Rynek

[Toshiro]

-Misja rangi C-
8/15 Gdy już tak człowiek zatrzyma się w miejscu i stanie gdzieś z boku to nagle nawet jeśli bardzo wyróżnia się aparycją nagle staje się otoczeniem, które większość osób w pośpiechu mija. I tak też było. Kubomi zatrzymała się i ze spokojem obserwowała przybytek. Wydawało się, że jej spostrzeżenia nie wniosły za dużo, ale spodziewała się obiegu. Niestety widoczność była mocno ograniczona, ponieważ dom nie posiadał żadnych okien. Nie prezentował się na pewno zbyt dobrze na tle innych, które w przeszłości mogła mieć przyjemność oglądać młoda kunoichi. Nie był też dziurą z zapadającym się dachem, aczkolwiek bardzo dużo mu do tego nie brakło.
Zdecydowała się jednak podejść nieco bliżej. Niestety późna pora sprawiała, że musiała jeszcze trochę poczekać zanim znajdzie jakąś nieco większą grupkę, do której mogłaby się przykolegować na pewnym dystansie. Słupów tutaj za dużo nie miała jak uświadczyć. Grupka jednak szła dalej, choć białowłosa miała okazję zerknąć do środka przez uchylone drzwi. W środku dostrzegła mężczyznę w zakrwawionym fartuchu rozmawiającego z mężczyzną w ciemnozielonym kimonie. Musiała w tym momencie podjąć decyzję odnośnie tego, czy idzie dalej z za grupką korzystając z "kamuflażu", czy też decyduje się na coś innego.

Koyomi Yagami

[Kubomi]

Grupka, która opuściła ten przybytek handlowy nie interesowała białowłosej. Tygrysica była skoncentrowana na jednym zadaniu, handlarzu, klienci mniej lub bardziej szemrani jedynie odwracali jej uwagę od rzeczy ważnych. Była już godzina zamykanie biznesów, więc mogła na razie założyć, że nie powinno być żadnych, nowych gości, nieprawdaż? Wzięła ostatni oddech i skierowała się w kierunku drzwi sklepu. Zanim pozwoliła sobie na wejście, wpierw chciała dać sobie parę sekund, by mogła podsłuchać tocząca się w środku.
Gdy tylko minęło, powiedzmy, 10 sekund lub ton głosu wskazywał na zauważenie jej obecności, miała zamiar wejść. Teraz liczyły się tylko jej umiejętności, ekwipunek i zdolność podejmowania logicznych decyzji. Czy to wszystko było naoliwione? Czas pokaże.
- Dobry wieczór, jeszcze otwarte? – przywitała się wchodząc do środka, chcąc kupić sobie sekundę-dwie na rozejrzenie się po wnętrzu. Jakiekolwiek strategiczne miejsca jak osłony, schody, drzwi, wszystko to miało znaczenie, jeżeli to w tym miejscu dojdzie do rozróby.

[Toshiro]

-Misja rangi C-
9/15 Kubomi zdecydowała się na otwarte podejście. Ostatni moment na wycofanie się albo próba podejścia od innej strony został w tym momencie zaprzepaszczony. Kunoichi odłączyła się od grupki i zaczęła iść w stronę sklepu. Już w trakcie połowy drogi została dostrzeżona przez mężczyznę w fartuchu, który zwrócił się do środka pomieszczenia i powiedział coś niesłyszalnego dla kunoichi. Gdy ta miała zamiar już praktycznie wejść w drzwiach pojawił się postawny mężczyzna o białych włosach do ramion, zdecydowanie niezadbanych i naleciałością nieogolonego zarostu. Zza drzwi widać było mniej więcej połowę jego ciała. On zaś stanął Kubomi na drodze nie pozwalając przejść dalej.
-Wybacz, lala. Zamknięte.- oznajmił krótko szorstkim głosem nie mając zamiaru ruszać się z miejsca, w którym stał. Niestety sprawiło to, że kunoichi nie mogła za bardzo rozejrzeć się po wnętrzu.

