Gorące źródła

[Tetsurō]

"Mafijny Pionek"

Misja rangi D dla Arino

5/14

Atmosfera zrobiła się dużo bardziej napięta. W powietrzu dało się wyczuć emocje młodej członkini Yakuzy. Duchy przeszłości wróciły, atakując ze zdwojoną siłą. Jej zmysły zostały przytłumione, umysłem była w odległych czasach, kiedy to była dużo młodsza i słabsza. Nie była w pełni świadoma tego, co działo się w koło niej. Dopiero dźwięk uderzanych drewnianych drzwi o framugę spowodował, że na chwilę wróciła do siebie. Była sama w pomieszczeniu. Najwidoczniej jej zleceniodawca nie przejmował się wewnętrznymi problemami kunoichi. Być może nie znała jej historii, a może nie interesowało ją to, liczyły się w końcu efekty. Zadanie miało zostać wykonane, w mafii zawsze chodziło tylko o zyski... A może nie? Być może Yakuza oferuje w tym momencie szansę na zmierzenie się z demonami przeszłości? Być może świadomi jej słabości, postanowili pomóc jej przekuć je we własną siłę?
Kiedy Arino ocknęła się, dostrzegła, że przez jeden z drewnianych parawanów były przewieszone trzy przygotowane przez kobietę zestawy ubrań. Przy każdym wisiał także materiałowy worek wypełniony przeróżnymi rzeczami. Zapewne były to kosmetyki oraz dodatki do ubrań. A więc to tym musiała się ona zajmować, w trakcie gdy Arino przechodziła po raz kolejny wizje przeszłości. Dostrzegła także, że drzwi prowadzące do jednego z basenów są otwarte. Dzięki temu, do pomieszczenia wlatywało sporo chłodnego powietrza. To także pomogło ostudzić jej zmysły i wrócić do normalnego funkcjonowania.
Ostatnia, chyba jednak najbardziej pokrzepiająca rzecz była z początku ukryta. Otóż, kiedy tylko nasza bohaterka wróciła do siebie, dostrzegła, że w miejscu, gdzie jakiś czas temu leżały rzeczy Himawy. Pozostała tam jedna rzecz. Duża, kolorowa spinka z doczepionym szklanym kwiatem kwitnącej wiśni. Była to jedna z ozdób, którą jej koleżanka bardzo lubiła nosić. Czyżby zapomniała o niej? Musiała jej wypaść z torby w trakcie szybkiego pakowania się i wychodzenia. A może... A może koleżanka zostawiła ją tutaj specjalnie, chcąc przekazać towarzyszce swoje wsparcie?
Czas leciał i trzeba było podjąć decyzję co dalej. Do przyjścia celu zostało około trzydziestu minut. Arino była w powijakach, jeżeli chciała zdążyć, to musiała od razu zabrać się za robotę. Chyba, że jednak uzna, że nie da rady. Tylko, czy jej przełożeni będą zadowoleni z takiego podejścia? Czy jej ciocia zaakceptuje słabość dziewczyny? Czy po tym wszystkim, co zrobiła dla niej rodzina Yoshido, Arino jest gotowa zawieść ich po raz pierwszy. Czy spodziewa się jaka kara może ją po tym napotkać??

[Arino]

Arino chwilę siedziała na ziemi, patrzyła na zamknięte drzwi pustym wzrokiem. Jak mogli jej to zrobić? Dlaczego? Dobrze sobie radziła - z rejonów, które jej podlegały spływały zawsze pieniądze - sama tego dopilnowywała. W misji z muzykiem, wykazała się sprytem i pokonała silniejszego od siebie wroga. Szkolono ją na wojownika, a teraz wymagano by pokazała kobiecą stronę? Ją, która się tego przerażająco bała? Już na samym początku szkolenia stanowiło to problem. Odzyskała pewność siebie tylko i wyłącznie dzięki Cioci. Ta też nauczyła ją jak się bronić. Wyrobiła w niej odruch bezwarunkowy, który kończył się skręceniem karku. Niech im będzie!
Nagle podjęła decyzję zbierając się w sobie natychmiastowo. Nie była ani gejszą ani kurtyzaną i nie zamierzała być. Nie zatrudnili też kurtyzany. Więc potrzebowali sprytnej i ładnej dziewczyny. Jeżeli to nie wystarczy, znaczy iż osoba dopierająca osobę do tego zadania spieprzyła sprawę. Ona nie, ona się postarała. Osoba, która nagle jej to zleciła zrobiła to byle jak. Dała jej zaledwie godzinę i spłynęła. Tak, wiele w tym czasie zdziała. Patrząc na rzeczy zgromadzone w szatni zobaczyła lusterko. Przyjrzała się sobie i zrozumiała jedno. Nie miała czasu uczyć się makijażu. Makijaż w onsen też całkowicie odpadał. Musiała postawić w pełni na swoje naturalne piękno. Mogła jednak w tej krótkiej chwili coś zrobić z włosami. Przyglądając się biżuterii posiadanej przez kobietę, nie zobaczyła wielu rzeczy, które mogły jej pomóc z krótkimi włosami. Wzięła jednak krótką wstążkę do włosów oraz niebieskie Tama kanzashi. Pod tym względem nie mogła narzekać na kobietę, szkoda jednak iż nie zwróciła uwagi iż Arino ma krótkie włosy. W swojej szkatułce miała taką, jednak nawet nie była ona pozłacana, była zwykłym kawałkiem metalu, pomalowanym odpowiednio tylko. Tani bibelot, który jednak sprawiał wielkie wrażenie.
Zajęcie się włosami, zajęło jej proporcjonalnie czasu do długości jej włosów, mówiąc jednym słowem krótko. Arino rozdzieliła swoją grzywkę, tak by okalała jej twarz. Najdłuższe kosmyki zebrała do tyłu i obwiązała wstążką. Całość zablokowała również przez kanzashi, dzięki czemu wyglądała już bardziej dystyngowanie. Przyglądając się trzem stroją wybranym przez jej przełożoną, zdecydowała się na ciemnoniebieskie kimono ozdobione rysunkami czapli. Na twarzy Arino, gościł nawet uśmiech, gdy przyglądała się starannie namalowanym ptakom. Było to niezwykłe ciekawy zbieg okoliczności, gdyż niektórzy twierdzili iż czaple przypominają Feniksa. Ile w tym było prawdy, tego ona jednak nie wiedziała. Skupiła się na poprawnym jego założeniu, co w wypadku kimona dla Kobiet, nie było takie najłatwiejsze.
Zbierając wszystkie rzeczy, schowała wśród swoich rzeczy spinkę Himawy, którą na chwilę przysunęła do serca, by następnie schować do sakiewki, którą zwykła nosić między piersiami. Gotowa, ułożyła wszystko przy zwoju i skorzystała z pieczęci tygrysa, by zapięczętować wszystko w zwoju ponownie, po za swoimi rzeczami, które przykryła swoim codziennym letnim kimonem. Szybkim krokiem, - a raczej szybkim tuptaniem, dzięki ciasno zawiązanemu kimonu wokół nóg. Skierowała się wprost do recepcjonistki.
- Jestem z rodziny Yoshidy, potrzebuję by jedno ze źródeł było puste - powiedziała i odsunęła warstwy kimon, by odsłonić udo - gdzie znajdował się jej tatuaż rodziny Yoshida. No cóż, miała zadanie, a to mogło znaczyć tylko jedno, każdy kto z nimi współpracuje ma działać tak, by móc jej pomóc.

