Bar "Izarantu"

[Hikari]

~ W świecie Yakuzy ~
Misja rangi C 22/30+
Pierwsza z serii
Ayato

Sytuacja wraz z mijającymi minutami praktycznie się nie zmieniała. Więźniowie, a może lepiej powiedzieć jeden więzień ciągle się opierał jakiejkolwiek rozmowie, natomiast drugi milczał. Tylko dwie rzeczy świadczyły, że wciąż był przytomny. Wzrok, który został tymczasowo oszczędzony przez propozycję mężczyzny, po której zabieg nie był kontynuowany oraz ruchy głową i przeklęty uśmiech. Może właśnie dzięki milczeniu do tej pory tortury go omijały, przecież on w sumie się nie buntował. Po prostu był obecny w tym miejscu bez udziału jakiegokolwiek do tej pory. Ayato zbyt dobrze znał sytuację mężczyzn, przeszłość odbita w mrocznych wydarzeniach jego życia odbijała się do tej pory. Ten moment, kiedy jedyne czego pragniesz to przestać istnieć. Ich postawa jak najbardziej do czegoś takiego pasowała, tylko jak się zmienia ona przy dość dziwnym zachowaniu ich przesłuchującego mężczyzny? Raczej nijako. Może trochę co najwyżej zobojętnieli. Krzyk, że to jest fascynujące wraz z panicznym śmiechem mogło pokazywać, że ktoś ma trochę nie tak w głowie i u większości ludzi w takiej sytuacji wywołać strach. Nie w tym wypadku, raczej byli gotowi spędzając tutaj całą ostatnią dobę wspólnie. Czas nadszedł na powrót do tortur fizycznych, od pochodni w do tej pory nieskalanego mężczyzny, przyciskając mu mocno pochodnię w klatkę. Twarz doprawdy wykrzywiła się mocno, usta otwarły aby wydać krzyk bólu, ale on nie nadszedł. Wydawało się, że to bardzo ciche krztuszenie, ale nim udało się upewnić w takim przekonaniu gadatliwy do tej pory mężczyzna zaczął się śmiać. Ciężko było cokolwiek więcej dostrzec w tym oświetleniu, szczególnie, że pochodnia służyła teraz za narzędzie przemocy. Słowa o tym, że mają przeżyć nie zrobiły na nich żadnego wrażenia. Czyżby nie wspominali wcześniej, że Yakuza chce ich bardzo długo torturować? Raczej tak.
- Tak, wiemy, że mamy przeżyć, bo ta rodzina nie zabija swoich wrogów tak łatwo. I wiemy, że nie wypuścisz nas, bo boisz się jej sprzeciwić. Co byłoby łatwiejsze do wytłumaczenia. Zabicie nas czy wypuszczenie?
Wyglądało na to, że drastyczne metody nie zadziałały. Trzeba to było próbować załatwić tradycyjnie.
- A Ty idiotą myśląc, że cokolwiek z nas wyciągniesz nie idąc na współpracę.
Szukając jakiegoś stołu Ayato rozejrzał się po pomieszczeniu, nic innego mu nie zostało. Początkowo niczego nie dostrzegał, ale teraz spoglądając w tył widział coś przy wejściu, coś czego nie zauważył wchodząc do pomieszczenia. Nic dziwnego, skoro w tamtej sytuacji zasłaniały to otwarte drzwi. Podchodząc bliżej wraz z ogniem na kiju kształt nabierał kontur. Był to spory kawałek deski na ścianie trzymany dzięki wbitym do niej pół metra wyżej łańcuchom. Na nim leżało trochę sprzętu do zabawy. Głównie dało się tutaj znaleźć jakieś klasyki jak obcęgi, ale również i towar trochę bardziej luksusowy. Widelec heretyka, gruszka, zgniatacz głowy czy też... Zwykły flakon wody wraz z materiałem na nim.

