Bar "Tygrysi Pazur"

[Kubomi]

Życie w Tygrysim Pazurze było… bez zmian. Wysokiej jakości, spokojny lokal nie mógł sobie pozwolić na inną sytuację. Jakikolwiek osobnik, który wprowadzałby „zmiany” w trybie życia Baru, był szybko eksmitowany przez odpowiednich członków Mafii. Jednym z takich członków była Kubomi, która akurat teraz znajdowała się w Barze na warcie – liczyła na to, że nacieszy się jeszcze spokojem, ale najwidoczniej nie było to możliwe. Szczególnie po tym, gdy się wykazała, od tego momentu może być raczej częściej wysłana na poważne zajęcia. Jednak dzisiaj zamiast spokojnego wartowania na zewnątrz, została gestem ręki przez jednego z barmanów przywołana do środka – czemu ona? Pewnie z powodu jej pierwszego osiągnięcia, niewielkiego, acz jednak osiągnięcia. Wewnątrz została poinformowana, o co chodzi – choć gdy usłyszała o „Rekinoczłowieku”, to nie była pewna, czy to żart w jej kierunku. Jednak widząc wyraz twarzy barmana, który był śmiertelnie poważny, kiwnęła głową, by zbadać sytuacje.
Nie lubiła rozmawiać z ludźmi, głównie dlatego, że po prostu nie umiała, jej upośledzenie społeczne było… nie do pozazdroszczenia. Idąc w kierunku jednego ze stolików, gdzie podobno siedzi „Jegomość” – niestety zasłaniany przez zasłony, jak to wszystkie stoliki – sprawnym ruchem ręki poprawiło sobie maskę na twarzy, by wyglądać jakkolwiek groźnie.
- Przepraszam. – zaczęła jedną ze swoich wykutych na pamięć formułek, które recytowała swego czasu przed lustrem, by się nie zbłaźnić w pracy. Dopiero po sekundzie nieznacznie odsunęła parawan, by zajrzeć do środka. Przyjęła zaskoczony wyraz twarzy widząc w środku faktycznie „rekinoczłowieka”, był to widok abstrakcyjny dla kuglarki, która nie była dalej niż w okolicach Shigashi, na tyle, że aż się nieco przestraszyła – czego powodem był też wzrost, chwila matematyki w głowie białowłosej wyliczała, że to praktycznie gigant.
- Nikt… panu nie robił problemów z powodu… - zaczęła kontynuować po chwili, robiąc trochę gestykulujący ruch dłonią, gdy tylko miała wytłumaczyć czemu ktoś miał robić problemy z powodu jego aparycji, stwierdzając w głowie, że mógłby się jeszcze obrazić. – I czy czegoś Pan jeszcze… potrzebuje? – dodała od razu pytanie, by zorientować się jak długo ryboczłowiek będzie w środku, jakby barman i inne ważniejsze osoby chciały wiedzieć.

[Katetsu]

Katetsu po skończeniu zupy, strzelił kolejnego łyka wspaniałej mikstury. Miał ten stan w którym wiesz że nie jesteś pijany i uważasz że za wolno pijesz, w wyniku czego narzucasz sobie szybkie tempo które może się źle skończyć. Na szczęście Hoshigaki nauczony doświadczeniem popijaw z żeglarzami, którzy nie mieli żadnych ograniczeń, uznał że to dobry moment na chwile przerwy. Oparł się rękoma o blat i wsadził sobie byle jako pierożka do buzi, mieląc go dłużej niż normalnie - Co było w tej zupie? - spojrzał na pustą miskę, którą przed chwilą ze smakiem opróżnił - Nie wiem czego oni tu dodają, ale jestem już najedzony - odbił się od stolika i ponownie oparł plecami o krzesło. Jedynie musiał znowu skorygować pasek.

