Bar "Tygrysi Pazur"

[Arino]

11/14

Misja C
~ Co kryje się pod kamykiem ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe

---

O czerwonym tygrysie w Ekibyo krążyło wiele legend i każdy bał się, iż pewnego raz może trafić w ręce swojego oprawcy. I tym bardziej dziewczyna przeżyła szok, gdy została pochwalona na oczach jej równych ludzi. A to znaczyło, iż tego jednego dnia stworzyła sobie nieprzychylnych przyjaciół, którzy będą czekać na jej potknięcie. Gdyby tylko wiedzieli jak łatwo posłać do grobu Kubomi, choć pewnie wielu z nich raczej zrobiłoby z jej życia piekło. Jednak nikt o tym nie wiedział, a ona musiała mieć nadzieję, iż Katsuki będzie trzymać język za zębami i nigdy jej nie wyda.
Dlatego, gdy dostała rozkaz do wyjścia, udzielony jej gestem głowy, ruszyła do wyjścia, a później znalazła się już na ulicach miasta Shigashi no Kibu, wiele tygrysów rzucało jej nieprzyjemne spojrzenia, jednak tylko jeden z nich do niej podszedł.
- Wkręć mnie do akcji z tobą - Niebieskie oczy wpatrywały się w nią intensywnie. Złoty Tygrys po jej stronie, była odpowiedzialna za rachunkowość pazura, a do tego piastowała ważne stanowisko, więc nie mogła być słaba. Można było wręcz powiedzieć, iż w tym jednym momencie Kubomi, mogłaby zyskać potężną siłę bojową oraz jej sympatię. Z drugiej strony, od Katsuki wiedziała, iż nie potrzeba drugiej osoby, równej jej randze na taką akcję. Zdecydowanie wiele pytań mogło pojawić się w głowie Kubomi.

---

- Katsuki
- Nimoto Tamumune - Tygrys, podległy Białemu Tygrysowi. Wygląd
- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- Okusato Kiya - Złoty Tygrys Wygląd
- Fugi Tatsuhiro - wygląd
- Izuhei Tamatoki - wygląd

[Kubomi]

Starała się nie patrzeć na innych Tygrysów, spodziewała się i dostrzegała, że posyłane są jej, delikatnie to ujmując, nieprzechylne spojrzenia. Ale nie miała czasu i powodu się z nimi konfrontować, miała robotę do wykonania – stąd z lekka zdziwiło ją, że wśród tych wszystkich ludzi podeszła do niej Złota Tygrysica, która zaproponowała swoją pomoc. Nie spodziewała się, że ktoś będzie chciał jej pomóc w tej małej operacji – rodziło to pewne problemy, szczególnie natury współpracy z Katsuki, ale… w ogólnym rozrachunku powinno to wyjść na dobre, po prostu potem trzeba upewnić się, że jej wrogowie trzymają język za zębami.
- Chcesz? Wieczorem będę robiła zebranie na ten temat w moim biurze, tam przekaże wszystkie szczegóły przed akcją. – odpowiedziała, zgodnie z prawdą zresztą, mając w głowie ideę by może nawet zmobilizować inne swoje Tygryski do pracy. Im szybciej poczują prawdziwą walkę, tym lepiej. Ale pytania, czy Złota Tygrysica będzie miała coś do dodania, zanim Kubomi zajmie się profesjonalnymi rzeczami.

[Arino]

12/14

Misja C
~ Co kryje się pod kamykiem ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe

---

- Po tym co tam zaszło, mam ochotę na kimś po prostu się wyżyć, dzięki za zgodę - stwierdziła i ruszyła się przygotować. Potrzebowała zabrać ze sobą trochę broni. W tym czasie Kubomi mogła dokładnie przestudiować książkę w dowolnie wybranym przez siebie miejscu lub dokonać też innych przygotowań.
Jednak w koncu nadszedł wieczór podczas, którego w kryjówce zebrało sie spore grono podległych jej tygrysów oraz Okusato Kiya, która stała niedaleko, czekając na to jaką przemową zamierza uraczyć ich dziewczyna, którą chwalił dzisiaj Pazur. Znała rozmieszczenie kryjówki, ludzie tam też o tej konkretnej godzinie powinni spać, ułatwiając im zadanie, choć mogła też uderzyć wcześniej, by doszło do prawdziwej bitwy, wszystko w końcu zależało od niej. Katsuki, podała tylko wtedy sugerowaną godzinę ataku, nie miała władzy nad Kubomi.
Wśród piskląt, zauważyła Tani Tsuyoshiego oraz Izuhei Tamatoki, więc zdecydowanie łuski mogły się modlić tylko o szybką śmierć, choć minimum trzem nie było to dane. Ostatnio w Shigashi źle się działo dla Tygrysów, więc należało podjąć przeciwdziałania. A teraz na początku tych przeciwdziałań stała Kubomi. Mająca nie tylko wsparcie własnej mafii, ale ku swojemu zdziwieniu też i Feniksów. O co tam chodziło, trudno było rozstrzygnąć.

---

- Katsuki
- Nimoto Tamumune - Tygrys, podległy Białemu Tygrysowi. Wygląd
- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- Okusato Kiya - Złoty Tygrys Wygląd
- Fugi Tatsuhiro - wygląd
- Izuhei Tamatoki - wygląd

[Kubomi]

Miejscem spotkania naturalnie był jej gabinet, w końcu ono było centrum jej logistycznego i intelektualnego zarządzania swoim stadem! Czarna Tygrysica, wyposażona już w swoją zbroję, stała nad mapą miasta, rozłożoną na podłodze, która została przyniesiona przez losowych pachołków. Spojrzała na wszystkich tych, którzy będą brali udział w tej operacji – nie była pewna, szczerze mówiąc, co powiedzieć, nie czuła się najbardziej retoryczną osobą na świecie. Była pewna jednak jednego, sukces był gwarantowany – z tak sporą siłą bojową, informacjami i zaskoczeniem, niewykonalnym była porażka!
- Ostatnimi czasy nasza Rodzina ponosi upokarzające i bolesne porażki! Jednak dzisiaj z tym kończymy! Smoki podniosły łapę na Tygrysa i teraz ten Tygrys im tę łapę odgryzie! – po krótkiej chwili motywowania swoich podkomendnych i partnerów, wzięła krótszy oddech, zanim zaczęła znowu mówić. – Wiemy, gdzie znajduje się jedna siedziba Smoków, gdzie znajdują się ludzie odpowiadający między innymi za ostatnie ataki na nasze placówki! – wskazała za pomocą jakiegoś kijka miejsce na mapie. – Zaatakujemy dwie godziny po północy, powinni mieć wtedy uśpioną czujność, a naszym celem będzie błyskawiczny szturm. Zajęcie wszystkich pięter i pomieszczeń, upewnienie się, że większość nie obudzi się kolejnego ranka, i wzięcie paru zakładników… możecie zająć się kimkolwiek chcecie, ale ich szef należy do mnie! Czy to jasne? – zaczęła tłumaczyć jeszcze drobnostki takie jak podział na drużyny, by móc zaatakować z kilku stron, dopytała czy ktoś posiada zdolności przemieszczania pod ziemią, by dodać kolejny kierunek ataku, a także podkreśliła, że lepiej uniknąć absolutnej anihilacji budowli! Byłoby głupio w ten sposób przykuć uwagę.
- To wszystko, przygotujcie się, dobierzcie się w zespoły i będziemy szli na łowy! Osoby o zdolnościach sensorycznych wyruszą przodem, by mieć na oku Jaszczurki i informować nas o wszystkim, co trzeba.

[Arino]

13/14

Misja C
~ Co kryje się pod kamykiem ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Południe

---

z/t

---

[Hibana]

