Kryształowe jeziorko

[Taiyō]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Aoi]

Misja D - Taiyō
"Z górki na pazurki"
1/7+

Watanabe Taiyō czy inne Słońce, jak zwali, tak zwali, jak pisali tak pisali, robiła coś. Co? Pewnie odpoczywała po męczących treningach, truciu dupy przez Starego Smoka czy innych takich rzeczach, mafijnych obowiązkach czy weekendowych robótkach. Zapewne marzyła o tym by móc się zrelaksować tak jak Pan Jash... ach, nie ta religia. Jak Pan Bóg, w którego wierzyła (Pieniądz? Używki? Kurtyzana dziesięć na dziesięć?) przykazał. Jednak, życie nie było takie proste, jak można sobie tego życzyć. Życie jest nobelon, jak to śpiewał klasyk, głowa jakiegoś Klanu, który nazywał się po prostu Klanem. Cóż to się stało, że skomplikowało tę jakże najprostszą czynność, ot. Jakiś wysoki Pan postanowił jej przeszkodzić, był w wieku średnim, z ryjem paskudnym jakby spadł z wysokości, a jego prawa połowa twarzy pomagała amortyzować ten cholerny upadek.

-Watanabe? - Zapytał głosem zachrypniętym, jakby do poduszki zawsze wypijał butelkę najbardziej perfidnego alkoholu, z tych, które miały kopać, a nie smakować. Ubrany był względnie zwyczajnie, cholera, gdyby nie ta morda, mógłby być nawet przyjemny dla oczu. Poprawił odrobinę swoje kimono w okolicy klatki piersiowej, było zaniedbane, a przy okazji tego, osunął się nieco rękaw ukazując tatuaż z podobizną smoka niewiele powyżej jego prawej dłoni. Jakby miała wątpliwości, któż to przybył, był to definitywnie ktoś z Akiyamy.

---

Paskudny ryjec

[Taiyō]

Czy istnieje coś lepszego na odpoczynek niż rzucanie kamieniami do jeziora? Pewnie tak, znalazłoby się kilka ciekawszych zajęć: kąpiel w onsenie, wlewanie sake po tylnej ścianie gardła, albo, o, ściskające ramiona jakiejś urodziwej damy, powszechnie nazywanej kurtyzaną, nierzadko również panną negocjowanego afektu. Tylko bez filtra. Wulgarnie. Teraz jednak nie wypada używać takowego określenia.

Dziś wyjątkowo miała ochotę robić absolutne nic. Bezmózgie topienie „kaczek” całkowicie się do tego zaliczało. Ot, siedząc u brzegu jeziora, wynajdowała coraz to fantazyjniej wyciosane, przez matkę naturę — rzecz jasna, odłamki skał, by później, zamaszystym ruchem, rzucić wspominanym przedmiotem o taflę Kryształowego Jeziora. Już jeziora, nie jeziorka. Sama w sobie ustaliła, że zdrobnienia są zwyczajnie zbędne i umniejszają rozmiarom zbiornika. Nie, żeby wierzyła w duchy, ale wolała nie ryzykować, że ten, który mógłby go strzec, tym razem uzna, iż to piekielna potwarz.

Usłyszawszy (nie)swoje nazwisko, zwróciła głowę przez ramię w kierunku, z którego dochodził obcy głos. Męski, ostry, jakby jegomościowi kto struny głosowe poharatał. Cóż, to zabarwienie niewątpliwie do niego pasowało, bowiem mordę miał pasującą do całości. Paskudną, pociągłą i umęczoną. Nie na to jednak zwróciła uwagę. Oj nie. Zaalarmowało ją to, że za żadne skarby znikąd go nie kojarzyła. A on, najwidoczniej — skoro znał jej nazwisko, już tak. Oznaczenie rozwiało wątpliwości, ale tylko te początkowe. Brwi blondynki ściągnęły się ku sobie, ale nim doszła do jakiegoś zaskakującego i światłego wniosku...

— Nie, nie Watanabe. Po prostu: Taiyō — odparła z przygłupim uśmieszkiem. — A ty to?

[Aoi]

Misja D - Taiyō
"Z górki na pazurki"
2/7+

Kiedy dziewczę się przedstawiło, on jedynie uniósł do góry jedną brew. Niektórzy mogliby powiedzieć, że posiadanie nazwiska mogło napawać jakąś dumą, choć zależne to jednak było skąd to nazwisko się wzięło. Jacyś Hyuuga, Uchiha, może i byli dumni z tego co im dała matka natura, a przynajmniej co im matka dała przez mniej lub bardziej naturalny poród, a tu faktycznie, może i nazwisko Watanabe nie było czymś, czym można się szczycić. Kto by machał na lewo i prawo wypalonym piętnem, jak jakieś naznaczone bydło?

-Ābo. - Uśmiechnął się krzywo, nawet nie dlatego, że jakkolwiek mu się nie podobała konieczność przedstawienia się. Ba, pewnie jakby chciał, to nawet by odebrał jej przyjemność poznania jego imienia. Po prostu ta morda nie pozwalała na ładniejsze uniesienie kącików ust. -Po prostu: Ābo. - No cóż, nie zaszczyci jej nazwiskiem rodowym, któregokolwiek z rodziców. No, taki z niego był wąż.

-Pani Faiyā potrzebuje asystenta przy przesłuchiwaniu jednego ptaszka. - Powiedział to nieco ciszej, nachylając się ku Słońcu, jakby ktokolwiek mógł go usłyszeć, ale los chciał, że niewielu było gapiów. Przy okazji podał też adres, pod którym miała się stawić - dom niedaleko parku. -Jakieś pytania? - I jeżeli jakieś miała to po uzyskaniu odpowiedzi, mniej lub bardziej cieszące ucho, mogła ruszać pod do wskazanego miejsca. A jeżeli nie miała... to też. Przy okazji, kiedy się tak nachylił, dało się wyczuć od niego aromat alkoholu. Ciężko jest żyć trzeźwo.

