Opuszczona leśniczówka

[Souei]

Niewielki domek znajdujący się na południe od wschodniego gościńca prowadzącego do Osady Shigashi no Kibu, w odległości około kilometra od murów miasta. W połowie murowana, a w połowie drewniana chatka mieściła kiedyś tylko jedną osobę, więc jej rozmiary są niewielkie. Jest tam kilka pomieszczeń, które kiedyś przypominały sypialnię i kuchnię, lecz obecnie poza połamanymi resztkami mebli nie ma tam niczego godnego uwagi. Mimo że nikt nie mieszkał w niej na stałe, to na pewno wielu ludzi wiedziało o jej istnieniu, w tym wszelakiej maści maruderzy, którym mogła służyć za schronienie w różnych kryzysowych sytuacjach. Nie można się było jednak ukrywać w niej na stałe, ale była idealnym miejscem do schadzek i innych umówionych spotkań.

[Souei]

Misja B
11/45 Rozmowa z Kaede trwała może około piętnastu minut, więc oprócz utraty kwadransa i lekkiego przebudzenia, Kyoushi nie stracił zbyt wiele ze słodkiego snu. Podjął szybką decyzję o swoich kolejnych ruchach i jeszcze szybciej zasnął ponownie, aż do samego ranka, który przyniósł jesienny chłód. Zima zbliżała się wielkimi krokami, jednak tego dnia nie zanosiło się jeszcze na pierwszy śnieg. Było jednak szaro, ponuro i dżdżysto, aura nie zachęcała do spacerów po lesie. To jednak nie mogło odstraszyć dzielnego szermierza od wyprawy za mury Shigashi, prosto do pobliskiego lasu.
Zdążył wypocząć, odbębnić poranną toaletę i zjeść jak trzeba, więc trudno było być bardziej gotowym do tego, co przyniesie dzień. Nie potrzebował jeszcze dokładniejszych wskazówek niż te, które przekazała mu Kaede. Mimo że posługiwanie się samymi kierunkami świata mogło okazać się dość zdradzieckie, to dodając do tego przewidywany dystans Kyu mógł znacząco zawęzić obszar poszukiwań umówionej leśniczówki. Nie znalazł jej od razu, ale w końcu mu się udało. Przed południem dotarł na bardzo małą polanę, na której stała nadgryziona przez czas i chuliganów chata. Przy takiej pogodzie i wśród nagich gałęzi drzew w ogóle nie wydawała się malownicza, jednak nikt chyba nie docierał do niej po to, aby ją podziwiać. W okolicy nie było nikogo, natomiast ze środka do uszu Kyoushiego dobiegały jakieś śmieszki i heheszki. Nie było konieczne ich zbadanie, bo przecież chodziło tylko o lokalizację budynku, ale być może należało zadbać o to, żeby teren był czysty i wolny od nieprzewidzianych czynników.

[Kyoushi]

• Nie ważna wielkość, ważne, że wariat. Tak można było w skrócie także opisać Kjudiniego. Niby głupi jak but, ale jakże skory do roboty. Może przesadzam z tym głupim, ale bardzo łatwo można było się pomylić, oceniając wojownika na pierwszy rzut oka. Bohater dogadał się z jakąś ze swoją nową przyjaciółką, której kolejny raz zawieść po prostu nie mógł. Na szczęście dała mu także pospać w tych kępach dymu, które wywietrzył dopiero z samego rana, ponieważ ani trochę mu nie przeszkadzały, jednocześnie kąpiel tuż po odświeżyła i usunęła z niego ten jakże codzienny zapach. Nie czekał już dłużej i ruszył w poszukiwaniu wyznaczonej mu leśniczówki, żeby nie zostawiać tego na sam koniec, przez co mógłby zawalić i tę misję, na co nie mógł sobie pozwolić.
  Wypoczęty i wyspany był pewien, że to będzie robota głupiego - czas na zabawę skończył się wraz ze spaleniem strażnicy. Wiedząc mniej więcej tyle ile potrzebował by tam trafić, miał sporo czasu - a z racji tego, że był całkiem sprawny nie tylko fizycznie, ale i psychicznie (mowa o percepcji), nie wierzył że nie poradzi sobie z odnalezieniem jakiegoś domku w środku lasu. Nie były to najkrótsze poszukiwania jakie wykonywał w życiu, jednak tuż przed południem udało mu się ogarnać chałupę i miał ją już jak na tacy. Nie pozostało mu nic innego jak ją sprawdzić.
  Będąc odpowiednio blisko, białowłosy słyszał coś z samej chałupy, głosy czy to też podśmiechujki, które mógł jednoznacznie stwierdzić. Nie zamierzał wróżyć z fusów i musiał to sprawdzić. Nie zamierzał także się powstrzymywać. Niepostrzeżenie pojawił się w drzwiach, które otworzył, będąc gotowym do zniknięcia z jej framugi, odskakując w któryś z boków, gdyby tylko został zaatakowany, jednak jeśli do tego nie doszło, powiedział swoje:
  - To wy jesteście od Kaede? - był szybki, sprawny i konkretny, jednocześnie uważny, czy coś nie czyha na jego życie.

