Lecznica dla zwierząt " Kenkōna ashi "

[Renkuro]

Mashi Misja rangi D ,,Przykra robota"

---

13/15

Mashi poddawał w wątpliwość racjonalność i sensowność kroków które podjął. Teraz jednak niezbyt mógł dumać, ponieważ znalazł się w sytuacji w której trzeba było działać błyskawicznie. Szybkość podjęcia decyzji i sprawność w jej egzekucji było przepustką do szczęśliwego wyjścia bez szwanku z trudnego położenia w jakim się znalazł. Dzieciątko patrzyło na niego z ciekawością, niania również, a piesio patrzył po piesiowemu, trudno określić o czym myślał futrzak. Nikt jednak nie mógł się spodziewać tego co zdecydował się czynić nasz protagonista. Iluzja zniknęła i przed dwójką kobiet pojawił się zamaskowany mężczyzna, który lekkim płynnym ruchem, zsunął lekko swoją metalową maskę i wypluł w stronę wilczura błotniste kule. Następnie obrócił się szarpiąc za włosy dziecko które oczywiście wybuchnęło płaczem i poczęło się szarpać. Błotniste pociski trafił psa tak że ten aż zaskomlał, oraz co ważniejsze, cofnął się przestraszony parę kroków w tył. Dopiero potem, po chwili potrząsnął łbem i ujadając skoczył do przodu spowolniony przez a jakże by inaczej błoto. Niestety dla niego i jego pana, porywacz w tym czasie już był przy płocie przez który przerzucił swój łup a potem siebie. Na jego szczęście ładunek mimo płaczu był chyba dosyć zszokowany i mimo początkowej szamotaniny pozwolił się przerzucić przez ogrodzenie niczym worek ziemniaków. Nie była specjalnie ciężka jak na kogoś w jej wieku przystało, więc nie był to jakiś specjalny popis siły. Plan został wykonany zadawalająco, i po kilku chwilach przez las biegł palacz z mafii ciągnąc za sobą obiekt którego dostarczenie do lecznicy mu zlecono.
Jak można się spodziewać, za ich plecami rozległy się wrzaski niani, krzyk mężczyzny, prawdopodobnie strażnika i ujadanie psów. Porę ataku Mashi wybrał na tyle dobrą, że mógł się spodziewać tego że nim strażnik dobiegnie do kobiety, wyciągnie z niej co się stało, a następnie pogna wraz z psami za porywaczem, minie na tyle dużo czasu, że da radę oddalić się wystarczająco by nie było można go śledzić wzrokiem. Jedynym ratunkiem dla strażników będzie korzystać z psów które muszą ich wytropić. Po za tym też pewnie nie byli tacy pewni siebie żeby ścigać shinobiego tylko we dwoje, zwłaszcza że pewnie ktoś musiał pilnować domu. To były jednak tylko rozważania i nie wiadomo co tak naprawdę się działo na posesji. Bohater mimo swojego planu by skakać po dachach nie musiał tego zrobić. Bardzo szybko dotarł w okolice lecznicy, która leżała na obrzeżach miasta zaraz obok opuszczonego obszaru. Raczej też jego przełożeni nie byli tak głupi żeby zlecić jemu, osobie bez jakiś wybitnych zdolności w transportowaniu ludzi, zadanie przeciorania za szmaty opierającego się dziecka przez ulice pełne gapiów. Jednak nie można było lekceważyć ostatniego problemu który czekał go w tym zadaniu. Samego dziecka. Mimo że przeszli już ładny kawałek, to zaczęło działać. Byli już naprawdę blisko ich celu, zaraz musiał wkroczyć w obszar gdzie być może naprawdę musiałby skakać po dachach. Tylko że dziewczynka nie zamierzała współpracować. Doszła do siebie i zaczęła się szarpać zapierając małymi nóżkami o ziemię. A jej wrzaski przybrały na sile. Jedno było pewne. W takim stanie nie można wstąpić do tej części miasta. A zaciągnięcie jej za włosy do kliniki na pewno wzbudziłoby ogromne zainteresowanie postronnych. Trzeba było jakoś ją uciszyć, a potem dostarczyć do lokalu gdzie już czekały odpowiednie osoby do odebrania towaru.

[Mashi]

Misja D
14/15

---

Całkiem miła odmiana, kiedy to sprawy idą tak jak sobie to rozplanowałem. Choć nie zupełnie, bo niestety nie potrafię wykonywać żadnego jutsu, które mogło by to dziecko uśpić, czy chociaż uspokoić. Kiedy ja jestem zdenerwowany, pomaga mi palenie ziołowych papierosków, jednak to chyba średnio moralne, by dawać palić tak młodej osobie. Dziewczynka na pewno była w zbyt dużym szoku, żeby mnie wysłuchać, gdybym nawet chciał podjąć jakąkolwiek próbę wywołania u niej syndromu sztokholmskiego, w końcu dzieci nie tak trudno oszukać. Wcześniej obyło się bez skakania po budynkach, choć z drugiej strony, wtedy płacz dziewczynki na pewno nie zdążyłby przykuć czyjejkolwiek uwagi, bo to kolejny problem jaki mam do rozwiązania. Zatrzymałem się na krótki moment, by wziąć dziecko "pod pachę", następnie wbiegłem na najbliższy budynek, by z jego dachu przeskoczyć na następny i tak dalej. Jeżeli całe przedsięwzięcie poszło bez komplikacji, po chwili znalazłem się na dachu lecznicy dla zwierząt. Zszedłem stamtąd i udałem się do środku budynku, gdzie zacząłem rozglądać się za kimś kto przejmie ode mnie ten jakże problematyczny żywy ładunek.

[Renkuro]

Mashi Misja rangi D ,,Przykra robota"

---

15/15

Mashi zdecydował się na nie stosowanie nieetycznych zagrań jak naćpanie czy ogłuszenie siłą dziecka które właśnie porwał. Można powiedzieć że może nie był aż tak do końca zdeprawowany. Mimo wszystko jednak wiedział gdzie musi dotrzeć, i wiedział że drący się szkrab pośród zabudowy może być nie lada problemem, co więc zrobić w takim wypadku? Wiele osób mogłoby próbować go zakneblować i czekać do zmroku, albo kombinować z jakimś workiem. Nie było jednak na to czasu, w końcu potencjalna pogoń mogła niedługo tutaj dotrzeć. Bohater więc wybrał opcję która z jednej strony sprawiała że potencjalny pościg z psami tropiącymi zgubi jego trop, a z drugiej pozwoli mu przy odrobinie szczęścia dosyć bezpiecznie dotrzeć do lecznicy. Dziewczynka pisnęła w przerażeniu gdy rozpoczął się parkur, a potem aż zamilkła z wrażenia. Gdy skakał nad uliczkami co jakiś czas ludzie podnosili oczy dziwiąc się co właśnie przeskoczyło nad ich głowami w akompaniamencie lamentów. Jednak w zgiełku przedmieść miasta kupieckiego mało kto zwracał uwagę na sam płacz. Tak wiec póki był niewidoczny biegnąc po dachu nikt nie zwracał na niego uwagi. No może jeśli właśnie komuś obkruszył sufit to irytował właściciela, ale nim ten dobiegł do okna jeśli w ogóle takie miał, sprawcy już dawno nie było. A zresztą co miałoby dać takiemu obywatelowi wyjrzenie za okno jeśli ktoś był na jego dachu. Tak więc sam bieg był dosyć bezpieczny i pozostawał większość czasu anonimowym. Dopiero gdy shinobi na krótki moment pokazywał się przechodniom w momencie skoku mogli oni mieć chwilę by zwrócić na niego uwagę. Chwila ta jednak była za krótka by wywnioskowali coś więcej, a żadnych strażników na szczęście w okolicy nie było. A przynajmniej nie w miejscach nad którymi skakał palacz. A już nie wspominając o tym że chłopak miał maskę. Można powiedzieć że jego plan nie był najgorszy, osiągnął po paru minutach swój cel docierając na dach kliniki. Zszedł z niego i w tym momencie wyskoczył z otwartych głównych drzwi w jego kierunku jakiś drab z nożem. Zero wyjątkowości, zakrzywiony nóż, mężczyzna na oko 40 lat, łysy, dosyć umięśniony, w lekko zakrwawionym fartuchu. Gdyby nie to że to lecznica to można by było posądzić go o bycie rzeźnikiem. Kimkolwiek by jednak nie był, od razu zatrzymał się widząc dziecko. Przez chwilę jakby rozważał o co chodzi, a potem rozejrzał się, machnął Mashiemu żeby wszedł do środka kliniki, a następnie zamknął za nimi drzwi. Nim się zorientowałeś, mężczyzna wyjął z kieszeni szmatkę, flakonik, wylał jego zawartość na wcześniej wspominany materiał, i bez jakiejkolwiek delikatności przyłożył go do twarzy dziecka. To wierzgnęło parę razy, a potem odpłynęło zupełnie wiotczejąc w rękach łuski.
-Jak będziesz miał czas to wpadnij do doktorka, teraz on będzie przekazywał ci zadanie. Twoja hmm koleżanko szefowa, ruszyła w teren.
Wręczył mu odpowiednią zapłatę, a potem pociągnął za nogi porwane dziecko do jakiegoś pokoju. Cóż, ładna sukienieczka dziołchy, właśnie zamieniła się w mopa do wysprzątania posadzki tegoż wysokiej klasy podmiotu świadczącego usługi medyczne.

