TABLICA INFORMACYJNA

[Uchiha Izanagi]

Kij... i więcej kija?
Misja rangi D [5/15] Seifu [Wybacz lagi w odpach - zazwyczaj odpisuję w robocie, ale ostatnio mało czasu na przerwy się udawało znaleźć. ]

Ruszyłeś z kopyta, a twoja niebieska czupryna wraz z jej szatynowym satelitą zaczęła przemieszczać się uliczkami miasta. Chłopak sprawnie cię prowadził w stronę centrum, ewidentnie znając doskonale okolicę, chyba nawet lepiej od ciebie - dwukrotnie sugerując ci jakiś skrót, o którym nie miałeś pojęcia. Tempo macie doskonałe, a twój kościsty bagaż, pomimo urazu jaki odniósł, wydaje się mieć lepszy humor, aniżeli wcześniej.

Czymże jednak byłoby życie, gdyby nie niosło ze sobą pewnych wyzwań? A może to po prostu któryś z Bogów Szczęścia postanowił sobie z ciebie nieco zakpić?

Chłopak właśnie wskazał ci jedną z bocznych uliczek, prowadzących obok zaplecza jednego z bardziej znanych Ryokanów i jednocześnie kasyn w mieście, a następnie przez podwórko jakiegoś opuszczonego budynku. Akurat, jak zdążyłeś sobie ułożyć w głowie, gdzie w zasadzie się znajdujecie, drzwi prowadzące na następne podwórko zatrzasnęły się, zaś z boku usłyszałeś gwizd i czyiś głos.

- Ho, ho, kogóż moje oczy widzą? Toć to sam Syfek? - mówi jego właściciel kpiącym i pewnym siebie tonem. - Coż to, drobne złodziejstwo ci przestało wystarczać i przerzuciłeś się na handel żywym towarem? To pewnie masz już dla mnie kasę, którą mi wisiałeś, nieprawdaż? - dodaje, a ty oczywiście rozpoznajesz jego właściciela - to Satsumo, lider jednego z pomniejszych gangów, zatrudniającego głównie dzieciaki - sieroty, jakie zostawiła po sobie ostatnia wojna. Jakieś 3-4 miesiące temu pokrzyżowałeś mu szyki, alarmując jednego z handlarzy, którego chcieli obrobić i od tamtego czasu gdy tylko pojawiałeś się w okolicy, uprzykrzali ci życie - Satsumo uznał bowiem, iż w takim razie musisz oddać mu równowartość tego, co chciał ukraść swojej ofierze.

[Seifū]

Widząc poprawiający się humor młodziaka sam Seifū również opromieniał. Młodzieńcze towarzystwo było czymś nadzwyczaj pożądanym, tym bardziej że panowie nadawali na tych samych falach. Oboje urodzeni jako osoby pośrednie, które są jedynie maleńkim elementem w całym samonapędzającym się systemie. Właśnie to te fragmenty, którymi oboje się zajmowali, sprawiały, że cały ten mechanizm działał i co lepsze, sprawdzał się! Ten piękny dzień wcale nie zapowiadał, że ktokolwiek upomni się o swoją część, która była tylko imaginacją pragnień niespełnionego człowieka.
Słysząc gwizd, zatrzymał się i odwrócił przodem do delikwenta. Spojrzenie młodzieńca jasno mówiło co do żądania Satsumo, które było dla niego co najmniej kpiną. Był w prawdzie zręcznym złodziejaszkiem, choć jego skala nie powinna przeszkadzać nikomu o tak szerokiej działalności, jak pomniejsi szefowie miasteczkowych mafii. Faktem było, iż Seifū zapędził się przy ostrzeżeniu znajomego handlarza, jednakże znając dobroć człowieka i jego rzetelność, a także mając na uwadze fakt, że od kiedy tylko przyjechał do Shigashi była to jedna z życzliwszych mu osób. Nastolatek mógł śmiało powiedzieć, że z punktu widzenia czysto handlowego postąpił źle, jednakże życie nie składało się tylko i wyłącznie z biznesu, przynajmniej nie jego. Odbierając komuś dochód, nie spodziewał się tak nagłego odzewu, który był widoczny nawet w jego otoczeniu. Mimochodem niebieskowłosy miał wrażenie, że uliczne dzieciaki częściej zwracały na niego uwagę niż zazwyczaj..rozwiązanie praktycznie samo wpadło mu w ręce.
- Nic Ci nie wisiałem, aczkolwiek masz rację, popełniłem błąd, przepraszam. - stwierdził bez zastanowienia, pochylając się lekko, chcąc oddać w ten sposób szacunek i lekko też udobruchać mężczyznę. Nie był pewien, czy Satsumo jest w stanie wybaczyć mu ot, tak dlatego starał się zachować czujność na naprawdę wysokim poziomie. - Nie chciałbym w żaden sposób Cię urazić, ale ten młodzieniec ma poważne skaleczenie i właśnie pomagam mu się dostać do medyka, pozwolisz, że wrócimy do tego tematu innym razem? - zaproponował delikatnie, starając się wycofać z niewygodnej sytuacji, która nie powinna mieć miejsca, kiedy starał się dostać do miejsca docelowego, jak najszybciej tylko mógł.

