Kompleks świątynny

[Yachiru]

Byłam z siebie dumna. Bardzo. Idiotka wybiegła jak poparzona. Ale co mam się dziwić. W końcu prawie tak skończyła. Panna Młoda z Rożna! To byłby hit na targu. Wyszczerzyłam się do niej, ale wiedziałam, że musimy stąd jak najszybciej zniknąć. Czas naglił a straż nie była tym kogo chciałam dzisiaj widzieć, o nie.
Ruszyłam do przodu prowadząc swój korowód. W końcu idąc różnymi uliczkami, żeby jak najbardziej zmylić tropiących – jeżeli tacy by się natrafili – ale też, żeby żadna z kobiet za mną nie zapamiętała drogi. Kiedy dotarłyśmy do tego zachlanego gnoja… Szkoda było mi strzępić już na niego język. Zapijaczon, obszczany i obrzygany… -Trafił Ci się prawdziwy książę z bajki, Hime-san.- nieszczery uśmiech, który trenowałam latami, jej mógł się wydać tym prawdziwym. Jakbym miała go jej zazdrościć. Ale już nie miałam czasu się nad nimi pastwić. Czas wrócić do domu. Do Ruushi i Manjiro. -Wstawaj, Śmieciu.- z obrzydzeniem szarpnęła go do góry i postawiłam, opierając o ścianę za nim. -Zapłata ma dotrzeć do Czerwonego Smoka. W dodatku niech Twój ojciec dowie się wszystkiego o niejakim mężczyźnie Watanabe Mikayo.
Odwróciłam się i spojrzałam się na dziewczyny. Było mi szkoda tych słóżek. Ta suka na pewno nad nimi się znęcała. Dlatego spojrzałam na jej biżuterię. -Za problemy, jakie sprawiłaś. Kolczyki i wisiorek. Do moich rąk. Już.- to nie był miły ton. Oj nie. -A jak dowiem się, że którąś dotknęłaś… Skończysz, jak tamte obrzygane Tygrysy, Sikorko.

[Azugimoto]

Serce w rynsztoku
Misja D 14/14 - Bandyctwo - prychnęła kobieta, odpinając kolczyki od uszu. Zapewne bardziej bolało ją to, że musiała oddać je Yachiru, niż to, że musiała oddać je w ogóle - w końcu jej kolekcja takich ozdób była z pewnością bardzo imponująca.
Służki tymczasem wyciągały nieszczęsnego - choć teraz bardzo szeroko uśmiechniętego - pana młodego spod ściany, który teraz pod nosem jak mantrę powtarzał "Czerwony Smok... Watanabe Mikyo... Czerwony Mikyo... Smok Watanabe..." i tak w kółko, za każdym razem słowa przekazane przez Yachiru powtarzając na opak. I nawet jeśli Czerwony Smok w Shigashi był znanym określeniem, więc z zapłatą problemu być nie powinno, tak w rozszyfrowaniu imienia i nazwiska Watanabe Mikyo mało kto pijanemu panu młodemu mógł pomóc, nawet ojciec który był - bądź co bądź, nawet jeśli wpływowym - kupcem sukiennym.
- Idziemy - burknęła panna młoda do służących oraz swojego partnera, rzucając Yachiru ostatnie, przeciągłe spojrzenie - Jeszcze tego pożałujesz - syknęła na pożegnanie, przez ton głosu i rozwichrzony welon przypominając przerośniętą kobrę, po czym, zamiatając suknią, ruszyła gdzieś razem z całym towarzystwem w kierunku dzielnicy kupieckiej.

z/t dla Yachiru, koniec misji!

[Ayumu]

Ayumu ruszył wraz ze starym mnichem w drogę, opuszczając karczmę i udając się w stronę świątyni. Nie dokońca był pewien, co kapłan chciał mu pokazać, ale samo to, że brzydal znalazł się w tym mieście, było tak samo przypadkowe jak to spotkanie i nie miał absolutnie żadnych oczekiwań, poza oczywiście tym, żeby przeżyć to spotkanie. Po drodze został zapytany o wypadeki Terumi domyślił się, że chodziło o jego twarz.

