Rynek

[Byakuya]

Spacer po rynku zajął mi chwilę, w międzyczasie rozglądałem się po zaułkach, by dostrzec tę konkretną kobietę o której mówił handlarz. W końcu moim oczom rzuciła się prawie całkowicie pusta uliczka, prawie, bo stała tam kobieta zgodna z opisem podanym przez kupca. Śmiałym krokiem podszedłem do niej z zamiarem nawiązania dialogu i wręczenia paczki, zostałem jednak przywitany w sposób raczej niezbyt towarzyski, co wywołało we mnie wyraźne zirytowanie. Wepchnąłem babie w ręce paczkę, po czym wystawiłem dłoń by odebrać od niej dokument o jakim wcześniej wspomniano.
- Wiesz co, głupia pizdo? Następnym razem będziesz się sama przepierdalać przez ten rynek po swoją paczkę. Handlarze zasrani... Dawaj dokument. -
Gdy kobieta wystawiła świstek, bym mógł go zabrać, wyrwałem go wówczas z jej ręki, splunąłem na bok i ruszyłem w kierunku z którego wcześniej tu przyszedłem, by oddać papierek handlarzowi i zgarnąć pieniądze za przysługę.

---

14/15

[Kisuke]

Byakuya
Misja rangi D
15/15

-O proszę, ktoś tu potrafi pokazać pazurki- Powiedziała, ponownie unosząc jeden kącik ust w swój uśmieszek, przy okazji jeszcze bardziej eksponując policzek z blizną. Chyba spodobało jej się pewność siebie jaką emanował Byakuya. Zapewne liczyła się z tym, że trafiła na zwyczajnego chłystka, który lata tak jak mu wszyscy będą kazać. Ten jednak pokazał się z zupełnie innej strony. Była tym zaskoczona i nieco uradowana, przekazała więc dokument i patrzyła jak chłopak odchodzi, po czym sama postanowiła z tego zaułka się ulotnić.

-I co? Masz? Świetnie, wielki dzięki. Ratujesz mi tyłek, zapraszam na zakupy kiedy tylko będziesz miał ochotę. Może niedługo znowu miałbym dla Ciebie robotę- Kupiec obsłużył akurat kolejnego klienta i przez chwilę ponownie miał spokój. Mógł więc skupić się na swoim posłańcu, który wrócił z dokumentem. Odebrał go i schował do swojej torby nawet nie sprawdzając co to takiego było. Potem sięgnął pod ladę, wyciągnął mieszek i wręczył go młodzieńcowi.

KONIEC

[Kyohei]

MISJA 1/?
Shintazu: Łupy

---

Shintazu przechodził przez rynek, oglądając towary. Ludzie krzywo się na niego patrzyli, oczywiście przez jego wygląd. Nie był tym zbytnio przejęty, jednak nie rozumiał, dlaczego tylko na tej podstawie go oceniają. Dzień mijał mu powoli, ponieważ nie miał dla siebie na dzisiaj konkretnie wyznaczonego zajęcia. Przyglądał się towarom, jakie kupcy mają na stoisku. Oczywiście od razu przyciągał na siebie ich wzrok, sprawdzający czy młody shinobi niczego nie podbiera. No cóż, tak to bywa, kiedy ma się szwy na twarzy. Shintazu nie kradł jednak niczego ze stoisk, a jedynie rozglądał się za potencjalnym zakupem emocjonalnym. Nie szukał niczego konkretnego, raczej kupował oczami. Minął stoiska z jedzeniem, ponieważ był najedzony, natomiast jego uszom udało się podsłuchać pewną rozmowę. Pewien kupiec, bardzo głośno targował się, krzycząc w niebogłosy. Akamę zainteresowała ta żywa rozmowa, więc zbliżył się do stoiska, skąd było słychać owe wrzaski.

- Nie wcześniej jak tydzień temu, kupiłem w Yusetsu za pół tego, ile sobie pan wołasz! To jest skandal!

