Bar "Szkarłatna speluna"

[Manjiro]

  Ukryty tekst

Po skończonym treningu zdecydowałem się wyjść coś zjeść do jednego z barów na mieście, a że niestety nie znałem się na nich za specjalnie to trafiłem do jednej z prawdopodobnie najpodlejszych dziur tego miasta. No ale jak to ktoś kiedyś powiedział na bezrybiu i rak ryba.
Nie bardzo wiedząc jaka panowała kultura tego przybytku uznałem, że zrobię tak samo jak w poprzedniej knajpie do której zabrała nas dzień wcześniej siostrzyczka Misaki. Znalazłem wolne miejsce, usiadłem i czekałem aż ktoś przyniesie mi jakieś menu abym mógł pokazać co chce. Niestety ci ludzie jakoś nie specjalnie się z tym śpieszyli. Totalny bark poszanowania klienta.

[Minoru]

[D] Brudna robota Manjiro

---

Kolejka 1:
Manjiro: 1
Minoru: 1

---

Shigashi, miasto mafijne miało to do siebie, że jeśli miało się pieniądze i chciało się splendoru, to miasto dostarczało ci tego. Jeśli natomiast potrzebowało się trochę spokoju i prywatności, to za odpowiednią cenę miasto pozwalało ci zniknąć. Gorzej jeśli nie miało się pieniędzy. Wtedy kończyło się w miejscach takich jak Bar Szkarłatna Speluna. Było to miejsce, co tu dużo mówić, tanie. Dawało poczucie prywatności, lecz było to poczucie złudne, ponieważ miejsce to zawsze było wypełnione szpiegami każdej liczącej się grupy przestępczej.
Z jakiegoś powodu miejsce to wybrał również Manjiro, racz Kamui wiedzieć czemu. Gdy tylko wszedł do środka, mógł poczuć jak uwaga sali skupia się na nim. Od razu można było dostrzec, że nie pasował do tego miejsca. Nie tylko z racji wieku, ale również i wyglądu. Żaden jednak nie zaczepił młodego Manjiro, pozwalając mu w spokoju zająć obrane przez siebie miejsce. Potem nastąpiło oczekiwanie na kartę dań i trunków. Czekał i czekał. Czas mijał i nikt nie raczył się nim zainteresować. Pewnie poszłoby szybciej gdyby Majiro wiedział, że w przybytku takim jak te, nie było kart dań, a to co można było zakupić dowiadywano się od rosłego i krzepkiego mężczyzny, stojącego za szynkwasem.
– Masz - Na stole Manjiro wylądował kufel czegoś pieniącego się o złocistym kolorze, a tuż obok niewielki wiklinowy kosz wypełniony chlebem i mięsem. Chwilę później do stołu przysiadł się niewiele starszy od naszego bohatera chłopak, który to przyniósł „dary”. Chłopak był znacznie wyższy i tęższy od członka grupy Watanabe, a także pachniał i wyglądał o wiele gorzej od niego. Pierwsze wrażenie jakie można było odnieść patrząc na niego, to że lubił się bić, nie wyglądało na to żeby wygrywał zbyt często, lecz nie wyglądało by mu to przeszkadzało. Milczał przez dłuższą chwilę, wpatrując się w naszego bohatera, podpierając swój podbródek o swoją dłoń, gdy po chwili drugą dłonią zaczął stukać w stół. Zupełnie jak gdyby chciał zwrócić uwagę niebieskogłowego na siebie. Gdy ten, w końcu postanowił to zrobić, mógł dostrzec, że obdartus rysuje coś w kurzu. Nie było zbyt wiele wątpliwości, była to prowizorycznie namazana głowa smoka.
– Z wyrazami szacunku - Rzucił do Manjiro z uśmiechem i przetarł stół przedramieniem wycierając cały kurz wraz z narysowaną głową smoka.
–Zamtuz "Pod Włosami Kinko", między 18:00 a 20:00. Jeśli chcesz zarobić oczywiście- Chłopak nachylił się nad stołem, przybliżając się do naszego bohatera i ściszając głos. Manjiro mógł lepiej poczuć woń potu i ziemi bijącą od chłopaka. Mógł również lepiej przyjrzeć się jego wystającym poza bezrękawnik ramionom. Spod zgromadzonego tam tłuszcze wystawały zarysy mięśni. Gdyby tak schudł trochę, to byłby z niego niezły kaban. Obdartus tak szybko jak podzielił się informacją, tak szybko wstał ze swego miejsca i ruszył w kierunku wyjścia.
–Jeśli zamierzasz coś zjeść z tego koszyka, to lepiej zapij piwem z kufla, inaczej masz gwarantowaną sraczkę- Zatrzymał się tylko na chwilę, by podzielić się kolejną, jakże ważną informacją i tyle go widzieli. Wyszedł ze speluny, zostawiając Manjiro samego. Sądząc po pozycji słońca, dochodziła 17:00. Wystarczyło czasu by coś przegryźć i wypić, tylko czy było warto?

[Manjiro]

Siedząc grzecznie przy stole nabierałem wrażenia, że może jednak lepszym pomysłem byłoby pójść do reszty i im zakomunikować że jestem głodny... z drugiej strony myśl o tym z czym to się mogło wiązać nieco mnie przerażała. W końcu jeszcze by skończyło się domowym obiadkiem... Wzdrygnąłem się na samą myśl o tym, a następnie obróciłem żeby popatrzeć po ludziach na sali.
Bleee, sami brzydale. Nikt nawet nie wygląda choć trochę ładnie jak siostrzyczka Misaki... Pomyślałem robiąc zdegustowaną minę wracając wzrokiem do swojego nadal pustego stolika. Skandal! Kto to by pomyślał. Normalnie wystawiłbym im jedną gwiazdkę.
Nabrałem powietrza do buzi by wydąć policzki, założyć rękę za rękę i zrobić oburzoną minę. Tak. To była moja strategia by ktoś się w końcu mną tu zainteresował. Bo przecież wiadomo, że jak pracownik zobaczy klienta który tak siedzi to pomyśli, że trzeba się mną szybko zająć i może nawet da jakiś deser na przeproszenie.
Nie pomyliłem się bo już po chwili przede mną wylądowało przeprosinowe jedzenie. Delikatny uśmiech nawet pojawił się na mojej buzi gdy podnosiłem wzrok aby zobaczyć co za dobrą duszyczka mnie uratowała przed śmiercią głodową. Niestety wtedy przeżyłem kolejne rozczarowanie bo dobra duszyczka wcale nie była ładna panią ba nawet brzydką też nie była. Nie kryłem absolutnie moich emocji, zdegustowanie było wypisane na mojej twarzy gdy znalazł się przede mną pan brzydal. Bo na pewno tak się nazywał. W końcu był najbrzydszy w całej tej karczmie!
Na domiar złego dość szybko zacząłem wątpić w jego dobrą duszyczkę gdy się do mnie przysiadł i w tym momencie jak zajął miejsce przede mną to ja puściłem kawałek mięsa który zacząłem wyciągać z koszyka przeprosinowego. Nie byłem pewien co ode mnie chce więc zacząłem się w niego wpatrywać lekko przekrzywiając głowę do boku i tak przez chwilę sobie siedzieliśmy. Jednak po kilku dłuższych chwilach braku jego reakcji zaczęło mnie to już irytować do tego stopnia, że miałem zamiar na niego na warczeć. I może Pan Brzydal wyczuł moje emocje bo zaczął coś bazgrać na stole. Głowa smoka.
No pięknie, a ja jeszcze nic nie jadłem... Wyprostowałem się i sięgnąłem po piwo, żeby choć nieco płyny uzupełnić wysłuchując czego to ode mnie chce familia. Na myśl o odwiedzeniu zamtuzu nawet zaświeciły mi się oczy gdy przypomniałem sobie jak kiedyś usłyszałem od kilku starszych kolegów po fachu, że to jedno z najlepszych miejsc w mieście. I ponoć są tam bardzo miłe panie i są ładne. Ciekawe czy są podobne do siostrzyczek?
Pokiwałem więc grzecznie głową walcząc z samym sobą by nie wypluć tego pysznego trunku już miałem sięgnąć oo mięso aby zagryźć ten smak gdy padło ostrzeżenie po którym uznałem że w sumie to wywalone i po prostu otworzyłem buzię nad koszykiem z "smakołykami" pozwalając by płyn ją opuścił. Parę razy przetarłem jeszcze język dłońmi, wytarłem je jak prawdziwy facet w spodnie i postanowiłem wyjść na mały spacer.
Moim celem był wlasnie zamtuz, a dokładniej okolica tego miejsca bo skoro miałem jeszcze chwile i tam właśnie wysyła mnie ciotka Sagakura Hibiki, choć pewnie prędzej któryś z jej piesków, to warto było rozejrzec się wokół żeby wiedzieć co się dzieje... a przyokazji aby być w pobliżu i się nie spóźnić.

