Bar "Szkarłatna speluna"

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393, Przed świt
Pogoda: Deszczowo
Ubiór: Czarny strój, z nałożonym głęboko kapturem, pod tym bandama aż po oczy i czarna tasiemka na nosie. Usta całkowicie odsłonięte, wielki kunaj przewieszony skośnie przez plecy. Włosy z lewej strony głowy zaplecione w warkoczyki, gdy z prawej strony włosy są puszczone luzem. Duża torba zawieszona z tyłu na pasie. Na strój zarzucony jest płaszcz przeciwdeszczowy.

Skoro chciał pić, to należało pić sake - w końcu większość zakładów produkujących sake, znajdowała się przypadkiem pod ochroną Feniksów. Piwa czy inne udziwnienia ludzi spoza shigashi były mniej wspierane przez Feniksy, dlatego też z tego powodu zamówiła Sake, które i tak było bardzo popularne i w większości piło się je rozmieszane z wodą w proporcji pół na pół z wodą. Jednak, to było w lepszych dzielnicach, co zaskoczyło tutaj przedstawicielkę Mafii, która jednak nie dała się zaskoczyć i zgodnie z kulturą wypiła pierwszą czarkę w pełni, gdy jej towarzysz tylko lekko upił. Tak ją to zaskoczyło, iż patrzyła przez długą chwilę na niego zszokowana, a w jej wnętrzu zaczynało się naprawdę gotować. Ogień w jej wnętrzu sprawił iż zignorowała całkowicie to iż Sake było marnej jakości. Jej brew powoli zaczynała drgać, mimo to jednak spróbowała ułożyć z nim współpracę. A on ponownie ją obraził.
Człowiek siedzący naprzeciwko niej, zdecydowanie nie był człowiekiem, który słyszał kiedykolwiek w swoim powiedzenie "Nie dolewaj oliwy do ognia". A na przeciwko niego siedziała młoda kobieta, która czy tego chciała czy nie miała wręcz ognisty temperament. I teraz ujawniał się on w niej w najgorszej postaci, starając się blokować jej racjonalne myślenie. Wiedziała iż zaczepnie teraz Gaiki, nie jest najlepszym pomysłem, jeżeli był tym człowiekiem z plotek. Ciskała więc w niego gromy oczami i zbierała całą swoją pomysłowość, by jak najbardziej mu ubliżyć.
Gdy przyniesiono jedzenie i zobaczyła jak zabiera się za jedzenie, całkowicie ją ignorując, nagle straciła zainteresowanie nim. Całkowicie zobojętniała, na jej twarzy widać byłoby tylko pogardę, gdyby nie zakrywała jej w połowie. Jednak oczy mówiły wprost co ona myśli o srebrnowłosym. Robak.
Ruszyła do wyjścia nie zaszczycając go już więcej spojrzeniem. Wyszła na zewnątrz opatulając się swoim płaszczem. Skierowała się za tamtymi dwoma, kręcąc głową. Gdyby nie to iż wyglądała podobnie do Mito, to nigdy by nie ruszyła w to miejsce. Jej szansę na przeżycie tej misji były drastycznie niskie, skoro miała współpracować z małpą pozbawioną rozumu.
No cóż, to będzie jego wina jeżeli się poparzy kolega na misji. Gorzej jeżeli miał zdolność podobną do tych cholernych Hozukich, wtedy nawet kombinacja dwóch jutsu niewiele jej da. Chyba iż zawali się cały magazyn, a on utknie w płonących resztkach, wołając o pomoc. Wymawiając więcej niz te kilka głupich słów, które powiedział. A ona popatrzy na niego, nim zniknie, zostawiając go na pastwę wsparcia Tygrysów, które z chęcią go poćwiartują. A może dostanie się do legendarnego już w shigashi czerwonego tygrysa i będzie miała okazję pozwolić mu pożyć tydzień, w ciężkich torturach. Małpa, pewnie nawet nie wie iż możliwe są tak złe rzeczy. Ale zasłużył gnój. Czy on w ogóle wie że śmierdzi na kilometr? Mimo iż szła w deszczu, dalej czuła ten smród ryb z niego. Do tego zapach mięsa. To nie był nawet człowiek. Był "eta", nieczystym najgorszego sortu, Burakumin. Jako iż miała wiele czasu, skierowała się do gorących źródeł, gdzie błyskawicznie się umyła, by choć w ten sposób, pozbyć się jego smrodu i tego iż ten Eta był tak blisko niej. Dopiero później zjawiła się w punkcie z którego mieli ruszyć.

Mito Himori - Ninja

[Tetsurō]

"Sprawa Wielkiej Wagi"

Misja B - Arino & Gaika
Jesień, Rok 393 kalendarza forumowego


kolejka: 7 / 17+

Zapowiadało się, że będzie to początek bardzo owocnej przyjaźni. Niestety, jak się chwilę później okazało, ta współpraca nie miała racji bytu, byli zbyt różni, zbyt wiele ich dzieliło aby móc się poznać i odblokować reakcję chemiczną mnożącą ich umiejętności. A może była w tym jeszcze nadzieja? Zadanie dopiero się rozpoczynało, tak naprawdę wszystko co wiedzą zostanie zweryfikowane dopiero na polu walki. Do tego mogli być kim chcieli, mogli udawać każdego jednakże prawdziwe starcie rozstrzygnie wszystkie wątpliwości. Obnaży wszystkie niedociągnięcia, wszystkie słabości ich charakterów, wtedy też przyjdzie czas na ostateczną decyzję. Są gotowi sobie zaufać i iść dalej, czy może jednak wolą pozostać tacy jacy są, nie rozwinąć się i pozostać w przeszłości. Jak to mówią, ci którzy się zatrzymują, tak na prawdę zaczynają się cofać, gdyż świat cały czas pędzi do przodu. Czy tak będzie w tej sytuacji, czas pokaże...
Naszym bohaterom nie udało się dogadać, tak więc rozdzielili się i poszli w różne strony. Gaika zapłacił za jedzenie i alkohol, który otrzymał, a następnie usiadł sobie gdzieś w rogu, żeby delektować się ciszą i odpocząć przed nadchodzącą misją. Nic dziwnego, to nie będzie starcie z niedźwiedziem, będzie to atak na zorganizowaną rodzinę, która zrobi wszystko, żeby chronić magazyn. Poważny krok, który może zakończyć się źle przy nawet najmniejszym potknięciu.
Arino w tym czasie udała się do łaźni zmyć z siebie zamach swojego towarzysza i także się zrelaksować. Czasu było dużo, więc nie musiała się spieszyć. Mogła chwilę po korzystać z pary leniwie muskającej jej ciało. Mogła na spokojnie natrzeć się olejkami i odetchnąć. Była bezpieczna, było cicho i spokojnie, miała wiele czasu na przemyślenie co tak na prawdę chce zrobić. Jak rozegrać swoje zadanie oraz sytuację z tajemniczym towarzyszem. Jesli był tym za kogo go uważała, to mógł być bardzo silnym sojusznikiem podczas misji, jednakże jeden zły krok i mógł być potencjalnym przeciwnikiem. Trzeba to było rozegrać dobrze, inaczej ktoś tu może stracić życie.
W końcu wybił ten czas, kiedy to wszyscy mieli się zebrać. Tarao wyszedł z karczmy, zabierając ze sobą Gaikę. Tam spokali się wszyscy pozostali, Genpo, Miyoshi i ukrywająca się Arino. Przywódca powitał każdego skinieniem głowy, a następnie, jak na shinobiego przystało, zaczął kierować się w stroną bramy skacząc po dachach. Wszyscy pozostali ruszyli za nim. O dziwo, nie musieli wychodzić przez główną bramę, Tarao skierował ich w stronę muru, nad którym po prostu przeskoczyli. Zapewne miał to ugadane z lokalnymi władzami, z resztą nie był jedynym, który opuszczał miasto w ten sposób. Dalsza droga trwała jeszcze chwilę. Nasi bohaterowie weszli do gęstego lasu. Przez chwilę jeszcze biegli, aż w końcu Tarao zatrzymał się gdzieś po środku niczego. Wszędzie w koło były jedynie drzewa, zero punktów orientacyjnych. Trzeba było dobrze znać te lasy, żeby stwierdzić, gdzie dokładnie się znajdują.
- Dobra, jesteśmy już blisko. W okolicy mogą być patrole, więc bądźcie uważni. Jeśli kogoś wypatrzycie, to dajcie znać. Jeżeli was zauważy, to od razu eliminujcie, nie chcemy przypadkiem zostać wykryci przed atakiem. Jeżeli będziecie pewni, że nas nie dostrzegli, to wtedy możemy ich puścić wolno, choć dla pewności także bym ich obezwładnił. Ruszamy! - wydał rozkaz, po czym w miarę powoli zaczął przemieszczać się przez las. Wyglądał na bardzo skupionego, rozglądał się po okolicy, starając się zwrócić uwagę nawet na najmniejszy detal, który mógłby być pułapką, albo też ukrywającym się zwiadowcą. Musieli pozostać niewykryci do wejścia do magazynu, inaczej nie będzie możliwości na odpowiednie przeszukanie i zabezpieczenie śladów. Trzeba było być ostrożnym i sukcesywnie zbliżać się do celu. To była cisza przed burzą i lepiej, żeby tak pozostało.