[Souei]

Misja B
13/45 Bardzo rozsądne było nie zostawianie niczego przypadkowi. Jakiekolwiek dźwięki, choćby niewinne, mogły przerodzić się w późniejsze kłopoty. Dlatego mimo że w kompetencjach Kyoushiego nie było zabezpieczanie terenu pod przekazanie zakładniczki, to i tak postanowił złożyć niespodziewaną wizytę tym, kto akurat zajmował opuszczony domek. Zbliżył się więc ostrożnie do drzwi i jak nie łupnie, jak nie huknie... Tak naprawdę otworzył je gwałtownie lecz bez zbędnej agresji, ale i tak cała ta ostrożność okazała się zupełnie niepotrzebna. Tuż za drzwiami nikogo nie zobaczył, ale gdy tylko włożył głowę głębiej do pomieszczenia, w drugim pokoju zobaczył półnagą parkę. Ona miała już jedno ramiączko w dole, a on stał bez koszulki. Ich skonsternowane i przestraszone spojrzenia sugerowały, że nie spodziewali się żadnego najścia, a jeśli już, to przynajmniej swoich rodziców. Zastał ich tam jednak typek z trzema mieczami przy pasie, który na pierwszy rzut oka nie wyglądał zbyt przyjaźnie.
- N-n-nie proszę pana... - Wyjąkał chłopek, miał dopiero kilkanaście lat.
- Co ty, Testu, ty się go boisz? - Dziewczyna w typie Karyny nie wierzyła własnym uszom. Nie będzie im przeszkadzał żaden siwy włóczęga i temu problemowi postanowiła zaradzić od razu.
- Spadaj stąd gościu, bo jak nie to Tetsu cię wykopie! Prawda, Tetsu? - Odwróciła się do chłopaczka, który wyraźnie pobladł na te słowa.
- J-ja... chyba nie... może lepiej stąd chodźmy, co? - Zapytał swojej dziewczyny błagalnym tonem, bo chyba nie było w nim duszy ani wojownika, ani nawet zwykłego sebixa.

[Kyoushi]

• Jakby, zdawał sobie doskonale sprawę, że nie jest to coś co może sobie ot tak pominąć w tej misji i może mu umknąć. Zdawał sobię sprawę z powagi sytuacji, więc nie zgrywał bohatera i nie szedł tym razem na żywioł. Gra była warta świeczki, więc musiał spełnić założenia tego zadania, a dokładnie samej Kaede. Nie wiedząc co go czeka wolał się pierw zorientować, rozejrzeć i sprawdzić ten teren. Będąc już na miejscu ogarnął całą sytuację i zwrócił się w kierunku drzwi do leśniczówki, otwierając dość energicznie przybytek.
  Po chwili wszedł dalej, by wejść do pokoju obok, w którym doświadczył niecodziennego widoku półnagiej pary... No kurwa, serio?! Tutaj? Białowłosy szermierz delikatnie chrząknął w zaciśniętą dłoń, by zwrócić im uwagę na co spotkał się z niecodzienną reakcją. Chłopak przepraszał i chyba chciał się tłumaczyć, natomiast dziewka zachowywała się jak buraczysko, będąc pewniejsza siebie niż ktokolwiek inny mógłby się spodziewać. Czerwonooki przyłożył jedną z rąk do czoła, słuchając co mają do powiedzenia, jednocześnie spuszczając z nich wzrok na sekundę. Jeszcze przez chwilę nie dowierzał, gdy w pewnym momencie stracił cierpliwość do dziewczyny.
  - Nie mam humoru na słowne przepychanki. Posłuchaj swojego kochasia i wypierdalać stąd pókim dobry. - powiedział, a by zachować powagę sytuacji bez zbędnych zaproszeń czy kolejnych prowokacji, odsłonił miecze przy pasie, by chwycić dłonią za jedną z rękojeści, by powolnym, lecz pewnym ruchem wyjąć jeden z nich i oprzeć na swoim barku, spoglądając złowrogo na parkę. Tego się tutaj nie spodziewał i nie chciał by pozostali tutaj jeszcze dłużej. Jeżeli go zdenerwują za bardzo, uwolni nadnaturalne pokłady chakry by ich przestraszyć - może nie zabić, ale na pewno przestraszyć.
  Coby się nie działo, wiedział gdzie ma trafić, jednocześnie teraz zdawało się, że musi opracować plan, by odejść w linii prostej od leśniczówki w kierunku drogi, na której miał spotkać strażników oraz córkę, którą należało porwać. Miejsce położone prostopadle do drogi, od której ruszy w kierunku ich przyjazdu o około kilometr, by wyjść im na przeciw. Jego kryjówka? Oczywistym było, że obierze jak najwyższy punkt drzew, nawet koronę by mieć jak najlepszy pogląd na sytuację, wypatrując swojego celu o czasie..

