Południowy Targ

[Gundan]

Misja Rangi D

"Cukierki"
"Taisuke Aizawa"

Byłeś niczym drapieżnik uważnie wypatrujący potencjalną ofiarę by następnie rzucić się do ataku. Pierwszym celem stał się wysoki chłop przy shurikenach do którego postanowiłeś podjeść nieco dyskretnie. W końcu głupio by było jakbyś zaczął drzeć ryja przy ludziach, że masz narkotyki do sprzedaży. Mogło by to wywołać niepotrzebne poruszenie, a kto wie czy gdzieś w pobliżu nie znajduję się jakiś strażnik tylko czekający na dilera amatora żeby wysłać go w podróż w jedną stronę do pierdla.
- Co? Aaaa ta czekaj, trzymaj. Znamy się? - odpowiedział nieco zdezorientowany chłop wyciągając papierosy w twoją stronę. Na twój sekretny znak aby odsunąć się nieco od straganu człowiek-wieszak zareagował nawet ochoczo. Przynajmniej takie odniosłeś wrażenie bo po jego mimice ciężko było coś odgadnąć.
- Człowieku, a co to jest? Nie kojarzę cię ani od Goro ani Śliskiego, skąd mam pewność że to nie jakaś podpucha. Poza tym cukierki za prawie plusa? Dam czterdzieści, jak będzie dobre drugie wezmę za plusa. - odpowiedział wyrzucając peta na ziemię i sięgając po kolejnego.
Najwyraźniej dobrze oceniłeś chęć bruneta do używek jednak na twoje nieszczęście chyba klimat targowiska mu się udzielił. Natomiast podczas gdy ty wspólnie z potencjalnym nabywcą zaczęliście się targować mogłeś kątem oka dostrzec poruszenie tam gdzie znajdowała się dwójka łysoli ze skąpo odzianą kobietą. Jeśli się nieco skupiłeś na tamtym obszarze to dostrzegłeś grupkę czterech strażników miejskich, która postanowiła wyrosnąć tam jakby z pod ziemi. Twój rozmówca ewidentnie tego nie widział co było plusem dla ciebie bo w innym wypadku mógłby się szybko rozmyślić.
W twojej głowie pojawiła się też myśl, że skoro znikąd pojawili się tam to może być ich tu więcej, a kto wie czy lokalni strażnicy nie postanowili tego dnia zrobić jakiś nalot na targ. Nie wiadomo jednak to co było pewne to to, że lepiej abyś sprzedał towar jak najszybciej. W końcu jeśli zrobisz zły ruch i wzbudzisz zbyt wiele uwagi to możesz się już zastanawiać jak urządzić swoją cele. Z drugiej strony jeśli sprzedasz wszystko za grosze to prawie nic nie zarobisz, a ten cały Genzō może się wkurzyć, że przyzwyczajasz klientów do niższych cen niż te które wyznaczył.

5/15

[Taisuke]

Plan szedł dość gładko. Typek nie kazał mi spierdalać, na prośbę o papierosa, ani nie okazało się że jest zasłużonym shinobi, który schudł mocno po jakiejś chorobie i nie dość że nie chce nic kupić, to jeszcze potraktowałby to personalnie. Pierwotnie rzucona cena nie spodobała się mojemu potencjalnemu klientowi, ale biorąc pod uwagę że chciałem sporo ponad "sugerowaną wartość rynkową", nie mogłem być zaskoczony. Ale dzięki temu miałem z czego schodzić. Najpierw trzeba się było zająć kwestią mojej wiarygodności. Mogłem pomyśleć o tym wcześniej, pewnie taki rynek obstawiony jest przez miejscowych dilerów, których wszyscy tu znają. Także nieznajomy z towarem, który mógł być trefny, budził podejrzliwość. Uznałem że mój strój, który miał zwykle mylić co do mojej znajomości sztuk shinobi, teraz też może się przydać.
-Wiesz jak to jest, nie lubię siedzieć na tyłku w jednym miejscu. Wędruje głównie na północy, po Soso i Kyuzo. Ci Hyuuga, żebyś ty ich widział. Mają takie dojebane oczy, jakieś dyngsy nimi robią, no mówię ci, chorzy ludzie. No i oni mają jakieś takie wrażliwsze zmysły czy jakoś tak, że się zabijają o takie towary. Jak oni wszystko zawsze wszystko wiedzą i widzą doskonale to po takim odjeździe czasami tydzień do siebie dochodzą. No i głównie tam z nimi handluje ale przybywam czasem w inne rejony, mam tu kilka spraw do załatwienia, to stwierdziłem że opchnę trochę towaru przy okazji. Z doświadczenia wiedziałem że takie opowiastki kompletnie bez odbiegające od tematu, dają postaci sporo realizmu, niż gdybym się skupił na samym zachwalaniu towaru. Tacy ludzie, zwykle są prości, lubią przy okazji pogadać bez sensu. Wróciłem jednak do tematu, łapiąc się delikatnie za kimono, nieco je eksponując. -Człowieku, zobacz sobie na to. Miękkie, puszyste, świetne materiał. Myślisz że chodziłbym tak ubrany, gdybym nie miał towaru pierwszej klasy? Od razu by mnie pogonili, raz, dwa, albo i jeszcze szybciej i tyle by było z interesu. Programy lojalnościowe brzmią okej, ale raczej długo tu nie zabawie. Powiedzmy że wziąłeś pierwszy za czterdzieści, uznałeś że ci się spodobał i od razu wziąłeś drugi na plusa. Razem sto czterdzieści. Na tym zakończyłem mój monolog. Nie byłem przyzwyczajony do takiego gadulstwa, można powiedzieć że mocno mnie męczyło, ale niestety musiałem pozostać w roli. Co gorsza, zaczynało się robić niebezpiecznie, w odniesieniu do stróżów prawa. Obok parki łysych gości, do których zamierzałem podejść w następnym podejściu, zmaterializowało się czterech strażników miejskich. Było to dość dziwne, w końcu wszystko szło do tej pory zgodnie z planem, nie powinni mnie w żaden sposób namierzyć. A może to zbieg okoliczności i są tu w zupełnie innym celu? Stwierdziłem że póki co priorytetem jest chudy brunet. Strażników obserwowałem jedynie z oddali, gotów zareagować, gdyby sytuacja zaczęła się zaogniać.

