Ulica przed wejściem do sklepu z wyposażeniem

[Tamaki Hyūga]

---

~ Nudy w Shigashi ~
~ Yami ~
~ Ranga D ~
~15~

---

Zmęczony dniem Yami szedł ulicą w stronę, teraz już niejako posprzątanego, bajzlu po incydencie z wozem. Stało dwóch strażników i przepytywali różne osoby. Młodzieniec mógł zauważyć nadmierną gestykulację jednej starszej kobiety, która była właśnie przesłuchiwana przez strażnika który miał bardzo sceptyczną minę. Leń wraz ze swoim więźniem, który wciąż jęczał po wyrżnięciu głową w deski, spokojnie podszedł do strażników i podniósł urwisa na wysokość oczu, tak żeby strażnicy mogli go zobaczyć pomiędzy innymi ludźmi, którzy się zgromadzili naokoło. W tym momencie zeznająca kobieta ujrzała malca o czerwonej czuprynie a jej twarz skrzywiła się przez grymas gniewu.

- TO ON!!! TO TEN HULTAJ UKRADŁ NASZ WÓZ I BYKI!! - wydarła się swoim skrzekliwym głosem kobieta i rzuciła się w stronę dziecka. Jeden ze strażników ją zatrzymał a drugi podszedł do Yamiego i odebrał od niego dziecko.

- O, bardzo panu dziękujemy, na pewno oszczędził nam pan wiele trudu łapiąc tego przest... Urwisa. - powiedział strażnik patrząc na wciąż zamroczonego chłopczyka, który wydawał się jakże grzeczny i nieszkodliwy w swoim aktualnym stanie i wręczył młodzieńcowi mały woreczek z brzęczącą zawartością po czym zabrał dzieciaka ze sobą.
Yami mógł wreszcie odpocząć po tych jakże upierdliwych przeżyciach tego popołudnia...

Misja zakończona sukcesem!

[Satoshi]

Misja rangi D - Zenin Toji 5/15

Facet przemierzał kolejne uliczki dosyć pewnie, co jakiś czas wyciągając z kieszeni małą kartkę, na której najwyraźniej miał napisane instrukcje, jak dostać się na miejsce. Pewnie mógł Cię poprosić o to, byś doprowadził go pod wskazany adres, skoro jesteś tutejszy, to powinno Ci pójść sprawniej, jednak to chyba była sprawa osobista. Można to było wyczuć po narastającej determinacji, która wręcz zaczynała promieniować z jego postawy. Ot, trafił Ci się dość ciekawy kurczak do obstawy. W końcu jednak dotarliście do małego i obskurnego lokalu, umiejscowionego na dość ruchliwej ulicy. Cholernie tu nie pasował, wszystkie okoliczne ekspozycje sklepów aż lśniły od naprawdę ciekawych zabawek, głównie broni wszelkich kształtów i rozmiarów, tylko ten jeden sklepik jakiś przygaszony, wąski, bez wielkiego znaku oznajmiającego wszystkim przechodzącym, że właśnie tu, w tym lokalu, można kupić to, czego akurat dusza zapragnęła. Słowem, ni cholery nie przyciągał wzroku. Ciężko było stwierdzić, czy był to celowy zabieg, czy może jednak ktoś po prostu nie potrafił w marketing. Hitohiro zatrzymał się przed odrapanymi drzwiami, po czym przekręcił swoją głowę kilkukrotnie, wydobywając ze swoich kręgów szyjnych serię niepokojąco brzmiących chrupnięć, po czym pchnął drzwi, wchodząc do lokalu.

Jeśli potuptałeś grzecznie za nim, twoim oczom ukazał się relatywnie mało imponujący asortyment, złożony głównie ze wszelakich szklanych retort, cienkich spiralnych rurek, menzurek i innych tego typu dziwnych oprzyrządowań.
Stojący za ladą wychudzony jegomość w białym fartuchu poznaczonym różnokolorowymi wyblakłymi plamami, czystszym od czegokolwiek tutaj, podniósł na was wzrok, odrywając go od rozebranego alembika, który najwyraźniej naprawiał. Z początku jego bystry wzrok dość neutralnie powędrował po waszych twarzach, jednak po chwili nagle powrócił na twarz Hitohiro. Zdążyłeś tylko zobaczyć tężejące mięśnie twarzy, gdy mężczyzna skojarzył, kto właśnie odwiedził jego lokal, po czym błyskawicznie się odwrócił i ruszył w kierunku drzwi do zaplecza. Na całą tą sytuację kupiec, którego ochraniałeś, zareagował krótkim -Łap go.- Ciche, stanowcze. Może trochę jak polecenie wydane psu myśliwskiemu. Jednak chwilowo taką rolę odgrywałeś. Trudno ubiegać się o szacunek, będąc na samym dole łańcucha pokarmowego mafii.

