Herbaciarnia

[Fujiko]

Właściwie to nudno tutaj. Nigdy nie byłam w stanie zrozumieć, co ludzie widzą w takiej nieproduktywnej stracie czasu. Siedziałam skulona przy tym niewielkim stoliku, którego praktyczne zastosowanie przeminęło wraz z odkryciem prawdziwych stołów. Tradycja tradycją, ale to niestety nigdy nie było szczególnie wygodne. Trzeba było jednak jakoś przetrwać, skoro z własnej woli postanowiłam się udać do tego jakże pięknego miejsca. Rozejrzałam się spokojnie dookoła, próbując wzrokiem znaleźć coś, na czym mogłabym zawiesić swe oko. Niestety scena pozostawała pusta zapewne ze względu na dość wczesną porę, a ciekawych obrazów czy innych dzieł sztuki nie uświadczyłam. Może po prostu miałam zbyt wygórowane standardy? Zdarza się. – Dziękuję. – Wypowiedziałam cicho, gdy w końcu moje zamówienie dotarło. Trzeba przyznać, że się mocno cenili. Tyle ryo za jakiś napar ze sproszkowanych korzeni łopianu. Przynajmniej potrafią go zaparzyć, a nie jak moje pracownice z teatru, które myślą, że po zalaniu gorącą wodą i chwilowym odczekaniu pozyska się jakikolwiek wyjątkowy napar. Podniósłszy kubek do góry, trzymając go od dołu drugą ręką, zamieszałam nim delikatnie tak, aby wszelki pozostały susz podniósł się z dna, a ja mogłabym go posmakować. Jego ziemisty smak nie należał do moich ulubionych, ale czego się nie robi dla pozbawienia skóry zmarszczek na starość. Nie, żebym planowała dożyć do takiego wieku. Widząc siebie niedołężną prędzej sama wsadziłabym sobie kunai w szyję.

Nieznacznie podnosząc wzrok znad wciąż parującego kubka, zerknęłam w stronę wejścia. Takiego dziwnego stroju nie dałoby się łatwo przeoczyć, a już szczególnie w miejscu takim, jak to. Czy on naprawdę sądził, że to jest odpowiedni ubiór? Może nie miał innego... Nigdy nie zrozumiem tego szału do pokazywania własnej muskulatury przez mężczyzn. Tak jakby nie mieli się czym innym chwalić, jak tylko siłą własnych mięśni. Nie, żebym tego nie doceniała, ale... ale w zasadzie to nie doceniam. Każdy prosty człowiek jest w stanie się dorobić wyrzeźbionego brzucha, jeżeli odpowiednio długo będzie przerzucał skrzynie czy co tam ta klasa niższa sobie robi. – Cokolwiek, nudno tutaj. – Powiedziałam sama do siebie, odłożywszy na chwilę kubek, aby móc w spokoju wydostać się spod niewielkiego stolika, a następnie wraz ze swoją herbatą w dłoni, spokojnym krokiem udałam się w kierunku bocznych stolików.

Powiodłam jeszcze wzrokiem za uciekającą do kuchni kobietą, nim na dobre przystanęłam przy mężczyźnie w za małym stroju. – Coś jej powiedziałeś, że aż tak uciekła w popłochu? W zasadzie też bym się bała, gdybym musiała rozmawiać z kimś, kto jest ubrany jak ty. – A już na pewno po tym, co mi się ostatnio przytrafiło. Być może biedna pani kelnerka wolała mu nie podpadać. – Na szczęście zdaje się, że jestem od nich znacząco twardsza, ale to się okaże. – Nie pytając się o przesadną zgodę, postanowiłam zasiąść z drugiej strony, stawiając naczynie z herbatą na stoliku. Już mnie w dłoń wystarczająco długo parzyła, a czerwony ślad z pewnością nie będzie się dobrze prezentował, dlatego też póki co przycisnęłam ją do swojej yukaty, spoglądając raz jeszcze na ubiór mężczyzny. – Skoro ktoś przychodzi do bardziej eleganckich herbaciarni, to chyba powinien założyć coś więcej niż rozchodzoną przez starszego brata bluzkę? Choć po rozmiarze wnioskuję, że mogłeś też zabrać ją jakiemuś dzieciakowi. – Tyle możliwości!

[Rokudo Gaika]

Ludzie przychodzą do tego rodzaju przybytku, aby nieco odpocząć od codzienności, zregenerować siły lub po prostu z uwielbienia do tych parzących język napojów, które tutaj sprzedawano. W przypadku Gaiki kwestia była ta nieco bardziej łopatologiczna – chciało mu się pić. Sam zaś pomysł, aby odwiedzić ten przybytek płynnych rozkoszy podniebienia powstał w jego umyśle jakoś kilka chwil po tym, jak zobaczył szyld herbaciarni i ocenił stan swojego pragnienia na niesatysfakcjonujący. Do tej pory wszystko było dobrze, ale w momencie przekroczenia progu, reakcja gości oraz obsługi umocniła go w przekonaniu, że jednak to nie był najlepszy pomysł w jego karierze i być może warto było się wybrać z powrotem po jakieś bardziej stylowe fatałaszki, które nosili tutejsi bywalcy. W następnym momencie jednak już siedział przy stoliku i oczekiwał na tutejszy specjał zakładu, kawę. A, nie wróć. To była chyba herbata. Miał świetny plan na spędzenie czasu w tym miejscu, jakim było narzekanie na swój fenotyp, który odziedziczył po swoich rodzicach. Zwłaszcza jednym z nich. Jakimż to było dla niego zdziwieniem, że jakaś pyskata czarnowłosa damulka z prowokującym tekstem rodem z podwórka zaczęła wyśmiewać jego zwyczajowy ubiór. Pierwszą reakcją było po prostu uniesienie brwi. Lokal raczej nie wyglądał na taki, co serwuje alkohole, więc Rokudo musiał wykluczyć intoksykacje substancjami wyskokowymi, które niekiedy powodują u ludzi takie nagłe fale odwagi i chęci prowokowania towarzystwa do bitki. Znał to w sumie doskonale, bo jak sam wypił to sam najczęściej miał ochotę pookładać się po pyskach, zwłaszcza z kimś, kto to naprawdę potrafił, a nie miętkimi cywilami, z którymi nawet nie mógł na dobre rozkręcić zabawy. Tak czy inaczej warto było wpierw wybadać wody, aby się czasem, kolokwialnie mówiąc, nie wjebać na górę lodową i skończyć na dnie.

- Czy panienka się dobrze czuje? – Odpowiedział po pierwszej części prowokacji padających z ust dziewoi. Gdy ta jeszcze dokręciła śrubę, aby wystrzelić parę jeszcze pocisków prowokacyjnych stwierdzeń związanych z jego ubiorem, srebrnowłosy zamknął oczy i głęboko westchnął.

Cóż, jego aparycja często powodowała ekstremalne zachowania: mięśniacy chcieli się bić, a kobiety zazwyczaj odwracały wzrok i przechodziły na drugą stronę drogi. Czyżby siedząca przed nim babka, była produktem zespołu znikającego bliźniaka, potencjalnego kulturysty? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi.

- Ah, tak. Powiedziałem jej, że jak nie będzie mi smakowała ta herbatka, to przedstawię ją mojemu krawcowi. – Machnął ręką w kierunku służki, która pracowicie, jak pszczółka przygotowywała jego napitek, gdzieś na zapleczu.

