. Nie chciałaby, by przez jej miększe niż innych gangsterów serce, stracić życie. Stąd postanowiła szybko stworzyć nowe nici chakry z jej wolnej dłoni, by podpiąć je do kukiełki znajdującej się na jej plecach – była szybsza i być może da radę zawalczyć z strażnikiem na tym polu. Dwie kukiełki miały zaatakować adwersarza z dwóch stron, Ningyo od frontu – choć z możliwością uniku przed kulą ognia w ostatniej chwili, a Parasoleczka od flanki. Będzie musiał wybrać ją lub jedną z dwóch kukiełek. Cel ataku jest za to prosty, Ningyo swoimi ostrzami ma spróbować ciąć w jego ręce, które ewidentnie są tutaj największym problemem, gdy Kasa skupi się na jego nogach, mając zamiar szarpać i ciąć swoimi odnóżami.
- Poddaj się, proszę.

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Kukiełki:

  Ukryty tekst

[Nana]

Misja C
Kubomi
kolejka 12/15

Kubomi nie dawała za wygraną i kolejny atak przeciwnika nie zrobił na niej większego wrażenia. Kunoichi umiejętnie oceniła sytuacje zasłaniając się przed atakiem następną ze swoich pięknych lalek. Ta poruszała się szybciej niż poprzednia i zwinnie ochroniła swoją właścicielkę. Widząc nowy obrót wydarzeń strażnik stęknął i zaklął pod nosem. Powoli zdawał sobie sprawę z beznadziejności swojego położenia, kiedy przeciwników zaczęło zwyczajnie przybywać. Zaklął ponownie. Był jedynie najemnikiem. Nikim innym. Walczył o pieniądze i na pewno nie zamierzał oddawać za nie życia. Wykonał niezdarny unik, kiedy jej lalka ruszyła w jego stronę. Ledwo mu się udało, jednak upadł na ranną nogę wyjąc z bólu, bo senony jedynie wbiły się głębiej.
- Kurwa dobra już dobra - warknął w stronę Kubomi ewidentnie niepocieszony. Przecież tak ładnie prosiła. - Lala, już wystarczy. Poddaję się - dodał, żeby na wszelki wypadek kolejny atak nie strzelił jej do głowy. Podniósł ręce w geście poddania. Czy Kubomi miała w sobie litość? A może odwrotnie? Już nic nie dzieliło jej od drzwi prowadzących do małego budyneczku skrywającego piękne skarby.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Gdy tylko padło magiczne słowo, palce Kubomi poruszyły się zatrzymując kukiełki w miejscu. Odetchnęła z wyraźną ulgą, jednocześnie ciesząc się, że jej przeciwnik się poddał. Nie chciała go zabijać, było to po prostu niepotrzebne – a sama zresztą tego nie lubiła. Szkoda jedynie, że był tak niewdzięczny w stosunku do tego, że dostał okazję żyć, ale mogła jedynie domyślać się (a raczej być pewną tego), że był sfrustrowany z powodu niespełnienia swojego zadania. Jak to mawiają „bywa i tak”. Dobrze, że i tak okazał się inteligentny.
- Cieszę się. Było by szkoda, gdyby ktoś z naszej dwójki musiał niepotrzebnie umierać. – odezwała się trzymając swój pokerowy wyraz twarzy, w końcu była na misji! – Ale rzuć broń, teraz. – dodała po chwili twardszym tonem, nie mając zamiaru dać się zaskoczyć. Jak jej przeciwnik tylko to zrobi, to będzie mogła w końcu odwrócić się w kierunku budyneczku i poszukać posążku psa wykonanego ze złota, nie żeby to był najkonkretniejszy z opisów, ale raczej białowłosa spodziewała się, że jej wystarczy.

