TABLICA INFORMACYJNA

[Matsuda Kyo]

Tablica informacyjna. Miejsce, a wręcz obiekt kultu dla każdego poszukującego pracy. W końcu, czy istnieje bardziej rozpoznawalne miejsce w tej osadzie, przeznaczone do tego typu działań? Wiedzieli to i pracownicy i pracodawcy. Wiedziała to i też Matsuda. Różowowłosa dziewczyna z nieschodzącym, niewinnym uśmiechem przyglądała się najróżniejszym ogłoszeniom na tablicy, w poszukiwaniu odpowiedniej pracy dorywczej. Jej czerwone włosy skakała z kartki na kartkę, w poszukiwaniu jakiś odpowiadającym jej warunkom pracy, o ile czuła się pewnie jako pomoc w restauracjach i na handlu, to jednak zawsze może spróbować opieki nad kimś.
- Nic, nic i nic... Czego mogłam się w sumie spodziewać? Większość to coś, co już próbowałam... Jaki jest sens robienia czegoś drugi raz, skoro wiem, że i tak nie przyniesie mi to żadnych emocji? - wewnętrznie jednak nie podobało się jej to co widziała. Była pewna, że ostatecznie weźmie coś drugi raz, tylko po to, by zdobyć dodatkowe oszczędności, ale to nie zmieniało nic. Absolutnie nic. Może powinna pomagać na razie w rodzinnej restauracji? To także była jakaś myśl, a na obecną chwilę nie próbowała niczego nowego, co hipotetycznie mogło przynieść jej jakiekolwiek znamiona satysfakcji.
- Jak by się inni zachowali w takiej sytuacji...? - zapytała cicho samą siebie, starając dodać sobie kolejną perspektywą na swój obecny problem. Jedynym na razie wnioskiem było zerknięcie, czy może pod ogłoszeniami nie ma jakiś innych, mniejszych.

[Hayami Akodo]

misja rangi d dla matsudy kyo
"here i come"
1/15+




Był kiedyś taki duch, opowiadali ci o nim? Słuchałaś bajek, czczych historii przekazywanych dalej dla rozrywki w marne, niespokojne dni, kiedy trzeba było zająć umysł czymś innym niż niepokoje w Soso i plotki powtarzane milion razy?
Być może tą historię jednak słyszałaś.
Na tablicy, jak zawsze, znajduje się mało ogłoszeń - połowa z nich już została zdarta dawno temu, inne pewnie porwał wiatr, zniszczyły wiosenne ulewy. Czasem się zdarza taki deszcz, nawet w takim miejscu jak to...
Trochę mówiono o tych zdarzeniach. O nieszczęśliwej miłości, o przystojnym shinobim i pięknej dziewczynie, która kochała go zawsze i wszędzie. O śmierci - gorzkiej jak czekolada, mającej woń tanich perfum dziwki. O trupie, znalezionym pewnego dnia w zapomnianej uliczce, i nierozwiązanej zagadce, której nikt już nie chciał dotykać. Po co? Było, minęło. To nie ma znaczenia.
Tak jak te wszystkie błahe sprawy, z którymi przychodzi się do shinobi - a może właśnie ważne? Od nich przecież nieraz zależy ludzki los. Dlatego właśnie lepiej iść do shinobi niż do bogów; odlegli samurajowie, grający w teatrze za maską z honorem, są zbyt nieprzystępni dla zwykłych śmiertelników - tych, którzy nie przywykli do frazesów.
Poszukuję shinobi do odzyskania ukradzionego wazonu!
Zatrudnię shinobi do ochrony mojej córki!
Zgubiono...skradziono...zabrano...
Ileż historii kryje się za tymi słowami? Ileż prostych dni, dramatów, scen, z których układa się życie? Nie wiadomo. Na pewno jednak zauważyłaś jedno nietypowe ogłoszenie:

Ogłoszenie

POSZUKUJEMY MŁODEJ, EMPATYCZNEJ, DZIELNEJ I KONTAKTOWEJ SHINOBI DO NIETYPOWEGO ZADANIA. OSOBY ZAINTERESOWANE PROSIMY O ZGŁASZANIE SIĘ DO ANTYKWARIATU, PROWADZONEGO OBECNIE PRZEZ PAŃSTWA ŌUCHI. Z GÓRY DZIĘKUJEMY ZA ZAINTERESOWANIE I ZAPEWNIAMY NAGRODĘ.

