Karczma "Irajgo"

[Ashitaka]

Niby głupia i samolubna, a jednak czegoś się uczy. Co prawda jakość lokalnego trunku sprawiała, że pić się odechciewa, ale doceniłem Jej szczodrość. Szczególnie kiedy mogłem obrócić ją w moją własną. Zamaszystym gestem uniosłem w powietrze pieniądze Fujiko i zaintonowałem. - Bo kiedy mnie dziewka porzuci jak psa, ja stawiam! - Rzuciłem mieszek na blat, wskazując go barmanowi - Polej za to wszystkim chętnym! Sam też się napij, a ja idę poszukać tej ciskającej kuflami suki! - To powiedziawszy, wstałem i wyszedłem. Co prawda reputacja na tym odludziu nie miała większego znaczenia, ale skoro mogłem wyjść na wspaniałego człowieka i równocześnie szkalować dziewczynę, korzystając z Jej własnych pieniędzy? Takie okazje po prostu należało wykorzystywać!

Kilka głębszych doprowadziło mnie do idealnego stanu, w którym przemoczone ubranie przestało mi przeszkadzać, a stare rany doskwierać, równocześnie nie pozbawiając mnie zdrowego osądu i zmysłu równowagi. Pora zabrać się za robotę. Z pewną niechęcią wstałem od baru i opuściłem "Irajgo".

[Mujin]

Jedyną rzeczą, jaką powstrzymywała Mujina przed zwróceniem obiadu, była naturalność ludzkiego ciała. Medyk był zaznajomiony z anatomią ludzi, rozcinał ich i składał bardzo często. Nawet jeśli łapanie kogoś za język było naruszeniem prywatności, to było to bardziej akceptowalne od tarzania się w brudzie. Lekko bardziej. Tylko przez jego przyzwyczajenie do tego typu czynności. Zęby? Naprawiał, ale do tego trzeba było zaglądnąć. Objawy mogły pojawić się na języku, a jakże. Pewnie bez tego medyk byłby już w stanie psychicznego załamania. Ale plan był odpowiednio wyznaczony, opracowany i zapewnił mu dokładnie to, co chciał. Ciekawe, ile razy spróbuje powiedzieć, co się stało, zanim zorientuje się, jak działa pieczątka. I ciekawe, czy jest w tym mieście jakiś specjalista od pieczętowania, który by mu ją złamał. Tak czy siak miał nieco spokoju, na tyle, by na spokojnie wrócić do miejsca spotkania. Znaczy się, najpierw wrócić do przybytku na noc, a potem dopiero spotkać się z mężczyzną.
Słońce obudziło go, gdy tylko wstało znad horyzontu. Akcja działa się w nocy, ale była stosunkowo krótka. W skali całej nocy na pewno. Nie stracił wiele snu, a jego cykl życia i tak bywał całkiem nieregularny. Nie było to dla niego, ponownie, niczym nowym. Dlatego też szybko podjął odpowiednie działania. Oczywiście poszedł się przemyć, opłukać ze zmęczenia i trudów. Jego włosy zawsze długo schły, dlatego też poczekał w pokoju, aż nieco doschną. I następnie udał się na śniadanie. Gdzie? Oczywiście do lokalu, gdzie miał się spotkać z klientem. Pośrednikiem, znaczy się. Starał się wyglądać na jak najmniej zmęczonego i praktycznie takiego samego, jak dnia wczorajszego. Czemu? Dlaczego miałby pokazywać, że cokolwiek się działo? No dokładnie, nie było powodu.
I tak też zrobił. Umyty i wyschnięty wyszedł ze swojego zajazdu i skierował się do tego drugiego. Do karczmy, będąc bardziej precyzyjnym. No i pozbył się pieczęci, rzecz jasna A po przybyciu zrobił to samo, co wcześniej. Usiadł na wolnym miejscu, samotnie, zamówił sobie cokolwiek. Jajecznica była bardzo dobrym wyborem, jak zawsze. Albo cokolwiek. I herbata, koniecznie ciepła. Czekał cierpliwie na pośrednika, nie śpieszyło mu się nigdzie.

[Ao]