[Kyoushi]

• Szybki, pewny siebie i skuteczny, trzy aktualnie idealnie odzwierciedlające przymiotniki, które określały białowłosego. Miał już w głowie to, że pozostało już tak mało... Był tak blisko zwieńczenia tej misji, że teraz już nie mógł zawieść. Poruszał się jak łasica w lesie pełnym agrestu. Jednocześnie, żadnych liście, idealnie dla samego czerwonookiego, który skupiał się na swoim zadaniu jak nigdy wcześniej. Teraz to musiał przypieczętować.
  Stanęli na przeciwko siebie. Kyu nawet chwilę się nie wahał, wielka broń nie robiła na nim żadnego wrażenia, ponieważ polegał jedynie na swojej zwinności i szybkości, siłę pozostawiał (jeszcze) daleko od siebie. Chociaż to była kwestia czasu, ponieważ w takim pojedynku mógł zaważyć tylko jeden cios. Trafiony tasakiem pewnie słabo by skończył, a on sam musi kąsać niczym osa. Ale czy na pewno? No właśnie, nie w tym wypadku, aż tak słaby nie był.
  Ciekawym się zapowiadało to starcie, gdy tytan wykonał potężne cięcie, które zatrzymało się na stali, którą dzierżył białowłosy. Ten z uśmiechem psychopaty zatrzymał wielki tasak, co potwierdzało, że nie był wcale tak słaby jak mogłoby się wydawać i spokojnie radził sobie nawet z tak masywnym wojownikiem z jakim mu przyszło walczyć. Tuż po spotkaniu i sparowaniu wielkiego tasaka, białowłosy kontynuował, drugim mieczem odcinając dłoń przy łokciu, przez co prysnęło krwią, a las poniosło echo krzyku, który pokrył połać terenów niczym mgła, z którą miał już nieprzyjemność się mierzyć.
  Piruet i silne cięcie na plecy, które pozbawiło życia przeciwnika. Wtem Shiroyasha schował obydwie katany w jednym momencie, spuszczając je z wysoka do pochew. Dość teatralnie, jego oko zabłysnęło spod kaptura by swoim krokiem podchodzić całkiem sprawnie do dziewczyny.
  - Nie zrobię, jak przestaniesz krzyczeć. - powiedział, chwytając ją w pasie i zarzucając jak worek ziemniaków na bark. Spojrzał oczywiście, czy nie ma przy sobie broni by wybić ją z dłoni, a jej ten pomysł z głowy. Zabrał dziewczynę równie szybko co pokonał ostatniego przeciwnika by zabrać ją w kierunku leśniczówki, w której już prawdopodobnie powinni na niego czekać. Chyba, że się stawiała lub dalej darła, wtedy trzeba będzie z nią poważnie pogadać...

[Souei]

Misja B
43/45 Obowiązki miał już za sobą, teraz pozostały tylko same przyjemności. Bo jak inaczej nazwać obcowanie z wystrojoną, zadbaną niewiastą... sam na sam... w lesie? I do tego ona nie mogła po prostu odwrócić się na pięcie i odejść, a Kyoushi miał pełną swobodę w użyciu jakichkolwiek środków przymusu, aby ją przy sobie zatrzymać. Nie żeby zaraz okazała się oazą spokoju, ale słowa Kyu przynajmniej uciszyły jej krzyki. Nie zabił jej od razu tak jak zrobił to z tamtymi, co rozpaliło w niej płomyczek nadziei na to, że uda jej się wyjść z tego cało. Problemem było to, że wolności też nie zamierzał jej zwrócić, na co dziewczyna zareagowała dość gwałtownie i spodziewanie.
- Co ty robisz? Puść mnie, słyszysz?! - I zaczęła tłuc piąstkami w jego plecy, chociaż były to uderzenia, które można było kompletnie zignorować. Bardziej mogło przeszkadzać tutaj wierzganie, przez które dziewczyna przegibywała się raz do przodu, a raz w tył, utrudniając niesienie jej. Z uścisku Kjosza jednak żadna niewiasta jeszcze nie uciekła, a ta tutaj musiałaby się postarać o wiele bardziej. Widząc że jej próby nie przynoszą żadnych rezultatów, odpuściła więc gdy tylko opadła z sił. Ostatecznie poddała się i pozwoliła nieść, aż do momentu w którym Shiroyasha w końcu uznał znajomą sobie leśniczówkę. Dookoła nikogo nie było, ale Siwy nie mógł chyba oczekiwać komitetu powitalnego i fanfar obwieszczających jego przybycie. Przywitała ich cisza i spokój, a także zapadający nad lasem zmrok.

