Południowy Targ

[Azugimoto]

  Sprawa nie wyglądała najlepiej - jeśli "sprawą" nazywał ktoś szanse młodego dziedzica na zobaczenie kolejnego wschodu słońca. Lekkie pociągnięcie za płaszcz Azugimoto powiedział shinobiemu dość sporo - młodzieniec nie miał nad nim przewagi siły (choć do tej pory spotkał niewiele osób które mogłyby się tym pochwalić), albowiem prawie zupełnie nie poruszył go z miejsca. Równie dobrze jakieś kocię mogłoby ciągnąć go pyszczkiem za połę płaszcza.
  Azowi nadal coś jednak nie pasowało. Skoro młody był raczej słaby niż silny... to kto załatwił Yuuzukiego? Oczywiście mógłby załatwić go podczas przepychanki, ale ucięty palec wskazywał raczej na coś mniej gwałtownego, a bardziej okrutnego. Kolejną niewiadomą zaś była rola przed chwilą jeszcze wrzeszczącej i rozpaczającej, teraz stojącej zaś jak słup soli, kobiety. Skoro niezbadane ścieżki pozostały tylko dwie... to czy było możliwe, że tak naprawdę prowadziły do tego samego? Jak absurdalnie by to nie brzmiało, po pokazie siły dziedzica rodu, jedynym zauważalnym zagrożeniem w pomieszczeniu była roztrzęsiona służka, wyglądająca jakby coś jej w głowie przeskoczyło już dobrych parę chwil temu.
  Watanabe westchnął. Był w szachu nie przez brak informacji czy własny umysł niepotrafiący połączyć kropek - nawet jeśli dla wprawnego detektywa byłyby wręcz oczywiste - ale przez mafijny kodeks. Niesprowokowane zaatakowanie cywila było niemile widziane, zaś tknięcie bezbronnie wyglądającej przecież służki okryłoby hańbą nie tylko jego, ale utrudniłoby też drogę reszcie jego rodziny. Wedle jakichś zasad trzeba było żyć, a wychowanemu w ciemnicy Azugimoto pozostały jedynie dwie - mafijne credo oraz lojalność wobec innych Watanabe.
  - Hop - mruknął shinobi i zrobił jedyną rzecz jaka mu pozostała. Odwrócił się do dziedzica fortuny Yuuzukich i uniósł ramię, po czym pchnął go, lekko ale stanowczo. Nie miał zamiaru go zranić - ba, absolutnie tego nie chciał. Miał na celu jedynie ewentualne sprowokowanie ochrony tego "szczypiora"... kimkolwiek by ona nie była.

[Yachiru]

Opłata? Tylko frajerzy ją płacą [C]

19/28

Az czuł, że coś tutaj nie gra. Mężczyzna za nim na pewno nie był osobą, która mogłaby kogoś wykończyć, mimo że z początku tak mogło się wydawać... Wiedział już, że Yuuzuki na pewno został zamordowany i w skrzyni znajdzie jego ciało, ale co dalej? Musiał nadal ukarać rodzinę za zerwanie kontraktu z Akiyamą. Musiał również jakoś odzyskać dla nich szacunek, porzucenie interesów z nimi to jedno, ale familia musiała nadal prosperować i zadawać, więc odzyskanie pieniędzy też by było dobrym punktem zaczepienia...
Gdy tylko Az pchnął paniczyka zza jego pleców wystrzeliła kobieta, służka, która przystopowała chwilę wcześniej. Ruszała się zwinnie i szybko, wychyliła pięść, jakby do uderzenia, ale wiedział, że nie jest to silne uderzenie, od razu wiedział, że siłą ta nie mogła mu nic zrobić. Wtem usłyszał tylko, jakby dwa kamienie o siebie uderzyły i wszystko wokół niego, wraz z nim zostało odrzucone i walnęło o ścianę. Poczuł, jakby dostał jakąś notką wybuchową. Usłyszał tylko jak drzwi trzaskają i gdy zgarnął się w sobie i dym powoli opadał zauważył, że tamci zwiali. Bez skrzyni. Po prostu zwinęli się i uciekli... Drewniana belka spadła z sufitu.
Służka była shinobi... Czy ciało potwierdzi jej wkład w to? Czy zrobił to ktoś inny? Od kogo miał żądać teraz rekompensaty dla mafii? Komu miał zagrozić? W dodatku dostał mały łomot od wystraszonej służki, to musiało na niego jakoś wpłynąć...