6/15

[Gundan]

Misja Rangi D

"Cukierki"
"Taisuke Aizawa"

Postanowiłeś nie poruszać tematu strażników z brunetem, skupiony byłeś na swoim zadaniu oraz na tym by nie wyjść z roli o której też zbyt wiele nie widziałeś więc stawiałeś ostrożnie kroki niczym dziecko we mgle. Twoja paplanina ewidentnie zaskoczyła klienta jednak wysłuchiwał uważnie tego co mówisz, na wzmiankę o twoich ubraniach pozwolił sobie nawet dotknąć.
Po jego minie miałeś wrażenie, że się zastanawia. Wbił wzrok w ziemie drapiąc się wolną ręką po głowie.
- Kurde stary, a chuj co mi tam. Wezmę ale jak nie poklepie to zwrot kosztów stary. - stwierdził wyciągając pieniądze. Odliczył równo sto czterdzieści ryo i zgarnął od ciebie dwa słoiczki po czym ruszył dalej gdzieś przed siebie zostawiając cię samego z pieniędzmi i pozostałymi narkotykami. Zostały Ci trzy słoiczki, gdy odwracałeś się w stronę terenu targu widziałeś już tylko jak trzech z czterech strażników prowadzi skutych mężczyzn i kobietę zaś czwarty bacznie się rozgląda. Od przechodzących ludzi zasłyszałeś, że zostali zatrzymani pod zarzutem świadczenia nielegalnych usług seksualnych w miejscach publicznych i posiadanie środków odurzających.
Tak więc został ci aktualnie tylko facet prowadzący stragan jako taka najszybsza opcja, jednak istniało tam duże ryzyko, że ktoś może zauważyć to czym się wymieniacie. Z drugiej strony mogłeś pochodzić po targu by znaleźć więcej potencjalnych nabywców ale niestety im dłużej miałeś "to" ze sobą tym bardziej rosła szansa, że coś może pójść nie tak. Musiałeś uważać na strażników jednak zbyt częste rozglądanie się za nimi mogło by wzbudzić ich zainteresowanie.

7/15

[Taisuke]

Moje ponadprzeciętne zdolności oratorskie to było zdecydowanie zbyt wiele dla chłopaka. Udało mi się szybko dobić targu i nie dość że w ciągu kilku minut uporałem się ze sporą częścią zadania, to jeszcze dowiedziałem się co nieco, na temat rynku. Goro i Śliski. Co prawda, nie wiedziałem o nich nic, ale w razie czego, samo rzucenie imieniem, mogło mi pomóc budować swoją wiarygodność, jako jednego z tutejszych. Dodatkowo, gdyby nie mój brak renomy to sto ryo byłoby odpowiednią ceną, dla chłopaka, więc nie powinno być problemu ze zrealizowaniem tych 70 Ryo za sztukę. Dodatkowo, problem z nadmiarowymi strażnikami rozwiązał się tak szybko, jak się pojawił. Teraz powinienem być nawet bezpieczniejszy niż normalnie. W końcu taki nalot powinien spłoszyć wszystkich nieuczciwych, także patrole nie powinny być zbyt czujne. Nie mniej jednak, wolałem zbytnio tego nie przeciągać. Moja zwykła działalność ograniczała się do jednej szybkiej akcji i niezwłocznego oddalenia się z miejsca zdarzenia, a nie zostawania aby wykonać to samo jeszcze raz. No właśnie, kluczowe było słowo raz. Dobrze by było opchnąć pozostałe trzy od razu, za jednym zamachem. Dlatego trzeba było skierować swoje działania na handlarza. Było to dużo większe wyzwanie niż z brunetem z przed chwili, ale w takich zabawach czułem się dobrze. Póki co podszedłem na kilka metrów i chciałem dokładniej przyjrzeć się sytuacji. Jak ciasno postawione są stragany, jak dużo osób się przy nich znajduje? Czy oprócz niego, ktoś jeszcze obsługuje stanowisko, czy jest tam sam? Następnie podchodzę trochę bliżej oglądając czym dokładnie facet się zajmuje i próbując wyłapać jakieś fragmenty rozmów, które mogą okazać się pomocne.