[Ayato]

Mężczyźni faktycznie zaczynali nudzić Ayato. Ich opór był tak głupi, że aż irytował Akimichiego. Chciał z nimi pójść na jak największą ugodę. Oszczędzić im bólu, a może nawet nieco pomóc. Starał się być miły – wyjątkowo – nawet jeśli krzywdził ich biedne ciała. Szkoda, że kiedy okazywał miłosierdzie, ludzie tego nie dostrzegali i jeszcze bardziej, głupio brnęli w jeszcze większe bagno.
Niech toną.
Pogarda ogarniała Sakaiczyka. W przeciwieństwie do nich cenił sobie wolność i swobodę. Gdyby ktoś znowu chciałby mu ją odebrać, walczyłby do usranej śmierci. Tchórze! Chcieli uciec i to najłatwiejszą drogą. Ścieżką dla słabych, która prowadziła do gównianego końca. Absolutnego końca. Granicy, za którą nie było już nic. Nieznana pustka bez końca. Pustka bez żadnego sensu.
Z trudem przełkną ślinę. Trujące powietrze od smrodu, drażniło gardło Ayato. Zacisnął zęby na wardze, oczami przewrócił dookoła, rozglądając się po całym pomieszczeniu.
Ciemność.
-Ha kurwa! Naprawdę myślicie, że się przejmuję tymi waszymi organizacjami? – parsknął cicho śmiechem. Ze wszystkich ludzi na świecie, chyba tylko Ayato podchodził tak obojętnie do wszelkich konsekwencji. Był prawdziwym Gryfonem – odważnym, że aż głupim.
-Już wiem, że moje gówno jest więcej warte niż wasze życia, ale kurwa jak chcecie, to was stąd wyciągnę.- Delikatnie wzruszył ramionami. Lubił wszystko komplikować. W prowadzać tak absurdalny chaos, że aż zabawny. Był pionkiem. Wiedział, że jest pionkiem, ale jak każdy pionek miał moc, by stać się każdym. Był trzecią drużyną na planszy, która sprawiała, że wszelkie zasady traciły sens.
Z torby wyciągnął garść senbon – pięć może dziesięć. Zawsze zachowywał się dziwnie, ale tym razem to przechodził sam siebie. Położył się na ziemi przed więźniami. Chłodna podłoga nie była zbyt przyjemna. Pewnie przesiąknięta była krwią nie jednej osoby. Sam dołożył coś od siebie, przekuwając sobie delikatnie palec wskazujący u lewej ręki. Krew zlizał z igły. Boże dlaczego on to robił, przecież to ohydne.
-Więc co, chcecie pogadać o czymś innym, czy zdradzicie mi w końcu kogo poszukuje kochana rodzina Yoshida? – spytał i rzucił pierwszą igłę w jednego z mężczyzn. Chyba już od ruchowo wybierał tego bardziej rannego. Nie chciał go zbyt mocno skrzywdzić. W końcu były to tylko niewielkie igły. Celował w mało istotne części ciała – ręce i nogi. Dużo bardziej zależało mu na licznych, nieco bolesnych nakłuciach.

[Hikari]