---

Bez problemu.

[Uchiha Izanagi]

Kij... i więcej kija?
Misja rangi D [7/15] Seifu Wyszło, jak wyszło - droga dalej, czyli drzwi w wysokiej na jakieś półtora metra ścianie odgradzającej ogródek na tyłach jednego domostwa od drugiego, zostały zatrzaśnięte. Stanął w nich jakiś młody byczek w wieku około 16-18 lat, o dłoniach wielkich jak bochny chleba melonowego, które piecze się niekiedy w domostwie ludzi, którzy udzielają ci do tej pory schronienia. W normalnych warunkach z pewnością nie miałbyś problemu, żeby przeskoczyć przez tę przeszkodę, jednak, obecna sytuacja nieco do komplikowała. Po twojej lewej była wysoka ściana budynku kasyna, w której brak było jakichkolwiek okien, więc ta droga ucieczki raczej także nie wchodziła w rachubę. W teorii mogłeś jeszcze się wycofać - jednak trzask gałęzi za tobą podpowiedział ci, że pewnie i tam stoi właśnie ktoś z młodocianego gangu Satsumo.

Kiedy się odwróciłeś, aby odpowiedzieć Satsumo, zobaczyłeś, że siedzi sobie w bardzo pewnej siebie, swobodnej pozie, na schodkach prowadzących na taras opuszczonego domu. Ubrany jest w dobrej jakości kimono i hakamę w ciemnych kolorach (z pewnością albo skradzioną, albo po prostu kupioną za skradzione pieniądze), zaś na jednym z palców ma pierścień, z którym, na ile ci wiadomo, nigdy się nie rozstaje. Od waszego ostatniego spotkania, na szczurkowatej twarzy mężczyzny w średnim wieku (miał około czterdziestki) przybyła nowa, dość długa blizna na lewym policzku, już zaleczona.

- Ale widzisz, Syfku. Ja bardzo chętnie wróciłbym do tego tematu kiedy indziej, jednak z jakiegoś powodu ciężko jest cię... złapać, taki jesteś zajęty. - stwierdza, wydłubując sobie od niechcenia brud spod paznokci trzymanym w dłoni kunaiem. Podnosi wzrok na ciebie, uśmiechając się i odsłaniając garnitur dość krzywych i popsutych zębów. - Dlatego musiałbym otrzymać do ciebie jakiś... fant, żeby mieć pewność, iż faktycznie do mnie wrócisz. Może... - popatrzył po was, po czym skierował wzrok na pakuneczek, trzymany przez dzieciaka. - ...o może ta drobnostka, którą trzyma młody? Z pewnością chcesz jak najszybciej odstawić go do szpitala, więc tym bardziej lepiej będzie, jeśli się tym zaopiekujemy w międzyczasie. - dorzucił, podnosząc się na nogi.

[Zmiana tematu.]

[Suzu]