koniec misji

[Mashi]

- Tak? No to... dobrze. Niech sobie rusza w teren jak najczęściej, ja jej nie będę wysłuchiwał. To dzięki, na mnie już czas. -
Zgarnąłem zapłatę, mieszek schowałem do torby. Bez zbędnego rozwodzenia się nad tym wszystkim opuściłem lecznicę dla zwierząt i udałem się w kierunku swojego miejsca zamieszkania. Raczej nie po drodze mi z jakimikolwiek moralnymi rozważaniami na temat tego, co dzisiaj zrobiłem. Zrobiłem tylko to, co powinienem zrobić, wykonałem swoje zadanie zlecone mi przez wyższych rangą. A to, że przedmiotem zlecenia była bogu ducha winna dziewczynka, to już nie miało zbytniego znaczenia. Z mojej strony krzywda jej się nie stała, to co się stanie z nią dalej już nie należy do mnie.
Idąc do domu, postanowiłem się jeszcze posilić, w końcu mam za sobą całkiem wyczerpujące przedsięwzięcie. Zatrzymałem się przy budce z jedzeniem znajdującej się w centrum miasta. Tam zamówiłem drobiowe ramen, które otrzymałem po około piętnastu minutach czekania. Zjadłem zupę, zapłaciłem i ruszyłem dalej, w stronę osiedla Koromizu, gdzie znajdował się mój dom.

[z/t]

[Shoku]

Krótki spacer po ulicach osady miał nieco odprężyć chłopaka, który od kilku już dni nie miał niczego konkretnego do zrobienia. W szeregach mafii panował pewnego rodzaju zastój, przez co nawet najniżsi rangą pozbawieni byli jakiegokolwiek zadania, misji czy haraczu do zebrania. Młody i na swój sposób paskudny Shoku szedł więc ulicami, trzymając się względnie terenów swojej rodziny - Akiyamy. Nie było wskazane aby wdawał się w zbędne utarczki z innymi rodzinami, nie przyniosłoby to ani jemu ani rodzinie żadnych korzyści. Szedł więc bez celu, z głową lekko spuszczoną i oczami wpatrzonymi na przemian w ziemię i najbliższe otoczenie.


W swoim zamyśleniu młodzieniec dotarł wreszcie pod jeden z wyróżniających się budynków - lecznicę dla zwierząt. Kilka razy obiło mu się o uszy, że rodzina robiła w tym miejscu jakieś interesy, jednak nigdy nie został w żaden z nich wtajemniczony. Zatrzymał się więc na chwilę aby dokładniej obejrzeć konstrukcję i być może dopatrzeć się w niej czegoś, co zdradzi jej prawdziwy cel. Niestety nie ujrzał nic konkretnego przez dłuższą chwilę przez co odczuwał narastającą chęć sprawdzenia co jest w środku. Wiedział jednak, że taka samowolka i wścibskość nie umknęłaby uwadze rodziny, a z całą pewnością nie chciał zostać uznany za szpiega, zdrajcę lub kogokolwiek, kogo warto byłoby dla bezpieczeństwa usunąć ze swoich szeregów. Zawahał się więc przez chwilę w którą stronę skręcić, gdzie skierować swoje kroki i przez to wpadł na jakiegoś mężczyznę, który niosąc kilka pudeł z wiklinowymi koszami, upadł na ziemię i rozsypał je po okolicy. Shoku spojrzał na leżącego na ziemi mężczyznę, który z pewnością lada moment ujrzałby jego okropną twarz i wpadłby w panikę lub uciekłby w popłochu - zanim to jednak nastąpiło, młody mafiozo postanowił wykonać pierwszy krok, mając szczególnie na uwadze zasady jakimi kierowała się rodzina - Unikaj krzywdzenia cywili, chyba że każda inna metoda zawodzi - wyrecytował w myślach i wyciągnął ku mężczyźnie rękę, oferując mu pomoc w podniesieniu się. Był to mieszkaniec tej wioski, tego obszaru więc w pewnym stopniu Kakuzu czuł się odpowiedzialny za jego dobro. Oczywiście gdyby okazało się, że ten prosty człowiek jest winien rodzinie pieniądze lub szpieguje dla wroga, czarne nici przebiłyby jego serce w ciągu sekundy... jednak na ten moment byli pewnego rodzaju sojusznikami.
- Przepraszam, zagapiłem się. - powiedział trochę beznamiętnie chłopak, czekając aż mężczyzna wstanie z ziemi. Miał zamiar pomóc mu zebrać rozsypane rzeczy, pożegnać się i odejść, jednak życie lubiło płatać figle nawet w tak prostych sytuacjach.

[Misaki]

