Czerwony Smok - Restauracja

[Rokudo Gaika]

Rozmowa ta zaczynała przypominać groteskową sytuacje, w której dwie osoby wypowiadają słowa, ale nie słuchają siebie nawzajem. Może wynikało to z różnicy charakterów rozmówców? Kapelusznik był raczej powściągliwy w swoich przemyśleniach i połowa słów które wypowiadał były chyba tylko po to, aby wydać z siebie jakiś dźwięk. Gaika w swoim nieokrzesaniu zupełnie nie docierał do miecznika. Może wynikało to z jakiegokolwiek braku zaufania lub po prostu ostrożności wobec obcych. Nie było to zaraz takie dziwne w takim mieście jak Shigashi, ale zaczęło mocno frustrować srebrnowłosego. Niestety jego inteligencja emocjonalna połączona z lekkim wstawieniem zupełnie nie potrafiły zidentyfikować źródła tej irytacji. W takiej sytuacji zamiast szukać przyczyn należało po prostu rozwiązać problem przez wyżycie się na czymś innym. Prosty proces myślowy. Akcja wywołuje reakcje.

Siedząc sobie na krześle skupił się na butelce z sake, która na jego nieszczęście zaczynała coraz bardziej sięgać dna. Tak jak i jego zdolność trzeźwej oceny sytuacji.

- No to idziemy… - Tutaj dostał lekko pijackiej czkawki - …się bić, czy nie? – Nie interesowały go półśrodki, truizmy czy półsłówka. Po wyżłopaniu wielkiej butelki sake, z jego śmieszną wagą i zupełnym brakiem tolerancji na alkohol włączył się w nim tryb nieśmiertelnego wojownika. Właśnie tacy herosi nie pozwalają sobie na jakieś głupie dyskusje, czy to aby talerze i butelki stały równo na stole. A że po drodze były jakieś mapy? Tym gorzej dla nich. Ręką chłopaka strąciła wszystko na ziemie.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Do groteski było tutaj daleko. Ani to nie było komiczne, ani tragiczne, ot - nudne spotkanie dwójki nudziarzy. Z czego jeden nudził trochę bardziej od drugiego. Zaskakujące było to, że Jun się jeszcze nie zdenerwował, ale może było tak dlatego, że chciał sobie pogawędzić, o ile to co właśnie robili, można było nazwać faktyczną rozmową. Kto wie jak niewiele brakowało by padły takie słowa jak "kto umarł ten nie żyje", albo inne, jeszcze sławniejsze "to, że masz rację, nie oznacza, że masz słuszność" choć pewnie jakoś po Yinzińsku brzmiałoby to lepiej niżeli w ogólnym dialekcie.

Może i powinien się zainteresować nieco bardziej tym, że jego kolega piję, możliwe, że za dużo jak na osobę jego pokroju, wszak, pewne objawy widać od razu, a sam Jun... Cóż. Lubił wypić, ale obecnie nie wypadało mu przesadzać, więc pilnował się na tyle, na ile starczało mu siły, a tej miał dość sporo, może nawet powinno się to określić siłą woli. Oczywiście nie mógł przenosić nią gór, ale pić tyle by się nie upić i nie ośmieszyć... To było akurat osiągalne. Przynajmniej dla Juna, nie koniecznie dla Rokudo. Już podejrzana obserwacja butelki przykuwała uwagę kapelusznika. To był jeden z sygnałów, wczesny - ale zawsze, niekontrolowanego alkoholizmu.

Czkawka tylko potwierdziła go w przekonaniu, że temu panu to już chyba starczy.

Niezależnie od tego w jaki tryb próbował obecnie wejść Gaika... Jun zdawał sobie sprawę z efektów upojenia alkoholowego i tego jakiej siły potrafi takowe dodać, choć niezbyt bał się możliwej "niezwyciężonej siły pijaka" Kto wie. Może chłopak był jakimś pijanym mistrzem, ale wątpił w taki obrót sprawy. Jak Gaika zaczął się już zachowywać "niebezpiecznie" to Tamori swoim gwałtownym ruchem zamierzał go przed tym powstrzymać, prawdopodobnie gdy ten się odzywał i sięgał po zrzucenie rzeczy ze stołu. Założenie, że Jun nie wyciągnie konsekwencji w stosunku do podjętych ruchów, albo, że zupełnie nie będzie uważał na to co robi ledwie co poznany przez niego nieznajomy, było błędne. Choć powinno się powiedzieć, że srebrnowłosy żadnych założeń nie przyjął, a ot popłynął na fali pijaństwa. W pierwszej chwili zamierzał pochwycić go za rękę która to miała zamiar przeszorować po stole, drugą nie omieszkał się zamachnąć z szybkim sierpowym - specjalnie nie celował. Gdzie trafił, tam trafił, a cel był wielkości całego Gaiki. A jak z siłą tego ciosu? Na pewno miało być mocno, ale wspomaganie się chakrą na zwyczajnego pijaka to przesada, a i też nie chciał mu zrobić krzywdy, to i nieco się powstrzymał, choć nie w całości. Chętny do bitki, to niech zbiera żniwa. – Tutaj? — W jego głosie obudził się delikatny zalążek zajadłości, bo i tak pewnie zaraz zdemolują pół lokalu. Chciał wiedzieć czy ta prowokacja ma na celu coś więcej prócz zgarnięcia zwyczajowego kopa w dupę, jak to zwykli mówić w pewnej kopalni. W najgorszym wypadku wszystko zwali na Gaikę. Miał odznakę, więc na pewne rzeczy mógł sobie pozwolić, chociaż... To też go nietykalnym nie czyniło, to i nie mógł przegiąć.

Czy trafił? Pytanie powinno raczej paśc jak bardzo zabolało...

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Co się stanie, gdy niepowstrzymana siła natrafi na nieskończony opór? Pewnie nic dobrego. Jakbyśmy mieli jednak przypisać owe dwa zjawiska do aktualnych aktorów rozgrywającego się dramatu, to ani siła nie była taka zaraz wielka, a tym bardziej opór. Czy srebrnowłosy był w pełni świadomy podejmowanych decyzji? Może tak, może nie. Na pewno to do czego dążył, czyli zakończenie tego festiwalu nudziarstwa i przerzucania się mądrościami pokroju „przy myciu pamiętaj, by szczotkować zarówno górną jak i dolny rząd zębów” mu się całkiem powiodło. Niestety nie przewidział kilku małych szkopułów, takich jak, że pomimo swojej wątpliwej nieśmiertelności i niesamowitej mocy nie był raczej mistrzem pijanej pięści. Znaczy tak, był pijany i miał pięści, ale raczej bliżej mu było adepta? Drugim, bardzo trudnym przeciwnikiem okazał się być sam miecznik z samurajewa, który wyraźnie zastosował morderczą technikę walki w zwarciu, której niechciany dziedzic rodu Rokudo wcale, a wcale się po nim nie spodziewał. I nie, wcale nie chodziło o uspakajającą kanapkę z piąchy, którą chciał mu sprzedać. Chodziło mu o to, że w tym momencie uniesienia powstającej właśnie pijackiej bójki ten zadał mu pytanie. Tym sposobem wybił zupełnie Gaikę z rytmu, który poza zrzucaniem rzeczy na ziemie, prowokacyjnymi pytaniami miał jeszcze jedną kwestie do rozważania, jaką była lokacja potencjalnego sparringu.