Czasami nie zdajesz sobie sprawy ze swego zmęczenia dopóki nie trafisz wreszcie do swego pokoju (nawet jeśli wynajętego) i nie przyłożysz głowy do poduszki. Poprzedniego dnia Suzka biegała, załatwiała, prowadziła dziwne rozmowy w rezydencji należącej do rodziny Yamiego, nawet udało jej się powiększyć rodzinę o dwóch przybranych braciszków, choć wciąż jeszcze musiała przedstawić bliźniaków swojej matce. Przed powrotem na pustynię chłopcy mieli zapewniony byt w posiadłości Yumichików, Zielonowłosa mogła więc bez większych trosk szykować się do dalszej podróży z Arashim i Tetsu.
Jakież było jej zaskoczenie, gdy przespała całe poprzednie popołudnie, wieczór oraz noc, a także poranek dnia kolejnego. Kiedy się zbudziła, w gospodzie ludzie szykowali się już do obiadu. Szok! I oczywiście znów rozminęła się ze swoimi kompanami, co ostatnio niestety zdarzało jej się nagminnie. Może powinni zacząć pisać do siebie liściki?
Po wyjściu z karczmy dziewczyna odwiedziła pocztę, gdzie wysłała nowy list do Ichirou i dowiedziała się, że nie ma dla niej żadnej korespondencji. Bardzo dobrze. Brak wiadomości to dobra wiadomość, choć nie obraziłaby się za jakiś odpis od kuzyna. Pewnie jak zwykle jest tak straaaaasznie zajęty. Przewróciła oczami.
Nie mając nic więcej do roboty dziewczyna zaczęła przechadzać się po osadzie, cudzoziemskim okiem przyglądając się wystawom mijanych sklepów. Wahała się nawet nad zakupem kimona, pomysł ten jednak zdecydowała się odrzucić w chwili, gdy pokazano jej to ubranie w złożonej wersji. Czy oni są szaleni, przecież zakładanie tego na siebie to jakaś katorga! Zwiała stamtąd szybciutko, w myślach wychwalając proste pustynne stroje i koszulki odsłaniające brzuch. Przynajmniej tego rodzaju odzież nie wymagała posiadania czterech rąk, co byłoby wprawdzie możliwe z wykorzystaniem klonów, no ale już bez przesady.
Ostatecznie nogi powiodły dziewczynę w stronę tablicy informacyjnej, której rozłożyste czoło z daleka wabiło przyczepionymi doń karteczkami. Nawet dobrze się składało, bo mogła sprawdzić, czy przypadkiem ktoś nie planuje wkrótce wyruszyć do Sogen, co mocno by ich trójce pasowało. O ile potencjalny zleceniodawca chciałby trójkę, a z tym niestety bywało różnie. Bez pośpiechu ruszyła w tamtą stronę by poczytać ogłoszenia. Na plecach oczywiście miała gurdę, na głowie zaś leniwie zwiniętą między okularami gogli, rudą kulkę - wiewiórkę o imieniu Rizu.

[Kaiso]

Misja rangi C: "Nie wiem czy chcę jej nadawać jakąś nazwę"
1/30
Shibashi no Kibu, najzwyklejsza osada kupiecka, która dzięki swojemu położeniu praktycznie nie odczuła wydarzeń z Kami no Hikage, a kiedy ten względny spokój połączymy z bardzo dobrą koniunkturą, którą to miejscowi określają „złotym okresem”, powinniśmy otrzymać osadę idealną, prawda? Otóż nie, rzeczywistość jest troszkę gorsza, nawet w tym miejscu, w tak dobrym czasie, znajdziemy od groma bezrobotnych, a czasami nawet bezdomnych! Czy są oni nimi z wyboru, czy z przymusu? Ciężko stwierdzić. Spora część zapewne kultywuje tradycje żebrania z dziada pradziada, ale reszta zapewne była zmuszona do takiego życia, no kiepsko. I zapewne nasza zielonowłosa Suzu w ogóle by tej wesołej kloszardowej gromadki nie spotkała, ale skierowała się prosto w oko cyklonu- w stronę tablicęy ogłoszeń, przez to zamiast wspomnień tych jakże okropnych, wszystko zakrywających, kimon dojdą jeszcze inne, gorsze. Na razie jedyne co Suzu zarejestrowała, to jakiś nieprzyjemny zapach, jakby pot... ale taki który zaschnął, a potem spocił się jeszcze raz.
Co do samej okolicy... miejscowi doskonale wiedzieli, że miejsce to jest wręcz oblężone przez tych zdesperowanych ludzi, którzy zrobią wszystko byleby załapać się do jakiejś pracy(albo żeby po porostu posiedzieć w towarzystwie, coś wypić, coś pokombinować). Sprawy nie ułatwił napływ kilku grup uchodźczych z Kami no Hikage. No ogólnie chętnych do pracy było wielu, a ofert tyle co kot napłakał. No i tak siedzieli, ubolewali nad swoim losem, żebrali, sarkastycznie można rzec, że „dzień jak co dzień, dzień po dniu, wciąż się dzieje życia cud”. Aż tu nagle ich oczom ukazała się jakaś zielonowłosa kobietka. Oj tak, pojawienie się Suzu wywołało całkiem spore zamieszanie, jakby nasza zieloniutka się przyjrzała, to kobiet w tej grupce nie było(pewnie pracowały na tych niedojdów), kilku biedaków zagwizdało, niektórzy rozbierali wzrokiem, inni pozwalali sobie na jakieś nieprzyzwoite komentarze. I zapewne poczuliby się mocniej i, o zgrozo, rzucili na dziewczynę gdyby nagle nie pojawił się pewien jegomość. Niósł w ręce jakiś papier i młotek, najwyraźniej chciał przybić ogłoszenie! Całe nagromadzone podniecenie przeniosło się na niego. Jak tylko wykonał tą czynność, to wszyscy ci bezrobotni rzucili się w stronę tablicy. Po chwili dało się słyszeć krzyki. –Tylko dla shinobi? A co, my jesteśmy gorsi!? –Chodź tu śmieciu! Pokażemy ci naszą siłę! I mimo tego, że groził mu naprawdę soczysty oklep, to mężczyzna niewzruszony stał pomiędzy nimi i delikatnie się uśmiechał.
Niestety dla Suzu, z miejsca w którym stała nie jest ona w stanie odczytać tego, co pisze na przybitym chwile wcześniej ogłoszeniu. No, ale tutaj przerwę, wystarczy już moich uwag i przemyśleń, dam podziałać głównej bohaterce.