Z/T -> Pod Włosami Kinko

[Minoru]

Z/T

[Tetsurō]

"Sprawa Wielkiej Wagi"

Misja B - Arino & Gaika
Jesień, Rok 393 kalendarza forumowego


kolejka: 3 / 17+ Poprzednie Lokacje : Shigashi no Kibu - Skromny domek na tyłach posiadłości i Shigashi no Kibu - Kasyno "Kupieckie Szczęście"

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Pogoda w Shigashi nie zawiodła. Od samego rana lał deszcz i to w takich ilościach, że widoczność sięgała jedynie kilku metrów. Ulice bardzo szybko zapełniły się kałużami i błotem, wodne rzeki płynęły także bokami ulic, całkowicie zapełniając przygotowane na to kanały. Nasi bohaterowie mimo wszystko ruszyli na robotę, każdy wziął swoje czarne ubranie, które udało mu się otrzymać, wszystkie swoje zabawki ninja, no i pewnie płaszcz przeciwdeszczowy no i ruszyli do miejsca zbiórki. Było jeszcze wcześnie, więc lokal był puściutki. Jedynie pojedynczy ludzie odsypiali sobie pryz stolikach, bądź też dopijali resztki piwa, które zostały im po nocnym imprezowaniu. To jednakże nie przeszkadzało w dostaniu się tam gdzie trzeba. Gospodarz po otrzymaniu listu zaprowadził każdego z bohaterów na zaplecze, gdzie w niewielkim pomieszczeniu znajdował się duży stół a w koło niego siedziały już trzy inne osoby. Dwie osoby były odziane podobnie jak nasi bohaterowie, w czarne, przylegające do ciała ubranie bez żadnych oznaczeń. Było to dwóch mężczyzn, jeden dosyć wysoki i masywny, o rozbudowanych mięśniach. Drugi był dużo mniejszy, spod ceramicznej maski wystawały mu czarne, długie włosy zaplecione w warkocz. Ostatnia osoba to wysoki mężczyzna, także odziany na czarno, jednakże nie zasłaniający swojej twarzy maską. To on przywitał tutaj każdego z przybyłych. Kiedy ostatnia osoba weszła do środka, przywódca wyprawy zamknął drzwi i stanął na szczycie stołu.
- Dobrze, jesteśmy już wszyscy. Zanim przejdziemy do samej sprawy, chciałbym, żebyśmy dowiedzieli się coś o sobie, musimy na sobie polegać, więc dobrze będzie wiedzieć w jaki sposób walczymy i co potrafimy. Ja zacznę. Specjalizuję się w walce na krótki i średni dystans. Umiem kontrolować Powietrze i Ziemię, moje Kekei Genkai pozwala mi na tworzenie bardzo wytrzymałego kryształu. - przywódca spotkania nie powiedział za dużo, jednakże przekazał podstawowe informacje. Później spojrzał na największego kolesia przy całym stole, był on wysoki i bardzo dobrze zbudowany, przerastał nawet Gaikę w tej kwestii.
Jestem Genpo, specjalizuję się walce wręcz. Dosyć dobrze władam Raitonem, raczej nikt nie wygra ze mną na siłę, wielu próbowało ale jeszcze nikomu się nie udało. - kolejna krótka, ale trochę przydatna informacja, tylko dlaczego tak skąpą podchodzą do mówienia o sobie, czyżby czegoś się obawiali? Kiedy tylko Genpo skończył, przyszedł czas na ostatniego z ludzi przy stole.
- Jestem Miyoshi, specjalizuję się w iluzji oraz szermierce, jestem też sanitariuszem, więc w razie czego pomogę wam wrócić do gry. - ciężko powiedzieć, ale chyba uśmiechnął się przez swoją maskę. Jego głos wydawał się spokojny i taki całkiem przyjemny. Teraz pora przyszła na dwójkę naszych bohaterów. Jak wiele będą chcieli o sobie opowiedzieć? Czy może mają jakieś pytania do pozostałych i czy walczyli kiedyś z Hozuki? Tak wiele pytań... tak mało odpowiedzi....

Tarao
Genpo
Miyoshi

[Rokudo Gaika]

Żółtooki poinstruowany przez swojego pracodawcę przyszedł ubrany na czarno. Niby za wcześnie na żałobę, ale mogła być to dość dobra zapowiedź przyszłych wydarzeń. Noszona na twarzy maska zasłaniała jego niezbyt przyjazne lico, a schowane pod kapturem płaszcza włoski nie wystawały za bardzo. Oczywiście spostrzegawcza jednostka mogłaby dojrzeć co i jak, ale dalej roztaczał on swoistą aurę wrogości, która powodowała, że ludzie niespecjalnie chcieli się na niego patrzeć wprost. Na dodatek padało i liczba ludzi cieszących się przechadzką na świeżym powietrzu była stosunkowo niewielka. Dotarłszy do spelunki w tym czerwieńszym odcieniu, szybko przeszedł weryfikacje u szynkarza, czy tam gospodarza. Ten wprowadził go do pomieszczenia, gdzie był zorganizowany cały bal przebierańców. Dobrze, że niechciany dziedzic rodu Rokudo miał swój strój, to przynajmniej się nie wyróżniał.

Zaczął nowy znajomy, pracodawca. Twarzy, może nie widział, ale rozpoznał go po głosie. Arogancki fajfus. Powiedział jednak kilka ciekawych rzeczy. Chakrowa kontrola powietrza i ziemi? Kekei Genkai tworzący kryształ? Nie spotkał się jeszcze z czymś takim. Zrobił mentalną notkę, aby zapamiętać o takich sztuczkach.

Następny w kolejce był przysadzisty koleś. Na jego widok uśmiech wymalował się na twarzy srebrnowłosego, chociaż nikt nie mógł zobaczyć tego spod maski. Muskuł, który jeszcze razi prądem. Cóż za piorunująca mieszanka! Może tego, chociaż namówi na przyjacielskie oklepywanie się po mordach po tym wszystkim. Warto jednak było poczekać, aż zobaczy go w akcji, bo może po prostu jest kolejnym, wielkim mięśniakiem, który za bardzo nie wie jak korzystać z tego, co mama w genach dała.

