Rzeka Królów

[Kaiho]

Rzeka Królów
王の川
Ō no kawa Ciągnąca się od niegościnnych Głębokich Odnóg Rzeka Królów stanowi nieodłączną część Shigashi no Kibu. Rzeka nie przecina samego Shigashi, ale powoli miasto zaczyna rozbudowywać się wokół niej. Nie można mówić, by pływały po niej wielkie statki i żaglowce, a mimo to ułatwia lwią część transportu kierując się ku morzu. Jest również prawdziwą ciekawostką osób odwiedzających samo Shigashi ze względu na staranne obudowanie rzeki, zadbanie o jej tereny i możliwość popływania tutejszymi łódkami za drobną opłatą. Często stanowi punkt zabawy dzieciaków jak i miejsce, gdzie zobaczyć można praczki.
Im dalej od centralnych części miasta tym bardziej porośnięte brzegi i brak zabudowań. Nie brakuje tu zabudowań rzemieślniczych czy magazynowych - wiele towarów z terenów Shigashi korzysta właśnie z tej rzeki, by zwozić rzeczy do głównego miasta. W końcu zobaczyć można jedynie pojedyncze zabudowania, aż napotka się na koniec miasta i samą dzicz.

[Renkuro]

Renkuro z zadowoleniem przyjął wiadomość że jak coś to może kogoś lekko pociachać. Zawsze jest to jakaś forma przemówienia komuś do rozsądku, i ciekawy argument w rozmowie z samą zainteresowaną jeśli założyć że to złe towarzystwo to jej koledzy których chciałaby uchronić od krzywd. Wymuszenie na nim jakiejś specjalnej gimnastyki w obchodzeniu się z zapewne agresywnymi ludźmi byłoby bardzo uciążliwe. Liczył jednak nadal w głębi serca że nie będzie trzeba zabierać się za tak upierdliwe rzeczy, i że da radę załatwić sprawę polubownie, i że ta jest jedynie drobnym nieporozumieniem w związku. Na wszelki wypadek miał jednak swoją ukochaną niebieską różę. Śliczną lalkę imitującą dosyć młodą dziewczynę. Kto wie, może róża i żona Goro się polubią?
Chłopak wyszedł z domu i skierował się we wskazanym kierunku. Dzień był całkiem sympatyczny, dzieci nad jeziorem spędzały beztrosko czas. Wszystko układało się ku lepszemu można by rzecz. Minąwszy największe tłumy będące sprawcami dosyć sporego gwaru, lalkarz przeniósł się w bardziej zapomniane przez ludzi miejsca. Z każdym krokiem dostrzegał coraz mniej ludzkiej ręki, a więcej przyrody. Po drodze nie mógł się nie zastanowić ponownie nad mężczyzną który mu zlecił owe zadanie. Im więcej czasu mijało tym większe wątpliwości nabierał. Czy aby na pewno postępuje słusznie? Normalnie powtarzał sobie że gdyby nie on, to ktoś inny by się tym zajął. Tylko teraz nikt inny by się tym nie zajął. Ponadto zawsze przecież można byłoby udawać że się jej nie znalazło. Wątpliwości natury etycznej dawały się białowłosemu we znaki, co powodowało spory dyskomfort. Pytanie które musi sobie zadać to co zrobi gdy spełni się czarny scenariusz i będzie trzeba sprowadzić do domu kobietę która będzie bardzo mocno oporować przed tym.
Końcowo dotarł do mieszkania nad wodą, tym samym na chwilę odrywając się od przemyśleń. Musiał teraz upewnić się gdzie jest dziewczyna, najbardziej prawdopodobnym miejscem był dom w którym ktoś prawdopodobnie siedział. Postanowił go więc dyskretnie obejść próbując zajrzeć przez okno, jednak dosyć szybko zrezygnował decydując się na bardziej normalne sprawdzenie czy dana osoba jest w domu. Zwyczajnie podszedł do drzwi i zapukał. Koniec końców był dosyć łagodnie wyglądającym chłopcem o damskiej urodzie, nie przypominał jakiegoś zbira z którym ludzie nie będą rozmawiać. Postanowił wykorzystać otwarcie drzwi przez domownika do przyjrzenia się temu co zobaczy wewnątrz budynku. Oczywiście pomysł zaglądania przez okna był ciekawy, tylko że jeśli by się mylił i wcale tutaj nie byłoby poszukiwanej kobiety to mogłaby to być bardzo niezręczna sytuacja, a kuglarz nie zamierzał naruszać czyjejś prywatności gdy nie było to wymagane do wypełnienia zadania. A nawet gdyby cel się tam znajdował, to gdyby go dostrzeżono zostałby pewnie zmuszony do wręcz próby zdobywania budynku. Co również nie byłoby aż tak niechciane. Kto by nie chciał bowiem zdobywać zabarykadowanego domostwa mając do dyspozycji swoje laleczki. Przecież to było jak granie w jakąś sympatyczną grę gdzie przesuwało się bierkami po planszy. Nie chcąc jednak prowokować losu zdecydował się na spokojniejsze rozwiązanie, które nie eskaluje od razu potencjalnego konfliktu.

[Kaiho]

Misja rangi D

Nad strumieniem stałam wśród paproci
Tam uciekłam, bo boję się starości.

7 Szmer rzeki i szum wiatru w drzewach. Pogoda przyjemna, spokojna, pozwalając umknąć na łono natury - wielu mieszczuchów tego szukało. Mieszczanie, gęsto rozsiani po miastach takich jak Ryuzaku no Taki czy świętej pamięci Kami no Hikage cenili sobie wiejski spokój - tak przynajmniej twierdzili. Znowuż ci, którzy mieszkali poza miastami twierdzili, że ci tam za murami czy w centrum miast mieli świetnie! Rzeki mlekiem i miodem płynące - a zapewniam, że ta, obok której szedłeś nie przypominała ani mleka, ani miodu. Tym bardziej tak nie smakowała, a i lepiej nie próbować, jaki smak ma woda, w której ludzie piorą, kąpią się i robią bogowie wiedzą co jeszcze. A ci tutaj mieli chyba wszystko - zarówno samotny domek, w którym nikt mieszkańcom nie przeszkadza jak i bliskość do miasta, żeby... poszukać pracy czy po prostu się rozerwać. Tak i z drugiej strony - jak łatwo było tutaj uciec z samego Shigashi no Kibu? Prosta dróżka, żadnych przeszkód, żadnych gangów, które zaraz poślą ci strzałę w plecy... okej, z tym ostatnim bym nie przesadzała. Ale na pewno było całkiem miło i sympatycznie.
Drzwi. Ozdobione przytrzaśniętą firaną od wewnątrz, która zapewne miała powstrzymywać robactwo przed wlatywaniem do środka nie robiły żadnego wrażenia. Od przodu był ładny widok na rzekę, na łódkę, na drugą stronę rzeki, gdzie też można było dostrzec domostwa. Był nieco większy niż z boku można było podejrzewać - na pewno cała rodzina mogłaby tutaj komfortowo mieszkać. Tak i z tej perspektywy mogłeś dostrzec dalej, po prawej stronie, niewielką budkę wokół której krążyło kilka kur. A obok niej buda dla psa - ale albo pusta ogólnie, bo straciła swego gospodarza, albo pusta w tym momencie. Pukanie do drzwi sprawiło, że usłyszałeś kroki, a za krokami - klamka została pociągnięta i stanęła w niej... naprawdę piękna kobieta. Wysoka, smukła, o rozmazanym makijażu - zapewne po łzach. Tylko usta pozostały tak samo czerwone i wyraziste. Spoglądała na ciebie przekrwionymi oczami, pociągnęła nawet nosem. Ubrana w piękną kreację, tylko nieco... w nieładzie. Tak jak i te piękne włosy, które pewnie zazwyczaj musiały być niezwykle starannie i dokładnie ułożone, lśnić w słońcu i sprawiać, że mężczyzna marzył o ich przeczesaniu, były nieco potargane, nieco przeczesane chyba tylko palcami, zamiast jedną z pięknych szczotek. Jej kusząca skóra wystawała w niektórych miejscach - suknia odsłaniała ramiona, ukazywała udo na rozcięciu, układała się fałdą na biuście tak, że gdyby człowiek był wyższy to nic tylko opuścić głowę w dół iiii... Och, była naprawdę kształtną kobietą. Taką, której dłoń chciało się ująć i wyznać nieprzemijającą miłość. Która w ogóle nie pasowała do tamtego niepozornego gościa. A jednak. Pasowała do przedstawionego opisu jak ulał.
- Tak? - Zapytała ciężkim, nieco zachrypniętym głosem. Musiała wiele płakać.
Co zaś wewnątrz? Nie otworzyła na oścież - jedynie uchyliła. Ale we wnętrzu, za nią, mogłeś zobaczyć przeciwległą ścianę a na niej komodę, a na niej zawieszoną szafkę, obok której było wcześniej zauważone okno. Na środku stał okrągły stół, wokół niego krzesła - przynajmniej sześć. Stół był spory. Na stole jakieś manele, plecak - to na pewno, jakieś pakunki... Po prawej był chyba aneks kuchenny, po lewej - ciężko powiedzieć, tutaj już zasłaniały drzwi. Co ważne - drzwi otwierane do wewnątrz.

