Sklep z wyposażeniem

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

41 Niedługi spacerek zawiódł Kuroia ku progom skromnego z zewnątrz sklepu, który nie wyróżniał się niczym specjalnym. Równie dobrze mogli tam sprzedawać słodkie bułeczki albo dziergane przez babunie szaliki. Nie było nikogo, kto by patrzył na Kuroia wścibskim okiem. Żaden cień nie przemknął między uliczkami i nikt cicho-ciemno nie schował się w zaułku, kiedy tylko odkrył, że Kuroi może mieć lepszą percepcję, niż podejrzewał. Żadnych wydarzeń zginających nóg. A jednak adrenalina grała we krwi. I tym bardziej chciało się pytać, czy na pewno trafiło się w odpowiednie miejsce. Żadnych cierni pokrywających mur? Groźnych spojrzeń? Żadnych tabliczek: uwaga! Groźny ninja! Dobiega do furtki w 5 sekund, a ty?! Nikt nikomu nie obijał mordy i nie było agonalnych wrzasków. Twoja własna, sumienna Prawda miała przyjazny uśmiech, który zamiast napawać optymizmem i wypełniać serce zaufaniem, budowała niepewność tego, jak wielką grę pozorów tworzyło całe to miasto. Pozornie zwyczajne, ale zupełnie zgniłe, kiedy tylko ściągnęło się z niego skórę.
Wnętrze nie różniło się szczególnie od całkowicie przeciętnych sklepów z równie przeciętnymi towarami. Może prócz interesującej półeczki z towarami bardziej lokalnymi, które ewentualnie wzrok mogłyby przyciągnąć. Bardziej jednak spojrzenie przyciągała kobieta za ladą, która właśnie wyciągała z pudełka kunaie i przeglądała je, przekładając po jednym do pudełeczka. Sprawdzała ich ostrość, wykonanie, gotowa najwyraźniej oddać do kowala to, co zostało spartaczone. Obróciła się, kiedy dzwoneczek zadzwonił i Kuroi pojawił się w progu, przynosząc pytanie na ustach. Nie - ile kosztuje tamten miecz, tylko - a czy jest na sali Ichigo? Kobieta odłożyła kunai do pudełeczka. Miała całkiem niezłą budowę - wysportowaną. Włosy trzymała jej zielona bandana w białe groszki i dodatkowo spięte były w kucyk. Miała dość ostre spojrzenie, a okrągła twarz nie mogąca mieć więcej niż 35 lat oszpecona była paskudnymi bliznami, które ewidentnie musiały się źle zaleczyć. Na pewno nie zostały potraktowane profesjonalną pomocą w porę. Jedna z tych blizn przecinała jej górą wargę, wypaczając jej kształt.
- A czego chce klient od pana Ichigo? - Oparła się o blat. Nosiła cienkie ciuchy, a dłonie chwilowo miała zakryte rękawiczkami. Cała jej prezencja przywodziła na myśl chłopczycę. Niby kobieta, ale z jakimś takim... mało delikatnym drygiem. Kompletne przeciwieństwo Pastelowej.

Karczmarz Ika
Azuma

[Kuroi Kuma]

Kto by miał dziwnie patrzyć na shinobiego, który przychodzi do najzwyklejszego sklepu z wyposażeniem? Który przychodzi po kunai, shurikena i resztę niepotrzebnego żelastwa, którego nigdy nie użyjesz, ale warto mieć przy sobie. Shinobi, którego przecież rozpoznasz, któremu zlecisz znalezienie swojego kota, bo to shinobi i pewnie potrzebuje nieco grosza. Shinobi, który najpewniej spotkał się z niewłaściwą osobą w niewłaściwym czasie. Z Pastelową, która prawdopodobnie wisiała przed karczmą, której sprawę miał załatwić i właśnie sobie przypomniał, że miała mu sypnąć groszem na tą akcję.
Szlag by to - zaklął w myślach spoglądając na budynek. W tym miejscu nie powinno być nikogo podejrzanego, nie na widoku. To normalne miejsce. To miało być normalne miejsce. Takie, do którego przyjdziesz tylko jeżeli wiesz coś więcej, takie w którym zarówno kupisz sobie senbony do swojej kolejnej popapranej lalki, a przy okazji możesz poprosić o zabicie sąsiada, tego spod trójki, bo za mocno uderza framugą łóżka o trzeciej w nocy z jakiegoś dziwnego powodu. Wszystko za jednym zamachem, szybko, bez problemu, po cichutku. Dyskrecja to podstawa, shinobi powinien z tego słynąć, a nie paradować wystrojony niczym pannica na bal.
Wszedł do środka, skinął do kobiety, która najwyraźniej nie miała co robić i sprawdzała ostrza. Uśmiechnął się sam do siebie. Albo macie naprawdę złego dostawcę, albo bardzo wymagających klientów. Nie wyglądała jak kolejny sklepikarz, osoba poznaczona bliznami. To zawsze mówiło coś więcej o danej personie. Każda blizna mogła być śmiertelna, każda mogła sprawić, że odejdziesz z tego świata przedwcześnie. Pożegnasz się z nim pozostawiając po sobie pustkę. Pamiątka, znak byś nigdy więcej nie popełnił danego błędu. Tacy byli najgorsi.
-Szukam pewnej... ekhm, damy. Jest mi coś winna, coś więcej niżeli pieniądz - powiedział spokojnie zerkając na kobietę, mając dłonie skryte luźno wzdłuż ciała. Bez agresywnej postawy, bez niczego, co by mogło sugerować złe "podejście". Nie był tutaj bowiem dlatego, żeby pozbyć się Ichigo, lecz by wyciągnąć od niego informacje. Znaleźć Yamanaków, dowiedzieć się gdzie są i czemu zniknęli. Przychodził w pokoju, chociaż Pastelowa mówiła, że miał się "przebijać" do Diabła. Nim jednak by tego dokonał pewnie przypadkowe pułapki spowolniłyby go do tego stopnia, że przy końcu nie miałby już sił walczyć i musiałby to zostawić na drugi dzień. A po co komu tyle łażenia?

