Park

[Renkuro]

Kubomi Misja rangi D

---

1/15

---

Przedsiębiorca

[/center]

Młoda Tora odpoczywała na dworze w środku zimowego dnia. Po parku szybko przemieszczali się mieszkańcy miasta zajęci swoimi sprawami, chcący uwinąć się jak najszybciej ze wszystkim co trzeba, żeby tylko wrócić do ciepłego domostwa. Była zajęta przemyśleniami co zrobić z pieniędzmi, oraz przypominaniem sobie swojej ostatniej misji, na której jej laleczki nie dały rady sprostać postawionymi przed nimi zadaniami. Wszystko to ma jeden wspólny mianownik, pieniądze. Czy mając pełną sakiewkę trzeba zastanawiać się co przeznaczyć na dziadka a co na garderobę? Czy mając spore zasoby finansowe trzeba tworzyć lalki które nie będą idealne bo będą wersją budżetową? Oczywiście że nie! Więc najlepszym rozwiązaniem trosk młodego tygrysa będzie zdobycie kilku Ryo więcej. Będąc, a właściwie żyjąc, w mieście kupieckim ciężko nie wpaść na możliwość mniej czy bardziej legalnego zarobku. Dlatego właśnie nie powinno nikogo dziwić, że i o tej porze roku na końcu parku młody członek mafii płci żeńskiej, takową możliwość znajduje.
W kierunku młodej Ayatsuri szybkim krokiem zmierzał odziany w długi szary płaszcz mężczyzna. Długi kaptur prawie zasłaniał jego brodatą, pokrytą bliznami twarz. Zbliżywszy się do kobiety splunął na śnieg i z irytacją w głośnie postanowił ją ochrzanić.
-No i czemu się kurwa opierdalasz? Nie da się ciebie znaleźć, myślałem że robisz coś ważnego, a ty się lenisz w parku. Ale w sumie to dobrze bo jesteś prawie na miejscu. Jesteś potrzebna, musisz ściągnąć mimo opłatę z lokalnego baru dosłownie za parkiem, a potem zanieść połowę z tego do jednego strażnika miejskiego, jako prezent od rodziny za owocną współpracę. Ma być zadowolony i zmotywowany do dalszej współpracy, więc nie wyjdź na wieśniare czy patusa który mu się wjebie do chaty z butami i wsadzając kurwa w co drugie słowo rzuci sakiewkę na podłogę. A no i co do tego baru. To malutki lokal, który nam już w tym miesiącu płacił. Ale mają w kasie oszczędności, wyciągnij od nich z tysiąc pięćset ryo, ale jak będzie mniej tak z tysiąc, to też okej. Adresy masz na kartce, czy masz jakieś pytania?

[Kubomi]

Odpoczynek robi papa, a praca mówi dzień dobry. Otrzymując „reprymendę”, choć nie była do końca pewna za co, gwałtownie wstała, by okazać szacunek najpewniej, wyższemu rangą, członkowi Rodziny. Jeszcze na początku tego roku, by się najpewniej popłakała po takim ochrzanie, jednak na szczęście lub nie, poprzednie prace już ją jako-tako nauczyły trzymać emocje na wodzy.
- Najmocniej przepraszam. – momentalnie wykonała lekki ukłon głową, szczerze przepraszając za swoje, najwyraźniej, lenistwo. Następnie wsłuchała się w polecenie. Te… wydawały się miłą odmianą po poprzednich pracach, zdecydowanie było to coś lżejszego i mniej traumatyzującego. Gdy mężczyzna skończył tłumaczyć Kubomi jej pracę do wykonania, ta po chwili namyślenia otworzyła usta.
- Erm… tak. Jakieś informacje o właścicielu, do łatwiejszego „przekonania”? – zapytała po chwili, trzymając ręce za plecami i unikając kontaktu wzrokowego. Spojrzała jeszcze na adres, by zwizualizować sobie w głowie, gdzie powinna iść. Po odpowiedzi na swoje pytanie, nie zwlekając, ruszy już w kierunku baru, by mieć to z głowy.