[Tetsurō]

"Mafijny Pionek"

Misja rangi D dla Arino

7/14

Mimo początkowych problemów, Arino zdecydowała się, że wykona zadanie. Oczywiście, zrobi to według swoich zasad, a nie tak jak ktoś jej zagra. Z tym przekonaniem zaczęła się ogarniać. Ubrała jeden z wybranych przez zleceniodawczynię ubrań i przygotowała włosy, żeby wyglądać jak najlepiej. Zdecydowała się nawet na kilka dodatków, które miały podkreślić jej urodę. Mimo braku makijażu, który z resztą był zbędny w gorących źródłach, wyglądała bardzo dobrze. Arino mogła być zadowolona z siebie, gdyż efekt był zaskakujący. Po posprzątaniu po sobie i poukładaniu swoich rzeczy, była gotowa, żeby opuścić swój pokój i ruszyć z rozpoczęciem zadania.
Kiedy kunoichi kierowała się do kontuaru za którym czekała obsługa, dostrzegła, że w Onsenie jest dużo mniej ludzi niż zwykle. Nie było żadnej kolejki, więc mogła od razu przejść do interesów. Już na wstępie pokazała swój tatuaż, dzięki czemu wszyscy mieli wiedzieć z kim rozmawiają, a następnie przedstawiła swoje żądanie. Obsługująca ją kobieta na chwilę zbladła, jednakże szybko ogarnęła się w głowie i skinęła głową, potwierdzając jej słowa.
- Czy... Czy będzie potrzebne coś jeszcze?? - Zapytała lekko drżącym głosem. Wiedziała, że goście z mafii to nie przelewki, szczególnie, jeśli oficjalnie prezentują swoje tatuaże. Musiało to oznaczać, że są tutaj służbowo, a przeszkadzanie w interesach to najgorsza zbrodnia, jakiej można się dokonać. Nikt tego nie chciał doświadczyć. Jeżeli Arino miała jakieś dodatkowe żądania, kobieta starała się jak najszybciej je rozwiązać, tak aby móc w spokoju odprowadzić ją wzrokiem do basenu i pożegnać się z problemem choć na chwilkę.
Arino nie miała za dużo czasu. Chwilę po rozmowie z recepcjonistką dostrzegła, że jej cel właśnie otwiera drzwi i wchodzi do budynku. Wszystko zgadzało się z opisem przedstawionym wcześniej. Był to wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o siwych, spiętych w kok włosach. Przez jego twarz przechodziła ogromna blizna, która kończyła się gdzieś na piersi. Miał na sobie czarne kimono z wyhaftowanym ogromnym bawołem, było ono lekko rozpięte odsłaniając jego umięśniony tors oraz początek brzucha. W jednej ręce trzymał spory materiały worek, który wyglądał na dość ciężki a w drugiej miał katanę w sai wraz z ozdobnym pasem, który zapewne przeważnie nosi ubrany. Teraz już prawdopodobnie przygotował się do wejścia do basenu. Tak jak Arino słyszała, przyszedł sam. Rozejrzał się on po sali głównej, a następnie od razu skierował się w stronę recepcjonistki, z którą chciał pewnie załatwić wszystkie formalności. Widać było, że jest już po kilku głębszych, gdyż jego krok był delikatnie nierówny, choć może było to efektem którejś z jego bitewnych ran?

[Arino]

- Wszystko co macie w ofercie ekskluzywnej - rzekła Arino spokojnym głosem. Uśmiechnęła się do siebie. To mogło być takie łatwe, aż ją zaskoczyło iż wcześniej na to nie wpadła. Nagle wszystkie rozterki jakie przeżywała chwilę temu zniknęły. On przyszedł do onsen, a tutaj była oferta wyższej półki, o której zapomniała. Osobne małe gorące źródło, koedukacyjne było z rzadka uczęszczane, dlatego by nie przynosiło strat - była też usługa ekskluzywna. Całe gorące źródło było do dostępu dla tej osoby lub osób, a w suchej strefie czekała też osoba, która miała pomóc rozebrać się tej osobie, umyć, a po odmoczeniu się w gorących źródłach - osuszyć i w końcu przynieść mleko. W ramach też tej usługi, można było poprosić o nałożenie olejku na ciało. No cóż, dzięki temu całkowicie mogła wybrnąć i czekać sobie tutaj, jako osoba raczej pełniąca rolę przewodniczki. Wszystko oczywiście pozbawione tego czego się bała chwilę temu. Jak zwykle umysł potrafił podsyłać najgorsze obrazy. Aż miała ochotę się z siebie śmiać.
Kiedy w końcu Tora Arashiyama wszedł do środka, uśmiechnęła się do niego, starając się nie pokazać zaskoczenia. Gdyby nie to iż był gościem rodziny Yoshida, właścicielka wyrzuciłaby go bez skrupułów, a gdyby się stawiał, nie czekałoby go miłe przejście tego. To miejsce było zbyt zyskowne, by ktoś mógł sobie robić tutaj co sobie wymarzy. Tutaj panowała kultura, wszystko miało swój przebieg - który Arino doskonale znała. Była często gościem gorących źródeł i sama niegdyś była osobą, która pracowała przy nich. Ich Ryokan miał również gorące źródło. Wchodząc tutaj w stanie alkoholowym oraz lekko rozebrany łamał etykietę w ordynarny sposób. Nie miało to na jego szczęście tym razem znaczenia, gdyż była tutaj Arino, przedstawicielka rodziny Yoshida. Pozostała spokojna, miał mieć dobrą obsługę. W innym wypadku pomogła by oczywiście właścicielce.
- Witamy w Onsen - rzekła wychodząc przed ladę, tak iż nie musiał bardziej się zbliżać. Lekko się pokłoniła - Jestem Arino Hikage, będę do końca dnia dzisiejszego twoją przewodniczką w Shigashi no Kibu, szanowny Taro Arashiyamo. Na samym początku, kazano mi również przekazać iż rodzina Yoshida posyła ku tobie swe pozdrowienie - powiedziała to oficjalnym głosem cały czas mając głowę przed nim skłonioną. Wywodziła się z klasy służebnej, znała takie procedury. Na jej twarzy zagościł miły uśmiech, gdy się prostowała. Nie wiedziała, teraz czego tak bała się chwilę temu. Wystarczyło znowu wejść w rolę, służki z Ryokanu.
- Przygotowano już dla Ciebie miejsce do mycia się, będzie już na Ciebie tam czekać osoba z obsługi, ja pozostanę tutaj. Gdy skończysz, zaprowadzę cię do miejsc, gdzie będziesz mógł odpocząć lub zabawić - powiedziała, wskazując jedno z trzech wejść zasłoniętych płachtami - to bez żadnego kanji oznaczającego płeć osób, mogących tam przebywać.

Arino "Płomyczek" Hikage

Nie jest proste. Ja nie mam żadnego doświadczenia z mężczyznami - Niewypowiedziany dialog.
Ubiór:
Pełne ciemno niebieskie kimono z rysunkami czapl, ciasno związane. Włosy ma związane z tyłu głowy - w mały kok, w który włożone jest Tama kanzashi.