~ W świecie Yakuzy ~
Misja rangi C 24/30+
Pierwsza z serii
Ayato

Przesłuchanie ciągnęło się, dyskusja wcale nie zbliżała rozmówców do żadnego porozumienia. Zarówno jeden jak i drugi był uparty osioł i trzymał się swojego zdania niemalże nie bacząc co druga strona oferuje, wyśmiewając ją. Ayato powoli próbował łamać psychikę dwóch mężczyzn dając im opcję wolności w zamian za informacje, w coś w co oni nie wierzyli w żaden sposób, a czas się nie zatrzymuje. Wręcz przeciwnie pędzi niczym pendolino po polskich torach, a przynajmniej w tej teorii. Piwnica, niewiele światła i sytuacja w której nikt nie pomyślał o takiej błahej rzeczy sprawia, że nikt w środku nie wie jak długo trwa zamknięcie wspólne tej trójki. Można tylko co najwyżej zgadywać, ale niemalże z pewnością można ocenić, że nikt nie poda odpowiedniego wyniku. A zapowiadało się, że to jest dopiero początek. Akimichi miał swój niezmienny punkt widzenia, który może okazać się kluczem do sukcesu po pewnym czasie. Takie wspomnienie o organizacjach minimalnie ich poruszyło, ale czy teraz im zależało na życiu? Jeden pozbawiony wzroku, po twarzy ściekała krew dostająca mu się do ust, którą musiał wypluć co jakiś czas albo połykać. Do tego obaj mają mocno przypalony brzuch, z których po całym pomieszczeniu unosił się bardzo nieprzyjemny zapach.
- Gdyby było inaczej zabiłbyś nas tutaj, bo łatwiej uciec samemu niżeli z ślepym. Możesz mówić co chcesz, ale w głębi duszy jesteś ich pieskiem, który wyliże nawet dupsko swojego pana o ile ten mu rozkaże.
Wypowiedź dość dosadnie stanowiła odmowę propozycji z wyciągnięciem ich stąd. Po raz kolejny.
- Zresztą myślisz, że nie znaleźliby nas z powrotem? Szybciej niżeli dzień, nic na tym nie zyskamy.
Towarzyszyło tej wypowiedzi plunięcie, a przynajmniej próba tego w stronę zielonowłosego. Jedyne co miał w ustach to krew, wszystko dość zaschnięte więc ciężko było zebrać na tyle wiele aby to doleciało. No i dochodzi do tego brak sił. W takim wypadku nie pozostało nic innego jak rzucanie igieł, które wbijały się w ciało rannego mężczyzny niczym w masło. Z pewnością powodowało to ból, ale z każdym kolejnym jest do niego coraz bardziej przyzwyczajony.
- Słyszałeś moją propozycję, w innym przypadku pierdol się.
Zostawiany w dość względnym spokoju osobnik powoli przestawał wykazywać nawet zainteresowanie tym co właśnie się działo. A przynajmniej wyglądał jakby powoli gdzieś tam odpływał sobie daleko myślami. Może czas przyszedł na wzięcie przesłuchania na poważnie skoro wszystkie metody do tej pory zawodzą? Nowe zabawki, te nieznane tutaj także leżą do wypróbowania w każdej chwili. A może zgodzić się na zabicie tej dwójki i narazić na gniew rodziny Yoshida? Przecież on był trzecim pionkiem, który się nie bał. Dlaczego miałby tego nie zrobić?

[Ayato]

W świecie pełnym przemocy, zabijanie było bardzo łatwe. Za łatwe. Nawet dzieci potrafiły wbić nóż w pierś i powoli pozbawić ostatniego oddechu. Nudziło go to. Chciał być ponad to. Już dawno zrozumiał, że ta droga do niczego nie prowadzi. Wielu cennych ludzi odchodziło za darmo – prawie darmo. Zabójcy oferowali swoje usługi za śmiesznie niskie pieniądze. Wiele pomysłów umierało przed narodzeniem, a i tak już chujowy świat tylko na tym tracił. Nie rozwijał się, stał w miejscu. Od czasu do czasu pojawiały się drobne przebłyski posuwające cywilizację naprzód. Tylko jakim kosztem. Setki ludzi umierało za głupie ideały. Wojny i podboje napędzały wszelaką gospodarkę. Nikogo nie obchodziły cierpiące tysiące.
-W waszej śmierci nie ma żadnego sensu ani zabawy. – Przewrócił delikatnie oczyma. Najwyraźniej nieco się nie rozumieli. Więźniowie głupio interpretowali propozycję Ayato – za bardzo po swojemu. Oczekiwali od Akimichiego więcej niż oferował. Potwornie go to bawiło.
-Kto powiedział, że pomogę wam uciec. Mogę wyciągnąć was z tej pierdolonej piwnicy, później radźcie sobie sami – dodał bardzo oschle. Nie podobało mu się jak pewnie czuli się mężczyźni. Mógł załatwić strażnika za drzwiami, ale nic więcej. W świetle dnia kończyła się ich przygoda i jedyne co im pozostawało to rozejść się w swoje strony.
Nie miał już siły do śmiechu. Szalona karuzela nie miała końca, a Ayato od tego wszystkiego zaczynały boleć policzki i brzuch. Jedyne co był w stanie zrobić to przyklasnąć więźniom. Ich optymizm powalał Sakaiczyka.
-No kurwa nie mogę. Czekaj, jak masz na imię? – Zakręcił dłonią przy uchu jakby próbował je odnaleźć w swojej głowie. Nie pamiętał czy mieli okazję się sobie przedstawić. Chyba trochę cieszył się, że spędził kilka lat w ciasnym, gównianym zamknięciu niż wśród ludzi. Nie potrafił zrozumieć ich sposobu myślenia. Był głupi, żałosny i śmieszny jednocześnie.
-To kurwa nauczcie się uciekać? – mruknął bardzo ironicznie. Świat był ogromny . Możliwe, że jego wszystkie granice wciąż były nieznane. Istniały miliony miejsc, tysiące sposobów na to by zniknąć. Nie było to nawet takie trudne. Chociażby życie Ayato było zlepkiem takich epizodów. Pojawiał się znikąd, a później znikał nie wiadomo gdzie. Był jednym wielkim znakiem zapytania. Możliwe nawet, że jego własny klan już nie pamiętał o jego istnieniu. Skreślił Sakaiczyka ze wszystkich ksiąg. Uznał za martwego.
-A może Cię? Miałeś kiedyś coś w dupie? – odparł rozbawiony. Jedną z długich i bardzo cienkich igieł senbon zakręcił pomiędzy palcami. Na twarzy chłopaka zagościł potworny – nieprzyjemny uśmiech. Metal rozgrzał nad ogniem z pochodni. Jedną końcówkę dosłownie wsadził w płomień i trzymał, dopóki nie zaczęło parzyć chłopaka w dłonie, a był dosyć mocno wytrzymały na ból.
-Może to nie penis, ale też będzie zabawnie. – Stanął przed mężczyzną, w dłoni trzymał gorącą igłę i tak, chciał ją wsadzić w ciemną dziurę bez końca. Raczej nie powinno być to trudne, w końcu byli solidnie przypięci do ściany.
I tak, jeśli zabawny kolega nie zmienił swojego zdania i nie zaczął gadać z sensem to Akimichi dostarczył mu nowych wrażeń.

