Fugu

[Tetsurō]

Z/T

[Souei]

Wślizgnęli się do Fugu po cichu. Światła były od dawna pogaszone, ale i tak niebo rozświetlała łuna pożaru magazynu w innej części miasta. Mayuko i Souei przemykali więc od cienia do cienia starając się, aby nikt, kto wyszedł na ulicę zainteresowany wydarzeniami nocy, nie mógł ich spostrzec. Nie było to trudne, bo ostatecznie Matsuda dysponował wystarczającymi narzędziami, aby unikać niechcianych spotkań i omijać przeszkody z dużym wyprzedzeniem. Dość powiedzieć, że podróż do jego knajpy i miejsca zamieszkania zarazem, przebiegła bez zakłóceń. Kikuchi była tu już wcześniej, więc dolne piętro z kontuarem i stolikami nie było dla niej nowością. Nowością było za to podejście gospodarza, który teraz był o wiele mniej powściągliwy. Krwawa jatka, jaką urządzili Tygrysom rozpaliła w nich niemal pierwotne instynkty. Souei złapał tylko butelkę jakiegoś lepszego (ale wciąż taniego) sake i oboje upili sporo, zaspokajając pragnienie po żarze, jaki musieli znieść pod koniec bitwy. Po tym akcja potoczyła się już szybko, zdecydowanie i tylko w jednym kierunku - na górę do jego lokum. Zakrwawione ubrania jedynie stały im na drodze, więc szybko się ich pozbyli.
- Nie chcesz najpierw...? - Matsuda tylko przez grzeczność zasugerował, aby zmyli z siebie przynajmniej trochę cudzej krwi z ciał i włosów. Nie chciał wyjść na totalnego jaskiniowca.
- Później. - Odpowiedziała krótko i było to ostatnie słowo z więcej niż jedną sylabą, które wypowiedziała przez najbliższe... cztery i pół minuty. *** - Już...? - Mruknęła nieco zawiedziona.
- Przepraszam... ja obiecuję, zaraz będę mógł znowu... - Nasz Zabójca tak już miał we krwi, że wszystkie starcia kończył bardzo szybko i tym razem nie było inaczej. Człowiek z zasadami.
- No to czekam... - Odparła Mayuko, a jej nerwowe stukanie paznokciami w ramę łóżka w ogóle mu nie pomagało.

[Souei]

Nareszcie udało mu się znowu dokonać przeobrażenia i w końcu mógł po raz kolejny odwiedzić drugą połowę łóżka. Już był w ogródku, już witał się z gąską..., gdy do jego uszu dobiegło głośne chrapanie. Trudy nocy odcisnęły się nie tylko na nim, bo jego płomiennowłosa piękność nie doczekała drugiej rundy. Souei westchnął tylko cicho i nie budził jej, bo wiadomo jak zachowuje się obudzona kobieta. Zamiast tego wstał, umył się i odświeżył. Obserwował ją jak śpi, siedząc na krześle w drugim końcu pokoju. Teraz, w tej ciszy, było mu... idealnie? Nie szukał nigdy drugiej połówki, ona na pewno też nie traktowała go poważnie, a jednak przez chwilę jego umysł zajęły myśli o kimś na stałe. W jego fachu nie sposób jednak było się ustatkować. Zbyt dużo niespodzianek mogło przynieść jutro, aby móc myśleć o jakiejkolwiek stabilizacji. Westchnął po raz kolejny.
Przy zapalonej malutkiej lampie zerknął do plecaka, który oddał mu Bukimaru. Ciężarki były dla niego bardzo ważne, ale nie zakładał ich teraz. Odłożył je na bok i sięgnął po zwój. Rozwinął go i zaczął przeglądać, a w miarę czytania na jego twarzy pojawiał się coraz szerszy uśmiech. Jego działka w zyskach w tej akcji była nad wyraz hojna. Widział już tą technikę w akcji. Ba! Odczuł ją przecież na własnej skórze. Teraz, po odebraniu życia Nobuo, Matsuda przywłaszczył sobie jego sekret. Zabrał mu wszystko, co Tygrys miał najcenniejszego. Sypialnię na piętrze Fugu wypełnił tłumiony śmiech, a Mayuko tylko przewróciła się z boku na plecy. Idealnie. *** Rano czekał na nią ze śniadaniem na parterze. Nie, nie fundował jej śniadanka do łóżka na złotej tacy, bo nie byli parką słodkich szczeniaczków. W ogóle nie byli parką. A jednak wypadało zorganizować jej chociaż cokolwiek, aby nie wychodziła od niego z pustym żołądkiem. Zeszła na dół już ogarnięta i niestety w pośpiechu. Przez jej obowiązki wspólny posiłek nie trwał zbyt długo, ale był dość... serdeczny? Może końcówka nocy nie była wymarzona, ale rozmawiali o tym swobodnie, a w większości i tak skupili się na tym, co działo się w magazynie. Liczenie zysków i strat po bitwie na pewno będzie trudne i żmudne, ale to była tylko kwestia "ile", a nie "czy" Akiyama zyskała dzięki nim. Mayuko jako jego prawa ręka w całym tym przedsięwzięciu musiała osobiście przedstawić raport jak najszybciej, natomiast Souei postanowił, że poczeka na konkretne wezwanie, jeśli Głowa będzie życzyła sobie go zobaczyć. Być może wystarczą jej informacje, które uzyska od reszty pozostałych przy życiu członków drużyny. Pazur miał bowiem na ten dzień zupełnie inne plany, związane bezpośrednio z prezentem otrzymanym od Buikmaru.