[Renkuro]

Kuglarz był mieszczuchem z krwi i kości, przywiązany do wielkich miast niechętnie wyrzekający się luksusów płynących z mieszkania w takowych, niezbyt przychylnie patrzył na wizje przebywania zbyt długo po za takowym, nie wspominając już o wyprowadzce w takie miejsca. Nie mógł więc zrozumieć ludzi którzy z własnej woli decydowali się mieszkać po za murami gęsto zaludnionych osad. Dlatego nie doceniał aż tak jak inni lokalizacji domku znajdującego się bliżej natury. Ot jakaś zwyczajna zabudowa mieszkalna.
Gdy łuska podeszła do drzwi stwierdziła że dom był sporawy i miał całkiem ciekawe elementy jak chociażby wybieg dla kur. Zapewne mogło tutaj mieszkać dosyć wygodnie parę osób. A to zaś oznaczało że w razie szarpaniny mógł mieć kilku potencjalnych oponentów. Obawiał się problemów ze znalezieniem swojego celu, ale ten sam wpadł mu w ręce otwierając drzwi. Po za żoną zleceniodawcy nie dostrzegł nikogo więcej, co mogło zapowiadać jednak dużo bardziej pokojową konfrontację. Sam wygląd kobiety nie zrobił na dwudziestoparolatku wrażenia. Ot jakaś pani. Nawet nie umywała się do blondwłosej kobiety z mafii którą kiedyś miał przyjemność współpracować. Rozumiał że innym mogła się podobać, ale dla niego był taka meh. Skupiwszy się więc na zadaniu uśmiechnął się wybierając miłą rozmowę ponad siłową perswazję.
-Czyżby żona pana Goro? Niezmiernie miło mi poznać, pani mąż zlecił mi doprowadzenie cię bezpiecznie do domu gdyż boi się o twoje bezpieczeństwo. Pozwolisz ze mną.
Delikatnie się skłonił mówiąc okazując jej szacunek. Wcześniej zastanawiał się nad zapytaniem jej czemu płacze, albo wymyśleniu jakiejś historyjki dla której powinna rozwinąć jak wygląda problem przed którym ucieka z jej punktu widzenia. Bo jak ktoś ucieka a potem płacze to raczej jest to spowodowane tym że taką osobę trapi jakiś problem. Zdecydował się jednak od razu wyrzucić karty na stół. Była tylko jedną kobietą, a on shinobim który miał u pasa katanę oraz na plecach dosyć dobrą kukłę bojową. Nie było sensu uciekać się do podstępu skoro w tej relacji dominował siłą, tak samo jak nie widział celu w wnikaniu w jej sytuację osobistą. Nie za to mu płacili, a poznanie jej historii mogło utrudnić podjęcie właściwej dla jego sakiewki decyzji. Nie byłby to pierwszy raz kiedy rozterki etyczne sprawiały że pracował mniej efektywniej. Jechał na wojnę, nie mógł sobie pozwolić na nie zarobienie dodatkowych środków i podpadnięcie rodzinie. Przygotował się w sposób niewidoczny dla obserwującej go osoby do skoczenia do drzwi i zablokowaniu ich przed zamknięciem, gdyby żona szanowanego pana Goro postanowiła mu trzasnąć nimi przed twarzą. Tylko czy będzie musiał się do tego posunąć? Może kobieta sama bez narzekania podporządkuje się swojemu losowi.

[Kaiho]

Misja rangi D

Nad strumieniem stałam wśród paproci
Tam uciekłam, bo boję się starości.

9 Piękne kobiety i wielkie miasta brzmiały jak przepis na tragedię, nie sądzisz? Zagubione żony i kochanki, które potrafią olśniewać swoim wyglądem - nawet, jeśli nie trafiały w twoje gusta. Ta była wyuzdana - taka się zdawała. Zbyt wyzywająca. Gdyby dać jej pazury - czy nie sprawiałaby wrażenia, jakby chciała wszystkim oczy wydrapać? Nie wiem. Nie na wszystkie pytania były proste odpowiedzi, a gdy kogoś życie pokarało wyborami, jakich dokonał, obrazy zaczynały się zmieniać. Tak i zmienione były te oczy, które powinny być ślicznie podkreślone makijażem, a miast tego stanowiły oczy płaczki nad własnym grobem. Życie łamało człowieka, a potem wielu pękało drugi raz w złamanych miejscach. Pojedyncze jednostki były w stanie wykopać się z tego dołu i działać znów sprawnie. Oprzeć się złamaniom, wzmocnić się. Przecież to było jak złamanie kości - jeśli masz szczęście i przyjdzie iryoninja to twoje życie nie ulegnie zmianie. Lecz jeśli szczęście cię opuści a tobie zabraknie sił, żeby po nie sięgnąć - skończysz bardzo marnie. Nawet jeśli wyjdziesz z siebie, staniesz obok, zajedziesz się do punktu, w którym zapomnisz, jak się oddycha, złamana kończyna nie będzie tak samo sprawna jak była kiedyś. Wiedział o tym każdy, kto miał okazję spotkać się z byle chłopem, którego podoba tragedia dotknęła. Dziś pracował - jutro rodzina płakała, że nigdy już nie pomoże o takich samych siłach. Tak i tutaj toczyło się jakieś kompletnie normalne i zdrowe życie. To samo, które miało tych ludzi nauczyć, że jeśli wiążesz się z ludźmi mafii - to zostaniesz złamany. A wtedy masz tylko dwie proste drogi do przeżycia. Przecież nikt nie chciał wegetować. Nie wystarczy trwać - musisz chcieć więcej.
Wielkie oczy - takie miał je Strach. Czy może Stracha mieli ludzie, którzy nie chcieli słyszeć, że się po nich przychodziło z konkretnych powodów? Konkretnych racje? W końcu prawdy, jak popularna teoria głosiła, każdy miał swoje. I ta jej własna prawda podyktowała, że twój okazany szacunek nie miał wielkiego znaczenia - bo w kobiecych oczach nie zaistniał. Ciężko docenić to, czego się boisz. Bez usprawiedliwień i domysłów - przecież to wydarzenie było błyskawicą. Tą, co przecina statyczność wydarzeń.
Kobieta szarpnęła drzwi - chciała je zamknąć. Uchyliła je nieznacznie, więc gdybyś nie był gotowy - zostałyby zatrzaśnięte. Wsunąłeś rękę, złapałeś framugę, mogłeś ją popchnąć, by otworzyć szerzej. Z kobiecych płuc wydobył się krzyk - wyduszony przez tego samego niespodziewanego gościa, który tak szeroko rozwierał powieki. Upadła. Wpadła na krzesło i upadła, na ziemi odsuwając się od drzwi i od ciebie - delikatnego mężczyzny o łagodnej urodzie, który mógłby uchodzić za anioła. Tak łatwo było zapomnieć, że przecież nawet Król Piekła był ongiś jednym z aniołów.
- NIE! NIE, NIE, NIE! IKUO! IKUO..! - Kobieta odwróciła się na czworaka i próbowała wstać z ziemi. Raczej w celu ucieczki przed tobą i ratowania się, czym popadnie, niż w celu pokojowego pójścia gdziekolwiek.
W domu panowała jednak cisza i nikt nie odpowiadał na jej wołania.