8/15

[Gundan]

Misja Rangi D

"Cukierki"
"Taisuke Aizawa"

Zdecydowałeś bez najmniejszej wątpliwości udać się do jedynej osoby, która pozostała na targu z wstępnie upatrzonych klientów. Czy było to dobre wyjście w obecnej sytuacji? Ciężko określić, w końcu jeszcze wszystko mogło się wydarzyć. Los bywa okrutny choć nieliczni są w stanie go oszukać.
Udałeś się w kierunku handlarza aby rozeznać się dokładniej w sytuacji jak panowała przy straganie. Stragany znajdował się w odstępach około półtorej od siebie, a same miały dwa metry długości. Na twoje szczęście kupiec samodzielnie doglądał swojego interesu, lecz niestety ilość zainteresowanych stoiskiem była stosunkowo duża. Nic więc dziwnego, że ty również zostałeś zaciekawiony czym to facet handlował.
Gdy zbliżyłeś się na tyle by móc zobaczyć co towar handlarza twoim oczom ukazał się stół pełen zwojów, małych, średnich, dużych. Na zwojach widniały symbole oznaczające ogień, wodę, ziemię, wiatr oraz błyskawice. W twojej głowie mógł się pojawić pomysł co to mogło być ale wszelkie wątpliwości rozwiała zasłyszana rozmowa jednego z gapiów z handlarzem.
- I mówi pan, że w tych zwojach ma pan zapieczętowane techniki shinobi? Przecież to bez sensu oni nigdy by nie dali swoich technik na sprzedaż poza tym na co mi to skoro nie byłbym w stanie tego nawet użyć. - rzucił jakiś brodacz o kręconych włosach z okularami. Handlarz w odpowiedzi zaśmiał się tylko gromko klepiąc się po brzuchu.
- Dlatego, że są niechętni i ciężej zdobyć taki towar trochę to kosztuję drogi panie. Normalnie mały zwój sprzedaję po pięćset ryo za sztukę ale spokojna pana rozczochrana dziś żeby każdy mógł skorzystać mam specjalną ofertę. Wszystkie zwoje za połowę ceny, a przy zakupie dwóch trzeci jest za sto ryo, a użyciem się pan też niemartwi. Po prostu rozwija pan zwój w stronę w którą pan chcesz strzelać i BUM! Lecą płomienie, błyskawice co pan chce! Także moi mili kto chce zdobyć moc i zostać shinobi bez żadnych głupich treningów?! Zapraszam zapraszam! - głos kupca był niebywale donośny gdy reklamował swój towar w wyniku czego zrobiło się małe poruszenie. Kilka osób machnęło ręką mamrocząc pod nosami, że to zwykły oszust i naciągacz kilka podeszło. Aktualnie przy straganie znajdował się popijający co jakiś czas handlarz zwojami, dwóch mężczyzn wyraźnie podekscytowanych zwojami z czego jeden wyraźnie z żoną bądź dziewczyną, narzeczoną...no w każdym razie z jakąś babą która coś tam marudziła w stylu "Baki zostaw to, masz już ponad trzydzieści lat więc chyba pora się pogodzić, że nie zostaniesz shinobi...no chodź już zostaw to, jak z dzieckiem no jak z dzieckiem". Jak możesz się domyślać facet próbował jakoś się tłumaczyć na twoje nieszczęście dalej stojąc przy straganie. Tak więc podsumowując sytuację. Jesteś ty i handlarz oraz dwójka mężczyzn i kobieta. Trójka cywili była by wstanie usłyszeć rozmowę bądź coś zobaczyć jak był przekazywał słoiczki sprzedawcy na szczęście para jest trochę zajęta prowadzoną przez siebie konwersacją.

9/15

[Taisuke]

Stałem spokojnie oglądając sytuacje. Trochę żałowałem że prowadził ten biznes sam; gdyby miał wspólnika, to mógłbym go wykorzystać w roli przynęty. Moją ciekawość za to, tak jak i sporej liczby innych osób, przykuł rodzaj prowadzonej działalności. Zwoje z technikami. Brzmiało jak technologia przyszłości, pewnie postęp swego czasu doprowadzi nas do sytuacji, gdzie cały kurs shinobi będzie polegał na tym że trzeba będzie po prostu zdobyć kasę na takie "techniki w proszku". Jednak, gdy już coś takiego powstanie, to raczej nie będzie rozprowadzane przez pierwszego lepszego menela na bazarze i nie będzie kosztowało tyle co jakiś naostrzony kawałek metalu, do walki wręcz. Aż byłem ciekawy jak wygląda taka prezentacja, pewnie facet rzuca ten zwój, dodaje jakieś efekty specjalne a w tym czasie sam używa techniki. Korciło mnie aby powiedzieć mu żeby zademonstrował działanie tego zwoju, ale odtrąciłem te myśl od siebie. Nie jest to w tym momencie potrzebne, stworzenie takiego zamieszanie raczej oddali mnie od możliwości sprzedania mu towaru, niż mnie do niego przybliży. Do bezgłośnego porozumiewania się mogłem używać mojej klanowej zdolności, problem był taki że działała dużo lepiej, gdy używałem jej wobec sojuszników. Facet słysząc obcy głos w głowie, namawiający go do kupna dragów to był przepis na kłopoty, raczej śmiertelnie by się wystraszył, może zaczął krzyczeć żeby go zostawić, albo cholera wie co jeszcze. Nie, to również był słaby pomysł. Miałem niezłą pustkę w głowie, co zdarzało mi się dość rzadko, zwykle dobrze radziłem sobie w takich sytuacjach, tego dnia jest jednak inaczej. Po minucie czy dwóch, po których nic się nie rozjaśniło, uznałem że trzeba będzie po prostu wejść w dyskusję i starać się w jej trakcie wybadać co nieco albo znaleźć jakiś lepszy pomysł. Wobec tego po prostu podszedłem do faceta i patrzyłem przez chwile na jego towary, po czym wróciłem do akcentu, używanego przy rozmowie z blondynem z papierosem:
-Panie, a jaką mamy pewność że to nie jakiś szmelc, który zamiast strzelić w kogoś ogniem, po prostu sam się zapali?