Słowniczek:
Barman
Przełożony - pan Tozo
Kupiec Hitohiro

Dodatkowe wyjaśnienia:

[Zenin Toji]

Szwendanie się w milczeniu po mieście właściwie nie było aż tak złe. Co prawda wiadomo że mogło by być ciekawiej jednak wiedziałem, że zawsze mogło być nudniej. W końcu kto wie czy zaraz po tym romantycznym spacerze we dwoje koleś nie zaprowadzi mnie do siebie i nie będziemy przeglądać listów od jego fanek czy ki chuj.
Przemierzaliśmy więc ulice tego jakże pięknego kurwidołku w bliżej nie określonym przynajmniej mojej osobie kierunku, a mój szef przewodnik jakby z pamięcią złotej rybki co chwilę wgapiał się w jakąś karteczkę. O ile z początku wydawało mi się to całkiem śmieszne to po jakimś czasie zaczęło mnie już irytować i gdyby nie różnica pozycji w hierarchii to najpewniej wsadziłbym mu tą zasraną kartkę w oczodół żeby nie musiał co chwilę nią zerkać tylko żeby cały czas miał ją przed okiem.
Niestety nic z tego. Pomarzyć można było ale na marzeniach się kończyło... jak w zasadzie wiele innych rzeczy. Na szczęście nie musiałem długo się powstrzymywać i trzymać emocji na wodzy bo w końcu dotarliśmy do zapleśniałej, cuchnącej rudery w której znajdował się zbiegły szczur. W sumie to osobiście miałem gdzieś co on trzyma w tej swojej melinie ale gdy chłop zaczął spierdalać delikatnie się uśmiechnąłem. Czyli nie będzie aż tak nudno?
Dwa razy powtarzać mi nie trzeba było, prawdę mówiąc i tak miałem zamiar ruszyć za fagasem więc gdy dodatkowo padła komenda wystrzeliłem przed siebie czym prędzej ignorując fakt, że część tych szklanych gówien przy bliskim spotkaniu z podłoga mogą się zamienić w stertę szklanego syfu. Wobec czego przeskoczyłem przez ladę strącając przy tym ten badziew który potencjalnie się na niej znajdował aby najkrótszą drogą dopaść moją ofiarę.
Starałem się dobiec do niego najszybciej jak to możliwe, a następnie rzucić mu się na plecy używając mojej specjalnej sztuczki która powinna powalić go na ziemię jeszcze nim zdąży wybiec gdzieś na jakieś gęsto zatłoczone uliczki. Jak się uda nim ktoś nas zobaczy to łapię za nogę i ciągnę z powrotem co jakiś czas poprawiając gdyby koleś próbował się wyrwać. Ewentualnie gdybym musiał za często poprawiać przyjemniaczka moją techniką to wolną ręką wydobywam lekko ale tak by koleś dojrzał sztylet kręcąc przecząco głową na znak aby nie kombinował.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Misja rangi D - Zenin Toji 7/15

Mężczyzna nie był dla Ciebie żadnym wyzwaniem. Ledwie dotarł na zaplecze, a już miał Ciebie za sobą, mgnienie oka później leżał już sparaliżowany na podłodze, cicho pojękując. Tak jak nad tobą pastwili się wyżsi stopniem, tak i ty miałeś teraz mały posmak tego, dlaczegóż to robią. To uczucie wyższości, możliwość upodlenia, satysfakcja z tego płynąca była naprawdę kusząca. Nie dałeś się jednak ponieść temu uczuciu, bez większych kłopotów zatargałeś mężczyznę na powrót do swojego chwilowego pracodawcy. No, może "bez większych kłopotów" to za duże słowo. Poszło ci to na tyle sprawnie, ile się dało, biorąc pod uwagę Twoją posturę. W każdym razie mężczyzna nie protestował. Najwidoczniej już się poddał, oczekując już teraz na to, co niebawem będzie musiało nastąpić. Był naukowcem, nie wojownikiem. Pewnie nawet nie mrugnąłby, dolewając Ci śmiertelnej trucizny do piwa, tylko po to, by z notesem stać nad twoim ciałem które targają konwulsje, raptownie zapisując wszelkie obserwacje. Jednak jeśli chodziło o walkę, to wiedział doskonale, że nie ma najmniejszych szans.

Zatargałeś mężczyznę na środek pomieszczenia niczym jakiś worek ziemniaków, zerkając w międzyczasie na pana Hitohiro. Wydawał się zadowolony, na widok przerażonego wroga z przeszłości uśmiechał się teraz upiornie. No, może nazwanie tej pojękującej, skulonej i przerażonej kupy kości obleczonej niewielką ilością mięsa nie można nazwać wrogiem, był czymś w rodzaju drzazgi, która wlazła pod paznokieć. Głęboko i boleśnie, jednocześnie nie będąc groźną dla zdrowia.
-Przytrzymaj go tak, żeby musiał na mnie patrzeć. Mamy do pogadania.- usłyszałeś kolejne polecenie z ust kupca, który właśnie rzucił jakimś małym młoteczkiem znajdującym się na kontuarze, który to dopiero co przeskoczyłeś, goniąc za mężczyzną. Drobne narzędzie do naprawy alembików ze świstem przecięło powietrze, lądując w szafce będącej elementem ekspozycji, tłukąc przy tym szybkę, która oddzielała delikatny towar niewymacany od potencjalnego macanta. Hitohiro wyjął chusteczkę, złożył ją dwukrotnie i chwycił jeden z większych odłamków szkła, po czym podchodząc do Ciebie, wbił go z rozmachem w nogę przytrzymywanego mężczyzny, który zawył z bólu.
-Weź mu czymś zapchaj usta, bo się zaraz straż zbiegnie... - Gdy już wykonałeś polecenie, drugi kawałek szkła wylądował w drugiej nodze "więźnia"
-No i jak tam? Uciekłeś na drugą stronę kontynentu, a i tak Cię znalazłem. Teraz już chyba nie dasz rady, co? Przydały Ci się moje pieniądze?- mężczyzna niewyraźnie wyjęczał coś przez szmatę w odpowiedzi, a chwilę później jego ręka wyrwała się z Twojego uścisku, pewnym ruchem wyszarpując strzykawkę z dziwną zawartością z kieszeni. Nim zdążyłeś zareagować, zawartość została wstrzyknięta w nogę mężczyzny, a pomimo tego, ze był zakneblowany, mogłeś usłyszeć, że się śmieje.

