Koszary Miejskie

[Rindou Arashi]

Teraz Tu

[Suzu]

No, tak się zdobywa respekt na dzielni! Takie obdartusy Suzce niestraszne, daleko jej też do delikatnej i wrażliwej panienki, która by się cofnęła pod ich spojrzeniami. O nie, ona bez strachu wbiła w sam środek i pokazała, kto tutaj komu piasek nosi... niedosłownie niestety, bo bezdomny nawet na to okazał się zbyt miękki. Działała tu jednak mechanika, którą dobrze znała i rozumiała - słabszy oddaje pierwszeństwo silniejszemu. Ona sama wprawdzie miała z tym pewne problemy gdy okazywała się być tą drugą stroną, w tej chwili jednak wszystko grało zgodnie z jej życzeniem i planem.
- Tak, to ja - ooo patrzcie, jak urosła z dumy, jak się wyprostowała i pokraśniała na opalonym liczku, bohaterka jednej awantury - Dlatego chętnie się tym zajmę, akurat nie mam nic do roboty... Tylko wiesz? Ja też bywam wybuchowa - dodała, gdy już ruszyli w stronę koszar.
Co to w ogóle było za ostrzeżenie? Złej woli Zielonowłosa nie miała, na siłę testować nie zamierzała, ale gadulstwo akurat leżało dość mocno w jej naturze, co udowodniła w czasie drogi do siedziby straży, kiedy to zagadywała Hanzo bez chwili wytchnienia. Opowiadała mu ze szczegółami, jak to rozwiązywali ostatnią sprawę, jak miała wątpliwości przy decyzji o losie przestępców, jak w końcu postanowiła wszystko załatwić formalnie i towarzysze jej zaprowadzili łotrów do straży, gdzie ci i tak zostali straceni. Wspomniała nawet o osieroconych chłopcach, którym znalazła tymczasowy dom, a których później ma zamiar wziąć na pustynię. Gaduła jak się patrzy, ale i droga dzięki temu minęła im piorunująco szybko - przynajmniej dla niej.
Na miejscu Suzka pozwoliła, by Hanzo zajął się zdobyciem dla niej wstępu do gabinetu szefa, powinien być w stanie zorganizować to całkiem szybko. W ostateczności poczekała, zagadując go dalej. Kiedy już wreszcie uzyskała prawo by wejść do środka, pewnym siebie krokiem i z wysoko uniesioną głową (na której wciąż siedziała wiewiórka) dziewczyna przekroczyła kapitańskie progi. Na twarzy miała swój zwyczajowy uśmiech, a zielone oczy lśniły perspektywą nowej przygody.
- Dzień dobry. Hideki Suzu, kunoichi z pustynnego rodu Sabaku. Stawiam się w sprawie ogłoszenia - uniosła dłoń z ulotką.
Niby miała się nie odzywać, ale jakaś elementarna kultura przecież musi być! Na razie jednak nie zdejmowała jeszcze swojej gurdy i czekała z "poczuciem się jak u siebie" na jakąś reakcję ze strony szefa straży.

[Kaiso]

