"Pod rozpiętymi skrzydłami"

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Grom sprawdził się idealnie jako poranny budzik. Gorzej, z tym że stał się największym predatorem w całej okolicy, co o poranku natychmiast się ujawniło. Całe ptactwo z okolicy oszalało przez tego małego piórzastego wariata. Jedno było pewne. Na drugi raz w ogóle już go nie puści, najlepiej to w ogóle nie zabierać ze sobą więcej sokołów. Taka własna notatka na przyszłość dla wojownika.

Koniec końców po poranku i chwilowym spektaklu Jun jedynie westchnął. Nie miał zamiaru ganiać ptaka po okolicy. Nie potrafił latać, a i pewnie by go nie dogonił, bo poruszanie się w powietrzu jest znacznie szybszym sposobem transportu niż po ziemi. Nie wspominając już o tym, ile czasu by to zajęło oraz jak bardzo mogłoby skomplikować wiele spraw. Musiał się pogodzić z tym, że ptak wróci gdy się wyszaleje, albo wcale, oba warianty średnio przemawiały do Juna, musiał Gromowi zaufać, o ile coś takiego mogło zaistnieć pomiędzy dwiema dzikimi bestiami. Obserwując ten zadziwiający spektakl, Junowi przyszło na myśl jedno. – Jak się zmęczy to wróci — Tej myśli zamierzał się trzymać, także zszedł na dół i w tej chwili niezbyt przyglądał się Maiko. Zamówił to co zamówił i zajął się ćwiczeniami.

Gdy wrócił na śniadanie, zaczął się nim w spokoju zajadać, rozglądając po lokalu, oraz obserwując każdego, kto zdążył się przypałętać. Zbytnio o Gromie nie myślał, nawet w trakcie jedzenia, jakoś to będzie to chyba najlepsze słowa opisujące nastawienie Tamoriego do tej sytuacji. Na zmartwienia przyjdzie jeszcze pora. Koniec końców jeśli do jego śniadania przypałętał się Shin - to dobrze. Jeśli nie, to nic nie szkodzi, bo i tak zamierzał go podpytać o kilka drobnych spraw. Między innymi o okoliczne ptactwo i obecność myśliwych. O ile nie przejmował się zbytnio Gromem, tak nie chciał by ptaszysko zostało upolowane i zjedzone. – Shin-san, są tutaj w okolicy jakieś drapieżniki większe od Groma? Jacyś myśliwi na tyle szaleni, by upolować ptaka z dzwoneczkami? — W tej chwili zdał sobie sprawę, że najpewniej jeśli Grom ma zamiar powrócić, to usłyszy go z daleka. Jeśli nie - cóż. Trudno, najpewniej wrócił do Shigashi. Koniec końców Jun nie miał zamiaru za nim latać i go szukać.

Niezależnie od wszystkiego, co zaszło dalej, Jun miał zamiar zapłacić za noc, obiad, kolacje i inne wydatki i jakoś około godziny trzynastej miał zamiar ruszać w drogę wraz z całym swoim ekwipunkiem. Jeśli ptaszor wrócił. to miał zamiar zabrać go ze sobą, jak gdyby nigdy nie wypuścił na okolicę małego horroru. Jeśli jednak nie powrócił, to wypadało umówić się z Shinem na odbiór Gromowych rzeczy w drodze powrotnej, bo targanie tego ze sobą do Dogakure mijało się z celem. Koniec końców - miał ruszyć dalej, odziany w swoją zbroję z kapeluszem na głowie, a hełmem przytroczonym gdzieś do paska. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

"Długie cienie"
Ranga: Wyprawa rangi A dla Juna
Post 23 /?

  Ukryty tekst

---

Tylko nie małego, dobrze? Grom może i nie należał do największych łowców, to jednak swoje potrafił i jakby nie było, przewyższał niektórych krewniaków rozmiarami, ot chociażby krogulca, drzemlika... No cóż, na razie jednak mniejsza o ptaki drapieżne. Pewne było jedno - Jun wypuścił ptaszora mimo zaleceń, by tego nie czynił, tak więc obecnie miał problem. Kierunek, w którym poleciał sokół to Shigashi no Kibu - czyżby z jakiegoś powodu (a raczej braku) zdecydował się jednak wrócić na posterunek? No cóż, to by było dosyć zagadkowe, ale nasz bohater nie zamierzał sobie zawracać głowy ptaszorem i wyszedł z iście buddyjskiego podejścia: co ma być, to będzie. Bo w sumie w najgorszym razie, to ptaszora wcięło i pewnie będzie musiał się z tego jakoś wytłumaczyć - albo uczciwie, albo zełgać...
Los wydawał się sprzyjać Smokowi w innej kwestii - osoba, z którą chciał rozmawiać była obecna - Shin jak każdy dobry gospodarz wstawał również rano, co by doglądać swojego interesu, tak więc to on podał śniadanko zbrojnemu.
- Poleciał na wycieczkę? - skomentował barman czyszcząc jakieś szklane naczynie, po czym szybko odzyskał profesjonalny ton i zmarszczył brwi zastanawiając się nad odpowiedzią na zadane pytanie.
- Myśliwi raczej nie, prędzej hodowcy kur, ale... ptaka z dzwoneczkami raczej nikt nie ustrzeli. Co się zaś tyczy drapieżników, to czasem pojawiają się w okolicy orły, jastrzębi cała masa, no ale taki tresowany sokół chyba powinien sobie poradzić, a przynajmniej wiedzieć, by nie wchodzić im w drogę. - wyjaśnił karczmarz, po czym pojawiła się jedna z kelnerek dając znak, by do niej podszedł, tak więc przeprosił Juna i na moment wycofał się na bok (pozostając jednak w zasięgu słuchu Juna, gdyby się odpowiednie skupił i gdyby się chciał wsłuchać, to by się dowiedział jaki to urobek za dodatkowe usługi wpadł po nocy - słowem, nic ciekawego).
Ostatecznie więc pozostawało wyruszyć w dalszą drogę, po uprzednim uregulowaniu zapłaty za nocleg. Oczywiście, Shin zapewnił że jeśli ptaszysko wróci, to się nim zaopiekuje, ale kiedy Jun udał się do swojego pokoju, by spakować klamoty i ubrać zbroję to okazało się, że sokół wrócił. Siedział sobie teraz bezczelnie na swoim miejscu i gdy tylko zobaczył chwilowego właściciel wbił w niego zadziorne spojrzenie, by po chwili otrzepać piórka jakby nigdy nic i siedzieć grzecznie. Gdzie był, gdzie latał i co zobaczył, to pozostanie jego tajemnicą. No, może poza tym, że zgubił parę sterówek z ogona i ze dwie lotki z prawego skrzydła - musiało być ciekawie. Czyli dokładnie odwrotnie do dalszej drogi w stronę Dogakure...

