Rząd domków szeregowych w centrum

[Masaru Yoshida]

Zaraz koło głównego budynku wioski na ulicy Koktajlowej mieścił się długi rząd domków szeregowych. Zwykłych bloków postawionych koło siebie. Na przeciwko ich po drugiej stronie ulicy znajdowała się masa sklepów mniejszych większych. Warzywniak, biblioteka dla każdego coś się znajdzie. Niektóre z budynków miały balkony z których można było patrzeć na dwór, szeregowce miały parter i pierwsze piętro. Nie miały żadnych podwórek więc wchodziło się centralnie z chodnika do drzwi domu. Plusem tego było że stał blisko centrum, a były bardzo tanie przez co prawie każdego było stać żeby tam zamieszkać, a same mieszkania też nie były jakoś specjalnie brzydkie.

[Motoko]

Widać zapamiętała poszczególne dzielnice w miarę dobrze, bo nie minęło nawet kilkanaście minut, a już pukała do drzwi, które były oznaczone adresem z kartki. Nie czuła żadnego rodzaju stresu, czy też lęku, pomimo że poznawanie ludzi nie było jej najlepszym i najmocniejszym atutem, bo zwyczajnie od nich stroniła. Nie widząc potrzeby zgłębiania się w swoje emocjonalne podejście do zadania, które zostało jej przydzielone zwyczajnie czekała, aż starsza kobieta jej otworzy, o ile oczywiście była w stanie.
Motoko nawet nie musiała się zastanawiać co też kobieta robiła, choć krew sama w sobie była nietypowym widokiem, przynajmniej na twarzy. Jednakże dziewczyna ani się nie przeraziła, ani nie zdziwiła, bo nie raz sama widziała, jak jej matka babrze się w rybim wnętrzu, którego szkarłatna krew wydawała jej się być ciemniejsza od tej ludzkiej, którą widziała u swojej ofiary sprzed miesięcy. - Nikuya-san, przychodzę w sprawie leków, które przekazała mi córka. Mówiła, że dzisiaj późno kończy, a była pewna, że paczka się przyda. - powiedziała, praktycznie w drzwiach przekazując starszej kobiecie paczkę. Zwrot, którego użyła nie miał jej obrazić, była to raczej lekka aluzja do jej wyglądu, który swoją drogą całkiem nieźle przedstawiałby się, gdyby kobieta była krwiożerczym, działającym w ciągu dnia shinobi. Kulturalnie, jak przystało na dobrze wychowaną dziewczynkę, stała z wyciągniętą paczką i przyklejoną karteczką córki kobiety, która raczej nie powinna mieć wątpliwości, zważywszy na charakter pisma dziewczyny.

Bardzo mi to przeszkadza, aż napisać posta nie mogłam kappa

[Masaru Yoshida]

Misja rangi D 9/15

Kobieta idąc przez miasto zwracała uwagę przechodniów niekoniecznie z powodu broni i czerwonej kabury, czyli czegoś rzadko spotykanego tak właściwie. Patrzono na nią bo była ładną 16 latkom dobrze wyglądającą i ładnie się ubierającą. Mimo że była troszkę straszna przy dokładniejszym poznaniu z zewnątrz wyglądała jak typowa kunoichi która dopiero wkracza w ten zły potworny świat w którym wszyscy walczą. Odnalazła drogę do celu i stanęła przed domem który był jej celem. Nie myśląc długo po zobaczeniu kobiety zdała sobie sprawę że przynajmniej jej stan pozwalał jej chodzić. Nazwała ją rzeźnikiem nawiązując do stroju i wyjaśniła cała sytuację. Na to staruszka się zaśmiała i rzekła zapraszając cię gestem do środka- Właśnie oprawiam mięso do wędzenia ze świni i troszkę krwi z tego jest wybacz za mój strój. Chciałabyś może się czegoś napić może? Jestem niezmiernie ci wdzięczna za to, mam ogromne bóle kręgosłupa i nie dałabym rady sama przejść takiego kawału drogi bez leków żeby dojść do pracy mojej córki. Do tego to troszkę niebezpieczna dzielnica, bałabym się że ktoś mnie okradnie. Nawiasem mówiąc mam dziwne wrażenie że o czymś zapomniałam...Mogłaś wejść i skorzystać z zaproszenia kobiety, albo odejść. Odebrała od ciebie paczkę, razem z kartką i postawiła w korytarzu domostwa. Wyglądało przytulnie, a przynajmniej przedsionek bo tyle widziałaś. W nim wisiało kilka obrazów i malowideł.