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

43 Zwykły dzień, w nim zwykłe miasteczko, a w tym miasteczku całkiem zwykły sklep. Bez żadnych niespodzianek, które robiły dobre czy złe wrażenie. Może prócz sprzedawczyni, bo przecież blizna człowieka zdobi. Ale bliznę zdobiło już tylko wspomnienie tego, jak została zdobyta. Tej zaś zazwyczaj ludzie nie poznawali. Bo nie wypada pytać, bo pewnie wiąże się z tym coś przykrego, bo przecież jej nie znam - nie będę wciskał nosa w nie swoje sprawy. Oceniasz, ale nie pytasz. Nie każdego na swojej drodze trzeba poznać. Nie przy każdym trzeba się przekonać, że ten gość jest naprawdę tak zły, na jakiego wygląda. Czy też - ta gościówa. W tym przypadku zdecydowanie gościówa.
Wzrok tej nieznajomej gościówy oceniał w pełni. Jej spojrzenie, chociaż nieco znudzone, pozostawało uważne. Nabrało dozy intensywności, kiedy powiedziałeś, że nie szukasz zwykłego kunaia. I jej ruchów, to, w jaki sposób oparła się o blat i nieco pochyliło, było pokazaniem, że... albo i nie? Może to zwykła nadinterpretacja. Ot - kobieta po prostu oceniała, z kim miała przyjemność, tak jak i Kuroi zlustrował ją spojrzeniem, notując pewne elementy jej wyglądu. Wzajemne osądzenie przyniosło całkiem owocne skutki - to nie jest zwykła sklepikarka. To nie jest całkiem zwykły ninja. Jakby - za stary. Który ninja szlajał się po świecie w takim wieku? Przecież ewidentnie - jeszcze chwila i biel włosów przebije się przez tę czerń! Prezencja Kuroia i jego postawa nie wzbudzała żadnych negatywów od strony kobiety. Cokolwiek sobie teraz myślała, namyśliła się, wygięła dziwnie usta w minie, która chyba miała być przytaknięciem do własnej głowy. Przewróciła nieco oczami, dochodząc chyba do jakichś dziwnych wniosków, kiedy kwestie poszukiwań przez mężczyznę, który wcale nie wyglądał jak przyjazny dwunastolatek, połączyły "kobietę" z "jest mi winna coś więcej". Czy to przypadek czy celowy zabieg ze strony dziadka - zadziałał.
- Proszę. - Wskazała ruchem ręki schody zamknięte za blatem, które znajdowały się wciśnięte za ścianą, w zaułku - z punktu wejścia niewidoczne. Zwłaszcza, że przysłaniały je zawieszone u sufitu koraliki. Kobieta otworzyła przejście, by Kuroi mógł wejść do jej przytułka po drugiej stronie blatu i odsłoniła dla niego koraliki. - Prosto schodami. Tam klienta pokierują. - Odczekała, aż wejdziesz i puściła zasłonkę. Koraliki zadzwoniły, obijając się o siebie.
Ciasne schody zaprowadziły do nieco przestronniejszego korytarza. Na jego końcu tkwiło jedno okno, które rozświetlało hol. Wygięty w literę "L" miał trzy pary drzwi - jedne po prawej, drugie i trzecie po lewej stronie od punktu, w którym się znajdowałeś, na tym dłuższym korytarzu, a po twojej prawej, tam, gdzie "L" miało krótszy koniec, znajdowały się tylko jedne. I siedział przy nim mężczyzna na stołku, podparty o ścianę. Drzemał. Słychać było jego cichy oddech w tej ciszy.

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni

[Kuroi Kuma]

Czujne, uważne spojrzenie. Rzecz nieoceniona u sprzedawcy. U kogoś takiego, kto nie ma wystawionych cen na swoim kramie. U kogoś, kto zna wartość swoich towarów dlatego na nich nie straci. U kogoś, kto ocenia kupującego i dostosowuje cenę właśnie pod niego. Wszystko miało swoją cenę i jednocześnie nic jej nie miało. To właśnie od Ciebie zależało ile jesteś w stanie na to przeznaczyć. Czasu, pieniędzy, wysiłku. Dla jednego ładna ozdoba, dla drugiego śmieć, chyba że stanowi pewną wartość, wtedy jest cenny. To jak z obrazem - stawał się cenny nie przez to ile włożono w niego czasu, ile wydano na materiały, czy w końcu ile wysiłku na nim spędzono. To pewna wartość, dużo cenniejsza niż to wszystko razem wzięte, pewien prestiż. Dla zwykłego śmiertelnika to coś, co zawiesi sobie na ganku i pozwoli ramie zgnić. Dla innego skarb, który potrzebuje ochrony, który będzie w najbardziej dostojnym miejscu - takim, na jakie zasługuje.
Spoglądali na siebie - to nic nadzwyczajnego, zawsze kogoś oceniasz. Nawet jeżeli nie chodzi Ci to po głowie, nawet jeśli tak naprawdę tego nie chcesz, to coś w głowie stwierdzi że tak po prostu się stanie. Mózg działał schematami, tego nie pomalujesz. Widząc dziwne zachowanie, takie które się wyróżnia od razu dokonujesz pewnej oceny. Automatycznie, bez Twojej wiedzy, bez kontroli. Kobieta miała tutaj pewne zadanie, miała swoją rolę i ją wykonywała. Czy ten jegomość nie był szpiegiem, czy nie rozniesie tej budy, gdy tylko wpuści go kawałek dalej? Skinął głową w podzięce za wpuszczenie dalej. Skierował się nieco głębiej, przez te pieprzone koraliki, których nigdy nie lubił.
-Dziękuję - krótko, treściwie, w stylu Staruszka. Korytarz prowadzący gdzieś w środku miasta. Był już w takim miejscu, poprzednio gdy działał dla mafii. To tam siedział ten pieprzony księgowy, ten zajmujący się księgami, ten który spłonąłby gdyby tylko ta jego lampa strzeliła niefortunnie iskrą. Spodziewał się, że korytarz prowadzi do jakiegoś ustronnego miejsca, albo jakiejś zapomnianej jaskini, gdzie przesiadywał Diabeł, lecz nie. Trzy pary drzwi... serio? - zapytał sam siebie spodziewając się, że kobieta przynajmniej mu powie którymi miałby się kierować, a nie będzie szwendał się tak po prostu po nieznanym terenie.
-Em, przepraszam? - podszedł do mężczyzny, na dystans kilku metrów, tak by go nie przestraszyć gdy tylko wybudzi się ze swojego snu -Ja do Ichigo. Które to drzwi? Wolałbym nie wejść tam, gdzie nie powinienem - uśmiechnął się miło do owego człowieczka, a uśmiech ten bądź co bądź był szczery. Naprawdę wolał nie dotrzeć do miejsca, znajdzie coś, czego widzieć nie powinien. Był tutaj z pewnego powodu, był tutaj by znaleźć Ichigo, by rozmówić się z nim i rozwiązać sprawę.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