Tarao
Genpo
Miyoshi

[Rokudo Gaika]

Słowa są tanie, to czyny się naprawdę liczą. Dyskusje o pogodzie albo o tym, jak kogoś bić były bezcelowe dla srebrnowłosego. Musiałby wpierw myśleć taktycznie o starciach i planować swoje działania z wyprzedzeniem. On jednak nie polegał na tym, aby dokonywać aktów przemocy. W boju był ważny tylko instynkt i szybkość działania. Wystarczył mu ogólnie nakreślony plan, co mają uczynić, a jego rolą było tylko i wyłącznie wyeliminować jak najwięcej przeciwników. Miał się nie oszczędzać, więc to było czymś zupełnie nowym. Sam z siebie zazwyczaj przeciągał walki w nieskończoność, a tutaj taki klops.

Czas, który przeznaczył na wyciszenie, dobrze na niego wpłynął. Chaotyczne zachowanie ognistej kobitki powoli zaczynało opuszczać jego pamięć. Tym lepszy był fakt, że pracodawca go zgarnął i ruszyli w kierunku wyznaczonego celu. Co ciekawe nie kierowali się w kierunku bramy osady, która to zapewne była obserwowana przez wiele par oczu, należących do różnych rodzin i nie tylko. Nie wzbudziło to jednak specjalnego zainteresowania srebrnowłosego, bo ten już się nakręcał na rozlew krwi, który będzie jego dziełem. Czekał już stanowczo za długo na jego ulubioną orkiestrę łamania szczęk i wybijania zębów. On jako wirtuoz piąchy i kopnięcia musiał regularnie dawać koncerty, inaczej wciąż chodził znerwicowany, a było to bardzo niezdrowe. Zwłaszcza dla tych, co byli zmuszeni do obcowania z nim w takim stanie.

Skoczyli więc w las, który ciągnął się i ciągnął. Gaice jednak to nie przeszkadzało, bo przynajmniej miejsce to było pozbawione tych wszystkich miejskich szumów, które były mu niczym kamyczek bucie. Zawsze sprawiały dyskomfort. Gęstość drzew jednak nie napawała specjalnym optymizmem, zwłaszcza że leciała z nimi specjalistka od fochów i podpaleń, która mogła tutaj narobić więcej szkód niż pożytku, choć może nie doceniał jej wachlarza umiejętności. Może po prostu go nie znał.

Jak już się zatrzymali wśród zielonego listowia, to dostali kolejne rozkazy, związane z wypatrywaniem nadciągających patroli. Oczywiście niechciany dziedzic rodu Rokudo zamierzał się rozglądać, ale w tym otoczeniu było to dość trudne. Może to ten moment, w którym pozostała część drużyny miała zabłysnąć? Chyba współpraca z większą grupą jednak miała jakieś zalety. No, tego się żółtooki nie spodziewał!

Tak czy inaczej, w tej sytuacji zaczął naśladować swego pracodawcę i miarowym krokiem zbliżać się za nim. Blisko frontu, tak by mieć, jak najkrótszy dystans do dopadnięcia swojego przeciwnika. Wilk w końcu wyruszył na łowy, a zew krwi czuł już od dawna.

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393, Przed świt
Pogoda: Deszczowo
Ubiór: Czarny strój, z nałożonym głęboko kapturem, pod tym bandama aż po oczy i czarna tasiemka na nosie. Usta całkowicie odsłonięte, wielki kunaj przewieszony skośnie przez plecy. Włosy z lewej strony głowy zaplecione w warkoczyki, gdy z prawej strony włosy są puszczone luzem. Duża torba zawieszona z tyłu na pasie. Na strój zarzucony jest płaszcz przeciwdeszczowy.

Jak dobrze było zmyć z siebie zapach Eta, choćby na krótki moment. Po raz pierwszy przebywała z kimś, kto pokazał jej jak zachowują się ludzie z najgorszych dzielnic oraz najgorsze ludzkie wyrzutki. A przecież była kobietą z Mafii, swoje widziała, to jednak ten człowiek zdołał ją zaskoczyć. Sama dziewczyna powoli przestawała się nakręcać, a płomień nienawiści zdołała schować za parą wodną, wydobywającą się z gorących źródeł. Niezbyt specjalnie myła jedno ze swoich ramion, by przypadkiem nie zaszkodzić wyschniętej masie, będącą w czymś rodzaju jej nowej skóry. Po raz pierwszy od dawna, mogła skorzystać z gorących źródeł, nie będących pod ochroną rodziny Yoshida.
Gdy w końcu odpoczęła, opuściła gorące źródła, by przed czasem zjawić się pod tym głupim barem. Nie chciała tutaj przebywać zbyt długo, bo gdy tylko się tam zjawiła, jej wściekłość na Gaikę, na nowo ożyła. Nie poszła z nim po raz kolejny zamienić choćby słowa, bo nie wiadomo co ta głupia i kretyńska małpa zrobi. W końcu jednak ruszyli, a dziewczyna trzymała się raczej tamtych, niż swojego towarzysza. Nie miała ochoty, po raz trzeci wyciągać do niego ręki, skoro był ułomnym mięśniakiem, niech wykona swoją robotę, a jak padnie na zadaniu, to będzie lepiej dla zdrowia psychicznego całego świata. Ten człowiek był skończonym dupkiem! Jak on mógł ją ignorować?!
Gdy dotarli, odetchnęła cichutko i tak jak jej towarzysze, zaczęła się skradać. Nie posiadała żadnych przydatnych jej jutsu, które by mogły ułatwić skradanie, a mieszanie chakry mogło przedwcześnie wywołać alarm. Na swoje szczęście, wśród tych wielkoludów, była niewielka i potrafiła skryć się za znacznie mniejszymi drzewami niż pozostali. Nawet mężczyzna z warkoczem przewyższał ją wzrostem czy szerokością barów. Arino była naprawdę szczupłą dziewczyną. Dodajmy do tego niewielką wagę i to iż w rodzinie Yoshida przykładano wielką walkę do zdolności skradania się, wychodziła z tego naprawdę dobra mieszanka na szpiega. Jako iż żaden z nich nie dbał o cichsze chodzenie, ona również tego nie robiła, starając się na czas wypatrzyć jakiekolwiek zagrożenie. W jej rękach były już gotowe shurikeny.

