Biblioteka

[Mairi]

MISJA RANGI D
15 / 15+
"Pewna kobieta"
Zadanie chłopaka dobiegało powoli końca. No ale cóż można poradzić, wszystko przemija i wszystko się kończy... Po odłożeniu ostatniej książki na półkę, młodzieniec mógł zauważyć jak w jego kierunku zmierza ta sama osóbka, która go tutaj przyprowadziła. Po chwili dziewczyna z uśmiechem na twarzy powiedziała.
-Proszę oto pieniądze. Bardzo dziękuje ci za pomoc w układaniu książek, bez ciebie chyba bym nie dała rady... Tyle spraw na głowie, a tak mało czasu.- po tych słowach młoda dziewczyna znów się uśmiechła, następnie podała naszemu bohaterowi pieniądze. Czas spędzony w tej bibliotece dobiegł końca. Prawda?
Tego typu zadania były najlepszymi. Dlaczego ? A no dlatego, że szybko, łatwo oraz co najważniejsze bez stresu można było zarobić łatwą gotówkę. Tylko na co ją wyda Oroshi ? Tego nikt nie wiedział, a może teraz się uda do swego domu ? Kto wie kiedy znów chłopak zaistnieje w tym dziwnym aczkolwiek pięknym świecie...
+20PH | +100ryo

[Hebi Oroshi]

No więc dzisiejszy dzień, a raczej praca tutaj zbliżała się ku końcowi. Hebi ustawiał ostatnie tomu, gdy kobieta niepostrzeżenie wyszła zza jednej z półek wręczając mu wyliczone pieniądze. To przyjemne zajęcie przyniosło mu sporo korzyści, nie dość że pozbierał skołatane myśli, to jeszcze wzbogacił się o przyjemną sumkę, jak dla kogoś w jego wieku. Oroshi ukłonił się nisko, po czym wyprostował fałdę na swym kimonie.

- Nie ma problemu, w razie czego... Zawsze możesz szukać mnie wzrokiem na ulicy, gdy te wszystkie książki postanowią wydostać się ze swych stanowisk.

Hebi uśmiechnął się w swój sztywny sposób, po czym wyszedł z budynku rozkoszując się blaskiem promieni otulających jego twarz. To było pierwsze zadanie w jego karierze, to było coś co na pewno zapamięta na długie lata... Tutaj zaczynała się jego przygoda.

[Miyuki]

• Miyuki z tego całego zamieszania zapomniała o jednej, naprawdę ważnej rzeczy. Największej świętości swojego życia. Czegoś, o co nigdy by się nie podejrzewała. Mianowicie rozchodziło się tutaj o książkę, którą miała w swojej torbie przez cały czas, a o której zwyczajnie, w ferworze bardzo dziwnych wydarzeń, zwyczajnie zapomniała. Musiała ją przecież oddać do biblioteki, z której ją wypożyczyła, a mając przed sobą wizję tego, że znajdzie się lada chwila na jakiejś czarnej liście pana lubi pani bibliotekarki, zgodziła się sama ze sobą, o swojej powinności jej oddania. Na szczęście spotkanie z Akirą nie zniszczyło jej ani troszkę, w przeciwnym wypadku panna Yamanaka chyba nie zniosłaby tego. Także tego, w bardzo krótkim czasie dziewczyna pożegnała się z Yoichim, oraz jego pupilem, zapewniając, że na pewno wróci do nich jeszcze dzisiaj. Trochę nieuprzejmie zignorowała próby chłopaków, aby z nią pójść. Miyu po prostu odwróciła się na pięcie, i machając ręką pobiegła w swoją stronę, by uwinąć się z tym wszystkim jak najszybciej. Biedny kot, którego miała na głowie, miałknął głośno i wczepił się mocniej w jej włosy. To był znak, żeby trochę zwolniła kroku i w końcu uświadomiła sobie, że przecież ma zwierzaka. Czy z kotem można wejść do biblioteki? Zastanowiła się przez chwilę, ale będąc już przed wejściem do niej, po prostu włożyła go do torby, nie zamykając jej całkowicie, by miał dość powietrza. Pupil wydał się zrozumieć, bo już nie miałczał przeraźliwie. Z drugiej strony, przecież miała tu tylko oddać książkę i wyjść, by ponownie spotkać się z Yoichim. Uśmiechnęła się lekko do siebie, co niezbyt było w jej zwyczaju i weszła do środka, w celu raczej wiadomym.