Koyomi Yagami

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kubomi]

W odpowiedzi na szorskie zakończenie jej fantazji o wejściu do środka, na twarzy białowłosej pojawił się grymas niezadowolenia i zaskoczenia. Przez tego gbura nie mogła nawet zerknąć do wnętrza! Jednocześnie komplikowało jej to oryginalny i nieskomplikowany pomysł, przez co będzie musiała przejść do tych bardziej skomplikowanych intryg… jeszcze tylko nie wiedziała jak. Postanowiła na razie zagrać aktorsko, zacisnęła pięści, a twarz przyjęła wyraz większej irytacji, gdy jako wcale-nie-podejrzana-klientka chciała dokonać zakupów, a jej nie pozwolono.
- Hę?! Jak to zamknięte? Jeszcze przed chwilą ktoś stąd wychodził! – podniosła głos, starając się zabrzmiać na poirytowaną jak to tylko możliwe. Sama kalkulowała w tym czasie swoje możliwości. Wejście siłą odpadało, znała swoje siły, szczególnie fizyczne i nie widziało jej się przepychanie z rosłym mężczyzną, może nawet w bonusie z kunaiem w brzuchu – zgadując po jego aparycji. – Chcę. Wejść. – postawiła na razie na bezpośrednią konfrontację, wydawało się to najlepsze co może zrobić. – Jeżeli było zamknięte, to można było przynajmniej zamknąć drzwi, by nie robić ludziom nadziei! – sama wątpiła, że „klienckie” narzekania w tej formie dadzą jakikolwiek skutek, jednak warto było spróbować zanim trzeba będzie sięgnąć po inne metody. Grunt to teraz jeszcze głupio się nie podstawić, trudno powiedzieć czego można się spodziewać…

[Toshiro]

-Misja rangi C-
10/15 Grymas i niezadowolone miny niestety nie robiły za bardzo wrażenia na rosłym mężczyźnie. Ten stał w przejściu nie dając nawet szans na to, aby zajrzeć, czy też przemknąć do środka. Wolny kawałek, przez który można było przejść zasłaniała połowa jego cielska, a resztę przymknięte drzwi. Spojrzał na kobietę od góry do dołu zwracając na pewno uwagę na spore zawiniątko na plecach.
-To był ostatni klient.- oznajmił już nieco mniej spokojnym tonem. Widać było, że robił się coraz bardziej nerwowy. Najwidoczniej po prostu tracił cierpliwość, chociaż... Może to jednak nie było to? W każdym razie na początku wyglądał na dość spiętego, a wraz z ciągłym narzekaniem Kubomi i jej "grą aktorską" przerodziło się to bardziej w coś co mogła by nazwać irytacją.
-Nie dociera jak się do ciebie mówi? Odejdź stąd albo zaczniesz prosić się o kłopoty. Jutro też jest dzień i będzie otwarte. Do widzenia.- oznajmił szorstko zamykając białowłosej drzwi tuż przed nosem. No chyba, że kunoichi chciała jeszcze coś zrobić. W każdym razie po grupce, która odeszła już jakiś czas temu w okolicy nagle zrobiło się bardzo cicho. Najwidoczniej była to z jednych ostatnich fal ludzi szwędających się w tych godzinach. Nic dziwnego, że interes zamykano, nieprawdaż?

Poproszę staty

Koyomi Yagami

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Tygrysica bawiąc się w aktorzynę obserwowała reakcję rozmówcy, która… wydawała się nie być na miejscu. Nawet jeżeli była irytująca, to był powód, aby reagować aż tak nerwowo? Gdy tylko drzwi zamknęły się przed jej nosem, przyjęła już swój poważniejszy wyraz twarzy – to tutaj najwyraźniej rozpoczynała się jej praca, grunt by zrobić to jak najbardziej sprawnie i z możliwie najmniejszą ilością przelanej krwi. Mimo wszystko nie lubiła zabijać innych osób i za bardzo ich krzywdzić. Jednak musi nauczyć ich, że z Monolitem Shigashi się nie zadziera.
Wykonała parę kroków do tyłu, odsuwając się od drzwi. Najpierw upewnić się co do jednego, czy są jeszcze inne drogi ucieczki. Dlatego też ruszyła z celem okrążenia budynku z pewnej odległości, poszukując tylnych drzwi czy jakichkolwiek innych otworów, które mogłyby posłużyć do ewakuacji. Starała się to robić bez wydawania odgłosów, tak na wszelki wypadek. Gdy tylko wykona obchód, wróci ponownie pod frontowe drzwi i spokojnym ruchem ręki odepnie ze swojego pasa zwój, który po odpieczętowaniu ukaże humanoidalną figurę, do której już podłączyła swoje nici. Dalej, otworzyć drzwi – preferowalnie subtelnie bez ich rozwalania, by nie przykuć niepotrzebnej uwagi. Jeżeli okaże się to niemożliwe, będzie musiała wejść z buta. Przed nią jednak wejdzie kukiełka, by przyjęła na siebie cokolwiek ją czeka, a dopiero po chwili opóźnienia sama Kubomi. Druga kukiełka na plecach posłuży jej jako forma szybkiej obrony przed atakiem znienacka.
Ale teraz niech łowy się zaczną…