[Renkuro]

Kubomi Misja rangi D

---

3/15

---

Przedsiębiorca

[/center]

Mężczyzna był wyraźnie zadowolony zachowaniem bohaterki która potulnie przeprosiła za nic, i dostosowała się do rozmowy z prawdopodobnie przełożonym. Bardzo szybko złagodniał widząc że nie musi jakoś specjalnie się napinać przez młodym członkiem mafii, wierząc że jego autorytet załatwi tutaj sprawę. Nawet postanowił jej w pewnym zakresie najwyraźniej zaufać. Po chwili namysłu odpowiedział na pytanie.
-Hmmmm trudne pytanie. Możesz mu pogrozić, możesz udawać inną mafię. Masz dużo możliwości. Kwota też nie jest szczególnie duża, więc nie powinien aż tak się opierać. Gorzej by było jakbyś dodała jedno zero i chciała przykładowo 10 tysięcy. Znaczy jak dasz radę tyle wycisnąć to szacun dla ciebie, ale nie sądzę żeby to było realistyczne. A no i zapomniałbym, weź sobie z tego 350 ryo, i po ogarnięciu baru wróć do mnie zostawić tą część której nie będziesz potrzebować. Liczę że nie wykręcisz jakiegoś numeru po dostaniu pieniędzy, oraz wierzę w twoją uczciwość że prawidłowo się z tego rozliczysz.
Gdy skończył gadać przeszedł parę metrów dalej, oparł się o drzewo i zapalił papierosa, dając ci znać że pora ruszać do pracy. Kubomi przeszła park kierując się do pierwszego celu. W ciągu paru minut dotarła do drzwi małego lokalu umieszczonego między budynkami okalającymi mieniony park. Po wejściu do środka można było stwierdzić że powiedzenie ,,małego" to może nawet przesada, i raczej mówimy o rozmiarach mikroskopijnych. Był bar z 4 krzesłami, oraz 3 stoliki. Nic więcej dla klientów się tutaj nie znajdzie. Malutki interes, zapewne rodzinny jak ich wiele. Mimo wszystko ludzi było nawet sporo. Dwa z trzech stołów były zajęte przez śmiejące się grupki znajomych, a przy ostatnim siedziała kobieta z mężczyzną, prawdopodobnie para. Krzesła były wolne, mogłaś bez problemu skierować tam swoje kroki i usiąść jeśli taka była twoja wola. Po lokalu krzątała się młoda nastoletnia dziewczyna donosząc piwa i jadła, a za barem stał na oko 50 letni mężczyzna brzuszkiem który właśnie był szklankę. Widząc że ktoś wszedł podniósł wzrok i z uśmiechem zapytał:
-Co podać?

[Kubomi]

Wyposażona w informację i wiedzę, białowłosa ruszyła. Droga była dosłownie chwilowa, bo po raptem kilku minutach jej oczy ujrzały już cel jej podróży. Dosyć mała biznes, jakby Kubomi miała oceniać, aż za bardzo wstrzeliwuje się w opis małego, rodzinnego przedsiębiorcy. Przekraczając próg, nie mogła sobie pozwolić na brak rzucenia okiem na każdy róg i zakamarek, oceniając ilość klientów i to, kim są. Poprawiając płaszcz i przyjmując swój, niezbyt emocjonalny, wyraz twarzy skierowała się do lady, mimo wszystko od niechcenia przerzucając swoje spojrzenie po menu, jakby kiedyś chciała wpaść.
- Dzień dobry i z góry przepraszam za najście. – rzuciła, w końcu podchodząc do jedynej bariery pomiędzy jej osobą a sprzedawcą. – Jestem w sprawach zawodowych od Rodziny, czy mogłabym prosić o bardziej… ustronne warunki do rozmowy? Nie chcę robić zbędnych problemów, naprawdę. – ściszyła głos, by tylko Ona i jej rozmówca to usłyszeli. Nie chciało jej się potem kombinować z osobami, które za dużo się dowiedziały i inne takie.