Tak wiele dziewcząt pasuje do tego schematu, Kyo; proste, zwykle misje, zwykłe marzenia, naiwność. Misje, nagrody, wzrost umiejętności, ślub, dzieci lub samotność, żywot kunoichi lub wolność, decyzje, decyzje, decyzje...
A potem koniec - taki schematyczny, jak było ich życie, i barwny zarazem w swej różnorodności.

Śmierć - smakująca jak słodka rozkosz.

________________________________________________________

Jeśli Kyo będzie chciała to zadanie, to zapraszam tutaj kappa

[Yuu]

Czy jest lepsze miejsce służące do poszukiwania informacji niż tablica która w założeniu powinna je zawierać? Być może i tak, ale to miejsce wydawało się Yuu dobrym początkiem. Początkiem czego zapytacie? A no więc "Szpon" wybrać musi sobie jakąś specjalizację która najbardziej mu odpowiada czy będzie to zastraszanie, zawieranie umów, rekrutacja, zabójstwa na zlecenia - jest ich nawet więcej. Jednak problem chłopaka był taki, że nie miał najbledszego pojęcia którą wybrać. Postanowił więc poddać się trochę losowi, oczyścić głowę i ruszyć pod tablicę by wybrać z niej jakieś zadanie, lub może podchwycić informację która poruszyłaby jakąś część jego duszy, rezonowała z nią i wskazała odpowiednią drogę... A być może jakieś proste zadanie które pozwoli porzucić troski cieżkich wyborów? Wychodzi na to że wszystko zależy od treści które zawieszone są na tablicy, a jeśli o tych mowa to Yuu właśnie do niej dotarł.

[Kakita Asagi]

Misja rangi C dla Yuu
"Silne ramie"
Post 1/30 Wiosna w Shigashi no Kibu coraz bardziej upodabniała się do lata - dni stawały się coraz dłuższe, a słońce wstawało wcześniej za każdym razem. Ów znacznie ożywanie w świecie natury miało swoje odzwierciedlenie w świecie ludzi, stroje mieszkańców miasta stawały się coraz lżejsze, a przy tym bardziej kolorowe. Na ulicach coraz częściej można było zauważyć niewiasty odziane w strojne furisode, które nie obawiały się zabrudzić długich rękawów błotem, a mieszkańcu chętniej udawali się na długie spacery, co nie obeszło się bez odpowiedniej "reakcji" kupców, którzy chcąc skorzystać z korzystnej aury odważniej rozkładali swoje towaru na przydomowych straganach. Wydawać by się mogło, że sielance nie było końca, jednakże Shigashi no Kibu miało i swoją mroczną stronę - potężne gangi walczyły ze sobą, władzami i zaciężnymi ninja o wpływy w osadzie i chociaż szarzy mieszkańcy nie wiedzieli na jakich płaszczyznach toczy się ta wojna, to jednak byli jej świadomi, co jakiś czas oglądając się nieufnie przez ramię...
W tym miejscu rozpoczyna się historia młodego mafiozy - członka gangu rodziny Yoshida, noszący dumną rangę "Szpona". Z ów dumą wiązała się konieczność znalezienia sobie jakiegoś godnego zajęcia, dzięki któremu mógłby nie tylko zdobyć fundusze na przeżycie kolejnego dnia, ale przede wszystkim podbudować swoją pozycje w obrębie organizacji. Musiał być przy tym ostrożny, podjęcie się zadania ponad jego możliwości i porażka mogła rzucić cień na dobre imię gangu, a to mogło się wiązać z potwornymi konsekwencjami...
Nie zakładajmy jednak od raz jakiejś porażki, wszak póki kości są w grze, wszystko jest możliwe. Yuu nie otrzymawszy żadnego polecenia od swoich przełożonych, udał się do tablicy z miejscowymi ogłoszeniami, by tam znaleźć sobie jakieś zajęcie. Była to decyzja słuszna, ale już pobieżne rzucenie okiem sugerowało, że niewiele ciekawych rzeczy można tego dnia zrobić (a może co lepsze ogłoszenia zostały już podebrane przez tych, co przybyli wcześniej?). Pośród próśb o doraźną pomoc przy remoncie ogrodzenia, czy też przy innych remontach (lub opiece nad dziećmi tudzież osobami w wieku podeszłym), w oczy naszego bohatera rzuciło się ogłoszenie napisane niewątpliwie wprawioną w kaligrafii ręką, a przy tym dosyć enigmatyczne:

Zamtuz "Pod Włosami Kinko" poszukuje silnego ramienia do rozwiązania zmartwień swych dziewcząt. Jeśli czujesz się na siłach i nie obce ci kobiece dobro, udaj się do nas w celu poznania szczegółów. Przewidywana godna zapłata.