Słowniczek:
Barman
Przełożony - pan Tozo
Kupiec Hitohiro

Dodatkowe wyjaśnienia:

[Zenin Toji]

Szczerze mówiąc liczyłem na nieco większe wyzwanie, niby fajnie jest mieć przewagę nad przeciwnikiem jednak gdybym wiedział że różnica jest aż tak duża to bym się choć trochę zabawił. Niestety nie przewidziałem, że chłop który zdecydował się zadrzeć z jakimś biznesmanem powiązanym z mafią nie umie nawet uciekać. I ten chłop uciekł twoim ludziom? Kurwa karłów pozatrudniałeś czy ki chuj? Pomyślałem spoglądając na swojego pracodawcę gdy wciągałem z powrotem jego przyjaciela z standardową znudzoną do granic możliwości miną.
Zgodnie z życzeniem ustawiłem chłopa tak by siedział na ziemi prosto do Hitohiro podczas gdy ten chyba zapragnął bawić się w groźnego typa więc ola boga rzucił młotkiem i rozbił szafeczkę. No ale tak to jest jak goście od siedzenia za biurkiem chcą wziąć się za robotę osób takich jak ja ale skoro to on tu płacił to mu nie przeszkadzałem ani nie komentowałem tego całego pajacowania. Choć prawda była taka, że jeśli miał to bym pokaz dominacji czy co gorsza siły to na miejscu pojmanego przeze mnie szczura chyba bym wybuchnął śmiechem.
Oczywiście na rzucaniu przedmiotami jak to w każdym porządnym domu w Shigashi w trakcie kłótni małżeństw się nie skończyło. Kupiec z Ryuzaku złapał za chusteczkę oraz kawałek szkła i jak największy debil zbliżył się do swojej "ofiary". Cóż zachowywał się jak największy żółtodziób i to nawet nie w mafii ale w zwykłym chuligaństwie. Jednak mimo to ja gębę trzymałem na kłódkę, jeszcze czego żeby mi się oberwało za pouczanie klienta rodziny. Taaaa bardziej podejdź pajacu, koleś na pewno nic nie przygotował zero szans co nie? Dobra najwyżej zdechnie, jednego pajaca mniej będzie. Zgodnie z życzeniem szybko zgarnąłem z ziemi jakąś szmatę, ewentualnie ściągnąłem z szafki mając za nic fakt, że coś może spaść i się pobić w końcu teraz to już bez różnicy skoro koleś jeszcze chwilę temu rzucał młotkiem w szkło i wepchnąłem mu ją w gębę. Nie cackałem się nie starałem się robić tego delikatnie, bo po co. Poza tym dla niego po ty jak chwilę wcześniej gość wsadził mu odłamek szkła w nogę moje upychanie szmaty do mordy mogło być jak pieszczoty najlepszej miejskiej kurwy. Oby nikt nie wezwał straży w trakcie twojego pajacowania gościu.
Hitohiro chyba ogólnie nie pomyślał o tym ani wcześniej, ani tym bardziej później i zwyczajnie postanowił się zabawić z facetem dalej na własnych zasadach ignorując całkowicie zasady BHP gangstera nie mówiąc już o mafiosy. Chciał zgrywać twardziela i raptem stało się co stać miało. Chłop wyszarpał jedną rękę i cyk, dosłownie sekundy, zastrzyk zrobiony. Co prawda w pierwszej chwili mało mnie to interesowało, ot spodziewałem się że koleś mógł się jakoś przygotować wiedząc że ktoś może go szukać. Pewnie dla tego właśnie nie stawiał oporu gdy go ciągnąłem do środka, uśpił w ten sposób moją czujność i nie pozwolił poznać jaką siłą dysponuję. Następnie wyczekał chwili i stawiając wszystko na jedną kartę wykonał desperacki zryw któremu nawet wiedząc, że coś może się wydarzyć nie byłem w stanie zapobiec.
Szarpnąłem go za ramię z całą siłą tak aby wesołek przywalił łbem o ziemie, na tyle mocno by poczuł ale na tyle delikatnie by nie stracił przytomności jednocześnie przesuwając się z zza niego nieco obok by w momencie uderzenia kolanem bliższym jego szyi nacisnąć na nią oraz szczękę by nie mógł się podnieść natomiast tą rękę którą się szarpną i zrobił zastrzyk ułożyłem wzdłuż jego ciała wewnętrzną stroną dłoni do góry, a drugą ręką dobyłem sztyletu i przybiłem dłoń do drewnianej podłogi.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Misja rangi D - Zenin Toji 9/15

Jako rzeczesz, mężczyzna uśpił nieco twoją czujność, choć może bardziej sam ją uśpiłeś, widząc, że nie jest dla ciebie godnym przeciwnikiem. Chwila nieuwagi i zawartość niewielkiej strzykawki znalazła się w jego krwiobiegu. Może trzeba było go przeszukać? Odpowiadałeś za bezpieczeństwo pana Hitohiro, cóż by się stało, gdyby Tozo dowiedział się, jak zaniedbując swoje obowiązki, naraziłeś rodzinę na poważne straty w postaci dostawcy odczynników alchemicznych? Łatwo było się domyślić, w czym siedział. Załatwiał zioła, teraz jesteście w takim, a nie innym sklepie, z dość konkretnym asortymentem. Trucizny przyjacielu, co by się stało, gdyby jedna zagubiona igła ze strzykawką znalazła się w Twoim ciele?

