Rynek

[Arino]

Arino ruszyła w kierunku straganu, po odbyciu krótkiej, lecz bardzo rzeczowej rozmowie z Ojcem, młodej dziewczynki zajadającej się Takoyaki. Jej pragnienie Takoyaki sprawiło, iż całkowicie wyszła z trybu mafijnego, na powrót stając się zwykłą dziewczyną. Szła po mieście, kierując się do straganu, licząc, iż dalej będzie otwarte. Znajomość miasta, pozwoliła jej skorzystać ze skrótów, dzięki czemu w ciągu chwili znalazła się przed straganem, które spełniło jej wymagania i marzenia. Były tam siedziska przed ladą, tak iż można była przyglądać się jak kucharzo-sprzedawca robił pyszne smakołyki. Jak w wielu lokalach u góry wisiała zasłonki z nazwą straganu. Na jej twarzy malował się uśmiech, gdy rozmowa go zmyła z jej ust.
Podwyższanie ceny sprzedawcy Takoyaki! Jak tak można było. Ten człowiek powinien móc robić smakołyki bez żadnych przeszkód. Widać powinna się rozmówić z tym sprzedawcą. Nie można było doprowadzić do zamknięcia jednego z czterech lokalów, w których były Takoyaki. Zwłaszcza iż ten był jedyny tak blisko kryjówki. Nie było szans, by mogła na to pozwolić.
Ale najpierw powinna zjeść trochę dobrego ciasta oraz ośmiorniczek, polanych znakomitym sosem. Podeszła do środka, lekko odsunęła zasłonkę i uśmiechnęła się do właściciela.
-Wieczór Dobry, gospodarzu - rzekła siadając na wolnym krześle, tak by być jak najbliżej właściciela. Wsunęła rękę do wnętrza letniego kimona i wyciągnęła sakiewkę, kładąc kilka monet -Od dawna marzyłam o takoyaki, więc poproszę 30 takoyaki - powiedziała, opierając się o ladę. Właściciel jednak patrząc na sumę, mógł zdać sobie sprawę, iż dziewczyna dała sumę przekraczającą zdecydowanie swoje zamówienie.

[Shin]

Osiem rąk
2 / 7
Misja rangi D dla Arino

Sprzedawca zajęty był przecieraniem blatu po zrobieniu kolejnej skomplikowanej receptury na posypkę do jednego z rodzajów takoyaki jakie sprzedawał, ale zaraz gdy do kramu weszła pogodna dziewczyna o rudych włosach rzucił szmatkę do misy z wodą i powitał gościa z szerokim, podręcznikowym uśmiechem doświadczonego marketera, po czym wycierając ręce w fartuch wskazał na menu wiszące na ścianie, na którym widniały nie tylko znane wszystkim takoyaki, ale również autorskie przepisy i udziwnienia, które mało kto kupował.
- 30 takoyaki, robi się. Na miejscu czy na wynos? - dodał zdziwiony dużym zamówieniem. Szok został tylko spotęgowany, gdy mężczyzna zobaczył pieniądze rzucone przez dziewczynę. Nie zastanawiając się, wziął tylko tyle ile się należało i oddał resztę - Tutaj reszta. Proszę uważać, panienko, bo ktoś może być gotowy panienkę oskubać - powiedział z lekkim uśmiechem, po czym zaczął przygotowywanie, czyli siekanie, krojenie, obsypywanie przyprawami i formowanie zamówionych produktów.
Gdyby ktoś rozejrzał się po wnętrzu budki, zobaczyłby z łatwością, że mimo, że lokal był bogato wyposażony i bardzo zadbany nawet jak na budkę z jedzeniem, to lata świetności miał już dawno za sobą. Wiszące zasłonki miały lekkie ślady plam tłuszczu lub przetarcia od zbyt energicznego szorowania, narzędzia pracy kucharza mimo widocznie dobrej jakości i wykonania przeżywały swoją trzecią lub czwartą młodość, a wiszące przyprawniki na ścianie liczyły już pewnie ponad dekadę mimo tego, że można było wyczuć z nich silny zapach świeżych ziół. Sam kucharz miał około trzydziestki, czarną bródkę związaną w kucyk i włosy związane w paru miejscach cienką linką tak, by nie wpadały do potraw. Jego ręce były pełne małych blizn, odcisków od długiej pracy i oparzeń, ale na twarzy malował się wyraz spełnienia.
- Długo w Shigashi? Przepraszam, jeśli uraziłem, ale rzadko kiedy widzi się takich miłośników przepysznego takoyaki. Ja sam jako malec przez tydzień jadłem tylko takoyaki, dopóki tata nie zobaczył, że zniknął mu towar i nie spuścił mi lania. Ale nadal je uwielbiam! - powiedział, zagajając rozmowę i nie kryjąc radości z gotowania. Najwidoczniej gospodarz kochał robić to, co właśnie robił i nawet groźba zamknięcia interesu nie psuła mu dobrego humoru.
- A może byłaby panienka zainteresowana miesięcznym zapasem takoyaki za darmo? Tak się składa, że nie za bardzo mogę się stąd ruszyć, a muszę załatwić pewien interes... - powiedział, podając pierwsze kilka pysznych kulek, dodając niezamówione słodkie i kwaśne sosy obok, do jej wykorzystania.