Podróż ostatecznie prowadziła w górę rzeki, która przepływała przez osadę, która stanowiła istotny punkt w regionie. Wychodząc zza niewielkiego wzniesienia, przez które biegł trakt, strażnik mógł uważniej spojrzeć na cel podróży - miejscowość składała się z trzech wyraźnie wydzielonych stref - pierwszą stanowiły pola uprawne, które otaczały Dogakure. Pracowało na niej wielu chłopów, bowiem była pora przygotowań do zbiorów jakże cennego ryżu, tak wiec szczególnie teraz należało zadbać o odpowiednie nawodnienie pól - to na szczęście nie stanowiło większego problemu, bowiem rzeka zapewniała odpowiednią ilość wody, wystarczyło ją jedynie odpowiednie skanalizować.
Drugą strefę stanowiły wszelakie zabudowania mieszkaniowo i usługowe ułożone wzdłuż dwóch głównych ulic osady - ulic które stanowiły przedłużenia szlaku transportowego - w tym przypadku, jego rozwidlenia. Przez środek miejscowości przebiegał węzeł - jedna jego cześć prowadziła z kierunku północ-zachód (nasz bohater przybyła z południa), natomiast drugi wschód-zachód.
Ostatnią natomiast strefę... jak łatwo się domyślić stanowiła siedziba rodu Umeda - położona, a jakże by inaczej, centralnie w środku osady, niemalże na przecięciu się wspomnianych wyżej dróg. To, co od razu rzucało się w oczy to to, że o ile samo Dogakure nie było w żaden sposób ufortyfikowane, to już kupiecki ród oddzielał od reszty osady pierw duży park, a za nimi
wysoki na 3 metry mur, opatrzony 3 wieżami strażniczymi, z jedną ufortyfikowaną bramą. Wszystko elegancko ułożona na planie czworokąta. Może nie było to nic dziwnego, że bogaci nie zamierzali mieć wiele wspólnego z pospólstwem, to jednak to co rzuciło się w oczy Juna to liczne rusztowania wzdłuż umocnień, tylko czy była to naprawa, a może remont, lub też... wznoszenie ich na nowo? Tego z tej odległości nie mógł ocenić.

Mapka poglądowa:

Wchodzisz od mostu z prawej strony u dołu wzdłuż głównego szlaku.

Przechodzimy TUTAJ

Spis NPC:
Głos Kawamura Takeo - oficer dyżurny.
Głos - Sokolnik
- Głos Toda Shin - Barman
Głos - Maiko - kelnerka

[Kaisa]

Poprzednia lokacja - Tutaj

Po przespanej nocy Kaisa zdążyła zregenerować wszystkie siły i miała ich wystarczająco dużo na kolejny dzień pełen wrażeń. Humor jej się zdecydowanie poprawił, zaraz po przyjemnej i odświeżającej, porannej kąpieli. Wczoraj wieczorem przypomniała sobie o przepraniu kimona, żeby rano pachniało i lśniło czystością... o ile czarny materiał może lśnić. W każdym razie nie miał na sobie ani błota ani liści i tym podobnych brudów z poprzedniego dnia. Czując się jak suchy kwiat, którego w końcu ktoś podlał, Kaisa wyszła razem z Chirinharu z pokoju, który został przez nich wynajęty na noc, po czym zamówiła coś smakowitego na śniadanie, siadając przy wolnym stoliku. Karczma, na którą się wczoraj natknęły, była jak zesłana z niebios. Dosłownie. "Pod Rozpiętymi Skrzydłami", to dopiero nazwa! Brzmi jak idealna ostoja dla zmęczonych i szukających spokoju wędrowców, którzy po drodze tutaj przeskakiwali przez niejedną kłodę, rzuconą im przez los pod nogi. Widok karczmy dla takich strudzonych podróżnych to rzeczywiście jak schronienie pod anielskim skrzydłem. W każdym razie tak poczuła się Kaisa, gdy przypadkiem trafiły na gospodę. W końcu nie szły do Shigashi głównym traktem, tylko leśnymi ścieżkami, więc dziewczynę zdziwił widok karczmy na uboczu. Była pewna, że będą jakoś musiały wrócić na główną drogę i zacząć poszukiwania w miarę taniego noclegu. W kraju kupieckim graniczyło to z cudem, szczególnie jeśli chodzi o jego centrum. Można powiedzieć, że ta gospoda trafiła im się jak ślepej kurze ziarno.
Po przejrzeniu wszystkich dań, które miała do zaoferowania karczma, Kaisa znalazła w końcu coś, co nie było zwykłą rybą. Okonomiyaki z krewetkami brzmiało naprawdę kusząco, do tego zielona herbata i szeroki uśmiech! Śniadanie jak się patrzy. Zajadała się więc omletami i gawędziła z Chirinharu, planując dzisiejszy dzień.
- Mówiłaś coś o gorących źródłach? - zapytała marzycielsko, przypominając sobie wczorajszą propozycję towarzyszki. - Brzmi jak relaksacja pełną parą - zażartowała, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że żart był suchy jak stary chleb. Jeśli białowłosa zrobiła do niej krytyczną minę, jedynie wyszczerzyła się w wesołym uśmiechu. - Tak czy inaczej to świetny pomysł. Możemy przejść się po targu, jeżeli będzie nam po drodze? Chciałabym zobaczyć, co ciekawego tutaj mają, ale broń mnie Święta Amaterasu, niczego nie kupuję. Już i tak za dużo pieniędzy wydałam ostatnimi czasy... Poza tym zbieram na coś ekstra - Kaisa wzięła ostatniego kęsa omleta i przeciągnęła się na krześle. - Myślisz, że znajdą się tutaj jakieś zlecenia, żeby trochę zarobić? Nie wyjdę z Shigashi, póki nie uzbieram wystarczająco dużo ryō - postanowiła, po czym dopiła herbatę i poczekała, aż jej towarzyszka skończy swoje śniadanie.
Gdy już obie pojadły i popiły, podziękowała karczmarzowi za posiłek i nocleg, po czym wyszła na świeże powietrze i przez chwilę napawała się słonecznym i spokojnym porankiem. Budynki osady majaczyły wyraźnie oddali, spoglądając na wszystko zza koron drzew. Kaisa wyciągnęła swój bambusowy flet i ruszyła przed siebie, pogrywając sobie do czasu, aż nie przybliżyły się do centrum miasta.