Zagadywał kupujący, który był sprawcą całego harmideru. Shintazu widział jednak, że ta głośna kłótnia miała jedynie odwrócić uwagę kupca, kiedy prawdopodobnie klon kupującego, pakował po cichu za jego plecami towary to torby. Było to stoisko z bandażami, substancjami medycznymi itp. Gdy ukryty złodziej dał znak, jego kopia przestała się targować, rzucając na odchodne do sprzedawcy:

- Za tyle, to sobie pan możesz tu latami stać i nic nie sprzedasz!

A następnie razem rozpłynęli się w tłumie. Shintazu zapamiętał jednak jak wyglądali. Mieli na sobie charakterystyczny brązowo-czerwony płaszcz i białą bandanę we włosach. Postanowił ruszyć za nimi w pościg, aby odzyskać skradzione dobra.

[Shintazu]

Rynek zawsze był zatłoczony i za każdym razem przewijała się przez niego rzesza ludzi, których dane było oglądać pierwszy raz. I wydawać by się mogło, że tak jest zawsze, za każdym razem nowa fala zalewa ulice Shigashi gdzie nikt nikogo nie spotyka drugi raz. Obrazek ten wyglądał zgoła inaczej dla kogoś, kto faktycznie spędząa w Shigashi węcej czasu i co dało mu okazję do zaobserwowania pewnych rutyn. To kobieta wchodząca każdego poranka do tego samego sklepu po artykuły pierwszej potrzeby, to ten sam gruby kupiec, który uważa swe towary za najlepsze jakimi można tylko handlować, to zgraja dzieciaków, które plątają się między nogami przechodniów. W tej całej nowej fali, uwydatniają się twarze osób, które tak jak obserwujący, są związani z tutejszymi ulicami na dłużej. Tym razem Shintazu, bez bliżej określonego celu przechadzał się rynkiem, gdzie obserwował, co mniej lokalni kupcy mają do zaoferowania. Trzeba jednak przyznać, ze aby uzyskać zgodę na wystawienie stragany, kiedy było się przyjezdnym, trzeba było się liczyć z niemałą opłatą dla Gildii kupców. Znowu będąc lokalnym, trzeba było się liczyć z honorowym datkiem, uiszczanym na rzecz jednej z rodzin, która zdecydowała się ochraniać kupca i jego dobra.
W momencie kiedy tak chłopak obserwował wystawione towary, do jego uszu doszła pewna rozmowa, która rozgorzała na rzecz targu jaki się dobywał pomiędzy kupcem a potencjalnym nabywcą. Nic by nie było w tym dziwnego, gdyby nie fakt, ze owy nabywca, jako cel drugorzędny miał nabycie czegoś za walutę. Shintazu, już trochę spędził w mieście kupców by móc rozpoznać kiedy ktoś próbuje odstawić szopkę, mającą robić za zasłonę dymną. Musiał się tylko zorientować w jakim celu. Nie trwało to zbyt długo i już po chwili mógł zauważyć wspólnika, który nie aż tak umiejętnie, ale wykorzystując awanturę, podbierał towary ze straganu. Shintazu zdecydował się jeszcze nie interweniować i dać dokończyć dzieła dwóm wirtuozom zbrodni. Nie był przecież bohaterem, na którego Shigashi zasługiwało a owa ofiara nie uiszcza opłat dla rodziny Akiyama, więc można to trochę przeciągnąć. Gdy główny aktor przedstawiona zakończył swój pokaz, Shintazu ruszył pewnym krokiem za nimi, by zobaczyć co też z tym towarem będa chcieli zrobić.

[Kyohei]

MISJA 3/?
Shintazu: Łupy

---

Rynek w Shigashi nie był typowym osadowym rynkiem, a raczej wielką giełdą towarową. Trudno było porównywać go z ulicą sklepową w wiosce czy paroma straganami w osadzie. Mnogość towarów, kupców jak i kupujących potrafiła przytłoczyć. Dziesiątki, nie, setki różnych rodzajów towarów, wśród których do wyboru i do koloru jeszcze setki opcji. I tu właśnie okazja czyniła złodzieja. Złodzieje musieli być albo zuchwali, albo głupi, albo na tyle dobrzy w swoim fachu i pewni siebie, żeby móc obrabowywać kupców, którzy mieli wykupioną ochronę mafii. Którym z tych rodzajów byli Ci złodzieje, lub ten złodziej? Zuchwały? Na pewno. Głupi? Póki co, nikt nawet nie zwrócił mu uwagi. Czyli w miarę na fachu się pewnie znał. Właściciel straganu z medykamentami niczego nie podejrzewał. Nie wiedział, że został obrabowany, a Shintazu nie śpieszył się z podzieleniem się z nim tą smutną nowiną.

