Kwiaciarnia

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo
3/15

Być kobietą, być kobietą~~

Ciężarna kobieta uśmiechnęła się pogodnie, chociaż do jej uszu dotarła odmowa. Spodziewała się, że chłopak się wstydzi, dlatego nie skorzystał z jej propozycji. Nie zraziła się jednak, tylko spokojnie obserwowała, jak sylwetka Ningyo zaczyna się oddalać.
- Róże są piękne, podobno są symbolem miłości, ale kobiety cenią sobie niebanalne rozwiązania. Doceniają je bardziej niż te oczywiste. - mruknęła, jakby wcale nie uważała rozmowy za zakończoną. Dla niektórych mogło to być nachalne zachowanie, ale ta kobieta po prostu już taka była. Nie czuła się wcale obco wśród ludzi, co być może kiedyś mogło doprowadzić ją do zguby. Wiodła jednak spokojnie i szczęśliwe życie. Nie miała nic wspólnego ze światem ninja, rozkoszowała się tym, co los jej przynosił. A najlepsze co mógł jej dać, właśnie nosiła w swoim łonie.
Kroki czarnowłosej były dość małe i powolne. Nie miała gdzie się śpieszyć. Zresztą byłoby to mocno utrudnione w jej błogosławionym stanie. Jej prawa dłoń spoczywała na jej brzuchu, głaszcząc go czule. Od czasu do czasu mogła odczuć, jak dziecko się porusza, co było dla niej niebywałym doświadczeniem.
Chociaż miała w zamiarze jednak próbować dalej pomóc Ningyo, coś jej w tym przeszkodziło. W momencie, kiedy chciała wypowiedzieć kolejne słowo, złapał ją skurcz, przez co wypuściła głośno i ciężko powietrze. Nagle jakby zabrakło jej tlenu, momentalnie pobladła. Chciała się o coś oprzeć, ale jedyne wpadłaby w wazony z kwiatami i narobiłaby jedynie bałaganu. Z trudem więc oparła jedną dłoń o kolano, drugą przytrzymując na swoich plecach.
- Przepraszam, czy mógłbyś... - urwała, bo złapał ją kolejny skurcz. Jej głos nie był zbyt donośny, ale panowała tu taka cisza, że nawet szept dałoby się usłyszeć, a co dopiero zbolałą, niedokończoną prośbę. Potrzebowała usiąść, albo się położyć. Wystarczyło przeczekać tych parę paskudnych chwil, które były zdecydowanie minusem całej tej ciąży. Jednak wiedziała, że czasami trzeba pocierpieć. Miała jednak nadzieje, że nieznany chłopak troszkę jej pomoże, bo za chwilę chyba tu zemdleje. Nie wiedziała nikogo innego, kto znajdowałby się w zasięgu jej wzroku, chociaż ten utkwiony był teraz w podłogę. Oddech dalej był ciężki i płytki, przerywany zaciśnięciem warg i zmarszczeniem brwi w przypływie następnego skurczu.

[Ningyo]

Opinia ciężarnej na temat róż odbiła się głuchym echem od podążającej dalej Ningyo, niezainteresowanej cudzym zdaniem. Dobrze wiedziała czego symbolem są róże, tak jak i wiedziała czego symbolem jest multum innych znajdujących się w pomieszczeniu kwiatów. Jeśli miała być szczera to znała nazwę chyba każdego pojedynczego kwiatu znajdującego się w tej kwiaciarni i z powodzeniem mogłaby zajmować się sprzedażą bukietów dla najbardziej wymagających klientów, którzy od bukietu wymagają złożoności równie wielkiej co od arcydzieła malarskiego. Nie chodzi tu bowiem o samą grę barw - chodzi o przekaz. Przy pomocy kompozycji można przekazać wiele informacji, mogą to być życzenia, może to być wyrażenie ogromnego cierpienia, można również stworzyć bukiet, który będzie kipiał radością. Ilość kombinacji jest nieskończona, choć jej wartość potrafią dostrzec tylko nieliczni.
Najwyraźniej kobieta za wszelką cenę chciała jej przeszkodzić w dalszej eksploracji zasobów kwiaciarni. Jeżeli nie mogła jej przeszkodzić w sposób werbalny, zamierzała zwrócić na siebie uwagę przy użyciu swego ciała, w dosyć niecodzienny dla użytego sformułowania sposób. Jej oddech momentalnie stał się ciężki, jakby miała za sobą maraton, skóra przybrała niezdrowy, blady kolor, a dłonie wyeksponowały nieznacznie układ krwionośny ukryty dotychczas pod skórą. Ningyo zrobiło się niedobrze na sam widok, dobrze wiedziała co zwiastuje ta sytuacja i nie miała najmniejszej ochoty pakować się w jakiś bajzel z odbieraniem porodu. Mimo iż była kobietą to obrzydzała ją sama myśl, że można doprowadzić swoje ciało do tego stanu tylko po to by na świat przyszedł kolejny nic nie warty bachor. O ile kobietę zgwałconą można jeszcze w jakiś sposób usprawiedliwić, o tyle osobę która poddała się procederowi zapłodnienia samowolnie uznawała za zwyczajnie upośledzoną. Jej opinia niestety nie miała tu wiele do czynienia, zostawiając kobietę na pastwę losu mogła zostać oskarżona o nie udzielenie pomocy w wypadku gdyby kobiecie przypadkowo się zeszło. Chcąc uniknąć niepotrzebnych komplikacji w swoim życiu postanowiła nadużyć nieco swoich nerwów i choć w małym stopniu pomóc kobiecie.
-Matko boska, pani nie powinna pracować w takim stanie. To zagrożenie dla zdrowia dziecka!-wyrecytowała z najlepiej udawanym przejęciem na jakie mogła się zdobyć, po czym nie śpiesząc się podeszła do kobiety i wyciągnęła w jej kierunku dłoń, a nawet nieco przychyliła ramię, by kobieta mogła się jej chwycić. W umyśle młodej Ayatsuri właśnie odbywała się wizualizacja konkretnych scenariuszy, z czego większość z nich opierała się na najbardziej satysfakcjonującej wersji polegającej na rozpruciu brzucha kobiety i tym samym rozwiązaniu problemu. Pal licho to dziecko, jak przeżyje to będzie wcześniak, jak nie przeżyje to pech, nie było mu dane. Z naprawdę wielkim trudem utrzymywała owe scenariusze głęboko wewnątrz swojego umysłu nie przechodząc do fazy realizacji.
-Czy ma pani na zapleczu jakiś fotel albo łóżko na którym mógłbym panią położyć?-znów bardzo dobrze udawane przejęcie, od którego powoli robiło jej się źle. Ludzie to naprawdę paskudne kreatury, niezwykle kruche, przychodzące na świat w sposób zadający rodzicielce ogromny ból. Teoria o tym, że bóle porodowe oraz miesiączkowanie są karą zesłaną przez Boga była jej zdaniem mocno naciągana. Jeżeli należałoby coś obwiniać, to powinno się obwiniać samych ludzi, ich niedoskonałość i słabość. Tak niewiele brakuje im do perfekcji, wielu twierdziło, że już ją osiągnęło, jednak zawsze, nawet jeśli po czasie, pokazywał się kolejny stopień na który można było wejść. Jej skromnym zdaniem perfekcję mógł osiągnąć tylko człowiek, który sam został lalką - wykonaną z najdroższych materiałów, z starannością wartą dwudziestu lat pracy najlepszych rzemieślników.