No i była tam jeszcze jakaś kobitka. Tak, obcisły czarny strój dość mocno uwypuklał kształt sylwetki i nie trudno było się domyślić. Szermierz, iluzjonista i sanitariusz? Specjalista od wszystkiego. Nie pokładał w niej dużych nadziei, chociaż nie było to z powodu jej płci.

- Gaika. Taijutsu. – Rzucił krótko. Nie było sensu się rozwijać dokładniej na ten temat. Młodzieniec miał tylko jeden konik, ale robił w nim całkiem sporo. Nic nie odwracało jego uwagi od tej najistotniejszej dla niego ścieżki rozwoju. A czy miał jakieś pytania? Tylko te, których głośno nie zadał. Kiedy w końcu będzie mógł zacząć okładać kogoś po mordzie?

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393, Przed świt
Pogoda: Deszczowo
Ubiór: Czarny strój, z nałożonym głęboko kapturem, pod tym bandama aż po oczy i czarna tasiemka na nosie. Usta całkowicie odsłonięte, wielki kunaj przewieszony skośnie przez plecy. Włosy z lewej strony głowy zaplecione w warkoczyki, gdy z prawej strony włosy są puszczone luzem. Duża torba zawieszona z tyłu na pasie. Na strój zarzucony jest płaszcz przeciwdeszczowy.

Że też nie mogła ubrać swojego Ninja yaroi, był on znacznie lepszym strojem niż te ciuchy, które otrzymała na czas tego zadania. Gdyby nie płaszcz przeciwdesczowy najpewniej już byłaby cała przemoczona. Materiał był do chrzanu, ale czego się spodziewać miała? Tamten strój był robiony specjalnie na zamówienia rodziny i tylko dla rodziny Yoshida. I jeszcze to iż zaczynało świtać, a ona w czarnym stroju. Oczywiście, niczym rasowy mafijny ninja, szła tak iż nikt nawet nie zwrócił na nią uwagi. Bo i po co?
Nie cieszyło ją to gdzie miała się udać, gdzie był ich cel misji. Tyle rzeczy było tam na raz do przemyślenia, a ona nawet nie wiedziała jak rozgryźć kilka orzechów przed zadaniem. Było ich trochę, a wizyta w archiwum tylko pozwoliła przygotować się i przemyśleć jak działać. Wiedziała ile czasu będzie na akcje i że nie może dać się złapać tutaj. Nikt nie odkryje co prawda jej przynależności do Feniksów, bo nikt nie widział jej twarzy w pełni. Gdy była na misjach jej płomieniste włosy były zakryte. Widać zawsze było tylko jej usta, jak przystało na typowego przedstawiciela osób specjalizujących się w Katonie.
Do speluny dotarła chwilkę zaledwie przed czasem. Miejsce spotkania jej się od razu nie spodobało, jak na kobietę o twarzy dziecka mogło to by się skończyć walką w obronie własnych czterech liter. Mimo to jednak uzbrojona po zęby i w stroju ninja, któremu prawie udawało się skryć rozmiar jej piersi. Podała gospodarzowi list, a ten wpuścił ją dalej, gdzie był duży stół, gdzie było już czterech mężczyzn. Miała nadzieję iż to nie jakiś dowcip ze strony przełożonych, bo zionie ogniem.
Na szczęście tutaj zebranych, nie był to żart ani żaden inny czarny scenariusz, który nagle przyszedł jej do głowy. Każdy z obecnych zaczął się przedstawiać, a ona jak przystało na mafię, zapamiętała wszystko co tylko mogła. Twarze, kolory włosów. Początkowo największe zainteresowanie miała wobec mężczyzny który kontrolował kryształy. Ciekawa informacja, żałowała iż nie wiedziała na temat takich zdolności zupełnie nic. Jednak później wstawi informacje o nim w archiwa, tak jak i o pozostałych, choć pewnie w archiwach wiedzieli o tych ludziach wystarczająco. Tym jednak który najbardziej ją zaskoczył był człowiek który przedstawił się imieniem Gaika. Znała to imię! Czerwonym smoku to Gaika narobił burdelu bijąc strażników. Czy to był ten człowiek?
Nie dała jednak po sobie poznać, nie drgnęła ze swojej pozycji przy ścianie, obserwując zebranych tutaj ludzi. W końcu jednak gdy ich spojrzenia się skupiły na niej, lekko skłoniła głowę i odezwała się, a jej głos zamiast bycia malowniczym, był taki miała chrypkę po piciu caly poprzedni dzień.
- Mito Himori, specjalizuję się w ogniu, zwłaszcza na średnich dystansach - stwierdziła chrypliwe, po czym odkaszlnęła. Jak będzie musiała dużo mówić, będzie miała następnego dnia chrypkę. Jednak im mniej było w niej dziecka, a dorosłego człowieka, tym mniej będzie przypominać samą siebie.

Mito Himori - Ninja

[Tetsurō]

"Sprawa Wielkiej Wagi"

Misja B - Arino & Gaika
Jesień, Rok 393 kalendarza forumowego


kolejka: 4 / 17+

Wieczorek zapoznawczy się rozpoczął. Przywódca, zniewieściały mężczyzna oraz mięśniak, no i dwójka naszych bohaterów. Bardzo ciekawa grupka zebrała się w tym tajnym pomieszczeniu. Każdy opowiedział o sobie kilka słów, nie były one jakieś konkretne, jednakże to wystarczyło aby zbudować sobie obraz umiejętności każdego z nich. Wiedzieli w jaki sposób mogą na siebie liczyć i w jaki sposób przydadzą się sobie w walce. Kiedy przyszła pora na naszych bohaterów, wszyscy słuchali ich w ciszy, widać było, że podchodzą do swojej pracy poważnie i chcą wysłuchać wszystkich towarzyszy, zapewne rozumieją, że nawet najmniejszy błąd może kosztować ich życie. A każdy lubił swoje życie, więc wolał nie stawiać go niepotrzebnie na szali.