Czy młody gangster odpowie na wezwanie szukających pomocy "królowych nocy", czy może jednak zadowoli się jakimś nieciekawym zajęciem pozbawionym nawet nutki wyzwania czy też przygody? O tym dowiemy się już za chwilę...

[Yuu]

Każde ogłoszenie na tablicy jest ważne, musi przecież tak być skoro ktoś pofatygował się by przenieść słowa na kartkę i jeszcze szerzej je rozpowszechnić. Jednak tak zwana „ważność” jest odczuciem zupełnie subiektywnym i Yuu niezbyt był zainteresowany bardziej przyziemnymi sprawami takimi jak opieka nad ludźmi czy pomoc prze remoncie, nawet odrobinę takie rzeczy nie zahaczały o jego zainteresowania, ale z drugiej strony co jakby spróbować czegoś zupełnie nowego? Czegoś co potencjalnie nie powinno dać żadnej przyjemności. Może to by się zmieniło jakby podjąć się niepozornego zadania albo może takie zdanie pozwoliłoby się oderwać od codziennych trosk mafiozy? Te rozważania jednak szybko można było porzucić, gdyż wzrok młodego chłopaka przyciągnęło ogłoszenie z burdelu, wprawdzie nie tego który mógł nazywać domem, kiedy był młodszy, ale jednak te instytucje zawsze budziły jakiś dziwny impuls gdzieś we wnętrzu. Silne ramię, o którym traktowało ogłoszenie to oczywiście metafora jak zakładał Yuu, chodzi o obicie komuś mordy w razie potrzeby co nie jest może najbardziej finezyjną robotą, ale gdy porównać je z innymi ogłoszeniami wydawało się aż nader zdatne. Jest też opcja, że mafioza się pomylił i faktycznie do zatrudnienia poszukiwany jest ktoś kto ma silne ramiona i groźnie wygląda, te chłopaka są niestety wiotkie i raczej trudno będzie z odstraszaniem przeciętnych i być może nietrzeźwych zjadaczy chleba. No cóż, był tylko jeden sposób, aby się przekonać. Kierunek – Zamtuz!
(z/t?)

[Kakita Asagi]