[Tetsurō]

"Mafijny Pionek"

Misja rangi D dla Arino

9/14

Kiedy tylko Arino wyszła przed szereg i zatrzymała się przed przybyszem, ten zmierzył ją wzrokiem dosyć ordynarnie i się uśmiechnął. Nie trzeba było być Yamanaką, żeby wiedzieć co takiego chodzi mu po głowie. Na szczęście miał on też pewne poczucie obowiązku i kiedy usłyszał kto przesyła mu pozdrowienia, spoważniał trochę i także się skłonił. Nie chodziło mu o okazanie szacunku do Arino, gdyż do niej zapewne go nie miał, była jedynie dziewką na usługach Mafii, a przynajmniej tak uważał, starał się on okazać szacunek Rodzinie Yoshida, którą w tym momencie reprezentowała.
- Bardzo dobrze. W takim razie dziękuję za gościnę. Mam nadzieję, że wszystko co słyszałem o gościnności w Rodzinie Yoshida okaże się prawdą. - jego głos był bardzo melodyczny a zarazem niski. Było w nim też coś hipnotyzującego, co powodowało, że ludzie chcą za nim iść. Po tym jednym zdaniu kunoichi mogła zrozumieć, że nie jest to byle jaki ochroniarz a raczej ktoś wysoko postawiony na swojej drabince władzy.
- W takim razie poczekaj tu na mnie. Chociaż liczyłem, że jednak dotrzymasz mi towarzystwa rozmową w Onsenie. - odpowiedział spokojnym, choć lekko zawiedzionym głosem, a następnie wyminął dziewczynę by udać się we wskazane przez nią miejsce. Kiedy tylko zniknął za materiałem, Arino miała czas na przemyślenie co dalej planuje, w końcu to nie jest byle kto i od jej planu na wieczór zależy nastrój gościa, a co dalej za tym idzie, dalsze interesy rodziny Yoshida.
Mężczyzny nie było prawie godzinę. Arino, która zapewne siedziała w korytarzu i czekała, mogła raz na jakiś czas usłyszeć dochodzący zza materiału kobiecy chichot i delikatne piski, które mogły sugerować co takiego działo się w ekskluzywnej części łaźni. Po tym czasie gość wyszedł w już elegancko ubranym kimono, z mieczem wiszącym przy pasie. Był on czyściutki i pachnący a jego całe ciało zostało bardzo dokładnie naoliwione. Teraz błyszczał się niczym pupcia niemowlaka. Chwilę za nim wyszła młoda, mająca może 17 lat dziewczyna w delikatnie rozchełstanym ubraniu. Wybiegła dosyć szybko z lekkim uśmiechem na twarzy. Kiedy mijała Taro, dostała od niego dosyć mocnego klapsa, którego echo rozeszło się po całym korytarzu. Nic sobie jednak z tego nie zrobiła, po prostu pobiegła dalej wykonywać kolejne obowiązki. Mężczyzna stanął przed Arino i skinął jej delikatnie głową, a następnie spojrzał w stronę wyjścia.
- W takim razie, dokąd teraz Pani przewodnik? Pokaż mi najlepsze miejsca jakie oferuje wasza rodzina. Na pewno w moich rodzinnych stronach chętnie usłyszą, jak dobrze można u was wypocząć, nie martwiąc się o nic, nawet o swoje życie. - końcówka zdania zabrzmiała w jego ustach dosyć groźnie. Czy była to prawdziwa groźba, czy może tak właśnie wyglądał język interesów na wyższych szczeblach? Zapewne w dalszej części rozmowy nasza bohaterka będzie mogła się przekonać, nim jednak to się stanie, musi wybrać kolejny cel ich podróży. Od jej decyzji zależy wiele, więc musiał to być dobry strzał...

Taro Arashiyama

[Arino]

Arino, bez żadnej zmiany na twarz przyjęła słowa mężczyzny. Widać nie należało oceniać książki po okładce, a ten mężczyzna był tego wyraźnym dowodem. Miał głos, który sprawiał iż dziewczyna nadal go słyszała w głowie, mimo iż ten już sobie poszedł. Przyjemny i niszczący ściany oporu w głowie dziewczyny. Popatrzyła na właścicielkę, która ją tutaj doskonale znała, w końcu odwiedzała ją już od czterech lat i nie tylko jako klientka. Gdy był czas na bycie mafiozem, Arino nim była, jednak gdy nie było takiej potrzeby, wolała być zwykłą osobą.
Gdy ta w końcu skinęła głową, Arino udała się na zaplecze gdzie zaparzyła herbaty dla właścicielki oraz siebie. Wiedziała gdzie się tutaj co znajduje, nie pierwszy raz były w takiej sytuacji. Teraz zrobiła po jednym kubku i podała jeden właścicielce, zajmując miejsce na ziemi niedaleko wejścia do mieszanej łaźni. Arino, nie miała przy sobie żadnej broni, ta w całości teraz leżała w kryjówce. Brakowało jej choćby kabury. Dzisiaj nie miały mieć już żadnych zadań, dlatego obie zostawiły broń. Pozostała jej tylko ta broń, która była niewidzialna dla wrogów. Przywoływana pieczęciami.
Czekała cierpliwie na mężczyznę, obok wyjścia. Nikogo nie zamierzała wpuścić do środka, a podskoczenie osobie z rodziny Yoshida mogło się źle skończyć. Każda inna osoba mogła ustąpić w tym miejscu pola, ona nie. Dlatego gdy w końcu mężczyzna wyszedł po godzinie prezentując się iście wspaniale, popatrzyła na niego z lekkim zainteresowaniem. Już nie wydawał jej się taki straszny. Nie był w jej oczach osobą, która ją skrzywdzi, poniży. Był przystojnym mężczyzną, który mógł sporo opowiedzieć o swoich potyczkach bitewnych. Gdy jednak klepnął dziewczynę w pośladki, jej wzrok zobojętniał, niszcząc obraz sprzed chwili. Już nie była ciekawa tych historii. Tak nie powinno się robić, to co było za zasłoną, powinno tam pozostać. Popatrzyła przepraszająco na właścicielkę. Na ten moment nic więcej nie mogła zrobić. Ani słowa nie mogła powiedzieć i właścicielka, widać musiała też o tym wiedzieć. Musiały uznać za gościa, osobę która tylko udawała iż jest szlachetną osobą. Były pewne standardy w gorących źródłach, a on właśnie złamał kolejną zasadę. Niech go szlak. W odpowiedzi na jego słowa uśmiechnęła się rozbawiona. Bez ryzykowania życia? Kpił, to było miasto kupców, gdzie trzy mafie ze sobą walczyły. Dzięki temu tutaj było wszystko, łącznie z wieloma nielegalnymi atrakcjami ale i było tutaj też bardzo niebezpiecznie.
- Szanowny Taro, to Shigashi no Kibu, tutaj można nawet stracić życie zbyt dobrze się bawiąc, postaram się jednak ukrócić w takim razie Szanownego Taro zapędy w tym kierunku, byś nie musiał ryzykować zanadto - rzekła lekko rozbawionym tonem. No cóż, nie miał jak się na nią wściec - w końcu okazywała mu szacunek. A ona wiedziała iż ten człowiek nie jest kim nadzwyczaj ważnym. Nie zaproszono go w końcu do Sanso Ryokan. Widać było iż ten człowiek nie nadawał się do tamtego miejsca - Znajdziesz tu jednak wszystko o czym może człowiek sobie zamarzyć, jednak nasze kroki zaczniemy od gospody, byś tam mógł zostawić tam swój bagaż - rzekła wskazując na jego worek. Otworzyła przed nim drzwi i wskazała drogę. Po przejściu, zamknęła je za sobą i ruszyła obok niego, prowadząc go w kierunku sobie tylko znanym.
- Mogę zaprowadzić następnie do Domu Gier albo Palarni, chyba iż Szanowny Panie, masz inne pragnienia, wtedy z miłą chęcią wskażę ci do nich drogę - powiedziała usłużnym głosem, wyuczonym w Ryokanie.