zt.

[Misae]

Z przyjemnością delektowała się jego obecnością. Żywego. Kiedy trzeciego dnia zebrali się i wyruszyli nie ociągali się w drodze. Każdy z nich miał jeszcze wiele swoich obowiązków i celów, więc i szybciej przejdą do realizacji kolejnych kroków. Cieszyła się, że mogła spełniać swoje plany, będąc otoczoną ludźmi, których kochała, którzy dawali jej moc i energie aby się nie poddawać i nie zatrzymywać.
Pokręciła głową, gdy stwierdził, że umrze pierwszy. O nie. Ona już się na takie numery nie zamierzała wiecej pisać. Już raz zrobił jej ten numer i teraz była jego kolej aby posmakował swojego lekarstwa. Tak długo, póki ona była lekarzem, nie zamierzała dopuścić go znowu do takiego stanu w jakim się znalazł.
-Oczywiście, że ja umrę jako pierwsza… ja już płakałam nad twoi prawie grobem, teraz twoja kolej - spojrzała na niego ze swego rodzaju wyzwaniem. Jeśli jeszcze raz miałaby opłakiwać jego odejście to chyba powypadałyby jej wszystkie kłaki z głowy ze względu na niemożność stania się bardziej siwymi. W sumie ciekawiło ją, czy płakałby gdyby odeszła. Był typem osoby, która dawała się ponieść silnym emocjom - radości, złości, ekscytacji… ale smutek? Czy poza gniewiem na osobę, która pozbawiła ją życia, odczułby pustkę po jej stracie?
Spojrzała na niego zagubiona we własnych myślach, gdy niespodziewanie jej nogi oderwały się od ziemi… a może właśnie spodziewanie? to nie był pierwszy, ani nawet drugi raz gdy Kjosz potraktował ją jak swój bagaż podręczny co skwitowała drobnym rozbawieniem.
-Jak już chcesz mnie nosić, to mógłbyś nie tachać mnie jak worek ziemniaków? - zapytała przytrzymując Tomoe w takiej pozycji, aby jemu było wygodnie. Nie zamierzała negocjować, że jak się zmęczy to może ją odstawić, albo co gorsza zakładać się czy da radę donieść ją do Shigashi. Gdyby tyko zasugerowała mu taki pomysł ten bez odstawiania jej na moment dla samego zakładu zatachał by ją aż pod drzwi Fugu. Kyousji był tą osobą, o którą nawet nie podejrzewała a wręcz była pewna, że przyjąłby takie wyzwanie.

Droga minęła im spokojnie. Bez zbędnych komplikacji. z resztką gdyby nawet jacyś rabusie postanowili napaść biedną parę w lesie to nawet nie zdążyliby poczuć jak padają bezwładnie na ziemię. Jak takie kurczaki co biegają jeszcze jakiś czas po odcięciu głowy, jakby nie docierało do nich, że ich czas już się skończył.
Zdążyła opowiedzieć Kyoushowi o nowych przyjaciołach pod postacią jaszczurzych towarzyszy, którzy nawet na moment dołączyli do nich w drodze - Delta Szwadron Super Cool Komando Jaszczurów Alfa musiał wiedzieć z kim takim plącze się Misae… i oczywiście jego temperament osoby, która miała zdiagnozowaną nadpobudliwość ruchową od razu przypadł do gustu. Mogła się tego w sumie spodziewać…
Gdy tylko przekroczyli próg Shigashi, przyjęła znajome widoki z drobnym uśmiechem.
-Szybki obiad w Fugu? - zapytała z szerokim uśmiechem, na co Tomoe uniosł głowę i strzelił z uszu, słysząc znajomą nazwę i czując znajomy zapach. Misae nie wiedziała dlaczego, ale to Tomoe wydawał się być ze wszystkich najbardziej zakumplowany z Soueiem.