  Ukryty tekst

Kiedy każdy się przedstawił, przywódca stanął na szczycie stołu i sięgnął do swojej torby, z której wyciągnął mapę miasta i okolic. Rozwinął ją na stole i wskazał palcem duży, czerwony iks w lesie na zachód od miasta. Znajdował się on jakieś dwadzieścia, może trzydzieści minut spacerem od muru, więc było to na tyle daleko, aby w spokoju nie dało się go dostrzec z murów.
- To jest nasz cel. Magazyn Tygrysków. Niestety, nie wiem jak on wygląda w środku. Nie byłem tam, a został on wybudowany nielegalnie, więc nie mamy jego planów. Z resztą, nawet jeśli by były, to prawdopodobnie byłyby nieaktualne. Sam magazyn jest otoczony metalową siatką a do środka prowadzą dwie bramy, jednak skierowana w stronę miasta, druga mniej więcej po drugiej stronie budynku. Podejrzewamy, że budynek ma podziemia, jednakże nie mogę tego potwierdzić. Jest on strzeżony, zapewne dosyć dobrze, jednakże nasza siła powinna na nich wystarczyć. - w trakcie gdy opowiadał o tym jak wygląda budynek i jego okolica, starał się on chociaż trochę zobrazować to na mapie rysując ołówkiem ciemne kreski. Co jakiś czas też zatrzymywał się, aby zerknąć po zamaskowanych twarzach towarzyszy, tak aby odnaleźć w nich jakieś zrozumienie. Niestety, było to dosyć trudne przez ceramikę.
- W budynku Ekibyo pracują nad jakimś kolejnym świństwem. Kolejnym narkotykiem, który będzie nam zabijać mieszkańców i odbierać im umysły. Wiemy, że póki co są przy końcu opracowywania receptury, produkcja jeszcze się nie rozpoczęła. Naszym celem jest zamknięcie tego miejsca, jednakże najważniejsze jest zniszczenie tej receptury i dopilnowanie, że wszystkie osoby, które mogły ją znać, zostaną zamknięte. Powinno to ukrócić ich badania, przynajmniej na najbliższy czas. Nie musicie przejmować się ludźmi, których tam spotkacie. Każdy z nich ma wiele ofiar na sumieniu, pracują dla Tygrysów dobrowolnie, więc nie musicie się martwić swoim sumieniem. Możecie ich zabić, jeśli uznacie to za stosowne. Choć nie powiem, wolałbym, żeby kilka osób, jak na przykład alchemicy zajmujący się środkiem, przeżyli i trafili przed sąd. - końcówkę dosyć mocno argumentował. Przekaz był jasny, gangsterów można zabijać a jajogłowych tylko w razie konieczności. Im więcej osób trafi do więzienia tym lepiej, choć zapewne tylko ci najważniejsi będą coś warci, tylko z nich uda się miastu wyciągnąć coś ciekawego. Więc niektórzy powiedzieli by, że tylko zajmują miejsce w i tak już przepełnionym więzieniu.
- Jak wspominałem, kasa za robotę na końcu zlecenia. Jak wszystko pójdzie dobrze, to miasto przyzna się do tej akcji i ogłosi to jako sukces, przy jakiejkolwiek porażce ogłosimy po prostu pożar. Na bramie jest mój współpracownik, który wie o naszej akcji, w razie jakby zrobiło się zbyt gorąco, to w odwodach mamy wsparcie, choć nie chcemy z niego korzystać, jeśli nie musimy... Uwierzcie mi... - skwitował całą sytuację, dosyć dosadnie informując o wsparciu. Dlaczego tak bardzo nie chciał z niego korzystać? I dlaczego nie ma ich tutaj teraz z nimi?
- Jakieś pytania? - spojrzał po wszystkim, szukając ewentualnego zrozumienia bądź też wątpliwości, które mógłby wyjaśnić. Zapewne jakieś mogłyby się pojawić, więc wolał się upewnić, nim przejdzie do kolejnej części odprawy. Korzystając z chwili, kiedy to pozostali zastanawiali się nad swoimi pytaniami, przywódca wyprawy podszedł do stolika stojącego z tyłu i napił się ze stojącej tam filiżanki. Ciepła herbatka wypełniła jego brzuszek a on delikatnie westchnął delektując się jej delikatnym smakiem. Zdecydowanie taki gorący napar to był idealny napój przed krwawą jatką, która nadciągała. No bo nie oszukujmy się, chyba nikt w tym towarzystwie nie zakłada, że wszystko pójdzie idealnie i już za godzinkę będą wracać do domków na obiadek.

Tarao
Genpo
Miyoshi

[Rokudo Gaika]

Rokudo lekko się obruszył. Wyszło na to, że zupełnie zignorował nieszczęsną Mito, która zdecydowała się zaprezentować po nim. Czyżby ciemność pomieszczenia i brak przyzwyczajenia do noszenia maski na nosie aż tak bardzo ograniczyły percepcje młodzieńca? Czy po prostu miał to wszystko głęboko w dupie? Trudno było powiedzieć. Himori okazała się, również całkiem wyspecjalizowana w tym, co robiła. Ciekawiło go jaką rolę jej przydzieli dowódca tej niebywałej eskadry, skoro mieli raczej walczyć w dość bliskich warunkach. Będzie dopalała uciekinierów? Dla niego bomba. Po tej myśli skinął jej głową, jak tylko zakończyła swoją prezentację, trochę w podzięce za to, że nie marnowała jego czasu jeszcze dłuższą przemową przez dodanie żartów i anegdotek jak reszta paczki. Bo w sumie niewiele go obchodziło, czy twoja chakra jest lewo- czy prawoskrętna.

Jak już grupa przedszkolaków się poznała, to przyszła pora na konkretne dyskusje, związane z planowaniem zabawy. Budynek był nieznacznie oddalony od miasta, jednak niewidoczny z murów. Nie ma planów, podejrzewane są podziemia. Ten fakt już wystarczył, by podniósł wzrok w kierunku specjalistki od ognia. Na co im był ktoś taki wewnątrz budynku? Kule ognia dość słabo się nadawały w zamkniętych przestrzeniach, chyba że ktoś lubił gotować się żywcem razem ze swoim celem. Znaczy się srebrnowłosemu to pewnie i tak pikuś by zrobiła, bo jak wiadomo krew, która w nim pływała była znacznie gorętsza od jakiegoś tam płomyczka. Zwłaszcza, jak się rozkręcił.

Reszta instrukcji była dość jasna. Jajogłowych zachować przy życiu, a wobec gangusów mają wolną rękę. Niechciany dziedzic jednak nie był fanem stosowania celowo zabójczej siły. Walki dzięki temu były znacznie ciekawsze, a potencjalny cel mógł zawsze wrócić, by próbować go ugryźć w dupę za wykonaną „fuszerkę”. Idealnie, tak jak chciał krwiożerczy szaleniec. W końcu to trudności w życiu budują charakter, a nie łatwe zwycięstwa.

Hajsy standardowo na koniec. Co ciekawe mieli być anonimowi, o ile nie uda im się wykonać zadania. Dopiero w przypadku sukcesu miasto mogłoby się przyznać do tego ruchu. Jakże piękny, polityczny dupochron. Chyba sporo tęgich głów musiało nad tym siedzieć. Żółtookiemu było jednak serdecznie wszystko jedno, czy ktoś się dowie, że to on, a nie ktoś inny. Może spowoduje to, że wyślą za nim jakiegoś kompetentnego mordercę.

Jak już Tarao skończył mówić, a cierpliwość Gaiki powoli sięgała zera, to nastąpił panel Q&A. Chyba tylko po to, aby go jeszcze bardziej podkurwić, co pewnie można było wyczuć w całym jego zachowaniu. Zaraz tak się bardziej napiął, ale odstąpił dwa kroki w tył, aby oprzeć się o ścianę. Odetchnął ciężko, próbując wyrzucić całą tę frustrację poza organizm. On sam nie miał żadnych pytań, poza tym jednym, najważniejszym. Kiedy wreszcie mogą zaczynać rozpierduchę?

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393, Przed świt
Pogoda: Deszczowo
Ubiór: Czarny strój, z nałożonym głęboko kapturem, pod tym bandama aż po oczy i czarna tasiemka na nosie. Usta całkowicie odsłonięte, wielki kunaj przewieszony skośnie przez plecy. Włosy z lewej strony głowy zaplecione w warkoczyki, gdy z prawej strony włosy są puszczone luzem. Duża torba zawieszona z tyłu na pasie. Na strój zarzucony jest płaszcz przeciwdeszczowy.

