Szpital

[Mujin]

Ostatecznie rozpowszechnienie jego umiejętności wśród reszty medycznego motłochu było dobrym wyborem. Przecież o to mu chodziło w pewnym momencie prowadzenia swojej działalności. O widoczne ukazanie swojej wielkości w porównaniu do innych, do pewnego poklasku. Im więcej osób będzie o nim wiedziało, tym więcej zechce poznać jego tajemnice. Ergo z większą ilością odpowiednio kompetentnych medyków będzie mógł się podzielić odpowiednią częścią swoich sekretów. Do tej pory nie udało mu się znaleźć kogoś takiego z oczywistych względów, bo niezależni medycy równi bądź bliscy jego poziomowi byli równi zero. Prawie zero. Z tej perspektywy i przez to, że jego produkty zyskają niego pogłosu, ujawnił to i owo o swoich substancjach wspomagających. Z niego większymi szczegółami.
- Tak, coś takiego. Ale z nieco innymi efektami. - powołanie się na pigułkę chakry było w zasadzie dobre, bo chodziło mniej więcej o to samo. O środek bojowy pomagający w prowadzeniu potyczki. Pigułka regenerowała, a jego substancje wspomagały i niszczyły po tym. Nieco zbyt wyrazista różnica, ale na potrzeby analogiii
- wystarczająca.
- To bardzo pozytywne podejście. Ale wszystko ma swoje granice. W pewnym momencie trzeba się będzie z nimi zderzyć, bo można się skrzywdzić przy próbie ich przejścia. - nie mówił tutaj o niczym konkretnym, żadnej sytuacji ani wydarzeniu z jego życia. Ot krótkie spostrzeżenie, że w każdej dziedzinie znajduje się sufit, którego przebicie jest fizycznie niemożliwe. Ograniczenia istniały, jak najbardziej. Nałożone przez naturę, innych ludzi. "Wszystko" nie było możliwe. Ale można było się do tego zbliżyć.
- Najczęściej widzę albo szeregowych medyków z podstawami, albo medyków bojowych. Ale wykorzystywanie sztuki medycznej czysto do celów bojowych nie pasuje mi z samego konceptu. Iryojusu jest zbyt szerokie, by ograniczać się do jednego zastosowania. - i tak. On, mistrz medycyny, był zarówno mistrzem technik bojowych, trucizn, jak i czystego Iryojutsu leczącego rany. Czemu ograniczać się tylko do leków, skoro mogło się tworzyć trucizny i inne specyfiki? Zbyt wąski horyzont jedynie zatrzymywał postęp. On na pewno nie zatrzymywał się w swoim postępie i dobrze było w końcu spotkać osobę, która przedstawia podobne opinie.
- W teorii pieczętowanie zmieszanej chakry do technik. Dzięki temu byłoby możliwe zmieszanie chakry przeze mnie, zapieczętowanie jej w kimś, by ten mógł ją uwolnić i użyć techniki. Nie próbowałem tego w praktyce, jedynie teoretycznie. Wymagana jest do tego druga osoba, sam w sobie nie jestem w stanie zapieczętować swojej chakry. - karty na stół. Gdyby tylko był w stanie zrobić to samemu, to by to zrobił. Pieczętowanie w klonach? Nie działało. Porwanie kogoś z ulicy? Zrobienie tego wbrew ich woli, bez świadomości? Ot pstryknięcie kogoś i ucieczka, nałożenie warunku łatwo wykonywalnego? Wolał nie, wolał sposobem opierającym się na dwustronnej kooperacji. Jeśli to było możliwe, unikać wykorzystywania ludzi siłą do swoich praktyk medycznych. Podstawa jego filozofii jako medyka.

[Misae]