[Renkuro]

Pani mogła być i ładna, ale nawet gdyby trafiała w gusta kuglarza to ten nie spojrzałby na nią przychylniejszym okiem. Ciężko nie odnieść wrażenia że ta jest dosyć głupia i nieporadna. Gdyby bowiem założyć że w jej związku był jakiś problem i ta chciała od niego uciec, to ucieczka w miejsce które bez żadnego problemu jest w stanie wytypować jej mąż, znajdujące się ponadto dosłownie w tym samym mieście, była jedną z najgłupszych opcji jakie miała. Gdyby to od łuski zależało, to zapewne uciekłby z miasta kupieckiego do wiosek go okalających, albo chociaż przeniósł się do nieznanych jego znajomym miejsc. Pewnie również dobrałby sobie odpowiednią historyjkę żeby uzasadnić swoje pojawienie się w takiej wiosce, chociażby mówiąc że jest uchodźcą z Sogen który uciekł przed wojną po tym jak zniszczono mu wioskę. Żona Goro jednak zdecydowała się uciec do jakiegoś domku nad rzeczką o którym doskonale wiedziała osoba która jej poszukiwała. Skrajny idiotyzm można by rzec. Nie mogła być zbyt bystra. Jeśli już uciekać od kogoś mającego kontakty z mafią, to raczej trzeba wybrać lepsze miejsce. No chyba że był tu jakiś istotny czynnik o którego istnieniu chłopak nie wiedział. Albo bo ta nie zamierzała wcale na stałe uciekać od męża. Tylko w takim wypadku dlaczego zareagowała tak histerycznie?
No właśnie, zareagowała dosyć dziwnie. Co prawda spodziewanie, ale nadal dziwnie. Renkuro ledwo dał rade wskoczyć do budynku uniemożliwiając zamknięcie mu drzwi przed nosem. Na nic się zdało podejście mające pomóc nawiązać relację opartą na dwustronnym szacunku. A mogło być tak pięknie! Tak prosto! A ta musiała tak odpowiedzieć na jego starania. Westchnął i zdecydował się jeszcze jeden raz spróbować łagodnej rozmowy. Fakt faktem, dosyć mocno zirytowało go jej zachowanie, ale zrzucił to na poczet strachu. Strachu który być może był uzasadniony jakimiś wyjątkowymi okolicznościami. Nie osądzając więc swojego celu, spróbował uspokoić żonę zleceniodawcy. Niestety, ta pełzając po podłodze nie zamierzała go wysłuchiwać. Tak więc został zmuszony do użycia siły. A przynajmniej takiej jej ilości by przekonać kobietę do zaniechania ucieczki.
Z palców lewej ręki wystrzeliły niewidzialne żyłki czakry podłączając się do lalki którą miał na plecach. Niebieska róża, wystrzeliła do przodu przelatując nad głową białowłosego i opadła na uciekinierkę. Niczym drapieżny ptak polujący na biedne, nic nie świadome gryzonie. Spadła na plecy odwróconej ślicznotki przyciskając ją do ziemi. Nogami przygniotła jej nogi, a dłońmi przytrzymała ją za nadgarstki, przygwożdżając do ziemi. Gdyby stała, prawdopodobnie nie zdecydowałby się na taki manewr. Skoro jednak już znajdowywała się na ziemi, to przyciśnięcie jej do takowej nie powinno wyrządzić jej szkód jak przewrócenie kogoś stojącego. Wrzeszcząca niewiasta jednak wzywała jakiegoś Ikuo, co mogło pokrzyżować mu próby podjęcia dialogu. Rozejrzał się w poszukiwaniu takowej osoby, jednak nikogo nie dostrzegł ani nie usłyszał. Człowiek by zapewne już dał znać o swojej obecności, więc czy może chodziło o psa? W końcu jakaś buda na dworze stała. Wolną ręką zamknął drzwi i oparł się o nie zabezpieczając się przed atakiem od tyłu. Pozostał w gotowości do obrony, ale mimo to starał się by jego głos brzmiał przyjaźnie i uspokajająco. Wymusił uśmiech oraz żart na rozpoczęcie rozmowy.
-Jeju, zawsze słyszę taką reakcję jak chce gdzieś zaprosić jakąś osobę płci pięknej. Czy wszystko u ciebie dobrze? Jesteś pijana? Brałaś coś? Strasznie dziwnie się pani zachowuje, więc niech łaskawa pani wybaczy że ją teraz przytrzymuję, ale boję się że coś sobie pani zrobi. Dlaczego nie chce pani wrócić do męża on naprawdę strasznie się o panią martwi!
Skoro sytuacja doszła do takiego miejsca, to zdecydował się wrócić do koncepcji którą miał wcześniej, czyli próby zdiagnozowania problemu tej damy. Czy naprawdę ten opiekuńczy, malutki mąż mógł być obiektem tak głębokiej niechęci że wieść że miałoby się do niego wrócić wywoływała strach? Może jak Renkuro dopisze szczęście to się tego dowie. Chociaż już wiedział że to będzie zapewne zły pomysł. Pierwsze wątpliwości trapiły go już w drodze na to miejsce. Teraz kolejne kwitły jak grzyby po deszczu, jak stosy trupów dzieci Uchiha na ziemiach Kanminari. No dobra, tej drugiej części nie był pewien, ale nie zdziwiłby się gdyby naprawdę takie dantejskie sceny miały miejsce w okolicach frontu. Po degeneratach wspierających przestępców z muru można się spodziewać wszystkiego. Tak więc czekał na odpowiedź przyciskanej do ziemi kobiety, i gotował się na konfrontację z bytem nazywanym Ikou, czymkolwiek był. No chyba że to było to tylko odruchowe wołanie jakiejś osoby. Jeśli jednak praca w mafii czegoś go nauczyła, to tego że wypada przygotować się na najgorsze, dlatego stał gotowy do podjęcia działań które za pewne eskalowałby konflikt. Chociaż z drugiej strony gdyby teraz pojawił się ktoś z tego złego towarzystwa zglebowanej damy to mogło to być ciekawe narzędzie do przekonania niezdecydowanej do powrotu. Miał oczywiście w głowie jeszcze jeden plan który obmyślił na poczekaniu, teraz pozostało mu czekać na to jak sytuacja się rozwinie.

Technika:

Nazwa

Chakura no Ito

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

Uwaga Nici chakry nie nadają się do oplątywania/podcinania/krępowania przeciwnika. W przypadku, w której ktoś wpadnie w nitki, rozciągają się one wraz z jego ruchami, zupełnie ich nie krępując. Rozciąganie trwa do momentu osiągnięcia maksymalnej długości (tj., 100 metrów), po której przekroczeniu nić samoistnie pęka. Podobnie, gdyby twórca nici chciał się „siłować” z zaplątanym, nić od razu się rozrywa.

[Kaiho]

Misja rangi D

Nad strumieniem stałam wśród paproci
Tam uciekłam, bo boję się starości.