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Kukiełki:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

-Misja rangi C-
11/15 Młoda dziewczyna została odprawiona z kwitkiem. Czy kogokolwiek to dziwiło? Chyba nie do końca. Ktoś niezbyt znany w tej okolicy kręci się i węszy. Wiadomym było, że ktoś kto prowadził jakąś współpracę z mafią musiał być wyczulony na takie ewenementy, więc nic dziwnego, że i tym razem kobiecie nie udało się wtargnąć. Czas mijał, aczkolwiek białowłosa dysponowała jego sporą ilością. No chyba, że wolała rzeczywiście poczekać do następnego dnia i narazić się na pojawienie się członków innej mafii bądź straży.
Wyglądało na to, że kunoichi nie zamierzała stać biernie i sprawnie wyruszyła na obchód domu. Dokładnie po drugiej stronie zobaczyła drzwi, które wychodzą na mniejszą i węższą alejkę niż te "główne". Coś w stylu tylnego wejścia. Nic nadzwyczajnego. Takie przybytki często miały dwie pary drzwi. Zaraz po tym po raz kolejny znalazła się przed frontowymi drzwiami i przygotowała się do wejścia, a raczej swoją kukłę do tego, aby ta posłużyła jej jako taran i zwiad. Drzwi jakby ktoś pytał - były zamknięte. Raczej spodziewany scenariusz. Co teraz zatem? Z buta? Z buta, a raczej z lalki, która weszła roztrzaskując część drzwi. Nie były one zbyt wytrzymałe, ale z drugiej strony ani Kubomi, ani jej lalka nie były też na tyle silne, aby wyrwać je z zawiasów. Na szczęście kukiełka to nie człowiek. Nie czuła bólu, nie musiała się przeciskać. Ktokolwiek był jednak w środku był poniekąd gotów na to co nadchodzi, dlatego na opór nie trzeba było długo czekać. Po przebyciu jakichś 2 metrów od drzwi w lalkę zatrzymało coś od boku(prawej strony). Wbiło się w jej korpus, ale nie na tyle głęboko, aby ją przebić. Zaraz po tym momentalnie nastąpił jeszcze jeden atak. Cóż. Skąd biedaczek miał wiedzieć, że to co chciał zabić już nie żyje?

Daję tutaj czas na reakcję i odpowiednie dostosowanie się do sytuacji. Przejście przez drzwi częściowo możliwe(trzeba się przeciskać). Widoczność też całkiem ograniczona, ale widzisz na pewno ręce do łokcia i broń, którą posługuję się napastnik. Jest to kościany miecz.
Koyomi Yagami

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Jednak ktoś w środku był gotowy lub po prostu był czujny… Gorzej dla niego. Kuglarka wykonała parę ruchów swoimi palcami, by jej kukiełka odpowiedziała na opór napotkany wewnątrz. Ningyo wykonać nieznaczne krok w bok i natychmiastowo po nim wykonać kopniak swoim ostrzem-nogą, który powinien trafić w mniej-więcej miejsce, gdzie znajduje się korpus przeciwnika. Przynajmniej z proporcji by tak wynikało. Następnym atakiem był piruet z ostrzami w rękach, starając się trafić ręce ochroniarza. Tygrysica ruszyła kolejną dłonią, podpinając nici chakry do swojej drugiej kukiełki serii Ningyo – która zeskoczyła z pleców i miała doprawić dzieła zniszczenia drzwi, a za nią miała wkroczyć Kubomi.
Wewnątrz miała zamiar od razu się rozejrzeć i przykleić do ściany, by nie mieć odsłoniętych pleców. Priorytetem było znaleźć drzwi do kolejnych pomieszczeń, a nawet kolejnych wrogów – zna rozmieszczenie tylnych drzwi na planie budynku, więc pozostanie potem próba nawigacji po wewnątrz w ich poszukiwaniu i ewentualnym zablokowaniu.