---

Z/t - kolejny post tutaj

---

Ābo

[Tenshi]

Lato, Rok 395 Gdyby wiedziała, że byli to starzy ludzie, którzy współpracowali z Panią Hibiki od lat, to jeszcze bardziej by ją to przytłoczyło. Ich doświadczenie, ranga i umiejętności sprawiały, że byli po prostu zbyt cenni. Dogu porównałaby ich do bogów, albo chociaż do złota lub diamentów. Jej życie natomiast nie było warte złamanego ryo. Powinni ją chwycić za jej głupie kudły, podnieść w górę i wykorzystać jako tarczę. A ona powinna zacisnąć zęby i bez oznak sprzeciwu i bez zająknięcia przyjmować na siebie kolejne wrogie strzały i w końcu zdechnąć, a jej martwe truchło dalej powinno chronić. Bo czy miało to znaczenie co ona czuła i czy w ogóle coś czuła, jeśli wykonywała swoje zadanie? Mimo wszystko to ona przeżyła.

Tenshi była zmęczona, obolała i wyczerpana psychicznie. Zawiodła. Tak bardzo zawiodła. Chciała kopać. Wbiła już paznokcie w ziemię, może nawet i pół dłoni. Bo przecież tego od niej oczekiwano, prawda? Tak myślała. Była głupia. Przerwała natychmiast jak Pan Chochuro do niej przemówił. Wszystko jej musiał tłumaczyć, bo do najmądrzejszych nie należała.
Czuła się jak gówno i wyglądała nie lepiej. Twarz zdradzała oznaki zmęczenia, grudki ziemi osadziła się na jej palcach i spoczęły pod paznokciami. Nie było to najbardziej komfortowe uczucie jakiego kiedykolwiek doznała. A może było? Jej spalone, wysadzone w powietrze, a potem uleczone plecy przywodziły na myśl dwa słowa: "wiedźma", "potwór". A z przodu wyglądała jak styrana życiem żebraczka, na której jej ostatnie łachy jakoś się jeszcze trzymały. Bieda z przodu. Horror z tyłu.

Może była morderczynią. Może była wiedźmą. Może próbowano spalić ją na stosie... to znaczy w ognistym kręgu. Czy to było ważne? Dawno temu miała umrzeć w zimnie, wrzucona w śnieżną zaspę. Przeżyła. Teraz w cieple, w ogniu. Miała niczym anioł wstąpić do nieba lub piekła, w ogniu, blasku (w końcu również jej notki świetlne eksplodowały) i wybuchu. Przeżyła. To wszystko zostawiało ślad. Ślad, którego nie zauważała, nie pojmowała i nie rozumiała. W jej sercu rodziło się uczucie. Nienawiść.

Wstała. Jej nogi się trzęsły. Wykonała ukłon, bo tak wypadało. Plecy zgięte pod kątem 45 stopni bolały bardziej. Zacisnęła zęby i pięści. Musiała wytrzymać. Słuchała co mówił Pan Chochuro. Słuchała uważnie. Starała się analizować tak dokładnie jak tylko umiała. Tamci chcieli zastawić pułapkę na jej właścicieli. Niewybaczalne. Sami w pułapkę wpadli. Dogu przeżyła to samo. Dosłownie i w przenośni. Skarbem był ten mężczyzna i skarb spoczywał w jego kieszeni. Musiała tylko jakoś urwać lub odciąć jego ramię. Nie kwestionowała tego, ale gdyby się nad tym zastanowić, to dlaczego ten człowiek był taki ważny? Był jakiś przywódcą farmerów czy inną grubą rybą? Jeśli tak, to dlaczego robił za przynętę? I dlaczego nie odniósł tego skarbu do swojej siedziby zanim stał się przynętą? Czyżby chodziło o coś więcej? O coś o czym nie wiedziała lub czego nie potrafiła się domyślić?
- Rozumiem. - odpowiedziała chłodno, beznamiętnie, mechanicznie. - Ręka, skarb i list, Pan Ashoka, a potem Pani Hibiki.
Powtórzyła polecenie, jasno dając do zrozumienia, że przyjęła rozkaz.

Spojrzała na trupa. Nie uśmiechała się.
- Czy mogę prosić Pana o rękę? - zapytała go. Ktoś mógłby się uśmiechnąć i pomyśleć, że durna dziewucha właśnie oświadczyła się trupowi. Skoro Pan Chochuro lubił teatrzyki, występy - zwłaszcza te trupie i krwawe - to powinien być niesamowicie uradowany, widząc to przedstawienie. Trup trupio milczał. - Czemu nic nie gadasz?! Kilka minut temu byłeś taki rozmowny?! Wrzeszczałeś z zachwytu! - Wrzeszczał, ale pewnie z przerażenia. No cóż. Niezbyt dobrze rozumiała męski gatunek. - Dawaj mi tą cholerną łapę!
Bandaże na jej dłoniach się odwinęły i pomknęły w kierunku nieboszczyka[1]. Jeden bandaż owinął się wokół ręki ze wstążką, a drugi wokół drugiej i wokół szyi. Tenshi wiedziała, że w obecnym stanie nie mogła odpowiednio precyzyjnie kontrolować swoich potężniejszych technik. Nie chciała ryzykować uszkodzenia wstążki, a tym bardziej Pana Chochuro. Znała też swoje fizyczne ograniczenia i wiedziała, że - zwłaszcza ranna i pozbawiona jakiegokolwiek ostrego narzędzia - nigdy nie byłaby w stanie uciąć tej kończyny. Postawiła więc na słabsze ninjutsu. Zamierzała rozerwać go na strzępy i tym samym zdobyć jego rękę. Bardziej romantyczna być nie potrafiła.