Misja rangi C: "Detektyw Zielona"
7/30

Twoje gadulstwo było zbawieniem dla Hanzo, co prawda byłoby lepiej gdyby i on zaczął udzielać się w tej rozmowie tak żywo jak ty, ale coś go powstrzymywało, no nie potrafił się chłopak rozgadać. Zazwyczaj po prostu przytakiwał albo wydawał z siebie jakieś odgłosy mające oznaczać zdziwienie, w ostateczności zaczynał mówić, ale jego zdania zawsze urywały się w połowie... tak jakby nagle tracił wątek. Może był w jakimś stopniu upośledzony? Nie nam to oceniać.
Zbliżyliście się do koszar na północy miasta, strażnicy ochoczo was wpuścili, kilku z nich nawet cię rozpoznało i kiedy Hanzo poszedł załatwiać spotkanie z Danzo, to ty mogłaś sobie spokojnie rozmawiać ze strażnikami, jeden z nich nawet zaproponował ci kulkę ryżową w ramach podzięki za twoje ostatnie wyczyny nad rzeką. Jednak wśród was był jeden coś/ktoś, któremu to zamieszanie wokół zielonowłosej się całkowicie nie podobało- wiewiórka. Zaczęła cichutko piszczeć jednocześnie próbując się skryć, a to we włosach, a to w ciuchach Hideki. Po kilkunastu minutach oczekiwania, Hanzo wrócił i z nietęgą miną zaprowadził cię do swojego szefa, nic się już do ciebie nie odezwał, po prostu doprowadził cię do drzwi, otworzył je i cię wpuścił. Od razu jak przekroczyłaś próg, to je zamknął i gdzieś pobiegł. Nikt się nie dowie co mu się stało, jego historia najprawdopodobniej zakończyła się w tym momencie.
Weszłaś do środka i przywitałaś się. Stałaś na środku owalnego gabinetu, panował w nim półmrok, nie dziwota, skoro miał tylko kilka wąskich, podłużnych okienek, które wpuszczały tutaj absolutne minimum światła. Konstrukcja wyglądała na taką która ma wytrzymać uderzenia z zewnątrz i z wewnątrz. Minęło kilkadziesiąt sekund nim twoje oczy przyzwyczaiły się do tych warunków. Wtedy też wyraźnie dostrzegłaś wygląd siedzącego przy biurku jegomościa. Jedno z jego oczu oraz połowa twarzy były pokryte bandażami, reszta była zniszczona bliznami i zmarszczkami. Mówiąc krótko, swoje ten człowiek przeżył. Zlustrował cię dokładnie wzrokiem i powiedział. -Ród Sabaku? Chyba chciałaś powiedzieć szczep. Dla ludzi z Shigashi jesteście rodem tylko jak czegoś potrzebują. Tutaj zrobił przerwę na westchnięcie, a potem kontynuował. -Ja jestem Danzo Fuuma, szef straży tej osady, jako jedyna wysoko postawiona osoba jestem spoza rodzin rządzących Shibashi. Mam nadzieję, że wiesz kim są owe rodziny. Starał się to mówić miło, ale jego ton głosu był szorstki i sarkastyczny co raczej nie ułatwiało mu zadania. -Z tego co przekazał mi mój bratanek Hanzo, to jesteś zainteresowana znalezieniem pewnego mordercy. Zapewne chciałabyś wiedzieć troszeczkę więcej, tak? Zanim jednak wprowadzę cię w całą sytuacje, to muszę mieć pewność czy takie dziecko, z tak mało znaczącego szczepu, jak ty wie co się w ogóle dzieje. Ta misja może być śmiertelnie groźna, ktoś może cię zaatakować, mieć złe intencje. Ja wiem, że pomogłaś tam komuś wcześniej, ale to były jakieś płotki, tutaj możemy mieć do czynienia z zabójcą działającym na zlecenie. Potrzebuję jasnej deklaracji. Czy jesteś zainteresowana tą pracą mimo ewentualnych zagrożeń? Wychodziło na to, że dopiero po jasnej deklaracji Danzo wprowadzi cię w cała sytuację, najwyraźniej była ona bardziej delikatna niż się początkowo wydawało.

[Suzu]

Cooooooo? W pierwszej chwili Suzce przyszło do głowy, że się jakoś przesłyszała, albo coś zrozumiała w sposób pokrętny. Nikt nie wyrażałby się przecież w taki sposób o jej klanie w sytuacji właściwie oficjalnej, a ten tutaj jeszcze wyraźnie podkreślił, że jest to stanowisko całego Shigashi. Za kogo on się w ogóle miał...?
Sytuację pogarszał fakt, że kunoichi posiadała niezwykle słabą odporność na prowokację, emocje momentalnie chwytały za stery i jakikolwiek głos rozsądku nie miał już za wiele do powiedzenia. Tak było i w tym przypadku. Mogła sobie być doko, może i nie posiadała piorunującego doświadczenia, a gurdy naprawdę dobrze wyszkolonych członków klanu nie dałaby rady unieść nawet na centymetr ponad ziemię, ale nie znaczyło to wcale, że w konfrontacji z kapitanem straży obcego miasta zrobi się malutka i zapomni języka w gębie. O nie. Zbliżyła się wręcz i obiema dłońmi uderzyła w blat jego biurka, przerywając jego ostatnie słowa. Tak nie będą rozmawiać.
- Wie pan co? W nosie mam szczepy i rody, bo to w żaden sposób nie wyznacza niczyjej wartości. A choćbyśmy nawet byli ostatnim ze szczepów, nie zmieni to faktu, że jesteśmy świetnymi shinobi i pan, tutaj, teraz, popełnił b ł ą d - bez strachu patrzyła mu w oczy, wcale nie ustępowała mu pod względem intensywności, gabinet w szybkim tempie robił się dla nich zbyt ciasny - Bo właśnie może się okazać, że to my nie potrzebujemy Shigashi, mamy wszak innych sąsiadów. Jak wysokie będą wasze straty, gdy wymkną się wam z rąk szlaki z Atsui, nasze kontrakty i dostawy ziół? Ile pieniędzy i żyć pochłonie stworzenie traktu do Tsurai przez głęboką pustynię, naokoło? - tak, Yami z pewnością miał swój wpływ na kunoichi, wcześniej nie rozumiała za bardzo, o co w tym całym kupieckim świecie chodzi i jak wielkie znaczenie mają takie sprawy - No ciekawa jestem, co "rodziny" zrobią z osobą, która zagraża obecnym układom…
W międzyczasie aktywowała jedną ze swoich technik, mającą zapewnić jej błyskawiczną osłonę przed nadchodzącymi atakami. Rzadko zdarzały jej się chwile takiej powagi, nie zamierzała jednak ustąpić, a jej zielone oczy nadal były wbite w mężczyznę. Nie ma mowy o kompromisach i udawaniu, że się przesłyszała. Całą swoją postawą wyrażała pewność, że w razie starcia to ona będzie górą. Wolała jednak załatwić sprawę słowami, nie przemocą, rozumiała jak wielkie problemy może to ściągnąć na jej zieloną głowę. A przecież nigdzie nie zostało powiedziane, że bycie shinobi oznacza udowadnianie swych racji za pomocą pięści. Wolała tego rodzaju argumenty trzymać na sytuację, gdy już wszystko inne zawiedzie.
- To jak będzie? – zapytała, unosząc brwi.
Cóż, przynajmniej miał jasną odpowiedź na pytanie – kunoichi nie bała się o własne życie. Ciężko było stwierdzić, czy jej niezachwiana pewność siebie brała się z wielkiej siły i możliwości, czy też zwyczajnej głupoty. Może nawet łączyła jedno z drugim? Na tym etapie jednak Suzka w nosie miała zadanie, którego tak naprawdę jeszcze się nawet nie podjęła i którego wynik na dobrą sprawę był jej obojętny - a jemu chyba nie. Niech sobie szuka innego shinobi, może Kaguyę, bo pewnie dla nich ma pełno słodkich słów. Co za baran.