[Kyoushi]

• Jakżeby inaczej. Po schowaniu swoich dwóch nagich, długich mieczy, miał okazję zaznajomić się z niewiastą, którą udało mu się w końcu dogonić, chociaż ostatnie kroki to już nie była zbyt długa gonitwa. Cóż innego mu zostało jak dobrać się do niej na tyle blisko, by móc pozwolić sobie zgarnąć ją na raz i zostawić w leśniczówce. Tylko na tyle stać było rosłego bohatera o wiotkich rękach, na co zwrócił uwagę uprzednio narrator. To także było do zmiany, widocznej zmiany, którą planował zaprowadzić w swoim życiu.
  Gdy tylko był bardzo blisko, w trymiga zarzucił ją na bark, by odebrać jej ostatnią resztkę wolności. Gdy krzyczała i biła to nawet nie reagował. Nie odczuwał niczego, poza uderzeniami w zbroję, którą pięknie nosił pod tym całym kruczoczarnym płaszczem. Nie miała siły by go znokautować czy też skrzywdzić, więc tak jak oczekiwał po pewnym czasie się po prostu znudziła. Niedługo później znaleźli się już przy leśniczówce, która była obiektem, w którym miała dokonać się wymiana. Natężał wzrok, słuch, a nawet i nos, by wyczuć cokolwiek lub kogokolwiek, jednocześnie wcale się nie zatrzymując, by wparować do leśniczówki po raz kolejny jak do siebie.
  - Halo, halo. Jest tu kto? - zapytał z zaciekawieniem, rozglądając się dokoła, a także w środku by może kogoś zauważyć, może z kimś podjąć rozmowę, a może i zwieńczyć swój plan i oddać córkę, która należała już teraz tylko do niego. Gdzie ci umówieni pacjenci, którzy mieli ją odebrać?

[Souei]

Misja B
45/45 Dzięki temu, że Kyoushi sprawdził wcześniej miejsce dostawy towaru, teraz nie musiał włóczyć się po lesie z dziewicą na ramieniu. To byłoby tylko niepotrzebne ryzyko, dlatego przygotowanie do misji ostatecznie opłaciło się i oszczędziło stresu chyba obojgu. Dziewczyna wciąż była przytomna, ale oswoiła się z sytuacją na tyle na ile mogła biorąc pod uwagę to, że została porwana. Nie wiedziała dokąd zmierzają, ale gdzie by to nie było, i tak była zdana na łaskę i niełaskę Siwego Demona. Ten chciał tylko jak najszybciej pozbyć się jej tak, jak było to umówione z Kaede, dlatego bez zbędnych konwenansów wparował do leśniczówki, w której spodziewał się zastać drugą stronę transakcji. Akiyama już tam była. Zebrali się w grupie kilku osób, ale nie było na kim zawiesić oka na dłużej. Typowe dla tego fachu facjaty i uzbrojenie, ale pośród nich była ta, na której Kyoushiemu zależało chyba najbardziej.
- Jest, jest. Dawaj ją tutaj. - Kaede skinęła na jednego z jej towarzyszy, który uwolnił Kyu od ludzkiego balastu. Trochę na siłę podprowadzili ją do swojej szefowej, a ta ścisnęła jej poliki jedną ręką i obejrzała twarz.
- W porządku. O tą mi chodziło. I do tego jest w nienaruszonym stanie. - Skinęła ręką, a na potylicę dziewczyny spadła ręką zbira, który ją trzymał. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć czy zaprotestować, straciła przytomność. Kaede zaś wyglądała na zadowoloną z nareszcie dobrze wykonanego zadania. Pozostała jeszcze tylko kwestia szczegółów i zapłaty.
- Mam nadzieję, że nie zostawiłeś nikogo, kto mógłby o tym opowiedzieć. W razie czego ruszą za twoją głową. - Ostrzegła go jeszcze, chociaż gdy miała już w rękach to, na czym jej zależało teraz Kyoushi odgrywał już drugorzędną rolę.
- A co do naszej umowy... jesteśmy kwita. Pamiętasz jeszcze adres, który ci podałam. Teraz będziesz tam mile widziany. - Dodała jeszcze na koniec, po czym skierowała swe kroki do wyjścia. Towarzyszący jej panowie wynieśli nieprzytomną dziewczynę i po chwili leśniczówka znowu była pusta i gotowa na przyjęcie kolejnych gości.
//Napisz jeszcze jednego posta kończącego i dziękuję bardzo.

[Kyoushi]

• Wcześniejsze rozeznanie dawało efekty - nie musiał teraz po ciemku latać i błądzić po lesie, by odnaleźć leśniczówkę. Wszystko raczej miał jak na talerzu na co w głównej mierze liczył, przygotowując się do tej misji o wiele bardziej niż myślał. Mając na uwadze do czego może dojść, jego ostrożność jak widać popłaciła - chociaż raz. Chcąc nie chcąc, porwana córka była zakładniczką, która nie mogła uwierzyć w to, co ją czekało, jednocześnie pogodziła się już z losem, że nie da rady sama uciec przed osiłkiem - chudym bykiem.
  Wszedł jak wspomniałem - jak do siebie, by po chwili dojrzeć ludzi z mafii, która zainteresowana była ów wymianą. Informacji pewnych i dojść na dziewczynę, kupcówne. Trafił do miejsca, gdzie powinien, gdy tylko ujrzał samą Kaede, która koordynowała tą akcją i po chwili kazała mu ją podać, co niezwłocznie zrobił, bez zbędnych ceregieli. Sprawdziła ją jeszcze raz, nie ufając Shiroyasha, jednak nie było co się dziwić, musiała to zrobić, jednocześnie potwierdzając jej tożsamość, a wtedy jakby uszło powietrze z Jinchuuriki Matatabi no Nibi. Padły także pytania, na które niechybnie odpowiedział.
  - Nikogo. Działałem we mgle, pod osłoną, moja głowa jest moim interesem i nikt was także nie powiąże z akcją. Więc tak jak obiecałem. - dodał, by uśmiechnąć się na koniec i skinąć głową. W końcu dotarł do tego czego pragnął, przez co wiedział, że potwierdzone informacje będą słuszne, czas wracać do obozu.