Największy błąd ludzkości
< Mujin - Wyprawa rangi B : 50/57+ >

Osobiście nie zgodziłbym się, że łapanie kogoś za język jest bardziej akceptowalne od wytarzania się w brudzie. W tym drugiim przypadku co najwyżej uznają cię za chorego psyhicznie, a skrzywdzisz co najwyżej samego siebie. A w tym pierwszym - cóż. To, jakby nie patrzeć, było naruszenie prywatnej przestrzeni innego człowieka. Ale czy w ogóle warto było się tym przejmować? Przecież po wysadzeniu manufaktury notek wybuchowych takie rzeczy wydawały się drobnostką. Zniszczenie dorobku czyjegoś życia pozbawienie pracy zapewne kilkunastu, jeżeli nie kilkudziesięciu osób - to było chyba gorsze, niż nałożenie komuś pieczęci na język, aby przypadkiem nie wygadał, co się stało.
Mujin umył się, wyszykował, wysuszył zmoczone ubrania. Nikt mu nie przeszkadzał, nikt go nie niepokoił. Nawet jeżeli strażnik zdecydowałby się sprzedać Iryonina i opowiedzieć co się stało - to raczej nie mógł tego zrobić, dopóki ktoś nie zdecydowałby się ściągnąć mu tej pieczęci. Miał więc chwilę czasu, by ulotnić się z misata. O ile w ogóle byłby poszukiwany. Trudno powiedzieć, jak to będzie wylgądało.
Na dole czekały dwie osoby, popijając sobie herbatkę - mężczyzna, właściciel karczmy, którego MUjin już znał. Drugą osobą była kobieta - nieznajoma. Było spokojnie i... dziwnie. Idąc w dół Mujin mógł czuć na sobie ich wzrok - ale nic w tym dziwnego. W końcu narobił sporego namieszania i nawet jeżeli nikt obcy o tym nie wiedział, to ta dwójka doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, że poto idzie w ich stronę mężczyzna, który wysadził tej nocy manufakturę notek wybuchowych.
- I jak, i jak?! - zapytał podekscytowany karczmarz, gdy tylko medyk podszedł do ich stolika. - Opowiadaj co tam się stało. To, że był wybuch, to wszyscy wiemy. Jak to wyglądało? Ktoś zginął? Ktoś cię widział? - mnóstwo pytań, na które Mujin musiał odpowiedzieć. A przynajmniej powinien. Rudowłosa kobieta - całkiem ładna, w okolicy trzydziestki, wysoka jak na płeć piękną - mierzyła sobie około 175 centymetrów wzrostu. Obserwowała każdy krok Mujina, przyglądała się mu. Domyślał się, kim była? Zapewne tak. W końcu to od niej miał odebrać nagrodę, a wypadałoby by osoba stojąca za tym wszystkim osobiście poznała wykonawcę. Poza tą trójką nikogo w tej karczmie nie było. Zamknęli ją, by nikt nie przeszkadzał? Trudno powiedzieć. Teraz były inne pytania, na które trzeba było odpowiadać.

[Mujin]

Schodząc na dół, medyk od razu zauważył dwójkę jegomościów. Pierwszego znał, ale z drugą osobą Mujin nie miał okazji się poznać. Raczej na pewno była to jego zleceniodawczyni, która gratulowała dobrego wyboru swojemu podwładnemu. Wyboru Mujina jako skutecznej jednostki, która wykonała zadanie i była w stanie nienaruszonym. Gdyby jeszcze pchał się w bezpośrednie konflikty z wrogami, to może otrzymałby jakiegokolwiek rodzaju ranę albo doznałby uszczerbku na zdrowiu. Oczywiście i tak by się z tego wykaraskał. Medyk w ramach przywitania kiwnął lekko głową w stronę to jednego, to drugiej, a następnie usiadł przy ich stoliku.
- Podejrzewam, że ktoś poprzyczepiał ogromne ilości notek w całym budynku i odpalił jedną z nich. I że obyło się bez ofiar śmiertelnych. Chyba stracili świadomość przez wbicie senbon w kark. Plotki szybko się roznoszą - medyk mimo tak otwartego podejścia nadal próbował kręcić. Chyba nie potrafił tak po prostu przyznać, otwarcie i werbalnie, że właśnie zniszczył dorobek czyjegoś życia w zamian za potencjalną technikę. Z drugiej strony jednak, co warto było brać pod uwagę, na pewno była to własność jakiegoś bogatego człowieka. Z odpowiednimi środkami do dalszego życia. No i nie zabrał życia nikomu, co też było ważne. Gdyby jego zysk okupiony byłby krwią na jego rękach... Tak, to zdecydowanie zostawiłoby mu ślad. Są pewne granice, których przekraczać nie chciał.
- Pracownicy tylko częściowo. Chyba nawet doszło do konfliktu ze strażnikiem już w mieście, ale całkowitym przypadkiem ten ktoś okazał się biegły w sztuce pieczętowania i zakazał mówienia mu o czymkolwiek, co miało miejsce. W dużym ogólniku - ślady są, ale bardzo ogólne i słabo połączone. - odpowiedział jeszcze duetowi. W końcu się pokazała, na własne oczy chciała zobaczyć swojego tymczasowego pracownika? Nie robiła na nim wrażenia, mimo że w kanonach piękna mieściła się powyżej średniej. Co jak co, ale medyk nie był typem człowieka, który miałby problemy z pojmowaniem sytuacji tylko dlatego, że jakaś kobieta obdarzała go uwagą. Ot człowiek jak każdy inny, nawet jeśli ta konkretna osoba miała jakaś władzę w tym regionie, potencjalnie nawet bardzo dużą władzę.

[Ao]