[Arino]

-Na miejscu, jeżeli jeszcze można - odparła głosem pełnym wesołości. Znużenie dniem, w tym momencie zniknęło, gdyż poczuła się niczym dziewczynka. Niejednokrotnie jako mała dziewczynka zabierana była do miasta, do lokalu podobnego do tego. Gdzie kucharz podsuwał jej pełne talerzyki, by ona mogła się rozkoszować w pełni takoyaki. Z listy wskazanej jej przez kucharza wybrała tuzin standardowych oraz trzy razy po sześć różnych smaków. Tylko dwóch z tych smaków nigdy nie próbowała, gdyby nie były dobre, miała zawsze pozostałe. Dopiero po chwili wyrwała się z rozmyślań o jedzeniu, zdając sobie, co do niej powiedział. Ocknęła się, czerwieniąc się na twarzy i chowając pieniądze do sakiewki. Była nieostrożna. Ukryła swoje pieniądze ponownie w wewnętrznej kieszeni swojego letniego kimona, które zdecydowanie nie było odpowiednie na taki zimny wieczór.
-Mało kto ma ochotę oszukiwać osobę, która nosi broń - stwierdziła speszonym tonem -Poza tym przez Takoyaki tracę głowę - dodała i gdy spojrzała na niego, zobaczyła, jak zaczyna lepić kulki, przez co w jej oczach pojawiły się iskierki. Ledwo zdołała powstrzymać się od oparcia się o blat, by patrzeć, jak będzie kładł kuleczki na metalowej blaszce. Starała się pozostać czujną, w końcu jakiś tydzień temu, członkowie jej własnej rodziny, wycięli jej psikusa i to dosyć niemałego. Z jednej strony była na nich wściekła, z drugiej strony, było to jednak lepsze niż to, co spotkało inne pisklę. Gdy go znaleźli w jego boku, dalej tkwił nóż tuż pod żebrami. Dlatego starała się zachować czujność, choć zapach co chwilę starał się ją rozproszyć.
-W samym mieście mieszkam już cztery lata, jednak nigdy nie opuściłam regionu Shigashi. Mieszkałam kilka godzin drogi od miasta.... uhmm - westchnęła, przypominając sobie te spokojne dni. -Przynajmniej raz w miesiącu jeździliśmy z tatą do miasta, kupić zapasy dla naszego Ryokanu. Jechaliśmy z pustymi beczkami, gdy tylko jednak docieraliśmy do miasta, wchodziliśmy coś zjeść i kupić Takoyaki. I ku zdziwieniu taty potrafiłam zjeść je bez dmuchnięcia choćby! - roześmiała się, przeczesując włosy na wspomnienie tamtych wspaniałych i szczęśliwych chwil -Wizyty w mieście wtedy zawsze kojarzyły mi się z właśnie z Takoyaki, których potrafiłam zjeść wiele. A że byłam pomocna w domu, to nigdy mi nie żałowano podczas tego długiego wypadu do miasta - rzekła, obierając się o blat. Teraz jednak już tak nie było. Tata oraz Mama zostali zabici, tak jak i chłopak, któremu została przyrzeczona. Ryokan prowadził teraz młodszy brat mamy, a ona była pod opieką jej siostry. Wszystko to stało się dlatego, iż ktoś chciał z niej uczynić kurtyzanę. Gdy poczuła wilgoć w oczach, błyskawicznie ją starła i skupiła się z powrotem na kucharzu. Gdy tylko dostała pierwsze Takoyaki, nabiła pierwszy z nich na patyczek i od razu zjadła, nim choćby zdążył ostygnąć. Rozkoszując się tą chwilą, uśmiechnęła się błogo. Gdy otworzyła oczy, jej uwaga została w pełni pochłonięta przez kucharza. Arino tylko przez moment rozważała jego propozycję, czując nieodpartą ochotę zgodzenia się.
-Nie zna mnie Pan, miesięczny zapas błyskawicznie bym wykorzystała - zaśmiała się krótko, by w końcu wziąć drugi kęs. Z jej ust zniknął uśmiech, gdy wspomniał o tym, iż musi gdzieś się udać -W czym mogłabym pomóc? yhym... słyszałam też rozmowę Pana z poprzednim klientem - powiedziała spoglądając nagle na niego z powagą, wgryzając się już w ostatnią kulkę, powoli ją przeżuwając -Jestem przekonywającą młodą dziewczyną, zwłaszcza jeżeli ktoś zagraża świętości takoyaki - rzekła bardzo poważnym tonem.

[Shin]