- W sum… - Zaczął swoją myśl, której niestety nie dane mu było skończyć, bo zupełnie obezwładniony tym zagadnieniem nie myślał o obronie ani o ataku specjalnie. A cios nie czekał. Nadleciał i zrobiłby porządek z początkującym shinobi, który miał niezbyt zdrowe metody spędzania czasu. Przynajmniej dla jego uzębienia.

Cios zatem przyjął nawet nie próbując przed nim uskoczyć. Nie, że miał jakieś tam szanse na to, bo jak wiadomo był on tylko maluczkim robaczkiem w świecie shinobi, który zdecydował się na zabawę w nie swojej lidze. Ale tego jeszcze nie wiedział. To dopiero stało się jasne, gdy cios dosłownie nim zawinął w powietrzu i spadł na podłogę. Pewnie nawet pogruchotał by mu kości, ale rozluźnienie spowodowane upojeniem dało mu takiej elastyczności, że skończyło się to bardziej na siniaku, niż czymś poważnym. Całość skończyła się, prawie tak jak zaczęła. Upity leżał na deskach, a Jun stał. Raczej się nie zapowiadało na drugą rundę. A z pozytywów? Przynajmniej nie zlał się w swoje gacie.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Nie dało się zaprzeczyć, że nudna atmosfera miała okazję powrócić niezwykle szybko. Jun nie trudził się w poszukiwanie półśrodków, ani jakiś szczególnych metod rozwiązania problemu. Ot Gaika chciał się bić to miał dostać szybkiego gonga który w samych założeniach powinien doprowadzić pijaka go do porządku.

Cios w żadnym wypadku nie miał być śmiertelny, Tamori nie miał w zwyczaju zabijać prostych ludzi, a już tym bardziej pijaków którzy wypili o jeden kieliszek za dużo, to się zdarzało. Miejsce potencjalnego sparringu rzeczywiście miało wybić chłopaka z rytmu, choć... Tak naprawdę to nie było pytanie, samemu Junowi było obojętne, gdzie będą się bili, byle nie doszło do niepotrzebnych zniszczeń, a to wymagało odpowiedniej uwagi w trakcie walki, by jedyne zniszczenia jakich się dokona, zostały siniakami i niczym więcej. Kości raczej mu nie pogruchotał - chyba, przynajmniej nie zamierzał tego robić, jeśli jednak tak się stało, to pozostało mu jedynie wzruszyć ramionami. Na całe szczęście do żadnych ważniejszych zniszczeń, czy uszkodzeń nie doszło. Jun rozluźnił rękę, liczył na spokój, który ostatnio niezwykle przypadał mu do gustu. – Jeszcze? — Zapytał, przechodząc do swojego znudzonego tonu. W pewien sposób był zawiedziony, że poszło tak łatwo i tak szybko. Czy był przytomny? Cóż, niezależnie czy tak, czy nie - kapelusznik był rozczarowany, liczył na więcej od kogoś, kto wykazał się brakiem samokontroli i odwagą do wyzwania go na ring w chwili pierwszego spotkania. – Szkoda restauracji. Masz jakieś miejsce? — Nie zamierzał zabierać Gaiki w swoje ulubione, skoro pierwszy padł na deski, to niech on coś wybierze, poza tym - może Tamori odkryje coś, czego jeszcze w tym mieście nie poznał.

Szybko klapnął na swoją kanapę i zaczął spoglądać na mapy, próbując oszacować straty, tudzież ich kompletny brak - stół nie był dla nich bezpiecznym miejscem, to i też zaczął je, by zajmowały znacznie mniej miejsca. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Minęła dłuższa chwila, którą organizm żółtookiego przeznaczył głównie na trzeźwienie i wracanie do świata żywych. Dość żwawy metabolizm oraz budzący gong bardzo przyczyniły się do szybszego strawienia alkoholu. A czy bolało? Jeszcze nie, środek przeciwbólowy był przecież zaaplikowany przed podaniem kanapki z pięści.

Ale to nie było teraz ważne. Gaika teraz w pełnej czułości chwili ściskał się ze swoją prawdziwą rodzicielką. Matką ziemią. Nie czuł chęci, ani przymusu na to by odpowiadać na trudne pytania zadane przez kapelusznika, chociaż te pierwszy raz tego wieczoru były konkretne, które mogły do czegoś prowadzić. Chyba jednak na tym polegał jego błąd, bo powoli schodzący alkohol zaczął przypominać o tym, że jednak dość mocno oberwał. Pulsujący ból w miejscu, gdzie trafił go Jun pobudził go, by wstał na równe nogi. Z pionowej perspektywy, gdzie lekko się zatoczył te wszystkie pytania znowu wydały mu się durne. Czy chciał jeszcze? Oczywiście. Miejsce? Najlepiej gdzieś na uboczu. Znał i takie.

Lekko zataczający się chłopak przed miecznikiem uderzył się otwartymi rękoma w policzki, aby nieco oprzytomnieć z lekkiego szoku w którym znalazł się po spotkaniu z jego ciosem oraz podłogą. Przestał się zataczać i obdarzył go spojrzeniem wyrażającym… Szacunek?

- Jesteś silny. – Ręką oparł się o ścianę, aby znów nie wpaść w kołysanie. – Możemy u mnie. – Kciukiem wskazał drzwi wyjściowe z przybytku, w którym i tak za dużo czasu zabawił. Jeśli Yinzinczyk zdecydował się na kontynuowanie, to wyprowadził go z tego miejsca, aby zaciągnąć go do swojego domu. I jeszcze pewnie tego nie wiedział, ale raczej był to jego ostatni pobyt w Czerwonym Smoku, jak został wciągnięty na czarną listę. Nie, że kogoś by to specjalnie dziwiło.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Jeden trzeźwiał, ciężko powiedzieć, po czym bardziej. Czy po ciosie, czy po alkoholu, podczas gdy drugi zwijał w tym czasie mapy i układał je w swojej torbie. Ich czas na stole już przeminął, a by zapewnić im nieco spokoju i przetrwanie, musiał je schować. Były zbyt dużo warte i dawały dość sporo możliwości.

