Wioska na granicy z regionem Kyuzo

[Narubi]

Póki co wszystko szło jak po maśle. Gładko i do przodu. Nikt jeszcze nie stanął mi na drodze i paradoksalnie zaczynałam się już powoli nudzić. Jednak nuda była widać wliczona w wykonanie tego zadania. Szłam ciągle do przodu i podziwiałam te piękne budynki. No dobra. Nie były piękne, ale też nie mogłam zarzucić im brzydoty. Po prostu dwa domki. Zielony i czerwony ze stajnią. Oczywiście nie wiedziałam dla kogo są wybudowane, ale wydawało mi się, że ten zielony jest dla gości, a ten czerwony dla służby. Stajenny miałby bliżej do pracy, a gościom nie przeszkadzałby koński smród. Równie dobrze mogło to być więzienie z salą tortur. Konie mogły służyć za metodę zabójstwa. Para koni mogła bez problemu rozerwać zwykłego człowieka. Koń też mógł ciągnąć beczkę z zamkniętym wewnątrz nieszczęśnikiem i gwoździami. Koni nie było bo wykonywały właśnie egzekucję. To brzmiało logicznie. No ... i ja pewnie też trafię do tego więzienia i pod kopyto końskiego kata. No cóż ... Nie rozwodziłam się jednak nad tym zbytnio. Miałam inne rzeczy do roboty. Stałam właśnie przed wielkim i prawdopodobnie najważniejszym budynkiem całej posiadłości. Inne mnie nie obchodziły. Minimalizowałam stres, który ogarnął mój umysł i serce, nie krzątając się tam gdzie nie musiałam. Oczywiście w domu dla służby mogłam odnaleźć Pana Ogrodnika. No, ale to jednak do Pani Shirome szłam. Nie uważałam tych ludzi za wrogów. Co najwyżej mieliśmy rozbieżne i negujące się cele. Zawsze można przecież iść na kompromis, prawda? Chciałam rozwiązać to pokojowo. Wyciągnęłam więc "miecz" (miecz to przenośnia) ... czyli karteczkę od właścicielki gorących źródeł i zapukałam w tym mosiężnym pierścieniem i czekałam aż ktoś otworzy. Gdy tylko ktoś otworzył pokazałam karteczkę i powiedziałam, że jestem w sprawie długu i chciałabym widzieć się z Shirome. Nie mówiłam jednak o czyj dług chodzi ani nie wdawałam się w szczegóły. Te były przeznaczone jedynie dla uszów tej do której zmierzałam Za tymi drzwiami czekało moje najbliższe przeznaczenie.

[Yujiro]

Pieniądze szczęścia nie dają
Ranga C
Post 17/30 Stukot klamki rozległ się wewnątrz po sporym pomieszczeniu. Sugerowało po prostu echo, które to Narubi mogła usłyszeć i tak o to stojąc z karteczką wręczoną od właścicielki gorących źródeł stała teraz przed głównym budynkiem. Czy nie martwiła się co stanie się ze strażnikami, gdy obudzą się, albo co gorsza przekażą wiadomość komuś wyżej postawionemu, kto zawiadomi resztę? W każdym razie nie próbowała się wkradać, włamywać, przekradać do środka i w sumie bardzo mądrze. Nie znała dokładnie celu, osoby do której miała się udać prócz oczywiście nazwiska. Za drzwiami rozległy się kroki, powolne, lecz nadzwyczaj lekkie. Wrota się uchyliły i ukazał się w nich około dwudziestoletni kamerdyner ubrany we frak, z uśmiechem wymalowanym na twarzy. Spojrzał na dziewczynę, uniósł brwi ku górze, lecz zaraz niby to potaknął sobie biorąc kartkę do rąk. Usłyszał jeszcze wyjaśnienie w jakim celu tutaj przyszła i nic dziwnego, bo przyszła do właścicielki tego przybytku.
-Aaaach, jak dobrze że dłużnicy sami przychodzą. Unika się nieprzyjemności, jest szybciej, a Pani Shirome jest wniebowzięta! Zapraszam do środka, zawsze jesteśmy skorzy do współpracy z dłużnikami - może i nie była ona dłużniczką samą w sobie, lecz przyszła za kogoś, więc to zawsze coś. Pomieszczenie w którym się znalazła było spore - pośrodku znajdowały się ogromne schody prowadzące na piętro, jak w wielu dworkach tego typu. Po lewej i prawej stronie widniały zamknięte, drewniane drzwi prowadzące wgłąb budynku. Kamerdyner zaś poszedł w górę schodów mając nadzieję na to, że dziewczyna pójdzie za nim. Gdy tylko wszedł na pierwszy schodek, z pokoju po lewej wyszła pokojówka w podobnym do niego wieku, podeszła do eleganta, szepnęła mu parę słów na ucho. Ten kiwnął kilka razy, położył jej rękę na ramieniu i odesłał z powrotem do pokoju.
-Zapraszam, to na piętrze - zwrócił się do Narubi z wymalowanym uśmiechem na twarzy, który zapewne był setki razy trenowany przed lustrem do perfekcyjności. Wszedł na piętro, poszedł korytarzem prosto mijając po trzy pokoje rozmieszczone po obu stronach korytarza. W końcu przystanął przy czwartych z kolei drzwiach (dalej były jeszcze dwa pokoje). Wydawało się, że w środku budynek jest jakby większy, może to po prostu takie uczucie? W każdym razie uchylił drzwi Narubi i zaprosił do środka, gdzie za biurkiem siedziała czterdziestoletnia kobieta, której figura była nieziemska. Nawet siedząc na krześle można było zauważyć jej jeszcze jędrne, dobrze zarysowane w sukni piersi i wąską talię. W dłoniach trzymała papierosa, a przy lewej i prawej ścianie pokoju siedziało dwóch ubranych w garnitury mężczyzn z kataną w ręku.

[Narubi]