Największy błąd ludzkości
< Mujin - Wyprawa rangi B : 52/57+ >

Kobieta i karczmarz z grobową miną patrzyli na Mujina, obserwując jego poczynania. Lustrowali go, jak gdyby szukając odpowiedzi na swoje pytania, zanim w ogóle je zadadzą. Nie dało się ukryć, że musieli się wcześniej znać. Najwyraźniej nie byli sobie tak obcy, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Po czyjej właściwie byli stronie? Tego Mujin nie wiedizał i... chyba lepiej dla niego było, że nie posiadał tej wiedzy. Jak to mówią - mniej wiesz, lepiej śpisz, a Iryoninowi zdecydowanie przyda się sen, taki głębszy, we własnym łóżku. Bo jak wiadomo - w karczmie to co innego. Nawet tak dobrej, jak ta.
Gdy Mujin skończył swoją pierwszą sentencje, karczmarz i kobieta spojrzeli się po sobie. Przez chwilę panowała cisza. A potem oboje, niemal w tym samym momencie, wybuchnęłi gromkim śmiechem, doceniając poczucie humoru u Iryonina. Przecież wszyscy tutaj zgromadzeni zdawali sobie sparwę, kto jest za to odpowiedzialny.
- Ah więc to tak. - w końcu przemówiłą kobieta. Jej głos był miły, niemalże melodyjny. PAsował do niej - do jej pięknej urody, jej stylu, jej zachowania. - Cóż. Najwyraźniej ten ktoś nie chciał sobie brudzić rąk. W sumie... muszę przyznać, że to rozsądne posunięcie. Gdyby ktoś zginął, to straż miejska miałaby większe naciski, by znaleźć sprawcę morderstwa. A w takim przypadku być może śledztwo dość szybko umorzą - w końcu jak nie ma ofiar śmiertelnych, to temat szybko ucihnie po kilku tygodniach. Znajdzie się coś bardziej medialnego. Bardziej... krawwego. - uniosła brewkę, spoglądając na medyka. - Rozumiem. Jakie konkretnie ślady? Ktoś widział - ekhem - tego sprawcę? Możemy pozbyć się takiego problemu. - co konkretniej miała na myśli - zapewne Mujin się domyślał. Może lepiej było pozbyć się Kakashiego, zanim zdąży puścić parę z ust? Zawsze to mniejsze ryzyko wykrycia, a tak, to ciągle przecież nie mógł być pewny swojego własnego bezpieczeństwa. Naprawdę cenił wyżej życie losowej osoby, niż swoje własne? Jakby się poczuł, gdyby jego portret wisiał na ulicach Shigashi no Kibu, jako osoby poszukiwanej za wysadzenie fabryki notek wybuchowych? Może lepiej było pozbyć się człowieka? W końcu jak nie ma człowieka, to nie ma problemu. No i to nie on pobrudziłby sobie ręce.

[Mujin]

Jego bardzo subtelne podejście na początku wywołało konsternację u słuchającego go duetu. Już myślał, że popełnił jakiegoś babola, albo nie zrozumieli delikatnej aluzji. Ale zrozumieli, zaśmiali się gromko. Nie takiej reakcji oczekiwał, ale była to reakcja pozytywna. Mógł odetchnąć chociaż na chwilę. To był ostatni etap jego podróży, poza otrzymaniem wynagrodzenia i kupieniu kilku zestawów ziół potrzebnych do jego trucizn. Po tym będzie mógł po prostu opuścić to miejsce. Wróci do domu i zajmie się swoją uczennicą. Posadzi ziółka. Przeczyta jutsu i się go nauczy. Tak, będzie zdecydowanie dużo do roboty po powrocie. Myślami był w Ryuzaku, ale fizycznie nadal był trzymany w Shigashi.
- Jeden ze strażników. Ale ten ktoś zmienił swoją tożsamość na czas operacji, więc raczej nie powiążą go z nikim. Zwłaszcza ze mną, bo za dwie-trzy godziny i tak mnie tu nie będzie. - odpowiedział, zgodnie z prawdą. To znaczy - nie do końca. Ludzie obecni w fabryce widzieli go, jako Mujina - zamaskowanego jegomościa w kimonie. Tutaj pojawiał się bez kimona i bez maski, więc te dwie osoby nie będą połączone. A przez zablokowanie możliwości mowy Kakashiemu, medyk był bezpieczny. Dlaczego tak, a nie inaczej? Mogli przecież pozbyć się ryzyka za niego. Jakiekolwiek ono by nie było, mogłoby być niebezpieczne. A jednak Mujin zdawał sobie sprawę, jak będzie wyglądało pozbycie się światków. W najgorszy sposób, czyli zabicie ich. Z drugiej strony... Nie, oczywiście, że nie. Po co zabijać ludzi, którzy nic mu nie zrobią? Ostatecznie wróci tutaj w nowym przebraniu i tyle, prawda? Nie było potrzeby zabijać więcej ludzi, nie wtedy, gdy sam ich oszczędził.
- Jeśli wszystko zostało zrobione poprawnie, a cel zlecenia został wypełniony, to chciałbym przejść do kwestii zapłaty. Pieniądze niespecjalnie mnie interesują, ale jest Pani podobno specjalistką w dziedzinie pieczętowania. Całkowitym przypadkiem jestem biegły w tej sztuce i chętnie rozwinąłbym się w tym kierunku nieco bardziej. - skierował swoje słowa prosto do Junko. Cóż, to była jego główna siła napędowa do podjęcia się tego zlecenia. Jutsu do pieczętowania technik w innych, jak dodatkowo wyszło. Ale tym się nie afiszował, czekał na odpowiedni moment. Nie śpieszyło mu się aż tak, a chciał zobaczyć co jeszcze ta kobieta ma do zaoferowania. O ile ma cokolwiek innego poza tą jedną, konkretną techniką.

[Ao]