Z/T

[Chirinharu]

---

Poprzednia lokalizacja

---

Dotarcie do karczmy było niełatwe zwarzywszy na fakt iż towarzyszył temu niemiły dźwięk przypominający Rin, że należy jeść. Kto by pomyślał, że całodzienne bieganie za dzieckiem może aż tak opróżnić żołądek. W związku z tym z wejścia do przybytku niewiele pamiętała. Zamówiła jedzenie, którym okazało się być inarizushi, zdaje się, że karczmarz polecił je jako jedno z regionalnych. Ryby smakowały nieziemsko, dziewczyna nie byłą pewna czy dlatego, że jest aż tak głodna, czy po prostu lubiła smak ryb. W pośpiechu zjadła posiłek i pobiegła do pokoju, sen, teraz tylko to zostało z listy do zrobienia dnia dzisiejszego. Pomieszczenie, choć małe było całkowicie wystarczające dla dwóch znużonych kunoichi. Chi szybko znalazła drogę do łóżka, zdjęła zbędne ubranie, buty i wianek. Okazało się, że już do niczego się jej nie nada, rośliny jak to mają w zwyczaju zdążyły już stracić na swej świeżości i dorodnym wyglądzie. 'Cóż wszystko bez wody umiera, każda żywa istota potrzebuje jej do życia, a ja? Nie mam bukłaka. Jutro, koniecznie trzeba będzie to naprawić!' Nawet po ciężkim dniu, pełnym przygód, wrażeń i wyzwań dziewczyna miała problem z zaśnięciem. Najwyraźniej nigdy nie pozbędzie się tej niedogodności, zbyt wiele myśli najwyraźniej nie ułatwia życia, a przynajmniej zasypiania. Po dłuższym czasie w końcu udało jej się pogrążyć we śnie, a zbudziły ją dopiero promienie przebijającego się przez drewniane okiennice słońca. Niechętnie podniosła się z łóżka, otrzepała z ubrań ewentualne pozostałości błota i liści po czym przygotowała się do wyjścia. Najpierw oczywiście śniadanie, najważniejszy posiłek dnia, a przynajmniej babcia tak zawsze powtarzała. Ostatecznie jak już mają możliwość lepiej zjeść niż pozostawić to na potem, nigdy nie wiadomo czy później będzie taka możliwość. Zasiadłszy przy stoliku na uboczu sali, tak by nie rzucać się w oczy zaczęła przeglądać listę dań, z których mogła wybrać to idealne. Lubiła próbować nowych, regionalnych smaków więc za poradą miejscowego mężczyzny skusiła się na kilka sztuk hu jiao bing oraz herbatę ziołową. Okres oczekiwania na przysmaki umiliła jej rozmowa z towarzyszką, która tak jak ona zdawała się mieć dobry nastrój. Potrawa Kaisy przyszła szybciej, pewnie dlatego, że ta niemalże od razu wiedziała co wybrać i nie zagadywała obcych osób. Kiedy w końcu i jej danie dotarło zatopiła swoje zęby w pysznej bułce wypełnionej po brzegi mięsem. Zapach uderzył w jej zmysły i pobudził produkcję śliny, od razu można było wyczuć, że są zrobione z nawet dobrej jakości produktów. - Tak, gorące źródła. - powiedziała przełykając kolejny kęs posiłku. - Myślę, że to dobry pomysł. - uśmiechnęła się delikatnie po usłyszeniu nad wyraz wyszukanego żartu Kaisy. - Obawiam się, że mi Amaterasu nie pomoże. Muszę kupić parę rzeczy, niestety. Też wolałabym nazbierać, ale cóż nie można mieć wszystkiego. Chociaż obiecuję rozwagę i przemyślane zakupy. - przyrzekła z podniesioną ręką na wysokość twarzy. Miała szczerą nadzieję, że się uda. W końcu Shigashi no Kibu jest miastem kupieckim, handlarze na pewno wiedzą jak zagadać niedoświadczoną dziewczynę i namówić ją na wszystko czego akurat bardzo nie potrzebuje. - Na szczęście jesteśmy dwie, będziemy się nawzajem pilnować. - zaśmiała się. Nie chciała być wścibska toteż nie dociekała na co Kaisa zbiera, uznała że ta sama jej powie jak będzie miała ochotę. - Również mam nadzieję na zlecenia. Ooo może mają tu muzeum? Albo inne miejsca warte odwiedzenia? Na pewno cos jest w końcu to dość ruchliwe miejsce. - stwierdziła dopijając herbatę. Chwilę później podziękowała karczmarzowi, pochwaliła zdolności kulinarne i porządek po czym opuściła karczmę. Słońce przyjemnie ogrzewało jej blade ciało. Przeciągnęła się bezgłośnie i ruszyła w stronę niewyraźnych kształtów przypominających drewniane klocki ułożone blisko siebie. Tam musiały się udać, a przynajmniej tak sądziła. Czarnowłosa przygrywała na flecie, umilając im podróż, Rin nie mając właściwie czym zająć rąk rozglądała się po okolicznych drzewach, krzewach, kwiatach. Może wypatrzy wiewiórkę? Stworzenie, które już zawsze będzie przywoływać wspomnienia z wczorajszego dnia.

z/T

[Ichirou]