NIE.
To jedno słowo odbiło się echem po głowie Misaki kiedy mały zaniedbany chłopiec postanowił podzielić się z nimi tymi okropnymi wieściami. Prawie nie upuściła parasolki. Cały jej genialny plan zakładał, że będzie wspierać Azu, gdy ten będzie wykonywał misję. Dlatego właśnie nie musiała się przejmować. Brat był silniejszy, rozważniejszy, bardziej zaradny. Ona w tej drużynie to miała ładnie wyglądać, nie przeszkadzać i może zauważać to na co nie zwróciłby uwagi brat. Tyle. Nic więcej. Z takim przekonaniem, bananem na twarzy przemierzała wypełniające się ulice Shigashi. A może ten chłopiec ich okłamał? Wyglądał jak jakaś przybłęda, bo przecież nie nazwie go sierotą, to nie obelga. Niby przedstawił tamtego Kła… czemu to wszystko musiało być tak upierdliwe! Miało być prosto, miło i przyjemnie, a teraz została sama.
Z ciężkim sercem pożegnała brata. Stała chwilę na ulicy zbierając się w sobie. Zadanie nie mogło być przecież tak ciężkie. Brzmiało całkiem przystępnie. Takie przystępne dla nowicjusza w tym pełnym brzydkich rzeczy świecie. Wzięła głęboki oddech. Nie była na tyle głupia by porzucić zadanie, przekazane przez Inue i to wcale nie przez to, że miał naprawdę godne pochwał lico. Zdawała sobie sprawę, że musiałaby ponieść odpowiedzialność za swoją niesubordynację, a zapewne byłaby to gorzka lekcja życia.
Nie mając innego wyjścia, motywując się jakąś wizją nagrody po wykonanym zadaniu, ruszyła. Spokojnym, pewnym krokiem pokonała ostatnie metry dzielące ją od lecznicy dla zwierząt. Zostało jej tylko nacisnąć klamkę i rzucić po przekroczeniu progu…
-Dzień dobry! - odezwała się pogodnie i ze spokojem mając nadzieję, że zwróci na siebie czyjąś uwagę po czym wejdzie wgłąb budynku. Nigdy nie była w lecznicy dla zwierząt. Nawet w standardowej ludzkiej jej się nie zdarzyło. Wiedziała jednak jak wyglądał gabinet ojca, w którym zajmował się nią i rodzeństwem. Tu musiało być podobnie, tylko ze zwierzętami. Tak. Gabinet pełen narzędzi medycznych i zwierzęta. Nic nadzwyczajnego. Poradzi sobie. Na pewno… teraz zostało czekać, aż ktoś zwróci na nią swoją uwagę.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

Misja D Poprzednia Lokacja : Shigashi - Opuszczona Strażnica

---

Nad Shigashi świecił księżyc, który co jakiś czas chował się za chmurami, mimo to miasto było rozświetlone. Był to ewenement na skalę całego globu, miasto, które nigdy nie szło spać. A nawet więcej, to właśnie nocą budził osie do życia, wszystkie puby i bary otwierały się na gości, ulicznice zbierały żniwo pijanych klientów a mafie rozpoczynały prawdziwe interesy, wykonując swoje zlecenia pod przykrywką nocy, czy też zdobywając nowych klientów. Nawet władze miasta nie mogły zasnąć, gdyż ktoś musiał bronić tego wyimaginowanego porządku i chociaż utrzymywać jego pozór. Choć każdy obeznany wiedział, kto tak na prawdę włada tym miastem, to trzeba było zachować pierwsze wrażenie, że choć trochę ta osada jest jak każda inna, choć ani trochę nie była.
Zankoku przeskakiwał między dachami, chcąc dotrzeć do swojego celu jak najszybciej. Skoro zalecono mu pośpiech, to nie zamierzał sprawdzać co się stanie, jak nie dotrze na czas. Dopiero, kiedy był bliżej celu, zeskoczył na uliczkę i skrywając się w cieniu zaczął zbliżać się do Lecznicy dla zwierząt, skąd miała wyruszyć przesyłka. Tak też poprawił swój płaszcz i kaptur, które chroniły go przed padającym deszczem i zaczął się rozglądać, poszukując wzrokiem kogoś, kto mógłby wyglądać na kuriera, którego miał ochraniać. Jak się okazało, szybko nie musiał szukać, gdyż kiedy tylko po raz pierwszy wychylił wzrok ze swojej kryjówki, dostrzegł różową parasolkę oraz kryjącą się pod nią Misaki. Los lubił być przewrotny i płatać figle, dlatego właśnie kurierem musiał być ktoś z jego rodziny. Nie mogło być inaczej. Co więcej, przez chwilę był tutaj jeszcze Azugimoto, jednakże szybko oddalił się wraz z innym młodzieńcem. Czyżby dla niego było jakieś inne zlecenie? Nic dziwnego, zdecydowanie odstawał od swojego rodzeństwa, jeśli chodziło o siłę i umiejętności, dlatego też mógł dostać jakieś dużo ciekawsze i przydatniejsze zadanie. Jednakże nie to było teraz ważne. Miał on swoje zadanie, maszyna mafijna ruszyła i niewielki trybik jakim był w tym całym układzie, zaczął się kręcić. Co prawda, stawiał teraz swoje pierwsze kroki, wykonywał pierwsze obroty, jednakże nie było już odwrotu, musiał skupić się na swoim zadaniu i pozwolić pracować całej tej ogromnej machinie. Nigdy nie można było być pewnym, czy akurat od tego niewielkiego zadania nie zależy los całej rodziny. Dlatego też Zankoku schował się głębiej w swój cień i naciągnął kaptur, przyglądając się Samotnej Misaki. Miał ją ochraniać, to ona była kurierem i miała przesyłkę.
Może to i nawet lepiej, że nie będzie musiał do niej wychodzić? Od spotkania w restauracji minęło sporo czasu. Mimo tego, że Misaki nie podpadła mu niczym, dalej była częścią rodziny, od której chciał odpocząć dzisiejszego wieczoru. Niestety, przeszłość, sprawa z doktorkiem, reakcja pozostałych na informacje jakie im przekazał... To wszystko powodowało, że młody Watanabe wolał nie ujawniać się bez potrzeby. Jeśli misja pójdzie dobrze, to będzie mógł wrócić do spania, zaraz po odprowadzeniu Misaki do odpowiedniego punktu. Zankoku rozejrzał się po okolicy, szukał swoim spojrzeniem wszystkiego, co mogłoby wzbudzić jego podejrzenia i zasygnalizować, że coś jest nie tak. Nie był typem obserwatora, zdecydowanie wolał uczestniczyć niż się przyglądać, jednakże w tej kwestii nie pozostawiono mu wyboru. Miał się przyglądać i reagować w razie jakichś problemów, tak też zamierzał zrobić. Skryty przed deszczem pod swoim płaszczem, miał wolną rękę tuż przy biodrze, gdzie w razie czego miał schowaną broń. Jego ciało było także napięte, w gotowości wyczekiwał na moment, w którym musiałby zareagować. Mimo krążących we krwi resztek alkoholu, starał się być czujny i spokojny. A jak to wyjdzie? To już nie od niego zależy. Nieznane są wyroki boskie oraz to jaki plan przygotowali na dzisiejszy wieczór. Nasz młodzieniec mógł jedynie liczyć, że zlitują się i pozwolą mu zaraz wrócić do swojego pokoju, gdzie w spokoju będzie mógł położyć się spać i choć na moment zapomnieć o aktualnych wydarzeniach. W obecnej sytuacji nawet stare koszmary, mary nocne które dosyć często nawiedzają jego zniszczony przeszłością umysł, nie wypadały tak źle. To wszystko to była już przeszłość, to już się wydarzyło, były to wspomnienia minionych chwil, które udało się poskromić. Dlatego też były dużo bezpieczniejsze niż przyszłość, która dopiero nadejdzie. Nieznana przyszłość w której to czai się na nich doktorek wraz ze swoimi nowymi, jeszcze bardziej skrzywdzonymi przez życie dziećmi... To wszystko jednak to nie materiał na aktualną historię... I mimo tego wszystkiego, mimo, że Zan wiedział, że musi być skupiony na misji, jego umysł cały czas odbiegał do spraw większych i ważniejszych. Jego umysł cały czas kazał mu wracać do zabranego listu, czy też reakcji rodzeństwa. Wspominać wszystkie wątpliwości, które kłębiły się w jego głowie. Znajdujący się we krwi alkohol także nie pomagał... Tak więc, mimo tego, że bardzo się starał, to z jego skupienia mogło nie wyjść za wiele dobrego... Na szczęście był środek nocy, nic dziwnego nie wydarzy się o tej porze. Prawda?