[Renkuro]

Kubomi Misja rangi D

---

5/15

---

Przedsiębiorca

[/center]

Dziewczyna postanowiła podejść do tematu bardzo delikatnie. Mimo to starszy mężczyzna zmarszczył czoło i już bez uśmiechu zmierzył ponownie swojego gościa wzrokiem. Syknął z niezadowolenia dowiedziawszy się że kobieta pochodzi z mafii. Znowu bandziory mu zawracają głowę, już wymusili haracz w tym miesiącu, po co mieli przychodzić znowu? Przecież uregulował należności. Tak zdawało się mógł myśleć wnioskując po wyrazie jego twarzy. Przez chwilę milczał, a potem szybko omiótł lokal wzrokiem, i widząc że dziewczyna podająca dania jest zajęta gestem nakazał Kabumi wejść na zaplecze. Był to właściwie mały magazynek z jednym blatem pod ścianą. Wymiary miał małe, nie więcej niż 5 na 5. Przy ścianach leżały jakiegoś worki czy skrzynki. Ot zwykłe miejsce gdzie trzyma się rzeczy z których w kuchni przyrządza się posiłek.
-Czego chcesz? Już wam zapłaciłem, nie masz prawa mnie tutaj nachodzić, poskarżę się twojemu przełożonemu!
Wycedził do młodej kuglarki, wyzbywając się resztek uprzejmości którą miał na początku gdy wziął ją za zwykłego klienta. Jego duma właściciela baru nie pozwalała mu najwyraźniej poddać się tak łatwo. Mimo to widać było że robi to ostatkami sił. Przestępował nerwowo z nogi na nogę, a prawą dłonią opierał się o blat który zresztą ściskał tak że mało palce mu nie pobladły. Jedyne co mu pozostało po za zgrywaniem twardziela, to liczyć że jego gość nie zaśpiewa jakiś chorych kwot jak 20 tysięcy ryo, czy nie każe mu przetrzymać w piwniczce na wina jakiegoś trupa, czy co tam mafia robi. Był nowy w biznesie więc nie miał pojęcia czego może się po nich spodziewać.

[Kubomi]

Kubomi spodziewała się takiej reakcji, pewnie podobnie, by się zachowała na jego miejscu. Mało kto lubił, gdy zabierano od niego pieniądze, do tego drugi raz. Gdyby to od niej zależało, to pewnie najrozsądniej byłoby wziąć po 100 ryo od paru lokali, ale to jednak nie jest jej problem. Ona nie jest od myślenia, to zostawia ważniejszym od siebie. Gdy tylko sprzedawca skończył swój wywód, białowłosa uniosła swoje dłoni na wysokość swojej twarzy, trochę jako gest chęci uspokojenia atmosfery, trochę jako prośba o prywatny spokój.
- Erm… tak. Wiem, że pan już zapłacić. – zaczęła spokojnym tonem, starając się brzmieć miło jak to tylko możliwe. – Rodzina pragnie otrzymać od pana 1000 ryo. Nie jest to wygórowana kwota jak na moje, choć oczywiście, rozumiem pana reakcje. – kontynuowała, kontynuując swój kulturalny i pełen szacunku ton. Nie miała chęci i serca zdzierać 1500 ryo, gdy może wykonać znośne, absolutne minimum. Szczególnie że wcześniej zapłacił.
- Ja nie chcę mieć problemów, Pan także nie. Więc prosiłabym o kwotę.

[Renkuro]

Kubomi Misja rangi D

---

7/15

---

Przedsiębiorca

[/center]