Nagle usłyszał głos kobiety, zwracającej się gdzieś w jego okolicy. Wydawało mu się, że zwraca się do kogoś innego i jest to najprawdopodobniej kelnerka. Nie mogła mówić do niego, gdyż każde zamówienie które złożył było przynoszone bez słowa. Nikt się nawet go nie dopytywał czy wszystko mu smakuje. Zdążył się już przyzwyczaić, płacił, dostawał, wychodził. Było to wszystko spowodowane wyglądem łączącym cechy ludzkie i rekinie. - Co do chuja? - rzucił szybko w głowię gdy przed nim stanęła niska kobieta. Nie wyglądała jak kelnerki przynoszące mu jedzenie. Nawet użyła formy grzecznościowej w stosunku do niego. Nie słyszał takie zwrotu chyba od dziecka. Trochę był zszokowany, ale podejrzewał że komuś nie spodobało się że tu siedzi i posłał kogoś by go wykurzyć. Dziewczyna kontynuowała, ale robiła to dosyć nieporadnie, co rozbawiło Katetsu do tego stopnia, że uśmiechnął się pokazując swoje kły. Tak naprawdę to nie wyglądało to jak uśmiech, a bardziej jak forma bojowa rekina, który wyczuł krew. Postanowił jednak odpowiedź - Nie, nikt nie robił mi problemów. Ja również staram się nie wychylać zbytnio jeżeli musisz wiedzieć - wolał od razu wyjaśnić że nie szuka problemów, nie wiadomo czego dziewczyna może chcieć i czy nie ma ukrytych zamiarów.

Teraz dopiero zwrócił uwagę że siedząc jest i tak na równi z dziewczyną, mimo że ona stoi. Musiała być strasznie niska, a jej kolejne pytanie go rozbroiło. Chciała wiedzieć czy czegoś potrzebuję. To nawet miłe, że ktoś się Tobą interesuje zanim staniesz w jego obronie, lub pogrozisz mu bronią - Jesteś pierwszą osobą, która zwraca się do mnie i nie jest nastawiona złowrogo. Dziękuję, w zasadzie mam wszystko czego szukałem. Nie wiem czy pijesz, ale może się skusisz na warzywnego pierożka - wskazał na ustawione na kieliszki i miskę z jedzeniem zapraszając dziewczyna by ta usiadła. Starał się jak mógł również spróbować zachować jakąś przyzwoitość. Może nawet by się dowiedział czegoś ciekawego o tym miejscu - Katetsu Hoshigaki - dodał krótko. Wolał od razu się przedstawić, żeby nie popełnić wtopy ze statku - Jesteś stąd? - zapytał.

[Kubomi]

Rekini uśmiech posłał dreszcze po karku białowłosej, choć ta… próbowała nie dać tego po sobie poznać. W końcu była Torą, nie wypadało, by Lew dał się łatwo zastraszyć! Ale tak czy siak, „Człowiek-Sushi” wydawał się miły, wnioskując z tonu jego głosy, co uspokoiło kuglarkę, choć wciąż miała się na baczności – głównie z przyzwyczajenia, a także niemałego prawdopodobieństwa, że może być oceniane, jak szybko się zajmie tą sprawą. Kolejnych słów, jak się okazało, Katetsu-sana, słuchała z uwagą, nie przerywając mu, póki ten nie skończy wypowiedzi.
- Erm… Nie powinnam. Jestem w pracy Hoshigaki-san. – odpowiedziała, chwilę się wahając na samym początku zdania, jednak wkroczyła na wyżyny swoich możliwości, by się nie zająknąć lub nie mówić za cicho. Teraz najlepiej byłoby, aby znalazł się na zewnątrz, tak by goście nie byli niepokojeni, bo z innego powodu raczej nikt by nie przyzywał ochroniarza. – Ale… na zewnątrz byłoby… najwygodniej? A i erm… tak. Pochodzę z Shigashi… - dodała kolejne słowa, przypominając sobie, że została zapytana. Po sekundzie zdała sobie sprawę, że się nawet nie przedstawiła.
- Jestem Kubomi Kurayami. – po raz kolejny wykuta na pamięć formułka ratuje dzień w relacjach interpersonalnych! Białowłosa mogła czuć tylko ulgę i dumę z siebie, że tak dobrze nauczyła się recytować. – Masz jakieś pytania co do… - chwilę się zacięła, szukając odpowiedniego słowa. – Klejnotu Zachodu…? – gdy już odpowiednio określiła miasto kupieckie, czekała grzecznie z odpowiedzią, licząc w duchu, że Człowiek-Sushi zgodzi się na rozmowę na zewnątrz.