- Zatarg z klanem Terumi. Leczenie otrzymałem zbyt późno i zbyt łagodne, dlatego pozostały blizny. - Odpowiedział w skrócie, nie wyjawiając swojego grzechu i wielkiej winy, która obciążała jego sumienie. Kto znał ten klan, słyszał o ich czy to lawowych, czy kwasowych umiejętnościach, które mogły zostawić takie poparzenia. W świecie pełnym wojen i starć taka walka nie musiała być rozgrzebywana i mało kto by zadał pytanie o jej przyczyny lub cel. Mogła to być zwykła misja, na której przeciwnik miał takie umiejętności.

Gdy przybyli do świątyni, Ayumu wykonał lekki ukłon głowy do Taro, ucznia Kijina. Zrobił to powolnie, poważnie, bez śladu lekceważenia zamiatającego młokosa, no bo przecież go nie lekceważył. Gdy starszy mnich przedstawił go jako gościa, Ayumu dodał parę słów.
- Ayumu, miło mi. - Przedstawił się mlodzieńcowi. Propozycja sparingu nie była taka zła. Ayumu rzadko miał okazję ćwiczyć umiejętności walki wręcz, większość jego ruchów była związana raczej z użyciem czystej siły, często wspomaganej za pomocą technik klanowych. - Z przyjemnością się zmierzę z Taro. Muszę tylko prosić o jedno... Moje ruchy nie są tak finezyjne jak być powinny i nie wątpię, że twój podopieczny jest świetnym wojownikiem, ale tak jak rozmawialiśmy wcześniej. Gdybym zaczął walczyć jak dziki pies o przetrwanie, używając siły, by się odegrać, powstrzymaj mnie proszę, by nic się nikomu nie stało. Nie jestem na tyle dobry, żeby stawić czoło dwóm osobom dbającym o swe umiejętności. - Bezpieczeństwo przede wszystkim. Ayumu bał się swego morderczego szału i przede wszystkim nie chciał do niego dopuścić. Ale stanął naprzeciw Taro, lekko rozgrzewając się. Zastanawiał się też, czy nie powinien bardziej odsłonić swojego ciała z grubych ubrań i kamizelki, żeby luźne szaty mnichów były bardziej zbliżone w odporności na ciosy.

[Arii]

Wyprawa C
Ayumu 7/14

Starzec uśmiechnął się do niego i zaklaskał o dłonie. Taro uśmiechnął się i podskoczył wysoko pokazując wszystkim swój entuzjazm. -Mistrzu tak dawno nie miałem z nikim sparingu! Dziękuję, dziękuję! Na pewno Ciebie nie zawiodę!- chłopak ukłonił się do swojego mistrza i odszedł na sam środek placyku. Rozciągnął się kilka razy, machnął pięścią w powietrzu, uniósł kolejno prawą, późnij lewą nogę. I spojrzał się na Ayumu. -Masz ogromne szczęście, Kijin-sensei nie przychodzi tutaj z byle kim. Musiał w tobie coś zobaczyć! Mam nadzieję, że walka będzie uczciwa i będziemy się dobrze bawić!- ukłonił się w końcu i jemu ustawiając się w dziwnej pozie ze skrzyżowanymi rękoma przy pierwsi. Wpatrywał się w Ayumu a sam starzec ustawił się w centrum między nimi. -Dobrze. Walczycie do trzech wywrotek. Nie jest to walka na śmierć i życie, ale jeżeli będzie taka potrzeba… powstrzymam was przed zrobieniem czegoś złego.- uniósł dłoń w powietrze, po czym ruszył nią w dół dając im znać, że mogą zacząć. Młodszy, brunet z uśmiechem odskoczył do tyłu na jakieś półtorej metra i głęboko westchnął. Nagle wyprostował się i wyszczerzył mu się prosto w twarz. -Jestem prawie gotowy…- i podciągnął swoje rękawy szat do góry pokazując swoje muskuły, które były bardzo zadziwiające. -Zaczynaj! Ale się podjarałem!- chłopak zaczął podskakiwać na jednej nodze, bacznie go obserwując, co zrobi. Ale nagle ruszył w jego stronę, wystrzeliwując i skracając dystans do maks kilkudziesięciu centymetrów. I zamierzał zaatakować.