11 Bezbronna ofiara rozłożona na ziemi. Na zimnych, drewnianych panelach, wyszuranych wieloma butami, wieloma przejściami, wieloma wypadkami. Był tylko szloch, głęboki wdech i odrobina jęku, kiedy kobieta przylgnęła do ziemi, całując parkiet, który zwykł nieść jej ciężar ciała. Litość miała być tu okazana, ale nie rozwinięto jej skrzydeł. Gdy siejesz ziarno musisz rzucić je na odpowiednią glebę. Inaczej się nie przyjmie. Inaczej zostanie odrzucone. Tak jak ziarno mądrości rzadko znajdowało podatny grunt, tak samo rzadko ludzie potrafili docenić odrobinę szacunku i wielki gest, jakim chciało się popisać przed obcymi. Nie mogłeś sobie niczego zarzucić, ona nie mogła sobie powiedzieć, że nie próbowała. Więc została jej kałuża łez.
Pogoda się chmurzyła. Chyba będzie burza.
Zachłysnęła się powietrzem i otworzyła szerzej oczy, zagryzając dolną wargę tak mocno, że aż dziw, że jeszcze nie poleciała z niej krew. Zadrżała i jej mięśnie się napięły, poruszyła ramionami chcąc poluzować uścisk, chcąc wydostać się ze szponów, w które wpadła. Mała myszka zdana na łaskę drapieżnika. Czy to strach kwitł w tych rozpalonych oczach? Było w nich coś... było w nich coś naprawdę dziwnego - podobnego do tego, co widziałeś w oczach Goro. Coś niezdrowego. Co ich różniło? Władza nad ludzkim życiem - tutaj wpływy oznaczało możliwość wymierzania kar. Nie pytaliśmy sędziego, co można i czego nie można, miast tego braliśmy wyroki we własne dłonie i wyciskaliśmy z nich soki. Były nieraz łaską, innym razem pouczeniem, a jeszcze innym... chyba już wiesz, że z tej historii niczego dobrego nie będzie. Dla tej dwójki ludzi, która rozstała się w jakiś pokrętny sposób i zaowocowało to tym, że ta umęczona kobieta trafiła właśnie tu. To była ich pokręcona historia kryjąca w sobie zadane rany, świeżo rozdrapane, ciemne dno, otchłań, w którą lepiej nie spoglądać. Jeszcze ta otchłań spojrzy w ciebie. To bardzo profesjonalne z twojej strony, by nie zadawać pytań i by po prostu ograniczyć się do koniecznych. Na tyle delikatnie, na ile można i na tyle stanowczo, na ile trzeba. Kobieta się nie mogła ruszyć. Bezimienna, nic nie znacząca w twoim życiu osoba - głupia, jak to osądziłeś. Mogła przecież uciekać aż braknie tchu. Byle dalej...
Twój spokój, twoja kontrola sytuacji, twoje słowa - wszystko wypełniało ten dom, przytulny, z rozłożonymi i częściowo spakowanymi już rzeczami do plecaka podróżonego na stole. W tym ciężkie oddechy kobiety i jej poruszanie ciałem - ale nie paniczne. Nie próbowała szarpać się jak oszalała, kiedy już została przygwożdżona. Nie miała sił. A z brakiem sił nie chciała ulecieć resztka wola walki - z wolna gaszona jak stary pet zostawiony w popielniczce. Tak mogła gasnąć ona - nic nie znacząca osoba w całej wielkiej machinie mafii. Nie odpowiedziała ci od razu. W końcu odetchnęła głębiej i opadła bardziej na ziemię. Zamknęła oczy, spod których wypłynęły łzy wielkie jak groch.
- Proszę... prawie się spakowała, wsiądę na łódkę, odpłynę. Nigdy więcej tu nie wrócę. Proszę... - Otworzyła oczy, próbując na ciebie spojrzeć. Zmarszczone brwi burzyły jej śliczną twarzyczkę. - Goro to wariat... nie chcę do niego wracać, proszę... puść mnie... nie wiem ile ci zapłacił, ale dam ci tyle samo. Albo więcej! Dam ci tyle, ile mam... - Kobieta zdawała się bezradna pod siłą Róży. Nawet bezbronny kotek walczy przyparty do ściany, to i dobrze było sprawić, żeby kotek nie miał czym drapać. I czym gryźć. A ten był Koteczek był chyba całkiem zdesperowany.
Jak daleko potrafi człowiek uciec, by tylko umknąć przed tym drugim? Jak wiele zła i bólu musi się przelać między małżeństwem, by ci związani byli jakąś chemiczną, niezdrową liną, której nikt z zewnątrz nie jest w stanie dostrzec gołym okiem? Pamiętasz, Renkuro? Już ci mówiłam - im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. Niektóre pytania... pozostawiały odpowiedzi, które tworzyły gorzki posmak na języku i sprawiały, że człowiek tracił zdolność do śnienia jak dawniej.

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Plan kuglarza się sprawdził i nie minęło parę sekund a jego ofiara leżała przyciśnięta do ziemi nie mając możliwości ani go zaatakować, ani uciekać. Róża spisywała się doskonale, gdyby nie ona musiałby się szarpać ze spanikowaną kobietą co mogłoby obydwojgu nie wyjść na zdrowie. Patrzył chwilę w milczeniu jak jego ofiara miota się po podłodze niczym rybka wyrzucona na brzeg, zabrana ze swojego naturalnego środowiska i umieszczona w takim które je wyniszcza i zabija. Czy właśnie tak nie było z żoną Goro? Czy właśnie on jako rybak ludzkich dusz nie wyciągał właśnie jednej ludzkiej rybki do miejsca które ją powoli zabije? Do jej rodzinnego domu z mężem którego się bała? Co prawda nie wiedział jak można się bać takiego pokurcza, ale najwyraźniej można było. Sytuacja wskazywała że mógł on być naprawdę problematycznym członkiem rodziny. Błagania załkanej ofiary zmusiły go do odpowiedzi.
Z jednej strony propozycja wzięcia pieniędzy od kobiety nie była zła, ale z drugiej doskonale wiedział jak skończyłoby się oszukiwanie zleceniodawców w mafii. Musiał więc pozostać wiernym ideałom i wartością jak rodzina. Gdy ta dawała zadanie, to nawet gdyby trzeba było wyjść finansowo na minus, należy misję wykonać i jeszcze pokłonić się dziękując za okazane zaufanie i możliwość dołożenia swojej cegiełki do rozrostu organizacji za którą w razie czego należy oddać życie. Oczywiście Renkuro zapewne wyczuwając jakiekolwiek zagrożenie dla siebie szybko by się ulotnił z jej szeregów, ale póki co nie gryzie się ręki która karmi, oraz nie podpada się tym którzy dają ochronę i możliwość pięcia się po szczeblach kariery. Był pragmatykiem. Dużo lepiej wychodził siedząc w mieście kupieckim na usługach smoków, niż jakby biegał po pustyni goniąc jakiś bandytów napadających karawany. Klan płacił mniej niż mafia. Do tego tu był na swój sposób wyjątkowy, a w Unii kuglarzy było na pęczki. I to zapewne wielu potężniejszych niż on. Był przecież jedynie Doko, w razie wojny nawet nie byłby za bardzo zobowiązany do podejmowania się misji dla shinobich, a raczej jego zadania skupiłyby się wokoło pracy na jakimś zapleczu. A tutaj jako srebrna łuska cieszył się pewnego rodzaju poważaniem współtowarzyszy, a niedługo może udać mu się awansować jeszcze wyżej. Porzucenie rodziny nie tylko niosłoby za sobą poważne konsekwencje jak zapewne zlecenie na jego głowę, ale co gorsza oznaczało wyrzeczenie się wygodnego życia, i spory regres jego pozycji w społeczeństwie, spadłby na sam dół hierarchii. Tutaj był władcą ludzkich żyć, a w unii były od tego sądy. A to wszystko przy założeniu że w ogóle dałby radę uciec po zdradzie i nie dorwanoby go na trakcie czy jeszcze w mieście. Więc jakby się nie silił na wymyślenie zalet postąpienia wbrew panu Goro, nie mógł ich znaleźć. Po co robić sobie pod górkę, jeśli nie trzeba? No i też zostawił sporo ekwipunku w czarnej perle. Po zdradzie nie mógłby tam wrócić. Oznaczałoby to że kobieta musiałaby lekką ręką wyciągnąć kilka tysięcy Ryo z kieszeni żeby chłopak wyszedł na zero. A co dopiero jak chodzi o utraty potencjalnych zysków.
Pokręcił głową, i po raz kolejny zdecydował się spróbować nagiąć ją do swojej woli rozmową.
-Nie zamierzam wystawić twojego męża. Mogę jednak zapomnieć o tym co tutaj widziałem i o tym co zaszło. Ja jedynie spotkałem cię gdy byłaś na spacerze przechadzając się brzegiem rzeki, i odeskortowałem cię do męża zgodnie z jego życzeniem. Nie widziałem żadnego złego towarzystwa, i o żadnej próbie ucieczki nie słyszałem. Po prostu spotkałem cię gdy byłaś na zwyczajnym spacerze korzystając z ostatnich słonecznych chwil przed burzą. Co zrobisz jutro, pojutrze, czy w przyszłym tygodniu albo roku, średnio mnie interesuje.
Mówiąc to zwolnił uścisk na jej nadgarstkach, i delikatnie oderwał lalkę od ciała nieszczęśniczki. Wycofał Niebieską Różę by ta była po jego lewicy i obserwował zachowanie kobiety. Szczur zagoniony do kąta będzie się bronił, tak samo inne zwierzęta. Jeśli jednak da się takiemu zwierzakowi inną opcję niż walka do upadłego, to to prawdopodobnie z niej skorzysta. Dlaczego więc nie dać żonie Goro wygodnego wyjścia które nie naraża jej na zbyt wielkie nieprzyjemności, nie zamyka jej drogi ucieczki na przyszłość, oraz co najważniejsze jest zamiennikiem walki na śmierć i życie o jej wolność. Właśnie dał pokaz siły który powinien utwierdzić ją w tym że walka z nim nie jest najlepszym wyborem. Po za tym musiał przecież dostarczyć ładunek do domostwa zleceniodawcy. Nie zamierzał szarpać się na środku zatłoczonej ulicy z kobietą która chciała uciec. A tak mógł kupić sobie prosty i bezkonfliktowy powrót. Jeśli ta zdecyduje się zrezygnować z ucieczki dzisiaj, mając szansę dokonać jej w przyszłości to możliwe że potulnie wróci nie sprawiając problemów. Otworzył drzwi i dał jej znać ręką by wyszła z budynku, i jeśli wszystko poszło zgodnie z planem to zamierzał ruszyć z nią do jej domu, zarzucając kukłę na plecy. Jeśli takie podejście nie przyniesie zadawalających efektów to będzie musiał wybrać brutalniejsze metody. Cały czas jednak był gotowy do tego by ją schwytać, albo by walczyć z nadciągającym zagrożeniem.

