Posterunek straży

[Kazuma]

Dwupiętrowy budynek, w którym rezydują siły porządkowe osady Shigashi no Kibu. Wyróżnia się on na tle pozostałych specyficzną architekturą. Przede wszystkim nie ma dachu, a zamiast niego ogromny taras ogrodzony metalową barierką, z którego można mieć pogląd na całą okolicę wokół. Przy wejściu znajduje się lekko wysunięta przybudówka pełniąca funkcję recepcji, w której znaleźć można funkcjonariusza pierwszego kontaktu. Otoczony kolumnadą wspierającą strop i dający zadaszenie od frontu. To tutaj znajdziemy jedyną dachówkę.
Mieni się jako... znacznie przyjemniejsze miejsce niż normalnie byłby odbierany przez zastosowanie dużej ilości okien. Zarówno parter, jak i piętro pełnią funkcję biurową, natomiast cele i sale przesłuchań znajdują się pod ziemią. Wnętrze nie wyróżnia się niczym szczególnym. Względnie surowe. Ściany pokryte w niektórych miejscach tablicami oraz obrazkami wraz z wyeksponowanym pracownikiem miesiąca w samym centrum. Ocean biurek i pomieszczeń o tylko straży znanych funkcjach. Prawdziwy labirynt biurokracji.

[Kazuma]

Z Ulicy przed wejściem do sklepu z wyposażeniem

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 21/30+
Mujin

---

Mężczyzna, nawet jeśli coś wcześniej planował to po małym pokazie ze strony Mujin'a bardzo spokorniał, przez co nie było z nim żadnych problemów po drodze. Szedł z lekko spuszczoną głową, a ruchy jego ciała nie wydawały się w żaden sposób podejrzane. Po pewnym czasie zbliżyli się do posterunku. To tutaj zaprowadził ich zapach pozostawiony przez samiczkę Kikaichū. Wyglądało na to, że obchód przybytku gejsz wraz z wywiadem skończył się, zanim medyk zabezpieczył głównego podejrzanego lub świadka, bo to się dopiero okaże podczas przesłuchania.
Zatrzymali się przy recepcji na zewnątrz, gdzie siedział strażnik mierzący ich wzrokiem - W jakiej sprawie? - głos miał oschły, jakby było to ostatnie miejsce, w którym chciałby się teraz znajdować. Nic zresztą w tym dziwnego. Służba w takim miejscu nie zaliczała się do najbardziej ekscytujących zadań. Znacznie ciekawiej było w oddziałach prewencji lub segmencie ogniwa patrolowo-interwencyjnego. Gdy wyjaśnili sobie sprawę, został oczywiście przepuszczony dalej.
Wnętrze przypominało mokry sen bizantyjskiego biurokraty. Walające się wszędzie papiery. Nie to był jednak cel Mujina. Ten został od razu skierowany do piwnicy, gdzie miał co ciekawe uczestniczyć w przesłuchaniu. Tuż po przekroczeniu progu zauważył znajomą twarz. Był to Kenichi - O jesteś i widzę, przyprowadziłeś gościa - skomentował krótko, otwierając drzwi dla ich dwójki. Jasnym gestem dłoni wskazał, by przekroczyli próg jako pierwsi. Jeśli Minoru chciałby próbować ucieczki, to było na to już za późno. Znajdował się w centrum miejsca, w którym roiło się o stróżów prawa.
W końcu znaleźli się w pobliżu pokoju przesłuchań. Ściany obite metalem na wypadek, gdyby wywiązała się walka w środku, tak by budynek to wytrzymał. W końcu przesłuchiwani byli tu także przestępcy umiejący używać rozmaitych sztuk zarezerwowanych dla shinobi - Usiądź, proszę. My za chwilę dołączymy - rzucił Kenichi, po czym zamknął drzwi, zagadując do Mujina - Udało ci się czegoś ciekawego dowiedzieć? U mnie nic specjalnego. Dziewczyna wyszła do faceta z jej kartki i tak właściwie to tyle. Nikt nic nie wie, ale przyprowadziłem ze sobą kilka osób na oficjalne przesłuchanie w sprawie. Nie zdążyłem jednak rozpocząć, bo się zjawiłeś z tym delikwentem. Prawdopodobnie będzie go trzeba trochę docisnąć w niekonwencjonalny sposób - wyciągnął zwój zza pazuchy - Mam tu przedmioty związane ze zbrodnią. Jeśli to on... to bardzo szybko dowiemy się wszystkiego, co trzeba. Rozmowa ta będzie jednak nieprzyjemna i może zakrawać na nieco kontrowersyjne treści. Na pewno chcesz brać w tym udział - zapytał. Autentycznie martwił się tym, co na jego temat pomyśli sobie medyk po tym, co zobaczy.

Postaci:

• Kenichi - shinobi pracujący w straży
• Minoru - przesłuchiwany
• Strażnik z recepcji

  Ukryty tekst

[Mujin]

Więc jednak był już w siedzibie straży. Najwidoczniej Mujin uznał, że wywiąże się ze swoich obowiązków nieco wolniej, niż w rzeczywistości. Był skuteczny, to trzeba było mu przyznać. Też nie wiedział, jak bardzo dokładnie przeprowadził śledztwo, ale można chyba było założyć, że wykonywał swoje obowiązki w miarę dokładnie. Na pewno nie jak on, ale podział obowiązków wydawał się logiczną decyzją. Nie żałował takiego pokierowania sprawą.
- Żaden delikwent. Zwykły chłopak. Traktuj go łagodnie. Już go nastraszyłem. Nie ma za co. - Mujin nie wierzył specjalnie, by mężczyzna miał jakieś lepsze sposoby na przestraszenie i wymuszenie odpowiedzi, niż Mujin. Ewidentnie robaki i wypuszczanie chakry były atutami Mujina, których raczej nikt inny w takiej kombinacji nie posiadał. Na pewno nie z okolicznych, a ze strażników zdecydowanie. Inne, bezpośrednie techniki wyciągania informacji, były poza jego zasięgiem, nie praktykował Ninjutsu w żadnej podstawowej formie, poza absolutną bazą. No i mimo wszystko chciał oszczędzić tego chłopaka. Nie znał metodyki tego... Kenichiego, więc może okazać się zbyt drastyczna. Nie był aż taki emocjonalny i nie reagował na cierpienie ludzi w sposób gwałtowny. Ale mimo wszystko wolałby oszczędzić im stresu. Gdyby tylko nie chodziło o sprawę ludzkiego życia...
- Czekaj czekaj, co to za osoby? Skąd ich wziąłeś? - Mujin potrzebował odpowiedzi konkretnie na to pytanie przed udzieleniem odpowiedzi na to zadane przez mężczyznę. W sensie... skoro nie było nikogo i żadnych światków, to skąd się brały te osoby? Potrzebował jakiś tropów. Koniecznie. Na podstawie tego, co mieli, nie sposób było znaleźć sprawcy.
- Nie sposób mnie zgorszyć słowem. Nie musisz się martwić. - powiedział jeszcze Mujin, machając ręką przed sobą, jakby odganiał niewidzialne muchy. Nie jedno widział w życiu, nie jedną część ciała, w słoiku z formaliną, w różnym stanie rozkładu, przeżartą przez robactwo. Temat kłujący w treść żołądkowe był dla niego niczym lekkie szturchnięcie w najgorszym wypadku.