  Ukryty tekst

Kijin
Taro

[Ayumu]

Młody Taro był bardzo podekscytowany walką. Nie wróżyło to dobrze, bo mogło oznaczać to radość z zadawania i odczuwania bólu, przez co mógł być szalonym psychotycznym przeciwnikiem. Inna teoria to po prostu walka była dla niego czymś szlachetnym i mógł być wyrachowany, nie mieć żadnych związków z uczuciem bólu, a być dobrym technicznie wojownikiem.

- Też mam nadzieję, że uda nam się bawić. - Odpowiedział oszpecony i oddalił się od młodego mnicha, przygotowując się nieco do walki, zajmując pozycję bojową. Przygotował się, ugiął kolana, nie zakasiwał rękawów i nie odkrywał swojego poparzonego ciała. Chciał w miarę możliwość na początku wyczuć przeciwnika, jego szybkość i siłę i na co mógł sobie pozwolić w walce z nim. Ayumu nie był najszybszym ani najsilniejszym wojownikiem, a jego technika mogła zostać jeszcze znacznie poprawiona. Chciał pokazać może nie to, co umie, bo tego było niewiele, ale to, do czego był zdolny.

Na słowa "zaczynajmy" tylko skinął głową i poprawił się w swojej pozycji. Nie chciał ruszać pierwszy, więc nieco cieszyło go, że to Taro zaatakował. Mężczyzna starał się ocenić szybkość i ruchy przeciwnika, który nadchodził na niego, a w odpowiedzi na jego zbliżenie, wyprowadził prawą horyzontalny atak od lewej do prawej, korzystając z rozprostowania ręki w łokciu. Nie potrzebował przy tym żadnego rozbiegu, a chciał wykorzystać po prostu brutalną siłę swojego przedramienia, by zachwiać przeciwnika. Jeśli by mu się to udało, chciałby dokończyć dzieła chwytając Taro i obalając na ziemię, w końcu walczą do trzech wywrotek, a nie do krwi lub do śmierci. Swoją drogą rozmiary Ayumu, jego ponad dwumetrowy wzrost i długie kończyny z jednej strony sprawiały, że jest łatwiejszym celem, ale z drugiej, miał też przewagę zasięgu nad mniejszymi od siebie ludźmi.

  Ukryty tekst

[Arii]

Wyprawa C
Ayumu 8/14

Chłopak w końcu dotarł do Ayumu i zderzył się z jego potężnym ramieniem, które trzasnęła o blok z jego przedramion. Chłopak zaparł się jednak stopami twardo o grunt i utrzymał się na nogach, nie tracąc czasu, spadając na dół i chcąc kopnąć Ayumu w szczękę. Poparzony widział, że jest delikatnie szybszy od chłopaka, ale tym jednym kopnięciem, gdyby miało się to powtórzyć mógłby zrobić mu krzywdę. Na szczęście zdołał się obronić i odepchnąć się od chłopaka, który prostował się i ruszył wyskakując w jego stronę, nagle obracając nogami w uderzeniu, które wydawało się groźne i cholernie szybkie. Ale bardzo dobrze widoczne dla jego oczu. Nic czego nie mógłby uniknąć. Chłopak wydawał się bardzo dobrze wytrenowany, ale nie wydawało się z boku, aby mógł zrobić większa krzywdę komuś kto stoczył Bitwę o Kotei i mógł nazwać się już weteranem wojennym. Mimo pewnych luk w umiejętnościach twardo stał na nogach i mógł spokojnie zdecydować, co robić dalej. Ale nadal czekał go cios przeciwnika, którego nie był w stanie ocenić, jak silny mógłby być... A jeszcze żaden nie upadł. A minich obserwował jednym otwartym okiem to co robili mlaskając na ich ruchy i machając w niezadowoleniu głową. Zupełnie jakby dawał im reprymendę za źle wykonane zadanie i pokazując, że oczekuje więcej zaangażowania.