Mężczyzna legł przygnieciony do ziemi, z ręką przybitą do podłogi sztyletem. Ostrzegałeś, żeby nie próbował sztuczek, no to się doigrał. Na twoim pracodawcy nie zrobiło to jednak większego wrażenia, sam właśnie przebił mu przecież nogę dużym odłamkiem szkła. A jednak w lekkiej panice odskoczył, gdy tamten mignął strzykawką. Może po prostu wiedział, jak groźny jest ten człowiek, a to Ty go nie doceniałeś? A co, jeśli był wybitnym specjalistą od trucizn, wyczuł, że twój nowy kolega czyha na jego życie i czmychnął, zanim pojawili się skrytobójcy?
-Myślałem, że kazałem Ci go trzymać. Do jasnej kurwy...- gniewne słowa wypełniły ciszę, co jakiś czas wypełnianą głośnymi sapnięciami tłumionymi przez knebel. W ogóle dziwna sprawa. Teraz zwróciłeś na to uwagę, ale o ile na szkło we własnej kończynie mężczyzna zareagował krzykiem, przebitą rękę skwitował zaledwie głośniejszym jęknięciem. Teraz tylko dyszał. Twarz miał spiętą, ale nie wykrzywioną od bólu... co tu się działo? -Trucizna Cię nie ochroni przede mną. Młody, szybko, odrąb mu palce. - kolejne polecenie, rzucone jak kawałek mięsa wygłodniałemu psu. Nie wiadomo było, czy mężczyzna po prostu pokazał swoją prawdziwą naturę, czy może tak zaaferował się wytropioną zwierzyną, że przestał skupiać się na cokolwiek innym.

Słowniczek:
Barman
Przełożony - pan Tozo
Kupiec Hitohiro

Dodatkowe wyjaśnienia:

[Zenin Toji]

Ehhh... gdyby strzykawka trafiła w tego gościa mielibyśmy jednego idiotę mniej. Odpowiedziałem sobie w myślach na warknięcie zleceniodawcy. Prawda była taka, że koleś może sobie być bogatym kupcem z kontaktami w półświatku jednak nie zdecydowałem się go zasztyletować idą tu tylko dlatego, że to są kontakty z naszą rodziną... no i to Tozo kazał za nim łazić. W innym przypadku kto wie czy zdążyłbym się dowiedzieć jak typ ma na imię. Zwłaszcza, że był irytującym gnojem ale jak to się mówi klient nasz pan.
Nie odpowiedziałem na uwagę w stosunku do mnie bo i co miałem odpowiedzieć? Jak bym się tłumaczył tylko dolałbym oliwy do ognia, a przyznawać się nie będę bo robię co mi każe. Właściwie nic poza tym, no może z wyjątkiem tej akcji z teraz ale pewnie i tak by chciał by go przyszpilić więc w sumie można by powiedzieć że nic co by wykazywało wolną wole nie robię. Niczym narzędzie albo dżin, te przebiegle kurwy z lampy od spełniania życzeń bo właściwie od tego tu poniekąd byłem.
Zastanawiało mnie tylko jedno, a mianowicie czy to cholerstwo które wstrzyknął sobie ten zasraniec na ziemi to była trucizna? Co prawda znałem się na nich jak kowal na pieczeniu chleba, piec niby się zgadza ale nic poza tym jednak cholera zdawało mi się całe życie, że jak się człowiek otruje to jest piana z pyska jak przy dobrym browarze jakieś drgawki czy inny chuj. A tu koleś sobie coś wstrzyknął i już nawet nie jęczał jak przed chwilą. Coś tu śmierdziało. W sumie wiele rzeczy włączając w to mojego przełożonego, zasranego gogusia, ale nie podobała mi się ta jego szczepionka.
Zręcznie wyrwałem sztylet z podłogi i zgodnie z poleceniem uciąłem facetowi palec jednocześnie dociskając mocniej jego ryj kolanem skupiając pełnię uwagi na jego reakcjach. Oczywiście jasne jak ktoś cię torturuję to nie umiejętnie to z czasem tego bólu aż tak nie czujesz, człowiek się może do wszystkiego przyzwyczaić, a i ciało się wykańcza i nie reaguję tak "obficie" jak na początku. Jednak tak się dzieje przy długich torturach wykonywanych przez jakiś amatorów bdsm, a nie przez zawodowca z kolei my tu trzy razy dźgnęliśmy gościa.
- Coś tu nie gra szefie, ten śmieć przestał się wić z bólu po tym zastrzyku i ta morda jakaś taka dziwna, spięta. - postanowiłem się podzielić tym co zaobserwowałem w końcu skoro ten błazen z kawałkiem szkła w ręku załatwia zioła może coś tam się zna, a jak nie to jebać ja już powiedziałem że mi się to nie podoba, jak straci rękę albo oko to na własne życzenie.
Najwyżej wyśle się do Ryuzaku sobowtóra albo przejmie jego firmę obsadzając na stołku kogoś innego i po kłopocie. W końcu jakie były szanse, że wyślą grubą rybę na zadanie z świeżakiem i to do tego jednym gówniarzem? Rodzina na pewno nie była tak głupia by nie mieć planu B choć kto wie może takie było założenie żeby pozbyć się tego gościa, a ja miałem być tylko kozłem ofiarnym? Nigdy nie wiadomo kiedy twoje zadanie faktycznie jest coś ważne, a kiedy idziesz na nie jako pionek do poświęcenia.