z/t

[Mashi]

Postanowiłem opuścić Shigashi i poszukać sobie odpowiedniego, ustronnego miejsca do trenowania. Minąłem mury miasta, a następnie wyruszyłem wzdłuż wschodniego gościńca. Będąc około kilometr od Shigashi, zszedłem z głównej drogi i zapuściłem się w bardziej dzikie obszary. Chwilę spacerowałem, aż dotarłem do leśniczówki. Urocze miejsce, jednak zaniedbane. Widać, że dawno nikt tu nie przychodził.
Okolica wydawała się spełniać wszystkie warunki do rozpoczęcia pomyślnego praktykowania nowego jutsu. Przed treningiem jednak wypadałoby sobie zapalić. Wyjąłem z kieszeni ziołowego papierosa, którego odpaliłem przy pomocy hubki i krzesiwa. Popalając sobie fajkę przeszedłem się kawałek po okolicy, aby upewnić się, że na pewno nie będę tutaj nikomu przeszkadzał, ani że nikt nie będzie przeszkadzał mi. Nie zauważywszy niczego niepokojącego, dopaliłem peta, po czym wróciłem pod samą leśniczówke.

  Ukryty tekst

Trening można było w końcu uznać za zakończony, a efekt za zadowalający. Dawno się tak nie zmachałem, jednak skoro od teraz jestem bogatszy o nowe jutsu, to było jak najbardziej warto. Odpaliłem fajkę i zmęczony zawinąłem manatki, kierując się w stronę miasta.

---

[z/t]

---

  Ukryty tekst

[Sashiko]

"Wycieczka krajoznawcza" młodej Asami stanowiła dla niej wręcz wymarzone wakacje. Przez kilka tygodni mogła oddawać się przebywaniu na łonie natury, wśród lasów i pól. Jej pożywieniem były upolowane i upieczone zwierzęta, a schronienie znajdowało się pod gołym niebem. Nie była to dla niej w żadnym wypadku pierwszyzna - jakiś czas temu spędziła tak w Hyuo dobrych kilka miesięcy. Praktykowała taki tryb życia zresztą jeszcze wcześniej. Czuła się wtedy dobrze, swobodnie, można by powiedzieć że "u siebie" - nawet jeśli nie znajdowała się wtedy w okolicach swojego domu. Wiedziała, że w puszczy - jeśli nie popełni jakiegoś absolutnie podstawowego błędu - to ona jest na szczycie łańcucha pokarmowego. Wataha wilków nie stanowiła dla niej przeszkody. Podobnie jak mniejsze zwierzęta - borsuki, rosomaki czy tak przez nią lubiane (bynajmniej nie jako pokarm) ratle. Potrafiła sobie poradzić również z niedźwiedziem i dzikiem. Dla znacznej większości ludzi spotkanie z takim wygłodniałym drapieżnikiem kończy się śmiercią, dla niej - pyszną kolacją.

Oprócz tego buszowania po borach, raz na jakiś czas starała się zachodzić do miejscowych osad. Uzupełniała wtedy zapasy wody, odświeżała się i odpoczywała. Co ważne, starała się przy tym zasięgnąć informacji na temat tego, jak żyje się w tych rejonach ludziom - czy są oni inaczej usposobieni, niż mieszkańcy Wysp, czy są bardziej gościnni, biedni, bogaci, i tak dalej. Starała się też, nieco z konieczności, być na bieżąco z informacjami dotyczącymi trwającej między Sogen a Antai wojny. Oczywiście od prostych ludzi innych prowincji nie była się w stanie dowiedzieć zazwyczaj niczego oprócz tego, że "wojna jest daleko", ale w zasadzie to jej wystarczało. Jej głównym celem było nie wpaść w kłopoty pakując się w sam środek zawieruchy wojennej.
Spędzany przez nią w ten sposób czas płynął niezbyt szybko, ale również się nie dłużył. Sashiko mogła się wyciszyć, uspokoić i odzyskać wewnętrzną równowagę po dość pracowitym okresie w swojej profesji, jaki miała za sobą. Nabrała nowej energii do tego, by uczyć się i trenować. Odnośnie treningu - oczywiście go nie odpuszczała i raz na jakiś czas ćwiczyła strzelanie z dystansu. Na bardziej skomplikowane ćwiczenia zostawiła sobie czas po powrocie na Hyuo, nie chcąc teraz się nadwyrężać. Kto to w końcu widział - pracować podczas czasu wolnego? Wtedy tak naprawdę nic nie było jak trzeba - ani praca (trening) nie szła dobrze, ani nie było się po takim okresie wypoczętym.