Mito Himori - Ninja

[Tetsurō]

Z/T

[Tetsurō]

Słońce! Świeci nad Nami! Part I

Wyprawa rangi B - Arino and Gaika

kolejka : 2 / 17+ Poprzednie Lokacje : Shigashi no Kibu - Sklep z Wyposażeniem oraz Shigashi no Kibu - Kasyno "Kupieckie Szczęście"

To było wręcz zabawne jak los potrafił być przewrotny. Przecież dokładnie tak wyglądał początek ich znajomości. Dokładnie tak Arino poznała Kemuriego, w bocznej uliczce, próbując go zaatakować i grożąc mu. No może tym razem jej słowa były spokojniejsze, jednakże sytuacja - dosyć podobna.
- Zawsze możesz spróbować, choć nie gwarantuję, że się uda. No ale przynajmniej bym się trochę rozruszał. Ostatnio dużo jest roboty, tylko niestety jest ona głównie papierkowa bądź też komunikacyjna. - mogło mu się nie podobać, ale na tym polegała jego praca. Zbieranie informacji i przekazywanie ich do pionu wykonawczego. Jednakże w jego słowach było coś więcej niż tylko marudzenie, była tam głęboko zaszyta przestroga. Coś się dzieje w mieście i zdecydowanie nad Shigashi nadciąga burza, dało się to wyczuć. Na ulicach jest coraz więcej straży miejskiej, ale też dochodzi do coraz większej ilości przestępstw.
- Jasne, wyślę kogoś do ciebie, żeby odebrał wiadomość. - odpowiedział dziewczynie, a następnie odwrócił się i zniknął gdzieś w ciemności uliczki, pozostawiając naszą kunoichi w samotności. Ta nie miała zbyt wiele do zrobienia, więc ruszyła w miasto się przygotować na kolejną intrygującą przygodę.
Gaika dotarł na miejsce jako pierwszy. Przekazał kupcom co trzeba było, oczywiście też płacąc za swoje zakupy i był wolny. Do lokalu, w którym mieli się spotkać nie było daleko, dlatego też mógł się tam udać bez martwienia się o jakiekolwiek spóźnienie. Było koło południa, więc Bar świecił pustkami, dziwne w sumie, że był otwarty o tej porze, jednakże jak widać właściciel miał z tego jakiś zysk. Kiedy tylko srebrnowłosy wszedł do środka, gospodarz zaprowadził go do tego samego miejsca, w którym zbiórka odbywała się ostatnio. Tam w pomieszczeniu, w którym nie było zbyt wiele światła, na jednym z krzeseł przesiadywał Tarao. Był on sam, nie było nikogo więcej. Kiedy Gaika się pojawił, wstał on z krzesła i wyciągnął rękę w stronę chłopaka, chcąc go powitać. Był to też sprawdzian siły, ścisnął jego dłoń dosyć mocno, o wiele silniej niż mogła to sugerować jego raczej szczupła sylwetka. Oczywiście to nie był problem dla Gaiki, jednakże na pewno był silniejszy niż nie jeden jego przeciwnik.
- Dobrze Cię widzieć Gaika-san. Jak zwykle w formie. - skomentował jego silny uścisk a następnie wskazał mu jedno z wolny krzeseł dookoła okrągłego stołu, na którym ostatnio leżały mapy Shigashi.
- Zanim przejdę do rzeczy, musimy poczekać na twoją towarzyszkę, gdyż jej też dotyczy sprawa. - powiedział jak zwykle tajemniczo, zapewne głównie po to, aby nie musieć się powtarzać ze wszystkimi szczegółami. Podejrzewał, że ze strony Gaiki nie będzie za dużo pytań, jednakże i tak był on osobą oszczędną w słowach i wolał powiedzieć wszystko raz, jak już się zgromadzą w całości.
- Tak w ogóle, co o niej myślisz? Jakieś spostrzeżenia? Była przydatna w magazynie? - jego twarz delikatnie się zmieniła, wyrażając ciekawość, chociaż to nie wskazywał na powagę, wydawało się, że coś stoi za jego pytaniami. Gdyby tylko Gaika był sprytnym mówcą i był w stanie wyczuć takie tony... No ale może zaskoczy nas wszystkich!
Arino załatwiła wszystko co potrzebowała i pojawiła się w lokalu jakieś piętnaście minut po tym jak przez próg przeszedł Gaika. Podobnie jak w jego przypadku, gospodarz wprowadził ją do tajnego pokoju, w którym na spokojnie mogli porozmawiać. Tarao wskazał jej miejsce, a następnie wstał ze swojego krzesła i spojrzał na dwójkę przybyłych bohaterów.
- Po pierwsze, nie pamiętam czy podziękowałem ostatnio, ale dobra robota. Udało nam się zabezpieczyć sporo ciekawych śladów i informacji. No i oczyściliśmy na jakiś czas ulice z tego ścierwa. No ale to jednak nie koniec. Z informacji, które udało nam się uzyskać wynika, że Ekibyo nie pracowali nad recepturą sami. Ślad prowadzi do Sabishi. Tam nasza jurysdykcja nie sięga, ale i na to mamy sposób. w Ningyō-shi jest dosyć życzliwa osoba, która może nam pomóc w tej kwestii. Chciałbym, abyście dostarczyli do niego przygotowany przez nas transport. Nic wielkiego, ot jeden koń z zapełnionymi jukami. To będzie pierwsza część zadania. Na miejscu wasz gospodarz będzie wiedział co zrobić z zawartością. Pokieruje was też do współpracownika Tygrysów. Chciałbym, abyście odnaleźli ich kryjówkę, zrobili z nimi porządek, najlepiej tak jak w magazynie, a także przywieźli wszystkie znalezione dokumenty. Doktorek z Magazynu powiedział nam, że twórca receptury wie też jak przygotować środek negujący, który będzie bardzo pomocny w leczeniu uzależnionych. Na recepturze tego leku zależy mi najbardziej. - Tarao zrobił chwilę przerwy, a następnie sięgnął po gliniany kubek, z którego napił się wody. Szybko jednakże wrócił do opowiadania, gdyż uświadomił sobie, że jest jedna rzecz, o której nie wspomniał, a jest kluczowa w tym zadaniu.
- Wasz kontakt nazywa się Amatori Regatsu. Prowadzi aptekę w centrum osady, chyba nazywała się "Aloes". O ile pamięć mnie nie myli. On was poprowadzi dalej. - mężczyzna znowu sięgnął po kubek, tym razem robiąc dłuższą przerwę i dając dwójce bohaterów czas na zastanowienie się i ewentualne zadanie pytań związanych ze zleceniem. Szczegółów nie było dużo, ale samo zadanie także nie wydawało się skomplikowane, ot dostarczyć coś odpowiedniej osobie i na miejscu dowiedzieć się co dalej.

