Lokal "Czarna Perła"

[Baji]

Kolejny post:Tutaj

[Azugimoto]

  "Czarna Perła" była jednym z tych miejsc, w którym Azugimoto zajmował wieczorami - przynajmniej tymi wolnymi - miejsce gdzieś w kącie, zamawiał kilka drinków wymieszanych z shotami i bardzo powoli je sączył, po mocniejszy alkohol sięgając jedynie wtedy, kiedy jakiś inny bywalec stolik albo dwa dalej również to robił. Az wtedy zwykle badawczo obserwował jego twarz - naciągające się ścięgna, kąt pod którym wygięty był łokieć w ramieniu trzymającym kieliszek albo czarkę, wyraz twarzy, do której właśnie wpompowana została mała ilość ostrego, mocnego alkoholu. Kiedy był pewien, że widział wystarczająco wracał wzrokiem do swojego stolika i również pił jedną porcję, jednocześnie patrząc na swoje odbicie w jakiejś pustej butelce. Czy jego wyraz twarzy, czy chwila przed wypiciem i chwila po były wystarczająco naturalne? Czy gdyby Azugimoto usiadł w szeregu piętnastu bywalców podziemnych barów, to czy większość osób wskazałaby właśnie na niego jako na osobę nieprzyzwyczajoną do takiego towarzystwa? Jeśli tak, przy następnej próbie - a każdego wieczoru ograniczał się zaledwie do paru, więc nie miał zbyt wielkiego pola do treningu - starał się coś zmienić. Aktorsko wyginał wargi, syczał jak czajnik z parującą wodą czy zbyt szybko, często ku uciesze jakiegoś sąsiada, sięgał po czarkę z bezprocentowym napojem.
Po roku takich wizyt w "Czarnej Perle" - i nie tylko zresztą - Azugimoto był prawie pewien, że byłby w stanie usiąść przy stole nie jak osoba, która większość swojego życia jadła za pomocą palców i piła jedynie z chochli, ale jak dziesięć innych osób. Jak spracowany farmer, który pił zimą w karczmie przy murach Shigashi, narzekając że zapasy zmniejszają się szybciej niźli by chciał. Jak zdenerwowany szesnastolatek, którego przeszmuglował do środka starszy kolega, i który po raz pierwszy raz w życiu pił sake. Jak kupiec w towarzystwie dwóch przedstawicielek najstarszego zawodu świata, tłumaczący swojemu koledze po fachu że jego żona korzysta z podobnych usług jeszcze dłużej od niego.
  Tego dnia jednak Azugimoto w "Czarnej Perle" siedział jedynie przy czarce herbaty, w dłoniach obracając połamaną, drewnianą fajkę. Znalazł ją w jakimś zaułku - była z mahoniu o przyjemnym kolorze, jednak sporym mankamentem było to, że brakowało jej całej środkowej części. Wyglądało na to, że była wykonana z jakiegoś cennego materiału, a brutalny, przygłupi najpewniej złodziejaszek wolał wyrwać kawałek złota czy srebra zamiast opchnąć w lombardzie kilkukrotnie cenniejszą, ozdobioną takim metalem fajkę. Az zastanawiał się jak ją naprawić - czy wparować ustnik po prostu w drewnianą szyjkę z pierwszego lepszego materiału, a może spróbować znaleźć coś nieco bardziej wyszukanego? A może zamiast tego powinien w ogóle rzucić ją w kąt i najpierw zająć się rozklekotanym krzesłem bujanym, które stało w ich nowym domu jeszcze zanim się do niego wprowadzili i zapewne pamiętało poprzednich właścicieli?
  Takimi myślami wypełnione było czekanie Azugimoto na Zankoku, który chciał się z nim spotkać w "Perle". Młody mężczyzna spodziewał się, że sprawa związana była z mafią - jaki charakter miało jednak to powiązanie, o tym Azu nie miał pojęcia.
Pilnuj Zana - zadźwięczały w głowie Azugimoto słowa Ruushi z listu, który pozostawiła w domu.
Watanabe westchnął i sięgnął po czarkę, pijąc dość spory łyk zielonej herbaty.

[Zankoku]

Lato 394 roku

fabułka Poprzednia Lokacja : Shigashi no Kibu - Dojo w starym magazynie

---

Zankoku zakończył swój trening, kiedy na niebie nie było już słońca. Shigashi było rozświetlone liczny lampionami i latarniami, przez co, mimo nocy, było dalej jasno. Młodzieniec był zmęczony, dał sobie dzisiejszego dnia w kość, popychając swoje ciało do granic możliwości. Musiał trenować intensywnie, w końcu nad Shigashi nadciągnęły ciemne chmury, wojna między gangami trwała. Aż dziwne, że miał on czas tak beztrosko spędzić cały dzień, nie wykonując żadnych zadań od swoich przełożonych. Zapewne była to cisza przed burzą. Kroiło się coś grubego, o czym jeszcze nie wiedzieli.

Tego wieczoru Zan był umówiony ze swoim bratem - Azu, w jednej z miejskich knajp. Nie było jakiegoś szczególnego powodu, dla którego chciał się z nim spotkać. Ot po prostu nie widzieli się od dłuższego czasu, jedynie wymijali się w domu, tak więc, wypadało raz na jakiś czas usiąść i dowiedzieć się, co tam słychać, dokładnie jak w rodzinie. A że przy okazji wychylą pewnie kilka kufli piwa, czy innego trunku, no cóż, takie były warunki do rozmów w tym mieście. Nie robiłeś tak, byłeś dziwny. Czy mu to przeszkadzało? Ani trochę...

Kiedy Zankoku wszedł do lokalu, ściągnął kaptur ze swojej głowy, a następnie rozejrzał się po sali, szukając swojego braciszka. To nie było trudne, szybko dostrzegł go jak siedzi przy jednym ze stolików. Młodzian szybko zahaczył o bar, gdzie zamówił duży dzban pełen piwa oraz poprosił o dostarczenie go, wraz z dwoma naczyniami, do stolika przy którym siedział Azu. Zankoku dosiadł się do stolika chwilę później, nim jeszcze obsługa zdążyła zrealizować zamówienie. Na szczęście kufle pojawiły się chwilę później, więc nie musieli rozpoczynać rozmowy o suchym pysku.

- Jak życie? - rozpoczął chyba najbardziej sztampowym tekstem, jaki mógł tylko wymyślić. No ale, co się dziwić, Zankoku nie był najlepszy w rozmawianie. Aby zająć siebie, sięgnął po dzban oraz dwa kufle, a następnie polał zarówno sobie, jak i bratu, do samego rantu, tak że piana idealnie wychylała się z kufla, ale nie wylatywała z niego. Kiedy podał mu kufel, chwycił za swój i od razu wychylił z jedną trzecią tego, co się w nim znajdowało. Po treningu czuł trochę suchości w gardle, a nic tak nie gasiło pragnienia jak dobre piwo. To niestety było najwyżej poprawne, no ale w tej sytuacji wystarczyło. Odstawił on kufel z głośnym uderzeniem w drewniany blat stołu, a następnie starł ręką pianę, która przyczepiła się do jego ust oraz twarzy. Następnie spojrzał w stronę swojego brata. O czym on tak właściwie z nim chciał porozmawiać? Chyba już sam nie był pewien...