  Ukryty tekst

[Kaiso]

Misja rangi C: "Detektyw Zielona"
9/30


Wszystko to co powiedziałaś i zrobiłaś działo się wręcz ekspresowo. Gdybyś miała do czynienia z jakimś doko, to ten zapewne nie zdążył by zareagować, no zagadałabyś go na śmierć! Ale niestety Danzo doskonale wiedział co ma robić i spokojnie czekał aż w końcu się uspokoisz. Wszystko szło po jego myśli. Kiedy w końcu ty moja zielonowłosa ulubienico się wypowiedziałaś, nagle twój rozmówca zrobił "pyk" i zniknął, w miejscu gdzie stał pojawił się teraz jakiś dziwny, piękny, różowy i błyszczący kryształ. Czyżby była to jakaś nieznana ci technika klonowania? ALE JAKAŻ ONA BYŁA UROCZA! Wydaje mi się, że gdybyś nie była przygotowana, to wyprowadziłoby cię to z równowagi, ale jednak obrona ostateczna dawała pewność siebie, nikt nie mógł się liczyć z siłą piaskowych ludzi!
Szkoda tylko wiewiórki, która zdecydowanie tej presji nie wytrzymywała i uciekła gdzieś w fałdy materiału okalającego twoje ciało. Może znajdziesz swojego gryzonia za kilka godzin, jak już się uspokoi...
Za tobą otworzyły się drzwi, stal w nich kolejny Danzo, tym razem, chyba, prawdziwy. Z wyraźnym uśmiechem zwrócił się do ciebie. -Masz w sobie ogień dziewczyno, nie spodziewałem się po tobie takiej zdecydowanej postawy, może jednak faktycznie nie uciekniesz przed pierwszym lepszym zagrożeniem. Po tych słowach zaczął rechotać. Chwilę mu zajęło zanim się uspokoił i mógł kontynuować. -Nie wiem czy się domyśliłaś, ale musiałem cię sprawdzić. Polityka mnie średnio obchodzi, ale skoro nie spanikowałaś teraz, to powinnaś dać sobie radę w terenie. Może jak wykonasz zadanie, to w ramach nagrody opowiem ci co wiem o twoim rodzie, a troszkę tego uzbierałem przez ostatnie lata... W każdym razie mieliśmy ostatnio dwa morderstwa. Obydwa zgony dotyczyły osób ważnych dla osady. Należeli oni odpowiednio do rodziny Yoshida oraz Akiyama, czyli dotyczy to dwóch spośród trzech najważniejszych rodzin, spodziewamy się, że morderca, tym razem, zaatakuje ród Ekibyo. Twoje zadanie będzie proste, po oględzinach zwłok, będziesz musiała zrobić wszystko żeby dopaść winnego, nie możemy dopuścić do kolejnego zgonu. I wiedz jedno, nasi zleceniodawcy płacą ekstra! Spojrzał na ciebie jeszcze raz i niezręcznie się uśmiechnął. -Pewnie masz dużo pytań. Tylko tyle potrafił z siebie wydobyć zanim całkowicie się zamknął. Dziwne podejście jak na kogoś, kto jeszcze chwilę temu wysługiwał się jakimś dziwnym klonem, no ale nie zostało ci nic innego jak użerać się z tym cudakiem.