10/15

[Gundan]

Misja Rangi D

"Cukierki"
"Taisuke Aizawa"

Stałeś przez jakiś czas nieco bezradnie, nie miałeś żadnego większego planu działania. W końcu sytuacja nie sprzyjała robieniu szemranych interesów, jednak byłeś już bardzo blisko dopięcia swojego, a tym samym zarobienia ładnej sumy pieniędzy. No chyba, że coś by się ewidentnie popsuło to w tym wypadku byłbyś bliski więziennej celi.
Ostatecznie nie wiedząc jak sobie poradzić z sytuacją postanowiłeś podjąć rozmowę co na pewno było lepszym pomysłem niż stanie i nic nierobienie. Po twoich słowach sprzedawca-menel rzucił ci mało przyjazne spojrzenie. Co było raczej do przewidzenia, w końcu twoje pytanie raczej utrudniało mu pracę. Co innego gdybyś zachwalił towar, wtedy może zyskał byś jego przychylność. Jednak jego wzrok błyskawicznie zmienił się na przyjazny i życzliwy, a na twarzy pojawił się serdeczny uśmiech.
- Świetnie, że pan pyta. Zwoje były pieczętowane przez jednego z najlepszych shinobi w dziedzinie pieczętowania dzięki czemu w ich wnętrzu znajduję się również pieczęć ochronna. Co czyni mój produkt bezpieczny co z chęcią bym panu zademonstrował jednak nie mogę marnować tak cennych produktów, lecz jeśli pan się zdecyduję nabyć ten zwój gwarantuję panu że to najlepszy sposób ochrony przed zbójami. Sam nie raz podczas podróż z miasta do miasta przeżyłem dzięki tym cudeńkom. Wie pan dzikie zwierzęta, zbóje, potwory czy nawet wkurzona teściowa nie będzie drogiemu panu straszna. Więc który zwój by panu najbardziej odpowiadał? - rozgadał się po czym pociągnął łyk z butelki i wskazał wolną dłonią na swoje produkty.
W czasie tego przemówienia facet znajdujący się przy straganie chyba zwątpił w wiarygodność sprzedawcy i odszedł machając ręką dzięki czemu aktualnie zostałeś ty, sprzedawco-menel oraz jakaś para która ewidentnie nie mogła dojść do porozumienia czy chcą kupić zwój (mężczyzna zaczął dziwnie nalegać po wzmiance handlarza o ochronie przed teściową).

11/15

[Taisuke]

Facet zaprezentował piękny marketingowy pokaz mowy-trawy. Nie żeby mnie to jakoś zaskoczyło, w końcu opychając towar blondynowi, zachowywałem się dokładnie tak samo. Jednak skoro facet był w tym temacie obeznany, to raczej takie proste sztuczki na niego nie podziałają, tu trzeba będzie gadać inaczej. Co prawda, udało się spłoszyć jednego gościa, ale pozostała jeszcze ta para. Mówienie w ich obecności, pomimo tego że byli zajęci kłótnią, wydawało mi się zbyt niebezpieczne. Kobieta nawet w takim stanie, może wyłapywać takie szczegóły, a biorąc pod uwagę jej irytacje, obawiałem że jeszcze coś głupiego jej przyjdzie do głowy. Zastanawiałem się nad spłoszeniem ich. Ponownie jednak sporym problem był całkowity brak wiedzy na temat tej pary (poza faktem, że mężczyzna nie lubi swojej teściowej, ale to trochę mało). Narakumi no Jutsu działało dobrze, gdy znałem obawy i lęki ofiary techniki, w innym wypadku wychodziło to słabo. Nie, uznałem że lepiej będzie wrócić do wcześniejszej koncepcji. Obawiałem się użycia Terepashi Sanchu, gdy facet mnie nie widział. Teraz jednak, gdy słyszał przed chwilą mój głos a ja stoję jakiś metr od niego, sytuacja wyglądała dużo optymistyczniej.
-Pozwoli pan że jeszcze się chwilę zastanowie. - powiedziałem, po czym trzymając ręce pod kimonem, złożyłem pieczęć barana aby móc w myślach porozumieć się z facetem. Starałem się żeby głos, jaki stworzę w myślach był jak najbardziej spokojny i kojący. Nie wiedziałem jak to wyjdzie, bo przecież gdy coś słychać tylko w czyjejś głowie, to nie jestem w stanie zweryfikować, jak to tak na prawdę brzmi, ale liczyłem że uda mi się nie przestraszyć faceta i nie jest on na tyle pijany, aby nie rozpoznać głosu, który słyszał 10 sekund wcześniej.
-Tak na prawdę to jestem tu w nieco innej sprawie. Mam trochę towaru do sprzedania. Byłby pan zainteresowany?
Mówiąc to, wyciągnąłem z kieszeni kolejny słoiczek, uniosłem nieco w ręce po przeciwnej stronie, niż stojące małżeństwo, tak aby przypadkiem czegoś nie zauważyli i dyskretnie pokazałem facetowi. Następnie mówię już zwyczajnie, na głos:
-Wie pan co, chciałbym nieco spersonalizować zamówienie. Moglibyśmy porozmawiać gdzieś, gdzie jest nieco spokojniej?
Liczyłem na to że mężczyzna wyłapie aluzję, w końcu prowadzi jakiś mały biznes, także używki chyba mu w całości mózgu nie wyżarły.