Dziewczyna uważała że miała logiczniejsze rozwiązanie problemu braki gotówki, pokroju skasowania 10 lokali na mniejszą sumę, niż jednego na większą. I pewnie z punktu widzenia przedsiębiorców byłoby to dużo lepiej rozpatrywane, ale takie plan miał dwie główne wady. Pierwsza, oznaczało że mafia dosłownie nasyła swoich ludzi żeby żebrali o grosze, co mogło się odbyć na posłuchu rodziny, oraz druga czyli fakt że ktoś by musiał obskoczyć te 10 lokali. Czy Kubomi dałaby radę to zrobić w godzinę czy dwie? Na pewno nie, to było czasochłonne zadanie, a wiadomo że nawet cieciowi który zbiera mniej lub bardziej dobrowolne datki od firm, należy w jakiś sposób zapłacić za wkład pracy. Takie podejście jak to oznaczało że minimalizowało się koszta.
Wracając jednak do wydarzeń obecnych, bardzo spokojne podejście dziewczyny było czymś na co mężczyzna odpłacił się również spuszczeniem z tonu. Uznawszy zapewne że lepiej się rozliczyć z przyjazną dziewczyną i dać jej tą jednak skromną kwotę, niż borykać się z prawdziwymi zbirami którzy pewnie wzięliby od niego więcej, dał jej sakiewkę z monetami. Splunął jednak na ziemię i kazał wypierdalać.
Młoda kunoichi mogła bez problemów wrócić do swojego zleceniodawcy, zdać mu połowę tych środków, oraz zaraportować jak poszło. Pytanie w jaki sposób się z nim rozliczy, będzie próbowała wziąć coś na lewo? Czy może uczciwość zwycięży. Cel jej podróży stał w parku w miejscu gdzie go zostawiła. Nadal palił papierosy, bo w końcu nie było jej ledwie parę minut, a do tego temperatura pewnie nie zachęcała do rzucenia rozgrzewającego nałogu.

[Kubomi]

Jednak potęga słowa i dialogu zwyciężyła! Było to rozwiązanie niezwykle satysfakcjonujące dziewczynę. Nie lubiła rozwiązywać problemów w sposób nie-pokojowy. Robiąc jeszcze mały ukłonik, wzięła ze sobą sakiewkę i odliczyła sobie 350 ryo dla siebie, a także 500 ryo jako pieniądze dla strażnika miejskiego. Pozostawia to 150 ryo dla jej zleceniodawcy… Jednak wszystko zgodnie z ustaleniami. Wyjęła swoją karteczkę, by sprawdzić jeszcze raz adresy i po upewnieniu się ruszyła jeszcze w kierunku palącego mężczyzny.
- Proszę Pana, tamten przedsiębiorca oddał 1000 ryo. Pozwoliłam już wziąć dla siebie 350, a 500 przygotowałam dla strażnika miejskiego. Zostawia to nam 150 ryo, proszę. – zaczęła, przekazując ostatnią kwotę w ręce wyższego, najpewniej, rangą członka Mafii. Po wysłuchaniu odpowiedzi lub czegokolwiek, jeśli nie będzie zatrzymana, skieruje się już w kierunku mieszkania strażnika.

[Renkuro]

Kubomi Misja rangi D

---

9/15

---

Przedsiębiorca

[/center]

Mimo że mężczyzna splunął i kazał wypierdalać, dziewczyna mu się skłoniła i wyszła. No nie da się ukryć, pełna kultura, wielu członków mafii już dawano by go klepało. Ten członek by jednak specyficzny, i bez konflikty jak widać. Ruszyła żwawo do parku nie zapominając o odebraniu sobie swojej części i zdała raport. Chłop popatrzył na nią badawczy i przyjął pozostałe 150 Ryo. Westchnął patrząc na trzykrotnie niższą kwotę niż wypłata jego rozmówczyni.
-Cholerne biedaki, jakby nie mogły dać tych 1500, co ja se za to kupię. Liczyłem że chociaż 500 Ryo zarobię. No nic, dobra, załatw resztę roboty i jesteś wolna, ja spadam. Na razie.
I jak gdyby nigdy nic odszedł ze swoimi monetami, dając do zrozumienia że nie podejrzewa dziewczyny o jakieś przekręty. Jego wzburzenie na wieść o niskiej wypłacie z jednej strony może być zrozumiałe, ale z drugiej jak na to że mało co zrobił, jedynie czekał w parku to było to i tak sporo. Bycie pośrednikiem nie zawsze jest aż tak opłacalne. Przemyślenia jegomościa, nie były jednak teraz dla władczyni marionetek czymś czym powinna się przejmować. Miała w kieszeni więcej o 850 Ryo, pól tysiąca miała przekazać jakiemuś strażnikowi w ramach prezentu od rodziny. Czy to zrobi? Czy może jednak zwinie się z forsą do domu, teoretycznie nikt jej teraz na ręce nie patrzył, szef szedł w zupełnie przeciwnym kierunku.
Gdyby podjęła decyzję o skierowaniu się do zleconego celu jakim było mieszkanie strażnika, bez problemu by je odnalazła w okolicach miejskiej bramy. Było to stare mieszkanie na obrzeżach miasta, ewidentnie dla samotnika. Ot biedny dom bez okien w którego wnętrzu światło dawały zapewne zwyczajne i proste świece, do nabycia w przystępnej cenie na ryneczku. Okolice z racji lokalizacji były troszkę ruchliwsze, ale bez przesady. Sporo ludzi wchodziło i wychodziło z miasta, nikt niczym się nie przejmował. Dwójka znużonych służbą stróżów prawa opierała się o ściany o czymś rozmawiając. Zwykły dzień.