[Kaiho]

Misja rangi D

Nad strumieniem stałam wśród paproci
Tam uciekłam, bo boję się starości.

13 Co to? Dobre serce? Przejaw łaski? Żal? Żal za grzechy, swoje winy, jej bardzo wielkie winy. Przyszłość? Spoglądanie na niepewność co do tego, jak mogła się zakończyć historia bezimiennej kobiety? Szukanie sojuszników? Czego ty właściwie chcesz, Przyjacielu? Czyste sumienie to przecież... niedomówienie. A ona, taka biedna, tak na twojej łasce. Nie karmisz się dramatem? Nie popijasz cudzym płaczem? W rodzinie zazwyczaj było tak, że większość rzeczy w niej zostawało. Tych najbardziej ponurych, tych najbardziej wstrząsających. Gdy ktoś żywił się tragedią i cudzą klęską, a nie było na to żadnego wytłumaczenia. Ludziom odbijało, kiedy dostawali odrobinę władzy, albo odbijało im, ponieważ władzy dostać nie mogli i szukali jej w zasięgu wzroku - na słabszych przy sobie. Co to? Przebłysk zdziwienia w kobiecych oczach, mocniej ściągnięte brwi, niedowierzanie, czy dobrze usłyszała. Czy te gesty to nie jest tylko omam - to, co mózg chce widzieć i chce słyszeć. To nie były oczy, które bez pomyślunku poddawały się gestom, ale na pewno należały do kogoś, kto przez strach, jaki rządził jej sercem, był gotów do impulsywnych zachowań. Było chyba niewiele osób, które potrafiły się w pełni racjonalnie zachowywać, kiedy czuły, że Śmierć trzymała nóż na gardle i chuchała w kark. A już na pewno niewiele takich osób spośród tuszy, która nie miała niczego wspólnego z chakrą i ninjutsu.
Kukiełka delikatnie odpuściła, a długowłosa nie zrobiła żadnego gwałtownego ruchu. Baaardzo powoli, nie jak rybka puszczona z powrotem do stawu, a jak w pełni świadomy kot, że ma przed sobą wielkiego i niebezpiecznego wilczura, uniosła się z podłogi. Nie, w sumie... naprawdę nie wyglądała teraz dobrze. Ciągle pociągała nosem, woda lała się po jej twarzy - dopiero teraz ją przetarła, spróbowała też obetrzeć policzki wilgotnymi rękoma. Brudnymi od spotkania z podłogą. Podnosiła się. Zbierała, ale tylko do pozycji siedzącej, spoglądając z należnym lalce respektem w jej kierunku. Twór - obcy i dziwny, być może widziała coś takiego po raz pierwszy w życiu. Zastanawiała się. Myślała nad tym, czy to są żarty, czy może głupi ma zawsze szczęście - i to szczęście spotkało właśnie ją. Zastanawiała się, czy można ufać obcemu człowiekowi i jaki będzie jej los, czy nie zostanie przypieczętowany, kiedy jej nogi przekroczą próg posiadłości jej i męża. Myślała o wielu rzeczach i o wielu szansach oraz pechu, jaki może wypełznąć na wierzch i podciąć skrzydła, które próbowałeś jej dać. Wilk syty - owca cała. Tak długo, jak długo oczy nie widzą - tak długo sercu nie żal. Ona próbowała uciec, ale przecież może wrócić i powiedzieć - ależ nie, ja nigdy bym ciebie nie opuściła..! Jeśli tylko była wystarczająco zmyślna i zwinna w zachowaniu i słowie.
- Możesz to... dla mnie zrobić? - Dopytała zupełnie niepewnie, przesuwając spojrzenie znów na ciebie, to na drzwi, na których stałeś, to znów na lalkę. Rozbiegane oczy - rozbiegane myśli. Chyba panna miała swoje dyktando u Nadziei. A ta gra, którą jej zaproponowałeś, mogła być tak nową obietnicą tego, że jednak nie tylko zbiry i nie tylko okrutnicy stąpają po tym świecie, ale ku temu potrzeba pomysłu, potrzeba mocy kreacji w dłoni. Jesteś w końcu kimś, kogo się tutaj docenia, zwraca z szacunkiem. Jesteś członkiem rodziny. Ona? Ona chyba... chyba nie. W rodzinie to tak nie działało, że polujesz na swoich, jeśli cię nie zdradzili. Nie musiały was łączyć więzy krwi - ważne, że łączyło was powołanie i interesy. W tym wypadku - więzy małżeńskie.
Kobieta sięgnęła do stołu, obok którego upadła i wstała na drżących nogach. Było jej ciężko. Ona była ciężka. Albo ciężkie były myśli, które nosiły w sobie decyzję o jej przyszłości. Czy w ogóle miała wybór? Raczej nie. Bo przecież targować się zawsze można próbować, tylko wtedy należy się liczyć z tym, że twój rozmówca nie ma anielskiej cierpliwości - i w końcu postanowi sięgnąć po dominujący argument tej konwersacji. Znów spojrzała nad twoim ramieniem, ale w drzwiach nie stanął rycerz na białym koniu i nie było wybawcy, który rozewrze zwycięsko ramiona, a drugie słońce błyśnie na jego piersi odbite w zbroi.
Skinęła głową. Lekko i twierdząco. Jej serce musiało mocno walić, bo i mocno oddychała.
- Muszę się doprowadzić do porządku... jeśli... mogę... - I jeśli białowłosy anioł, który wkroczył tu ze swoją lalką, na to zezwoli. Już na ciebie nie spoglądała - a bynajmniej nie na oczy. Spojrzała za to w kierunku jedynych drzwi w środku - były rozchylone i mogłeś zobaczyć, że stoi tam bala z wodą i wielka beczka, było lutro i misa z wodą na stoliku. Ot - łazienka. Stąd nie było widać żadnego okna.