Shintazu ruszył za złodziejami. Zgubił ich jednak w tłumie. Wtopili się w niego idealnie, niczym ninja ubrany w kamuflaż przytulony do drzewa. Młody Shinobi był jednak zdeterminowany. Udał się w stronę w który szli, rozglądając się za kolorami potrzebnymi do zindenfikowania złodzieja. Po chwili, kątem oka, wyhaczył tą biąłą, charakterystyczną bandanę. Złodziej był od niego oddalony około 70 metrów. Jednak czuł już prawdopodobnie spokój, ponieważ powolnym tempem udawał się przed siebie. To go mogło zgubić. Shintazu, widząc jego brak pośpiechu, nie chciał zostać zauważony. Był to jego priorytet. Spłoszenie złodzieja i utrudnienie sobie pościgu było conajmniej głupie. Szedł więc za nim pewnym krokiem, nie spuszczając go z oczu.

[Shintazu]

Trzeba było przyznać, ze zachowanie bezpiecznej odległości, wraz z postępującą falą tłumów, do najłatwiejszych zadań nie należało. Z drugiej strony można było się pokusić o mniejszą odległość z tego samego powodu, chociaż dla kogoś o aparycji Shintazu, walory otoczenia, jakby trochę blakły. Wszystko to sprawiło, że na moment owi rabusie, zniknęli muz oczu, by zaraz potem ponownie wrócić w pole widzenia, za sprawą swoich charakterystycznych szat. Nadal jednak zastanawiające było, dlaczego akurat ten stragan i gdzie teraz będą starali się upłynnić nowo nabyte towary. Chłopak musiał brać też pod uwagę, ze ze względu na charakter skradzionych dóbr, mogą one być do użytku własnego a cenę jaką trzeba byłoby za nie zapłacić, wkalkuluje się w uniknięcie kosztów jakie za sobą owa potrzeba pociągała. Po co jednak ryzykować w takim miejscu? Tego typu przedstawienia miały jedną zasadniczą wadę. Ich pula, jaką można było wykorzystać w jednym miejscu w krótkich odstępach czasu, byłą mocno ograniczona i sprawiała, ze trzeba było się po zaledwie kilku takich wyczynach, ulotnić gdzieś na dłużej.Shintazu z uporem maniaka, pokonywał kolejne metry i z coraz większą uwagą patrzył na każdy ruch nieznajomej dwójki, by w razie gdyby nagle zmienili kierunek chodu, zdążyć wykonać podobny manewr i nie narazić się an ich spojrzenie. Wykonując od czasu do czasu mniejsze zlecenia dla rodziny, chłopak nauczył się, ze najbardziej przydatną umiejętnością, nie jest wcale brutalna siła a cierpliwość. To ona przynosiła największe plony o ile była odpowiednio długo pielęgnowana...

[Kyohei]

MISJA 5/?
Shintazu: Łupy

---

Shintazu podążał już za złodziejami parę dobrych minut. Faktycznie, w jego przypadku ukrycie się w tłumie było conajmniej trudne. Gdyby złodzieje regularnie patrzyli się za siebie, prawdopodobnie po pewnym czasie zorientowaliby się, że są śledzeni. Młody shinobi nadal jednak nie złapał z nimi kontaktu wzrokowego. Złodzieje skręcili w lewo, w cichszą uliczkę rynku. Nikt nie miał tam rozłożonych straganów. Spokojnym krokiem, tak, żeby go nie usłyszeli również skręcił w lewo.
Shintazu ogarnęło niezwykłe zdziwienie, jednak przez chwilę nie mógł dostrzec charakterystycznych płaszczy. Popatrzył wpierw w prawo, potem w lewo, ale w tej ślepej uliczce złodzieje jakby zupełnie się rozpłynęli. Wtem usłyszał dźwięk poślizgnięcia się. Jego wzrok powędrował ku górze i zdążył jeszcze zobaczyć, że to właśnie jeden ze złodziei ucieka... po pionowym murze. Złodzieje mieli więc przeczucie, że są śledzeni. Z resztą całkiem słuszne. Shintazu też już o tym wiedział, nie było sensu dłużej ukrywać swoich intencji. Wbiegł więc za nimi po ścianie i kontynuował pościg. Teraz jednak wyglądało to zupełnie inaczej.