[Nana]

Misja C
Kubomi
kolejka 13/15

Jej przeciwnik, chociaż nie zadowolony, wykonał jej polecenie. Zostawił ją w spokoju sycząc pod nosem ze złości. Porażka bolała nie tylko jego męska dumę. Zajął się wyszarpywaniem senonów ze swojej nogi, co wcale nie szło mu najlepiej. Widocznie kurewsko bolało.
Kubomi za to bez większych problemów weszła do środka budyneczku. W środku panował półmrok. Jedynie delikatne światło dogasającej świecy ułatwiało jej widzenie. Wszystkie skarby czekały na nią. Od razu mogła zauważyć to po co przyszła. Niewielki posążek psa stojąc wśród różnych innych zwierząt. Tym razem jej się udało, ale czy był to koniec jej misji? Kiedy dziewczyna przekroczyła próg mogła się zorientować, że nie była sama. Ktoś znajdował się za nią. Jeśli się odwróciła mogła napotkać znajomą buzię.
- To tylko ja! - Zawołała Reira z uniesionymi rękami. Jak ona się tutaj znalazła? - Wiedziałam, że Ci się uda - dodała zadowolona z uśmiechem od ucha do ucha. Weszła za Kubomi do małego budyneczku.

kolor - Sashimaru Reira

[Kubomi]

Odwrócenie Kubomi było… gwałtowne i poddenerwowane jednocześnie, praktycznie odwróciła się na pięcie – momentalnie tracąc równowagę, nie spodziewając się kogokolwiek za nią. Nawet przez chwilę przeleciało jej przed oczami, jej krótkie i niespecjalnie pełne większych sukcesów życie. Dopiero potem spostrzegła, że to Reira? Robiąc instynktowne kroki do tyłu, by się nie przewrócić – twarz białowłosej nie ukrywała zaskoczenia nagłym pojawieniem jej koleżanki po fachu.
- Co ty…? Skąd? Jak? – wydukała z siebie, bardziej niż mniej zdziwiona. – N-Nie musiałaś tutaj przychodzić, j-już ogarniam co miałam i planowałam się s-stąd zmywać. – odezwała się po sekundzie, jeszcze walcząc z opanowaniem swojego oddechu i serca, po tym nagłym jumpscarze. Jednak jeżeli miała jakoś skomentować całą tą sytuację, to na pewno nazwałaby ją co najmniej niepokojącą. Na razie jednak odwróciła się, by wziął posążek w obie dłonie i już praktycznie być gotową do wyjścia, chyba, że Reira coś od niej jeszcze będzie chciała?

[Nana]

Misja C
Kubomi
kolejka 14/15

Reira podeszła Kubomi. Czyżby była trochę silniejsza, trochę sprawniejsza niż starała się sobą zaprezentować? Chociaż wyglądała niepozornie ona także należała do Rodziny. Czyżby była kolejną obłudną oszustką? Zaśmiała się widząc zmieszanie koleżanki.
- Przepraszam - zaczęła z lekkim śmiechem niczym najmilsze piórka. Czyżby kryło się w nim odrobinę kłamstwa? - Nie chciałam Cię wystraszyć - dodała niby wesoło, jednak jej sztuczny uśmiech zdarzał coś innego. - Wiesz. Chciałam sama wręczyć mu posążek. Inaczej się na mnie pogniewa - kontynuowała podchodząc o krok w stronę Kubomi. Jej wzrok był proszący, ale czy przyjęłaby odmowę? - Zapłacę Ci i powiem mu same dobre rzeczy na Twój temat, dobrze? Prooooszę! Będę Ci dłużna! - Skończyła układając dłonie w geście proszenia i spoglądała swoimi wielkimi tęczówkami na Kubomi. Jeśli nasza bohaterka się zgodziła Reira odetchnęła z ulgą i wręczyła jej małą sakiewkę pełną pieniążków. Jeśli nie? Cóż pewnie odpuściła. P e w n i e lub też czekała na odpowiedni moment, żeby zmusić ją do swojego planu.

kolor - Sashimaru Reira

[Kubomi]