Ochrona. Ogrodnik. Kamerdyner. Moją biedną głowę ogarniał przepych tego miejsca. Zaczęłam się nawet zastanawiać jak by było mieszkać w takim wielkim domu. Oczywiście jako pani takiego miejsca, a nie zwykła służba. Zapewne nie będę miała okazji się przekonać jak to jest, bo prędzej umrę niż uzbieram taką fortunę. Cóż ... moja śmierć jest tak czy siak pewna. Takie osoby jak ja nigdy nie żyją zbyt długo. Najlepszym tego przykładem byli moi rodzice. Zginęli w Pustynnym Pogromie, chociaż byli znacznie silniejsi niż ja. Jak więc mogłam przeżyć w tym okrutnym świecie? Teraz jednak podziwiałam ten wielki budynek, a było co podziwiać. Od środka wydał mi się jeszcze większy. Znowu pojawiła się kolejna osoba. Pokojówka, która zaraz została odesłana przez kamerdynera. Oboje wyglądali na starszych ode mnie i pewnie tacy byli. Ja miałam dopiero prawie 16 lat. Weszłam na piętro za kamerdynerem. W sumie to było dopiero drugie piętro, a budynek miał chyba z 5. Ciekawiło mnie co jest wyżej. Być może pomieszczenia mieszkalne dla służby, a jeszcze wyżej dla właścicieli tego wielkiego pałacu, bo inaczej nie mogłam tego nazwać. Zapewne w budynku było więcej ludzi niż mogłam na pierwszy rzut oka zauważyć. Jeśli chodzi o tych strażników to nie martwiłam się nimi. Moja technika powinna być na tyle silna, by tak zwyczajnie się nie obudzili. Tyle myśli krążyło po mojej głowie. Znowu znowu zaczęłam sobie rozmyślać o mieszkaniu w takim miejscu. Techniki. W sumie dzięki odpowiedniej technice iluzji, w którą byłabym w stanie siebie wprowadzić mogłabym zaznać takiego luksusu. Stworzyć własną służbę, własny pałac, ... własny sen ... własną kochankę, która będzie mnie zadowalała. To był pomysł. Być może kiedyś coś takiego wykombinuję, a kilka własnych technik już opracowałam. Czy uważałam się za specjalistkę w dziedzinie Genjutsu? Oczywiście, że nie! Weszłam do pomieszczenia i zobaczyłam kobietę. Była piękna, chociaż czas odcisnął na niej już swoje piętno. Nie chciałam patrzeć na jej piersi, bo to było niegrzeczne, ale ... nawet patrzenie na jej twarz wywoływało u mnie zboczone myśli. Czy jej pożądałam? Nie potrafiłam stwierdzić, jednakże gdyby stanęła przede mną nago ... nie odmówiłabym sobie podziwiania tego widoku. Złapałam się na przekonaniu, że zostanie niewolnicą takiej kobiety w celu odpracowania długu ... zamieszkanie w pięknym domu z piękną właścicielką ... to nie był taki głupi pomysł. Zaraz jednak odrzuciłam te myśli. Kto wie gdzie bym mieszkała i co robiła? Może byłabym zmuszona do dawania dupy jakimś podstarzałym, wulgarnym i obleśnym typom w jakichś melinach? Nie liczyłam na kolejne "love story" z moim udziałem i w sumie nie chciałam tego. Miałam Itori i to do Niej należało moje życie i to Ona otrzymała moją miłość ... jeszcze była Iwaru, ale z nią nie widziałam się od bardzo dawna. Ciekawe co u niej? Wracając do Itori. Ona także miała dom i przyjęła mnie do niego. Nie był może tak wielki jak ten, ale mi wystarczał. Miał wszystko czego potrzebowałam do szczęścia, a bycie przy osobie, którą się kochało sprawiało, że aż chciało się tam przebywać. Po prawdzie nawet mieszkanie pod mostem, ale przy ukochanej osobie jest tysiąc razy lepsze niż mieszkanie w takich luksusach z osobami, które tak na prawdę nic dla mnie nie znaczą. Kobieta z papierosem to była prawdopodobnie właśnie Pani Shirome. Musiałam więc zacząć działać. Wymyślanie planu na bieżąco było trochę uciążliwe, ale nie mogłam wyprzedzić faktów. Ukłoniłam się.
- Pani Shirome jak mniemam? - zapytałam, kłaniając się. W ten sposób chciałam okazać szacunek i jednocześnie potwierdzić jej tożsamość. Wykonując te czynności myślałam nad swoim kolejnym krokiem. Szybko przeanalizowałam fakty. Jakiś niziołek mojego wzrostu (moja postać ma 153, więc zakładam, że byli zbliżeni wzrostem). Wręczył mi i Saito jakąś karteczkę, która nakazywała udanie się do Gorących Źródeł. Nie mówiła jednak po co. Tym sposobem zostaliśmy wzięci za ludzi Shirome i wywiązała się walka. Mogłam przypuszczać, że facet nas po prostu wrobił. Nie miał w tym żadnego celu. Gdybyśmy nawet odzyskali pieniądze on ani Shirome nic by z tego nie mieli, bowiem nawet nie wiedzielibyśmy co powinniśmy zrobić z taką sumą. Prawdopodobnie zniknęlibyśmy z tymi pieniędzmi albo zwyczajnie byśmy ich nie przyjęli. To był zwyczajny dowcip. Nie mogło być innego wyjścia. Chyba, że myślał, że zaatakowani uśmiercimy właścicielkę Gorących Źródeł i jej ochronę i ludzi. Cóż ... jeśli tak to mu nie wyszło. Shirome działała jednak inaczej. Wysyłała swoich zbirów po to, by zebrali dług i jej przynieśli. Ona ich dobrze znała i wiedziała, że zadania nie spartaczą. Chociaż z tym pewnie różnie bywało. No i tym sposobem "zbiry" Shirome nachodziły tą nieszczęsną kobietę, która się zapożyczyła. Postanowiłam udawać kogoś podobnego. Jeśli zbiry Shirome, którzy także się tutaj znajdowali, a przynajmniej ich część, mogli tak nachodzić ludzi to ja też mogłam. Zacisnęłam pięści, wzięłam oddech i powiedziałam jak gdyby nigdy nic.
- Ja w sprawie długu.
Nie przedstawiłam się. Powiedziałam prosto z mostu w jakiej sprawie przychodzę. Nie powiedziałam jednak o czyj dług chodzi. W sumie nie wiedziałam ile właścicielka gorących źródeł wisi Shirome ... Trudno. Wszystko wyjdzie w praniu. Zlustrowałam wzrokiem dwóch mężczyzn w garniturach i z katanami. Chciałam ocenić odległość od nich i w razie potrzeby dobyć swoich mieczy i rozpętać walkę. Jeszcze trochę chakry mi zostało i mogłam się bronić. W razie jakby co.
- Możemy pogadać w cztery oczy? - poprosiłam bezceremonialnie. Chciałam jednak pozbyć się tych ochroniarzy. Nie byli mi na rękę.

[Yujiro]

Pieniądze szczęścia nie dają
Ranga D
Post 19/30 Weszła do środka, zapytała się kobiety lecz ta nadal pozostawała cicha, tajemnicza. Wskazała krzesełko naprzeciwko jej biurka, zaciągnęła się papierosem wypuszczając za krótką chwilę strużkę dymu. Uśmiechnęła się pod nosem widząc skromnej postury osóbkę, która przybyła tutaj w celu wiadomym i prócz jego przedstawienia nie powiedziała nic więcej. Strzepnęła popiół utrzymujący się na końcu do szklanej popielnicy inkrustowanej złotem.
-Nie możemy - zbyła pierwsze pytanie zostawiając je w powietrzu, w eterze ukryte gdzieś pomiędzy ścianami tego pokoju. Ochroniarze byli dosyć blisko, zaledwie dwa metry od dziewczyny, jeżeli usiadła na krześle wskazanym przez kobietę. Lustrowała ona wzrokiem, wwiercała się we wnętrze Narubi, która mogłaby przyrzec, że ta widzi jej wnętrzności, jej uczucia, jej emocje, jej bijące serce.
-W sprawie jakiego długu? Wybacz ale przy tak zdawkowych informacjach nawet ja nie jestem w stanie czasami hmm... dowiedzieć się więcej. Więc jak, kochana? Powiedz mi proszę co sprowadza Cię w nasze skromne progi - rozłożyła szerzej ręce w zapraszającym geście. Dziewczyna mogła poczuć się trochę bardziej odprężona, bo przecież nic takiego nadzwyczajnego się nie działo i przynajmniej względnie zapewniono jej poczucie bezpieczeństwa. Strażnicy usiedli wygodniej uprzedzeni wcześniej krótkim rzutem oka kobiety zasiadającej po drugiej stronie biurka. Czy była to Pani Shirome? Nic na to nie wskazywało, żadnego wyraźnego śladu w pomieszczeniu, które i tak było bardzo zdawkowo udekorowane - biurko, kilka krzeseł obecnie zajętych przez zasiadające osoby, stos kartek po jednej stronie biurka, jakaś ramka po drugiej, okno zasłonięte przez ciemną firanę. Może ta ramka przedstawiała kogoś bliskiego, może po prostu był to widok narysowany przez nieznanego artystę? Odwrócona tyłem do dziewczyny niewiele mogła powiedzieć na swój temat. Kobieta poruszyła się w krześle ustawiając łokcie na biurku, dzięki czemu była teraz przodem do Narubi, a jej dekolt wykrojony w ponętne V pokazał dwa okrągłe kształty skryte pod warstwą materiału. Znowu pociągnęła z papierosa, lecz tym razem przeciągnęła moment zatrzymania dymu na dłuższą chwilę. Gdy go wypuściła znowu skierowała swoje spojrzenie, które widziało wszystko na młodocianą.

[Narubi]