Misja rangi C dla Yuu
"Silne ramie"
Post 3/30 Cóż mogło się kryć pod ofertą pracy wymagającej "silnego ramienia"? Generalnie, enigmatyczne hasło mogło wiązać się z zagadnieniami od przenoszenia mebli (może jakiś remont), po obicie komuś tworzy, ale czyż właśnie ta nieświadomość nie stanowiła największej zachęty by sprawę zbadać? Pytanie tylko, czy ktoś się już tym nie zajął, ale skoro ogłoszenie wisiało, to chyba jednak nie...
Mafioza wybrał najbardziej intrygująca ofertę i udał się w stronę jednego z lepszych przybytków rozkoszy w Shigashi (a na pewno jednego z bardziej znanych). Droga upłynęła mu całkiem spokojnie, jak wspomniano, wiosenna aura udzielała się wszystkim i o ile nie trzeba było mieć w pamięci potencjalnego znalezienia sztyletu w swoich plecach wszystko wydawało się układać w jak najlepszym kierunku.
Yuu dotarł do zamtuzu w porze, w której ruch w nich był niemalże żaden, głównie dlatego, że większość potencjalnych klientów zajmowała się zarabianiem pieniędzy (które potem tutaj stracą), przy samych drzwiach kręciło się kilka dzieciaków zwabionych "tabu" tego miejsca, może nawet i próbowaliby jakoś do środka zerknąć, ale samo pojawienie się naszego bohatera wystarczyło, by czmychnęli w siną dal. Zamtuz "Pod włosami Kinko" znacząco różnił się od tych, które można było spotkać w innych częściach miasta (czy też regionach) - tam dziewczęta niczym piękna ptaki w złotych klatkach siedziały wzdłuż ścian kusząc swymi wdziękami, tutaj... tutaj by cokolwiek zobaczyć trzeba było zajrzeć do środka. Ta dodatkowa nutka tajemniczości wydawała się być dobrym rozwiązaniem, bowiem budynek był niezwykle zadbany i wręcz kipiał bogactwem - skoro taki jest wystrój, jakie skarby skrywa w środku?
Po wejście przez główne drzwi, naszemu bohaterowi ukazał się obraz wszechogarniającej pustki, jednakże pustki pełnej przepychu. Na parterze nie sposób było dojrzeć się żadnej z cennych dam tego przybytku, jednakże tu i owdzie kręciły się sprzątaczki, dbające o to, by podłoga była nieskazitelnie czysta. Młodzieniec nie miał za dużo czasu na rozglądanie i się i samowolkę, bowiem stojąca za ladą kobieta odziana w zielone kimona przeniosła na niego swoje przeszywające, a przy tym zmysłowe spojrzenie. Wydawało się, że w jednej chwili zdołała przejrzeć chłopaka na wylot, lekko przechyliła głowę na bok, stale nie spuszczając z niego wzroku, po czym odezwała się spokojnym głosem.
- W czym możemy panu służyć? - w tym krótkim pytanie zawartych było kilka szczegółowych, które łatwo było rozszyfrować. Z jednej strony dotyczyło ono pojawienia się młodzieńca, wszak o tej porze klientów się nie obsługuje, a z drugiej strony, wszak klient nasz pan. Z kolejnej natomiast pytanie dotyczyło tego, czy młodzik na pewno dobrze trafił tj., czy na pewno chciał tutaj być? Kobieta wydawała się w mig odgadnąć ile lat ma przybysz, wszak iluż to mężczyzn już widziała? Czy ten na pewno wiedział, że chce tutaj zaglądać, a z drugiej strony, czyż w dzisiejszych czasach dorosłość nie zaczynała się prędko, a niepewność jutra nie kazała łapać dnia i korzystać z życia? Jej słowa były też pewną deklaracją, że lepiej by wiedział czego szuka, chociaż nie padła z jej ust żadna groźba, to pewne jest, że śnieżnowłosy nie będzie mógł sobie tutaj tak o sterczeć i wytapiać jej cennego czasu, a jeśli będzie trzeba, to skutecznie go stąd usunie, ona albo ktoś inny...

/Odpowiedz już w TYM temacie /

[Tamaki Hyūga]

Żwawym krokiem szłam od "Ī tabemono" Ryokanu tą samą trasą jakbym szła do gorących źródeł, rozglądając się przy tym za tablicą z ogłoszeniami, która rzuciła mi się w oczy kiedy poprzednio szłam do onsen. Wszędzie naokoło przeciskali się ludzie, każdy zmierzający w sobie tylko znanym kierunku, typowy kocioł jaki panował w Shigashi w godzinach szczytu. Byłam jednak mała i na tyle zwinna że bez problemu przeciskałam się szybko przez tłum. Mniej więcej w trzech czwartych drogi z ryokanu do gorących źródeł ujrzałam mój cel. Drewniana płyta, przybita do dość wysokiego pala, cała obklejona najróżniejszymi papierami, jednak jeden z nich, przybity na samym środku tablicy rzucał się od razu w oczy. Nie tylko był on większy niż którekolwiek z ogłoszeń ale także materiał z którego było wykonane ogłoszenie wydawał się być o wiele trwalszy. Szybko przeskanowałam tekst, który znajdował się na ogłoszeniu.

Wielku Turniej Dla wszystkich chętnych, sprawnych oraz ambitnych wojowników odbędzie się turniej! Musashi Sasaki ogłosił iż zostanie zorganizowany turniej w prowincji Yinzin pod patronatem jego jak i całej społeczności samurajów, ma on kultywować tradycję ale także jest szansą aby sprawdzić swoje umiejętności w pokojowy i honorowy sposób. Zastrzega się iż igrzyska i wszystko co z nimi związane mają charakter apolityczny a wszelkie działania, które mogłyby to zakłócić będą surowo karane...

Przeczytałam resztę ogłoszenia i zapamiętałam datę rozpoczęcia turnieju, która rzeczywiście, nie była w aż tak dalekiej przyszłości. Byłam niezmiernie podekscytowana, to było wydarzenie na jakie czekałam! Ciesząc się w duchu ruszyłam prosto do sklepu z wyposażeniem na szybkie zakupy przed podróżą.