Osiem rąk
3 / 7
Misja rangi D dla Arino

Sprzedawca pozwolił wygadać się dziewczynce, która rozmarzyła się nad miłymi wspomnieniami z przeszłości. Kupiec wielokrotnie słuchał opowieści ludzi którym jego przysmaki kojarzyły się z miłymi wspomnieniami. W kończu jak można nie lubić takoyaki? Już sam fakt, że są słodkie sprawia, że mogą być przysmakiem dzieci, a dzieciństwo to przecież najwspanialszy okres w życiu. Sam, będąc skupiony na swojej pracy nie zauważył zmiany w oczach młodej osóbki, czy jakichkolwiek śladów smutku czy płaczu, więc nie było nawet mowy i pytaniu młodej damy o jakiekolwiek szczegóły doprowadzające ją do łez. Będąc pewnym, że rozmówczyni jest w dobrym nastroju, mężczyzna zaczął nieco popisywać się w kuchni, żonglując nożami i spektakularnie przyrządzając swoje danie. Na uwagę o ostaniej rozmowie jednak nieco przygasł.
- Rozmowę z poprzednim klientem? Ach, to...- powiedział, wzdychając i nie wiedząc za bardzo jak ma całą sytuację skomentować - Wiesz, Ci, którzy mają siłę, mogą nas bronić albo okraść. Kiedyś przez... przypadek dałem jednemu bardzo niegrzecznemu człowiekowi niedopieczoną kulkę... ale spokojnie, Twoje wszystkie są w porządku! I akurat okazało się, że to człowiek mafii... - powiedział, robić długą pauzę. Widocznie tutaj zamierzał skończyć swoją opowieść, ale widząc niezrozumienie na twarzy dziewczynki od razu przystąpił do wyjaśnień - Okazało się, że był członkiem mafii. A mafia nie wybacza. Z resztą nosisz broń, jak sama powiedziałaś, więc albo jesteś z nimi, albo wyjątkowo głupia, zakładam, że to nie to drugie - powiedział szczerze i dość niegrzecznie.
Widać było, że mężczyzna ma niewyparzony język i raczej łatwo było mu spowodować kłopoty. Ludzie, którzy za dużo mówią zawsze powodują w swoim życiu wiele nieszczęść, samemu nie będąc często świadomi swoich przywar. Ciekawskim mogło nasunąć się pytanie: co takiego ma w sobie ten człowiek, że jeszcze nie ucięto mu języka?
- Ach, to świetnie! - powiedział po wysłuchaniu ostatniego zdania dziewczynki, która zaoferowała swoją pomoc - Pozwolono mi kupować ośmiorniczki do takoyaki tylko od jednego kupca. Znajdziesz go na Południowym Targu. To mały kram na uboczu, ma na sobie szyld Akitamy. Trzeba mu dostarczyć ten list i zwrócić mi odpowiedź. A w zamian zrobię Ci jutro tyle takoyaki ile tylko jeszcze wciśniesz, a i dam trochę do domu. Co Ty na to? - spytał entuzjastycznie, kładąc na stół ostatnią porcję opłaconej dzisiaj porcji.

Jeśli Arino się zgodzi, posta dajesz w TYM TEMACIE

[Arino]

Arino powoli zaczynała tracić cierpliwość, głównie na wskutek największej niedogodności przebywania w sklepie rybnym. Miała nadzieję tylko, iż jej ubrania nie przesiąkną tym zapachem, gdyż w swojej garderobie nie miała zbyt wielu różnorakich ubrań. Zdecydowanie po wszystkim powinna zrobić pranie tego stosu brudnych rzeczy leżących obok jej posłania. Uzupełniając w ten sposób swoją skrzynię z ubraniami. W końcu jednak mężczyzna wrócił, dając jej list oraz skrzynkę.
-Byli złotymi rodzicami - rzekła, lekko się skłaniając i wychodząc nieśpiesznym krokiem. I wtedy znowu zobaczyła te wielkie tłumy. Mlasnęła niezadowolona, zdając sobie sprawę, iż znowu będzie musiała się przedzierać. Przeskoczenie nad nimi lub poruszanie się po dachach, nie wchodziło w grę. Powinna zacząć nosić krótkie spodenki pod kimonem. Ruszyła w tłum, tym razem warcząc już, że mają jej zejść z drogi. Jej groźne spojrzenie zdecydowanie przyśpieszało całą procedurę. Wiele osób, zdecydowanie było wystraszonych, w końcu tak zachowująca się osoba musiała pochodzić z mafii, tylko której, tego już raczej nie mieli jak stwierdzić.
W końcu dotarła z powrotem do Rynku, gdzie znajdował się sklep z Takoyaki. Weszła do środka, uśmiechając się czując przyjemny zapach Takoyaki, który najpewniej przez długi czas z tego miejsca nie wywieje.
-Witaj z Powrotem Władco Takoyaki - zawołała radosnym głosem, siadając na miejscu i kładąc na ladzie list oraz paczuszkę -Mam list od twojego dostawcy. Nie wiem, co on tam tłumaczy i nie znam się na ośmiornicach, ale wiem jedną, bardzo ważną rzecz. Będę bardzo, zła jak zamkniesz sklep. A możesz tego uniknąć wprowadzając nowość sezonową - poklepała zawiniątko z ośmiornicami -Przyciągniesz tym wielu ludzi do siebie, na, tyle iż będziesz dalej mógł pracować z pasją

[Shin]