[Hiroto]

Wyprawa rangi C dla Zankoku i Azugimoto
1/14
Był wieczór, a słońce na niebie zdążyło już ustąpić księżycowi, który oświetlał drogę mieszkańcom Shigashi. Był to okres, gdy ludzi na ulicach było najwięcej, to właśnie o tej porze kupieckie miasto budziło się do życia, a w pobliżu otwierały się różnorakie bary, kasyna i inne nocne atrakcje. Dopiero co zaczęło się lato, a już widać było zdecydowany wzrost temperatury względem wiosny. Było gorąco i duszno, do tego stopnia, że nawet w późniejszych godzinach ledwo co dało się wytrzymać. Był to zdecydowanie najlepszy czas, by wejść do lokalu i napić się czegoś orzeźwiającego.

Tego dnia w „Czarnej Perle” praktycznie wszystkie stoliki były zajęte. Ludzie głośno śmiali się i dokazywali, zupełnie niezrażeni tym, że jeszcze kilka dni temu podobny lokal został zrównany z ziemią, co mogło wydawać się trochę dziwne. Czy nie powinni siedzieć zabarykadowani, w obawie o swoje życie? A może próbowali w ten sposób odreagować stres? Codzienne zamartwianie się o swój żywot wykończyłoby każdego, a niestety, na wojnach gangów, częstymi ofiarami byli cywile, mniej lub bardziej ważni. Trzeba było się z tym pogodzić, zamieszkując w takim miejscu, jak Shigashi no Kibu.

Przy jednym ze stolików siedział Azugimoto, a chwilę później dosiadł się do niego młodszy Zankoku. Parze rodzeństwa nie dane było jednak rozmawiać zbyt długo, bo kilka minut po przybyciu siedemnastolatka i otrzymaniu swojego zamówienia, usłyszeli huk w pobliżu stacji barmańskiej. Zauważyli mężczyznę, który próbował rzucić się na drobną kobietę ubrana w długie, czerwone kimono. Z daleka wyglądało to dosyć niebezpiecznie, jakby napastnik był naprawdę wściekły, ale tej w ostatniej chwili dziewczynie udało się uniknąć ataku. Niestety, ten przez to wpadł na niczego nieświadomego kelnera, który upuścił szklane butelki trzymane na tacy, rozbijając je, a czerwone wino, które ktoś zamówił, rozlało się na podłogę.

- Co robisz, kretynie?! – krzyknął jeden z kilku barmanów, na co mężczyzna się widocznie zmieszał i wybiegł z lokalu, pewnie by uniknąć konieczności zapłaty za zniszczone butelki. Być może przez to, że działo się to tak szybko, nikt z klientów nie zareagował na to, co się wydarzyło ani nie próbował go przy tym zatrzymać. Rozmowy umilkły i ludzie zaczęli się wpatrywać w ciemnowłosą kobietę, która została w środku „Czarnej Perły”. Można by powiedzieć, że niezręczna sytuacja, gdy wszyscy klienci wpatrują się w jedną osobę, ale ta wydawała się niczym niezrażona i zaczęła swobodnie rozmawiać z – prawdopodobnie – właścicielem. Choć z tej odległości nie mogli usłyszeć o co dokładnie chodziło, to ten musiał jej coś nagadać, bo po zakończonej rozmowie zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu, jakby usilnie kogoś poszukując, aż w końcu podeszła i usiadła przy ich stoliku, jak gdyby nic się nie stało.

- Uszanowanko. Ludzie są bardzo nieuprzejmi, gdy powie im się prawdę, co? Tamten omal nie wyszedł z siebie, gdy usłyszał o sobie kilka niemiłych słów na które zasłużył. Jeszcze dostanie nauczkę, śmieć. Przejdę do rzeczy, zawsze miałam szczęście, dużo szczęścia, zwłaszcza jeśli chodzi o ludzi, których wybieram do pomocy. Czy chcielibyście poświęcić mi trochę czasu? Szukam osób, które lubią kasyno albo są bardzo dobre w sztukach Shinobi, najlepiej obydwa – zaproponowała, jak gdyby nigdy nic. Był to… dosyć bezpośredni sposób na zaoferowanie współpracy, nawet się przy tym nie przedstawiła, tylko od razu oznajmiła o co jej chodzi. Wydawała się bacznie ich obserwować spod swoich czerwonych oczu, jak gdyby badała, czy są godni zaufania i odpowiedni do zadania, które być może dla nich miała. Czy była jakąś nagabywaczką, która chciała ich naciągnąć na pieniądze czy może faktycznie szukała najemników do jakiegoś zadania? Na ten moment trudno było to stwierdzić, a od nich zależało czy będą chcieli poświęcić jej czas, czy może wrócą do swojej rozmowy.

Kobieta

[Souei]

Nie mogło go zabraknąć na spotkaniu, o którym poinformował go Akeru. Souei sam nastawał na to podczas rozmowy z Głową, aby być częścią kolejnych przedsięwzięć w otwartej wojnie z Ekibyo, że nie mógł teraz po prostu zignorować wezwania. Nie mógł, ale też i nie chciał. Przez lata zabijał ludzi na zlecenie Rodziny z najróżniejszych powodów. Nie wywarło to jednak większego wpływu na to, jak wyglądał układ sił mafijnych w mieście. Teraz natomiast miało być inaczej. Ze względu na skalę i intensywność zaostrzonego konfliktu można było sądzić, że każda ważniejsza czy większa akcja może rozpocząć nowy rozdział w historii miasta. Być może z powodu ambicji, Souei chciał brać w tym udział. Może widział w Ryuichim swoje najcenniejsze trofeum, po którego zdobyciu nikt nie kwestionowałby jego siły i przydatności dla Akiyamy? W głębi duszy Matsuda chyba wciąż pragnął być docenionym, ale nie rangą, zaszczytami i pieniędzmi, tylko strachem innych. Dlatego nie mogło zabraknąć go tego wieczora w Czarnej Perle.
Zjawił się dość wcześnie, aby niczego nie przegapić, jednak zdecydowanie nie był pierwszy. Poddał się kontroli, jeśli takowa odbywała się przed wejściem i jeśli nie rozpoznano jego przerośniętych brwi. Liczył się z tym, że nie musi być znany wszystkim członkom Rodziny, a tym bardziej Łuskom, z którymi nie miał za wiele do czynienia na co dzień. Pokory nauczyło go życie, więc nie zachowywał się jak gruba ryba. Starał się raczej nie zwracać na siebie uwagi, w czym nie pomagał mu charakterystyczny wygląd. Na początku szukał wzrokiem Akeru, ale tylko z ciekawości. Nie był mu on konieczny do szczęścia, Souei raczej chciał się tylko upewnić, czy on też tutaj jest. Nie zamierzał się tu z nikim bratać, bo nie przyszedł tutaj szukać przyjaciół, tylko wysłuchać konkretów o kolejnym zleceniu. Chociaż trudno nazywać tak akcję rozpostartą na tak wiele osób. Zleceniem to już raczej nie było, raczej jakąś specjalną operacją wojskową? Ciężko było sklasyfikować twór, o którym wiedziało się tak niewiele. Przynajmniej dopóki nie pozna się konkretnego celu ani swojej roli w całym przedsięwzięciu. Matsuda miał tylko nadzieję, że nie przyjdzie mu niańczyć świeżaków. Nie zależało mu na tym aby grać pierwsze skrzypce, ale nie chciał być od kogoś zależnym. Ostatnio miał z tego powodu sporo komplikacji.