[Motoko]

Być może nie było to na miejscu, strzelać takimi słowami do nieznanej sobie kobiety, ale przecież Motoko nie miała zamiaru tam zamieszkać, a tym bardziej komukolwiek się przypodobać. Od dosyć dawna przestało ją interesować, co tak naprawdę ludzie o niej sądzą, postępowała zgodnie ze swoimi własnymi przekonaniami, starając się przy tym utrzymać równowagę, która była tak istotna w naturze. Rubaszny śmiech kobiety zadźwięczał w uszach szesnastolatki, która jedynie stała i wpatrywała się w ucieszoną kobietę. Z jednej strony rozumiała jej uciechę, zaś z drugiej nie potrafiła zrozumieć, jak takie małe detale mogły człowieka ucieszyć. Widać ludzie potrafili się radować z prawdziwych błahostek.
- Ym...dziękuję ale nie tym razem, muszę przekazać Pani córce, że wszystko zostało dostarczone, z pewnością się martwi... - zaczęła robiąc nieporadną minę, jakby naprawdę się przejmowała tym, że matka jakiejś dziewczyny choruje, a ta się o nią martwi, choć czy sama nie była w takim samym przypadku? Po tym co stało się z młodzieńcem, w którym była zauroczona, ciężko było jej wyczuć jakąkolwiek empatię do kogokolwiek, bo przecież wtedy nikt się nie przejmował nią. Oczywiście rodzina, to jedna sprawa, ale przecież nikt nie wie, jak się nazywa, dlatego nie czuła żadnego rodzaju przywiązania, a tym bardziej jakiejkolwiek więzi z kimkolwiek, bo przecież żaden rycerz w lśniącej zbroi jej nie uratował, widać dziewczyna nie była tego godna.
- A wie Pani co? Jednak zmieniłam zdanie. - stwierdziła zaraz, przypominając sobie, że kelnerka zaproponowała jej zapłatę za przyniesienie warzywek, w sumie co jej zależy i tak już tu jest. Zrobiła kilka kroków i zamknęła za sobą drzwi, o ile kobieta w nich nie stała, nie rozglądając się dookoła zbyt specjalnie.

[Masaru Yoshida]

Misja rangi D 11/15

Bohaterka nie interesowała się tym co inni o niej mówią przez co niejako nie obchodziło ją czy ktoś uzna jej zachowanie za stosowne czy też nie. Miała w sobie ból po utracie miłości i byłą negatywnie nastawiona do wszelakich przedstawicieli swojego gatunku płci męskiej. Ale nie przeszkadzało jej to używać w stosunku do kobiet w różnym wieku jakiś wybrednych słów. Mówiła co myślą koniec i kropka. Myślała to ciekawe zagadnienie tak właściwie. Kto by się spodziewał że dziewczyna zapomni o tak ważnej właściwie rzeczy. Ale wracając do początku, odmówiła grzecznie kobiecie mówiąc że udać się musi do jej córki poinformować ją o wykonanym zadaniu, jeśli tak to można nazwać. Staruszka coś mówiła, że ma wrażenie że o czymś zapomniała, i o tej samej rzeczy właśnie zapomniała kunoichi. Naglę pięćdziesięciolatke coś ruszyło- Aaaaa wiem co miała pamiętać. Mogłabyś zanieść mojej córce te warzywa skoro i tak już idziesz? Szkoda troszkę że nie zostaniesz, ale nastoletnie sprawy. Pewnie na spotkanie z chłopakiem się śpieszysz co nie? W tym sklepie na wprost powiedz że przychodzisz po warzywa do baru, i że jak zawsze zapłacę pod koniec miesiąca za wszystkie zakupy. Powinnaś sobie poradzić sama bo to jeden worek tylko, nie wiem czy wiesz, ale ja nie mogę nic dźwigać. Jeśli to wszystko co miała do powiedzenia protagonistka to ta zamknęła drzwi zostawiając ciebie z ostatnim zadaniem. W Końcu mówione było że bez warzyw kasy nie ma prawda?