Czujnym spojrzeniem bursztynowych oczu spod zmrużonych powiek przeczesywał kolejne obszary niedawnego pożaru, szukając ewentualnych wskazówek. Te parę chwil rekonesansu nie przyniosło jednak żadnej sensacji, a jedyny wniosek, jaki można było wyciągnąć, był taki, że źródło ognia było znacznie większe od drobnej iskierki. Pewnie był jakiś podpalacz. W zasadzie nic szczególnego, ale Ichirou miał przynajmniej pewność, że opuszczając wioskę, której nazwy wciąż nie znał, nie zostawia za swoimi plecami poszlak istotnych dla podjętego śledztwa. Rozpoczynając wędrówkę jednym z głównych szlaków Shigashi, przypomniał sobie ostatnią sprawę pożaru, z jaką miał do czynienia, czyli sprawkę zorganizowanej grupy nazywającej się Szakalami, która na miejscu spalonego przytułku pozostawiła swój znak rozpoznawczy.
Zdał sobie również sprawę, że nawet nie wystawił żadnego rachunku uratowanej kobiecie - może nie tyle za ratunek w trakcie pożaru, co za podjęcie się zadania, które wymagało większej fatygi od Seinina. Czy był to wolontariat? Tak to trochę wyglądało, ale ostatecznie nie chodziło o parę groszy zarobku, lecz o zrobienie czegokolwiek, żeby niemłode już, trzydziestoletnie kości nie zastygły w miejscu na dobre.
Sława go wyprzedziła, ale to nie pierwszy raz. Zanim wkroczył to dość estetycznego lokalu, którego prezentowany poziom odrobinę go zaskoczył, został rozpoznany i zaczepiony przez jakiegoś typka na zewnątrz. W tym momencie odrobinę pożałował, że nie zmienił swojego wizerunku, ale w następnym momencie już stwierdził, że przesadna intryga byłaby tutaj zbędna. Bez przesady, to nie była żadna polityczna lub skrytobójcza misja rangi światowej, a jedynie sprowadzenie jakiegoś tam dziadka szukającego wnuczka. Gospoda może i wyglądała solidnie, ale czy była dostatecznie solidna, by przetrzymać niszczycielską falę piaskowego tsunami?
Miał świadomość, że w gospodzie mogło roić się mafii, a ten czepliwy gość również mógł do niej należeć. Należało więc zachować ostrożność. Zatrzymał się na parę kroków przed knajpą, spoglądał na nieznajomego chłodnym, dość obojętnym spojrzeniem.
- Nikczemne miejsce? - odpowiedział swobodnie, ostentacyjnie lustrując wzrokiem cały budynek. - Knajpa nie wygląda na szczególnie obskurną. No chyba, że o czymś nie wiem - dodał, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Zachowywał pozory i nie dawał po sobie znać, że podejrzewa zarówno gospodę jak i rozmówcę o mafijne powiązania.
- Wracam ze stolicy i pomyślałem, że zahaczę na mały postój. Chciałem też omówić jedną sprawę z pewnym gościem. Akio, znasz może? Jest w środku? - zagaił, uważnie spoglądając na nieznajomego, zwracając uwagę na to, czy ten nie zachowuje się podejrzanie.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
- Kolejny raz przypał na wiosce -
Ukryty tekst
Ichirou
21/57

---

Nie trzymało go tutaj już prawie nic. Poza tym, że ciekawość rosła w nim z każdym dzień, to było wiadome, w końcu nie był zwyczajnym wojownikiem. Był sławnym, znanym i niezbyt lubianym przez swoją wrodzoną arogancję i sposób bycia człowiekiem, jednocześnie mógł sobie na to pozwolić. W końcu mało było osobników, którzy mogli mu zagrozić jakkolwiek to rozpatrując. Tym razem nie miał wiele więcej informacji niż mógł się spodziewać. To nie była jakaś grupa - to byli ludzie, którzy nie chcieli się ujawniać, ale... Jeden szczegół chyba został pominięty. Przecież był to środek dnia, a oni wyrządzili takie szkody, nie bacząc na to, że porywać to najlepiej w nocy.
Jak widać nie o wszystkim musiałeś pamiętać. W tej chwili jednak byłeś bardziej skupiony na tym, że chciałeś po prostu się rozruszać i zrobić coś dla siebie. A nie było tak źle - zapowiadało się powoli lepiej niż można było przypuszczać. W tej chwili jednak skupiłeś się na tym by rozmyślać o temacie, którym było... Zmiażdżenie tegoż dobytku swoimi niebagatelnymi pokładami piachu, które z łatwością wyciągałeś z takiego podłoża jak to, które było wokół ciebie. Po chwili ktoś się do ciebie odezwał, a nawet nie ktoś. Wyglądał na pewnego siebie, więc ciężko było przeoczyć tegoż osobnika. Był zdecydowanie rzucający się w oczy. Gdy odpowiedziałeś, jego oczy zabłysnęły. Wiedział, że chwyciłeś wszystko i mógł przejść do dalszej niezbyt konspiracyjnej rozmowy.
- Nie wszystko złoto co się świeci, a mawiają też, żeby nie oceniać książki po okładce, a to powinien ktoś tak obyty ze światem kojarzyć - zażartował, wkładając ponownie ręce do kieszeni, które wyjął dopiero podczas ukłonu w twoją stronę, który teatralnie wykonał chwilę wcześniej w geście przywitania. W dodatku nie owijałeś w bawełnę, chcąc przejść szybko do rzeczy. - Tak myślałem, nie jesteś tu przypadkiem. Akio... Oczywiście, że znam. - ludzie jakby przestali się tobą interesować, gdy wypowiedziałeś to imię. Przeszli do swoich spraw, pozostawiając was przed wejściem. - Ale jak pewnie doskonale wiesz, wszystkie informacje kosztują. Bo tak się składa, że nie ma go tutaj, ale wiem gdzie jest w obecnej chwili. Ba! Wiem nawet co robi i czym się zajmuje. Jednak czy skorzystasz z mojej oferty i dasz się namówić na kolejkę w środku? Tam będzie nieco... Przytulniej. - powiedziawszy, od razu skierował swe kroki do środka. W końcu mogłeś odmówić, ale mogłeś też wejść tuż za nim i rozwiązać tę sprawę. Zawsze było jakieś wyjście.