Zaskakujące jak niewiele było trzeba by wysadzić Rokudo z butów. Tamori prócz początkowego rozczarowania nie rozmyślał o tym zbyt długo, ot - szybko skupił się na pakowaniu swoich rzeczy, póki jeszcze były w całości. Prawdopodobnie jego mapy były warte znacznie więcej niż ich wspólny rachunek za dzisiaj w tym miejscu.

Obecnie pozostawała jeszcze kwestia tego, czy ktoś w ogóle zwrócił uwagę na to głośne łupnięcie Gaiki o ziemię, czy ktoś się tym zainteresuje, czy może wszystko rozejdzie się po kościach i zostanie zignorowane ze względu na udział Jun'a, który wyraźnie wszystko ma pod swoją kontrolą. Wstał i się zataczał, może i ten cios wystarczył by pokazać mu, że pewne rzeczy należało wpierw przemyśleć, a jeśli nie, to zawsze zostawała opcja poprawić drugi raz. Mężczyzna ukradkiem przyglądał się Gaice jak kończył pakować swoje zwoje do torby. Ułożył je tak jak przedtem, by się mieściły i nie przeszkadzały, a zajmowały sporą część wyposażenia owej torby. Zmrużył delikatnie oczy po być może wciąż na wpół pijanych słowach srebrnowłosego. – Jak chcesz. I tak nie mam dzisiaj innych planów, mapy poczekają. Wolisz szybko czy powoli? — Tempo tańca należało ustalić już przedtem, by żaden z zainteresowanych nie czuł się rozczarowany i pominięty. Fakt faktem szybkość już wybrał Jun za pierwszym razem, a teraz... Nie zastanawiał się zbytnio, ot oddał inicjatywę decyzji Gaice, bo możliwe, że go nie doceniał, ale wątpił by ten pokazał mu coś zaskakującego, coś ponad jego siły. W końcu czego miał się obawiać od człowieka ktoś, kto stawił czoła ogromnemu tygrysowi szablozębnemu.

– Możesz prowadzić — Wziął swoją torbę i pozostałe rzeczy które tu przytargał. Torby Gaiki nie ruszał, bo ten już wcześniej przy niej coś gmerał. Zbliżył się do drzwiczek pokoiku i otworzył je, rozglądając się delikatnie to w lewo, to w prawo. Musiał jeszcze zapłacić, ale to zamierzał zrobić dopiero przy samym wyjściu.
- Domostwo Rokudo - z/t x2 Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Co prawda Shigashi no Kibu sąsiadowało z Samotnymi Wydmami, ale z dwóch miast kupieckich to właśnie ono było tym mniej znanym przez Ichirou. Wszystko to za sprawą dawnych układów obecnie nieistniejącej już Rady, z powodów których młody, ówcześnie nieznany światu Sabaku zamieszkał w Ryuzaku na czas obowiązkowego stażu. Nie przykładał się wówczas do pracy shinobi, ale dzięki temu miał czas na zwiedzenie różnych zakamarków osady. Pytanie, czy po ponad dziesięciu latach wciąż można było uznawać jego wiedzę za aktualną? Wiele dzielnic nadmorskiej stolicy mogło przez ten czas ulec zmianie, a lokale, w których hulał Asahi, mogły już dawno zostać przebranżowione albo zamknięte. I chociaż w ostatnich latach to właśnie częściej – co prawda tylko przelotem – bywał w Shigashi, to jednak przy kolejnej wizycie znowu miał wrażenie, że znalazł się w tym bardziej obcym dla niego mieście kupieckim.
Widział i doświadczył zbyt wiele, żeby zachwycać się teraz potężną i wielką stolicą, w której nie brak było wielu możliwości i wszelakiego rodzaju rozrywek, ale i tak nie mógł odmówić wartego docenienia rozmachu. Pozbawionym wigoru krokiem wlókł się przez kolejne ulice, oglądając zadbane budynki i rozmaite lokale, do których w innych okolicznościach pewnie by lgnął jak sępy do padliny. Tym razem przybył tutaj w konkretnym celu i nie rozglądał się za rozrywkami, ale nawet nie chodziło tutaj o same plany, bo nigdy nie miał problemów łączyć spraw zawodowych z tymi mniej poważnymi, co o samo mentalne nastawienie.
Gurda, którą taszczył na plecach, była niczym wobec ciężaru związanego z utratą kompana, a w szczególności z komplikacjami, jakie wywołała ta urata. Seinin mógł stwarzać pozory, ale jego smętna mina i dość obojętne spojrzenie zdradzały, że jednak nie obszedł się wobec śmierci wspólnika z obojętnością. Dotarcie do Shigashi i podjęcie się mafijnych spraw, którymi miał zająć się na wespół z Seinaru, na swój sposób odświeżało tę dość tragiczną i przede wszystkim niespodziewaną stratę. Asahi musiał bowiem podjąć tematy rozpoczęte już przez towarzysza, nie mając przy tym żadnych konkretnych informacji o jego działaniach. Poza tym, pozostawała jeszcze kwestia reszty zespołu, która wciąż nie zdawała sobie sprawy z losów Keia. To dość mocno zmieniało oblicze zaplanowanego, najbliższego zebrania. Już od samego opuszczenia Kinkotsu ani na chwilę nie opuszczała go mocno uwierająca świadomość, że zamiast nakreślać śmiałe plany co do kolejnych działań Klepsydry, mając po swojej prawicy oddanego wspólnika, będzie musiał zacząć spotkanie od grobowej atmosfery i posępnej nowiny.
Przy tym wszystkim musiał zachować czujność. Teraz na Shigashi nie spoglądał już jak na bogatą stolicę, z której rozrywek i tak nie miał nastroju korzystać, lecz jak na teren potencjalnego wroga. Nigdy nie wnikał szczególnie w sprawy mafii, chyba nawet nigdy nie miał do czynienia z jej przedstawicielem, ale równie dobrze mógł być tego nieświadomy. Tak czy inaczej, o mafiach, a w tym i o Ekibyo, wiedział niewiele. Zdawał sobie jednak sprawę, że ta rodzina, jak zresztą pozostałe, jest mocno zakorzeniona w strukturach miasta. Może trzymali tutejszych urzędników w kieszeni, może posługiwali się szantażem, albo nawet obstawiali wysokie funkcje swoimi ludźmi, ale w jakiś sposób na pewno udawało się utrzymywać tu przez lata, mimo że o ich istnieniu zdążył usłyszeć chyba cały świat. Przemierzając więc kolejne uliczki Shigashi, Ichirou zastanawiał się, jak wiele mijanych lokali i innych obiektów ma powiązania mafijne, jak wiele par oczu, przemykających tu i ówdzie, jest oczami mafii, jak bardzo nadstawione są uszy przestępczej rodzinny na rozmowy postronnych na ich temat. Czy rozpoczynanie obrad właśnie tutaj, gdzie wróg mógł czaić się tuż za rogiem, było w ogóle rozsądne? Żadna z trzech szalejących tutaj mafii mimo wszystko nie mogła być wszechwładna. Musiał istnieć jakiś niepisany podział terytoriów albo działalności, bo inaczej ta kupiecka osada byłaby codziennie miejscem głośnych, krwawych wojen, o których wieści obeszłyby cały kontynent. A skoro Keiowi udało się nawiązać odpowiednie kontakty i poczynić pierwsze kroki, to z pewnością dało się to wszystko odtworzyć, szczególnie że władca piasku nie podejrzał, żeby jego zmarły towarzysz przewyższał umiejętnościami szpiegowskimi te typowo bojowe.
Czerwony Smok, jedyna mętna poszlaka w całym przedsięwzięciu dopiero planowanego polowania na lidera Ekibyo, ojca Yoichiego, a zarazem – jak się niedawno okazało – potomka samego Antykreatora. To właśnie tutaj zatrzymał się Seinaru przed wyprawą do Oniniwy, być może nawet nawiązał kontakty z Akiyamą, trudno powiedzieć. Ważne, że ten lokal był wyznaczony przez niego jako miejsce kolejnego spotkania członków Klepsydry, a więc z pewną dozą niepewności Seinin mógł być uznany za względnie bezpieczny. Nie było innego wyboru niż zaufanie Keiowi, bo o pozostałych lokalach Shigashi Ichirou wiedział jeszcze mniej. Zresztą, gdzie indziej by się już nie znaleźli z pozostałymi członkami organizacji, więc Ichirou musiał zatrzymać się tutaj i poczekać na pojawienie się reszty, bo wyglądało na to, że pojawił się jako pierwszy.
Nie było wyznaczonego konkretnego terminu spotkania, więc prawdopodobne, że przeczekał w Czerwonym Smoku kilka dni, które nie spędził w żaden ciekawy sposób. Nie miał nastroju na żadne szaleństwa i korzystanie z uroków wielkiej stolicy, wolał przesiedzieć ten czas na tyle skrycie, na ile mogła sobie pozwolić sława jego rodzaju. Świadomość, że gdzieś w okolicy czaić się mogą przedstawiciele mafii, wymuszała na nim niemal nieustanną czujność. Z samego początku ograniczał się do samej obserwacji otoczenia. Dopiero potem zastanawiał się nad tym, czy i jak możliwe jest odtworzenie relacji nawiązanych przez Pasterza z Teiz. Czy ten działał póki co indywidualnie, czy też zdążył zapowiedzieć Klepsydrę? Czy nawiązywał kontakty właśnie tutaj? Czy zacząć zadawać pytania, czy lepiej nie ściągać na siebie uwagi? Z powodu ciągnącego się czasu te dość poważne pytania mieszały się ze znacznie bardziej przyziemnymi rozterkami, jak chociażby to, którą kwaterę Seinaru najmował, przy którym stoliku siedział, jakie jedzenie zamawiał. Sabaku chyba był tak bardzo przyzwyczajony do szeroko rozumianego dziania się, że z powodu dość obcej dla niego nudy jego myśli zaczęły błądzić w zupełnie nieznanych mu rejonach, dość ckliwych swoją drogą.
Pewnego dnia zdecydował się cokolwiek spróbować, by ten czas oczekiwania nie był całkowicie straconym. Siedząc z pochmurną miną przy barze, sącząc jakieś drogie, antaiskie wino, które przez kiepski nastrój niespecjalnie mu smakowało, zwrócił się do pracownika, który kręcił się za ladą.
– Seinaru Kei, samuraj, bywał tutaj jakiś czas temu. Kojarzysz? – zagaił, wodząc palcem po krawędzi kielicha. Zachowywał się spokojnie i dość niepozornie, ale w momencie zadania pytania możliwie dyskretnie rozglądał po bliskim otoczeniu, zwracając oczywiście uwagę na samego pracownika. Obecność kompana w Czerwonym Smoku była jedynym powiązaniem z Akiyamą, więc od czegoś należało zacząć.