[Hikari]

~ W świecie Yakuzy ~
Misja rangi C 26/30+
Pierwsza z serii
Ayato

Ten świat był mrocznym miejscem, gdzie czasem zdarzają się takie dziwne przesłuchania jak to tutaj, gdzie dwójka, a raczej chciałem napisać trójka kompletnie nie mogła się dogadać. Ratowanie nędznego życia, aby zostać ponownie złapanym i torturowanym nie było niczym ciekawym, zresztą nie aby uważał ktoś możliwość wyciągnięcia ich z tej piwnicy. Nikt nie byłby aż takim debilem aby to zrobić w Ryuzaku no Taki, jak się przyjęło zlecenie od Yakuzy i je zawaliło w taki sposób ma się niewielkie szanse na opuszczenie miasta żywym. Więźniowi już nawet nie chciało się zbytnio odpowiadać w tym momencie na temat uciekania, po prostu puścił to mimo uszu uśmiechając się. Powiedział co miał i swojego zdania wcale nie miał zamiaru zmieniać w tym momencie za nic, dalsza dyskusja byłaby tylko stratą czasu. Może i próbował też pokazać w ten sposób swoją silną wolę, kto wie. Tylko to nie miało prawa działać w przypadku Ayato, on był na tyle szalony, że na prawdę był w stanie im spróbować pomóc. Nie przejmował się nigdy konsekwencjami, po prostu robił wszystko na co tylko posiadał ochotę. Aż nadszedł moment zabawy igłą i wtedy niezwykła propozycja od zielonowłosego. Aby to on został wyruchany, pozbawiony wzroku nie mógł widzieć tego co przygotowywał dla niech oprawca, a ten właśnie podgrzewał metal.
- Aż tak zdesperowany jesteś?
Lekki śmiech, który skończył się wraz z kolejną wypowiedzią i przejściem do akcji. Dźwięk jaki on wydał pasował teraz bardziej do wilka niżeli człowieka. "Auuu". Z pewnością były to nowe doznania, wyjątkowe w swoim rodzaju. Wtedy też niespodziewanie otworzyły się drzwi do tej piwnicy, a wszedł tam człowiek, który dawał zlecenie. W czerwonym kimonie dość potężnie zbudowany z łukiem oraz kataną u boku.
- Byłem w okolicy więc wpadłem zobaczyć jak Tobie idzie, ale widzę, że chyba przeszkadzam. Może powinienem pomóc?