Wizerunek rozmówcy

[Ichirou]

No tak, nie spodziewał się, że to będzie takie proste, że rzuci imieniem poszukiwanego i od razu otrzyma odpowiedź. Typek, który zagaił do niego, wyglądał dość ekstrawagancko, wydawał się być pewny siebie, a wręcz nonszalancki, jeśli wziąć pod uwagę, że rozmawiał Ichirou, który nie był znany jedynie dlatego, że był znany. Może gość był zwyczajnie głupi, ale również dobrze śmiałość mogli dodawać mu towarzysze pod ręką, czy też przewaga terenu. Sabaku cały czas zakładał, że knajpa tuż przed nim jest kryjówką rozmówcy.
Przysłowia o okładce książki czy o złocie przemilczał, bo mógłby co najwyżej przytaknąć, a nie było sensu przeciągać rozmowy na sprawy nieistotne. Seinin nie przybył tutaj na czcze rozmówki. Co zauważył jednak, to fakt, że nieznajomy nieszczególnie się krył z charakterem lokalu, skoro już na starym starcie określał to miejsce jako nikczemne i teraz tylko potwierdzał to jakimiś popularnymi frazesami.
– Och, a więc przysługa za przysługę? Klasyka. Niech będzie. Poprowadzisz? – odpowiedział krótko, a gościu niemal od razu oderwał się od ściany i ruszył do wejścia budynku. Władcy piasku nie pozostało więc nic innego, jak wejść do – być może – paszczy lwa. Mógł spodziewać się różnych rzeczy, w tym również zasadzek, dlatego zachował pełną czujność i wytężył zmysły, które na szczęście były ostre jak diabli. Zbliżając się do drzwi wejściowych, zerknął kątem oka na pozostałych typków na zewnątrz, by upewnić się, że nic nie kombinują.
Obserwował, nasłuchiwał, zachowywał czujność względem potencjalnych niespodzianek wymierzonych w jego osobę. Był gotów na reakcję. Owszem, mógł działać zupełnie inaczej, nie zadawać pytań, klepać wszystkich napotkanych po mordach, ale byłaby to chyba spora przesada jeśli chodzi o metodykę działania. Nie trzeba było wyważać otwartych drzwi.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
- Kolejny raz przypał na wiosce -
Ukryty tekst
Ichirou
23/57

---

Nie wiedzieć czemu, jego rozmówca naprawdę wydawał się pewny siebie i pewny tego co mówi, przez co zdawał się trochę pyszny. Jednocześnie, może nie tylko taki był, ale był też całkiem silny, przez co nie bał się obecności samego wojownika z pustyni, który litości nie miał za grosz. Wiedząc, że nie jest tutaj całkiem sam, mógł zdawać się na swoich pobratymców, o ile takowych tutaj posiadał. Tego nikt nie wiedział, a na pewno nie Ichir. Widocznie było tak, że znał się na ludziach. Przynajmniej sam człowiek, który wszedł z nim w polemikę.
Na słowa samego Księcia zareagował znów teatralnym pochyleniem, by wejść do knajpy jako pierwszy i przytrzymać drzwi przed shinobi, który mógł wejść swobodnie, by rozejrzeć się po tych włościach. Sam nie stał zbyt długo, ruszył na powrót jako pierwszy, prowadząc do stolika, przy którym mogliby porozmawiać. Ciekawostki wypływały same, a to ze względu na charakter lokalu, który miał być tym co najczęściej spotykali podróżni - ot zwykłą karczmą z jedzeniem i napitkiem. Tak jednak tak naprawdę nie było. W pewnym momencie, blondas za jakąś prowizoryczną ścianką zakręcił szybko i usiadł, by wskazać miejsce na przeciwko siebie, było bardzo tajemnicze, bo z dala od innych klientów i od razu zakręcił się tu kelner, który jakby wiedział co podać.
- Usiądź proszę. A przejdziemy do konkretów o co mi chodzi. - powiedział całkiem sprawnie, nie zamierzając owijać w bawełnę, by rozsiąść się na swoim miejscu dość wygodnie, zakładając prawą nogę na lewe kolano, swobodnie wymachując stopą w powietrzu. W tym momencie także zapalił skręta, którego trzymał wewnątrz futra.
- Spadasz mi jak gwiazdka z nieba, bo potrzebuję pewnej przyslugi, a wraz z jej wykonaniem ja wykonam coś dla ciebie, a nawet wiem co i mam to jak na tacy, jednak póki jedno, chcę otrzymać drugie. - dodał, by po chwili wypuścić dym z ust. Od razu było widać, że rozmowa jest z mafiozą. Nikt innym nie obracałby się tutaj tak swobodnie, tylko do jakiej rodziny należał i jakiej był rangi - tego nie mogłeś wiedzieć. -Chcę załatwić jednego gościa, który cały czas bruździ mi w interesie, a jest niemalże nieuchwytny przeze mnie. Jednak kogoś takiego jak ty kompletnie się nie spodziewa, a szczególnie, gdy miałbyś wejść z nim w interes, a tu byłby bardzo zainteresowany. Wykonuje różne zlecenia, jak ty teraz, jednak są w głównej mierze skupione na wymierzaniu sprawiedliwości w Shigashi, jeśli wiesz o czym mówię. W tym miejscu jednak łatwo dałbym ci jego namiary, jednak on sam mnie unika jak ognia i niemal wie, gdy chcę go spotkać. Pewnie ma swoich informatorów. Ale ciebie się nie spodziewa, Diable Świtu... - zakończył, zaciągając się kolejny raz swoim skrętem, wydmuchując spore ilośći dymu ku górze.