[Azugimoto]

  Azugimoto właśnie obserwował dno czarki z herbatą, kiedy usłyszał dźwięk odsuwanego krzesła - drewna skrzypiącego o podłogę i stukotu nóg wsuwanego pod tyłek mebla. Opuścił twarz i rozpogodził się nieco - skoro Zan przyniósł piwo, to znaczyło że dzisiejsze spotkanie z mafią nie miało prawdopodobnie nic wspólnego. Azu zwykle nic przeciwko by temu nie miał, w końcu od czasu do czasu lubił obić mordę jakiegoś krnąbrnego kupca albo alfonsa, ale płacze żon czasem sprawiały, że cała kabała stawała się odrobina niezręczna.
- Powoli. Jakoś idzie - odpowiedział, wodząc wzrokiem za mężczyzną, który od jednej z lóż skierował się do baru. Był ochroniarzem kupca materiałowego z południowego targu, wypłatę miał dwudziestego dnia miesiąca, bo najwięcej przepijał w kolejnym tygodniu. I zawsze odpowiadał "jakoś idzie" na podobne pytania, które zadawali jego liczni w te dni towarzysze od butelki - A u ciebie coś nowego? Długo was ostatnio nie było, już zaczynałem się martwić - to ostatnie Watanabe dodał od siebie.
  Zanim Azugimoto był w stanie spytać o coś więcej - choć Yusetsu, czy jakkolwiek nazywała się prowincja w której podobno było jego rodzeństwo, nie robiło zbyt ciekawego wrażenia z tego co słyszał - knajpową atmosferę w "Czarnej Perle" przerwał jakiś harmider. Huk, hałas, histeria - i na pewno rozlane czerwone wino.
Następnie zaś stało się coś, czeo Azu bardzo, ale to bardzo nie chciał. Niedawna gwiazda całej kabały, kobieta w czerwonym kimonie (brzmiało jak dobry pomysł na tytuł książki o wojnie jakichś dwóch klanów) wybrała ich stolik na przeczekanie fali spojrzeń z całej sali, bezczelnie przysiadając się do pary pogrążonej w jakże konstruktywnej rozmowie młodych mężczyzn.
- Kasyno? - Azugimoto nadstawił uszu na jedno z ostatnich słów w słowotoku czerwonokimoniary. W szulerniach, a tym bardziej w bardziej ekskluzywnych obiektach, nie bywał tak często jak w zwykłych barach, o ile w ogóle. Tam właściciele i pracownicy spode łba patrzyli na tych, którzy nie zasiadali do gry - a Watanabe nie dysponował takimi środkami, by móc często przegrać coś w kości albo w karty. Gdyby miał takie w zanadrzu, nie budziłby się średnio raz na noc, żeby przestawić wiadro pod przeciekającym dachem. Nie miał jednak nic przeciwko okazji by odwiedzić owy przybytek przy okazji wykonania jakiejś drobnej robótki.
Tak czy siak, dosłownie chwilę później Az uśmiechnął się sam do siebie - Wychodzi na to, że ten tutaj jest tym dobrym w sztukach shinobi - stwierdził po okazaniu nieco przedwcześnie swojego krupierskiego entuzjazmu, wskazując podbródkiem na Zankoku, któremu pozostała rola wypełnienia pozostałej luki... oraz wywiedzenia się o co w ogóle chodzi. Zwykle myślał za całą rodzinkę - myślenie tylko za siebie oraz Azugimoto mógł potraktować wręcz jako urlop.

[Zankoku]

Lato 394 roku

"Wyprawa bez nazwy" rangi C

---

Zankoku rozsiadł się wygodnie przy stole. Od niedawna w Perle bywało więcej ludzi, nic dziwnego, w końcu Smok został zniszczony, więc wszyscy ważni członkowie Akiyamy przychodzili teraz tutaj. Przez to było trochę tłoczno, na szczęście mieli stolik dla siebie, a przynajmniej przez jakiś czas. No ale nie wybiegajmy w przyszłość. Najpierw trzeba było zająć się rodzinną pogawędką z braciakiem.

- Wracając z Yusetsu wpadła dodatkowo robota. Nic specjalnego, ale udało nam się zdobyć trochę narzędzi, więc będzie czym połatać przeciekający dach. - robota jak robota, był to tylko sposób aby zaistnieli w tym mieście. Potrzebowali kasy i zanjomości, żeby jakoś ułożyć sobie życie w tym mieście, no i ostatecznie dobrać się chrzanionemu doktorkowi do dupska. Zankoku aż zmierziło, kiedy tylko pomyślał o swoim ulubionym rodzicu. Chwycił za kufel i wychylił spory łyk, chcąc zając swój umysł smakiem tutejszego piwa. Niestety, nie było tak dobre jak w Smoku.

Nagle zaczęła się jakaś rozróba. Zan już się cały napiął, licząc, że będzie można komuś spuścić łomot, jednakże okazało się, że wszystko szybko rozeszło się po kościach, a uczestniczka całego zamieszania dosiadła się do ich stolika. Wszystkie spojrzenia skierowałī się na nich, nie lubił jak byli w centrum uwagi, ale niestety, przegonienie kobiety nie będzie takie proste, gdyż jak się okazało, przychodziła z ofertą.

- Coś tam umiemy. A o co chodzi? - odburknął kobiecie. Co prawda nie przepadał za przyjmowaniem zleceń od nieznajomych, gdyż te przeważnie nie kończyły się najlepiej, okazywało się, że do zrobienia jest coś więcej, albo bagno jest głębsze niż było to opisane na początku, z drugiej strony, żaden pieniądz nie śmierdzi, a za coś trzeba w końcu wyremontować ich chałupę.

- Jeżeli opłacasz wejście i zakłady, to mogę powiedzieć, że coś tam grywam....- odpowiedział niechętnie. Dalej mu ta robota się nie podobała, choć wizja dorobienia sobie coraz bardziej go zachęcała. No i kasynko, Zankoku uwielbiał hazard, bardzo często relaksował się w ten sposób, wygrywając też przeważnie trochę grosza i to nie zawsze od Yachiru, która miała ogromnego pecha za każdym razem, kiedy grała ze swoim bratem. Może nie zgarniał jakichś kokosów w ciągu dnia, ale przeważnie zwracało mu się to, co wydał na piwo, więc odpoczynek i dobra zabawa to czysty zysk. Zankoku spojrzał na Azu, zdecydowanie wkopał on ich dwójkę w tę robotę. Więc oby było to czegoś warte, bo inaczej znowu młodzieńcowi pogorszy się humor i będzie musiał komuś spuścić łomot. Przynajmniej ostatnio celów do bicia nie brakowało, wystarczyło wyjść i zaraz ktoś w barwach tygrysków się napatoczył.