[z/t ->Klik]

Arino "Płomyczek" Hikage

Nie jest proste. Ja nie mam żadnego doświadczenia z mężczyznami - Niewypowiedziany dialog.
Ubiór:
Pełne ciemno niebieskie kimono z rysunkami czapl, ciasno związane. Włosy ma związane z tyłu głowy - w mały kok, w który włożone jest Tama kanzashi.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 2:
Mukutaro: 1
Minoru: 2

---

Kurier, jeśli można było tak nazwać dryblasa, który przyniósł karteczkę z rozkazem, odetchnął z ulgą gdy pozwolono mu odejść. Nie zastanawiał się nawet przez sekundę, tylko zabrał swoje ogromne cielsko i wyszedł na główną uliczkę i zniknął między ludźmi. Zaiście tajemnicza sprawa, zwłaszcza że ze słów mężczyzny można było wywnioskować, że wezwani zostali również inni Tsume. Skoro jednak był to rozkaz od Tentory, to nie miało to większego znaczenia.
Całe popołudnie i sporą część wieczora, Mukutaro spędził na wędrowaniu po mieście. Było to niezwykle odważne z jego strony. Zwykli ludzie co prawda nie mieli pojęcia kim jest wyróżniający się z tłumu Akimichi, lecz władze miasta oraz inne mafie taką wiedzę już posiadali. Oczywiście, nie znaczyło to, że każdy rzezimieszek lub strażnik miejski, znał jego tożsamość, lecz w Shigashi każdy miał wszędzie szpiegów i mało co dało się tak naprawdę ukryć. Dlatego też takie swobodne przechadzanie się po mieście, przez Tsume i to w czasie wojny, mogłoby zostać odebrane przez innych za wyzwanie. A jednak, nie zaczepił go nikt. Pozwolono mu swobodnie przechadzać się po mieście, nawet jeżeli robił to na terenie opanowanym przez inne mafie. Najwidoczniej nie było jeszcze tak tragicznie i wojna nie stała się aż tak otwarta. W każdym bądź razie, Mukutaro zwiedził większość sklepów, w poszukiwaniu jakichś „perełek”, lecz te nie zdarzały się za często, a jeśli już to okazywało się, że sakiewka naszego bohatera była zbyt płytka. Zwiedził również wszystkie miejscowe gorące źródła, a było ich kilka. Tylko, że żadne z nich nie miało w sobie niczego związanego z sową. Więc po co cała ta heca z rysunkiem, zmyłka? I co ważniejsze, które źródło mieli oni tak naprawdę na myśli. Jakiż zatem miał wybór. Skoro i tak zamierzał wędrować po mieście przez cały dzień, to równie dobrze można było przecież chodzić źródła do źródła aż się sprawa wyjaśni sama.
I tak też się stało. Mukutaro spędził całą resztę dnia na wędrówkach, aż nastała pora wieczoru. Na odpowiednie gorące źródło trafił za trzecim razem. Był to niewielki przybytek, znajdujący się w drewnianym domku. Na jego zapleczu można było dostrzec trzy źródła, które szczelnie ogrodzono bambusowymi płotami, tak by zapewnić trochę intymności od natrętnych gapiów z zewnątrz. Tym co jednak nakierowało naszego mafijniaka na ślad, że znalazł się w dobrym miejscu, było pohukiwanie sowy, które rozległo się, gdy tylko zbliżył się do budynku. Gdy wszedł do środka, jego oczom ukazała się niewielka recepcja za którą siedziała starsza kobieta. Kobieta zmierzyła wzrokiem przybyłego Akimichi i zażądała opłaty w wysokości 5 ryo. Dopiero wtedy wręczyła mu ręcznik, a po chwili zastanowienia jeszcze i drugi i wskazała mu drogę do męskiej szatni. Po przygotowaniach, Mukutaro, mógł się udać dalszym korytarzem w kierunku źródeł. Na końcu korytarza znajdowało się troje drzwi. Tam też, przy drzwiach, najbardziej na prawo, czekało na niego dwóch kolejnych drabów. Ci jednak wyglądali na bardziej rozgarniętych, niż ten który przyniósł wiadomość. Nad ich wyglądem nie trzeba było się za długo zastanawiać. Ot dwóch łysoli z muskulatura, która miała odstraszyć każdego nierozważnego osobnika, który zechciałby skorzystać z prawych drzwi. Jednak, gdy dostrzegli nadchodzącego olbrzyma, rozstąpili się na boki, kłaniając mu się lekko i pozwalając przejść. Za drzwiami znajdowało się niewielkich rozmiarów, gorące źródło. Wewnątrz którego siedziało już trzech mężczyzn i jedna kobieta.
- Oh, Tsume-sama, oczekiwaliśmy ciebie. - Mężczyzna w średnim wieku, o siwiejących już włosach i wyraźnie zarysowanej sylwetce wstał ze swego miejsca, by powitać nowoprzybyłego. Przy okazji okazał wszystkim zebranym swe klejnoty rodzinne, co spotkało się z niemała dezaprobatą ze strony pozostałych osób, czym jednak mężczyzna się nie przejął.
- Zapraszamy, woda jest tutaj świetna. Czekamy na jeszcze dwie osoby. - Wskazał na jedno z wolnych miejsc i wreszcie schował swe jajca do wody, ku uciesze pozostałych. Czyli musieli czekać, mieli trochę czasu dla siebie. Czasu który można było wykorzystać do odpoczynku i nacieszenia się gorącą wodą, lub też porozmawiać z pozostałymi.

[Mukutaro]

Niestety nawet osoba jego pokroju, przepotężna jednoosobowa grupa agresywnego reagowania, musiał czasem wykonać kilka rozkazów i poleceń. Jakkolwiek mu się to nie podobało, przynajmniej kiedy sprawa okazywała się zdecydowanie nie warta angażowania jego osoby, to pozwała mu na picie, chlanie i utrzymywanie wysokiego/chaotycznego poziomu życia, jaki przypadł mu do gustu. Jeśli weźmie się wilka z lasu i da wystarczająco mięsa, to przecież zostanie w okolicy i będzie posłuszny. Tak przecież Inuzuka oswoili psy i potem roznieśli je po kontynencie. Tak mówił jego tatko, przynajmniej, a Mukutaro miał na tyle oleju w głowie, by mu wierzyć. Dlatego ich psy wyglądają jak ogromne wilkopodobne bydlaki.
Ale pal licho psy. Miał iść to miał iść. Przechadzając się po mieści nie trafił na nic niezwykłego, a zaglądał w typowe dla siebie ulubione miejsca z rzadkimi perełkami. Rynek zdecydowanie był jednym z nich, bo i nigdy nie wiadomo kiedy trafi się jakiś stary dziadzio, który zamieni wiekowy miecz czy unikalną błyskotkę swojej rodziny, w zamian za bochenek chleba. Zdesperowani ludzie byli w stanie przystać na takie umowy i dokonać takich transakcji, więc i pewne cudeńka rodzaju wszelkiego można było znaleźć. Niestety, nic z tego. Bogini Okame nie była tego dnia łaskawa. Trzeba było udać się do celu zgodnie z zaleceniami. Jakiego celu? Tego dowie się sprawdzając tego rodzaju przybytki. Bo skąd do cholery miał wiedzieć, co oznacza sowa? Czy oni wiedzieli, że sowy to bardzo zwykłe i normalne ptaki? Całkiem powszechne, do tego?
Aczkolwiek znalazł to miejsce. Przed wejściem do łaźni, rzecz jasna, dokładnie umył i opłukał swoje ciało i zastosował się do wszystkich procedur niezbędnych w tego typu przybytków. Jako wieloletni entuzjasta i miłośnik łaźni i gorących kąpieli, miał je wręcz wyryte w swojej świadomości. Przepasał się ręcznikiem chyba tylko z kurtuazji, bo nie miał problemu z większą swobodą w tym aspekcie. Jakby nie było był w łaźni, miejscu socjalnym i służącym do relaksu. Dlatego nie miał też problemów z tym, że po przejściu przez drzwi chronionymi przez kilku drabów, był zmuszony zerknąć na klejnoty rodowe jednego z czekających na niego jegomościów.
- Cudownie. Ale z tą sową to może nieco jaśniej następnym razem, bo się nachodziłem po mieście jak głupi. - odpowiedział i przyjacielsko przywitał się z nieznajomym. Starał się klepnąć go po plecach umiarkowanie mocno. Następnie zajął jedno z dostępnych miejsc. Przy powolnych zanurzaniu się do wody, wymsknął się mu z ust odgłos zostawiania zmartwień i problemów nad wodą.
- Whoooooo... I to ja rozumiem... - nie przejmował się za bardzo innymi, skoro jeszcze czekali na brakujących ludzi. Mógł nieco się zrelaksować. A jeśli o relaks chodziło...
- Jakby jeszcze było tu jakieś sake, to już wtedy... Ej, mają tutaj sake? Powiedzcie, że mają.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 3:
Mukutaro: 2
Minoru: 3