Wizerunek rozmówcy

[Ichirou]

Wlazł do środka i ze sporą uwagą rozejrzał się po wnętrzu lokalu, zwracając uwagę na klientów, personel, ogólnie na sytuację. Knajpa wyglądała zupełnie normalnie, jak dziesiątki innych, jakie zdarzyło mu się odwiedzić, i raczej nie zapadała w pamięć. Póki co wszystko toczyło się spokojnie i bez nagłych wydarzeń. Ekscentryczny osobnik być może czekał na dogodną okazję na zasadzenie się na sławę z pustyni, ale równie dobrze nie musiał mieć w tym interesu. Jeżeli naprawdę chciał skorzystać z możliwości posłużenia się tak wybitnym wojownikiem, to raczej zależało mu na przyzwoitym ugoszczeniu go i zainteresowania sprawą.
Zajął wskazane miejsce, usiadł wygodnie i zamienił się w słuch. Nie kwapił się ze składaniem jakichś zamówień, ale jeżeli czymś go poczęstowano, to raczej nie odmówił. Był jednak w tym aspekcie ostrożny, bo przed spożyciem czegokolwiek zwyczajnie sprawdził podstawiony mu aromat. Jego węch, tak jak pozostałe zmysły, był bardzo wyostrzony i potrafił wychwycić fałszywe nuty w napoju i potrawie, który mogły sugerować na przykład dołożenie trucizny.
– A więc chcesz, żebym był twoim cynglem? – zaczął, zakładając nogę na nogę. –Mam jakąś gwarancję, że jeśli zrobię swoje, to otrzymam odpowiedzi, których szukam? Załatwienie kogoś to spora cena za jedynie informację, gdzie jakiegoś gościa znaleźć – stwierdził, zastanawiając się, czy sprawa jest warta na tyle zachodu i aż tak bardzo mu zależy na odzyskanie porwanego chłopca i szukającego go dziadka, żeby podejmować się jakichś szemranych zleceń.
– Załóżmy jednak, że dobijemy interesu. Co to jest za brużdżący typek i gdzie go w ogóle miałbym dorwać? No bo chyba nie w samym środku Shigashi, bez jaj – stwierdził, prychając cicho. Odbił tym samym piłeczkę i czekał na odpowiedź.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
- Kolejny raz przypał na wiosce -
Ukryty tekst
Ichirou
25/57

---

Szybko ogarnąłeś wzrokiem co działo się na terenie samej knajpy. Ciężko było cokolwiek przed tobą ukryć, szczególnie w tak małych pomieszczeniach, gdzie twoja niezrównana percepcja sięgała dużo głębiej niż pod niewidoczne stoły. Próżnym było cię w ten sposób oszukać. Jak widać w dalszym przebiegu rozmowy, nikt tak naprawdę nie chciał cię zaatakować. Nawet gość w futrze zdawał sobie sprawę z twojej siły i sam atak z zaskoczenia mógł zakończyć się równie źle i dla niego. Nie było sensu ryzykować. A przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Sprawa klarowała się tak, że jeśli miał przy swoim boku kogoś z krwawego pokolenia, kto mógł wykonać za niego robotę to na pewno nie chciał sprawić złego wrażenia, a raczej jak najlepsze. Stąd ta cała gra słowna i coś na czym zależało i tobie - na informacjach. Cóż z tego, skoro robiłeś to tak naprawdę tylko dla zabicia czasu, ale nawet to dawało satysfakcję. Cząstkową, ale zawsze. Na twoje pytania uśmiechnął się bardzo szeroko.
- I tutaj cię zaskoczę, gdyż nie potrzebujesz ode mnie zapewnienia. To dosłownie zadanie w odnalezieniu tego, kogo szukasz i jednoczesnym pozbyciu się go. - zdradził z przeraźliwie szyderczym uśmieszkiem. - W innym wypadku niż poza mną, sam go nie odnajdziesz. Prznyjamniej na tyle szybko by zadać mu ostatnie pytanie w tym czego szukasz, bo pewnie czegoś od niego chcesz, a przy okazji mógłbyś się go pozbyć dla mnie. To idealne rozwiązanie, niemal bezkosztowe dla nas dwóch. Co powiesz teraz, gdy już wiesz więcej? - teraz trochę sprawa się mogła wyklarować. Więc sytuacja już była jasna, teraz tylko miejsce.
- Przychodził tutaj co jakiś czas, dopóki sam się na niego nie zaczaiłem. Od tamtej pory zmienił swoje nawyki by mnie omijać szerokim łukiem. Teraz jest tylko jedno miejsce, gdzie można go spotkać, skąd odbiera zlecenia - magazyny w Shigashi. Tam też są jego ludzie, którzy non stop go informują kto i kiedy przybywa by mógł się spodziewać czegokolwiek. Najczęściej sam dopuszcza do tego by go odnaleźć, nigdy inaczej, dlatego ja czy ktoś powiązany ze mną i moją ekhm... Rodziną, nie jest w stanie do niego podejść. I ot tak pojawiasz się ty, zbawienie moje i moich pragnień. - zakończył, szeroko rozkładając ręce w podzięce ze szlugiem w jednej z dłoni.

Wizerunek rozmówcy

[Ichirou]

Spotkanie w oskrzydlonej knajpie przebiegało do tej pory spokojnie. Ichirou co prawda zachowywał sporą dozę ostrożności, zwracając uwagę wszelkimi zmysłami na otoczenie, jednakże owa czujność okazała się nieco na wyrost. Nie ujawniła się żadna zasadka, a Diabeł Świtu nie musiał sięgać po miecz czy gurdę obok, które zresztą i tak miał cały czas pod ręką, bo postawił obok zajętego miejsca. Potem wysłuchał wyjaśnień swojego ekscentrycznego rozmówcy z dość sporym zainteresowaniem, bo ten wyłożył właśnie sporą rewelację. Gość, jakiego miałby ścignąć Ichirou celem uzyskania informacji nie był żadną nieznaną ani tym bardziej przypadkową osobą. Chodziło o dokładnie tego samego, którego władca piasku akurat szukał i z którym ojciec zaginionego dzieciaka miał wcześniej interesy.
– No patrzcie, jaki ten świat mały – stwierdził, prychając cicho. Sprawy się dobrze układały. Prawdę mówiąc, kiedy tamten zaczynał nawijać o eliminacji kogoś obcego, Asahi zdążył nabrać wątpliwości co do sensu tego działania. Owszem, podjął się zadania sprowadzenia uprowadzonego dzieciaka, ale zawsze mógł się z tego wykręcić i już nigdy więcej nie pokazać się w wiosce, której nawet nie znał nazwy. Nie miał w tym wszystkim ogromnego interesu. Robił to z chęci rozerwania się, odrobiny dobrej woli oraz szczypty zainteresowania tajemnicą, którą rzekomo posiadał dziadek porwanego.
– Może będziemy się w stanie dogadać – odpowiedział, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Wysłuchał potem szczegółów i odnotował wszystkie ważne fakty w pamięci.
– No dobra, mógłbym go załatwić, niech stracę – oznajmił, odmachując niedbale ręką na znak uczynienia tego aktu łaski i pofatygowania się na rzecz rozmówcy. Gdyby chodziło o kogokolwiek innego, to z pewnością zastanowiłby się pięć razy, czy brać się za polowanie, ale teraz miał w zasadzie pewność, że chodzi o jakiegoś gościa powiązanego z mafiami i ciemnymi interesami. Przed eliminacją szumowiny nie miał żadnych oporów.
– Jakieś szczegóły by się przydały. Jak go rozpoznam?