[Ayato]

Czy był to jakiś krzyk desperacji Sakaiczyka? Nie, zdecydowanie nie. Ciężko powiedzieć co kierowało chłopakiem, kiedy posuwał się do dźgania senbon. Nie kręciło go to w żaden sposób. Nie odczuwał podniecenia – w ogóle. Wiele rzeczy go ekscytowało, lubił zastrzyki z adrenaliny, ale to nic więcej. Znęcanie się, zadawanie bólu, krzywdzenie i ranienie było jednym ze sposobów dostarczania sobie kolejnej dawki naturalnego narkotyku. Nawet nie wiedział, jak mocno był uzależniony. Jak bardzo nie chciałby się odciąć od tego wszystkiego, od całego cholernego świata shinobi i osiąść gdzieś na pięknej pustyni, to i tak wracał. Wracał jak pierdolony bumerang, przynosząc ze sobą jeszcze więcej szaleństwa, jeszcze więcej głupoty.
Dlaczego rzeczywistość była tak okrutna? Dlaczego rzeczywistość była tak zepsuta? Dlaczego tak trudno było się przystosować? Dlaczego…
Miał miliony pytań, setki bez odpowiedzi. Leniwie położył się na ścieżce swojego życia i czekał na jakiś cud. Samochód, który zatrzyma się i przewiezie go przez to całe bagno, a na koniec wysadzi przed cudowną willa z sukcesu i pozwoli normalnie cieszyć się. Czekał na utopijny sen, który zastąpiłby tak szarą rzeczywistość.
Czy czekał na śmierć? Nie, bo chociaż robił głupstwa to cenił sobie życie. Nienawidził ludzi – śmieci, którzy uważali tą największą na świecie wartość, za nieistotną.
Nienawidził więźniów z tej piwnicy.Chyba dlatego tak bardzo nudziło go to zadanie. Nie mógł im odebrać tego co najważniejsze, bo śmiecie już się poddali.
-Wypierdalaj! – wykrzyczał, kiedy nieproszony gość zjawił się w piwnicy. Brutalnie, z rozcinającym skórę szarpnięciem wyjął igłę i bez zastanowienia rzucił nią w zleceniodawcę. No może tak nie bez zastanowienia, bo zdążył wycelować lewy bark.
-Kurwa trochę prywatności! Nie uczą was jakiejś kultury? Kurwa nie można chociaż zapukać? – od agresji, która przemawiała przez Akimichiego zrobił się cały czerwony na twarzy. Tak mocno nawet nie uniósł się na typków w piwnicy.
Eh, kurwa…Musiał się wyładować. Z kabury wyciągnął kunai, który wbił w ramię mężczyzny i westchnął przeciągle.
-Dla tych… Dla tego czegoś kurwa największą torturą będzie życie… - rzucił jeszcze do mężczyzny w kimonie i wyjął nóż z ręki więźnia. Pewnie mógł trochę przesadzić ale chuj z tym. Niech sobie chwilę pocierpi, później Akimichi opatrzy ranę. Tymczasem miał sporo czasu. Co prawda koleżka z mafii pewnie nie, ale trudno. Zielonowłosy mógł siedzieć tutaj nawet tygodniami i czekać, aż tym śmieciom znudzi się podgryzanie palców przez szczury.

[Tensa]

"Morally, I'm destitute
In the Tomb of Ill repute" 5/15

Kei na całe szczęście, bądź też nie, zastanawianie się nad czynami dziewczyny postanowił odłożyć w czasie, prawdopodobnie do jakiegoś hmm... nigdy? Chociaż kto go tam wie? Może przy herbacie kiedy się rozluźni rozpocznie dyskusję o optymizmie która zawstydzi największych filozofów kontynentu? Uśmiech na twarzy naszego shinobi sprawił, że ten na twarzy kobiety rozszerzył się jeszcze bardziej.
-Ohh wybacz, zapomniałam się przedstawić, jestem Kitsune. - znów zaświeciła zębami. Tak więc nasze urocza parka postanowiła udać się na herbatę. To kobieta, jak to te mają w swojej naturze prowadziła go i decydowała w jakim przybytku będą mogli spędzić ze sobą może dłuższą, a może nie chwilę. Po kilkunastu minut, rozmów o pogodzie i innych arcyciekawych opowieści rozgadanej fioletowowłosej kobiety w końcu dotarli do miejsca zwanego "Izanaratu", która, czego nie trudno się domyślić byłą barem. Dziewczyna znalazła wolny stolik, po czym zamówiła herbatę.
-Opowiesz mi coś o sobie Kei? - zapytała wesoło.