W końcu jednak łuczniczka zawędrowała w okolice Shigashi no Kibu. Oddaliła się tym samym dość znacznie do Ryuzaku no Taki, a tym samym od wybrzeża. Był to efekt mniej lub bardziej konsekwentnego podążania na zachód, czy też bardziej na północny zachód. Po kilkudniowym pobycie w osadzie, który minął jej na zwiedzaniu uliczek oraz uczestniczeniu w wieczornym życiu tego miejsca (z zachowaniem wszelakiej ostrożności - dodajmy), stwierdziła że pora wybrać się z powrotem w okolice Ryuzaku. Nie zamierzała się jednak spieszyć. Postanowiła obrać inną drogę, niż ta, która pozwoliła jej znaleźć się w tym miejscu. Po opuszczeniu osady od razu zrobiła sobie nieplanowany przystanek. Jej oczom ukazała się bowiem opuszczona leśniczówka - miejsce wprost idealne do tego, by do niego zajrzeć i chwilę odpocząć, a nawet... potrenować. Ciemnowłosa zatem najpierw dokładnie obeszła wszystkie zakamarki tego miejsca, upewniając się że jest tutaj sama, a następnie rozbiła obóz przed wejściem. Rozbicie obozu to oczywiście słowa znacznie, znacznie na wyrost: Asami ułożyła w jednym miejscu, na jakimś większym kamieniu rzeczy niepotrzebne jej do treningu, w tym zakupione w osadzie jedzonko. Ot i cały jej obóz. Posiedziała tak chwilę, przeżuwając jakieś źdźbło trawy i ciesząc się chwilą w tym dość nietypowym miejscu. Był środek dnia i nikogo wokół, co sprawiało, że była to świetna okazja do tego, by po kilku dniach lenistwa i rozpusty, nieco potrenować.

W tym celu poszukała jakiejś twardszej deski, albo nawet kilku i ustawiła ją prowizorycznie na drzewie tak, żeby nie spadła. Mówi się, że prowizorki są zawsze najtrwalsze i oby tak było w tym przypadku. Sashiko stanęła w odległości jakichś dwudzeistu-trzydziestu metrów od swojej na szybko zmontowanej tarczy strzelniczej i zaczęła strzelać do celu. Raz na jakiś czas urozmaicała sobie to strzałem po koźle, podskokiem, bieganiem i zatrzymywaniem - czyli wszystkim co przyszło jej do głowy.

  Ukryty tekst

Stabilizując oddech, Sashiko leżała sobie na trawie przed opuszczoną leśniczówką. Bardzo szybko pora z przedpołudniowej zrobiła się na popołudniową. Pogoda jednak dopisywała i Asami mogła sobie pozwolić na taką formę odpoczynku. Skrzętnie z tego skorzystała - tylko ona i natura, a poza tym cisza i co najwyżej odgłosy lasu...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Misae]