[Manjiro]

Misja Mafijna D
Zankoku&Misaki&Azugimoto
4/7 Gdy tylko Misaki przekroczyła próg lecznicy wręcz natychmiastowo zwróciła na nią uwagę recepcjonistka. Młoda kobieta o krótko ściętych czarnych włosach i dużych ciemnych oczach ubrana w jasne, kremowe kimono. Uśmiechnęła się ona i delikatnie ukłoniła zza recepcji w odpowiedzi na słowa tej najcudniejszej z cudnego rodzeństwa.
- Dzień dobry w czym możemy służyć? - zapytał a nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Wzroku który choć wyglądał na serdeczny i życzliwy to miał w sobie coś jeszcze, recepcjonistka zdawała się wręcz prześwietlać Watanabe, a ruchy które wykonywała były ostrożne i delikatne. Mimo to że nie były to ruchy shinobich to jednak dla kogoś bardziej spostrzegawczego od razu mogło to dać do zrozumienia, że kobieta do tych bezradnych nie należała.
Niestety nim Misaki zdążyła odpowiedzieć za plecami brunetki otworzyły się drzwi zza których zszedł odziany w białą koszule i ciemne spodnie mężczyzna w średnim wieku. Na twarzy miał kilkudniowy zarost, ciemne kręcone włosy i palący się tytoniowy skręt w ustach. Gdy się pojawił położył jedną dłoń na ramieniu recepcjonistki, która nawet w tej chwili nie przestawała przyglądać się pani idealnej, drugą z kolei złapał za swojego skręta, zaciągną się dymem by następnie odsuwając go od ust wypuścić dym gdzieś w bok.
- Co raz ładniejsze te kurierki, nie sądzisz? - zapytał ewidentnie przepalonym głosem, na co brunetka przymknęła oczy nie wciąż się uśmiechając, choć jednak ten uśmiech wydawał się dużo prawdziwszy niż poprzedni.
- Oraz co raz młodsze, Toshiro-dono.
- Inue ma dziwny gust to prawda ale ufam jego przeczuciu. Ty, jak ci tam? - zapytał ponownie zaciągając się dymem - Chodź za mną.
Odwrócił się w kierunku drzwi i ruszył jak się okazało po schodach na górne piętro które było czymś w rodzaju jednego wielkiego salonu. Zejście na schody znajdowało się dosłownie na środku pomieszczenia w którym wkoło znajdowały się jakieś krzesła, biurka z jakimiś papierami oraz w północnej części niski stolik przy którym ustawione były dwie kanapy do których zmierzał okularnik.
Znajdowały się tam jeszcze trzy inne postacie. Dwie z nich ubrane były w długie płaszcze z kapturami naciągniętymi na głowę. Twarze skrywali pod maskami. Jedna z nich była biała, a druga czarna lecz już na pierwszy rzut oka było widać, że są to bliźniacze maski stylizowane na ying i yang. Oczywiście nie było to w nich najciekawsze. Najciekawsze było to, że obie postacie miały blisko dwóch metrów, a ich ruchy były idealnie zsynchronizowane.
Między nimi z kolei znajdowała się trzecia postać. Zdecydowanie niższa od pozostałych, był to chłopiec w wieku zbliżonym do Misaki o brązowych włosach, nieco wychudzony i umorusany ale on pięknym szafirowym spojrzeniu w którym z jakiegoś powodu była rezygnacja i pustka.
Czarnowłosy podszedł do kanapy naprzeciwko tej trójki i strząsnął popiół z skręta to znajdującej się na stoliku popielniczki wskazując jednocześnie Watanabe by zajęła miejsce zaś sam się wyprostował stając u szczytu stołu.
- Shiro, Kuro, to wasza dzisiejsza kurierka. Kurierko to Shiro i Kuro, bliźniaki. Będą Ci towarzyszyć podczas transportu tego tu młodzieńca. Nie są zbyt rozmowni ale za to nie męczą swoim towarzystwem. Powiedz mi kurierko, dostarczałaś już paczki?

Tymczasem w mroku który zdążył zapanować nad światem, skryty na dachu Zan obserwował. To w końcu było jego zadanie prawda? Miał pilnować tego co się działo podczas dostawy i choć obecnie dostawa nie trwała to młody mafiosa bacznie obserwował okolice.
Ktoś mógłby stwierdzić że niepotrzebnie, że to męczenie się na darmo i pewnie miałby rację gdyby nie fakt, że nie była to zwyczajna dostawa. Zan doskonale wiedział co będzie w transporcie, wiedział też po co, a dlaczego? Bo był dociekliwy... Co prawda w półświatku nie zawsze była to najlepsza cecha ale tym razem wyszła mu zdecydowanie na plus.
Z początku oczywiście nie działo się zbyt wiele. Ot co raz więcej "normalnych" ludzi kryło się w domach, a tych nienormalnych wychodziło na ulice. Słychać było gdzieś w oddali jakąś awanturę, nieco bliżej pijackie śpiewy, a nawet jak gdzieś w okolicy jakaś parka daje upust swoim chuciom. Ot zwykłe odgłosy Shigashi nocą, niby nic niezwykłego ale pojawiła się pewna postać.
Ktoś kogo nasz bohater, któremu obecnie brakowało tylko obcisłego trykotu, peleryny i maski nietoperza, widział wcześniej z swoim bratem. Był to tamten brudny chłopiec. Normlanie jednak nie było by to interesujące gdyby nie fakt, że nie pojawił się on przechodząc gdzieś dalej czy robiąc to co zazwyczaj robią bezdomne dzieci w nocy. O nie. Zamiast tego smarkach zatrzymał się za rogiem budynku stojącego naprzeciw tego na którym czaił się batman Zankoku i spoglądał w kierunku lecznicy w której zniknęła jego siostra już jakąś chwilę temu.
Co prawda mogło być to nie istotne, w końcu może bachor był ciekawski? A może też pracował dla rodziny i również miał obserwować co się dzieje? Kto wie... Na pewno nie ten który nic nie robi. Z drugiej strony co mógł zrobić Watanabe? W końcu jego misja to była obserwacja a nie działanie w terenie, jeszcze ktoś mógłby go wykryć! W końcu to że my kogoś nie widzimy to nie zawsze znaczy, że nikogo tam nie ma. Czasem to kwestia tego kto pierwszy wymięknie i się zdradzi.

- Toshiro Akuma
- Recepcjonistka "KENKŌNA ASHI"

[Misaki]