[Renkuro]

Renkuro dał od siebie ile był w stanie, nie mógł zaoferować niczego więcej ponad obietnicę nie donoszenia na kobietę i nie utrudniania jej ucieczki w przyszłości. Teraz gdy była już spakowana właściwie jeśli za dzień lub dwa tutaj przybędzie to powinna być w stanie uciec z miasta w dosłownie parę minut. Następnym razem nie zmarnuje cennych minut na przygotowania i ucieknie. Choćby i miała za mało prowiantu, to zawsze lepiej jest nawet przepłacić na jakimś wiejskim targu kilometry od miasta kupieckiego niż ryzykować powodzenie całego przedsięwzięcia. Po dzisiaj powinna to wiedzieć. Kuglarz nie miał jakiś oporów przed takim a nie innym rozwiązaniem problemu bo zlecono mu konkretnie sprowadzenie kobiety do domu. Ani nie narzucono mu metod, ani bycia obrońcą małżeństwa Goro, ani nie nakazano mu donosić na kobietę. Miał przeprowadzić ją z punktu A do B. To czy za 5 minut ona nie zadźga go nożem, albo jutro nie ucieknie, nie było czymś co powinno obchodzić łuskę. Im mniej wiesz tym lepiej śpisz jak to się mówi. Po co więc wiedzieć za dużo o tym co zrobi kobieta w niedalekiej przyszłości. Można mieć pewne podejrzenia że spróbuje ucieczki po raz kolejny, ale przecież kim był Renkuro by posądzać bez dowodów żonę tak ważnej osobistości dla jego rodziny. Toż to straszne grubiaństwo tak wskazywać palcem i snuć jakieś domysły że w przyszłości kobieta zrobi coś złego. Uzasadnione podejrzenia, to nie pewność. No i warto nadmienić że przecież nie raz ofiary nawet przemocy i tak pozostają ze swoimi sprawcami. Niezależnie od tego co działo się w relacji tej dwójki nic nie było przesądzone, nawet to że kobieta podejmie próbę ucieczki. A nawet jeśli podejmie to czy za kilka dni nie wróci do męża. Przecież życie tam na zewnątrz, za okalającymi miasto murami jest ciężko. Trzeba tyrać żeby móc kupić sobie czerstwy chleb, i martwić się każdą zimą czy się nie zamarznie. Możliwe że dama którą dzisiaj spotkał po brawurowej ucieczce szybko wróci do Goro który zapewne oferował jednak życie opływające w luksusy których próżno szukać u wieśniaków. Dlatego zupełnie bez wyrzutów zaakceptował polubowne rozwiązanie na które pozwolił mu los i cieszył się że nie zmuszono go do cięższych i mniej moralnych decyzji. Na chwilę obecną po za pojedynczą przemocą życie pozwoliło mu dobrać bardzo odpowiednie i etyczne środki osiągnięcia celu. Coś rzadko spotykanego na drodze shinobich, a tym bardziej takich pracujących dla organizacji przestępczych. Nie zamierzał marnotrawić takiej sytuacji. Dlatego zwyczajnie odpowiedział uspokajającym głosem.
-A dlaczego by nie. Oczekuje się odemnie że przyprowadzę cię do domu i kropka. Nic ponadto, nic mniej. Równie dobrze możesz jeszcze dzisiaj wieczorem zadźgać męża i średnio mnie to będzie obchodzić. Pomóżmy sobie nawzajem, jeśli cię nie sprowadzę to ja będę mieć kłopoty i mogę odpowiedzieć głową, a za tobą poślą powiedzmy że mniej wyrozumiałych rzezimieszków. Dlaczego miałbym ci utrudniać życie? W interesie nas obydwojga leży to żebyś dzisiaj wróciła spokojnie do domu nie niepokojąc męża. Nawet gdybym cię teraz puścił, musisz się liczyć z tym że twój mąż podejrzewa że chciałaś uciec i poinformował o tym mafie. Jak szybko nie wrócimy to rzucą po ciebie kolejne siły i nie ujdziesz paru kilometrów. Wróć do domu dzisiaj, i żyj jak żyłaś tak długo jak chcesz. Jak zapragniesz odejść od męża w przyszłości to to zrobisz i nikt cię nie powstrzyma jeśli ogarniesz się dostatecznie szybko. Dzisiaj jednak po prostu zeszło ci za dużo czasu i tyle. I tylko szczęście sprawiło że akurat ja dostałem to zadanie, a nie którykolwiek z pozostałych degeneratów. Ja nie mam powodu ci utrudniać życia, a ty mimo nieudanej próby możesz się cieszyć że wypadło na mnie, i jeszcze możesz wykaraskać się z problemów. Twoje przygotowane rzeczy będą tu leżeć, jesteś już spakowana. Następnym razem pójdzie ci sprawniej, weźmiesz garść monet, troszkę jedzenia i gotowe, możesz wyruszyć w dosłownie minuty.
Białowłosy zdecydował się przemówić do niej prezentując merytoryczne argumenty. Co prawda lekko skłamał, ponieważ doskonale sobie zdawał sprawę że tylko on został za nią posłany i według słów bramkarza w lokalu był jedyną osobą która mogła się tego podjąć. Więc technicznie dziewczyna mogłaby uciec nie niepokojona przez innych mafiosów, ale tego nie wiedziała. Za to historyjka Renkuro brzmiała wiarygodnie, przynajmniej w jego mniemaniu. Gdy ta poprosiła o możliwość umycia się, ten jej gestem na to pozwolił przestrzegając jednak by nie zeszło jej to zbyt długo bo może pojawić się tutaj ktoś jeszcze w jej poszukiwaniu. Obawiał się troszkę żeby niczego sobie nie zrobiła, ale wyszedł z założenia że musi podjąć to ryzyko licząc że nadzieja jaką jej dał była wystarczająca by podtrzymać chęć życia. Nie mógł jej przecież odmówić, mogłoby to się skończyć utratą zaufania do niego i co za tym idzie utrudnieniami w wykonaniu zadania. Gdy ta zamknęła się w pokoju on przysiadł na ziemi bacznie nasłuchując plusków wody, bawiąc się swoją marionetką.

[Kaiho]

Misja rangi D

Nad strumieniem stałam wśród paproci
Tam uciekłam, bo boję się starości.