Osiem rąk
7 / 7
Misja rangi D dla Arino

Odkąd Arino udała się dostarczyć list, mężczyzna nerwowo krzątał się po lokalu, starając się nie myśleć o tym, jaką odpowiedź dostanie z powodu swoich zuchwałych słów. Dopiero wtedy, gdy już nic od niego nie zależało, zaczęły trawić go wątpliwości co do słuszności swojego wyboru. Mimo wszystko zamykanie biznesu było czymś, co pozbawiłoby jego rodzinę źródła zarobku, a z drugiej po co trzymać się czegoś, co za niedługo i tak nie pozwoli jej wyżywić. Ale co miałby robić, skoro zna się tylko na takoyaki?
Nie pomógł widok dziewczyny, którą wypatrujący z wyczekiwaniem sprzedawca zauważył już z daleka. Nie wyglądała ona na zastraszoną, a sprzedawca ze sklepu rybnego do ludzi o najmilszej aparycji nie wyglądał, a dodatkowo niosła jakiś pakunek. Powitał ją zaraz, gdy weszłą do środka.
- Władco Takoyaki? Hehe - zaśmiał się rubasznie, chociaż nadal nieco nerwowo. Po słowach dziewczyny wziął do ręki list i zaczął go czytać w kółko, jakby starał się wyczytać ukryty sens z listu, a na końcu pogniótł kartkę i wrzucił do piecyka.
- W mojej rodzinie od dawna sprzedawano takoyaki. Robił to mój dziadek, ojciec, a teraz ja. Zawsze używaliśmy tego samego przepisu, udoskonalanego z pokolenia na pokolenie, i szczyciliśmy się tym, że nasze przysmaki są najlepsze w mieście. - powiedział smutnym głosem, patrząc na wyłożone z torby przysmaki o innym kształcie - Nie chciałem tego zmieniać, wiesz? To dorobek naszej rodziny i... - zająknął się. Dało się słyszeć nostalgię i załamanie w jego słowach. Arino mogła dostrzec teraz obraz człowieka wykończonego stresem, który niewiele miał wspólnego z pełnym pasji kucharzem sprzed godziny.
- Czasy się zmieniają, musimy się zmienić i my... - powiedział, robiąc niepewną minę - Dobrze, spróbujemy. Przecież nie chciałbym, żeby Panienka uwielbiająca Takoyaki była zła, to byłaby katastrofa - dodał, starając się zabrzmieć pogodnie i zabierając do przyrządzania.
- Ten typ ośmiornicy ma nieco słodszy smak, ale trzeba go przygotować dodatkowo ścierając głowę i myjąc, żeby pozbyć się wierzchniej warstwy ochronnej - powiedział, szorując osmiornicę ze śluzu ochronnego - Teraz zaczyna się nowe zadanie. Będziesz moim pierwszym klientem i musisz szczerze powiedzieć, czy dobrze dobrałem przyprawy, bo to będzie improwizacja. Cholera, to trochę ekscytujące - powiedział, siekając, doprawiając o smażąc ośmiorniczki, by na końcu podać je polane rozcieńczonym sosem słodko kwaśnym.
- Nie spiesz się. Mamy cały miesiąc, żeby przetestować przepis. Tak była umowa, prawda? - dodał z uśmiechem - Ah, i jeszcze to - dodał na stół sakiewkę, nieco większą niż tą, którą przekazała mu dziewczyna za hurtową ilość takoyaki, które kupiła wcześniej - Za fatygę. I nie waż mi się nie przyjmować, z resztą specjalnie daję Ci ją teraz, bo nie możesz z pełnymi ustami - dodał, i puścił oczko dziewczynie, po czym spróbował jednej kulki nowego takoyaki - Za słone. I więcej ziół. Ale może być dobrze - powiedział, oporządzając kolejną z ośmiornic.

Oczekuję od Ciebie posta kończącego misję. Przy tym poście możesz zmienić temat. Po jego odczytaniu dam misję do oceny.

[Arino]

Arino słuchała sprzedawcy ze spokojem, analizując sobie spokojnie jego słowa. Rozumiała doskonale takie rzeczy jak tradycja, gdy pomagała rodzicom w Ryokanie, mieli też kilka tradycyjnych podejść, już jak jej Tata zwykł nazywać "przestarzałych", jednak stale przyciągających klientów poprzez klimat. Mimo owego podejścia jednak nie bali się robić nowych rzeczy, gdyż dzięki temu parli naprzód.
- To co najlepsze jest tym co najdroższe. Dodając trzy inne ośmiornice do Takoyaki, sprawisz, iż te, których do tej pory używałeś staną się bardziej specjalne, lepsze. Jako iż uważasz je za najlepsze i ośmiornice są trudniej już dostępne, to ich cena powinna być też większa - powiedziała puszczając mu oczko - Oczywiście, ja będę miała na nie stałą zniżkę - zaśmiała się jak zza dawnych czasów pozbawionych wiedzy o złej stronie świata. Westchnęła i oparła się znowu o ladę. Zaraz w teorii powinna znikać i udać się do kryjówki, gdzie szpon mógł chcieć wyznaczyć jej jakieś zadanie. Miała już niewiele wolnego czasu.
- Darmowe próbki Takoyaki? Oczywiście, jednak nie próbuj mnie otruć. Nie jestem odporna na trucizny - puściła mu oczko, znowu zaczynając się śmiać. Oparła się o ladę i patrzyła jak mężczyzna zaczyna, przygotowywać jej posiłek. Oczy jej błyszczały dziecięcą radością, zdradzając jej młody wiek, przeczący jej życiowej wiedzy. Co musiało ją spotkać, skoro od prowadzenia z rodzicami Ryokanu przeszła do roli "ochroniarz" w specjalnej dzielnicy.
Gdy podał jej pierwsze próbki, wgryzła się je z twarzą degustatora. Powoli rozkoszując się czymś, co każdemu innemu poparzyłoby wargi, nie jej jednak. Skinęła mu głową, biorąc sakiewkę. Więc w ten sposób zamierzał ją rozliczyć za miesiąc takoyaki. To w pewien sposób, ograniczało jej spożycie, jednak i tak miała dzięki temu dodatkowe środki, o których jej Ciocia mogła nie wiedzieć.
- Oczywiście, spodziewaj się mnie często, będę próbować z miłą chęcią Takoyaki! - rzekła z uśmiechem. Gdy ktoś dotknął jej ramienia, uśmiech zniknął jej z twarzy. Mężczyzna szepnął jej coś do ucha, na co odpowiedziała skinieniem głowy i udała się w kierunku kryjówki.