[Suzu]

O tak, dziewczę z wiewiórką na głowie człapało sobie raźno w stronę tablicy, a każdemu obserwatorowi z zewnątrz musiało się to wydawać zachowaniem przynajmniej niespełna rozumu. Na bok przesuwając pytanie, skąd tyle podejrzanego elementu przy tablicy, tutaj wypadałoby zachować choć odrobinę instynktu samozachowawczego. Ale nieee... Lazła przed siebie, nie patrząc na spojrzenia otaczających ją typków, a pewnym siebie wzrokiem kontrolowała sytuację jakby mimochodem. Miała gurdę na plecach i wrodzoną zaradność, czego tu się bać? Trochę tylko zapach sprawiał, że miała ochotę wykonać gwałtowny zwrot, bo wielka wydmo, a oni mówią, że to na pustyni są problemy z higieną!
Gdy pojawił się gość z młotkiem, dziewczyna miała już w głowie wstępny plan na prostą technikę wiatru, mającą oczyszczać powietrze dookoła użytkownika z zapachów. Planowała sobie w głowie właśnie, jak to zgrać, by działanie miało kompletne, ale przy stosunkowo nikłym zużyciu energii, kiedy uwagę jej zwróciło słowo "shinobi" w zasłyszanym okrzyku. Spojrzała w tamtą stronę, potem zaś oczywiście ku tablicy i facetowi od ogłoszenia. Taaak. Szkoda tylko, że zupełnie niczego nie była w stanie z tego miejsca przeczytać. Mogła oczywiście stworzyć obok nich piaskowe oko, po co jednak kombinować w sytuacji, gdy wystarczą dwie nogi i otwarta głowa? Podeszła, oczywiście. Z uśmiechem na ustach, przemykając obok śmierdzących typków jeśli było trzeba, przy każdej takiej konieczności myśląc o swojej technice fuutonu. I w ten sposób dotarła do tablicy, mężczyzny z młotkiem i centrum całego zamieszania.
- Potrzymasz? Muszę poprawić sandał - zwróciła się do tego, co najgłośniej krzyczał, ściągając z ramienia ciężką gurdę.
Podała mu ją nie czekając na odpowiedź, w taki sposób, by mógł pochwycić za szarfę i unieść - o ile oczywiście wystarczy mu siły, choć jej ruch był tak swobodny, jakby nie znajdywało się tam nic wyjątkowo ciężkiego. Cóż, pozory. Może nie było tego widać po szczupłych ramionach, ale sporo pracy i wysiłku kosztowało ją osiągnięcie takiej lekkości w podróżowaniu z klanowym garnkiem.
- Przepraszam, jestem kunoichi. Szukam pracy, więc chętnie spojrzę na ogłoszenie - zwróciła się do mężczyzny z młotkiem, jeżeli nadal zasłaniał jej kartkę.
Uśmiechnęła się przy tym przyjaźnie, ot, dziewczyna z wiewiórką na głowie. I nie, nie poprawiła żadnego sandała.

  Ukryty tekst

[Kaiso]