Gdy już się to udało (o ile się udało), to dziewczyna po prostu wyjęła z jego kieszeni skarb, o którym mówił Pan Chochuro. Ukłoniła się raz jeszcze.
- Wytłukę tych drani z Północnego Shigashi. Przybiję ich kołkami do ścian ich własnych domów. Dla Pana. Dla Pani Hibiki. Nie ośmielą się więcej obrażać Królowej Smoków, zastawiać pułapek i przeszkadzać mi w zadaniu. Będę przydatna. - Jej ton był niesamowicie poważny i pełen determinacji. Nigdy w życiu niczego nie pragnęła. Teraz zapragnęła całkowitej zmiany wystroju północnej części miasta. Widziała kiedyś "przybite do ściany truchło", które bardzo ją zainspirowało. Nie myślała o tym jak śmiesznie wyglądała i jak dziecinnie się zachowywała. Bo jak ona słaba, ranna i chora psychicznie mogła zagrozić wrogom Hibiki?
Po tych słowach odwróciła się i ruszyła w stronę Jeziora — Szmaragdowego? Kryształowego? — różnie je nazywali, stając się najpierw niewidzialną[2]. Nawet jej do głowy nie przyszło, by spróbować odzyskać jakieś przedmioty... może coś przetrwało wybuch? Nie myślała też o doprowadzaniu się do stanu trochę mniej przypominającego szczura w stanie rozkładu. Nie myślała też jak Pani Hibiki, która pewnie codziennie kąpała się w kozim mleku, perfumowała najdroższymi perfumami świata i nosiła suknie Inkrustowane złotem, srebrem i brylantami, zareaguje na taki odpad jak Dogu.
Tenshi była narzędziem, a rolą narzędzia było służenie swoim właścicielom. Zwłaszcza Panu Chochuro. Podziwiała go i nawet dobrze się czuła - co było dna nie bardzo dziwne i nieswoje - w jego towarzystwie. Dlatego słowa mężczyzny potrafiły doskonale stłumić jej negatywne myśli, nakierować na właściwą drogę i utrzymać ją przy zdrowych - chociaż nie do końca - zmysłach. Nie zamierzała mu się sprzeciwiać. Zamierzała wykonać zadanie dokładnie tak jak powiedział.
I chociaż ktoś mógłby powiedzieć, że Tenshi dostąpiła zaszczytu spotkania Pani Hibiki - a nie każda osoba mogła tego dostąpić - nic tak na prawdę nie robiąc, bo całą jej pracę odwalił za nią jej właściciel, to dziewczyna w ten sposób o tym nie myślała. Dla niej to była po prostu część zadania. Ostatni etap. Taki był rozkaz. Bała się tego. Nigdy nie uważała się za godną, by chociażby oddychać tym samym powietrzem co Pani Hibiki. Teraz czuła się ze sto razy mniej godnie.

---

KP i Informacje

[uh ide=Tenshi,Arii]
SIŁA 1 (-40%) = 0.6
WYTRZYMAŁOŚĆ 81
SZYBKOŚĆ 60 (-40%) = 36
PERCEPCJA 100 (-40%) = 60
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SIŁA CHAKRY 20

Rany: 1x Ciężka

KC: S+
Umiejętność Wrodzona: Mistrzowska Kontrola
Chakra: 50.33/ 108%

Dziedziny:
NINJUTSU A
FūINJUTSU E

Użyte Techniki:
[1]

Nazwa

Tachihou Houtai

Ranga

C

Pieczęci

Brak

Zasięg

15 metrów

Koszt E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za kontrolę nad 2 bandażami 15m, + 1/2 na turę)

Statystyki

Siła

100

Szybkość

100

Wytrzymałość

100

Dodatkowe

Wymagane zabandażowane ręce

Opis Użytkownik przelewa chakrę do bandaży będących w kontakcie z jego rękoma. Utwardza je to i nadaje właściwości tnące równe metalowym broniom, jak również zapewnia nad nimi pełną kontrolę. Dzięki temu możliwe jest wyprowadzanie cięć na dystans, jak również unieruchamianie przeciwnika przez obwiązanie. Same bandaże nie mogą być kontrolowane i przemieszczane pod powierzchnią ziemi. Mimo użycia chakry i nadania bandażom właściwości ostrzy, sam materiał nie jest wzmacniany i przegrywa bezpośrednią walkę z metalowymi broniami.

[2]

Nazwa

Meisaigakure no Jutsu

Ranga

A

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na użytkowniku

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (1/2 na turę)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

180

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Doskonała technika kamuflażu, która pozwala na idealne wtopienie się w otoczenie przez co przeciwnicy przechodząc nawet tuż obok nas nie są świadomi naszej obecności. Pomimo tego, że zwykli oponenci będą mieli ogromne trudności ze znalezieniem nas to podobnego kłopotu nie będą mieli wszelcy sensorzy bądź osoby z dojutsu, gdyż od razu dostrzegą oni nasz przepływ chakry.

Uwaga Jest to kinjutsu, możliwe do nauki tylko ze specjalnego, zdobycznego zwoju (wyprawa Rangi B) - na świecie istnieją jedynie 2 sztuki zawierające tę wiedzę.