45 Podobno ciekawość była pierwszym stopniem do Piekła. Jako że jednak Piekło musiało być baardzo głęboko pod naszymi nóżkami, niewielu przejmowało się tym, ile stopni pod sobą postawi. Co za różnica? Przecież do Piekła na pewno nie doprowadzą. Zadziwiająco jednak blisko tego miejsca pełnego demonów i diabłów znajdowały się piękniące w półmroku korytarza drzwi. Takie okolone ciszą i bezruchem, gdzie można było obserwować drobinki kurzu tańczące w promieniach słońca wpadających przez okno. Ten bezruch mógł rozmiękczyć kolana. Był kuszącym sprawdzianem tego, czy motyle wydają dźwięk w locie i czy można usłyszeć trzepot ich skrzydeł, gdy do lotu się wzbijają.
Mężczyzna nie spał głęboko. Kiedy podszedłeś (spokojnie) i odezwałeś się (równie spokojnie), mężczyzna uniósł głowę, nieco zmulony i zdziwiony, a jego dłoń zaraz położyła się na kaburze, którą miał przy pasie. Co zobaczył nad sobą? Żadnego potwora, demona ni diabła, coby z tych drzwi wypełzły. Ot - mężczyznę o czarnych włosach, który wydawał się całkowicie uprzejmy. I z jego ust nie spodziewało się, że popłyną obelgi wzywające do stawania do walki, bo zaraz się rozegra tu przedstawienie na śmierć i życie. Przebłysk strachu, który jednak naturalnie się pojawił chociażby z przyłapania samego siebie na drzemce, gładko zniknął z oczu. Mężczyzna odpowiedział uśmiechem, całkiem sympatycznym, nawet jeśli nieco niemrawym. Podniósł się z taborecika, a jego oczy na moment zabłądziły ponad ramię Kumy, na schody, którymi tutaj przyszedł, jakby spodziewał się zobaczyć tam kogoś, kto mu kiwnie głową i powie, że tak, tak. Nikogo nie było - tylko zupełnie nieznajomy gość. Ale strażnik nie zamierzał pytać. Najwyraźniej skoro zostało się przepuszczonym aż tutaj to weryfikacja tam na dole wystarczyła. Albo mężczyzna po prostu nie mógł mieć bardziej wyrąbane.
- Proszę. Już otwieram. A, chwilę... zapowiem... - Wskazał już na jedne drzwi, po czym wystawił rękę zatrzymującą, że będzie tak profesjonalnie. Że on tutaj to taki fifarafa i czego on to nie ogarnie... a tak naprawdę mężczyzna wydawał się zwyczajnie przymulony. lekko przekrwione oczy, opadające do przodu ramiona. Nie spał w nocy? Albo za dużo wypił? jego ubranie, prosta hakama, była nienaganna i nie wskazywała na to, żeby przyszedł tutaj prosto z podwórkowej rozpierduchy. Mężczyzna zapukał dwa razy knykciem w drzwi i nie czekając w zasadzie na odpowiedź - otworzył je. - Ktoś cię szuka. - Rozegł się głos od progu. Bez żadnych per "proszę pana", żadnych grzecznościowych "sama", "dono" czy chociaż "san".
- Proszę, proszę..! Zawsze chętnie poznam nowych klientów. - Głos zza ściany był miły. Jedna z tych ciepłych tonacji, miękkich, które kojarzyły się z przyjemnie ciepłą herbatą wypitą wyjątkowo mroźnym wieczorem. Takie samo wrażenie zrobiła jego twarz, kiedy już strażnik się cofnął i gestem zaprosił cię do środka, zamykając za tobą drzwi. Słychać było szurnięcie stołka i chrząknięcie za nimi.
Ichigo obrócił się od swojego biurka, na którym leżał spory, rozwinięty pergamin. Przy nim była podstawka na tusz, który właśnie ucierał, ale że gość w dom, pan w dom - przerwał swe zajęcie i obrócił się przodem do Kuroia. Należał do tych z wagi ciężkiej, ale nie był też przesadnie gruby. Starannie wygolony wąs pod nosem i kozia bródka w połączeniu z małą, okrągłą czapeczką którą nosił na częściowej łysinie upodobniały go do wszystkiego, tylko nie do rzeczonego Diabła. Szeroki uśmiech i lśniące, ciemne oczy były udekorowaniem jego przyjemnej aparycji. Przystojny? Na pewno nie. Za to wrażenie osoby, przy której spędza się całkiem fajne chwile nad czarką sake jak najbardziej można było uznać za odhaczone.
- Niech będzie pochwalona pani Amaterasu. Co sprowadza do mnie przybysza... z tak daleka. - Moment zawahania był tym, w którym jego oczy oceniły Kuroia. Kiedy spojrzał na przyszykowaną gurdę, która w każdym momencie gotowa była do wyplucia z siebie piasku.
Pokój był bardzo ładnie udekorowany - figurki wystrugane z drewna, gobeliny i specyficzne ozdoby tubylcze całkiem pasowały do aparycji właściciela, który tutaj urzędował. Najbardziej pyszną z nich kolekcją był zbiór żab - marmurowych, złotych, srebrnych, z kamieniami szlachetnymi i bez nich. Było na czym zawiesić oko. W prawym górnym rogu widać było drabinę przed półkami z książkami, ale nie prowadziła ona do najwyższej półki - wiodła do sufitu, w którym otworzona była klapa. I z tego sufitu wpadało do wnętrza świeże powietrze wraz ze światłem dnia, tworząc drobny przeciąg z otworzonym po prawej stronie oknem. Prosto za biurkiem Ichigo, przy którym siedział, znajdował się rząd niewielkich szafeczek przypominających nieco te pocztowe, a każda z nich zamykana na kluczyk. Po lewej stronie od biurka wisiał wielki gobelin zakrywający całą ścianę. Bystry wzrok Kuroia bez problemu wyłapał zadrapania w podłodze tuż przy nim.