[Murai]

Antykwariat

1/15+

Dziewczyna weszła do środka, oczywiście wcześniej chowając kota do torby. Faktycznie, jego obecność tutaj nie mogła być mile widziana/ Koty to jednak stworzenia psotliwe i wredne. Przewrócenie jednego z wielu regałów to dla nich na pewno nie problem. A i papier jest medium stosunkowo łatwym do uszkodzenia przez kocie pazury. Więc tak... koty nie są tutaj mile widziane. W przeciwieństwie do osób pragnących poszerzyć swoją wiedzę, dla takich zawsze znajdzie się miejsce. Duża ilość drewnianych regałów skrywała niezliczone tomiszcza pełne słowa pisanego. Nie istnieje człowiek, który przeczytałby je wszystkie. Ale twój cel był nieco inny i chodziło o oddanie książki. Chyba nie ma żadnych kar wynikających z przetrzymywania pojedynczej książki, prawda? To wyglądałoby dziwnie, gdyby straże wioski i służby porządkowe miałyby chodzić po domach i robić rewizję tylko po to, by oddać dłużne książki do biblioteki. Tak, to byłoby dziwne. Za ladą stał jakiś młody mężczyzna. Młody, czyli około 25 lat. Hojny zarost ukrywał jego kwadratową twarz. Rozmawiał z jakąś kobietą stojącą po drugiej stronie lady, przeznaczonej dla czytelników. Gdy podejdziesz wystarczająco blisko, usłyszysz jego twardy głos mówiący jej o dziale książek gastronomicznych. Najwidoczniej znał się na tym jak mało kto, powiem polecał nawet konkretne tytuły. Dziewczyna odeszła zainteresowana wskazaną częścią biblioteki, a mężczyzna wrócił do podbijania książek leżących obok niego. Mogłabyś przysiąc, że każde uderzenie stempla powodowało trzęsienie się całej lady. Najwidoczniej jego elegancka koszula dobrze kamuflowała jego krzepę. Ktoś taki pracuje w bibliotece? Brzmi bardzo niewiarygodnie.

[Miyuki]

• Gdy znalazła się w bibliotece, pierwsze co pomyślała, to że mogłaby tu zostać na zawsze. Bez przeszkód zaaklimatyzowałaby się w tych warunkach, a i robić miałaby co. W końcu w tym miejscu znajdowało się tyle książek, że nie przeczytałaby ich przez całe życie. W sumie to było dosyć smutne, że nie dałaby rady tego zrobić. Musiała wybrać tylko jakiś ich pułap na poznanie. Całe życie będzie żyć, wiedząc, że jest ich więcej i więcej, a ona nigdy nie pozna ich treści. Mniejsza o to, dziewczyna upewniła się, że kot grzecznie sobie leży, a następnie podeszła w strone kontuaru, przy którym można było zwrócić książkę. Zdawała sobie sprawę, że pewnie nie istniały kary za takie przetrzymanie, ale no, jednak męczyłoby ją poczucie winy związane z tym, że ktoś może na nią czekał i jej nadal nie ma. Głównie to było powodem takiego pędu Miyuki. Dziewczyna chwilę przysłuchiwała się rozmowie. Jej tata zawsze mówił, żeby wyłapywała wszystkiego co ważne wokół niej, a potem wykorzystywała tę wiedzę mądrze. Po tym jak kobieta odeszła, Mimi nie miała żadnego pojęcia, jak mogłaby się posłużyć działem gastronomicznym, więc zwyczajnie zrzuciła te informacje na drugi plan swojego mózgu. Podeszła do z lekkim uśmiechem do mężczyzny. Wyglądał lekko przerażająco, ale skoro tu pracuje i zna się na tym, to pewnie kocha książki. Tyle jej wystarczyło.
  - Dzień dobry. - przywitała się grzecznie, następnie kładąc dość niewielki tomik na ladę. - Chciałabym ją zwrócić i wypożyczyć jakąś inną. Jednak nie jestem pewna jaką, może mógłby mi pan pomóc i coś polecić? Interesują mnie tytuły zawierające tajemnice, oraz takie, które potrafią dobrze zaciekawić czytelnika. - wyrzuciła z siebie wyraźnie, ale niegłośno. Upewniając się, że bibliotekarz na pewno ją słyszy i rozumie.