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 23/30+
Mujin

---

Kenichi zrobił tylko głupkowatą minę, gdy usłyszał o wystraszeniu chłopaka przez Mujina - Metoda używana od dawna, ale... rzecz w tym, że nie jest najlepsza. Ludzie pod wpływem bólu, czy strachu przyznają się nawet do tego, że nie kochają własnej matki - zrobił krok w kierunku jakiegoś innego pomieszczenia ze zwykłymi drzwiami, a nie wzmacnianymi metalem - Rzecz w tym, by wywołać u niego poczucie winy. Zbudować poczucie komfortu, by... poczuł, że jesteśmy tacy jak on. Musi też myśleć, że wiemy o nim wszystko i chcieć mieć to już za sobą. W skrócie zmęczyć się, a co do innych... to zaraz ci wszystko powiem - pokazał ci wyraźnym gestem, byś udał się za nim.
Pomieszczenie, do którego weszli, przypominało małe archiwum z przeróżnymi akcesoriami. Siedziała tam jeszcze jedna osoba, która wstała, widząc, jak idą - To, co widzisz to rozmaite przedmioty związane ze zbrodniami, które miały miejsce. Usiądź sobie wygodnie, zrobimy sobie przerwę i ci wszystko opowiem - wskazał krzesło przy stoliku Mujinowi - A to jest kolega, który będzie nam towarzyszył podczas wywiadu. Nie dawno zaczął pracę, więc się jeszcze uczy. - zwrócił się do młodego kompana - Skocz no po jakiś stos papierów. Będzie trzeba przygotować podpuchę, że wiemy o nim wszystko - jak powiedział tak też i się stało, a oni... zostali sami, mogąc porozmawiać na temat kwestii trapiących Mujina.
- Wracając do twojego pytania. To zgarnąłem kilka gejsz, bo nie można nigdy wykluczyć, że była to ich sprawka. Zapewne wyda ci się to dziwne, bo wyglądało to na gwałt, ale... mogły zawsze kogoś nająć, by poniżył koleżankę. Stanowią drugą opcję, jakby nie wypaliło z gościem, którego przyprowadziłeś, ale... jestem przekonany, że to on, nawet jeśli wydaje ci się być prostym chłopakiem - usiadł na krześle i wyciągnął coś... co wyglądało jak zwitek papieru a wewnątrz niego jakaś roślina - Tytoń. Słyszałeś o nim? Może chcesz spróbować? - powiedział, przykładając go do jednej ze świec - Będziemy musieli sobie trochę poczekać. Niech się zmęczy siedzeniem samotnie. Przy okazji młody przyniesie, co trzeba. - zaciągnął się dymem - Może opowiesz dokładnie, co mu zrobiłeś, że jak to ty tam ująłeś? Nastraszyłeś go. Tak to nazwałeś. I jak zareagował. - była to raczej pogawędka niż jakieś przesłuchanie. Nie brzmiał, jakby miał to za złe Mujinowi, ale zapewne należało uważać, co się mówi, choć... nie zrobił niczego złego.

Postaci:

• Kenichi - shinobi pracujący w straży
• Minoru - przesłuchiwany

[Mujin]

- Podejście psychologiczne. Rozumiem. - zaakceptował tą odpowiedź jako wartą dalszej debaty. Nadal nie uważał, by jego metodyka oparta na wyrwanie podejrzanego ze strefy komfortu była pozbawiona podstaw. Ale on niestety nie miał tyle doświadczenia w dziedzinie przesłuchiwania i wydobywania informacji. Może opracowałby jakieś serum, które nie pozwala kłamać? Albo wprowadza w stan takiej euforii i komfortu, że nie mogą kłamać? Warto w to zainwestować, będzie musiał się tym zająć w niedalekiej przyszłości. Mujin otworzył sobie notesik i zapisał pomysł.
Chwilę później duet wszedł do nowego pomieszczenia z różnymi przedmiotami powiązanymi ze zbrodniami. Składzik, archiwum. Ciekawy koncept, który przy odpowiednim trupie na środku mógłby być bardzo dobrą układanką. Znalezienie pasującego narzędzia zbrodni pośród wszystkich innych. Dziesiątki możliwości i tylko jedna odpowiedź. Dlaczego medyk właściwie o tym pomyślał? Nie miał bladego pojęcia. Po prostu wpadło mu to do głowy, ale tego na szczęście nie miał zamiaru zapisywać. Ot przelotna myśl, która pojawiła się tak szybko, jak odeszła. Czyli prawie natychmiastowo.
- Dziękuję, nie palę. - odpowiedział. Z grzeczności nie brał. Nie pił także, chyba że dla walorów smakowych. Tak, walorów smakowych. Generalnie nie był miłośnikiem jakichkolwiek używek. Kto jak kto, ale medyk nie powinien być uzależniony od czegokolwiek. Bo tylko zdrowy umysł może zajmować się uszkodzonym ciałem. Oczywiście nie była to jego myśl, tylko jego senseia. On jednak niósł międzypokoleniowy kaganek wiedzy i trzymał go przed sobą. Zachowywał mądrości i je kultywował. Sam też z nią się zgadzał.
- Wypuściłem nieco chakry ze swojego ciała. To twory pewną presję na ludziach wokoło. I pomachałem mu robakami bok głowy. Jestem Aburame. - odpowiedział Mujin zgodnie z prawdą. Początkowo nie miał zamiaru wspominać o swoich robakach, nie lubił afiszować się swoją robaczą armią, szczególnie po ostatnich wydarzeniach z jego udziałem. Nie próbował też jakoś specjalnie ich ukrywać, ot zasób zbywalny, którym nie szastał na lewo i prawo. Mniej rozpoznawalności jego osoby to mniej problemów dla niego. Dawno analizował plusy i minusy i przy jego co bardziej kontrowersyjnych wybrykach jasno wychodziło, że w większości przypadków lepiej tuptać nisko.

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 25/30+
Mujin

---

Odpowiedź Mujina niekoniecznie była tym, co Kenichi chciałby usłyszeć, ale nie ze względu na zastosowane metody. Po prostu streścił to najbardziej, jak się dało. Spodziewał się raczej dłuższej historii z jakimiś detalami, a zamiast tego usłyszał jedno zdanie. Uwolnienie chakry i użycie owadów. Koniec historii. Jego mina wyrażała dokładnie to, co zostało tutaj opisane. Lekki zawód, ale... nie ciągnął medyka za język. Zamiast tego rzucił tylko krótkie - Rozumiem - i temat został ucięty.
Resztę czasu przesiedzieli w ciszy przerywanej odgłosami zaciąganego do płuc, a następnie wypuszczanego dymu w akompaniamencie skwierczącego tytoniu zamieniającego się w popiół i... to by było tyle, gdyby nie pewne wydarzenie związane z nie tak odległą przygodą Mujina w fabryce notek wybuchowych, która zakończyła się pieczęcią nałożoną na język jednego ze strażników. Korytarzem przechodziły dwie osoby, zupełnie nie zwracając uwagi na dwójkę przesiadującą w składziku przeróżnych narzędzi związanych z trwającymi i byłymi postępowaniami dochodzeniowo-śledczymi. Udało się podsłuchać fragment ich rozmowy - Mówię ci fabryka wybuchła i nie mamy kompletnie nikogo poza jakimś dziwakiem, którego mieli doprowadzić na przesłuchanie, ale zniknął. I wiesz, co jest najlepsze? Gość, który miał go tu doprowadzić, nic nie może powiedzieć, bo nałożył mu jakąś dziwną pieczęć, której nie możemy zdjąć. Na szczęście widzieli go także inni i o ile się sam nie zgłosi, to będziemy musieli rozpocząć poszukiwania na szeroko zakrojoną skalę - dało się dosłyszeć jeszcze fragment odpowiedzi - A to ci heca. Trzeba będzie... - rewelacje na tyle niepokojące, że znajdował się w paszczy przysłowiowego lwa. Na posterunku straży, a wszystko wskazywało na to, że jest osobą poszukiwaną. Miał ogromne szczęście, że nikt go nie zidentyfikował, ale... o ile nie ma zamiaru składać wyjaśnień, to będzie musiał jakoś się stąd ulotnić, nie wzbudzając podejrzeń.
Nie tak długo po wydarzeniach tych zjawił się w końcu asystent Kenichi'ego ze stertą papierów - Tak jak chciałeś, przygotowałem ci fałszywą teczkę - zakrztusił się dymem w pomieszczeniu - Jak ty to możesz palić? - dodał, machając wolną ręką pod nosem - Dla odprężenia. No dobra lecimy z tematem. Zajęło ci to dłużej, niż zakładałem - i wyszli w kierunku sali przesłuchań... Szczęśliwie po dwójce nieznajomych nie było śladu, więc na razie Mujin mógł odetchnąć z ulgą. Nie został nakryty.