Mężczyźni biegli ile sił w nogach, przemierzając teren rynku, jednocześnie rzucając przeszkody pod nogi dziwacznemu ścigającemu. Próbowali go zgubić. Mężczyźni rozdzielili się, jeden pobiegł w prawo, w stronę czerwonego smoka, drugi zaś w lewo, skręcając tak, aby zgubić Shintazu w parku. Mógł więc podążyć tylko za jednym z nich.

[Shintazu]

Przecznica za przecznicą były pokonywane wraz z kolejnymi krokami jakie Shintazu stawiał za naszymi złodziejaszkami. Trwało to i trwało, jednak CI w końcu zdecydowali się skierować w teren, który już nie był tak bardzo zagęszczony przez innych ludzi, co pozwalało łatwiej mieć ich na oku ale i tym samym, zostać wystawionym na widoku, powodując, że całe to śledzenie zamieniłoby się w pościg. Jak się okazało po kolejnych pokonanych metrach, tuż za jednym z zakrętów obiekty obserwacji chłopaki zniknęły... Jakby nagle rozpłynęły się w powietrzy i ulotniły w tylko sobie znanym kierunku. Cały ten efekt wow, trwał dosyć krótko, ponieważ już po chwili cały fortel został zdradzony przez niezdarność jednego z nich i Shintazu mógł zauważyć jak złodzieje obrali inną płaszczyznę ruchu, którą okazały się ściany tutejszych budynków.
Czyli potrafili się posługiwać chakrą lecz rozumem nie do końca. Trzeba było to wykorzystać lecz na zastanawianie się jak dokładnie, przyjdzie jeszcze pora. Shintazu nie chcąc już dopuszczać do zwiększenia dystansu pomiędzy nimi, skoro i tak został zauważony, puścił się biegiem za naszą dójką. Ci najwidoczniej dostrzegli komfort jaki mieli będąc dwuosobowym składem, ściganym przez jedną osobę, toteż podjęli decyzję o rozbiegnięciu się w dwie strony. Młody członek Akiyamy, nie chciał przeciągać tego na pogoń za jednym z nich a następnie próbę odnalezienia drugiego, więc korzystając z faktu, ze jeszcze są blisko wypuścił lewę ramię z rękawa swego płaszcza. To wyciągnęło się na wiotkich czarnych niciach z dużą prędkością i miało za zadanie pochwycić nogę jednego z uciekinierów, powodując tym samym bolesny upadek i przytrzymanie lub pociągnięcie za sobą do czasu pochwycenia drugiego delikwenta w sposób analogiczny. Efektem końcowym miała być dójka złodziei sprowadzona do parteru nim Ci się rozbiegną.

Techniki:

  Ukryty tekst

[Kyohei]

MISJA 7/?
Shintazu: Łupy

---

Shintazu, patrząc w zaskoczeniu na uciekinierów postanowił sięgnąć po jedną ze swoich unikalnych technik, jakże przydatnych w takich sytuacjach. Począł wydłużać swoją rękę po jednego ze złodziei, który skręcał w prawo. Ręka mknąca w stronę rabusia zwróciła jednak jego uwagę. Już miała go pochwycić, kiedy ten złapał się niej, a następnie użył jej niczym trampoliny, odbijając się od wydłużonej kończyny. Shintazu był zszokowany. Nie był przecież pewien, jakimi zdolnościami posługują się uciekinierzy, ani na jakim są poziomie. Sądził jednak, że pochwyci ich bez żadnego problemu. Tym razem jednak się mylił.