[Suzu]

Co tu się...? Na widok kryształu Suzka gwałtownie odskoczyła w tył, za priorytet w tej chwili obierając sobie dokładną kontrolę otoczenia i wypatrywanie zagrożenia. Różowy materiał był przy tym dość niepokojący, kunoichi nie miała bowiem pewności, czy przypadkiem nie wybuchnie zaraz jak glina Douhito. Jej zdaniem szef straży użył kawarimi, może trochę bardziej zaawansowanego i bez pieczęci, niepokojący jednak był fakt, że zdawał się zupełnie wyparować.
Rizu, nieprzyzwyczajona do żywiołowej natury swej pani, momentalnie czmychnęła między fałdy jej odzienia i gdzieś tam Suzce przemknęło nawet przez myśl, że przydałaby jej się gurda z rozszerzeniem o gniazdko dla wiewiórki. Nie chciała narażać zwierzaka na niepotrzebne stresy.
Kunoichi nie zdążyła jeszcze wymyślić, co zrobić ze sobą dalej, gdy drzwi do pomieszczenia otworzyły się i stanął w nich Danzo. Uśmiechał się, nagle uprzejmy i przyjazny, ona jednak wciąż miała go za prymitywa i ignoranta. Właściwie to z każdym kolejnym słowem to wrażenie się pogarszało, a jego rechot niemal krzywdził uszy. Zielonowłosa stała wciąż w jednym miejscu, lekko pochylona, na ugiętych miękko, bojowo rozstawionych nogach. Kto jest gorszy od idioty wyzywającego cię bez powodu? Idiota, który najpierw wyzywa cię bez powodu, a potem ze śmiechem obraca wszystko w dowcip, bo wtedy to się przecież już nie liczy. Tylko czekać, aż poczuje się na tyle pewnie by dodać na końcu "żartowałem, że żartowałem!"
Na dobrą sprawę jednak walki między nimi nie było, ot, jedno z drugim bawiło się w wywieranie presji. Suzia nie miała zamiaru pozwolić mu wierzyć, że odniósł lepszy skutek. Rozumiała też, że nie powinna dążyć do walki z tym człowiekiem, nie z powodu jego umiejętności nawet, lecz po prostu pozycji. Jeszcze by musiała uciekać z osady i jak by się miała skontaktować z Arashim i Tetsu? Co za parszywy świat w ogóle. Chciałaby żyć w takich czasach, gdzie mogłaby dać w łeb każdemu irytującemu gościowi i nikt by nie mógł się o to czepiać. Eh, marzenie no. Tymczasem Danzo wszystkie jej emocje mógł czytać jak z otwartej księgi, Suzia bowiem przy całej swojej emocjonalnej gorączce nigdy nie nauczyła się panować nad mimiką twarzy.
- Nie potrzebuję, by obcy opowiadali mi o moim rodzie. - burknęła, ponownie podchodząc do stolika - Zamiast tego wolę obietnicę, że nigdy już, przenigdy, nie obrazi pan mojego klanu, jeżeli ten sobie faktycznie nie zasłuży. To mój warunek, by podjąć się zadania - dodała z błyskiem w oku, niech sobie nie myśli stary pierdziel w bandażach, że ona mu to tak wybaczy bez niczego.
I jeżeli się zgodził, mogła się niechętnie skupić na szczegółach zadania. Nazwiska trzech rodzin, które często przewijały się na ustach mieszkańców osady, na szczęście nie było wśród nich Yumichików. Normalnie pomyślałaby, że mówią o klanach shinobi, zdołała jednak dostatecznie już poznać Shigashi by wiedzieć, że tutaj rządzą kupcy. Jest więc trup z Yoshida i trup z Akiyama. Zdaniem Suzi morderca powinien właśnie zostawić Ekibyo w spokoju, by rodziny ofiar karmiły się podejrzeniami i same doprowadziły do wewnętrznej wojny - ale jeśli tak było, dla niej zaczynała się gra z czasem. Trzeba jak najszybciej zobaczyć zobaczyć zwłoki, które podobno miały jej coś powiedzieć.
- Nooo... mam. Kiedy zginęli, gdzie, w jaki sposób. Jaką mieli ochronę. Czy mieli ze sobą coś wspólnego poza tym, że obaj pochodzili z wielkich rodzin? - niechętnie wymyślała kolejne pytania, zdecydowanie bardziej wolałaby ścigać się z bandytą - Czy ktoś widział zajście? Kto znalazł ciała? Czy z kimś się kontaktowali tego dnia? Czy coś zginęło po ich śmierci, albo przeciwnie, coś zostało im pozostawione? No i gdzie znajdę ciała? Rozumiem, że rodzina Ekibou jest świadoma niebezpieczeństwa i będzie współpracować?
Dwóch martwych ludzi w wielkich rodzinach, to nie mogło być dziełem przypadku. Jakiekolwiek teorie musiały jednak poczekać, by dziewczyna miała je na czym postawić. Na początek odpowiedzi na pytania i wyprawa, by obejrzeć zwłoki - trochę upiorna sprawa, ale tego się przeskoczyć nie dało. Ciekawe czy widoczki przebiją wielkiego pajączka zmiażdżonego na papkę.