[Murai]

Antykwariat

3/15+

Przywitałaś się z mężczyzną, położyłaś książkę i powiedziałaś, czego oczekiwałaś. Książka pełna tajemnic? Zaciekawienie czytelnika? Wymogi bardzo typowe, w końcu każda książka powinna zaciekawić do tego, by ją przeczytać. Chociaż "ciekawy" to pojęcie bardzo względne. Mężczyzna przerwał stemplowanie i podniósł głowę w twoim kierunku, następnie patrząc na książkę. Obejrzał jej tytuł i wziął ją od ciebie. Kiwnął porozumiewawczo głową z niepokojąco wyglądającym uśmiechem, po czym poszedł gdzieś pomiędzy regały, zostawiając cię samą. Na minutę, może dwie. Wrócił z dwoma czy trzema książkami, po czym położył je centralnie przed tobą.
- Wybierz sobie. Wszystkie trzy czytałem i polecam, bo są naprawdę dobre. "Dama w szkarłacie" opowiada o detektywie rozwiązującym sprawę seryjnego zabójcy. "Fanatyzm" mówi o wróżbicie-szarlatanie, którego wymyślone przepowiednie pewnego dnia zaczynają się spełniać. A "Dom grozy" to... dom grozy, co tu dużo mówić. A właśnie, chciałabyś może pomóc? Potrzebuję, by ktoś przyniósł tutaj pewną pozycję, ale jest za dużo pracy. Oczywiście coś się znajdzie w zamian. Zainteresowana? - mężczyzna rozgadał się o każdej z książek, po czym zadał dość niespodziewane pytanie. Pomóc w bibliotece, przynosząc jakąś książkę? Brzmi zaskakująco łatwo. Pytanie tylko, skąd będzie pochodzić? Może z jakiegoś nielegalnego źródła? Czarny rynek książek brzmi bardzo... dziwnie. Ale przecież może chodzić o jakąś zaległą pozycję. Możliwości jest dużo, ale jedno jest pewne - zapłata.

[Miyuki]

• Przez chwilę, przez jeden straszny moment, dziewczyna myślała, że może jednak się myliła. Że może jednak ten pan nie jest zaczytaną osobą, a pracuje tutaj, bo po prostu nie miał gdzie indziej. No cóż. Jego spojrzenie było na tyle straszne, że prawie się cofnęła. Prawie, bo wszystko trwało to może dwie sekundy. Zaraz potem cały strach uleciał, a Miyu już wiedziała, że nie ma się naprawdę czegoś bać. Spoglądnęła ostatni raz na książkę. Naprawdę stanowiła przyjemną lekturę na może trzy wieczory, jednak strasznie ciekawiło ją co wybierze dla niej dziwny bibliotekarz. Gdy już pozostawiona została przed wyborem zastanowiła się chwilkę. “Fanatyzm” przypominał jej dziwne fantasy, którego niezbyt lubiła, więc na wstępie odrzuciła chęć jej wzięcia. “Dom Grozy” natomiast kojarzył jej się z dziwnymi horrorami, których już się dużo naczytała.
  - Wezmę “Damę w szkarłacie” - powiedziała po głębszym rozmyśleniu i uśmiechnęła się na myśl o tym, że będzie mogła pochłonąć kolejną, nieznaną jej jeszcze powieść. Dalej mężczyzna mówił o tym, że potrzebuje pomocy. W sumie nad tym nie było co myśleć, w końcu to równało się z pieniędzmi, a ona ich potrzebowała przecież. Zadania miało polegać na zdobyciu pewnej książki. - Co to za książka? - uznała, że tym samym mężczyzna zorientuje się, że dziewczyna się już tak naprawdę zgodziła na wzięcie roboty. No, to Yoichi poczeka chwilkę dłużej.