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni
Ichigo

[Kuroi Kuma]

Uśmieszek za uśmieszek. Kto mówił, że ta przygoda nie może być łatwa i przyjemna? Może ten sam typek, który stwierdził, że powiesi sobie kogoś przed karczmą? Nie no Kuroi przemsań, tak nie wolmo. Nikt tutaj nie chodził, drzwi były zamknięte, w sumie po jaką cholerę ten facet tutaj siedział? Pilnował korytarza, żeby się nie zawalił, czy może co jakiś czas trzaskał drzwiami, żeby ruszyć powietrze i przy okazji podenerwować poukrywanych w pokojach ludzi. Piękna fucha, a jak jeszcze za coś takiego płacą? Może Kuroi powinien zostać właśnie takim strażniko-cieciem, siedzieć sobie wygodnie, drzemać mimo tego że ktoś obok niego węszy. Jakże życie stałoby się prostsze!
Wskazał mu drzwi, musiał być naprawdę dobry w tym co robi, jeszcze nikt mu tak dobrze nie wskazał drzwi i nie zatrzymał dłonią. Prawdziwy strażnik Shigashi - to miasto nie zasługiwało na kogoś takiego, ale z pewnością go potrzebowało. Prawie się wzruszył, lecz to by tylko godziło w profesjonalizm, z jakim podszedł do sprawy nasz jegomość. Do tego... jak ten gość pukał, to jeszcze nikt nie robił tego tak porządnie, a te knykcie? Oddałbyś wszystko, by takie mieć, co Staruszku? Wtem coś przyszło mu do głowy... czy ten jeden człowiek mógł być całą trójką osiłków, którzy mieli kręcić się w okolicy? Niesamowity!
Gurda go sprzedała, po raz kolejny. Chociaż zawsze mógł utrzymywać, że jest sprzedawcą piasku, na turnieju ludzie to łyknęli - ciągle żywy w jego wspomnieniach Seinaru, to właśnie tak go poznał, gdy chciał przyszłemu mistrzowi opchnąć nieco piasku. Ah stare dobre czasy. Wszedł do środka, ukłonił się. Nie powdał swojego imienia, bo nikogo ono tutaj nie interesowało. Miał do załatwienia rzecz, przyszedł do osoby która ma informacje, wie dużo więcej niż on sam, po co więc imiona? Zamknął za sobą drzwi, tak żeby nikt nie podsłuchiwał, ale i nikt nie wsadzi mu noża w plecy - ot takie tam zabezpieczenie.
-Szukam kogoś. Blondynka, średniego wzrostu, Kimiko. Powiedzmy, że mam z nią niedokończone sprawy - wzrokiem omiatał spojrzenie, zerkał po wszystkim co się w nim znajdowało nie mogąc za bardzo uwierzyć ile klamotów ten człowiek tutaj trzyma. Ktoś kto jest ogólnie mianowany Diabłem, zajmuje się nielegalnymi interesami, schowany w podziemiu niczym kret, na pokaz wystawił uwaga uwaga! ŻABY. To na nich najdłuższej zawiesił swój wzrok nie mogąc pojąć po co. Zupełnie tak jak ten człowieczek, który zbierał kamienie. Sens był taki sam, tylko tutaj chociaż były one obrobione. Rozumiał księgi - wiedza, ale też zabicie czasu, raczej nie ma tutaj za wiele rozrywek, a ruch tutaj tak wielki jak w szczepie Shabondama. No mało kto jest chętny. Nie umknął mu oczywiście uwadze gobelin i zadrapania, ale te żaby?
-Piękna kolekcja - Ty chory pojebie

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

47 - Prosto do interesu, co? - Rozciągnął wąskie wargi w szerokim uśmiechu, który stworzył dołeczki w jego policzkach dodające jeszcze kolejną porcję uroku. Tego dobrego, pozytywnego. Czar, który spadał na człowieka złudną obietnicą przyjemnych rozmów do białego rana, które nie są obarczone żadnymi konsekwencjami. Ale to chory pojeb.
Oj tak, kolekcja żabek robiła piorunujące wrażenie! Od wyboru do koloru! Większość trwała w przysiadzie, ale można było zobaczyć ze dwie, które już skakały i wyciągały swoje łapska do przodu! Tylko czy naprawdę żaby były najważniejszym elementem aktualnego spotkania, na który Kuroi zamierzał zwracać uwagę? Raczej nie. A może jednak? Przypatrywanie się żabom przyniosło jeden rezultat - można było popodziwiać ich przeróżne kształty i rozmiary. Jedna z nich trzymała nawet w pysku monetę ryo, ale taką dziwną - z wyciętym środkiem... A jedna... jedna z nich... coś jej brakowało. Coś było nie tak, miała u podnóżka miejsce wyrzeźbione specjalne po to, by coś na nim leżało. Coś drobnego i podłużnego. Coś niewielkiego. Coś... a może kluczyk, który trzymałeś blisko serducha?
- Kimiko, mówisz... - Rozparł się na krześle i oparł dłonie na sowim brzuchu i opuszki palców o siebie wzajem obu rąk. - Ostatnio często słyszę imię "Kimiko" obok "niedokończone sprawy". A nie wierzę w przypadki. - Wyciągnął jeszcze przed siebie nogi. Cała jego sylwetka mówiła o tym, że czuje się jak u siebie i automatycznie nasuwało się skojarzenie z komfortem i pełnym wyluzowaniem. Jakby mężczyzna się nie przejmował zupełnie niczym. A już na pewno nie potencjalnym klientem, który przed nim stał i szukał Kimiko. - Informacje kosztują. Ta jest warta przynajmniej 100 ryo. - Wspominka o tym, że często o niej słyszy miała być przecież przedsmakiem o tym, że COŚ wie. Teraz tylko wypadało przypomnieć, że nie działał tutaj z okoliczności charytatywnych.
W rogu pokoju pojawił się cień, który przysłonił chwilowo promienie słońca padające od sufitu. Zaraz pojawiła się w przejściu twarz kobiety, która wychyliła się z góry i zajrzała do środka. Niewiasta miała wypukłe policzki i okrągłą twarz okoloną prostymi, czarnymi włosami. Pomalowane czerwienią usta i ciemne podkreślenie oczu dodawały jej urody. I to całkiem spory pąk urody. Egzotyczna karnacja i też ta egzotyczna twarz sprawiały, że Kuroi mógł pomyśleć bardziej o rodzinnych stronach niż o chłodnym i wietrznym wschodzie. Twarz nieznajomej i jej cień zniknęły na moment, bo zaraz na drabinie pojawiły się jej długie i zgrabne nogi. Ubrana bardzo skąpo miała osłonięte w zasadzie najbardziej intymne części ciała i kawałek ud zwiewnym materiałem, który przewiązany był na jednym jej boku, przez co jedna noga prezentowała się niemal w całości, a druga prawie wcale. Na jej osłoniętym bardziej biodrze widać było torbę podobną do tych, które nosiła większość ninja.
- Proszę ją zignorować. Moja współpracownica. - Odezwał się moment po pojawieniu kobiety Ichigo. Ale za to kobieta nie wydawała się chcieć ignorować ciebie. Gdyby wzrok mógł pożerać... nie mógł. Ale było coś niepoprawnego w tym wyuzdanym spojrzeniu, kiedy lustrowała Kuroia od góry do dołu.