[Kaiso]

Misja rangi C: "Detektyw Zielona"
11/30

Wszystko co się działo było strasznie ekscentryczne(?), nieee, to było po prostu dziwaczne. Czemu on zrobił to co zrobił? Chciał coś udowodnić? Miał jakieś inne zamiary? Nudził się? Czy może też chciał jej dać nauczkę, że zaczęła mówić nieproszona, odpowiedź zna tylko on. Mężczyzna ruszył do swojego biurka i usiadł tam gdzie wcześniej przebywał jego klon. Spojrzał na twoje wzburzone oblicze i z dużym spokojem odpowiedział. -Obraziłem? Nie uważam żebym powiedział coś złego, ot moje obserwacje. No cóż ludzkie uczucia zawsze są subiektywne, teraz nawet i ja mógłbym poczuć się obrażony, nie sądzisz panno Sabaku? Pokiwał tylko głową z dezaprobatą. -Widzisz twoja rodzina podchodzi do tematów polityki troszkę inaczej niż Kagyuowie, musicie dopiero umocnić swoją pozycję, więc wszyscy to wykorzystują. Każdy widzi, że jesteście osłabieni, a w szczególności takie szuje jak moje szefostwo. Ty myślisz, że oni są z wami szczerzy? Otóż nie. Nie ma dla nich żadnej świętości, liczy się tylko kasa i władza. Musisz zrozumieć jedno, nasz świat jest dupiaty. Nie będzie ich obchodziło ile poświęcą żyć, jeśli będzie trzeba, to stawią na szali wszystkich mieszkańców osady. I tylko ja mogę ich hamować. Po chwili ciszy dodał. -To tak gwoli wyjaśnienia. Ja do was nic nie mam, do ciebie też, w końcu nie uciekłaś, powiedzmy, że zdałaś test.
Wychodziło na to, że stary Danzo miał już swoje problemy umysłowe, jego zachowanie było bardzo niespójne, chyba musisz mu po prostu wybaczyć.
-Denaci zginęli niedaleko rynku. Pierwszy dwa dni temu, w południe wracał z "obchodu", miał zebrać opłatę od kupców podlegających rodzinie Akyiama, pieniądze przy nim były, więc odpada rabunek. Nikt nic nie widział, działo się to w mało uczęszczanej uliczce. Znowuż wczoraj w nocy człowiek Yashidów został zabity na środku rynku, morderstwo dokonane poprzez zatrutą strzałę. W tym przypadku ofiara również nie była kimś ważnym, po prostu miała na sobie barwy rodziny Yoshida. Przewidujemy, że dzisiaj po zmroku znowu nastąpi atak. Z tego powodu przygotowaliśmy drobną zasadzkę. Członek rodziny Ekibyo, jak co miesiąc, będzie dzisiaj pobierał opłatę od "przedsiębiorców" w gorących źródłach. Chcemy go wykorzystać do zasadzki, on o tym oczywiście nie wie. Liczymy, że nasz morderca się tam pojawi, a jeśli, to zrobi, to wtedy wkraczasz ty i próbujesz go złapać. Tutaj zrobił przerwę na oddech, chyba Suzu dowiedziała się wszystko co mógł jej zaproponować, po chwili jednak odezwał się znowu -Ah, jeszcze jedno. Mamy tutaj w podziemiach obydwa ciała. Proponuję abyś obejrzała je osobiście. Jeśli masz się czuć bezpieczniej, to mogę ci towarzyszyć.

Jeśli chcesz zobaczyć ciała, to możesz spokojnie zostać w tym temacie i napisać, że po prostu idziesz z nim do podziemi.
Jeśli nie używasz chakry, to z każdym kolejnym postem regenerujesz 1%.

[Suzu]

Jeśli się poważnie zastanowić, to był pierwszy raz. Tak. Tego dnia, w tym gabinecie, przed tym facetem o twarzy posiekanej bliznami i zmarszczkami, Suzka po raz pierwszy w swym życiu pomyślała, że chciałaby się uczyć polityki i dyplomacji, a nie tylko piaskowego mordobicia. Nie po to jednak, by prowadzić sobie dyskusje z takimi oszołomami, lecz aby gasić ich jak świece na wietrze. Odchrząknęła cicho, nie chcąc się znowu dać wyprowadzić z równowagi. Facet z lubością grał sobie na jej klanowej dumie, i to wciąż w ten sam tchórzowski sposób, nie jego słowa, nie jego opinia... Ciekawe, czy gdyby Suzka powiedziała teraz, że właściwie jest też Ayatsuri, jego podejście uległoby zmianie. Bogowie, jak chętnie nafaszerowałaby tego faceta własnym piachem!
- Panie Danzo, porozmawiajmy o zadaniu - burknęła, wyobrażając sobie piękny obraz płonącego Shigashi.
Wizję tę odsunęła od siebie, niechętnie acz zdecydowanie. Kolejny raz miała wrażenie, że zielona część kontynentu wyciąga z niej wszystko co najgorsze. Ale świat będzie dupiaty dopiero wtedy, gdy się z tym pogodzimy i przestaniemy próbować. A godzenie się na nieciekawe rzeczy nie leżała w naturze Zielonowłosej.
Wysłuchała mężczyzny, wyciągając z kabury notes i zapisując wybrane fakty. Na koniec uniosła brwi, z tym facetem serio było coś mocno nie tak.
- I co, będzie mnie pan trzymać za rękę? Podziękuję - obróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi, gdzie zatrzymała się jeszcze na krótką chwilę - Ten morderca musi być wzięty żywcem?
Wysłuchała odpowiedzi i wyszła, z przyjemnością opuszczając gabinet, w którym tak bardzo wrzała jej gorąca krew. Od razu skierowała swoje kroki ku podziemiom, a jeśli się przy tym zgubiła, poprosiła o pomoc w znalezieniu odpowiedniego miejsca mijanych ludzi. Nie bała się trupów, już w młodym wieku, nie mogąc bojowo wesprzeć swego klanu w wojnach, udzielała asysty oddziałom sanitariuszy poprzez odnajdywanie i dostarczanie na piasku rannych. Umarli są łaskawi, to na żywych należy uważać. Głaszcząć wiewiórkę przez warstwy materiału weszła do odpowiedniego pomieszczenia.