Białowłosej kuglarce z każdym kolejnym słowem, coraz mniej podobała się ta sytuacja. Czuła nuty kłamstwa, sztuczność czy też w końcu prośbę na którą po prostu się nie odmawia… Nie lubiła tego, ale czy ją to dziwiło? Ani trochę. Przełknęła lekko ślinę, nie potrafiąc ukryć swojego lekkiego podenerwowania tą sytuacją. Czuła się wykorzystana, jednak chyba taka była rola tego sprytnego i sprytniejszego? Dobrze, że i tak zapłaci cokolwiek…
- Erm… J-Jasne! Nie ma problemu Reira-san! – odezwała się w końcu, nieco nerwowym głosem, który siłą opanowała kilka razy chrząkając, jednocześnie wręczając jej posążek. W milczeniu jedynie przyjęła zapłatę finansową, łapiąc w swoje dłonie mieszek i jeszcze go ważąc, by upewnić się, że nie wyszła na skończonego frajera. Jednak jak tylko jej towarzyszka będzie odchodziła, ona zrobi to samo – woli tutaj nie zostawać, bo przyniesie to jedynie szkodę.

z/t

[Manjiro]

Co miałem o tym wszystkim myśleć tego w sumie nie wiedziałem. Czułem się dziwnie, jakby jakieś macki oplatły i ścisnęły mój żołądek. Pan doktor żył. Zan, chciał żebyśmy z nim go zaatakowali nim on zaatakuje nas. Yachiru chciała unikać konfrontacji. Az... prawdopodobnie był podobnej myśli co nasz wieloręki brat. Zapanowała kłótnia. Ruushi próbowała to jakoś ogarnąć ale niestety nawet Misaki wyszła udając się za najstarszym z naszej grupy.
Nie wiedziałem co mnie bardziej przerażało. Fakt, że człowiek którego próbowaliśmy zabić przeżył i na pewno będzie chciał zemsty czy to jak momentalnie wszystko zaczęło się sypać. Teraz gdy powinniśmy wspólnie działać dla naszego ogólnego dobra zdecydowaliśmy się podzielić, a wystarczył do tego kawałek papieru z rysunkami.
Czy naprawdę tak mało nas łączy że tak łatwo jesteśmy w stanie się poróżnić? To pytanie które miało paść z moich ust, jednak to uczucie, te macki zacisnęły się również na moim gardle nie pozwalając wykrztusić ani słowa. Mimo że tym razem chciałem. Naprawdę chciałem się odezwać. Nim jednak to się stało Ruushi - chan wzięła mnie na plecy i wspólnie opuściliśmy lokal by udać się na poszukiwanie siostrzyczki Yachiru.
Z początku nie do końca odpowiadało mi, że ktoś mnie niesie ale po chwili okazało się że to całkiem fajna zabawa i zacząłem się zastanawiać czy może częściej będą mnie nosić. Na twarzy nawet pojawił mi się cień uśmiechu gdy znaleźliśmy się już na zewnątrz, na opustoszałych ulicach mogąc rozkoszować się deszczem.
Oczywiście prócz dobrej zabawy strzałem się dojrzeć siostrzyczkę, nie koniecznie obawiając się o nią, a może bardziej o to że za bardzo nabroi i związanych z tym potencjalnych konsekwencji.

[Azugimoto]

Misja D (Manjiro, Ruushi, Yachiru) - Piękne i bestia
1/7 Niezależnie od rewelacji, które młode rodzeństwo przeczytało - lub jedynie usłyszało - życie w Shigashi toczyło się dalej własnym trybem. Kupcy stali w otwartych drzwiach swoich sklepów lub za straganami, nawołując do zajrzenia i, przede wszystkim, zakupienia jakiegoś za drogiego drobiazgu, bardziej reprezentatywne uliczki wybrzmiewały głosami śmiejących się w restauracjach gości oraz brzękiem instrumentów strunowych, które umilały im posiłki - dla niektórych ich ostatnie, biorąc pod uwagę czujne oko mafiozów obserwujących szczególnie te bogate części miasta. Wszystko to przykryte było głuchym kocem ulewnego deszczu, który zaczął tracić na sile tak szybko, jak jeszcze jakiś czas temu na niej wezbrał.
Kompleks świątynny - jak chyba w każdej większej metropolii - pozostawał w ogólnym zgiełku i zamieszaniu ostoją spokoju i ciszy. Być może właśnie przez to, a być może przez czysty przypadek, właśnie w te strony zawędrowała prędzej czy później trójka młodych ninja.
Nad murami świątyń frunęły ciche modlitwy - zarówno te dziękczynne za oczyszczający, szczodry deszcz, jak i te przebłagalne, by bogowie deszczów nie zapomnieli o ziemi po swojej krótkiej chwili hojności.
Chwile podeszczowej ciszy przerwał nagle brzęk dziesiątek upadających za jednym z murów dzwonków. Głuchy, drewniany stukot mógł jedynie oznaczać przewrócenie się co najmniej kilku modlitewnych młynków, a wybiegająca przez furtę - oznaczoną znakiem głowy smoka, więc znajdującą się pod ochroną rodziny Akiyama - para mnichów oznaczać mogły jedynie, że w świątyni wydarzyło się coś niepożądanego.