15 To był długi monolog - i bardzo pouczający. Stawiający na łagodność, gładkość, och i ach - byle tylko dotrzeć do wystraszonej łani i przekonać ją, że te wielkie zęby to nie pot o, by szybko ją zjeść, wielkie oczy nie po to, by szybko wyłapywać jej słabe punkty, a gigantyczne uszy to nie po to, by wyłapywać każdy jej ruch, nawet kiedy nie będziesz spoglądał. To była, ładnie mówiąc, manipulacja. Rodzaj gry, którą opanowywali shinobi po to, żeby nie sięgać po bardziej męczące metody. Co do jednego kłamałeś i miałeś rację jednocześnie - aktualnie nikt nie szukał ten pani. Delikatna i subtelna sprawa, w którą nie chcieli angażować byle bandyty i tak na dobrą sprawę, sądząc teraz po tym, jak to wszystko się prezentowało, wręcz w zaufaniu podarowali ją tobie. To, że nie było tam nikogo odpowiedniego nie oznaczało, że karczma była przecież pusta. To, ze nie było tam nikogo tak dobrego, jak ty - aaach, widzisz! W zależności od tego, jak o tym pomyślisz, można sobie dodać narrację, która sprawę postawi w ciekawszym świetle. Ładniejszym, pewniejszym, aż zalśnisz od samo zachwytu, dumy i pychy! Czy to w ogóle leżało w twojej naturze? Niewiasta przesunęła dłońmi po swoich ramionach, jakby bolały ją mięśnie, może bolały całe kości. Może cierpiała, może było jej źle, a może, może, może. Może jutro zabije swojego męża, albo mąż wepchnie jej nóż między żebra. Siebie warci, co? Kara zadana będzie cię bolała. A w złości bardzo łatwo o bolączki i jeszcze łatwiej o ruchy, których normalnie byś się nie dopuścił. Co może powiedzieć żona uciekająca od męża? Taka, która założyła od niego piękną sukienkę, która miała oczy miłością rozpalone - ale nie względem własnego męża? Bo to przecież nie był jej dom. I to nie były jej ubrania, które tutaj leżały. I to nie był jej plecak. Ona cała tutaj nie pasowała. I słusznie uważałeś, sama tak sądzę, że nie pasowałaby też do prowincji - ani do pól, między które planowała się udać. Na rzekę, między paproci, tam, gdzie mogłaby umknąć przed losem, którym pewnie sama się związała. Pokuszona pieniądzem, może wpływami. Ludzie sami budowali sobie trumny - to było najtragiczniejsze we wszystkich historiach, jakie można było poznać.
Kobieta ostrożnie kiwnęła głową po wysłuchaniu twoich słów. Patrzyła w twoje oczy i szukała tam skazy. Szukała informacji o tym, że ją oszukujesz, że teraz jest fajnie, dobrze sobie rozmawiacie, ty ją argumentujesz, ona tak słucha, tak spokojnie i po dobroci, ale zaraz pokarzesz jej - błysną kły, znowu zacznie się symfonia strachu i pokazu sił. Mimo to mogłeś dostrzec swymi bystrymi oczkami, że kobieta się bardziej rozluźnia, że staje się bardziej... potulna. I naprawdę nie ma chyba sił na to, żeby próbować się szarpać. Albo wręcz przeciwnie - próbuje teraz obmyślić plan ucieczki i wykalkulować, czy to się uda. Cokolwiek działo się w jej głowie pozostawało zamknięte na świat.
- W takim razie... byłam tu... na spacerze. - Pociągnęła nosem, znów ocierając twarz. Zasiałeś w niej ziarnko pewności. Dobrze. Teraz je podlać, wypielęgnować nie musiała ci przecież w pełni ufać. Wystarczy, że przejdzie z tobą, jak sam wiedziałeś, z punktu A do punktu B. To nie mogła być trudna robota. Nie, kiedy przychodziło pielęgnować próżną i łasą na pieniądz kobietę. Kobietę, która ponad wszystko chciała żyć. Więc nie - nie zrobiła sobie niczego głupiego w łazience. Nawet nie zamknęła drzwi - umyła twarz, poprawiła ten makijaż, zmywając rozmyte fragmenty, ułożyła włosy. I kiedy wyszła - wyglądała już o wiele lepiej. Skinęła, dając znać, że jest gotowa do drogi.
Drogi, przez którą starała się zbierać z ziemi swą próżność i tkać sieć kłamstw, w które sama by uwierzyła - i mogła zaplątać w nią nie tylko siebie, ale i Goro.
Obyło się bez żadnych ekscesów. Spokojny spacer, tylko przez moment na jego początku kobieta jakby straciła wszystkie siły i poprosiła tylko o jeszcze moment. Nie mogła znów płakać - tu nie było wody, która poprawiłaby jej wygląd. Potem poszło jak z płatka. Ona szła, ty obok niej, ot - dżentelmen towarzyszący zjawiskowo pięknej damie. Nie musiałeś znać adresu, drogi - ona sama już prowadziła. Dokładnie do miejsca, gdzie znajdował się jej dom.
Dwójka strażników pilnujących willi przepuścili was bez zająknięcia się, jeszcze skłonili głęboko przed panią domu. Przeszliście przez kamienną dróżkę prosto do eleganckiej rezydencji, przed którą stał wóz z zaprzęgniętym czarnym koniem. A na wozie?
Trumna.
- Moja miłaaa..! - Nawet nie zdążyliście dobrze dotrzeć do drzwi, kiedy przez otworzone drzwi wejściowe wypadł Goro z rozwartymi ramionami. Chociaż "wypadł" to bardzo źle ujęte. Wyszedł. Nieco schylony, jakby coś go ciągle bolało. Ach, ten zapach mydła... ten zapach... sterylności, jaki od niego płynął. Tak, to na pewno od niego. - Bardzo ci dziękuję, panie... - Inteligentne oczy błysnęły w twoim kierunku, kiedy mężczyzna wyciągnął sakiewkę i odliczył odpowiednią kwotę, by ci ją wręczyć. - Obyło się bez... problemów..?
- Kochanie... ja nad rzekę, między paproci, uciekłam tylko dlatego, że się boję starości. - Zupełnie nie pasująca do małżonka kobieta podeszła do niego - była od niego wyższa. Z uśmiechem objęła go i ucałowała w czoło.
- Boisz starości... - Mruknął, ciągle ci się przypatrując badawczo. To było to spojrzenie, które szukało potwierdzenia. I które, jak wcześniej spojrzenie kobiety, szukało fałszu.
- Musiałam odetchnąć po naszej kłótni. Ale już jestem... dziękuję, że wysłałeś takiego bohatera po mnie. Prawie się zgubiłam!
- Hmm... Dziękuję raz jeszcze. Jeśli masz ochotę - zapraszam na herbatę i drugie śniadanie, panie Renkuro.
Były takie historie, w które człowiekowi lepiej było się nie mieszać.
Były też takie historie, w których kilka słów potrafiło odmienić los człowieka.

Misja zakończona sukcesem!

[Renkuro]

Renkuro dostarczył na miejsce kobietę i z zadowoleniem przyjął spokojną reakcję zleceniodawcy. Na szczęście nie doszło do żadnych komplikacji które to mogły zniszczyć jego plan i uderzyć w kobietę wobec której lalkarz zapałał sympatią z racji jej umiejętności dostosowania się do sytuacji. Ile to razy ktoś robił głupie rzeczy bez szans na powodzenie zaszkadzając i sobie i białowłosemu. Uciekająca panna zaś zaadaptowała się do nowych warunków i nie sprawiła że ten dzień był szczególnie uciążliwszy od pozostałych dla naszego nisko wykwalifikowanego i jeszcze gorzej opłacanego, pracownika najemnego. Dlatego zgodnie ze swoją obietnicą poprzytakiwał kiedy trzeba było i przyjął pieniądze kłaniając się z wdzięcznością. Oczywiście trumna wystawiona na podwórku była bardzo ciekawą sprawą i łuskę strasznie korciło by się czegoś więcej dowiedzieć, a co za tym odpowiedzieć na zaproszenie, jednak zdawał sobie sprawę że nie miał na to czasu, oraz że mogłoby to być troszkę nietaktowane. No i miał swoje podejrzenia co do tego kto miał w niej zostać ułożony. Mężczyzna wyglądał na schorowanego, więc mógł podejrzewać że to o niego chodzi. Jednak dlaczego w takim razie piękna kobieta zdecydowała się uciekać? Troszkę mu się ta wersja zdarzeń w głowie nie kleiła, ale zdecydował się nie wnikać. Przecież jeśli mąż odchodzi do krainy wiecznych łowów, to przecież przepustka do zastania bogatą wdową zarządzającą wielką posiadłością i ludźmi. Po co zamiast tego uciekać i zostawać biedną bezdomną? Nie pociągnął jednak swoich przemyśleń dalej. Tak więc pożegnał się okazując należny szacunek swojemu przyszywanemu bratu, i odszedł w kierunku jakiegoś ustronnego miejsca przy rzece.
Zdecydował się skorzystać z tego że i tak wyciągnięto go z domu i chwilę potrenować w plenerze technikę, której raczej nie mógł swobodnie ćwiczyć w domu. Ani nawet w jakimś lesie. Potrzebował do nauki dużej ilości wody, która to zapewni bezpieczeństwo i jemu, i postronnym, oraz ogólnie lokalnej faunie i florze. Po chwili dotułał się do mijanego wcześniej miejsca gdzie ludzie zupełnie nie było, i zszedł na plażę. Szybko wybrał miejsce i rzucił rzeczy na piasek. Nie miał za dużo czasu delektować się cudną pogodą i wolnym czasem nad jeziorem, ale kilka minut w tą czy w tamtą było mu dosyć obojętne. Wojna raczej nie ucieknie prawda? A jak tak, i Uchiha tak szybko padną, to znaczy że dobrze że jednak się tam nie pojawił. Skoro teraz Kaminari i ci cholerni pchlarze mordują pojmanych członków tego dumnego klanu, to co dopiero stałoby się po wojnie gdyby czarnowłosi przegrali, irytując wcześniej tamtych zadając im straty. Zapewne próbowaliby się mścić na pokonanych. I na pewno nie okazaliby litości najemnikom którzy walczyli dla wroga. Na chwilę uciekł wspomnieniami wstecz, do czasów kiedy jeszcze mieszkał z matką w Sabishi. Kiedyś dostał bowiem do ręki od niej śmieszną karteczkę która to rzekomo miała swoją reakcją pokazać predyspozycje lalkarza do używania jednego z żywiołów. Coś tam faktycznie wyszło, a rodzicielka przekazała mu zasady nauki jednego specyficznego jutsu niskiej rangi mającego wykorzystać jego wrodzoną naturę chakry. Dlaczego ta zdecydowała się pokazać mu akurat tą technikę? Zapewne dlatego że ta bazuje na podobnych założeniach co wiele innych jutsu wyższej rangi w tej konkretnej dziedzinie technik. A może dlatego że tylko o takiej słyszała. Faktem pozostawało to że jakieś podstawy miał i wystarczyło jedynie je przetrenować w praktyce. Chłopak mimo tego że znał już wiele technik, to nigdy nie szedł w kierunku tych tego typu. Teraz nadeszła jednak pora poszerzyć wachlarz zdolności. Jeśli był w stanie się czegoś nauczyć i mogło mu się to przydać podczas walki, to jego obowiązkiem wobec klanu jest się tego nauczyć. Bo nie ulega wątpliwością że na wojnie będzie reprezentować kuglarzy skoro będzie korzystać z marionetek. Jeśli nie wypadnie dobrze i nie zapisze się w pamięci miejscowych to klan nic nie zyska, jeśli jednak mu się to uda to wielu ludzi dojrzy jaką potęgą operują członkowie Unii.