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
- Kolejny raz przypał na wiosce -
Ukryty tekst
Ichirou
27/57

---

Nie było podstaw ku temu by nagle wywołać aferę, burdę, czy cokolwiek innego co mogłoby przyciągnąć uwagę innych. Widać, że kontrahent był zainteresowany tylko wynikami i tym o czym rozmawiali, nie interesowała go krzywda kogoś, kto mógł rozwiązać jego problem. Wiadomo, gdy komuś na czymś zależy to łatwiej z nim rozmawiać i trzymać go w garści. Właśnie w takiej pozycji był Diabeł Świtu, ponieważ mógł w każdej chwili tę misję porzucić i po prostu zająć się - nie wiem, makijażem lub paznokciami, a nie sprawą, która była mu praktycznie zupełnie obca, ale dawała coś nowego. Dawał bodziec by ruszyć tyłek i rozgrzać stare i zastałe mięśnie.
Wiele rzeczy zostało przewróconych do góry nogami, przez co ta rozmowa nabierała rumieńców, a także pobudzała samego Księcia do skupiania się i udzielenia jeszcze większej uwagi temu tematowi niz do tej pory. Robiło się ciekawiej z minuty na minutę. Asahi był poniekąd zdziwiony, że to właśnie w taki sposób doszło do wymiany informacji i tego, co jest celem jego zadania. Ciekawość jednak zżerała go z powodu tajemnicy, którą posiadał dziadek dzieciaka, który został porwany. Tylko co jak ten dziadek nie przeżył spotkania z porywaczami? Wtedy wszystko pójdzie w pizdu. Jednak nie ma co kreaować czarnych scenariuszy, czas reagować. Na wieść o zaakceptowaniu ofery, gość zgasił palcami odpalonego skręta. Z uśmiechem zamówił szybko ruchem ręki jakieś wino, które zostało dostarczone w mgnieniu oka do stołu. Białe wino, pewnie ryżowe.
- Dobiliśmy więc targu. A to akurat nietrudne. Wyróżnia się dość mocno. Czerwone włosy, nie wiem, chyba farbowane, jednak czerwone, rozstrzelone we wstrzkie strony w nieładzie, a pysk zakapiora. Nie wiem jak taki człowiek mógł mieć rodzinę, ale tak teraz wygląda. Nietrudno ci będzie go określić, żę to na pewno on. Więc toast? - zapytał, polewając sobie wino do czegoś przypominającego kubeczek, nie była to czarka, aczkolwiek jej większa wersja.

Wizerunek rozmówcy

[Ichirou]

Wydawało się, że wszystko, co istotne, mają już dogadane. Ichirou miał miejsce, imię oraz wygląd poszukiwanego, a to w zasadzie powinno wystarczyć do capnięcia zakapiora, o ile ten na przykład nie zaszył się gdzieś w leśnej głuszy bez pozostawiania za sobą śladu. Tego jednak nie dało się przewidzieć, tak samo jak chociażby losu dziadka zaginionego lub też wartości posiadanego przez niego sekretu. Wciąż trochę niewiadomych, ale przynajmniej wreszcie jakaś szansa na zrobienie czegokolwiek. Przetrzepanie magazynów z mafijnych szumowin brzmiało na przyzwoitą okazję do sprawdzenia swoich nowych umiejętności, a o to przecież w tym wszystkim chodziło, o podjęcie się jakiegokolwiek zlecenia.
– Czyli do twarzy mu będzie we krwi – odpowiedział z drwiną, tym samym przytakując na dogadanie się co do wspólnego interesu. Tak naprawdę, to Ichirou zyskał wszystko, co chciał, nie kiwając za bardzo palcem. I tak zamierzał dopaść tamtego gościa, a w sytuacji dopadnięcia istniała nawet nieduża szansa, że ten nie wyjdzie z tego spotkania żywy. Można więc było stwierdzić, że śmierć Akio to jedynie skutek uboczny wolontariatu Ichirou, który był jednocześnie celem ekscentrycznego gościa z oskrzydlonej knajpy.
– Niech będzie – mruknął i machnął ręką do niechcenia, a potem przyjął to, czym go poczęstowano. Wcześniej oczywiście niuchnął dyskretnie noskiem, chyba już bardziej z przyzwyczajenia, jeśli nie powiedzieć przewrażliwienia. Kiedyś tam się zdarzyło, że próbowano go otruć i od tego czasu pewne nawyki weszły my w krew. Lepiej we krwi było mieć nawyki niż faktyczną truciznę.
– Ale alkohol to macie parszywy – skomentował ze skrzywieniem, nie kryjąc swojego dość wybrednego podniebienia. – W takim razie nie ma co tu siedzieć dłużej. Zwijam się, bo szkoda czasu – stwierdził, podnosząc się i sięgając po swoje klamoty, które leżały tuż obok. Kiedy zebrał się już do kupy, nie pozostało nic innego, jak ruszyć w drogę, w stronę Shigashi i wspominanych magazynów, które były kolejnym punktem jego śledztwa.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
- Kolejny raz przypał na wiosce -
Ukryty tekst
Ichirou
29/57