Ostatnia sprawa była dla Misae dość wykańczająca. Nie było to zmęczenie fizyczne - do niego zdążyła już przywyknąć, a jeszcze młode ciało wyjątkowo sprawnie się regenerowało jeżeli tylko wymagała tego sytuacja. To psychika najbardziej cierpiała, gdy przychodziło do ciężkich spraw. To były te blizny, które leczyły się najdłużej. Yamanaka nie potrafiła znaleźć reguły, jednak bywało tak, że pod natłokiem stresów i wielu niesprzyjających czynników głowa już mówiła dość i wymuszała przerwę. Bo czym to otrucie i walka o pacjenta różniła się od innych. Czym te dzieci różniły się od dziesiątek innych dzieci trafiających na izbę przyjęć? Było to jedno z pytań, na które nigdy chyba nie dane jej będzie uzyskać odpowiedzi. Zostawało się pogodzić i dać sobie czas, aby pogodzić się z trapiącą nas sytuacją. Musiała wierzyć, że tak się stanie i w tym przypadku.
Czy sama kogoś mogła aż tak nienawidzić, aby knuć po kątach intrygi? Nie znała nikogo takiego. Możliwe, że los był dla niej pod tym względem przychylny, choć czy różniła się bardzo od tej staruszki sama biorąc vendettę za Minoru, wtedy, te kilka lat temu? Wtedy gdy kazała temu wojownikowi, który niemal nie pozbawił go życia pozbawić go samego sobie? Chwycić miecz i poderżnąć gardło. Nie. To była reakcja impulsywna, ale wymagana w tamtej sytuacji. Od tego być albo nie mogło zależeć życie więcej niż jednej osoby. Tamten rabuś doskonale zdawał sobie sprawę jakie ryzyko podejmuje wyprowadzając atak. Yamanaka nie zrobiła niczego potajemnie. Zaatakował, więc mógł spodziewać się odpowiedzi. Niemal nie zabił Minoru, więc nie był bezbronny. Samoobrona. Ochrona najbliższych. To nią kierowało. Nie pielęgnowana przez długi czas nienawiść, która wykiełkowała do takiego rozmiaru, że staruszka zdecydowała się dokonać zamachu na życie mężczyzny, niemal nie tracąc przy tym ukochanych wnucząt.
Musiała odpocząć. Na pewien czas wyrwać się z terenu szpitala i zebrać myśli do kupy. Odetchnąć świeżym powietrzem. Wiedziała, że wróci, była zbyt szalona i miała zbyt silne zapędy masochistyczne, aby odpuścić życie medyka. Niektórzy nazywali to powołaniem, ci już bardziej doświadczeni, mogli nazywać to młodzieńczą głupotą, która po latach zmienia się w rutynę, od której trudno odejść nawet jeżeli sprawia nam ogromny ból. Kto inny niż masochista decydowałby się na zawó, gdzie życie i śmierć dzieli cienka granica. Tylko masochista, lub ktoś o niespełnionych zapędach aby bawić się w bogów. Żadna z tych opcji nie była pozytywną dla białowłosej.
Sama nie wiedziała ile szła przed siebie pogrążona w swoich myślach, z których żadna nie była na tyle dominującą, aby utrzymać się przez dłuższy moment. Misae po prostu szła, pozwalając sobie na opuszczenie gardy. Na to by przez te minuty, przeplatające się z godzinami po prostu trwać. Tak. To był piękny, lecz niedługi stan.
W końcu dotarła do... w sumie nie wiedziała nawet dokąd. Nogi same ją niosły, a z wylądowała w zapomnianej przez świat leśniczówce. Bardzo oddaliła się od miasta? Chyba to był ten moment gdy jej kiepska orientacja w terenie dawała się kolorowookiej we znaki. Niczym drobny płomień nadziei wyłoniła się przed białowłosą sylwetka innej pannicy. Może ona znała drogę do miasta? Misae przywiodła na twarz typowy dla siebie pogodny uśmiech. Już miała zapytać o drogę, gdy zatrzymała się nim otworzyła do końca usta. Może był to pierwszy od dawna czas, aby uciąć sobie zwykłą luźną pogawędkę? Może stała przed nią ciemnowłosa szansa na normalną rozmowę i odpoczynek mentalny? Yamanaka nie omieszkała skorzystać.
-Masz bardzo celne oko - zagadnęła swobodnie białowłosa wskazując spojrzeniem przygotowaną przez Sashiko tarczę. Jakoś nigdy wcześniej nie miała okazji obserwować kogoś, kto posługiwałby się łukiem. Może to dobra okazja? Zagadnięcie było dosyć luźne i równie dobrze mogło pozostać bez odpowiedzi. Wszystko zależało od Sashiko, czy wyłaniająca się ze ścieżki Misae zostanie przyjęta pozytywnie, czy odpowie jej chłód.

[Sashiko]

Trudno powiedzieć, jak długo dziewczyna leżała w trawie, ale z pewnością było to dobre dwa kwadranse. Mimo, że dni nie były już aż tak ciepłe jak na początku jej wyprawy, a noce i poranki zdecydowanie chłodniejsze, w tym miejscu i o tej porze dnia mogła delektować się ciepłem w najczystszej postaci. Coś takiego naprawdę rzadko zdarzało się na Hyuo, dlatego Sashiko zależało na tym, żeby wykorzystać dobrze każdą taką chwilę. W końcu już niedługo czeka ją powrót do rzeczywistości i "zwykłych" obowiązków.
Kiedy tak leżała, tracąc zupełnie rachubę czasu, zorientowała się, że ktoś zmierza w jej kierunku. Na początku myślała, że to jakieś zwierzę - wszak to miejsce było raczej opuszczone. Szybko jednak dostrzegła, że to człowiek. Człowiek, a dokładniej kobieta - niemal identycznej postury, jak ona sama. Na tym jednak podobieństwa się kończyły. Dziewczyna, na którą patrzyła łuczniczka miała bowiem białe, długie włosy, dwie różnokolorowe tęczówki i ubrana była znacznie wykwintniej niż Sashiko. Nie można było ukryć również tego, że tamta była po prostu bardzo ładna i od razu wyróżniała się z tłumu. To znaczy, wyróżniałaby się - gdyby był tu ktokolwiek poza nimi dwoma.
Pozostawało jednak jeszcze jedno pytanie - czy białowłosa ma przyjazne zamiary, czy też wręcz przeciwnie? Jak się tu znalazła? Pasowała raczej na salony, niż do takich przechadzek po lesie. Co prawda pozory często potrafią mylić, ale czujność trzeba było zachować. Sashiko podniosła się do pozycji siedzącej, podpierając się rękami o trawę. Uważnie przypatrzyła się rozmówczyni, choć łagodnym, a nie podejrzliwym spojrzeniem. Okazało się bowiem, że pierwszy kontakt świadczył raczej o przyjaznych zamiarach drugiej z panien.
- Jaa... e... - popatrzyła najpierw na swój łuk leżący jej na kolanach, a gdy przypomniała sobie, że kilka strzał wciąż tkwi w prowizorycznej tarczy, "odwiesiła się" - a! dziękuję! - uśmiechnęła się przyjaźnie - właśnie skończyłam strzelanie do celu. To taki mój trening i... sposób na rozrywkę - przyznała. Tak, doskonalenie umiejętności strzeleckich było jedną z jej pasji, więc nawet o milimetr nie minęła się z prawdą.
- A Ty... to znaczy... pani - skorygowała się, nie będąc do końca pewną czy nie ma do czynienia z przedstawicielką lokalnej arystokracji, o czym świadczyłby wygląd i ubiór - co tutaj porabia? Myślałam, że to miejsce to całkowite pustkowie, ale wygląda na to, że jednak ktoś tu zagląda. Może... mogę jakoś pomóc? - obdarzyła rozmówczynię pytającym spojrzeniem. Była nieco zbita z pantałyku co do tożsamości tej dość tajemniczej osoby. Takie spotkanie było jednak ciekawym urozmaiceniem jej podróży, szczególnie że nie miała w końcu do czynienia ze "zwykłym" miejscowym lub "zwykłą" miejscową. Z każdą chwilą jej ciekawość rosła.