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo
5/15

Być kobietą, być kobietą~~


Dla innych owszem, to mogła być kara, a dla kogoś innego ciąża była błogosławieństwem, nawet pomimo okropnych bólów. Dużo robiło tu samo nastawienie człowieka,w każdej osobie całkowicie inne. Teraz, wiadomo, raczej nie zapowiadały się zbyt przyjemne chwile, czego mogła się domyślić Ningyo. Na całe szczęście, mimo nieprzyjemnych myśli, dziewczyna nie chciała realizować swoich wyobrażeń. Widoku na pewno nie byłyby wtedy zbyt ciekawe a istniały jednak przyjemniejsze rozwiązania tej sytuacji. Trzeba było teraz o tym myśleć.
Czarnowłosa skorzystała w pomocy oferowanej przez, w jej mniemaniu, chłopaka i użyła go jako podpórki, która pomogła jej się utrzymać. Mogła się w miarę wyprostować. Spojrzała na Ningyo z wypisanym bólem na twarzy, ale przez to wszystko dalej przedzierał się uśmiech.
- Ależ ja tu nie pracuje. Przyszłam się nacieszyć tym wszystkim, auć. - urwała podobnie, bo kolejny raz złapał ją skurcz, przez co jej mięśnie się spięły, a dłoń mocniej zacisnęła się na ręce członkini klanu Ayatsuri. Bladość zaczęła gdzieś mijać, a twarz powoli nabierała czerwonego koloru, co ewidentnie oznaczało spory wysiłek dla kobiety.
- Chyba już za późno na odpoczynek, zaczęło się. - wydyszała ciężko, orientując się, że odeszły jej wody. Teraz to już pozostało samo leżenie na kozetce z rozłożonymi szeroko nogami i wydanie na ten świat kolejnego człowieczka. Problem tkwił w tym, że do szpitala był kawałek drogi, a sama się tam raczej nie dostanie. Zapewne gdyby miała to robić o własnych siłach, to by zemdlała, ale w tej chwili bardzo liczyła na pomoc Ningyo. To była jedna osoba, która znajdowała się tak blisko. Poza tym, dalej brała go za chłopaka, więc na pewno to byłoby lepsze rozwiązanie, niż ciąganie ze sobą podstarzałej pani, która była właścicielką tej kwiaciarni, a która znajdowała się na zapleczu.
Nagle, niezapowiedzianie, w całym przybytku dało usłyszeć się przeszywający ściany krzyk, który postanowiła z siebie wydać kobieta. Najwidoczniej bardzo chciała pokazać światu, że ktoś upomina się o wyjście na ten świat. Członkini klanu Ayatsuri też to wyjątkowo mocno poczuła, bo nie tylko znajdowała się blisko wydobycia się jakże głośnego dźwięki, ale również jej ręka została obrana za obiekt, który kobieta zaczęła maltretować podczas skurczów, ściskając ją.

[Ningyo]