Ryo: 2900

Utracone przedmioty:

• Strata: 4 Kunaie z wybuchową notką
• Strata: 2 Kunaie z notką świetlną
• Strata: 2 Małe Zwoje z ukrytą wybuchową notką
• Strata: 3 Małe Zwoje
• Strata: 1 Bojowa Pigułka Żywnościowa
• Strata: 1 Ehō-maki
• Strata: 1 Granat Dymny
• Strata: 1 Strzykawka z lekarstwem (fabularny przedmiot)
• Strata: 1 Pisankowa bojowa pigułka żywnościowa
• Strata: 1 Czarny płaszcz
• Strata: 1 Czarna maska z metalu, bez wzorów
• Strata: 1 Czarne rękawiczki z blaszkami
• Strata: 1 Pusta Strzykawka
• Strata: 5 Shurikenów
• Strata: 1 Pędzel
• Strata: 3 Atrament
• Strata: 1 Pigułka ze skrzepniętą krwią
• Strata: 1 Senbon
• Strata: 2 Torby

Zdobyta Wiedza:

• -

Zabójstwa:

• Farmer #1 - Lato, 395: Nabity na włosy
• Farmer #2 - Lato, 395: Zabity za pomocą bandaża

Aktualizacja Osobowości:

• -

Wykorzystana wiedza:

• Ranmaru ◈◈◇

[/uhi de]

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

18/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Dogu zamierzała zrobić małe przedstawienie po tym, co zgotowali jej ludzie z północnej części Shigashi. Ingerowali w jej zadanie, stała się czymś więcej niż przynętą i obiecała przy wszystkich, że to się już nie powtórzy. Rozerwała na strzępy ciało wieśniaka zabierając jego rękę ze wstążką i przeszukując kieszenie. Nagle chwyciła za coś małego i zimnego. Chwilę później widziała, że we własnej dłoni trzymała małą, złotą sztabkę złota z jakimiś niezrozumiałymi dla niej symbolami. Miała również dziwnie wykończone boki, jakby ząbkowane. Przypominało jej w jakiś sposób klucz.

Nie miała jednak czasu, aby nad tym myśleć. Nie to było jej zadaniem. Aktualnie musiała znaleźć Ashokę, Kogo Akiyamy, aby dostać się do Hibiki i przekazać jej wszystko co miała w swoim nadwątlonym ekwipunku. Dlatego ruszyła w kierunku Kryształowego jeziorka, droga nie była skomplikowana i już nic jej nie zaskoczyło. Powoli schodziła z niej adrenalina, rany były odczuwalne i zmęczenie coraz bardziej do niej dochodziło. Ile jeszcze mogła by na nogach w takim stanie? Ile wytrzyma?

Kiedy dotarła na tereny jeziora rozejrzała się za śladami czyjejś obecności. Pusto. Nie słyszała również nikogo, mogła spokojnie przechadzać się po pięknym lasku, widząc jak księżyc odbija się od tafli wody. I ku jej zdziwieniu na środek tej tafli z drugiej strony jeziora kierował się mężczyzna w kimonie z daleka słyszała, że podśpiewuje jakąś melodię. -I choćby tygrysy z feniksami.... smoki je wytępią... mogą tylko pozazdrościć...

Chochuro - klik!
Kobiecy głos
Mężczyzna - klik!

[Tenshi]

Lato, Rok 395 Tenshi nie miała świadomości, że jest przynętą. Może nią była, a może nie. Gdyby nawet nią była, to powinni jej wprost o tym powiedzieć. Wtedy może przeżyłaby mniejszy stres i miała mniejsze poczucie winy. W końcu spełniła rolę przynęty. Wywabiła wroga z ukrycia i umożliwiła drużynie Chochuro zająć się resztą. W tym wypadku nie zawiodła. Ona jednak tego zupełnie nie czuła. Skupiona była zwyczajnie na wykonaniu zadania i nic innego robić nie zamierzała. Przestać myśleć. Zacząć działać. Tym się kierowała.

Udało jej się rozerwać wroga na strzępy. Udało jej się zdobyć jego dłoń. Udało jej się wyciągnąć dziwny przedmiot z jego kieszeni. Nie wiedziała co to jest, ale wyglądało na wartościowe. Przypominało klucz. Czy to był klucz? Jeśli tak, to co otwierał? Nie miała pojęcia. Nie zastanawiała się nad tym. Nie należał do niej. Musiała go dostarczyć do Pana Ashoki. Nic innego jej nie obchodziło. Gdyby nawet znalazła gówno w kieszeni tego farmera, to i tak by je dostarczyła. Wtedy mogłaby jedynie mieć problemy z wytłumaczeniem, że gówno było owym skarbem... Ale na szczęście ten przedmiot wyglądał jak prawdziwy skarb albo umożliwiał jego zdobycie, jeśli był kluczem.

Gdy już dotarła nad jezioro, poczuła się zmęczona. Bardzo zmęczona. Używała chakry. Doznała dotkliwych obrażeń i znajdowała się na skraju śmierci. Została uleczona. Jej psychika była całkowicie zdruzgotana. Tak, adrenalina potrafiła zdziałać cuda, ale nie działała wiecznie. Tenshi chciała tylko usiąść lub położyć się na twardej ziemi i zasnąć. Nie obchodziło jej, co się z nią wtedy stanie i że wrogowie mogli być w pobliżu. To w końcu był ich teren. Nie obchodziły jej koszmary, które tak często miewała. Jej ofiary torturowały ją w snach i nie pozwalały spać. Nie przejmowała się tym, że prawdopodobnie wkrótce spotka tych farmerów znowu i tym razem to oni będą górą. Nie zastanawiała się też jaki okrutny los jej zgotują.
Czyżby Pan Chochuro nie był aż taki miły na jakiego wyglądał? Wysłał ją, widząc w jakim jest stanie? Jednak w pewien sposób ta myśl była dla Tenshi uspakajająca. Ona była narzędziem i nie była przyzwyczajona do bycia traktowaną "jak człowiek". Zamierzała dalej dawać się wykorzystywać każdemu członkowi Akiyamy jaki istniał. Tak działał jej chory mózg.
A mimo wszystko jej ciało... nie dawało już rady. Miała na sobie jedynie spalone strzępy ubrań i bandaże. Zbyt mało, by ukryć blizny, zwłaszcza, jeśli spojrzało się z tyłu.
- Odpocznę tylko troszeczkę... - Próbowała przekonać samą siebie, że przecież odpoczynek jest ważny. Nie chciała odpoczywać. Chciała wykonać zadanie. Ale zwyczajnie, po ludzku, nie była w stanie kontynuować bez chwili odpoczynku. Może nawet dłuższej chwili. Była niewidzialna[1], lecz by oszczędzać siły anulowała swoją technikę niewidzialności i położyła się na trawie bokiem, by nie urażać pleców, a głowę zwróciła w stronę jeziora.