Oczywiście nie zakładałam, że wszystko co zamierzyłam uda mi się osiągnąć. Kobieta nie chciała się pozbywać swoich ochroniarzy i w sumie zdziwiłabym się jakby jednak zechciała. To nie było jej na rękę, zwłaszcza, że ja także byłam uzbrojona. Zachowała środki ostrożności, chociaż ... mi to w żaden sposób nie pomagało. Byłam niesamowicie zestresowana i spięta. Siedzenie na krześle, w chwili, gdy za twoimi plecami stoi dwóch gości z katanami nie było najlepszym uczuciem świata. W takiej pozycji nie mogłam prawidłowo reagować na ataki, a samo poruszanie się było utrudnione. Biurko, krzesło ... to wszystko krępowało ruchy.
- Dziękuję. Postoję - powiedziałam więc, odmawiając siedzenia na krześle. Nie usiadłam na nim, lecz ustawiłam się bliżej drzwi, tak, by widzieć zarówno kobietę jak i dwóch ochroniarzy. Serce mi biło bardzo szybko, bowiem wiedziałam, że jeden nieostrożny ruch; jedno niewłaściwe słowo i moje życie skończy się bardzo marnie. Zostanę od razu zabita albo poddana torturom. To wszystko bardzo mnie stresowało. Do tego stopnia stresowało, że moja ręka instynktownie spoczęła na rękojeści katany. Mogło to być odebrane jako próba wymuszenia czegoś siłą. To był mój pierwszy błąd. Niemniej jednak ... nie zauważyłam tego błędu i postanowiłam prowadzić normalną rozmowę.
- Spokojnie, Narubi ... przybywasz w pokoju ... - mówiłam do siebie, chcąc dodać sobie odwagi. Rękę zacisnęłam na katanie, a drugą spuściłam wzdłuż ciała z zaciśniętą pięścią. Mogłam się wydać jakaś chora psychiczne i w rzeczywistości taka właśnie byłam. Gdy coś mi zagrażało potrafiłam się opanować i walczyć, ale gdy tylko ktoś uśpił moją czujność ... wracała zwyczajna Narubi, która miała problemy. Teraz jednak udało mi się opanować i kontynuowałam:
- Też nie wiem o jaki dług chodzi. Byłam ze znajomym gdzieś na ulicy aż tu nagle podszedł do nas jakiś nieduży facet i wręczył karteczkę z nazwiskiem Pani Shirome i kazał się udać w pewne miejsce. Poszliśmy tam, daliśmy tą karteczkę i nagle wezwano ochronę. Mój znajomy walczył z nimi, ale jak się okazało ... to była pomyłka, bo my w ogóle nie przyszliśmy zbierać żadnego długu ...
Wzięłam oddech. Powiedziałam prawdę, chociaż ta prawda była dość trudna. Wiedziałam, że takie słowa w tym pokoju mogą mnie drogo kosztować. Stawiałam się bowiem jako ktoś kto ma wrogie zamiary w stosunku do właścicielki tej posiadłości; tych "skromnych progów", które wcale skromne nie były. Chociaż nie wiedziałam kto to ta cała Shirome, ale podejrzewałam, że właśnie z nią rozmawiam.
- Dowiedzieliśmy się, że właścicieli ... - specjalnie mówiłam w liczbie mnogiej, by ukryć płeć. Oczywiście miałam świadomość, że prędzej czy później będę musiała powiedzieć o kogo chodzi, jednak utajnienie zarówno nazwy miejsca jak i płci właścicielki dawało mi tą przewagę, że w razie nagłego ataku, na który byłam oczywiście przygotowana będę mogła ratować się unikiem, ucieczką lub nawet walką i nikt nie będzie mógł powiązać mnie z gorącymi źródłami. Chroniłam w ten sposób swojego pracodawcę. Ujawnię te dane, jeśli tylko nie będzie innego wyjścia - nachodzą ludzie Pani Shirome i zbierają nienależne im pieniądze jako "dodatkowe oprocentowanie kredytu" - oczywiście trochę ściemniałam - Czy coś takiego. Zostałam zatrudniona, by zbadać ten proceder i rozwiązać tą sprawę. Chciałabym się dowiedzieć czy jest możliwość, bym odpracowała ten dług? Nie mam pieniędzy, ale naprawdę chciałabym pomóc tym ludziom ... zrobić raz w życiu coś dobrego ...
Ponownie wzięłam oddech. Popatrzyłam na kobietę. Była bardzo piękna. Czyżbym się zakochiwała? Uśmiechnęłam się do niej głupio. Dużo bym dała, by wiedzieć co myśli. Czy planuje jak się mnie pozbyć? Czy może już rozbiera mnie wzrokiem? Popatrzyłam też na ochroniarzy. Ich reakcja ciekawiła mnie nawet bardziej. Nie spodziewałam się, że ta kobieta będzie sobie brudzić ręce. Po prostu wyda rozkaz. Obserwowałam ich. Czy sięgają rękami do katan? Czy wstają? Pewnie nic nie zrobią bez rozkazu. Znowu przeniosłam wzrok na domniemaną Shirome.
- Chciałabym sprawę załatwić pokojowo, ale jeśli macie mnie zabić ... czy mogę prosić o jedno, ostatnie życzenie?

[Yujiro]

Pieniądze szczęścia nie dają
Ranga C
Post 21/30 To że dziewczyna postanowiła sobie postać nie zbiło ani strażników, ani tez kobiety z tropu. Ta po prostu kiwnęła głową, gdyż nie przeszkadzało jej to zbytnio, ot nikt przecież jej do niczego nie zmuszał, była tutaj dobrowolnie przynajmniej do czasu póki sama czegoś nie zrobi, albo strażnicy przy bramie się nie obudzą i nie zaczną wszczynać alarmu. Co innego zaś, gdy Narubi ułożyła rękę na mieczu, a druga zacisnęła się w geście niezbyt przyjemnym, a konkretniej pięść. Symbol przemocy. Mogła tylko kątem oka dostrzec jak każdy jej najmniejszy ruch był lustrowany przez strażników, którzy przeszli w tryb gotowości mogąc doskoczyć do niej w każdej chwili. Tym sposobem raczej ich nie uspokoi i zostanie na niebezpiecznym polu. Polu w którym nie ma rozeznania i do końca nie wie czego się spodziewać. Jak silni mogli być?
Kobieta zaś wysłuchiwała niezmącona historii, niesamowitej historii opowiadanej w dość dziwny sposób. Jakiś facet, nazwisko, ochrona, pomyłka i dług? Wszystko kleiło się jak stół upaćkany dżemem przez czterolatka - czyli niby okej, ale jednak coś tu nie gra trochę. Kobieta zaś potakiwała co jakiś czas, była uważną słuchaczką, bo co jakiś czas odwracała wzrok skupiając go na pewnym elemencie wyposażenia pokoju, by przemyśleć co do tej pory powiedziała dziewczyna. Nie pasowało jej tutaj kilka elementów układanki, to akurat można było wyczytać z jej pozycji w jakiej się znajdowała. Ot po prostu coś ją dręczyło, dlatego usiadła wygodniej w fotelu zakładając nogę na nogę.
-Zabić kochaniutka? Chyba się nie zrozumieliśmy - powiedziała spokojnie z uśmiechem na ustach. Był ciepły, ale coś się za nim kryło. Coś jednocześnie nieprzyjemnego, co mogło stanowić korzyść dla jednej jak i drugiej strony - Dobrze trafiłaś, tego nie zaprzeczę. Co do długu to nie za wiele mi wiadomo, bo jest kilku hmmm nazwijmy ich nieszczęśnikami, którzy po prostu zalegają ze spłatą należności, dlatego też trzeba to jakoś egzekwować. A każdy sposób jest dobry o ile działa i motywuje, że się tak wyrażę, do oddania pieniędzy. Wszystko jest wyjaśnione na samym początku, a podpisy wszystkich są tutaj i nie mają zamiaru nigdzie się ruszyć. Każda wpłata jest podpisywana. A odpracowanie długu to ciekawa sprawa, bo tego jeszcze nie słyszałam. - powiedziała z lekkim zaciekawieniem w głosie, po czym głośno westchnęła wpatrując się w dziewczynę. Na korytarzu rozległy się kroki, ktoś zbliżał się do pomieszczenia. Jeżeli Narubi się odwróciła, to mogła zobaczyć w przejściu tego samego kamerdynera, który uprzednio ją tutaj doprowadził. Czyżby strażnicy jednak się obudzili, czy przyszedł tutaj w innej sprawie?

[Narubi]