[Kei]

- Hmm, pasuje ci. - Rzucił lekko żartobliwie słysząc imię, bądź ksywkę dziewczyny.
Podczas spaceru Kei spokojnie dał się prowadzić dziewczynie do wybranego przez nią lokalu. Uczestniczył też aktywnie w tej luźnej rozmowie. W końcu nawet jeśli rozmowa dotyczyła pogody, to wypadało potakiwać, czy też wyrazić własną opinię. Gdy znaleźli się w środku grzecznie siadł przy wybranym stoliku, a dziewczynie pozwolił zająć się zamówieniem. W sumie sam chętnie by zapłacił, ale skoro sama się zaoferowała, to nie będzie się o to wykłócać. Słysząc pytanie fioletowłosej musiał się chwilę zastanowić. Nieczęsto mu było dane opowiadać o sobie, więc nawet nie bardzo wiedział o czym wspomnieć.
- Hmm, dość trudne i szerokie pytanie. - Odparł żartobliwie z lekkim uśmiechem. - No, ale zobaczmy... Praktycznie od zawsze mieszkam w Shigashi no Kibu. Lubią tą osadę, gdyż mimo że spotykają się tu siły z różny regionów, to jednak panuje tu jako taki porządek - Dodał lekko zamyślony.
Chwilę po jego słowach podano herbatę, dlatego też postanowił upić łyk swojej.
- A, ty Kitsune, zdradzisz coś o sobie? - Odrzekł uprzejmie z lekkim uśmiechem przypatrując się dziewczynie z zainteresowaniem.

[Tensa]

"Morally, I'm destitute
In the Tomb of Ill repute" 7/15

Parka siedziała przy stoliku rozmawiając. Kiedy opowiadał o sobie kelnerka przyniosła herbatę, po prostu sielanka.
-Tak to dość kolorowe miejsce, wielu różnych ludzi przewija się przez osadę, zawsze coś się dzieje. - skomentowała dziewczyna popijając herbatę. Chłopak postanowił dowiedzieć się również czegoś o swojej rozmówczyni, a może była to próba podtrzymania rozmowy?
-Właściwie mieszkam tu od zawsze, niedawno znalazłam nową pracę. Niby miałam być shinobi, ale coś nie wyszło, tylko te poranne treningi przypominają mi o tym co było. - z ust dziewczyn nie schodził uśmiech.
-Czym się zajmujesz? - zadała kolejne pytania. No cóż, był to najlepszy sposób, na nie utrzymywanie rozmowy przy życiu. W końcu na pytania zwykle się odpowiada....

[Kei]

Słysząc odpowiedź dziewczyny chłopak stwierdził, iż jego wcześniejsze przypuszczenia nie były poprawne, choć całkowicie też się nie mylił. Najwyraźniej fioletowłosa kiedyś kroczyła ścieżką ninja, lecz z jakiegoś powodu już z niej zeszła. Trochę ciekawiło go czym konkretnie było to spowodowane, jednakże odczuwał, iż raczej nie wypadało o to pytać. W zadumie upił  łyk herbaty, gdy do jego uszu dotarło kolejne pytanie. Heh, ciekawe czy chce się dowiedzieć czegoś konkretnego, czy pyta tylko tak losowo. - Rzucił w myślach wciąż się lekko uśmiechając.
- Cóż, można powiedzieć, iż jestem shinobi. - Odparł uprzejmym tonem. - Skoro tak gramy w pytania i odpowiedzi, to ponawiam twoje pytanie. - Dodał żartobliwie poszerzając na chwilę swój uśmiech.

[Tensa]

"Morally, I'm destitute
In the Tomb of Ill repute" 9/15

Swoista zabawa trwała w najlepsze, na zmianę padające pytania pozwalały dwójce lepiej się poznać. Herbata powoli znikała z naczyń. Dziewczyna uśmiechnęła się szerzej, ukazując białe zęby, gdy tylko usłyszała jego odpowiedź. Więc jednak coś łączyło tych przypadkowych przechodniów. Jednak, gdy zapytał o to samo, jej twarzy spochmurniała. Przez chwilę wahała się...
-Ehh... znalazłam zawód, prostszy i przyjemniejszy... może i nie jest szanowany, ale wolę to niż nadstawiać karku za pieniądze... - mówiła niepewnie, a do tej pory wesoły głos zaczynał się łamać.
-Do tej pory było bezpiecznie, pracowałam dla siebie, ale... ehh, skoro szczerość, za szczerość to muszę to powiedzieć. Pojawił się ktoś nowy, szybko nas sobie podporządkował... nie miałam siły by się mu postawić... - po jej policzku spłynęła jedna łza, szybko otarła ją rękawem. -Chyba powinniśmy porozmawiać o czymś przyjemniejszym, nie sądzisz? - powiedziała, z łatwym do rozpoznania, fałszywym uśmiechem.