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Kukiełki:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

-Misja rangi C-
12/15 Let's start the dance, shall we? W myśl tych słów kuglarka postanowiła wysłać swoją marionetkę do środka. Przebiła się bez większego problemu przez drzwi i mogła zlokalizować swój cel dzięki atakowi, który został wyprowadzony z "zaskoczenia". Cóż, bad for him. Zdradzając swoją pozycję wystawił się zupełnie na atak kukły, która jakoś bardzo nie odczuła ataku swojego oponenta. Kubomi momentalnie przeszła do ofensywy i dzięki znajomości jego poprzedniej lokalizacji nie było problemu z wymierzeniem ciosy w okolice korpusu. Lalka była na tyle szybka, że jegomość nie miał zbytnio czasu na reakcję, a ostrze dosięgnęło swoje celu. Co się dokładnie stało? Ciężko było stwierdzić.
Prawie w tym samym czasie Kubomi zdecydowała się dalej przeć naprzód. Podpięła nici do kolejnej kukiełki, a później utorowała sobie drogę przez drzwi. Po wparowaniu do środka dostrzegła jak kolejne ataki jej kukiełki były wymierzone najprawdopodobniej w powietrze, ponieważ mężczyzna, który wcześniej odprawił ją z kwitkiem leżał ze sporą raną i tracił sporo krwi na podłodze. Widać było, że już ledwo kontaktował. Oprócz tego udało jej się dostrzec w głębi pomieszczenia drzwi, zza których dochodziły jakieś dźwięki. Jakby ktoś przeszukiwał bardzo szybko tamto pomieszczenie, a oprócz tego bardzo szybkie kroki.

Koyomi Yagami

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Białowłosa Tygrysica rozejrzała się po wnętrzu, prędko napotykając swoim spojrzeniem dogorywającego mężczyznę, który wcześniej ją odprawił z kwitkiem. Jaka szkoda. Jednak to nie było tak, że rozkoszowała się widokiem wykrwawiającego się człowieka, jak podejrzanie spora ilość shinobi.
- Przykro mi. – rzuciła krótko, a następnie poruszyła palcem, by Kukiełka ukróciła męki mężczyzny przez dekapitację. Nie było potrzeby, by musiał cierpieć i rozmyślać nad bezsensem swego żywota. Druga dłoń kobiety poruszyła się i druga Ningyo wyruszyła, by z całym swoim impetem wbić się w drzwi zza których dobiegały dźwięki. A sama Tygrysica powolnie ruszyła za marionetką, trzymając drugą nieopodal siebie just in case.
- Proszę, nie stawiajcie oporu. Nie chcę was zabijać. – jej słowa wypełnione były smutkiem, jednak wolne były od współczucia. Nie chciała brudzić się cudzą krwią, jednak w Rodzinie już tyle zrobiła, że jej „niewinność” już zblakła na tyle, że jest w stanie chyba przeżyć z tym faktem, jeżeli dojdzie do najgorszego.

Statystyki:

  Ukryty tekst

Kukiełki:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

-Misja rangi C-
13/15 Powolna śmierć była chyba najgorszą rzeczą, którą można było doświadczyć. Nie dość, że koniec końców giniesz, to swoje ostatnie chwile spędza się w cierpieniu i agonii. Mężczyzna otrzymał głęboką ranę ciętą. Najprawdopodobniej został trafiony któryś z ważniejszych organów. Krwawił. Mocno. Czerwona posoka zalewała powoli podłogę tworząc kałużę. Dopiero po krótkiej chwili skontaktował, że ktoś do niego podszedł i coś powiedział. Zdążył jedynie podnieść nieco rękę jakby próbował zatrzymać Kubomi siłą swojej woli. Ta jednak zdecydowała dobić się swoją ofiarę. Prawdą było, że i tak pewnie by nie przeżył, bo zanim otrzymałby odpowiednią pomoc to zapewne by się wykrwawił, więc poniekąd okazała mu swego rodzaju łaskę.
Druga marionetka wleciała w drzwi roztrzaskując je pod swoim ciężarem ujawniając niewielkie pomieszczenie, z którego prowadził korytarz do kolejnych drzwi, z ułożenia mogła łatwo wywnioskować, że to te, które widziała wcześniej. W pomieszczeniu w połowie drogi właśnie do tego korytarza zastygł mężczyzna opisany przez Koyomiego. Ciemnozielone kimono i charakterystyczny wąs. Spojrzał najpierw na podłogę za kobietą, a później na nią samą.
-Cz-czego chcesz?! Mam pieniądze! Mogę zapłacić, dać pracę! Czego chcesz.- wykrzyczał błagalnym tonem i padł na ziemie. Najwidoczniej miał świadomość tego, że ucieczka niczego nie da. Być może nawet wiedział już z kim miał do czynienia, albo po prostu miał wielu wichrzycieli.