Kapuś, kapuś...
1/14, misja D, Ranmaru Rei Bar "Tygrysi Pazur" stanowił dla rodziny Ekibyoo jedno z licznych swego rodzaju centrów dowodzenia i punktów zbornych członków rodziny. Ci postawieni najwyżej w hierarchii dostawali tu najlepsze miejsca, w specjalnych pokojach za barem lub w eleganckich lożach, do których zwykli mieszkańcy rzadko mieli wstęp. Dla takich pachołków jak Rei nie było za to w nich miejsca. Nie było go dla nich właściwie w ogóle w środku baru, bo tylko odstraszaliby elegancką klientelę, która ma trochę grosza przy duszy do wydania. Na zapleczu budynku, to już co innego. Tutaj często zwykłe Tygrysy spędzały swoje wolne dni, popijając jakiegoś sikacza, plując pod siebie i czekając, aż znajdzie się dla nich jakaś robota, która przełamie impas codziennego życia. Dzisiaj dla młodego Ranmaru był szczęśliwy dzień, przynajmniej jak na mafijne standardy. Kiedy pochłonięty był rozmową z innymi przydupasami na temat minionego weekendu, siedząc przy drewnianej skrzynce służącej towarzystwu za stolik, dyskusję przerwało przybycie niespodziewanego gościa. O swojej obecności dał on znać uderzając dłonią w stół. Niewysoki mężczyzna w średnim wieku, o łysej głowie i długim, choć wyraźnie przekrzywionym nosie, przypominał nieco od dołu sępa.
- Ty i ty, znajdźcie sobie inne zajęcie - Wskazał na kolegów od szklanki, którzy bez słowa podnieśli się i wykonali rozkaz przełożonego. Ten zajął miejsce jednego z nich i jednym haustem dokończył cokolwiek pił jego poprzednik. Przejechał dłonią po swojej obciętej na łyso glacy, jakby przeczesywał włosy, zmarszczył brew i rozpoczął monolog - Jest robota do zrobienia młody. Dostaliśmy cynk, że jeden z informatorów się rozjebał i przez niego zatrzymali naszego brata. Źródło jest lewe, więc musimy najpierw sami pogrzebać zanim wyrok wydamy. Tu masz adres - Oderwał wreszcie dłoń od stołu, pod którą ukazała się pomięta kartka z ulicą i numerem domu - Pójdziesz tam teraz i przetrzepiesz mu kwadrat po całości. Pet jest za miastem, więc masz czas do wieczora. Jak znajdziesz cokolwiek podejrzanego to lecisz do mnie i mi o tym mówisz. Jak nie znajdziesz nic to sami go przyciśniemy, aż zaśpiewa. Drzwi musisz otworzyć sobie sam, tylko tak, żeby pół miasta o tym kurwa nie wiedziało. Standardowo nikomu nic nie mówisz, nikogo nie widziałeś i nie słyszałeś nic. Jak się spiszesz to nagroda będzie. Jakieś pytania?

Oniko

[Ranmaru Kei]

Dni jak te nie były zbytnio ciekawe, można powiedzieć, nudne i przelotne. Jak nie przespałeś całego dnia, to się spiłeś i w sumie przespałeś resztę dnia. Tak przynajmniej było w przypadku Kei'a, tutaj jednak miał na głowie kilku towarzyszy, którzy to mu umilali dzień byle jaką rozmową. Sam mężczyzna niezbyt się wypowiadał, wolał słuchać i czekać na nadejście wieczora. Co prawda w planach miał też przejść się po mieście, albo chociaż zrobić coś pożytecznego. Do czasu, aż ktoś czegoś od niego nie będzie chciał. Przymykając oczka i pół przytomnie słuchając rozmowy, po chwili do pomieszczenia wleciał człowieczek. Szybko pogonił pozostałych do roboty, po czym przysiadł przy stoliku. Zdecydowanie miał jakąś sprawę do wielkoluda, no cóż, bardzo dobrze.
Sprawa szybka i prosta, przeczesać komuś mieszkanko, zrobić to wyjątkowo cicho. Niezbyt w jego stylu, ale ma do tego odpowiednie narzędzia. Jeżeli chodzi o wykonywanie cichych misji lub obserwacji, ale to mniejsza. Lekko się uśmiechając, sięgnął po karteczkę, którą oczywiście przejrzał po czym schował do wewnętrznej kieszeni swojego kimonka. Powoli wstając od stołu, sięgnął po swój kieliszek gorzałki.
- Zazwyczaj w takich wydarzeniach trafiają się nieproszeni goście, co z nimi?
Trzeba być na wszystko przygotowanym, kto wie czy ktoś nie będzie na miejscu, albo podczas jego przeczesywania wstąpi na herbatkę. Kei może i nie wygląda, ale lubi mieć wszystko zaplanowane i pod kontrolą, zwłaszcza takie wypady.