---

༻ Sala przesłuchań ༺

---

Zastał ich widok... Minoru siedzącego na krześle. Był wyraźnie znudzony oczekiwaniem, na to aż ktoś się w końcu do niego pofatyguje, co dało się z łatwością wychwycić. Podpierał głowę łokciem opartym o blat stołu i wyraźnie się ucieszył, widząc przybyszy. Wolał przesłuchanie niż siedzenie tutaj bezczynnie - Prosimy o wybaczenie. Wyskoczyła nam pewna sprawa niecierpiąca zwłoki - zaczął "głównodowodzący" - Ja nazywam się Kenichi, to jest Osamu - wskazał gestem dłoni na swojego asystenta - A wy chyba zdążyliście się już poznać. Gościnnie będzie nam towarzyszył. - był niezwykle uprzejmy i przywdział maskę uśmiechu.
Pierwsza część przesłuchania była... niezwykle nudna. Rozbijała się o wypytywanie Minoru o przeróżne aspekty z jego życia. Praca, relacje rodzinne, czy miłosne. Dało się dowiedzieć paru perełek, jak chociażby to, że zajmuje się głównie pracami dorywczymi, gdyż nie mógł znaleźć stałego zatrudnienia. Chciałby zostać kiedyś shinobi oraz rzuciła go dziewczyna jakiś czas temu. Co gorsze to planowali ślub i zwaliło się to na niego niczym grom z jasnego nieba. Nie było to nic istotnego dla samego śledztwa, ale odgrywało istotną rolę w budowaniu "relacji" pomiędzy Kenichi'm a przesłuchiwanym. Mógł się on poczuć w miarę swobodnie, co miało zapewne służyć otwarciu się.
- Muszę się zbierać. Moglibyście... - energicznie gestykulował, gdy Kenichi wtrącił mu się w słowo - Pewnie do rzeczy - usiadł na krześle, odkładając na bok fałszywe akta - Jesteś dla nas ważny. Pracowałeś na ulicy obok w chwili... gdy Aiko została napadnięta. Miałeś widok na wszystko dookoła - po raz pierwszy pojawiło się imię ofiary napadu. Zapewne znał je z wcześniejszego "wywiadu" z innymi gejszami - Nic nie widziałem. Pracując pędzlem, trzeba się skupić. - w odpowiedzi usłyszał - Próbujemy wszystkiego. Jesteś namiastką naocznego świadka - na co Minoru odparł - Niczego nie ukrywam. - Kenichi wyciągnął coś w rodzaju notatnika, jakby chciał zacząć notować - Pewnie często widywałeś Aiko. Właścicielka sklepu zeznała, że regularnie jej pomagasz w rozmaitych sprawach - na co usłyszał odpowiedź - Raczej nie. Może ze dwa razy - Kenichi popatrzył na siebie z Osamu, po czym odpowiedział - Strój gejszy rzucał się w oczy - Minoru lekko zmarszczył brwi i oblizał usta - Kojarzę wdzianko - nie odpuszczał - Charakterystyczny makijaż, tradycyjny strój... O której odwiedzała sklep? - zapytał od razu, przypuszczając atak - Różnie, ale zazwyczaj jakoś koło południa. Wychodziła jakoś 15 minut po wejściu. - nagle wtrącił się Osamu - Widziałeś, jak z kimś rozmawia? Kręcił się tam ktoś podejrzany? - Minoru obrócił głowę, tak by odpowiedzieć na pytanie z niespodziewanej strony - Nie przypominam sobie, ale... już skończyłem pracę w dniu, w którym to się stało. - wtrącił się z powrotem "głównodowodzący" - Racja - pokiwał głową twierdząco, sięgając z powrotem po fałszywą teczkę - Serce pęka... Słodkie dziecko... - na co nastąpiła niespodziewana odpowiedź - Wydawała się miła - na co Kenichi lekko podniósł brew - Zauważyłeś? - Minoru jakby nie mógł do końca złożyć odpowiedzi - Była... - i tu Kenichi postanowił się wtrącić - Dobrze rozwinięta? - i co ciekawe Minoru odpowiedział - Właśnie - na co Osamu od razu się wtrącił - Zagadałeś do niej? - na co chłopak odparł - Nie - Osamu jednak nie odpuszczał - A ona do ciebie? - przesłuchiwany lekko skwasił minę - Pomachała mi - odpowiedział.
~ Kontrowersyjna część ~

  Ukryty tekst

Zaczął od razu po zamknięciu drzwi - Niepokoją mnie te pytania - na co Kenichi od razu miał gotową odpowiedź - Ostrzegałem - Osamu jednak nie przestawał - Jeśli się wyda, że sugerowaliśmy flirt - na co "głównodowodzący" spojrzał w kierunku Mujina, a potem na swojego asystenta - Jak ma się wydać? - Osamu jednak nie był do końca przekonany - Nie wiem co o tym myśleć... - spojrzał na medyka - Popierasz to? - został niejako postawiony pod ścianą. Metoda zaczynała chyba powoli przynosić efekty, ale... była nieco kontrowersyjna i za tego typu język można by wylecieć ze straży, jednak to efekty są najważniejsze...

Postaci:

• Kenichi - shinobi pracujący w straży
• Osamu - asystent Kenichi'ego
• Minoru - przesłuchiwany

Postaci epizodyczne:

• Tajemniczy rozmówca 1
• Tajemniczy rozmówca 2

[Mujin]