Widziała nań starego mężczyznę, który jak gdyby nigdy nic szedł i śpiewał piosenkę. Śpiewał o smokach tępiących tygrysy i feniksy. Czyżby był członkiem Akiyamy? Czyżby to był Pan Ashoka? Jeśli tak... to później do niego pójdzie i pokłoni się odpowiednio, upadnie na twarz i będzie przepraszać, że tak późno przybyła. Tymczasem... ogarniała ją senność. Dogu wypuściła z prawej ręki "złoty klucz", a z lewej - rękę farmera. Dwa przedmioty, które zabrała i które trzymała niczym skarby... zmęczenie było dobrym złodziejem.

---

KP i Informacje

[uh ide=Tenshi,Arii]
SIŁA 1 (-40%) = 0.6
WYTRZYMAŁOŚĆ 81
SZYBKOŚĆ 60 (-40%) = 36
PERCEPCJA 100 (-40%) = 60
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SIŁA CHAKRY 20

Rany: 1x Ciężka

KC: S+
Umiejętność Wrodzona: Mistrzowska Kontrola
Chakra: 48.66/ 108%

Dziedziny:
NINJUTSU A
FūINJUTSU E

Użyte Techniki:
[1]

Nazwa

Meisaigakure no Jutsu

Ranga

A

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na użytkowniku

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (1/2 na turę)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

180

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Doskonała technika kamuflażu, która pozwala na idealne wtopienie się w otoczenie przez co przeciwnicy przechodząc nawet tuż obok nas nie są świadomi naszej obecności. Pomimo tego, że zwykli oponenci będą mieli ogromne trudności ze znalezieniem nas to podobnego kłopotu nie będą mieli wszelcy sensorzy bądź osoby z dojutsu, gdyż od razu dostrzegą oni nasz przepływ chakry.

Uwaga Jest to kinjutsu, możliwe do nauki tylko ze specjalnego, zdobycznego zwoju (wyprawa Rangi B) - na świecie istnieją jedynie 2 sztuki zawierające tę wiedzę.

Ryo: 2900

Utracone przedmioty:

• Strata: 4 Kunaie z wybuchową notką
• Strata: 2 Kunaie z notką świetlną
• Strata: 2 Małe Zwoje z ukrytą wybuchową notką
• Strata: 3 Małe Zwoje
• Strata: 1 Bojowa Pigułka Żywnościowa
• Strata: 1 Ehō-maki
• Strata: 1 Granat Dymny
• Strata: 1 Strzykawka z lekarstwem (fabularny przedmiot)
• Strata: 1 Pisankowa bojowa pigułka żywnościowa
• Strata: 1 Czarny płaszcz
• Strata: 1 Czarna maska z metalu, bez wzorów
• Strata: 1 Czarne rękawiczki z blaszkami
• Strata: 1 Pusta Strzykawka
• Strata: 5 Shurikenów
• Strata: 1 Pędzel
• Strata: 3 Atrament
• Strata: 1 Pigułka ze skrzepniętą krwią
• Strata: 1 Senbon
• Strata: 2 Torby

Zdobyta Wiedza:

• -

Zabójstwa:

• Farmer #1 - Lato, 395: Nabity na włosy
• Farmer #2 - Lato, 395: Zabity za pomocą bandaża

Aktualizacja Osobowości:

• -

Wykorzystana wiedza:

• Ranmaru ◈◈◇

[/uhi de]

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

19/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

-Kwiatuszku... Kwiatuszku...- słyszała jakiś dziwny głos. Męski. Odbijał się od jej zmęczonej głowy. Ciągle ktoś powtarzał te słowa. Ale dlaczego? Umarła? Czy była teraz... po drugiej stronie? Czy złodziej rzeczy, które upuściła potraktował ją najbrutalniej jak potrafił?

Ale kiedy podniosła powoli powieki, aby potwierdzić czy nie żyje uderzyło ją ciepłe światło od ogniska. Widziała wszystko, jak rozmazane, ale leżała na czymś miękkim i przyjemnym. Kiedy poprawił jej się obraz zobaczyła, że jest przykryta jakimś haori z jedwabiu. Poczuła że jej ciało jest całe obandażowane.

-No w końcu Kwiatuszek otworzył oczy.- przed nią za paleniskiem siedział starzec, którego chyba widziała przechadzającego się po jeziorze. Obok swoich nóg położony miał długi miecz... No dachi. Sam był bardzo rosły zapewne miał blisko dwóch metrów, był szeroki w barach. Na twarzy miał wiele zmarszczek i zagojonych ran. W dłoni aktualnie trzymał gliniane naczynie, z którego upił ładnie pachnący napar. Nad ogniskiem wisiało mięso jakiegoś zwierzęcia, które również przypomniało jej o tym, że dawno nic nie jadła.