[Hibana]

Kapuś, kapuś...
3/14, misja D, Ranmaru Rei - Dobra, po pierwsze, postarasz się wejść tak, żeby nie rzucało się w oczy, że ktoś włamał się do środka - Łysy mężczyzna tłumaczył Reiowi, jak dziecku, mówiąc powoli, z uniesionymi brwiami, patrząc spod byka - Rozumiesz mnie, żadnego wyważania drzwi, rozbijania okien i tak dalej. Nic, co zwróci uwagę na dom. Jak ktoś będzie dobijał się do drzwi, to milczysz. Nikogo nie ma w domu. A jak ktoś wejdzie do środka samemu, to wtedy zajmujesz się delikwentem albo spierdalasz w podskokach. Wtedy chociaż zrób to tak, żebyś wyglądał na zwykłego włamywacza. I zrób to bez rozlewu krwi jeśli łaska. Jak cię złapią, to my się nie znamy. A jak się znamy, to wiesz co potem z tobą będzie. Dom zostaw w jakim stanie chcesz, my się zajmiemy resztą. Jak wszystko jasne to rusz wreszcie dupę, nie masz aż tyle czasu.
Facet zaczął wstawać od stołu zanim jeszcze skończył mówić. Otrzepał swój tyłek, poprawił ciemne kimono i zmierzył wzrokiem całe towarzystwo, w oczach mając mieszankę politowania i nostalgii za czasami, kiedy sam był pachołkiem do takich zadań. Czasy słusznie minione ale z tego się nie wyrasta. Ruszył do wyjścia ale zatrzymał się jeszcze przed drzwiami i rzucił krótko do Ranmaru
- Masz czas do trochę po zachodzie słońca, ja wrócę tu około tej godziny i poczekam na raport.
Było chwilę po południu, więc czasu nie było chyba mało. No, o ile oczywiście lokum informatora nie ma zbyt dużego metrażu, a drzwi nie okażą się ścianą nie do przeskoczenia.

Oniko

[Ranmaru Kei]

Słuchając dalej człowieczka, Kei wychylił szklaneczkę swojego trunku. Wszystko co chciał wiedzieć, to co zrobić z nieproszonymi gośćmi. Tyle opcji do wyboru, ale raczej nie będzie miał czasu by kimkolwiek się zająć. Zwłaszcza, że ma tutaj być po zachodzie słońca. Cierpliwość i szybkie machanie nóżkami, to jest na pierwszym planie. Trzeba będzie dostać się pod wskazany adres i wykonać swoją robotkę.
- W takim razie do zobaczenia.
Odparł, po czym ruszył w stronę wyjścia. Myślę, że szybsze maszerowanie będzie odpowiednią prędkością by dotrzeć na czas do domu kapusty. Standardowe przekazy pozostawił sobie z tyłu głowy, nie był na tyle głupi by nie znać podstaw bycia złapanym. O ile w ogóle ktoś go złapie. Na tą chwilę, trzeba było po prostu skierować się do celu. Bez patrzenia w tył, czy też na boki. Prosto przed siebie i nie zastanawiać się nad niczym. Humorek dziś dopisywał, choć nie był aż w takiej euforii by skakać jak mała dziewczynka. Miał tylko dobre przeczucie, że w niedalekiej przyszłości może się bardziej przydać rodzinie, co go cieszyło. Zaczynając od drobnego małego kociaka, aż po wielkiego tygrysa. Wszystko na spokojnie.

Z jednej strony sama myśl o przyszłości dawała mu lekkie ciarki na plackach, mógł i może jeszcze tyle osiągnąć. Czasami chciałby, żeby już było to lepsze jutro. Jednak bez dania z siebie jakiegokolwiek wysiłku, nie osiągnie się nic. Prawą dłoni przykładając do tyłu głowy, Kei po chwili zaczął się lekko drapać. Myśli są czasami natarczywe, zwłaszcza takie które tworzą marzenia. Tak więc, żeby zająć się czymś innym. A mianowicie zleceniem, mężczyzna po prostu postanowił przyspieszyć i wskoczyć na dach baru, by następnie wybić się w stronę jego celu. Minimalny wysiłek, choć na chwilę wyciszy myśli i przyspieszy robótkę.