Wiedziała jedno, na pewno będzie chciała się dowiedzieć na temat tych substancji. Może sama kiedyś stworzy coś podobnego? A może w razie potrzeby będzie mogła użyć ją na sobie lub kimś bliskim, gdy sytuacja będzie patowa? Jeżeli była możliwość posiadania asa w rękawie, który może zapewnić bezpieczeństwo jej bliskim była gotowa wejść w to w pełni. Misae była wyjątkowo prosta w tej kwestii. Nigdy więcej nie chciała widzieć swoich przyjaciół cierpiących. Nigdy.
Czy była optymistką? Tak. Co prawda w przeszłości była dużo bardziej otwarta dla świata, wszystko nim ten nie raz, nie dwa sypnął piaskiem w kolorowe oczy. To było chyba dorastanie. Nie. Na pewno nie. Dobrze było, że zdawał sobie sprawę z ograniczeń jakie były nakładane na żywe organizmy. Problem z podejściem był jeden. Ona dopiero zaczęła patrzeć na to, że granice można przesuwać, nie zamierzała zastanawiać się dokąd najdalej.
-Możliwe... czasem po prostu ponosi mnie pozytywne spojrzenie na przyszłość i ludzi. Niestety zazwyczaj to drugie - uśmiechnęła się z przekąsem. Może odrobiną żalu. Kiedy opuściła bezpieczną kopułę w której mieszkała z rodzicami, Minoru, Kitashi'm oraz Sokiro odkryła, że natura ludzka nie jest tylko dobra i przychylna. Dużo w niej zła, fałszywych nut i okrucieństwa. Łatwo przejechać się na tych, którym ufaliśmy bezgranicznie.
Ku jej pozytywnemu zaskoczeniu Mujin zdawał się podzielać jej spostrzeżenia co do społeczności medyków. Sama nie spotkała zbyt wielu wybitnych użytkowników tej sztuki. Nie zrzucała tego na swoje nieszczęście. Miała co do tego pewne podejrzenia.
-Zgadzam się. Może to trochę wynika z samej natury naszego życia jako ninja? Mało kto ma szansę, zatracając się w nim, długo przeżyć i się rozwijać. Może bezpieczniej pozostać w oddalonym szpitalu i dłubać swoje, nie ryzykując zbyt wiele? U swojej podstawy medyczna sztuka nie daje wielu umiejętności bojowych, co mocno rzutuje na bezpieczeństwo medyka. Dopiero wszak później okazuje się, że to bardzo niezwykła ścieżka, która równie umiejętnie ratuje co pozbawia życia - takie wnioski zaczęła wyciągać pracując tu, w Shigashi. Znaczna większość iryoninów wolała zatrudnić się w szpitalu i zajmować codziennymi sprawami - ot jakimś złamaniem, zatruciem czy grypą. Ważniejsze było skupić się na małych aczkolwiek dalej bardzo istotnych sprawach jak życie szarego "Kowalskiego", niż szykować się do walki w terenie.
Ostatnim aspektem była tajemna technika, w której miała pomóc. Była bardzo ciekawa co dokładnie chce zrobić ciemnowłosy. Choć głos, ba! Zew przygody był tym, który mocno ją pchał aby zgodzić się na eksperyment i spróbować tego co szykował dla niej Mujin, jednak rozsądek kazał jej zachować ostrożność. Poznała mężczyznę dopiero kilka chwil temu. Nie może rzucić się niczym dziecko na cukierki i brać cokolwiek by jej nie dał, nie zważając na koszta i ryzyko.
-Wszystko rozumiem, tylko wolę wiedzieć co chciałbyś we mnie zapieczętować, Yokage-san. Jaką technikę dokładnie. Spokojne miejsce nawet w samym szpitalu się znajdzie, lub poza jego granicami, jednak muszę wiedzieć, to chyba zrozumiałe - musiał ją zrozumieć.

[Mujin]

Sensownym było założenie, że mistrzów danej sztuki jest znacznie więcej od niższych szczebli. Mistrzowie dowolnego rzemiosła byli w swoich środowiskach cenieni, rzadsi. Lepiej opłacani nawet, potrzebni. Wiele razy się przekonywał, że wybaczano mu wiele rzeczy. Abstrakcyjny wygląd, zachowanie, kontrowersyjne wypowiedzi nawet. Wszystko dlatego, że mógł to, czego inni nie mogli.
- Idąc tą logiką siedzenie na tyłach i spokojne rozwijanie się powinno zwiększać liczbę bardzo kompetentnych medyków. Nie ma zagrożenia, nie jesteś na froncie. Masz ogromne ilości czasu do szkolenia się. A "czyści" medycy, praktykujący tylko Iryojutsu, są rzadkością. Każdy zawsze ma inną sztukę ninja do samoobrony. Każdy bardziej aktywny ninja-medyk, z którym się zetknąłem, miał sztukę dopełniającą jego umiejętności. - założenie jak najbardziej było dobre, logika Misae nie była błędna per se, ale na pewno była nieco wadliwa. A na pewno nie była taka sama, jak Mujina, co z góry skazywało ją na bycie w błędzie. Takich śmiałych deklaracji podejmował się oczywiście tylko wtedy, gdy dotyczyło to sztuk medycznych i akurat teraz dotyczyła. Ryzyko niekoniecznie wiązało się z możliwością nauki i wyciągania lekcji i bezpieczne siedzenie w swojej strefie jako medyk szpitalny powinno dawać rezultaty. Jak szybkie? Medycyną polową zajął się na poważnie jakieś dwa lata temu? Trzy? Z jego doświadczenia jasno wynikało, że metoda dawała rezultaty. A na front wolał mimo wszystko się nie pchać. Z dość oczywistego powodu nie bycia odpowiednio przeszkolonym, ale też nie chciał użyczać swoich zdolności w imię sprawy, przez którą może polegnąć ogromna ilość ludzi.
- Medyczną. Shōsen no Jutsu, bo wymaga dwóch pieczęci. Ty będziesz mogła z niego skorzystać w ramach ustalonego przeze mnie warunku aktywacji. Bez pieczęci. - dojaśnił Mujin. Doprecyzował i wyjaśnił. Dojaśnił. Specjalnie wybrał tą technikę, by sprawdzić kilka rzeczy jednocześnie. To, czy użytkownik musi złożyć pieczęci, czy wykonujący musi złożyć pieczęci, czy technika jakkolwiek się powiedzie i jak się zamanifestuje. Czy będzie to leczenie skierowane w konkretny punkt ciała, czy może to na dłoniach Misae pojawi się owa aura i to ona dopiero będzie miała właściwości leczące. Cokolwiek, w zasadzie. Nawet jeśli ufał tekstowi, to musiał sprawdzić wszystko osobiście. Wierzył tylko w to, czego sam doświadczył. Wszystko inne lądowało w widełkach "prawdopodobne-bardzo niemożliwe".