  Ukryty tekst

Później ubrał się i szybko skierował w stronę sklepu z wyposażeniem.

z/t

[͏͏͏͏Αkira͏͏͏͏]

Ech, kurwa…
Życie to piękna rzecz. Można sobie oddychać, patrzeć. Widzieć te piękne widoki, architekturę miasta, budynki, które przy odpowiednim wyparciu rzeczywistości wyglądają jak piękne świątynie o własnym wyrazistym charakterze. Wyparciu, bo jednak schodząc na ziemie i patrząc na rzeczywistość tak, jak się ona faktycznie pisze, widzi się zrujnowane i niezadbane budowle na nizinach miasta i piękne, wypełnione przepychem na wyżynach. Też to nie tak, że miasto położone jest na wyniosłym terenie i im wyżej tym lepiej, to taka eee, metafora! Warstwy społeczne w Shigashi są widoczne aż nazbyt i prowadząc bar widzi się je każdego dnia – na pierwszy rzut oka da się ocenić czy ktoś jest bogaty czy też biedny, przychodzi dla zachowania statusu i zabawy towarzyskiej czy też by jakkolwiek osłodzić sobie ten piekielny żywot. Można też dla zapomnienia, choć w to nigdy nie wierzę, ja po najebaniu się tylko jeszcze bardziej rozpamiętuje i aż chcę mi się płakać!
Dzisiaj z kolei pozwoliłem sobie na chwilę odcięcia się od wszystkiego. Mam wrażenie, że wszystko ostatnimi czasy strasznie zapierdala, w zasadzie odkąd poznałem Kentaro Kentę. Kto by pomyślał, że jedno wyjście do gorących źródeł potrafi tak mocno wpłynąć na życie człowieka! Za to tego wieczora siedzę sobie po prostu na schodach, machając nogami nad rzeką popijając śliwkowe sake z butelki, przyglądając się zachodowi słońca, którego promienie odbijają się pięknie na tafli wody. Można by pomyśleć nawet, że ładne to Shigashi.
Kurwa.
Kogo ja oszukuję? Mimo wszystkich tych wad, kocham to miasto.

[Aoi]

Misja D - Higashi Akira
"Łapki"
1/7

Ach, jakże pięknie zaczerpnąć chwili spokoju, nie będą w centrum całego zgiełku miasta i burdelu, jakim bez cienia wątpliwości było Shigashi no Kibu. Jeszcze takiego pięknego wieczoru jak ten, gdzie delikatny wiatr czule obmywał twarz i delikatnie przeczesywał płomienistą grzywę. Zakładając, że ten płomień jest tak gorący, że przybiera niebieską barwę, taką jaką miały włosy Akiry. Wino smakowało szczególnie wyjątkowo, no bo jak miałoby być inaczej, kiedy nikt, kompletnie nikt nie zatruwał dupy Panu Menedżerowi? Daimyo radziło sobie doskonale i bez jego obecności, czujne oko Mimitsu pewnie czasem, jak nie często, orientowało się lepiej niż gały Higashiego.

Nawet jakoś faktycznie pustawo tu było, żadnych zakochanych par. Żadnych par uprawiających miłość za pieniądze, nikt nie urozmaicał dźwięków natury swoimi wymiocinami czy radosnymi okrzykami wulgarności. Jednak! Byłoby za pięknie gdyby cokolwiek upierdliwego się nie przytrafiło, co to za życie, kiedy ma się długo spokój? No, pewnie całkiem fajne. Cóż to się zadziało? Wiatr wiał, a jak wieje, to czasem coś przywieje. I tym sposobem, w twarz Akiry uderzyła jakaś ulotka, a tyle duża by przesłonić mu świat.

Jeżeli tylko postanowił przeczytać co na tym papierowym świstku się znajdowało, mógł zobaczyć zaproszenie. No, ogłoszenie. Ale brzmiące jak zaproszenie, więc się oczywiście liczyło: Panie i Panowie, dzisiejszego wieczoru zapraszamy widzów do parku na jedyne w swoim rodzaju zawody w siłowaniu na rękę! Dla uczestników wpisowe to zaledwie 50ryo, a wygrana zwraca to z nawiązką!

---

zt->Park

[Minoru]

Poprzedni post

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 10:
Mukutaro: 9
Minoru: 10

---

Wszystko wskazywało na to, że plan został nakreślony. Wskazywało na to słowa Mukutaro i przeczące kiwania głową pozostałych shinobi. Zatem można było rozpocząć imprezę i polewać alkohol. Pierwszym, któremu dwa razy nie było trzeba powtarzać był nie kto inny jak Rokuro. Młodzieniec nie przejmował się takimi rzeczami jak kac na drugi dzień, czy etykieta. Skoro ktoś zapraszał, to pił. Tym razem nie odmówił również Okura, który z dużo mniejszym zaangażowaniem, lecz wciąż, sięgnął po jeden z kufli. Jedynym, który odmówił był Haruto, wykpiwając się ilością zadań jakie musiał ogarnąć.
- Przekażę wszystkim, że spotkamy się na miejscu po zachodzie słońca. Nie będę przekazywał szczegółów. - Oznajmił zbierając swoje rzeczy i wychodząc. Pozostali nie mieli na szczęście takich problemów. Oni swoją robotę na dzisiaj zakończyli. Teraz zostało im tylko się bawić.

---

Czy wczorajsza impreza była przednia? To zależy kogo spytać. Mukutaro mógłby ją ciągnąć jeszcze godzinami, ale pozostali członkowie grupy nie mieli tak ogromnej przewagi jaką jest masa. Przynajmniej pazur mógł się trochę wyspać i po ogarniać jakieś podstawowe sprawy nim miał się udać na miejsce. Pora spotkania zbliżała się jednak nieubłaganie wraz z zachodzącym słońcem.
Gdy Mukutaro dotarł na miejsce, okazało się, że jest on ostatnim. Licząc wszystkich, łącznie z pazurem, było tu dokładnie 11 osób. Oprócz tych których poznał wczoraj, czyli Haruto, Rokuro i Masy, była tu Keiko-chan, która wyglądała na mocno przejętą. Pozostałych Mukutaro nie znał, lecz od czego był Haruto, który bez problemu przedstawił każdego z osobna, opisując jego umiejętności. Szkoda tylko, że wszyscy byli generatywnymi bobami i Mukutaro nawet nie starał się zapamiętać ich imion. Każdy miał swoje zadanie i tyle.
- Nie było łatwo, ale ogarnąłem całą drużynę. Ciągle dopytywali o co chodzi, lecz nie zdradziłem im nic. Jedynie Keiko poinformowałem, że będzie miała szansę odpokutować swój błąd z ostatniego razu. - Haruto ściszył głos i oddalił się odrobinę od pozostałej części grupy. Widocznie bardzo się przejmował tym, że w ich grupie mógłby znaleźć się kret.
- Sądzę, że to ty powinieneś im nakreślić sytuację i objaśnić jaka jest ich rola. Jestem pewien, że twoja pozycja zwiększy ich motywację. - Zaproponował jeszcze.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -