Shinobi War PBF Naruto

Chłopak wszedł do sklepu po opuszczeniu swojego domu. Żeby zacząć przygodę ninja musiał zaopatrzyć się w niezbędne rzeczy. Szedł powolnym krokiem przez wioskę do sklepu z wyposażeniem.
-Dzień Dobry.-rzucił gdy pchnał drzwi i wszedł do środka. Przeszedł się po sklepie, aby zobaczyć co będzie mu niezbędne. Następnie wrócił do sprzedawcy i zaczął...
-Poproszę gurdę oraz torbę na broń.-rzucił do sprzedawcy, a następnie odliczył pieniądze i położył je na blacie.

Bez większych trudności udało mi się dotrzeć do samego centrum wioski. Było południe, a słońce przyjemnie przypiekało mój kark. Przez prawie całą drogę do tego miejsca trzymałem głowę spuszczoną w dół, dość już miałem przerażonych reakcji ludzi, na widok moich oczu. Dotarcie pod sklep jednak kazało mi poderwać głowę ku górze. Właśnie stałem naprzeciw wejścia do sali pełnej różnorakiej broni. Miałem swój cel w tej wizycie. Postanowiłem bowiem odbyć mały trening, a niestety bez odpowiedniego wyposażenia nie mogłem się za to zabrać. Tak więc przyszedłem tutaj. Pociągnąłem za klamkę i przekroczyłem próg. Wnętrze było słabo oświetlone, a błysk metalicznych broni nadawał temu miejscu naprawdę pięknego klimatu. Ilość broni była niezliczona, tak samo jak ich rodzaje. W chwili obecnej sprzedawca znajdował się gdzieś na zapleczu, dzięki czemu mogłem się swobodnie rozejrzeć po sklepie, by odnaleźć interesujące mnie części ekwipunku. Dość szybko namierzyłem stoisko z torbami i niezwłocznie się tam udałem. Po krótkich poszukiwaniach odnalazłem dwie sztuki nieprzemakalnych torb na glinę. Kawałek dalej znajdowała się sama glina i to właśnie nią wypełniłem torby, do każdej włożyłem po pięć kilogramów, następnie podszedłem do lady. Dosłownie moment później znalazł się przy niej sklepikarz, w momencie, w którym namierzyłem jego spojrzenie, dało się zobaczyć dawkę przerażenia wymieszanego z obrzydzeniem. Tak już moje oczy działały na ludzi. Podałem mu należną kwotę i bez słowa opuściłem pomieszczenie, pora udać się na trening.
Z/t.

Po pozbyciu się śmierdzących substancji z mojego ciała oraz zjedzeniu pożywnego śniadanka nadszedł czas zakup niezbędnego ekwipunku. Szedłem powolnym krokiem w kierunku dzielnicy handlowej, wiele o niej słyszałem i podejrzewałem, że oferta jaką będzie dane mu ujrzeć z pewnością będzie spełniała wszelkie oczekiwania. Pierwszy stragan zwiedzony, nadszedł czas na wejście do sklepu...
- Dzień dobry. - odparłem prosto i bez większego wkładu emocji. Podstawy kultury osobistej trzeba zachować, ale człowieka pracującego za ladą widzę po raz pierwszy, dlatego też nie trzeba zbytnio się spoufalać. Kilka minut oglądania towaru pozwoliło mi na podjęcie właściwej decyzji - Poproszę to, to, kilka tego i to na sam koniec. - wyciągnąłem swoje oszczędności, dobrze, że byłem na misji to się trochę wzbogaciłem. Zapłaciłem, spakowałem wszystko w torby i następnie wyszedłem żegnając się.
- Ohayo.