Największy błąd ludzkości
< Mujin - Wyprawa rangi B : 54/57+ >

Nie każdy, kto zasiadał na tronie tego świata, miał kija w dupie. Nawet ci wielcy potrafili się pośmiać, choć nie ma co ugrywać - z reguły mieli oni specyficzne poczucie humoru, które niekiedy potrafiło wprowadzić ludzi w konsternację - tak jak teraz stało się z Mujinem. Na szczęście Aburame zrozumiał, że ludzie wcale nie są do niego negatywnie nastawieni, po prostu rozbawiło ich takiej obchodzenie tematu dookoła. Wszyscy doskonale sobie zdawali sprawę z tego, że to Mujin jest odpowiedzialny za wybuch, który obudził tej nocy połowę Shigashi. Natomiast... trzeba było przyznać, że było to na swój sposób urocze.
- No cóż. Skoro tak Pan uważa... - kobieta złożyła dłonie, opierajac je o siebie opuszkami palców. Przyglądała się Mujinowi, nie do końca chyba pewna, że słyszy, to co słyszy. W jej interesach niewygodnych świadków się likwidiwało, a nie pozwalało im swobodnie chodzić po mieście, udając, że nic się nie stało. Zabójstwo było może i najgorszym z momralnego punktu widzenia rozwiązaniem, ale było zabójczo skuteczne. Wtedy nie musiałby się obawiać, że ktoś ściągnie z Kakashiego pieczęć, a on wtedy opowie o wszystkim, co się stało. - Mam tylko nadzieję, że nie zdołają cię z nami powiązać. Jeżeli tak się stanie, to nie będziemy szczędzić w środkach. - ton kobiety był stanowczy, ale nie przypominał groźby. Ktoś taki jak ona nie potrzebował nikomu grozić. Ona tylko uprzejmie oznajmiała, jakie konsekwencje czekają ludzi, którym przyszło na myśl szkodzić interesom mafii. Której? Cóż. Tego Mujin nie wiedział - i zdawało się, że absolutnie nie czuł potrzeby by się dowiadywać. Jak to było? Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.
- Hah, zapłata. Oczywiście. - kobieta skinęła głową i sięgnęła dłonią do torby, którą miała zawieszoną na ramieniu. - Zupełnie przypadkiem weszłam w posiadanie takiego zwoju. Wypadł z wozu, podczas transportu. - uśmiechnęła się w kąciku ust. Pewnie tak było - wypadł. Razem z kierowcą i strażnikami. W stumetrową przepaść. A potem ona go ukradła. Albo jakoś tak. - Ten zwój pochodzi swoją drogą od ludzi, którzy mieli przyjemność prowadzić manufakturę. Proszę, dla Pana. - przesunęła zwój po stole, podając go Mujinowi. Zwój był ewidentnie stary, miał już swoje lata - pognieciony, postrzępiony, ale mimo wszystko ładnie zapakowany i - przede wszystkim - zdatny do odczytania. - Zgodnie z umową. Nietypowa nagroda za nietypowe zlecenie. Mam nadzieję, że będzie Panu dobrze służył. - uśmiechnęła się. - Jeżeli mogę spytać, to co Pan zamierza teraz zrobić? Może jest pan zainteresowany dłuższą... współpracą? - zapytała.

[Mujin]

- Z wami? Niby czemu by mieli? - zapytał medyk, całkowicie szczerze zaskoczony takim obrotem rozmowy. Widzieli tylko jego, strażnicy widzieli tylko jego. Całą operację był sam, nie wygadywał się przed nikim, nie mówił niczego po próżnicy. Nie mieli jak powiązać Mujina z tą dwójką. Może jak zobaczą, że tutaj się zatrzymywał? Bzdura, przecież każdy mógł się zatrzymywać w dowolnym lokalu i nic z tego nie wynikało. Ale byli ostrożni, przyznać to było trzeba. I czuli się całkiem bezpiecznie z odbieraniem życia innym. Ambitnie z ich strony, ale ambitna może być również banda zwykłych obdartusów. Nie chciał widzieć efektów ich krycia swoich śladów, ani dokładnej metodyki. Ludzie ci są bezpieczni, żywi i nie wiedzą prawie nic. I dobrze, tak jak planował.
Mujin po otrzymaniu zwoju nie mógł nie sprawdzić jego zawartości, ufanie ludziom poznanym ledwie wczoraj w kwestii bardzo rzadkiej techniki? Nie, nie miał zamiaru tego tak zaakceptować. Przeczytał zawartość zwoju, jego części przynajmniej, dopóki nie potwierdził autentyczności jutsu. W jaki sposób miałby to potwierdzić? Fuinjutsu miało mieć logiczny sens. Na przykład używane znaki, albo pieczęci używane do techniki. Ze swoim doświadczeniem i wiedzą na pewno będzie w stanie określić, czy zawartość zwoju nie jest przypadkowym zlepkiem słów. A jeśli będzie, to będzie mógł podjąć bardziej agresywne środki w negocjacjach. Przed Mujinem nie mogli się ukryć, nie przed jego robakami. Może minąć rok albo dwa, ale jeśli będą w tym mieście, a medyk tutaj wróci, to znajdzie oszustów. Miał jednak nadzieję, że do tego nie dojdzie.
- Prawdopodobnie wrócę do swojej kliniki w Ryuzaku. Jeśli chciałabyś, Junko-san, skorzystać z usług medycznych dowolnej formy, to zapraszam. Lepszego medyka o tak szerokich kompetencjach nie znajdziesz nigdzie indziej. - odpowiedział i tym samym starał się przekazać Junko dwie wiadomości. Pierwsza, bardziej pozytywna - jego usługi są dostępne. Komu niby odmawiał? Nawet przestępców albo inny element podejrzany wypadało wyleczyć i uratować przed śmiercią. Druga wiadomość z kolei była prosta - nie jest zainteresowany inną współpracą. Nie po to ewidentnie zaznaczył swoją biegłość w dziedzinach medycznych, by być najmowany do czego innego. Nie był byle najemnikiem, któremu można było zapłacić i zrobi, co się zechce. Jak to się mówiło? "Każdy miał swoją cenę"? Jego była większa, niż garść złotych monet. Zbyt się cenił, by ponownie narażać swoje życie dla byle przestępców. Których nie do końca postrzegał, jako równych sobie. Albo nawet z większą szerokopojętą siłą. Nic o nich nie wiedział, jak miał ich szanować? Teraz, gdy otrzymał zwój, byli tylko kolejnymi mrówkami, których istnienie mógł spokojnie zignorować i wrócić do swojego regularnego cyklu życia.