  Ukryty tekst

12/15

[Gundan]

Misja Rangi D

"Cukierki"
"Taisuke Aizawa"

Czasami decyzje które podejmujemy przynoszą zupełnie inny skutek niż zakładaliśmy. Szczególnie gdy zakładamy czyjąś reakcję mimo, że nic o tej osobie nie wiemy. Najczęściej takie błędy popełniały osoby niedoświadczone, zbyt pewne swoich umiejętności lub ci którzy nie mieli żadnego pomysłu i stawiający wszystko na jedną kartę. Ty należałeś do tej ostatniej grupy.
Gdy podjąłeś rozmowę z sprzedawcą jego oczy zamieniły się w dwie monety, a przynajmniej odniosłeś takie wrażenie. Był wyraźnie przychylniej do ciebie nastawiony w momencie okazania zainteresowania kupnem jego towaru niż jeszcze chwilę temu gdy to utrudniałeś mu prace niewygodnymi pytaniami. Facet w myślach zacierał już pewnie ręce gdy stało się coś czego nie mógł się spodziewać.
Stał z szeroko otwartymi ustami wpatrując się w ciebie w chwili gdy usłyszał twój głos w swojej głowie. Rozejrzał się zdezorientowany szukając najpewniej osoby która mogła się do niego zwrócić, bo jednak umysł prostego człowieka nie mógł tak po postu zaakceptować. Jednak ku jego jeszcze większemu zdziwieniu nikogo nie znalazł więc tylko powoli złapał się za głowę nie spuszczając cię z oczu. Ta sytuacja była dla niego na tyle nietypowa, że w odpowiedzi na ostatnie pytanie tylko skinął głową. Podszedł jakiegoś handlarza obok prosząc go o pomoc przy przypilnowaniu jego towaru po czym wracając do ciebie głową wskazał Ci miejsce na targu w którym jacyś handlarze zwinęli już swoje interesy dzięki czemu ilość ludzi była tam znikoma. Co oczywiście nie oznaczało, że nikt tamtędy nie przechodził.
- Jesteś shinobi? Co to za sztuczka i o jakim towarze mówiłeś? - w jego tonie słychać było lekką obawę niestety nie miałeś pojęcia czym jest ona spowodowana choć może się domyślałeś. W każdym razie los póki co się do ciebie uśmiechał jednak nie wiadomo czy zaraz wszystko się nie posypie. W końcu każdy ma jakiś limit szczęścia, a twój jak dotychczas się wyczerpywał bądź właśnie wyczerpał. Musiałeś się skupić by się nie wywalić przed linią mety.

13/15

[Taisuke]