[Katetsu]

Wszystko miało dzisiaj spokojnie wyjść. Specjalnie spędził jak najmniej czasu by nikt zbytnio nie zwrócił uwagi. Ledwo w ogóle z kimkolwiek zamienił słowo. Sam wygląd wystarczył, by komuś nie spodobała się jego prezencja w barze. Dziewczyna odmówiła przysiadania się do stoliku, a jej wymówką była praca - Czyli jednak tu pracujesz, a już się bałem że podeszłaś z czystej ciekawości - skwitował negatywną odpowiedź białowłosej - Czyli możesz być młodym i siwym, ale nie rekinem - zażartował w myślach. Póki stała i nic nie mówiła szybko się napił. Widział że dziewczyna zbiera się żeby rozpocząć każde zdanie. Uważał to za bardzo rzadką umiejętność w dzisiejszych czasach, czyli przemyślenie swojej wypowiedzi. Po szybkim szocie musiało nastąpić nieuniknione. Został bardzo grzecznie poproszony o wyjście z lokalu. Zastanawiał się, czy komuś przeszkadzał jego wygląd, czy może wynajął dziewczynę by się zmierzyła w walce z "dziwolągiem". Dla spokoju ducha, postanowił to rozegrać najbardziej jak potrafił.
Masz rację, już się najadłem. Zresztą powinienem sprawdzić czy nie ma mnie gdzie indziej - zadrwił spoglądając na przepyszne pierożki, które zostaną niedojedzone na stole a następnie zabrane i wyrzucone - Cóż za barbarzyńskie marnotrawstwo - No chyba że ktoś się pokusi zjeść po rybo-ludziu. Kolejny bar kolejny problem. Może to największym wrogiem Hoshigakiego nie jest jego wygląd a zamiłowanie do alkoholu, kto wie.
- Kubomi... - powtórzył, gdy dziewczyna się przedstawiła - Dobrze Kubomi, prowadź w takim razie - Wolał nie mieć jej na swoich plecach, dopiero tu trafił, nie może sobie pozwolić na zbytnie spoufalanie. Gdy usłyszał inną nazwę tej osady, szeroko uśmiechnął się pokazując praktycznie wszystkie swoje kły, które mogły wydawać się przerażające - Klejnot Zachodu mówisz, no dobrze. Jeżeli byłabyś taka miła i powiedziała co takiego porabiacie na co dzień. I czy macie tu bary chętniej nastawione na to - Tu wymownie pokazał na swoje ciało w ten sam sposób jak dziewczyna przed chwilą, gdy pytała czy nie miał przez to problemów.
Zaczął dawać znaki, że wstaje, unikając przy tym gwałtownych ruchów. Gdy już był w pionie, dopiero dostrzegł, jaka jest różnica między nim a Kubomi. Spojrzał na wyjście, przygotowując się na to że zaraz wszyscy zaczną na niego gapić - Panie przodem - dodał czekając na białowłosą.

z/t po Kubomi

[Kubomi]

Na razie białowłosa bez słowa prowadziła Katetsu ku wyjściu z Baru, ignorując spojrzenia obsługi i współpracowników z mafii. Udało się bez żadnych komplikacji, co już Kubomi traktowała jako spory sukces – jednak komicznie wyglądało jak niziutka kobieta prowadzi rybiego olbrzyma. Scena abstrakcyjna, choć te stwierdzenie pasuje do tego miasta. Gdy już znaleźli się na zewnątrz przybytku, gdzie kuglarka wymieniła się spojrzeniami z ochroniarzami i odciągnęła Człowieka-Sushi nieco na bok.
- Cóż… jak spędzamy czas? Różnie? – odpowiedziała, zakładając, że to odpowiedź oczywista, dopiero po chwili się zreflektowała. – Erm… często chodzimy na targi. Są bardzo popularne i można kupić praktycznie wszystko i też… chyba spędzamy czas w barach, erm bo wiesz… Są tutaj smaki z każdego zakątka kontynentu. – dodała, nie będąc pewne co mówić przez chwile, dlatego postanowiła przejść od razu do innego tematu.
- Nie jestem w tym… super obeznana, ale kojarzę jeden bar, gdzie najpewniej… To zignorują. – mruknęła, choć na szczęście słyszalnie. – Nie ma zbyt dobrej… renomy. Szkarłatna Speluna. Podobno często dochodzi tam… do bójek i tego typu. A poza tym… eeee… yyy… Ludzie w mieście raczej, będą bardziej… obojętni niż niechętni. Jest to dosyć multikulturowe miasto, stąd… kwestia przyzwyczajenia, zgaduję…? – wytłumaczyła w swój pokrętny sposób sytuację, kierując się z rybą poza Tygrysi Pazur, głębiej w uliczki, ale tak, by dalej mieć przybytek na oku.