[Ao]

Największy błąd ludzkości
< Mujin - Wyprawa rangi B : 56/57+ >

-- Nikt nie jest w stanie wszystko za sobą zatrzeć. Nawet tak dobry shinobi jak ty, Mujin-san. - odpowiedziała Junko, uśmiechając się lekko w kąciku ust. W końcu nawet Antykreatora zdołano wyśledzić w Oniniwie. A co dopiero jakiegoś prostego medyka z Ryuzaku no Taki. Pomimo swoich zdolności, Aburame nadal był tylko człowiekem. Tak samo popełniającym błędy, jak każdy inny. I być może właśnie błędem było pozostawienie przy życiu Kakashiego i tych wszystkich pracowników z manufaktury. Mógł mieć przez to problemy. Nawet jeżeli nie zgadzał się z retoryką swoich pracodawców, to jednak byli oni w pewien sposób rozsądniejsi od niego - zakładali, że najbezpieczniej będzie, jeżeli nie będzie żadnych świadków. Nawet, jeżeli miał maskę, to przecież można było go rozpoznać po innych rzeczach - po tym ile miarł wzrostu, po włosach, po stylu chodzenia i po stylu walki. W końcu zarówno iryojutsu jak i fuinjutsu nie były zbyt poplarnymi dziedzinami.
-- Rozumiem. - odpowiedziała kobieta, a uśmiech ponownie zagościł na jej twarzy. W takim wypadku można było już mówić powoli o zamknięciu kontraktu i zakończeniu całej tej przygody. -- Jeżeli będzie Pan jeszcze kiedyś w Shigashi no Kibu, to zapraszamy na herbatę. Może znajdzie się dla Pana jakaś nowa praca. My raczej w Ryuzaku nie zawitamy - to nie nasze strefy wpływu. Ale kto wie, kto wie... w końcu ludzi jest coraz więcej, a świat coraz mniejszy... - cokolwiek to miało znaczyć, to oboje uśmiechnęli się i wzięli ostatni łyk herbaty. O ile Mujin nie miał nic więćej do dodania, to mógł się powoli stąd zabierać. Albo szybko - zależy, jak bardzo bał się ogona.

[Mujin]

Uśmiech był poprawna reakcją na praktycznie wszystko, bo można było nim przykryć bardzo wiele. Negatywne emocje, złowieszcze intencje, albo po prostu pokazać szczerość. Mogłeś się uśmiechać, ale planować czyjąś śmierć. Nie ufał za bardzo mimice twarzy innych, szczególnie ludzi u władzy. Tym z natury nie powinno się ufać. Czemu masz ufać komuś, kto traktuje ciebie jako zbywalny zasób? Kto pozbędzie się ciebie w momencie, gdy przestaniesz być potrzebny, albo znajdzie większą korzyść z twojej śmierci? I Mujin nie miał tutaj na myśli tylko organizacji przestępczych. Dlatego też nie miał zamiaru nigdy, przenigdy podporządkowywać się władzom prowincji albo innym grupom. Tymczasowe współprace, pojedyncze zlecenia - jak najbardziej. Ale nie danie sobą pomiatać w ramach regularnej umowy. Dlatego jak już, to tylko na zasadach Mujina. A jego zasady mówiły - tylko usługi medyczne. Od tego momentu.
- Postaram się skorzystać z zaproszenia. Podobno macie tutaj bardzo dobre pracownie medyczne. - odpowiedział, także przywdziewając na swoją twarz lekki uśmiech. Gdzie on to słyszał? Może Oniniwa? Gdzieś tam? Od kogo? Dobre pytanie, nie był w stanie sobie tego przypomnieć. Ale miał w głowie taką informację, że w Shigashi mieli bardzo dobre zaplecze medyczne. Nie pamiętał już nawet, na kogo miał się powołać, by uzyskać do niego dostęp. Nigdzie sobie tego nie zapisał. Informacja przepadła, zalana przez inne, znacznie bardziej wartościowe. Na przykład o tym dziwnym jegomościu w jego zwoju, który cierpliwie czekał na uwolnienie i porządną sekcję zwłok. Może zajmie się tym wraz ze swoją uczennicą? Widok faktycznego zmutowanego potwora byłby dla niej niesamowicie druzgocący i przerażający, zapewne. Albo ekscytujący i niesamowity. Pewnie to drugie.
- Dziękuję serdecznie za współpracę. Na mnie pora, mam zamiar szybko wrócić do swojej osady. Żegnam. - powiedział w miłej manierze, wstał i opuścił przybytek. Teraz wystarczyło znaleźć sklep zielarski, wyspecjalizowany w sprzedaży odpowiedniej jakości ziół, i zakupić odpowiednią ilość towaru. A potem cóż, pewnie na szybko coś zjeść. Uzupełnić prowiant. Opuścić tą osadę.

z/t

[Ao]