Z każdą chwilą pomoc kobiecie brzydła jej jeszcze bardziej. Nie dość, że uważała ją za gorszą, to jeszcze w tym tempie będzie zmuszona do oglądania jej narządów rodnych, a co gorsza będzie zobligowana do wyciągania zeń jakiegoś rozkrzyczanego gówniarza. Mało tego, że strasznie ją to obrzydzało i była to ostatnia rzecz jaką chciała oglądać i wykonywać - powoli zaczynała również odczuwać przerażenie przed nadchodzącym wydarzeniem. Bała się, że może się coś stać, że zrobi dzieckiem hyc o podłogę jak mama Madzi z powodu nieuwagi i roztrzęsienia upuści dziecko na posadzkę i zrobi mu krzywdę, albo że po prostu pojawią się jakieś komplikacje i nie będzie mogła nic zrobić. Obecnie trzymała nerwy na wodzy; mimo iż nigdy nie odbierała porodu to z żelaznym uporem traktowała to jako rytuał równie przejmujący co poród szczurów czy innych szkodników. Nic wielkiego, komuś odejdą wody, zaraz potem wypuści co należy i po kłopocie, o co ta afera. Tylko jak długo będzie w stanie utrzymywać ten spokój, ten punkt widzenia?
"Przyszłam się tu nacieszyć tym wszystkim, hurr durr, piękne kwiatki!' Rzygać mi się chce, najchętniej skręciłabym Ci kark babsztylu. Co ty możesz wiedzieć o kwiatach, o ogólnie pojętym pięknie? Nic, te pojęcia są nieosiągalne dla takich przyziemnych, szarych wyżeraczy chleba jak Ty. Gardzę sobą za to, że...
-Pomogę pani, proszę się tylko uspokoić, oddychać głęboko i powoli.-dokończyła swoją jadowitą myśl, wciąż zgrywając miłego chłopca. Pomyśleć, że mimo iż tak gardzi tą kobietą, to łączy je wiele rzeczy. W ciągu najbliższych chwil z waginy kobiety powinna popłynąć krew, identycznie jak z jej własnej dzisiejszego poranka. Mimo iż nie respektuje wiedzy kobiety na temat kwiatów to jednak obie wykazują nimi zainteresowanie. Być może w innym świecie, gdyby los był bardziej łaskawy, potrafiłyby połączyć się nicią porozumienia? Z drugiej strony w brutalniejszym świecie już dawno byłaby na miejscu kobiety, rodziłaby drugie lub trzecie dziecko własnego ojca, wyklinając swój żywot gorszy od życia trzody chlewnej.
Bardzo powoli odprowadziła kobietę na zaplecze, gdzie powinny napotkać właścicielkę sklepu. Nie wyglądało na to, by miała być przydatna w przypadku odbierania porodu, lecz zawsze wypadało zapytać, może kobieta była kiedyś położną, albo chociaż przeżyła już w swoim życiu perypetię odbierania czyjegoś porodu zupełnie bez doświadczenia. Położyła ciężarną na jakimkolwiek meblu który mógł się nadać do w.w. czynności, to jest rodzenia, po czym przeszła do ustalania ze staruszką szczegółów ogólnie pojętego planu działania.
-Widzi pani, mamy tu taki mały problem. Umie pani odbierać poród? Jeśli nie, to trudno, może dam sobie radę, chociaż nie wiem czy chłopak w moim wieku powinien oglądać... no wie pani... no. W każdym razie jeśli nie może pani pomóc to prosiłbym panią chociaż o to, by powiadomiła pani ludzi przed sklepem, może znajdzie się ktoś miły kto pobiegnie po medyka do szpitala. Bardzo panią proszę, niestety się nie rozdwoję.-tym razem przyszło jej udawać błagalny ton, co również wyszło niczego sobie. Ojciec nauczył ją chyba każdej emocji, gra jest przecież jedną z elementarnych umiejętności marionetkarzy. Jedyną emocją którą posiadła sama była nienawiść, a tą której nie posiadła nigdy - miłość. W końcu nawet dla ludzi jej pokroju istniało szczęście, radość, smutek i żal. Mimo iż emocje te były wywoływane przez zdecydowanie inne bodźce niż u reszty ludzi, to jednak istniały, gdzieś głęboko, mając nadzieję, że ktoś je kiedyś odkopie i odtworzy.

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo
7/15

Być kobietą, być kobietą~~

Ciężarna kobieta nie mówiła już nic. Skurcze zaczęły ją jednak zbyt bardzo męczyć, żeby kolejny raz zdobywać się nie uśmiech. Nie była jednak zła, mimo wysiłku, który wkładała w każdy swój ruch. Wiedziała, że tak musi być, a to tylko chwilowa, nieprzyjemna część do ujrzenia owocu miłości jej i jej męża. Później będzie lepiej, na pewno.
Dała się prowadzić chłopakowi, aż znaleźli się na zapleczu, gdzie znajdowała się właścicielka kwiaciarni. Spojrzała na początku nieco zdezorientowana na obecną dwójkę, po czym pośpiesznie ruszyła w głąb zaplecza, nawołując za sobą przybyłych. Znajdował się tam niewysoki, ale długi, drewniany stolik, który przeważnie służył do rozkładania kwiatów, by układać je w przepiękne bukiety. Teraz jednak nic na nim nie zalegało, więc starsza kobieta rozłożyła na nim białą płachtę, którą po prostu miała pod rękę i gestem ręki pośpieszyła chłopaka i czarnowłosą.
- Szybciutko, pomożesz mi panią tutaj położyć, młodzieńcze. - zarządziła, mając już swój własny plan tego zdarzenia. Oczywiście sama również pomogła, chociaż nie było to dla niej łatwe zadanie. Nie miała przecież tyle siły, by podnieść ciężarną kobietę, ale przyszła mamusia była jeszcze na tyle świadoma i ukazywała resztki sił, że jakoś wspólnymi siłami ułożyli ją na drewnianej płaszczyźnie. Czarnowłosa była coraz bardziej osłabiona, ale dalej walczyła. Widać było po jej już znacznie spoconej twarzy, że jest gotowa podjąć to jakże ciężkie wyzwanie.
- Weź te ręczniki, chłopcze. W prawym rogu zaplecza znajduje się drewniana, wielka misa, a w niej gorąca woda, którą niedawno zdążyłam nalać. Zamocz ręczniki i przynieś je do mnie. - staruszka wydała kolejne polecenie, co zapowiadało, że jednak wie, co powinno się zrobić. Gorące ręczniki się przydadzą, ale i chciała na krótką chwilę pozbyć się Ningyo, żeby móc pozbyć się dolnych, niepotrzebnych części ubrań kobiety, dlatego gdy tylko chłopak zniknął jej z oczu, przeszła do rzeczy. To pozwoliło jej stwierdzić, że rozwarcie jest już na tyle duże, iż nie ma na co czekać i nawet medycy mogą nie zdążyć. Przyjść, to i tak ktoś tu musi, żeby potem zająć się kobietą i dzieckiem, ale na sam poród zapewne nie zdążą.
- Młody człowieku! - zawołała jeszcze, ile tylko sił miała w głosie, przytrzymując jedną dłoń na kolanie leżącej kobiety. - Ty zrobisz to szybciej, złap kogoś i wróć tu do mnie szybciutko. - nakazała, nie myśląc o tym, że przedstawicielka rodu Ayatsurki mogłaby ją wykołować i uciec. Nie oczekiwała w końcu, żeby patrzyła na to wszystko, ale potrzebny był ktoś, kto służyłby wymianą ręczników, bądź nawet przyłożeniem czegoś chłodnego do twarzy rodzącej. Znacznie łatwiej było to zrobić we dwójkę, niż samemu. A że sama już wiele kobiecina w życiu wiedziała, to wolała wziąć samo przyjęcie porodu na siebie, a chłopaka wykorzystać jako pomoc.