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni
Ichigo

[Kuroi Kuma]

Wyobraź sobie, że nie masz co robić w życiu. Siedzisz bez celu, nawet poprzednie rozrywki nie przynoszą Ci już szczęścia, trwasz w pewnym eterze nie mogąc zrobić kroku ani wprzód, ani w tył. Zamknięty w pewnym więzieniu, z którego nie możesz już wyjść. Nagle zdajesz zaczynasz zbierać, najpierw jedna, potem druga, trzecia, zaczynasz niczym szalony poszukiwać kolejnych, masz hopla na tym punkcie, cały dom zajebany w żabach, a Tobie nadal jest mało. Ta taka, ta śmaka, ta owaka, ta w przykucu, ta rozłożona ramiona, ta z językiem, ta to ropucha - to jednak do wywalenia, kto normalny zbiera ropuchy? Tak właśnie widział Diabła, jako kogoś, kto odkrył sens swojego istnienia w poszukiwaniu żab, co dla jednych wydawało się dziwne, ale niektórym ludziom wydawało się całkiem w porządku i co w tym dziwnego.
-Mhm - mruknął, gdy pojawiło się imię Kimiko, bo no... tak, o nią właśnie mu chodziło. O tą właśnie, o żadną inną Żanetę. Wzruszył jednak ramionami, gdy Diabeł zaczął mówić dalej swój monolog. Niedokończone sprawy? Hej, była poszukiwana, prawdopodobnie nie był jedynym, który będzie jej szukać, chociaż z nieco innych pobudek. Gdy jednak padła cena, prawie zbiła go z nóg. Tyle jest to warte? Informacje o tym gdzie kogoś odnaleźć, całe to dochodzenie, które przeprowadził koniec końców było warte tyle. Sto ryo. Zajrzał do swojej skrytej przed wzrokiem i lepkimi rękoma sakieweczki, gdzie wyciągnął standardowy mieszek, których miał od groma, jak nie więcej. Pewnego dnia to one staną się walutą, to one przejmą świat. Nie chcąc rozdzielać mieszka na części po prostu położył go całego na stole Diabła. Tyle ile za ściągnięcie kota z drzewa, 250 ryo, a co mu tam, niech straci. Tym przynajmniej zyska przychylność tego człowieka lub też po prostu urazi go tym, że chce go przekupić... tylko że chyba o to jednak chodziło.
Obecność kobiety mu nie umknęła, co by nie mówić był zdrowym mężczyzną, doceniał piękno - zwłaszcza kobiet - stąd też rzucił okiem na jej lico. Nie było w tym żadnego podtekstu, nawet to że miała nieco mniej zasłonięte, niżeli by się spodziewał. To po prostu widok, coś czym można nacieszyć oko, zachwycić się, a później wrócić do swoich normalnych spraw. Czy to o niej mogła wspomnieć Azuma, gdy mówiła o sensorze, czy naszym dzielnym śpioszku, który wcale nie spał, tylko pilnował warty?
-Trudno ją zignorować, chyba jej dosyć zimno - rzucił patrząc się jej w oczy, nie lustrując jej sylwetki, nie łypiąc wzrokiem na jej prawie nagie ciało. To na Diable zamierzał się skupić, na wyciągnięciu od niego informacji na temat Kimiko, na dotarciu do celu.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

49 Niematerialne więzienie, które tworzysz sobie sam. Stawiasz je po każdej cegiełce, a twoja miłość brukuje podłogę i spaja kolejne zasoby ze sobą. Twoja pasja. Nie możesz się od niej uwolnić - ale nie dlatego, że się nie da. Dlatego, że nie chcesz. Jeden nie chciał się uwolnić od złotych żabek, a drugi od jednej żaby o złotych włosach i oczach bez źrenic. Może zostanie królewną - myślał jeden. Może te żabki mnie kiedyś wzbogacą - myślał drugi. Myśli niepoprawne, zupełnie bez ładu i składu - plątały się pod nogami jak pył wzburzony z ulicy przez wielkie koła ciężkich wozów kupieckich. I szurasz nimi po własnych wyobrażeniach tego, czy blisko spada obok siebie jabłko z gruszy do gruszy z jabłoni. Czy złoto żab może się skojarzyć ze złotem włosów? Raczej nie. Zbyt wulgarne było. Zbyt ostentacyjne. Nie jak łagodne zboże, którymi spływały fale wokół twarzy tamtej kobiety.
Oto ile warte były informacje o czyimś życiu bądź nieżyciu. 100 ryo. Nie przychodziłeś do takiego miejsca, rozmyślając o syfiastych, ludzkich więzieniach, w których zepsucie przekraczało granice norm, tylko po to, żeby dowiedzieć się, gdzie jest ta osoba, której obiecałeś herbatę zeszłego roku. Nie przychodzisz też do takiego kolesia, któremu tylko pozory dobrze z oczu patrzą (albo żaby, one temu winne), żeby zapytać o to, czy może namierzyć tamtą wieśniaczkę, która potrąciła cię na ulicy czwartego dnia pierwszego miesiąca zimy. Kim jesteś? Zazdrosnym kochankiem? Katem, skoro rozmyślasz o czynieniu więzień i niezwykłej durnocie ludzkiej, która prowadzi do małostokowści i machiawelizmu? O, ledwo człowiekiem interesów, który chciał stosować przekupstwo bez stosowania przekupstwa. Przecież to musi zadziałać. Jak wiele ma człowiek do stracenia w takich chwilach to już oceniają sami bogowie. No i ta Los, której obecność była wyczuwalna tylko w monsunach wyobraźni.
Diabeł skierował oczy na swoją kobietę i lekko kiwnął głową z jej strony na stronę Kumy. A konkretniej tam, gdzie znajdował się położony mieszek. Niewiasta z gracją podeszła, stawiając nogę za nogą jak modelka. Całkowicie świadoma swoich wdzięków i z premedytacją pokazując swoje najlepsze strony. Wady należało chować. Zalety - nosić jako broń. Mieszek zadzwonił, kiedy znalazł się w dłoniach i jeszcze raz, kiedy poluzowano sznureczek, żeby zajrzeć do środka. Pobieżne przejechanie spojrzeniem, wyciągnięcie monety do światła, zważenie woreczka w dłoniach i przesunięcie w nim palcami, żeby sprawdzić, czy może spód nie został przypadkiem wyłożony kamieniami czy innym zapychaczem i zaraz kobieta skinęła twierdząco w stronę swego partnera. Zaraz jej palce pokazały też symbol "V". Ewentualnie "2" w wolnym rozumowaniu znaków niemych. Albo do pracodawcy, nie partnera. Jedno z drugim się nie wykluczało. Na ustach pani pojawił się drobny uśmiech, kiedy została obdarzona, jakby na to nie patrzeć, komplementem ze strony Kuroia.
- Hahaha! Racja! Masz pan oko. - Zarówno do żabek jak i do... kobiet. - Kimiko przyszła do nas szukając swojego brata. Niestety nie mogłem jej pomóc, więc, można by rzec, odesłałem ją z kwitkiem. Natomiast panienka zaczęła być poszukiwana przez bogatą rodzinkę Yamanaka i powoli wszędzie jest jej twarzyczka. To szlachcianka uciekiniera, dobre dziecko szukające przygód. Takich tutaj bez liku. - Jak wszędzie na półkach były żaby - tych też tutaj bez liku. - Dodatkowo dwójka nieprzyjemnych jegomości się nią zainteresowała, Omori i Tan. Poza tym jej tropem szła nawiedzona łowczyni głów, Azuma. Chociaż Azuma to... sama straciła już dla tematu głowę, hehe... Zazębia się to z problemem pod tytułem "brat Kimiko jest problemem" dla tych dwóch jegomości. Dziewczyna rezyduje w karczmie "Irajgo". To znaczy - rezydowała, dopóki się nie zgubiła jakieś 3-4 dni temu. Ukradła coś bardzo ważnego, też bym się na jej miejscu chciał zgubić. Informacje o bracie są już nie do sprzedaży.