[Misae]

Dyskusja między obojgiem rozkwitła na dobre. To była bardzo żadna sposobność dla Misae, aby porozmawiać z medykem poza swojego kręgu najbliższych. Z matką trudno jej było dyskutować, zarówno ze względów na zahamowania nakładane przez zasady dobrego wychowania wałkowane mieszkańcom Soso, co po prostu podobne spojrzenie do pewnych spraw wynikających po prostu z podobnych doświadczeń. Z Kuroi'em od dawna nie miała szansy na wymianę poglądów. Może jak wreszcie się pojawi, będzie ku temu sposobność. W szpitalu albo się pracowało i nie było czasu na dyskusje, a nawet jeżeli spotykała się z kimś na drodze prywatnej, to ostatnie do czego się wracało była rozmowa o pracy - trzeba było czasem od niej odpocząć. Dlatego też tak doceniała to spotkanie. Ktoś mieszkający w zupełnie innym świecie, był ciekawym źródłem informacji i dystansu do pewnych spraw.
-Powinni być. Gdy chcesz być dobry we wszystkim, okazuje się, że masz w czymś braki. Nie złapiesz wszystkich srok za ogon, jak zwykła mawiać moja matula. Im więcej dziedzin rozwijasz, tym bardziej traci na tym twoja główna droga, wszak czas, który poświęcasz na jej doskonalenie musisz podzielić na inne. Ot tyle i aż tyle. Dlatego czysto teoretycznie medyk, który poświęca się w pełni sztuce medycznej i tylko niej, powinien być lepszym, niż ktoś kto decyduje się jeszcze na rozwijanie umiejętności bojowych - trudno będzie ją przekonać do zmiany zdania. O ile oczywiście wiedziała, że to praktyka uczy nas najwięcej o tyle dokładanie do bycia lekarzem polowym jeszcze "machania szabelką" musiało wpływać na umiejętności ninja. Ninja, który spędził całe swoje życie w szpitalu, przyjmując od lekkich wypadków po te wiążące się z operacjami na otwartych trzewiach czy przeszczepach, był lepszy w sztuce niż ten, który opierał całe swoje doświadczenie o pole bitwy.
Mujin nie zamierzał zwlekać i zdradził to, co dziewczyna tak bardzo chciała wiedzieć. Uniosła kącik ust wyżej w przekornym uśmiechu. No no. Niesamowicie trafił z wyborem. Nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo.
-Dobry dobór techniki. Co prawda liczę, że mi się nie przyda, jednakże... chyba oboje wiemy jaka jest rzeczywistość lekarzy. - pokręciła głową. Nie zamierzała liczyć jak szybko przyjdzie jej sprawdzić swoje przypuszczenia.
Wyprostowała ręce i przeciągnęła się.
-To chodźmy, zobaczmy co to za tajemna technika kryje się w twoich dłoniach, ale najpierw - skinieniem głowy wskazała drobną, niziutką pielęgniarkę i czarnych jak smoła włosach, która rozglądała się po sali szukając kogoś. Dopiero gdy ich zauważyła uśmiechnęła się z ulgą.

[Mujin]