[Kyoushi]

Śmierć była oczywista i wymagana po życiu, więc nie oczekiwał, że miałby być inny od wszystkich i przeżyć. Tymczasem zeszli do tematu kto będzie pierwszy, a on próbował przekonać ją, że będzie to on. Przecież nie mogła się nie zgodzić - wiedziała jaki był i jak szybko myślał i działał. Może jednak szkopuł tkwił w tym, że często jednak wcale nie myślał, a działał, co mogłoby być powodem. Gdy tylko usłyszał co miała do powiedzenia dalej się uśmiechał.
- Przywołam cię do życia choćbym sam miał zginąć. A poza tym żadnego płaczu na moim kolejnym pogrzebie! Ma być sake, ma być chlanie i wielka impreza. Wszyscy mają tańczyć! Zapamiętaj! - poinformował, delikatnie przytrzymując jej policzek, patrząc prosto w oczy. Ciekawe co na to Masahiro, future husband hehehe. Na pewno zachwycony i wcale nie zazdrosny. Jednak nie był to jego problem, bo on sam nawet nie pomyślał o tym w tych kategoriach. Cóż, nie mógł się nawet za bardzo skupić, bo to był czas na wyjście. Zapomniał się nieco i kolejny raz zabrał ją pod pachą, gdy Misae już zmęczona i bez zbędnego oporu wyraziła swoje zdanie. Uśmiechnął się kolejny raz szczerze i bardzo widocznie.
- Ano, pewnie że mogę! - wtedy chwycił ją w tali drugą ręką i przerzucił przez bark. Tyłkiem do kierunku jazdy, a sama mogła podziwiać co zostaje za nią. - Teraz wygodniej, co? - zapytał z czystą, dziecinną ciekawością, kontynuując swoją drogę, a raczej - ich drogę. Momentem, w którym dał upust emocjom był wtedy, gdy dotarli z opowieścią do nowości, które go ominęły, a były to jaszczury, których kompletnie nie znał. Gdy tylko wspomniała o nich, a co gorsza przywołała, zareagował w typowym dla siebie stylu. Stanął jak wryty na ugiętych nogach i odchylonej sylwetce z rękami w górze.
- JASNY PIERZYN, PANIE SZEROKI, ALE SĄ ZAJEBIŚCIIIII - nie mógł się odpędzić od jaszczurek, które zamierzał dotykać i nękać, wiedząc, że może sprowokuje je do jakiejś delikatnej potyczki, czego nie ukrywał. Jednak i do tego nie mogło dojść, bo prawdopodobieństwo wycofania ich przez Misae po tej reakcji, gdy jeszcze biegał wokół nich, by wszystko obejrzeć, włącznie z pazurami i ogonami, była studziesięcio procentowa.
W końcu dotarli do samego Shigashi, a już po chwili do Fugu, które było celem. Kiwnął głową do Misae, gdy zapytała o obiad, a on zawitał swoim siwym łbem do środka i krzyknął co sił w płucach:
- MATSUDA!!! JESTEŚMY! Stęskniłeś się, co!? Zupę podaj, zupęęę i jadłoooo, bośmy z Sogen z buta przyszli. Gdzie Icziro złoty chłopak, bo go nie widzę? - krzyczał, robił ruch i był wszędzie, spoglądając nawet pod stoliki w poszukiwaniu Ichira. Ciekawym było czy samego Soueia spotkał, bo przecież nie był to jego obowiązek przesiadywać w tym miejscu cały czas. Ale któż by o tym pomyślał? Na pewno nie Kjudini. W oczekiwaniu na dalsze akcje musiał odnaleźć przecież towarzyszy. Dopiero jeden odnaleziony, jednak ten, który dawał urodę tej grupie. Pozostali to bydlak i śmierdziele, a jednak niezbędni.