Rany Azugimoto:
1x rana lekka (-10% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja)

KP

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Obliczenia

  Ukryty tekst

[Azugimoto]

  Ból - to była pierwsza reakcja Azugimoto. Drugą była pustka w głowie, która jeszcze bardziej potęgowała pisk, który odbijał się we wnętrzu jego czaszki. Nie znał jutsu, które powodowały eksplozję za pomocą zaciśnięcia dłoni w pięść. Nie widział też wcześniej w okolicy rozłożonych wybuchowych notek, a nawet gdyby, to pieczęć służąca do ich aktywacji wyglądała inaczej niż piąstka.
  Az zerwał się na równe nogi. Nie miał dużo czasu, a z zawalającymi się belkami nie miał zbyt dobrych doświadczeń. Zrobił susa w kierunku skrzyni, którą otworzył szybkim kopnięciem - tym razem już nie tak delikatnym, więc jeśli nie była pancerna, to możliwe że po prostu zerwał z niej wieko. Rzucił na zawartość okiem, albowiem od niej zależały jego dalsze poczynania - oraz od tego, czy jego przyszłe ofiary były na tyle szybkie, by już gdzieś zniknąć.
  Jeśli w środku znajdowało się ciało Yuuzukiego seniora Azugimoto zamierzał zakryć skrzynię grubą, ziemną półkopułą, zasłaniającą skrzynię od strony wnętrza pomieszczenia. Ciało nie powinno zostać wtedy zmiażdżone przez jakąś nieszczęsną belkę, a warstwa ziemi powinna zapewnić ochronę nawet przed jakimś przypadkowym pożarem.
  Tak czy siak, zaraz potem - uważając oczywiście na niewyglądający zbyt stabilnie budynek - Azugimoto wyleciał na ulicę, od razu kierując swoje kroki na dachy, stąd stamtąd szukać zbiegów. Przede wszystkim kierował swój wzrok w kierunku domostwa Yuuzukich. Miało ono porządną obstawę - młodzieniec zapewne zechciał się tam schronić, ale jednocześnie, jako zapewne wolniejsza część duetu on-służka, był najlepszą szansą na ich dogonienie.
  Jeśli shinobiemu udało się dostrzec uciekających, oczywiście miał zamiar ruszyć za nimi w prędką pogoń. Służkę chciał załatwić jak najszybciej, zamierzając spaść na nią z dachu (nie spodziewał się, że dziedzic będzie w stanie biec po ścianach czy stropach) i wykończyć kopniakiem gilotynowym - nazwa pasowała o tyle dobrze, że świetnie można to było przyrównać do mafijnej egzekucji. Azugimoto miał jedynie nadzieję, że rozstrzygnie się ona na jego korzyść.
  Jeżeli zaś oczy shinobi go zawiodą... no cóż, pozostanie mu jedynie ostatnia droga, którą było wpadnięcie do rezydencji Yuuzuki i atak ze wszystkich dział, więc wtedy skieruje swoje kroki w tamtą stronę.

  Ukryty tekst

[Yachiru]

Opłata? Tylko frajerzy ją płacą [C]

21/28

Szok i niedowierzanie! Tyle mu zostało z tej całej rozmowy. Wstał unikając spadających belek. Przypomniał mu się pożar, który spowodowały dzieciaki Watanabe, aby uciec od niego. Wybuch, ogień... Nie były dobrym wspomnieniem dla chłopaka. Dlatego doskoczył do skrzyni i rozwalił jej wieko. Zobaczył poćwiartowane ciało starca, z którym zapewne miał się spotkać i mu grozić.
Teraz zostało wyjaśnione, że to uciekająca mu dwójka do tego doprowadziła i chciała to ukryć przed kimkolwiek. Niestety.... Yuuzuku nie przekazał swojemu dziedzicowi tego w jakich tarapatach była ich rodzina i od kogo miał ochronę... Zadawanie się z mafią było jednym z gorszych scenariuszów do wymyślenia. Przecież to zawsze się źle kończyło!
Bez zastanowienia wybiegł z budynku na główną ulicę skąd patrzyli się już ludzie, zdziwieni tym co się dzieje. Trochę mu zajęło przeanalizowanie wszystkich scenariuszy, dlatego wskoczył na dach i zaczął podążać w kierunku wcześniej obserwowanej rezydencji. I tak, idealnie widział, jak służka biegnie z mężczyzną, który wleciał do rezydencji.
On w tym czasie postanowił ich zaatakować pod zamkniętymi już bramami. Nie spodziewał się jednak tego, że kobieta uniknie jego ataku, z ledwością, ale uniknie. Spojrzała się na niego, pustym wzrokiem. -Wszyscy, którzy zagrażają paniczowi Ruukiemu zostaną przeze mnie puszczeni z dymem. Zejdź mi z drogi albo skończy się to dla Ciebie bardzo źle.- spojrzała się na niego z wrogością. Stali od siebie oddaleni o jakieś dwa metry... nie mało... Ale teraz robiące taką różnicę. Ale czy właśnie nie dlatego chciał tej roboty? Znał się na napierdalaniu, więc może czas je uskutecznić?