  Ukryty tekst

Kijin
Taro

[Ayumu]

Pierwsze chwile walki pokazały dokładnie to, czego spodziewał się Ayumu. Miał przewagę fizyczną, jego odwieczna walka o przetrwanie zbudowało ciało, z którym przeciwnik musiał się liczyć. To była bardzo duża zaleta, szczególnie w takiej sytuacji jak teraz. Szybkość oparzonego i jego percepcja pozwalały na w miarę komfortowe unikanie ruchu i kontrataki, ale Taro też był niczego sobie. Pierwszy cios większego od siebie przeciwnika wziął na blok, a nie był to cios słaby. Walka mogła wkrótce przybrać bardzo ciekawy obraz , z jednym przeciwnikiem skaczączym jak małpa, a drugim wielkim i potężnym, któremu ten mniejszy nic nie robi. Wiadomym jednak było, że im dłużej będzie trwała walka, a Ayumu nie osłabi przeciwnika, to ten ze swoją mobilnością będzie mógł nękać aż do zwycięstwa. Wielkolud musiał przejść do kontrataku.

W pierwszej fazie skupiony był mocno na unikaniu i obronie, korzystając ze swojej szybkości parując ruchy przeciwnika, lub w ogóle ich unikając. OWszem, Ayumu był szybszy, ale nie na tyle, by zgnieść Taro jak robaka tak, by ten go nie zobaczył. W późniejszym etapie walki warto będzie zaprezentować swoją popisową technikę klanową wzmacniającą ciało, ale na to było jeszcze za wcześnie. W tym momencie musiał pokazać, ile potrafi bez użycia chakry.

Plan Terumi był następujący: Pouchylać się trochę, zwiększyć dystans do przeciwnika na kilka metrów, a wtedy, najlepiej korzystając z przeszkody terenowej - ściany, manekina czy innego podobnego, wyskoczyć i z lecąc w kierunku przeciwnika zaatakować go nogą. Odbicie od jakiegoś elementu przed wyskokiem i atakiem mogło dać mu nieco więcej rozpędu, żeby mieć trochę większe szanse sięgnąć sparingpartnera, ale to i tak nie rozwiązywało problemu obalenia ogo na ziemię. Mógł trafić kopnięciem, mógł nie, ale niezależnie od trafienia, powinien być blisko przeciwnika. Na tyle blisko, by spróbować go złapać i jeśli mu się to powiedzie, w następnej sekwencji ruchów podnieść go do góry i rzucić nim o ziemię ze sporym impetem. Taro pokazał, że nieźle znosi jego ciosy, więc nie powinno go to zabić, a po prostu nieco zaboleć i może obalić.

  Ukryty tekst

[Arii]

Wyprawa C
Ayumu 9/14

Walka trwała dalej i jeszcze żaden się nie wywrócił, więc obydwoje czuli coraz większą presję, aby zdobyć ten pierwszy punkt. Ayumu postanowił jednak na początku zablokować cios młodego Taro, co go odepchnęło i przejechał do tyłu dość spory kawałek czując, że przedramiona go nawet trochę bolą. Chłopak się nie zatrzymywał i w tym czasie wystartował w jego stronę. Wielkolud chciał schować się za czymś, co umożliwiłoby mu chwilowe ukrycie się, ale niestety plac był cały pusty i żadna kukła, manekin, skrzynia na nim nie stały. Ta chwila zawahania sprawiły, że nie zauważył, jak chłopak nagle pojawił się pod nim i uderzył nogą, którą zblokował w ostatniej chwili dłońmi, zanim zmierzyły się z jego podbródkiem. Siła kopnięcia jednak była na tyle duża, że wzleciał w powietrze i poczuł obecność chłopaka za sobą... -Pierwszy punkt... jest mój!- i uderzył nogą w lewe biodro, ale poparzony nie zamierzał się tak dać szybko przejmując kontrolę nad walką w powietrzu i obracając całym swoim ciałem chwycił chłopaka za przedramiona obracając go w dół. Chłopak nie mógł się ruszyć całkowicie zaskoczony tym, co się właśnie zadziało. Chwile później został wbity w posadzkę placyku. -PIERWSZA WYWROTKA! AYUMU!- krzyknął starzec podnosząc dłoń do góry. Dając im czas do ponownego ustawienia się. Chłopak wstał i odkaszlnął. Spojrzał się na mężczyznę, który właśnie odebrał mu moment chwały i nie było widać w nim ani trochę skruchy i nienawiści. Iskierki w oczach paliły mu się tak, że mogłyby zaraz coś podpalić. Czuł ekscytację na dalszy pojedynek.