z/t

[Kubomi]

No i powrót do Tygrysiego Pazura. Tym razem wyjątkowo obserwując sytuację w środku, czy ponownie nie ma żadnego niepowołanego osobnika lub przynajmniej niepożądanego. Kubomi-chan stała w cieniu, leniwie przemieszczając swoje spojrzenie po barze, który właśnie pracował na najwyższych obrotach. W końcu było trzeba wrócić do pracy i zarabiania na potrzeby dziadka, cud, że udało się wynająć lekarza – ciekawe jak tamtej czerwono albo fioletowowłosej idzie? Spyta ją przy najbliższej okazji, a przynajmniej spróbuje spytać.
A na razie pozostaje pilnować i czekać na polecenia.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
1 / 30
Kubomi Ayatsuri Bar nie należał do typowych spelun, gdzie po popiciu sobie alkoholu dochodziło do wrzasków i bitew na środku budynku, a wątpliwej jakości stoliki czy krzesła latały w powietrzu, rozbijając się o jego ściany. Nikt z rodziny Ekibyo nie pozwoliłby sobie na to, aby ich opinia jako włodarzy tego przybytku została zszargana przez bandę obdartusów. Niestety czasami ludziom puszczają nerwy, podobnie, jak nieco większemu od przeciętnego mieszkańca Shigashi panu, wstającemu właśnie ze swojego miejsca i uderzającego w twarz swojego kolegę, z którym jeszcze przed chwilą tak wesoło popijał sake i najpewniej śmiał się z nieśmiesznych dla nikogo żartów. Ludzie odruchowo zaczęli spoglądać w to miejsce, lecz przez rozstawione między stolikami parawany, właściwie niewiele się dało zobaczyć. Wrzeszczący do tej pory i wyzywający pijany pan, po chwili został bezszelestnie uciszony, a sami goście siedzący przy stoliku, przy którym wybuchła mniejsza burda, jakby rozpłynęli się w powietrzu, a życie powróciło do normalności. Może to tylko halucynacja, a może specjalnie oddelegowana osoba zadbała o to, aby w cieniu pozbyć się problemu? 

– Śmieszne, co? – Rozległ się głos zza jednej z kolumn. Przyciszony tak, aby nikt poza Kubomi go nie usłyszał. Słodki, delikatny i melodyjny. – Jak ludzie szybko potrafią znikać. To dobrze, nikt nie potrzebuje szkodników w naszym społeczeństwie. – Kontynuowała, aż w końcu ukazała się w pełnej krasie, dzierżąc przy okazji w swej dłoni szklany kubek z przelewającą się w nim różową substancją. Wzięła kolejny łyk i uśmiechnęła się podnosząc szczególnie prawy kącik ust do góry. Pierwsze, co zrobiła, to przeleciała wzrokiem Kubomi od góry do dołu, aby upewnić się co do jej wyglądu. 

Oparłszy się lewym ramieniem o ścianę, przeniosła swój wzrok na bar. – Nie przepadasz za piciem? Jak się zagada, to ma się zniżki, a chyba nie od tego jest życie, aby siedzieć cicho i z niczego nie korzystać. – Mówiąc to, dopiła jeszcze jeden łyk, pozostawiając może jedną piątą wciąż napełnionego alkoholem naczynia w swojej prawej dłoni, którą po chwili wystawiła w kierunku Kubomi. – Pij na zapomnienie, a kiedyś mi oddasz pieniądze, mam nadzieję. Nie jestem zbyt majętna, ale to chyba problem każdego. – Zerknęła szybko w kierunku stolików gości. – Może ich niekoniecznie, ale co poradzić. Chyba nie czekasz na stolik?