Zupełnie zapomniał o tym, czy już o tym myślał albo też mówił na głos, ale obecność innego przedstawiciela sztuki medycznej z sensownymi poglądami i moralnością było dla Mujina jak morska bryza w upalny dzień. To chyba pierwsza sytuacja w tym szemranym mieście, gdzie faktycznie poczuł się dobrze. Jak u siebie, można nawet rzec. Nic nie musiał rozwalać, nikogo pilnować i nic nie kraść. Mógł być w pełni sobą, spędzając czas wolny jak on chciał. W miejscu bardzo dobrze do niego pasującym. Tak, czas z Misae można było uznać za przyjemny. Zaskakująco przyjemny.
- W teorii tak, poświęcanie się tylko jednej sztuce ninja powinno dawać lepsze rezultaty niż rozbicie swojej uwagi na kilka innych. Ale tutaj wchodzi kwestia naturalnego talentu. Jeśli posiadasz odpowiednie predyspozycje, to będziesz w stanie rozwijać zdolności bojowe i medyczne w równym stopniu, nie poświęcając skuteczności którejkolwiek z nich. No i rzecz jasna poświęcając odpowiednią ilość czasu. Ja, na przykład. Jestem zarówno mistrzem medycyny, ale i potrafię sobie radzić ofensywnie. Chociaż czysta defensywa jest u mnie problemem, nie jestem więc wszechstronny w każdej kategorii. Ale na pewno znajdzie się kilku medyków z równomiernie rozłożonym geniuszem. - tak, to było wyjątkowo skromne obwieszczenie. Jak najbardziej prawdziwe i mógł to udowodnić w każdej chwili na każdego przeciwnika... No dobrze, może niekoniecznie każdego. Ale na zdecydowaną większość był w stanie. A że większość była przeciętnymi ninja albo średnio powyżej przeciętności, to raczej problemów nie doświadczał. Chyba że jeden cwel, który akurat miał technikę punktowego, przebijającego, mocnego Futonu.
- Zawsze mogę spróbować czegoś innego. Chyba że nie jesteś zainteresowana pluciem trującym gazem albo przemieszania układu nerwowego. - odpowiedział żartobliwie, ale po prawdzie mógł też próbować pieczętować także to. Na pewno spróbuje na Isane, gdy tylko wróci do domu i odzyska siły po podróży. Musi przecież sprawdzić pełen zakres, całe spektrum technik. By wiedzieć jak każda z nich będzie działała, użyta przez kogoś innego. W imię wiedzy i postępu, rzecz jasna. Może nie będzie tego testował w terenach zamieszkanych, ale w jakiś bezpiecznych warunkach.
Mujin już chciał przejść do roboty, ale pojawiła się nowa postać w pomieszczeniu. Drobna, czarnowłosa kobieta w stroju Misae. To znaczy w stroju pielęgniarki, no. Co tutaj robiła - nie wiedział, nie miał pojęcia. Nie wiedział, co to oznacza. Że dziewczę się obudziło? Że teraz spłyną na niego honory i podziękowania, jak za każdym zresztą razem?

[Misae]

Zabawne. Zapewne o tej porze już by gdzieś spała. O ile nie w łóżku w wynajmowanym pokoju w Shigashi, o tyle na pewno na rozkładanym łóżku polowym w dyżurce. Ostatnimi czasy nie prowadziła zbyt zdrowego trybu życia, lecz był to jeden z niewielu sposobów, aby czas oczekiwania mijał szybciej. Aby nie musiała sprawdzać czy wszyscy są już gotowi do kolejnego spotkania i co ważniejsze w jednym kawałku. Zamiast tego, prowadziła obecnie bardzo przyjemny dialog, spędzając czas w sposób, w jaki nawet nie pamiętała aby ostatnimi czasy aby miała szansę.
Miło. Nawet bardzo miło. Mogłaby stwierdzić, że spędza miłe popołudnie z oryginalnym jegomościem, jednak byłaby to hipokryzja. Wizualnie zwracała na siebie tak samo dużo zaskoczonych spojrzeń co i on. Bycie charakterystycznym. Jedni mogliby powiedzieć, że ogromna zaleta, dla innych kara. Dla niej? Codzienność. Nic więcej, ani dobra, ani zła.
-Talent... tak. Są wybitne jednostki - uśmiechnęła się do siebie, przytakując sobie głową. Znała kilku utalentowanych ludzi. Ba! Z jednym z nich nawet... tak... to niezwykła osoba, budząca w niej tyle skrajnych emocji, a zarazem najsilniejsza persona, jaką dane jej było poznać. Ktoś czyja chakra była sama w sobie niczym mordercza broń. Szybko zdając sobie sprawę ze swojego zamyślenia, wróciła na tor prowadzonej rozmowy - Coś w tym jest. Jeżeli jesteś dość obdarzony przez.. los, bogów czy w pochodzenie. Zależy kto w co wierzy. Nie musisz się ograniczać do jednej ścieżki - uniosła na niego spojrzenie. Może trochę zazdrościła? Tym, którym ta nienazwana moc sprawcza dała dość potęgi, aby wziąć los we własne ręce. O ile nie talentem, to choć ciężką pracą sama do tego dojdzie. Tak sobie obiecała.
Kiedy tylko pochwalił się swoimi umiejętnościami uśmiechnęła się z przekąsem. Albo był tak silny, że nie bał się tego podkreślać, albo był po prostu próżny. Czas pokaże. Tego była pewna.
-Przydatne połączenie, na pewno pozwalające porządni trzymać pieczę nad swoim życiem, a przy tym i życiem innych. - żywy medyk to użyteczny medyk. Martwy nikogo nie wyleczy. Nie była to trudna zależność. Skoro był dobry w ofensywie mógł odpowiedzieć na ataki nim te nadeszły, a nawet jeżeli miał braki w defensywie, mógł sam się wyleczyć. Dobrze uzupełniające się sztuki. Sama nie widziała się jako ktoś kto macha szabelką i choć zdarzało jej się wychodzić przed szereg, była raczej tym, kto wspierał, aniżeli wyprowadzał ciosy.
-Z pluciem trującym gazem poradzę sobie sama, spokojnie. O tej drugiej sztuce jeszcze nie słyszałam, jednak chętnie się dowiem. - zaśmiała się lekko. Czyżby miała się dowiedzieć czegoś nowego? Bardzo chętnie. Jeżeli po tym spotkaniu ma się stać choć odrobinę silniejsza to tylko z korzyścią dla niej.
Mężczyzna zdawał się nie do końca rozumieć sens pojawienia się pielęgniarki, więc i Misae musiała wtrącić swoje trzy grosze.
-Obudziła się - wyjaśniła, obserwując co zrobi teraz. Pójdzie do niej?