Rany Azugimoto:
1x rana lekka (-10% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja)

KP

  Ukryty tekst

[Azugimoto]

  Dwa kilometry.
Bieg do rezydencji wydawał się trwać wieki - ale prawdopodobnie było to ledwo pół, góra minuta. Okrzyki ludzi z ulicy pod jego stopami zaburzała krew obijająca się o wnętrze jego uszu jak przypływ Wielkiego Oceanu. Ciekawe - przestraszone czy zdenerwowane wrzaski małżowiny Azugimoto wydawały się idealnie zagłuszać, jednakże każde skrzypnięcie dachówki pod jego stopami, każdy głębszy (i tym samym niepotrzebny) oddech, każde brzęknięcie shurikena i shuriken w jego torbie, to wszystko odbijało się głośnym echem we wnętrzu jego głowy, tworząc kakofonię odgłosów zakończoną tępym uderzeniem nogi shinobi o podłoże przed bramą rezydencji.
  Dwa metry.
Słowa kobiety - kunoichi, bo służką nazwać ją było już ciężko - docierały do niego jak przez grubą warstwę waty. O wiele bardziej odczuwał pulsujący ból - na pięcie, tą częścią ciała którą wykonał uderzenie w glebę, oraz na ramionach, które z powodu minieksplozji ucierpiały najbardziej. Czuł na sobie dwa spojrzenia. Jedno, tępe, wbijające się w jego twarz, wyraźnie należące do kobiety. Drugie, wyimaginowane i świdrujące jego kark, z pewnością należało do starego doktora Watanabe, który dziesiątki razy oglądał, jak Azugimoto w podobnych sytuacjach sobie radził.
  Dwa metry.
Az wypuścił gwałtownie powietrze, jak raniony wół albo byk. Zwierzęta te nie były zbytnio znane ze swojej finezji i młodzieniec w takich chwilach zwykle brał z nich przykład.
  Dwa metry.
Dwa metry, tak jak dwie czynności które zamierzał wykonać Azugimoto. Sięgnął za pas i wyciągnął parę kunaiów. Odskoczył na parę kroków do tyłu, jednocześnie ciskając nimi w kobietę, celując przede wszystkim w jego ramiona.
  Pięć metrów.
Lądując - być może jeszcze zanim ostrza doleciały do swojego celu - mógł szybko zerknąć w którą stronę kunoichi wykonuje unik... i właśnie w tamtą zaszarżować całą swoją masą, mając nadzieję rozsmarować ją na ścianie znajdującą się gdzieś hen, za nią.
  Cztery metry.
  Trzy metry.
  Dwa metry.
  Metr.

  Ukryty tekst

[Yachiru]

Opłata? Tylko frajerzy ją płacą [C]

23/28

Kunoichi wydawać by się mogło włączyła tryb z służki na domagającą się krwi ochronę rodziny, której służyła. Mieli coś wspólnego. Go wysłała tutaj rodzina Akiyamy, Smoków. Miał zagrozić właścicielowi interesu albo wskazać mu co będzie go czekać za każdym razem, gdy zerwie umowę lub spóźni się z opłatą, lub co gorsza, gdy zerwie kontakty z nimi.
Kobieta za to zapewne miała pełnić rolę ukrytej ochrony panicza, aby chronić sekretów rodziny lub tego, co wiedział o tych interesach. W końcu według informacji pozostali bracia byli za młodzi, aby w ogóle myśleć o tym interesie. Dlatego Az wbił się w tryb bojowy, przyglądając się i w końcu decydując się na atak. Kunaie przeleciały i jeden nawet wbił się głęboko w jej nogę, aż Azu pojawił się przed nią... chcąc zaatakować, ale gdy tylko się zbliżył z jej doni buchnęło światło i odleciał do tyłu nie wiedząc co się dzieje. Poczuł, jak jego skóra jest przypalona i jak coś gruchota mu od upadku na ziemię. W okolicy rozniosły się krzyki ludzi. Wszyscy w pobliżu zniknęli.
A kobieta tylko wyciągnęła kunai i zaczęła biegnąć w jego stronę. Jego pierwsze spotkanie z prawdziwym przeciwnikiem Shigashi... Czy miał tutaj wyzionąć ducha? A co z jego młodszym rodzeństwem? Z małym Goro i Manjiro? Co ze słodką Ruushi i Misaki? Co z wiecznie niezadowoloną, obserwującą go spod byka Yachiru? Co z przepysznymi daniami zrobionymi przez Zana?! Zamierzał tutaj polegnąć?