Największy błąd ludzkości
< Mujin - Wyprawa rangi B : 58/57+ >

Wiele tej nocy rzeczy się zadziało. A mimo wszystko - Mujin nadal pozostał sobą. Medykiem, który - choć brzydził się przemocą - pomógł w zniszczeniu fabryki. Ale zrobił to na własnych zasadach, własnymi sposobami. To była ta jego słynna niezależność - nie podporządkowywał się silniejszym od siebie. Godne podziwu - ale czy rozsądne? Pomimo tego, że był bardzo potężnym shinobi, to nawet i jego obowiązywała zasada stara jak świat - każdy żołnierz dupa, kiedy wrogów kupa. W pojedynkę bardzo ciężko było osiągnąć coś większego w tym świecie. A jednak - Mujin starał się być niezależnym. Miało to swoje plusy, miało to i swoje minusy.
- Podobno tak. -[/b] kobieta uśmiechnęła się tajemniczo, spoglądając na Mujina. Skąd on to mógł wiedzieć? - to z pewnością było pytanie, na które odpowiedzi nie znała. Mogła się jedynie domyślać, że Aburame jest nieco silniejszym iryoninem, niż tylko mówi, że jest. - Ja również dziękuję, Mujin-san. Życzę ci w takim razie powodzenia na szlaku. Miejmy nadzieję, że nie będzie Ci ono potrzebne. - to, czy medyk weźmie sobie do serca zagrożenie, które wynikało z jego czynów, zależało już tylko od niego. Na ten moment jednak było za wcześnie, by powiedzieć, czy strażnicy w ogóle będą pamiętali jego twarz, a portret będzie wisiał na każdej tablicy z napisem "poszukiwani żywi lub martwi". - Żegnaj, medyku. - kobieta uśmiechnęła się, a Mujin mógł w końcu wyjść z karczmy i udać się, gdzie tylko żywnie mu się podobało. Jak to samo określił - szybko. Przy wyjściu nikt go nie zaczepiał - bo raczej nie było jeszcze możliwości, by ktoś tak szybko zdołał zdjąć pieczęć z ust eskortującego go strażnika. A reszta, ta która przeżyła - albo nie widziała go dostatecznie długo, albo była zbyt osrana, żeby cokolwiek zrobić. Może sam Kakashi też się bał? Cóż. Czas miał dopiero pokazać.

Wyprawa zakończona sukcesem.

[Misae]

Od spotkania z Sashiko minęło kilka dni. Od tamtego czasu niewiele zmieniło se w życiu Misae. Ot dalej zajmowała się tym co do tej pory. Odwiedzała szpital. Trenowała. Uczyła się życia w tej stolicy rozpusty i zepsucia. O! I oczywiście ciągle szukała jednego mężczyzny, który musiał jej zwrócić coś bardzo ważnego, a wyjątkowo skutecznie zniknął w odmętach Shigashi... no i o drugim mężczyźnie, z którym miała się spotkać a ciągle jest zajęty. Dokąd zmierza ten świat, żeby to kobieta musiała się uganiać za facetami, a oni byli wiecznie niedostępni? Gdyby jeszcze chodziło o jakieś niegrzeczne rzeczy, lub sprawy sercowe. Nie dawali jej nawet zamknąć otwartych, od tak dawna spraw.
Tym razem nie szwendała się bez celu, szukając jakiegoś miejsca na odpoczynek. Tego dnia zamierzała po prostu zregenerować się nad filiżanką herbaty, lub jakiegoś mocniejszego trunku i pozwolić sobie na trwanie. Bez pośpiechu, bez zbędnych szaleństw, taki jeden dzień tylko dla niej, kiedy nie musi martwić się o wszystkich dookoła. Z resztą, wszyscy dookoła i tak byli zajęci. Jej towarzysze z organizacji ciągle gdzieś pędzili. Inni znikali bez słowa zajęci swoimi sprawami. Kunoichi zdążyła przywyknąć do takiej polityki działania. Była dorosła i samodzielna, więc nie musiała co chwilę rozglądać się za kolegami. Wiedzieli dobrze gdzie mogą ją znaleźć - w porównaniu do większości członków Klepsydry nie zamierzała utrudniać kompanom sprawy - jak będą chcieli, to podejdą do szpitala lub jednego z barów i z nią pogadają, bądź przekażą zadanie jakie ma wykonać. Ku swojemu zaskoczeniu, było ich znacznie mniej, niż zakładała na początku. W Klepsydrze mogła skupić się na swoich celach, dopiero będąc faktycznie potrzebną, pędzić do pomocy. Miało to wyjątkowo wiele zalet.
Najważniejsze było to, że miała czas zebrać myśli do kupy. Zamierzała się rozwijać i spoważnieć. W mieście takim jak Shigashi człowiek uczył się co oznacza prawdziwe życie, które było zupełnie inne, niż to, do którego przywykła białowłosa - było dużo mniej wygodne, miała dużo mniejszą sławę i mogła anonimowo przejść z jednego puktu do drugiego. Choć jej wygląd zwracał na siebie uwagę, dalej pozostawała bezimienną panną.
Jedyne, co przeszkadzało Misae to samotność. Bez Tomoe i przyjaciół przy sobie czuła się czasem wyalienowana. Musiała być samodzielna, spoważnieć. Ponosiła pełną odpowiedzialność za siebie samą i tylko ona była swoim wsparciem gdy trzeba było wstać z kolan. Dla kogoś tak towarzyskiego jak Yamanaka był to kubeł zimnej wody. Czy przydatny? Czas pokaże.
Teraz, przekraczając próg karczmy Irajgo, nie przejmowała się niczym. Panowała już późna jesień, robiło się chłodno, co skłoniło dziewczynę do zamówienia grzanego wina. Zapłaciła i spokojnym krokiem zajęła jeden z wolnych stolików. Pora jeszcze dosyć wczesna sprzyjała skromnemu obłożeniu miejsc. Usiadła wygodnie. Objęła palcami parujący napój, napełniając płuca słodko korzennym zapachem. Uśmiechnęła się do siebie. Wzięła nieduży łyk, czując jak przyjemne ciepło, rozlewa się po całym ciele. Czegóż chcieć więcej?