Przedstawienie się nie poszło najgorzej, jednak to co wyczuła, sprawiły iż lekkie ciarki przeszły ją po plecach. Jakby nie było jej już wystarczająco trudno, miała bowiem wiele do przemyślenia i ustalenia najlepszego sposobu na to zadanie. Wręcz można było powiedzieć iż siedzi w grze pozbawiona wielu ważnych kart. Na jej szczęście, przyczyna jej ciarek na plecach, nie zawracała sobie tym wręcz głowy i przeszła do omawiania ich zadania.
Spojrzenie na cel, utwierdziło ją w słuszności założeń, które otrzymała nim skierowała się na miejsce swojego zadania. I wiedziała iż podejrzenia strażnika mają bardzo mocne uzasadnienie, w końcu lepiej nie razić w oczy zbyt mocno. Mafia kochała podziemia, im mniej rzeczy było na powierzchni tym lepiej. Widziała plany kryjówek wszystkich trzech mafii, dużo było tych nieaktualnych planów kryjówek czy porzuconych, które na zawsze były już spalone, bo były dotknięte przez służby miasta. Jeżeli tam było podziemie, należało je spisać już na zmarnowanie.
Co do siły drużyny, zdecydowanie miała inne zdanie. Było ich zbyt mało, jeżeli walki się przedłużą, będą w tragicznej sytuacji i nikt nic nie wskóra, niezależnie od własnej siły. Może wtedy się przekona czy ten Gaika jest TYM Gaiką i czy jego legenda nie jest zbyt wydmuchana.
Atak na ten punkt był ważny i rozumiała dlaczego zajmą się tym siły porządkowe, tym czego nie rozumiała, było tak małe wsparcie ze strony Feniksów, które były przeciwne interesom narkotykowym. W końcu, to niszczyło to sieci informacyjne - przynajmniej tak twierdziła Kaori. Narkotyki były powodem śmierci wielu drobnych informatorów i wręcz darmowych oczu. Narkotyki sprawiały też iż ludzie uzależnieni od nich stawali się niewolnikami dostawców. W jej oczach pojawiła się żądza krwi. Tamtych ludzi należało zabić.
Ostatnia jednak wypowiedź ich pracodawcy, stworzyła więcej pytań, niż odpowiedzi. W końcu pożar był swoistego rodzaju podpisem rodziny Yoshida - nie płacisz za ochronę, palimy. Pierwszy problem. Drugim było to iż nie chciał on wezwać wsparcia, ale możliwe było to iż musiałby prosić rodzinę Yoshida lub strażników opłacanych przez jej rodzinę. Wiele można było podciągnąć pod tę niechęć, a wiedząc jak blisko są kryjówki rodziny Ekibyo, wiedziała iż cała sytuacja, może wymknąć się spod kontroli niczym domek z kart. W końcu odetchnęła i postanowiła odezwać się, by dla wszystkich stało się jasne, jaki jest cel jej tutaj obecności.
- Ile mam dać wam czasu, nim mam pójść na całość z ogniem? - zapytała. Bardzo ważne pytanie, sugerujące wszystkim tu zebranym jaki jest powód wezwania jej tutaj. Specjalistka ognia, miała w końcu zniszczyć ten budynek, gdy oni zabiją wszystkich w środku. Miała już doświadczenie w kwestii palenia posiadłości, teraz czas na magazyn.

Mito Himori - Ninja

[Tetsurō]

"Sprawa Wielkiej Wagi"

Misja B - Arino & Gaika
Jesień, Rok 393 kalendarza forumowego


kolejka: 5 / 17+

Cóż za intrygująca widownia. Nikt nie potrzebował więcej szczegółów, wszyscy doskonale już wszystko wiedzieli i byli gotowi do walki. Niektórzy cenią takich, w końcu nie robią oni problemów, inni za to wolą takich, którzy wykazują inicjatywę i mają jakiś swój punkt widzenia na sytuację. W końcu tacy byli najlepsi przywódcy, mimo rozkazów potrafili ocenić sytuację na bieżąco i dobrać do niej odpowiedni plan.
- Wchodzimy w samo południe, będzie to już po porannym transporcie a do popołudniowej zmiany wart też będziemy mieli trochę czasu. Czas jest na wagę złota, więc wchodzimy na pełnej. Magazyn może być duży, więc podzielimy się na zespoły. Genpo będziesz z Miyoshim a Gaika z Himori. W razie czego będziemy się rozdzielać, pilnujcie swoich partnerów i nie dajcie się otoczyć. Mamy piętnaście minut na rozeznanie się i pochwycenie kogo trzeba. Zakładam, że po takim czasie posiłki wroga będą już w drodze. Wtedy też musimy zacząć się ewakuować. Tak jak wspomniałem, zabieramy ze sobą tylko tych, co mogą coś wiedzieć. Nie mamy zasobów na pojmanie wszystkich. - plan był prosty. Trzeba wejść na szybko, nałapać co się da i uciekać nim przybędą posiłki. Pytanie zadane przez Arino było bardzo na miejscu. Wręcz spodziewane od kogoś, kto lubi puszczać wszystko z dymem.
- Myślę, że w trakcie naszego wycofania się. Chyba, że potrzebujesz jakieś przygotowania wcześniej. Chciałbym, aby w momencie w którym będziemy opuszczać obszar działań, budynek już trawił taki ogień, którego nie będą w stanie ugasić. Wierzę, że twoje płomienie zrobią robotę, ale w razie czego dla pozostałych mamy przygotowane takie pudełka. - mężczyzna na chwilę odszedł od stołu i sięgnął po coś. Następnie położył przed każdym metalową skrzynkę mającą może z litr pojemności.
- To jest specjalna bomba zapalająca. Działa jak notka wybuchowa, aktywuję je w momencie, gdy będziemy bezpieczni. Chciałbym, abyście podłożyli ją w trakcie zwiedzania magazynu. Ciężko jest mi powiedzieć jakie miejsce będzie najlepsze bo nie wiem co jest w środku. Ale idealnie jak będą tam jakieś kadzie łatwopalnych środków. Muszą czegoś takiego używać do tworzenia narkotyków. W każdym razie, mają się po tym nie pozbierać. - każdy z uczestników otrzymał jedną metalową puszkę. Była ona srebrna, jednakże była otoczona jakimiś dziwnymi, czarnymi pieczęciami, które ją oplatały.
- Zapoznajcie się trochę lepiej w duetach, w których będzie pracować. Musicie sobie w miarę ufać, przynajmniej na tyle, żeby bezpiecznie stanąć do siebie plecami. Do opuszczenia kryjówki mamy dwie godziny, więc spożytkujcie je dobrze. - nie było więcej pytań, on także nie miał nic więcej do przekazania, przynajmniej na razie, więc po prostu zamknął on naradę i usiadł sobie z boku na krześle, przymykając oczy i chyba zaczynając niewielką drzemkę. Organizm musiał być gotowy na nadchodzące wyzwanie. W końcu na pewno będą musieli iść na całość, to nie jest już ochrona karawany przed bandytami. Sprawa była poważna, tak jak zagrożenie, które na nich czeka. To był chrzaniony włam do strzeżonego magazynu Tygrysów, czyli najsilniejszej mafii w całym Shigashi a zapewne też i na całym świecie...
Genpo i Miyoshi spojrzeli po sobie, a następnie wyszli na salę karczmy. Tam usiedli sobie przy jakimś stoliku i zamówili sobie po jendym piwie. W końcu nic tak nie jednoczy jak wspólne wypicie alkoholu. Nasi bohaterowie pozostali sali, nie licząc oczywiście śpiącego przywódcy. Ten mimo drzemki dalej wyglądał groźnie, było w nim coś niepokojącego, coś co zdecydowanie musiał ukrywać przed światem. Każdy w tej sali mógł być pewien, że nie mówi im wszystkiego. No ale co się dziwić, w końcu byli zwykłymi najemnikami, którzy po prostu mają wykonać zlecenia za pieniądze. Nie musieli znać wszystkich szczegółów aby wykonać robotę. Szczególnie, że to odczucie zdecydowanie bardziej dotyczyły samej osoby przywódcy, niż tej samobójczej misji.