[Motoko]

Cóż, myślenie sprawa względna, raz się myśli, a potem już nie, taki właśnie błędnik zapanował w głowie Motoko, która na szczęście miała rękę na pulsie, oczywiście z pomocą wyższą. Wróciła się po warzywka, a tu się okazało, że musi podejść do sklepu obok. Zwiedzanie osady było chyba jakimś priorytetem na przebywanie w Shigashi no Kibu, która na szczęście swoją drogą, nie była jakimś ogromnym miejscem. Oczywiście zanim do niej dotarło co kobieta powiedziała już została wyproszona, a raczej w tym całym szoku sama wyszła. Typowy, damski palmface nie był nawet dobrym określeniem jej stanu zarówno umysłowego, jak i fizycznego. Z początku pomyślała, że tak pewnie żartowała, żeby po jakimś czasie dotrzeć do tego, że przecież staruszka nie była niczego świadoma, otóż Motoko dosyć szybko by ją wyręczyła w dotarciu do tak zacnej informacji jaką jest fakt, że nie warto trzymać z facetami. Wiadomo burza wykorzystanych hormonów, jak i bezradność dziewczyny sprowadzały się do tak ostrych słów, ale przecież kto inny mógł ją wyprowadzić z błędu, jak nie ona sama? Była młoda i być może głupia, ale swoje przeżyć (albo i nie) musi. Po kilku minutach istnego szoku, skierowała się w stronę warzywniaka, do którego praktycznie weszła, już stuprocentowo skupiona na kupnie tych cholernych warzyw, które przysporzyły jej tyle kłopotu. Praktycznie od razu podeszła do lady i nie widząc nikogo czekającego przed nią, podeszła do sprzedawczyni.
- Dzień dobry, ja po warzywa do baru, Pani...Pani...mieszkająca naprzeciwko, jak zwykle zapłaci pod koniec miesiąca. - niemalże wyrecytowała, oczywiście zacinając się na nazwisku, które nie zostało jej podane. W sumie, to nawet by się nie zdziwiła, gdyby sprzedawczyni ją odesłała z powrotem, bo przecież gdzie jest potwierdzenie jej słów, chociażby w jakiejś notatce? Chociaż kto ich tam wie, Motoko nie znała się na zasadach panujących w osadzie, więc chyba też nie mogła się dziwić w każdym przypadku, który był odstępstwem od tego co pamięta z domu.

[Masaru Yoshida]

Misja rangi D 13/15

Motoko przeżyła pewien delikatnie mówiąc szok. starsza kobieta powiedziała coś co troszeczkę w minimalnym stopniu dotknęło naszą dziewczynę. Przypomniało jej się jej pewne niepowodzenie życiowe w postaci tego że tak właściwie to zabiła chyba faceta w którym się kochała. Dla innych ludzi ta sytuacja mogła by być odrobione dziwna, ale ona wiedziała co robi prawda? No chociaż jednak patrząc po tym że zapomniała o drugiej najważniejszej rzeczy czyli o odebraniu warzyw dla swojej nowej koleżanki, to można sądzić że czasem jednak jej umysł troszkę szwankuje. Jednak miała szczęście i wszystko się dobrze ułożyło ponieważ matka kelnerki sobie w porę przypomniała o tym. Tak więc kunoichi wysłana na kolejny spacer został niejako zmuszona do zwiedzania tego kupieckiego miasta. A było na czym oko zawiesić, w końcu to jedno z bardziej bogatych miast. Po chwili dotarła do celu czyli warzywniaka. Martwiła się odrobinę że jej nie dadzą tej zieleniny, no ale bez potrzeby jak się okazało potem. Bowiem gdy weszła i zagadała do sprzedawcy, łysego mężczyzny w kwiecie wieku, ten tylko uśmiechnął się do niej i dał jej wór wcześniej przygotowany mówiąc że tak wszystko się zgadza. Widocznie to nie pierwszy raz kiedy to ktoś z poza rodziny przychodził po warzywa do baru. Tak wiec chyba pozostało ci tylko wrócić i zameldować wykonanie zadania, oraz odebrać ten drobny upominek.

z/t do baru

[Tensa]

9/15
Misja D dla Saeko Chwilowa znajomość na ten moment została zawieszona, nastolatka musiała zająć się przydzielonym jej zadaniem, które to mogło okazać się początkiem owocnej współpracy. Dziewczyna oddała płaszcz, zakładając iż skąpy strój o wiele lepiej będzie pasować do kogoś kto miał nieść niezbadane poselstwo. Kaneki skinął głową z uśmiechem odbierając płaszcz, przez chwilę nastolatka mogła zauważyć, że jego wzrok, aż nazbyt dokładnie bada jej ciało. Rozeszli się bez zbędnych pożegnań...