Kemuri
Tarao

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393, Przed świt
Pogoda: Deszczowo
Ubiór: Czarny strój, z nałożonym głęboko kapturem, pod tym bandama aż po oczy i czarna tasiemka na nosie. Usta całkowicie odsłonięte, wielki kunaj przewieszony skośnie przez plecy. Włosy z lewej strony głowy zaplecione w warkoczyki, gdy z prawej strony włosy są puszczone luzem. Duża torba zawieszona z tyłu na pasie. Na strój zarzucony jest płaszcz przeciwdeszczowy.

- Jak się dziobie robotę, a nie drapie, to tak jest - rzuciła dowcipnie z uśmiechem od ucha do ucha. W końcu, do jej obowiązków należało łamanie kości niegrzecznym ludziom. A jego zadaniem było zarządzanie, mimo to dosyć często i ona miała papierkową robotę, lecz znacznie mniej - Nie przezięb się w swoim biurze - odchodząc, pokazała mu język. Byli sobie równi rangą, nie musieli zachowywać się profesjonalnie czy ulegle względem siebie. Można było wprost powiedzieć, iż Kaori ją zainfekowała swoim podejściem.
Na samo spotkanie dziewczyna najwidoczniej dotarła jako ostatnia, choć spodziewała się również dostrzec pozostałych członków grupy uderzeniowej. Jednak przy stole był tylko ich przywódca oraz Gaika. Gaika, małomówna małpa, która nie potrafiła się zachować. I jak zwykle, nie pomyślał, by choćby postawić stopę w łaźni. Czy on w ogóle się mył? Chyba tak, bo nie czuła od niego zapachu tych wszystkich chemikaliów. Jego strój nie wyglądał też najgorzej, więc może nie było z nim tak źle? Oczywiście po za zapachem. Wystarczyło go wystawić do walki przeciwko Inuzuce, a ten zwijałby się trzymając, za nos. Na jej ustach, pojawił się mimowolny uśmiech, gdy siadała. Nie patrząc, na Gaikę. Szkoda, tylko iż ten zapach powalał też wszystkich innych. Czy on się siłował z jakimiś zwierzakami całe dnie i je karmił? Może pracował w Garbarni? Zdecydowanie powinna unikać podawania mu dłoni.
Siadając na krześle, popatrzyła na stół, który najlepsze czasy miał już zdecydowanie daleko za sobą. Czemu ten lokal? I odpowiedź przyszła też bardzo szybko. Przyciąganie tutaj podejrzanych typów jest czymś normalnym, w lepszych miejscach, byliby widoczni na pierwszy rzut oka. Nie przyciągną też uwagi straży miejskiej, a jedynie mafiozów, gdyby pojawili się w takim samym składzie jak ostatnio — a od ich spotkania minęło naprawdę dużo czasu.
Ich następna robota, była widocznie powiązana z ostatnią, ktoś jeszcze pracował nad recepturami, no cóż. Warto było go zlikwidować, nie tylko dlatego by zaszkodzić Ekibyo, ale by te cholerne narkotyki zniknęły z powierzchni ziemi. Choć straż chciała sięgnąć poza tereny swojej jurysdykcji. A to znaczyło, brak jakiegokolwiek wsparcia, jak wpadną, to wszystkiego się wyprą. Było to w końcu działanie na terytorium obcego państwa!
I wtedy zdała sobie sprawę, z najgorszej rzeczy w tym wszystkim. Do Sabishi!? Przecież wedle kupców ta trasa zajmuje od ponad tygodnia do aż kilku tygodni! I miała je spędzić sam na sam z małomówną małpą !? Nie miała też rzeczy na taki transport, nigdy nie opuszczała miasta też na tak długo. Dzień drogi od miasta Shibashi to był jej rekord, a tutaj szykowała się wyprawa z prawdziwego zdarzenia. Kalkulując te wszystkie rzeczy, miała nadzieję, iż będzie wystarczająco karczm po drodze, inaczej będzie musiała spać obok tej małpy! A tak, wynajęłaby pokój i spokój. Do tego miałaby jak zostawiać wiadomości Mafii. Na tydzień też musiał ktoś przejąć jej obowiązki. No na prawie miesiąc. To miało jakąś w końcu korzyść, choć Himawa jej nakopie do dupy, ale obie pracowały w tym samym systemie i tak było najlepiej. Jednak była tylko szponem, dużej liczby ludzi pod swoimi rozkazami nie miała.
- Miasto mam nadzieję, pokryje wszelkie koszty transport. Do tego potrzebować będziemy na wszelki wypadek sprzętu obozowego, bo takowego nie mam, w Shigashi powinniśmy sobie poradzić w ryokanach - wyciągnęła mapę prowincji z jednej z kieszeni przy pasku i rozłożyła ją. Przyglądnęła się traktowi do Sabishi i jak też wiedziała, karczmy są rozłożone tak by z jednej do drugiej, można było dotrzeć w ciągu dnia jazdy karawany. Powinni dać radę, załapać się co do drugiej, jednak nie wiedziała jak jest w Sabishi. W Shigashi jak przystało na raj kupiecki, Ryokanów było bardzo dużo.
- Nie wiem jak wygląda sytuacja w Sabishi, bo mapy nie posiadam - rzekła, biorąc też pędzel i zapisując potrzebne jej informacje w notatniku. No w końcu, będą jakiś czas podróżować, więc lepiej było mieć to zapisane i podejść do sprawy profesjonalnie.
- Czyli tym razem brak jeńców, jak rozumiem. Tylko receptura oraz wszelkie dokumenty. I jeżeli znajdziemy gotowy specyfik, postaram się go również dostarczyć. Całkiem długi ten kontrakt najemniczy - spojrzała na niego, a w myślach rozstrzygała inny problem. On chciał wszystkich dokumentów, ale ona potrzebowała dostarczyć coś swojemu szefostwu. Nie było mowy, by zdołała to wszystko skopiować, a nie miała też do tego zdolności. Jednak po chwili zdała sobie sprawę jak to zrobić. Niech ktoś ją wypatruje gdy będą wracać, a ona zatrzyma się w ustalonym miejscu z Gaiką, a ktoś wpadnie do nich i dokona kopii jej dokumentów w ciągu jednej nocy, a rankiem ruszą dalej w drodze i ani pracodawca nie będzie o tym wiedział, ani srebrnowłosy. W końcu dostarczą oryginał, a to iż Feniksy będą miały kopię, będzie jedną wielką tajemnicą. Kiedy zostawić informację? Miała na to mnóstwo czasu, w końcu nie zdołają wyruszyć w ciągu sekundy, bez potrzebnego sprzętu, a jeżeli nawet, mogła wysłać list z Ryokanu, zaszyfrowany oczywiście.