- W przypadku, gdy ktoś nie planuje takiej wizyty, trudno mieć pretensje, że nie miał ze sobą drugiego zestawu ubrań. – Tutaj Gaika porzucił swój nie wyrażający niczego wyraz twarzy, aby się uśmiechnąć tak, jak do kelnerki, która zdrefiła na jego widok i wyraźnie spędzała za dużo czasu na kuchni, aby ograniczyć ich kontakt do minimum. – No chyba, że panienka oferuję swoją pidżamkę? Też w nią nie wejdę, ale przynajmniej mnie nie będzie upinać przy piersi.

[Fujiko]

Niejedna herbata, a raczej to, co udaje, że nią jest, mogłaby wywołać o wiele gorsze efekty niż podawany alkohol. Nikt mi nie wmówi, że ludzie o bardziej wypełnionych monetami sakiewkach nie chcą poczuć na własnej skórze jak to jest stracić swoje zmysły i odlecieć w jakieś niedostępne dla zwykłych śmiertelników krainy. Siedząc grzecznie w kąciku jako młoda dziewczynka, udało mi się nasłuchać tych opowieści o smokach i innych mitologicznych istotach, które ni z tego, ni z owego zaczęły pojawiać się w tylnym pokoju naszego teatru. Choć może jeszcze te opary alkoholu sprzed tygodnia mnie trzymają? Hm... Nie, chyba nie. – Na tyle na ile się dobrze czuć mogę. Dziękuję serdecznie za troskę. W tych czasach bardzo ciężko jest o to, aby znaleźć kogoś, kto zatroszczyłby się o nasze zdrowie. – Nawet lekko skinęłam w jego stronę głową na znak faktycznych podziękowań, choć w zasadzie to mnie mało interesowało, czy przejmuje się rzeczywiście moim zdrowiem, czy też próbuje mi dogadać. Nie każdy jednak może sobie pozwolić na comiesięczne kontrole w naszym szpitalu. I jakoś nie byłam pewna, czy człowiek obecnie siedzący przede mną, był na jakiejkolwiek w swoim życiu. 

– Chyba twój krawiec nie ma za dużo pracy, to z pewnością zająłby się dziewczyną z odpowiednim szacunkiem. – Przesunęłam się nieco w prawo, chcąc zza filaru spostrzec pracującą w kuchni kobietę. Czy mnie interesowała? No może trochę. Ciekawe jak bardzo była w stanie do tej pory przesiąknąć tym pięknym ubraniem, w którym się porusza. Czy identyfikuje się z nim, a może rozumie, że to tylko pracowniczy uniform, który w żaden sposób nie opisuje jej jako osoby? Prości ludzie, gdy złapią w swe ręce błyskotki, zaczynają świrować. – Nie jestem tylko pewna, w jaki sposób miałby się nią zająć. – Powróciłam do swej wyjściowej pozycji, prostując plecy. – Patrząc na jej ruchy nie wydaje się być zbyt dobra w sprawach manualnych. Jakiekolwiek by one nie były. – Aż się sama uśmiechnęłam przez swoje myśli. Chcąc jednak zamaskować swoją radość, pochwyciłam w końcu kubek z naparem i wlałam w siebie kilka łyków, przytrzymując jego krawędź przy ustach, gdy mój pan kolega postanowił w jawny sposób obrazić moje ubranie. Czy ja mam jakiegoś wiecznego pecha, że muszę ciągle się z kimś kłócić, gdy wychodzę na miasto? Kiedyś ludzie byli o wiele lepsi, ale jest jak jest. Może po prostu z wiekiem i z większymi pokładami inteligencji w sobie zauważam coraz gorsze braki w edukacji społeczeństwa.

– Może po prostu trzeba chodzić w czymś, co mogłoby reprezentować jakąkolwiek klasę? Tak tylko rzucam pomysł, bo zdaję sobie sprawę, że nie każdy może mieć krawca, który robi coś z głową. – Trudno, aby mnie coś upinało przy piersi, gdy sama ich w zasadzie nie mam. Po krótkiej obserwacji mogłam spokojnie dojść do faktu takowego, że siedzący przede mną mężczyzna mógłby o wiele łatwiej zdobyć facetów, gdyby się tylko przebrał za kobietę. Niczym w teatrze. Tylko, zamiast tańczyć na scenie, musiałby wdzięcznie tańczyć przed stołami innych. Drobna różnica. – O ile jesteś w stanie sam zapłacić za herbatę, to może starczy Ci na kawałek materiału od mojego krawca. Mówisz, że masz problem z piersiami? Wiem tylko tyle, że zaczynają rosnąć i boleć, gdy ktoś jest w ciąży. Jeżeli chcesz mi o czymś powiedzieć, to śmiało. Jako artystka staram się być tolerancyjna. – Na tyle, na ile mogę oczywiście. 

[Rokudo Gaika]

Zainicjowana dyskusja przez czarnowłosą dziewczynę zaczynała powoli przypominać szermierkę słowną. Już po jednej wymianie było widać, że czuje się ona w takich sytuacjach jak ryba w wodzie. Nie można było tego powiedzieć o samym Rokudo, który właściwie niewiele był od tego, by rzucić ręcznikiem i darować sobie to całe zajście, gdyby nie to, że w ciągu całej tej dyskusji minęło dość czasu, aby pracująca tu maiko skończyła przygotowanie jego barszczu z liści na kompocie z kamieni. Do jego(ich?) stolika został dostarczony mały czajniczek oraz dwie(sic!) filiżanki. Przygotowująca to wszystko kelnerka jedynie skłoniła się lekko i czmychnęła czym prędzej ku czeluściom zaplecza tegoż wspaniałego przybytku. Tym właśnie sposobem droga wyjścia została odcięta, a srebrnowłosy, który już rozważał wyeksmitowanie swojej nieskromnej osoby z tego miejsca jak najdalej, został właściwie przyparty do muru przez kolejną w tym dniu źle podjętą decyzje.

Jednakże trudności w życiu to jeszcze nie koniec świata. Pyskata panienka, która sypała dobrymi radami na lewo i prawo w żaden sposób nie mogła mu przecież jeszcze bardziej zepsuć późnego popołudnia spędzonego na popijaniu suszu polanego gorącą wodą.

- Niesamowite, że ktoś może mieć w sobie tyle jadu. – Powiedział zrezygnowanym tonem zakładając ręce na piersi. Jego drapieżny uśmiech zniknął z twarzy, a sam Gaika zaczął nieco wodzić wzrokiem po lokalu w poszukiwaniu czegoś ciekawego. W końcu jego rozmówczyni nie była specjalnie chętna do cywilizowanej rozmowy, a jemu zależało na tym, aby nie słuchać kolejnych inwektyw skierowanych to do jego stroju, sylwetki czy ogólnego zachowania.

- To może w ramach za konsultacje z mody i etykiety napijesz się tej herbatki? – Odwrócił głowę w kierunku kobiety by spojrzeć jej w oczy. – Kto was tak skrzywdził, że tak się zachowujecie, panienko? – Czy był to celny strzał, czy też błędna obserwacja? Trudno właściwie powiedzieć. Sam miał całkiem pokaźny bagaż doświadczeń. Zanim jednak doszło do kolejnych oratorskich wyczynów z ust nieopodal siedzącej dziewoi, Rokudo nalał sobie nieco wywarku z czajniczka do filiżanki i zaczął spokojnie popijać.