[Murai]

Antykwariat

5/15+

Postanowiłaś wziąć pierwszą opisaną przez bibliotekarza pozycję. Pasowała idealnie do twoich preferencji. Pozostałe dwie też mogły, no ale miały dodatkowe elementy, które nie pociągały cię jako czytelnika. Jednak chciałaś wiedzieć nieco więcej o książce, jaką będziesz musiała przynieść. Teoretycznie nie ma to większego znaczenia, jednak może faktycznie jest to jakaś podejrzana pozycja? Jakaś księga pełna mrocznych sekretów? Przepisów na różne trucizny? Możliwe, możliwe. W takim wypadku biblioteka byłaby zobowiązania do jej przetrzymania w najgłębszych odmętach swoich archiwów, albo nawet zmuszona do jej zniszczenia. Tylko czy faktycznie tak jest?
- Botaniczna. Ojciec posiadacza był znanym podróżnikiem. Zwiedził prawie cały świat, zbierał podania ludowe i stworzył katalog wszystkich roślin. Charakterystykę, właściwości i zastosowania specyfików. Wszystko to w wielkim, opasłym tomie. Bardzo starym swoją drogą. I dlatego tak cenny wolumin trzeba odpowiednio zabezpieczyć, a potem stopniowo przepisywać wiedzę. Tutaj masz adres. Powołaj się na Asukę, a przekaże ci książkę. - powiedział i wypisał na jakiejś kartce dokładny adres miejsca, gdzie powinnaś się udać. Wzrok mężczyzny był bardzo życzliwy, jednak gdzieś tam czaiła się taki jakby... gniew? Coś w stylu "Jak nie przyniesiesz, to zgniotę na miazgę". A może tylko ci się tak wydawało? W końcu mimo swojego wyglądu zachowywał się bardzo życzliwie.

[Miyuki]

• Dziewczyna z czystej ciekawości spytała się co to ma być za książka. Wiedząc o niej więcej, wiedząc jak wygląda, na pewno nie pomyli jej z żadną inną. O dziwo, nie musiała jej szukać. Dostała nawet adres do łapki. Botaniczna książka, spisana przez podróżnika. Jak to jest podróżować po świecie? Zwiedzić każdy zakątek kuli ziemskiej? Gdyby Miyuki miała taką możliwość, na pewno by z niej skorzystała i również napisała jakąś książkę. Czyż to nie byłoby fascynujące? Mogłaby zobaczyć koty z całego świata! A’propos ten jeden w środku jej torby zaczął się już troszeczkę niecierpliwić, bo drapnął dwa razy w materiał, próbując się wydostać. Miyuki juz wiedziała, że to kwestia czasu jak zwierzę po prostu zwieje na zewnątrz. No, a do tego dopuścić nie mogła. Skłaniając się więc lekko, dzierżąc w dłoniach zwitek pergaminu, a także posiadając całą potrzebną wiedzę do wykonania zadania, po prostu wyszła z biblioteki, nawet nie zauważając kolejnego przerażającego spojrzenia, jakie zostało skierowanie prosto w nią. Może to i lepiej? Mogła w spokoju, bez obawy o własne życie, wypełnić powierzoną jej misję. A ta była bardzo ważna, bo dotyczyła tego, co dziewczyna kochała - książki. Po wyjściu wyjęła kota z torby, a ten szybko odnalazł drogę na jej głowę. Co będzie, gdy on podrośnie i będzie większy niż moja głowa? Pomyślała i ruszyła w drogę.

{z/t}

[Murai]

z/t - http://www.shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=5645#p5645

[Murai]

Antykwariat

17/15+

Super duet ratujący świat poprzez noszenie książek wyszedł z antykwariatu, pozwalając jego właścicielowi na naprawienie wyważonych przez ciebie drzwi. Pomysł bardzo dobry, zwłaszcza że i bez tego były w opłakanym stanie. Tylko przyśpieszyłaś nieuniknione, co w sumie wyjdzie mu tylko na dobre. O ile ktoś zechce ukraść coś z tego pozornie bezwartościowego zbioru rupieci. I coś z niego wynieść, nie zabijając się przy tym. I o ile dotarcie do tego miejsca zajęło trochę długo, to w drugą stronę poszło znacznie szybciej. Zwyczajnie znałaś drogę. Mimo wszystko nadal obciążona byłaś pakunkiem w postaci ciężkiej książki, więc szłaś minimalnie wolniej, uważając na cenny wolumin jak tylko się da. Kot, który okazał się wielce istotną pomocą w całym zadaniu, leżał spokojnie na głowie, jednak przed wejściem do biblioteki i pozostawieniu w niej książki warto by było schować go ponownie do torby. Jak wcześniej wspomniano, w miejscach o takim znaczeniu jak biblioteka, destruktywne działanie zwierząt nie może być tolerowane. Chociaż skoro pomogłaś w tak ważnej sprawie, to może łaskawie przymkną na to oko?