Rany Azugimoto:
1x rana lekka (-10% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja) + 1x rana średnia (-20% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja)

Rany Służki:
1x rana średnia (-20% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja)

KP

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Obliczenia

  Ukryty tekst

[Azugimoto]

  W takiej sytuacji Azugimoto nie myślał o swojej przybranej rodzinie. Po głowie łomotał mu się jedynie metaliczny smak krwi z przegryzionej podczas uderzenia wargi, kolejna fala bólu spowodowana nieznanym jutsu kobiety oraz czysta satysfakcja z wbicia w kunoichi ostrza broni miotanej. Nie miał też na tyle słabej głowy, by już myśleć o wyzionięciu ducha - choć z pewnością parę osób nie miałoby nic przeciwko takowemu scenariuszowi, a na pewno nie kobieta biegnąca prosto na niego.
  Jak byk na arenie, którego pierwszy atak nie sięgnąłby celu, Azugimoto zaczął odskakiwać do tyłu, chcąc utrzymać zdrowy dystans między sobą a swoją przeciwniczką. Użyła wybuchowych umiejętności dwa razy - i dwa razy albo to ona musiała się do niego zbliżyć, kiedy skoczyła w jego kierunku w sklepie, albo to on postanowił skrócić dystans, szarżując prosto na nią. Shinobi przypomniała się jedna z jego ofiar w sierocińcu - jeden z niewielu znacząco silniejszych od niego przeciwników, przede wszystkim jednak z powodu zamontowanych mu przez doktora imponujących, metalowych pazurów w miejsce dłoni. Każde skrócenie dystansu kończyło się kolejnym cięciem - tak jak tutaj każde kolejne podejście bliżej kończy się błyskiem światła, bólem i hukiem.
  Azugimoto złożył pojedynczą pieczęć, tworząc dookoła siebie trójkę identycznych klonów wykonanych ze skały, ziemi i kamienia. Nie wątpił, że pojedyncza eksplozja będzie w stanie zmieść jednego z powierzchni ziemi, do tej pory nie odniósł jednak wrażenia że kobieta była w stanie atakować jednocześnie w więcej niż jednym kierunku. Bunshiny więc, jak na zawołanie, rozbiegły się próbując zajść kobietę z trzech stron.
  Następnie, korzystając z takiego odwrócenia uwagi, Azugimoto wbiegł na jakiś niedaleki budynek, poruszając się w górę dość szerokim łukiem. Po drodze zamierzał ją solidnie "opluć" za pomocą błotnych pocisków - szczególnie za cel wziął sobie ponownie ramiona kobiety. Miał nadzieję, że zamknięta w kleszcze pomiędzy trzema klonami oraz deszczem pocisków jakoś się odsłoni - a jeśli tak, to shinobi, korzystając z wyższej pozycji, miał zamiar ponownie spróbować wbić się w kobietę gilotynowym kopniakiem.

  Ukryty tekst

[Yachiru]

Opłata? Tylko frajerzy ją płacą [C]