  Ukryty tekst

[Kaiso]

Misja rangi C: "Detektyw Zielona"
13/30

Danzo spojrzał na ciebie z politowaniem. Znudzonym, niedbałym tonem rzucił w twoją stronę.
-Byłoby dobrze gdyby przeżył, ale wiem, że w ferworze walki różnie bywa. Westchnął, złapał się za głowę i pokiwał nią przecząco. -W takim razie po wyjściu z gabinetu idź w lewo, potem do końca korytarza i schodami na sam dół. Będę cię oczekiwał jutro przed południem. Masz jeszcze około 4 godziny zanim powinnaś wyruszyć.
W tym momencie wasza rozmowa się zakończyła i mogłaś w końcu opuścić to pomieszczenie, i uwolnić się od tego starucha.

Bez większych problemów dotarłaś do podziemi koszar miejskich, okazały się one dość... typowe. Długi, zaciemniony i zaniedbany korytarz z wieloma metalowymi drzwiami. Jednak nie było możliwości żeby się tutaj zgubić, podświadomie wiedziałaś do których wrót podejść, do tych na samym końcu korytarza, dlaczego? Bo tylko tam świeciło się światło. Proste. Otworzyłaś drzwi i... twój zmysł węchu został potraktowany nieprzyjemnym zapachem. Było czuć, że jedno z ciał leży tutaj już dwa dni(dobrze, że nie więcej), natomiast twoim oczom ukazał się prawie pusty pokoik. Ściany niepomalowane, brak jakichkolwiek zdobień, podłoga brudna, jedyne co tutaj mogłaś znaleźć to dwa stoły oraz dwa ciała okryte jakimś czarnym materiałem. Poza tobą nie było tu nikogo, mogłaś rozkoszować się ciszą i spokojem. Martwi nic ci już nie powiedzą, ale może na ich ciałach zostały jakieś ślady technik, broni, trucizn. Wypadałoby to sprawdzić.
Jedno z ciało miało przed sobą postawioną kartkę, po bliższej analizie okazało się, że są to "ostatnie pożegnania". Treść tego skrawka papieru prezentowała się następująco.

życie jest
jak kwiat wiśni
śmierć trwa
jak piaski pustyni
płacze za tobą twoja rodzina
Yoshida

Wychodzi na to, że pierwsza zagadka rozwiązana, trup po prawej należał do członka familii Yoshida, a więc ten po lewej należał do Akyiamów. Od ciebie zależy, które ciało sprawdzisz jako pierwsze.

[Suzu]

No to poszła, po drodze jakoś wyrzucając z głowy wszystkie te irytujące rzeczy, których musiała się nasłuchać w gabinecie. Czasami naprawdę się trzeba namęczyć by usłyszeć kilka konkretnych słów, a to zlecenie zrobiło się upierdliwe, zanim w ogóle usłyszała co ma w jego ramach zrobić. I czemu ten gość tak patrzył na nią z góry? Nigdy wcześniej nie spotkała się z takim traktowaniem Sabaku, zawsze budzili szacunek nawet jako szczep. Co on właściwie próbował udowodnić? Pewnie sercem stał po stronie Kaguya, o ile w ogóle serce posiadał.
Znalazła wreszcie pomieszczenie z ciałami i zmarszczyła odruchowo nos. Cały dzień narażona była na kiepskie zapachy, naprawdę trzeba opracować ten fuuton w wolnej chwili. Teraz dodatkowo doszły jeszcze kiepskie widoki, ciekawe co porabia w tej chwili Arashi? Albo Yura? Wątpliwe by spędzali to miłe popołudnie w zimnym towarzystwie trupiaków jak ona.
Wierszyk przeczytała właściwie obojętnie, dzięki temu jednak zorientowała się, kto jest kim. Zanotowała też w pamięci, że gość z Akiyama nie dostał od swych "krewnych" takiej pożegnalnej notki, choć zginął wcześniej. O czym to świadczyło? Właściwie o niczym. Skupiła się więc na oględzinach, poczynając od Akiyamy, który zginął wcześniej w nie całkiem znanych Suzce okolicznościach. Ciemna uliczka, brak świadków... spodziewała się kolejnej zatrutej strzały, starała się jednak dokładnie obejrzeć ciało, a przy tym szukała również potencjalnych znaków czy śladów pozostawionych - umyślnie lub nie - przez sprawcę. Z pewnością byłoby to łatwiejszym zadaniem gdyby dziewczyna znała się choć trochę na sztukach medycznych, braki te nadrabiała jednak wysoką spostrzegawczością. No, panie Akiyama, czas się podzielić ostatnimi ze swych sekretów.