[Mujin]

Obdarzenie przez bogów. Zabawny koncept. Mujin nigdy żadnego nie spotkał, nie spotkał znaków ich obecności.
Takich wyraźnych, namacalnych znaków. Tylko ludzi, którzy działali w ich interesie. Albo ich samych w postaci jakiejś figury albo budynku im poświęconemu. Sam nie zobaczył niczego, co skłoniłoby go do wiary w jakieś wyższe siły, więc nie zajmował się nimi i przejmował. Nic nie skłaniało go do zmiany takiego podejścia, w którym to on sam kierował sobą, był zależny tylko od siebie. I jego sukces nie zależał od nikogo poza nim samym. W ostateczności.
- Taki był zamysł. Czasami jako medyk muszę wejść w teren. Jeśli medyk jest jedynym stojącym na placu boju, to on musi zażegnać zagrożenie zanim zacznie opatrywać rany. Rzadko, ale zdarzało się. Chociaż preferuję pracę w klinice, w bezpiecznym środowisku. - medyk polowy musi mieć inny zestaw umiejętności, niż medyk pracujący w szpitalu albo klinice. Oczywista oczywistość, ale warto było to podkreślić. Mujin tym sposobem nie miał zamiaru się odpysznić albo odwywyższyć, oczywiście że nie. Doskonale znał swoją rolę w społeczeństwie, znał różnicę poziomów pomiędzy nim a kimkolwiek innym. Pomiędzy Misae tak samo, nie było mowy by jakakolwiek wybitna jednostka robiła w szpitalu tylko dlatego, że chciała. To znaczy według niej miała być to krótka wizyta, ale fakt że nie znała konceptu substancji wspomagających osiągi fizyczne... Ewidentnie była medykiem niższego szczebla, niż on. Nie było to nic złego, bo pewnie sama reprezentowała wysoki poziom. Niespotykanym był poziom równy albo chociaż zbliżony, do jego. Czy z tego tytułu traktował ją jakkolwiek gorzej? Oczywiście, że nie, nie było ku temu żadnego powodu. Gdyby tak było, to Isane traktowałby jak patologiczny mąż-alkoholik swoją żonę.
- Pewnie, mogę się podzielić tym i owym. - odpowiedział. Nie znała przemienienia swojej chakry w ładunek wpuszczany do nerwów przeciwnika? Cóż, w takim razie pozna. W sumie mógłby jeszczcze podzielić się znieczuleniem, punktowym i obszarowym. Bo czemu nie? Jeśli już trafił na odpowiedniego medyka i upewnił się, że jego klepki są na właściwych miejscach... Im więcej medyków będzie miało odpowiednie narzędzia do ratowania życia, tym lepiej. Prawda? Co prawda na całkowitą regenerację organów może być dla niej nieco za wcześnie, ale reszta? Czemu by nie? Dziwnie wyszło. Na początku był do miasta nastawiony neutralnie, chciał wejść, kupić zioła i wyjść. Potem wdał się w wysadzenie manufaktury notek, potem w morderstwo i teraz znalazł osobę do nauczenia kilku sztuczek medycznych. Interesujący ciąg przyczynowo skutkowy.
- A. No tak. Mogę się przywitać. - odpowiedział i podniósł się z siedzenia. Nie domyślił się tego, nawet jeśli było to całkiem oczywiste. Po prostu nie wpadł na to, dobrze? Zdarzało mu się. Często. Ale jak już został społecznie przymuszony do otrzymania podziękowania za wykonywane swoich obowiązków, to powinien je przyjąć i mieć to za sobą. Skierował się następnie z pielęgniarką i prawdopodobnie Misae, do pokoju.

[Misae]