25/28

Kolejny raz dostał potężny cios na klatę i odleciał. Umiejętności kobiety były niebywałe i wręcz przewyższały te, które on sam posiadał. Nigdy nie spotkał się jeszcze z takim przeciwnikiem... Zawsze to On wygrywał. Ale... Czy właśnie tak wyglądała rzeczywistość poza klatką? Nie był najlepszy i najsilniejszy? Więc jak miał chronić swoje rodzeństwo? Chociaż akurat o tym nie myślał w tym momencie... Teraz jedyne co dla niego się liczyło to to, żeby ogarnąć paniusię. Dlatego zaczął utrzymywać dystans. Jego klony powstały z ziemi i rozbiegły się po drodze. Gdy zaatakowały ta sprawnymi ruchami ich uniknęła, niestety, nie mogły poszczycić się jakąś szybkością, więc to nie było dla niej trudne. Nagle kobieta skoczyła w powietrze i złożyła jedną pieczęć. Gdy te chciały za nią ruszyć wyleciały w powietrze rozrzucając wszędzie kamienie dookoła. Dym po trzech wybuchach całkowicie przysłonił mu widoczność, więc gdy wykonał swój kolejny ruch, pociski nie trafiły w nią.
Dlatego powstrzymał się od zadania kolejnego ciosu Gilotyną.
Gdy dym powoli zaczął opadać, zauważył, że ta biegła w jego kierunku po dachach, wrzucając sobie coś do buzi. I nagle jej ciało zaczęło poruszać się z taką samą prędkością, co wcześniej. Bardzo szybko nadrobiła dystans pomiędzy nimi, skracając go na jeden metr. To już było jak na wyciągnięcie ręki... Żeby było mało wrażeń, nagle cała rezydencja bursztynowej rodziny stanęła w płomieniach. Co przykuło uwagę kobiety przez małą sekundę... Ale wróciła do niego wzrokiem ze skwaszoną miną.

Rany Azugimoto:
1x rana lekka (-10% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja) + 1x rana średnia (-20% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja)

Rany Służki:
1x rana średnia (-20% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja)

  Ukryty tekst

KP

  Ukryty tekst

Obliczenia

  Ukryty tekst

[Azugimoto]

  Z powodu walki która właśnie się odbywała, duma Azugimoto zapewne pękłaby nie raz i nie dwa. Rację miałby ktoś, kto spodziewałby się, że młodzieniec miał pewne podstawy do wielkiego zadufania w sobie - myliłby się jednak, gdyby stwierdził, że chłopak nigdy nie przegrał. I właśnie ta przegrana sprawiła, że teraz nie był osłupiały, zmartwiały i zadziwiony problemami, z jakimi spotkał się podczas walki ze służącą. Jak przecież miał dziwić się temu, że pokonuje go inny shinobi, skoro swego czasu przezwyciężyła go zwykła, spadająca z powały belka, grzebiąc pod sobą ostatnią osobę na świecie powiązaną z nim więzami krwi?
  Tak jak Azugimoto się spodziewał, klony kobieta zniszczyła - choć nie myślał, że zajmie jej to tak krótko. Ba, wyglądało to wręcz na to, że zrobiła to na tyle szybko, że żaden nawet nie zdołał do niej dobiec, a co dopiero jej tknąć. Dym sprawił, że błotne kule nie trafiły - a do tego kobieta chyba nie miała zamiaru odpuścić i przeszła do ofensywy.
  Azugimoto zacisnął zęby, korzystając z chwili by zeskoczyć z powrotem na ziemię i ostrzelać kobietę ponownie błotnymi pociskami. Jeśli trafiłby - wspaniale, na razie chciał ją jednak utrzymać na dystans. Wiedział już, że nie może się do niej zbliżyć, chciał więc zaporowym ogniem oraz ciągłym ruchem dać sobie parę chwil na złożenie paru pieczęci i przygotować zawczasu dotonowe Kawarimi na błocie, które zostało po poprzednim ataku oraz - jeśli ziemi by zabrakło - na resztkach po klonach.
  Tak przygotowany, Azugimoto miał zamiar zaatakować kobietę wręcz, wyskakując do góry i próbując zGilotynować ją ponownie. Tym razem jednak miała być to tylko zmyłka - spodziewał się bowiem, że będzie zmuszony użyć przygotowanej przed chwilą podmiany. Liczył jednak na to, że błoto - znajdujące się przecież po podmianie zaraz nad kobietą - skrępuje jej ruchy, a w najlepszej sytuacji zakryje jej oczy. Wtedy zaś chciał - już swoim oryginalnym ciałem - po prostu w nią szarżować, podnieść do góry i dzikim ruchem wgnieść w bruk pod ich stopami.