[Hibana]

z/t

[Hiroto]

Wszystko się posypało. Cóż, wcześniej zdarzało się to tyle razy, że nie miałem już większych oczekiwań, niemniej jednak… bolało podobnie. Przez te wszystkie lata cierpienia, nie udało mi się jeszcze uodpornić i zobojętnieć na własny los. A ten… nie zapowiadał się zbyt dobrze. Zaledwie parę dni temu miałem szansę wyleczyć się ze swojej choroby, stanąć na nogi i nie przejmować się niczym, ale przez wojnę gangów, wszystko spełzło na niczym, a medyka, który miał się mną zająć, już nie było. Co za beznadziejna sytuacja, można by powiedzieć. Co mi więc innego pozostało?

Poszedłem do knajpy, jak to miałem w zwyczaju, gdy coś nie szło po mojej myśli. Zamówiłem coś mocniejszego do picia i usiadłem w rogu pomieszczenia, skąd miałem dobry widok na resztę klientów. Dyskretnie obserwowałem przechodzące dziewczyny i kobiety, zastanawiając się, do której z nich dzisiaj powinienem podejść. Ta rudowłosa w obcisłej sukience wyglądała całkiem obiecująco, ale chyba nie była sama. Przyszła z jakimś innym facetem, może to był mąż? Nie, wtedy by się raczej tak nie stroiła.

Dochodził wieczór, więc lokal cały czas się zapełniał. Powoli zamieniałem się w swojego ojca, on też dużo pił, gdy stracił żonę. Po latach chyba byłem w stanie nawet go zrozumieć, no bo smutki najlepiej zapijało się właśnie w alkoholu. Piło się, gdy się chciało coś uczcić, ale też gdy chciało się coś przemyśleć. Ja byłem trochę inny, piłem z przyzwyczajenia. Zacząłem, gdy Ayame okazała się zwykłą szmatą i tak mi już zostało. Czy mogłem obwiniać ją za zniszczenie mi życia? Nie, to by była przesada, stało się o wiele więcej, bym mógł zwalić winę jedynie na tę głupią dziewczynę. Na pewno jednak przyczyniła się do tego, kim się stałem - wrakiem człowieka bez większych uczuć.

Wyciągnąłem na wpół zapisaną kartkę papieru. Pracowałem nad kolejnym wierszem, kolejnym z gatunku tych smutniejszych. Pod wpływem emocji, zapisałem kilka linijek i przeczytałem je jeszcze, by upewnić się, że mi odpowiadają. Choć bar to raczej specyficzne miejsce do wyrażania siebie, dla poety każda chwila mogła być tą odpowiednią.

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla mafii Ekibyo
Hiroto
1/15
"Czas pogardy" Siedzisz samotnie w knajpie, zimny, pusty, skupiony tylko na chlaniu i kobietach, powtarzając klasycznie to, co już było w przypadku twojego ojca. Alkohol jest tu obrzydliwy, kobiety może i ładne, ale wiele z nich - jak ta, którą obserwujesz - przyszło już z mężami, a inne nie są zainteresowane twoją osobą. Nawet nie ma tu dobrej muzyki czy czegokolwiek, straszna nuda, nie ma co ro...
I w tej chwili do twojego stolika przysiada się młoda kobieta o włosach koloru złotych monet, z bladą, jasną, chłodną twarzą. Jest wystrojona w piękne, niebieskie kimono i nowe, świeżo zrobione sandały, włosy sięgające jej do pasa spięła w elegancki kok. Ma na sobie sporo biżuterii - jakieś kolczyki, naszyjnik z muszlą, jakąś bransoletkę na prawej dłoni, ot zwykłe kobiece bibeloty. A jednak jest w niej coś, co nakazuje ci jej nie ignorować - zwłaszcza, że pochyla się w twoją stronę.

- Witaj, tygrysku. - szepcze. Jego dźwięk jest łagodny, delikatny, zmysłowy. Pieści twoje ucho, ale to, co zamierza ci przekazać, nie pasuje do tego subtelnego tonu. - Masz robotę. Zgłoś się do ryokanu Tabashi, porozmawiaj z Kurashiko. Rozpoznasz ją po czarnych włosach, w które wpięty będzie zielony grzebień. To wszystko.