[Souei]

Wątek dziwnego porwania nie chciał opuścić jego głowy, odkąd tylko wystawił brwi z szamba. Chyba trudno było się dziwić, o sprawie w którą był zaangażowany bezpośrednio nie wiedział prawie nic, a dodatkowo nie wiedział również komu może zaufać. Souei przez kilkanaście dni odpoczynku zbierał do kupy wszystkie wątki, rozmyślał nad scenariuszami i za każdym razem dochodził do tego samego wniosku. Nieważne jak wielką ostrożność chciałby zachować, bez odrobiny ryzyka nie ruszy swojego prywatnego śledztwa do przodu. Wiedział, że mógłby po prostu pójść do wyżej postawionych członków Rodziny i pożalić im się jak to został uprowadzony i torturowany, lecz nie było to w jego stylu. Matsuda zawsze był samodzielny na tyle, na ile tylko pozwalały na to zasady Akiyamy, więc i tym razem nie chciał po prostu oczekiwać pomocy, lecz móc też samemu coś zaoferować. Nie miał bowiem w ręku żadnych twardych dowodów, które jedną z jego teorii wypychałyby ponad inne. Kluczem do zagadki była Klepsydra i Kei, a także sam Gonbao, którego Souei znał jedynie z widzenia. Swoją drogą, można było już dużym prawdopodobieństwem założyć, że Język został ucięty i raczej nigdy się już nie zobaczą.
Pazur rzadko przesiadywał w Czerwonym Smoku dłużej, niż było to potrzebne. Zazwyczaj załatwiał tam swoje sprawy i tyle go widziano, jednak w ostatnim czasie nasilił swoje wizyty w tym miejscu i kręcił się po lokalu dłużej niż zazwyczaj. Spodziewał się, że to tutaj nastąpi jakiś przełom i jeśli nie uda mu się porozmawiać z nikim związanym z Gonbao, to sam tajemniczy Kei odwiedzi to miejsce w jego poszukiwaniu. Stało się jednak inaczej, choć wcale nie gorzej. W tłumie zauważył wyróżniającego się jegomościa. Był nowy, nietutejszy, to można było stwierdzić od razu. Dopiero po dłuższych oględzinach rozpoznał w nim sławnego Ichirou, który krzątał się po ich lokalu, choć chyba nikt go nie zapraszał. W tym momencie Matsuda połączył kropki i zorientował się, że Demon Pustyni może być tym, kto pomoże mu poznać intencje Keia i szczegóły jego kontaktów z Gonbao, a także cel jego skromnego udziału w kontaktach z tą najemniczą organizacją. Souei wstał z miejsca i podszedł do baru, przy którym spoczął Asahi. Usłyszał zadawane przez niego w przestrzeń pytanie i zebrał się w sobie, bo jednak obecność nieznajomej potęgi trochę onieśmielała, nieważne ile istnień miało się na koncie. Chciał wypaść jak profesjonalista, aby Ichirou nie odniósł mylnego pierwszego wrażenia, że nie jest dla niego odpowiednim partnerem do rozmowy. Przysiadł się obok niego i skinął na barmana.
- Soju. - Zamówił dla siebie i odezwał się dalej, ale nie spojrzał na Ichirou.
- Nie znam człowieka, ale znam imię. - Ile Keiów mogło być w Klepsydrze? Jeśli sprawa dotyczyła Seinaru, to możliwe że będzie to naprawdę interesujący wątek.
- Wygląda na to, że szukamy tej samej osoby. Jesteś sam? - Nie widział aby Asahi do tej pory z kimś rozmawiał, ale jeśli przybył do Shigashi z kimś, to Souei na pewno będzie zainteresowany poznaniem również jego towarzyszy.