  Ukryty tekst

[Yachiru]

Opłata? Tylko frajerzy ją płacą [C]

27/28

Walka była na wysokim poziomie. Dwóch shinobich mierzyło się ze sobą i kontrowało swoje ataki chcąc zrobić, jak najwięcej krzywdy drugiemu. Służka leciała wprost na niego, aż ten postanowił zeskoczyć z dachów i ostrzeliwać ją błotnymi pociskami. Jednak jego przeciwniczka nadążała za nimi i pięknymi obrotami w powietrzu zlatując do niego uniknęła wszystkich. Ciągle starała się skrócić między nimi odległość, gdy tylko ta zmniejszyła się odpowiednio w końcu to Az przejął kontrolę nad walką zaskakując ją swoją taktyką podmiany, która aktywowała się w momencie odpalenia kolejnego wybuchu. W jej twarz spadła góra błota, która oślepiła ją i uniemożliwiła ruchy rękoma. Jego Gilotyna w końcu się udała. Wziął ją pod boki i trzasnął o ziemię... Chociaż to mało powiedziane, wbił ją w ziemię, aż jej nogi bezwiednie opadły w powietrzu.
K.O.

Kiedy odetchnął po tym pojedynku zobaczył ile zniszczeń dokonali podczas tej walki. Jeszcze chwila i zbiegnie się tutaj straż. Ile trwał ten pojedynek? Kilka minut? Kilkanaście? Nie wiedział, stracił całkowicie rachubę czasu. A zostało mu jeszcze dokończyć rozmowę z tym gnojkiem... I przypomniał sobie o palącym się budynku, który stanął jeszcze bardziej w płomieniach. Czarny dym ogarnął całkowicie niebo, przesłaniając promienie słońca.
Nagle z bramy wyszedł mężczyzna, który zlecił mu to zadanie. Trzymając jakieś zawiniątko na ramionach. -Oho, udało Ci się? No pięknie. Chodź, wyjaśnię Ci wszystko, gdzie indziej. Zaraz będzie tu straż. No już, już...- pokazał mu alejkę, w którą wbiegł.

Rany Azugimoto:
1x rana lekka (-10% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja) + 1x rana średnia (-20% do atrybutów Siła, Szybkość i Percepcja)

[Azugimoto]

  Zniszczony bruk, kamienne części bezużytecznych klonów, przede wszystkim płonąca rezydencja - choć to akurat nie z ich winy, błoto. To wszystko otaczało Azugimoto, który jęknął głośno - jego biały płaszcz był we wprost fatalnym stanie, tak samo zresztą jak jego przypalone plecy i prawdopodobnie pęknięte żebro.
  Chwileczkę później wyjaśniło się, co spowodowało eksplozję u Yuuzukich. Jego zleceniodawca wyszedł - jak gdyby nigdy nic - ze zrujnowanego domostwa, trzymając w dłoniach jakieś małe zawiniątko, czymkolwiek mogło być. Azu spodziewał się tam wszystkiego, od ważnych dokumentów, przez rodowy, cenny skarb, po dziecko, które Akiyama trzymałaby jako zakładnika, by zmusić Yuuzukich do posłuszeństwa i lojalności.
  Azugimoto wskoczył za mężczyzną do wskazanej alejki.
- Stary Yuuzuki nie żyje. Leży poszatkowany w skrzyni w sklepie. Młody nie chciał współpracować - powiedział krótko i zwięźle gdy się zatrzymali, choć po zniszczeniach jakie starszy członek mafii spowodował w domu spodziewał się, że ten ostatni punkt zdążył już samodzielnie zauważyć - Jego sklep się wali. Albo i już zawalił - dodał. Stracił poczucie upływu czasu - czy walczył z kobietą minutę czy pięć? Czy w bursztynowym warsztacie był kwadrans czy godzinę temu? Nie pamiętał. Rozkoszował się za to satysfakcją z pokonania godnego oponenta, smakiem krwi w ustach i przyjemnym bólem knykci oraz pleców. Tak można było żyć - Azugimoto zaczął pojmować, że całe Shigashi było jedną, wielką areną, z brukiem zamiast piasku, murami zamiast krat i ptakami oraz tygrysami zamiast przerażonych dzieci. Miasto coraz bardziej zaczynało mu się podobać, choć akurat w tym momencie oddałby sporo za słone dango Zankoku.