-Wstawaj i się osłoń haori. Nie bój się nie będę podglądać.- zamknął oczy, aby dać jej trochę prywatności. -Uważaj tylko na bandaże namoczone są specjalną maścią. Rany powinny się zagoić same. Zajął się tobą jakiś wprawiony medyk.- kiedy tylko się zasłoniła i przysiadła otworzył ponownie oczy i wskazał jej napełnione naczynie. -Herbata jaśminowa. Przepyszna, niedawno znalazłem nowego handlarza w centrum Północnego Shigashi. Ma różne znaleziska z całego kontynentu! Takiej herbaty jeszcze nie piłaś!- uśmiechnął się do niej delikatnie. Dopiero teraz zauważyła, że obok niego leży ręka wieśniaka a na jego szyi znajduje się na wisiorku dziwny, złoty klucz.

Chochuro - klik!
Kobiecy głos
Mężczyzna - klik!

[Tenshi]

Lato, Rok 395 A więc zasnęła. Tenshi była widocznie zbyt zmęczona, by nie usnąć. Chciała się tylko położyć, by odpocząć. Jej umysł nie chciał zasypia - miała wszak zadanie do wykonania. Ciało zdecydowało samo. Nim zasnęła, jej umysł nawet nie odnotował dwóch słów: "Kwiatuszku... Kwiatuszku...". Albo całkowicie je zignorował. Nikt się nigdy do niej tak nie zwracał. A może chodziło o to, że już do końca życia będzie niczym zwiędły kwiat: ciało żywe, lecz umysł pogrążone w nicości, a twarz zastygła w groteskowym grymasie? Właściwie już taka była, pomijając wyraz twarzy.

Dziewczyna nie chciała zasypiać również dlatego, że dość często miewała koszmary. Jej głowa nie była normalna, a jej ofiary miały tendencję do powracania w snach. A w snach byli mocniejsi, bardziej okrutni i przerażający. Niczym upiory. Ona zawsze starała się zabijać szybko i skutecznie, bez zbędnego bólu, ale głównie dlatego, by umożliwić sobie ucieczkę i dalej być "dobrym narzędziem". Oni lubili tortury.
W tym śnie widziała jednego farmera, ale niczym cerber miał 3 głowy. Dwie z nich należały do farmerów, których sama uśmierciła. Trzecia do tego zabitego przez Pana Chochuro albo przez kogoś z jego ludzi. Była to środkowa dominująca głowa, a na jednej wspólnej szyi wisiał złoty klucz. Mieli wyłupione oczy, lecz Tenshi wiedziała, że ją widzą. Zawsze widzieli. Z oczodołów i ust ciekła krew. Tenshi była cała zabandażowana. Może dlatego, że w prawdziwym świecie mężczyzna ją bandażował, a może dlatego, że użyła bandaży, by zdobyć dłoń mężczyzny. Tak, to było ninjutsu, którego sama używała. Bandaże miały swój początek na ramionach trójgłowego farmera. Wydał im rozkaz. Zacisnęły się, łamiąc dziewczynie wszystkie kości. Bolało jak diabli, ale - jak to zwykle bywało - Tenshi nie była w stanie się wybudzić. Jej kark również został złamany. Brakowało jej powietrza. Dusiła się. W tym czasie w prawdziwym świecie zaciskała ręce na swojej szyi, lecz była zbyt słaba, by się udusić.
Trójgłowy upiór wydał rozkaz bandażom, a te się rozluźniły. Kości Dogu wróciły do swojego pierwotnego stanu. Ciągle zabandażowana Tenshi dyszała ciężko. Wiedziała, że to nie był koniec. Łamanie i duszenie miało się wkrótce rozpocząć na nowo. Zawsze tak było. Jednak... farmer po prostu tam stał i się w nią wpatrywał. Nic się nie stało. Czyżby był to wynik tego, że jej ciało - w prawdziwym świecie - zaznało ukojenia i ciepła? Prawdopodobnie.

Zbudziła się. Zauważyła na sobie bandaże. Z początku myślała, że ciągle śni... i że wkrótce znowu zostanie połamana. Jej oczy mówiły jedno:
- "Jestem przerażona... Boję się... nie chcę..." - Tylko czy było ważne co ona chciała lub nie chciała? Czy ktoś kiedykolwiek się tym przejmował. Była narzędziem. Z początku chciała zedrzeć z siebie te wszystkie bandaże, już sięgnęła po nie ręką. W ostatniej chwili oprzytomniała. To nie była tortura. To leczyło. Mężczyzna, który siedział z nią przy ognisku nie miał wcale trzech głów. Był wysoki, stary, ze zmarszczkami i bliznami na twarzy. Miał przy sobie wielki miecz. No-dachi. Standardowy rozmiar tego rodzaju miecza: 120 centymetrów ostrza i 40 centymetrów rękojeści, łącznie 160 centymetrów. 3 centymetry mniejszy niż Tenshi. Dziewczyna często porównywała się do innych przedmiotów, lecz ten zwrócił jej szczególną uwagę. Od takiego miecza mogłaby zginąć szybko i bezboleśnie. Tego pragnęła. Jej jedyne marzenie.

Mężczyzna polecił, by wstała i okryła się haori z jedwabiu, które dla niej przygotował.
- Już Pan mnie oglądał, jak bandażował... - odpowiedziała cicho. - I mi to nie przeszkadza...
Wiedziała, że nie powinna, lecz pozwoliła sobie na taki komentarz w stronę jednego z jej właścicieli. Była to prawda. A dodatkowo wszystko co posiadała - łącznie z ciałem - było własnością Akiyamy. Nie miała wątpliwości, że ów mężczyzna to Pan Ashoka, którego szukała. Dlaczego nie mogli na nie patrzeć? Wstała, ubrała haori, wypełniając rozkaz. Była dobrym narzędziem, prawda?