Nastolatka przez jakiś czas błądziła po mieście, słaba znajomość topografii w połączeniu z bądź co bądź nie najlepszej jakości wskazówkami jak dotrzeć na miejsce, zapisanymi mimo pośpiechu dość ładnym choć prostym pismem. W oczy rzuciła jej się linijka z mianem jakie nosił adresat, Favoro, może i dziwne, ale cóż. Mijała kręte uliczki, aż w końcu dotarła do ulicy na której znajdowały się wysokie bloki, ustawione w szeregu niczym żołnierze podczas musztry...

Budynek nie wyróżniał się niczym specjalnym, chociaż szczęśliwym zbiegiem okoliczności przed budynkiem ktoś stał. Była to kobieta wyglądająca na lat 20, chociaż mocny makijaż jaki nosiła zaburzał odbiór. Długie blond włosy, sięgające łopatek dobrze komponowały się z niebieskimi oczami i dość spiczastymi rysami twarzy. Ubrana była w czerwony futerkowy płaszcz i właściwie tyle... przynajmniej tyle było widać. Kobieta ćmiła papierosa, chociaż jego zapach był dość słodki i niepodobny do tytoniu. Spojrzała na Saeko z wyniosłością godną damy.
-Kolejna do pracy? - rzuciła z pogardą.

[Saeko]

Już po paru minutach marszu Saeko zaczęła doskwierać podjęta decyzja o zdjęciu płaszcza. Liczyła, że jej niestabilny temperament zdoła zaradzić nieprzyjemnemu mrozowi. Chłód dotarł aż do samych kości, lecz kunoichi starała się przezwyciężyć uporczywe warunki. Zima miała swoje plusy, ale pod warunkiem, że człowiekowi było ciepło? Wtedy mógł skupić się na innych bodźcach. Dziewczyna miała je z głowy i raczej wolała cieszyć się z tego. Nie znaczy to jednak, iż będzie paradować nago przez cały swój żywot. Zaryzykowała, ale liczyła na poprawny osąd. W najgorszym wypadku skamienieje na tyle, że będzie potrzebowała czyjejś interwencji. Ciało jej dygotało, gdy doszła we wskazany adres. Zaciekawiona obrazem, jaki ujrzała przed budynkiem od razu przybrała stosownego nastroju. Kobieta nie tyle, co zraziła do siebie nastolatkę, a potwierdziła pewne przypuszczenia. Nie zawiodła się przyjmując od Kanekiego zlecenie. W końcu co innego od zbierania pieniędzy przynosi większe zyski? Kobiet na ulicy, czy w potrzebie wyraźnie nie brakowało. Nie zamierzała litować się nad tym faktem. Sama wiedziała, jak ciężkie bywa życie i każdy musi troszczyć się o siebie. Jeśli zdoła pomóc po drodze kilku osobom, nie będzie to usprawiedliwione niczym, poza podbiciem sobie paru punktów do sumienia. Na potem. Zatem Saeko wysiliła się odrobinę mocniej, aby przezwyciężyć warunki panujące na zewnątrz. I z pełną premedytacją uszczypnęła się, by nie zwrócić kobiecie z nawiązką jej pomyłki. To niczyja wina, że właśnie tak wyglądała, jakby desperacko potrzebowała pracy.
- Niestety nie, mam już pracę. Powierzono mi przesyłkę do doręczenia. Mówi coś pani nazwa... Favoro. - odparła z dozą improwizacji. Zachodziła w głowę czy to imię czy nazwa tego przedsiębiorstwa, do którego wpuszczała ów kobieta na straży. Przestępowała z nogi na nogę, co jakiś czas powstrzymując zęby od mimowolnego szczękania o siebie. Wolała nie przechodzić obojętnie obok osoby, która dyskretnie przekazała jej, aby zatrzymać się i odpowiedzieć. Wewnątrz reszta może być jeszcze bardziej zajęta obowiązkami, co niewiele jej pomoże. A tak miała dobry dostęp do informacji, jakich może potrzebować. Wystarczyło nieco ruszyć mózgownicą i nie wyjść na totalną idiotkę.