[Takashi]

"Oko za oko"
Wyprawa rangi S - Souei
Lato, rok 394
7/42+

Następnego dnia, zgodnie ze wskazówkami otrzymanymi od Akeru podczas poprzedniej doby, Souei przybył do lokalu "Czarna Perła". Był późny wieczór, temperatura na zewnątrz była odpowiednia do spaceru z krótkim rękawkiem, a atmosfera panująca na ulicach Shigashi była w sumie taka, jak zawsze. Względny spokój. Niektórzy byli w stanie wyczuć w nim również domieszkę trwającej ciągle wojny między rodzinami mafijnymi, zdarzali się też tacy, którzy byli w stanie przewidzieć nawet jeszcze gorsze wydarzenia. Może chodzi o jakieś niewyjaśnione okoliczności, a może o krwawą masakrę, do której lada dzień miało dojść, jedno jest pewne - choć byli nieliczni, mieli rację. Mowa rzecz jasna o niewinnych cywilach, mieszkańcach kraju kupieckiego, którzy pod natłokiem ostatnich wydarzeń codziennie żyją w niepewności co do bezpieczeństwa i standardu ich własnego życia. Ciągłe potyczki między Ekibyō, a Akiyamą i stojącą gdzieś po środku nich Yoshidą stale zyskiwały na intensywności, a także zniszczeniu, które po sobie pozostawiały. Walk było coraz więcej i były one coraz groźniejsze dla bezbronnej ludności. Istnienie specjalnych organów zmniejszających potencjalną przestępczość było jedynie blefem, w który nikt nie wierzył. Nawet przeznaczenie większej ilości pieniędzy na straż, o którym zadecydował właściwy organ rządzący w Shigashi, nie wystarczyło, by wystraszyć mafię. W miastach zapanował strach, który choć tlił się tam gdzieś zawsze, to jednak teraz przeistaczał się w coś znacznie większego. Rósł.
- Chwila! - zanim bohater dostał się do środka, zatrzymał go ciemnoskóry ochroniarz.
Mężczyzna widział z daleka jedynie sylwetkę, która pewnym krokiem zamierzała przejść przez drzwi wejściowe, dopiero po chwili zorientował się, z kim ma do czynienia. Najpierw zatarasował drogę, a przy zbliżeniu się opuścił wzrok, jakby chciał się ukłonić, ale skończyło się jedynie na delikatnym skinieniu głową. Już po chwili podniósł ją pewnie w górę, jakby chciał przekonać nie innych, a samego siebie o tym, że jest tam kimś ważnym. Niestety byli ważniejsi.
- Matsuda. Właź. - doskonale wiedział, kim jest, dlatego przepuścił go do wnętrza budynku.
W środku było naprawdę sporo osób, nie tylko z Akiyamy, chociaż stanowili oni zdecydowaną większość. Przy stolikach, poza zamożnymi obywatelami, porozsadzanych było kilka Łusek, które szarowłosy bez problemu rozpoznał. Nie znał ich osobiście, ale znał ich z widzenia, właśnie to pozwoliło mu na identyfikację. Przy barze zauważył Akeru, który sączył właśnie jakiegoś wykwintnego drinka podanego w wysokim kieliszku do martini - tym takim finezyjnym, jak w filmach, gdzie drink podawany był z oliwką nabitą na wykałaczkę. Zgadza się, sączył właśnie taki rodzaj alkoholu. Widać było, że tym razem nie dąży do tego, by się schlać, a po prostu delektuje się smakiem pysznego napoju. Gdy zauważył, że drzwi restauracji otwierają się, a stoi w nich dwudziestosześciolatek, spojrzał na niego, przewrócił oczami, po czym wrócił do drinka i wpatrywania się na barek przed nim. Najwidoczniej nadal miał wyrzuty sumienia o ich ostatnie spotkanie.
Poza Fujiharą i Łuskami Souei rozpoznał też w całym towarzystwie kilka innych członków rodziny. Zauważył znajome Oko, znajomych Języków, generalnie całkiem sporą kompanię. Do zamknięcia lokalu nadal trzeba było poczekać, a właściciel nie mógł sobie pozwolić na zepsucie renomy i utratę klientów, zamykając wcześniej. Każdy liczył się z tym, że lada moment miało tam dojść do ważnego spotkania, ale póki z przybytku korzystali zwyczajni goście, było to po prostu niemożliwe. Dawało to bohaterowi swobodę poruszania się, a także rozeznania w terenie. Mógł do kogoś zagadać, podłapać temat, albo po prostu napić się czegoś i poczekać. Mógł też przecież usiąść, izolując się od innych i wstrzymać się, dopóki go nie zawołają. Muzyka grała jeszcze, ale bardzo cicho, co oznaczało, ze pracownicy lokalu dawali już gościom znać o tym, że zbliżają się ku zamknięciu. Panował półmrok, a akcenty restauracji były na najwyższym poziomie, który zadowolić mógł nawet największego krytyka. Nikt nie był opity, nikt nie patrzył się krzywo, nie zapowiadało się, by ktokolwiek miał też robić problemy. Trzeba było po prostu przeczekać, dopóki nie wyjdą, a Akiyama zostanie sama.

Legenda:
- Akeru Fujihara - wygląd
- Momoki, ochroniarz

[Souei]

Zapowiedzi Akeru nie były przesadzone. Czarna Perła wprost wypełniona była członkami Rodziny, a na pewno było ich tutaj jeszcze więcej, niż Matsuda sam zdołał wyłapać z towarzystwa. Nie wszystkich przecież znał i potrafił zidentyfikować. Nie dostrzegł jednak w tłumie jeszcze żadnego Kła, ale być może trafiło akurat na tego, który nie brata się z maluczkimi jeśli nie musi i woli swoje własne towarzystwo. Souei też taki był, więc potrafił to zrozumieć i nie skreślał jeszcze całego spotkania. To znaczy, gdyby nie był w to zaangażowany nikt z najbliższego otoczenia Głowy albo ona sama, to byłoby to na pewno ogromne rozczarowanie i morale Soueia na pewno by spadły. Póki co jednak był jeszcze zmotywowany na tyle, aby pojawić się w progu restauracji i wysłuchać tego, co zaplanowano.
Oczywiście dostrzegł Akeru, który siedział przy barze z fantazyjnym drinkiem. Takich ekskluzywnych napitków Souei u siebie nie serwował, więc teraz dopiero poznał prawdziwe preferencje swojego eleganckiego znajomego. Cóż, można się było tego spodziewać, trzeba przecież trzymać fason, zwłaszcza gdy inni patrzą. Matsuda podbił do niego w końcu, bo nie widział w zasięgu nikogo, z którym łączyłyby go jakieś bliższe relacje, mimo że Akeru znał praktycznie tylko z widzenia.
Westchnął cicho, gdy zajmował miejsce obok niego.
- Rzeczywiście sporo ich tutaj. - Pazur nie zamawiał niczego dla siebie. Spodziewał się, że nie będzie musiał spędzić tutaj dużo czasu. Lokal powoli wyludniał się z przypadkowych gości i zostawali tylko ci, którzy czekali na późniejsze spotkanie, tak jak on.
- Wiadomo, kiedy ma się zacząć? - Zapytał jeszcze, starając się nie podnosić głosu za bardzo, aby nie nagłaśniać niczego klientom niezwiązanym z mafią. Oczywiście i tak trudno było w tej chwili o dyskrecję, skoro w lokalu już teraz znajdowało się sporo zbirów Akiyamy, a w powietrzu unosiła się atmosfera oczekiwania. Nikt tutaj nie rozpoczął biesiady. Czuć było, że większość wstrzymuje się i na coś czeka. To chyba czuli też ludzie dookoła, którzy po skończeniu swoich posiłków i napitków, szybciutko i w ciszy, jeden po drugim opuszczali lokal.