Nie, nie była. Zawiodła. Nie wypełniła misji. Albo raczej... wypełniła tylko w połowie. Miała odszukać, odzyskać i dostarczyć ten złoty klucz, który wisiał na szyi mężczyzny. Nie wykonała dwóch pierwszych punktów. Chociaż była narzędziem, to jej właściciele musieli zrobić to za nią, podczas, gdy ona leżała na ziemi i umierała sobie w najlepsze. Bardzo złe narzędzie! Bardzo złe narzędzie!
- Kobieta... towarzyszka Pana Chochuro... - odparła Dogu. - Dziękuję za wszystko, Panie Ashoka-o-kami-sama... Nie pijam herbaty.
Taka była prawda. Tenshi nie szukała przyjemności. Nie piła dobrych napojów. Nie jadła smacznych potraw. Nie spała w wygodnych łóżkach. Ona była narzędziem i potrzebowała paliwa. Zwykła woda - bez smaku. Ryż lub suchy prowiant - również bez smaku. Podłoga zamiast łóżka. Nawet jej do głowy nie przyszło, że można było inaczej. Gdyby zostawić ją w pięknym pokoju z wielkim łóżkiem z baldachimem, ze stołem pełnym przepysznych potraw i sycących napojów... a w rogu postawić miski dla psa: jedną z karmą, drugą z wodą, to Tenshi bez dwóch zdań zjadłaby i wypiłaby zawartość tych misek i następnie zasnęła na podłodze. Ona była psem! Lub nawet czymś znacznie gorszym. Co innego gdyby jej kazano... Rozkaz to rozkaz.
- Przepraszam... zawiodłam...

---

KP i Informacje

[uh ide=Tenshi,Arii]
SIŁA 1 (-40%) = 0.6
WYTRZYMAŁOŚĆ 81
SZYBKOŚĆ 60 (-40%) = 36
PERCEPCJA 100 (-40%) = 60
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SIŁA CHAKRY 20

Rany: 1x Ciężka

KC: S+
Umiejętność Wrodzona: Mistrzowska Kontrola
Chakra: 48.66/ 108%

Dziedziny:
NINJUTSU A
FūINJUTSU E

Użyte Techniki: -

Ryo: 2900

Utracone przedmioty:

• Strata: 4 Kunaie z wybuchową notką
• Strata: 2 Kunaie z notką świetlną
• Strata: 2 Małe Zwoje z ukrytą wybuchową notką
• Strata: 3 Małe Zwoje
• Strata: 1 Bojowa Pigułka Żywnościowa
• Strata: 1 Ehō-maki
• Strata: 1 Granat Dymny
• Strata: 1 Strzykawka z lekarstwem (fabularny przedmiot)
• Strata: 1 Pisankowa bojowa pigułka żywnościowa
• Strata: 1 Czarny płaszcz
• Strata: 1 Czarna maska z metalu, bez wzorów
• Strata: 1 Czarne rękawiczki z blaszkami
• Strata: 1 Pusta Strzykawka
• Strata: 5 Shurikenów
• Strata: 1 Pędzel
• Strata: 3 Atrament
• Strata: 1 Pigułka ze skrzepniętą krwią
• Strata: 1 Senbon
• Strata: 2 Torby

Zdobyta Wiedza:

• -

Zabójstwa:

• Farmer #1 - Lato, 395: Nabity na włosy
• Farmer #2 - Lato, 395: Zabity za pomocą bandaża

Aktualizacja Osobowości:

• -

Wykorzystana wiedza:

• Ranmaru ◈◈◇

[/uhi de]

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

20/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Mężczyzna spojrzał prychnął, kiedy ta skomentowała to, że ją widział nago i że jej to nie obchodzi czy tak jest i czy się patrzy. Kiedy jednak się ubrała i odmówiła herbaty zrobił skwaszoną minę. -Dziecko... skoro rozumiesz tylko taki styl rozmowy... To to był rozkaz, masz nalać sobie herbaty. Nie obchodzi mnie czy jesteś psem, czy człowiekiem. Chyba tak wychował ciebie Arata, prawda?- był urażony tą odmową, widać było, że bardzo mu zależało na gościnności i herbata była w czymś rodzaju pewnego prezentu od niego. Oburzony odwrócił wzrok upijając ze swojego naczynia łyk naparu.

-Ahhh, to zapewne Meltiana. Dziecko poświęciło trochę czasu na doszlifowanie swoich umiejętności, ale widać szorstkie potraktowanie. Pewnych rzeczy się nie zmieni.- westchnął, odstawiając naczynie z boku. Widziała, że na jego plecach zapasany jest potężny zwój, zwój który zabrał sprzed jej nosa Chochuro. Więc spełnił swoją część... -Zawiodłaś? Przecież dostarczyłaś mi klucz, wstążkę i ten zwój, który dostałem od Chochuro. Więc niby jak mogłaś zawieść?- przechylił głowę, wpatrując się w nią. Poczuła jak jego wzrok ją przeszywa. -Zapewne ten ptasi móżdżek źle ci przekazał twoje zadanie... Miałaś być dywersją i nic więcej. Dostarczyłaś mi to, co miałaś dostarczyć. Zadanie wykonane, perfekcyjnie. Chociaż trochę oberwałaś.- uśmiechnął się z żalem -Następną częścią chyba miało być przeprowadzenie Ciebie na drugą stronę, prawda? Eh, eh... jak zawsze staremu Ashoce trafia się najgorsza robota.- rozłożył ręce na boki z udawanym "nie wiedząc, dlaczego akurat to go spotykało coś takiego". -Nie wiem po co szkoliłem tego gówniarza Chochuro... Myśli, że jako pupilek Hibiki może mi zostawiać taką brudną robotę... Niewdzięcznik.- wykrzywił minę w komiczny sposób, jak naburmuszone dziecko. Przynajmniej widać skąd Chochuro mógł nabrać swoich zachowań, które teraz eskalowały również przed Tenshi.

ZLECENIE ZAKOŃCZONE POWODZENIEM!