---

A więc udało się. Mukutaro odnalazł wyznaczone miejsce, nawet pomimo niedoskonałych wskazówek. I do tego jeszcze nie był ostatnim, który miał się pojawić, więc mógł oddać się błogiej kąpieli. Na całe szczęście dla wszystkich, olbrzym postanowił posadzić swe cztery litery spokojnie i uważnie w wodzie. Gdyby zrobił to gwałtownie, zapewne skończyłoby się to małą powodzią. Woda była doskonała. Jej gorąc natychmiast rozgrzewał ciało i rozluźniał mięśnie.
- Proszę wybaczyć, wiadomość musiała być jak najlepiej zabezpieczona, w dzisiejszych czasach nie można ufać nawet najlepszym kurierom. - Mężczyzna który powitał naszego bohatera ukłonił się, składając przeprosiny swojemu przełożonemu. Następnie gdy tylko Mukutaro wspomniał o chęci napicia się sake, mężczyzna wyprostował się i skinął swą głową, w kierunku blondwłosej kobiety. Ta nie poruszyła się nawet o milimetr, jednakże coś musiało się wydarzyć, ponieważ ledwie minuty później drzwi stanęły otworem i do gorącego źródła wszedł jeden z ochroniarzy niosąc dużych rozmiarów tacę, na której stało kilka dzbanków oznaczonych lakiem, na którym znajdował się napis „sake”. Oprócz tego nie zabrakło oczywiście czarek, które można byłoby napełnić przeźroczystym płynem, jak i talerzy, na których znajdowało się wiele porcji Hotategai batayaki. Strażnik postawił tacę na jednym z kilku stolików, znajdujących się wokół gorącego źródła i kłaniając się wszystkim zebranym wewnątrz wycofał się na zewnątrz. Pałeczkę przejął mężczyzna, który powitał naszego bohatera. Wyszedł on z sadzawki, ponownie świecąc całym swym osprzętem, lecz po chwili zasłonił się za pomocą jednego z ręczników. Chwycił on za puste czarki i rozdał je wszystkim zebranym. Następnie chwycił za dwie butelki wypełnione sake i zaczął polewać wszystkim. Jednak, gdy doszedł do naszego ogromnego bohatera, postawił jedynie przy nim drugą butelkę i ruszył dalej. Gdy zakończył obchód, podobnie zrobił z przystawkami, rozdając wszystkim po jednej porcji, a Mukutaro prezentując całą ucztę. Gdy zakończył, odetchnął i uniósł kieliszek do góry. Chyba chciał coś powiedzieć, lecz przerwało mu otwieranie drzwi.
- Przepraszamy za spóźnienie. - Do środka weszły dwie osoby, mężczyzna i kobieta. Wodzirej całej tej imprezy, spojrzał wymownie w kierunku nowoprzybyłych, a następnie pytająco w kierunku blondwłosej kobiety. Ta wzruszyła jedynie ramionami, co spotkało się z wymownym przewróceniem oczami mężczyzny. Nowo przybyła dwójka zajęła swe miejsca w źródle, a prowadzący spotkanie mężczyzna rozdał im dwie pełne sake czarki.
- Teraz, skoro jesteśmy już wszyscy na miejscu. Chciałbym wznieść toast i przedstawić wszystkim zebranym naszego gościa specjalnego. Ten oto tutaj mężczyzna to nie kto inny jak Mukutaro-sama, Tsume naszej rodziny. Dziękujemy za zjawienie się - Mężczyzna ponownie uniósł swoją czarkę i po przedstawieniu naszego bohatera wlał jej zawartość do swego gardła. Mukutaro mógł poczuć jak wszystkie spojrzenia kierują się w jego kierunku. Wyraźnie wzbudził ciekawość wszystkich tutaj zebranych. Cisza jaka zapadła, nie trwała jednak długo, ponieważ mężczyzna który zdawał się prowadzić całą tą imprezę, nalał sobie kolejną kolejkę i kontynuował.
- Jestem Haruto, Kurotora. Zostałem wybrany na osobę odpowiedzialną za zebranie was wszystkich i wyjaśnienie powodu tego spotkania. Oczywiście całą akcją będzie dowodził najwyższy rangą. - Teraz spojrzenia, przeniosły się w kierunku mężczyzny, lecz nie wszystkie. Haruto ukłonił się i skierował swoje spojrzenie na pozostałych.
- Ten jegomość tutaj to Yuma, Kintora. - Ręka Haruto spoczęła na mężczyźnie po jego lewej. Był to dość młody chłopaczek, który być może skończył już 18 lat. Miał białą jak kreda, nieskazitelną cerę i długie, kruczoczarne włosy spięte w kitkę. Tym co jednak zwracało jednak najbardziej uwagę, była jego wątła postura i niepasujący do niego spojrzenie. Niczym jastrząb na polowaniu. Haruto ruszył dalej, do kolejnej osoby, w kierunku ruchu wskazówek zegara.
- Pragnę przedstawić wam Riku, również Kurotora. - Tym razem padło na kogoś, kto wyglądał na równolatka Mukutaro. Mężczyzna był na głowie i twarzy, łysy jak kolano. Szczękę miał przy tym kwadratową, a łuki brwiowe tak pokaźne, że nachodziły na oczy, przez co zdawały się ciągle zamknięte. Ten tutaj posiadał budowę ciała godną pochwały. Lecz czy wszystkie te mięśnie były tylko na pokaz, czy nie, dopiero miało się okazać.
- Ta ślicznotka tutaj, to Keiko. Keiko jest bardzo specjalna. Widzicie, pochodzi ze znamienitego rodu Yamanaka i podczas nadchodzącej misji będzie naszymi „uszami i oczami” - Haruto zatrzymał się przy blondynce i rozgadał się o niej odrobinę więcej niż przy innych. Chyba speszyło to dziewczę, ponieważ ta zanurzyła się w wodzie aż do nosa.
- Spóźnialska dwójka, to rodzeństwo Shiro i Mai. Oboje piastujący stanowisko Akatora. Jak się łatwo domyśleć, jeśli coś pójdzie nie tak i natrafimy na wrogą mafię, wyrąbią nam drogę ku wolności. - Ostatnia dwójka została przedstawiona jednocześnie. Shiro był mężczyzną w połowie swych dwudziestu lat. Ciężko było powiedzieć coś o nim więcej. Pospolita twarz, pospolita fryzura, pospolita postura. Gdyby minąć go na ulicy, nikt by nie zwrócił na niego uwagi. Zupełnie inaczej prezentowała się jego siostra. Mai była wysoką i szczupłą kobietą o wyróżniających się fioletowych włosach i tego samego koloru oczach, które tylko podkreślał dość mocny makijaż.
- Teraz, gdy znamy się nawzajem odrobinę lepiej, chciałbym przejść do sedna tego spotkania. Wojna daje się nam coraz bardziej we znaki. Nasi kurierzy znikają jeden po drugim. Cierpi na tym nasz handel jak i planowanie działań. Nie znam szczegółów, ale Tentora jest wściekły. Nie jestem również wtajemniczony aż tak głęboko, ale z tego co mi wiadomo, stworzono osiem grup takich jak nasza. W każdej grupie znajduje się jeden Tsume. Nasze zadanie polega na dowiedzeniu się kto stoi za atakami, skąd wiedzą kim są nasi kurierzy i wyeliminowanie zagrożenia. Na pewno macie wiele pytań, dlatego też słucham. - Wszyscy, jak jeden mąż skupili się na Haruto, który wyjaśnił ogólnikowo na czym będzie polegać ich zadanie.