[Ningyo]

W małym pomieszczeniu zaczęło robić się jak w kotle, jednak starsza pani wyglądała na osobę kontrolującą każdy najmniejszy szczegół. Bardzo dobrze, może dziecko będzie miało okazję otworzyć oczy, a nawet pożyć dłużej niż krótką chwilę. Ningyo starała się wykonywać jej polecenia bez zwłoki, zrzuciła z siebie ciężar odpowiedzialności za sam poród, więc mogła zająć się jego tłem. Starała się szybko odnaleźć ręczniki, napełniła miskę gorącą wodą, po czym cały zestaw zgodnie z prośbą dostarczyła pod nos staruszki. Wszystko miało się zacząć lada chwila, jednak dla niej przestało to mieć znaczenie. Jeżeli od początku można było mówić o małym zaangażowaniu z jej strony to teraz całkowicie jej nie interesowało czy wszystko się uda, czy też nie. Może i dla ciężarnej był to jeden z piękniejszych dni w życiu, dla niej zaś był to kolejny piątek, sobota, niedziela, czy jakikolwiek inny dzień tygodnia. Jedyną odmianą od szarej rzeczywistości był fakt, że mogła zobaczyć jak kolejny szczur przychodzi na świat, naprawdę wielkie wydarzenie.
-Się robi, proszę pani.-wyrzuciła krótko, po czym wybiegła przed sklep, gdzie omiotła wzrokiem otoczenie. Szukała oczywiście ludzi w wieku od piętnastu wzwyż, takich którym faktycznie będzie można powierzyć jakieś zadanie i liczyć, że je wykonają. Podchodziła do każdego, kto spełniał wymienione kryteria, po czym przedstawiała problem najlepiej jak tylko mogła. Liczyła na to, że ktoś będzie miał zryw troski o bliźniego i zgodnie z prośbą ruszy do szpitala w poszukiwaniu medyka. Gdyby do niej ktoś podszedł na ulicy z taką prośbą prawdopodobnie spławiłaby go, albo zgodziłaby się tylko po to, żeby się od niej odczepiono. Oczywiście samej prośby by nie wykonała - nie widziała celu w wykonywaniu czynności które nie przynoszą jej korzyści. Nie ukrywała przed sobą, że za pomoc przy porodzie również liczyła na wynagrodzenie, jeśli nie od przyszłej matki to chociaż od rady kontrolującej shinobi na terenie wioski, której zamierzała zdać raport z wykonanego zadania.
Zakładając, że udało jej się znaleźć kogoś, kto ruszył do szpitala, szybko wróciła do staruszki by pomóc jej przy operacji. Starała się być precyzyjna, z chirurgiczną precyzją wykonując powierzane jej zadania. Jeżeli nie może ominąć tej nudnej procedury to chciała ją chociaż wykorzystać do treningu - gdzie można lepiej ćwiczyć opanowanie i kontrolę nad nerwami jeśli nie w trakcie takich sytuacji?