Przekazawszy wiadomość, znika w tłumie, nim zdążyłeś ją o cokolwiek zapytać. Najwyraźniej miała ci tylko dyskretnie przekazać informacje, a reszta należy już do ciebie.
Co teraz zrobisz? Pójdziesz do Tabashi? Nie masz specjalnego wyboru. Zresztą masz nazwę miejsca, masz imię dziewczyny, z którą masz się spotkać. To ci musi wystarczyć, tygrysku. Ekibyo nigdy nie ułatwiali sobie - ani innym - życia. Zbyt wiele osiągnęli, by pozwalać sobie na szczegółowe wyjaśnienia co do pewnych spraw.

____________________________________________________________________________________________________
tu proszę tu o

[Hibana]

Kapuś, kapuś...
15/14, misja D, Ranmaru Rei Kei ogarnął na szybko mieszkanie, żeby jego wizyta nie była zbyt oczywista, zamknął za sobą drzwi i nawet odłożył kluczyk na miejsce. Może jego następcy, którzy odwiedzą kapusia w domu, będą mogli z niego skorzystać. Podróż w drugą stronę przebiegła znacznie szybciej, bo młodego Ranmaru nie obchodziła już ostrożność i bycie niewidocznym, więc beztrosko przebiegł się dachami domów. Kiedy dotarł na miejsce, jego zleceniodawca zdążył już wrócić i siedział sobie właśnie w lokalu, przy stole, w towarzystwie trzech karków. Cała trójka była w niego wpatrzona jak w obrazek, jakby właśnie opowiadał im historię o tym, jak pokonał Antykreatora, a w rzeczywistości pewnie po prostu lizali mu dupę. Na widok swojego podopiecznego ożywił się nieco i nawet wstał od stołu, wychodząc do tygryska z otwartymi ramionami.
- Obyś miał dla mnie dobre wieści albo nie miał ich wcale.
Wziął do ręki wręczony mu bez słowa notes, który miał być dowodem popełnionej przez informatora zdrady. Otworzył go i zaczął oglądać każdą stronę po kolei, chociaż nie czytał ich od deski do deski, a raczej po prostu rzucał okiem na zapiski. Trwało to może trzy lub cztery minuty, które zdawały się być wiecznością. Nie padło wtedy ani jedno słowo. U Oniko nie było widać żadnych emocji, dopóki nie otworzył strony z informacjami o sobie. Wtedy jego twarz przybrała wyraz zaskoczenia, zmieszanego jednocześnie z uznaniem.
- No i fajnie. Fajniusio. Po koleżeńsku. Rzućcie sobie okiem chłopcy - Powiedział, po czym rzucił notes na stół, przy którym wcześniej siedział. Goryle zebrały się dookoła niego i zaczęły wertować jego zawartość.
- Kurwa nawet Bolo tu jest. I ja też jestem! Ty ale jaja, widzieliście kiedyś coś takiego?
- Zajmijcie się tym konfidentem. Ma być powoli i boleśnie. Utnijcie mu jęzor, żeby więcej nie paplał. Potem sprawdźcie kto go zrekrutował. Chwasty trzeba wyrywać z korzeniami, bo inaczej znowu wyrosną. A ty młody.. - Sięgnął do tylnej kieszeni, z której wyciągnął sakiewkę pełną Ryo - Dobrze się spisałeś. Jeszcze będą z ciebie ludzie. A teraz znikaj stąd, lokal to nie miejsce dla ciebie.
Oniko poklepał Ranmaru po policzku i wskazał mu drzwi, pośpieszając go do wyjścia. Wygląda na to, że wszystko dobrze się skończyło. Oczywiście dla mafiozy, bo jeśli chodzi o informatora, to Kei prawdopodobnie wydał na niego wyrok śmierci. No ale cóż, tamten sam sobie na to zapracował.