[Ichirou]

Podpytanie pracownika lokalu o znajomość Pasterza z Teiz to naprawdę niewiele jak na kilka dni pobytu w Shigashi, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę przebojowość władcy piasku. Do apatii i marazmu Seinina dzieliło jeszcze trochę, ale faktycznie był on pozbawiony większej werwy, nie robił żadnego szumu, był niemal skromny jak wspomniany pastuszek. Duża ostrożność przed zdemaskowaniem swoich celów przed nieodpowiednimi osobami, niepewność co do obcego terytorium oraz szczypta melancholii, która niestety go dopadła, w połączeniu stanowiły miksturę osłabiającą wigor i tłumiącą zapędy do zdecydowanego pchania spraw naprzód. Stężenie tej mieszanki w pewnym momencie stało się na tyle mocne, że cała biżuterią, którą był obficie obwieszony, zaczęła mu nagle ciążyć i uwierać. Tak jak zawsze lgnął do bycia w centrum uwagi, tak teraz najchętniej zrzuciłby się z siebie masywne złoto i szafiry, a następnie usunął się w najczarniejszy cień.
Jakimś cudem udało mu się jednak przezwyciężyć chwile bierności i tak znalazł się przy barze, zagajając o drażliwy temat, którego w ogóle nie podejmował od przybycia do Shigashi. Jak się w pewnym momencie zreflektował, nie podejmował tej sprawy na głos ani razu, choć zdążyło upłynąć trochę czasu od dnia wygrzebania kompana z prowizorycznego grobu gdzieś na krańcu świata. I nawet nie chodziło tu o głębsze zwierzanie się, na które i tak pewnie nie byłby w stanie się zdobyć, co zwykłe podzielenie się tą smętną nowiną. Trzymał to w sobie cały i przysypywał zajęciami, które odciągały jego myśli w inne rejony.
Jak na ironię, o swoim zmarłym towarzyszu, a może i nawet przyjacielu, miał porozmawiać po raz pierwszy z kimś całkowicie obcym. Czy to marnie świadczyło o nim jako o człowieku? Być może.
Pracownik lokalu, do którego zostało skierowane pytanie, jedynie wzruszył obojętnie ramionami, ucinając temat. Chyba nie wiedział albo nie pamiętał, ale nie można było oczywiście wykluczać kłamstwa. Ichirou, myśląc nad tym przez krótki moment, dostrzegł dosiadającego się obok osobnika, którego rzecz jasna musiał ocenić po wyglądzie, bo inaczej nie byłby sobą. Zerknął więc na niego kątem oka. Osobnik o siwej, zaczesanej do tyłu czuprynie, o raczej sporych rozmiarów, ale jednak smukłym cielsku, w ciuchach tak zwyczajnych, że aż nie warto było wspominać, prezentował się dość niekrzesanie, ale chyba jeszcze nie na tyle, by Asahi zwrócił na niego uwagę, mijając go na ulicy Shigashi. Prawdopodobnie teraz też nie poświęciłby mu wiele więcej, gdyby nie to, że ten w pewnym momencie się odezwał.
Krzaczastobrwiasty znał Seinaru – ta jasna myśl ze sporem pędem zakrążyła w głowie władcy piasku, rozbudzając go z dotychczasowej bierności, zmuszając przy tym do prężniejszego główkowania.
Wstrzymał się z natychmiastową odpowiedzią, dając sobie czas do namysłu i unikając zbyt wczesnego zdradzenia się z jakimikolwiek informacjami. Nieznajomy z kolei zdążył pociągnąć dalej ich interakcję i wyjść z pytaniem, które wprawiło Seinina w dość mocne zastanowienie. Dlaczego interesowało go, czy posiada towarzystwo? Chciał sprawdzić, czy Ichirou w razie czego posiada jakieś wsparcie? Czy należało w takim razie traktować szarowłosego jako zagrożenie?
– Siedzę sam przy barze, jak widać – odpowiedział chłodno i wymijająco, nie zamierzając zdradzać na starcie czegokolwiek. – A co, chciałbyś się umówić? – dodał po krótkiej pauzie, cały czas oczywiście utrzymując tę samą pozycję, opierając się o blat i nie przenosząc spojrzenia na nieznajomego choćby na sekundę. Tak naprawdę, to grał teraz na czas, którego potrzebował na ostrożne przeanalizowanie sytuacji. Taką samą zagrywką było sięgniecie po kielich i wzięcie małego łyku wina, które przyprawione utratą bliskiego kompana kompletnie mu nie smakowało. Odstawiając naczynie z powrotem, zrobił tylko mały grymas niezadowolenia. Najchętniej wylałby cały ten cholerny trunek przez plecy, co pewnie też dałoby cenne sekundy, ale z kolei niepotrzebnie ściągnęło uwagę postronnych.
– Możliwe. Skąd go znasz? – odpowiedział wreszcie, bardzo oszczędnie, ale w tym momencie im mniej słów, tym lepiej. Uznał, że w obecnej sytuacji posiada przewagę – to szarowłosy dosiadł się do niego, a nie na odwrót, w związku z tym to on w teorii był tym bardziej zainteresowanym, być może miał jakąś sprawę. Lepiej było wybadać osobnika przed rozwijaniem tematu. Z lekkim spięciem utrzymywał więc dotychczasowy bezruch i wlepiając smętne spojrzenie w ścianę oczekiwał odpowiedzi.