  Ukryty tekst

[Kaiso]

Misja rangi C: "Detektyw Zielona"
15/30

Członek familii Akiyama poszedł na pierwszy ogień. Odkryłaś jego truchło i ujrzałaś jego twarz, wygląd tego osobnika pasował do archetypu takiego typowego, mało znaczącego złoczyńcy. Przystąpiłaś do oględzin, dla wygody podzielmy je na poszczególne części ciała.
-Na pierwszy rzut poszła głowa, w końcu to ją ujrzałaś jako pierwszą. Poza ogromnymi brwiami, twarz była w porządku, brak zadrapań, cięć czy innych ran. Usta nie były wykrzywione, zęby wszystkie na miejscu i to o dziwo całkiem zadbane. Oczy, uszy i noc również w normie. Kości czaszki, zgadłaś, nienaruszone. I zapewne gdyby nie twoja dobra percepcja to pominęłabyś jeden drobny szczegół, w jego włosach znajdował się piasek. Konkluzja: głowa była w porządku.
-Dalej tors. I tutaj od razu twoje bystre oko zauważyło niewielką dziurę pod jednym z żeber, coś jakby idealnie naostrzona broń została wbija w ciało denata. To zdecydowanie musiała być przyczyna śmierci, a skoro tak, to dlaczego Danzo ci wcześniej o tym nie wspomniał? Również teraz twoja percepcja pozwoliła ci na zauważenie niewielkiej ilości piasku na klatce i plecach truposza. Dziwne.
-Delikatnie odwróciłaś zmarłego i obejrzałaś plecy. W oczy od razu rzuciły ci się kolejne dwie rany, najpewniej znowu od broni białej. Wyglądało to tak jakby ktoś dla pewności wbił swoją broń w plecy denata, ale tak żeby przebić mu płuca. Czyżby nasz agresor miał aż tak dużo czasu, że mógł pozwolić sobie na dobijanie przeciwnika? A może po prostu był początkującym i chciał mieć pewność. Ta kwestia, przynajmniej na razie, pozostanie nierozstrzygnięta.
-Co do kończyn, to nie było na nich śladów walki. Paznokcie w dobrym stanie, palce niepołamane, no wszystko idealnie.
Podsumowanie pozostawię tobie.
Niezależnie od tego co wymyślisz miałaś zawsze drugie z ciał do obejrzenia. Jeśli chcesz to zrobić, to proszę bardzo, jeśli nie, to możesz spokojnie ruszać dalej.

[Suzu]

Zawsze dziwnie jest przyglądać się zmarłym. Pusta skorupa, która kiedyś była człowiekiem, ale już nim nie jest. Żałosne, sflaczałe wspomnienie, z którym nie do końca nawet wiadomo, co zrobić. Jeszcze niedawno żył, oddychał i oglądał swe ogromne brwi w lustrze podczas mycia zębów, a teraz co? No kaplica.
Wbrew pozorom Suzka nie skojarzyła piasku jako złego znaku. Całe życie spędziła na pustyni, piach był wszechobecny we włosach, w fałdach ubrania, w torbach na broń, wybierało się go z jedzenia i czasem piło wraz z wodą. Pewnie nawet się go trochę wdychało wraz z powietrzem. Dopiero później, oglądając dziury po broni kłutej (jaki był ich kształt i rozmiar?) zdała sobie sprawę, że przecież nie przebywają obecnie na pustyni. Czyżby Danzo tak nalegał, by sama obejrzała zwłoki, bo bał się jej reakcji?
Kunoichi pochyliła się nad ciałem, uwagę koncentrując na znajomych ziarenkach. Starała się ocenić, czy ma do czynienia z piaskiem "czystym", czy też wymieszany jest z pyłem, ziemią i innymi drobinkami, które mogły zalegać na drodze. Piach w końcu nie występował jedynie na pustyni, dowód nie był jednoznaczny. A może szef straży, tak niechętny rodowi Sabaku, próbuje ich w coś wrobić?
Mimo wieeeelce niekorzystnego wrażenia nie chciała jednak obwiniać go o nic tak z góry, postanowiła trzymać się wersji, w której kapitan straży jest mimo wszystko właściwą osobą na właściwym miejscu... chociaż odrobinę. Kontynuowała więc oględziny, starając się zwrócić uwagę na kąt wbicia broni w ciało, co mogło jej powiedzieć nieco na temat wzrostu przeciwnika. Przez głowę przeszła jej myśl, że napastnik władał piachem, unieruchomił nim typka i na spokojnie zaciukał. Bardzo nieprzyjemna perspektywa.
Na razie jednak było to pierwsze ciało. Zasłoniła je i podeszła do drugiego, by znów czujnym okiem sprawdzić stan zwłok. Niby przyczyną była zatruta strzała, kunoichi liczyła jednak na jakieś dodatkowe odkrycia. Ciekawa była też, jak bardzo precyzyjne było to trafienie.