[Hiroto]

Wyprawa rangi C dla Zankoku i Azugimoto
2/14
- Co się stało z zasadami uprzejmości, z rycerstwem i chęcią pomocy damie w potrzebie? Shigashi to naprawdę dziwne miejsce, istny szok kulturowy – przyznała, widocznie ubolewając nad tym, że dwójka nie jest najbardziej zainteresowana tym, co miała do powiedzenia. Najwyraźniej, dziewczyna nie była stąd, mówiła zresztą ze specyficznym akcentem, którego nie mogli połączyć z żadnym, który by znali. Dało się zrozumieć jej słowa, choć przy niektórych trudniejszych wyrazach, trzeba było się skupić nad tym, co dokładnie miała do przekazania. Może mieszkała w utopii, w której wszyscy byli dla siebie mili i bezinteresowni?

- Mogę opłacić wszystko, może nawet się wzbogacicie? Jeśli jesteście choć trochę zainteresowani, to proszę, wyjdźmy na zewnątrz. Tutaj za dużo klientów, gapiów, nie można ufać wszystkim, tylko dlatego, że to smoczy lokal. Posłuchajcie co mam do powiedzenia i potem zdecydujcie, co chcecie z tym zrobić, nie będę was nagabywać – poprosiła, powoli wstając z miejsca, które jeszcze przed chwilą tak bezwstydnie zajęła. I słusznie zauważyła, że ludzie cały czas na nich patrzyli. Robili to wtedy, gdy wybuchła bójka i teraz, gdy próbowała o coś ich poprosić. Po tych słowach, opuściła lokal, nie oglądając się za siebie. I tutaj, rodzeństwo miało właściwie dwa wybory. Mogli dalej siedzieć w „Czarnej Perle”, rozmawiając i pijąc piwo – po co właśnie się spotkali, a mogli pójść za zagadkową kobietą i być może coś na tym zyskać.

Jeśli zdecydowali się na pierwszą opcję, dalsza narracja nie była już potrzebna. Być może coś ich jednak zaciekawiło i poszli za nieznajomą. Jeśli tak, to po wyjściu z baru, zaprowadziła ich na ulicę osady, nie jednak na jej główną część, a do jednej z bocznych uliczek, pewnie po to, by nikt nie podsłuchiwał ich rozmowy.

- Chyba spodziewałam się trochę za dużo, wchodząc do lokalu z takimi… szemranymi ludźmi, niemniej jednak, cieszę się, że poszliście za mną, nawet jeśli tak niechętnie – uśmiechnęła się delikatnie – Wydaje mi się, że do takich spraw najbardziej nadaje się mafia, choć słyszałam, że ostatnio jest tu bardzo niespokojnie, pewnie atmosfera napięta i nie wiecie komu możecie ufać, a komu nie, co? Mogę to zrozumieć, w mojej osadzie też nie dzieje się najlepiej – przy tym zdaniu zamyśliła się na chwilę. Przez kilka sekund mogli zobaczyć na jej twarzy coś w rodzaju smutku, przygnębienia, ale szybko zostało to zastąpione przez maskę zobojętnienia – pewnie i tak nie byli zainteresowani jej prywatnym życiem.

- Jakiś czas temu, mój… no powiedzmy, że dziadek, choć to połowiczna prawda, został okradziony z cennych materiałów, które potrzebuje do swoich wyrobów. Ostatnio otworzono też nowe kasyno w okolicy, a moje śledztwo pokazało, że sprawcy tego zamieszania, przebywają właśnie tam, jako honorowi goście. Nie wiem, czy należą do zarządzającej tam mafii, czy po prostu jakoś z nimi współpracują, ale na pewno tam są, na najwyższym piętrze. Problem polega na tym, że aby dostać się na samą górę, trzeba wygrać kilka gier, albo wymyślić cholernie dobry plan. Fortuna mi sprzyja, więc wiem, że jestem w stanie się tam dostać, ale niestety, brakuje mi siły, a chcę, by ktoś ukarał ich za ten obrzydliwy czyn – zatrzymała się na chwilę, dając im czas na przetworzenie wszystkich informacji.

– Mężczyzna, którego widzieliście w barze, był moim informatorem, który miał się dowiedzieć czegoś o ich umiejętnościach, ale zrezygnował w ostatniej chwili. Myślę, że został przekupiony i ostrzegł ich o tym, że ktoś się szwenda w pobliżu i chce wykonać ruch, więc to bardzo utrudnia sprawę. Więc podsumowując, szukam kogoś, kto pójdzie ze mną do nowo otwartego kasyna, wygra gry, dostanie się na górę i pozbędzie się dwójki złodziejów, którzy uprzykrzyli życie mojemu biednemu dziadkowi. Oczywiście, za nic nie możecie płacić, nic nie stracicie, a możecie jedynie zyskać – wytłumaczyła sprawę, tym razem mówiąc już bardziej konkretnie, a nie przy pomocy zwykłych ogólników. Czy to było już w stanie ich przekonać do tego, by zmienili swoje nocne plany? Jeśli mieli jakieś wątpliwości, pytania, pewnie też mogli ją o coś wypytać, każde takie zlecenie wiązało się z jakimś ryzykiem, mniejszym bądź większym.

Kobieta

Uciekamy tutaj, piszcie już tam, by nie robić większego bałąganu niż jest

[Takashi]