[Kubomi]

Znikanie ludzi. Dosyć… skuteczna praktyka w Tygrysim Pazurze, która pozwalała, jak na ironię, zachować temu miejscu niemalże elitarną i spokojną atmosferę. Ludzi mogło to dziwić, ale dla białowłosej Kubomi, to nie była żadna nowość w życiu. Nowością, mniejszą lub większą, były niespodziewane słowa, które usłyszała – przez chwilę starała się oszacować, do kogo należy, niestety nie kojarzyła nikogo. Ewentualnie nie pamiętała. W końcu zza kolumny wyszła młoda, brązowowłosa kobieta, która właśnie sączyła jakiś różowy trunek. Kuglarka przyglądała się napojowi, jednak jej znikoma wiedza na temat alkoholi nie pozwalała jej go określić.
- Erm… - wydusiła z siebie, gdy nieznajoma podała jej swoje naczynie z alkoholem, niewielką ilością, ale jednak jakąkolwiek. Chwilę się wpatrywała, czując chęć wypicia, ale niestety nie mogła. – Dziękuje, ale… niekoniecznie mogę. Nie powinnam pić w pracy… - wymamrotała, lekko niezadowolona z takiej sytuacji, ale nie miała zamiaru i chęci dostać ochrzanu za picie na warcie.
- Dosyć niespotykane oddawanie komuś swojego alkoholu. – stwierdziła po chwili, odrywając od niej wzrok i przeczesując teren Tygrysiego Pazura, by sprawdzić, czy nic niepowołanego nie dzieje się pod jej nosem. – A ty…? – wypowiedziała cichutko, krótkie pytanie, będąc jednak ciekawą zachowania nieznajomej.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
3 / 30
Kubomi Kurayami Wzruszyła delikatnie ramionami, słysząc odpowiedź swojej rozmówczyni. No przecież nikogo do napitku nie przekona, a przynajmniej nie perswazją, której umiejętności w sobie nie wykształciła na zbyt wysokim poziomie. – Nie to nie. Moje szczęście, twoje łzy. Hej! – Zanuciła ostatnie zdanie tylko do sobie znanej melodii i przechyliła całą szklankę, przystawiając ją wcześniej do buzi oczywiście. Przecież nic, co jest jeszcze za pół darmo, nie mogłoby się zmarnować na posadzce. Zresztą wylanie tego w tym miejscu mogłoby kosztować ją życiem, a takiej ceny nie była w stanie zapłacić. Wypiwszy wszystko, odstawiła puste naczynie na stolik pod lampą zawieszoną na kolumnie, zza której wcześniej wyszła. Wyraźniej radosna na twarzy, choć alkohol z pewnością tak szybko zadziałać nie mógł, spojrzała się na Kubomi. 

– Może lubię sprawiać prezenty nieznajomym. Wiesz, w tych miejscach, możesz dawać różne prezenty różnym ludziom, a oni powinni się odwdzięczyć tym samym w przyszłości. Czy to mądrze, że nie bierzesz prezentu? No, całkiem, całkiem, ale nie, nie czekam na żaden stolik. – Odstawiła wreszcie swoje ramię od ściany i złączając dłonie z tyłu w okolicy pośladków, zaczęła przechadzać się przed Kubomi z lekko uniesioną głową i wyraźnie zmienionym tonem mającym dodawać jej powagi, choć brzmiało to raczej jak komedia niskich lotów. – No, więc właśnie panienko Kubomi. Praca to nie są przelewki! Musisz być zawsze czujna, musisz być gotowa do poświęceń i mieć czujność na wysokim poziomie! Od tego zależy przyszłość twoja, ale przede wszystkim przyszłość rodziny. Nie zawiedziesz nas, prawda? – Na ostatnie zdanie odwróciła się ponownie do Kubomi, przybliżając swoją twarz do jej buzi na odległość kilkunastu centymetrów. 

Po prawie pięciu sekundach ciszy wyszczerzyła się ponownie, ukazując swoje pożółcone zębiska. Czuła, że może sobie pozwolić na nieco więcej, patrząc jak pasywnie i niepewnie odpowiadała jej Kubomi. – Fajnie brzmiałam? Chciałabym kiedyś mówić takie rzeczy na poważnie, pewnie ty też, co nie?  Ale do tego potrzeba awansu w szeregach. Wiesz, osiągnięcia i inne zasługi, ale co ja ci będę gadać, skoro siedzimy w tym razem. Masz. – Wyjęła zza swojego pasa nieduży zwój, a właściwie to zwykły rulon z logiem jednego ze złotych tygrysów i wyciągnęła go w kierunku dziewczyny. – W końcu inna robota niż siedzenie w tej ru... ym, barze. Chyba nie tchórzysz? – Istniało w ogóle coś takiego jak tchórzostwo wśród mafii Shigashi? Chyba że synonimem do niego była śmierć.