Mujin pozostawał tutaj dłużej, niż to konieczne. Niestety. Nadużywał gościnności miasta, w którym wysadził manufakturę notek. W którym był widziany. I nadsłyszana rozmowa go przekonała. Nie powinien zostawać tutaj zbyt długo.
Skończy sprawę, pójdzie do dziewczyny zapewnić jej stosowną opiekę medyczną, kupi ziółka i wróci do siebie. Tyle. Długo już nie był w swojej klinice, miał nadzieję, że Isane nie rozniosła jej w drobne drzazgi. Pieczęć jak na razie siedziała cicho, więc nikt niepowołany do środka nie wchodził. Co fizycznie rzecz biorąc nie było nawet możliwe. Ktoś MUSIAŁ przez drzwi przechodzić, szczególnie, że Isane nie miała gdzie mieszkać. Więc technika ewidentnie nie działała. Coś było z nią nie tak, to na pewno.
Nie miał jednak jak nad tym rozmyślać, musiał skupić się na przesłuchaniu. Jak inaczej miał wywnioskować, co i jak? Kto jest winny a kto nie? Musiał słuchać. Musiał obserwować. Nic nie mówił. Pierwszy etap opierał się na prostych pytaniach, zbudowaniu podstaw zaufania. Sensowne, tym razem Mujin nie oceniał zawczasu. Był widzem spektaklu, który się przed nim odbywał.
Od razu praktycznie zauważył nieścisłości. Z jednej strony kobieta deklaruje częste pomoce chłopaka, a on minimalizuje to do "raczej nie". Nic nie widział, ale przyciśnięty łatwo ujawniał informacje. Cholera go wiedziała. A potem przeszli do bardziej drastycznych tematów. Delikatnie rzecz ujmując. Mujina ciężko było zgorszyć albo obrzydzić, jeden z profitów jego zawodu. Dlatego nie miał problemu z tematyką ani z utrzymaniem kamiennej miny podczas tego wszystkiego.
Już po fakcie, podczas krótkiej przerwy, gdy wyszli na chwilę. A Mujin zaczął się nieco zastanawiać. Kenichi mocno się wczuł. Chyba nieco aż za bardzo. Może to on zrobił, co? Był szybko na miejscu zdarzenia? Był. Próbował nakierować trop na chłopaka? Próbował. Jak to było? "Nie ufaj nikomu"? Popularna mantra, ale Mujin był z nią bardzo blisko. Pacjentom się nie zawsze ufa, bo ukrywają ważne detale. Ze wstydu, umniejszenia swojej winie, cokolwiek. I został postawiony pod ścianą. Musiał podjąć decyzję. Nie mógł po prostu zostawić tego im? Profesjonalistom? Sam wolał już się nie wychylać, będąc całkowicie szczerym.
- Nie jestem ekspertem w wyciąganiu informacji. Jeśli Kenichi uważa, że taka metoda przyniesie skutek, to niech dalej ją stosuje. - zrzucił odpowiedzialność. Zresztą, on sam nie zadawał żadnych pytań. Po prostu był obserwatorem wydarzeń, które miały miejsce. Co, on zostanie pociągnięty do jakiejś odpowiedzialności? Dobre sobie. Może kontynuować rozmowę. Ale ale, żeby jego potencjalne obawy zostały mimo wszystko jakoś uspokojone, to wysłał jednego czy dwa robaczki. Subtelnie przeszukujące sakwy mężczyzny, jego ubrania. W poszukiwaniu... czego w zasadzie? Zapachu? Jakiegoś przedmiotu? Kawałka ubrania? Dobre pytanie, nie wiedział. Ale jeśli pojawi się jakiś dowód, to na pewno go rozpozna. Co innego mógł zrobić? W międzyczasie słuchał rozmowy dalej. A w sumie... dwa robaczki wyśle do każdego tutaj z obecnych. W poszukiwaniu śladów. Jak już naruszać prywatność jednego, to chyba lepiej było sprawdzić wszystkich.