[Tetsurō]

"Muzykant"

Misja Rangi C dla Arino

1/28

Rynek, jak to zawsze bywa, dosyć mocno tętnił życiem. Słychać było dogłosy przekupek, handlarzy oferujących swoje najlepsze towary oraz targujących się z nimi przybyszy. Było też wielu ludzi, którzy starali się zarobić na tym przy okazji zamieszania, rzezimieszki, kurtyzany, ochroniarze. Jednym słowem istny chaos, takie właśnie miejsce pozostawiła za sobą młoda, pracująca dla lokalnej mafii kunoichi. Arino, wiedziona informacją od kuriera, zaczęła opuszczać targowisko i ruszyła w stronę jednej z tutejszych kryjówek, zapewne mając dostać tam kolejne zadanie. W końcu z jakiego innego powodu by ją wzywano. Plany jednakże zmieniły się bardzo szybko. Kiedy przeszła kilkadziesiąt metrów, cały czas idąc główną ulicą, nagle wpadł na nią mężczyzna w długim płaszczu. Dla postronnego mogło to wyglądać jak zwyczajna uliczna kraksa i dokładnie tak to miało wyglądać. Zakapturzony osobnik wyszeptał jej jedynie krótkie dwa zdania - Zmiana planów. Za mną. - po czym skierował się bardzo szybkim krokiem w jedną z bocznych, mrocznych uliczek, które słońca się nie obawiają. Tam zniknął w cieniu, zapewne czekając aż Arino dołączy do niego.
Kiedy tylko dziewczyna weszła do ciemnej uliczki, niezbyt wysoki mężczyzna ujawnił się z cienia, po czym odsłonił swoje przedramię, ukazując jej tatuaż z feniksem. Miał to być znak dla niej, że wie z kim rozmawia. On nie oczekiwał potwierdzenia, doskonale wiedział kim ona jest i czego od niej oczekuje. Oparł się o ścianę, zdjął kaptur pokazując swoją zniszczoną życiem twarz na którą spadały kręcone, czarne włosy i wyciągnął z kieszeni fajkę, którą zaczął czyścić ze starego, mocno już spalonego tytoniu przy pomocy drucianego czyścika.
- Jest nowa robota. Dosyć pilna, więc nie masz możliwości odmówić. - Spojrzał jej prosto w oczy, oczekując przytaknięcia bądź odpowiedzi, po czym sięgnął do kieszeni, skąd wyciągnął jedwabną sakiewkę. Wsunął w nią dwa palce i wyciągnął sporą porcję tytoniu, który zaczął wkładać w cybuch swojej drewnianej fajki. Powietrze wypełniło się delikatną nutą wanilii.
- Uznaliśmy, że to już czas, abyś wykonała jakąś poważniejszą robotę. To twoja pierwsza i jedyna okazja, żeby się wykazać. Spieprzysz, to wylatujesz w podskokach. - końcówkę zdania wypowiedział już niezbyt wyraźnie, gdyż trzymał w ustach ustnik od fajki i korzystając z zapałem, zaczął odpalać tytoń. Teraz już ten słodki zapach wypełnił całą wąską uliczkę, w której się znajdowali. Mężczyzna przez chwilę przyglądał się dziewczynie, nie mówił ani słowa, zastanawiając się i przyglądając, w jaki sposób zareaguje na to co jej przekazał. Jak zapewne się domyślała, Mafia nie potrzebuje słabych a wszyscy jej członkowie są poddawani ciągłym testom przez całe swoje życia. Ta praca nigdy nie jest łatwa...

  Ukryty tekst

[Arino]