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

Nie można było ufać kurierom, ale można było ufać Muktuaro z rozwiązaniem takiej zagadki? NAWET ON był w stanie to zrobić, a dobrze znał swoje możliwości mózgowe. To jak ktoś inny by tego nie rozwiązał? No właśnie. Raczej słaba ta wskazówka, ale po to zjadł przecież kartkę. Ktoś mądrzejszy, ale mniej sprytny, mógłby ją spalić albo wyrzucić. Na pewno istniały metody, żeby takie informacje odzyskać. Każdy Akimichi wiedział, że najbezpieczniejszym miejscem na świecie jest jego żołądek. Tam też się udała karteczka. Oby potem nie miał z tym problemów, chociaż w jego formie pewnie mógłby trawić żelazne wióry.
Sake została polana, albo i podana bez rozlewania. To Mukutaro szanował. Pstryk i już jest. Chociaż nawet nie pstryk, bo pojawili się dosłownie znikąd. Grubasowi nie umknął co prawda gest mężczyzny w kierunku kobiety, ale jakoś nie połączył kropek i nie wywnioskował, jakim rodzajem umiejętności się posługuje. Kiwnął jej jednak głową z szerokim uśmiechem, w zamian za przyprowadzenie mu czegoś do popicia. Dobre gesty należało odwzajemniać, a jakże, dobrocią zwrotną. Tak samo żarełko, do pary z sake, prezentowało się wybornie. Co jak co, ale nie można było odmówić rodzince hojności. Już miał zostać wzniesiony toast i już gorzałka witała się z jego podniebieniem, gdy nagle dotarły kolejne dwie osoby. W tym kobieta, co spotkało się u Mukutaro z dość niesubtelnym świdrowaniem wzrokiem.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - odpowiedział, kiedy nieznajomy mu z imienia wskazał jego osobę. A jakże, podobało mu się bycie wymienionym jako gość specjalny. Dodawało to jego osobie nieco więcej unikalności, niż zwykle posiadał. Oczywiście, że był specjalny, ale dobrze, że inni ludzie to uznali. Wypił nieco pysznego eliksiru i kontynuował spotkanie, głównie w roli pasywnego spektatora.
Po przedstawieniu każdego z osobna i wymienieniu ich rang, do Mukutaro doszła myśl. Trochę szła, ale dotarła. To ON jest najwyższy rangą i to ON będzie musiał ostatecznie zarządzać siedzącymi w wodzie zasobami ludzkimi. Wliczając w to dwie kobitki. Wszystkie Tory. No generalnie będzie potrzebował to zorganizować. A to oznacza zadawanie pytań na temat akcji, która ma być przeprowadzana.
- Zniknięcia nie mają ze sobą czegoś wspólnego? Miejsca nadania wiadomości czy jej nie-odebrania? Ktoś to sprawdzał? I czy mamy jakiś wstępnych podejrzanych? - zadał pierwsze, dość oczywiste, pytanie. Jeśli dużo zniknięć miało ze sobą coś wspólnego to można by się uczepić tego punktu. No i czy są już jacyś wstępni podejrzani. Czy mieli cokolwiek. Pewnie mieli, bo "kilku kurierów zostało zabitych" byłoby absolutnie idiotyczne jako wszystko, co by wiedzieli.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 4:
Mukutaro: 3
Minoru: 4

---

Alkohol polany, zakąski podane, każdy został przedstawiony po krótce i nastał czas pytań. Wszyscy siedzieli cicho nie chcąc być tym pierwszym. Wszyscy oprócz tego jednego. Mukutaro zadał swoje pytanie, co rozwiązało języki wszystkim innym.
- Niestety, ataki nie zdają się być ze sobą połączone, ani przez cel podróży, ani przez miejsce nadania. Również sposób śmierci nie zawsze się pokrywa. Jak dotąd odnaleźliśmy cztery ciała z zaginionych ośmiu. Z badań przeprowadzonych na zwłokach, wynika że kurierzy giną w dwa sposoby. Albo przez zablokowane punkty tenketsu, albo pojedynczą ranę wlotową, w serce lub głowę. Pierwszy rodzaj śmierci wskazuje na udział bardzo zdolnego medyka, lub co bardziej prawdopodobne, Hyuga. Drugi rodzaj śmierci polegał na trafieniu jakimś rodzajem penetracyjnego pocisku. Wszystkie ofiary zostały trafione idealnie w punkty witalne, powodując śmierć na miejscu, a do tego pocisk zawsze przeszedł na wylot i nigdy go nie odnaleziono. Nie wiemy zatem czy jest to jakiś potężny łucznik, a może jakiegoś rodzaju technika, być może futon. - Haruto przerwał na chwilę by dać wszystkim możliwość przetrawienia tych wszystkich informacji. Kilka osób syknęło z niezadowoleniem, ktoś jeszcze przeklął pod nosem ujawniając swą niechęć do klanu Hyuga.
- Czy ataki zdarzają się o określonej porze dnia?- Padło pytanie od Shiro.
- Nie, ataki następowały tak w nocy jak i w ciągu dnia, lecz częściej po zmroku. - Odpowiedział „wodzirej” całej tej imprezy krótko i zwięźle, a następnie wrócił do wertowania każdej z osób, czekając na kolejne pytanie.
- Czy ataki zdarzają się pojedynczo, czy ginie wielu kurierów w podobnym okresie czasu. - Padło kolejne pytanie, tym razem od Riku.
- Jak dotąd zdarzało się tylko jedno morderstwo naraz. - Szybka odpowiedź od Haruto, a po zebranych poniosły się kolejne pomruki.
- Czyli możemy założyć, że nasz Hyuga i strzelec, to ta sama osoba. - Riku podzielił się ze wszystkimi swoimi spostrzeżeniami. Kilka osób, zdawało się podzielać jego zdanie.
- Nie mamy na to żadnych dowodów, ale istnieje taka możliwość. - Haruto uciął zbędne spekulacje, pozwalając na zadanie kolejnego pytania.
- No dobrze, to kim jest nasz kurier? - Głos Mai był delikatny i niezwykle kobiecy. Raczej nie zdradzał on tego, czym zajmuje się w rodzinie. Haruto rozejrzał się po wszystkich, przeciągając ciszę, nim ruszył się ze swego miejsca, by zatrzymać się przed Yumą
- Naszym kurierem jest Yuma, Kintora. Tylko on wie co znajduje się w paczce i tylko on zna ostateczny cel naszej wędrówki. Oczywiście o ile nasz dowódca nie zwolni go z tajemnicy - Wzrok wszystkich padł w kierunku młodego chłopaczka, który wyglądał jakby nie chciał tu być. Następnie wzrok wszystkich padł ponownie w kierunku naszego bohatera. Wszyscy oczekiwali na dalszy rozwój sytuacji.