Lekko zszokowany, biegł dalej kontynuując pościg za ledwo widocznym już złodziejem. Zbliżali się do Parku, co działało na korzyść złodzieja. Park był duży, łatwo tam było zgubić pościg, w szczególności, że było dużo możliwości zniknięcia ze wzroku młodemu shinobi. Shintazu biegł porównywalnie szybko do rabusia, dlatego zmniejszenie dystansu nie było zbyt proste, polegając jedynie na fizycznej prędkości. Wiedział już, że ściga innego shinobi, który posiadał już nie tylko wiedzę o wydłużających się kończynach Shintazu, ale także miał sposób na uniknięcie ich. Zbliżała się pora na wymyślenie innego planu, aby Akama miał szansę dogonić złodzieja!

Shintazu z/t

[Kyohei]

MISJA 7/?
Rokudo Gaika: Szemrane Interesy cz.: I: Gruba Ryba

---

Rokudo był człowiekiem czynu. Otrzymał listę spraw do załatwienia i od razu postanowił udać się załatwić pierwszą z nich. Mimo fatalnego pisma swojego sąsiada był w stanie w pełni odczytać to zadanie, które było raczej proste. Znaleźć największą rybę. Rynek wydawał się odpowiednim miejscem. Przechodził przez niego w poszukiwaniu rybnej części, która charakteryzowała się specyficznym zapachem. Przez jednych nienawidzonym, dla innych obojętnym, przez pasjonatów kochanym.

W Shigashi panowała jednak zima, co oznaczało niewiele udanych połowów. Targ nie był tak pełny jak latem, a dużej ryby ze świecą pozostało szukać. Rokudo chodził od targowiska do targowiska przeglądając towary, jednak nic nie przykuwało jego wzroku na tyle, by ze szczerym sercem móc stwierdzić, że to właśnie o taką rybę prosił Yuo. Na bazarach widać było węgorze, sumy, okonie czy śledziki, ale ich rozmiar pozostawiał wiele do życzenia. Chyba na takie specjalne życzenia trzeba było wybrać się dużo wcześniej, niż "na teraz". Jest wielką sztuką złapać coś okazałego na tyle, by móc to wystawić na uroczystą kolację mafijną. Cóż. Pozostało naszemu bohaterowi szukać, pytać, a może łut szczęścia się do niego uśmiechnie.

Yuo
Lami
Pana Tamaki

[Rokudo Gaika]

No cóż. Nikt nigdy nie mówił, że będzie proste, prawda? Było to prawdziwe, zwłaszcza w takich podstawowo brzmiących zadaniach. Rynek był na młodzieńca nowym polem walki, ale nie znaczyło to, że nie był uzbrojony do takiego starcia.

Gdy się mówi, „nie szata zdobi człowieka” można łatwo przeoczyć, że w kwestii statusu jest to wręcz odwrotnie. Mało który bogacz, czy kupiec nosi się skromnie i praktycznie. Z tego też właśnie powodu celem Gaiki był najbardziej pstrokaty pośród handlarzy na targu rybnym. Z lekko pochylonej postawy wyprostował się nieco i podszedł do jegomościa z ujmującym uśmiechem biznesowym.

- Witam serdecznie. Poszukuje jakichś większych okazów na specjalną okazję. Mój pracodawca byłby bardziej niż szczodry mogąc zakupić taki okaz. – Przyglądał się kupcowi, czy połknął haczyk czy też będzie musiał mu pomachać jeszcze sakiewką przed twarzą. – Swoją drogą, poszukuje jeszcze tych rzeczy, czy może orientujecie się gdzie je znaleźć? – Wystawił notatkę z rozpiską rzeczy na zakup przed twarz handlarza.

[Kyohei]

MISJA 9/?
Rokudo Gaika: Szemrane Interesy cz.: I: Gruba Ryba

---

Rokudo postanowił użyć czegoś więcej niż łutu szczęścia - mianowicie rozumu. Znalezienie mężczyzny, który wyglądał na *haha* grubą rybę było strzałem w dziesiątkę. Prosto i zrozumiale dał znać Handlarzowi czego potrzebuje. Wielki okaz, coś trudnego do znalezienia. Miasto kupieckie miało jednak to do siebie, że posiadając odpowiednią ilość gotówki nie było rzeczy niemożliwych. Rokudo wiedział, że to co dostał od swojego sąsiada było sumą, za którą niektórzy mogliby sobie ułożyć życie. Nie będzie więc przecież skąpił na rybę, wszak to nie do końca jego pieniądze.