---

Miał informacje, które mogły doprowadzić go do zbira, którym okazał się sam ojciec poszukiwanego. Jak upiec dwie pieczenie na jednym ogniu (szybko) - nowy poradnik księcia pustyni w pigułce. Mając te szczątki czy cokolwiek, mógł po prostu doprowadzić do zakończenia tej sprawy, do rozwiązania jej i do tego czego oczekiwał od samego siebie - ruszenia czterech liter i poruszeniu fałd, jak fal na powierzchni mózgu. Miał nadzieję, na sprawdzenie swoich nowych umiejętności, jednak cóż w tym było takiego czego do tej pory by nie miał? Sam Ichir móglby zabawić się z tą mafią, jednak póki co nie miał ku temu okazji. Teraz mogła się takowa zrodzić.
Gdy deal został dogadany, brunet sięgnął po wino, które nie zapachniało mu wcale najlepiej, ale także nie wyczuwał tutaj niczego co wskazywałoby na truciznę. Dogadali się, za misja miała się rozpocząć czym prędzej. Gdy tylko skosztował, skrzywił się, na co sam rozmówca uśmiechnął się, wznosząc większą czarkę, by przechylić się i wypić. Na pożegnanie tylko machnął ręką, gdy sam bursztynowooki się zebrałi opuścił swoje miejsce. Teraz ruszył, by wejść do Shigashi i odnaleźć magazyny - jedyne, które były, były na południu...
Więc wyruszył wraz ze swoją gurdą i mieczem, które nosił wciąż przy sobie. Nie była to podróż, którą należy czy też warto wspominać, jednak dzień zamienił się w noc, co mogło zwiastować niewiele więcej jak utrudnione warunki pracy. To znaczy może nie tyle noc, co zaczęło się po prostu ściemniać. Było już parę godzin od porwania, przez co sytuacja radykalnie mogła się zmienić. Było co raz ciekawiej. Gdy tak przechodził bramy miasta, musiał wręcz przeciąć jedną, jedyną drogą, przez południowy targ i tam jego zmysły zaczęły odpowiednio szybko reagować. Wszystko się zaczęło, gdy ów targ mijał, wchodząc w otwarte przestrzenie Shigashi, gdzie mierzył się wzrokiem z magazynami, niektóre były piętrowe, niektóre parterowe, dość rozległe, jednak z dobrym dostępem od bramy południowej, przez co mogły omijać wszelkie inne niedogodności podczas transportu towarów. Już tutaj zauważył (albo może wyczuł) za pomocą swojej nadludzkiej percepcji, że jest obserwowany z dwóch stron. Z jednego z magazów po jego prawej, a także tuż za nim, z lewej strony, gdzieś był człowiek schowany za jednym z pustych kontenerów na zbożę czy innego rodzaju roślinę uprawną. Może ryż, cholera go wie. Ichirou mógł już reagować, ale mógł też być spokojny, w końcu wiedział o ich obecności. Jednak czy to był moment, w którym należało cokolwiek zrobić? Miał przed sobą jeszcze hektary magazynów, które należało obejść by odnaleźć człowieka, który kreował się na kogoś, kto wyglądał dość ekscentrycznie.
- Czego szukasz? - usłyszałeś w oddali ze swojej lewej strony, nie widząc jednocześnie rozmówcy. Głos słyszałeś dokładnie, dobiegał właśnie stamtąd, skąd wyczuwałeś poniekąd człowieka schowanego tuż za jednym z kontenerów. Spokojnie mogłeś go sprawdzić, zrobić cokolwiek, jednocześnie nie wiedziałeś czy nie jest uzbrojony, jednak sam w sobie nie wyczuwałeś zagrożenia. W obecnej chwili.

Zapraszam tutaj.

[Tetsurō]

"Muzykant"

Misja Rangi C dla Arino

7/28

Tu byliśmy

Nasza bohaterka postanowiła, że nim ruszy w drogę, to uda się do kryjówki aby się przebrać i zabrać najpotrzebniejsze rzeczy. Był to bardzo dobry pomysł, który jednak bardzo szybko został poddany próbie. Kiedy tylko opuściła swoje schronie ze wszystkimi ważnymi przedmiotami, poczuła jak pogoda się pogarsza. Wiatr się zaczął zmagać i sprowadzać w stronę miasta ciemne chmury z zachodu. Ewidentnie były to burzowe chmury, zapowiadające niezbyt przyjemną podróż. W trakcie gdy Arino przekraczała bramę, czuła jak wiatr wieje jeszcze mocniej, zaczęło robić się także ciemniej i to nie tylko z tego powodu, że dzień się kończył. Trakt był pusty, widać było, że pogoda przegnała większość podróżnych do karczm. Ci, którzy jeszcze nie zdążyli tego zrobić, w tym momencie pędzili w stronę miasta, licząc, że uda im się schować nim lunie. Po kolejnym kwadransie niebo było już czarne, a po kolejnych kilku minutach zaczęły lecieć z nieba spore ilości wodnych kropli. Początkowo nie przeszkadzało to w podróżowaniu, jednakże, kiedy była w połowie drogi do karczmy, z nieba leciało już jak z cebra. Ogromne ilości dużych kropli bardzo szybko zamieniły mniej uczęszczany trakt w bagno. Woda płynęła bokami drogi, wylewając się ze swoich koryt. Drzewa, które były niewielkim schronieniem, także były już całe mokre, co więcej, przez ten ogromny wiatr, cały czas się ruszały. Niektóre były tak napięte, że wydawało się jakby zaraz miały pęknąć. Najgorsze jednak były błyskawice, które co jakiś czas rozrywały niebo donośnym grzmotem i rozjaśniającym okolicę zygzakiem. Z każdą chwilą było ich coraz więcej, a co gorsze, zdawało się, że część z nich dosięga ziemi, uderzając w drzewa w przydrożnym lesie. Zdecydowanie nie były to najlepsze warunki do podróżowania. Ubrania dziewczyny bardzo szybko przesiąkły wodą, a nie zapowiadało się, że pogoda się poprawi. Musiała ona podjąć decyzję, czy chce zostać na trakcie, jak najszybciej dotrzeć do karczmy, ryzykując przy tym, że będzie osłabiona a może nawet chora, albo schować się gdzieś i przeczekać burzę. Nie było idealnego rozwiązania, każde z nim było ryzykowne. W końcu jej cel mógł uciec, albo się gdzieś schować w trakcie tej burzy. Jednakże czas ją gonił, a z każdym krokiem czuła, że jest jej coraz zimniej od otaczającej ją wody. Decyzja musiała nadejść natychmiast, być może miała przy sobie jakąś niespodziankę, coś, co mogłoby jej pomóc rozwiązać ten problem, może były to jakieś tajemnicze umiejętności. W końcu była kunoichi, a nikt nie zna się na sztuczkach lepiej niż użytkownicy Chakry.