[Fujiko]

Biorąc kolejny łyk, podejrzałam przez zaparowane oczęta pracownicę tego lokalu, która chyba się pomyliła. Nie przypominałam sobie, abym zamawiała dla siebie jakąkolwiek filiżankę. Nawet ładna nie była. Widać było wyraźny przepych i bogactwo, jakie od niej biło, ale akurat ja zawsze preferowałam praktyczność ponad wygląd. Dlatego też rzadko kto mógł mnie uświadczyć w pełnym kimono, które było po prostu nieporęcznym zabytkiem naszej jakże wspaniałej kultury. Nie odezwałam się, a nawet nie podziękowałam skinieniem głowy. Po prostu odprowadziłam ją wzrokiem, gdy ta postanowiła wreszcie gdzieś tam zniknąć za kotarą prowadzącą do kuchni. – Wąż stosuje swój jad do obrony, nie do ataku. – Nie było to prawdą... a przynajmniej nie w całości. Nie wiem tylko dlaczego tak łatwo jest urazić tych facetów. Czy ja cokolwiek powiedziałam w tej rozmowie obraźliwego, co nie wynikałoby z ochrony mojej godności przed dość niemiłymi frazesami lecącymi z jego ust? No właśnie. Nawet nie muszę odpowiadać, bo wszyscy zdajemy sobie dokładnie z tego sprawę, że jedyną pokrzywdzoną jestem ja sama. – Pewnie i mogłabym go wylać z siebie więcej, ale jak widzisz - nie chce mi się. – Wzruszyłam obojętnie ramionami, odkładając do połowy wypity kubek przy kącie stolika.

W tym też momencie nasz wzrok się zetknął. Potrwałam chwilę w tym zawieszeniu, wpatrując się w oczy srebrnowłosego, ale za wiele w nich nie ujrzałam. Może tę młodzieńczą energię, którą z siebie wyprałam już dawno temu, pozostawiając miejsce jedynie marudzeniu i oschłej kalkulacji? Nachyliłam się, aby podejrzeć, co też znajduje się w czajniczku. – Obecnie już piję swoją. Zresztą nie przepadam za Senchą. Wybrałeś ją ze względu na polecenie czy własne preferencje? – Nie, żebym oceniała kogoś przez to, co pije, ale zawsze uważałam, że jeżeli ktoś wybiera pierwszy z brzegu napar, jaki mu zaproponują, to jego wiedza na ich temat leży gdzieś w rzecznym mule. Dlatego też preferowałam herbaty niecodzienne o nieco odmiennych smakach od tych, które są na co dzień prezentowane. 

Tak czy siak, miałam być miła. Choć raczej obojętna jest tutaj lepszym słowem. Wyprostowałam się, bo to niekulturalne siedzieć zawieszonym nad stołem. – Mogę się jednak napić. – Ach. Co. Aż mi delikatnie brew zadrżała, gdy zobaczyłam, jak bez żadnych skrupułów nalewa sobie jako pierwszemu. Doprawdy, na co ja w ogóle liczyłam. – Ech. – Westchnęłam mimowolnie wypuszczając z siebie powietrze. Nie zamierzam sama sobie usługiwać. Jeżeli mi nie naleję, to przecież zawsze mam swój kubek. 

Czy ktoś mnie skrzywdził? Może. Nie sądzę, abym to jakoś mocno odczuwała czy w ogóle się tym przejmowałam, jednak mężczyźni lubią mieć rację w tym co mówią i robią, dlatego postanowiłam iść zgodnie z podyktowanym mi scenariuszem. – Życie. Krzywdzi nas wszystkich, a ja nie jestem aż taka wyjątkowa, aby i mnie oszczędziło. Po czym to jednak wnioskujesz, że doznałam w przeszłości jakichś szkód? Widzisz więcej niż przeciętny człowiek jest w stanie? – Bla, bla. Wygadaj się, powiedz, jak to bardzo jesteś w stanie wyczytać ludzkie emocje z ich twarzy i inne jakieś tam dyrdymały. Naopowiadaj dziewoi pięknych historii o sobie. Mogę udawać, że nawet ich słucham.

[Rokudo Gaika]

Podczas całej dyskusji Rokudo przymknął lekko oczy. Sytuacja w jakiej się znał nie wymagała wzmożonej uwagi z jego strony. Mógł zatem sobie pozwolić na opuszczenie gardy podczas dyskusji z czarnowłosą. Ta natomiast wpierw go poczęstowała ciekawostką w postaci opinii na temat zachowania pewnych charakterystycznych gadów. Można by dodać, że była to błędna opinia, ale wystarczająco już namieszał w tej dyskusji i nie było co przerywać wypowiedzi dziewczyny. Wyszedł już na wystarczająco wielkiego ignoranta w tym towarzystwie, nie trzeba było jeszcze dosypywać kilograma ziemniaków do tego całego buractwa, które wykazał. Zwłaszcza, że jego rozmówczyni sama się przyznała, że to co mu pokazała do tej pory, było zaledwie ułamkiem tego, co potrafiła.

Gdy nalewał sobie do filiżanki usłyszał jakby mimowolne westchnięcie swojej rozmówczyni. Wyglądało na to, że popełnił kolejną gafę? Nieszczególnie przywiązywał uwagę do protokołów przy stole, a już zwłaszcza w ostatnim czasie, gdzie jedynym towarzyszem jego posiłków był pewien czarny czworonóg o paskudnym usposobieniu. Może właśnie te podobieństwa sprawiły, że srebrnowłosy poczuł się na tyle swobodnie w tym otoczeniu, by na chwilkę zapomnieć o problemach codzienności. Popijając barszczyk z zielonych listków pozwolił sobie na lekkie odetchnięcie. Lekko gorzkawy smak gorącego napitku w zestawieniu z orzechowymi nutami, był całkiem przyjemną odmianą od jego zwyczajnego napoju, jakim była czysta woda. Zapach suszu uderzający w jego nozdrza, gdy upijał łyk wyraźnie działał nań uspokajająco.

- Właściwie to nie pijam takich rzeczy, jak zapewne zgadłaś po moim stroju. – Uśmiechnął się nieznacznie, niemal łagodnie. Wciąż jednak można było odczuć nutę tej drapieżności, którą wykazywał przy swojej niezbyt udanej próbie odbicia piłeczki.

W końcu zaś jego niesamowita empatia, takt oraz zdolność do kontaktów międzyludzkich spowodowała, że dziewczyna otworzyła się przed nim i zaczęła wylewać swoje gorzkie żale. Dziedzic rodu Rokudo ze zrozumieniem kiwał głową na kolejne słowa, które niosły ze sobą ładunek emocjonalny, nieporównywalny do tego poprzedniego. Wydawały się jednak nieco suche i pozbawione szczerości, jakby był to wyuczony, automatyczny przekaz, a nie słowa, które płyną prosto z serca. Z drugiej strony jednak trudno było wymagać, kogo nawet imienia nie poznał opowiedział mu swoją tragiczną historię życia, o ile nie chodziło wyłudzenie pieniędzy na leczenie, czy innego rodzaju wałki, które w tym mieście były dość regularnie uprawiane przez co sprytniejsze jednostki.

- Po prostu przeczucie. – Wzruszył ramionami. Wcale a wcale nie czuł się bardziej czy mniej wykwalifikowany, czy doświadczony przez życie, aby dostrzegać ludzkie ułomności. Po części było to trochę pytanie retoryczne, ale skoro czarnowłosa posiliła się na odpowiedź, to i on mógł to przecież zrobić. Odsunął na bok filiżankę z parzącym język napojem, aby sięgnąć po czajniczek i nalać do osamotnionego kubeczka, który obsługująca tutaj dziewczyna dostarczyła do ich stolika. Wyglądało na to, że tak jak w życiu, Gaika otrzyma połowę produktu za tą samą cenę. - Jestem Gaika, a wy Panienko? - Wtrącił w końcu po odstawieniu o połowę lżejszego czajniczka.