[Kubomi]

Białowłosa nieco zmieszana nagłą koniecznością rozmowy, na razie milczała, pozwalając swojej… rozmówczyni wypluwać kolejne słowa. Niebieskie oczy Kubomi przez chwilę śledziły dziewczynę, która zaczęła się przed nią przechadzać, co jakiś czas kontynuując zerkanie, wgłęb lokalu – była to lekka niedogodność w pracy, ale nie miała ochoty tego komentować. Znając jej sposób mowy, jeszcze by została zignorowana, więc lepiej przyjąć standardową taktykę. Za to kolejne słowa już ją bardziej zaskoczyły, co było widać już po podniesieniu brwi – choć czy naprawdę powinno ją zdziwić, że ta osóbka współpracuje z mafią? Nie, nie powinno, ale i tak to zrobiło.
- Erm… zawiedzenie nie wchodzi w grę… - mruknęła w odpowiedzi, mimowolnie posyłając swój wzrok w kierunku posadzki. Dopiero w kolejnych słowach okazało się, że najpewniej są tego samego stopnia, co znowu skołowało kuglarkę. Czuła się głupio, ale to nie było nowe uczucie w jej życiu – co rozmowę tak się czuję.
- Tak… masz rację. – skwitowała wypowiedź o awansach, z zawstydzeniem w głosie, że aż tak bardzo potraktowała to na poważnie. Choć osiągnięcie pozycji byłoby kiedyś miłe… Nagle, dziewczyna wręczyła jej jakiś zwój, który białowłosa przejęła. Przyjęła już pozycję dłoni, by go otworzyć, jednak wstrzymała się w ostatniej chwili, zerkając na dziewczynę, szukając jakiegokolwiek potwierdzenia, że może to otworzyć. Wolałaby, aby to nie okazało się ściśle tajną przesyłką, bo byłoby to szybkie.
- Mogę…? – zapytała cicho, mając bardziej na myśli otworzenie niżeli wzięcie.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
5 / 30
Kubomi Kurayami Uśmiech szybko zszedł z twarzy dziewczyny. – Ale ty jesteś... nie wiem. Wolna. No, bierz to. – Wręcz wyrwała zwój z rąk dziewczyny i sama rozwinęła go, czytając tak, aby dotarło do Kubomi wszystko to, co zostało tam napisane. – Blabla, Kurayami Kubomi, musisz iść i załatwić sprawę z winiarnią, która nas niepokoi, bo chcemy ich pieniądze, a ich nie mamy. – Żadne pismo tak nie brzmiało, a sama koleżanka z mafii nie wyglądała, jakby właśnie odczytywała cokolwiek o czym świadczyć mogą jej na wpół zamknięte oczy. – Szczerze, to nie chce mi się dalej tego czytać. Musimy zrobić tak, aby wykraść papiery odnośnie firmy jakiegoś dziada i bardzo ważne jest, aby był to oryginał, bo ponoć liczy się jego podpis. Zawsze możemy też zmusić go do podpisania zrzeczenia się praw do winiarni na nas... a raczej na naszego złotego tygrysa pana Akahito, ale to chyba będzie trudniejsze niż pozbycie się problemu. – Westchnęła ciężko i właściwie nie dając większego czasu na reakcję, wrzuciła papier do palącej się wciąż lampy zawieszonej na kolumnie, rzucając na całe pomieszczenie chwilę cienia, lecz najwyraźniej nikogo to szczególnie nie poruszyło.

– Jestem Eri – Dodała opierając się ponownie o ścianę, lecz już całymi plecami, wyciągając tym samym rękę w kierunku Kubomi. W końcu jeszcze się nie przywitały. Czy młoda Ayatsuri odpowiedziała jej tym samym, czy też nie, nie czekając długo, odkleiła się od ściany i wolnym krokiem ruszyła w kierunku tylnego wyjścia, zatrzymując się tuż przed nim i spoglądając raz jeszcze na swoją partnerkę. – Weź coś w sobie energii wykrzesaj. Winiarnia jest yy... nie wiem ile, pewnie kilka godzin drogi stąd. Zamierzamy spać na trakcie? Szczerze, to mi w sumie wszystko jedno. Ja tam właściwie aż tak snu nie potrzebuję, ale ty... daj znać, będę za drzwiami. Zgodzę się na wszystko, bylebyśmy maksymalnie jutro wyruszyły. – I wyszła, pozostawiając Kubomi samą ze sobą.