[Kaiso]

Misja rangi C: "Detektyw Zielona"
17/30

Piasek, który znajdował się na ciele pierwszego denata był wyjątkowy, bo był najczystszym krzemowym piachem, nie było w nim domieszki czegokolwiek innego. Wyglądało to tak jakby ktoś był na pustyni, wziął garść piasku, a potem wysypał ją na ofiarę, coś tutaj śmierdziało na kilometry. Pytanie tylko czy zrobił to zabójca, któryś z ludzi Danzo, a może sam szef straży miejskiej?

Drugie ciało po odkryciu okazało się być lekko fioletowe, widać trucizna robiła swoje. Ale poza tym nie kryło w sobie zbyt wielu poszlak. Pobieżne oględziny pozwoliły ci zlokalizować miejsce gdzie trafiła strzała- plecy, dokładnie w ich środek. Widać było, że agresor znał tylko podstawy posługiwania się łukiem, ale jak widać, to wystarczyło żeby trafić.
Pocisk sam w sobie nie zabiłby tego człowieka, nie trafił przecież w żadne witalne miejsce. Poza tym ciało to nie miało na sobie śladów piasku, czyżby jednak to zabójca próbował kogoś wrobić? Czyżby Danzo miał jakieś usprawiedliwienie dla swojego zachowania? Może ktoś próbuje wywołać jakieś nastroje anty-Sabaku? Tak czy siak wszystko co mogłaś odnaleźć, odnalazłaś. Teraz wypadałoby się przygotować i ruszyć w stronę ustalonego wcześniejmiejsca.

[Khusara Hatakame]

Moje ciało owinięte w bandaże i skryte pod kimonem nie sprawiało jak na razie większych problemów. Po wyjściu do szpitala, gdy odpocząłem u siebie i zjadłem dobre tradycyjne ramen w jakiejś przypadkowej budce, postanowiłem by udać się do Koszar Miejskich i wyjaśnić resztę sprawy zdecydowałem. Wszedłem przez główną bramę, spoglądając na plac, tym razem, kiedy jeszcze słońce było na niebie, a strażnicy trenowali w pocie czoła. Nie którzy z nich stali w końce i dyskutowali w czasie warty. Przechodząc do budynku głównego, poczułem jak kierują się na mnie spojrzenia obecnych przed wejściem strażników. Podszedłem bliżej nich, a oni w tym czasie rzucili pytaniem
-W jakiej sprawie ?-spoglądajac na nich zdjąłem sugegase przedstawiając się i mówiąc o mych zamiarach
-Khusara Hatakame, przyszedłem dokończyć zeznania na temat pewnej sprawy-Słysząc to strażnicy otworzyli drzwi, pozwalając jednocześnie udać się w głąb koszar.
Idąc korytarzami przypomniało mi się, jak byłem ciągnięty siłą z celi do pokoju przesłuchań. Ciemne kamienne ściany i nieznaczne światła pochodni. -''Ah wspomnienia''- pomyślałem przekornie ruszając w stronę zamieszczonych na końcu korytarza po prawo drzwi. Zapukałem w nie oczekując następnie na odpowiedź.
-Proszę wejść-odezwał się głos Kapitana.
Otworzyłem dębowe drzwi i wszedłem do środka. Kapitan znowu trzymał w swym ręku fajkę. Zapach w pokoju przypomniał mi o smaku wanilii, którym zostałem niegdyś poczęstowany w pokoju przesłuchań. Podszedłem bliżej, siadając na stojącym przed biurkiem krześle.
-Wzywałeś mnie do dalszy zeznań, zrobię co do mnie należy i znikam-Powiedziałem, bez dalszego przeciągania
-Proszę, droga wolna mów-Odpowiedział kapitan machając ręką, na wznak, że droga wolna.
-A więc, kiedy opuszczając koszary...-Zacząłem opowiadać historie, szczegół po szczególe. W pewnym momencie można było odnieść wrażenie, że historia ta zaczęła ciągnąć się już godzinami. Skończyłem w końcu, a kapitan z dość zaskoczoną miną pokiwał głową. Na koniec podaliśmy sobie ręce, a ja wyszedłem z koszar kierując się do mego mieszkania, gdzie zamierzałem odpocząć kolejne kilka dni, za nim podejmę się kolejnej misji.