Ten dzień to była plejada emocji. Cholerna plejada emocji i niespodzianek. Najpierw miły początek, spotkanie rodzeństwa, potem zaraz pełna emocji kłótnia, później znowu uśmiech losu i pyszne jedzenie wraz z planami z Zanem, które o niespodzianko; szybko zakończyły się dramatem pod postacią listu od papy, później znowu spotkanie najpiękniejszego mężczyzny jaki stąpał po tym świecie i zadanie wypisz wymaluj do wykonania z braciszkiem Azu, kiedy nie, spotkanie ze ścianą i znowu rozczarowanie. To już naprawdę zaczynało jej grać na nerwach. Jeśli przeżyje ten dzień unikając jeszcze większego upokorzenia i problemów to będzie łaska z niebios.
Była niestety już wkopana w zadanie po uszy. Jeśli teraz by się wycofała na pewno miałaby z tego powodu ogromne kłopoty. Jeżeli było coś co zapamiętała z licznych wywodów Zana to to, że mafii się nie podpada. Mówił tam dla przestrachu jeszcze dlaczego, ale jakoś wyparła tą część historii… miała czasem problem ze skupieniem w jego towarzystwie.
Gdy tylko przekroczyła próg lecznicy ukazała się przed nią przyjemna dla oka recepcjonistka, której prezencja pozwoliła wierzyć dziewczynie, że może to zadanie wcale nie będzie takie straszne. Wszak jak straszne może być dostarczanie przesyłki? Łatwizna.
Już miała otworzyć usta aby coś powiedzieć kiedy to do pomieszczenia zaraz ja jej plecami wszedł kolejny jegomość, ten, będący już dużo mniej przystępny. Zapach nikotyny szybko rozniósł się po pomieszczeniu drażniąc dziewczęcy nos. Walczyła ze sobą by nie zrobić grymasu, szczęśliwie dla niej ze skutkiem pozytywnym.
Słuchała z uwagą ich wymiany zdań. Dobrze, że wiedzieli po co tu przyszła. Sama chyb by nie wiedziała jak ubrać w słowa powód swojego pojawienia się, aby nie wyszło to na co najmniej podejrzane.
-Misaki - odpowiedziała na jedyne pytanie, na które znała z pewnością odpowiedź, po czym ruszyła za mężczyzną zgodnie z jego poleceniem. Znał Inue, wiedział po co przyszła, zostało tylko zrobić dobre wrażenie i mieć nadzieję, że jakoś przejdzie przez to zadanie nie tracąc włosków ze swojej wymuskanej fryzurki.
Schodzili w dół, do dość… specyficznego pomieszczenia, w którym znajdowały się już trzy osoby. Dwie dobrane jak przez przeznaczenie i trzecia, która zupełnie nie pasowała do tego obrazka, za to zdawała się być niezbyt zadowoloną z sytuacji, w której przyszło jej się znaleźć. Misaki bez sprzeciwu zajęła wskazane miejsce, na którym zasiadła z typową dla siebie gracją.
Skinęła na przywitanie jednemu i drugiemu dryblasowi. Wyglądali na takich, z którymi nie chciało się zadzierać. Jeżeli ktoś powie, że rozmiar nie ma znaczenia, to niech lepiej spojrzy na te dwa egzemplarze.
-Nie… jeszcze nie. - odpowiedziała najpierw niepewnie, niczym uczniak wyrwany do tablicy bez ostrzeżenia, później już z większą stanowczością. Wcześniej straciła szansę na poznanie szczegółów zadania, bo pewien brunet zupełnie zamieszał jej w głowie, teraz nie mogła popełnić tego samego błędu. Wzrok skupiała na mężczyźnie imieniem Toshiro. Zdawał się być mózgiem operacji tutaj. Wiedziała, że musi wysłuchać tego co ma do zrobienia i bez zbędnego gadania wykonać polecenie. Bez zbędnych pytań. Czysty profesjonalizm.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

Misja D

---

Deszcz cały czas padał, ciężkie krople zlatywały z nieba i rozbijały się o dachy, ściany budynków czy też mokre już ulice. To jednakże nie przeszkadzało Shigashi być takie jak zawsze. Bójki, alkohol, nielegalne interesy i wszędobylski seks. Takie właśnie było to wcale-nie-Gotham. Jedyne, czego brakowało, to czającego się w cieniu mrocznego rycerza. Sprawiedliwego, choć brutalnego. Nie mającego skrupułów wojownika, który wie co słuszne... Mimo tego, że nawet i część cech Zankoku miałby wspólnych, to nie był on strażnikiem tego miasta. Był on strażnikiem swojej rodziny, rodziny, która teraz wykonywała zadanie,, którego on był częścią. Miał tylko siedzieć, przyglądać się i reagować w razie problemów, tak też robił. Oparł się plecami o jedną ze ścian w ciemnej uliczce, tak aby dobrze widzieć wejście do lecznicy oraz okolicę, naciągnął swój kaptur i lekko pochylił głowę, tak aby deszcz nie spadał mu na twarz, po czym wyciągnął ze swojej torby prostą, drewnianą fajkę. Był to przedmiot, który znalazł kiedyś, dawno temu, w opuszczonej części sierocińca Watanabe. Mimo, że wiązała się z przeszłością, to lubił ją. Ten kawałek drewna wiązał się niewieloma dobrymi wspomnieniami, które miał w swoim rodzinnym domu. Chłopak nabił ją tytoniem, który nosił w specjalnej, skórzanej sakwie, dzięki czemu nie zamakał. Później wystarczył tylko jeden błysk ognia i mógł zaciągnąć się wspaniałym, delikatnie pikantnym dymem. Mieszanka którą palił pochodziła z pustyni, czemu zawdzięczała intrygującą pikantność. Czyżby dodawali do niej jakichś ostrych przypraw?? Zankoku popalał sobie, rozglądając się po okolicy i wyczekując aż będzie potrzebny, bądź też misja się zakończy. Relaksował się przy papierosie, jednocześnie udając, że wyszedł tylko zapalić. Mimo, że przez tlący się tytoń był on bardziej widoczny, to jego zachowanie było naturalniejsze, przez co mniej przyciągał uwagę niż czając się w ciemnościach. W tym mieście wiele osób pali, wielu robi to nawet nocą, więc nie dziwota, że nawet w taką pogodę czasami trzeba wyjść z domu i nakarmić swojego dymnego demona..
Nagle nasz heros dostrzegł coś nietypowego. Nie był on jedyną osobą, która o tej porze monitoruje wejście. Dostrzegł młodzieńca, który wydawał mu się znajomy, choć nie był w stanie przywołać dlaczego. Zapewne to niedawno pity alkohol zamącił mu w głowie. Chłopiec nie wyglądał groźnie, choć jak wiadomo, w tym zawodzie to nic nie znaczyło. Trzeba było zachować wzmożoną czujność. Zankoku zgasił swoją fajkę i poprawił swój płaszcz, po czym schował się w cieniu i jeszcze chwilę się przyglądał młodzieńcowi. Jeśli tylko zauważy jakieś dziwne zachowanie z jego strony, to młody Watanabe planuje przekraść się w jego stronę, korzystając z otaczającej ciemności. Deszcz zagłuszał odgłosy, powodował też mniejszy zasięg widoczności, idealne warunki aby w razie czego wmieszać się w ciemne uliczki i zbliżyć się trochę. Musiał być blisko, tak aby w razie czego móc zareagować i udaremnić atak na transport. Może dzieciak był młody, ale na pewno nie był tu bez przyczyny, a to z kolei oznaczało, że nie ważne kim jest, jeśli stanie im na drodze, będzie musiał z niej zostać usunięty. Nawet siłą, jeśli taka będzie potrzeba...

[Manjiro]