Misja rangi C: "Nie wiem czy chcę jej nadawać jakąś nazwę"
3/30

Wiewiórka gotowa, główna bohaterka też, plan w głowie dopięty na ostatni guziczek, szkoda, że sandał nie, jednak do niego zaraz dojdziemy. No ale pewnie wszystkie zamierzone przez Suzu działania byłby konieczne gdyby nie jeden fakt, nikt się nią już nie interesował, wszyscy łatwo dawali się przepychać naszej filigranowej kobietce i nawet jakoś ten zapach stał się mniej odpychający. Czyżby twój nos zaczął się do tego smrodku przyzwyczajać? Ewentualnie ktoś nagle wykonał na nich technikę "kąpiel no jutsu", ale to było raczej mało prawdopodobne, chyba. Tak czy siak nasza biedota była zajęta czymś innym- kierowaniem swojej nienawiści do posłańca. On jednak dalej nic sobie nie robił z ich obelg, po prostu stał, uśmiechał się i jednocześnie zasłaniał ogłoszenie. Nieładnie z jego strony, prawda?
I nagle pośrodku tego wszystkiego twój sandałek się rozwiązał, tak jakbyś na siłę szukała uwagi! Z tak ciężką gurdą na plecach pewnie ciężko go zawiązać, a że dla ciebie jest ona leciutka, to podarowałaś ją jakiemuś pierwszemu lepszemu biedakowi. Ten ochoczo ją wziął, w końcu wyglądała na drogą, ale zanim zdążył zrobić jakikolwiek ruch, to gurda pełna piachu pociągnęła go w dół. Tak oto twój nowy, niedożywiony kolega wylądował na ziemi razem z gurdą. Nie będę jednak chamskim podmiotem lirycznym, możesz bez problemu ją podnieść, jest cała i zdrowa, a my przejdziemy do dalszej części historii.
Ten drobny harmider który wywołałaś zwrócił uwagę "kuriera", przeleciał cię wzrokiem i szybko połączył fakty. Ruszyliście w swoją stronę. Kiedy już stanęliście naprzeciw siebie mężczyzna się przywitał. -Witam, jestem Hanzo Fuuma, posłaniec szefa straży miejskiej Danzo Fuumy. Nie należymy do żadnej z rodzin, ale mamy ich wsparcie, równoważymy ich działania. Przy okazji, jak usłyszałaś, poczuł, że musi się jeszcze wytłumaczyć. Czy to złe, że ktoś w Shigashi nie należy do rodziny?
Po twoich słowach, że jesteś kunoichi tylko się uśmiechnął. -Dobrze, kogoś takiego jak ty poszukujemy. Chodzi o ostatnie zabójstwo, pewnie o nim nie słyszałaś bo sprawa jest bardzo delikatna i śmiertelnie poważna. Tutaj masz kopię tego ogłoszenia, miało pójść na inną tablicę, ale dam tobie, przeczytaj i powiedz czy jesteś zainteresowana. Była tam napisana wiadomość o następującej treści.

Zdolnych shinobi wynajmę do pomocy straży miejskiej, sprawa dotyczy niedawnego zabójstwa. Więcej informacji u Danzo Fuumy w koszarach miejskich. Uwaga: osoby podszywające się pod shinobi zostaną surowo ukarane!

Przekaz dość lakoniczny, cała ta sytuacja musiała być faktycznie delikatna. Teraz od ciebie zależy czy chcesz przyjąć taką robotę. Wiedz tylko jedno, tłum słuchał was cały czas i zapewne nie zareagują najlepiej jeśli przyjmiesz tą pracę.

[Suzu]

Och nie, sandałki Suzu były zupełnie w porządku, ona sama zaś nie była wcale tak bezlitosna, jak mogłoby się wydawać - to przecież ten obdartus wołał, że zaraz tu pokaże swoją siłę. No to dała mu szansę. Nawet postanowiła sobie cichutko, że zabierze go ze sobą, jeżeli rzeczywiście sobie poradzi - w końcu tężyzna fizyczna często pomagała w rozwiązywaniu problemów, ona zaś nie musiałaby wtedy mierzyć się sama ze wszystkimi. Niestety jednak, nawet ta jej leciutka gurda była dla niego za dużym wyzwaniem. Smuteczek no.
- Trzymaj, nagroda pocieszenia - ze zwoju przy pasie "wyczarowała" patyczek z trzema kulkami zielonego dango i podała facetowi, płynnym ruchem przechwytując przy tym szarfę swej gurdy.
Naturalnie, że naczynie przy tym nie ucierpiało, ten dzban przeżył więcej o wiele gorszych doświadczeń. Zielonowłosa zwróciła przy tym na siebie uwagę osoby, która tak naprawdę ją interesowała. Osoby, która okazała się posłańcem samego szefa straży. Zabawne, bo ostatnio do straży właśnie oddali łotrów odpowiedzialnych za oszustwa towarowe i zabójstwa przy rzece. Jeszcze kilka takich zleceń i Suzia przejdzie z nimi na ty! Rodziny? Przypomniała sobie gadkę Yamiego o rodzinach kupieckich, które rządzą osadą, nie zdziwiła się więc za bardzo - choć też i nie załapała prawdziwego sensu tej wypowiedzi.
Swoją drogą, oni mieli to samo imię, a różne nazwiska, czy odwrotnie - jedno nazwisko i różne imiona? Na pustyni nazwisko szło pierwsze, ale kontynent był dziwny, a tutaj wyglądałoby to na zbyt duży zbieg okoliczności. Prawdopodobnie kapitan straży wysyłał brata lub syna jako swojego zaufanego człowieka. Swoją drogą, sama notatka nie mówiła właściwie niczego, samych zabójstw dookoła było tyle, że ciężko się we wszystkich orientować. Przykre to, ale taki mieli świat.
- Jestem Hideki Suzu i wyrażam zainteresowanie, choć dziwi mnie trochę ostatnie zdanie - w sumie nie miała się czego obawiać, ale żadnego z tych biednych ludzi dookoła już ze sobą nie weźmie - W takim razie wyruszam do Danzo Fuumy. Może mnie zaprowadzisz, by było szybciej? Wieszanie tych ulotek już i tak nie jest konieczne.
Znowu jakieś śledztwo... Tutaj bardziej by się nadawał Yami niż ona, naiwna kunoichi z pustyni. Pewnie rozgryzłby wszystko jeszcze w gabinecie szefa straży. Ta myśl jednak nie demotywowała dziewczyny, przeciwnie, jej silna potrzeba rywalizacji wymuszała na niej pełne skupienie i oddanie zadaniu, które nie było ani trochę stworzone dla jej osobowości buldożera. Wierzyła mocno, że da sobie radę. Udała się więc do siedziby straży, by poznać szczegóły dotyczące sprawy.