[Ruushi Fea]

Wraz z najmniejszym bratem ułożonym wygodnie na moich plecach pobiegłam przez Shigashi aby dogonić Yachiru. W miarę jak doganialiśmy siostrę, czułam że ulewa powoli zaczyna również słabnąć i kiedy się rozejrzałam, okazało się że pogoń za czarnowłosą doprowadziła nas do dzielnicy świątynnej. Stanęłam obok Yachiru i odstawiłam na ziemię Manjiro, może i był leciutki jak na swój wiek, ale mimo wszystko tachanie go na plecach mogłoby się okazać wycieńczające na dłuższą metę.
- Yachi-chan, nie uciekaj tak proszę. Zan źle zrobił nie informując nas od razu, jednak na pewno nie jest teraz odpowiedni czas abyśmy pozwolili żeby coś nas poróżniło. - powiedziałam do Yachiru łapiąc oddech. Chwilę jednak po tym, usłyszałam nieprzyjemny łoskot, a chwilę później parę mnichów, którzy biegli dokądś w pośpiechu. - Mnisi, co się stało? Przyda się wam pomoc paru Łusek? - zapytałam się mężczyzn, od razu również informując ich o naszej przynależności i randze.

[Manjiro]

Gdy dotarliśmy do siostrzyczki Yachiru spojrzałem pretensjonalnie na nią, bo w końcu sobie poszła od tak bez pożegnania i właściwie to co to miało znaczyć. Oczywiście nie był to wzrok karcący, a raczej bardziej taki z kategorii "Jestem obrażony, proszę mnie przeprosić i zachowywać się jak duża siostrzyczka". Normalnie nawet chciałem odpalić minę w stylu karnego Manjiro ale coś dosłownie mnie rozproszyło.
Ja tu wraz z siostrzyczką Ruushi "mówimy" do drugiej siostrzyczki, a tu raptem jak nie trachnie jak nie zadzwoni dzwoneczkiem coś to prawie że podskoczyłem na Fea. Rozejrzałem się szybko by zlokalizować źródło hałasu, a rogata siostrzyczka w tym czasie zagadnęła jakiś mnichów.
Niby było widać po nich że swojaki ale jakoś nie bardzo byłem przekonany czy tak otwarcie powinniśmy się przyznawać do należenia do rodziny mafijnej. W końcu nie byłoby zabawnie jakby kiedyś jakiś psiarski ubrał głowę Smoka żeby takie nadgorliwe łuski mówiły mu do której rodziny należą. W końcu nawet jeśli część była skorumpowana to jednak napewno nie wszyscy. Z drugiej strony co się stało to się nie odstanie. Z grzbietu siostry próbowałem ustalić co się wydarzyło po ustaleniu skąd dobiegł hałas.