Nie było wątpliwości, że samotny medyk, kiedy jego towarzysze wymagali ochrony i leczenia musiał umieć wziąć sprawy w swoje ręce w ten czy inny sposób. Najważniejsze aby był skuteczny i zapewnił przeżycie jego bliskim, czy też po prostu pacjentom, których miał pod swoimi skrzydłami. Choć praca w klinice była doskonałą sposobnością do swobodnego prowadzenia badań i rozwijania się czasem los pisał swoje własne scenariusze i nawet medyk "szpitalny" poznawał na własnej skórze co oznacza bycie tym "terenowym". Sama Yamanaka pogodziła się z myślą, że ona zdecydowanie będzie szła w kierunku połączenia tych obu ścieżek. Czas pokaże z jak udanym efektem końcowym. Na ten moment była pełna pozytywnych myśli.
W końcu gdy wyłoniła się pielęgniarka pewne było jedno. Kolejna pozytywna rzecz się wydarzyła. Dziewczyna, o którą wypytywał Mujin obudziła się i mógł się z nią zobaczyć. Prawdziwe szczęśliwe zakończenie. Yamanaka mogła zakładać, że tak jest, skoro nikt nie biega po szpitalu jak w ukropie i za nią nie woła, czyli zapewne nie ma żadnego pożaru do gaszenia na ten moment. Tia... na ten moment to było dobre określenie.
Przeciągnęła się lekko, ponownie tego dnia. Była już naprawdę zmęczona. Minione godziny mocno dawały jej się we znaki, a każda komórka ciała coraz głośniej krzyczała i błagała o regenerację. Trzeba będzie przełożyć ćwiczenia, albo zaśnie tu na stojąco.
-Do zobaczenia, niechybnie, nasze ścieżki niedługo ponownie się skrzyżują... tym jednak razem, będzie to bardziej w pana okolicach. Jest sporo rzeczy, o które muszę zapytać - odparła z uśmiechem kiedy ruszył w kierunku sal pozabiegowych. Uniosła rękę i pomachała mu pogodnie, odprowadzając go jeszcze wzrokiem. W końcu i sama ruszyła tam, gdzie nogi tylko wiedziała dokąd...

ZT

[Mujin]

Cóż, w jego przypadku transformacja z "medyka stacjonarnego" w "medyka polowego" nigdy faktycznie nie nastąpiła. Nadal specjalizował się w ryzykownych zabiegach i operacjach w swoich czterech ścianach, nadal wolał ratować życia z poziomu statywu alchemicznego rozłożonego na stole. Jeśli on umrze, to reszta mrówek nie będzie miała do kogo pójść. Po co ryzykować swoje własne życie w starciu z siłami, które w oczywisty sposób go przerastały? Może właśnie dlatego, na pewno dlatego, nie miał zamiaru konfrontować się z Hanem. Ani demonem. Ani czymkolwiek, co stało ponad nim w hierarchii czystej, destrukcyjnej siły.
- A... rozumiem. Pewnie. Zapraszam do mojej kliniki w Ryuzaku. Mogę cię poduczyć tego i owego jak zajdziesz. - odpowiedział. Cóż, to było dość nagłe, ale chyba zrozumiałe. Praca z ludźmi, zwłaszcza pacjentami, potrafi być naprawdę nieprzyjemna i męcząca. Wyczerpująca wręcz. Każdemu trzeba było poświęcić odpowiednią ilość uwagi, o technikach chakrowych nie wspominając. Chakra jest bezpośrednio powiązana z kondycją i energią witalną właśnie. Jako inny znawca profesji medycznych musiał wykazać się zrozumieniem, niestety. Szkoda, chętnie przetestowałby to na niej. Trudno, znajdzie innego królika doświadczalnego obdarzonego wolną wolą i inteligencją. Może jednak spróbuje na Isane? Łatwiej zachować tajemnice i potencjalne powikłania w zamkniętym kręgu zaufania. Do którego łaskawie dopuścił właśnie Isane. Przypadkowego wieśniaka nie miał zamiaru brać, a i tak długo tutaj zabawił. Dłużej niż powinien, tak po prawdzie. Dlatego też uda się sam, to znaczy bez Misae, do swojej pacjentki. Przyjąć jej wdzięczność, wyjaśnić sytuację. A po tym? Prawdopodobnie zapewnić, że tutejsi medycy są bardzo dobrzy i na pewno szybko ją poskładają do stanu sprzed napadu. A potem? Pewnie pożegna się i odejdzie. Taka sytuacja nie była dla niego niczym nowym, po co więc skupiać się na niej w większym stopniu, niż to konieczne?

z/t

[Satori]

Zadanie, które otrzymał Satori nie należało do tych górnolotnych, przynajmniej w jego mniemaniu. Może i był pozbawiony moralności. Może i był powiązany z rodziną mafijną, ale nie przepadał za kradzieżą i nie przepadał za złodziejami.. co nie oznacza, że sam nim nie był, ale w końcu za coś trzeba zjeść, prawda? Jedyne co było na zdecydowany plus to fakt, iż nie musiał okraść kogoś z jego ciężko zarobionych pieniędzy- miał "jedynie" okraść szpital, który aż tak bardzo nie powinien na tym ucierpieć. Chyba. Młodzieniec ruszył więc w stronę szpitala, który od południowego targu nie znajdował się jakoś specjalnie daleko. Kilkanaście minut pieszo, trochę szybszym tempem i trafił w miejsce docelowe. Stanął dłuższą chwilę kilkanaście metrów od głównego wejścia do budynku, który miał w planie okraść. Którędy wejść? Zrobiło się trochę późno, a wparowanie głównym wejściem i ściemnianie o odwiedzinach mogłoby zrodzić trochę za dużo pytań, których Satori zdecydowanie wolałby uniknąć. Na jego szczęście magazynek w którym miały się znajdować leki był podobno umiejscowiony gdzieś na pierwszym piętrze, czyli miał możliwość ominąć cały parter i ewentualny punkt przyjeć pacjentów, czy też recepcję, jakkolwiek to nazwać. Jedyna opcja, którą nastolatek w tym momencie upatrzył to wdrapanie się po ścianie i dostanie się do budynku przez jedno z okien- rozpoczął więc rozeznanie i ruszył pospiesznym krokiem na przechadzkę wokół szpitala rozglądając się za otwartymi oknami..