Pomimo tego że na zewnątrz, starałem się wyglądać na całkowicie spokojnego, nerwy zaczynały mi się udzielać. Nie czułem się w tej misji zbyt komfortowo. Niezbyt podobała mi się rola dilera i wraz z biegiem czasu, coraz mocniej to odczuwałem. A wpatrywanie się w zdziwioną minę faceta tylko potęgowało efekt. Na szczęście, pomimo lekkiego szoku, facet zgodził się przystąpić do negocjacji. Mogło się jednak okazać, że ten szok wywołany moją techniką, spowoduje szybszą zgodą na propozycję. Mężczyzna dosyć szybko znalazł zmiennika na swoje miejsce i udało nam się znaleźć, w miarę ustronne miejsce. O ile, coś w ogóle w tym tłumie, można nazwać ustronnym. Wystarczyło jednak nie krzyczeć i nie machać słoiczkami z towarem na wszystkie strony, a raczej nikt nie powinien naszej rozmowy podsłuchać. Zamierzałem przejść od razu do rzeczy, gdy zostałem zapytany o to czy jestem shinobi. I kolejny dylemat. Czułem się trochę podczas tej misji jak wędrowiec, który przemierzając nieznane sobie tereny, co jakiś czas trafia na rozwidlenie. Lubiłem sytuacje, podczas których mam podstawy do podejmowania decyzji. Tutaj jednak poruszałem się nieco po omacku, uznałem jednak że lepszą opcją będzie udobruchanie faceta, w końcu zbytnie nerwy, mogły powodować pewnie ciężkie do przewidzenia zachowania. Dlatego uśmiechnąłem się szeroko i klepiąc faceta po plecach w przyjacielskim geście, roześmiałem się po czym powiedziałem:
-To? Powiedzmy że taka stara sztuczka z dzieciństwa. I przyznasz chyba że całkiem użyteczna. A na sprzedaż mam takie cudeńka (wyciągam jedną z kieszeni), dają świetny odjazd na kilka godzin. Mam ostatnie 3 sztuki, puszczę ci je za 210 Ryo za komplet. Co ty na to? - tym razem ograniczyłem się dość krótkiej i treściwej propozycji. Handlowiec pewnie przejrzałby moją gadatliwość, skoro sam lubił to stosować. Uznałem że taka najzwyklejsza w świecie oferta, bez żadnej marketingowej otoczki, może przynieść lepszy efekt, bo będzie wyglądała szczerzej.

  Ukryty tekst

14/15

[Gundan]

Misja Rangi D

"Cukierki"
"Taisuke Aizawa"

Twój plan mający na celu uspokojenie sprzedawcy poszedł całkiem nieźle, jeszcze w momencie gdy klepnąłeś faceta po plecach był nieco poddenerwowany, jednak po wysłuchaniu co masz do powiedzenia ewidentnie poczuł ulgę. Na twoje szczęście nie zaczął on również krzyczeć w momencie gdy narkotyki ukazały się w twojej dłoni. Wręcz przeciwnie, na jego twarzy pojawił się niewielki, ledwo widoczny uśmiech, którego stojąc nieco dalej zapewne byś nie zauważył tych. Widziałeś też jak szybko omiótł wzrokiem teren dookoła was po czym pociągnął solidny łyk z butelki po którym się skrzywił.
- A żeś mi pan stracha narobił, wie pan co? Wezmę ale dam panu radę to miejsce nie nadaje się dla żółtodziobów sprzedających takie łakocie. Masz kolego szczęście, że podszedłeś do mnie bo wiesz to miejsce należy do gangu, a może nawet kilku cholera wie. Oni tu handlują jak byś pan trafił na kogoś z nich wieczora byś nie dożył. Wiem co mówię, bo może nie umiem gadać do ludzi bez otwierania ust ale coś mi się wydaje, że ta sztuczka jest średnio skuteczna z nożem w płucu hahahahahaha. - pociągnął kolejny tym razem mniejszy łyk - No ale mniejsza, w każdym razie jak powiedziałem mogę wziąć choć trzy to sporo na niesprawdzone cukierasy i do tego dwieście dziesięć ryo? Sporo nie sądzisz? Niestety mój biznes średnio się kręci więc nie mam tylu pieniędzy przy sobie. Mogę Ci zaproponować sto dwadzieścia albo zwój ode mnie. Będziesz pan miał w razie czego jak się obronić przed gangiem szczura, a przy okazji jak byś wspomniał znajomym skąd masz takie cudeńka też było by mi miło. To jak?
Cóż takiej odpowiedzi zapewne się nie spodziewałeś, choć z drugiej strony chciałeś skończyć jak najszybciej tą nieprzyjemną kwestię. Nie każdy w końcu ma nerwy i przede wszystkim chęć bycia handlarzem śmierci, a ty ewidentnie nie miałeś. Z drugiej strony jeśli zgodził byś się na stówę zarobisz mniej niż się spodziewałeś choć mogłeś jeszcze skusić się na handel wymienny i wziąć zwoje. Jednak decyzja należała już do ciebie. Zamierzałeś dalej kusić los czy wziąć co dają?

15/15

[Taisuke]