Koyomi Yagami

[Kubomi]

- Dobrze, że zdajesz sobie sprawę z tego, że ucieczka jest bezcelowa. – mruknęła, swoim przyjemnym dla ucha głosem, zatrzymując się w odległości kilku metrów od mężczyzny. Dwie kukiełki jedynie stanęły obok niej, gdy Tygrysica mierzyła spojrzeniem właściciela budynku. - Kobayashi Kisuke, jak mniemam? Rodzina Ekibyō jest… rozczarowana twoimi ostatnimi decyzjami życiowymi i handlowymi, które w twoim przypadku idą niestety w parze. Twój ochroniarz nie żyje, teraz pozostaje jedno pytanie… czemu nie powinien spotkać ciebie podobny los? Co jest takiego w twoim życiu, co sprawi, że Tygrys nie odgryzie ci głowy za twoje występki? – w czasie swojego monologu, jedynie wpatrywała się w oczy swojego rozmówcy. Chciała go zastraszyć, tyle powinno szczerze mówiąc wystarczyć, szczególnie patrząc na obecną sytuację handlarza.
- No to jak, Kobayashi-san, jaką masz ofertę handlową, która zapewni ci luksusowy towar zwany życiem? Hm?

[Toshiro]

-Misja rangi C-
14/15 Robak. Tak jednym słowem można było określić jegomościa, który teraz płaszczył się przed Kubomi. Do czego to dochodziło, że dorosły mężczyzna był teraz na łasce tak na prawdę jeszcze nastolatki? Szczęście w nieszczęściu białowłosa miała zatrzymać go przy życiu, oczywiście nieszczęśnik tego nie wiedział.
-Tak, tak! To ja. Nigdzie nie uciekam, oczywiście.- oznajmił pospiesznie słuchając w skupieniu być może swojej oprawczyni, a przynajmniej z jego punktu widzenia. Mężczyzna choć słuchał uważnie, to zdecydowanie unikał kontaktu wzrokowego. Już w tym momencie się bał i słowa jedynie dalej powiększały ciężar, który teraz miał na swoich barkach. Zniżał się dalej wręcz kłaniając się przed niebieskooką.
-Ja-a... Wszystko wynagrodzę! Myślę, że damy radę dojść jakoś do porozumienia i ten mały incydent odrzucić w niepamięć. - zaśmiał się lekko i bardzo, BARDZO nerwowo. -Wiem teraz, że poprzedni posłaniec był od was, ale ja myślałem, że to z innej rodziny i chcą mnie wrobić w jakąś współpracę z nimi! Przysięgam, nie wiedziałem! O, wiem. Zaraz dam odpowiednie potwierdzenie mojej dobrej woli. Zaoferuję swoje usługi o 5 procent taniej. Nie.... 10 procent taniej! Przez kolejne pół roku, a później będziemy mogli porozmawiać o dalszych bonusach jak upewnicie się, że będziecie ze mnie zadowoleni. Co Ty na to? Niżej na razie zejść nie mogę, bo nie będę miał z czego opłacać szmuglerów. Proszę, zgódź się.- powiedział i za pozwoleniem kuglarki podszedł szybko do biurka i zaczął wypisywać świstek papieru, który poświadczał, że swoje usługi rzeźnickie dla rodziny Ekibyo będzie miała o konkretny procent taniej. Kubomi miała chyba już wszystko czego jej było trzeba. Informacje, zapewnienie, że Kobayashi raczej szybko nie będzie szukał innego pracodawcy i... Strach połączony z respektem. Jeśli nic więcej nie chciała zrobić to nic nie stało na przeszkodzie, aby wracała, no chyba, że uważa, że jest jeszcze parę kwestii do omówienia.

