Sklep z wyposażeniem

[Akami]

Pomoc w sklepie z wyposażeniem
9/15 Tak więc Akami dostał przydział. Miał się zająć shurikenami i kunaiami. Pokiwał głową, aby pokazać, że rozumie i przeszedł do wykonywania swoich czynności. Najpierw jednak musiał zająć się pudłami, które stały na zapleczu. Tak więc ruszył na zaplecze celem znalezienia ich. Rozglądał się uważnie gdzie mogą być, w końcu stały gdzieś na przodzie czyli z tym problemu nie powinien mieć. Tak więc gdy tylko je znajdzie łapie skrzynkę lub dwie o ile da rade i ostrożnie odnosi je do sklepu. Robi tak ze wszystkimi skrzynkami znajdującymi się na zapleczu. Kiedy już się z tym upora nie pozostaje nic innego jak otworzyć pudła i zacząć wykładać towary na półki czy gdzie tam jest ich miejsce.

[Yoichi]

Misja rangi D Shuna 13/15

Chłopiec dobrze słyszał gdzie miał zaprowadzić Shuna, dlatego nawet nie dopytywał, a ruszył wprost do sklepu z wyposażeniem. Ulice Shigashi no Kibu jak zwykle były tłoczne i pełne różnej maści ninja, którzy różnie podchodzili do tematu nieznajomych. Obawa ojca Yujiego była całkowicie naturalna, gdyż chłopak był jeszcze bardzo młody, wiele mogło mu grozić. Poza tym - sporo dzisiaj już przeszedł. Pogoda sprzyjała, a dzieciak trzymając za koszulkę młodego Juugo szedł przed siebie ciągnąc go i prowadząc w odpowiednie miejsce. W końcu dotarli do celu, szyld "Sklep z wyposażeniem" widniał tuż nad ich głowami, zaś drzwi nagle się otworzyły. Stanął w nich wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w wieku podobnym do tamtego medyka. Miał czarne, krótkie włosy oraz opaloną karnację. Widząc dwójkę ściągnął brwi ze sobą jakby w zastanowieniu i podszedł do nich.
- Co tu robisz Yuji? I kim jest ten chłopak? - zapytał kucając naprzeciw chłopczyka, a ten spojrzał na chwilę na Shuna, by znów wrócić wzrokiem do swojego wujka.
- Mama zemdlała jak byliśmy na polance w parku i ten pan ją uratował, a później tata kazał mu przyprowadzić mnie do Ciebie. - odpowiedział dzieciak, zaś mężczyzna spojrzał na białowłosego.
- Trafiliście w samą porę, przyjaciel zachorował, a w pomoc za mnie przyszedł jakiś shinobi. Inaczej nie byłoby mnie już tutaj. - odparł i podniósł się podchodząc bliżej do młodego Juugo, nachylił się nad jego ramieniem, by móc cicho zapytać o coś, czego młody Yuji może nie powinien słyszeć.
- Co z nią? Wiesz coś? - zapytał nie tyle szeptem, co wyjątkowo ściszonym tonem głosu.

[Tamiko]

Pomoc w sklepie z wyposażeniem
10/15 Na spokojnie zacząłeś znosić skrzynie w odpowiednie miejsce, co było dość trudne, gdyż były one dość ciężkie. Minęło zatem kilkanaście dobrych minut nim uporałeś się ze wszystkim. Rudowłosa dziewczyna widząc, że przyniosłeś już wszystko, uśmiechnęła się promiennie. Mała kokietka z niej, ale co zrobić. Uwielbiała przystojnych, a przede wszystkim silnych mężczyzn.-Masz może ochotę na jakąś wodę? Albo herbatę? Mam pyszne ciasto, na pewno Ci posmakuje!-zeskoczyła z blatu, po czym zaczęła się krzątać po sklepie w poszukiwaniu czajnika, i ciasta. Przecież go ostatnio przynosiła. Wiedziała, że gdzieś leżał. Ona przecież żywiła się tylko cukrem, jeżeli nie dostarczała go wystarczająco dużo i często czuła się źle. Poza tym jej wspaniałe ciało było skonstruowane tak, że nie tyła ani grama jedząc niemalże nom stop.
Gdy znalazła ciasto, postawiła go na stół i zachęcająco podsunęła pod jego nos.