[Fujiko]

Czy on... Nie, zaraz. Naprawdę? Zauważył moje westchnięcie (no bo jakby go mógł nie zauważyć. Było dość intencjonalne!), a i tak mimo tego postanowił, że będzie sam sobie popijać herbatkę, kiedy piękna kobieta siedząca przed nim musi spoglądać w puste dno filiżanki? Jego ubranie zaczynało być najmniejszym problemem w tym całym spotkaniu, ale przecież nie mogę winić kogoś, kto chce wyjść z dołka społecznego, dając sobie namiastkę luksusu w tym swoim nędznym życiu. Takie zachowania należy pochwalać, a nie ganiać, prawda? Ostatnio na starość robię się naprawdę coraz bardziej ckliwa i miłosierna dla takich ludzi jak on, ale może to dobrze. Tatuś zawsze powtarzał, że warto mieć w sobie rozwinięte wiele cech i umiejętności, aby móc się dostosowywać do sytuacji, jakie nas w życiu zastaną. Na całe nieszczęście nigdy on swych mądrości w praktyce nie wykorzystywał, bo jednak był zbyt zaślepiony jak to każdy facet. – Nie muszę zgadywać, gdy sam mi to mówisz. – Och, nie nie! Ja nic nie zgaduję. Ja po prostu widzę i od razu wiem. Proszę nie odbierać mi moich umiejętności dedukcji.

– Problem jednak pojawia się wtedy, gdy próbujesz korzystać z luksusów, które nie są dla ciebie przeznaczone. O ile będziesz miły, to zapłacę za to, co dla siebie zamówiłeś. Zawsze wierzyłam w to, że należy pomagać tym, którzy nie do końca sobie z życiem radzą. Wtedy od razu widać, czy pieniądze są im potrzebne do uchlania się, czy mają jakieś wyższe cele w życiu. A ty jakieś cele posiadasz? Poza rozbudowanymi mięśniami. – Z takim celem to on może sobie co najwyżej pobić osiłków za karczmami, a nie poprowadzić własne życie w dobrym kierunku. Mężczyzna ten jednak w miarę dobrze się wysławiał, wybitych zębów chyba nie miał, a to już dobrze rokuje na przyszłość. Był zbyt pewny siebie, ale to jak jakaś zaraza obecnych czasów, która dotyka wszystkich, którym cokolwiek choć raz w życiu wyjdzie. Idzie się przyzwyczaić.

Chcąc lub nie, pochwyciłam więc kubek z moją Gobuchą, lecz jak na zawołanie siedzący przede mną pan w końcu postanowił poczuć się jak gospodarz (w końcu to on był pierwszy przy stoliku) i przelał nieco swego naparu do samotnej filiżanki. Spojrzałam na nią podejrzliwym okiem, zatrzymując się w pół drogi kubka do moich ust, nie wiedząc, czy jednak chcę pić te niedobrą herbatę, ale tym samym sprawić choć ułamek przyjemności Gaice, a może pozostanę przy swoim. Schyliłam głowę, chcąc wtopić swój wzrok w pływający w cieczy susz. Czy odczytam z niego przyszłość i decyzję, jaką powinnam podjąć? – Przeczucie jest zgubne. Bo na czym ono bazuje? – Aż mnie tak to myślenie o wróżbiarstwie powiodło do tego poruszonego przeczucia. Nie wierzyłam w takie głupoty. Coś się wie lub nie. A czucie to jedynie brzydki synonim na to. – Czy gdybym się uśmiechnęła, uznałbyś, że jestem wesoła? Nie jestem osobą, która jakoś patrzy w przeszłość wypominając ją sobie. Spoglądając na ciebie nie widzę czy... jak to nazywasz - nie czuję twojej historii. Czy to właściwie ważne? – I czy to właściwie mnie obchodzi? No tak po prawdzie to bardzo mało mnie to interesuje. Liczy się obecny odbiór i to, co możemy sobą dać, a nie jakieś krzywdy od życia.

Odstawiłam w końcu Gobuchę na bok, pochwyciwszy zalaną wrzątkiem filiżankę. – Fujiko. – Jeszcze nie piłam, lecz przyzwyczajałam me dłonie do gorąca naparu.

[Rokudo Gaika]

Cała dyskusja była pełna różnego rodzaju założeń i dedukcji, które były opierały się na stosunkowo krótką obserwacje. Oboje rozmówców wychodziło z pewnych założeń i powolutku budowało sobie, coraz bardziej przypominający rzeczywistość, obraz drugiej strony. Jeśli chodzi o talent do obserwacji szczegółów mogło się wydawać, że czarnowłosa kobieta ma nad nim przewagę. Zapewne już przypinała mu odpowiednie metki w głowie. Można by powiedzieć, że upychała go na siłę do szufladki z plakietką „głupi, niewychowany mięśniak, pracownik fizyczny” czy czegoś w tym rodzaju. W głowie Rokudo zaś gadatliwa panienka wydawała się być przykładem takiej kłótliwej osoby, która jest przekonana o swojej własnej nieomylności, mającej odwagę, aby wytknąć błędy i złe zachowania, które się dzieją w jej otoczeniu. Ile było w tym prawdy? Trudno było powiedzieć. Gaika z zasady jednak nie starał się kategoryzować ludzi względem ich słów czy zachowania. Jego interesowały emocje i to właśnie w ich obserwacji poniekąd się wyspecjalizował. To je najtrudniej było udawać i były najlepszym źródłem wiedzy o drugiej osobie.

- Zatem uważasz, że przychodzę do takich miejsc nie mając dość pieniędzy, by za siebie zapłacić? – Uśmiechnął się znów w ten łagodny sposób, który nie powodował mdlenia kobiet i płaczu niemowląt. Ten taki bardziej stonowany, można by powiedzieć. – Podziękuje zatem za twoje dobre chęci, ale jestem w stanie uregulować swój rachunek. – Skierowawszy wzrok do filiżanki z gorącym napojem podniósł ją na chwilę, by przyłożyć do ust i wychylić do gardła. Gorąco herbaty zaczęło rozchodzić mu się przez cały przełyk, prosto do żołądka. Odstawił puste naczynie i powrócił do ciekawej dyskusji.

- Jest zgubne, ale również można to samo powiedzieć o obserwacji i dedukcji. – Rozłożył ramiona. Właściwie mu się nawet trochę zrobiło głupio, gdy wypowiadał takie truizmy. Czy było to widać na jego twarzy? Być może. Ktoś kto tak przygląda się swoim rozmówcom, jak Fujiko nie mogło to ujść uwadze. – Jeden uśmiech nie świadczy o wesołości. Ci z wiecznym uśmiechem na twarzy najczęściej są tymi, którzy cierpią najbardziej. – Odetchnął ciężko usiłując skontrolować swoją mimikę, aby nie ujawnić grymasu, jaki wywołały jego własne słowa. Kiedyś zawsze się uśmiechał. Bez względu okoliczności. Nie mógł przecież pokazać jak ciężka była dla niego tamta sytuacja. Być może również tym uratował matkę przed popadnięciem w całkowite szaleństwo. – Moja historia nie jest niczym przyjemnym, dlatego ją odrzuciłem. Ona zaś zdecydowała się odrzucić mnie, więc jesteśmy kwita. – Sięgnął po czajniczek, aby wypełnić swój kubeczek gorącym napojem. Czy mu smakowało? Trudno było o tego rodzaju wyznania, nawet przed sobą. Ot gorący płyn, lekko gorzkawy. Ciekawe urozmaicenie, ale nic ponadto.