Oniko
Kark 1 Misja zakończona powodzeniem

[Hibana]

Który tam to Zborek?
1/28, misja C, Ranmaru Kei Życie toczy się powoli, kiedy nie ma się nic do roboty. Ci, którzy nigdy nie przepracowali dnia w swoim życiu, cieszą się błogością każdej doby. Tylko Ci, którzy pełnili już zawód inny, niż ten dla rodzica, wiedzą co to znaczy mieć za dużo wolnego czasu. Ile można siedzieć z tymi samymi głąbami na zapleczu baru i słuchać ich pijackiej paplaniny. Puste oczy niezmącone myślą, twarze, które tylko mamusia mogłaby pokochać i za grosz rozgarnięcia. Nie znalazłby się taki, który wróżyłby im w niedalekiej przyszłości awans, a i w tej odległej nie było na co liczyć. Kei natomiast wyróżniał się spośród nich. Nie chciał być taki jak inni. Marzyły mu się wyższe sfery. Pewnego dnia to on mógłby zasiąść w lożach i być idolem dla swoich podwładnych. Wykonawszy dopiero jedno zlecenie, z nadzieją wypatrywał swojego zleceniodawcy, aż ten znajdzie mu nowe zadanie. I tym razem los się do niego uśmiechnął.
Na zaplecze raz jeszcze zawitał Oniko. Nie było u niego widać zadowolenia na twarzy. Wzrokiem przeczesał towarzystwo i zatrzymał się na młodym Ranmaru. Żwawym krokiem ruszył do niego, a towarzysze od kieliszka tygryska, nauczeni ostatnim razem, bez słowa wstali od stołu, do którego dosiadł się przełożony.
- Jest robota do zrobienia. Dobrze się spisałeś ostatnim razem, więc najpierw proponuję Tobie. Kapuś wyśpiewał wszystko pięknie. Chłopaki nawet nie zdążyły sprzętu rozpakować, a już mieli wszystko na tacy. Teraz jest jeszcze jeden problem. Frajer wyśpiewał, że ten co go zrekrutował, też wszedł w układy. O ile nikt nie puścił pary, to nie ma jeszcze prawa wiedzieć, że jest na celowniku. Złożysz mu wizytę, w domu albo gdzie tam go znajdziesz. W krótkich słowach Ranmarowski, spadasz na niego jak chuj na Mariolę, jeb, resetujesz gościa. Przyprowadzasz go do nas, żywego lub martwego. Ale najlepiej żywego. Wchodzisz w to czy nie?


Oniko

[Ranmaru Kei]

Kolejny dzień przesiedziany przed kieliszkiem, chociaż ostatnio wpadło drobne zlecenie co urozmaiciło mu dzień. Powoli usypiając z kawałkiem materiału na głowie, by to światło nie drażniło oczek zbyt mocno. Mężczyzna już zbliżał się do odpuszczenia całego dnia i po prostu przespania go na ledwo wygodnym krześle, z opartymi nogami o stół i rączkami na brzuchu. Wszystko miało być tak ładnie i pięknie, jednak z letargu wyrwał go głos Oniko. Cóż za wyczucie, można powiedzieć bardzo idealne. Sama jego kolejna wizyta cieszyła Kei'a, przynajmniej nie będzie musiał się lenić.

Ściągając z twarzy kawałek materiału, który następnie odrzucił gdzieś na podłogę. Skierował swoje spojrzenie na miłego pana, następnie z lekkim uśmieszkiem wysłuchiwał kolejne to kontynuacji ostatniego zlecenia. Czyli jednak nie zakończyło się na tym, całkiem ciekawie. Tak więc zakończenie tej sytuacji leży w jego rączkach.
Tym razem będzie mógł robić po swojemu, co bardzo ułatwiało podjęcie każdej przyszłej decyzji.
- Powiedz mi tylko gdzie go znajdę i ruszam.
Odparł krótko, po czym sięgnął po kieliszek słabego trunku. Jak tutaj dalej będzie tak siedział, to jego wątroba będzie w bardzo słabym stanie. Oczywiście może zrobić sobie przerwę od alkoholu, ale jak za niego nie płaci, to po co? Spoglądając na wpół wypitą zawartość kieliszka, po chwili go po prostu odstawił. Następnie sięgnął po paczkę papierosów, które ktoś zostawił. No cóż, jak nie jeden nałóg, to drugi. Zapalając ów papieroska, Kei powoli zaczął zdejmować nogi ze stołu. Choć jeszcze miał zamiar poczekać na dodatkowe informacje.