[Rokudo Gaika]

Żar późnego lata przechodzącego gładko we wczesną jesień już ich opuścił. Temperatury wyraźnie spadły w mieście grzechu, choć nadal miejscami bywało gorąco. Jedną z takich sytuacji niedawno miał sam Gaika, który w ramach pomocy społecznej dzielił się swoją wiedzą na tematy związane z poprawnym zachowaniu się na terenach zielonych. Zwłaszcza takich, gdzie chwila nieuwagi może oznaczać w najlepszym wypadku ślady zębów na tyłku. Wycieczka w tamte rejony jednak nie trwała tak długo jak miał w planach, trzeba było się zająć poważnymi sprawami. Na szczęście(?) zanim jednak doszło do momentu, gdy przywdział krawat, garnitur i zaczął szukać pracy, z której jego rodzina mogłaby być dumna był czas na popełnianie błędów młodości, takich jak szlajanie się po niebezpiecznych dzielnicach czy odwiedzanie mniej lub bardziej obskurnych miejsc. Tak, jak większość osób odwiedzająca te miejsca szukała dreszczyku emocji związany z potencjalnym niebezpieczeństwem, które mogło na nich tu czyhać, tak Rokudo miał właściwie szczerą nadzieje, że ktoś do niego wyskoczy. Tylko nie jakiś kolejny nudny pijaczek, czy kieszonkowiec, którym mógł szybko wyjaśnić gdzie jest lokalny posterunek straży, ale jakieś konkretne wyzwanie. Od nowo opanowanych umiejętności dosłownie świerzbiła go dupa i szukał jakiegoś miejsca, gdzie mógłby się podrapać. Nic jednak nie wskazywało na to, że jego życzenie zostanie spełnione w łatwy sposób, przynajmniej nie przez chodzenie opustoszałymi uliczkami, tego zimnego dnia. Może to jego wyraz twarzy, albo też cała sylwetka srebrnowłosego sprawiała, że ludzie raczej przechodzili na drugą stronę gościńca, zamiast mijać go bez słowa. Gdyby nie to, że była to właściwie jego codzienność, to mógłby się poczuć urażony.

W końcu łażenie po ulicach jak jakiś cywil znudziło mu się na tyle, że wybrał trasę przeznaczoną dla shinobi – dachy budynków okazały się idealnym miejscem na to, aby spokojnie się rozsiąść i podumać nad własną egzystencją. Jesienna atmosfera jedynie wzmagała depresyjne nastroje, których ziarno zasiała w nim pewna czarnowłosa niewiasta o niewyparzonym języku i przerośniętym ego. Od tych przyjemnych wspominek od razu zrobiło mu się zimniej w środeczku i chcąc, nie chcąc zaczął szukać jakiegoś miejsca, gdzie mógłby się ogrzać. Kątem oka dostrzegł złocony(?) szyld karczmy Iraigo, której niepowtarzalny styl drzwi wejściowych na dwustronnych nawiasach. Świadczyło to może o dość dużej rotacji gości lokalu? Trudno było jednoznacznie stwierdzić. Karczmy jednak miały to do siebie, że serwowały dość szeroki asortyment napojów wyskokowych, a on w końcu ograniczony swoją wyobraźnią nie widział innej metody na walki ze zbliżającymi się stanami weltschmerzu, który przyszedł pozamiatać resztki dobrego samopoczucia, jakim się jeszcze do niedawna wykazywał.

Naturalną więc koleją rzeczy było zajrzenie do środeczka. Szczęśliwie się składało, że było to miejsce na tyle jednak obskurne, że szansę na spotkanie swojej nowej znajomej były bliskie zeru. Była dla niego niczym cierń w stopie. Nijak nie szło zapomnieć i przejść do codziennych zajęć. Czy to miłość? Oby nie. Gaika uchylił skrzydłowe drzwiczki karczmy i przymrużył oczy. Omiótł jednym spojrzeniem całą salę, aby mieć CAŁKOWITĄ pewność, że jednak nie będzie tutaj nikt jemu znajomy. Z pewną osobą na samym szczycie listy. Szczęśliwie się złożyło, że jednak twarze zebranych gości karczmy nie wyróżniały się niczym szczególnym, zatem prawdopodobieństwo do napotkania personae non gratae spadł do akceptowalnych poziomów. Już miał wykonać pierwszy swój krok do środeczka, kiedy jego wzrok napotkał na siwe włosy kogoś, kto raczej nie był w wieku by takie posiadać. Spowodowało to chwilkę konsternacji w głowie młodzieńca, ale skwitował to jedynie uniesieniem brwi. Następnie skierował się prosto do szynku, aby pogadać z karczmarzem o jego zamówieniu.

- Sake. – Położył naszykowaną monetę na drewnianym blacie przed nim i spoczął na jednym z szeregu krzeseł przy nim postawionych. Starał się rozluźnić na tyle, by swoją aparycją nie wypłaszać reszty klientów lokalu, ale jego dobre geny niestety nie były specjalnie łaskawe w tej kwestii. Niektórzy ludzie zaczęli wychodzić.