Ayumu otrzymuje 1x ranę lekką

  Ukryty tekst

Kijin
Taro

[Ayumu]

Chociaż Ayumu uchylał się i rozglądał wcześniej za jakimś obiektem, który mógłby niektórym posłużyć za kryjówkę, nie chciał się chować, tylko odbić od obiektu o jakiejś wysokości w kierunku przeciwnika, by móc wyprowadzić atak z powietrza. Ale nawet tego nie musiał, bo przeciwnik, którym był Taro, wyrzucił go w powietrze, a stamtąd mógł użyć swojej silnej techniki rzutu o podłogę. Było to okupione kopnięciem, które przy nałożeniu się tych wszystkich bloków i obić z wcześniej, musiało w końcu zaboleć. Ale skoro Taro został wbity w ziemię i poparzony zdobył punkt za obalenie przeciwnika. Terumi nie był zawistny, cieszył się teraz w duchu, że nawet jeśli przegra finalnie, to jednak zdobył ten jeden punkt, i to ten pierwszy, otwierający.

Ponieważ to był towarzyski, przyjacielski sparing na poznanie siebie, a nie walka na śmierć i życie, gdy Taro zbierał się z podłogi, Ayumu podał mu rękę, by pomóc mu wstać. Ot, gest solidarności i uważania za równego sobie, a nie jakiejś litości, czy pogardy. Wrócił potem na pozycję startową, rozmasowując po drodze kopnięte miejsce. Zaczynała się za moment druga runda, w której mieli walczyć o punkty. Ich zdolności były wyrównane, ale korzystali z zupełnie odmiennych stylów walki. Póki co poparzony wielkolud pokazał się od pasywnej strony, broniąc się i unikając, a tylko kontratakując w kluczowych momentach. Był nieco sprawniejszy fizycznie, ale Taro wyprowadzał ataki szybkich ciosów, zamiast skupić się na sile. Plan Ayumu teraz opierał się na tym, by rozpocząć z nową taktykę.

Gdy tylko przygotowali się do walki i widział, że Taro jest gotowy do walki, Ayumu momentalnie ruszył w jego stronę, skracając dystans jak szybko tylko mógł, wprost na młodego adepta sztuk walki. Podczas zbliżania się, gdy wiedział, gdy będzie w zasięgu jego długiej nogi, wyciągnął swoją dolną kończynę w górę i kopniakiem z góry na dół, chciał trafić przeciwnika w głowę lub obręcz barkową, by zbić go do podłogi. Atak był obarczony dużym ryzykiem. Z przewagą szybkości i siły, może by mu się udało trafić i właściwie ponowić zdobycie punktu. Istnieje jednak duża szansa, że nastąpi unik, wtedy noga opadnie po prostu na dół i będzie próbował minąć Taro, atakując go pięściami w plecy.

W przypadku jednak bloku swojej nogi na dużej wysokości, znalazłby się w trudnej pozycji, ale nie niemożliwej do rozwiązania. Miałby wtedy punkt podparcia, i wykorzystując go, przerzuciłby ciężar i obrócił się wzdłuż osi zablokowanej nogi, podparcie ciała przerzucając na ręce, podczas gdy druga noga by doszła do kopnięcia. Wtedy też, stojąc na rękac ponawiał kopnięcia wymierzane w przeciwnika. Miało to służyć głównie tymczasowej defensywie, jeśli by został zablokowany. Gdyby było bezpiecznie i kopnięcia oddzieliłyby go od Taro, wróciłby z powrotem do standardowej pozycji na nogach.

  Ukryty tekst

[Arii]