[Satoshi]

Misja rangi D - Zenin Toji 11/15

Mlaśnięcie, chrupnięcie, w sumie niewiele siły było potrzeba. Krótko mówiąc, palec odskoczył pod naciskiem cholernie ostrego noża jak marchewka przecięta na pół przez kucharza. Coś jednak było nie tak. Mężczyzna nawet się nie skrzywił, jakby przestał całkowicie odczuwać ból. Posapywał i dalej miał spiętą twarz, jednak wyglądało to na efekt przerażenia w związku z sytuacją, w jakiej się właśnie znalazł. Zauważył to też Twój chwilowy klient, mogłeś wręcz zaobserwować, jak jego jako tako spokojna jak dotąd twarz wykrzywia się w grymasie gniewu.
- Udało Ci się to opracować kurwa?! Za moje pieniądze? Żeby Cię szlag! - wykrzyczałby to pewnie prosto w twarz dziewięciopalczastemu, gdyby nie fakt, że jednak wolał zachować dystans tych dwóch metrów. Na jego bluzgi odpowiedział tylko nerwowy chichot wytłumiony przez knebel. Łączyłeś już kropki, prawda? Pieniądze na badania, ucieczka, dziwna ciecz tłumiąca ból. Można by to zamienić na niemałą fortunę. Taaak. Celem tych całych tortur było nie tylko odzyskanie pieniędzy. Także i dokumentów, zapisków, formuł alchemicznych. Cuda wianki na kiju. Jak tu jednak torturować osobę, która wie, że umrze, a tak się składa, że całkiem przypadkiem nie czuje bólu
-Weeaem ee jee wy mie-e. Zzpaiem ysko. - rozległ się niezrozumiały bełkot. Na spojrzenie, które mogło znaczyć tylko jedno, wykonałeś polecenie i wolną ręką wyjąłeś knebel. Mężczyzna splunął, uśmiechnął się szyderczo i powtórzył: - Wiedziałem że jesteś w mieście. Spaliłem wszystko. Pierdol się.-

Dalszego dialogu nie było. Hitohiro znacząco przeciągnął palcem po swoim gardle. -Posprzątaj krew, pozbądź się ścierwa i jesteś wolny. Co znajdziesz, to Twoje. - Starszy jegomość odwrócił się na pięcie i wyszedł w lokalu. Zostałeś sam. Z poleceniem do wykonania i chichrającym się wciąż mężczyzną. Chichot jednak ustał.
-Wypuść mnie, to się odwdzięczę.

Słowniczek:
Barman
Przełożony - pan Tozo
Kupiec Hitohiro
Mości alchemik, chwilowo ofiara tortur

Dodatkowe wyjaśnienia:

  Ukryty tekst

[Zenin Toji]

W sumie to nie bardzo byłem w temacie odnośnie kłótni kochanków z Ryuzaku w której przypadkowo uczestniczyłem i w sumie to co raz mniej mnie ona interesowała. Tym bardziej, że "ofiara" najwyraźniej stworzyła szczepionkę przeciw debilom takim jak mój obecny szef psując tym samym zabawę zarówno mu jak i mi odbierając resztki zainteresowania. Bo co prawda denerwowała mnie głupota Hitohiro to jednak gdzieś tam głęboko w środku tlił się mały płomyk ciekawości czy zaraz nie odwali czegoś przez co zginie.
Na szczęście szybko okazało się, że i moja "zabawa" tu pomału dobiega końca i w końcu będę mógł poszukać ciekawszego zajęcia albo po prostu godnego członka mafii... pozrywam znaczki pocztowe z listów czy coś. Skinąłem tylko głową łapiąc za Sasu, sztylet którym zarówno odciąłem palec chłopowi jak i zbliżyłem jego wygląd do jednego cieśli którego kiedyś poznałem.
- Naprawdę? Dobra mów, a ja przemyślę co z tobą zrobić. - odparłem jak szef-debil sobie poszedł słuchając uważnie jak człowiek leżący już w objęciach shinigami próbuję desperacko ocalić swoje życie.
Gdy skończy uśmiecham się chowając sztylet za pas i podnoszę się na proste nogi spoglądając na półsiedzącego trupa i markuje podanie ręki by ostatecznie wyprowadzić uderzenie kolanem w twarz mądralińskiego tak by ten znów legł jak długi na podłodze, a następnie błyskawicznie nachylam się nad nim jedną stopą trzymając jego zdrową rękę, swoją prawą ręką naciskając na czoło by się nie wiercił, a lewą ponownie wpychając brudną zaślinioną szmatę w jego cuchnącą gównem mordę.
Jak już to zrobię klepie go trzy razy delikatnie po policzku i wracam do pozycji stojącej by zaraz zrobić jeszcze jeden test, a mianowicie wyprowadzam kopnięcie z tak zwanego partyzanta w genitalia doktorka.
- Myślałeś, że uratujesz swoje życie przekupując mnie? Żałosne. No nic jak już będziesz na drugiej stronie powiedz, że Zenin Toji cię przysłał. - po tych słowach dobywam obu sztyletów i zaczynam dziurawić klatkę piersiową faceta robiąc dziurę za dziurą po całej długości w liczbie dokładnie trzydziestu czterech ran by finalnie poderżnąć gardełko od ucha do ucha - Ej co ci? Już umarłeś? Szkoda... ale dzięki byłeś świetną ofiarą.
Zbiłem sobie piątkę martwą dłonią po czym rozejrzałem się po sali w poszukiwaniu jakiegoś oleju skoro miałem się pozbyć ciała należało upozorować wypadek i spalić cały ten syf w cholerę. I tak właśnie zrobiłem jeśli nie znalazłem nic lepszego niż do usunięcia zwłok. Olej rozlewam tak by najszybciej zajęło się ciało i oraz lada i okolice następnie przed podpaleniem zostawiam wywrócony flakonik po oleju gdzieś w pobliżu z jakąś świecą.
Kupią to czy nie kupią to mnie nie interesowało, najważniejsze by identyfikacja zwłok była niemożliwa, a ogień świetnie się do tego nada zwęglając, kurcząc zwłoki istniała duża szansa że nikt nawet nie zorientuję się że koleś miał jakieś rany kłute i cięte, a dym zatuszuje zapachy. Jedyny minus był taki że ogień mógł podpalić coś jeszcze nim zostanie zgaszony ale to było poświęcenie na które byłem gotów.
Po robocie jeśli na zewnątrz nie było nigdzie szefa-debila wracam zwyczajnie do perły. W końcu ktoś musiał mi za to zapłacić.