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni
Ichigo

[Kubomi]

Kolejny dzień, kolejne zakupy. Białowłosa kuglarka, która właśnie przekroczyła próg sklepu miała zamiar zakupić skromne ilości materiałów - na wszelki wypadek trzeba być przygotowanym na kolejne misje dla Mafii. Szczególnie te groźniejsze, jak ostatnia. Na samo wspomnienie przeszedł dreszcz po białowłosej, która najchętniej by tego nie przeżywała po raz drugi, jednak znała nieubłaganą rzeczywistość.
- Poproszę drewno, stawy do kukły i notkę wybuchową. - mruknęła, gdy tylko udało jej się dojść do lady. Szybko odebrała zamówione rzeczy, by skierować się w kierunku swojego domu z zakupionymi już częściami.
z/t

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Czuł się dziwnie. W podziemiu, gdzie brak przechodniów, brak dźwięków ulicy, brak kontaktu ze światem rzeczywistym. Na dłuższą metę pewnie by oszalał w takim miejscu nie wiedząc gdzie góra, gdzie dół, gdzie słońce zachodzi, jaka jest pora dnia. Zegar biologiczny to suka, bez sygnałów z zewnątrz nie wie jak się zachować. Czy powinienem spać? Jest przecież ciemno, więc to najwyższa pora, ale niedawno wstałem? Nie czuł się tutaj komfortowo, daleko było do tego by tak to nazwać nawet z przymkniętymi oczyma. Zagrożony? Nie, ale zaniepokojony na pewno.
W sumie w dużej mierze ignorował kobietę nie patrząc na jej ruchy, bowiem w sumie nie raz bywał w towarzystwie takich dam, które swoim ciałem chciały skupić uwagę. Nie wlepiał się jak pies w smaka, którego trzyma w ręku jego pan. Zerknął, docenił, powędrował wzrokiem tam, gdzie powinien - na Diabła. W pewnym momencie zdajesz sobie sprawę, że wygląd jest jak przedmiot. Może być paskudny, może być piękny, ale koniec końców liczyła się jego użyteczność, a nie to jak wygląda. Jeden na siebie bardziej zwraca uwagę, ale po co komu ładny sztylet, gdy nie jest on zaostrzony, tylko tępy jak jakaś bezdzietna lambadziara. Czuł się nieco urażony, gdy kobieta brała mieszek i sprawdzała jego zawartość. Ostrożności nigdy za wiele, ale takie jawne spoglądanie do środka wyszukując czy przypadkiem petent nie chciał oszukać Ichigo na samym wjeździe, zamknięty w podziemiu, gdzie strażnik stróżował za drzwiami.
-Nawet dwa - dodał nieco ciszej pod nosem zaskakując samego siebie, że jest na tyle spostrzegawczy, by dostrzec tak nieoczywiste fakty! Omori i Tan... czy to właśnie do nich powinien skierować swoje drogi, czy też Ichigo po prostu chciał zwieść go na manowce. Nie powinien znać jego powiązań z Azumą, w sumie widzieli się ledwo raz lub dwa jeśli się przyczepić. Kimiko szukała swojego brata, Azuma szukała Kimiko, najpewniej jej nie znalazła skoro dalej była na poszukiwaniach i można powiedzieć, że wynajęła Kuroia, chociaż raczej już mu nie zapłaci. Szkoda - skomentował w myślach zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie to właśnie ona została powieszona przed karczmą. -Wszystko jest na sprzedaż - rzucił spoglądając jeszcze raz na mieszek, który przekazał kobiecie -Co takiego ukradła? I kim są Ci cali Omori i Tan. To oni chcieli głowę Azumy, czy tak po prostu mówimy o martwych, bo sami się już nie wybronią? - rzucił nieco znudzony mając w myślach to, że zaraz rozniesie to miejsce, jeżeli nie ruszy dalej. Błąkał się jak dziecko we mgle, dowiadywał się jednej rzeczy, która prowadziła go donikąd. Jedyne co miał to notka z liczbami, kluczyk prowadzący donikąd. Kluczyk, który należał ponoć do Diabła, ale to przecież nie Azuma go miała, tylko właśnie Kuroi. To by oznaczało, że to dziwaczne coś, w czego posiadanie weszła Pastelowa nadal było w jej pokoju lub już powróciło do właściciela po zabójstwie. Ktoś z tego duetu kłamał - albo Diabeł albo Azuma. Bardziej podejrzewał tego pierwszego, bowiem to jego kluczyk miał w kieszeni, a ponoć odesłał Kimiko z kwitkiem. Dużo wiedział, nawet za dużo.
-Pytanie tylko jaką to ma cenę i najważniejsze pytanie - gdzie teraz jest Kimiko. Bo takie było pytanie, za które zapłaciłem.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