[Miyuki]

• Super duet ratujący świat był zajęty niestety i nie mógł pomóc w naprawie drzwi. Właściwie, to w połowie drogi do biblioteki, dziewczyna zauważyła, że nie przeprosiła za wyważenie ich. Ścisnęła książkę i przez chwilę zawzięcie walczyła z tym, by nie wrócić się i tego nie zrobić. Naprawdę rozważała w swojej małej główce powrót. Jednakże koniec końców westchnęła i ze zrezygnowaniem stwierdziła, że to nie jest najlepszy pomysł, a wręcz przeciwnie. Książce mogło się coś stać, mogła jej zacząć ciąży bardziej, czy też kot mógłby się zniecierpliwić i uciec. W to ostatnie powątpiewała, ale reszta była całkiem możliwa i realna do spełnienia. Także poszła przed siebie, próbując dalej o tym nie myśleć. Powolnie, najbezpieczniej jak się dało, pilnując, by nic się nikomu nie stało. A szczególnie książce. Mijała ludzi w odległości metra, co pewnie ich trochę dziwiło. Zresztą, kogo to obchodziło? Nikogo. Ona musiała skończyć misję i tylko to się teraz liczyło. Gdy dotarła do biblioteki odetchnęła z ulgą. Niestety jednak nie mogła schować swojego zwierzaka do torby. Ręce przecież miała zajęte, a nie odważyłaby się ułożyć opasłego tomu na ziemi choćby na sekundę. Odważyła się więc wejść do środka ze śpiącym kotem na głowie. Może nikt jej krzywdy nie zrobi? Postawiła na swoje szczęście i wparowała wolnym krokiem do środka. Niosła delikatnie książkę aż do samego kontuaru, a dopiero potem zdobyła się na odwagę, by ułożyć to przed sobą i uśmiechnąć się do pana, którego imienia już zdążyła zapomnieć, a był pracownikiem w bibliotece i zlecał jej tę misję.
  - Proszę bardzo - powiedziała radośnie. - W następnym tygodniu dojdzie jeszcze kilka pozycji ze zbiorów. To właśnie kazał przekazać człowiek, od którego mam przesyłkę. - Wolała o tym wspomnieć od razu, żeby nie zapomnieć czasem i się nie wracać. Kot nadal sobie smacznie spał. W dodatku Miyuki miała już pomysł na imię dla niego! Ale to mogło poczekać jeszcze kilka chwil.

[Murai]

Antykwariat

19/15+

Dostarczenie przesyłki było ważniejsze niż wkładanie kotów do torby. Ba, nawet nie miałaś jak tego zrobić. Logicznym więc było to, że musiał zostać na głowie. Ludzie siedzący akurat w dziale czytelniczym, przy którym zresztą było wejście, okazali zainteresowanie kociakiem, wodząc za nim wzrokiem i uśmiechając się. Najwidoczniej taki słodziak nie był większą przeszkodą dla nich, w końcu co może taki zwierz? Przewrócić regał? Pociąć książki? Nasmrodzić? No mógłby, ale do tej pory nikt nie widział sprzeciwu. Mężczyzna robił to samo, co kiedy wyszłaś - oznaczał książki pieczątką, by szary obywatel mógł wiedzieć, iż pochodzi z tych zbiorów. Nie znudziło mu się to? Ta sama czynność powtarzana przez mnóstwo czasu potrafi znużyć, ale najwidoczniej nie jego! W ruchach mężczyzny było tyle samo zapału, co w momencie wejścia. Nie zauważył, gdy weszłaś, pochłaniany swoją pracą. Dopiero gdy położyłaś na ladzie opasły tom i przekazałaś wiadomość od właściciela antykwariatu, ten przerwał czynność i wziął do ręki tom. Do jednej, podniósł jakby nic nie ważyła. Nie wiadomo w której chwili chwycił jakiś nożyk i przeciął papier, ukazując dość starą, podniszczoną miejscami książkę. Jej stan na pewno nie był dobry, ale odczytanie z niej treści nie powinno stanowić jakiegoś wyzwania.
- Wygląda na to, że wszystko się zgadza. I na dodatek nowe książki? Nie planowaliśmy tego, trzeba będzie zrobić miejsce... No to ten, dzięki ci wielkie młoda damo za pomoc. Poważnie, nawet nie wyobrażacie sobie, ile roboty jest w tym miejscu.Więc tak, oto obiecane wynagrodzenie. Uczciwie zarobione. - po tych słowach położył na ladzie mały mieszek ze skóry wypełniony zapewne monetami. Nie było tego dużo, no ale czego się spodziewać? W końcu zadanie było bardzo proste i nie wymagało większych kwalifikacji. Natomiast doświadczenia wynikające z tego zadania na pewno się przydadzą, prawa? Mężczyzna natychmiast po zapłacie poszedł zza lady, niosąc gdzieś książkę. Nie wiesz dokładnie gdzie, układ pomieszczeń i budowla nie są ci do końca znane. Ale przynajmniej wiesz, że książka trafiła do dobrego miejsca.