[Kaiso]

Misja rangi C: "Detektyw Zielona" zmusiła mnie do nadania nazwy
5/30

Dobra, dobra, tak czy siak jak wrócisz na pustynię, to sprawdź sandały, może wymagają naprawy? Byłoby niefortunnie gdyby całkiem przypadkiem taki sandałek się odpiął w trakcie walki, czyż nie? Jeszcze spadnie ze stopy i ją sobie poranisz!
Upokorzony, przez ciebie(!),mężczyzna przyjął dango i patrząc pusto w przestrzeń zaczął je pałaszować. Stracił co prawda w oczach swoich kumpli, jego męska duma ucierpiała, ale przynajmniej miał co jeść, dzięki temu siedział cicho, układ idealny, wszyscy powinni być zachwyceni. No i tak sobie znowu zarzuciłaś tą gurdę na plecki, czym wprowadziłaś w osłupienie resztę biedoty, i jak gdyby nigdy nic zaczęłaś rozmowę z posłańcem. To jedno malutkie wydarzenie wywołało spory respekt dla twojej osoby, otaczający cię faceci nie byli już tak skorzy do jakiegoś ataku, czy innego podstępnego działania, woleli się trzymać z dala od kogoś kto rzuca jak piórko tak ciężką rzeczą! W końcu świadczyło to o twojej sile, a nikt nie chce dostać wcir od baby.
Masz rację, ludzie w Shigashi są dziwni, ale to przypadłość mieszkańców osad kupieckich, w takim Ryuzaku to już w ogóle dzieją się cuda niewidy. Dobra, już wracam do tematu, spokojnie. Wasza dziwna, lakoniczna rozmowa trwała w najlepsze. Hanzo, a może Fuuma, kiedy tylko wypowiedziałaś swoje imię spojrzał na ciebie z zainteresowaniem po czym złapał się za głowę i zaczął myśleć. Chwilę mu zajęło zanim znalazł to czego szukał. -To ty jesteś tą dziewczyną, co jakieś dzieciaki uratowała? I do tego 4 pokiereszowane osoby do wioski wniosłaś? Chociaż tamta miała Suzu na imię, a nie na nazwisko. No, ale nieważne, chyba... Tutaj zrobił przerwę, był wyraźnie zbity z tropu i po prostu musiał połączyć wątki. Siłą rzeczy zgodził się na towarzyszenie ci w tej podróży.
Machnął ręką na biedaków, ci od razu się rozstąpili, a Hanzo zaprosił cię na ten jakże romantyczny spacerek przez szpaler zrobiony ze zmarnowanych kloszardów. -Panie przodem. Aha i jak już będziemy u Danzo, to wiedz jedno. Nie mów nic dopóki cię nie poprosi, on jest bardzo hmm... wybuchowy.
Chyba nie pozostało ci Suzu nic innego jak ruszyć z nim w stronę zachodzące... tfu... w stronę koszar.

Następna wiadomość tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=58&t=5681 jak chcesz to przejmij sobie władzę nad Hanzo, porozmawiajcie czy coś, możesz nawet wejść do biura Danzo w koszarach, wolna ręka!