z/t jeśli idziesz do jego mieszkania
http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=135

[Sukuna]

---

Dzisiejszy poranek nie różnił się znacząco od innych, oprócz tego, że było jakoś tak nienaturalnie spokojnie – zawsze miałem uczucie zbliżającego się zagrożenia, którym okazywało się kolejne mafijne zlecenie, tym razem jednak zimne powietrze i pojedyncze pary w parku sprawiały, że czułem się niemalże w pełni wolny, pozbawiony swojej własnej vendetty oraz przynależności do szkarłatnego smoka, którego Głowy jeszcze nie było mi dane zobaczyć na własne oczy. Byłem jedynie podrzędną Łuską, która służyła zazwyczaj jako chłopiec na posyłki lub inne czynności, których po prostu nie chce się wykonywać nikomu innemu. Siedziałem tak w parku patrząc na przechodzących obok ludzi, aż w pewnym momencie pewien mężczyzna, na którego wcześniej nie zwracałem uwagi usiadł koło mnie i podporządkował się, patrzył w tą samą stronę co ja. Westchnąłem głośno, wiedząc co to oznacza i popatrzyłem już bezpośrednio na niego i ujrzałem obcą mi twarz, co jednak nie było też w żaden sposób zaskakujące – mało było takich, których bym pamiętał w porównaniu do tych, których nigdy na oczy nie widziałem, a do Akiyamy również należą.
- Mamy zadanko dla ciebie. Dość specyficzne i wymagające podróży, tak więc zaraz zbieraj się i przygotuj wszystko na podróż. Tworzy się konflikt na Murze. Shinsengumi atakuje bezpośrednio klan Uchiha, rozsiewając różne domysły, że dzicy są przemycani na kontynent. Twoim zadaniem jest udanie się do Uchiha w charakterze najemnika i zdobycie jak największych informacji. A tam to po prostu staraj się przeżyć. Tutaj masz wszystko co potrzebujesz z takich nawigacyjnych spraw. – wyjaśnił, rzucając mi również małą torbę z jakimiś mapkami i notatkami. Gdy podniosłem wzrok, gościa już nie było. Ponownie westchnąłem i zmarszczyłem czoło zastanawiając się nad tą kwestią. Nie było to standardowe zadanie, pierwsze słyszałem również o tymże konflikcie, lecz skoro Uchiha werbowali najemników i wybrano mnie, to może po prostu wzięli parę Łusek, każda dostała takie zadanie i miało to również pewien charakter wojny mafii, Ekibyo i Feniks również pewnie wysłali swoich podopiecznych w tamte strony. Wstałem, rozciągnąłem się i wróciłem do Czarnej Perły, by szybko się przygotować i rozplanować podróż.

z/t

[Arino]