- Nic takiego o tej porze roku nie będzie. Przynajmniej nie na targu. Jeżeli ma pan sporo pieniędzy...

A następnie spojrzał na kartkę, którą przed oczyma machał mu handlarz. Ten skończył w pół zdania, puknął się w czoło i z wyrzutami do Rokudo, zmienił kompletnie temat.

- Tamaki ma hodowlę karpi koi, ale widzę, że nie każdy używa w tych czasach głowy. 50 ryo za informację poproszę i mi tu więcej czasu nie zajmować. Mieszka przy kryształowym jeziorze.

Wiedział już, że klient nie jest zainteresowany jego dobrami. Musiał także udać się do jego konkurencji, co wyjątkowo wpieniło handlarza. Ten wyciągnął rękę po pieniądze, naburmuszony. No cóż, trzeba było znaleźć lepszy połów lub samemu hodować karpie. Taki biznes.

Yuo
Lami
Pana Tamaki
Handlarz

[Rokudo Gaika]

Informacja w mieście kupieckim jest towarem jak każdy inny. Niektórzy wręcz mówią, że jest najcenniejszym z nich wszystkich. Wszak mając odpowiednie informacje z żebraka można uczynić majętnego człeka. Majętni zaś mogą stracić cały dorobek swojego życia, jeśli przeoczą jakąś wieść. Szczęśliwie stawką w jego grze nie było nic tak istotnego jak cały dorobek. Ot sąsiedzka przysługa. Wysupłał z sakiewki równowartość 50 ryo by zapłacić kupcowi i uśmiechając się podziękował za pomoc. Niestety nie bardzo był użyteczny w rozszyfrowaniu wiadomości, ale mógł się zapytać jeszcze kogoś obytego w skomplikowanych skryptach.

Opuszczając targ skierował się ku nowemu celowi jego podróży, jakim było kryształowe jezioro. Po drodze bacznie się rozglądał szukając jakiegoś zakładu zielarskiego. Wszak zielarze słynęli z rozczytywania niezrozumiałych zapisków cyrulików, którym najczęściej okrutny los poskąpił talentów kaligraficznych.

z/t do -> KLIK

[Jun'ichi]

Przybywam
____________

Rozmowa z dwójką poszukiwaczy prawdy wciąż prowadzona była z lekką dozą nieufności, bowiem nigdy nie należało spuszczać gardy, ufać zanadto nikomu zwłaszcza tym z Shigashi. Mimo to Jun'ichi postanowił ruszyć z nimi, bowiem teraz kiedy jego towarzyszka zniknęła, nie miał nikogo kto pomógłby mu trafić na jakiś trop Gundana ani jego ofiary z niedawnych wydarzeń. Jedynym co podobało mu się w zachowaniu "strażników" była ich chęć analizowania faktów, to sprawiało wrażenie że naprawdę zależało im na rozwikłaniu zagadki. Wyglądało na to, że nawet w tym mieście mogą trafić się nieliczne jednostki, które z różnych względów będą chciały pomóc mu zwalczyć mafię; jakie to powody? Nie było to ważne, liczył się cel do jakiego wszyscy wspólnie dążyli.
- Strażnik nie wyróżniał się niczym szczególnym, nie posiadał też raczej żadnych zdolności tropicielskich, bo zanim doszedł do miejsca gdzie pokonałem tamtego mafiozę, przeszukał każdy dom na swojej drodze. Nie wiem czy jest to pomocna informacja i czy możecie dzięki temu zawęzić krąg podejrzanych ale wykluczyć można sensorów i posiadaczy Dojutsu, no i chyba tych Psiarzy tak samo, bo zauważyłem że są w stanie wyczuć człowieka z pewnej odległości jak zrobiła to tamta dziewczyna. - po tych słowach Jun opisał dokładnie wygląd widzianego wtedy mężczyzny, który zabrał mafiozę ze sobą, najpewniej do szpitala albo do medyka który współpracował z mafią. Nie omieszkał też opisać samego pokonanego rywala, który korzystał z technik Doton.
- Strażnik mnie nie widział, mafioza owszem i to bardzo dobrze. A co do przeszukiwania gruzowiska... zostawcie to mnie. Jeśli jest tam cokolwiek, choćby włos, znajdę to. - w głosie chłopaka rozbrzmiewała pewność siebie i chęć pokazania, że nie mogli trafić lepiej jeśli chcieli dociec prawdy.