z.t. jeśli taka będzie wola gracza -> viewtopic.php?p=189570#p189570

Koyomi Yagami

[Arino]

Było już późne południe, gdy Arino opuściła tajnym przejściem jedną z baz rodziny Yoshida. Pomarańczowe słońce, wyłaniało się zza chmury, oświetlając ulice osady Shigashi no Kibu. O tej porze nie było zbyt wielu ludzi — w większości byli już o tej godzinie już w domu, szykując się do kolacji albo do rozpoczęcia nocnego życia. Widziała już właścicieli barów, wyciągających lampiony, które oświetlały ich szyldy. Niektórzy jednak w tym momencie postanowili zamykać swoje sklepy, chowając znaki i flagi reklamowe. Widziała też już członków służb porządkowych, którzy siedzieli przy jednym stoliku i grali w kości. Jeszcze nie czas było ich pracy, lecz wkrótce mieli chodzić ze swoimi tyczkami i zapalać latarnie w całym mieście. Shigashi no Kibu, nie było miastem, które nocą zasypia. Noc należała jednak nie tylko do ludzi lubiących pić czy się dobrze bawić, należała ona przede wszystkim do mafii, do osób takich jak Arino.
Jej, jednak w tym stanie daleko było do osoby, która byłaby właścicielką czegokolwiek, chyba iż obolałe mięśnie były nowym rodzajem unikalnej własności. Jej ciocia, Kaori Hikage, płomień rodziny Yoshida, trenowała młodą konoichi od późnego poranka aż do południa. Jednak te kilka godzin, które właśnie minęło, nie było tym, czego potrzebowały jej mięśnie do pełnego odpoczynku. Czuła je wszystkie, jednak już po krótkiej przechadzce napięcie zaczęło zanikać, a jej ciało przestawało być takie ociężałe.
Szła, starając się pobudzić swoje ciało do życia, gdy poczuła zapach, który sprawił, iż się zatrzymała. Tylko jedna rzecz mogła tak ładnie i dobrze pachnieć. Takoyaki! Błyskawicznie zaczęła rozglądać się za źródłem zapachu. W jej oczach zapłonął ogień, gdy tylko jej myśli skupiły się na pysznym mięsie ośmiornicy ukrytym w dobrze przysmażonym i gorącym cieście. Gdy poczuła skąd, bierze się zapach, ruszyła w tamtym kierunku, gdy ktoś nagle na nią wpadł, z niespodziewanego kierunku.
- Ej uważaj, jak.... - zawołał mężczyzna, który popatrzył na nią i zapomniał, co miał dalej powiedzieć. Stała w końcu przed nim niezwykła dziewczyna. Miała włosy w kolorze pomarańczy, jednak słońce sprawiało, iż jej włosy wręcz błyszczały i były niczym żywe płomienie, poruszane przez delikatne tchnienia wiatru. Jej oczy o pomarańczowej barwie wpatrywały się w niego bez cienia strachu. Gdy przyjrzał się jej całej, przełknął ślinę, rozumiejąc nagle brak obawy z jej strony. Była piękną kobietą, o dużych piersiach, smukłych nogach, jednak wielki kunai i jej postawa zdradzała mu, iż nie jest ona osobą, z którą powinien zadzierać czy denerwować. Najpewniej należała do mafii lub była jedną z tych niesławnych kunoichi, o których krążyło tyle legend.
- Przepraszam, ale to ty na mnie wpadłeś. Następnym razem jednak patrz, jak idziesz, mogłeś coś cennego wytrącić komuś - powiedziała wchodząc w tryb mafijny. W jej głosie nie było więc żadnych emocji, a wzrok stał się pusty. Patrzyła na niego, jak na kogoś, niegodnego choćby jej uwagi. Jej ręka wskazał dwójkę ludzi idących niedaleko. Oczy trójki mężczyzn poszły jej śladem i zobaczyli ojca oraz córkę, dziewczynka szła z uradowaną minką i zajadać się biało-brązowymi kulkami z patyczka - Nie mam na Ciebie czasu - powiedziała kierując się do dwójki ludzi, którzy wiedzieli gdzie teraz była budka z takoyaki, gdyż ostania została rozwalona przez jedną z dwóch pozostałych rodzin mafijnych.
- Przepraszam, czy mogą mi Państwo zdradzić gdzie mogłabym kupić Takoyaki - zapytała się podchodząc szybko do mężczyzny. Już nie, byłą tą samą groźną dziewczyną, co chwilę temu. Na powrót stała się dziewczyną, której słabość musiała zostać zaspokojona. Już nie mogła się doczekać, aż zje, na swoje szczęście była przeciwieństwem Nekojity*