Ze spokojem wysłuchała celu swojej misji. Nie wydawała się ona zbyt trudna, od podpalić budynek. Cóż, mogła to zrobić na kilka sposobów, nie czuła iż mogłoby to jej sprawić większe kłopoty. Problemem, była jednak zbyt łagodna natura Arino, która czuła wielkie wątpliwości po raz kolejny. Ostatecznie, jednak Zemsta, była jej największą motywacją. Odetchnęła i ruszyła spokojnym krokiem, po zapamiętaniu obu celów. Śpiący starszy właściciel rzeczywiście mógł być problemem. Nie chciała mu robić większej krzywdy niż musiała, ale czy miała jakiś wybór?
Podczas swoich rozmyślań, opuściła park, by udać się do swojego pokoiku. Tam ze swojej skrzyni, wyciągnęła czarne ubrania, które zamierzała ubrać na czas bycia tą złą. To pozwoli jej całkowicie skryć swoją tożsamość. Zapakowała te rzeczy to małego worka, który zarzuciła sobie na plecy i ruszyła z powrotem do miasta, kryjąc się po ciemnych alejkach. W końcu dotarła z powrotem do parku, gdzie usiadła między krzakami, pod drzewem.
Musiała teraz wymyślić jak to zrobić, który cel obrać za numer jeden i jak je zrobić. Budka była prostym celem, wystarczyło jedno jutsu i można było zapomnieć iż to miejsce w ogóle istniało. Z drugim, sprawa wyglądała już za to znacznie gorzej, przez właściciela, który mógł nie uciec na czas. Gdyby go tam nie było, mogłaby rozpuścić gaz i spalić to miejsce dokładnie. Tak, miała już plan działania. Mogła sprawić iż właściciela nie będzie w środku. Że będzie związany i ogłuszony w alejce. W tym czasie ogień, może spokojnie się zaczynać tlić w budce. Mając plan, zaczęła się przebierać, tak by nikt nie mógł dostrzec jej twarzy ubrudziła ją ziemią, po czym nasunęła kaptur i maskę na twarz. Ruszyła do budki, by tam zobaczyć jak wszystko wygląda w środku.

[Renkuro]

Arino Misja rangi D

---

9/15

---

,,Przedsiębiorca"

[/center]

Bohaterka dostając powiedzmy czas wolny, nie marnowała go siedząc zimowo-wiosennym wieczorem na środku parku, a postanowiła się szybko wycofać do domu i wrócić lepiej odzianą. A przynajmniej lepiej do tego konkretnego zadania. Zamaskowała sobie nawet twarz ziemią by trudniej było ją rozpoznać w ciemnej uliczce po zapadnięciu nocy. Nie wyglądało jakby miała czynić odstępstwa od tego co zlecił jej, jej przełożony. Pierwszym celem była budka z jedzeniem do której wejście nie było żadnym problemem. Dziewczyna mogła wyłamać zawiasy okiennicy i wejść do środka, a tam nie zastać niczego ponad standardowe wyposażenie budki tego typu. Drewniany blat, drewniane krzesła, jakieś zaplecze kuchenne, można bez żadnego problemu nawet drobnym płomyczkiem spowodować sporawy pożar gdyby za podpałkę wykorzystać pomniejsze drewniane elementy jak wspominane krzesła. Wykonanie tej części misji nie powinno stanowić żadnej przeszkody dla młodej członkini mafii.
Co zaś do drugiego celu, budynku ze sklepem do którego wręczono jej klucz, również nic wewnątrz nie powinno być dla niej zaskoczeniem gdy wkroczy do środka. Ot stary sklep, po wejściu widzi się ladę na której leży dużo próbek materiału, a za nią, jest kolejne pomieszczenie ala magazynowe gdzie umieszczone są na półkach duże bale materiału. Jeszcze dalej pojawiają się schody, które prowadzą do korytarza z paroma pokojami gdzie jednym z nich jest sypialnia. To wszystko bez problemu Arino zwiedzić gdy wkroczy do tamtego miejsca, po podłożeniu ognia w punkcie pierwszym. Może bez problemu podłożyć ogień w dowolny sposób, i zająć się punktem drugim. Jedyne co może wywołać jej ciekawość to skąd jej kolega w fachu wziął klucz do tego budynku, ale jako że nie zadała mu takiego pytania raczej się nie dowie. No i też zapewne za dużo w ten sposób nie straciła, plus mogłoby to przecież zostać odebrane jako nieprofesjonalne zachowanie.