Tarao
Genpo
Miyoshi

[Rokudo Gaika]

Rokudo nigdy nie zadawał zbyt wielu pytań. Ba! Rzadko kiedy angażował się w dyskusje. Ot pierdolenie o niczym nigdy specjalnie go nie interesowało. Dostał kierunek, dostał zadanie, czego chcieć więcej? Mógł w sumie spytać, kiedy zacznie się zabawa, ale instynkt podpowiadał mu, że zaraz się tego dowie bez zbędnych słów z jego strony. Nie mylił się i tym razem.

Niestety jak to bywa w prawie idealnym planie, pojawiło się kilka zgrzytów. No bo nie zapisywał się tutaj na zabawę w parach, tylko na samotną napierdalankę. Na domiar złego, jeszcze go sparowano z jakąś babą. Do tych to Gaika nie miał zupełnie szczęścia, bo wszystkie zachowywały się jakby były non stop wkurwione na niego, w rui, albo próbowały go zabić. Czasem wszystko naraz. Jak miało być tym razem? Głosik w jego głowie, póki co milczał. Trzeba było się zatem zdać na swoje doświadczenie w socjalizowaniu się, które było bliskie zera. W końcu z jakiegoś powodu ludzie go unikali. Dziwna sprawa.

Domorosła piromanka od razu zapytała, kiedy może zacząć spalać wszystko w pizdu. Podzielał sentyment, ale on by raczej rozwalił wszystko w proch. Może w końcu by się wyżył? Niestety jej obecność tutaj sprawiała, że umiejętności remontowo-rozbiórkowe żółtookiego sadysty nie były zupełnie potrzebne. Trochę smutne. Najważniejsze jednak, żeby nikt mu nie odebrał mord do skucia, bo po całym tym doświadczeniu wyjdzie z nastrojem gorszym, niż początkowo. A tego nikt tutaj by nie chciał, nawet ich podejrzanie zachowujący się kryształowy, arogancki fagas, co ich wynajmował.

Jak dostał puszeczkę z bombą, to jego pierwszym odruchem było wstrząśnięcie jej. Ot tak, by sprawdzić, czy w środeczku nic się nie odkleiło. Przecież takie rzeczy nie mogły wybuchnąć od byle ruchu. Wrzucił swoją puszeczkę do plecaka, w którym nie było prawie nic, może z wyjątkiem jakichś pozostałości karmy dla kota. Można było wyczuć też dość intensywny zapach świeżych łososi, które kupował wcześniej Kuro. W końcu trzeba było niedźwiadka dostosować do nowego domu i nowego opiekuna, a jak mówiła jego mama, najlepsza droga wiedzie przez żołądek do serca. Znaczy się, pewnie by tak mówiła, jakby była normalna, a to było dość trudne z takim dzieckiem. I mężem.

Ostatnie słowa Tarao były niczym sztylety, wbijające się w plecy srebrnowłosego. Nie takie przyjemne jak próby targnięcia się na jego życie, tylko takie faktycznie niekomfortowe. Zmuszał go do dalszego socjalizowania się, co ZUPEŁNIE mu nie odpowiadało. Samotny, wściekły wilk przecież nie miał za dużo okazji, by gadać z babami. Raz jedna go obezwała od wszystkich chujów, używając większej ilości przymiotników, niż sam był w stanie spamiętać, a drugim razem jakaś jasnowłosa lafirynda z Yamanaków chciała mu namieszać w głowie. Tak przynajmniej to zapamiętał. Była też ta baba od pacynek, która bez ogródek chciała go zabić i Mia. Ta ostatnia była jego największym cierniem w dupsku, odkąd zdecydowali się ją zrekrutować. No, pojebani jacyś.

Ciężki wdech i przewrócenie oczami. Tak mógłby to skwitować. Odprowadził wzrokiem chłopaków do karczmy. Szli łoić wódę, jak Pan Bóg przykazał. Z kobietą też się tak dało? Nie wiedział. Podszedł bliżej zamaskowanej, aby rozpocząć jakieś dyskusje, choć było to dla niego środowisko równie obce, jak skakanie po powierzchni księżyca. Przyjął więc dość bezpośrednie podejście, trochę jakby próbował oswajać nowego zwierzaka. Może to pomoże? Kto wie. Jak się zbliżył już na dość niekomfortową odległość dla nich obu, to ręką uderzył w ścianę, blokując drogę ucieczki ich misyjnej zapalniczki. Mogła zobaczyć, że pod obcisłym kombinezonem schowane są mocno zarysowane mięśnie, a sam strój mógłby pęknąć, gdyby je tylko napiął. Wydzielał zapach potu, ryb, i jakiegoś mięsa. Dodatkowo był mocno znerwicowany, co również objawiało się złym nastrojem. To wszystko dało się odczytać z jego żółtych ślepi, które wpatrzone były teraz prosto w Arino Himori. Jeśli był jakiś moment odpowiedni, aby się spocić, to był teraz. Swoją drogą ścianę uderzył nieco mocniej, niż planował, bo spod dłoni pojawiło się, małe pękniecie. Nic strasznego, pewnie da się odmalować czy naprawić. On jednak był strasznie nieporadny, jeśli chodzi o prace naprawcze, bardziej był spod znaku demolki. – Pijemy. – Odezwał się po kilku sekundach, wpatrywania się w jej reakcje na ten jakże emocjonujący kabedon, który nieopatrznie wykonał. Zanim jednak ta zdążyłaby się zgodzić lub odrzucić genialny plan młodzieńca, to ten momentalnie oderwał rękę od ściany, odwracając się na pięcie i idąc do części karczemnej. W końcu na trzeźwo tego się nie dało zrobić, eh te baby!

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393, Przed świt
Pogoda: Deszczowo
Ubiór: Czarny strój, z nałożonym głęboko kapturem, pod tym bandama aż po oczy i czarna tasiemka na nosie. Usta całkowicie odsłonięte, wielki kunaj przewieszony skośnie przez plecy. Włosy z lewej strony głowy zaplecione w warkoczyki, gdy z prawej strony włosy są puszczone luzem. Duża torba zawieszona z tyłu na pasie. Na strój zarzucony jest płaszcz przeciwdeszczowy.