[Souei]

Nie wiedział co chce uzyskać, więc trudno było prowadzić rozmowę według konkretnego scenariusza. Souei miał w głowie tylko szkielet historii, w której było mnóstwo luk. Kolejne zdania miały je wypełnić, lecz jakie cegiełki dołoży do tego Ichirou, tego nie sposób było przewidzieć. Matsuda odebrał swoje zamówienie i choć po ostatniej swojej przygodzie był nieco przewrażliwiony, to nie dał się zwariować. Czerwony Smok to chyba ostatniej miejsce, w którym ktoś mógłby próbować dybać na jego zdrowie i życie. Upił łyczek, tak samo jak zrobił to Ichirou.
- Jak to skąd go znam? - Zdziwił się na pytanie, które otrzymał w odpowiedzi.
- Wszyscy go znają, przecież jest sławny. - Wyjaśnił od razu, chociaż przecież nie o to w tym wszystkim chodziło.
- Ale to że szukasz go właśnie tutaj daje do myślenia. Miejmy nadzieję, że za chwilę się zjawi. - Ponownie wzniósł kieliszek w dłoni i gestem zachęcił Asahiego do toastu.
- A tak przy okazji, mam na imię Souei. - Rozluźnił się nieco, aby nie siedzieli tutaj jak na szpilkach. Jeśli jego sława nie była tylko plotką wyssaną z palca, to ktoś taki mógł się czuć swobodnie w każdym miejscu i towarzystwie. Wszędzie mógł rozdawać karty, ale teraz chyba bardziej chodziło mu o to, aby to Matsuda odkrył swoje. Pazur nie miał nic przeciwko temu, chociaż tak naprawdę najbardziej interesował go Seinaru. Uważał, że żeby coś dostać, trzeba być gotowym na oddanie czegoś w zamian, więc ujawnienie samych okoliczności ich wiedzy o sobie nawzajem było po prostu podstawą, ale miało to nastąpić nie wcześniej niż w odpowiednim czasie.
- A co tam słychać na pustyni? Gorąco, co? - Nie było na razie jak zagaić, a nie chciał żeby zrobiło się niezręcznie cicho. Połączyła ich trzecia osoba, która teraz była nieobecna. Bez tego wspólnego mianownika raczej trudno może być przełamać pierwsze lody. Już na pierwszy rzut oka wiele ich dzieliło, chociaż już samo to, że Ichirou był w ogóle skory do rozmowy z Soueiem, dało mu mały zastrzyk pewności siebie.

[Ichirou]

Również nie miał konkretnego scenariusza, ponieważ tak naprawdę nie chciał takowego zakładać. Szczegółowe planowanie jednej ścieżki było obarczone sporym ryzykiem zaskoczenia w przypadku rozwoju wydarzeń w zupełnie innym, niespodziewanym kierunku. Asahi nie chciał tutaj żadnych niespodzianek, wolał więc być otwartym na wszelkie możliwości bez żadnego nadmiernego szkicowania bliższej i dalszej przyszłości.
Starał się nie dawać po sobie tego znać, zachowywał kamienne oblicze i ograniczał zbędne ruchy do minimum, ale odczuwał lekkie spięcie. Było ono wywołane brakiem wiedzy co do tożsamości rozmówcy. To nie tak, że czuł jakiś ogromny respekt wobec nieznajomego, bo dzika aparycja czy wyraźna przewaga wzrostu nie robiły na nim większego wrażenia, tylko po prostu obawiał się zepsucia swoich górnolotnych, ledwie rozpoczętych planów. Przynależność szarowłosego osobnika była w tym momencie największa niewiadomą, a zarazem głównym czynnikiem, który mógł zadecydować o tym, w jakim kierunku potoczy się obecne spotkanie. Ichirou głowił się nad tym przez cały czas, myśląc nie tylko o typku siedzącym obok, ale również o działaniach, które do tej pory mógł podjąć Seinaru. Samuraj – wedle tego co deklarował w Oniniwie – dopiero nawiązał wstępne kontakty z przedstawicielami Akiyamy, więc z pewną dozą niepewności można było założyć, że właściwe cele Klepsydry jeszcze nie zostały ujawnione. To odrobinę uspokajało, bo najgorszym scenariuszem było to, że Asahi właśnie rozmawiał ze swoim przyszłym wrogiem.
Nie był w stanie ocenić, na ile otrzymana odpowiedź na temat samuraja była wymijająca, ale właśnie tego mógł się spodziewać. Scenariusz, w którym Ichirou złapie Soueia za rączkę, spojrzy mu prosto w oczka i spyta, czy jest z mafii, na co ten radośnie przytaknie, nadawał się jedynie do tanich romansideł. Żeby wydobyć prawdę z nieznajomego można było zrobić dwie rzeczy – albo przycisnąć go do muru, albo sprawić, aby ten poczuł się pewniej. Sabaku postanowił na to drugie, jako że nie chciało mu się podnosić z krzesła i robić zadymy. Kontynuował więc tę niezbyt dobrze klęjącą się rozmowę.
– Właśnie tutaj? – celowo powtórzył słowa, na które zwrócił większą uwagę. – Czy to jakieś specjalne miejsce? – dodał moment później, bo w istocie zaczął zastanawiać się, czy Czerwony Smok jest zwykłym lokalem, czy też ma jakieś mafijne powiązania. Być może nie bez powodu Seinaru wybrał tę knajpę na miejsce zbiórki, ale tę wiedzę niestety wziął ze sobą do grobu, a w zasadzie do dwóch grobów, jeśli przypomnieć sobie dokładnie wydarzenia, które tak bardzo zszargały nerwy Seinina.
– Skoro jesteś tak obeznany w sławach, moje imię pewnie już znasz – odpowiedział chłodno, niechętnie sięgając po kielich, z którego zaraz upił nieznaczny łyk w wymuszonym toaście.
A niedługo potem na jego twarzy pojawił się drobny, krzywy uśmieszek. To za sprawą niezwykle szarmanckiego flirtu albo szalenie udanej próbie podtrzymania rozmowy – aż ciężko stwierdzić.
– Gorąco jak diabli – odpowiedział zdawkowo, po czym prychnął cicho. Zaraz po tym wreszcie się poruszył, przeniósł zniecierpliwione spojrzenie z bliżej nieokreślonej dali na dzikie obliczone Soueia ozdobione krzaczastymi brwiami.
– Słuchaj, z taką gadką to za szybko mnie nie poderwiesz, w takim tempie może za rok złapiesz za kolanko – zaczął dość prowokacyjnie, ale chyba innej metody nie było. Smęceniem o pogodzie nie mógł niczego się dowiedzieć, a na pierdoły nie miał nastroju, bo wolał poużalać się nad sobą podumać nad ważnymi sprawami.
– Może mi powiesz, dlaczego obaj mielibyśmy mieć nadzieję na pojawienia się Keia? Obawiam się, że jednak się tu nie pojawi – skończył dosadnie, ale przede wszystkim ponuro, a potem wrócił do pierwotnej pozycji, czyli tej z wlepionym spojrzeniem w ścianę, które nie zdradzało otoczeniu o trwającej właśnie rozmowie między ich dwójką przy barze.