Misja Mafijna D
Zankoku&Misaki&Azugimoto
5/7 Czy było to spowodowane strachem, czy może bardziej doświadczeniem lub przeczuciem Misaki nie odzywała się niepytana i prawdopodobnie dlatego mimo, że jej odpowiedź nie do końca spodobała się Toshiro to ten jedynie westchnął wypuszczając przy okazji dym z płuc. Zamaskowani bliźniacy z kolei siedzieli niewzruszeni, prosto jakby ktoś im wsadził kij od szczotki w dupy... bardzo długi kij. Natomiast najbardziej żywą reakcję wykazał siedzący pomiędzy Shiro i Kuro chłopiec który słysząc Watanabe delikatnie podniósł głowę choć wzrok wciąż wbijał w ziemię. Nie umknęło to oczywiście okularnikowi który spojrzał na niego z niezadowoleniem by następnie przenieść ponownie wzrok na personifikację perfekcji.
- W takim razie pozwól, że coś wyjaśnię kurierko. Twoje zadanie to upewnienie się, że ten tu bachor dotrze do czarnej perły. Odprowadzisz go do barmana choć byś miała stracić nogi, zaciągniesz go tam w zębach jeśli stracisz ręce jasne? Nie interesuję cię to co dzieję się wokół ciebie od tego jest ta dwójka. Wpadniecie na straż oni się tym zajmą, ktoś stanie ci na drodze i ruszy na ciebie z nożem nie zatrzymujesz się idziesz dalej Oni się tym zajmą. Jeśli to zapamiętasz to będzie prosta robota. Wystarczy, że każdy zajmie się swoim zadaniem... - mówiąc to zaszedł Misaki od pleców aby następnie nachylić się za nią i dodać ściszonym głosem - I pod żadnym pozorem nie pozwól mu uciec, jak przyjdziesz z pustymi rękoma klient może zechcieć rekompensaty od ciebie, a ślepa przestaniesz być przydatna w rodzinie, rozumiesz?
Następnie wyprostował się i powolnym krokiem wrócił na swoje wcześniejsze miejsce, zgasił niedopałek swojego skręta w popielniczce spoglądając raz jeszcze po wszystkich tu zebranych. Bliźniacy najprawdopodobniej uznali to za zakończenie część ustnej tego zadania równocześnie wstali spychając przy tym chłopaczka z kanapy wymuszając tym aby on również wstał. Co prawda ciężko było ustalić na co spoglądają zza ich masek lecz ich głowy skierowały się na Misaki i jeśli ta również wstała cała piątka wspólnie ruszyła schodami w dół aby opuścić piętro lokalu i rozpocząć podróż. Jako pierwsi Kenkōna ashi opuścili Kuro i Shiro ustawiając się tak aby dziewczyna wraz z chłopcem znalazła się pomiędzy nimi i w takiej oto formacji wyruszyli.
Widoczność nie należała do najlepszych ze względu na deszczową pogodę jak i późną porę jednak milczący towarzysze Watanabe zdawali się tym nie przejmując kierując się drogą którą szła dziewczyna. Ogólnie im dłużej z nimi przebywała tym bardziej mogła zauważyć, że nie są oni normlani. Zachowywali się niczym kukiełki sterowane przez ulicznego kuglarza w jakimś mało śmieszny teatrzyku. Niby mieli dbać o to co działo się wokół, a żaden nawet nie próbował się rozglądać! Czyżby wszystko było w rękach bogu ducha winnej Misaki? A może miała swojego anioła stróża? Kto wie, kto wie.
Na szczęście mimo, że Shigashi nie zasypiało nigdy to jednak paskudna pogoda przerzedziła nieco jego społeczność dzięki czemu z początku trasa przebiegała całkiem spokojnie... no przynajmniej do czasu aż zza zakrętu wyłoniła się grupka pijanych jegomościów.
Nie trzeba było być z rodu Nara by wydedukować, że spożyli oni ilość alkoholu równą ich łącznej masie. Na głowę. Prawdopodobnie żeby to przeżyć doprawili się jeszcze jakimiś używkami bo choć śmierdziało od nich alkoholem pewnie stąd aż do Ryuuzaku to jakimś cudem trzymali się na nogach. Niestety ogromna ilość odwagi w płynie i bogowie jedni wiedzą czego jeszcze we krwi sprawiło, że sam wygląd bliźniaków nie wystarczył by powściągnęli swoje języki.
- Uuuuu patrzcie na tamtą, HEJ ŚLICZONOTKO! MASZ OCHOTĘ NA PRAWDZIWEGO CHŁOPA?!
- CHODŹ NIE WSTYDŹ SIĘ, ZOSTAW TYCH PAJACÓW. BĘDZIE NAM MIŁO!
Zawołało dwóch z czterech po czym razem zaczęli rechotać, a ten który pierwszy zaczął widząc zero reakcji ze strony cudaków niesiony na skrzydłach własnej głupoty ruszył w kierunku konwojentów. Jednak będąc jeszcze około dziesięciu metrów od Misaki raptem coś spadło na ziemię tuż obok niego. Zdziwiony pijaczek zatrzymał się spoglądając na ziemię i w tym momencie jego mózg się zawiesił. To co spadło na ziemię to była ludzka dłoń. Jak się okazało po chwili, jego własna dłoń którą chciał przed chwilą wyciągnąć po Watanabe, a bliźniacy? Bliźniacy wyglądali jakby nie ruszyli się z miejsca, jednak Misaki mogła poczuć powiew wiatru w kierunku jednorękiego bandyty który właśnie złapał się za krwawiący kikut, padał na ziemię i zaczął się wić i wyć z bólu w błocie i kałuży krwi.
Co się tak naprawdę wydarzyło można było tylko się domyślać jednak pewne było, że pozostała trójka uciekła wrzeszcząc ze strachu. To mogło przysporzyć biednej dziewczynie nieco problemów jeśli uciekinierzy wpadną na straż. Z drugiej strony pościg za nimi nie należał do jej obowiązków więc czy było warto? O tym musiała zadecydować sama. Niestety to nie był jedyny problem który przyniosła ta mała demonstracja ponieważ przesyłka zatrzymała się jak wryta, a raczej jak wryty w ziemie. Chłopak spoglądał na wijącego się mężczyznę i dosłownie cały zaczął się trząść ze strachu. Coś należało i z tym zrobić prawda?

Tymczasem mroczny rycerz niesprawiedliwości. Tu sytuacja była o wiele spokojniejsza. Chociaż czy na pewno? Sierota stojąca na rogu uliczki co prawda przez dłuższy czas nie wykonywała żadnego ruchu, a przynajmniej do czasu gdy drzwi lecznicy się nie zaczęły otwierać. Chłopak momentalnie schował się za rogiem ewidentnie nie chcąc by ktoś go zauważył. Niewiedział jednak, że już jest obserwowany. W końcu mafia to rzeczywiście była swego rodzaju machina. Machina w której jeśli wszystkie trybiki działają według instrukcji jest niesamowicie skuteczna tak jak się okazywała w tym momencie.
Jednak czy było to na tyle podejrzane zachowanie by pozwolić sobie na zignorowanie instrukcji od przełożonych i pozostawienie swojej misji? Zan może nie miał tak wielu misji na koncie jak jego brat Az jednak doskonale zdawał sobie sprawę, że odpowiedź była prosta. Tym bardziej że nie był on tu żadnym detektywem czy też obrońcą. On był w tej chwili Me, Okiem rodziny i miał jedynie obserwować co w brew pozorom nie było takie łatwe bo choć Zan widział całe zajście z nieco lepszej perspektywy gdy pijaczyna stracił dłoń to jednak nie mógł jednoznacznie stwierdzić co się stało. Wiedział że Shiro się poruszył po tym jak poruszył się jego płaszcz jednak kiedy to zrobił, co zrobił ani jak to zrobił? To było coś czego wyjaśnić nie mógł bo jego wzrok za tym nie nadążył.
Nadążył z kolei za czymś mniej spektakularnym lecz jak się okazało interesującym. Chłopak, ten sam który wcześniej skrył się w uliczce gdy konwój, tak ich roboczo nazwijmy, wyruszył co jakiś czas przewijał się parę ulic dalej. Czasem obserwując jego siostrę i resztę z tyłu, a czasem ich wyprzedzając o jedną czy dwie ulice. Jednak jedna rzecz działa się schematycznie. Za każdym razem biegł gdzieś w głąb ulicy po przeciwnej stronie do tej po której znajdował się lider zespołu sierot z Akiyamy.
To już było nieco podejrzane prawda? Ale czy warte ryzyka? Co jeśli nic nie uda się znaleźć, a ktoś się dowie że porzucił swoje stanowisko? Cóż wybór należał do niego.