Mój instynkt na szczęście wciąż działał i wybrane przeze mnie wyjście z sytuacji, okazało się skuteczne. Udało mi się uspokoić faceta, jednak moje podejście odnośnie wyłożenia kawy na ławę okazało się nieco naiwne. Facet nie mógł sobie odpuścić okazji aby mnie oszwabić. Ja znajdowałem się trochę pod ścianą, kręcący się nieopodal strażnicy oraz co raz mocniej kurczące się grono klientów, wymagały ode mnie dokańczania negocjacji, właśnie z tym facetem. Cena nie była powalająca, a ja cały czas miałem z tyłu głowy informację od Ishidy odnośnie ceny, po jakiej mam ten towar sprzedać. Facet w swojej bezczelności poszedł jednak jeszcze krok dalej, próbując mi wcisnąć te swoje śmieszne zwoje. Nawet byłem nieco ciekawy jakim szmelcem okazałaby się, w momencie odpalenia, ale moja ciekawość, nie była warta ponad 100 Ryo.
-Wydaje mi się że zamiast takiej pojedynczej techniki, możesz mi od razu dać sznur, żebym się na nim powiesił. Do prawdziwej walki, potrzebowałbym chyba całego arsenału jaki tu masz, inaczej mogę kogoś tylko rozjuszyć. Zwłaszcza że te gangi o których mówisz to chyba nie są przeciętniacy. A te 120 Ryo o których mówisz, wolne żarty. W takich cenach dostaniesz maksymalnie jakiś najgorzej jakości proszek, po którym nie wiadomo czy masz odjazd czy to już początek zawału serca. Okej, nie znasz mnie, niech ci będzie. Ale poniżej 170, nie puszczę choćby się waliło i paliło.
Uznałem że takie pośrednie wyjście będzie najlepsze w obecnej sytuacji. 40 Ryo to nie jest wielka kwota, a ryzyko przyłapania wzrastało z minuty na minutę, także jeżeli mam sobie za tę cenę kupić spokój i bezpieczeństwo, to bardzo chętnie. Starałem się jednak na zewnątrz nie wyglądać na przestraszonego, w końcu facet to jednak handlarz nie z pierwszej łapanki, jak wyczuje słabość, to może dalej nie odpuścić.

16/15

[Gundan]

Misja Rangi D

"Cukierki"
"Taisuke Aizawa"

Sprzedawca pociągnął łyk ze swojej butelki słuchając twojej odpowiedzi na jego propozycje po czym westchnął ciężko i zerknął w stronę swojego straganu przy którym zjawiło się kilkoro zainteresowanych miejscowych. Z powrotem przeniósł wzrok na ciebie łapiąc się za głowę, ewidentnie był rozdarty. Prawdopodobnie żyłka handlarza walczyła, z żyłką narkomana.
- Cholera, dobra niech Ci będzie ale mam nadzieję że się nie rozczaruję. - powiedział po czym wyciągnął w twoją stronę pieniądze i szybko zabierając od ciebie towar.
Prawdopodobnie mogłeś poczuć w tej chwili ulgę, w końcu sprzedałeś ostatnie działki towaru więc odciąłeś się od tego co mogło pociągnąć cię na dno. Teraz byłeś bezpieczny no oczywiście pod warunkiem, że zaraz któryś twój klient nie trafi na przesłuchanie i nie sprzeda Cię. Takie zagrożenie w końcu też istniało ale jako świeżak mogłeś sobie nawet nie zdawać sobie z tego sprawy.
W każdym razie byłeś wolny od brzmienia sprzedania całego nielegalnego sprzętu, które tak właściwie sam na siebie nałożyłeś. W końcu po wypełnionym zadaniu nie musiałeś składać żadnego raportu czy coś więc prawda była taka, że od samego początku mogłeś zabrać produkt do domu i nic z nim nie robić. Przynajmniej w teorii mogłeś to zrobić ale koniec końców postanowiłeś zostać handlarzem śmierci udowadniając światu, że jesteś w stanie zrobić naprawdę wiele by zdobyć pieniądze, a kręgosłup moralny to coś czego raczej nie posiadasz. Jak przystało na prawdziwego złego mafiozo, jednak nawet najbardziej podli ludzie potrzebują czasem przerwy, a twoja się właśnie zaczęła...no chyba że zaraz znowu jakieś zadanie Cię znajdzie.

KONIEC
17/15

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko dała znak głową na tak, gdy podniósł się z miejsca. Spędzili w karczmie wystarczająco wiele czasu, bardzo przyjemnego czasu, ale należało się już zbierać. W końcu nie po to opuściła Soso by gnić w jednym miejscu. Niemniej, miło było w tym miejscu spotkać takiego człowieka jak Kuroi.
Wzięła jego rękę, odrobinę zawstydzona takim gestem i przestąpiła próg karczmy.
Na wejściu oślepiło ją jasne słońce. Dzień był już dawno rozpoczęty, ludzie krzątali się po ulicy zajęci swoimi sprawami. Kimiko uśmiechnęła się nieśmiało do Kuroia, krocząc tuż koło niego. Dodawał jej odwagi, już nie bała się tak tego miejsca, czuła się o wiele śmielej mając u swojego boku… no właśnie, kogo. Nie był dla niej zwykłym przewodnikiem, choć znała go krótko wiedziała, że jest kimś więcej. Nie chcą nazywać czegoś, co jeszcze nazwane zostać nie powinno, zmieniła tor myślenia.
Ściągnęła brwi, dostrzegając fajkę w jego ręku. Zdziwiło ją to, że mężczyzna palił ale powstrzymała się od komentarza. Przypomniał się jej Tsutomu, który podkradał tytoń ojcu i nieco zmarkotniała. Niemniej, z podziękowaniem wzięła od niego fajkę, zaciągnęła się lekko. Słodki dym wypełnił jej płuca, choć w gardle poczuła chropowatą gorzkość. Wypuściła powietrze, ledwo powstrzymując atak kaszlu, po czym oddała ją Kuroiowi. Niech się bawi, od czasu do czasu lubiła sobie zapalić ale bez przesady.
Gdy dotarli na miejsce a szli przez miasto w milczeniu przez jakieś dziesięć minut, Kimiko rozejrzała się ciekawie. Kuroi przywiódł ją na targ, nie ten największy, lecz ten skierowany w południowej części miasta. Była mu za to wdzięczna – nie lubiła zbyt wielkich tłumów, które zapewne czekały by na nią na rynku. Tutaj było gwarnie ale bez przesady, a stoisk było i tak stosunkowo dużo.
Było na nich wszystko – owoce, warzywa, zioła, sukna, kamienie, narzędzia ninja… W Soso handel kwitł ale nie aż tak bardzo, tu można było zobaczyć artykuły zebrane z każdego zakątka świata. Kimiko oglądała to wszystko z rozdziawioną buzią, wyraźnie oczarowana, dopiero po dłuższej chwili przerywając milczenie.
- Tu jest chyba wszystko. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Trochę wstyd im gdy pomyślę, że te towary przebyły w życiu więcej staj niż ja.