"Oko za oko"
Wyprawa rangi S - Souei
Lato, rok 394
9/42+

Robiło się coraz później, atmosfera zagęszczała się, muzyka stopniowo cichła, a na zewnątrz nie kręcili się już praktycznie żadni mieszkańcy Shigashi no Kibu. W lokalu było jeszcze trzech, może czterech gości nienależących do Akiyamy. Obsługa Czarnej Perły zdążyła już nawet uporać się z większością czynności porządkowych - nieobsługiwane stoliki były wysprzątane, podłoga w większości miejsc była czysta, toalety ogarnięte, a naczynia pozmywane, pozostało jeszcze zająć się tą nieszczęsną czwórką. Jeden wyszedł bez problemów, inny przysnął w międzyczasie, został obudzony i był na tyle skonfundowany, że sam podniósł się z sofy i udał się w dłuuuugą drogę powrotną prowadzącą do domu. Zostało dwóch, jeden udał się jeszcze do toalety, obiecując, że tylko z niej skorzysta i opuści knajpę, natomiast ostatni awanturował się, że nie wyjdzie, dopóki nie skończy ostatniego drinka. Sytuacja została mu nakreślona dość szybko, w sposób kurtuazyjny, ale przy tym stanowczy otrzymał instrukcję opuszczenia budynku, alkohol został mu siłą wlany do ust, po tym się zwinął. W końcu Smoki zostały same, bo trójka jegomościów opuściła przybytek, można było więc rozpocząć oficjalne spotkanie.
- Sporo, też nie spodziewałem się tak wielu. - odpowiedział zaczepiony Akeru, przyglądając się temu wszystkiemu, po czym poruszył drugą kwestię, o którą pytał Souei. - Chyba już wszyscy goście wyszli, pewnie lada moment.
Zgadza się, zaraz miało się zacząć. Jeden z pracowników zamknął od środka drzwi, kiwając głową do stojącego na zewnątrz ochroniarza. Przekręcił kluczyk, schował go do fartuszka, po czym odwrócił się, skłonił w kierunku pewnej postaci siedzącej przy barze, po czym udał się za bar, reszta obsługi podążyła za nim, zniknęli gdzieś w tle i nie było po nich śladu. Wspomnianą osobą przy barze była młoda, piękna dziewczyna, którą na tle innych wyróżniały, poza smukłą, piękną sylwetką, płomieniste spojrzenie i jasne, pomarańczowo-różowe włosy. Była elegancka, miała poważną minę i głowę podniesioną wysoko. Ciężko było na ten moment stwierdzić, czy jest na tyle zarozumiała, czy też może pewna siebie. Biła od niej silna aura.
- Dobra, moi drodzy, zwijamy się na dół, by rozpocząć nasze spotkanie. Część z was może nawet nie wiedzieć, dlaczego się tutaj zebraliśmy, ale nie martwcie się, wszystko zostanie wkrótce wyjaśnione. - spojrzała na Akeru i mimowolnie na znajdującego się obok Matsudę, po czym przerzuciła wzrok na innych.
W chwili, w której spojrzała na szarowłosego, ten poczuć mógł ciepło i potęgę, jaka od niej biła. Z pewnością nie była byle kim, to widać było na pierwszy rzut oka. Jej aura w pewnym stopniu przypominała aurę Sagakury. Na pewno wiele potrafiła i z pewnością była bezwzględna. Opuściła nogi i wyprostowała się, wstając z wysokiego krzesła barowego, po czym stanęła na środku pomieszczenia. Spojrzała na swoje prawo, gdzie znajdował się jakiś tęgi osiłek, po czym przytaknęła mu, dając mu sygnał, by pozostał na górze. Pozostałych zaczęła prowadzić na zaplecze za barem.
- Za mną. - szła pierwsza, mijając kuchnię i wchodząc do zaplecza.
Znajdował się tam specjalny regał, który bez problemów przesunęła. Było to ukryte przejście, za regałem znajdowały się drzwi, z kolei za nimi schody prowadzące w dół. Szła powoli, a za nią reszta mafijnej rodziny. Fujihara podążał tuż za Soueiem.
- To Mayuko Kikuchi. Nie wiem, jaką ma rangę, ale często dowodzi jakimiś dużymi oddziałami, czyli naprawdę szykuje się coś bardzo dużego. Jest znana nie tylko ze swojej bezwzględności, ale również ze swojego szerokiego wachlarza destrukcyjnych zdolności. Hibiki bardzo ją szanuje. - niebieskowłosy dawał koledze instrukcje, wiedząc, że nie wszystkich może znać.
On sam znał wiele osób i rozpoznawał większość, a kiedy uświadomił sobie, że Mayuko jest w to zamieszana, zdał sobie sprawę z wagi spotkania i planowanej akcji. Pełna sala Czarnej Perły w mgnieniu oka opustoszała, a na straży została dwójka ludzi - Momoki na zewnątrz lokalu i wskazany przez Kikuchi osiłek pilnujący wnętrza i zaplecza. Smoki, które przyszły na spotkanie, prowadzone były teraz w dół po schodach, po ich pokonaniu z kolei musieli przejść kilka krętych korytarzy. Mijali obrazy, zdobione dekoracje, mnóstwo przejść przypominających labirynt, a także drzwi, za którymi były niewiadome rzeczy i pomieszczenia. W końcu dotarli do kolejnych schodów, nad którymi unosiła się łuna światła. Pod schodami znajdowała się piwniczka, która pełniła rolę drugiego, prywatnego baru, a także magazynu. To tam miało odbyć się zebranie.
- Zajmijcie miejsca i zamawiajcie, co chcecie. Damy wam trochę czasu na przygotowanie się i będziemy zaczynać oficjalne spotkanie. - mówiła i sama zajęła miejsce przy drewnianym barku, skąd będzie dobrze widoczna i słyszana.
W piwnicy byli już pracownicy, którzy wcześniej zeszli tutaj, by wszystko przygotować. Było schludnie, czysto, zaczęto serwować alkohol i przystawki, które jakoś wyszukane nie były ze względu na brak kuchni w tym miejscu. Ale to nie o jedzenie tutaj chodziło, liczyły się ważne tematy, które zaraz mieli poruszać. Z góry dało się usłyszeć jakiś łomot, było to prawdopodobnie zamknięcie drzwi tajnej lokalizacji, bo nikt nie zwrócił na to szczególnej uwagi. Jedynie Mayuko spojrzała w górę, po czym wymieniła spojrzenia z jakimś przystojnym gagatkiem, który ustawił się na górze schodów, przy korytarzu, skąd będzie widział wszystkich ewentualnych wchodzących, ale też całą salkę na dole. Cóż, nie spodziewali się nikogo więcej, ale środków bezpieczeństwa nigdy za wiele.
- Większość z nich to Łuski, najwięcej złotych, ale są też srebrne i brązowe. - mówił Akeru, rozglądając się po wszystkich zebranych, których teraz mógł lepiej widzieć.
Chłopak zamówił sobie tego samego drinka, co na górze, po czym z niecierpliwością wyczekiwał rozpoczęcia wydarzenia.

Legenda:
- Akeru Fujihara - wygląd
- Momoki, ochroniarz
- Mayuko Kikuchi - wygląd
- Ryoichi Yamazaki - wygląd
- Seiichi Tamura - wygląd

Następnego posta poproszę tutaj.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Oko za Oko"

Wyprawa S - Souei
Lato, Rok 394 kalendarza forumowego


kolejka: 13 / 21+ Poprzednia Lokacja : Shigashi no Kibu - Fugu

Spotkanie w Fugu dobiegło końca. Wszyscy wiedzieli co mają zrobić, znali swoje obowiązki, więc teraz mogli przejść do przygotowań w taki sposób, aby dnia następnego wszystko było dopięte na ostatni guzik. Co prawda dalej wiele było niewiadomych a cały plan wisiał na włosku, no ale już nie mogli się wycofać, klamka zapadła. Każdy udał się w swoją stronę, niektórzy mieli do domknięcia ostatnie sprawy, inni po prostu odpoczywali. Noc w Shigashi była dosyć przyjemna, było ciepło, księżyc zbliżał się do pełni, przysłaniając swoim blaskiem gwiazdy, co powodowało, że wielu ludzi dzisiejszej nocy nie mogło spać. Co prawda, nie wszyscy z powodu pogody, no ale dalej, spać nie mogli.