Wyprawa C
Ayumu 10/14

Chłopak podał mu swoją dłoń i otrzepał się z piachu. Odkaszlnął i kiwnął mu głową w podziękowaniu. Ayumu widział, że chłopak delikatnie się chwieje idąc, a gdy stał grymas twarzy mówił za siebie. Ale twardo ustawił się w swojej pozie do walki i odetchnął. Ale było już za późno. Poparzony ruszył w nadal szybkim tempie i może na początku walki chłopak byłby w stanie zrobić unik, ale teraz było to dla niego niemożliwe. Cios zapowiadał się potężny i możliwe, że dla niego już zabójczy. Gdy olbrzym się zbliżył i wysunął swoją nogę do góry i miał nią uderzyć w ciało drogę zastąpiła mu dłoń starca, który nie wiadomo jakim cudem pojawił się tutaj tak szybko. -Niezwykłe... Prawdopodobnie byś go tym dobił...- powiedział i spojrzał się na Taro. -Chłopcze... To jeszcze nie twoja liga... Podziękuj za pojedynek i idź do lecznicy opatrzyć ciało.- chłopak stał z wyłupami. Całkowicie nie wiedział, co się właśnie zadziało. Odstąpił krok do tyłu i ukłonił się do poparzonego. -Dziękuję za pojedynek... Wyciągnę z niego jak najwięcej i następnym razem.... Nie dam się pokonać!- pobiegł w kierunku jednego z budynków a sam starzec przyglądał się swojemu nowemu nabytkowi. -Chodź za mną...- i przestąpił z nogi na nogę, kierując się za plecy Ayumu. Przez chwilkę szedł w całkowitej ciszy, ale gdy przekroczyli ogromne wrota do jednej z przybudówek spojrzał się na poparzonego. -Masz jakąś technikę. Próbujesz swoją masywnością przytłoczyć przeciwnika... Ale brakuje ci jeszcze w tym zwinności i pewnej gracji. Niektóre ruchy były zbyt ociężałe a niektóre nawet nie były potrzebne. Ale... Dajesz radę. Byłem wręcz zaskoczony. A co lepsze nie wykorzystałeś chyba całego potencjału. I dobrze, bo nie miałbym ucznia!- weszli do ogromnej sali, gdzie były dwie poduszki i przygotowany zestaw z zaparzoną herbatą. Na jednej usiadł sam Kijin, po drugiej stronie zostało miejsce dla Terumi. Do czarki nalano mu naparu i pokazano, żeby się poczęstował. -Chciałbyś to zmienić? Tę swoją ociężałość?

Kijin
Taro

[Ayumu]

Walka bardzo szybko nabrała pozytywnego obrotu spraw, gdy tempo Ayumu i zmęczenie przeciwnika po pierwszym ciosie pozwoliło mu na za dużo, o mało nie wyrządzając szkody młodemu mnichowi. Poparzony, gdy został zatrzymany przez Kijina, nawet przez ułamek sekundy nie próbował walczyć dalej. Cofnął swoją nogę i postawił na ziemi. Jeszcze kilka chwil, wymian ciosów i dodatkowe bolesne uderzenia, a może zatraciłby się w walce, ale nie przekroczył granicy. Zwyciężył walkę mimo tylko jednego powalenia przeciwnika. Ukłonił się w stronę Taro.

- Dziękuję za walkę. Masz świetną technikę, część ciosów ciągle czuję. A z takim duchem i młodym ciałem, to za parę lat pokonasz nie tylko mnie, ale i wielu innych. - Powiedział w stronę młodego oponenta. - Pokazałeś swoją wolę i sztukę walkę, ja po swojej stronie głównie instynkt przetrwania. Pies walczący o życie jest zdolny do niewiarygodnego poświęcenia.

Poparzony na spokojnie przyjął komentarz starego mnicha, pewnie weterana niejednej takiejj walki i biorąc pod uwagę lekkość zatrzymania jego nogi, na pewno doskonałego fizycznie, nawet jeśli wiek ograniczył już jego zdolności. Terumi nie skupiał się na rozwijaniu swojej tężyzny, ale natura obdarzyła go całkiem potężnym ciałem i sam ciężar jego mięśni sprawiał, że łatwiej było mu uderzać. Kijin widział w tym technikę, ale było to bardziej wykorzystanie potencjału jego ciała.

- Moje metody są nieco barbarzyńskie, przypominające bardziej zwierzę niż wojownika, ale jeśli widzisz w tym technikę, to niech będzie. Ale masz rację, że to nie była pełnia potencjału. Potrafię używać gorącej pary, by jeszcze bardziej napędzić swoje ruchy. Zarówno siła, jak i szybkość znacznie zyskują na tym, ale nie chciałem używać chakry w tym starciu. Gdzie shinobi nie może, tam chakry użyje. - Nie brzmiał na zachwyconego swymi możliwościami, ale przyznał się bez bicia, jakkolwiek bił się przed chwilą, że takie możliwości ma. Po chwili postanowił, że na dosłownie moment zaprezentuje to ulepszenie. Odsunął się nieco i złożył pojedynczą pieczęć. - Mogę na chwilę zaprezentować. - Z ciała eksplokowały strumienie pary, a Ayumu pokazał kilka swoich ruchów. Nie były jakieś dużo szybsze, ale można było widać lekkie wspomaganie. Wyłączył technikę po prezentacji.