Mito Himori - Ninja

[Rokudo Gaika]

Rokudo Gaika. Niechciany dziedzic znamienitego, kupieckiego rodu jednych z legalnych władców tego miejsca. Wpływy miały jednak dyskusyjne, gdy na „ich” poletku grasowały nie dwie, ale trzy wielkie organizacje przestępcze, które trzymały swoją żelazną pięść zaciśniętą na gardłach praworządnych obywateli. Oni w końcu realizowali tylko swoje interesy, którymi najczęściej było nabijanie gotówki do własnej kobzy i budowanie siły militarnej przeciwko sobie nawzajem. A kto miał pamiętać o maluczkich, którzy nie mogli bronić siebie nawzajem w tym oceanie pełnym rekinów? Do kogo mogli się zwrócić? Mieli po prostu czekać, aż zostaną okradzeni z dobytku? Ich dzieci porwane? Bliscy zabici?

Na szczęście w tym gnieździe żmij były też pozytywne jednostki. Tacy, którzy swoimi działaniami poprawiali sytuacje ogółu. Czyścicieli ulic z toksyn, toczących rynsztok. Do takich właśnie ludzi zaliczał się pracodawca srebrnowłosego. A on sam? On miał proste wymagania. Chciał się po prostu ponapierdalać. Przy okazji nie zrazić do siebie swojej kochanej rodzinki, która mogła mieć kiedyś względem niego wygórowane ambicje. Teraz to już mniej. Przynajmniej od momentu, w którym wyprowadził się z głównej posiadłości do swojej przybudówki przy murach. Niby istniał, ale jego obecności nie dostrzegano. Został zepchnięty na margines, ale też uzyskał nieco swobody. Oczywiście tylko w granicy łańcucha, który mu złożono.

To wszystko się złożyło na dość nieprzychylne opinie o samym dziedzicu, którego predyspozycje genetyczne również skłaniały do nieco dzikszego zachowania, niż większość społeczeństwa. Jego wychowanie z dala od innych stępiło mu kły w sytuacjach socjalnych, w których prawie nie uczestniczył. Przynajmniej w późniejszych fazach swojego życia w złotej klatce posiadłości.

Nie znaczyło to jednak, że żółte ślepia pięściarza były ślepe. Starał się ich nie skupiać na zwykłych cywilach, którzy mogliby odczuwać dyskomfort od bycia obserwowanym przez takiego drapieżnika jak Garou, dlatego też nauczył się nie skupiać ich na ich osobach i twarzach dłużej, niż absolutnie to było konieczne. No, może, kiedy chciał się ich pozbyć.

Tak czy inaczej, przyszły bohater pieśni ludowych miał swoje obserwacje i wnioski. Uścisk dłoni jego przełożonego był testem, który zdał. Nawet nie starał się w to wkładać dużo siły, ale nic sobie nie robił z tego, co reprezentowały muskuły Tarao. – Zamiast na rękę, możemy się sprawdzić w boju. – Odpowiedział z lekkim, nieprzyjemnym uśmieszkiem. Drugie zaproszenie na wspólne zabawy? Ciekawe, czy tym razem mu odmówi przyjemności. Z jego głosu jednak można było wyczuć, że nastrój miał znacznie lepszy, niż podczas ich poprzedniego spotkania. W końcu do jego rodzinki dołączył kolejny, pierzasty członek. Wróbelek o przesłodkim imieniu Kamikaze był w końcu czymś zupełnie innym niż koty i niedźwiedzie. Pomijając te ostatnie, to nawet jego kociaki nie były tak wrażliwe, jak to małe stworzenie, którym przyszło mu się teraz opiekować. Może powoli łagodniał?

Na kolejne słowa mężczyzny po prostu skinął głową i oparł się o ścianę, splatając ręce na piersi. Dziewczyna, z którą ostatnio pracował, była dość interesująca. Niby taka kruszynka, którą mógłby zdmuchnąć silniejszym machnięciem ręką, ale swoje też potrafiła. Była wyspecjalizowana w swojej wąskiej dziedzinie, którą starała się opanować do perfekcji. On, jako specjalista od wpierdolu szanował takie podejście. Miała oczywiście swoje dziwne zachowania, fochy o wszystko, ale wcześniejsza współpraca z Mią dała mu do zrozumienia, że to są typowo damskie. Kto ma pojęcie, co tam siedzi im w głowach? No, na pewno nie niechciany dziedzic rodu Rokudo. – Jest… Ciekawa. Chyba ma tendencje samobójcze. Dużo gada. – Podrapał się palcem wskazującym i kciukiem po podbródku. Pamiętał, jak coś tam pieczętowała w zwoju i chyba nie wspominała o tym w raporcie. – Musiałbym ją dłużej poobserwować. – Nie znaczyło to jednak, że chciał. W końcu w realizacji zadań dla srebrnowłosego był ten dreszczyk emocji, jaki towarzyszył wszystkim starciom. Czy on kogoś zrani? Czy ktoś zrobi mu krzywdę? Te wszystkie niewiadome, które rozwiązywały się szybko w tańcu śmierci, do którego przecież i on znał kroki. Tylko on znał jedną melodię. Walca.

Był dość rozmowny jak na siebie. Miał dobry nastrój. Oczywiście spoważniał, kiedy do łączyła do nich Mito, zamaskowana od stóp do głów. Od razu twarz mu stężała. Czy znaczyło to, że to on popełnił gafę i stawił się bez przebrania? Przecież to straszna oznaka braku profesjonalizmu! Z tego, co jednak czytał w liście, to nie było nic odnośnie do przebieranek, a sam pięściarz niechętnie ubierał dodatkowe warstwy ubrania, ponad to, co zwyczajowo nosił. Skinął jej tylko na powitanie, pogrążając się we własnych myślach, kiedy to ich zleceniodawca zaczął długi monolog.

No i humor prysł. Wylew informacji na Gaikę zadziałał blokująco. Przysłuchiwał się co drugiemu słowu. Resztę sam dopowiadał w głowie. Po co wszystko tak komplikować, skoro wystarczyło powiedzieć „Ochrona Karawany do Ningyō-shi. Dostarczyć do Amatori Regatsu. Od niego czekać na dalsze instrukcje”. Przerost formy nad treścią! Nie wiedział jak Himori, ale on nie potrzebował całej tej strony informacyjno-moralnej, aby zmotywować się do zadania. Wystarczyło mu proste wskazanie kierunku. Podążałby, nawet po trupach. Byle do celu.

Z drugiej strony „sprzęt obozowy”? Czy ta panienka myślała, że idą na wycieczkę krajoznawczą? Na te słowa pokręcił tylko lekko głową. Reszta jej pytań jednak wydawała się żółtookiemu niedorzeczna. Jak mieli brać jeńców? Przecież byli na obcej ziemi. Szli z karawaną, chociaż był to tylko jeden koń. Raczej mieli przecież jakieś miejsce do spania dla nich, chociaż jemu zupełnie nie przeszkadzało spanie pod chmurką.