Nagle spojrzałam na swoje dłonie. Jedna dłoń rzeczywiście spoczywała na rękojeści katany. Druga była zaciśnięta w pięść. Wyglądało to tak jakbym rzeczywiście planowała z nimi walczyć. Szybko więc wzięłam dłoń z rękojeści katany, a następnie obie dłonie splotłam ze sobą, bowiem nie wiedziałam co z nimi zrobić. Nie chciałam wyjść kogoś sztywnego, ale też nie chciałam wyjść na kogoś kto jest zbyt pewny siebie.
- Przepraszam ... to wszystko z nerwów - powiedziałam, patrząc na zgromadzone tutaj osoby. Obserwowałam ich reakcje. Wyczulili się, ale nie na tyle, bym mogła czuć się zagrożona. Oczywiście zagrożenie ciągle wisiało w powietrzu, ale póki co byłam chyba bezpieczna. Wysłuchałam słów kobiety i stwierdziłam, że ma dość sporo racji. Na co ja liczyłam przychodząc tutaj? Tak na prawdę ... nic nie mogłam zrobić, a przynajmniej nic co by nie stało w sprzeczności z moją naturą. Wysłuchałam jej do końca. Jej pewnie wydawało się, że jestem małym i głupim dzieckiem ... no dobra. Byłam małym i głupim dzieckiem. Nie miałam doświadczenia w takich rozmowach, jednakże postanowiłam ciągnąć tą rozmowę dalej. Kroki, które zbliżały się do pomieszczenia wprawiały mnie w obłęd. Chciałam krzyczeć, wrzeszczeć i w ogóle zachowywać się jak opętana. Jednak jakimś cudem udało mi się zachować trzeźwość umysłu. Nie odwróciłam się jednak i nie zobaczyłam kamerdynera. Kontynuowałam rozmowę:
- Chodzi o właścicielkę gorących źródeł - to mówiąc, wyciągnęłam z kieszeni dwie kartki (zakładając, że je mam) i położyłam na biurku potencjalnej Shirome. Jedną dostałam w gorących źródłach i był na niej adres Shirome, a drugą od tajemniczego jegomościa, który wysłał mnie razem z Saito do gorących źródeł. Tak ... ujawniłam prawdopodobnie dane personalne osoby, która mnie wynajęła, ale innego wyboru nie miałam. Nie wiedziałam nawet jak ta kobieta się nazywa ... i ile ma tego długu i dlaczego z nim zalega. Nic nie wiedziałam i potrzebowałam informacji, by móc działać. No ... nie było innego wyjścia. Gdyby coś się popsuło to planowałam szybko uciec i udać się do gorących źródeł, ostrzec ich i przygotować ochronę czy coś - Nie znam imienia ani nazwiska tej kobiety ani wysokości długu ... ale wzięłam pieniądze za to, że jej pomogę, to muszę się wywiązać z umowy, prawda? - zamyśliłam się. Wzięłam powietrze, bowiem mówienie na jednym wdechu było trudne. Jako kobieta interesu Shirome, jeśli oczywiście to była Shirome, chociaż wszystko na to wskazywało, powinna wiedzieć jak ważne jest dotrzymywanie umów ... zwłaszcza takich, które dotyczą czegoś za co bierze się z góry pieniądze lub jakąś zaliczkę. Do głowy przychodziło mi tylko jedno rozwiązanie tego problemu. Odpracować dług - Ja wiem, że długi należy oddawać.
Szybko przemyślałam to co chcę powiedzieć i stwierdziłam, że to jedyne wyjście i jedyne rozsądne słowa. Trzeba było się przyznać do wszystkiego i trochę przechwalać swoje dokonania czym mogłam wzbudzić w kobiecie coś na wzór szacunku, być może strachu albo chęci wykorzystania mnie. Te wszystkie trzy rzeczy bardzo by się przydały. Oczywiście tylko na potrzeby tego zadania.
- Nie mogę Pani prosić, by anulowała Pani ten dług ... a jeśli Pani tego nie zrobi, to będzie Pani nasyłać swoich ludzi do czasu aż mój zleceniodawca nie odda całego długu ... nie wiem czy go na to stać ...
W rzeczywistości nie wiedziałam.
- Mogłabym Was tu wszystkich obecnych zlikwidować. Tak, po prostu, uciąć Wam głowy. Jakoś strażnicy przed wejściem nie dali rady mnie zatrzymać. Włamałam się tutaj. Tak, wiem, to mój osobisty grzech ...
Westchnęłam i popatrzyłam ponownie na wszystkie zgromadzone tutaj osoby. Okropnie się denerwowałam mówiąc te słowa, ale byłam gotowa do działania. Szybkie wyjęcie broni, użycie techniki ... to wszystko byłam gotowa zrobić. Tym razem jednak zwróciłam uwagę głównie na ochroniarzy. Shirome nie powinna mi nic zrobić. Mogłam jej słuchać, zachowując czujność. Szybko jednak pokiwałam głową.
- Gdybym jednak spróbowała Was zabić to stałabym się zwyczajnym mordercą. Nie żadnym bohaterem działającym w imieniu sprawiedliwości. Zwyczajnym mordercą, który morduje ludzi dla pieniędzy, w tym wypadku anulowania długu, który sprawiedliwie trzeba oddać. Albo ... zostałabym zabita, to druga opcja, prawda? A wtedy nie byłoby żadnych życzeń, nie?
Nie mogłam uwierzyć w to co mówię. Przemawiałam jak jakiś pieprzony filozof, który rozprawia nad moralnością. Co ja jednak poradzę? Sytuacja tego wymagała. Musiałam jakoś ją przekonać.
- Chyba nie ma potrzeby, by plamić krwią ten piękny dom, prawda? Ale ja muszę ... załatwić spłatę tego długu. Jedyne co mogę zrobić w tej sytuacji to spróbować go odpracować. Nie umiem wielu rzeczy. Jestem GÓWNEM. W sumie to nic nie potrafię, ani obierać ziemniaków ani walczyć ... wszystko za co się zabieram potrafię spierdolić koncertowo ... Ale nie boję się ani chłosty ani tortur.
Zamknęłam oczy. Maksymalnie wyciszyłam się. Skupiłam się na własnych myślach. Mogli teraz zrobić ze mną co chcieli. Poddałam się ich woli. Mówiłam jednak dalej. Stara Narubi wróciła i traciłam kontrolę nad sytuacją, która mnie ewidentnie przerosła. Uśpili moją czujność i spowodowali, że straciłam całkowicie chęć do walki. Oni ... wygrali. Shirome wygrała.
- Jeśli chcielibyście mnie zabić ... proszę o jedno ostatnie życzenie skazańca - zaczęłam się czerwienić i się jąkać - No, no i, no i ... jestem dziewicą ... to chyba podnosi trochę moją wartość, prawda? Jeśli Pani wie o co mi chodzi. Chociaż ... chyba musiałaby Pani uciąć mi język, bo jeszcze palnę jakieś głupstwo przy kliencie i założyć czarną, nieprzeźroczystą torbę na mój szpetny i krzywy ryj ... Bo inaczej żaden klient nie będzie mnie chciał ...
Spodziewałam się wszystkiego. Od nagłego bólu i nagłej śmierci, poprzez rozkaz "gnębienia" innych dłużników, na co też się godziłam ... chociaż niechętnie, na jakichś miłych słowach czy nawet niemiłych kończąc. Było mi już wszystko jedno. Chciałam tylko ponownie zobaczyć Itori ... kiedyś.

[Yujiro]

Pieniądze szczęścia nie dają
Ranga C
Post 23/30 -Gorących źródeł... - zamyśliła się na chwilę, jej czoło ozdobiła zmarszczka stanowiąca objaw przeszukiwania swej pamięci, znalezieniu tego pewnego elementu o którym wspomniała dziewczyna. Można było więc się domyślić że dłużników było wiele więcej niż pojedyncza osoba, o której wspominała Narubi. Ta jednak wyjęła karteczki, które oczywiście cały czas miała przy sobie, więc ułatwiła trochę zadanie kobiecie. Wzięła je do ręki, położyła przed sobą i skinęła tylko dziewczynie. Na jej twarzy pojawił się uśmiech - nieznaczny, bardzo elegancki. Może była zadowolona z powodu podejścia Narubi, może ją to rozśmieszyło bo nie mogła uwierzyć w naiwność dziecka... tak dziecka, bo właśnie nim była i nawet wszelkie przeżycia, doświadczenia, czy nawet warunki w jakich dorastała nie mogły zmienić tej magicznej cyfry, jaka definiowała okres jej życia.
-Prosić zawsze możesz. Wiele ludzi o wiele prosi, a potem tego nie dostaje. Wiele osób tutaj przychodzi i prosi, ale mamy zasadę jednej prośby. Skoro najpierw proszą o pieniądze, to limit próśb się kończy i cóż... powiedzmy że przy kolejnej takiej prośbie problem nie znika. - odpowiedziała dziewczynie, a na wspomnienie o likwidowaniu, ucinaniu głów tylko zaśmiała się cicho - po raz pierwszy słychać było jej śmiech i był niesamowicie przyjemny dla ucha. Był to jeden z tych głosów, które odbierały rozum mężczyznom, które sprawiały że robili wszystko, by jeszcze raz go usłyszeć. Tym razem ochroniarze jakby siedzieli na igłach, jakby gotowi w każdym momencie do skoku i poderżnięcia gardła nowoprzybyłej. A wyglądali na tych, co mogliby to zrobić w mgnienia oku i nie zawahaliby się nawet co do stracenia kolejnej, nawet niewinnej duszyczki, która jednak uniesie broń w nieznanym celu. Dalszej części monologu nikt się raczej nie spodziewał i obecnie wymieniali pomiędzy sobą spojrzenia będąc całkowicie zaskoczonym. Nikt przy zdrowych zmysłach przecież nie oceniałby się AŻ TAK krytycznie, dlatego "strażnicy" mieli w głowie coś w stylu "o karwa, nie powinniśmy się jej pozbyć? przecież ona jest nie zdrowa psychicznie, może by się jej pozbyć?" ale po głównodowodzącej ześlizgnęło się to jak po kaczce.
-Twoje ciało jest mi na nic. Czy chłosta sprawi, że dług mi się zwróci? Czy to sprawi, że nagle ta pewna ilość pieniędzy powróci magicznie, jakby Twe ciało było skarbonką? Co do Twojego ciała w ten inny sposób, to nie wiem za kogo nas masz, ale pomyliłaś adresy. Kurwy możesz znaleźć w mieście, a jest ich naprawdę sporo jeżeli o to chodzi, dlatego też powodzenia. Dla nas ważny jest zysk. Pożyczka też jest pewnego rodzaju inwestycją i zawsze, ale to zawsze ma się zwrócić. Jak myślisz, jaka kwota musi wisieć nad dłużnikiem, jak odsetki musiały urosnąć, że warto kogoś wynająć do jego odebrania? - podniosła pierwszą kartkę z adresem gorących źródeł i wskazała na pismo - to jest jeden z naszych wierzycieli, który zajmuje się zbieraniem długów. Ty miałaś zapewne sprawować taką rolę dla tych państwa, ale to nic. Mamy umowę, ona jest bezpiecznie schowana i nadal obowiązuje. Co do Ciebie jednak... Jeżeli ten dług chcesz anulować, jeżeli chcesz wywiązać się z obowiązku możesz zrobić coś dla nas. Możesz się czymś zająć. Oczywiście jeśli tego pragniesz. Do niczego nie jesteśmy w stanie Cię zmusić... chyba - puściła Ci oko, zabrała kartki wsadzając je do jednej z szuflad biurka i odsunęła się rozwalając się wygodniej w fotelu.