[Kei]

Rozmowa szła w najlepsze, jednakże atmosfera nieco zmętniała przy jego pytaniu. Cóż źle rozumiejąc jego pytanie, bądź też przejrzawszy jego myśli podała tylko niejasne wzmianki na temat swej pracy i skupiła się na kwestii czemu zrezygnowała z drogi ninja. Trzeba przyznać, iż uzyskane informacje nieco go zaskoczyły, jakoś Keiowi ciężko sobie było wyobrazić osobnika, który zmusiłby taką optymistkę do odejścia. Z drugiej strony dobrze sobie zdawał z tego sprawę, że są różni ludzie i różne sytuacje.
- Rozumiem, przykro mi... - Odparł łagodnym tonem.
Widząc łzę u fioletowłosej chciał jej podać chusteczkę, jednak niestety nie miał żadnej przy sobie. Słysząc propozycję zmiany tematu postanowił przejąć inicjatywę.
- W takim razie co powiesz na małą przekąskę? - Odrzekł uprzejmym tonem z lekkim uśmiechem.
Następnie poprosił kelnerkę i zamówił 2 porcje dango (ale że nie po jednym, zwykle chyba daje się kilka na szaszłyku).

[Tensa]

"Morally, I'm destitute
In the Tomb of Ill repute" 11/15

Kitsune nie komentowała, czy nie dziękowała za wyrazy współczucia, po prostu ucięła temat. Na wspomnienie o przekąsce dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie, szczerze. Może nie tak szeroko jak wcześniej, jednak widać było, że to poprawiło jej humor. Przynajmniej trochę.
-Jasne, jestem głodna jak wilk. - zaśmiała się cicho. Widać jedzenie było tym co lubiła. Chłopak zamówił dango, takie szaszłyki, smaczne ponoć. Rozmowa nieco zwolniła, wcześniejsze słowa wciąż oddziaływały na jego rozmówczynię. Po chwili jedzenie zostało przyniesione.
-Itadakimasu! - krzyknęła wesoło i zaczęła jeść...
Sielanka nie mogła trwać jednak wiecznie. Do karczmy wkroczył dwumetrowy mężczyzna, postury goryla o twarzy poznaczonej bliznami. Od progu było widać wkurwienie, malujące się na jego twarzy, ludzie płochliwie odwracali wzrok tylko po to, aby go nie sprowokować. Ten jednak podszedł prosto do was, pot perlił się na jego łysej czaszce. Złapał Kitsune za ramię i szarpnięciem sprowadził na ziemię.
-Co ty odkurwiasz?! - krzyknął pytająco, wydawało się, że jego głos był w stanie trząść ścianami przybytku.

[Kei]