[Osamu]

Osamu biegł do tablicy ile sił miał w nogach. Chciał jak najszybciej zobaczyć, czy są na niej jakiekolwiek ciekawe do wykonania misje. Miał tą świadomość, że o tej porze w sumie może nic nie być, ale mimo wszystko nie tracił nadziei. Niestety na rynku musiał nieco spowolnieć. Olbrzymie tłumy uniemożliwiały jakiekolwiek szybkie przejście. Masuko musiał się powoli przeciskać. Gdzieniegdzie nawet usłyszał jak kto mówił o wojnie. I to właśnie o tej wojnie: Yamanaka vs Hyūga. Najwyraźniej cały świat zdążał już usłyszeć o tym krwawym wydarzeniu. Tylko dlaczego Osamu, członek klanu Yamanaka dopiero tak późno. Może po prostu Masuko nie zauważył tego listu i dopiero wiatr przygnał go do środka? W każdym razie już po kilku minutach przeciskania się przez tłumy Osamu dotarł do okolic tablicy. Szybko do niej podbiegł i zaczął szukać jakiegoś ogłoszenia, misji, dzięki której będzie bardziej gotowy do wzięcia udziału w wojnie.

[Hideki]

Misja rangi D - "Ogródek i nie tylko"
1/15? Dzień jak dzień, a w zasadzie taki by był, gdyby nie nieznośny klimat. Oczywiście, zrozumiałe jest to, że trwa lato, ale taki diabelny upał, to jest istna katastrofa. Dodatkowo na niebie nie da się zauważyć żadnej, choćby maleńkiej chmurki. Mogłoby się wydawać, że gorzej być nie może, jednak Osamu się nie poddawał. Biegł ile miał sił w nogach, przedzierał się przez tłumy ludzi, tylko po to, aby zauważyć czy nie wisi jakieś ogłoszenie na starej, śmierdzącej tablicy. Na szczęście jego wysiłek nie poszedł na marne. Po przeszukaniu całej tablicy, co zajęło mu zaledwie kilka sekund, ponieważ dosłownie nic na niej nie było, bohaterowi udało się znaleźć jedną, malutką karteczkę. Ogłoszenie musiało być jakieś nowe, ponieważ reszta niezaprzeczalnie się rozpłynęła. Niestety, zanim Osamu zdążył cokolwiek przeczytać, nieznany mężczyzna, przechwycił karteczkę.
- Spadaj palancie, to jest moje. Kto pierwszy weźmie, ten... ten to robi, czy jakoś tak!
Po tym jakże ciekawym powiedzeniu, facet zaczął wiać tam gdzie pieprz rośnie. W zasadzie to nie pędził on zbyt szybko. Bardziej to wyglądało na szybki chód, niż bieg, dlatego Osamu mógłby go spokojnie dogonić, gdyby nie pewna drobnostka, a raczej piękna drobnostka. Przed chłopakiem stanęła szatynka, kobieta obficie obdarzona przez naturę.
- Witaj przystojniaku - powiedziała uwodzicielskim tonem - jeśli czegoś szukasz, to mam dla ciebie ciekawą, bardzo ciekawą propozycję.
Kobieta wyciągnęła rękę i pokazała nią na Osamu. Nosiła na sobie kimono o długich rękawach, w kolorze szmaragdowym. Posiadało ono złote zdobienia w kształcie kropek, które były ułożone w gęste wzory, oraz długi dekolt.
- Poszukuję odważnego mężczyzny, który pomoże biedocie w pracach w ogródku. Widzisz mam strasznie dużo roboty, a moje sałatki, marchewki i inne warzywa, zjadają ohydne, ogromne ślimaki. Dodatkowo moje owoce zaraz zgniją, jeśli nikt ich nie zbierze - powiedziała kobieta, trzymając się za głowę - Mam nadzieję, że ktoś taki jak ty, zdoła mi pomóc.
Nastała cisza, intrygująca postać czekała na odpowiedź mężczyzny, który mógł się czuć trochę zmieszany tą sytuacją.

[Osamu]