[Narubi]

Gdy tylko powiedziałam o tym, że mogłabym zabić kobieta wybuchła śmiechem. Wcześniej wyglądała na zamyśloną, ale teraz się śmiała. Był to bardzo przyjemny dla ucha śmiech i szczerze powiedziawszy mogłabym go słuchać bez końca. Nie wiedziałam jednak na czym się skupić. Na niej czy na ochroniarzach, którzy wręcz przeciwnie ... byli śmiertelnie poważni i chyba nie byłoby mi na rękę gdyby nagle mnie zaatakowali. Chociaż wiedziałam, że mogę ich pokonać. Ale cała ta sytuacja talko utwierdziła mnie w przekonaniu, że rzeczywiście traktują mnie tak jak na to zasługuję. Jak głupie dziecko. Nie bała się, bo widocznie pokładała niesamowicie dużą ufność w umiejętnościach swoich ochroniarzy. Wojowniczą Narubi pewnie by to wkurzało, ale teraz byłam tak pomiędzy. Nie przykładałam zatem większej roli do tego szczegółu.
- Z czego się Pani śmiała? - zapytałam z czystej ciekawości, gdy i ja i kobieta powiedziałyśmy co chciałyśmy. Potem jednak machnęłam ręką i przeszłam do poważniejszego tematu. Do tematu mojego ciała - Ma Pani rację. Moje ciało nie jest skarbonką, jednakże chłosta zawsze motywuje do poprawienia się, co w konsekwencji da Pani jakieś wymierne korzyści. A jeśli chodzi o ... - podeszłam bliżej biurka i jednak postanowiłam sobie usiąść. Oczywiście wcześniej otwarłam oczy. Zrobiłam to tak na prawdę po to, by móc mówić ciszej i być ciągle słyszalną. Nie podobało mi się to, że mam strażników za plecami, ale co mogłam zrobić? Ściszyłam głos i dokończyłam - prostytucję, to słyszałam, że jest dochodowym zajęciem. Gdyby ... mi się udało, to mogłabym cały utarg oddawać Pani i tym samym spłacić dług.
Wzruszyłam ramionami, bowiem uświadomiłam sobie, że rola burdelmamy chyba niespecjalnie interesuje kobietę. Trzeba było zaproponować jej coś innego. Niespecjalnie wiedziałam co. Postanowiłam więc zostawić jej wolną rękę.
- Jestem do Pani usług więc. Proszę mi powiedzieć co muszę zrobić, by anulować ten dług?
Wiedziałam, że pewnie to co będę musiała zrobić znacznie przewyższy wartość mojego wynagrodzenia za anulowanie długu, które oferowała mi właścicielka gorących źródeł i gdybym najęła się tak po prostu to bardziej by mi się to opłacało, ale ja nie myślałam o pieniądzach. Chciałam zrobić w życiu coś dobrego, by mnie ludzie jakoś miło wspominali. Tutaj mogłam pomóc zarówno właścicielce gorących źródeł jak ja Pani Shirome. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Zamyśliłam się.
- Chyba, że ...
Wzięłam oddech i jeszcze raz przemyślałam to co chciałam powiedzieć. Ten plan był dobry. Jeśli wszystko poszłoby po mojej myśli to przez jakieś 5 minut musiałabym wylewać z siebie siódme poty, ale potem miałaby już luz. Tylko ciekawe czy kobieta na to pójdzie. Przełknęłam ślinę. Pewnie ze stresu czy z czegoś.
- Chyba, że lubi Pani hazard. Możemy się założyć. Kto jest silniejszy? Ja czy Pani ochroniarze? Jeśli ich pokonam anuluje Pani dług. Jeśli oni mnie - będę pracować dla Pani za darmo.
Podrapałam się po głowie i zrobiłam uśmieszek głupiego dziecka.
- To głupie co powiedziałam, prawda?

[Yujiro]

Pieniądze szczęścia nie dają
Ranga C
Post 25/30 Kobieta uśmiechnęła się nieco widząc że jednak jej rozmówczyni postanowiła sobie usiąść, skorzystać z tej dogodności, spocząć sobie na trochę, bo w sumie nikt nie wiedział ile jeszcze czasu tutaj będzie musiała spędzić. A ile już minęło? Minuta, dwie, dziesięć? Może jednak parę godzin, a czas przeciekał przez palce, a okna zasłonięte firanami skutecznie uniemożliwiały zorientowanie się ile to już dziewczyna tkwi tutaj pośrodku tych zamkniętych czterech ścian.
-Utargować? A to ciekawe... słucham więc malutka. Na takie oferty zawsze jestem skora do wysłuchania. Jak się pewnie domyśla wśród tych czterech ścian ciężko na jakąkolwiek rozrywkę, dlatego też masz prawo głosu. - powiedziała zaplatając ręce przed sobą, które skierowała prosto w stronę Narubi. A z każdym słowem, z każdą kolejną głoską jej uśmiech poszerzał się coraz bardziej. Sprawdzian siły był iście interesującym sprawdzianem, a do tego dwóch na jednego? Brzmiało nie fair, zwłaszcza że Narubi była dosyć młoda no i powiedzmy sobie szczerze - niedoświadczona chyba na tyle, by miała szanse z ochroniarzami raczej wprawionymi w bojach, którzy spędzili lata na swoim zadaniu. A może po prostu siedzieli na tyłku tak jak teraz i zastali się przez te wszystkie lata? W końcu padła oferta, coś czego można było się uczepić. Narubi sama wprost zaproponowała starcie.
-Hmmm - w jej oczach pojawił się błysk podobny do tego Tsunade gdy tylko usłyszała o hazardzie, więc może nie tylko spory biust z nią współdzieliła ale także... pech do zakładów? - Zakład brzmi uczciwie. Jeżeli przegrasz, będziesz musiała coś dla mnie zrobić. No i po przegranej zdasz sobie sprawę, że czasami lepiej nie zadzierać z chłopakami. Są całkiem ten tego. - spojrzała na ich dwójkę z dumą, a oni skinęli głową. Krótko, jak na rozkaz. Bezwzględnie przyjmując do wiadomości rozkaz swej pani. - Przyjmuję zakład ALE! nie tutaj. Wyjdźcie na zewnątrz, za dom. Nie chce splamić sobie podłogi. Albercie! - zawołała, a w drzwiach pojawił się ten sam kamerdyner zaprowadź panią do kojca. Dogonimy cię - puściła oko w kierunku Narubi, a kamerdyner gestem dłoni poprosił ją ze sobą.
Jeżeli zgodziła się na te warunki, to po krótkim przejściu przez domostwo wyszła za dom, gdzie znajdowała się okrągła arena, o promieniu dziesięciu metrów. Była nieco pod ziemią, trochę jakby ktoś wykopał basen i stwierdził że jednak chłopaki zmiana planów, zakratowujemy z góry i robimy przejście tunelem do środka. Gdy tylko ustawiła się na arenie, na drugim jej końcu zaraz zjawiła się kobieta wraz z dwójką swoich przybocznych.
Jeżeli zaś nie przystała na propozycję to cóż... do what you want.