[Kuroi Kuma]

Dreptali sobie we dwójkę - za rękę, niczym dzieciaki, którymi chyba byli, albo przynajmniej powrócili do tego stanu. Beztroski, wolności, czasu gdy nikt Cię nie ogranicza, możesz zrobić dosłownie wszystko, co tylko zapragniesz. Obydwoje oczywiście byli powiązani z klanem, chociaż Kuroi już dawno przyzwyczaił Jou że pojawia się i znika. Jeżeli będzie go potrzeba, to go znajdą, to sam się znajdzie w odpowiednim miejscu i czasie. To po prostu praca, tylko że inna, nieco bardziej wymagająca, nieco bardziej odpowiedzialna i niebezpieczna. Shinobi byli narzędziem w rękach liderów, jedni byli bardziej skuteczni, inni mniej. Koniec końców do tego się sprowadzało ludzi, do tego jak bardzo efektywni są w swoim działaniu. Wzięła od niego fajkę, zaciągnęła się dymem przy okazji prawie dusząc się na śmierć i życie.
-Może jednak innym razem - uśmiechnął się i odebrał od niej fajkę, która towarzyszyła mu chyba od zawsze. Pomagała zająć dłonie, bowiem najczęściej to z nimi nie miał co zrobić i skupić myśli, by nie krążyły gdzieś naokoło, tylko zajęły się czysto mechanicznym zajęciem, które nie wymagało zbytniego wysiłku umysłowego. Szli sobie we dwójkę, w ciszy, w słodkiej ciszy przerywanej tylko odgłosami miasta. Nie przeszkadzało mu to, wręcz przeciwnie. Najtrudniejsze było czerpać przyjemność z obecności czyjejś osoby tak, by niepotrzebne były słowa. Po prostu być. Nikt nie musiał nic mówić, upewniać się że jest dobrze. Może to dlatego zdecydowana większość facetów była "mrukami"? Nie doszukiwali się, gdy słyszeli że jest okej, to było okej. Nie poszukiwali drugiego dna, nie drążyli. Skończył palić, nim dotarli na miejsce. Na targu wolał mieć wolną drugą rękę, trzymać sakiewkę blisko siebie, by jakiemuś złodziejaszkowi nie wpadł głupi pomysł do głowy. Byli wszędzie, a gdy nie uważasz ten na pewno już dawno wykorzystał okazję.
Dotarli na rynek - wypełniony ludźmi, lecz to i tak było nic w porównaniu co się działo na głównym targowisku. Tam trudno było się przecisnąć, tutaj można było względnie luźno spacerować. Nie brakowało za to stoisk, które musiały nieco bardziej się wysilić, by złapać uwagę klienta. Sprzedawców dużo, ludzi mniej, więc każdy musiał walczyć o swoje. Czy to bardziej uwydatnić swój towar wyglądem, czy też nawołując ludzi, oferując im jakieś zniżki. Jedno, co łączyło tutaj wszystkich, to brak wypisanych cen. Ta zależała od człowieka, to kupujący był wyznacznikiem ile będzie kosztować dany przedmiot. Strzałem w stopę byłoby oferować za rękodzieła tyle samo dla bogatego, co biednego. Ten pierwszy więcej zapłaci, poczuje że wydane pieniądze przełożą się na jakość wykonania, a koniec końców to będzie ten sam strugany misiek. Bowiem były tu też figurki z drewna, jedna z nich byłą dokładnie taka sama, jak ta trzymana przez Momo. To tutaj właśnie zawędrował z małym miśkiem, to tutaj ją zakupili. Trzymał ją mocno za dłoń, wolał się nie zgubić w tłumie, a tutaj nie było to trudne. O
-Bardzo możliwe. W końcu to osada kupiecka, to tutaj kwitnie handel, ludzie przybywają z każdej strony by zarobić nieco grosza - przyglądał się głównie suszonym ziołom, bo przymierzał się do ich zakupu, a może nawet posiania, gdy będzie miał czas wrócić do swojego domu. Wcześniej średnio się interesował medykamentami, wyrobami które mógłby ze sobą nosić, lecz po ostatnich wydarzeniach, stwierdził że by się przydało. I to mocno. Dawało to takie możliwości, a wcześniej nawet nie myślał o nich poważnie.
-Masz coś, co wpadło Ci w oko Kimiko?