[Fujiko]

Zaśmiecanie własnego umysłu jakimiś przypinkami z przymiotnikami o drugiej osobie, to jedynie strata nie tylko własnego, cennego czasu, ale przede wszystkim zasobów naszego mózgu. I choć mogłabym sama sobie pozwolić na to, aby nieco go zaśmiecić tu i tam, bo najwyraźniej natura obdarzyła mnie większą pojemnością pamięci, to raczej opierałam się na prostych schematach. Czy ktoś jest przydatny? A jak nie, to czy jest chociaż zabawny? A no to jest mało warty bliższego zapoznawania się z nim. Sprawa jest prosta tak jak i schemat. Obecnie Gaika nie mieścił się w żadnej z dwóch kategorii, choć może gdybym miała nieco więcej energii, to śmiesznie byłoby go poobrażać. Póki co wydaje się być jednak grzecznym, ułożonym chłopakiem, który może ma coś za uszami, gdy jakiś kolega go zdenerwuje. Gdyby mi chociaż napluł do tej filiżanki... A on nic. Po prostu mi nalał. Teraz to ja już nie wiem, co bym naprawdę wolała. – Nie wiem, nie uważam. Czy mnie obchodzi zawartość twojej sakiewki? Nie szukam w tobie męża, więc mnie to nie interesuje. Jak masz, to zapłacisz, a jak nie masz, to uciekniesz. Przecież kto by cię miał dogonić? Tamta pokraka, której się ręce trzęsą? Jestem pewna, że jej obi by się rozwiązało, a sama przewróciłaby się na podłogę. – To byłoby w zasadzie dość zabawne, gdybym mogła ujrzeć scenę pościgu kończącą się bliskim spotkaniem twarzy pracownicy z podłogą. Niestety nie było na tyle zabawne, abym się uśmiechnęła. Na pewno nie myślałam o odwdzięczeniu się pięknie podniesionymi kącikami ust, które właśnie prezentował mężczyzna. W odpowiedzi więc na jego uśmiech jedynie zgasiłam go obojętnym wzrokiem, a przynajmniej takie były moje zamierzenia. Powzięłam mimo wszystko swój pierwszy łyk, idąc za przykładem z drugiej strony stolika.

Bleh. Jakbym piła ziemię zmieszaną z błotem z dodatkiem jakiejś przyprawy, aby miało to jakikolwiek swój smak. Wzdrygnęłam się nieznacznie, lecz czarkę z napojem dalej pozostawiłam w swej dłoni, przybliżając ją nieco do siebie, aby oprzeć ją na brzuchu. O bogowie... O bogowie! Gdzie on to wyczytał o tym uśmiechu przykrywającym głęboko skrywany smutek? Gdybym wymiotowała na zawołanie (z pewnością potrafię to robić, lecz mi nie wypada), to bym to zrobiła. Takiego podstawowego tekstu wygłaszanego przez stare babcie i innych, próbujących przemawiać do ludu beztalencia, to dawno nie słyszałam. Skinęłam oczywiście z grzeczności głowa, zgadzając się w pełni z mym wysublimowanym rozmówcą. – Najpewniej tak jest. – Rzuciłam od niechcenia, aby nie wyszło, że jestem jakąś niemową.

Hm... Powiedział mi coś o swojej historii... Ludzie chyba w takich momentach dopytują się o szczegóły? Odłożyłam więc filiżankę na stolik, a ręce położyłam wzdłuż kolan, aby wyjść na nieco bardziej poważną, skoro już takie tematy rozmów chcę podejmować. – Skoro już tak powiedziałeś o tym uśmiechu, to pewnie też słyszałeś o tym, że inni wolą przepracować swe smutki zamykając się w sobie, zbierając agresję do otaczającego ich świata. – Niejednokrotnie słyszałam taką opowieść o sobie. Jak dobrze, że ja tę agresję dostałam wraz z narodzinami i nie muszę jej w sobie zbierać. – Skoro odrzuciłeś historię, to jesteś przez to kimś lepszym, czy stałeś się osobą bez żadnego podparcia moralnego, robiącą to, na co jej przyjdzie ochota? – Tak zwany degenerat społeczny. Wielu takich. Oni też się nie przejmują historią, bo jej po prostu nie mają. Łatwo wtedy jest odrzucić coś, co w zasadzie nie istnieje w naszym świecie. – A może po prostu była na tyle krótka i nieciekawa, że łatwo przyszło ją odrzucić?

[Rokudo Gaika]

Popołudnie zaczęło nabierać rumieńców, a gorący napitek powoli znikał z filiżanek obojga rozmówców. Rokudo nie śpieszył się z piciem, powoli próbując każdy łyk w ustach, nie oszczędzając ani jednej kropli. Chciał zapamiętać ten smak, aby później być w stanie mieć punkt odniesienia do innych herbatek, które tutaj serwują. Czyżby zdecydował się na kolejne zamówienie? Czy jego sakiewka wytrzyma taki nagły przypływ wydatków? Wiele pytań, niewiele odpowiedzi. Tak to właśnie u niego wyglądało.

Potem nastąpiło wyraźne odrzucenie jego osoby w postaci potencjalnego kandydata na męża. Co było ciekawe, to srebrnowłosy nawet nie wiedział, że był rozpatrywany pod tym względem. Ze słów dziewczyny jednak wynikało, że nie był w jej guście. Możliwe, że to ubiór, ale bardziej prawdopodobne było jego zachowanie, które niespecjalnie można było kojarzyć z ciepłem ogniska domowego, bawiącymi się dziećmi na podwórzu oraz drzewie w ogrodzie, które posadził w dniu narodzin swego pierworodnego. Dodajmy do tego jeszcze buda z psem w środku i wypisz wymaluj mamy obraz wyidealizowanej rodzinki, do jakich aspiruje wielu. Wielu, ale nie on. Zacznijmy od tego, że wolał koty nad szczekające czworonogi. Nadmierna ufność i oddanie zawsze źle mu się kojarzyły.

- Tak, szybko biegam. – Przytaknął na słowa Fujiko, która zasugerowała mu najtańszą możliwość wyjścia z herbaciarni. Było to jakieś rozwiązanie. Zamykało to jednak możliwość powrotu na kolejne doświadczenia z barszczami z liści i innych cudacznych napoi, których nie pijał na co dzień. Upił kolejny łyk z filiżanki pełnej zielonkawego płynu o podejrzanym pochodzeniu.

To co nastąpiło wywołało u Gaiki lekkie zdziwienie. Reakcja na jego słowa związana z uśmiechem przeszła wszelkie oczekiwania i czarnowłosa zrobiła się smutna, niemal markotna. Skwitowało wszystko króciutkim zdaniem, jeno trzema słowami, które tylko potwierdziły jego tezę. Czyżby w końcu udało mu się dotknąć jej duszy oraz doprowadzić do zrozumienia pomiędzy tymi dwoma nieznajomymi, połączonymi przypadkowymi zdarzeniami? Tak oto się spotkali, mężczyzna z przeszłością i kobieta po przejściach.