  Ukryty tekst

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 27/30+
Mujin

---

Przesłuchanie przybrało formę zgoła odmienną od tego, czego spodziewałaby się jakaś prosta osoba z ulicy. Zazwyczaj ma się stróżów prawa za kogoś, kto jest wzorem cnót, a przynajmniej taki jest idealny model. Jak w każdym środowisku tak i tutaj zdarzają się rozmaite patologie, ale zazwyczaj sprowadzają się one do nadużywania swoich uprawnień albo bezpodstawnego stosowania przemocy. Rozmowa z chłopakiem była czymś innym. Przypominała wręcz spoufalanie się z mężczyzną, a używany język dla niektórych mógł być gorszący. Mujin okazał Kenichi'emu wsparcie, na co Osamu głośno westchnął - Biorę na siebie pełną odpowiedzialność - asystent już nie odpowiedział. Po prostu popatrzył na niego kilka sekund w milczeniu i wrócił do sali, a Kenichi po chwili ruszył za nim.
Z racji, że przesłuchanie wytraciło swoją dynamikę, to przez pierwsze kilka minut powrócili do tematów ogólnych. Odrobina ciągnięcia za język na temat wykonywanej przez Minoru pracy, a Mujin... miał czas na rozesłanie niewielkiej ilości owadów do wszystkich mężczyzn w pomieszczeniu, poszukując jakichś śladów związanych ze zbrodnią. Nie był to jednak szybki proces, jeśli chciał robić w tajemnicy. Jakieś szybsze ruchy mogłyby powodować dyskomfort i go zdemaskować, a... o tym, że ich używa, zdążył już powiedzieć w małym składziku. Mogłoby to zostać źle odebrane, toteż nie pozostawało mu nic poza wyczekiwaniem, aż otrzyma od nich jakąś informację.
W tym czasie rozmowa zdążyła się na nowo rozkręcić - Mówiłeś, że Aiko ci pomachała... Zagadała do ciebie? - na co Minoru odparł - Nie. Już mówiłem - Kenichi spojrzał w kierunku Mujina. Czyżby wyczuł owady na swoim ciele? Uwagę odciągnął jednak Minoru, zadając pytanie - Czemu pytasz? - wzrok śledczego powrócił na chłopaka i... skłamał - Ktoś widział, jak rozmawiacie - wywołało to lekkie zdziwienie na twarzy przesłuchiwanego - Myślałem, że ja jestem głównym świadkiem - na co Kenichi odparł - Tylko ty miałeś widok na uliczkę. Przystojny z ciebie gość. Zaczepiła cię? - chłopak lekko zmrużył oczy, przechylając głowę raz to na jedną, raz na drugą stronę - Możliwe, że się odezwała - bingo! Wcześniej twierdził, że tak nie było - Kojarzysz? - spowodowało to westchnięcie u przesłuchiwanego - Chyba tak... - śledczy nie odpuszczał - Przypominasz sobie? - na co Minoru odparł - Mogła mnie zaczepić - tutaj do rozmowy dołączył Osamu - Co powiedziała? - spowodowało to lekki obrót głowy w stronę asystenta - Nie wiem - Kenichi przybliżył się do stołu, pochylając się w kierunku chłopaka - Na pewno? - niemal od razu naparł Osamu - Nie słuchałeś? - ponownie zwrócił się w kierunku asystenta - Nie pamiętam - od razu wtrącił się strażnik grający tutaj pierwsze skrzypce - Spytała o pracę? - Minoru pokiwał głową na boki, lekko marszcząc czoło - Coś w tym stylu - Kenichi dopytał, jakby nie dowierzał - Zwykła gadka? - na co przesłuchiwany odparł - Właśnie - "głównodowodzący" postanowił uderzyć odrobinę w poprzednie tony - Pewnie się jej spodobałeś - co spotkało się z lekkim uśmiechem ze strony Minoru - Nie wiem - temat ciągnął się dalej - Była ładna? Wyglądała na piętnastolatkę - spotkało się to z chwilą milczenia - Chyba tak... - wraz z szybką prośbą o doprecyzowanie - Chyba co? - Minoru odpowiedział od razu - Była ładna - na co Kenichi kontynuował - Dojrzała. Nie przeszkadzało jej, że jesteś starszy. Pewnie ją to pociągało - odpowiedź była zaskakująca - Czułem, że na mnie leci - po tych słowach Kenichi wstał i przeszedł się wokół pokoju, rozkładając zwój na boku i... odpieczętowując jego zawartość. Ciężko było jednak dostrzec, co dokładnie się tam kryło, bo zasłaniał to swoim ciałem.
Cała ta akcja zbiegła się z powrotem robaków do Mujina z informacji, które udało im się zebrać. Brakowało jakichkolwiek śladów u kogokolwiek w pokoju. Było to dziwne, bo... w teorii jakieś powinny zostać. No, chyba że... osoby, której szukali, tu nie było lub zdążyła się pozbyć ewentualnych śladów, przez które można by go z tą sprawą powiązać. Odrobinę czasu się kręcili dookoła. Jeśli Minoru miał z tym coś wspólnego to mógł się umyć, a przesłuchujący stanowiący dosyć ciekawy wybór na podejrzanego... on przecież się z medykiem rozdzielił. Nie sprawdził go przed tym wszystkim i jeśli po głowie kołatały się mu jakieś wątpliwości, to nie miał absolutnie nic na poparcie swojej śmiałej tezy.
Przesłuchanie trwało jednak nadal. Po krótkiej pauzie padło kolejne pytanie ze strony Kenichi'ego - Gdy wracałeś do domu, też o niej myślałeś? - co spotkało się z krótką odpowiedzią - Nie - bardzo szybko padło kolejne pytanie - Nie przechodziłeś tamtędy, żeby pogadać? Sama zaczęła. - na co usłyszał odpowiedź - Może - i tu... zaskoczenie. Ze zwoju Kenichi wytrzasnął strój gejszy. Zupełnie jak ten, w który ubrana była dziewczyna podczas zdarzenia - To kimono... Widziałeś ją w nim? - powiedział, kładąc je na stole przed Minoru. Co ciekawe zrobił to w taki sposób, by chłopak mógł zauważyć leżący na zwoju kamień. Narzędzie zbrodni, które zabrali z uliczki. To na nim skupił się wzrok przesłuchiwanego - Spójrz - dorzucił Kenichi odnośnie do kimona - Kiedy zagadałeś do niej, miała je na sobie? - kilka sekund pauzy - Na miejscu zbrodni było mnóstwo krwi. Uderzono ją w głowę. Krew tryskała wszędzie. - włączył się Osamu, grillując Minoru bardziej - Sprawca zadający rany tępym narzędziem niemal zawsze zostaje obryzgany krwią. Skóra głowy ma tysiące naczynek. Krew unosi się niczym mgiełka. Dostaje się we włosy i do nosa. Pewnie miałeś ją na sobie - od razu włączył się Kenichi - Umył się - na co odparł asystent - Co masz pod paznokciami - od razu włączył się Kenichi - To brud - od razu odpowiedź - Weźmy próbkę - nastąpiło wtrącenie - Wyszorował się - i kontynuacja - Masz krew w uszach? Kiedy ostatnio je myłeś? - Kenichi skierował wzrok w kierunku Mujina - Załatwisz to? - jakby oczekiwał potwierdzenia, by ten pobrał próbkę, ale... kontynuowali, nie dając Minoru chwili na złapanie oddechu - Ucichłeś... - dodał, głośno wzdychając i... widać było, że Minoru zaczął się stresować. Jego twarz wyrażała strach, a ciało się spięło - Gdy oskarżamy kogoś niewinnego, protestuje. Nie przyznaje się. - Kenichi dodał - Odpierdolcie się. Znam swoje prawa - jakby lekko kogoś przedrzeźniał - Winny siedzi i słucha... Tak jak ty - na co główna postać w pokoju dodała - Wiemy, kiedy zaprzecza nieszczerze - Osamu jedynie potwierdził - Właśnie - grillowanie trwało w najlepsze - Dlaczego patrzysz na kamień? Niewinny nie wiedziałby co to. To nim zaatakowałeś Aiko, gdy sprawy wymknęły się spod kontroli. Nie chciałeś. Sama cię zaczepiła, a potem... wszystko szlag trafił. - wstał z krzesła, a Minoru noga zaczęła chodzić w górę i w dół przez ciągłe podnoszenie pięty do góry. Stresował się - Wiemy, że to zrobiłeś. To pewne... Interesuje nas dlaczego. Sądzimy, że rozumiemy. Wystarczy, że potwierdzisz. - chłopak milczał, rozglądając się dookoła, a noga zaczęła przyspieszać... W końcu nastąpiło jednak przełamanie...
Oparł się o stół łokciem, kryjąc twarz w dłoniach, by po chwili podnieść głowę - Kurwa... - rzucił krótko przyciszonym głosem i... nagle się poderwał z krzesła, zaskakując tym wszystkich... no może poza Mujinem, który bacznie obserwował i przez to miał czas na reakcję. Minoru złożył szybko pieczęć, którą medyk zidentyfikował jako Barana i... wytworzył powietrzne tornado, wpierw natrafiając na dzielący ich stół i... zmiatając go niczym domek z kart. Dwójka śledczych jedynie krzyknęła, próbując coś zrobić, ale... mieli za mało czasu. Byli całkowicie zdani na medyka. Samo tornado nie pozwalało także dojrzeć, co robi przeciwnik.

  Ukryty tekst

Mapka:

Postaci:

• Kenichi - shinobi pracujący w straży
• Osamu - asystent Kenichi'ego
• Minoru - przesłuchiwany

  Ukryty tekst

[Mujin]

Mujin musiał to przyznać. Nie ważne jak bardzo chciał tłumaczyć sobie skuteczność jego metod i poprawność filozofii za nimi płynącymi, to metody Kenichiego były cholernie skuteczne. Niekonwencjonalne, fakt, ale skuteczne. Już teraz dowiedzieli się kilku istotnych informacji. Jego zeznania nie trzymały się kupy w kilku miejscach i cały czas odsłaniał nowe fakty na temat sprawy. Mujin do tego nie doprowadził swoim zastraszeniem. Nie powinien w takim razie robić wrażenia strasznego, prawda? Był tylko skromnym, przynajmniej czasami, medykiem.
Gorzka pigułka rzeczywistości została przez Mujina przełknięta. Lek upokarniający, jakby on sam to określił. Ale ta krótka przerwa nie była wystarczająca, do tej pory informacje nie wskazywały na jego winę. Tylko na to, że był nią zainteresowany. Bez sensownego, koronnego dowodu, nie można było mówić o sensownej konkluzji. Nie można było zakładać, że ktoś jest winny od samego początku. Winy trzeba było dowieść. Przynajmniej Mujin wychodził z takiego założenia. Nie powinno się skazywać ludzi bez konkretnego dowodu i potwierdzenia winy. Nie znaczyło to, że nie należało ludziom ufać od samego początku, to byłaby głupota w drugą stronę. Musiał więc po prostu czekać na rezultaty. Sprawdzając dokładnie, ale powoli, całą trójkę. Robaki potrafiły być delikatne, ale ich wyczucie wiązałoby się z natychmiastowymi problemami. Nie myślał jednak o długofalowych konsekwencjach, a jedynie o rozwiązaniu tej sprawy. A skoro Kenichi będzie brał pełną odpowiedzialność, to zwalnia z niej Mujina.
Wrócili do przesłuchania i po kilku minutach nudnej gadki wprowadzającej, Kenichi zaczął ponownie. Miejscami nawet kłamał, byleby tylko osiągnąć upragniony cel. Podpuszczał go, by się wygadał. Kolejna sprytna sztuczka. Mujin samą siłą woli nie otworzył swojego notesu i nie notował całej sytuacji. Na pewno sporo się by z niej nauczył, ale musiałby to spisać w formie bardziej strawnej do wchłonięcia w późniejszym terminie, na spokojnie. Jego rola biernego obserwatora dała mu kolejne fascynujące zjawisko. Zalali go pytaniami i narracją. Sami siebie nakręcali, w zasadzie. Minoru umilkł, wyglądało jakby celowo nie dali mu dojść do słowa. Był po prostu przytłoczony tym wszystkim. I kiedy myślał już, że przesadzili i że chcą z niego zrobić winnego na siłę... To w końcu pękł. Nie miał jak się z tego wybronić. Niby się załamał, ale jednak nie. Powietrze zaczęło wokoło niego wirować. Złożył pieczęć. Zwykły chłopak? Cywil? Gówno prawda, ninja. Tym samym Mujin był już pewny. Wziął go na litość przy pierwszym spotkaniu. I mimo tego, jego obecności tutaj, zdecydował się na atak. Inni nie mieli co zrobić. Mujin miał, co zrobić.
Co powinien zrobić? Jego medyczne jutsu raczej nie miało wiele zastosowania w tym momencie. Przez wiatr wolałby nie przejść, więc kontaktowe techniki odpadały. Paraliżujący gaz tak samo. Więc co, robaki? Fuiny nie miały teraz miejsca bytu. Więc robaki. Mujin postawił na ofensywę i wypuścił ze swojego ciała strumień robaków, próbując po prostu się przebić. Czystą, brutalną siłą robaków. A dalej? Oczywiście obleźć jegomościa, unieruchomić. Napór robaków powinien powstrzymać go przed robieniem czegokolwiek innego. Nie chciał sięgać po tą metodę, bo dawała okno innym do znalezienia go. Ale bez narażania swojego zdrowia inaczej się nie dało. A wolał wygrać metodą ograniczającą jego obrażenia. Jak tylko wiatr się zatrzyma to Mujin podbiegnie szybciutko i walnie kolesia otwartą dłonią w czoło. Posłanie lekkiego sygnału elektrycznego do jego układu nerwowego. Standardowa metoda Mujina na walkę kontaktową.