Niebyła zbyt szczęśliwa, iż musi już wracać do kryjówki. Dopiero co znalazła świetne miejsce z Takoyaki, którego właściciel miał u niej teraz dług. Jednak kurier dał jej znać, gestem znanym tylko wśród członków rodziny Yoshida, a ona znała dobrze sekretne znaki ich rodziny. Idąc już drogą, westchnęła z niezadowoleniem. Czy ktoś byłby nieszczęśliwy, gdyby nie było jej na rozdawaniu zadań? Wczoraj pracowała, gdy połowa grupy odpoczywała — z powodu braku zadań. Włóczyli się wczoraj tylko po mieście, przyglądając temu co się dzieje, w razie co mając zdać raport. Ona to jednak miała pecha. Szła jednak posłusznie, zauważając, iż miasto w końcu przeszło ze strefy pomiędzy. Nie było już szyldów reklamowych sklepów, wszystkie były zamknięte. Teraz można było dostrzec setki różnych lampionów i szyldów należących do knajp. Nie kręciły się też służby porządkowe, których zadaniem było zapalanie lamp. Wszystkie się już paliły, dając wystarczające źródła światła. Ona jednak skręciła z głównej arterii, w boczną, pozbawioną własnych źródeł światła. Wymijała ludzi sprawnie tak jak i oni ją. Nikt nie miał ochoty w ciemnej alejce, zaczepiać osoby z bronią, nawet takiej o niskim wzroście i kobiecych kształtach. W tym mieście było zbyt wiele osób z mafii.
Gdy ktoś na nią wpadł z rozmysłem, już sięgała do kabury ukrytej na udzie, gdzie znajdowały się kunaje. Słowa nieznajomego od razu ją uspokoiły, a ona stała chwilę, nie wiedząc, czy mu zaufać. Dobyła jednak krótkiego ostrza i ukryła po wewnętrznej stronie lewej dłoni. Ruszyła za nim, w ciemną alejkę, gdzie dostrzegła go tylko dlatego, iż się ruszył. Nie była jeszcze przyzwyczajona do tak szybkiego odzwyczajania się od świateł. Nie miała też kociego wzroku. Jednak ten wyszedł z głębokiej ciemności i w świetle gwiazd, ukazał jej tatuaż z feniksem. Ktoś cholernie postawiony wysoko, a sądząc po wieku możliwe, iż to był jeden z pozostałych płomieni, których do tej pory nie miała okazji poznać albo kandydat na takiego.
- Jak nie mam, to nie mam. Ale lepiej by było o tym porozmawiać w kryjówce, gdzie mam cały pozostały sprzęt - powiedziała spokojnie, opierając się o ścianę po drugiej stronie. Była ciekawa, co jej powie i czego chciał. Procedury prostych zadań zwykle tak były przekazywane albo wprost w kryjówce, gdzie przekazywano każdemu pisklakowi zadanie. Gdy jednak go wysłuchała, jej brew powędrowała w górę.
- Znam zasady - powiedziała twardo. Wykopanie znaczyło, iż krzywda dla rodziny nie mogła być bardzo poważna, gdyż niepowodzenie równało się karze, zawsze - Ale, jeżeli jest to poważniejsze od podpalenia sklepiku, to omijasz wiele procedur - mafia nie była w końcu byle se grupką zrzeszającą bandytów. Było to organizacja, zrzeszająca różnego rodzaju ludzi, którzy działali wedle zasad i ustalonych procedur. Ona oprócz tego, iż była Doko, była też Kunoichi, co powodowała, iż dotyczyły ją jeszcze inne zasady, ale też miała dzięki temu swoje przywileje. Będąc siostrzenicą Płomienia, wiedziała też więcej niż inni.
- Nim się zgodzę, muszę dowiedzieć się kim jesteś.Nie znam Cię, a znam z widzenia wszystkie osoby podlegające Hikage-Honō i mogącymi zarządzać kryjówką czwartą - rzekła wprost - Ten twój tatuaż niewiele mi mówi też, może też być próbą oszukania mnie - powiedziała wzruszając ramionami, w identyczny sposób jak robiła to jej ciocia. W końcu ten "Tatuaż" co jej pokazał, mógł być podróbką lub jakimś falsyfikatem. Cały czas trzymała lewą rękę, tak by nie ukazywać jej zawartości.

[Tetsurō]

"Muzykant"

Misja Rangi C dla Arino

3/28

Uliczka w której przesiadywali była dosyć ciasna i ciemna, mimo tego, że mężczyzna delikatnie wystawał z cienia i było widać jego rysy twarzy, to większość ciała znajdowała się dalej w ciemności. Kiedy Arino zaczęła zadawać pytania, ten tylko westchnął i wyjął fajkę z ust.
- Niech Ci będzie, chociaż nie mamy czasu na takie gierki. zwą mnie Kemuri, możesz mnie nie znać, głównie działam poza miastem. A ty.. - skinął głową tak, aby dziewczyna odwróciła się i zobaczyła wiszący przed jej twarzą kunai. - Gdyby mi zależało, byłabyś już martwa. W każdym razie... - Westchnął jeszcze raz, po czym lekko skinął dłonią, a ostrze z tyłu dziewczyny spadło na ziemię, wydając przy tym metaliczny dźwięk i odbijając się gdzieś dalej, pod ścianę jednego z budynków.
- Znam procedury lepiej od Ciebie, więc lepiej nie wymądrzaj się i znaj swoje miejsce. Broń też możesz schować. - Czarnowłosy wrócił do popalania fajki, oczekując aż jego podwładna schowa broń, przy okazji pokazał jej odpowiednie symbole, które miały utwierdzić, że nie kłamie. Kiedy Arino w końcu postanowiła współpracować, Kemuri wyrzucił na ziemię spalony tytoń ze swojej fajki i schował znowu do swojej torby, po czym wyprostował się i z poważną miną spojrzał na dziewczynę.
Jak już mówiłem, mam dla Ciebie zadanie. Poza miastem, w lokalu "Pod rozpiętymi skrzydłami" przebywa aktualnie pewien mężczyzna. Harato Komori, jest on muzykiem. Zadłużył się u nas na 5000 Ryo, jednakże nie spłacił ani jednej raty. Ukrywał się prawie pół roku, jednak w końcu nasi informatorzy go znaleźli. Idź tam i przypomnij mu o istnieniu naszej rodziny. Chcę aby po twojej wizycie był pewien, że chce nas spłacić z nawiązką. Ma przeżyć, reszta mnie nie interesuje. Jeżeli ma coś cennego, co można spieniężyć w ramach spłaty to mu to odbierz. Nie sądzę, żeby miał ochroniarzy, a nawet jeśli to powinnaś sobie z nimi poradzić. - Westchnął, jeszcze rzez chwilę na nią patrząc, po czym naciągnął kaptur na głowię i poprawił chustę, która póki co wisiała mu na szyi. Naciągnął ją na swoją twarz i zrobił krok w stronę cienia, prawie w nim niknąc.
- Jeżeli masz jakieś pytania, to ostatni moment, żeby je zadań. - Zrobił kolejny krok wgłąb uliczki. Teraz już dziewczyna mogła słyszeć jedynie jego głos. Jeżeli nie zada ona żadnego pytania, to ten po chwili zniknie, pozostawiając po sobie jedynie dogasający na ziemi popiół. Chociaż nawet ten po chwili zniknął, będąc rozwianym przez wiejący w uliczce wiatr. Kunoichi została sama, zlecenie zostało zlecone, teraz pozostało jedynie je wykonać, ku chwale rodziny.