Plan według niej miał sporo zgrzytów. Połączenie ją w parę z Gaiką, było pierwszym podpunktem, choć niestety wiedziała też i że był to punkt sensowny. Jej zaniepokojenie nim było osobistą rzeczą, nie mającą wiele wspólnego z rzeczywistością. Jeżeli był tym Rokudo Gaiką, to połączenie ich wydawało się mieć sens. Według plotek, ten nie miał mieć problemu z braniem udziału w walkach. Podobno lubował się wręcz z tym. Pomijając jednak to, plan był optymistyczny lecz możliwy do spełnienia. Co prawda łamał jedną z zasad sztuki wojennej, o stosunku atakujących do broniących. Obie strony były szkolne w sztukach ninja, więc stosunek powinien być na ich korzyść, a był na ich niekorzyść. Do tego jego optymistyczny czas. Najgorszy przypadek powinien zakładać pięć minut. Neutralny więc dziesięć. A nie wydumane piętnaście. Jeżeli ten punkt jest ważny, powinien na miejscu być wartownik z zadaniem obserwowania widocznego wartownika. I oczywiście rozpalenia ogniska z przykładowo z gęstym fioletowym dymem. Pięć minut i wsparcie z wielu miejsc, a może i nawet kolorowe tygrysy na miejscu się zjawią. Wszystko zależało od sprytu Tygrysów.
Jednak nic z tego nie mogła powiedzieć, nie była teraz w końcu Feniksem, ani tym bardziej wychowanką Płomienia. Była Mito Himori,
Pytanie od przywódcy w jej stronę, sprawiło iż musiała chwilę się zastanowić jak odpowiedzieć. W końcu była pewna iż nie potrzebuje dużo czasu. Jej jutsu miało zasięg ponad trzydziestu pięciu metrów, dodać do tego jeszcze pająka i mogła naprawdę zjarać cały magazyn w ciągu chwili. Była to jednak kosztowna sprawa. Czy nastarczy jej na to wszystko Chakry? To już było bardziej skomplikowane pytanie, na które nie znała w tym momencie odpowiedzi.
To zależy od liczby chodzących trupów na mej drodze, mniej większa szansa - rzekła ochrypniętym głosem, skracając kilkakrotnie swą wypowiedź, byle by nie powiedzieć tego co jej pierwsze przyszło do głowy. Udało się jednak, lecz mimo to dowódca postanowił utrudnić zadanie i każdemu dał bombę, którą mógł odpalić przypadkowo ogień. No, cóż, jedna źle odbita kula przez wroga i ktoś stanie się chodzącą pochodnią. No, oczywiście po za nią, w końcu była urodzoną piromanką, niestety nie z własnego wyboru. Czuła jednak ogień i jak się nim posługiwać.
Gdy usłyszała iż ma się bliżej zapoznać z brutalem, drgnęła jej brew. Na szczęście, nikt tego nie dostrzegł. Do co mogli dostrzec jej szybkie spojrzenie na Gaikę. Na jej szczęście większość nie patrzyła na nią, może tylko przywódca mógł to zauważyć, bo srebrnowłosy jakby patrzył z utęsknieniem za tamtymi. Jego ciało mówiło wręcz iż ma ochotę się napić. I wtedy podszedł do niej. Zbyt blisko, a ona stojąca przy ścianie nie miała jak umknąć. Co on od niej chciał na takim dystansie!?
Czy on nie wie iż nie wolno podchodzić tak blisko kobiet? Nie mogła go odepchnąć wiedząc iż może on być tym cholernym Rokudo Gaiką. Co prawda mogła go spalić, jednak był za blisko, mógłby ją sparzyć. Miała też swoje zadanie, ale czy to był powód by oddać mu swój pierwszy pocałunek z mężczyzną? I wtedy uderzył w ścianę pięścią obok niej, nie dając jej miejsca do odwrotu. Czego on chce? Nie powiedziano iż mają się zapoznawać poprzez? No nie, na takie coś w życiu nie pójdzie. Co to, to nie! Nie da na to zgody!
Z jednej strony jej oczy mówiły iż się boi, z drugiej strony nie trzasła się, a jej usta były lekko rozchylone. Nagle pojawił się też w nich płomień i zdecydowanie, wściekłość. Zamknęła usta i patrzyła na niego groźnie. Co on sobie myśli, że robi? Że znalazł sobie tutaj od tak dziewczynę, z którą będzie robił co chce. Co to, to nie! I wtedy powiedział iż idą pić.
Opadła wręcz jej szczęka, a wściekłość zaczęła wręcz z niej wypływać. Co on sobie myślał, miała ochotę go zdzielić, lecz przyszło opamiętanie, gdy zaczęła podnosić rękę. Jeżeli to Gaika, to musi rozegrać to mądrzej, ten pawian, teraz tylko by ją skrzywdził. Odetchnęła, ukazując w pełni swoje opamiętanie. Przełknęła ślinę i wtedy poczuła zapachy, które pozostawił przy niej. Szybko podniosła nadgarstek do nosa, by powąchać wonne olejki które wcierała w siebie podczas kąpieli. Rano też użyła odrobiny olejku z bratków, by nie było czuć aksamitki, której zwykle używała. Ten facet śmierdział mięsem i rybami. Czy on nie wiedział czym są gorące źródła. Patrzyła zła na niego. Zamknęła oczy na chwilę i pomyślała o radach, które mogłaby dać jej Himawa. Racjonalnie ruszyła za nim i usiadła przy jednym ze stołów, zamawiając wódkę.
- A niech szlak trafi moją wczorajszą przysięgę o nie piciu - stwierdziła, no to prawie była prawda. Dwa dni temu rzeczywiście przysięgła iż nie będzie więcej pić. A jak na mafioze przystało, wypiła przed tym o wiele za dużo i poniosło nie tylko ją, ale i jej przyjaciółki, a w szczególności Himawę.
- Gdy się wbijemy, wypuszczę ognistego pająka, by pogonił kota tym, co nie będą chcieli stanąć Ci na drodzę, co ty na to? - zapytała wypijając sake, w sposób podobny do zebranych tutaj osób. Potrafiła dużo wypić, jednak teraz najważniejszym zadaniem na jej drodze, było to iż by się nie spić. Dlatego by alkohol szybko zniknął, zamierzała usługiwać swojemu towarzyszowi, pomagając mu tak by cały czas jego kielich był nalewany niczym od serca, a sobie przypadkiem inną, mniejszą ilość. Kochana Himawo, gdyby nie ty, właśnie bym drapała go po twarzy, za namową Kinohisy.

Mito Himori - Ninja

[Tetsurō]

"Sprawa Wielkiej Wagi"