51 Kiedy mówisz o pieniądzach do smoka śpiącego na złocie, to nie kręcił nosem i nie odwracał od ciebie pyska. 100, 200? 300? Ile można zaoferować gadowi, któremu oczy błyszczą się coraz mocniej wraz z każdą podaną kwotą? Wszystko zależało od tego, ile ten smok mógł ci powiedzieć. To nie była jednorazowa transakcja - to była transakcja wiązana. Płacisz, wymagasz - proste. A wiązać można było słowa, ale też wiązać można było sobie pętlę na szyi. Tymi sypiącymi się monetami chciało się wykupić wolność. Klarowną drogę, nie mleko rozlewające się przed oczami. Mgłę, w której nie można się było przesuwać. Każda cierpliwość, nawet najbardziej złota, miała swoje granice. Aach, jak cudownie było do niej docierać..! Przekonywać się o własnych ograniczeniach i sprawdzać dźganiem palca linię komfortu. Była gładka? Gięła się? Może była jak plastelina? Czy bolało każde dźgnięcie, bo zbudowano ją z niewypolerowanych kamieni? Nawet mury można było przesunąć. Wymagały po prostu o wiele więcej wysiłku, by je wyburzyć i odpowiedniego sprzętu i surowców, żeby postawić je na nowo. No ale przecież miałeś pieniądze i chytrego smoka na ich górze. Czy z takimi zasobami jakakolwiek ściana mogła stanowić przeszkodę? Jedna tylko rzecz była cenniejsza od pieniądza na tym świecie - informacja. Wiedza - twój klucz do potęgi. Twój klucz do wolności. Światła na drodze i wiatru, który mgłę rozganiał.
Diabeł odchrząknął i przymrużył oczy, słysząc, że wszystko jest na sprzedaż. Ludzie z interesu zrodzeni i do interesu stworzeni - z takimi chciało się rozmawiać! Tylko czy na wszystkie transakcje nas stać? Co, kiedy Smok przestawał żądać pieniądza - a chciał brylantów? Złotych żabek do kolekcji? Serca, bo ponoć ono na sprzedaż akurat nie było? Trzeba uważać, o co się prosi, bo nagle okaże się, że kieszenie pełne od monet, tylko człowiek jakiś taki brudny się czuje, jakoś niepoprawnie, źle i niedobrze.
- Ehm... - Diabeł odchylił się na swoim krześle i oparł opuszki palców o siebie wzajem. Smok, jaskinia, brak powietrza. Irytacja. Błądzenie. Więcej pieniędzy. Rosnąca cena. Kolejne pytania. Pragnienie dotarcia do celu. Jak długa może być wędrówka?! Co jest ważne podczas podróży - cel czy to, jak się cel osiągnie? Wszystko to wliczało się w jedno i to samo - ile człowiek jest w stanie zapłacić, żeby znaleźć się na końcu, skoro wszystko było tu na sprzedaż. No, oprócz żabek. Żabki na sprzedaż nie były. - Prawdziwy handlarz z pana. Dobrze, dobrze... Daj no mapę. - Pochylił się z powrotem w przód, zwracając do kobiety. Kątem oka mogłeś widzieć, że ona sama obrzucała cię przeciągłymi spojrzeniami. Rozpraszacz. Celowy rozpraszacz? Czy umilacz czasu tutejszego pana i władcy? Zwykła ozdoba czy ktoś zdolny i warty uwagi? Zgodnie z prośbą (rozkazem) wyciągnęła mapę z jednej z szafek i rozłożyła ją na stole. - Po zniknięciu z tej karczmy - tutaj palec mężczyzny wskazał karczmę po chwili szukania jej wzrokiem, z której Kimiko zniknęła - dziewucha była szukana przez przemiłych panów w tych okolicach. - Zakreślił dość wąski okrąg poszukiwań w zupełnie innym regionie, który nic ci nie mówił, na mapie też nie było opisów, ale łatwo było przewędrować za palcem mężczyzny, by orientować się, jaką drogę obrać i jaki kierunek. - A jak tutaj interesy robimy... To mam jeszcze jedną propozycję! Pan się zobowiąże do zwrócenia tej kradzionej rzeczy do moich rąk własnych... albo do rąk tej pani - wskazał gestem na "współpracownicę", nie przerywając - a ja odpowiem panu na wszystkie pytania. I być może jeszcze dopłacę! A, niech stracę! Dorzucę panu dwóch chłopców, co pomogą w poszukiwaniach! Byłeś pan taki chojny i tak chojnie zapłaciłeś... A ta rzecz - nie przyda się panu ani trochę! To tylko kluczyk. To miejscowe porachunki, a biedna dziewczyna biedy sobie tylko napytała przez brata własnego tą kradzieżą. - Uśmiechnął się. - To jak będzie?

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni
Ichigo

[Kuroi Kuma]

Płacę wymagam albo wołam kierownika. Tylko że ten kierownik siedział tuż naprzeciwko. Pewnie był ktoś wyżej od niego, bowiem zawsze była większa ryba. Kuroi nawet nie wątpił, że człowiek ten pracował dla jednej z mafii - trudno żeby było inaczej. Ktoś kto dużo wie, kto sprzedaje informacje na pewno nie umknął uwadze tych, którzy trzęśli tym miastem. Jeżeli nie pracował dla konkretnej rodziny, to musiał mieć z nimi jakieś koneksje, układy które pozwalałyby na tego typu działalność. Jak nie on to wyżej. Zamierzał iść coraz wyżej, ku górze by w końcu dowiedzieć się tego co się stało, by odnaleźć to, czego poszukuje. Czy będzie do tego potrzebować pieniędzy, brylantów, czy może głowy Diabła przyniesionej komuś pod nogi... Z tym że nie chciał tego robić. Agresja była prosta, prostacka wręcz i bardzo łatwo było się na nią zdecydować, lecz konsekwencje były nieodwracalne.
W końcu jednak Diabeł zaczął pokazywać jakieś konkrety - a dokładniej mapę, którą przyniosła mu kobieta. To nie było wiele, lecz zawsze coś. Pochylił się do niej całkowicie ignorując spojrzenia kobiety, bowiem miał przed sobą coś znacznie ciekawszego, niż kolejna kobieta. Może to by zadziałało na jakiegoś młodziaka, który podąża wzrokiem za tym co na wierzchu, który nie potrafi opanować swoich emocji i nie było w tym nic złego. Wzrokowcy to biedni ludzie, nie to żeby Kuroi nim nie był, ot kwestia spaczenia.
Ichigo wskazywał kolejne miejsca - karczmę, która zgadzała się (raczej) z tym miejscem, w którym był uprzednio. To mniej więcej dawało mu pojęcie gdzie była poszukiwana i gdzie powinien się udać. Propozycja cóż... była całkiem interesująca. Znał miejsce jej zniknięcia, najwyraźniej zależało mu na kluczyku, który o dziwo znajdował się w kieszeni Kuroia, więc to nie on mógł być odpowiedzialny za jej zniknięcie. Pozostawała ta dwójka lub Azuma, która raczej za wiele mu nie powie w obecnej sytuacji. Jednego miał jednak dosyć - a konkretniej przeciągania liny, które uprawiał z nim od samego początku.
-Brzmi nieźle... ale mam inną propozycję - rzucił spoglądając na kobietę i odwdzięczając się tym samym spojrzeniem, którym tak ładnie go obdarzała. Ichigo niby odesłał Kimiko z kwitkiem, niby ten kluczyk nic nie znaczył, niby był łasy na pieniądze, a wysyłał go z dwójką drabów i jeszcze chciał dopłacić. Miał wybór - albo udawać że szuka kluczyka i wrócić z nim tutaj... albo po prostu załatwić to od razu. Wypuścił cały piasek ze swojej gurdy, dosłownie każde ziarenko skompresowanego piasku, który ponoć nie był skompresowany tylko magia te sprawy. Cały by wypełnić pomieszczenie, by przywrzeć do ściany Ichigo i kobietę. Wykorzystywał pełnię swoich sił, bo po prostu miał tego dosyć.
-Porozmawiamy tutaj, teraz, bez pieniędzy. Odpowiesz mi na wszystkie pytania teraz, a potem się rozstaniemy w pokoju - był przygotowany do wykorzystania piaskowej trumny, gdyby któreś z nich cokolwiek by próbowało zrobić. Jedno z nich musiało żyć - najpewniej Diabeł, kobietą się nie przejmował aż tak bardzo, to nie ona została wskazana przez Azumę. Ponoć była sensorem... to niech sobie wysensoruje to, co dla nich przygotował.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