Mito jednak wyraziła swoimi ustami frustrację, jaka się w nim wzbudziła na myśl o podróży do tych cholernych, piaskowych krain. Miał już niebywałą przyjemność się tam wybierać i nie były to miłe wspomnienia. Z drugiej strony co tam się działo z tą organizacją złodziei? Już od dłuższego czasu nie miał wieści od tego wnerwiającego starca z fujarką. – Kiedy ruszamy? – Zadał najistotniejsze pytanie, którego o dziwo nie zadała dziewczyna. On też miał swoje obowiązki i musiał przecież przekazać stajennemu, że dłużej go nie będzie. Rodzince w sumie też, bo przecież nie lubili, jak oddalał się bez pytania na dłużej. W tej jednej kwestii był dość dobrze wytresowany.

[Tetsurō]

Słońce! Świeci nad Nami! Part I

Wyprawa rangi B - Arino and Gaika

kolejka : 3 / 17+

Uścisk Gaiki był silny. Tarao także odpowiedział mocno, mimo tego, że widać było, że nie daje z siebie wszystkiego. Widząc, tę niewielką rywalizację nawet się uśmiechnął, a uśmiech się poszerzył, kiedy wspomniał on o sparingu. Gaika lubił wyzwania, lubił walczyć z silniejszymi aby ich pożreć i też stać się silniejszym, z każdej prawie przegranej walki wyciągał coś nowego, ostatnio ucząc się kopać tonfy. Niczym bohater Shounena cały czas się rozwijał i to właśnie podobało się Tarao. Ten tajemniczy gość zapewne poszukiwał takich niestrudzonych talentów. Tylko po co? Czyżby organizował cyrk objazdowy i szukał siłacza oraz poskramiacza bestii w jednym? Czy może jednak było to powiązane z jakąś tajemniczą robotą dla tego szalonego, pełnego zła miasta.
- Dobrze, jeżeli wrócisz ze swojego zadania, to chętnie sprawdzę cię osobiście. Obiecuję Ci, nie zawiedziesz się. Ale musisz wykonać swoje zadanie w pełni. - puścił jego rękę i wpuścił go do pomieszczenia. Następnie zajęli miejsce przy stołach i zaczęli rozmawiać. Rozmowa zeszła na Mito. Tarao wręczy wytężył słuch, zastanawiając się co ciekawego ma Gaika do powiedzenia o płomiennowłosej.
- To poobserwuj ją proszę. - odpowiedział na jego komentarz. Zamykając temat dziewczyny. W końcu ta chwilę później pojawiła się w sali, więc już nie mogli tak otwarcie rozmawiać. Widząc, że przybyła ona w stroju z poprzedniej misji, Tarao się uśmiechnął. Spodziewał się, że Mito jednak zdecyduje się an swoje codzienne ciuchy, no ale może takie miała podejście do zadania. Zaakceptował to i od razu przeszedł do rzeczy, w końcu było trochę rzeczy do obgadania, pustynia czekała!
Dalej przyszedł czas na opowiedzenie na czym polegało zadanie, wyjaśnienie wszystkich wątpliwości i takie tam. Jakby to powiedział Gaika - dyrdymały. No ale trzeba było je przekazać, podobno pracownik, który zna pełen plan firmy i rozumie jej cele dużo lepiej pracuje. Czyżby Tarao był prekursorem tego trendu? Może po prostu preferował on taki styl odprawy, gdzie mógł być pewien, że jego ludzie wiedzą o co chodzi i dlaczego to robią. W końcu nie chodzi tylko o pieniądze, chodzi o to, aby Shigashi było miastem Prawa... i Sprawiedliwości...
- A po co ja wam płacę? Dostaniecie od nas konia z zabezpieczonym ładunkiem oraz zapas karmy dla niego. Resztę musicie sobie załatwić sami. Jesteście dziećmi jadącymi na wycieczkę czy shinobi?? - lekko oburzył się na słowa dziewczyny. Czyżby były aż tak nieprofesjonalne? Po za tym, nie płacił im przecież mało... Powinno to wystarczyć na kilka noclegów w karczmach i wyżywienie, w końcu na pustyni i tak będą musieli poradzić sobie sami. Nikt nie buduje karczm przy traktach, które cały czas zmieniają miejsce. Ciężkie miejsce do podróży nie posiadając znającego okolicę przewodnika. A nawet oni czasami potrafią się zgubić. A jest to dopiero pierwsze z wielu zagrożeń, jakie można spotkać na tych niegościnnych dla życia terenach.
- W Sabishi sytuacja wygląda tak, że będziecie dniami podróżować po piaszczystej pustyni w piekącym słońcu, modląc się o jakąkolwiek oazę. Jeżeli tam nie byliście, to polecam popytać kupców na targu i się przygotować. To nie będzie łatwa przeprawa, jeśli to wasz pierwszy raz. - odpowiedział po raz kolejny, teraz jednakże spokojniejszym tonem. Jak widać płomiennowłosa nie była nigdy na pustyni, więc trzeba było ją uświadomić. Z jednej strony chciałby nie powiedzieć nic, żeby miała nauczkę, no ale on też miał swoje rozkazy, paczka musiała dojechać, więc nie mógł się zachowywać jak dziecko. Tak na prawdę mógł, nikt by mu przecież problemów z tego nie robił, no ale to było po prostu nieprofesjonalne.
- Zdecydowanie, jeśli znajdziecie gotowy specyfik to zapieczętujcie go w zwojach i dostarczcie, na pewno przyda się w doraźnej pomocy. Zanim wyprodukujemy pierwsze dawki może minąć trochę czasu. Co do zapłaty, na pewno dostaniecie od Regatsu list do mnie, ma on trafić w moje ręce nieotwarty. I uwieźcie mi, dowiem się jeżeli ktoś będzie przy nim majstrować. - uśmiechnął się tym razem. Przez chwilę wyglądało jakby wręcz prowokował ich do zajrzenia do środka. Jednakże szybko spoważniał, chcąc w ten sposób dosadnie zaznaczyć, że jednak mają tego nie robić. Niby ciekawość kusi, ale zdrowy rozsądek powinien wziąć górę, w końcu tam może być jakaś pułapka!
- Możecie ruszać kiedy chcecie. Koń z ładunkiem czeka na was w stajni przy południowej strażnicy. Z tym dokumentem straż wam go wyda przy opuszczaniu miasta. Wolałbym, żebyście zrobili to dzisiaj, ale rozumiem, że możecie potrzebować z dnia na przygotowanie się do tej wyprawy. - Spojrzał po nich, a następnie dokończył napój, który miał w swoim glinianym kubeczku. Odstawił go na stół, spojrzał po obu swoich rozmówcach, a następnie wziął z leżącego obok niego krzesła płaszcz i zarzucił go sobie na ramiona. Poprawił go tak, aby dobrze leżał, po czym naciągnął swój kaptur na głowę, tak mocno, że materiał zakrywał mu początek oczu.
- Jeżeli nie macie więcej pytań, to pozwólcie, że się oddalę. - skinął im na pożegnanie, a następnie wyszedł z sali, pozostawiając dwójkę naszych herosów w samotności. Zadanie się rozpoczęło i od tego co teraz zrobią, jak się przygotują, może zależeć wiele. Bardzo wiele...