[Tensa]

11/15
Misja D dla Saeko Zimno doskwierało skąpo ubranej dziewczynie, jednak dotarła na miejsce.
-Favoro, to nasz szef, jest na górze. - powiedziała kobieta, cały czas rzucając swoją postawą cień pogardy na smukłe ciało zmarzniętej kobiety. Teatralnym gestem, pełnym wyuczonej egzaltacji pchnęła drzwi budynku tak, aby te stały otworem przed różowwłosą.
-Pospiesz się, Favoro nie lubi czekać. - powiedziała, wydawało ci się, że na jej kamiennej twarzy przez chwilę zawitał strach, jakby mimowolnie przywołała jakieś paskudne wspomnienie. Czy dziewczyna postanowi wejść? Czy może jednak w jej umyśle pojawi się wahanie?
Gdyby tak jak dotychczas pełna pewności siebie wkroczyła do środka czekałby ją widok dobrze prosperującego domu uciech znajdującego się po środku prawej osady. W środku panowało ciepło, mając perspektywę pozostania na zewnątrz, to miejsce wydawało się przyjazne. Znalazłabyś się w krótkim korytarzu o dość surowych ścianach, na końcu którego znajdowały się schody na górę. Przed nimi na drewnianym zydelku siedział słusznej postury mężczyzna.
-Panie w jakiej sprawie? - zapytałby grzecznie i poznając cel wizyty przepuściłby cię dalej. Czekałaby cię wycieczka po schodach, na pierwszym piętrze znajdowały się tylko jedne drzwi, lecz na następnych ilość ich wynosiła by zawsze dwa. Po krótkiej wspinaczce, znalazłabyś się na ostatnim piętrze, gdzie znów znajdowały się pojedyncze drzwi, za którymi czekać miał owy Favoro.

[Saeko]

Zmysły przy takiej temperaturze musiały nieco blikować. Nikt tak naprawdę nie był odporny na zmiany pogodowe, chyba że nie był człowiekiem. Wszak ninja musieli odznaczać się hartem ducha, a Saeko nie miała w zwyczaju przejmować się delikatnością. Będąc pewna siebie wolała narazić się na zagrożenie, aniżeli cofać do punktu wyjścia. Dlatego utrudniła sobie przeprawę, co zaprzeczało wcześniejszym zapewnieniom, by upraszczać trudy. Kilka nieścisłości powodowało, że nie stawała się maszyną i posiadała swoje niedociągnięcia.
Wraz z wypowiedzeniem kluczowego słowa, które wyśledziła na kartce od swego zleceniodawcy przytaknęła zdecydowanie do kobiety z papierosem. Po jej słowach nabrała pewnej obawy, lecz wiedziała tym samym z kim nadchodzi konfrontacja. Wspomniany mężczyzna trząsł tym przybytkiem, dlatego z góry założyła, że w żaden sposób nie uchroni się przed nieuniknionym. Miała tylko nadzieję, że facet nie będzie czerwonowłosą aż nadto zainteresowany. W końcu nadal była tylko nastolatką. Marne pocieszenie. Zdecydowana mina ledwo przyćmiła pokusę okazania wdzięczności za tym, że wyjdzie z tego mrozu. Przekraczając próg domu uciech pierwszym, co doświadczyła - pomijając błogie uczucie ciepła - to zaradne rozglądanie się po wnętrzu. Zwykłą roztropność lub ciekawość, co czeka ją dalej. Mogła pchać się w paszczę lwa, więc wolała jakoś wykorzystać teren na swoją korzyść. Niewiele tu było, bo wystrój miał kryć prawdziwe zamiary. Zerknęła na prawdziwego strażnika tej pieczary. Ukłoniła się raczej skrępowana obcowaniem z kolejną osobą z personelu.
- Mam do doręczenia przesyłkę dla pana Favaro. - zakomunikowała Saeko i zamierzała wdrapać się do celu po dwóch kondygnacjach schodów. Rozruszało ją to trochę, a przy okazji nadal rozglądała się i nasłuchiwała odgłosów. Chciała upewnić się, co do ów miejsca. Same pokoje utwierdzały ją w fakcie, że niewiele tu się działo. Raczej spokojna placówka. Za to stając przed właściwymi drzwiami gabinetu szefa musiała uporać się ze świadomością, że nie pójdzie łatwo. Zostanie przyparta do muru, a jak dotąd nie musiała radzić sobie z podobną presją. Byle nie zachować się jak ostatnia kretynka, pomyślała stanowczo i pospiesznie zapukała do drzwi. Lepiej być treściwym i nie wystawiać cierpliwości mężczyzny za radą kobiety przed budynkiem. Gdy tylko jej akcja spotkała się z oddźwiękiem do wejścia albo wyjaśnienia przyczyny przybycia, to przygotowała prostą formułkę.
- Kazano mi dostarczyć przesyłkę dla pana, Favaro-san.