  Ukryty tekst

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 29/30+
Mujin

---

Coś, co z początku wyglądało, jak zwykłe przesłuchanie niezwykle szybko przerodziło się w starcie osoby zdesperowanej z trójką przebywającą w pomieszczeniu tylko... czy aby na pewno stanowili oni jakąkolwiek wartość dodaną w całej tej sytuacji? Początkowo zdani byli wyłącznie na reakcję Mujin'a, ponieważ zostali kompletnie zaskoczeni przez Minoru.
Użyta została technika przypominająca coś na podobieństwo trąby, może wiru powietrznego uderzając w stolik, który poleciał w kierunku trójki przesłuchujących, ale... medyk był na tyle szybki w swoich działaniach, że z jego ciała momentalnie pomknęła chmara owadów, zatrzymując zarówno pędzący w ich stronę mebel, jak i technikę z którą... miały trudności. Ginął owad za owadem, ale to, na co nacierały, wytracało swoją siłę. Zginęła połowa owadów, a starcie dwóch przeciwstawnych sił trwało dłużej, niż początkowo można by zakładać z przewagą uzyskiwaną przez Kikaichū.
Trwało to na tyle długo, że przestępca miał czas na przygotowanie kolejnej techniki, którą użył na ślepo, nie będąc w stanie dokładnie ocenić pozycji trójki znajdującej się w pokoju - wszystko zasłaniały mu owady. Nowa technika była czymś zgoła odmiennym. Pociski skompresowanego powietrza w liczbie 4. Dwa w kierunku poprzedniej pozycji Mujina. Jeden tam, gdzie znajdowali się wcześniej Kenichi i Osamu. Po raz kolejny natrafiły one na ścianę owadów mknących w jego stronę. Ostatnim tchem zdołał wyrzucić jeszcze 4 w kierunku nadbiegającego Mujina. Uniemożliwiało to szarżę na wprost i wymuszało unik, który... był o tyle utrudniony, że zostały one rozproszone na kształt "+". Dwa wprost na niego. Dwa po bokach jakieś 30 cm od ciała. Zdążyły one przebyć około 1/3 odległości was dzielącej, a jest ona bardzo mała - około 0.5 metra. Poruszają się ze zbliżoną szybkością do wcześniej techniki użytej przez Minoru.
Ze względu na nie obszarowy charakter techniki chmara owadów dotarła do Minoru, osiadając na jego ciele. Było to około 20% owadów. Niewystarczająca ilość, by całkowicie pokryć ciało człowieka, ale na tyle duża, by mu się naprzykrzyć, pożywiając się cenną niebieską energią i... przyszpilić do ziemi. Zwyczajnie były silniejsze od niego, choć nie był całkowicie unieruchomiony. Miotał się na boki, krzycząc. Nic w tym zresztą dziwnego. Normalna reakcja na chmarę owadów, które obleciały nasze ciało. Coś, do czego medyk z pewnością zdołał przywyknąć.
Co się tyczy dwójki strażników. Cała ta sytuacja odbiła się na ich psychice. Mimo że Kenichi zdawał się obeznany w sztukach shinobi, używał przecież fuuinjutsu to... jakby został spetryfikowany. Po prostu patrzył z niedowierzaniem na to, co się dzieje, pozostawiając wszystko w gestii Mujina. Osamu z kolei wpadł w panikę i zerwał się biegiem w kierunku drzwi, chcąc jak najszybciej ulotnić się z miejsca zdarzenia i zapewne zawołać jakąś pomoc.

  Ukryty tekst

Mapka:

Postaci:

• Kenichi - shinobi pracujący w straży
• Osamu - asystent Kenichi'ego
• Minoru - przesłuchiwany

  Ukryty tekst

[Mujin]

Mujin nie był "jednostką bojową". Był medykiem. Skupiał się na ratowaniu żyć, a nie na odbieraniu ich. To, że potrafił sobie poradzić w walce, było wypadkową jego ponadprzeciętnej fizyczności, wiedzy, mistrzowskiego obeznania w sztuce kontroli chakry, a także genetyki. Jego robaki były jego głównym źródłem możliwości ofensywnych to znaczy opartych na zdejmowaniu wroga bez konieczności fizycznego ranienia go i posyłania do placówek medycznych. Jego możliwości defensywne? Praktycznie zerowe. Jego ofensywa? Oparta na kontakcie fizycznym i wysysaniu chakry. I truciznach. I broniach miotanych, po części. Nie miał niczego co miało "kopa". Jak masa kamiennego pocisku, impet ognistej kuli. Dlaczego było to takie ważne? Bo los czy inne kapryśne bóstwo rzucał mu regularnie wyzwania wymagające właśnie tego. Konkretnej ofensywy. Zamknięta kłódka? Rozwal ją. A tak, nie masz czym. Pokonanie wroga? Byłoby dobrze mieć czystą ofensywę. Obronienie się przed pociskiem? Jasne, gdybyś tylko miał konkretną defensywę. I tak było też tutaj. Początkowo robaki radziły sobie bardzo dobrze i przebiły się przez barierę, ale spora część z nich umarła. I co, lepiej byłoby mieć konkretną technikę opartą na materialnym pocisku. Robaki jednak ostatecznie dopięły swego i usiadły na wrogu. Proces wysysania chakry i unieruchomienia delikwenta można było uznać, za rozpoczęty.
Ale wróg zdążył wystrzelić kilka pocisków czegoś. Powietrzne pociski? Jakiekolwiek obrażenia mogłyby zrobić - nie miał pojęcia. Może tylko go odepchną, może przebiją na wylot. Musiał wykonać unik, to było oczywiste. Na pewno pomagał fakt, że była to technika skupiona w pociskach, a nie obszarowa. Mujin wykonał więc szybki sus w lewo, by zejść pociskom z drogi. Jednak pociski były szybkie, mógł nie zdążyć. Co wtedy?
Wtedy postara się przyjąć pocisk, jeden maksymalnie, w część ciała "bezpieczną". Nie głowę, nie w żaden kluczowy organ. Żeby przeżyć uderzenie pocisku. Zawczasu skupi tam swoją medyczną chakrę i rozpocznie proces regeneracji jeszcze przed uderzeniem. Nie robił tego rzadko. Nigdy praktycznie nie przyjmował pocisków. Wolał nie. Kto normalny chciałby być raniony wrogą techniką, jeśli mógł się odsunąć albo zablokować? No właśnie. Robaki zaczęły już swoją robotę i przeciwnik powinien być już spacyfikowany. A jeśli nie, to Mujin pobiegnie i szybko przyłoży mu z pięści. Impuls się rozejdzie po jego ciele, jak planował. No, pod warunkiem że będzie w stanie się poruszać. Mujin, znaczy się.