Wkrótce jednak jego rozmówczyni odzyskała rezon i zaczęła kolejny temat, poniekąd powiązany z poprzednim. Tutaj padł przykład zupełnie odmiennego zachowania wywołanego przez sytuacje życiowe. Wyobcowanie, zamknięcie się w sobie, zabutelkowanie emocji. To ostatnie chyba najgłośniej wybrzmiało w jego głowie. Czy to właśnie robił? Czy to było zbieranie w sobie całej tej niechęci? Niezupełnie. Metafora z butelką była niewystarczająca. Ale właściwie jaki jest sens próbować zakorkować wulkan? Młodzian odchylił się nieco do tyłu i uniósł głowę spoglądając w sufit. A potem poleciały kolejne pytania dodatkowe. Fujiko się dopiero rozkręcała i prędkość wygłaszanych teorii oraz pytań pomocniczych przybierała tylko na tempie. – Odrzuciłem, bo nie pozwoliłem, aby mnie ukształtowała. Można powiedzieć, że to taki dziecięcy bunt. Nie znaczy, że o niej zapomniałem. – Odetchnął ciężko nachylając się znów do stołu. Od tego tematu zachmurzyło mu się w głowie. Właściwie dlaczego go o to wypytywała? Czy to była jakaś forma grzeczności, czy po prostu jej nieukrywana ciekawskość i wścibstwo? Czy ona znała jego sytuacje, a to wszystko było formą niesmacznego dowcipu? Chyba nawet jego dziadek nie wykazywał się takim okrucieństwem. – Chciałbym bardzo, by była krótka, ale jest tylko nieprzyjemna. – Pokręcił lekko głową, jakby z dezaprobatą. – A może ty mi opowiesz jak przebiegały twoje losy, skoro skierowały cię na drogę zaczepiania podejrzanych mężczyzn w prostackich ubraniach? – Skwitował to wszystko sarkastycznym uśmieszkiem.

[Fujiko]

Na całe szczęście, choć właściwie to chyba nie, zawartość mojej filiżanki niespecjalnie się opróżniała. W zasadzie mnie to się nawet pić nie chciało. Przyszłam jedynie tutaj, aby wyrwać się po kilku dniach siedzenia w biurze i unikania ludzi. Nawet ja mam dość, gdy ciągle widzę te same paskudne twarze przechodzące tuż przed moim wzrokiem, a szczególnie wtedy, gdy jedna za drugą coś ode mnie chcą. W takich momentach najchętniej rzuciłabym tym wszystkim i gdzieś wyjechała, ale przecież tak nie można. Nie tylko dlatego, że odcięłoby mnie to od źródła gotówki, ale również dlatego, że nikomu nie ufałam tak, jak sobie. Stąd też próżno było mi szukać męża, który byłby jedynie kulą przypiętą do mej nogi. Zapewne też na nic by się mi nie przydał. Od noszenia ciężkich szaf mam ludzi, którzy nie wymagają ode mnie wiecznej atencji i pieniędzy na zachlanie mordy. Prawdziwa niezależna kobieta można byłoby rzec. No i tak. Nie mam czego ukrywać w tej materii. Może kiedyś, gdyby ludzie zaczęli gadać na mieście, a mnie by to jeszcze obchodziło...

– Gratuluję. – A to ci dopiero. Masz nogi i potrafisz biegać. Choć w zasadzie to jest pewnego rodzaju osiągnięcie, patrząc na to, jak dużo osób w jego wieku potyka się o własne nogi, gdy świat zacznie im wirować po kilku kuflach. – Ja nigdy nie musiałam sprawdzać szybkości mojego biegu. Może nie potrafię? – Uśmiechnęłam się jednym kącikiem ust. Chyba po raz pierwszy w tej rozmowie. Bardziej jednak z prześmiewczego zdania, jakie rzuciłam w stronę rozmówcy i tego, że dobrze znałam odpowiedź na to pytanie. Lubiłam jednak sprawiać, aby odbiorca poczuł się wywyższony. Szczególnie wtedy, gdy prawda była zupełnie odwrotna. Jak wtedy, gdy do teatru przybył bard, recytując usłyszane wcześniej pieśni, myląc całkowicie bieg wydarzeń. A ja sobie poudawałam głupią trzpiotkę zapatrzoną w jego wygrywy. Jaki on był radosny... Czy to zalicza się do dobrych uczynków? Gdy po prostu mogę czerpać szczęście z czyjejś niewiedzy na temat tego, że po prostu się wygłupia? To dopiero byłoby ciekawe rozważanie... – Tylko od Ciebie ludzie uciekają, jak nasza pani służąca, a mnie się chyba nie spodziewają. Jak ostatnio, gdy postanowiłam wyjść do prostej gawiedzi udając się do obskurnej karczmy. Y... – Zawiesiłam się nieco. Opowiadanie o tamtych wydarzeniach z pewnością nie przysporzyłoby mi sławy. To raczej była ujma na honorze, choć oczywiście wina leżała po stronie obdartusów.

Dziecięcy bunt. Przynajmniej się przyznał. Pozostawałam jak posąg, do którego niektórzy biedacy przybywają, aby się wygadać i podrzucić monetę, na którą pracowali cały tydzień. Wierzyli chyba, że jacyś bogowie przyjdą i uratują ich od biedoty i choroby. Czy i Gaika wierzył, że jakoś mu pomogę? A nie... Właściwie to sama go przecież o to spytałam. Czasami, ale tylko czasami, popełniam te głupie błędy myślowe, gdy aktywuje się w mym wnętrzu część odpowiedzialna za ludzkie kontakty. Pokręciłam niezbyt zadowolona głową, że wplątałam się w taką dziką dyskusję i ponownie chwyciłam za filiżankę, przystawiając ją do ust. – Mhm, rozumiem. – Odpowiedziałam krótko na całą tę jego wypowiedź, biorąc to jeden czy dwa łyki herbaty, próbując delektować się jej gorzkim smakiem. A może smakiem gorzkich myśli, jakie musiały się kłębić w głowie mężczyzny?

– Skoro dalej o niej myślisz i teraz powróciłeś do przeszłości, to musisz być, wybacz, lecz dosadne słowa działają lepiej. Ekhm. Głupi. Skoro sądzisz, że ją odrzuciłeś. – Ha, śmieszne. To jak wtedy, gdy próbujesz nie myśleć o swojej ukochanej, dla której byłeś nic nie warty, a i tak ciągle marzysz, aby się z nią przespać. Czy co tam ci faceci sobie marzą. – Moje losy? – A co ja przyszłam do wróżki, której mam się zwierzać? Wzruszyłam ramionami, biorąc kolejny łyk, przedłużając tym samym trwającą ciszę. – Zajmowałam się panami, którzy mieli nieco lepsze stroje od twoich. Można byłoby powiedzieć, że świadczyłam im przysługi, zmieniając ich życie nie do poznania. Zdecydowanie na lepsze, a już na pewno lepsze dla naszego Shigajskiego świata. A tak to patrzyłam jak mój ojciec sprowadza kolejne kobiety do naszego domu, spoglądałam na upadlających się panów mafiozów, którzy myśleli, że zjedli wszystkie rozumy i trwałam. Gdzieś obok. Niczym piękny posąg stworzony przez mojego ojczulka. – Ile było w tym prawdy? Jakaś prawda była, choć raczej głębiej skryta, aby nie przedstawiać niepotrzebnych szczegółów mojego życia. Tak naprawdę nic specjalnego, a już na pewno nic, co zostawiłoby mi jakąś skazę na dłużej. Chyba?

[Rokudo Gaika]

Wyglądało na to, że dyskusja dopiero się na dobre rozkręcała, ale Rokudo odczuwał okropne zmęczenie tym, co było powiedziane do tej pory. Może przerzucenie tematu rozmowy na Fujiko mogło mu pomóc zregenerować nieco swojej energii? Było jednak pewne, że jak wróci już do swojej przybudówki przy murze, to poświęci sporo czasu na solidny trening. Trzymanie się za mordę 24/7 było wystarczająco wyczerpującym zajęciem dla srebrnowłosego. A okazji, aby poszaleć ostatnimi czasy nie było zbyt wiele, więc wysiłek fizyczny był świetną metodą ujścia nadmiaru tej energii.