[z/t]

[Seinaru]

Nie do końca chciało mu się wierzyć w to, co czytał na tablicy informacyjnej w centrum miasta. Niby było napisane czarno na białym, a jednak publiczne ogłoszenie o tym, że zbierani są śmiałkowie chcący dokopać Antykreatorowi budziło sporo wątpliwości. W istnienie owianego legendą złoczyńcy mało kto w ogóle wierzył, a co dopiero mówić o stawieniu się w jakiejś wiosce w Daishi na wezwanie nie wiadomo kogo. Seinaru wydawało się, że to jakiś dziecinny żart, lecz w środeczku coś tykało go i mówiło, że nie powinien tego zignorować. Śmiałków na pewno nie przybędzie wielu, a może w tej informacji tkwi jakieś ziarenko prawdy? Może uda mu się spotkać resztę Klepsydry i zameldować o pierwszych kroczkach, które poczynił w ich mafijnym wątku? Samuraj miał co prawda przydzielone zadanie w Shigashi o którym nie zapominał, jednakże do Daishi to przecież tylko rzut beretem. Postanowił że uda się we wskazane miejsce i własną ręką da klapsa zgrywusowi, który rozwiesza po miastach takie słabe żarty.
zt.

[Minoru]

Misja rangi D:
“Początek końca” Goro

---

Kolejka 1:
Goro: 0
Minoru: 1

---

Miasto mafijne z zasady było miejscem w którym jeśli chciało się żyć bezpiecznie, należało się nie wychylać. Kwestia ta była znana każdemu mieszkańcowi tego ponurego, a jednak kolorowego, miasta. Ostatnimi czasy jednak się to zmieniło. Balans został zburzony, a chwiejny spokój odszedł w zapomnienie. Mafie wyszły otwarcie na ulice i zaczęły przelewać krew w imię swojej władzy i zemsty na pozostałych rodzinach. Niby zwykli mieszkańcy nie byli celami żadnej z rodzin, ale wojna rządziła się swoimi prawami i straty w ludności cywilnej zawsze się zdarzały. Nikt z mafii, nie zdawał się jednak tym przejmować. Dlatego też, cywile stali się uważniejsi, drażliwsi. Jeśli tylko coś podejrzanego zaczynało się dziać wokół nich, lub też gdzieś ktoś zaczynał krzyczeć, albo co gorsza, słyszano wybuchy. Wszyscy wpadali w popłoch i uciekali, szukając bezpiecznego miejsca. Pośród tych najbardziej poszkodowanych aktualnym stanem rzeczy byli oczywiście ci, którzy byli najbardziej zależni od innych, dzieci. Gdy ginie dorosły, jest to okropne, lecz gdy podczas walk giną dzieci, jest to tragedia. A wojna między mafiami miała nie oszczędzić nikogo, nawet najmłodszych, których w szeregach wszystkich trzech rodzin nie brakowało. Pośród tej najbardziej bezbronnej grupy znajdowała się pewna szczególna grupka. Rodzina Watanabe, dzieci które przeżyły w swoim życiu już nie jeden horror. Pośród nich, znajdował się ten, który stanie się naszym dzisiejszym bohaterem. Goro Watanabe, bo o nim właśnie mowa, był jednym z najmłodszych członków rodziny. Do mafii dołączył głównie idąc za pozostałym rodzeństwem i jak dotąd, w odróżnieniu od swych braci i sióstr, swój debiut miał jeszcze przed sobą.
Goro przechadzał się po mieście, w tylko sobie znanym celu. Nie towarzyszył mu nikt z rodziny, ani nikt z tej drugiej, nieco większej rodziny. Był sam, samiuśki jak palec. A jednak, pomimo tego, że miał zaledwie trzynaście lat, to nikt nie przejmował się jego losem. Tym, że w tak ciężkich czasach, dziecko przemieszczało się samotnie po ulicach. Wszyscy zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że Goro, mógł należeć do którejś z mafijnych rodzin. Bohater naszej dzisiejszej historii zaszedł w swym dreptaniu aż do tablicy informacyjnej. Być może chciał przeczytać aktualne wieści, którymi chcieli podzielić się inni? A może znalazł się tutaj bezwiednie. Jaki nie byłby jednak powód, był tutaj i