- Menel 2
- Menel 1
- Toshiro Akuma
- Recepcjonistka "KENKŌNA ASHI"

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

Misja D

---

Mimo późnej pory, w okolicy cały czas działo się całkiem sporo. Zankoku w skupieniu przyglądał się wszystkiemu co mogłoby zaszkodzić w misji, na szczęście nie było tych elementów wiele. Pogoda w tej sytuacji była po ich stronie, większość ludzi wolała zostać w domu niż w tak paskudnej atmosferze wychodzić i się moczyć, choć niektórym to nie przeszkadzało. Dla nich liczyła się zabawa. Młody Watanabe przez chwilę ukrywał się w cieniu, powoli przemieszczając się bliżej wejścia do lecznicy, kiedy do spostrzegł, że nagle wychodzi z niej całkiem spora grupka. Między innymi była tam Misaki, więc spodziewał się, że to właśnie ich miał ochraniać. widząc, że zaczęli się przemieszczać, zakapturzony chłopak wskoczył na dachy, dzięki czemu mógł się z nimi zrównać a nawet ich wyprzedzić. Nie chciał wychylać się zbytnio, wolał pozostawać niezauważonym, w końcu miał nie zwracać na siebie uwagi i obserwować, interweniując jedynie w razie konieczności.
Nagle przed cały transport wyszła grupka pijanych mężczyzn. Zaczęli zaczepiać oni Misaki, co nie było dziwne, w końcu była urodziwą, młodą dziewczyną. Jednakże Zan nie martwił się o nią, wiedział, że mimo wszystko jest sobie w stanie poradzić. Mimo całego zła jakie doktorek im wyrządził, to nauczył ich także się bronić. Może nie uczynił z nich profesjonalnych zabójców, przynajmniej nie ze wszystkich, ale na kilku przeciętniaków powinno to wystarczyć. Mimo wszystko, kiedy tylko zaczęli zbliżać się w ich stronę, Zan skupił się i zawiesił na nich wzrok. Był gotowy do ewentualnej reakcji, wejścia i wyjaśnienia kilku panów oklepując im mordy, jednakże ktoś go uprzedził. Mimo pełnego skupienia, jego wzrok jedynie dostrzegł falujący płaszcz jednego z ochroniarzy. Chwilę później trysnęła krew a w leżącą obok kałużę wpadła odcięta ręka. Brutalniej się nie dało... Zan był zaskoczony, szybko jednakże przyszła mu do głowy inna myśl. Po co on był tutaj, skoro w towarzystwie Misaki szedł ktoś tak silny. Zapewne byłby on w stanie jednym ciosem powalić Zankoku, nawet się przy tym nie pocąc... Wiele potworów i bardzo silnych osób chodziło po tym świecie... Widząc, że mężczyźni zaczynają się oddalać, Zan odprowadził och wzrokiem, po czym wykonał kilka susów, przeskakując na przód, skąd będzie miał lepszy widok. Chciał iść przed karawaną, tak żeby spostrzec ewentualnych zasadzających się z wyprzedzeniem.
Całej sytuacji coś nie grało i wcale nie chodziło o człowieka bez ręki. Po chwili obserwacji Zan zrozumiał co to takiego. Młodzieniec, którego widział wcześniej, cały czas przewijał się w trakcie marszu. Ewidentnie podążał za grupą i ich obserwował. Mimo, że nie było to w jego rozkazach, Watanabe postanowił złożyć młodzieńcowi wizytę. Jego obecność zaczynała go irytować, więc trzeba było wyjaśnić całą tę sytuację. Zankoku podbiegł do przodu po dachach szukając kolejnej kryjówki chłopaka. Znał jego wzorzec ruchów, więc nie powinno to być trudne. Chciał on się zaczaić na dachu przy jednej z uliczek i kiedy zobaczy, ze jego mały przyjaciel po raz kolejny zajmuje miejsce na czujce, zeskoczyć za jego plecy i położyć mu rękę na ramieniu, dosyć mocno ściskając.
- I jak idzie obserwacja? - chciał zapytać chłopaka, odsłaniając część twarzy spod głębokiego kaptura. W uliczce zapewne było ciemno, Zan był wielki, dodatkowo jego płaszcz poszerzał jego sylwetkę, więc nie dziwne jak młodzieniec się wystraszy, dlatego też chciał on go dosyć mocno złapać za fraki, tak żeby przypadkiem nie udało mu się wyrwać. Oczywiście nasz mroczny rycerz cały czas pozostawał skupiony. Wiedział, że chłopak może nie działać sam, co więcej, może on nie być tak bezbronny na jakiego wygląda, dlatego też trzeba było zachować czujność i w razie czego reagować. Mimo płynącego w jego krwi alkoholu, Zan był gotowy do ewentualnej akcji, a przynajmniej tak mu się wydawało.

[Misaki]

Nie miała doświadczenia w wielu rzeczach. Gdyby miała wymieniać, to lepiej by było zapytać na czym się znała. Czasu by to mniej zajęło. A przecież jak to mówią czas to pieniądz. Jeszcze nie za bardzo rozumiała jego wartość. W sensie, ż czasu. I pieniądza. Czy można dopisać to do listy rzeczy, których jej różowy czerep nie ogarniał? Halo? Tak? To idealnie. Więc wracając do wątku. Nie znała się na wielu rzeczach. Bycie kurierem należało zdecydowanie do jednej z nich, szczęśliwie Toshiro nie omieszkał dobitnie wyjaśnić jej to i owo. Nie zamierzała rozkładać jego wypowiedzi na czynniki pierwsze. Pewnie przez ten przeszywający dreszcz mogła powiedzieć tylko…
-Tak - zaciśnięte gardło pozwalało tylko na tak skromne odpowiedzi. To co wyciągnęła z tej całej pełnej w kwieciste opisy historii to fakt, że jeśli ten bachorek w jej wieku nie dostanie się do wskazanego miejsca to powrót papy będzie jej najmniejszym problemem, a rodzeństwo będzie musiało wyprawić kolejnej osobie pogrzeb. Nie. Nie tego się spodziewała po dzisiejszym dniu. Zaczynał on osiągać tak fatalny moment. Pytanie czy po nim miało nadejść lepsze czy to dalej było brnięcie ku gorszemu. A gonić to.
Zebrała się i gdy wszyscy byli gotowi wstała i z obstawą swoich dwóch morderczych bliźniaków i biednego chłopca wyszła. Nie wiedziała oczywiście, czy tamten duet faktycznie jest złożony ze spokrewnionych ze sobą ludków, a nie jej oceniać. Teraz miała jedno cholerne zadanie. Zaprowadzić szczyla we wskazane miejsce.
Szła ramię w ramię z młodym „towarem”. Starała się nie patrzeć w twarz żadnej mijanej osobie. Szło jej całkiem dobrze, do momentu aż trafiła na grupę nawalonych jak szpadle facetów. Już od ich samego oddechu można było się porobić jak część jej rodzeństwa na zakrapianej sake posiadówce. Przez chwilę straciła rezon, ale w głowie echem powtarzało jej się jedno słowo. „IDŹ”. Od tego zależało jej życie. Miała wierzyć bliźniakom. Dobra. Raz Misaki śmierć. Szła z wysoko podniesioną głową, czując gdzieś z tyłu głowy, że to może być nie takie proste. I wtedy… ręka najbardziej namolnego chłopa odpadła. Stanęła jak wryta. Jej chłopiec towar tak samo. Co tu się odwalało?! „IDŹ”. Głos, chyba jej głos. Nie miała głowy się nad tym zastanawiać. Innym razem.
-Lepiej się ruszmy - szepnęła do szatyna łapiąc go lekko pod ramię. Wskazała znacząco na bliźniaków, aby zrozumiał, że tutaj nie było miejsca na negocjacje i dla jego i jej dobra lepiej aby ruszył dupę i poszedł. Lekkim pociągnięciem zamierzała dodać mu pędu aby ruszył się i wraz z nią ruszył do celu ich wyprawy. Nie zamierzała go puścić w razie gdyby chciał uciec a z drugiej strony nie była wobec niego brutalna aby nie wzbudzić w nim chęci do buntu. Średnio się znała na tych kurierskich rzeczach, oby zadziałało…