[Misae]

Dzień należał do tych spokojnych. Obecnością kunoichi nikt sobie głowy nie zwracał. Było zbyt wcześnie na pijanych gawędziarzy erotomanów, którzy wzmocnieni procentami lubili zagadywać urocze pannice, będąc pewnym swoich walorów. Teraz mogła cieszyć się chwilą i delektować winem, aż opróżniła kubek, rozgrzewając się cała. Nawet udało jej się zagrzać dłonie co w jej przypadku nie było wcale takie proste.
Sielską atmosferę przerwało pojawienie się nowego jegomościa, który sprawił, że na ułamek sekundy wszyscy wstrzymali oddech. Miał w sobie coś groźnego. Może to jego budowa. Może ostre rysy twarzy. Wszystko było możliwe. Pewne było jedne. Nie wyglądał na kogoś, kogo chce się mieć za wroga. Zapewne podobnie pomyśleli ci, którzy opuścili lokal szybkim krokiem.
Misae nie zamierzała się za bardzo przejmować. Miała swoj plan. Napełnić pusty żołądek. Wino na pusty żołądek poprawia nastrój, ale nie zapewnia dosyć związków odżywczych. Dlatego zebrała się i podeszła do lady.
-Poproszę specjał dnia - złożyła zamówienie pogodnie. Nie wiedziała co to jest jednak specjał to w końcu specjał!
Nie była zbyt pewna co zrobić z dosyć groźnie wyglądającym mężczyzną przy barze. Może i na oko mógł być od niej nieco młodszy, ale na pewno miał sporo centymetrów przewagi w bicepsie czy barach nad nią. Jeden dosyć rozsądny głos w głowie mówił jej, że lepiej udawać, że go nie widzi - mogło to nie prowokować ewentualnych kłótni, lecz równie dobrze mogło być powodem przyszłej zwady - ignorowanie często było oznaką lekceważenia. Dlatego też kunoichi poszła za głosem numer dwa, który nieśmiało szeptał jej, że odrobina życzliwości jeszcze nikomu nigdy nie zaszkodziła. No dobra. Jej dosyć regularnie kiedy chcąc komuś pomóc wplątywała się w liczne tarapaty, nie mniej zazwyczaj wychodziły z tego bardzo ciekawe i budujące przygody. Oby tym razem nie skończyło się na łataniu nikogo. Minoru był gdzieś daleko, więc raczej obędzie się bez składania rozerwanych bebechów do kupy.
To co zrobiła nasza bohaterka? Choć nazywanie kogoś jej rangi "bohaterem" było wyrażeniem raczej nad wyraz przesadnym, to na potrzeby opowieści można było przemilczeć to nadużycie. Postanowiła zagrać na tych kartach, na których grać uczyła się niemal całe swoje życie w Soso. Urok osobisty i ładna buzia. Żadko kiedy można było się na nich przejechać. Oby tym razem jej pewność się nie okazała się być złudna.
Posłała pogodny uśmiech do młodego mężczyzny, ze skinieniem bezgłośnie się z nim witając, po czym powróciła spojrzeniem do karczmarza, który już wracał z parującym, gorącym daniem. Szykuje się uczta!

[Rokudo Gaika]

Nie minęło wiele chwil, a karczmarz już postawił przed srebrnowłosym smukłą buteleczkę oraz płaską czareczkę do sake. Eleganckim ruchem przechylił szyjkę butelki do naczynia z którego należało pić ten zacny trunek. Gaika jednak się nie pierdolił się w tańcu. Wpierw przechylił czareczkę do gardła, a następnie poprawił z samej buteleczki. Nie przyszedł tutaj na doświadczenie kulturalnego picia, ale na to by przyjemny szum w głowie po alkoholu zagłuszył jego ciągnący się natłok myśli na różne sprawy. Profilaktycznie leczył depresje tym, co na nią działało najskuteczniej – alkoholizmem. Mężczyzna za szynkiem szybko się wycofał o parę kroków do tyłu, gdy dostrzegł zachowanie młodzika przed nim. Naszykował tylko kolejne butelczyny zamawianego napoju, bo w tym tempie szybko mogło dojść do ponowienia zamówienia.

Przechylając zawartość butelczyny do gardła Rokudo omiótł jednym spojrzeniem salę karczmy odchylając się plecami na ladę. Wtem stała się rzecz niemal niesłychana – białowłosa białogłowa posłała mu słoneczny uśmiech, którego temperatura mogłaby z łatwością stopić lodowce na Fuyuhanie. Młodzieniec przyjął to na klatę, ale jego wrodzone odporności na ataki natury psychicznej spowodowało, że od mięśni to się nie odbiło. Odwrócił się więc szybko do lady i cały czerwony na pysku jak flaga radziecka przywołał ruchem ręki nalewacza alkoholu dla siebie. Ten po chwili zwątpienia w sens prowadzenia swojej dalszej kariery w tym przybytku, odpowiedział na wezwanie i zbliżył się do leżącego niemal na ladzie niechcianego dziecka swojej rodziny.

- Specjalność zakładu dla pani przy tym stoliku, tylko szybko. – Odezwał się konspiracyjnym tonem, kciukiem wskazując uśmiechającą się do niego wcześniej kobietę. W końcu gdyby tajemnica wyszła na jaw, to nie byłoby niespodzianki. W końcu każdy lubił niespodzianki. – Tylko nie mówcie, że ode mnie. – Słowa podparł piramidką monet ułożonych na blacie, które przesunął w kierunku szynkarza, który podobne słowa słyszał już pewnie z pięćset razy. I to tylko tego dnia.