[Tensa]

13/15
Misja D dla Saeko Saeko mimo wątpliwości weszła do środka. Zakomunikowała "strażnikowi" w jakim celu przybyła do domu uciech, ten w odpowiedzi jedynie głową wskazał kierunek w którym dziewczyna ma się udać, najwidoczniej był poinformowany o przesyłce którą niosła dziewczyna. Ta dzielnie kroczyło wprost w paszczę właściciela przybytku. Na dźwięk pukania w odpowiedzi usłyszała jedynie krótkie "Wejść" wypowiedziane widocznie zirytowanym głosem.
-Po co tu przychodzisz? Nie potrzebujemy więcej dziewczyn. - powiedział mężczyzna, gdy dziewczyna weszła do środku. Wyglądał na maksymalnie 40 lat, nosił krótkie czarne włosy, jego zarost był dokładnie ostrzyżony, na sobie miał bezrękawnik i długie spodnie. Prawą rękę w całości miał pokrytą przez kolorowe tatuaże, spośród wzorów odznaczał się pomarańczowy tygrys. Na słowa dziewczyny uśmiechnął się w sposób który nie zwiastował niczego dobrego.
-Długo czekałem, pokaż mi to. - wysunął żądanie, głosem nie znoszącym sprzeciwu.

[Saeko]

Po ostatnich wydarzeniach, które odcisnęły na Saeko piętno niewiele potrafiło ją wzruszyć. Momenty te starała się traktować z dozą obojętności i nie przejmować się nimi, czyli udawać pewne zachowania. Sądziła, że dla potrzeb pracy będzie to też najlepszym rozwiązaniem, aby zataić własne cele. Mimo to wiedziała, że faktycznie ma do czynienia z osobą wpływową i nie w sposób się z nią mierzyć. Na nic jej zaradne, aroganckie i nieco cyniczne wcielenie w starciu z bezwzględnym bossem domu uciech. Jak wspominał Kaneki, chodziło o zadowolenie adresata. Jak już zdążyła złapać, zadowolenie w ich branży może być kluczowe. Także nie zwróciła uwagi na powtórzenie względem, jakoby miała być kandydatem do pracy. Tym bardziej nie powinna wygłaszać uwag jegomościowi, który trząsł całym domem. Wraz z nałożoną na dziewczynę presję już sama nie wiedziała, czy powinna być potulna i uległa. Dopóki nie był zainteresowany jej osobą, pewnie nie miała się czym martwić. Do czasu, jak się mogło zdawać lub wcale. Oby to drugie. Trzymany bezpiecznie w dłoniach prezent podała pospiesznie w stronę Favaro. Szkatułka sama w sobie wyglądała kusząco i niemal dała się złapać na wścibskim zachowaniu. Odstąpiła krok w tył i w milczeniu spoglądała na zachowanie faceta. Cóż takiego może skrywać pakunek? Dlaczego akurat z ręki długonogiego mafiozo i jego partnera wilka. Wydawali się przypadkowo spotkanymi windykatorami, odbierającymi od ludzi ich należność. Generalnie to dobrze zrobiła, że nie wycofała się ukradkiem, jakby miała coś na sumieniu. To wzbudzało podejrzenia. Zamiast tego chciała jeszcze skupić na sobie uwagę. Jeśli już zaangażowała się w taką działalność, to dlaczego by nie wyłuskać z sytuacji odrobiny korzyści. Nie chciała jednak żałować później źle podjętej decyzji, którą będzie zmuszona szybko, acz zdecydowanie naprawić.
- Czy to wszystko? - zapytała zdawkowo, nie sugerując mężczyźnie niczego, co mogłoby mu wpaść nagle do głowy. Nie zamierzała bowiem oferować swoich usług, jakby była jedną z jego pracownic. Stała wyprostowana, raczej sztywno z rękami wzdłuż tułowia. W pomieszczeniu jej skóra od razu nabrała kolorów, aż strach było wychodzić z powrotem na zewnątrz. Niestety miała zobowiązanie wobec Kanekiego. Tylko to mogło odebrać jej prawo do podejmowania własnych decyzji. Na szczęście nie podpisała żadnego cyrografu, który byłby dla niej niekorzystny. Zwyczajna robota dla zabicia czasu i zarobienia nieco gotówki.