  Ukryty tekst

z/t ---> Czarna Perła

[Satoshi]

Następny post tutaj

[Mujin]

Wychodząc z karczmy, Mujin miał tylko jeden cel w zasadzie. Zdobyć po co przyszedł i wyjść w trybie natychmiastowym. Z osady rzecz jasna, wrócić do Ryuzaku. Może wskoczyć na jakiś wóz, korzystając z naiwnej dobroci jakiegoś kupca? Cokolwiek, mógłby nawet odwdzięczyć się mu jakimś małym zabiegiem, wyleczeniem kaszlu czy czego tam by chcieli. Nie miał zamiaru przebywać tutaj zbyt długo, gdyż każda godzina zbliżała zabezpieczonego pieczęcią strażnika do wyjawienia prawdy, podania jego opisu, ubioru, głosu, generalnie do sporządzenia jego profilu, który następnie będzie rozwieszony na tablicach, murach, oddany strażnikom. Wyjście z miasta może okazać się bardzo trudne, a medyk chciał tylko spokoju, chciał trzymać się nisko i nie wzbudzać większej ekscytacji swoją osobą. Chciał wziąć, po co tu przyszedł, i wrócić do swojej kliniki w Ryuzaku. Mając nadzieję na to, że Isane mimo wszystko jej pilnuje i nie robi jakiś dziwnych przemodelowań, nie przygarnęła jakiejś bestii z ulicy albo nie rozwaliła jego statywów. Nie miał do niej jeszcze aż takiego zaufania, jak powinien mieć do swojej uczennicy. Była z niej, jakkolwiek ładnie by tego nie ujmować, krnąbrna osoba, która przyciąganie kłopotów miała wpisane w charakter. A Mujin nieco przeciwnie, w większości przypadków wolał się od nich trzymać z daleka.
Problem był jeden, ale dość istotny. Medyk nie znał miasta ani trochę, więc jego podróż do sklepu z medykamentami i ziołami okazała się kręceniem po mieście i poszukiwaniem odpowiedniego szyldu. Trochę Mujin się naszukał odpowiedniego miejsca, tak działała nieznajomość miasta. Starał się znajdować inne wskazówki, gdzie szli ninja albo gdzie jechały wozy z dostawami. Nie chciał pytać innych ludzi o wskazówki albo o drogę, po wydarzeniach z tej nocy wolał nie zwracać na siebie jakiejkolwiek uwagi. Po prostu kupić co miał i wyjechać, tak szybko jak to możliwe. Fakt, jego fundusze były skromne, ale powinien kupić chociażby kilka zestawów nasion. Nie potrzebował wszak trucizn natychmiastowo, mógł pozwolić sobie na chwilę czekania na plony.

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 1/30+
Mujin

---

Typowy jesienny dzień bez żadnych większych rewelacji. Szczęśliwie nie padał deszcz, choć o jakimś większym udziale słońca w życiu mieszkańców Shigashi no Kibu można było pomarzyć. Skryło się za chmurami, pokrywając niebo szarugą i jedynie od czasu do czasu wyłaniało się zza chmur, dając o sobie znać ciepłymi promykami uderzającymi w twarz. Ulica, którą się przemieszczał, była dziwnie wyludniona. Co prawda mijał od czasu do czasu jakąś osobę, ale zupełnie jakby duża rzesza ludzi gdzieś wyparowała. Szybko miało się okazać, co mogło być tego przyczyną...