---

Kemuri - Yumi Rodziny Yoshida

[Arino]

Posłusznie popatrzyła w kierunku, który jej wskazał. Widząc wymierzoną w nią broń, drgnęła, ledwo powstrzymując swój instynkt. W pierwszej chwili chciała odskoczyć i uderzyć w broń, tak by ta nie mogła jej zagrozić. Jednak stało się to samoistnie, a ona spojrzała ponownie na niego. Był od niej lepszy, jednak to nie było niczym dziwnego, patrząc na jego wiek i to iż był członkiem mafii. Sekretna mowa znaków całkowicie ją rozluźniła, tak iż schowała broń do kabury przy udzie. Założyła ręce na piersiach i skinęła głową. Opierając się o ścianę, starała się zapamiętać każde jego słowo. I znowu ujawniła się zaleta osoby wychowanej w Ryokan. Zapamiętywanie życzeń klientów, tak też było tym razem. Najważniejszymi informacjami były: "Pod rozpiętymi skrzydłami", "Harato Komori", "Dług 5000 Ryo", "Ma przeżyć"
- Przez brak czasu, muszę zadać ci sześć pytań - wzięła oddech i zadał pierwsze pytanie - Czym dokładnie jest ten lokal? - gdy tylko usłyszała odpowiedź, od razu zasypywała go kolejnym, dając mu wystarczająco czasu na odpowiedź - Pod czyją opieką jest lokal? Jakich zniszczeń w nim mogę dokonać? Możesz mi wskazać na mapie, gdzie jest albo chociaż powiedzieć którą bramą mam wyjść z miasta, by tam dotrzeć? Jak on wygląda? Znamy punkt nacisku, coś co ceni, a jakby stracił byłoby źle? - to były pytania, które podawały jej pełen zbiór informacji, których nie mogła w takim razie uzyskać sama. Nie było na to czasu, skoro nawet olali procedury mafijne.

[Tetsurō]

"Muzykant"

Misja Rangi C dla Arino

5/28

Mężczyzna przystanął w cieniu, słysząc, że kunoichi ma jeszcze coś do powiedzenia. Przez jego ciemne ubranie prawie nie było go widać i zapewne, gdyby Arino nie wiedziała, że tam dalej stoi, miałaby problemy z dostrzeżeniem go. Kiedy tylko powiedziała ile ma pytań, ten pokręcił głową z dezaprobatą, jednakże nie powiedział nic. Czekał aż ta skończy mówić. Wtedy też po raz kolejny oparł się o ścianę i założył ręce na klatce piersiowej. Dał jej się wygadać i zebrać wszystkie pytania do kupy, żeby nie musieć się co chwilę wtrącać i rozdrabniać.
- Nie mam czasu odpowiadać na wszystko, z resztą, czasy niańczenia już odeszły w niepamięć. Pora wziąć się za prawdziwą, poważną robotę. Lokal znajduje się na południu, niezbyt daleko, jednak będziesz musiała zboczyć z głównego traktu. Z tego co wiem to nie należy do nikogo, nie wiem dlaczego, może uda Ci się dowiedzieć przy okazji, góra się ucieszy. - było słychać lekką drwinę w jego głosie. - Co do samego dłużnika, to muzyk, ci na występach lubią się przebierać, więc nie wiem jak wygląda dokładnie. Zwykły przeciętniak, tak go zapamiętałem. Rozpytasz na miejscu to się dowiesz. Z resztą... - Przerwał w pół zdania, gdyż nagle do ich uszu doszedł głośniejszy dźwięk ulicy. Był to szczęk metalu uderzającego o metal. Na szczęście, dosyć szybko okazało się, że były to jedynie metalowe rurki, które niefortunnie spadły z przewróconego wozu obijając się o siebie i wydając bardzo nieprzyjemny dźwięk. Niestety dla dziewczyny, takie zamieszanie wystarczyło, aby jej zleceniodawca po cichu się ulotnił. Kiedy się odwróciła z powrotem w stronę ciemnej uliczki, nie mogła dostrzec zarysu sylwetki, który jeszcze chwilę temu tutaj był. Kemuri pozostawił ją samą z tyloma informacjami ile była w stanie od niego zdobyć. Z resztą musi już sobie poradzić sama. Przez te kilka minut, kiedy rozmawiali, w mieście wiatr nabrał na sile, co więcej, na niebie zaczęły się coraz szybciej przemieszczać ciemne chmury. Nie wróżyło to najlepszych warunków do wykonania misji. Z drugiej strony, może to i lepiej, w końcu kto by chciał podróżować w trakcie opadów. Pozostało jedynie pytanie, czy wszystko czego potrzebuje do rozwiązania zadania ma przy sobie, czy może jednak, tak jak planowała na początku, chce się udać do kryjówki. Wiadomo, niby lepiej się dozbroić, jednakże zawsze pozostawało zagrożenie, że cel gdzieś ucieknie w tym czasie, który mu dziewczyna ofiaruje swoimi przygotowaniami. Życie to sztuka wyborów, a właśnie przed nią był jeden z pierwszych w tym trudnym, dorosłym życiu prawdziwego mafiozy. Jak widać, nie wszystko jest tak idealne, jak miała ona ułożone w swojej głowie.