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo
9/15

Być kobietą, być kobietą~~

Starsza pani naprawdę liczyła na to, że Ningyo nie zrobi jej w balona i rzeczywiście wykona polecenie, tak jak nakazała. Jak jednak przedstawicielka klanu Ayatsuri opuściła kwiaciarnie, co jakiś czas nerwowo spoglądała w stronę wyjścia, wyczekując towarzysza tej chwilowej niedoli. A już się zaczęło. Krzyk kobiety dało usłyszeć się poza murami kwiaciarni.
Tymczasem Ningyo próbowała złapać kogoś, kto nadawałby się do przekazania informacji i sprowadzenia tutaj medyka. Nie było to łatwe zadanie, bo wcale nie kręciło się w pobliżu tak wiele osób, jakby można było wcześniej przypuszczać. Gdzieś przebiegło jakieś dziecko, tam szwendał się kot, ale w końcu dziewczyna znalazła tego, kogo szukała. Tym kimś był, tak na oko, mężczyzna przed czterdziestką, zadbany, schludnie wyglądający. Do tego najwyraźniej rozumiejący powagę sytuację, więc potwierdzając przyjęcie wiadomości, ruszył biegiem w stronę tutejszego szpitala, chcąc powiadomić o zaistniałej sytuacji. Tymczasem dziewczyna mogła wrócić do kwiaciarni, gdzie czekał na nią, zapewne niezbyt przyjemny widok. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to oczywiście praktyczna nagość ciężarnej kobiety od pasa w dół. Widok było doskonale co prezentuje sobą kobieta, w pełnym już rozwarciu. Cała mokra, z przyklejonymi do twarzy włosami, zaciskała dłonie na brzegach drewnianego stołu i zaciskała zęby, starając się nie wydawać zbyt donośnych krzyków.
Właścicielka kwiaciarni pokierowała Ningyo, by ta stanęła obok rodzącej kobiety, jednocześnie nieco oddalając od siebie zapewne nieprzyjemny widok. Od czasu do czasu poprosiła o wymianę ręcznika, by za chwilę dziewczyna przetarła nieco twarz czarnowłosej, która na pewno nie wygrałaby w konkursie na najbardziej zadowoloną minę.
- Znalazłeś kogoś? - zapytała krótko, widząc, że moment kulminacyjny zaczyna się coraz bardziej zbliżać. Wiedziała, że za parę minut może być już po sprawie, więc musiała wiedzieć na czym stoi. Takim świeżo narodzonym dzieckiem trzeba będzie się odpowiednio zajął, a ona tu nie bardzo miała warunki. Zresztą, naprawdę wolałaby to pozostawić w rękach tych, którzy jednak znacznie lepiej się na tym znają.
Kolejne parcie w wykonaniu czarnowłosej odczuła też Ningyo. Może nie widziała, że główka lada moment ukaże się światu, ale za to doskonale czuła, jak kobieta mocno chwyciła jej ramię, ściskając je zapewne nieco boleśnie i nie powstrzymując krzyku. Cóż, teraz jej opowiastki o pięknym czasie ciąży raczej nie wydawały się być zbyt realne.

[Ningyo]

Poszukiwania posłańca zabrały jej znacznie więcej czasu niż oczekiwała. Mimo iż godzina wcale nie była taka późna to z nieznanego powodu ulice wydawały się jakieś puste. Co jakiś czas spotykała zbłąkane dziecko czy bezdomnego zwierzaka, jednak jak okiem sięgnąć nie mogła wyszukać nikogo, kto mógłby wypełnić tak odpowiedzialne zadanie. Musiała nadłożyć nieco drogi, przeszukać kilka kolejnych przecznic by w końcu trafić na czterdziestoletniego mężczyznę, który wyglądał na godnego zaufania. Gdy tylko określiła mu szczegóły swojej prośby natychmiast wyruszył po medyka, mogła więc z poczuciem dobrze wykonanego zadania wrócić do głównej części przedstawienia.
Wchodząc do pomieszczenia spodziewała się tego co w nim napotka, mimo iż w trakcie drogi wyobrażała sobie ten widok, to ujrzenie go na własne oczy wywołało nieprzyjemne uczucie dyskomfortu, a nawet chwilową potrzebę zwymiotowania, którą szybko opanowała. W środku zrobiło się strasznie gorąco, wszystko wydawało się nieprzyjemnie śliskie, a powietrze niosło ze sobą niemiły odór. Musiała szybko przywyknąć do warunków, zaraz zajęła się asystą przy starszej pani, co rusz wymieniała ręczniki i ocierała twarz przyszłej matki. Zaprogramowana, z godną robota precyzją wykonywała powierzone jej zadania, starając się utrzymać w strefie myśli miliony obelg i wyobrażeń adresowanych w kierunku kobiety. Ciąża jest super, macierzyństwo to błogosławieństwo. Tak, ciekawe z której strony. Koniec końców niezależnie od rasy i klasy wszyscy wyglądają podczas porodu jak samo - bezbronni, bezsilni, obrzydliwi, obdarci z całej godności, nadzy, żałośni. Miała na to mnóstwo epitetów, jednak trzymała je szczelnie w swojej głowie, by przypadkiem któryś nie wplątał się w zdania wypowiadane do rodzącej, czy też staruszki.
-Tak, mężczyznę. Niezwłocznie udał się do szpitala, by wrócić razem z medykiem. Musimy utrzymać się do tego czasu.-zaraportowała niczym prawdziwy ninja. No szczurze, wychyl się w końcu z tej nory i miejmy to za sobą.

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo
11/15

Być kobietą, być kobietą~~

Ningyo pokazywała się z najlepszej strony, z jakiej tylko mogła. Wykonywała polecenia, bez zbędnego marudzenia i oczekiwała rychłego końca. Chociaż sytuacja dla niektórych mogłaby być ciężka, dziewczyna zachowała zimną krew, kąśliwe uwagi pozostawiając już jedynie w swoich myślach. Nie było potrzeby wystawiać je na światło dzienne, więc było to idealne wyjście.
- Ooo, jest! - zakomunikowała właścicielka kwiaciarni, kiedy tylko dojrzała chcącą się wydostać główkę. W tym momencie czarnowłosa ponownie wzmocniła uścisk na ramieniu Ningyo, jakby to w jakikolwiek sposób miało jej pomóc. Próbowała oddychać, szybko i płytko, co jakiś czas zamykając oczy, by po chwili zerknąć na przedstawicielkę rodu Ayatsuri, czyli w jej mniemaniu młodego chłopaka. Nie miała siły podnieść głowy wyżej, więc nie miała wglądu w to, co tam może się dziać między jej nogami. Stąd też, ułożona łepetyna na drewnianym stole, pozwalała spoglądać co najwyżej w sufit, albo właśnie w towarzyszkę obok.
- Co-oś zimn-imnego-o... pro.... szę. - wydyszała ciężko, naprawdę z ogromnym trudem, nie zwracając się konkretnie do nikogo z tu obecnych. Jednak wzrok właścicielki kawiarni, która już miała niemal główkę maleństwa w swoich dłoniach, mówił jasno, by Ningyo się tym zajęła. I nie chodziło, rzecz jasna, o coś do picia. Ocieranie twarzy było pomocne, ale czarnowłosa koniecznie potrzebowała ochłodzenia, bo czuła się jakby znalazła się na środku pustyni ubrana w gruby kombinezon, którego nie może zdjąć. Pomijając fakt, że ogarniało ją uczucie, jakby coś ją od środka rozrywało.
A czas mijał. Odczucia mogły być różne, ale dla rodzącej dłużył się niemiłosiernie. Tymczasem grupa dwójki medyków wyruszyła ze szpitala, pędząc do wspomnianej przez mężczyzną kwiaciarni.