On również nieco przystopował z herbatką, która oddała już większość ciepła do jego rąk przez cieniutkie ścianki filiżanki. Kolor, którego nabrała przypominał mu raczej o zielonych ściankach akwarium, którego nie czyszczono od zbyt długiego czasu. Nie spodziewał się w sumie, że należy do grupki napojów, którymi można się najlepiej cieszyć tylko w określonych temperaturach.

W kolejnych słowach autoironia czarnowłosej osiągnęła niemal zenit jej możliwości, albo raczej też tego, co mu pokazywała. Młodzieniec aż parsknął, ale szybko starał się odzyskać fason tej jednostki nieporuszonej przez otaczający go świat. Taki twardziel z zewnątrz, miłośnik poezji w środku. Czy też może było to odwrotnie? Tak, czy inaczej podobno babki na to leciały, to skoro jedna jedyna sarenka, która nie uciekła przed widokiem wielkiego, złego wilka może zostanie oczarowana jego charakterem? Z drugiej strony wcześniej coś wspomniała o tym, że nie jest zainteresowana nim w roli męża. Czy to był ten słynny archetyp nazywany w starszej mowie Tsundere?

- Wydawało mi się, że panienkę Fujiko można spotkać wyłącznie w eleganckich restauracjach i kawiarniach. A tu taka niespodzianka… - W końcu dziewczyna starała się roztoczyć wokół siebie aurę wyższej klasy, starych pieniędzy i wynikającej z nich władzy. Biorąc pod uwagę miasto mogło to nawet oznaczać interesy z którąś z Rodzin. Ale tak jak w naturze to bywa, najmniejsze psy często najgłośniej szczekają. Starają się robić większe, niż są w rzeczywistości, podejmują niepotrzebne ryzyko na pokaz… Ah tak. Mógł być właśnie tym. Pokazówką dla swoich znajomych, którzy mogli ją obserwować z innych stolików, jak przychodzi do groźnie wyglądającego mężczyzny i musztruje go niczym sierżant swoich kadetów. A jeśli była tutaj faktycznie sama, może próbowała coś udowodnić przed samą sobą?

Na końcu jednak poleciało ostre słowo. Oczywiście wpierw zaaplikowała dość wazeliny, aby gładko je przemycić w kolejnych słowach. Biorąc pod uwagę jaki słowotok się wylewał z jej ust, to nie było specjalnie trudne. Zatem Rokudo był głupcem, bo była w nim taka sprzeczność. Słowa te przyjął zwykłym wzruszeniem ramion. – Nie przejmuj się, nazywano mnie gorzej. – Rzucił krótki komentarz i na chwilę przystawił kubek z zimnawym już naparem do otworu gębowego. Pozwoliło to zatrzymać kąśliwy komentarz na jej temat, zanim go wypowiedział. W końcu dziewczyna miała dziwnie logiczne podejście do ludzi. Niemal sterylne, pozbawione emocji i ludzkich odruchów. A podobno właśnie to płeć piękna wiedzie prym w tych dwóch istotnych aspektach człowieczeństwa. Całkiem śmiesznie się złożyło, że tutaj role były wyraźnie odwrócone.

Następnie czarnowłosa niemal jednym ciurkiem wypluła z siebie całą historię jej losów. Oczywiście była pełna niedopowiedzeń i możliwych przekłamań. W końcu kto chce wchodzić w szczegóły z nowopoznanym człowiekiem po zaledwie jednym czajniczku herbatki? No za pewne niewiele się takich osób znajdzie. – Piękny posąg stworzony przez ojczulka… - Powtórzył pod nosem jej podsumowanie swojej historii. – Wygląda na to, że mamy więcej wspólnego, niż przypuszczałem. – Tak jak on odrzucał to co było, tak dziewczyna z pełną świadomością zaakceptowała swoją historię, swoją genezę. Może właśnie w tym tkwiła siła jej charakteru, że pomimo dość małej postury potrafiła przygadać większemu od siebie, który tak naprawdę z tchórzostwa nie był w stanie stawić czoła swojej własnej przeszłości.

[Fujiko]

Wydawało mu się tak? No i bardzo słusznie. Widać, że moja aura bogatej panienki działa na społeczność. Może mnie znał wcześniej i stąd ta cała uprzejmość. Ludzie zawsze reaguję dwubiegunowo, gdy spotykają kogoś, o kim już wcześniej słyszeli. Tak jak zwierzęta, jak ci z karczmy, którzy najchętniej rzuciliby mi raz jeszcze kuflem w twarz, licząc na to, że wykrwawię się na śmierć, a oni jeszcze będą mi mogli nakopać. Rozumiem ich chęć do szydzenia z kogoś względnie słabszego fizycznie, ale nigdy nie rozumiem tego, że nie są w stanie pojąć swojej niskiej klasy społecznej. Tak jakby szanujmy się i użyjmy nieco mózgu. No i są drudzy, którzy używają mózgu w rzeczy samej, ale na poziomie dość niskim. Myślą, że uprzejmością są w stanie wkupić się w moje łaski, otrzymując dzięki temu pieniądze czy inne kontakty. Zarówno w jednej, jak i drugiej z grup, można było znaleźć przypadki ekstremalne, na których widok włączał się samoistny odruch wymiotny.

– Najwyraźniej lubię zaskakiwać. A może po prostu brzydzą mnie eleganckie restauracje i inne saloniki? Wszystko jest jedynie iluzją, którą rzuca się z pomocą monet, a nie pieczęci. – Wystarczy tylko mieć ich odpowiednio dużo, aby móc sobie pozwolić na luksusy, a także związane z nimi aktywności dodatkowe. Uwagę swą skupiłam teraz na kobiecie, która ponownie stała przy wejściu do lokalu. Wydawała się być grzeczną i ułożoną dziewczynką. Idealną wręcz. – Jestem przekonana, że zarządca tego lokalu ma swoje brudne interesy i jakbyś chciał, to mógłbyś je ujawnić światu. Tylko czy kogoś zaskoczyłby fakt, że wykorzystuje te kobiety do własnych zachcianek po godzinach ich pracy czy też handluje przedmiotami, w których posiadaniu być nie powinien? – Wiadomo, że mówi się o tym, jak to inni wzbogacają się na cudzej krzywdzie. I nie są to wcale żadne bajki. Po prostu jak się rzuci sakiewkę tu i tam, to nagle jakby komuś wymazywano pamięć. Zawsze mnie to bawiło. Brzydziło. I fascynowało jednocześnie.

Ach, tak. Język mi się trochę rozluźnił od tych wszystkich herbat, które zmieszane potrafiły dać niezłego kopniaka energetycznego. Nazywali go gorzej? – Nie wątpię w to. – Darujmy sobie te przyjemności. Bycie nazwanym głupkiem i to jeszcze z przeproszeniem powinno być wręcz traktowane z podziękowaniami. Ech. Czy... czy naprawdę jedyne zapamiętane przez niego zdanie, to było ostatnie, jakie wypowiedziałam podczas opisywania mej historii? Gdyby mnie to interesowało, to przejęłabym się tym, że wcale mnie nie słucha, a jedynie udaje swoją obecność. – Nie wydaje mi się, abyśmy mieli aż tak dużo wspólnego. – Bo niby w jakim aspekcie? Tego, że żyjemy w patriarchalnym społeczeństwie, gdzie kobieta swoimi słowami może najwyżej poczyścić podnóżek swemu chłopu?