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

Dobry alkohol uprzyjemniał nawet najbardziej bolesne przygody i rozmowy. Jego ojciec zawsze mawiał, że "shinobiemu nie przystoi pijaństwo, bo otępia jego zmysły i zmienia w bezbronnego idiotę" i że "to najsilniejsza z trucizn". Gówno się znał, okazało się, bo i mu przystoi jako shinobiemu-mafiozie i nie zmienia go w bezbronnego idiotę, tylko bardzo niebezpiecznego i zdolnego do przemocy... idiotę. W odpowiednich ilościach jednak słodki nektar zmieniał go w uosobienie myśli i słowa. I teraz korzystał z nowo nabytego błysku geniuszu, by dowiedzieć się jak najwięcej. Sam rozpoczął, oczywiście, bez wahania. Inni zaczęli drążyć dopiero po tym, jak zaczął Mukutaro. Był pionierem i przodownikiem w grupie, jedynym odważnym.
Prawie żadnych pokryć. Znaczy, że mało wspólnym we wszystkich zabójstwach. Na razie wyciągnęli, że zabójca to jakiś łucznik Hyuga. Może, może. Albo nie łucznik. Może korzystał z jakiejś techniki. Hyuga mieli coś takiego? Cholera wie. Doton raczej nie miał, Katon by spalił go w pizdu, Raiton też raczej zostawia ślady. Jak dupnie cię piorun, to widać. Futon? Suiton? Albo jakieś medyczne miszmasze. Cholera wie, za dużo opcji i za mało konkretów.
- Ymmmm... Nie jest nas czasem za dużo na eskortę? Znaczy się wiecie - przerwał milczenie Mutaro, kiedy wyszła tożsamość ich kuriera. Coś mu tutaj nie grało i potrzebował chwili, by poukładać to i owo. - skoro Hyuga to sensor i do tego łucznik, to raczej zobaczy że się przemieszczamy z nim, nie? Nawet jak się rozdzielimy i zrobimy jakąś wymyślną formację, to nas wyczuje i z akcji nici. - kilka żłopnięć sake później, Akimichi kontynuował swój intelektualny lament - Trochę doświadczenia w sianiu rozpierdolu ma. Zobaczy, że coś się nie zgadza. Nie zaatakuje. - no skoro to był łucznik, więc i typ długiego dystansu, to musi mieć dobrą orientację. Przewidywać ruch przeciwnika, wiedzieć co zrobi. Czekać na jeden moment do strzału. Jak myśliwy czeka, żeby dupnąć z łuku dzika. Tak on będzie czekał. I nie doczeka się odpowiedniego momentu, bo knur będzie w stadzie. Akcja siądzie plus będzie wiedział, że coś się święci. Głupie, niepotrzebne, idiotyczne. ALE sam na nic lepszego nie wpadł, niestety. Ot wskazał, że opcja "na ziemię Shirei-kanie" i przyjęcie strzały nie wyjdzie. Tak samo jakieś magiczne wymyślne taktyki i formacje. No zobaczy to, no.
- Nawet lepiej. Jak zobaczy że takich grup jest kilka, to schowa się i nie wyjdzie. Przeczeka. Potem uderzy znowu. Zmarnujemy czas. W sumie... - przerwał na chwilę, zaskoczony swoim geniuszem - wpadł na coś. Skoro nie mogli się poruszać z nim, to może ustawią się wzdłuż trasy jako bezbronni cywile? I jeśli coś dupnie, spróbuje zaatakować, to wtedy zwyczajnie interweniują. - Jeśli rozstawimy się wzdłuż drogi z wyprzedzeniem to nie zauważy. Wtedy jak spróbuje, to wejdziemy do akcji. Ochronimy Yume, Keiko-chan będzie nam mówić gdzie i kto, a reszta złapie. I po ptakach. - uśmiechnął się szarmancko do Yamanaki dzielącej z nim basen i pociągnął kolejnego łyka sake, zadowolony ze swojego sukcesu. Skoro nie mogą go ochronić idąc z nim, prawda, to lepiej żeby on szedł do nich. Gdzie były wady jego pomysłu? Nie było żadnych, zamknij się, prowodyrze jeden. Plan był genialny i Mukutaro nie mógł wpaść na nic niegodziwego, co mogło by plan zniweczyć. Wszystko i wszyscy siedzieli na jego dłoni. Ogromnej, potężnej łapie. Tak, jak chciał.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 5:
Mukutaro: 4
Minoru: 5

---

Zebranie, w jednym miejscu, tak licznej grupy osób z doświadczeniem miało to do siebie, że każdy miał dużo pytań i jeszcze więcej przemyśleń. Nie inaczej było tutaj. Haruto co rusz odpowiadał na kolejne pytania, starając się podzielić ze wszystkimi posiadaną przez niego wiedzą. Lecz ostatecznie to Mukutaro miał zdecydować co dalej, wszak to on był najwyższym stopniem. Był tym, który w jakiś sposób wykazał się przed Tentorą i teraz musiał wykazać się kolejny raz, gdy wszyscy zmierzyli go swym wzrokiem. Nasz ogromny bohater nie dał się jednakże zjeść tremie i wytrzymując natłok spojrzeń, zaczął dzielić się swoimi przemyśleniami.
- Ekhm... Zebrano taką ilość ludzi, by zapewnić powodzenie misji - Haruto odchrząknął i odpowiedział na pierwszą uwagę od Mukutaro, dotyczącą tego jak wiele osób zebrano do tego zadania. Większość jednak zdawała się podzielać zdanie naszego olbrzyma, co okazywali kiwnięciem głową, chrząknięciem lub nawet przytaknięciem. A ci, którzy początkowo nie podzielali jego myśli, szybko zmienili stronę, gdy ten dorzucił kolejne przemyślenia. Czy zadanie, które wymagało zasadzki i to jeszcze przeciw komuś kto mógł być Hyuga, mogło się udać mając po swojej stronie małą armię? Lecz ich, już chyba oficjalnie namaszczony, dowódca miał na to plan. Mukutaro szybcikiem podzielił się z pozostałymi swoim planem i… zapadła cisza. Wszyscy zdawali się rozważać propozycję Mukutaro. Był to plan z iskrą to prawda, lecz być może inni zauważyli w nich jakieś wady?
- Ale to nie tak, że będę potrafiła określić położenie naszego przeciwnika od razu. Nie mam magicznych oczu, a każde źródło chakry początkowo jest dla mnie takie samo. Dopiero gdy skupię się na nim, mogę wyłapać jego właściciela wśród tłumu innych. Oznacza to, że wróg musi użyć chakry, bym mogła go odnaleźć, lub być w odosobnieniu.- Keiko speszyła się widocznie, już drugi raz tego wieczoru. Jej twarz przybrała kolor czerwieni, a ona sama, ponownie zanurzyła się głębiej w sadzawkę, po czym dała krótki wykład ze swych możliwości.
- Oznacza to, że Yuma będzie musiał przyjąć na siebie chociaż jeden atak.- Shiro, wypowiedział słowa, z których każdy zdawał sobie sprawę, lecz każdy bał się ich znaczenia.
- Puśćcie mnie w eskorcie z Yumą. Obiecuję, że nie spadnie mu włos z głowy. - Riku podniósł się ze swego miejsca, obnażając całe swe nagie ciało. Mówił głosem bardzo pewnym siebie i jakby na podkreślenie swych słów zacisnął on pięść i uniósł on swą rękę tak by pokazać wszystkim swe masywne przedramię. Zmieniło ono na jakiś czas swoją barwę na bardziej brunatną. Zupełnie jakby pokrył ją błotem, lub czymś podobnym. Po chwili jednak powłoka ta zniknęła, choć wprawne oko mogło dostrzec, że ramię „mnicha” było o odcień ciemniejsze od reszty ciała.
- Jeśli trzeba, jestem gotów przyjąć na siebie jeden atak. Nie musicie się o mnie aż tak martwić. Nie jestem ze szkła. - Yuma zaprotestował na samo wspomnienie, że miałby ktoś go eskortować. Nie było to jednak wszystko co miał do przekazania. Sięgnął on w kierunku leżących wszędzie, drobnych kamyczków i za pomocą swej dłoni zrobił w nich ścieżkę. Skręcała ona kilkukrotnie i była dość długa.
- Wyruszam jutro o zmierzchu. Zacznę obok antykwariatu. Tego znajdującego się w centrum. Następnie uliczkami udam się na północną część miasta aż do koszar. Nie wybrałem jeszcze dokładnie trasy, ale słysząc dzisiaj to wszystko, biorę pod uwagę dwie opcje. Albo pójdę dłuższa trasą, bocznymi uliczkami. Dzięki temu przeciwnik nie będzie miał zbyt wiele miejsca na oddanie strzału i będzie musiał się zbliżyć. Albo skrócę drogę do minimum i będę kierował się głównymi ulicami, dając możliwość strzelcowi na zaatakowanie z odległości, ale będzie miał mniej miejsc by się schować. - Ich wabik zdradził im punkt początkowy i końcowy. Choć co miał robić w miejskich koszarach pozostawało tajemnicą.
- Dobrze, cieszę się, że wszyscy jesteście tak bardzo zaangażowani w tą misję. Lecz ostateczna decyzja należy do naszego przywódcy. - Haruto uciął rozmowy między ludźmi i zwrócił się w kierunku Mukutaro, oczekując tego jak odniesie się do tego co zostało powiedziane.