[Yachiru]

Opłata? Tylko frajerzy ją płacą [C]

29/28

Przebiegali alejka po alejce. Mężczyzna w czarnym płaszczu tylko pokiwał głową na złożony raport Azu. -Domyśliłem się. Kto by się spodziewał, że zajdzie nawet za skórę swojej rodziny. A ta zrujnuje to na co pracował całe życie.- odpowiedział mu jakby z sarkazmem. No tak, w końcu otrzymał pomoc Akiyamy, ale nie tylko. Ekibyo również w tym maczało swoje palce, dwulicowy gnojek. Ale jak zdołał to ukryć. -Dlatego w trakcie, gdy ty zająłeś się obserwacją ich zakładu, ja porozmawiałem z żoną Yuuzuku, która nie chciała współpracować, ba... Miała straż stworzoną z samych Tygrysków. Nie muszę mówić chyba, jak to się zakończyło, gdy przybył ten gówniarz, Yu.- tutaj wysłał Azugimoto uśmieszek brutala. Prawdopodobnie nikt nie przeżył z gwardii rodziny bursztynu... A ciała Tygrysów. -Te zielone gnojki zostały idealną przynętą. Nikt nie powiąże Ciebie z tym wszystkim. Ich ciała będą oznaczać dla straży i Rady tylko jedno... Ekibyo przekroczyło kolejną granicę. A my mamy mały skarb. Yu wraz ze swoją matką będą musieli srogo odpracować długi swojego kochanego męża i ojca. W końcu mamy najmłodsze z dzieci... Które stanie się jednym z nas...- w końcu wyszli z alejek i przeszli w ciemną uliczkę. Mężczyzna odwrócił się do niego. -Muszę przyznać, że widziałem kawałek twojego starcia. Ta suka była mocnym rywalem. Była od najmłodszych lat szkolona na ochronę Yu a ty dałeś jej radę. Z ledwością... Ale dałeś. Zapłata przyjdzie do WASZEJ rezydencji przez Noritake. Będę polecał Ciebie do takich zadań. Niech Ruushi się Toba zajmie i nie pojawiaj się przez jakiś czas w trakcie dnia w tych okolicach. Straż miejska robi się strasznie czujna w tych czasach... gnojki.- mężczyzna rozmył mu się w kłębach dymu.
Azu miał rację, trzymał w zwitku małe dziecko... Kto by się spodziewał takiego obrotu spraw?

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

[Azugimoto]

  Zakładnik. Azugimoto się tego spodziewał - w końcu dla mafii odgrywało ono dość ważną rolę. Choć jeśli spojrzeć na to szerzej, to biorąc pod uwagę ilość interesów obsługiwanych przez Akiyamę, organizacja musiałaby utworzyć własny sierociniec, gdyby miałaby na celu utrzymywanie lojalności tylko i wyłącznie przy pomocy takich środków. Nie ma jednak co ukrywać - wierność innych zapewniał teraz fakt, że główna rezydencja Yuuzukich właśnie wyjebała w powietrze, a jedna z ochroniarzy jego majątku leżała teraz pośrodku chodnika jako krwawa miazga.
Czy Azugimoto został wybrany do tego zadania tylko z tego powodu? Z powodu bycia... dość nieczułą na cierpienie innych maszyną do miażdżenia?
Absolutnie mu to nie przeszkadzało.
- Dziękuję - powiedział jedynie Az z kiwnięciem głowy. Zdążył zauważyć, że na jego pozycji umiejętność lakonicznych wypowiedzi była dość mocno doceniana. W końcu kto chciałby słuchać zdania jakiegoś podrzędnego osiłka, przynajmniej dopóki nie awansował? Watanabe nie dziwił się temu ani trochę - doktor również niezbyt lubił go przesłuchiwać, wolał konsultować własne notatki.
  Po zostaniu odesłanym do domu, Az ulotnił się tak szybko jak tylko mógł, padając na twardy siennik pośrodku swego zagraconego pokoju. Ból ukołysał go do snu - snu przerywanego marzącymi wspomnieniami o tej konkretnej chwili, kiedy służka Yuuzukich rozbijała swoją głowę o bruk dziedzińca.
z/t

[Itoshii]

Przystojny Itoshii wraz ze swym nie mniej pociągającym przyjacielem zawędrował na targ! Chciał znaleźć jakieś tanie ozdóbki, które będą sprawiały pozory czegoś drogiego. Potem dorobi do tego historię, że to jedyna taka na świecie czy jedna z kilku sztuk. Kupi ich kilka, paru kobietom wmówi to samo. Kto nie poleci na tak unikalny prezent? A jak zweryfikują jego prawdomówność? Przecież to nie będzie już jego problem. Pewnie nigdy więcej się nie zobaczą, to kto się będzie takimi drobiazgami martwić. Nawet jak się zobaczą, to on prawdopodobnie zdąży zapomnieć. Albo sam wyprze to z pamięci, albo jeszcze jakiś obity łeb zrobi mu dziury w pamięci.
-Tsutomu, chcesz mi pomóc w szukaniu jakichś fajnych błyskotek? Takich egzotycznych, jak co mniej rozgarnięte dziewuszki je widzą to im odbija, bo myślą, że dostają jakiś unikat. - Rzucił do swojego towarzysza, z którym rzadko kiedy się rozchodzili we własnych kierunkach. -Jak przy okazji znajdziesz sobie coś ciekawego, to ja stawiam, będzie to wynagrodzenie za pomoc, ochroniarzu. - Cóż, wspólna przeszłość, gdyby do pewnych wydarzeń by nie doszło, może faktycznie Tsutomu stałby się jego bodyguardem, a sam Itoshii byłby świetnym urzędnikiem, który niemało brałby w łapę? Nope. W łapę by nie brał, to na pewno.