[Nana]

Misja D
Satori
posty 8/15

Kradzież nie była najprzyjemniejszym zleceniem, jakie mógł wymarzyć sobie Satori. Z drugiej strony - tak jak sam zauważył - nie była też koszmarnie zła. Mógł dostać misję w postaci porwania kogoś lub zabójstwa, w końcu i takie się znajdowały. Oczywiście zawsze mógł odmówić, jednak zdawał sobie sprawę jakie ryzyko i minusy przynosiła Akiyama. Czasami trzeba było zwyczajnie pobrudzić sobie ręce, zacisnąć zęby i iść dalej. W końcu życie w dzisiejszych czasach bywało okrutne nie tylko w świecie Shinbi. Mieszkańcy również spotykali się z niesprawiedliwościami na każdym kroku. Niestety nikt nie mógł marudzić. Nie miał takiego przywileju.
Nim się obejrzał dotarł do szpitala. Nie łatwo było go przeoczyć, bo był raczej spory. Główne wejście było oświetlone, a drzwi otwarte. Kręciło się tam sporo ludzi jak na taką porę. Widocznie takie miejsca zawsze cieszyły się popularnością. Choroba czy wypadek były czymś częstym. Porządkiem dziennym. Praca medyka nie należała do łatwych i na pewno wymagała sporego poświęcenia oraz wyrzeczeń. Satori zdecydował się na oględziny wokół szpitala. Nie chciał zwracać na siebie przesadnej uwagi, więc bez większych przystanków zabrał się za marsz dookoła budynku. Dopiero, kiedy dotarł na tyły szpitala mógł zauważyć, ze jedno okno było uchylone. W środku tliło się światło, może świeca albo lampion? Ciężko było ocenić z takiej odległości. Chciał znaleźć sposób na wejście do budynku i mu się udało. Wymyślił plan i postanowił się go trzymać. Zabranie kilku buteleczek jakiegoś środka chyba nie mogło być tak ciężkie, prawda? Z drgueij strony czemu miałoby być łatwe?

[Satori]

Satori zaszedł na tyły szpitala, dopiero tam udało mu się przyuważyć okno, które od razu stało się jego celem i potencjalną szansą na dostanie się niezauważonym do środka budynku. W pomieszczeniu tliło się światło, ale ciężko było chłopcowi z ziemi dostrzec cokolwiek więcej- nie miał nawet pojęcia co to dokładnie za pokój. Oświetlone pomieszczenie wiązało się z ryzykiem, że ktoś jest w środku, a tego chciał uniknąć za wszelką cenę- miała to bowiem być szybka, cicha robota, bez zbędnego zwracania na siebie uwagi, bez ewentualnych spięć i potyczek z personalem szpitala, albo co gorsza z pacjentami. Rozejrzał się jeszcze raz po okolicy, a później od razu po innych oknach upewniając się, że na pewno nie ma tutaj żadnych gapiów, którzy mogliby zauważyć go włamującego się do środka. Przejechał dłonią przez całą długość swojej twarzy i odetchnął głośno. Był już nieco zmęczony, od samego rana był na nogach. A zmęczenie jest zdecydowanym wrogiem skupienia, którego teraz potrzebował jeśli nie chciał wpaść na kradzieży. Nie miał czasu, więc nie mógł się za długo zastanawiać i od razu skupiając chakrę w swoich stopach wbiegł po ścianie. Zatrzymał się dopiero po prawej stronie okna będącego jego celem- przykucnął i upewnił się jeszcze raz że na dole nikogo nie ma - dopiero wtedy wychylił się delikatnie zaglądając do pomieszczenia przez które miał dostać się do środka.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody. Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

[Nana]