Brak znajomości miasta potrafi przysporzyć problemów, gdy szuka się jakiegoś konkretnego miasta. Nie inaczej było w przypadku Mujin'a, który nie chciał się za bardzo rzucać w oczy, przez co tak prozaiczna sprawa, jak poszukiwanie sklepu. Problem w tym, że nierzucanie się w oczy to przemykanie uliczkami bez zagadywania postronnych osób o drogę, a co za tym idzie, można się zagubić w labiryncie uliczek. Jedyny drogowskaz to szyldy sklepów i... w końcu natrafił na ten właściwy. Nie to jednak przykuło jego uwagę. Jakieś 100 metrów dalej było całkiem duże zgrupowanie ludzi skupione wokół jednego miejsca. Dało się usłyszeć szlochy, wrzawę oraz charakterystyczny krzyk kogoś z wnętrza zbieraniny, który kazał się wszystkim rozejść.

Tak też się stało... Ludzie rozpierzchli się, powracając do swoich codziennych nudnych zajęć. Pozostali jedynie ci najwytrwalsi oraz kilka osób wyglądających na shinobi. Mujin od razu mógł rozpoznać charakterystyczną zielonkawą chakrę dającą o sobie znać przy używaniu Iryojutsu. Na ziemi leżała nieruchomo kobieta, a raczej... dziecko, które nie doczekało jeszcze wystarczającej ilości wiosen, by zyskać miano w pełni ukształtowanej przedstawicielki płci pięknej. Odległość była jednak zbyt wielka, by ocenić, co dokładnie się stało. Czy medyk formatu Mujina zdecyduje się pomóc? Czy też może będzie wolał się zająć swoimi sprawami i w spokoju zorganizować sobie powrót do kliniki w Ryuzaku?

[Mujin]

Jedną z rzeczy jakie on, Yokage Mujin, przysiągł podczas swojej nauki, było niesienie pomocy medycznej każdemu, kto jej potrzebował. Komu był w stanie pomóc, temu powinien użyczyć swoich medycznych zdolności. Dlatego też zamiast patrzeć się albo odejść, zająć się czymś innym, ruszył prędko w stronę rannej. Ktoś już się nią zajmował, ale nie szkodzi. Mujin zdecydowanie zajmie się nią w lepszym stopniu, niezależnie od tego, kto właśnie ją leczył. No i ostatecznie, nawet jeśli był blisko wyjścia z tego miasta, to mógł przecież nadłożyć kilka chwil na uratowanie czyjegoś życia. Musiał wręcz.
Mujin więc, gdy tylko rozeznał się w sytuacji, ruszył prędko w stronę rannej. Rannej? No właśnie, co jej było? Szybko zmniejszając odległość powinien zauważyć, co i jak. Gdzie jest krew? Gdzie ten medyk przykłada ręce? Jeśli dziewczynka została ranna, to na pewno musiały być tego wyraźne ślady. Kto jak kto, ale medyk jego kalibru powinien to zauważyć natychmiastowo. Chyba, że nie było to obrażenie wynikające z ran i uszkodzeń zewnętrznych. Coś mogło przecież dziać się wewnątrz. Połknęła coś ostrego, zatrucie, choroba, cokolwiek by to nie było. Może została nawet otruta, cokolwiek by to znaczyło w bardziej szczegółowym kontekście. Tak czy siak, medyk miał na to pewien sposób.
Szybkie oględziny nie zatrzymały Mujina w jednym miejscu, cały czas zmierzał w stronę dziewczęcia. Przeciskał się przez tłum, jeśli musiał, chociaż ten powoli się rozrzedzał. Ktoś zresztą ich rozpędzał. Medyk na szczęście był w tej sytuacji uprzywilejowany, bo jego umiejętności życie ratowały.
- Jestem medykiem. - powiedział, gdy ktoś próbowałby mu przeszkodzić. Nie zatrzyma się, spróbuje przejść naokoło tego kogoś. Strażnika, zapewne. Ale uklęknie przy dziewczynie, by mieć jeszcze bliższy wgląd w jej stan.
- Co z nią? - zapytał medyka, tej drugiej osoby zajmującej się nią w tym momencie. Sam oczywiście będzie w stanie wydać poprawną diagnozę, ale opinia kogoś kto już zajmuje się problemem i miał nieco więcej czasu na zdiagnozowanie zawsze była warta uwzględnienia. Kiedy tylko dowie się co i jak, bo raczej się dowie, to rozpocznie odpowiedni zabieg. W domyśle - proste, ale silne leczenie. Jeśli jednak nie będzie widać żadnych objawów, a i niczego się nie dowie, to po prostu przeskanuje dziewczę odpowiednią techniką.

  Ukryty tekst

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 3/30+
Mujin

---

Sytuacja nie wyglądała zbyt dobrze... ale Mujin niesiony niczym podmuchem jakiegoś mocniejszego wiatru ruszył w kierunku dziewczyny w opałach. Postanowił zrobić, to na czym się znał najlepiej - nieść pomoc wymagającym opieki medycznej. Co prawda już znajdowała się ona pod opieką medyka, ale był on sam. Reszta osób wokół, nie licząc gapiów, to byli zwykli shinobi. Było ich trzech w pewnych odległościach. Starali się zapanować nad sytuacją, nie pozwalając na podejście kogoś bliżej. To właśnie z nimi miał mieć do czynienia Mujin, gdy podszedł bliżej, starając się pomóc.