[Narubi]

Czułam lekki stres przed nadchodzącą walką, ale chciałam to zakończyć właśnie w ten sposób. Przytaknęłam gdy tylko okazało się, że miałam walczyć na zewnątrz. To w sumie było logiczne. Tutaj nie było zbyt dużo miejsca, a poza tym krew nie pasowała do tak gustownego pokoju. Wiedziałam, że kobieta będzie oglądać to starcie. Ja oczywiście chciałam wygrać, by anulować dług, ale także chciałam, by kobieta mnie jakoś doceniła co mogłoby skutkować czymś w rodzaju "awansu" czy innego traktowania. W sumie ... gdybym nie była taka jaka byłam to powiedziałabym, że z chęcią zastąpiłabym jednego z tych ochroniarzy. Co jednak mi było po takim awansie, skoro i tak miałabym pracować za darmo? Ano to, że być może z czasem miałabym szansę otrzymywać pieniądze za ciężką pracę, jakieś bonusy czy coś ... albo zwyczajnie dostać podwyżkę z 0 Ryo na ileś, ale ileś większe od zera. No i widać, że kobieta ciągle traktowała mnie jak dziecko. Chciałam to zmienić. W sumie określenie "malutka" mi się podobało ... ale pewnie było więcej fajniejszych określeń. No i ... ciągle byłam traktowana z góry. Gdybym nie dostarczała kobiecie rozrywki to nie miałabym prawa głosu, tak? Prawdopodobnie bym od razu wywalona na zbity pysk i nic bym nie uzyskała, ale, że dostarczałam rozrywki to mogłam coś zyskać. Zyskałam szansę anulowania długu w zamian za ... zapewnienie rozrywki w postaci pojedynku, dreszczyku emocji ... i pięknej walki, a może nie miała być wcale piękna? To miało się dopiero okazać. Jeśli Shirome chciała rozrywki to na pewno ją jednak dostanie! Byłam zdeterminowana. Znowu przyszedł ten całkiem przystojny lokaj. Nazywał się Albert. Zagraniczne nazwisko, a może imię bardzo, ale to bardzo odpowiednie dla lokajów. A przynajmniej tak mi się wydawało. Niesamowicie do niego bowiem pasowało. Udałam się więc z nim na arenę. Arena była odpowiednia. Szybko oszacowałam wymiary ... no tak, tutaj też się zgadzało. Zastanawiało mnie jedno. Po co tutaj taki obiekt? Czyżby odbywały się tutaj jakieś zawody? A może treningi? A może egzekucje? Ciekawe czy brałam udział w zawodach czy w treningu czy w egzekucji. Jedno było pewne. Zamierzałam dać z siebie wszystko. Widząc stojącą po przeciwnej stronie areny Shirome z dwoma ochroniarzami, podniosłam ręce do góry, symbolizując "zawieszenie broni" i podeszłam do nich.
- Jakie zasady? Będę walczyć z dwójką na raz czy może pojedynczo i po kolei? Czy mogę używać chakry i technik ninja? I kiedy kończy się pojedynek? Jak mniemam ... nie będziemy walczyć na śmierć i życie, prawda? To by było całkowicie nieopłacalne, prawda?
Nie pomyślałam. Jeśli zasady pojedynku zakazywały mi używania chakry, to pokornie się na to zgodziłam ... ale szczerze powiedziawszy, byłam w dupie i to głęboko. Bez swoich technik byłam niczym i prawdopodobnie zostałabym tutaj posiekana. Wróciłam jednak do swojego narożnika, ukłoniłam się i czekałam na sygnał do rozpoczęcia pojedynku, a następnie wykonałam jedną z trzech czynności:

1. Jeśli nie wolno mi było używać chakry to po prostu wyjęłam swoje dwa miecze - tanto i katanę i ustawiłam się w odpowiedniej pozycji. Jednakże nie wykonywałam jakichś pochopnych ruchów. Nie szarżowałam. Chociaż to być może było głupie z mojej strony, ale ... zwyczajnie chciałam przemyśleć strategię. Oczywiście nie robiło mi to różnicy czy to ja podbiegnę do nich czy oni do mnie. Chociaż tak ... robiło. Wolałam się uspokoić niż szarżować. Niech oni podbiegną, tracąc cenne siły, które przydałyby im się później.
2. Jeśli mogłam używać chakry i przeciwnik był jeden wyciągnęłam katanę. Trzymałam ją prawą ręką, a lewą natomiast zbliżyłam do rękojeści tanta na odległość jakichś 2 cm. Obie czynności zrobiłam jednocześnie, tak by mieć pewność, że na pewno zdążę i dobrze zgram je w czasie. Chciałam użyć pewnej techniki, którą uda mi się zaskoczyć przeciwnika. Z czymś takim jeszcze nie walczył.
3. Jeśli natomiast mogłam używać chakry i przeciwników było dwóch, złożyłam dwa znaki: Pies → Tygrys i wyzwoliłam chakrę. Nagle tym samym wejściem co ja weszły do pomieszczenia moje dwa klony. Oba wyciągnęły tanta i katany i przypuściły szarżę na przeciwników - po jednym na każdego z ochroniarzy. Może to było głupie, ale to była część większego planu. Część potężniejszej kombinacji, którą planowałam.
   Użyte Techniki:
   

   Nazwa

   Kasumi Jusha no Jutsu

   Pieczęci

   Pies → Tygrys

   Zasięg

   Klony nie mogą oddalić się o więcej niż 15m od użytkownika

   Koszt

   E: 12% | D: 10% | C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2% (od dwóch klonów)

   Dodatkowe

   Brak dodatkowych wymagań

   Opis Jedna z prostszych technik genjutsu, która polega na wytworzeniu iluzji będących idealnym odzwierciedleniem naszego wyglądu. Ów iluzje wychodzą zza drzew oraz skał, a następnie przepuszczają atak na naszego przeciwnika. Dzięki idealnemu odwzorowaniu naszego wyglądu, przeciwnik nie ma pojęcia, za którą iluzją się chowamy przez co możemy zaskoczyć go prawdziwym atakiem.

   Chakra: 74%

Oczywiście planując te wszystkie akcje brałam też pod uwagę, że oni sprawią, że coś mi się nie uda. Byłam czujna i skupiona. Nie tylko na tym co robię, ale też na tym co oni robią. Cóż ... jakieś uniki, cokolwiek. Na to wszystko byłam przygotowana.

Statystyki:
SIŁA 20
WYTRZYMAŁOŚĆ 3
SZYBKOŚĆ 58
PERCEPCJA 36
PSYCHIKA 105
KONSEKWENCJA 5

[Yujiro]

Pieniądze szczęścia nie dają
Ranga C
Post 27/30 Arena była niestety bez widowni, no może prócz Alberta który obserwował wszystko z góry, ale jedna osoba to nie to samo. Nie było tych okrzyków, nie było tego zgiełku prowokującego walczących do przelewu krwi, nie było tego rumoru domagającego się więcej posoki na piaskach areny.
-Zasady? Wszystko jest dozwolone - techniki używane dowolnie. Inaczej byłoby nudno, prawda? Pojedynek kończy się gdy druga strona nie może się podnieść... lub gdy padnie martwa. - ogłosił albert z góry areny, a oponentka Narubi uniosła ręce ku górze w geście "no trudno, takie życie Halinka". Trzeba było jednak zmierzyć się z dwoma przeciwnikami, gdyż obydwoje unieśli miecze i zgięli się w pół na rozpoczęcie pojedynku. Zsynchronizowani niemal do perfekcji, zgodni jak dwie pary butów w ciucholandzie - coś tam jednak zawsze nie pasowało, tylko pytanie było co. Po wykonaniu pieczęci przez dziewczynę do pomieszczenia wkroczyły także dwa klony i wyciągnęły ostrza prezentując je niemal tak samo groźnie jak jej przeicwnicy. Albert krzyknął, rozpoczynając pojedynek, a w tej samej chwili dwa klony Narubi ruszyło na klony wystawiając ostrza przed siebie. Spodziewali się bowiem zwykłych, cienistych klonów których shinobi używali na potęgę. Tutaj mogli się zdziwić, gdyż po prostu przeszli przez nich jak przez masełko, ostrze po prostu przebiło na wylot twór, a dwójka mieczników po prostu przeszła przez twory. Mogło to wywołać zdziwienie, lecz ich twarz pozostała nie wzruszona. Odbili się od ziemi, wyskoczyli w kierunku dziewczyny nienaturalnie szybko. Ich praca nóg nie była jakoś imponująca, może było w niej coś takiego, czego Narubi nie mogła zauważyć? Kobieta zaś siedziała w tym czasie na arenie, na jej skraju będąc z dala od walki i obserwowała jak się dalej potoczy. Zacisnęła ręce na piersi, pokładając wiarę w swoich ludzi. Ci zaś byli około siedmiu metrów od dziewczyny i z wystawionym mieczem wyglądali dosyć groźnie - zwłaszcza jeżeli się ich nie pozbędzie, to może zostać pięknym szaszłykiem.