[Souei]

Westchnął trochę głośniej na słowa Ichirou.
- Właśnie tak myślałem, że gorąco tam macie. Rzadko jest okazja żeby uciąć sobie pogawędkę z obcokrajowcem. - Wziął kolejny łyczek. Popijał nalaną porcję, zamiast wlać ją sobie do gardła jednym haustem, jak robili to niektórzy stali bywalcy, którzy i tak nie czuli już smaku tego co piją. Kolejne słowa solidnie zdziwiły Soueia, do tego stopnia że uniósł jedną ze swoich brwi w geście zdziwienia, co ze względu na ich rozmiar było łatwo zauważalne. Spojrzał na niego, aby dokładniej się mu przyjrzeć. Opalenizna, biżuteria, gładziutka cera, na początku Matsuda w ogóle nie brał pod uwagę tego, że Ichirou może woleć chłopców, ale teraz rzeczywiście nie wydawało się to aż takie dziwne.
- Nie myśl sobie, że jestem uprzedzony, ale ja nie z tych... - I trochę wbrew swoim słowom poprawił się na krześle tak, aby nawet fragment pośladka nie wystawał poza obręb siedziska. Nie był uprzedzony, ale przezorny zawsze ubezpieczony.
Potem znów go wysłuchał i teraz już na poważnie zaczął analizować słowa Ichirou, ważyć zdania i przewidywać, jak można w przyszłości wykorzystać to, co zamierzał mu powiedzieć. Souei miał sporo danych, ale niestety niewiele czasu aby je wszystkie przetworzyć. Musiał ryzykować, lecz nawet przed podjęciem ryzyka można się zastanowić i rozważyć najlepsze opcje.
Położył łokcie na blacie i oparł się na nim obejmując kieliszek dłońmi. Dalej nie odwracał się twarzą do rozmówcy, bo zrobiło się z tego całkiem klimatyczna i konspiracyjna narada.
- Skoro tak, to mamy problem. - Odparł na wieść o tym, że Seinaru jednak nie przybędzie do Czerwonego Smoka. On był tą osobą, która miała spoić te dwa światy, ale żaden z ich przedstawicieli nie był tego do końca świadomy. Zapewne mieli już swoje podejrzenia, ale żeby tak odkryć się przed tym drugim... nieee, to zdecydowanie nie wchodziło w grę na tym etapie.
- Na skraju dzielnic biedoty i mieszczańskiej jest knajpa trochę mniejsza od tej, "Fugu". Odszukaj ją po zmroku, tylko upewnij się, że nikt cię nie śledzi. Wtedy pogadamy trochę swobodniej. - Souei ściszył głos, gdy podawał adres i nazwę miejsca ich następnego spotkania. Tylko oni mieli ją słyszeć, a ostatnie zdanie miało być zachęta dla Ichirou, aby nie zignorował tego zaproszenia, chociaż był już chyba wystarczająco zaintrygowany, aby nie wypuścić z rąk takiego tropu. Mafiozo nie był mistrzem manipulacji, ale czuł się u siebie. A co jeśli Demon Pustyni się wystraszy i uzna to za pułapkę? Każdy z nich musiał podjąć ryzyko.
Po tych słowach Pazur dopił do końca swoje soju, wstał i bez słowa odwrócił i wyszedł, jak gdyby nigdy nic.
zt.

[Ichirou]

Westchnął jeszcze głośniej niż dryblas przed chwilą i teatralnie przewrócił oczami, kiedy tamten zareagował z przewrażliwieniem na zwyczajne docinki i zaczął rochlić się na krześle. Błędna ocena w żaden sposób go nie urażała, a jeśli już, to co najwyżej bawiła. Nie mógł za to powstrzymać się przed tym, by wykorzystać ujawnioną słabostkę szarowłosego i odrobinę mu podokuczać.
– Takie sprawiałeś wrażenie, chociaż zabierałeś się do tego trochę jak szakal do kobry – odpowiedział prowokacyjnie, a przez ułamek sekundy przemknęło mu przez myśl, żeby dolać oliwy do ognia i złapać go za rączkę albo nóżkę, na co ten pewnie zareagowałby jak poparzony. Ostatecznie jednak sobie darował, bo nie chodziło przecież o to, by się poznęcać nad nieznajomym, tylko wyciągnąć informacje i zrozumieć, o co jemu tak naprawdę chodzi. To był więc chyba koniec drobnych utarczek, bo obaj byli zorientowani na inne, dość poważniejsze sprawy.
Siedział dalej i kontynuował tę dość konspiracyjną atmosferę, nie przenosząc wzroku na rozmówcę. Prawdopodobnie nie zostało to wychwycone, ale zmrużył brwi, kiedy Souei znowu odezwał się w liczbie mnogiej, uznając absencję Pasterza z Teiz za ich wspólny problem. Nic więc dziwnego, że Ichirou tak bardzo chciał dowiedzieć się, jakie były koneksje między Keiem a krzaczastobrwiastym, ale niestety ta silna ciekawość nie została zaspokojona. Zamiast wyjaśnień otrzymał bowiem dość enigmatyczne zaproszenie na spotkanie w konkretnym miejscu, niezbyt zachęcającym swoją drogą.
Nie odpowiedział, bo tajemniczy, rosły osobnik chyba i tak nie oczekiwał żadnej reakcji. Zresztą, nie było co tutaj więcej odpowiadać, potwierdzać albo odmawiać złożonego zaproszenia, szczególnie że Seinin nie był jeszcze do końca pewien, co zrobi z tymi informacjami. Pułapka, pomyślał niemal od razu, uznając za nieprzypadkową próbę ściągnięcia go w zapuszczoną dzielnicę biedoty oraz wcześniejsze pytanie o posiadanie towarzyszy pod ręką. Z drugiej jednak strony, była to wciąż jedyna poszlaka dotyczącą wcześniejszych działań Seinaru w Shigashi, wiec nie można było jej zignorować.
Siedział jeszcze długo przy barze, z wielkim niesmakiem sącząc wino. Nie zastanawiał się nad tym, czy złożyć wizytę we wskazanej spelunie, tylko w jaki sposób tę wizytę przeprowadzić , by zminimalizować ryzyko. Przyjść wcześniej, zanim potencjalna zasadzka zostanie przygotowana, czy jednak później, żeby uśpić czujność? Poczekać na resztę załogi, na którą zaczął się pieklić z powodu spóźnialstwa, czy popierdzielić nużące wyczekiwanie i zająć się sprawą samemu? No bo, do cholery, ile już można było czekać na ich łaskawą wizytę w lokalu wskazanym przez samuraja? Samuraja, który był z nich wszystkich chyba najbardziej oddany sprawie i całej grupie, bo gotów był poświęcić swoje życie, byleby tylko przybliżyć Klepsydrę do spełnienia założonych celów.
W tym chwilowym przypływie zniecierpliwienia i irytacji zreflektował się nad tym, że tamci, ale chyba i również on sam, nie zasłużyli na takiego kompana, jakim był właśnie Seinaru Kei.
Westchnął ciężko, dokończył kiepski trunek i przesunął się w inne miejsce, z którego miał lepszy wgląd na to, co działo się w Czerwonym Smoku. Czekał, bo i tak nie miał innego wyboru. Do zmierzchu pozostało jeszcze trochę czasu.