Nekojita - osoba, która nie może pić gorących napojów i musi poczekać, aż przestygną.

[Shin]

Osiem rąk
1 / 7
Misja rangi D dla Arino

Władza w Shigashi należy do mafii. Fakt ten był powszechnie znany dla każdego, kto choć przez chwilę miał wątpliwą przyjemność załatwiania spraw w tym mieście. Boleśnie przekonywali się o tym mieszkańcy, w szczególności dłużnicy, kupcy, bezdomni i mieszkańcy slumsów. Praca możliwa była tylko w zgodzie jedną z rodzin, prowadzenie biznesu jedynie za ich zgodą a bez niej o legalnej zgodzie na jakiekolwiek interesy można było pomarzyć. Niewątpliwie wszyscy, włącznie ze strażnikami i władzami byli w ich garnuszku, a w zamian dostawali w miarę spokojne dni w których to rodziny mafijne dbały o porządek na swój własny, nieraz pozbawiony moralności sposób.
Tej jesieni nic się nie zmieniało. Późne południe było porą zamykania większości sklepów, a te otwarte mogły być pewne, że strażnicy nie ruszą im na ratunek jeśli zabraknie im pieniędzy na okresowe czynsze, którymi zostali obarczeni.
Mimo ciężkich czasów nikt otwarcie nie krytykował mafii. Pamiętając rozboje pojedynczych grup i indywiduów i opieszałą pracę niedofinansowanej straży opłacanej z jeszcze większych podatków, dzisiejszy stan rzeczy był najbardziej pożądany. Jeśli ktoś płacił, to zawsze mógł liczyć na ochronę, a jeśli to nie wystarczyło - na zemstę na sprawcach, czegokolwiek mogli oni się dopuścić.
Mimo to życie toczyło się normalnie dla wszystkich innych ludzi, a także dla tych nieco mniej ważnych członków rodzin. Mieli oni swoje obowiązki, ale pozwalano im na dużą swobodę, jak w przypadku młodej Arino poszukując właśnie stoiska z Takoyaki. Być może wpadający na nią mężczyzna zepsuł jej humor, zanim spojrzał na kogo wpadł i oniemiał powalony pięknem młodej dziewczyny, a może nie stanowiło to problemu dla poszukującej pięknego zapachu kunoichi. Długo szukać nie musiała - zapach poprowadził ją prosto do kramu z takoyaki, do którego co chwila ktoś podchodził. Arino miała też możliwość przysłuchać się ostatniej rozmowie sprzedawcy z klientami.
- ... już niedługo zamykam budkę. Niby nic się nie wydarzyło, ośmiornice na ryneczku są tanie, ale Rodzina poprosiła mnie, żebym brał je od jednego człowieka, a on wywindował ceny. Już teraz ledwo zapłaciłem czynsz w tym tygodniu, ale nie stać mnie na zakup ośmiornic po takich cenach.
- Nie możesz kupić innych? - spytał zaniepokojony klient.
- Obiecałem, że nie będę, to nie będę. Albo się tym zajmą, albo nie będzie już Takoyaki w Shigashi! - krzyknął sprzedawca, chcąc zwrócić uwagę ludzi dookoła. Nie mógł otwarcie powiedzieć, że złamanie słowa i tak doprowadziło by go do ruiny, choć była to tajemnica poliszynela.
Nie otrzymując reakcji z żadnej strony mężczyzna wrócił do robienia Takoyaki, ale po krótkiej chwili zobaczył młodą damę patrzącą się w jego stronę.
- Takoyaki dla czarującej damy? - spytał zwykłym, entuzjastycznym tonem jaki był zarezerwowany dla wszystkich klientów.[/justify]

Sprzedawca/Klient