[Kubomi]

Kubomi poczuła się… jak idiotka. Ale to nie jest nic nowego w jej życiu. Jej oczy wyraziły wewnętrzną pustkę, gdy zobaczyła kawałek papieru, który wpadł do palącej się lampy. Wyciągnęła rękę, a następnie zawiesiła ją bezwładnie w zrezygnowaniu. Dopiero po kilku sekundach się ruszyła, wzdychając głęboko. Martwa w środeczku uścisnęła rękę Eri, sama się nie przedstawiła – bo ta znała już jej tożsamość, więc nie miało to większego sensu.
- To nie takie łatwe… - mruknęła, idąc już za swoją towarzyszką. Ciężko było być bardziej żywym, albo po prostu musi się nauczyć? O ile jest to nauczalne w jakimkolwiek stopniu. – A w którym kierunku? Ja jestem… eeee… przygotowana, więc ja mogę wyruszyć nawet teraz… - kontynuowała, wychodząc za Eri. I tak miała wyposażenie przy sobie, więc co za różnica.
- A Ty ile czasu potrzebujesz… na yyy… przygotowanie się? – zadała, w najbardziej niezręczny, sposób swoje pytanie. – Właściwie… czegoś możemy się spodziewać na miejscu…? – ta kwestia nagle do niej trafiła, więc postanowiła spytać.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
7 / 30
Kubomi Kurayami – Ile czasu? Ech, nie wiem – powiedziała właściwie sama do siebie, mrucząc coś cicho pod nosem. Była zbyt zajęta szukaniem czegoś pomiędzy kieszeniami, aż w końcu wyjęła z jednej z nich niewielki rulonik, pognieciony w zasadzie z każdej strony, a zawartość, chcąc nie chcąc, wysypała się nieco na ziemię. – Kuso. – Przeklęła pod nosem, próbując wyprostować zwitek ziół w swojej dłoni. Nie wychodziło jej to za dobrze, ale na jej twarzy nie było widać przesadnego wnerwienia na tę sytuację. Nawet uśmiech i radość, którymi tak emanowała w barze, jakby odeszły wraz z przejściem przez tylne drzwi. Koniec rozmowy, a zaczyna się prawdziwe zlecenie. Powiedzmy.

– Pewnie i tak nie palisz, to nawet nie zamierzam pytać. – Ruszyła w kierunku dogasającej świeczki w szklanej latarence ustawionej na jednym ze stolików. Było to jedyne źródło światła tego miejsca, nie licząc Księżyca, próbującego odbitymi promieniami Słońca trafić w podwórko Tygrysiego Pazura, lecz przez liczne chmury na niebie dość bezskutecznie. – Chyba że mnie zaskoczysz? – Odwróciła jedynie głowę w kierunku dziewczyny, próbując dostać się do środka naczynia i wyciągnąć świeczkę na tyle, aby móc podpalić swojego papierosa. Niezależnie od odpowiedzi Kubomi, wzięła kilka pierwszych wciągnięć, wypuszczając przy tym ledwo widoczny szarawy dym. Oczywiście, jeżeli dziewczyna wyrazi zgodę, podzieliłaby się swoim majątkiem z młodą Ayatsuri, ale tylko na parę zaciągnięć. Muszą przecież się jakoś podzielić w tych ciężkich czasach.