już. Mógł się rozejrzeć, może do kogoś zagadać, może spróbować przeczytać co napisano na tablicach, o ile potrafił czytać. Gdy nie nagłe szarpnięcie za kołnierz i pociągnięcie za sobą. Goro został złapany przez jakąś kobietę. Była ona rosła i masywna. Barki miała szerokie, jakby codziennie przerzucała tony drewna, albo towaru w sklepie. Obfity biust, niemalże wylewał się z jej przyciasnej bluzeczki. Dolna część ciała, również wskazywała na nadprogramowe kilogramy. Twarzy, nasz bohater nie mógł dostrzec, ponieważ kobieta była odwrócona do niego plecami. Wyglądała jednak stąd niczym cywil.
- Ani słowa gówniarzu jeden, ja ci dam uciekać tak od matki! - Wykrzyczałaby gdyby tylko, Goro, postanowił otworzyć swe usta, chcąc pewnie dowiedzieć się, dlaczego obce babsko właśnie starało się go porwać. Nie trudno było mu się domyśleć również, że coś jednak było nie tak z tą kobieta. Chłopiec przecież swoje ważył, a kobieta zdawała się nie mieć najmniejszych trudności z przemieszczaniem go, nawet jeśli stawiał opór. Inni, ludzie zdawali się jednak tego nie dostrzegać. Niektórzy wręcz wyrażali ulgę, że w końcu ktoś zajął się tym spasionym, ale jednak, biednym malcem.
Kobieta zaciągnęła młodego Watanabe do ciemnego zaułka, gdzie byli skryci przed wścibskimi spojrzeniami. Miotnęła nim o ścianę z ogromną łatwością, a jednak taką siłą, że Goro mógł poczuć, jak bezwiednie wypuszcza powietrze z płuc. Gdy złapał oddech i podniósł swój wzrok na kobietę, dostrzegł, że kobiety już tam nie było. Stał przed nim dość chudawy, a zarazem wysoki mężczyzna. Zupełnie jakby spotkały się dwa przeciwieństwa. Twarzy nie można było dostrzec, ponieważ skryta była pod maską, która zasłaniała całą twarz od nosa w dół. Goro mógł jednak dostrzec jego brązowe i gęste włosy, które miał dość krótko przystrzyżone, a także oczy. Jedno, lewe, było normalne, niebieskie, skupione na nim. Drugie, z tym było coś nie tak. Świeciło ono na czerwono, choć nie miało innych wyraźnych różnic od zwykłego oka. To oko było jakby nieobecne, jakby patrzyło zupełnie gdzie indziej. Mężczyzna ubrany był w ciasny, skórzany kombinezon oraz mocno nietypowe, wysoko wiązane buty, wykonane z jakiegoś materiału, który być może również był skórą. Na pewno ciężko było mu się ukryć wśród, ludzi, dlatego zapewne używał tej fałszywej osobowości. Położył on swoją dłoń na ramieniu biednego Goro i zacisnął ją na nim, tak że chłopak mógł odczuć każdy kilogram siły, jaka skrywała się w jego kruchych ramionach. Uniósł również i drugą dłoń, ukazując mu wytatuowany na niej tatuaż smoka. Znak rozpoznawczy Akiyamy.
- Wesoło sobie wędrujesz. A powinieneś zapierdalać dla rodziny! Wojna się zaczęła, wszystkie ręce na pokład, to dotyczy również i ciebie.- Głos miał dość wysoki, czasami brzmiał nawet jakby przechodził mutację. Lecz było w nim coś takiego, co powstrzymywało biednego Goro przed choćby parsknięciem. Wcisnął on naszemu młodemu Watanabe pięć zwojów. Każdy z nich przewiązany był bordową wstążką, która zapewne coś miała znaczyć, lecz dla Goro była tylko bordową wstążką.
- Zaniesiesz je naszym ludziom. Zapamiętaj teraz wszystkie lokacje do których się udasz i odnajdziesz tam naszych ludzi. Palarnia Jaśmin, Czarna Perła, Shokutsu, Zamtuz Pod włosami Kinko i kasyno Kupieckie szczęście. Powtórz- Jego dłoń zacisnęła się jeszcze mocniej na ramieniu Goro. Jeszcze trochę zwiększy nacisk i chyba połamie mu kość. Jego czerwone oko przygasło i wróciło do tego świata. Teraz oboje jego oczu wbijały się w niego, przeszywając go na wylot.