[Narubi]

Czyli jednak miałam szczęście, bo mogłam używać swoich technik. Jednocześnie miałam pecha, bo słowa "lub gdy padnie martwa" oznaczały mniej więcej tyle, że moi przeciwnicy raczej nie będą się zatrzymywać i przy pierwszej lepszej okazji mnie zwyczajnie zabiją. Walczyłam więc na śmierć i życie, co powodowało, że trochę się stresowałam, jednakże zamierzałam w pełni wykonać swój plan. Była to taktyka, którą opracowałam dość dawno temu i do tej pory była skuteczna. Klony ruszyły naprzód i nic nie zrobiły. Ktoś mógłby powiedzieć, że była to zmarnowana chakra, jednakże ja tak nie uważałam. Po reakcji moich przeciwników mogłam wnioskować, że zauważyli klony. Byli więc w pełni podatni na moje techniki iluzji. Mało tego ... nie rozpoznali iluzji i próbowali zniszczyć te klony. Zatem dowiedziałam się więcej niż chciałam. Nie dość, że byli podatni, to jeszcze nie potrafili rozróżnić iluzji od fikcji. To dobrze rokowało na przyszłość i na moje zwycięstwo. Kolejna rzecz, którą udało mi się osiągnąć było to, że zajęłam ręce przeciwników. Nie mogli więc składać pieczęci, chyba, żeby szybko pozbyli się broni. Wtedy jednak byliby narażeni na ataki mojego miecza. Strasznie niepokoiła mnie praca ich nóg i sposób przemieszczania się. Jednak co miało być to miało być. Jeśli nie uda mi się ich pokonać i umrę tutaj ... to przynajmniej zrobię to czego chciała Itori. Wspomnienie tej kobiety odsunęło ode mnie cały stres, przywróciło trzeźwe myślenie i w pewnym sensie uskrzydliło mnie nawet. Byłam gotowa do działania. Poczekałam aż znajdą się jakieś 15 metrów ode mnie, bowiem tyle właśnie wynosił zasięg techniki, której chciałam użyć. Złożyłam znak barana i wykonałam odpowiednią wizualizację i wyzwoliłam chakrę. Spod ziemi wystrzeliły strąki grochu, które pochwyciły obu przemieszczających się przeciwników i próbowały ich unieruchomić. Ja natomiast zniknęłam im z widoku. Gdy oni byli zajęci tymi strąkami, ja pod osłoną tej techniki ruszyłam na nich, dobywając obu mieczy. Wiedziałam, że moja niewidzialność trwa mniej więcej tyle ile te strąki grochu, więc ... im szybciej się ich pozbędą tym będzie trwała krócej, niemniej jednak ... to była iluzja i jedyną możliwością, by się ich pozbyć było zwyczajne rozproszenie techniki. Dlatego właśnie postanowiłam zaszarżować, trzymając miecze w dwóch dłoniach. Był to zmasowany atak. Wojna błyskawiczna. Blitzkrieg. Gdyby spróbowali rozproszyć iluzję to mieliby problem z obroną przed moim Kenjutsu. Gdyby natomiast przewidzieli atak frontalny moje Genjutsu zebrałoby swoje żniwo. Musieli więc bronić się jednocześnie przed jednym jak i przed drugim, chociaż z dwojga złego ... wolałabym, żeby to iluzja mnie pokonała. Jeśli bowiem iluzja nie podziałała, to zamierzałam zwyczajnie przystąpić do zmasowanego ataku mieczami (jak coś to opiszę go w następnym poście w zależności od tego co zrobią moi przeciwnicy). Walka na miecze była dużo bardziej bolesna. Jeśli jednak dwójka ochroniarzy została sparaliżowana techniką iluzji, schowałabym swoje miecze na powrót to pochew, a następnie podeszła najpierw do jednego. Wyglądałoby to z jego perspektywy tak jakbym wyłaniała się ze strąku, a następnie dotknęła ręką jego brzucha. Używając kolejnej techniki. Po jej użyciu powinien zasnąć. Następnie to samo zrobiłabym z tym drugim i tym samym zakończyła pojedynek. Przynajmniej taki miałam plan.

Użyte Techniki:

Nazwa

Kurama Himo Baindo

Pieczęci

Baran

Zasięg

15 metrów

Koszt

E: 35% | D: 30% | C: 20% | B: 15% | A: 10% | S: 4% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Specyficzne jutsu, które jednak pozwala unieruchomić przeciwnika i ułatwia nam tym samym wyeliminowanie go. Po uruchomieniu jutsu, wokół oponenta (bądź oponentów) pojawiają się ogromne pnącza czegoś w rodzaju groszku, które po chwili atakują i ściśle obwiązują przeciwnika, uniemożliwiając mu ruch. W międzyczasie, użytkownik techniki rozpływa się dosłownie w powietrzu, znikając całkowicie by pojawić się zaraz w jednym z strąków mając pełne pole do popisu jak zabić swojego przeciwnika.

(^Tej techniki można używać na grupce przeciwników)

Nazwa

Nehan Shōja no Jutsu

Pieczęci

Tygrys | Brak

Zasięg

Promień od używającego - 100 metrów | Bezpośredni

Koszt

E: 35% | D: 30% | C: 20% | B: 15% | A: 10% | S: 4% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika powodująca uśpienie większej ilości osób. Dzięki jej użyciu można spowodować uśpienie nawet stadionu wypełnionego po brzegi ludźmi. Warunkiem jest spojrzenie na cząstkę iluzji - w tym wypadku opadających białych piór - które powodują uśpienie przeciwnika. Aby wyjść z genjutsu wystarczy użyć techniki Kai co sprawia, że wpadnięcie w genjutsu jest równie proste co z niej wyjście. Jednak istnieje również druga odmiana tej techniki. Bezpośredni kontakt. Dotknięcie ofiary, a także utrzymanie z nią kontaktu przez około 4-5 (dwie tury) sekund powoduje natychmiastowe zaśnięcie, oczywiście w tym czasie robimy się coraz bardziej senni. A więc by uchronić się przez bezpośrednim atakiem tego Jutsu trzeba zorientować się przez okres dwóch tur, że coś jest nie tak.

(^2x wariant Bezpośredni, przy czym jeśli mi się powiedzie to mam nadzieję, że MG nie każe mi czekać 4 tur kappa)

Chakra: 14% (w przypadku gdy wszystko się powiodło) lub 54% (jeśli została użyta tylko technika Kurama Himo Baindo)

[Yujiro]

Pieniądze szczęścia nie dają
Ranga C
Post 29/30 Dziewczyna szybko ułozyła sobie w głowie plan, który zaczynał się realizować. Pieczęc barana skutkowała prawie natychmiastowym wyrośnięciem dwóch strąków grochu. Tutaj akurat przeciwnicy nie mieli najmniejszych szans, gdyż w trakcie swojej ułańskiej szarży, a wcześniej walce z klonami po prostu nie zauważyli wyrastających roślinek i zostali spętani jak dwie gimnazjalistki na kasę od sponsorów. No i tymże sposobem znaleźli się w pułapce bez wyjścia, a ich miecze zdawały się bezużyteczne w ich dłoniach - nadal usiłowali je utrzymać w swych dłoniach ale wychodziło to wiadomo jak. Narubi w tym czasie dobyła obu mieczy i ruszyła, lecz zaraz jednak mogła spowolnić. Widać było, że wrogowie mimo ciągłego utrzymywania broni w swej dłoni zaciśniętej niczym zęby aligatora na dłoni nie mogli nic poradzić na strąki ciągle ich utrzymujące. Dziewczyna mogła podejść do jednego ze swoich przeciwników i go uśpić. Ułożenie dłoni na brzuchu przez te kilka sekund jednak... nie poskutkowało? Przeciwnik nadal się ruszał jak opętany, co mogło wprawić dziewczynę w zakłopotanie, bo jakim cudem mogło to nie zadziałać? Nie podeszła więc do drugiego przeciwnika i zatrzymała się w tym miejscu. Na chwilę dosłownie zamarli, jakby technika zadziałała, ale dziewczyna wiedziała że jej chakra nie doszła do celu. Narubi zaskoczona tym faktem nie mogła zauważyć, że siedząca do tej pory kobieta na skraju areny była tutaj zagrożeniem. Cztery kunai pędziły w jej stronę jak szalone, jeden zboczył z kursu. Samotne ostrze powędrowało do jednego z ochroniarzy i skierowane było do przecięcia pęd utrzymujący go w miejscu, lecz po prostu przecięło powietrze. Pozostałe cztery kierowane nadludzką mocą kierowały się ku dziewczynie. Ta nie mogła stać jak słup soli, dlatego też odskoczyła na bok unikając większości, lecz nie wszystkich. Trzy pociski śmignęły tuż przy niej, jeden niebezpiecznie blisko twarzy. Czwarty zaś wbił sie na wysokości żeber raniąc jej bok.
Jeden z ochroniarzy nadal był spętany, około metra od dziewczyny. Drugi z nich był kawałek dalej, może dwa metry także spętany. Kobieta zaś dalej, gdyż po drugiej stronie areny (15m). Pomachała zmyślnie ręką do dziewczyny, a na jej dłoniach było coś widoczne, tylko pytanie co?