Kemuri
Tarao

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Na polecenie dotyczące obserwacji swojej towarzyszki jedynie skinął głową. Co takiego skłoniło kryształowego chłopaka do tego typu podejrzeń? To już miał w nosie. Było to jednak spore wyzwanie, bo prawie każdy mógł odczuć spojrzenie młodziana, gdy ten skierował na niego swoje żółte ślepia. Jakaś pamięć genetyczna gatunku, kiedy wielkie drapieżniki były dużym zagrożeniem dla ludzi? Pewnie coś w ten deseń. Z drugiej strony wyzwanie, chociaż nie fizyczne, było czymś ciekawym. A mało kto lubił tak wyzwania, jak on!

- Zabezpieczyć specyfik i dokumenty, zorganizować sobie spanie. Jasne. – Powiedział już nieco mniej szorstko niż zazwyczaj. Ot ekstremalnie skrócone podsumowanie kolejnego niezwykle rozgadanego briefingu. Jakby jeszcze trochę tak podebatowali, to wszystkie osoby biorące udział w tym przedsięwzięciu pomarłyby ze starości.

Komentarz o liście zrozumiał dosłownie. Skoro ten nie miał pełni zaufania do ognistej dziewczyny, to jego zabezpieczenie należało do jego obowiązków. Zrobił sobie mentalną notatkę, by w odpowiednim momencie przejąć inicjatywę. W końcu mało co go tak dobrze motywowało, jak obietnica odbycia wspólnego mordobicia po powrocie. Trzeba mieć priorytety.

Cóż za nietypowa sytuacja! Niechciany dziedzic pewnego znamienitego rodu kupieckiego był tym, który miał większe doświadczenie w podróżowaniu w tamte rejony. Co prawda było to jakieś sto lat temu, kiedy był stanowczo słabszy, więc gorzej znosił samą podróż. Miał też dość dobrego przewodnika, który pomimo denerwującego brzęczenia i podśpiewywania znał trasę całkiem dobrze. Było to tym ciekawsze, że sam był ślepy. Całą podróż jednak Rokudo się zastanawiał, czemu nieniemy.

Po uzyskaniu odpowiedzi na swoje pytanie przyszła pora na ich przełożonego. Ten opuścił ich w samotności, zostawiając napiętą atmosferę, która niezwykle przypominała ich pierwsze „wspólne” zapoznawanie się. Jaka to była katastrofa, to młodzian wolał nie mówić. Nadal nie wiedział, czy ona jest alkoholiczką, czy on zrobił coś źle. Przecież jednak nie spyta wprost…

Wziął jednak głęboki oddech, po czym wypuścił powietrze. Musiał w końcu robić coś, czego nie przepadał. Było to jednak konieczne dla misji. Ostatnio przez to, że poniechał tej czynności, to sam wpadł w pułapkę, a jego towarzyszka rzuciła się na samobójczą rundę drugą zadania, które mogło się łatwo zakończyć jej śmiercią. No bo przecież nie Gaiki, prawda? Tamto małe starcie było jedynie krótkim akapitem w historii o jego wielkości. Niewartym w sumie wspomnienia, przy tych wszystkich wielkich czynach, których dopiero dokona. Z urwaniem łba swojemu ojcu na samym czele.

- Przebierz się. – Zaczął, starając się nie mieć zbyt ostrego tonu, chociaż wkurzało go to niesamowicie. – Jasne ubrania, najlepiej białe. Kilka do kilkunastu warstw. Chusta na twarz. Na pustyni jest sucho. Noce są chłodne, a dni upalne. Podróżujemy nocą. W dzień chowamy się do cienia. Podążamy szlakiem karawan, tam najpewniej się nie zgubimy. – Zatrzymał się na chwilę, próbując przypomnieć sobie coś jeszcze z jego wspaniałej przygody w tamte rejony. – Weź dużo wody, jest cenniejsza niż jedzenie. – Podrapał się po potylicy. Chyba powiedział wszystko, co wiedział o tamtych rejonach. Teraz ta bardziej denerwująca część, związana z otwartym panelem dyskusyjnym. – Pytania? – Aż zaschło mu w gardle od tylu wypowiedzianych słów. Chyba wykorzystał swój limit na najbliżej kilka tygodni podróży w błogiej ciszy.

Po krótkiej wymianie zdań, gdzie po prostu starał się najlepiej, jak potrafił odpowiedzieć na powstałe pytania, Rokudo dodał jeszcze jedno zdanie, do całkiem pokaźnej listy wypowiedzianych słów. – Ja mogę ruszać już dzisiaj, tylko potrzebuje poinformować, kogo trzeba i zorganizować jedzenie dla zwierząt. Jak z tobą? – Odczekał na jej kolejną odpowiedź. W końcu nie mógł robić tego wszystkiego sam. Znaczy, mógł, ale jego przełożony przydzielił mu właśnie ją do pomocy. A dobry żołnierz, gdy każą skakać pyta tylko o to, jak wysoko. Ustalili jednak, że spotkają się w stajni przy południowej strażnicy, gdzie czekał ich ładunek.

Kiedy w końcu zdecydowali się opuścić spelunkę, to żółtooki szybciutko wrócił na targ. Wrócił do swojego kupca i zmienił swoje zamówienie na kilkanaście. Sama podróż potrwa kilka tygodni. Można było założyć, że co najmniej miesiąc nie odwiedzi swojego dostawcy żarcia. Rozłąka z nim jednak nie była taka bolesna jak z resztą jego szkrabów. Trzy kotki, niedźwiedź, który zaczął się w końcu do niego otwierać (ostatnio go wyściskał!) i wróbelek. Fakt, że nie będzie mógł z nimi przebywać, przez tak długi czas bolał go niezmiernie, ale był twardy. Nie dał tego po sobie poznać. Wrócił więc do posiadłości, a konkretniej do stajennego, któremu przedłożył sytuacje. Kazał również przekazać, że nie będzie go jakiś czas do głównej rodziny. Tamci preferowali taki sposób komunikacji, w przeciwieństwie do wchodzenia na sam teren głównego domu. Jeszcze mogła go zobaczyć matka, a wtedy klops.

W końcu wrócił do siebie. Wygłaskał i wyściskał wszystkie futrzaki, jakie się dało. Tak, miska też. Przyszykował swój stary strój, który zgarnął od Beduinów z oazy, który składał się z wielowarstwowego materiału. Miał się ubrać na cebulkę. No, bo ona ma warstwy. Ogry Mordobijcy najwyraźniej też.

W wyznaczonym czasie stawił się na miejscu. Wziął dla siebie racji żywnościowych oraz wody dla ich dwojga. Był prawie pewien, że tamta nie oszacuje, ile im się tak naprawdę przyda na podróż. Z drugiej strony kto wie, może go zaskoczy?