  Ukryty tekst

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 31/30+
Mujin

---

Niby proste przesłuchanie, a sytuacja bardzo szybko przybrała nieoczkiwany obrót i została opanowana tylko dzięki błyskawicznej reakcji Mujina, ale... czy na pewno? Ostatnim tchem, zanim Minoru dopadła chmara owadów, zdołał on uformować i wystrzelić pociski w kierunku nacierającego na niego medyka. Leciały one w ciężkiej do uniknięcia konfiguracji.
Medyk postawił na próbę uniku, która nie była udana... Dostał on centralnie w brzuch, ale... nie była to taka zwykła próba. Upewnił się, że nie zostanie trafiony organ witalny i to jak najbardziej mu się udało oraz... użył odpowiedniej techniki medycznej, wyprzedzająco przesyłając w rejon, które odniesie obrażenia leczniczą chakrę, dzięki czemu zostały one w dużym stopniu zniwelowane, ale nie całkowicie. Bolało jak cholera. Lała się krew, ale żył. I mógł walczyć dalej. Tylko że nie było z kim. Przeciwnik leżał oblepiony robakami na ziemi. Przestał się miotać, po tym, jak opadał z sił. Ciężko jednoznacznie ocenić co mogło być przyczyną. Być może zwykłe zmęczenie, a może charakterystyczna cecha Kikaichū, jaką jest wysysanie chakry i najzwyczajniej w świecie odczuwał on, jak kurczą się jego zasoby.
W tym czasie Osamu zdołał dopaść do drzwi, otwierając je i wybiegając z pomieszczenia. Dało się dosłyszeć - Wsparcie! Pomocy! - wpadł w panikę, ale... skutecznie zwracał na siebie uwagę. Z kolei Kenichi w końcu obudził się z letargu i zwrócił uwagę na to, że Mujin został ranny - O kurwa! - zerwał się biegiem w jego stronę - Poradzisz sobie, czy lecieć po jakąś pomoc? A to skurwiel. - dopowiedział, zwracając już w głowę w kierunku głównego winowajcy całego tego zamieszania. Minoru miał przejebane. Czekało go spotkanie nie tylko z gniewem Aburame, ale i wymiarem sprawiedliwości, gdy to wszystko się skończy.

Modyfikatory:
Obrażenia lekkie: -20 Siły, -20 Szybkości, -20 Percepcji

Mapka (nie aktualizowałem):

Postaci:

• Kenichi - shinobi pracujący w straży
• Osamu - asystent Kenichi'ego
• Minoru - przesłuchiwany

  Ukryty tekst

[Mujin]

Mujin nie lubił przyjmować ciosów. Kto normalny lubił przyjmować manto? To nie miało cienia sensu. Fizyczny ból, niszczone ubrania i konieczność leczenia. Nie posiadał też odpowiedniego wyszkolenia fizycznego do prawidłowego przyjmowania ciosów. Bo od kogo? Gdzie miał się tego nauczyć? W klinice? Na praktykach u swojego mistrza? W rodzinnym domu? Medyk powinien unikać walki, za wszelką cenę trzymać się z tyłu. Jego obecność na placu boju powinna być minimalna, leczenie też powinno odbywać się w bezpiecznym miejscu. Żadne lata jego szkolenia nie szykowały go do prawdziwego konfliktu. Ale jakakolwiek forma wyższej interwencji czy innego bytu rzucała mu na drogę kamienie, których nie był w stanie zablokować czy uniknąć. Taki, jak ten na przykład. Pocisk z powietrza, niekoniecznie skała, ale potrafił być niezwykle niebezpieczny.
Przyjął to, na brzuch. Upewniając się, że nie trafi nic ważnego, żadnego organu wewnętrznego. Wzmocnił się zawczasu techniką medyczną. Pocisk uderzył. Jego tkanka była boleśnie rozerwana. Jutsu było zaskakująco silne. Skondensowane powietrze było najwidoczniej wyjątkowo niebezpieczne. Obrażenia zostały mocno zniwelowane, ale nadal. Krew zdążyła się wylać. Ból zdołał przeszyć Mujina, wydobyć z jego ust bolesny krzyk. Impet odrzucił go do tyłu. Ubranie na brzuchu rzecz jasna rozerwane. Mujin zdołał unieść głowę, zobaczyć stan atakującego. Słyszał, jak "ten drugi" woła o wsparcie. Kenichi przybiegł do Mujina, zatroskany o jego stan zdrowia. W normalnych warunkach było to całkowicie słuszne podejście, jutsu przy pomyślnych wiatrach mogło na spokojnie przebić go na wylot.
- Jest dobrze, jest dobrze. Daj mi chwilę. - odpowiedział Mujin, nie wstając. Dostał w brzuch, najlepiej było po prostu leżeć i opatrzyć się w takiej pozycji. A robaki? Jego głównym zmartwieniem, poza stanem zdrowia, był stan tego wietrznego skurwysyna. Dalsze wysysanie chakry mogło doprowadzić do jego śmierci, już teraz nie wyglądał dobrze. No i robaki. Mógł zostać z nimi bardzo łatwo powiązany. Po prostu szybko je rozproszył i przywołał do siebie. Chwilę później nie było po nich śladów.
- ...dawno nikt mnie tak nie urządził. Spotkałem ludzi tworzących dosłowne wybuchy z ciała, a tu jakiś cieć mnie jednym gównem strzela... - skrajnie niezadowolony Mujin, żeby nie powiedzieć "absolutnie wkurwiony", złożył ręce w pieczęci. Wół, potem Tygrys, potem przyłożył sobie dłonie do rany. Szmaragdowa poświata szybko otoczyła jego dłonie i wywołała silną reakcję jego ciała. Regeneracja nie powinna zająć wiele czasu, ale blizna ewidentnie zostanie. Kiedy tylko wstanie, medyk otrzepie się z brudu i kurzu z ziemi, po czym podejdzie do leżącego. Siłą woli powstrzyma się od rozjebania mu nosa, twarzy albo chociaż zwykłego kopnięcia. Demon nie był w stanie położyć go na ziemię. JEBANY BIJUU. Przeżył spotkanie z Hanem, ludźmi od wybuchów, mutantami Jugo i chuj wie jeszcze z czym. I rzuciła go na ziemię jedna chujokulka. Zdecydowanie będzie musiał się uspokoić przed dalszym czymkolwiek. Spróbował mimo wszystko. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. Jakimś cudem się nie zemścił. Ledwo.