[Azugimoto]

Misja D (Manjiro, Ruushi, Yachiru) - Piękne i bestia
2/7 Czy mniej czy bardziej rozsądnym było przedstawianie się mnichom od samego początku jako przedstawiciele jednej z mafii Shigashi no Kibu - to było pytanie na inny czas i miejsce. Teraz bowiem mnisi bardziej zaaferowani byli ostatnimi wydarzeniami w ich zbiorze, a mafiozi - nawet młodziutcy - byli z pewnością choć nieco wykwalifikowani do zadań wykraczającym poza możliwości osób spędzających całe dnie na trzęsieniu modlitewnymi młynkami.
- Potwory! Stwory! Dziwadła! - wykrzyknął jeden z mnichów, grubszy i niedokładnie ogolony, gdyż zza uszu wystawały mu kępki rudych włosów. Wypluwał z siebie te słowa z szybkością maszynowej wyrzutni kunai'ów, jednocześnie machając dłońmi w kierunku północnego muru kompleksu i tamtejszych budynków.
Jego towarzysz, równie tłuściutki, ale o wiele bardziej schludniejszy święty jegomość załamał tylko ręce na was widok - a raczej rękę, gdyż w drugiej uporczywie ściskał rozwinięty kawał rozerwanego zwoju.
- Pomóżcie, moi mili - wysapał łapiąc oddech - Złodzieje... ukradli nam teksty modlitw... - mówiąc to pomachał gęsto zapisanym kawałem papieru - ...tam pobiegli, cokolwiek to było - dodał, również wskazując północ, gdzie mignęły wam na tle zachmurzonego nieba sylwetki jakichś istot zdecydowanie zbyt małych na bycie ludźmi.
- Małpołaki! Goryloludy! Kappy! - zawodził wciąż nieogolony mniszek, po chwili skwapliwie wyciągając parę bułeczek z rękawa i cichnąc dopiero wtedy, gdy te dokładnie wypełniły jego policzki.

[Manjiro]

Nie bardzo podobała mi się wizja walki z potworami o jakieś tam obrazki na kartce. Tym bardziej, że rysowane były przez prawdziwe beztalencie klasy światowej. W końcu choć wlepiałem wzrok w tą kartkę nie byłem w stanie zrozumieć co to za rysunki. Jakieś domki, płotki i bogowie jedni wiedzą co jeszcze. Tak w sumie to ja bym im nieskromnie mówiąc mógłbym narysować co tam by chcieli o wiele lepiej ale sam fakt rozmowy z tymi dziwakami nie wydawał się fajny.
Mimo to z ciekawości aż nawet zszedłem z siostrzyczki zerkając kilka razy w kierunku gdzie to miały się znajdować owe monstra. W końcu kto wie czy nie były to jakieś inne dziecaki podobne do nas... Choć raczej było to mało prawdopodobne. Chyba prędzej faktycznie jakieś kappy. Ciekawe co to są te kappy? I po co kradną jakieś brzydkie rysunki?
Pewnie moglibyśmy tak stać z kilka godzin i podziwiać jak tych dwóch coś tam bełkocze i się opychają ale cóż, mnie pokonała moja ciekawość. Chwyciłem więc siostrzyczkę za rękę i delikatnie zacząłem ciągnąć żeby zasygnalizować, że chcę to sprawdzić. W końcu ile razy w życiu nadarza się okazja by spotkać potwory bez gustu?

[Ruushi Fea]

Z początku kiedy usłyszałam krzyki kapłana, przez moment już zrozumiałam że odnosił się on do Manjiro i do mnie i od razu poczułam jak się we mnie zagotowało. Zacisnęłam pięść a moja twarz poczerwieniała... Jednak w miarę szybko się opamiętałam kiedy połączyłam kropki i na szczęście dla kapłanów, zrozumiałam że mówili to do nas a nie o nas.
- Chwila, spokojnie, po kolei. Jakie potwory, jakie dziwadła. Dlaczego zabrały te rzeczy? No i co się tutaj właściwie dzieje? Nie wszyscy na raz! - powiedziałam, nieco gubiąc się przy tych wszystkich krzykach. Poza tym, przecież kappy to były stwory z legend. Nie istnieją na prawdę... Prawda? Poczułam wtedy również jak Manjiro ciągnie mnie w kierunku wskazanym przez mnichów i szybko zrozumiałam co miał na myśli. - Tak, tak, Manjiro-kun, na pewno sprawdzimy o co chodzi. - powiedziałam spokojnym głosem do brata i kiedy dostałam wyjaśnienia od mnichów, od razu ruszyliśmy we wskazanym wcześniej kierunku.