Jak się okazało jego propozycja zadziałała, choć jeszcze nie do końca. Przynajmniej dobrze było widzieć, że dziewczyna się uspokoiła i znów zaczęła okazywać jako takie radosne emocje. Przynajmniej nie będzie zbytnio zaprzątać mu głowy, gdy zakończą swoje spotkanie. Niedługo później kelnerka podała jedzenie, które z punktu widzenia Keia wyglądało całkiem nieźle.
- Itadakimasu. - Powtórzył spokojnie za dziewczyną.
Niestety chwilę po tym jak wgryzł się w pierwsze dango do lokalu wszedł jakiś drab i całkowicie zniszczył nastrój w knajpie. Zauważając, że zapanowała nagła cisza odwrócił się i zauważył osiłka zmierzającego w stronę jego stołu. Ech, wspaniale tego mi tylko brakowało... - Westchnął w myślach. Gdy ten zjawił się przy stole zaskoczyło go, to jak dziewczyna pozwalała sobą poniewierać. Jak na byłego ninja dość słabo się opierała. W takim razie kim był ten drab? Ten straszny shinobi karierowicz? Niby wyglądał strasznie ale w sumie bardziej przypominał bandytę niż prawowitego ninja... Przez chwilę nie wiedział, czy chce się w to mieszać ale uznał, że jeśli dziewczyna zaczęła by go wołać i prosić o pomoc to i tak nie miałby wyboru, więc postanowił już pominąć tą część.
Wyciągnął stalową żyłkę spod kurtki, po czym trzymając jeden jej koniec całą resztą rzucił w stronę osiłka. Ta niczym żywa powinna się owinąć od jego kolan, wzdłuż ud, wokół tułowia razem z przedramionami i ramionami kończąc na szyi, Akurat na niej chciał porządnie zakończyć tak by każde szarpnięcie rąk powodowało zaciśnięcie w tamtym miejscu. Istniała szansa, iż to zniechęci draba do stawiania się. Naturalnie starał się uniknąć dziewczyny, by przypadkiem jej nie zaplątać.
- Mógłby się Pan uspokoić? Przeszkadza Pan wszystkim tutejszym klientom. - Odparł spokojnym i chłodnym tonem.
Naturalnie ciągle pozostawał czujny, cóż wolał by nic go nie zaskoczyło. Gdyby jegomość się jednak szarpał, a jego odpowiedzi nie wnosiły nic sensownego, lub po prostu coś by kombinował, a dziewczyna nie jest już przez niego trzymana, to Kei uwalnie wyładowanie elektryczne z ręki, które po żyłce powinno łatwo dostać się do nieznajomego i "ostudzić" jego zapędy. Naturalnie cały czas pilnuje by żyłka się nie poluzowała.
Gdyby coś w jego planie nie wypaliło i osiłek wyskoczyłby z kontrą, to brunet stara się odskoczyć w stronę w której będzie mieć miejsce.

Nazwa

Suienzou no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zależy od długości żyłki

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Należy mieć minimum 2 metry żyłki/łańcucha

Opis Prosta, a dosyć skuteczna technika używana przez shinobi znających się na ninjutsu. Polega ona na napełnieniu swoją chakrą liny, łańcucha lub żyłki, a następnie wskazanie celu za pomocą dwóch palców. Żyłka po chwili sama rusza w kierunku wskazanego celu, mocno go oplatając. Taki osobnik zostaje wtedy związany, i w większości sytuacji skazany na pomoc sojuszników. No, chyba że jest ninja - wtedy można znaleźć prosty sposób.

Ewentualnie jeśli będzie trzeba

Nazwa

Raiton: Dendō Hando

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za cios)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Podstawowa technika Raitonu, idealna dla shinobi którzy dodatkowo specjalizują się w Taijutsu. Użytkownik przesyła chakrę Raitonu do swoich pięści lub nóg, a następnie uwalnia ją. Efektem tego jest wzmocnienie za pomocą błyskawic kończyn użytkownika, dzięki czemu podczas walki wręcz zadaje się obrażenia nie tylko fizyczne, ale również elektryczne. Bardzo niebezpieczne przeciwko użytkownikom Suitonu. Za pomocą tej techniki można również naładować elektrycznie trzymane przez siebie przedmioty (o ile są przewodnikami).

112% - 12% = 100%
W zależności od sytuacji też
100% - 12% = 88%

[Tensa]

"Morally, I'm destitute
In the Tomb of Ill repute" 13/15

Spokojne wyjście do karczmy zostało brutalnie przerwane, przez osiłka, który bezpardonowo posłał jego towarzyszkę na deski. Chłopak nie miał zamiaru czekać na prośby i błagania, zadziałał od razu. Wyciągnął żyłkę, ta napełniona chakrą pomknęła na agresora. Wygląd mówił o nim wszystko, nie był shinobim, a zwykłym drabem i najprostsza z technik wystarczyła, aby go skrępować. Osiłek padł jak długi na podłogę, próbował się wyrwać, ale z każdym ruchem dosłownie zaciskał pętle wokół własnej szyi. Kei grzecznie próbował wyperswadować mu, że nie jest tutaj mile widziany, jednak ten jak to ci źli mają w zwyczaju zaczął wyzywać tak plugawie, że nie warto nawet tego napisać. Nasz dzielny Kei postanowił posłać ładunek elektryczny po metalowej żyłce, facet chwilkę poskakał w miejscu niczym ryba wyciągnięta z wody i stracił przytomność...
-Czemu to zrobiłeś? - zapytała wciąż leżąca na podłodze dziewczyna. Jej delikatne policzki były mokre od łez... ktoś wybiegł z lokalu, zapewne chcąc zawiadomić straż o tym co się stało... co teraz?