[Wataru]

• Skryta postać przemierzała ulice potężnego miasta. Ku niezadowoleniu podróżnika deszcz postanowił ominąć tą część ziem i zesłać całkiem dobrą słoneczną pogodę. Słomiany kapelusz spełniał jednak swoją rolę nawet w takie pory, skrywając twarz w cieniu. Ochładzało to skórę i uniemożliwiało wścibskim oczom rozpoznać twarzy podróżnika. Jego krok był powolny dzięki czemu łatwo było mu wmieszać się w tłum przechodniów. Wataru nie lubił się wyróźniać, zwracać na siebie uwagę jeżeli nie było to konieczne. Przybył do miasteczka w jednym celu i zamierzał równie szybko je opuścić, co w nim się znalazł. Bandaże na dłoniach niemal sprały krew, która jeszcze nie tak dawno przesiąkła materiał. To zaś co ukrywał za nim było tym co zmuszało podróżnika do wstąpienia do jednego z głównych światowych potęg handlu. Liczący punkt na mapie ściągał różne osobistości i tego właśnie obawiał się Wataru. Sprawie wmieszany w tłum przedostał się do swojego celu. Sklep ustawiony w centrum swoim wyglądem powalał i świadczył o dobrym prosperowaniu rzemiosła właściciela.
  
  Znajdując się już wewnątrz budynku podróżnik zsunął słomiany kapelusz z głowy ukazując swoją wiecznie smutną twarz. Nie był to pierwszy raz kiedy odwiedzał to miejsce i zawsze mógł liczyć na porządny towar. Zaopatrzenie tak kluczowe dla dalszej wyprawy nie mogło być pominięte czy zdobyte w wątpliwej jakości przybytkach. Tu w Shigashi no Kibu wszystko warte było swojej ceny - które swoją drogą nie należały do najniższych. Podróżnik udając, że przygląda się towarom na pułkach poczekał na idealny moment, aby dokonać swojego zakupu. Ten nastąpił w momencie gdy w budynku nie ostał się inny klient niż on sam. Plotki w tym miejscu rozchodziły się w niebotycznie ogromnym tempie, a przecież rozgłos nikomu nie służył.
  
  Przekraczając próg nasunął na głowę słomiany twór zatapiając twarz do połowy w mroku. Podniósł podbródek chwile zastanawiając się w którą stronę powinien skierować swoje kroki teraz. Wybrał szybko i ginąć gdzieś pośród tłumu.
  
  [z/t]
  Zakup obejmował dwie torby na glinę - które od razu umieszcza na biodrach oraz sześć porcji gliny - po trzy porcje na każdą torbę. Sumując: 2xTorba na glinę(200) + 6xPorcja gliny(300) = 500 ciężkiego hajsu

[Shizen]

Kiedy Shizen zadomowił się, postanowił kupić sobie coś ładnego. A mianowicie chodziło tu o to, że miał dość skąpy ekwipunek i dużo pieniędzy. Zabrał cały hajs ze sobą, po czym ruszył. Na ulicy było tak jak zawsze. Ludzie, dzieci, dorośli, nastolatkowie, no i oczywiście kobiety. Jedna z wielu zasad podrywania- zgrywaj niedostępnego. Chłopak znał ją, i stosował się do niej. Oczywiście nie mógł powstrzymywać się od ukradkowych spojrzeń, jednak na ogół parł przed siebie z bezinteresowną miną. Nagle dotarł do sklepu. Otworzył drzwi, przywitał się z sprzedawcą i zaczął oglądać półki. Trochę tego, trochę tamtego i zebrał wszystko co mu potrzebne, a nawet więcej. Przytargał wszystko na ladę, wyłożył kasę, włożył zakupy do reklamówki, podziękował i wyszedł.


[Z/T]

Posiada gotówka: 900 Ryo
Koszt zakupu: 4 bumerangi(80), 4 bombki wybuchowe(120), 2 notki wybuchowe(100), torba(100), gurda(150)= 550 Ryo
Pozostała kwota:350 Ryo

[Akami]

Pomoc w sklepie z wyposażeniem
11/15 Skrzynie były nieco cięższe niż się to z początku wydawało. Ale bez sprawdzenia można gdybać o ciężarze rzeczy bez uprzedniego dotknięcia jej. Chłopak się trochę trudził, ale dał radę podnieść skrzynie i każdą po kolei przenosił w wyznaczone miejsce. Dziewczyna się uśmiechała, gdy chłopak pracował. W końcu wyskoczyła z propozycją herbaty oraz ciasta. Chłopak chciał odmówić, bowiem chciał jak najszybciej skończyć tą misję i dostać pieniądze, ale nawet nie miał czasu odmówić. Ruda wyskoczyła jak z procy i wszystko przyniosła. Po chwili Akami miał ciasto pod nosem. Cóż... Chłopak bywał kulturalny więc kobiecie nie odmówi co nie?
-Bardzo dobre.-rzekł w jej kierunku, gdy skosztował kawałek.
-Masz dla mnie jeszcze jakieś zadania?-spytał po chwili.

[Tamiko]

Pomoc w sklepie z wyposażeniem
12/15 -Hmmm.... Chyba bym miała, ale nie jestem pewna. Coś było, tylko co? - zamyśliła się na moment i postukała malutką piąstką w główkę. Zmarszczyła brwi, wyglądała jakby myślała. Po chwili jednak wykrzyknęła prawie
-Wiem! Mam, mam, maaam~ - śpiewała i klaskała w dłonie ucieszona - Mam trochę rzeczy, które trzeba rozpakować, są na zapleczu. Mam tam trzy skrzynie. Fioletową, czerwoną i żółtą. Rozpakuje te pierwsze dwie, są tam katany i pancerze, to duuuuże skrzynie, mają mieszaną zawartość, nie wiem sama dlaczego. Pod żadnym pozorem nie otwieraj tej żółtej, możesz mi to obiecać? Nie chciałabym żeby spotkało Ciebie coś złego przez to. Idź to zrobić, a ja przez ten czas przygotuję Ci coś na drogę - rzuciła i tanecznym krokiem gdzieś wyszła.

[Akami]

Pomoc w sklepie z wyposażeniem
13/15 Dziewczyna zaczęła rozmyślać jakie zadanie mu jeszcze przydzielić. Potem zaczęła lekko uderzać siebie w głowę jakby to miało coś dać, ale najwidoczniej coś dało, bowiem dziewka przemówiła. Poleciła chłopakowi zabrać jakieś rzeczy z dwóch skrzyni i rozmieścić po sklepie. Chłopak skinął głową i po chwili już był na zapleczu i zmierzał do czerwonej i fioletowej skrzyni. Łapał po kolei rzeczy, które się w niej znajdowały i po kolei wykładał je na sklepie. Wracał po rzeczy i starał się, aby jak najsprawniej mu szło. Dziewczyna obiecała coś chłopakowi i zniknęła gdzieś coś przygotować. Ciekawe co to będzie.

[Tamiko]

Pomoc w sklepie z wyposażeniem
14/15 Szło Ci całkiem sprawnie, można by nawet rzec, że wręcz niesamowicie. Jeden przedmiot za drugim, momentalnie lądowały na odpowiednich pułkach. Czasami ciężko było Ci się przedrzeć przez papiery, którymi było wyłożone wnętrze skrzyni, żeby ekwipunek się nie majtał, ale to Ciebie nie powstrzymywało. Czemuś się jednak ta sztuka udała. Spytałbyś się czemu? Jednej z katan, która przypadkiem wypadła Ci z rąk i uderzyła o wieko żółtej skrzyni. Lekko zapewne speszony, odłożyłeś na miejsce ową broń, ale twoją uwagę mogło przykuć błyszczenie wywodzące się z wewnątrz pakunku. Nikogo nie ma nadal, czy odważysz się spojrzeć co tam jest? Czy jednak będziesz grzecznym chłopcem, który wykonuje polecenia niczym rozkaz?

[Akami]

Sklep z wyposażeniem
15/15 Akami przenosił rzeczy raz za razem. Gdy nowe układał na swoje miejsce zaraz zmierzał do skrzyni, aby ponownie się zaopatrzyć w nowe przedmioty i je również rozmieścić w sklepie. Praca szła w najlepsze i chłopak trochę się już zmęczył. Jednak to go nie powstrzymało. Papiery w skrzyniach nie ułatwiały zadania, ale nie było tak źle. W końcu przez przypadek otworzył żółtą skrzynię. Katana uderzyła w wieko i to podniosło się nieco. Chłopak starał się opanować i podniósł katane, aby ją zanieść. Gdy skończył idzie do dziewczyny.
-Skończone. Przez przypadek żółta skrzynia się otworzyła, ale proszę się nie martwić, nie zaglądałem do środka.-rzuca do dziewczyny.

[Tamiko]

[quote]Pomoc w sklepie z wyposażeniem
16/15 - zakończona Gdy skończyłeś, zacząłeś szukać dziewczyny. Tej jednak ni widu, nie słychu. Ale co to? Po chwili twoich uszu zaczęły dochodzić jakieś dziwne dźwięki. Jakby ktoś delikatnie stąpał po głośnych deskach. Nagle poczułeś, że ktoś Ci włożył palce między żebra i aż podskoczyłeś lekko, gdyż zostałeś zaskoczony. Twoim oczom ukazała się dziewczyna, która poczęstowała Ciebie ciastem. Uśmiechnięta i wesolutka, patrzyła na Ciebie miłym wzrokiem i trzymała przed sobą pakunek.
-Proszę, to dla Ciebie. Skrzynią się nie martw, widziałam jak się otworzyła, wiem, że tam nie zaglądnąłeś. W paczuszce masz trochę pączusiów i zimne mleko. Dziękuję Ci bardzo za pomoc, może mi jeszcze kiedyś będziesz potrzebny, do zobaczenia~ - pożegnała się, podała Ci do rąk pakunek i poszła na zaplecze, chyba zająć się rozwaloną skrzynką.