Teraz przejść możemy do Interwencji Fabularnej ze spotkaniem Hibki

Chochuro - klik!
Meltiana
Ashoka - klik!

[Tenshi]

Lato, Rok 395 Przyjmowanie prezentów od swoich właścicieli nie należało do zadań dobrego narzędzia. Mimo wszystko jeśli taki był rozkaz, to nie mogła się mu przeciwstawić. Tenshi nalała sobie również herbaty. I upiła ostrożnie łyk. Nie mogła zaprzeczyć, że herbata była dobra: aromatyczna, gorąca, rozgrzewająca od wewnątrz. Słodka, a przynajmniej taka jej się wydawała. Tenshi nigdy nie jadła słodyczy, więc nie miała porównania.
- Dobra... herbata... dziękuję... - Niezbyt wiedziała co odpowiedzieć i palnęła pierwsze co jej przyszło do głowy. Czy tak właśnie zachowywali się ludzie jak ktoś ich częstował czymś dobrym? Tenshi - mimo, że była głupia i chora na umyśle - to jednak potrafiła obserwować. Chociażby jej "matka" - pierwsza właścicielka - czasem gościła swoją wspólniczkę i częstowała ją herbatą i jakimś jedzeniem. Dziewczyna nie pamiętała dużo z tamtego okresu. Ale wydawało jej się, że druga z kobiet właśnie mówiła coś w tym stylu.
Czy jeden łyk i jakieś słowa wystarczyły, by zadowolić mężczyznę? Tenshi nie była przyzwyczajona do wygód i nie była pewna czy ma wypić cały kubek czy może tylko trochę. Najchętniej by oddała go mężczyźnie, bo picie tego dobrego naparu wywoływało w niej pewnego rodzaju wyrzuty sumienia. Wiedziała, że nie powinna. Była spięta i zestresowana.
Czy ktoś kiedykolwiek jej słuchał? Nigdy. Nieistotne jak głośno krzyczała, jej głos nigdy nie dochodził do uszu ludzi takich jak Pan Chochuro czy Pan Arata. Mało ludzi słyszało szepty swojej broni. Mimo wszystko przedmiot postanowił przemówić. Dogu chciała wszystko wyjaśnić:
- Pan Arata mnie nie wychował... Moja pierwsza właścicielka, Pani Toriko, wyrzuciła mnie jak tylko przestałam być jej potrzebna... Kazała wrzucić mnie do śniegu i zostawić, bym zamarzła... - Ashoka mógł zaobserwować, że gdy tylko Tenshi o tym wspomniała, jej ciało przeszły zimne dreszcze. Jakby wspomnienie wróciło. Tenshi upiła kolejny łyk herbaty, by się rozgrzać. - Ale pewien karczmarz mnie uratował, zabrał do swojej gospody i pozwolił przeczekać zimę... ale później jak nie sprawdzałam się w roli kelnerki, to wyrzucił mnie na ulicę... A potem spotkałam Pana Aratę i on nadał sens mojemu istnieniu... - Tenshi nie potrafiła znieść myśli o ponownym porzuceniu. Gdy tylko o tym pomyślała, zacisnęła dłonie na kubku pełnym gorącej herbaty. Stres i strach . A do tego bolesne uczucie poparzonych dłoni. Upuściła kubek z jękiem na ziemię. Przynajmniej problem tego napoju był rozwiązany. Zlizywanie go z ziemi bardziej do niej pasowało. - Przepraszam... Proszę... proszę... proszę... mnie... nie... wyrzucać... będę bardziej przydatna... obiecuję... proszę nie wyrzucać narzędzia.... - Tenshi zaczynała panikować. Jej stan psychiczny nie był zbyt dobry. Popatrzyła na miecz Pana Ashoki. - Już wolę... Już wolę... Ale nie mogę... muszę zasłużyć... to nagroda... - Czy gdyby ładnie poprosiła, to czy mogłaby dostać jedyną rzecz, której pragnęła: szybką i bezbolesną śmierć, bez zawalania zadania? Taka nagroda z pewnością byłaby znacznie lepsza niż najlepsza z herbat...

Tenshi poznała imię swojej uzdrowicielki. Zapamiętała je, chociaż w kontekście obecnej sytuacji nie było ono zbyt ważne. Tenshi nie przeszkadzało, że została szorstko potraktowana. Przywykła.
- Przywykłam... - odparła, chociaż być może nie powinna. To słowo samo uleciało z jej ust.

Jednak ostatnie słowa Pana Ashoki wprawiły ją w osłupienie. Zamrugała oczami ze zdziwienia. Że niby wykonała zadanie perfekcyjnie? Że niby rozkazy były błędne? Co ona takiego zrobiła?
- Ja tylko poszłam tam i prawie zginęłam na miejscu... podczas walki nie było ze mnie żadnego pożytku... nie rozumiem... przepraszam... - W istocie, Tenshi nie rozumiała co takiego wniosła, by oznajmiać, że wykonała zadanie perfekcyjnie. Przecież Pan Chochuro miał bardzo potężne doujutsu. Nie potrzebował głupiego narzędzia, które ginie jako pierwsze, by znaleźć wroga... Tenshi nie rozumiała też dlaczego ten podrzędnie wyglądający farmer był taki ważny. Popatrzyła na rękę (lub wstążkę) pytająco. Nie rozumiała... Ale rozumiała jedno. Pan Ashoka był mentorem Pana Chochuro i widocznie był niezadowolony z roboty, która mu przypadła... - Jak pokaże mi Pan drogę, to mogę Pana wyręczyć... - Nie wiedziała jak głupio i zuchwale mogło to zabrzmieć. Jednak jej intencje były jak najbardziej szczere.

---

KP i Informacje

  Ukryty tekst

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]