[Arino]

Arino rozglądnęła się nim, wyłamała zawias okiennicy, by następnie wśliznąć się do środka. Tak jak sądziła wszystko, powinno pójść z łatwością z dymem. Zaczęła zbierać wszystkie drewniane rzeczy w jednym miejscu - dodając do tego również jakieś wartościowe rzeczy. Nawet jeżeli cała budka nie poszłaby z dymem, to jednak właściciel zrozumiałby doskonale przekaz. Mając zebrany stos, podpaliła go przy pomocy krzemienia. Wolała, by ten cel zapalił się powoli. Nie chciała zbyt szybko wywołać okrzyków "Pożar". Szybko opuściła budkę i ruszyła do drugiego celu, do którego weszła przy pomocy kluczy, wyciągając z pochwy wielki kunaj. Najciszej jak tylko mogła, ruszyła do miejsca gdzie mógł spać właściciel. Znajdując go w jego pokoju, zamierzała zasłonić mu usta dłonią i ogłuszyć go silnym uderzeniem w głowę. Starsi ludzie mieli zadziwiająco lekki sen, więc ogłuszenie powinno jej zapewnić dużo czasu, na wszystko co sobie zaplanowała.

[Renkuro]

Arino Misja rangi D

---

11/15

---

,,Przedsiębiorca"

[/center]

Arino włamała się do budki i zaprószyła ogień. Nie wymagało to od niej szczególnych umiejętności, ot zadanie które mógł wykonać każdy. Nie ma co się tym ekscytować. Gdy postronni dojrzą ogień będzie już o wiele za późno by jakkolwiek zapobiec tragedii w której ucierpi zapewne dorobek życia kilku osób. Całość nie zeszła jej więcej niż może z pięć minut. Szybka robota, po której przeszła do drugiego najważniejszego punktu. Zwyczajnie podreptała pod drzwi i otworzyła je kluczem wchodząc jak do siebie. Wnętrze jej nie zaskoczyło, nie pojawił się żaden element który potrzebowałby osobnego miejsca żeby się nad nim rozwodzić. Miała w głowie pewne założenie co chce zrobić, i w pełni się ono udało. Młoda szermierz wkroczył na paluszkach z mieczem w rękach do części mieszkalnej, szybko odnajdując łóżko na którym smacznie chrapał prawdopodobnie sprzedawca.
Dziewczyna zrobił krok do przodu. Potem drugi. Była tak blisko swojego celu że mogła poczuć jego ciepły oddech. Uniosła rękę ku górze i rąbnęła go metalem w głowę pozbawiając przytomności. Gość był nieprzytomny, a w domu nikogo więcej nie było. Głucha cisza byłą jakby zaproszeniem dla przestępczyni by zrealizowała swoje zadanie.

[Arino]

Arino westchnęła cicho, czując, jak ucieka z niej napięcie. Wszystko poszło zgodnie z jej planem. Miała na to wielką nadzieję, jednak w duchu czuła, iż coś może pójść nie tak. Na ten moment jednak wyglądało, że zrobi wszystko dobrze i nie zostanie nawet zauważona. Zebrała starca w jego pościeli, owijając go przy okazji stalową linką oraz wkładając mu do ust jakąś większą szmatę. Zakneblowany i związany starzec, nie powinien jej sprawiać żadnych problemów. Zabrawszy go na dół, rozglądnęła się za oknem. Wiedząc, gdzie się znajduję, zaczęła zbierać wszystkie wartościowe rzeczy do podpalenia. Najważniejsze rzeczy, chciała spalić bowiem już na samym początku.
Tym razem jednak nie podpalała niczego, nim nie wyszła ostrożnie z właścicielem przez okno. Nim to zrobiła, kilka razy rzuciła nawet spojrzeniem w obie strony alejki. Gdy droga była wolna, odciągnęła go w ciemniejszą alejkę, by tam odzyskać swoją linkę. Dopiero wtedy wróciła do okna i zaczęła składać błyskawicznie pieczęcie. Wół, królik i tygrys. Potrzebowała tylko trzech z sześciu pieczęci, dla Katon: Hōsenka no Jutsu. Nabrała powietrza w ust i wystrzeliła je w różnych kierunkach, najwięcej jednak posłała w najważniejszy dobytek. Mając już tę część wykonaną, ruszyłaby zniknąć w alejkach. W beczce z deszczówką przemyła twarz i gdy nie dostrzegła nikogo, zdjęła swój strój roboczy, zostając już znowu tylko w letnim kimonie. Tak ubrana, ruszyła w kierunku miejsca spotkania.