Niestety sam strażnik nie został w poprzedniej misji w żaden sposób opisany, ale przyglądałem mu się długo i uważnie więc powinienem być w stanie te informacje przekazać. Mam nadzieję

[Naoki]

---

Misja C
13/30
Jun'ichi

---

Poszukiwany żywy, a najlepiej martwy

---

Rozmowa w dwójką mężczyzn potrafiła na pewno sporo dać. W końcu potrafili jakoś posługiwać się wiedzą jaką psiadali na temat własnego miasta, czy też ludzi zamieszkujących okolicę. Jednak póki co nie miałeś o tym aż tak dużej wiedzy, przedstawiając im to co chcieli wiedzieć.
- A gdzie to wszystko się odbyło? Samotne partole nie są czymś normalnym. Zazwyczaj do takich akcji są wysyłane osoby wystarczająco zdolne by poinformować kogoś na odległość, bądź na tyle silne, by poradzić sobie z grupą przeciwników. - powiedział, starszy mężczyzna przyglądając się Tobie, Chyba oni sami byli wystarczająco dobrym przykładem, działami w parze, tak jak większość okolicznych patroli jakie mijaliście liczyły sobie co najmniej dwie osoby, bądź nawet momentami więcej.
Po tym jak zdecydowałeś się powiedzieć, gdzie odbyło się twoje spotkanie ze strażnikiem i mafiozem, nie było już wiele do dodania, jedynie ciężkie westchniecie doświadczonego wiekowo mężczyzny.
- Wątpię, by to był prawdziwy strażnik. Jednak postaram się sprawdzić, kto mógłby mieć patrol o tamtej porze, gdzieś w okolicy. - dopowiedział, niestety przedstawiając raczej smutną wersje, której raczej nie chciałbyś uświadczyć. Teraz przynajmniej miałeś pewność, że nie spotkałeś prawdziwego strażnika, a kogoś kto próbował się jedynie podszyć.
- Powodzenia, jak chcesz. Wskaże Ci drogę. Poza tym, musisz uważać, nigdy nie wiadomo kto będzie chciał Ci wbić nóż w plecy. - powiedział młodszy z mężczyzn. Starając się, jakoś wesprzeć twoją osobę, przynajmniej miłymi słowami, samemu raczej nie mógł zrobić nic więcej. W przeciwieństwie do Ciebie, miał raczej o wiele więcej do stracenia , gdyby mafia dowiedziała się o jego działaniach.
Teraz jedynie mógł Cie zabrać w okolicę miejsca, gdzie w nocy doszło do incydentu, oczywiście droga była spokojna, niewiele różnica się od tego co było wcześniej, póki wyraźnie nie zaczęliście się zbliżać do niebezpiecznego rewiru, gdzie wyraźnie było o wiele więcej strażników.
- Tutaj się rozstaniemy. Wracam do staruszka. - powiedział, odwracając się do Ciebie tyłem, by udać się najpewniej w stronę szpitala, bądź też siedziby straży, by dopiłować wszystkiego czym miał zająć się starszy mężczyzna, a ty znajdowałeś przed rejonem raczej niezbyt przychylnym aktualnie przechodnią. W końcu, równie dobrze dla nich wszystkich mogłeś być podejrzanym, który chce zatuszować po sobie ślady, bądź celem do zabicia na zlecenie mafii. Teraz w sumie, wiele zależało od Ciebie i od tego jak zamierzasz zbliżyć się do zrujnowanego budynku.

z/t Rynek następnego posta, pisz tam.