- Proszę się cofnąć! - warknął jeden z nich w jego stronę i pewnie zatrzymałby, gdyby nie jasny komunikat ze strony przybysza o tym, że jest medykiem. Nastąpiła chwila zawahania, podczas której wymienił się porozumiewawczym wzrokiem z resztą żołdaków - Dobrze możesz przejść - powiedział już nieco spokojniejszym tonem, by po chwili warknąć w kierunku kilku gapiów - A wy proszę się rozejść! - wykonał krok w ich stronę, jasno komunikując, że w przypadku niestosowania się do wydawanych im poleceń może się uciec nawet do użycia tak zwanych środków przymusu bezpośredniego, jak chociażby drewniana tonfa u pasa.
Gdy tylko się zbliżył do leżącej na ziemi dziewczyny, szybko stało się jasne, że sytuacja nie jest kolorowa. Masa krwi, a rana... głowy. Nawet bez jakichś większych oględzin nie trzeba było zaawansowanej wiedzy z zakresu medycyny, by ocenić, że znajduje się w stanie krytycznym - Uraz głowy. Zaraz nam zejdzie - odpowiedziała osoba próbująca utrzymać ją przy życiu. Była nieprzytomna i prawdopodobieństwo uszkodzenia mózgu było niezwykle wysokie. Mimo to Mujin zakasał rękawy do roboty i próbując coś wskórać. Nadal oddychała, więc przynajmniej podstawowe funkcje życiowe ciała nadal funkcjonowały. Zielona chakra wychodząca z rąk "bohatera" z przypadku objęła okolice głowy, tamując krwotok. Rana powoli się zasklepiała, ale nie odzyskiwała przytomności... aż oddech ustał - Kurwa mać! - zakrzyknął towarzyszący Mujinowi medyk - Musimy przywrócić akcję serca! - chciał przejść do uciskania klatki piersiowej, ale jeśli tylko istniały jakieś asy w rękawie, to była to najwyższa pora na ich wyciągnięcie. W przeciwnym wypadku ostatnia nadzieja w resuscytacji krążeniowo oddechowej...

Postaci:

• Żołdak
• Medyk

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Oczywiście został przepuszczony. Przepustka medyka, możliwość do ratowania żyć, dała mu prawo wejścia i czynienia swojej powinności. Kucnął i nawet nie potrzebował technik, by znaleźć przyczynę. Oczywista rana na głowie. Upadek z wysokości? Uderzenie tępym narzędziem? To też powinien móc stwierdzić. Ale najważniejsze. Serce. Zatrzymanie akcji serca. Cholera, nie miał na to nic konkretnego. Nic precyzyjnie pod to. Mógł odtworzyć jej serce jeśli było uszkodzone, ale nie było. Powolne zasklepianie rany nie dawało rezultatów. Trzeba było czegoś szybszego, znacznie szybszego. Mujin natychmiast, błyskawicznie wręcz, zbliżył się do głowy osoby poszkodowanej i złożył serię pieczęci. Szczur. Baran. Koń. Wąż. Wół. Pozostałe sześć.
- Zajmę się głową. Ty, sztuczne oddychanie. Masaż serca. Rozruszaj je za wszelką cenę. - wydał rozkaz, przykładając ręce do rany. Jego najpotężniejsza medyczna technika na pewno była bardziej skuteczna, od jego Iryojutsu. A rozruszanie serca było zadaniem mechanicznym, dość prostym. Podstawą, wręcz. Uciskanie, wymuszanie skurczów mięśni. Nie myślał o tym, że powinien mieć takie jutsu w asortymencie, bo prawdopodobnie powinien. Ale to nie był czas na to, to był czas na ratowanie życia. Tak samo jak nie było czasu na sprzeciwianie się drugiego medyka. Po tym, co zobaczy ze strony Mujina, na pewno wykona jego polecenie. Jako bardziej doświadczony medyk miał lepsze pojęcie, co zrobić i gdzie najlepiej wykorzystać jego talenty. Z otwartych dłoni Mujina emanowała szmaragdowa poświata, którą skierował na miejsce zranienia. Jutsu potrafiło odtwarzać organy komórka po komórce, z dużą prędkością i z zachowaniem sterylności. Zregeneruje czaszkę mięśnie, całą resztę. Cały obszar. Odłamki kości w czaszce powinny zostać usunięte. Krew. Krew. Pigułka ze skrzepniętą krwią. Miał jakąś? Miał, jak najbardziej. Uzupełnienie zasobów krwi było kluczowe. Ale podanie jej w aktualnym stanie? Jak miałaby ją przełknąć? W pozycji leżącej. Zatamowanie krwawienia i wznowienie akcji serca było priorytetem.
- No dawaj, no dawaj... - mruczał do siebie Mujin. Do siebie, do niej - cokolwiek. Nie został medykiem po to, by teraz pozwalać umierać przypadkowej osobie na jego oczach. Nie po to studiował i ślęczał latami nad księgami i rannymi pacjentami, by dać za wygraną w jakikolwiek przypadku. Z jego strony na pewno uda mu się zasklepić ranę, przywrócić stabilność zranionego obszaru. A ze strony drugiego medyka? Jego czynność była bardzo prosta. Nie przyjmował do siebie możliwości, że im się nie uda. Z jego strony na pewno wszystko zostanie wykonane poprawnie. A to doprowadzi do uratowania życia tej osobie. Sytuacja była ciężka, ale była pod kontrolą. Bo był tutaj Mujin.

  Ukryty tekst