[Misae]

Nie minęła chwila, na szatynka odpoczywająca na trawie dostrzegła Yamanakę. Ta nie kryła się ze swoją obecnością, lepiej było zawczasu dać znać, że jest się człowiekiem i to dodatkowo o pokojowych zamiarach, inaczej można było skończyć ze strzałą między oczami. Co prawda rozwiązałoby to kilka z problemów z jakimi borykała się Yamanaka, ale utrudniłoby to wiele wątków, które zamierzała kontynuować... Za życia. Żałowała tylko że przez swoje zatroskanie zabłądziła i naruszyła spokój, odpoczywającej dziewczyny.
dziewczyny, choć możnaby powiedzieć już raczej "młodej kobiety". Zabawne było to jak mimo zdawać by się mogło podobnego wzrostu i budowy czy sylwetki, odbiór się zmieniał jeżeli chodziło o inne kolory włosów czy oczu, czy po prostu o sposób noszenia się. Wbrew temu, że dla niektórych to idealne połączenie, to Yamanaka pasowała do tego miejsca trochę jak pięść do nosa - niektórzy uznają, że to idealny duet, ale każdy zgodzi się z tym, że nie do każdego miejsca pasuje. A z drugiej strony Sashiko wcale nie wypadała negatywnie w tym porównaniu. Wręcz przeciwnie. Nie trzeba wyglądać jak Cesarz na wieczerzy, aby w prostych strojach wyglądać dobrze. Ktoś mądry powiedział kiedyś że piękno tkwi w prostocie i tutaj to znajdowało swoje potwierdzenie.
-Brzmi jak idealna kombinacja - skinęła głową, na połączenie "trening-rozrywka" - Przyznam, że nigdy wcześniej nie spotkałam kogoś kto posługiwałby się łukiem. Nie jest to chyba często wybierany oręż. - trochę świata zwiedziła i poza jednym rabusiem, który dosyć koślawe strzelał, nie dane jej było spotkać nikogo. Jakby się nad tym zastanowić było to ciekawe czemu ludzie wybierali machanie mieczem lub typowe sztuki chakrowe pozostawiając te w odstawce.
Szatynka nie do końca wiedziała jak się powinna zwracać do białowłosej. Nic dziwnego. Wyskoczyła z lasu jak filip z konopii i nawet nie powiedziała jak ma na imię. Rodzice byliby niepocieszeni.
-Wybacz, nie przedstawiłam się. Yamanaka Misae, ale mów mi proszę po imieniu. Jesteśmy w podobnym wieku, a Shigashi raczej nie jest miejscem, gdzie ktoś przesadnie martwi się takimi konwenansami - zażartowała. Chyba tylko w szeroko pojętych kontaktach z mafią miało to jakiekolwiek znaczenie. Oby tylko nie okazało się że nowopoznana należała do jakiejś z nich i jednak trzeba będzie bawić się w te tytuły.
Wątek znalezienia się tak daleko od jakiegokolwiek sensownego punktu w Shigashi również był dość krępujący. Aż kobieta podrapała się w tył głowy przypominając w tym momencie bliskiego jej sercu jegomościa.
-Nie planowałam tu trafić, musiałam się przewietrzyć i zebrać myśli.. bujanie w obłokach i słaba orientacja w terenie nie sprzyja długim spacerom. - nie było sensu kłamać. Może obie pośmieją się z tej nieudolności.