- Para zapewnia mi nieco usprawnienia ruchów, ale ta ociężałość faktycznie bywa czymś, co czasem jest dobre, a czasem ciągnie mnie w dół. - Przysiadł się zaproszony i napił się herbaty. Ciekawy był, jaki to sposób znał stary mnich, który mógłby tak bardzo mu pomóc.

[Arii]

Wyprawa C
Ayumu 11/14

Starzec nie mógł się napatrzeć na parę i jej możliwości. Słyszał o tym tylko i wyłącznie przez opowiastki różnych ludzi, ale żeby coś takiego! Świat chował jeszcze wiele świetnych wojowników na swojej ziemi. -Niesamowite! Kiedyś będziesz musiał mi pokazać efekty tego, jak bardzo zwiększa to twoje możliwości! Ale na jakimś starszym uczniu, żebyś nie zabił nikogo przy okazji!- starzec się zaśmiał i popił herbatą. W końcu odłożył pustą filiżankę i spojrzał się prosto w oczy poparzonego mężczyzny. -Wykazałeś się niezwykłymi umiejętnościami, dlatego chciałbym Ciebie nagrodzić niezwykłym prezentem a skoro się zgodziłeś... Jesteś mądry i widzisz swoje braki albo rozumiesz, że można zawsze wszystko lepiej zrobić. Nie musimy się na tym zbytnio rozdwajać...- starzec wstał i podwinął delikatnie swoją szatę. Ayumu zobaczyć mógł na łydkach mężczyzny wykonane z dziwnego kamienia wszytego w szary materiał... obciążniki? -Bolesne... Ale bardzo skuteczne. Tą metodę wykorzystywał mój pradziadek i przekazywaliśmy ją w tej świątyni przez wiele pokoleń najlepszym z wojownikom... Dziś chciałbym tobie przekazać coś podobnego! Pytanie czy jesteś w stanie poświęcić na czas ich noszenia swoją szybkość, aby wraz z nimi ćwiczyć swoją wytrzymałość? Czy jesteś gotów poznać tajniki świata Mistrzów Sztuk Walk?- opuścił swoją szatę i wyprostował się w miarę swoich możliwości, dając czas na namysł samemu mężczyźnie nie chcąc, aby czuł się do czegoś zmuszanym.

Kijin
Taro

[Ayumu]

Ayumu uśmiechnął się lekko, gdy jego zdolności były chwalone, ale przez całą jego wypaczoną mimikę, przez uszkodzone mięśnie, przez blizny, ten uśmieszek kompletnie zniknął i wyglądał, jak gdyby po porstu słuchał starego mnicha bez żadnych emocji. Każdy jest łasy na pochlebstwa od obcego człowieka, ale przyjął je z lekkim ucieszeniem, a nie z pychą. Nie czuł, żeby na nie zasługiwał. Terumi dopił swoją herbatą i zgodził się na pokazanie mu czegoś. Po chwili żałował tego, gdy mnich podniósł się i zaczął podnosić szatę, gdyż chcąc nie chcąc, Ayumu bał się, że Kijin pokaże to, czego nie powinien.

Na całe szczęście, jego oczom ukazały się tylko ciężarki zawieszone na nogach. To, co ich właściciel opowiedział o treningu z nimi związanego, było ciekawe. Poświęcenie szybkości dla wytrzymałości? Ayumu nie wiedział, ile te ciężarki ważą, ale Kijin nie wyglądał na jakiegoś bardzo powolnego, a jak już to młody mężczyzna zwalał, że to pewnie przez wiek. Jakie więc ograniczenie szybkości?
- Nie wyglądasz na jakoś specjalnie wolnego, a ciągle masz je na sobie. Czy to poświęcenie ma jakiś haczyk? - Zapytał Terumi. Chciał się zgodzić, bo był otwarty na nową formę treningu - Bo póki co, chętnie bym się podjął tego rodzaju treningu. - A same ciężarki, niby kajdany może będą hamować jego mordercze instynkty, gdyby się w nim zaczęły budzić.