[Akami]

Chłopak skończył swoją pracę. Chciał jak najszybciej się stąd wyrwać, więc poszedł szukać kobiety. Jednak trochę musiał poczekać, bowiem ta udała się gdzieś i trochę zleciało zanim przyszła. Chłopak nagle poczuł ból w żebrach i po chwili dziewczyna stała przy nim. Wręczyła mu jakiś pakunek w którym były pączki oraz mleko.
-Dziękuję bardzo.-rzucił do dziewczyny.
-Skoro to wszystko to dziękuję i do widzenia. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś zobaczymy.-dodał na odchodne i udał się w stronę wyjścia.

/zt

[Hanase]

4/7

Okej, poczochrana... zepsuł jej fryzurę, a teraz nawet nie ma, jak jej naprawić! A niech to go! Ręce zajęte, a teraz jeszcze musiała iść powoli, bo postawił jej tę butelkę, którą de facto mogła sobie włożyć pod pachę i tak iść. Wolała jednak nie ryzykować, nuż przecież mogłaby jej spaść, rozbić się i w ogóle. I musiałaby wracać, czy coś... Nie, nie, jej się to nie podobało w ogóle. Po drodze jednak stara się jakoś wykombinować to tak, aby móc nosić jedne rzeczy w jednej ręce, a te, po które idzie w tym momencie - w drugiej. Skończyło się na tym, że buteleczkę z maścią umieściła delikatnie w swoim kapturze zabezpieczając ją tak, aby nie wypadła. Oczywiście kaptur jest dość głęboki, skoro mógł czasem nawet zakryć pół jej twarzy, więc w teorii nie powinno być z tym problemu.
Tak więc z pakunkiem w jednej dłoni, a butelką w kapturze podążyła do sklepu. Nie mogła biec, ale powinna mieć jeszcze trochę czasu z racji nadrobienia tego na trasie dom-szpital. Tak więc wyciąga tabliczkę i podaje ją pani, ewentualnie panu zza lady.
- Ja przyszłam po te rzeczy! - powiedziała, częstując go znowu tym miłym uśmiechem.

[Kaien]

5/8

Oj nie przesadzajmy, że to coś zmienia. Przecież Hanase jest jeszcze słodką małą dziewczynką kunoichi, to że jest poczochrana może świadczyć tylko o tym, że jest małą zabieganą kuno... albo że jest taka słodka, że każdy ją czochra.
Pomysł włożenia butelki do kaptura był conajmniej... dobry. Butelka usadowiła się tam wręcz idealnie, wyciągając jej kaptur w dól i tworząc swoistą torbę. Gdyby nosiła bluze tył na przód to w ogóle mogłaby robić wszystkie zakupy do kaptura...
Dotarła jednak do sklepu, w którym urzędowała kobieta, blondynka w średnim wieku, ale nie była sama - Na zapleczu krzątał się rosły facet, którego Hanase mogłas dostrzec tylko chwilami - Co przechodził przy drzwiach to go widziałaś, był zajęty, coś nosił, przenosił i szukał.
Kiedy podałaś tabliczkę, kobieta westchnęła.
-Będziesz musiała poczekać. To zamówienie na 16 zmodyfikowanych Kunai. A mój pomocnik nie może ich znaleźć. Już od godziny. Przyszły dziś rano, odłożylam je do magazynu... I wyparowaly.
Kolejne westchnięcie, pokazała ci skrzynke, na ktorej możesz usiąść. Cóż, chyba pozostaje czekać...
A może masz inny pomysł?

[Hanase]

5/7

Oczywiście, że miała inny pomysł! Wysłuchała tego, co miała pani do powiedzenia i aż się trochę zdziwiła, że tu chodzi o modyfikowane Kunaie. I do tego jeszcze szesnaście! Zrobiła całkiem spore oczęta, patrząc na panią i aż ją zaczęło korcić do zrobienia czegoś żeby tylko pomóc.
- Nie może znaleźć? Pomogę! - powiedziała, kładąc dłonie na blacie, przy którym właśnie stała. Nie miała zamiaru czekać, miała mało czasu! Wyjęła powoli i delikatnie medykamenty z kaptura i je postawiła na ladzie. Zaraz zrobiła to samo z tabliczkami i pakunkiem ze szpitala. - Muszę to tu postawić żeby mi przypadkiem nie wypadło jak będę szukała - zawiadomiła. Czeka więc na pozwolenie na zerknięcie wszędzie gdzie tylko trzeba.
No i zaczęła się rozglądać po zakamarkach. Głównie przegląda magazyn na niższych półkach, a kiedy przejrzy całą dolną ich część, dopiero wespnie się (o ile się da) na wyższe i tam poprzegląda. Musi się trochę wygimnastykować żeby tylko zdążyć na czas.