[Tensa]

15/15
Misja D dla Saeko Dzielna Saeko oddała pudełko. Na twarzy mężczyzny malował się uśmiech, czy to był już koniec zadania? Różanowłosa postanowiła zapytać czy jest jeszcze coś czego od niej wymaga, Favoro jednak gestem dłoni jakim odpędza się muchę wyprosił ją z pomieszczenia. Czy wyszła? Dla niej lepiej żeby to zrobiła, jak sama zauważyła niepokojenie właściciela takiego przybytku było co najmniej nieodpowiedzialne. Pozostało jej tylko odejść... no ewentualnie próbować wkręcić się w ten biznes, lecz to chyba było jej nie w smak. Na dole czekał na nią Kaneki, jego towarzysz postanowił najwyraźniej zostawić go samemu. Mężczyzna pogładził jej włosy i włożył mieszek do ręki.
-Sprawnie poszło, jeśli będziesz chciała spróbować nieco więcej pytaj o mnie w "szkarłatnej spelunie" - powiedział spokojnym głosem i ruszył gdzieś tam w śnieżną krainę.

Koniec <3

[Saeko]

Prawie na pewno Seako przeczuwała jakichś niepożądany obrót wydarzeń. Już sam fakt obcowania z męskim gronem, któremu nie w sposób odmówić nonszalancji. Obnoszenie się ze swoimi upodobaniami, to z pewnością wykracza poza ogólne zarysy pojmowania dziewczyny. Może dlatego tak jej się to podobało. Oczywiście po części, ukrytej gdzieś w głębi jej duszy. Starała zachowywać się racjonalnie, w zgodzie z własną logiką. Nie zawsze zdobywała upragniony cel, ale mimo to kontynuowała z uporem. Obecnie jedno było już pewne. Zdołała wykonać część zadania, które swoją drogą wymusiło jedynie odrobinę ciarek na skórze. Na razie tego nie uniknie, lecz wkrótce miało się to stanowczo zmienić. Na lepsze.
Kunoichi ukłoniła się nieznacznie, od niechcenia. Została potraktowana typowo. Nie mogła się temu dziwić, kiedy robiła za zwykłego gońca. Chyba nawet chłopcy na posyłki posiadali więcej zaparcia niż ona. W gruncie rzeczy nie była w ogóle przejęta, ale nie zamierzała dzielić się z tym nikomu. Udała się z powrotem jedyną trasą, która mogła zapewnić jej wyjście z budynku. Choćby widok zdradzał stan jej umysłu, to było nim zaskoczenie, że musiała tu jedynie wejść i wyjść. Żadnego dreszczyku emocji, który najbardziej tchnął Saeko, gdy zobaczyła Kanekiego z partnerem wchodzących do budki z ramen. Od czegoś jednak trzeba było zacząć, a dorywcze zadania musiały właśnie tak wyglądać. Zaskoczona, że nie musiała przebywać drogi z powrotem tam, gdzie pozostawiła swojego zleceniodawcę, poprzez ciemne zaułki brodzące w śniegu. Już samo wyjście sprawiło, że zmysły dziewczyny otępiały i skupiły się na odczuciu zimna. Dlatego nie zareagowała na gest faceta, dziwny i obcesowy. Za to ciężar mieszka doprowadził do odzyskania części świadomości z zamarzającej od zimna półkuli mózgowej.
- ”Szkarłatna speluna”? Jasne poszukam. - odparła z zadowoleniem i sama zamierzała uciec z tego mrozu. Choćby w poszukiwaniu ciepła. Miała wydatki niezbędne do dalszej asymilacji w Shigashi. Nie chciała skończyć na ulicy, to raz, a dwa nadal być postrzegana w dość płytki sposób.

[z/t]