Niestety nie udało się Osamiemu złapać ostatniego zlecenia, misji. Normalnie, mówiąc krótko pech. I ten jeszcze facet mówiący, kto pierwszy ten lepszy. Masuko chciał już na niego wskoczyć, zaczepić, wyrwać kartę! Jednak taka próba w centrum miasta, gdzie pełno jest straży nie była zbyt mądra. Yamanaka już chciał udać się do swojego domku i zamknąć się w rozpaczy,a nagle tutaj pojawiła się piękna pani. Od razu przypomniała ona Osamiemu przepiękną niebieskowłosą Ayako. Jednak po chwili opanowania się nad sytuacją i nagłym zaskoczeniem Osamu wrócił na ziemię. Masuko w sumie nie wiedział co robić. Miał przed sobą piękną kobietę, która nie wstydziła się swoich wdzięków, pokazując je i oczarowując przechodniów. Jak Osamu dobrze zrozumiał dostał propozycje pomocy przy ogrodzie i zbieraniu jakiś ślimaków. Czy dobrze Masuko zrozumiał? Miał zbierać ślimaki, kiedy jego bracia i siostry oddają życie podczas wojny z Hyuga? Miał tak po prostu pomóc, gdy jego rozina klanowa Yamanaka cierpi? Na pierwszy rzut oka NIE. Są w życiu ważniejsze sprawy i trzeba podejmować słuszne decyzje. Mimo wszystko nie pomóc takiej pięknej kobiecie, to trochę jak mieć szanse wygrać milion ryo i jej nie odebrać. Zresztą zanim Masuko pójdzie na wojnę, chciał sobie chociaż trochę jeszcze poćwiczyć, z kimś powalczyć, czy coś w tym stylu. Może faktycznie w tym ogrodzie czeka jego jakaś fantastyczna, niebezpieczna przygoda?
- A czy te ślimaki są niebezpieczne? - wymknęło się z ust Osamu głupie pytanie. Jak robaki mogą być niebezpieczne!! Co za nonsens. Musiał się Masuko jakoś ogarnąć coś powiedzieć. Zresztą, pewnie pomoc w ogrodzie nie będzie trwała zbyt długo, toteż Masuko bez problemu zdąży jeszcze trochę poćwiczyć przed zgłoszeniem się po misje na wojnę.
- W sensie, przyjmuję zgłoszenie.. Bardzo chętnie pani pomogę. - z uśmiechem powiedział Osamu mając nadzieję, że ten ogród nie będzie za duży, a praca pójdzie bardzo szybko, bez zbędnych problemów.

[Hideki]

Misja rangi D - "Ogródek i nie tylko"
3/15?
Kobieta była uratowana. W końcu mężczyzna postanowił jej pomóc. Jakież to było dla niej szczęście, sama na pewno by sobie nie poradziła. Jednak bardzo zaskoczyło ją pytanie Osamu.
- Niebezpieczne ślimaki, dodatkowo w moim ogródku? Czegoś takiego jeszcze nie słyszałam. Choć kto wie? Może znajdziesz tam coś równie groźnego co niedźwiedź, czy nawet demon! - powiedziała szatynka, zbliżając się powoli do mężczyzny.
Hihi - zaśmiała się pod nosem - oczywiście żartuję, lecz miej się na baczności, dobrze?
Teraz mężczyzna mógł się bliżej przyjrzeć kobiecie i zauważyć że ma przepiękny kolor oczu. Dokładniej intensywny szmaragdowy. Piękność odsunęła się na kilka kroków i zaczęła badać wzrokiem mężczyznę.
- Hmm... nie wyglądasz na specjalnie umięśnionego, ale może sobie dasz radę - zastanawiała się - W każdym razie, zanim zaczniemy pracę muszę znać twoje imię. Tak dla formalności. Ja nazywam się Asami i należę do szanowanej, oraz zamożnej rodziny Suiren. Dlatego nie rób żadnych głupot, inaczej źle to się dla ciebie skończy, zrozumiano? - powiedziała szatynka z lekkim uśmiechem na twarzy.
Kobieta stojąc, czekała na odpowiedź chłopaka. Teraz było za późno żeby się wycofać. Osamu musiał być gotowy na wszystko co znajdzie w ogrodzie.

[Osamu]

Osamu patrzał an ową kobietą z lekką, taką delikatną wewnętrzną złością w środku. Powiedziała, że jest sporo pracy w ogrodzie, czyli bardzo dużo, a Osamu nie miał za wiele czasu. Tylko, że teraz nie wypada odmówić. Trzeba wziąć się do najprawdopodobniej żmudnej roboty. Kobieta także na pytanie o niebezpiecznych ślimakach zaczęła mówić coś o demonie. Czy naprawdę jest ich tak dużo, że wszyscy o tym mówią w swoich wypowiedziach. Mauko już raz demona spotkał i stracił prawie przy tym życie. Takich wspomnień nigdy się nie zapomina, a następny demon to... katastrofa. Gdyby coś takiego się jeszcze mu przydarzyło... W każdym razie piękna kobieta pochodziła z wysokiego rodu. Toteż jak można się łatwo domyślić nagroda za posprzątanie tego ogrodu będzie stosunkowo pewnie spora, kto wie ile pani da;) Yamanaka był też zdziwiony, że owa kobieta od razu chciała przejść na TY. Najczęściej osoby z tak wykwintnych rodzin każą mówić do siebie z wielkim szacunkiem. Takie zachowanie było bardzo dziwne, a nawet wzbudzało pewne podejrzenia. Jednak mimo wszystko nie można odmówić. Tteż Osamu odpowiedział:
-Nazywał się Osamu, miło cię poznać Asami . To jak, idziemy do ogrodu. - powiedział to Osamu w pewien sposób humorystyczny z lekkim uśmiechem na twarzy.

[Hideki]

Kolejny post:

z/t = http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=59&p=95040#p95040