[Arino]

Zacisnęła zęby słysząc jego słowa. Jakie niańczenie?! Przecież to on stwierdził iż zadanie jest pilne i nie ma czasu, więc jak do psiej krwi miała zebrać potrzebne informacje? Tymi słowami tylko stracił drobną i potrzebną chwilę. Ledwo się powstrzymała od odpyskowania mu, jednak skupiła się na jego słowach, starając się wyciągnąć z nich jak najwięcej się dało. Gdy usłyszała dźwięk metalu, błyskawicznie wyciągnęła z kabury na broń kunai. Stała tak chwilę cierpliwie, gdy okazało się iż to tylko głupie metalowe rurki. Gdy spojrzała ku towarzyszowi, już go nie było. Syknęła niezadowolona. Powinna mu odpyskować - jak go spotka, to mu dopiero nagada. Jak będzie pamiętać, a postara się oczywiście pamiętać. Nie chcąc tracić ani chwili dłużej, ruszyła od razu do kryjówki, gdzie był potrzebny jej sprzęt. W końcu, nie chciała skakać z dachu na dach w krótkim kimonie, gdzie od dołu, można było zbyt wiele zobaczyć.
Upewniwszy się w pewnym momencie iż nikt jej nie śledzi, skręciła kilka razy i weszła do środka, gdzie od razu udała się do swojego pokoju. No, powiedzmy pokoju, było to bowiem pomieszczenie niewielkie, w którym ledwo mieściło się łóżko, szafa oraz biurko z krzesłem. Wchodząc pozbyła się wielkiego kunai z pleców, by zacząć ubierać się w ciemny strój. Nie ściągała swojego kimona - niezbyt dopasowanego do aktualnej pogody, jednak jej nigdy nie było zimno. To kimono mogło się jej jeszcze przydać. Czarny strój na szczęście można było błyskawicznie na siebie nałożyć, tak więc niewiele tutaj czasu straciła. A wręcz go zyskała, gdyż teraz mogła zachowywać się jak Kunoichi. Mogła teraz ruszyć wygodną trasą - nie zmuszona kluczeniem drogami w mieście. Wyszła z kryjówki innym wejściem i ruszyła w miasto ciemnymi alejkami. Oddalona wystarczająco od kryjówki wskoczyła na dach, by z jednego na drugi, skierować się na południe. W swoim kimonie tak by nie mogła, jednak teraz była ubrana cała na czarno, jej twarz skrywała maska, a włosy kaptur. Tylko oczy były czymś, czego nie dało się skryć. Choć, kto by zwracał uwagę, na osobę o pomarańczowych oczach? W końcu na świecie było wiele dziwniejszych osób.

Z/T
Prowincja: Shigashi no Kibu
Kierunek: Gospoda "Pod rozpiętymi Skrzydłami"

[Tetsurō]

Idziemy -> Tutaj

[Shinju Hyūga]

Próby wyciągnięcia informacji spełzły na niczym. Ale kunoichi nie była głupia. Natychmiast dostrzegła strach w oczach kupca. Zupełnie to samo spojrzenie co wtedy, kiedy woźnica przybył z towarem do jej rodzinnej wioski. Zmarszczyła brwi i westchnęła głośno pod nosem. Rozejrzała się po placu jednak przed odejściem wpadł jej do głowy jeszcze jeden pomysł. Ponownie zbliżyła się do stoiska mężczyzny, z którego uprzednio próbowała wyciągnąć informacje. Uśmiechnęła się lekko.
- 50 Ryo. - powiedziała tylko i stała tak w oczekiwaniu na reakcję. Mężczyzna był kupcem więc nie miała wątpliwości że zrozumie o co chodzi. Zapomniała przez chwilę o tym gdzie się znajduje. Przecież to była osada handlowa. Tutaj wszystko i każdy ma swoją cenę. Ale za tak niewinną informację nie chciała przepłacać.
- Jeżeli się Pan boi. Może Pan napisać na kartce, albo po prostu wskazać mi drogę. - dodała po chwili dosłownie szepcząc. Nie chciała go straszyć. Była daleko od domu i był środek dnia. Pewnie straż by ją aresztowała.