THE END

Nagrody (po zaakceptowaniu):
+ 20 PH
+ 100 ryo

[Miyuki]

• Wszystko na całe szczęście odbyło się zgodnie z planem. Właściwie to z jego brakiem, ale nieważne. Dziewczyna przeszła przez bibliotekę, taszcząc ksiażkę, a kot nie naszkodził nikomu i niczemu. No ale co się dziwić, przecież był cudownym zwierzątkiem, a Miyu zdążyła już obdarzyć go największym pokładem miłości jakim tylko zdołała. Czuła w serduszku, że to początek prawdziwej przyjaźni, że od tej pory będą robić razem zadania, razem spędzać czas, razem zawierać nowe przyjaźnie… Rozmarzona dziewczyna prawie nie usłyszała tego, że zleceniodawca w ogóle coś do niej mówi. Przecież jeszcze przed chwileczką przybijał te swoje pieczątki z uporem bardzo zawziętej osoby. Ale to już ważne nie było. Książka została przekazana, a jej zadanie wykonane. Mogła teraz w spokoju zebrać swoją nagrodę, a następnie opuścić przybytek zwany biblioteką. Tak też w sumie zrobiła. Schowała do torby, nie, nie kota, a swoje zarobione pieniążki, a potem pożegnała się i wyszła. Poczuła, że dzisiaj naprawdę odwaliła kawał dobrej roboty. Pomogła dwóm ludziom, jej więzi z Panem Kotem się zacieśniły, a ważna książka została przetransportowana bezpiecznie. Można chcieć czegoś więcej? Wyżej wspomniany pupil właśnie się obudził i przeciągnął. Małe maleństwo, które raczej domagało się jedzenia. Hmm, chyba powinna wracać do domu i coś mu dać. Pewnie jest głodne biedactwo. Ponadto zauważyła, że jej ubrania są całe zakurzone przez to w jakim stanie był ten duży tom. Także postanowione, na razie trzeba wracać do mieszkania, a potem łapać Yoichiego w razie możliwości. No chyba, że znów coś jej po drodze wypadnie…
  

{z/t}

[Naguri]

Jako że byłem nie zadowolony z braku światła podczas ostatniej misji, postanowiłem się zainteresować moją chakrą żywiołową, w tym celu poszedłem do biblioteki. -Dobry. Przywitałem się grzecznie z bibliotekarzem i zacząłem się rozglądać za książkami w których bym znalazł coś użytecznego, było ich dość sporo co oznaczało że używanie ich jest dość popularne, nie należę do ludzi co lubią czytać ale to była jedyna metoda żeby dowiedzieć się czy będzie użyteczny w połączeniu z moim stylem walki.
Ciekawe co tam u Hakaia, biedaczek, ale w sumie gdyby nie ja to już by ze dwa razy tam zginął, w terenie był bardziej użyteczny. Ciężki stan niebieskowłosego trochę leżał mi na sercu, ale chyba się dzięki temu czegoś nauczy.
Mógł by nauczyć się rozróżniać silniejszych od siebie, hehe. Kurz na kartkach był upierdliwy i nie dawał się skupić.
Mógł by tu ktoś czasem sprzątać.