Misja D
Satori
posty 10/15

Tak więc po wcześniejszych oględzinach i upewnieniu się, że nikt nie podglądał poczynań chłopaka z okna, ten w końcu przesłał chakrę do swoich stóp i zdecydował się wejść perfidnie po ścianie. W świecie Shinobi nie istniały niemożliwe rzeczy do zrobienia, cele do osiągnięcia. Nim się obejrzał stał już przy oknie i mógł zajrzeć do środka. Lekkie światło świecy postawionej na komodzie ułatwiło mu sprawę. Istniały dwie rzeczy, z których mógł zdać sobie sprawę po oględzinach po Koju. Dobra i zła. Po pierwsze przez sporą ilość regałów z przeróżnymi fiolkami, buteleczkami i szufladami, mógł wywnioskować, że trafił do odpowiedniego miejsca. Właśnie spoglądał na wnętrze małego magazynu na piętrze, gdzie były przechowywane lekarstwa dla pacjentów stacjonujących na tym piętrze. Było ich naprawdę sporo, do wyboru do koloru. Po drugie w pokoju znajdowała się jedna osoba. Stała do niego tyłem, miała w rączkach koszyczek i wybierała z pułek odpowiednie leki ustawiając je na małym stoliczku za sobą. Tam Satori mógł dostrzec karty pacjentów z przypisanymi lekarstwami. Dziewczyna była młoda, miała na sobie miały fartuszek i białe ubranie. Włosy spięła wysoko w niewielkiego koka. Kiedy się już odwróciła przodem do okna, spoglądała na nazwiska widniejące na kartach. Była od niego niewiele starsza - jeśli w ogóle - o ciemnych włosach i jasnozielonych oczach. Wyglądała na skupioną.

??? - klik

[Satori]

Satori przyjrzał się krótko stojącej w pomieszczeniu dziewczynie. To był problem, zdecydowanie. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy chłopak nie chciał tego problemu pozbyć się w taki sposób w jaki zrobiłaby to większość członków rodziny mafijnej Akiyama. Nie zamierzał krzywdzić dziewczyny z personelu medycznego szpitala.. a na pewno nie za kilka buteleczek specyfiku przeciwbólowego. Co mógł zrobić? Niespecjalnie dużo, zaatakowanie jej po pierwsze byłoby przeciwko jego własnym założeniom, po drugie.. mogła ona się zawsze okazać wyszkolonym iryonienm, a po trzecie nie było to najlepsze miejsce do podejmowania walki. Co więc postanowił? Po prostu.. zaczekać. Wydawało się to najbardziej rozsądne i najmniej ryzykowne, bo jedyne ryzyko jakie w tej sytuacji istniało to zostanie zauważonym- ale to dalej lepsze niż mordowanie ludzi (lub zostanie zamordowanym) w szpitalu. Dziewczyna miała ze sobą listę pacjentów, ich przydział leków i wyglądało na to, iż właśnie przygotowuje dla każdego z nich lekarstwa. Można było więc założyć, że nie spędzi ona zbyt dużo czasu w magazynku- tak też zrobił nastolatek, postanowił zwyczajnie poczekać na moment w którym pomieszczenie będzie całkowicie puste. Przemieścił się po cichu i zajął pozycję idealnie nad górną ościeżnicą- na wszelki wypadek, gdyby dziewczyna zdecydowała się nagle powygladać przez okno. Satori tkwił w tej pozycji nieruchomo, co jakiś czas rozglądał się za ewentualnymi gapiami, ale swoją uwagę skupiał nasłuchując tego co dzieje się w środku interesującego go pomieszczenia.

[Nana]

Misja D
Satori
posty 12/15

Każdy sposób był dobry, jeśli uzyskało się wymarzony cel, prawda? Istniało wiele możliwości, w jaki sposób satori mógł "pozbyć" się młodej dziewczyny w pomieszczeniu. Mniej lub bardziej przyjaznych. Mniej lub bardziej oczywistych. Postanowił jednak, najzwyczajniej w świecie, przeczekać. Lista pacjentów nie była zbyt długa, zresztą po zerknięciu na zawartość koszyczka w jej łapkach, mógł wydedukować, że powoli kończyła zbieranie leków z magazynku. Kilka minut później zabrała ze sobą wszystkie papiery i koszyczek, wyszła na zewnątrz ostatni raz spoglądając na uchylone okno i zapaloną świeczkę, Niestety miała pełne ręce rzeczy i nie chciała tracić już czasu. Pospiesznie zamknęła za sobą drzwi. Na jak długo wyszła? Niestety ciężko było to ocenić. Z jednej strony posiadał sporą ilość pacjentów do obskoczenia. Z drugiej chłopak nie wiedział czy sama odwiedzała pacjentów czy robił to za nią ktoś inny, a ona jedynie pomagała przy doborze leków. Mogła wrócić w każdej chwili co pewnie skończyło by się wrzaskiem, krzykiem i wielkim dramatem. Zresztą tak jak zauważył sam chłopak, nie mógł być pewny jej kwalifikacji. Była zwykłą częścią medycznego systemu czy wyszkolonym Shinobi? Może i wyglądała na młodą, jednak Satori tak samo. Łatwo było ocenić książkę po okładce a potem rozczarować się jej treścią. Tik tok, tik tok.
Satori na szczęście pozostał niezauważony aż do tego momentu. W końcu kto zapuszczałby się na tyły szpitala nocą? No chyba tylko duchy zmarłych pacjentów oczywiście! Podobno cierpliwość się opłaca i tym razem chłopak mógł się przekonać o tym na własnej skórze. Teraz już nic nie dzieliło go od uchylonego okna i lekarstwowego raju.