Cały dzień upłynął w spokoju. Nikt nie niepokoił niepotrzebnie Souei'a, mógł on się skupić na sobie i swoich przygotowaniach. Zjeść coś pożywnego, przygotować swoje rzeczy, ubrać się odpowiednio i oczyścić umysł. Wszystkie te rzeczy były dosyć ważne, w końcu zadanie nie należało do najprostszych, więc trzeba było wykorzystać każdą okazję do przygotowań. Kiedy już wszystko było gotowe, nasz zabijaka wyszedł do Czarnej Perły, gdzie miała na niego czekać już reszta jego grupy. Była już noc, lokal był zamknięty, dzięki czemu mieli swobodę działania i rozmów.

Kiedy SOuei wszedł do pomieszczenia, dostrzegł, że wszyscy już byli. Widział twarze, które już znał, albo przynajmniej kojarzył. Daichi, Tamako, Yoshito, Etsuko oraz Mayuko. Były też dwie nowe osoby, które siedziały wraz se wszystkimi i w ciszy popijały jakiś lekki, rozluźniający napój. Dopiero kiedy pojawił się dowodzący, wszyscy wstali i wysłuchali co mają do powiedzenia. Zgodnie z prośbą, każdy po kolei zaczął opowiadać o sobie, a jako pierwsze odezwała się zastępczyni dowódcy - Mayuko.

- Mówcie mi Mayuko. W walce korzystam z Yotonu - czyli elementu Lawy. Walczę też wręcz. Raczej preferuję krótki i średni dystans, czyli dokładnie to, czego potrzebujemy w tym miejscu. Mój żywioł jest dosyć głośny i widoczny, więc pewnie niewiele zrobię w początkowej fazie planu, ale umiem też korzystać z ognia i ziemii, choć nie w tak zaawansowanym stopniu. - kobieta spojrzała po wszystkich, sprawdzając czy aby na pewno została zrozumiana, a następnie wskazała spojrzeniem kolejnego śmiałka, który miał się wypowiedzieć. Padło na Daichiego.

Średniego wzrostu mężczyzna z materiałowym zawiniątkiem na plecach, ubrany był w czarne, eleganckie szaty a jego średniej długości włosy były w nieładzie i opadały na zielone oczy. Pod nosem miał bliznę, które zaczynała się w kąciku ust, przechodząc pod nosem aż do ucha.

- Jestem łucznikiem. Niestety, nie posiadam żadnego specjalnego do-jutsu, które pozwoli mi widzieć przez ściany, ale mój zmysł sensoryczny może się przydać. Zdarzało mi się współpracować z Etsuko, więc wie w jaki sposób przekazywać mi informacje o celach. - Spojrzał na młodą Yamanakę, która siedziała teraz na krześle i machała nóżkami, w dłoniach trzymając kubek pełen owocowego soku. Czy aby na pewno ta dziewczyna nie była zbyt młoda na taką akcję? Mogła mieć maksymalnie czternaście lat, choć dosyć intensywny makijaż maskował jej wiek. Odziana była w odsłaniający płaski brzuch top oraz krótkie spodenki, a swoje blond włosy miała spięte w dwa kucyki.

- Haaai, głównie specjalizuję się w komunikacji i używaniu swojej zdolności klanowej, choć nie jestem w niej bardzo biegła. Szczerze powiedziawszy, wolałabym się trzymać z tyłu i pozwolić wam działać. - dziewczyna uśmiechnęła się. Mimo niewinnego wyrazu twarzy i swojego wieku, dosyć racjonalnie podeszła do sytuacji, wiedziała czego od niej oczekują i jakie jest jej zadanie.


Kolejny był Tamako - Mężczyzna odziany w samurajską, wykonaną z czarnej stali zbroję, na którą miał narzucony brunatny płaszcz. Przy pasie miał przypięte kilka mieczy. Co ciekawe, poprzedniego dnia nie miał przy sobie ani pancerza, ani mieczy. Skinął on jedynie przywódcy, po czym sięgnął po swój miecz i wyciągnął go, pokazując jak w charakterystyczny dla mieszkańców Teiz sposób pokrywa go chakrą. Następnie skłonił się i schował swój miecz.

- Tamako jest niemową, Tygrysy dorwały go kilka lat temu i odcięły mu język, przecięły mu także struny głosowe.. - odezwał się kolejny z mężczyzn widzianych dnia poprzedniego. Łysy, krępy facet odziany jedynie w spodnie. Jego skóra sugerowała pochodzenie z pustyni. Podobnie z resztą jak sam krój jego spodni. - Pochodzę z klanu Ayatsuri, jednakże, nie używam marionetek. Zamiast tego, skupiam się na walce wręcz i wykorzystaniu nici do kontroli przeciwnika. Chociaż jak będzie trzeba, to jakimś stołem, czy krzesłem mogę rzucić. - uśmiechnął się szeroko, odsłaniając swoje krzywe, zapewne już kilka razy przetrącone uderzeniem pięścią zęby.

Przyszła pora na dwójkę, której Souei jeszcze nie znał. Pierwsza wystąpiła przed szereg kobieta. Wysoka, szczupła, mająca może lat trzydzieści wojowniczka odziana w jednoczęściowy, zielony kombinezon przylegający do jej ciała, jeszcze bardziej podkreślający jej muskulaturę. Długie, rude włosy miała spięte w jeden długi kucyk a nad jej zielonymi oczami wisiała równo przycięta grzywka.

- Jestem Ikano, korzystam w walce z mojej wewnętrznej siły, niektórzy nazywają to otwieraniem bram. Czysta siła i szybkość w zwarciu, bez niepotrzebnej broni. - uśmiechnęła się zadziornie, a następnie przeniosła wzrok na ostatniego z mafiozów. Był to niski mężczyzna o szarych włosach, okularach na oczach i masce zasłaniającej usta. Miał on przy pasie sporo toreb, a na plecach przerzucone dwa ogromne zwoje.

Bukimaru, korzystam z shurikenjutsu, Fuinjutsu oraz Iryojutsu. Wiem także jak korzystać ze strzałek z trucizną. Będę waszym wsparciem medycznym, jakby było potrzebne, do tego znam się na ocenie i wycenie przedmiotów, otwieraniu zamków czy łamaniu pieczęci, więc zakładam, że moim głównym zadaniem będzie zabezpieczanie co ważniejszych przedmiotów... Albo ciał... - jego głos był chłodny, bez uczuć, mówił prawie niczym robot, przez co kiedy wspomniał o ciałach, wielu tutaj zebranych poczuło nieprzyjemny dreszcz na plecach. No ale co się dziwili, wiedzieli w końcu dla kogo pracowali, oraz czym zajmują się smoki w swoich piwnicach. Skądś w końcu trzeba mieć pieniądze na te piękne ubrania czy bogato udekorowane posiadłości.


W każdym razie, tak prezentował się zespół Souei'a. Miał on wielu ludzi o przeróżnych możliwościach. W okolicy mieli być też pozostali członkowie mafii, zabezpieczający ich przed przybyciem wsparcia, czy też mający zareagować w razie komplikacji. Wszyscy chyba wiedzieli co mają robić, wiedzieli czym kto się zajmuje i kiedy mogą na siebie liczyć. Wesoła gromadka się zebrała.. Słysząc jaki jest plan, przytaknęli głową. Wiedzieli o co grają i w jaki sposób chcą to rozegrać, chyba wszyscy byli gotowi do rozpoczęcia operacji...