Chakra na 54%, gdyż no... druga technika po prostu się nie użyła, nie było na kogo

[Narubi]

Moje zwycięstwo było niemalże pewne. Udało mi się bowiem unieruchomić dwóch wrogów. Podeszłam do jednego, chowając i chcąc zaburzyć mu jeszcze bardziej przepływ chakry spowodować kolejną, tym razem usypiającą iluzję. Niemniej jednak to nie działało ... Nie potrafiłam tego zrobić. No i nagle wszystko zaczęło się sypać. Zauważyłam cztery ostrza lecące w moją stronę i piąte próbujące oswobodzić jednego ochroniarza. Zaraz? Czy ostrze to zmierzało w ten sposób, żeby przeciąć strąk fasoli? Czyżby ten kto mnie atakował widział tą iluzje? Jaki przepraszam cudem? Nie mogłam jednak na ten temat rozmyślać. Musiałam zrobić unik. No i nie udało mi się. Jedno ostrze mnie trafiło i rozcięło mi dość poważnie bok, a następnie pomknęło dalej. Spojrzałam na kobietę. To ona kontrolowała te kunaie. Byłam taka głupia. Wydawało mi się, że namówienie kobiety do zakładu, a następnie szybka wygrana spowoduje, że łatwo anuluję ten dług. Kobieta jednak miała inny plan. To miała być moja egzekucja. Byłam niewygodna, a moja śmierć nic dla kobiety nie znaczyła. Co prawda niczego tym sposobem nie zyskiwała, ale też nie traciła. Gdy tylko okazało się, że może stracić prawdopodobnie duże pieniądze ... postanowiła złamać zasady zakładu i zaatakować. Nie miała żadnego interesu w tym, by tak zwyczajnie pozwolić mi wygrać. Ból prawie paraliżował mi ciało i wiedziałam, że bez wizyty w szpitalu ... czemu moje misje zawsze musiały kończyć się w ten sposób ... byłam taka durna, słaba i głupia i nic dobrze nie potrafiłam zrobić ... czekała mnie śmierć. A ja nie mogłam tutaj umrzeć! Miałam marzenie i nagle to marzenie odżyło we mnie ze zwielokrotnioną mocą. Musiałam trzymać się kurczowo życia na wszystkie możliwe sposoby. Musiałam, by móc odnaleźć moją ukochaną Itori. Swoje życie bowiem oddałam tej kobiecie razem z mym ciałem i miłością. Byłam jej własnością i nikt nie miał prawa mnie zabijać ... za wyjątkiem Itori. Itori była mądra, piękna, dobra i silna ... z moich oczu pociekły łzy. Były spowodowane bólem przeciętego ciała, ale też wielkim smutkiem. Nagle zdałam sobie sprawę, że mogę Jej już nigdy nie zobaczyć. Paradoksalnie ... ta mieszanka uczuć dodawała mi sił. Cierpiałam, ale byłam też zdeterminowana do granic możliwości.
- Itori-sensei ... - powiedziałam - Jeśli nie będę potrafiła Cię odnaleźć ... to naszczaj na moje gówniane zwłoki ... okazałam się bowiem słabym i nic nie wartym gównem ...
Mówiłam do siebie, chociaż kto wie? Może kobieta to słyszała? Miałam to totalnie w dupie. Szkoda tylko, że Saito tutaj nie było. Pewnie by mnie uratował. Był dużo potężniejszy niż ja. Mnie czekała śmierć. Nawet jeśli udałoby mi się wydostać z areny ... i tak by mnie zabili. Zamierzałam dać im jeszcze jedną szansę. Może to było głupie z mojej strony, ale ... chociaż nie. Zamierzałam to rozegrać we właściwy sposób. Problemem były te ostrza. Nie chciałam, żeby trafiły mnie od tyłu. Nie chciałam też, żeby kobieta jakoś uwolniła swoich strażników, którzy zaatakowaliby mnie od tyłu. Zaczęłam więc biec po łuku w prawo w stronę kobiety. Taki ruch miał utrudnić jej celowanie. Po drodze złożyłam serię pieczęci: Smok -> Królik -> Małpka ->Wąż i wyzwoliłam chakrę wraz z odpowiednią wizualizacją. Zatrzymałam się, jednakże ... ta Narubi, która się zatrzymała była jedynie klonem wytworzonym poprzez tą iluzję. Prawdziwa Narubi zmieniła kurs i zaczęła biec w stronę kobiety po łuku w lewo, tworząc coś na wzór S-ki. Prawdziwa "ja" byłam niewidzialna zarówno dla kobiety jak i dla Alberta jak i dla strażników, którzy tkwili prawdopodobnie ciągle w mojej pierwszej iluzji.
- Bardzo nieuczciwie z Pani strony ... - powiedział mój klon, ciągle stojąc - Pozwoli mi Pani odejść? Czy zamierza Pani kontynuować ten nieuczciwy pojedynek? A może powinnam powiedzieć "egzekucję"? Zamierza mnie Pani zabić?
W przypadku, gdyby okazało się, że kobieta jednak ciągle mnie atakuje lub w inny sposób daje mi do zrozumienia, że ma zamiar jednak się ze mną rozprawić nie zamierzałam dawać jej taryfy ulgowej. Wyciągnęłabym wtedy katanę, chwyciła oburącz i ścięła jej głowę, a następnie czym prędzej opuściła arenę i spróbowała uciec z tej posiadłości, zostawiając ciepłego jeszcze trupa i sparaliżowanych techniką strażników. Gdyby jednak okazało się, że kobieta nie zamierza walczyć ... mój klon zwyczajnie by wyszedł, a prawdziwa "ja" razem z nim. Następnie zamierzałam opuścić tą posiadłość. Tak czy siak ... sprawa długu byłaby nierozwiązana. Nawet pomimo śmierci kobiety długi nie zostałyby anulowane i właścicielkę gorących źródeł dalej by nękano. Cóż jednak mogłam począć? Wszystko zaczęło się rypać. Nie miałam wyjścia. Musiałam porzucić tą misję. To była totalna porażka, ale ... moje życie musiało zostać ocalone. Myślałam o sobie. Tak. Jak głupia egoistka. Zawsze mogłam wrócić, prawda? Dużo silniejsza i dużo mądrzejsza i doprowadzić tą misję do końca, czyż nie? Byłam zmęczona, bowiem straciłam okropnie dużo chakry. Wszystko mnie bolało. Kręciło mi się w głowie. To cud, że w takim stanie mogłam jeszcze utrzymywać techniki i w ogóle się poruszać. Wyobrażałam sobie tą rozpacz, która ogarnęłaby mnie, gdyby się okazało, że nie jestem w stanie nic zrobić. Ostatnie chwile życia, w których rozmyślam nad tym jak bardzo chciałabym przeżyć i nagle koniec ... To było straszne.

Użyte Techniki:

Nazwa

Kuroichi

Pieczęci

Smok -> Królik -> Małpka ->Wąż | Sharingan - Brak pieczęci

Zasięg

20 metrów

Koszt

E: 35% | D: 30% | C: 20% | B: 15% | A: 10% | S: 4% | S+: 4% (Tura)

Dodatkowe

Sharingan - można złapać za pomocą wzroku

Opis Chyba najlepsza technika dostępna na tej randze. Bowiem dzięki niej możemy stworzyć u przeciwnika w głowie naszą iluzję, swego rodzaju klona. Jest dokładnym odzwierciedleniem naszego wyglądu, a także może wykonywać wszelakiego rodzaju gesty, mówić i się ruszać. Niestety w przypadku próby walki tym klonem technika zostaje rozproszona. Jednak to nie jest wszystko, gdyż samo stworzenie klona jest słabym wyjściem czyż nie? Otóż, po wykreowaniu Genjutsu nasza postać jest niewidoczna. Możemy zajść przeciwnika od tyłu, z boku czy po prostu wyprowadzić niespodziewany atak. Zaraz po takowym ruchu Kuroichi rozpada się na węże. Dzieje się tak w każdym wyjściu z techniki. Możemy również użyć tego na większej grupie.

Chakra: 34%