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -

[Mukutaro]

Oczywiście, że jego osoba była w stanie stworzyć coś tak genialnego. Właściwie to nie, ale cisza była dość przewidywana. Jako, że był kim był, o randze w hierarchii jaką posiadał, ludzie z niższych warstw czasami siedzieli cicho na jego idiotyzmy. I nie mówił tu o jego przyjemnościach czy tym, jak bardzo lubił sobie poużywać życia. Jego pomysły, które mogły sprowadzić zagładę i śmierć na całą akcję. Bo nie ukrywał tego, że do zarządzania ludźmi i wielkimi operacjami po prostu się nie nadawał. Taka prawda. Więc kiedy przyszło co do czego, to głupie pomysły nie temperowane przez nikogo, mogły być równie szkodliwe, co on.
Dlatego cisza mogła być albo pokrzepieniem dla jego mózgownicy, mówiącą "no nie mogę znaleźć nic złego w tym co mówisz" albo "jeśli go skrytykuję, to odgryzie mi głowę". Nie próbował nigdy odgryzać komuś głowy, nawet w ogromnej postaci. Może powinien kiedyś spróbować? Na pewno nie teraz, może kiedy indziej. Teraz trza było zająć się sprawą i tym, że piękność siedząca z nimi w wodzie okazała się mocno niepasująca do jego planu. Jej umiejętności, przynajmniej, cała reszta była wręcz idealna. Sensoryzm nie działał tak, jak chciał i to było mocną szpilą. Oczekiwaną i potrzebną, ale dźgnięcie nieco zabolało. Użyć chakry - łucznik nie musiał jej używać. Łuk i strzała daje strzał, chakra nie była tam potrzebna. A ataki bezpośrednie? Chyba też nie.
- Ziemia. Niesamowite. - mruknął na widok "pokazu" zdolności Riku. Gdyby to ON chciał zrobić pokaz, to rozpierdoliłby ten grajdołek z wszystkim i każdym, który siedział w bali. Jego PIĘTA rozpierdoliłaby tą sadzawkę. Dlatego raczej oczywistym było, że Mukutaro nie był pod wrażeniem tej farby na ramieniu typa.
- Teraz kamienie. Niczego sobie. - ponownie. Cudem nie prychnął. Na co mu latanie kamieniami, skoro nie zobaczy strzały wycelowanej w tył głowy?
- Droga dłuższa jest lepsza. Nie musimy martwić się łukiem, to raz. Keiko-chan łatwiej będzie wyłapać kogoś, kto idzie w kierunku kuriera, to dwa. Możemy ustawić się po drodze jak mówiłem, żeby go złapać jak już podejdzie. To na pewno lepsze niż czekanie na łuk i gonienie typa kilkaset metrów dalej. - powiedział, streścił i zadecydował. No nie było sensu raczej, żeby hasać za typem pół kilometra dalej. Lepiej, żeby podszedł, bo na blisko Mukutaro mógł jebnąć. A jak on ma podejść do niego, to Keiko-chan mu o tym powie. To było odpowiednie, to było sensowne.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wtyczka” Mukutaro

---

Kolejka 6:
Mukutaro: 5
Minoru: 6

---

Ciężko było stwierdzić, co spowodowało zmianę nastawienia Mukutaro do innych. A przynajmniej takie wrażenie odnieśli wszyscy pozostali w gorącym źródle, gdy ich przywódca zaczął ironicznie komentować możliwości jednego z nich. Być może i Akimichi starał się ukryć swoje prawdziwe przemyślenia, lecz coś w jego tonie głosu zdradziło go. Wszyscy zamilkli, jak jeden mąż, spoglądając w kierunku olbrzyma. Niektórzy chyba czuli strach przed olbrzymem, ponieważ wyglądali jakby wzdrygnęli się. Największy problem miał jednak Haruto, który jako mediator grupy powinien coś powiedzieć, lecz kompletnie nie miał pojęcia co.
Na całe szczęście Mukutaro wyręczył wszystkich, odzywając się jako pierwszy, już dużo spokojniej. Wszyscy mogli odetchnąć z ulgą i skupić się na samym planie. Ich przywódca wybrał dłuższą, acz dającą im pewne benefity drogę. Wszyscy zgodnie przytaknęli pazurowi. Jeśli wcześniej panowała w ich grupie atmosfera bardziej przyjacielska, tak teraz każdy zdawał sobie sprawę z panującej tu hierarchii.
- Dobrze, zatem nasz plan nabiera kształtów. Wydaje mi się, że jedynym co pozostało ustalić, to kto zajmie jakie miejsce na trasie.- Mężczyzna rozejrzał się, lecz jego wzrok ostatecznie i tak zatrzymał się na Akimichi Mukutaro. Pozostali również nie odważyli się odezwać. Ostatecznie, cały plan pozostał w rękach najstarszego stażem.
Gdy plan nabrał ostatniego szlifu, wszyscy odetchnęli z ulgą. Kilka osób niemalże natychmiast wykorzystało okazję, by się ulotnić, wykpiwając się „ważnymi sprawami”. Dla tych co jednak zostali, przyniesiono kolejne talerze z jedzeniem oraz więcej dzbanów z alkoholem. Z czasem jednak, kolejne osoby zaczynały się wykruszać, aż ostatecznie, w samym środku nocy, nie pozostał w tym przybytku już nikt.

Z/T

- Keiko -
- Riku -
- Haruto -
- Yuma -
- Shiro -
- Mai -