– Nie potrzebuję wiele. – Schyliła się odrobinę i spod stołu wyciągnęła skórzany pas z dwoma małymi zwojami uwięzionymi w powiększonych szlufkach. Upewniła się, że wszystko jest dobrze przypięte, a następnie prostym ruchem schowała swój pas pod jedną z warstw spódniczki, tak aby nie dało się poznać, że cokolwiek tam ma. – Zwarta i gotowa. Chodź, wytłumaczę Ci w drodze, choć właściwie nie za bardzo wiem co mam tłumaczyć. Musimy zdobyć papiery wartościowe związane z winiarnią, której pewnie nikt nie chce pokojowo lub pieniądzem oddać. Rodzinny interes czy inne wymysły ludzkie. Nie rozumiem za bardzo tego, czemu ktoś ma dostawać wszystko od życia za darmo tylko dlatego, bo urodził się w lepszej rodzinie. Nie sądzisz, że to jest niesprawiedliwe? – Kontynuowała rozmowę, zmierzając w kierunku wyjścia z wioski. Zachowywała się nieco poważniej, a przynajmniej teraz nie pokazywała, jak bardzo energia ją rozpiera od środka. Ot, spokojnym wolnym krokiem przemierzała Shigashi, paląc przy okazji resztki papierosa czy innego środka odurzającego, bo kto wie jakiej jakości te zioła były. 

// Kolejny post proszę, aby napisać w tym miejscu.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
41 / 30
Kubomi Kurayami Eri w końcu poddała się, leżąc niemalże bezwładnie pod naporem marionetki, lecz gdy tylko Kubomi podeszła bliżej niej, próbowała splunąć jej pod buty. Tylko na tej wysokości mogła jeszcze cokolwiek zrobić blondwłosej, która pomimo strat dała sobie radę w pojedynku. – Ja? JA?! – Wrzasnęła, starając się złapać oddech, ale nie zamierzała brać udziału w rozmowie, a raczej teraz monologu prowadzonym przez Kurayami. Patrzyła się jedynie ślepo w nią, aż w końcu pod sam koniec sama zaczęła płakać. Z początku cichutko, próbując pokazać, że emocje w niej nie górują, ale chyba nie dała rady się powstrzymywać. Czy to przez słowa, jakie dziewczyna skierowała do Eri, a może po prostu fakt, że przegrała i teraz czeka ją śmierć lub tułaczka po nieznanych terenach, wyzwala w niej tyle uczuć. Czując, jak ostrza przechodzą jej przez palce, wrzasnęła głośno, wybudzając nawet ptaki z koron drzew, które pofrunęły ku niebu, starając się uciec od zagrożenia. 

Odchodząc, pozostawiając Eri samej ze sobą, Kubomi mogła spostrzec kątem oka, jak pracownicy tej winnicy, zebrani do tej pory za różnymi mniejszymi budynkami, pochowani i wystawiający jedynie głowy, aby zobaczyć, co się dzieje, zaczęli biec w kierunku Eri. Będąc już daleko na trakcie, widać było, że dziewczyna otrzymała błyskawiczną pomoc, a kilku mężczyzn zabrało ją do sąsiedniego, mniejszego budynku, prawdopodobnie w celu zaleczenia ran i powstrzymania krwawienia. 
* * * Wracając do wioski, Kubomi czuła, jak powoli traci siły, lecz zanim uda się w upragniony wypoczynek, należało dokończyć powierzone jej, a raczej Eri zadanie. Blondwłosa nie dysponowała informacjami, które pozwoliłyby jej zlokalizować odpowiedniego Kintore, a zresztą spotkanie z nim mogłoby nie być najlepszym pomysłem. Pozostawiwszy szkatułkę u barmana, ten wsunął ją pod ladę, dobrze wiedząc, po co dziewczyna mu ją dała, a samej Kubomi dał kilkanaście złotych monet w podzięce od rodziny. Niech kupi sobie coś ładnego. Tylko co z Eri? Cóż. Póki co nie dostanie odpowiedzi na to pytanie, lecz może być pewna, że jeszcze kiedyś ich drogi mogą się przeciać.

Koniec misji.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Zadanie wykonane. Wycieńczonej kuglarce udało się donieść obiekt swojego zadania i od razu otrzymać zapłatę. Będzie mogła sfinansować leki dla dziadka, ale na razie priorytetem było wykurowanie się. Dlatego po wykonaniu małego, kulturalnego ukłonu skierowała się w kierunku szpitala miejskiego – nie marząc o niczym innym niż chwili spokoju i możliwości posegregowania swoich myśli, szczególnie po morderczej walce, którą najpewniej wygrała rzutem na taśmę. Trochę to jej mówiło o jej umiejętnościach, które wypadało poprawić, zanim zabierze się za dalszą, bardziej zaawansowaną pracę dla rodziny.

z/t