53 Ruch był błyskawiczny. Zebranie chakry przebiegło błyskawicznie. Tylko ciemne oczy kobiety otworzyły się szeroko, nabrała tchu w piersi, ale nawet jedno słowo nie wydobyło się z jej ust. Grzmot piasku zagłuszył wszystko, kiedy ten przesunął się natychmiast w kierunku swoich celów, by je ująć i spętać. Piach z grzmotem przesunął biurko, roztrącił wszystko, co się na nim znajdowało, popchnął swoje ofiary i owinął się wokół nich, zaciskając bardzo szczelnie. Ofiarom nie mogło być wygodnie. Nie miało być. Rozległ się krzyk Diabła i pisk lafiryndy. Szarpnięcia i ostatnie ruchy, nim piasek całkowicie ich unieruchomił sugerowało, że gotowi byli walczyć. Dziwić się?
- Co jest kurwa! - Wraz z tymi słowami grzmotnęły drzwi za twoimi plecami i stanął w nich strażnik - teraz już całkowicie przytomny i obudzony. Wpadł razem z drzwiami i zatrzymał się w nich, gapiąc się wielkimi oczami na Kuroia i jego bestię, którą stworzyć i która żywcem pożerała właśnie jego pracodawcę. - Nie gap się kurwa tylko zrób coś! - Nie mogło być mowy o nazwaniu tej dwójki "godnymi przeciwnikami". A może to ten element zaskoczenia zrobił swoje? Tutaj miła gadka-szmatka, a tu nagle atak? Mimo pierwszych pisków i zaczerwienienia na twarzy Ichigo, nie było po nich widać szczególnego strachu, tym bardziej przerażenia. Napięcie - to na pewno. Kiedy ktoś cię atakuje to nigdy nie możesz być pewny jutrzejszego dnia. Jak, skoro nie wiesz nawet, co zdarzy się za chwilę.
Dzielny strażnik wyszarpnął więc miecz, za którego rękojeść już trzymał i ruszył w kierunku swojego celu z okrzykiem bojowym na ustach. Prawdziwy bohater, na jakiego to miasto nie zasługiwało, a jakiego potrzebowało! O, ten się bał. Bystre oko nawet wypatrzyłoby drżenie jego ręki, kiedy po miecz sięgnął.

Karczmarz Ika
Azuma
Sprzedawczyni
Ichigo

Nie zaglundać

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Ah zapomniał o nim. O strażniku, który stróżował i jeo wielkim zadaniem było stróżowanie tego przybytku. Człowiek gotów do pracy, do działania, do pozbycia się wszelkiego zła z tego świata lub po prostu takich nieprzyjemnych petentów jak właśnie Kuroi. Jego pojawienie się było dosyć niefortunne, mógł dalej w swojej sennej krainie walczyć z przestępcami. Kuroi miał więc zająć się i nim, stąd też odjął nieco ze swojego piasku, by stworzyć dwa klony. Jedna z tych pięknych piaskowych kreacji miała ruszyć na strażnika i zająć się nim - prostymi słowami wyprowadzić na zewnątrz próbując nie zrobić mu krzywdy - jemu nie będzie wadzić ostrze, które posiadał strażnik, a w razie czego po prostu owinie się dookoła niego, gdy ten go rozbije i wyprowadzi na zewnątrz jak prawdziwy ochroniarz. Kuroi jednak nie stał jak widły w gnoju i nie patrzył się na przybycie strażnika, lecz wycofywał się z rękoma w górze.
-Spokojnie, dowiem się czegoś i wychodzę - próbując jednocześnie uśpić jego czujność, dając sobie nieco czasu, a przy okazji zasłaniając się zbroją spoczywającą na rękach, gdyby ten próbował cięcia swoim mieczorkiem.
Drugi z klonów miał nieco inne zadanie - bowiem ten miał zabrać tanto od Kuroia i przyłożyć je do gardła kobiety, która próbowała uprzednio wodzić Kuroia za nos. Twór nie był inteligentny, więc nie mógł sam tego wszystkiego dokonać - musiał nad tym pieczę sprawować Staruszek, który najpierw miał zamiar rozprawić się ze strażnikiem, dopiero później wrócić do reszty.
-Zrelaksuj się, nic się nie dzieje, możemy to wszystko szybko i sprawnie zakończyć, co? - spytał ze spokojem w głosie, chociaż pewnie w tej chwili klon podchodził do kobiety i podsuwał jej ostrze do gardła, więc nie był zbyt przekonujący -To tak na wszelki wypadek - wzruszył ramionami nie za bardzo wiedząc co powiedzieć więcej na temat tej prowokacji. Czy zadzierał z Diabłem? Oczywiście że tak, ale robił sobie z tego zbyt wiele. Było to lepsze wyjście niż zacząć wydzierać mu paznokcie z każdego paluszka po kolei. Nie miał zamiaru przedłużać tego w nieskończoność, nieco bardziej naparł na dwójkę, by zabrakło im na chwilę tchu, by poczuli się nieco mniej niezręcznie, lecz obserwował ich stan, by nie padli nieprzytomni. Może kobieta też coś wiedziała o Kimiko, dlatego przydatnym było mieć ją trzeźwą i skorą do odpowiedzi. Musiał stawać się bardziej przekonujący, aż dostanie to, po co tutaj przyszedł.

  Ukryty tekst