[Manjiro]

Misja Mafijna D
Zankoku&Misaki&Azugimoto
6/7 Człowiek uczył się przez całe życie wobec tego Misaki mogła faktycznie jeszcze wielu rzeczy nie rozumieć, nie potrafić. W końcu nie każdy jest mózgowcem co potrafi rozszyfrowywać rysunki na kartach w restauracjach co nie? Niektórzy po prostu mieli inne talenty jak choćby skraplanie się! O tak to jest właściwie nawet pewnego rodzaju sztuka! Choć co prawda różowowłosa miss Shigashi chyba tego też nie potrafiła... ale za to okazało się, że posiada talent do przekonywania.
Krótki przekaz z dobrymi argumentami nie raz nie dwa potrafił być dużo lepszą opcją niż długotrwałe przemowy i gatki motywacyjne. Tak też właśnie było w przypadku przesyłki która choć z początku dość niechętnie to jednak po chwili się ruszyła zgodnie z poleceniem. Widocznie chwilę coś analizował ale dotarło do niego że to nie ma sensu. Jednak wydukał bardzo cicho, drżącym głosem do Misaki jedno słowo: "Przeprasza". Bał się ale czy to było coś dziwnego? Tym bardziej po takim drobnym pokazie siły? Zapewne nie. Było to też za mało by poruszyć kamienne serce młodej łuski zdającej sobie sprawę z konsekwencji zawalenia misji.

Tymczasem nasz batman... choć w sumie to może bardziej robin biorąc pod uwagę staż zdecydował się złożyć wizytę młodemu rutkowskiemu i w sumie to wydarzyło się to dokładnie tak jak ten to sobie zaplanował. Zeskoczył za plecami nicponia łapiąc go za ramię gdy ten słysząc jak coś spadło za nim się obracał.
Pierwsze co można było zauważyć to to że chłopak nie zdawał się być jakoś specjalnie przestraszony. Właściwie to nawet wyglądał na dość pewnego siebie mimo sytuacji w której się znalazł. Spojrzał na dłoń która go trzyma a następnie na twarz Zana po czym się uśmiechnął wyzywająco.
- Ta wasza kurwa to chyba się z całym Shigashi puściła. - rzucił dość ostro jak na takiego młodzieńca by po chwili jego ciało jakby się otrząsnęło i raptem wszystko się zmieniło. Na twarzy smarkacza najpierw pojawiło się zdezorientowanie, a chwilę później strach. Wrzasnął wystraszony próbując się wyszarpać ewidentnie nie wiedząc co się dzieje.
- Pomocy! Puść mnie! Pomocy!
Te wrzaski słyszeli również oddalający się Misaki i ekipa. Bliźniacy momentalnie przemieścili się tak że Kuro znalazł się przed kurierką i paczką, a Shiro za nimi. Wszystko działo się dość szybko. Różowowłosa mogła dojrzeć jak w ich stronę leci kunai z jednego z dachów z doczepioną notką jednak Kuro musiał wiedzieć to wcześniej bo zdążył przyłożyć ręce do ziemi z której bardzo szybko wyrosła ściana w którą trafił ów kunai. Nie była ona jakaś niesamowicie wielka lecz na tyle by ochronić wszystkich przed efektem notki która okazałą się notką świetlną. Shiro dosłownie chwilę po wybuchu wyrwał do przodu w kierunku z którego nadleciała notka.
- Biegnij. - rzucił krótko do Misaki Kuro, a ściana którą przed chwilą stworzył się rozpadła. Zza niej wraz z odłamkami wyłoniła się najpierw pięść, a później reszta postaci o długich czerwonych włosach i szaleńczym wręcz uśmiechu. Siła czerwonowłosego była na tyle duża by przebił się on przez ścianę i wlatując w Kuro przelecieć z nim jeszcze z jakieś kilka metrów.
Zan mając dzieciaka raptem usłyszał wybuch, zza zaułka dojrzał błysk światła, a później dźwięk zderzanego się metalu i burzonej kamiennej ściany. Co dalej?

- Menel 2
- Menel 1
- Toshiro Akuma
- Recepcjonistka "KENKŌNA ASHI"

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

Misja D

---

Młody gówniarz bardzo szybko trafił na listę osób, których Zankoku nie lubił. Wystarczyło, że odezwał się jednym zdaniem i w zamian otrzymał bardzo przyjemnego i soczystego ciosa prosto w twarz. Zan przywalił mu pięścią, raz a porządnie, tak żeby ten nauczył się jak nie mówi się o damach, szczególnie o tych należących do jego rodziny. Co prawda nie był on pewien, że chłopak mówi o Misaki, ale z racji tego, że była to jedyna kobieta w okolicy, Zankoku uznał, że to było właśnie o niej i to wystarczyło, aby złamać chłopakowi nos. Na szczęście dla bachora, nie było zbyt dużo czasu na zajmowanie się nim, gdyż po chwili w okolicach przesyłki doszło do eksplozji, którą ten usłyszał. A więc rozpoczęło się. Chwycił on chłopaka za koszulkę, podniósł go i rzucił nim o ścianę, tak aby uderzył plecami o twardy, kamienny mur.
- Masz szczęście gówniarzu że nie mam na ciebie czasu. Znikaj stąd i lepiej żebym cię więcej nie widział, bo następnym razem na złamanym nosie się nie skończy. - rzucił do niego, po czym zebrał chakrę w swoich stopach i wybił się na dach aby rozejrzeć się bardziej w zaistniałem sytuacji. Szybo dostrzegł, że na ulicy zaczęło robić się jakieś zamieszanie. Rozpoczynająca się właśnie walka niezbyt go interesowała. Jego zadaniem była ochrona Misaki i przesyłki jaką był idący wraz z nią dzieciak. Z resztą wiedział on, że jej pozostali ochroniarze byli silniejsi od niego, to ich zadaniem było pozbycie się napastników. On miał jedynie doprowadzić ich do celu, i tak też planował zrobić. Poprawił swój płaszcz oraz kaptur a następnie zaczął biec w stronę Misaki. Korzystając z tego, że był przed transportem, patrząc ze strony celu, to właśnie w jego stronę będzie dziewczyna biegła. Zankoku miał bardzo prosty plan. Podbiec do dziewczyny przy okazji rozglądając się za potencjalnymi zagrożeniami, dać jej się wyprzedzić wraz z dzieciakiem, po czym biec tuż za nimi, starając się blokować wszystkie nadciągające ataki. Jeśli będzie wymagała tego sytuacja to zrobi to nawet swoim ciałem. Byli tylko narzędziami, póki ktoś ich nie doceni będą wykonywać takie gówna zadania i ryzykować życiem. Jeżeli chcieli się wyrwać z dna mafijnej rodziny to musieli się wykazać poświęceniem dla zadania, w końcu to zn igo były pieniądze, a dla wszystkich dookoła liczyły się tylko pieniądze. Nic więcej.
- Biegnij z nim do celu. Będę cię osłaniać! - krzyknął do siostry kiedy już byli blisko siebie, po czym ściągnął kaptur. Nie lubił deszcze, jednakże teraz przeszkadzał mu w dobrym rozeznaniu się w okolicy. Co więcej, kunoichi mogła dzięki temu bez trudu rozpoznać, że powinna mu zaufać. Mężczyzn w kapturze mogło być dużo, ale Zankoku był jeden, raczej nie miałaby problemu z rozpoznaniem jego twarzy, dlatego też postanowił się ujawnić.