[Misae]

-Nie omieszkam! - odparła kręcąc głową, gdy ten zaproponował jej, że będzie mogła go potem pobić. Kiedy jednak objął lekko i poprowadził gdzieś wzdłuż drogi zaśmiała się tylko i podążyła za nim. Co mogła zrobić więcej? Uwielbiała go takim jakim był. Nawet tak roztrzepanym niespodziankowiczem jak teraz. Szczęśliwie szybko dołączył do nich brunet. Najszczęśliwiej dla liska... ten to nie wiedział co ma aż ze sobą zrobić!
Tomoe nie czekał na nic więcej gdy tylko Kuroi uklęknął na jedno kolano. Zaproszenie na kolana przyjął z większym entuzjazmem niż brunet mógłby się spodziewać. Zatuptał, kręcąc się w kółeczko i nagle niczym rażony piorunem wskoczył mu w ramiona. Położył uszka, a ogon nie mógł przestać merdać. Położył łapki na barkach mężczyzny i swoim malutkim językiem zaczął go lizać po policzku wydając dźwięki z pogranicza skomlenia i poszczekiwania. No nieźle. Sprzedajne bydle. Jednak co piaskowy/pieskowy towarzysz to towarzysz.
-Miło cię widzieć, trochę minęło od ostatniego spotkania - odpowiedziała na jego szczery uśmiech swoim. Bardzo polubiła ciemnowłosego mężczyznę, a jego obecność dodała jej pewności w tej całej, dziwnej sytuacji. Sytuacji, która nabierała jeszcze dużo więcej energii i komizmu kiedy była rozkręcana przez takiego jednego Kota. Jak nic kiedyś Misae sprawdzi czy aby na pewno go mrówki w tyłek nie gryzą. Innego wytłumaczenia nie było.
Kolejnym powodem dla którego obecność Kuroi'a była zbawienna było to, że jako jedyny wiedział gdzie mają się udać. Yamanaka zwróciła swoje kolorowe, pytające oczy na Kjosza.
-To w końcu smok a nie dziobak? -zapytała unosząc brew. Tak. Smok brzmiał bardziej jak nazwa knajpy niż jakiś ptak. Tym bardziej, że okazało się, że stali tuż obok. Sama miała fatalną orientację w terenie i nigdy tego nie ukrywała, ale najwidoczniej byłą to przypadłość ludzi o białych włosach.
Przysłuchała się tylko opowieści o Seinaru. Czyżby mimo wrażenia jakie zrobił w Saimini był osobą o temperamencie pokroju Kota. Niedługo wszystko się okaże. Wolała się nie zastanawiać. Wszystko wyjdzie w praniu. Skoro Kot już ją porwał to chyba nie miała wyjścia.
-Chodźmy - skinęła przytakująco głową w stronę Kuroia. Podeszła w stronę wejścia i nie czekając na nic więcej po prostu weszła do środka. Była kobietą, więc chyba wypadało aby była pierwsza. Po pokonaniu progu zdecydowała się aby dalej prowadzili już oni. Rozejrzała się tylko po wystroju miejsca. Było bardzo eleganckie. Aż nawet na niej robiło ogromne wrażenie, a w drogich miejscach często bywała. Rozglądając się kątem oka dostrzegła Chochlika. Czyli on już był. Nie robiła jednak nic więcej póki Kuroi ani Kyoushi nie poprowadzą. Raz kozie śmierć. Już nie było szans na ucieczkę.

[Kyoushi]

• Słysząc potwierdzenie od Misae, już wiedział, że może mieć w przyszłości przejebane. Ale dlaczego miałby się tym przejmować? Sam się prosił i się doprosił. Klasyczny Kjoszo. Reagował zawsze w ten sam, jeden, charakterystyczny dla siebie sposób - skupiał się w całości na tym, by zebrać całą atencję na sobie, by odciążyć wszystkich pozostałych, którzy posiadali zupełnie inne umiejętności od niego - na pewno bardziej wyrafinowane i mniej eksplozyjne. Shiroyasha należał do tych, którzy w obecnej sytuacji i o aktualnej sile pierw zadawali cios, by później zadać pytanie, jeśli wciąż było kogo pytać. Nigdy już nie będzie inaczej, chyba że kolejnym z rywali będzie sam Han Sozo lub jego trzoda świta. Wtedy, znów będzie tym, który musi zacząć myśleć podczas walki. Nieznośne stanowisko.
  Kuroi nie odwzajemnił uścisku, co wpłynęło mocno na psychikę białowłosego, już nigdy nie będzie taki sam, bo po prostu zlał to jak zwykle. Jakby nic się nie wydarzyło, parł dalej przed siebie, by obrócić się w tej chwili, gdy tylko Kuroi wskazał czerwonego smoka.
  - Smok czy płaz, najważniejsze że trafiliśmy! - powiedział cały we skowronkach. Teraz to był moment, w którym mógłby uczcić to małe zwycięstwo. Nie przejmował się niczyimi komentarzami, bo był skupiony na celu. Gdy Misae mówiła chodźmy, on już dawno był parę kroków przed nimi i zamierzał wejść do baru członków mafii, o czym do końca nie wiedział, z rozmachem. Wszedł jak do siebie, rozchyalając czy to drzwi czy co to było, normalnie się wdupcył jak książę na kwadrat. Książę nieporządek.
  - Może już chleje w barze. Chociaż nie wiem czy wciąż by ten bar tutaj stał gdyby tak było. - powiedziawszy rozglądał się by wypatrzeć swojego lidera, którego nie dało się przeoczyć. Po prostu się nie dało i tym razem także się nie dało. Siedział na widoku, sam, nie mogąc określić jego stanu, białowłosy miał zapaloną czerwoną lampkę. Coś było nie tak, bo dlaczego jest tutaj sam?
  - Chyba na nas czeka... - powiedział, będąc nieco ostudzonym. Nie wyglądał na zadowolonego od samego wejścia, więc może warto było być chwilę poważnym? Przyspieszył kroku, wyprzedzając wszystkich, by następnie stanac nieopodal, wzrokiem szukajac miejsca. - Dobra, gdzie jest główny organizator... - rzucił w eter, to patrząc na samego Asahiego, Kuroia czy Misae, odrzucając płaszcz do teatralnego siadania, by założyć po chwilę nogę na nogę. Usiadł tak by móc oprzeć się rękami o oparcia i móc spoglądać na resztę sali.