[Takashi]

"Łut szczęścia"
Misja rangi D - Itoshii & Tsutomu
Lato, rok 394
1/7

Spacer po targu w Shigashi no Kibu oferował najznamienitsze doświadczenia, które były unikalne wyłącznie dla tej konkretnej lokalizacji. Jedzenie - pyszne i różnorakie; towary - luksusowe, z każdego zakątka świata i w każdym zakresie cenowym; ludzie - o każdym kolorze skóry, o różnych facjatach, często przyjemnych, a czasem odpychających - było tego tutaj mnóstwo i każdy mógł znaleźć coś dla siebie. Bez względu na to, czy były to po prostu zakupy, czy też chęć rozerwania się, w Kraju Kupieckim znaleźć można było chyba wszystko. Choć ze względu na ostatnie natężenie wojen mafijnych przestępczość znacząco wzrosła, to niektóre sektory cały czas były bezpieczne. Poniekąd.
Para dwudziestolatków - zaraz, na pewno powinno się ich nazywać parą? Może towarzysze? Nie, to też brzmi zbyt oficjalnie. Nazwijmy ich kolegami! Para dwudziestoletnich kolegów (jakby to miało brzmieć mniej gejowo) przemierzała właśnie stragany południowego targu w poszukiwaniu szczególnych błyskotek. Pomysłodawcom takiego działania był Itoshii, który namówił Tsutomu do udania się w to miejsce i do takich poszukiwań. Wybór był ogromny, a znalezienie skarbu pasującego do wymagań wyrzutka mogło graniczyć z cudem. Na szczęście miał ze sobą drugiego wyrzutka, który wspierał go nie tylko swoją obecnością, ale również dodatkową parą oczu. I gdy tak rozglądali się za wspomnianymi błyskotkami, Hito dostrzegł swoim okiem coś, co od razu przykuło jego uwagę. Usłyszał też charakterystyczny głos wołający w kółko jedną frazę, która co chwila wychodziła z jego ust.
- Czarna przegrywa, czerwona wygrywa. Każdy szczęściu dopomoże, każdy dzisiaj wygrać może. - mówił, przetasowując trzymane w dłoniach karty do gry.
Tanaka w ogóle nie zwracał uwagi na jegomościa, jego ślepia wlepione były w porozkładane stoliki straganów i cały czas posłusznie wypatrywały tej unikalnej błyskotki. W tym samym czasie jego towarzysz zwrócił uwagę, jak władający kartami jegomość ogrywa jakiegoś biednego mężczyznę, który chwilę wcześniej postawił niemałą sumkę pieniędzy. Jak widać prowadził grę, ale z takiej odległości ciężko było wywnioskować, na czym mogła polegać. Jedno jest pewne - na pewno gwarantowała łatwy zarobek. Itoshii z daleka nie wychwycił wszystkich szczegółów, ale wiedział, że tamten kantuje. Widział, że jego palce nienaturalnie poruszyły się w którymś momencie, mieszając karty na wierzchu, a pewnie właśnie wierzchnia karta gwarantowała wygraną. Ciężko zgadywać, może z bliska dowiedzą się czegoś więcej? Zresztą, kto przejmowałby się głupimi gierkami i oszustami? Biżuteria sama się nie znajdzie!
- Bardzo mi przykro, proszę pana. Proszę spróbować następnym razem! - udawany głos współczucia zamienił się po chwili w wesoły i znacznie głośniejszy, znów wykrzykiwał swoje hasło.
"Czarna przegrywa, czerwona wygrywa. Każdy szczęściu dopomoże, każdy dzisiaj wygrać może. Zapraszam do gry!"

Legenda:
- Uliczny kanciarz