Akeru Fujihara - Pazur, wygląd
Momoki, ochroniarz
Mayuko Kikuchi - Pazur, wygląd
Ryoichi Yamazaki - Język, wygląd
Seiichi Tamura- Oko, wygląd
Etsuko - łączniczka z rodu Yamanaka
Hiroki - łącznik z rodu Gazo
Daichi
Yoshito
Ikano
Bukimaru

[/quote]

[Souei]

Souei dokładnie wsłuchiwał się w krótkie charakterystyki swojej nowo utworzonej grupy. Była bardzo dobrze zbalansowana i za to kudos dla Mayuko, której zadaniem było zebranie tej śmietanki do kupy. Byli od siebie bardzo różni, ale przy tym świetnie się uzupełniali. Przynajmniej na papierze.
- Bardzo dobrze. Wy trzej obstawiacie tyły. - Wskazał na Daichiego, Etsuko i Bukimaru.
- Zwłaszcza Etsuko. Nie będę ci dyktował co masz mówić oddziałom Akeru. W razie czego kontaktuj się ze mną telepatycznie, kiedy dać sygnał do ich wkroczenia. - Poinstruował młodą Yamanakę, która wyglądała na trochę nie na swoim miejscu. Jednak z drugiej strony fakt, że siedzi tutaj dzisiaj z nimi - dorosłymi, sugerował, aby nie oceniać książki po okładce. Nawet jeśli starała się wyglądać na starszą, spod warstwy odzieży i makijażu wciąż przebijało się dziecko. Tak szybko teraz dorastają...
- W razie czego pomożesz z lokalizacją celów Daichiemu i Bukimaru. Jesteś szefową waszego trio. - Zakreślił ich trójkę palcem w powietrzu. Być może to śmiały ruch, zrzucać na dziewczynkę tyle odpowiedzialności, ale jeśli tu była, musiała być w stanie to udźwignąć. Potem zwrócił się do reszty.
- Nasza piątka idzie w pierwszej linii. Moje dojutsu pomoże nam uniknąć tylu wrogów ilu się da, dopóki nie dostaniemy się przez górę do magazynu. Potem możecie iść na całość, aby pierwsze uderzenie było jak najmocniejsze. Tylko nie odkrywajcie wszystkich kart od razu. Musimy mieć kilka asów w rękawie na jakieś komplikacje. - Poinstruował ich Matsuda według swojej wizji. Sam nie zamierzał korzystać od razu z pełni swojego potencjału, bo spodziewał się walki nie tylko intensywnej, ale również długiej. Nie zaskoczyłoby go, gdyby bitwa w Shigashi potrwała kilka godzin. Oczywiście największa rzeź to kwestia minut, ale kto wie, jaki ogień roznieci się i wyleje na miasto później.
- Aha... i nie bądźcie zaskoczeni, jeśli nasze podchody nie wyjdą. Oni na pewno również mają sposoby na wykrycie takich ataków, więc nie cofamy się, gdy będą na nas czekać. To nie zmieni naszego planu. - Dołożyć do tego szpiega z wczoraj i mamy niemal gwarancję tego, że w magazynie Ekibyo tej nocy straże będzie pełnił ktoś, kto widzi i słyszy wszystko dookoła. Wciąż jednak atak z zaskoczenia był najbardziej opłacalną opcją "w razie gdyby" jednak Souei zakładał zbyt pesymistyczny wariant.
- W porządku. Jeśli wszyscy wiedzą co mają robić i pytań brak, to nie traćmy czasu. Ręce już mnie swędzą. - Uśmiechnął się pod nosem, bo czuł rosnące napięcie przed pierwszym uderzeniem. Mogli ruszać i kierować się prosto do celu. Cichutko i rozważnie.


Z/T

[Ise Kutashi]

Chłopak wszedł głównym wejściem i skinął głową w stronę barmana. Kutashi rzadko tu bywał jednak wiedział że to miejsce należy do "rodziny" więc czuł się bezpiecznie. Ostatnie wydarzenia i napięcia związane z Tygrysami sprawiały, że rodzice nie chcieli chłopaka wypuszczać z domu. Kiedy już wyszedł to mógł się poruszać tylko po smoczej części miasta. W sumie nie planował niczego innego bo sam się obawiał.
Podszedł do lady i uśmiechnął się do barmana. Może nie byli przyjaciółmi ale się znali. Kilka wstępnych rozmów mają już za sobą.
- Poproszę sok wiśniowy - powiedział i z kieszeni wyciągnął zapłatę, która wylądowała na blacie. Chłopak rozejrzał się po lokalu. Odkąd ty był ostatnim razem to niewiele się zmieniło. Nawet ochroniarz przy wejściu był ten sam.
- Tygrysy nie dają się wam we znaki? - zapytał barmana czekając na zamówiony sok.

[Mijikuma]

Misja D
misja mafijna
Ise Kutashi 1/7 Hejże! Ise Kutashi na skutek wielu przyczyn, których rezultaty widnieją jako umowy i zakazy, trafia do sławnego wśród mieszkańców Shigashi lokalu "Czarna Perła", o której słyszalne są rozmaite legendy. Chociażby to, że to tu powstawały pierwsze zalążki idei całej mafii oraz to tu planowano te najgłośniejsze akcje, na skutek których całe miasto wie kogo symbolizuje czerwony smok. Jak było naprawdę, nie ma to większego znaczenia. Ważne, że dziś na naszego bohatera czekało zlecenie...

Barman podnosi wzrok na białowłosego młodzieńca. Faktycznie, znał go, ale nie bardziej niż tego jednego przysłowiowego klienta, który w danym okresie czasowym często przybywał, by za kilka miesięcy słuch o nim zaginął. Takich w mafii jest mnóstwo, tym bardziej na niższym szczeblu, który charakteryzuję się ponadprzeciętną śmiertelnością. Taki los...
- Nie dają. - Odpowiada barman zdawkowo, jak zresztą zwykle, nie zwykł on wdawać się w dyskusję na temat rodziny. Nie z takim chłystkiem jak on.
Kutashi nie może jednak narzekać na nudę - słyszy jak drzwi lokalu otwierają się ponownie, w progu ukazując dwóch mężczyzn w średnim wieku głośno dyskutujących między sobą, którzy akurat kierowali się do baru.
- Słuchaj stary, kurwa... nie masz nikogo innego na moje miejsce?
- Bracie, wiesz o tym kurwa, że jakbym miał to bym ci tego nie dawał, kurewska robota. Ale ostatnio nikt do nas nie przychodzi! Za to u ruchanych tygrysów jest ostatnio tyle młodych zjebów do ubicia! - Białowłosy młodzieniec słyszy jak oboje dyskutują jak akurat podchodzą do baru, akurat po prawej stronie chłopaka. Kiedy tylko barman nalał mężczyznom po kieliszku sake, charakterystycznie pukając w blat.
- Ty, mały! - Kutashi słyszy jak nagle nawołuje go ten drugi z mafiozów - teraz chłopak może im się przyglądnąć. Oboje bardzo do siebie podobni, są to ewidentnie bracia, z tym że jeden o kilka lat starszy.
- Jesteś łuską, nie? - Pyta Kutashiego, zwracając się w jego stronę, opierając się o bar. Oczekuje on odpowiedzi, widać, że sprawa jest dość nagła.

---

Barman
Mafioza A
Mafioza B