  Ukryty tekst

[Kazuma]

Misja rangi C Tajemnicze okoliczności... 33/30+
Mujin

---

To, co spotkało Mujina, nie było odosobnionym przypadkiem. Historia zna takich wiele, gdzie wyszkolony wojownik został położony przez jakiegoś prostego chłopa z widłami. Szczęśliwie tym razem rozeszło się po kościach i... trafiło na osobę obeznaną w sztukach medycznych... może to nawet za delikatnie określenie. Mujin był ekspertem w tej dziedzinie i w odpowiednim momencie przesłał chakrę w narażone na atak miejsce, niwelując dużą ilość obrażeń, którą oryginalnie by otrzymał. Rana nadal była, ale... nie zagrażała ona jego życiu no, chyba że pozostawiłby ją na dłuższy czas i zwyczajnie się wykrwawił. Nie był jednak amatorem i pierwszą rzeczą, którą zrobił, było wyleczenie własnego ciała.
Co się tyczy winowajcy całego tego zamieszania, to opadł on z sił, a robaki... rozpierzchły się zostawiając go w spokoju i powracając do ciała swojego właściciela - Uff to dobrze. Ja... zostałem odrobinę zaskoczony przez to, co tu się stało. - przerwał, bo usłyszał, jak Minoru próbuje wstać po tym, jak odpuściły mu owady. Od razu zerwał się biegiem i... zrobił to, co chętnie sam zrobiłby medyk. Zdzielił go z podeszwy prosto w twarz - A ty kurwa leżeć! Jesteś aresztowany, rozumiesz?! W dupie mam twoje prawa! Zaatakowałeś funkcjonariusza publicznego! - splunął obok niego, utrzymując buta na twarzy chłopaka - Ulecz się i zawijamy gagatka - powiedział właściwie oczywiste, bo Mujin już od pewnego czasu to robił i zbliżał się ku końcowi. Pozostała blizna, ale... rana została w pełni wyleczona. Dopiero teraz odniósł się do słów, które padły wcześniej ze strony medyka - Nie przejmuj się. Ja zachowałem się znacznie gorzej. No dobra zawijamy go
Nad tym, co się działo dalej, nie ma co się za specjalnie rozwodzić. Minoru został przewrócony na plecy, a ręce skrzyżowane i związane w taki sposób by nie był w stanie składać pieczęci i... do tego dołożona jakaś dziwna pieczęć, której Mujin wcześniej nie widział. Jako osoba obeznana w dziedzinie i z samej obserwacji mógł wywnioskować, że to coś, czego używają do unieruchomienia przestępców, coś... co nie pozwoli im użyć sztuczek shinobi do ucieczki.
Gdy tak wyprowadzali go z pomieszczenia, akurat przybył Osamu z eskapadą ratunkową. Towarzyszyły mu dwie osoby o umięśnionej posturze z głosami osiedlowych sebiksów, aczkolwiek nie odzywali się zbytnio. Dało się to wyczuć jedynie po ich głośnym sapaniu - Przybyłem z pomocą - zakomunikował asystent - Wszystko pod kontrolą. Przejmijcie go i do celi, a my... - tutaj skierował głowę w kierunku Mujina - Jeszcze zamienimy słowo - po czym wskazał wyraźnym gestem, by pójść za nim do tego samego składziku, w którym przesiadywali przed przesłuchaniem - Nie zdążyłem ci podziękować. Uleczyłeś dziewczynę, ratując jej życie. Pomogłeś w dorwaniu skurwiela i... uratowałeś nam życie - sięgnął za pazuchę po sakiewkę - To nie wiele jak na to, co się wydarzyło, ale... przynajmniej w małym stopniu wynagrodzi ci to wszystko. Jakbyś chciał ją odwiedzić, to znajduje się w szpitalu niedaleko. Na pewno trafisz - pożegnali się i każdy mógł pójść w swoją stronę. Najlepiej było zawijać stąd jak najszybciej, biorąc pod uwagę, że był poszukiwany, a całe to zamieszanie przyciągało jedynie niepotrzebną uwagę...

Postaci:

• Kenichi - shinobi pracujący w straży
• Osamu - asystent Kenichi'ego
• Minoru - przesłuchiwany

Misja zakończona powodzeniem

[Mujin]

- Rozumiem. Sam się złapałem. - odpowiedział. Przez jakiś czas, krótką chwilę może nawet, powątpiewał w winę tego drzwiomalarza. Że nie był powiązany ze sprawą. Ale on po prostu grał. Robił z siebie niewiniątko, nic nie widział, tak tylko przypadkiem. A tu taka chujnia. Medyk światowej klasy został sprowadzony do kolejnego błazna, który może zostać oszukany ot tak, rozegrany jak gracz w shogi, widzący figury pierwszy raz w życiu. I to chyba denerwowało go najbardziej. Że został sprowadzony do takiego pionka. Że cała jego dotychczasowa wiedza i pewność swoich metod, doświadczenie, nie miały żadnego znaczenia. Bezsilność? Trochę tak. Mylił się. A kto jak kto, ale Mujin nienawidził się mylić aż do tego stopnia.
Po tym, jak Kenichi kopnął bezceremonialnie kłamliwego ciecia w twarz, czym zyskał sobie dodatkowy szacunek w oczach Mujina. Dobrze mieć człowieka, który skrzywdzi kogoś za ciebie i zrobi dokładnie to, co ty byś chciał. Ale ty nie musisz brudzić swoich rąk i zrównywać swoich wartości z ziemią. Kłamliwa szuja była w tym momencie tak bardzo wrażliwa na atak, że Mujin mógłby walnąć go z pięści w czaszkę, rozwalając ją na drobne kawałki. Zamiast tego Mujin wyleczył się do końca, po czym wstał. Nadal ciężko oddychając, obserwował uspokojenie sytuacji przez Kenichiego, kiedy odprawia posiłki i kiedy zabiera go na bok. To znaczy, kiedy medyk w końcu skończy proces leczenia samego siebie i na tą młodą malarska wywłokę zostanie nałożona odpowiednia pieczęć. Medyk z wyraźnym zainteresowaniem oglądał proces nakładania pieczęci. Mógł łatwo zgadnąć, że chodziło o coś w rodzaju pieczęci unieruchamiającej albo paraliżującej. Do pewnego stopnia. Mujin, gdyby nie miał pieczęci i potrzebowałby kogoś przetrzymać, to pewnie przybiłby ręce do siebie jakimś metalowym, grubym bolcem, i zaleczył rany wokoło nich. By nie dało się tego wyjąć. Pewnie jeszcze zakrzywił pręt na końcach, by nie dało się rąk zdjąć. Praktyczne i proste w wykonaniu.
- Dziękuję. Wykonywałem tylko swoje powinności jako medyk. Jeszcze dzisiaj ją odwiedzę i doleczę. - odpowiedział na pochwały i przyjął pieniądze. Spodziewał się jakiejś formy wynagrodzenia, ale nie było ono głównym motywatorem jego działań. Ot miły dodatek, rekompensata za czas i energię przeznaczoną sprawie.
- Żegnaj, w takim razie. - pożegnał się jeszcze, po czym skierował w swoją stronę. Mimo wszystko potrzebował zmyć z siebie krew, zmienić ubrania. W bezpiecznym miejscu. Wizyta w szpitalu musiała niestety nieco poczekać.

z/t