[Ningyo]

Akcja z każdą chwilą przybierała na tempie, niedługo trzeba było czekać by pomieszczenie zmieniło się w porodówkę z piekła rodem. Pokój wypełniono po brzegi krzykami, potem, łzami i krwią; w rogu tworzył się stos zużytych ręczników, które dziewczyna co rusz starała się ponownie wprowadzić w obrót po ich odświeżeniu. Ręka Ningyo zaczynała drętwieć, dotychczas usilnie ignorowała kobietę boleśnie uciskającą jej naczynia krwionośne. W końcu miarka się przebrała i dosyć jednoznacznie wyrwała się z uścisku pod wymówką wykonywania swoich powinności. Błagania kobiety spłynęły po niej jak po kaczce, równie dobrze mogła sobie skonać na tym stole, jej było wszystko jedno, może nawet uznano by to za wspaniałą śmierć, bo przecież oddałaby życie za swoje dziecko. Wymowne spojrzenie starszej pani utwierdziło ją jednak w przekonaniu, że prośbę roznegliżowanej kobiety rozłożonej na stole przyjdzie spełnić młodej Ayatsuri. Chcąc nie chcąc oddaliła się od głównej sceny w poszukiwaniu jakiegoś kranu, w którym mogłaby zamoczyć ręcznik. Kran musiał gdzieś być, przecież staruszka skądś musiała brać wodę do pielęgnacji roślin. Starała się go odnaleźć by jak najszybciej powrócić do sali tortur, gdzie miała nieco ulżyć matce. Oczywiście istniała możliwość, że nie uda jej się znaleźć kranu. Musiała więc znaleźć cokolwiek, co mogło zapewnić chłód - jeżeli nie w kwiaciarni to w pobliskich budynkach.
Na porodówkę wróciła dopiero gdy udało jej się zdobyć coś mającego za zadanie umniejszyć nieco cielesnym udrękom kobiety. Cokolwiek to było - użyła tego zgodnie z rozsądkiem, mając na celu zmniejszenie temperatury ciała. Operacja zbliżała się do końca, staruszka już wcześniej zakomunikowała, że główka niedługo ujrzy światło dzienne. Wtedy powinno pójść już z górki, przecież to prawie jak wypróżnianie się, nie? Tak przynajmniej było w opinii blondwłosej, która nie zamierzała się nią dzielić z innymi.
-Mogliby się pośpieszyć z tym medykiem...-rzuciła w powietrze, by choć trochę odciągnąć swoje myśli od tego irytującego procederu który odbywał się na jej oczach.

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo
13/15

Być kobietą, być kobietą~~

To na pewno byłoby wiele do podziwu, że dziewczyna tak stara się trzymać nerwy na wodzy i znosi to wszystko, chociaż wcale nie musi. Liczyła jednak na to, że dostanie za to odpowiednią zapłatę, więc jakaś motywacja do działania już była. Na całe szczęście, chociaż przez chwilę nie musiała być w centrum całego wydarzenia, poszukując jakiegoś źródełka z wodą, by jednak spełnić życzenie rodzącej. Niestety, kranu tutaj nie było, ale za końcu zaplecza znajdowało się dodatkowe wyjście bądź też wejście. Uchylone drzwi kusiły, by jednak przez nie zajrzeć i zobaczyć czy czegoś tam nie ma, co by się przydało młodej Ayatsuri. I jej oczom ukazała się mała studzienka, z której po prostu trzeba było skorzystać. Młoda dziewczyna złapała za nieduże wiaderko, zaczepiając je, a następnie opuszczając, w potrzebie pobrania chociaż małej ilości wody. W sumie, taki zabieg chwileczkę potrwał, dlatego była nadzieja, że jak wróci, to będzie po wszystkim, albo chociaż przy samej końcówce.
Pobrawszy wodę ze studni, Ningyo złapała za wiaderko i ruszyła do miejsca, które na pewno nie napawało żadnymi pozytywnymi emocjami. A przynajmniej nie w tym czasie.
Kolejny ręcznik, tym razem namoczony zimną wodą, wylądował na czole czarnowłosej, która przechodziła aktualnie męki. I nagle, po słowach członkini klanu Ayatsuri, pojawiło się dwóch medyków. Najwyższa pora, czyż nie?
Nie pytali, od razu zaczęli działać, wyręczając również starszą właścicielkę kwiaciarni. Nie było sensu przenosić kobietę w inne miejsce, ale mieli potrzebny sprzęt i umiejętności, żeby zająć się tym wszystkim do momentu rozwiązania. A to, po ich przybyciu, nastąpiło niesamowicie szybko. Już parę sekund później jeden z przybyłych medyków trzymał w swoich dłoniach bobasa, udekorowanego krwią przemieszaną z wodami płodowymi. Różowy, rozwyczał się nagle, łapiąc pierwszy wdech na tym świecie.
- Śliczny chłopiec! - zakomunikowała staruszka, bo w tej sytuacji nie było trudno określić płeć dziecka. Czarnowłosa, z trudem unosząc głowę, przez moment patrzyła na malucha, ale szybko odleciała. Wykończona ułożyła głowę na stole, dysząc ciężko i nie mając siły nawet na centymetr drgnąć.
- Chłopiec? - rozległ się nagle męski, niski głos. Ni stąd, ni zowąd, pojawił się rosły mężczyzna, chociaż na shinobiego to on nie wyglądał. Nie był jednak nikt inny jak mąż czarnowłosej, który zaniepokojony jej długą nieobecnością, zaczął ją szukać. Nie było to trudne biorąc pod uwagę fakt, że wiedział, gdzie poszła. Lubiła tutaj przebywać.
- Gutaro-san, spokojnie. - powiedziała właścicielka kwiaciarni, podnosząc wzrok na mężczyznę i podchodząc bliżej. Sama nie wyglądała zbyt dobrze, bo przecież przyjmowała poród, więc udekorowana była krwią ciężarnej. Uśmiechnęła się lekko i westchnęła cicho. - Bez tego młodzieńca nie dałabym rady. - dodała, uświadamiając męża czarnowłosej, że Ningyo też brała w tym wszystkim udział i zapewne należałoby się coś tej osobie.