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393

Popatrzyła na niego ze złością w oczach. Czy on nie wiedział, iż wynagrodzenie nie jest częścią kosztów? Jednak nim otworzyła usta, zdała sobie sprawę, iż nawet nie wie ile przesyłają oni Mito Himori ani w jaki sposób. Po prostu ani jej, ani Kemuriemu nie przyszło na myśl, iż Arino powinna coś wiedzieć na temat osoby, w którą miała się wcielać. I że nie było czasu, to wskoczyła w rolę bez żadnego przygotowania ze strony swoich przełożonych czy własnego. W końcu myślała też raczej, iż będzie do jednorazowa akcja, a nie iż zostanie wysłana drugi raz jako Mito Himori. Po co im całe te informacje jeżeli nie potrafili reagować szybko na akcje innych sił w Shigashi.
Słuchała dalszych jego wyjaśnień, gdyż były przydatne i o dziwo zamierzała się do nich dostosować. Choć sama zamierzała też zaczerpnąć tak dużo informacji jak się teraz tylko dało na temat podróży przez Sabishi, a najlepiej będzie spytać kogoś, kto tam rzeczywiście był. Zamierzała się dowiedzieć więcej na ten temat, a Tarao najpewniej widział ją już po raz ostatni. Trzeci raz wcielenie się w Mito Himori na jego oczach byłoby już swoistego rodzaju głupotą. Niestety nie była przygotowana do takiego typu zadań, ale postanowiła wyciągnąć z tego nauczkę. W Ataku na magazyn skupiła się tylko na magazynie i tygrysach, nie myśląc ani o Tarao, ani Mito Himori. I dobrze, że w sumie, nigdy w pełni nie widział jej twarzy Tarao, bo z tego mogła wypaść niezła kaszana. Właściwie nikt jeszcze jej nie widział, więc mogła trochę pokombinować przed wyruszeniem.
Jego słowa o paczce zwrotnej niezbyt ją ruszyła, to nie od niej będzie zależeć czy ją otworzy, czy nie. Jeżeli Kemuri uzna, iż zawartość paczki ma zostać skopiowana, to najpewniej jego człowiek wysłany do tego celu to zrobi tak, by nikt tego nie zdołał zauważyć. Jeżeli nie, to przykrywka Mito Himori, była spalona. Więc niczym najprawdopodobniej nie ryzykowali, zwłaszcza iż ci tutaj widzieli tylko jej usta, ale i tak najpewniej nie będzie więcej mogła pracować dla Tarao.
Ten w końcu opuścił pokój, w związku z brakiem dalszych pytań. Zostawił im on jedynie dokument dla straży miejskiej, by ta wydała im konia wraz z ładunkiem. Ok, nie było z tym więc problemów, gorzej, że zostawił ją znowu z Gaiką i mieli coś ustalać. A on raczej nie był osobą, chętną do tego typu rozmów, więc sama już miała wstać z gdy ten powiedział jej, iż ta ma się przebrać. Popatrzyła na niego zszokowana. On potrafił mówić więcej niż jedno zdanie! Oczywiście, nie znaczyło, iż to, co mówi, ma sens, ale nie zamierzała się raczej sprzeczać, na ten moment po prostu jeszcze nie umiała podróżować przez pustynię, więc mógł też mówić prawdę.
- Nie - nie miała bowiem do niego żadnych pytań, przynajmniej na ten moment. Zamierzała potwierdzić u innego jego słowa i oczywiście wybrać się do kupca, który często podróżował w tamte strony i handlującego ubraniami, by to właśnie tam się wyposażyć w ubrania. I najpewniej resztę potrzebnych jej rzeczy. Najpewniej przy tym trochę przepłaci, ale będzie gotowa.
- Jutrzejszy świt, muszę kupić sobie ubrania - stwierdziła, wstając i ruszając do wyjścia. Może mało profesjonalnie postępowała, jednak jak już stwierdziła, nie zamierzała trzeci raz używać tej przykrywki, uznając ją w głowie za potencjalnie spaloną przez brak przygotowania do tego typu zadań. Nauczyło ją to czegoś i miała nadzieję, iż nie tylko ona wyciągnie wnioski z tego wszystkiego.
Opuszczając spelunę, udała się do jednej z kryjówek Feniksów, pozbywając się stroju strażnika, który dostała ostatnim razem, z kapturem oraz materiałową maską na górną część twarzy. W letnim kimonie skierowała się na targ, gdzie poszła zjeść najpierw Takoyaki, na poprawę nastroju. Dopiero wtedy zabrała się za zakupy i jak przystało na znającą się na rzeczy osobie, poszła do sklepu z kimonami, gdzie kupiła sobie najpierw nowe letnie kimono, a później rozmawiając ze sprzedawcą, dowiedziała się gdzie kupić ubrania i resztę sprzętu potrzebnego jej na wyprawę. Od kupca, dowiedziała się co najlepiej mieć przy sobie. Kupiła to wszystko i jeszcze dodatkowe dwa małe zwoje — w jednym z nich zapieczętowała tylko i wyłącznie bukłaki z wodą, a w drugim — przybory do gotowania oraz trochę ubrań.
Dopiero później wróciła do kryjówki, by z archiwum informacyjnego zebrać informacje na tematy: Shibashi, Tarao, Podróże przez Pustynie. Dzięki temu wiedziała, iż Gaika miał rację, bo dwa inne źródła były z nim zgodne, więc kupcy też nie wpuszczali ją w maliny. Dopiero wtedy spisała raport, który zamierzała przekazać Kemuriemu albo gdyby go nie było Himawie. W raporcie było wszystko, co było na spotkaniu oraz notka.

Do Kemuriego~Yumi,
Sądzę, iż przykrywka jako Mito Himori jest spalona. Niestety nie byłam przygotowana na to, iż będę wcielać się w kogoś więcej niż jeden raz, a teraz wychodzą braki w mojej wiedzy na jej temat. Podczas trzech spotkań Tarao wpatrywał się we mnie z dziwną intensywnością, a do tego dzisiaj wykazałam się niewiedzą na temat jego ustaleń z Mito, dalsze korzystanie z tej przykrywki może być niebezpieczne.
Pozdrowienia
Kuro,
Arino Hikage

Z Samą Himawą spotkała się również, gdyż poprosiła ją o podjęcie opieki nad pisklętami, które były podległe Arino na czas jej nieobecności. I następnego dnia, nim wstało słońce, opuściła kryjówkę, stawiając się jeszcze przed świtem słońca na miejscu, czekając na Gaikę.
W niebieskim kimonie oraz spodniami, z wielkim kunajem ustawionym przy lewym boku, gdyż na jej plecach była już duża torba oraz wielki krągły pakunek. W pasie miała też swój przybornik pasowy. W końcu, przez dłuższy czas będą podróżować przez Shigashi, więc nie było sensu jeszcze ubierać się jak na pustynię. Stąd też letnie kimono, szeroki okrągły kapelusz oraz włosy związane w warkoczyki po jednej stronie twarzy. I po raz pierwszy najpewniej Gaika widział jej twarz w pełni.

Mito Himori - Ninja
Ubiór: Niebieskie kimono z długimi rękawami. Szerokie zwyczajne spodnie, przy lewym boku duży kunai umocowany odpowiednio do przybornika pasowego, po prawej bukłak z wodą. Do tego ma założoną na plecy dużą torbę, w której ma jedzenie na podróż. Pod torbą ma owalny pakunek, w którym jest namiot. Na głowie ma słomiany kapelusz. Kabura na broń na prawym udzie.

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

Z/T