– W końcu nie każdy posąg jest piękny. Pewnie byłeś drugim synem, który nigdy nie sprostał oczekiwaniom ojca wobec swych latorośli. Albo jeszcze gorzej... Byłeś pierwszym, który nigdy nie sprostał jego oczekiwaniom. Czasami wydawało mi się, że będąc kobietą miałam łatwiej. Bo nikt się mną nie interesował. – Podobnie jak przestałam się teraz interesować herbatą stojącą gdzieś tam dalej. Zapakowaną w ładną filiżankę, ale nie na tyle, aby zawiesić na niej swój wzrok choć sekundę dłużej.

[Rokudo Gaika]

- Ale czy takie zaraz obskurne miejsca są czasem… Jak to było? „Luksusem dla was nie przeznaczonym”? – Rokudo rozłożył ramiona. – Chociaż może słowo „luksus” nie jest do końca na miejscu. „Formą rozrywki”? – Czarnowłosa sama chciała się bawić w te szufladki i kategorie, ale sama wykazywała się zdrową ilością hipokryzji. A może po prostu uważała, że jest ponad te wszystkie podziały i struktury, których tak zaciekle broniła? Srebrnowłosy oczywiście zadawał sobie z ich istnienia. Od młodzieńczych lat był w końcu uczony tych wszystkich zasad i etykiet, częściej przy pomocy rózgi, niż własnej ochoty. Teraz, gdy w końcu cieszył się swoją względną wolnością mógł w końcu odrzucić dobre maniery na rzecz swobody. Kto go w końcu miałby oceniać? Kot?

Kolejny temat związany z podejrzanymi interesami wyraźnie pogorszył nastrój Gaiki. Nie tyle sam temat ale podany przykład, był czymś w co jeszcze niedawno dał się wplątać. Miasto w którym żyli w końcu nie było najbardziej przyjaznym miejscem na ziemi. Najgorsze było w tym wszystkim, że wcale nie trzeba było aktywnie się udzielać w tych parszywych praktykach, aby być współwinnym. Każdy kto miał oczy widział prawdziwą naturę tego miejsca. Władze przeżarte korupcją, które były marionetkami w rękach prawdziwych władców tego miejsca. Zgraja degeneratów, która dla pieniędzy i władzy była w stanie właściwie zrobić wszystko, hołdując zasadzie, że cel uświęca środki. Rokudo często miał wrażenie, że to właśnie miasto jest tym prawdziwym potworem a nie…

- Miałem na myśli duży wpływ ojca na twoje życie. U mnie było… Jest właściwie podobnie. – Zimna, niedobra lura, która kiedyś była całkiem smacznym napitkiem przeszła przez jego gardło. Czy to było takie trudne by odrzucić, ale nie zapomnieć? Zazdrościł Fujiko jej swobody w opowiadaniu zamierzchłych czasach. On nadal był ścigany przez swoje demony przeszłości, choć jeszcze do niedawna nie zdawał sobie z tego sprawy. Wydawało by się, że tylko bezpośrednia konfrontacja mogłaby cokolwiek zmienić w tej kwestii.

- Gdy każdy w rodzinie ma zupełnie inne oczekiwania wobec ciebie, to dość trudno im wszystkim sprostać. – Uśmiechnął się sarkastycznie. – Może właśnie stąd mój dziecięcy bunt względem historii, rodziców i wszystkich tych durnych konwenansów. Ale lepszy bunt i wolność, niż życie polegające na sprostowaniu oczekiwań innych wobec ciebie. Więc nie żałuje. – Właśnie taki chciał być Rokudo. Na przekór wszystkim i ich oczekiwaniom wybrać drugą, trzecią opcje. Ile w tym było prawdziwej wolności, a ile ucieczki od odpowiedzialności, to nie wiedział. W końcu co tak naprawdę może zmienić naturę człowieka?

[Fujiko]

Co. Szczerze to jakoś nie bardzo rozumiałam to, co próbował mi przekazać. Może i pojedyncze słowa wyłapywałam dość łatwo, ale żeby złożyć to w jedną spójną całość, która jeszcze miałaby logiczny sens? To zdawało się być dość trudnym zadaniem, jakie zostało przede mną postawione. Wiadome było, że zarówno jedna, jak i druga grupa społeczna, nie powinny się za często mieszać i powinny sobie zdawać sprawę z tego, że niektóre przybytki są luksusem o zupełnie innym przeznaczeniu. Tylko jest taki jeden problem, że to wciąż bogatsi górowali nad uboższymi i to oni powinni dyktować warunki.

– Tak. Bo ludzie prości nie znają zasad gry, jaką jest życie. Nie potrafią trzeźwo myśleć, analizując tego, co się wokół nich dzieje. A ja – Jako osoba wyraźnie lepsza. – Znając te zasady, mogę je dowolnie łamać. I sama sobie dyktować, jakie miejsce jest dla mnie przeznaczone. – Tylko kto o tym decydował, kto zna te zasady i faktycznie może grać wbrew im? Ano ja decydowałam, to jest raczej rzecz oczywista. Dlatego też śmieszyła mnie hipokryzja niektórych bogatych osób, które sercem i duchem wciąż pozostawały w biedniejszej sferze, przenosząc swoje zachowania do osób o nieco wyższym ilorazie inteligencji. I tak też zaczęła się ta cała zaraza, która trwa do dziś, a ludzie z Shigashi postradali swe zmysły, stając się jedną wielką bezkształtną masą.

Filiżanka, która raz znajdowała się w mej dłoni, a raz nie, ostatecznie została przesunięta bliżej czajniczka. Susz wciąż swobodnie dryfował w resztkach znajdującej się tam cieczy, ale nie zamierzałam z całą pewnością kończyć tego jakże pysznego napitku. Wolałam powrócić do swojego, który choć zimny, zdawał się być o wiele lepszym wyborem. I to wiadomo, dlaczego lepszym - bo moim. Czy jest to jakaś chorobliwa pewność siebie i idealizowanie własnej osoby, skoro aż tak wywyższam swoje myślenie? Oczywiście, że nie. Po prostu niektórzy są obdarzeni od dzieciństwa pewnym darem, który muszą wykorzystywać i zwątpienie w swoje decyzje i opinie na pewno nie leżało w słowniku moich zachowań.

– To powinieneś dorosnąć, skoro dalej bawisz się w dziecięce zabawy. Duży chłop jesteś, a zatrzymałeś się w swym rozwoju emocjonalnym na poziomie kilkulatka. – Dumna ze swojego spostrzeżenia upiłam łyk Gobuchy, podpierając kubek od dołu drugą ręką, zerkając ukradkiem na reakcję otwierającego się niczym stara skrzynia Gaiki. Słyszałem nieraz i widziałam również na własne oczy, że płeć brzydka dorasta zdecydowanie później, o ile w ogóle dochodzi do etapu dojrzałości, nim śmierć zajrzy im do serca. – Nie żałujesz, bo nie chcesz żałować, czy rzeczywiście tego nie żałujesz? – Tylko czy on zrozumie to, co miałam na myśli... Tutaj może być faktyczny problem przekazanego mu komunikatu, ale na szczęście byłam w stanie dość szybko go wyłapać. – I dumny jesteś z tego, że zamiast stanąć twarzą w twarz z historią, to uciekasz od niej jak jakiś pies? Pokazałbyś swoją siłę, a nie tchórzostwo, gdy nagle coś ci nie odpowiada. – Jak te chłopy, co spłodzą dzieci, a potem nagle znikają, gdy idą na targ po ryby.