[Ningyo]

Bogu dzięki, że są studzienki. Ningyo wróciła do pokoju tak szybko jak było to możliwe, po czym z powodzeniem ulżyła nieco kobiecie w jej mękach. Wszystko zaczynało się układać, zaraz po jej powrocie pojawili się medycy, którzy przejęli kontrolę nad sytuacją, a rychło potem dziecko wydało swój pierwszy krzyk pomieszany z niezadowolonym płaczem. Sytuacja zmierzała w kierunku szczęśliwego zakończenia, więc mogła się nieco rozluźnić i odetchnąć. Opadła nieco zmęczona na pierwsze lepsze umeblowanie które nadawało się do spoczęcia, po czym zaczęła układać swoje myśli, sortować je, by odzyskać należyty spokój. Przez te kilkadziesiąt minut w jej głowie panował względny porządek, zapomniała nawet, że w jej pobliżu nie było Tsuna, co przecież było powodem jej nerwówki przez cały dzień. Myśl ta na powrót zaciskała swe palce na jej szyi, mozolnie, lecz z uporem, utrudniając nieco oddech. Wciąż była sama, mimo iż otoczona przez tak wielu ludzi. Tylko kim oni są dla niej? Traktowała ich na równi ze zwierzętami i nie oczekiwała innego traktowania względem siebie samej. Jedynie lalki zasługiwały na jakikolwiek szacunek z jej strony.
Do pomieszczenia wparował kolejny osobnik - tym razem mężczyzna, średniej budowy, który okazał się być ojcem szczeniaka. No proszę, szczęśliwa rodzinka w komplecie, wspaniale, proszę podać Ningyo torbę, bo zaraz coś zwróci ze szczęścia. Zmierzyła go obojętnym wzrokiem, skrzętnie ukrywając swoją niechęć do jego żony i jego samego. Gdy babcia zwróciła na nią uwagę, szybko wstała z siedzenia, by lekko skłonić głowę w kierunku przybyłego. Zwykły dryg, ponoć standardowe przywitanie między ludźmi. Nie odezwała się ani słowem, nie uważała tego za konieczne. Zależało jej na tym, by opuścić to miejsce w trybie pośpiesznym. Musiała jednak poczekać na ceremonię dekoracji wojowników walczących w tej nierównej walce z naturą. Umorusana krwią i innymi wydzielinami kobiety, czekała na jakieś słowa z ust jej męża. Patrzyła mu głęboko w oczy, utrzymując kontakt wzrokowy. Nie było to dla niej problemem, nie po tym, co dzisiaj widziała i co musiała robić. Można powiedzieć, że jeśli ludzie byli dla niej pój stopnia ponad zwierzętami, to dziś znaleźli się co najmniej na równi.

[Nikusui]