[Arii]

Wyprawa C
Ayumu 12/14

Kijin patrzył się z uradowaniem na to jak Ayumu patrzy na jego ciężarki. Był zadowolony i zachęcony. Może i mimika nie istniała na jego twarzy, ale iskierki w oczach każdy miał dokładnie takie same. Było widać rządzę, ale nie te toksyczną, ale zdrową i dojrzałą. Odkaszlnął słysząc, że nie porusza się zbytnio powoli... -Noszę je od ponad dwudziestu lat... Możliwe, że tylko kilka razy byłem zmuszony je ściągnąć. Ale żyję i stoję przed tobą, więc się przydały i wsparły mnie, kiedy tego potrzebowałem. Są moimi nogami, więc nie mogą już mnie tak obciążać. Ale uwierz... jest to jeden z najbardziej brutalnych treningów dawnych sztuk walk. Tylko najwytrwalsi są w stanie go ukończyć. Przez pierwszy miesiąc będziesz chciał się zabić, aby je sciągnąć. Efekt po miesiącu będzie widoczny już na pierwszy rzut oka.- pstryknął w palce i do pomieszczenia wszedł młody mnich wiozący skrzyneczkę na specjalnym drewnianym wózeczku. Widać, że miał małe trudności z dostarczeniem tego do ich miejsca. Gdy tylko udało mu się podjechać ukłonił się do starca a następnie do Ayumu i odszedł. -Możesz się sprawdzić i spróbować je podnieść.- wskazał dłonią skrzyneczkę, w której po otworzeniu zobaczyć można było dokładnie takie same ciężarki, które miał na sobie Kijin. Wyglądały zwyczajnie nic nadzwyczajnego.

Kijin
Taro

[Ayumu]

Ayumu słuchał mnicha uważnie i skutki treningu zapowiadały się na prawdę obiecująco. Skoro do zwiększonego obciążenia można się przez lata przyzwyczaić i zupełnie nie czuć, że ma się dodatkowy ciężar na nogach, czy może rękach, bo w sumie, gdyby zaciesnić, można by było założyć te ciężarki na przedramiona, to jednak zdjęcie ich, jak zasugerował Kijin, może mieć piorunujące skutki. Skoro można normalnie funkcjonować w ciężarkach, to jak by się funkcjonowało wtedy znowu bez nich? To forma treningu wytrzymałości, ale zapewne też pozwala na tymczasowe przyspieszenie, by przez chwilę walczyć bez standardowych ograniczeń dla ciała. Ayumu był osobą wytrwałą, potrafił wiele znieść i iść przez życie bez wzruszenia. A życie rzucało mu dużo kłód pod nogi. Nic więc dziwnego, że wszystko to brzmiało dla niego obiecująco.

Po chwili na wózku zostały wprowadzone ciężarki. Było to nieco dziwne, bo mimo kół wydawało się, że ciężko to pchnąć. Ale skoro ciężko pchać te obciążniki, to jak ciężkie one muszą być? Ayumu przełknął ślinę. Pieruństwo musiało być tak potężnie, tak masywne, że nawet trenujący tu fizycznie mnisi nie mieli łatwości z pchaniem, nie mówiąc już o podniesieniu.
- Widzę, że nawet podniesienie nie będzie takie proste. - Powiedział, gdy Kijin go zachęcił do wzięcia ich, ale nie miał zamiaru się wycofać. Podszedł do nich powoli i delikatnie objął je dłońmi, a przynajmniej starał się wziąć je od dołu.

Pierwsze podniesienie ciężarków, bez wyczucia ich właściwej wagi było wyzwaniem. To, jak niewielkie były było największą pułapką tego wszystkiego i mężczyzna zapierał się nogami o podłodze, chcąc użyć mięśni całego ciała, by milimetr po milimetrze unieść obciążniki do góry. Twarz nabrała czerwieni, a tam, gdzie gruczoły potowe nie były wyniszczone przez rozległe oparzenia, szybko zaczęły lać się strużki potu. Ale jeśli miał z nimi ćwiczyć, to musiał móc je przynajmniej podnieść i cała adrenalina pomagała mu w przezwyciężeniu tej próby. Ale, z wielkim bólem i wielkim wysiłkiem, w końcu miał je w rękach, nad wózkiem, czekając na nastąpną radę bądź instrukcję.