Misja B - Arino & Gaika
Jesień, Rok 393 kalendarza forumowego


kolejka: 6 / 17+

Atmosfera między naszymi bohaterami była bardzo napięta, płomienna. No ale co się dziwić, takie mieli charaktery, tańcząca w ogniach Arino oraz energiczny, wręcz wybuchowy Gaika. To nie mogło skończyć się spokojnie. Kiedy wykonywali oni próbę swoich charakterów przy ścianie, mogli dostrzec, że przez chwilę przyglądał im się zamaskowany przywódca. Jednakże był to tylko rzut okiem wywołany przez pęknięcie ściany. Ten dzieciak zdecydowanie miał zbyt dużo siły i nie umiał jej kontrolować, skoro przez przypadek udało mu się coś takiego zrobić całkiem solidnej ścianie. Na szczęście Arino nie była słabiakiem, który w chwilę podałby się naporowi mięśniaka. Istna mieszanka wybuchowa, no ale właśnie tego trzeba było, żeby pozbyć się magazynu. Reakcji chemicznej, która wzmocni ich umiejętności, weźmie je, połączy i wypluje wzmocnione kwadratowo. Czyżby to był początek nowej znajomości? A może wręcz przyjaźni? Czas pokaże...
Gdy tylko dwójka herosów przeniosła się do sali głównej restauracji, zamaskowany Tarao zamknął za nimi drzwi, powodując, że w pomieszczeniu w którym odpoczywał zapadła całkowita ciemność. Pewnie pomagało mu się to skupić i odpocząć przed wymagającą misją. W sali ze stolikami nie było zbyt dużo ludzi. Ci, którzy dogorywali sobie w trakcie ich wchodzenia już się przenieśli. Siedziała tam tylko jedna osoba, która w spokoju jadła sobie śniadanie. No i był tam jeszcze Miyoshi i Genpo, którzy siedzieli przy jednym ze stolików, popijali piwko i opowiadali sobie jakieś śmieszne historie z przeszłości. Ich rozmowa nie wydawała się poważna, ale może to była właśnie ich metoda na zapoznanie się i zacieśnienie więzi. Popijali lekkie piwko, więc na spokojnie wytrzeźwieją do akcji i będą w pełni sił.
No i wtedy wchodzą oni, cali w płomieniach, i zamawiają wódę! No no no, widać, że poważni zawodnicy. Gospodarz się zdziwił tak mocnym zamówieniem o poranku, no ale klient nasz pan. Podał im naczynka oraz ognistą wodę, która jeszcze delikatnie była schłodzona przez dzisiejszą pogodę. Nie był to jakiś zacny destylat, raczej z tych z niższej półki, no ale wystarczył aby wypić brudzia i trochę pogadać. Widząc bohaterstwo dwójki młodzików, ich towarzysze na chwilę zaniemówili i pokręcili głową. No ale tak to już było, młodzi mieli dobre organizmy, mogli chlać do rana i potem wstać na robotę, z wiekiem zamienia się to w kaca po dwóch piwkach i spanie do południa. Trzeba cieszyć się i korzystać z tego, co daje młodość i jej energia.
W trakcie gdy nasi bohaterowie sobie rozmawiali, gospodarz przygotował na każdy stolik śniadanie. Nie było to nic wyszukane, od zwykły ryż smażony z jajkiem, do tego tacka z wędzonymi mięsami, świeżymi owocami oraz warzywami. Powinno wystarczyć, żeby mieć energię na cały dzień i zapełnić żołądek. No bo jak to tak iść się bić na głodniaka! Jeszcze zabraknie sił na uderzenie kogoś w ryj, uderzysz za słabo i będzie w stanie Ci oddać. Tak nie mogło być! Tak więc, wóda była, przegrycha też, na popitę też znalazła sie jakaś herbata, gdyby było późno, można by powiedzieć, że to prawdziwy wieczorek zapoznawczy, niestety, było wcześnie, więc to raczej poranek zapoznawczy. W każdym razie, nasi bohaterowie mieli sporo czasu dla siebie nim ruszą z zadaniem, więc mogli go wykorzystać jak tylko chcieli.
Po kilkunasu minutach rozmów, Genpo oraz Miyoshi wstali, zapłacili za swoje piwka i gdzieś wyszli, naciągając na siebie płaszcze i kaptury. Pożegnali skinieniem głowy naszą dwójkę, chcąc w ten sposób coś przekazać, choć tak na prawdę nie wiadomo co, a następnie wyszli na ten paskudny deszcz, który nie przestawał padać. Pogoda zdecydowanie nie sprzyjała, choć może dzięki temu ochrona będzie mniej chętna do pracy i całej wyprawie uda się dotrzeć do celu niezauważenie. Przecież nikt normalny nie będzie chciał pracować w taką pluchę. Najchętniej to by się pewnie zawinęli w kocyki z gorącymi herbatkami i poczytali jakieś zwoje, czekając aż w końcu słońce przypomni sobie o świecie.

Tarao
Genpo
Miyoshi

[Rokudo Gaika]

Nosz kurwa. Wóda z rana. Widać było mocno, że nie docenił tej zawodniczki, skoro przed południem zaczynała z grubej rury. Czyżby wbił jej na ambicje? Może niewłaściwie zaczął tę znajomość? Pojęcia nie miał. Jednak nie to go bolało najbardziej. Fakt, że zamiast picia ta trajkotała jak katarynka o tym, czy o owym. Jak to użyje karakanów ognistych, czy tam innych robali. W międzyczasie zdecydowała się nalewać mu sake, chociaż on wyraźnie miał na myśli zwykłe picie, a nie jakieś alkoholowe. W końcu byli w profesjonalnych warunkach i mieli konkretne zadanie do wykonania. Bycie wstawionym na takim wydarzeniu świadczyło o sporej niedojrzałości, ale przede wszystkim o braku właśnie tej cechy odróżniającej zawodowca, od amatora. Może jednak wódzia była potrzebna Himori, aby lepiej się wszystko jarało? Pojęcia nie miał co, tam w tej główce schowanej za maską siedziało.

Nalanej sake jednak nie wypadało odmawiać, ale przynajmniej mógł decydować się o tempie. Jakby za szybko wypił, to pewnie i ona by wyżłopała. Tak jak za siebie mógł poręczyć, że będzie w stu procentach gotowy, to za nią nie odpowiadał. Nabrał nawet powietrza do płuc przy mocniejszym wdechu, aby zakomunikować o tym swojej towarzyszce, ale w trakcie stwierdził, że nie ma sensu. Może taki miała styl po prostu?

Sięgnął po czarkę i upił bardzo niewiele z góry. Jeśli ta myślała, że będzie pochłaniać alkohol niczym menel spod alkoholowego, to mogła być rozczarowana. A może nie? Kij wiedział. Niechciany dziedzic rodu Rokudo jej pytanie skwitował tylko wzruszeniem ramion. Dla niego mogłoby jej tam równie dobrze nie być. W sumie w tej drużynie było stanowczo za dużo ludzi. W końcu niewiele złodupców dla niego zostanie do bicia. Na tę myśl nastrój od razu mu się pogorszył. Objawiło się to lekkim nachyleniem w jej stronę, co mogło spowodować u niej odruch odwrotny. W końcu był jak drapieżnik szykujący się do skoku na swoją ofiarę i gdy ta nadeszła, to on się nie zamierzał oszczędzać.

Na jej szczęście ta agresja została przelana na śniadanie. Oj, tutaj się chłopak nie oszczędzał jak z alkoholem. Śmiało, można było pomyśleć, że w rodzinie ktoś był spokrewniony z klanem Akimichi, bo z półmisków żarcie znikało w zatrważającym tempie. On tylko uchylał maskę co jakiś czas, aby wpuścić kolejne cenne kalorie do świątyni, jaką było jego ciało. Było to dość sprytne z jego strony, bo podejrzewał, że spali dziś dużo energii, a przynajmniej tak planował.

Jak zniewieściały mężczyzna ze swoim chłopakiem opuścili lokal, to skinęli im w jakimś celu. Zmysł społeczny srebrnowłosego nijak nie mógł uznać tego za jakiś gest uznania czy coś podobnego, bo praktycznie go nie miał. Zrobili jednak coś dobrze, bo zamiast marnować słowa, wykorzystali ruch ciała. Żółtooki odpowiedział im więc tym samym, pozostając dalej w ciszy, którą być może wypełniało trajkotanie katarynki Arino Himori. Z każdym jednak słowem irytacja młodzieńca rosła i rosła. Już niewiele w sumie brakowało do przelania czarki.

Jeśli jednak dalej byli w ciszy, to on przed tymi dwoma godzinami uregulował rachunek, rzucając kilka monet na stół szynkarza, po czym podparł jedną ze ścian, oczekując na ruch ich przywódcy, który sprytnie uniknął całego tego socjalizowania, siedząc w swojej ciemni. Sprytny chujek.