Misja D dla Ningyo
15/15

Być kobietą, być kobietą~~

Medycy zajmowali się teraz noworodkiem i matką, więc nie za bardzo zwracali uwagę na pozostałą tutaj trójkę. Chcieli ich przygotować odpowiednio do przetransportowania do szpitala, by w lepszych warunkach się nimi zająć. Dlatego cała akcja toczyła się teraz między właścicielką kwiaciarni, Ningyo i ojcem dziecka. Ten, dowiedziawszy się o pomocy, jak sądził, młodego chłopaka, wbił w niego uważne spojrzenie, zachowując nagle całkowitą powagę. Zaraz jednak na jego twarz wpłynął szeroki uśmiech i bez skrępowania złapał przedstawicielkę klanu Ayatsuri za rękę, nie przejmując się tym, że jest brudna i uściskał mocno, energicznie potrząsając.
- Bardzo ci dziękuje, chłopcze! - powiedział entuzjastycznie, puszczając dłoń Ningyo i przeszukał swoje kieszenie. W jednej z nich miał sakiewkę, co jednoznacznie wskazywało na przechowywanie tam pieniążków. Nawet sporej sumki, bo owy przedmiot nie wyglądał wcale jakoś biednie, chociaż do najwyższej klasy w tej osadzie to raczej też nie należał.
- Przyjmij to jako dowód wdzięczności i bez sprzeciwów! To było pewnie dla ciebie wielkie wyzwanie. - dodał, wciskając w dłoń Ningyo 100 ryo. Dla niego to było całkiem sporo jak za taką pomoc, więc i młodzieniec, według jego mniemania, powinien być zadowolony. Zresztą, kto by się w takiej chwili targował o pieniądze? - Trzymaj się. - dopowiedział po krótkiej chwili, w sumie nawet nie czekając na wcześniejszą, jakąkolwiek odpowiedź dziewczyny. Ominął ją i ruszył w stronę żony, całując ją w czoło i gratulując wytrwałości. Sam nie wyobrażał sobie tego, przez co musiała przejść, ale sam jej stan wiele tłumaczył. Mieli teraz krótką chwilę dla siebie, dopóki medycy nie będą chcieli zabrać ich do szpitala.
Starsza kobieta zerknęła jeszcze na Ningyo i skinęła głową, delikatnie się uśmiechając, w geście pożegnania. Pora była się stąd zmyć, już Ningyo nie była tutaj potrzebna. Pozostało jedynie sprzątnięcie tego całego bajzlu, ale to dopiero po zabraniu kobiety i jej dziecka. Wiedziała jednak, że w tym pomoże jej Gutaro, więc nawet nie śmiałaby prosić o to dotychczasowego towarzysza.
Misja D zakończona sukcesem.
+ 100 ryo dla Ciebie
+ 20 PH dla Ciebie Napiszę w wynagrodzeniach.

[Ningyo]

I skończyło się. Niczym kurz po ogromnej bitwie opadły emocje, a razem z nimi najchętniej opadłaby Ningyo, usadzając swój tyłek w jakimś wygodnym miejscu. Nie mogła jednak dać poznać po sobie zmęczenia, wciąż było tu zbyt dużo osób, a ona nie była uzbrojona, przynajmniej w jej mniemaniu, w końcu nie miała swojego towarzysza. Pieniądze oczywiście przyjęła, w końcu to na nich jej zależało. Mężczyzna wyglądał na niezwykle uradowanego, nie zamierzała więc psuć mu tej pięknej chwili swoim "ale" na temat piękna tego całego procederu który wydarzył się tu chwilę temu. Była trochę zmęczona, ponarzekać mogła sobie w myślach.
-Dziękuję bardzo. Cieszę się, że mogłem pomóc.-odpowiedziała oczywiście kłamiąc, bo kto mógłby się cieszyć z odbierania porodu w kwiaciarni, w której szukała odrobiny spokoju i wytchnienia. W najbliższym czasie będzie omijać kwiaty szerokim łukiem, obawiając się, że sytuacja może się powtórzyć. Była z tego faktu wielce niezadowolona, mimo wszystko początkowo udało jej się opróżnić swój umysł ze zbędnych myśli, przenosząc się tym samym do innego wymiaru, gdzie była tylko ona i kwiaty. Teraz wszystko zostało zniszczone, zdeptane. Przynajmniej jej stan psychiczny nieco się ustabilizował, nie groziły jej myśli samobójcze w najbliższym czasie. Chyba, bo w obecnych czasach niczego nie można być pewnym.
-Będę już szedł. Dowidzenia.-pożegnała się, po czym z dużą satysfakcją nacisnęła na klamkę drzwi i wyszła. Jakby kamień spadł jej z serca, całe to napięcie w końcu opuściło jej ciało, pozostawiając je dziwnie lekkim. Pierwszy raz spotkała się z takim uczuciem, było dla niej czymś... nienaturalnym. Czy to tak czują się ludzie, gdy zrobią coś dobrego? Dziwne uczucie, nie przypadło jej do gustu. Wnioski nasuwają się same - pomoc innym jest nieprzyjemna w trakcie i dziwna po fakcie. Trzeba jej unikać jak ognia, bo jeszcze zacznie powracać jej człowieczeństwo, a to byłoby wielce niechciane zjawisko. Czuć na powrót byłoby przekleństwem.
Gdy przeszła kawałek drogi zaczepił ją kurier. Kilka zdań z jego ust spowodowało, że jej oczy nienaturalnie się powiększyły. Tsun był poza wioską, w przyległym regionie. Musiała go odebrać, nie chciała czekać ani chwili dłużej, nie mogła wytrzymać tych myśli, że jest niekompletna, bezbronna, sama. Skoro kurier był tak blisko to nie miała żadnych obiekcji. Zmęczenie natychmiast zniknęło, a ona wyruszyła jak stała.

z/t

[Khusara Hatakame]

Gdy wychodząc z polany po niedługiej wędrówce w stronę kwiaciarni słońce nadal jasno świeciło na błękitnym niebie, przez większość czasu spędzonego podczas marszu zastanawiałem jaki tak na prawdę mógł być powód dla którego do niej idę by kupić tę róże. Staruszek dość tajemniczy nie wspomniał nic o swych zamiarach względem niej a moja ciekawość po prostu nie dawało mi zbytnio spokoju. Po tym gdy dotarłem do miejskiej kwiaciarni otworzyłem przeszklone drzwi i udałem się prosto do stojącej za ladą pani. Kwiaty pachnące różnymi dotąd nie spotkanymi przeze mnie zapachami przykuwały uwagę dając jednocześnie ulgę dla nosa i ukojenie dla umysłu. Gdy przechodząc tak przez wszystkie te stoiska z kwiatami mój wzrok przykuła ładnie się prezentująca czerwona róża stojąca obok kilku storczyków i kwiecie melancholii. Podszedłem do sprzedawczyni mówiąc
- Poproszę o tamtą czerwoną różę- Wskazując jednoczenie dłonią jaki dokładnie kwiat mam na myśli.